Γουατεμάλα Me gusta Guatemala

[go2dbeach]

Το πρώτο φως αχνοφαίνεται, μια πυκνή ομίχλη καλύπτει τα πάντα, το δάσος ξυπνάει…οι φωνές και τα κρωξίματα των πουλιών πληθαίνουν σε ένταση και ποικιλία. Οι φοβεροί howler monkeys, με τις άγριες φωνές τους να προστίθενται κι αυτές στην πανδαισία ακουστικών συχνοτήτων, συντελούν σε μια υπέροχη κακοφωνία, η οποία ακούγεται στα αυτιά μας σα μουσική συμφωνία του Μότσαρτ. Το θέαμα είναι φανταστικό. Οι αισθήσεις μας ρουφάνε τα πάντα. Ακόμα και τα δεκάδες κλικ από τις φωτογραφικές μας μηχανές. Τίποτα δεν μπορεί να μας στερήσει τη μαγεία της στιγμής.

Όνειρο!
Ναι, θέλουμε φωτος, αλλά οι περιγραφές σου είναι μαγεία από μόνες τους! Χίλια ευχαριστώ

 

[LULLU]

Στο Flores όμως δεν ήρθαμε τόσο δρόμο για να θαυμάσουμε το ηλιοβασίλεμα στη λίμνη ούτε για να φάμε φαγητό του δρόμου. Ήρθαμε για το βαρύ πυροβολικό της χώρας, το Tikal.
«Ελπίζω να αξίζει το άγριο ξύπνημα στις 02.30» σκεφτόμουν καθ’οδόν και κάτι μου έλεγε ότι ναι, θα άξιζε. Έχοντας δει αρχαία σε Tulum, Coba, Chicken Itza και Palenque, όλα σε νορμάλ ώρες, από τις 8 το πρωί κι έπειτα, η υπόθεση «Τικάλ, ξημερώματα» μύριζε μυστήριο, αισθησιασμό και μαγεία. Φτάνοντας λίγο πριν τις 04.00 στην είσοδο του πάρκου, διότι το Τικάλ αποτελεί ένα μικρό τμήμα ενός μεγάλου εθνικού πάρκου, ενός τροπικού δάσους που φιλοξενεί και άλλα αρχαία και πολύ μα πολύ άγρια ζωή, μας περιμένει ο οδηγός μας, ο κ. Γκονζάλες να μας εξηγήσει τα καθέκαστα. Κρατώντας ένα ζεστό καφέ στο χέρι τον ακούμε να μας εξηγεί ότι θα περπατήσουμε για καμιά ώρα μέσα στη ζούγκλα στο απόλυτο σκοτάδι, θα φτάσουμε στον ψηλότερο ναό του συμπλέγματος, όπου θα ανέβουμε και θα παρακολουθήσουμε τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τη ζούγκλα και τους ναούς που ξεπροβάλλουν πάνω από τις κορυφές των δέντρων. Ακούγεται τέλειο.
Περπατώντας στο βραχώδες μονοπάτι με το λιγοστό φως που μας χαρίζουν φακοί που έχουν διάφοροι συνοδοιπόροι μας, απολαμβάνουμε τη ζεστή και γλυκειά νύχτα. Κατά τ’άλλα, δε βλέπουμε τη τύφλα μας. Η έξαψη μας είναι μεγάλη, βρισκόμαστε νυχτιάτικα σε μια ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής, ψάχνοντας μυστήριους αρχαίους ναούς μιας άλλης εποχής, μιας άλλης φυλής, στον χώρο που άκμασε ένας ολόκληρος πολιτισμός πριν 1100 και πλέον χρόνια. Σε μια φάση, ο οδηγός μας σταματάει και μας προτρέπει να κοιτάξουμε πίσω μας. Κοιτώντας ψηλά, με φόντο τον νυχτερινό ουρανό που φωτίζεται από μυριάδες αστέρια, αχνοφαίνεται η σιλουέτα ενός ναού που ξεπροβάλλει πάνω από τα γιγάντια δέντρα. Ανατριχίλα. Φτάνοντας στη βάση του ναού από τον οποίο θα βλέπαμε το ξημέρωμα, ο οδηγός μας εξηγεί που είμαστε, τι θα δούμε και μας προτρέπει όταν βρεθούμε επάνω να σιωπήσουμε και να απολαύσουμε το ξύπνημα της ζούγκλας. Αυτό πληρώσαμε, γι’αυτό ξυπνήσαμε μέσα στη νύχτα μας είπε, αυτό ήρθαμε να δούμε από την άλλη άκρη του κόσμου είπα κι εγώ από μέσα μου. Είχα ήδη μια εμπειρία με ανατολή ηλίου σε έναν άλλο ναό, στον υποβλητικό Angkor στην άλλη άκρη της γης, στις ζούγκλες της Καμπότζης, με πολύ πολύ κόσμο παρέα. Εδώ ήμασταν καμιά 40αριά άτομα, αριθμός μικρός, διαχειρίσιμος. Ανεβαίνουμε τη ξύλινη σκάλα και πιάνουμε θέσεις λες και είμαστε σε σινεμά. Επικρατεί απόλυτη ησυχία μεταξύ μας. Το πρώτο φως αχνοφαίνεται, μια πυκνή ομίχλη καλύπτει τα πάντα, το δάσος ξυπνάει…οι φωνές και τα κρωξίματα των πουλιών πληθαίνουν σε ένταση και ποικιλία. Οι φοβεροί howler monkeys, με τις άγριες φωνές τους να προστίθενται κι αυτές στην πανδαισία ακουστικών συχνοτήτων, συντελούν σε μια υπέροχη κακοφωνία, η οποία ακούγεται στα αυτιά μας σα μουσική συμφωνία του Μότσαρτ. Το θέαμα είναι φανταστικό. Οι αισθήσεις μας ρουφάνε τα πάντα. Ακόμα και τα δεκάδες κλικ από τις φωτογραφικές μας μηχανές. Τίποτα δεν μπορεί να μας στερήσει τη μαγεία της στιγμής.

