Γουατεμάλα Me gusta Guatemala

[interted]

Καλό θα ήταν αν υπάρχουν πολλές φωτό να είναι ανεξάρτητα από το κείμενο (σε άλλο πόστ) έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να τις παρακάμψει, για τους λόγους που ανέφερες. Η ιστορία πρέπει να είναι ιστορία κατά την γνώμη μου.

 

[_antonis_]

Σοβαρά ρε παιδιά? Κι εγώ έφτασα στα σύνορα με το
Μπελίζ και τελικά την έκανα για τα νησιά γιατί γινόντουσαν επιθέσεις, ληστείες κλπ.. και το φοβήθηκα γιατί είχα το παιδί μαζί μου.

Ναι, ναι, δεν το συζητάμε!!
Εμένα ήταν το ''τρίο'' Κούβα-Μεξικό-Γουατεμάλα.
Απ'την Κούβα περιμένεις πολλά, που παίρνεις κάποια, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο παίρνεις όσα περιμένεις... Το Μεξικό εντάξει, έχει τα πάντα. Ότι ζητάς υπάρχει, αναλόγως την περιοχή κλπ κλπ Όμως η Γουατεμάλα που συνήθως τη βάζει κανείς στο ταξίδι του (τουλάχιστον εγώ), με το σκεπτικό εντάξει, θα στριμώξω σε 5-6 μέρες μια Γουατεμαλ-ίτσα, απλά για να δείς τα βασικά επειδή που θα ξαναβρεθείς εκεί πέρα και τελικά βλέπεις όσα βλέπεις....ε είναι μεγάλη έκπληξη, μη σου πώ ότι σε κάνει σχεδόν να την αγαπήσεις.
Στη θέση σου όμως, ίσως και εγώ να μην πήγαινα...

 

[ggonholidays]

Θέλουμε φωτό πλιζ Περιμενω τη συνεχεια!

 

[chris7]

"Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις"

 

[makisg]

κι'εγώ προτιμώ να υπάρχουνε φωτογραφίες.

 

[GTS]

Τα προγνωστικά, βλέπε οι πληροφορίες που είχα συλλέξει από ξένο φόρουμ (τώρα όμως τις βρίσκετε ΚΑΙ στο Travelstories), έλεγαν για 4 ώρες δρόμο από Bethel μέχρι τον προορισμό μας, το νησάκι Flores της επαρχίας Peten. Ο γεράκος στη γαλαρία του σχολικού λεωφορείου (λέγε με chicken bus) απάντησε στον Αργεντινό backpacker ότι είναι 5 ώρες δρόμος. Ένα σιγανόφωνο και μακρόσυρτο «ωχχχχ» ακούστηκε εκ μέρους μας. Μπρος στα κάλλη όμως τι ‘ν ο πόνος, ήμασταν ακόμα σε καλή διάθεση να υπομείνουμε και αυτή την ταλαιπωρία κι ας είχαμε να κοιμηθούμε σε κρεβάτι 48 ώρες ταξιδεύοντας με λεωφορεία κάθε είδους. Για όσους τρώνε τα νύχια τους από την αγωνία, η διαδρομή ήταν τελικά 4 ώρες (συμπέρασμα, μην εμπιστεύεσαι ντόπιους ηλικιωμένους, ή τα φουσκώνουν ή το αλτσχάιμερ έχει κάνει την εμφάνισή του), δυο και κάτι σε χωματόδρομο, κάνοντας συνολικά τρεις τις χωμάτινες ώρες από την επιβίβαση μας στη La Technica και άλλες δύο ωρίτσες άσφαλτος. Παιχνιδάκι.

Η διαδρομή φυσικά καταπράσινη, όπως στο Μεξικό, αλλά με μια μεγάλη διαφορά: εκατέρωθεν του «δρόμου», η ζούγκλα είχε αποψιλωθεί και τη θέση της είχαν πάρει λιβάδια, πολλά λιβάδια, ράντζα (όχι αυτά του Άδωνι) στα οποία έβοσκαν αγελάδες, όχι παχιές είναι η αλήθεια και άλογα. Βλέποντας ενήλικες ντόπιους αλλά και παιδιά ντυμένους στο λεωφορείο με καουμπόικα καπέλα, τζιν, μεγάλη αγκράφα στη ζώνη και μυτερές δερμάτινες μπότες, αναρωτήθηκα αν ήμασταν κάπου στο Τέξας, αλλά το μελαμψό δέρμα και το γραφικό παχύ μουστάκι με προσγείωναν (ευτυχώς) σε χώρα της κεντρικής Αμερικής. Ο χαρακτηρισμός chicken bus του οχήματός μας είναι κομμάτι παραπλανητικός αγαπητέ αναγνώστη, κότες δεν είδαμε, παρά μόνο μια γυναίκα με έναν γκρι παπαγάλο στο κεφάλι. Θηρίο πάντως το parrot bus, με τόσο κοπάνημα που τρώει κάθε μέρα στον καρόδρομο, αντέχει και δε σε ξεπατώνει, ομολογουμένως, και πολύ. Ο κώλος μας το ξέρει.

Κάααααποια στιγμή λοιπόν, ευλογημένη, εκεί που μέσα στον ύπνο κουνιέσαι σα το κομπρεσέρ επί ώρες, νιώθεις ξαφνικά σα να κυλάς σε βελούδινο χαλί. Όχι, δεν ονειρεύεσαι, το τιμημένο parrot bus πατάει άσφαλτο και οι πρώτοι οικισμοί και χωριά κάνουν την εμφάνισή τους. Κάναμε 1-2 στάσεις, με ντόπιους πωλητές να εισβάλλουν στο λεωφορείο διαλαλώντας τη πραμάτειά τους, δηλαδή να μας ξεκουφαίνουν λες και δε βλέπουμε ούτε ακούμε “Μάνγκοοοοοο” κραδαίνοντας κομμένα μάνγκο και κουβάδες με αναψυκτικά σε πάγο. Στο δρόμο, κυριαρχούν μεγάλες αφίσες ενός Γουατεμαλανού πολιτικού («Εμπρός για τη Γουατεμάλα», «Ναι, μπορούμε», παντού ίδια η φάρα είναι) που μου θυμίζει έντονα τον Θάνο Ασκητή και επιτέλους, φτάνουμε κοντά στον προορισμό μας. Flores…

Το Flores είναι ένα μικρό νησί σε μια εσοχή μιας όμορφης λίμνης, της Peten Itza,και αποτελεί τουριστική βάση για τη γύρω περιοχή και τη μεγάλη της ατραξιόν, το Τικάλ. Το Flores συνδέεται με μια γέφυρα με την απέναντι ακτή και την πόλη της Santa Elena, που είναι και ο κύριος οικισμός για τους ντόπιους και που το σημαντικότερο που φαίνεται να έχει είναι ο σταθμός των λεωφορείων για να έρθεις και να φύγεις από εκεί. Εκεί αποβιβαζόμαστε και ξανα-επιβιβαζόμαστε (τελειωμό δεν έχει) σε ένα ταξί, που μας περνάει απέναντι στο Flores όπου κάνοντας ελιγμούς στα στενά δρομάκια, μας αφήνει τελικά μπροστά σε ένα τουριστικό γραφείο, λίγα μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Ο πράκτωρ-κοράκι ορμάει και προσπαθεί να μας πουλήσει εκδρομή αλλά και να μας εκφοβίσει («Αύριο φεύγετε? Έχει μόνο 4 θέσεις στο βραδινό λεωφορείο για Γουατεμάλα Σίτυ, βιαστείτε») αλλά είτε διότι δε μασάμε (λέμε τώρα), είτε διότι είμαστε πολύ κουρασμένοι για να ασχοληθούμε, κάνουμε γρήγορα check-inστο ξενοδοχείο και σε ένα υπέροχο δωμάτιο με θέα τη λίμνη, που φανερώνει ότι το μέρος είναι τελικώς μια πολύ πολύ όμορφη βάση για ότι έχει η γύρω περιοχή να προσφέρει.

Κάνουμε γρήγορα ένα ζεστό μπάνιο, κλείνουμε την αυριανή εκδρομή στο Τικάλ από το απέναντι τουριστικό γραφείο που το έχει ένας πολύ αξιοπρεπής κύριος, βγάζουμε χρήματα από το ΑΤΜ του γειτονικού σούπερ-μάρκετ και πάμε στην όχθη της λίμνης για να απολαύσουμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα.

Το κλου της βραδιάς όμως είναι ότι στην όχθη έχουν στηθεί πάγκοι με street food, σπιτικά μαγειρεμένο και πάμφθηνο: με λιγότερο από μισό ευρώ παίρνεις σε πιατάκι 3 τάκος που τα γεμίζεις με ό,τι γέμιση διαλέξεις από αυτές που έχουν ετοιμάσει οι συμπαθείς και τροφαντούλες κυριούλες πίσω από τους πάγκους. Οι λιγοστοί τουρίστες μαζί με ντόπιους κάθονται στο περβάζι στην όχθη της λίμνης, τρώνε, συζητούν και απολαμβάνουν τη γλυκιά νύχτα, η οποία νωρίς-νωρίς μας τυλίγει στην αγκαλιά της.

Αύριο έχει ξύπνημα βάρβαρο. Όχι στις 5 και στις 6 όπως είχαμε συνηθίσει τόσες μέρες, αλλά στις 2.30.

 

[_antonis_]

Τι μου θυμίζεις... Να'σαι καλά!!

 

[go2dbeach]

Τι ωραίες εικόνες μας μεταφέρεις! Είναι σα να είμαι κι εγώ εκεί
Αφού ο από πάνω δεν αξιώθηκε να μας πει δυό λόγια για το ταξίδι του (καιρό τώρα ήθελα να του την πω ) αλλά μάλλον δεν έχει συνέλθει ακόμα από το σοκ..

 

[_antonis_]

Τι ωραίες εικόνες μας μεταφέρεις! Είναι σα να είμαι κι εγώ εκεί
Αφού ο από πάνω δεν αξιώθηκε να μας πει δυό λόγια για το ταξίδι του (καιρό τώρα ήθελα να του την πω ) αλλά μάλλον δεν έχει συνέλθει ακόμα από το σοκ..

Βρε, εκεί δεν προλαβαίνω να γράφω απλά μηνύματα καλά-καλά, οι ιστορίες μου έλειπαν...

Άν είναι να σας γράψω ιστορία όπως κι όπως, να μας (σας) λείπει καλύτερα!! Βγάζει το φίδι απ' την τρύπα ο GTS

 

[KLEOPATRA]

Το σκέφτομαι αυτό με τις φωτογραφίες...τα τελευταία 2-3 χρόνια δε κοιτάω καθόλου σχεδόν φωτογραφίες από μέρη που θέλω να επισκεφτώ γιατί θέλω να έχω ανόθευτη ματιά στα νέα μέρη που πάω και μαζί και το στοιχείο της έκπληξης. Αυτό έχει τα καλά και τα κακά του βέβαια.

Εσείς τι θέλετε? Ξέρετε ότι έβαζα πολλές φωτογραφίες παλιότερα....ό,τι θέλετε πραγματικά, ξέρετε ότι έχω πολλές και καλές φωτογραφίες... Βοηθάει το μέρος βέβαια...

Εννοειται οτι θελουμε πολλες και καλες φωτο ...γιατι ειδικα εγω δε νομιζω να παω Γουατεμαλα.
Εκπληξη παντως αυτο το ταξιδακι...μας την εσκασες κυριε...

 

[GTS]

Στο Flores όμως δεν ήρθαμε τόσο δρόμο για να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα στη λίμνη ούτε για να φάμε φαγητό του δρόμου. Ήρθαμε για το βαρύ πυροβολικό της χώρας, το Tikal.
«Ελπίζω να αξίζει το άγριο ξύπνημα στις 02.30» σκεφτόμουν καθ’οδόν και κάτι μου έλεγε ότι ναι, θα άξιζε. Έχοντας δει αρχαία σε Tulum, Coba, Chicken Itza και Palenque, όλα σε νορμάλ ώρες, από τις 8 το πρωί κι έπειτα, η υπόθεση «Τικάλ, ξημερώματα» μύριζε μυστήριο, αισθησιασμό και μαγεία. Φτάνοντας λίγο πριν τις 04.00 στην είσοδο του πάρκου, διότι το Τικάλ αποτελεί ένα μικρό τμήμα ενός μεγάλου εθνικού πάρκου, ενός τροπικού δάσους που φιλοξενεί και άλλα αρχαία και πολύ μα πολύ άγρια ζωή, μας περιμένει ο οδηγός μας, ο κ. Γκονζάλες να μας εξηγήσει τα καθέκαστα. Κρατώντας ένα ζεστό καφέ στο χέρι τον ακούμε να μας εξηγεί ότι θα περπατήσουμε για καμιά ώρα μέσα στη ζούγκλα στο απόλυτο σκοτάδι, θα φτάσουμε στον ψηλότερο ναό του συμπλέγματος, όπου θα ανέβουμε και θα παρακολουθήσουμε τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τη ζούγκλα και τους ναούς που ξεπροβάλλουν πάνω από τις κορυφές των δέντρων. Ακούγεται τέλειο.
Περπατώντας στο βραχώδες μονοπάτι με το λιγοστό φως που μας χαρίζουν φακοί που έχουν διάφοροι συνοδοιπόροι μας, απολαμβάνουμε τη ζεστή και γλυκειά νύχτα. Κατά τ’άλλα, δε βλέπουμε τη τύφλα μας. Η έξαψη μας είναι μεγάλη, βρισκόμαστε νυχτιάτικα σε μια ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής, ψάχνοντας μυστήριους αρχαίους ναούς μιας άλλης εποχής, μιας άλλης φυλής, στον χώρο που άκμασε ένας ολόκληρος πολιτισμός πριν 1100 και πλέον χρόνια. Σε μια φάση, ο οδηγός μας σταματάει και μας προτρέπει να κοιτάξουμε πίσω μας. Κοιτώντας ψηλά, με φόντο τον νυχτερινό ουρανό που φωτίζεται από μυριάδες αστέρια, αχνοφαίνεται η σιλουέτα ενός ναού που ξεπροβάλλει πάνω από τα γιγάντια δέντρα. Ανατριχίλα. Φτάνοντας στη βάση του ναού από τον οποίο θα βλέπαμε το ξημέρωμα, ο οδηγός μας εξηγεί που είμαστε, τι θα δούμε και μας προτρέπει όταν βρεθούμε επάνω να σιωπήσουμε και να απολαύσουμε το ξύπνημα της ζούγκλας. Αυτό πληρώσαμε, γι’αυτό ξυπνήσαμε μέσα στη νύχτα μας είπε, αυτό ήρθαμε να δούμε από την άλλη άκρη του κόσμου είπα κι εγώ από μέσα μου. Είχα ήδη μια εμπειρία με ανατολή ηλίου σε έναν άλλο ναό, στον υποβλητικό Angkor στην άλλη άκρη της γης, στις ζούγκλες της Καμπότζης, με πολύ πολύ κόσμο παρέα. Εδώ ήμασταν καμιά 40αριά άτομα, αριθμός μικρός, διαχειρίσιμος. Ανεβαίνουμε τη ξύλινη σκάλα και πιάνουμε θέσεις λες και είμαστε σε σινεμά. Επικρατεί απόλυτη ησυχία μεταξύ μας. Το πρώτο φως αχνοφαίνεται, μια πυκνή ομίχλη καλύπτει τα πάντα, το δάσος ξυπνάει…οι φωνές και τα κρωξίματα των πουλιών πληθαίνουν σε ένταση και ποικιλία. Οι φοβεροί howler monkeys, με τις άγριες φωνές τους να προστίθενται κι αυτές στην πανδαισία ακουστικών συχνοτήτων, συντελούν σε μια υπέροχη κακοφωνία, η οποία ακούγεται στα αυτιά μας σα μουσική συμφωνία του Μότσαρτ. Το θέαμα είναι φανταστικό. Οι αισθήσεις μας ρουφάνε τα πάντα. Ακόμα και τα δεκάδες κλικ από τις φωτογραφικές μας μηχανές. Τίποτα δεν μπορεί να μας στερήσει τη μαγεία της στιγμής.

 

[varioAthens]

Νταξει respect και εχω γινει πρασινη!!
Υ.Γ. Εχω χασει κατι? Υπαρχει καπου στορυ για το ταξιδι μεχρι το San Cristobal?