αυτο το μεγαλειο ειναι χαραγμενο στη μνημη μου.....

 

[GTS]

Τι να πει κανείς (για το Τικάλ) θα μονολογούσε ο Φίλιππος Συρίγος, περιδιαβαίνοντας το φοβερό αυτό μέρος. Πυκνή ζούγκλα, αρχαία χωμένα στην αγκαλιά της, παραδείσια πουλιά να (μας) κράζουν, πιθήκια να κάνουν ακροβατικά πάνω από τα κεφάλια μας, παγώνια-γαλοπούλες-τι σκατά είναι δε ξέρω να κόβουν τριγύρω βόλτες….το σκηνικό είναι ένα μάτσο χάλια όπως φαντάζεστε. Έχει πια ξημερώσει, ο ξεναγός μας λέει ιστορίες για αγρίους, ποιος βασιλιάς βασίλεψε, πότε, πόσοι ζούσαν εδώ, πότε, πώς και τόσα άλλα ενδιαφέροντα τα οποία όμως ξέρεις ότι θα τα έχεις ξεχάσει σε μια ώρα. Οπότε, αντί να προσέχω τι μας λέει, χαζεύω ολόγυρα. Ναός Νο4, Νο5, δε θυμάμαι τι είναι τι και δε θα σας κουράσω. Το Τικάλ είναι απλά μαγικό. Είδαμε τόσα αρχαία σε αυτό το ταξίδι και νομίζω ότι τα είδαμε με τη σωστή κλιμάκωση: πρώτα η χαριτωμένη Τουλούμ με μπόνους την παραθαλάσσια τοποθεσία, έπειτα η Κομπά με τη φοβερή μεγάλη πυραμίδα όπου ανεβαίνεις όπως όπως και κατεβαίνεις μόνο με τον πισινό, το επιβλητικό Τσίτσεν Ιτσά, το μεγαλειώδες Παλένκε, το Yaxchilan το πάτησε το τρένο και τέλος το Τικάλ, θαρρώ ένα σκαλάκι παραπάνω. (από το Παλένκε, όχι το τρένο).

Μόνο ένα πράγμα με στεναχωρεί: δεν έχουμε πολύ χρόνο. Στο Τικάλ θέλεις να μείνεις πολύ, να τριγυρίσεις, να χαθείς στα μονοπάτια, απλά να σε καταπιεί η ζούγκλα και το μυστήριο που αποπνέει και πλανάται πάνω της. Όμως, χρόνος δεν υπάρχει. Το βράδυ έχουμε αναχώρηση με νυχτερινό λεωφορείο και μπροστά στην επιθυμία να κάτσουμε τουλάχιστον μέχρι το μεσημέρι, επικρατεί η ψυχρή λογική. Γυρνώντας στο δωμάτιο, θα είχαμε μια ώρα να κάνουμε ένα μπάνιο και να μην κάνουμε το μακρύ ταξίδι προς τη πρωτεύουσα μέσα στην ιδρωτίλα. Στεναχωρημένος, παίρνω με βαριά βήματα το μονοπάτι για την έξοδο, 7 ώρες στο Τικάλ και μας φάνηκαν σαν μισάωρο. Έτσι είναι όμως, το χωνεύεις και πας παρακάτω. Τρώμε ένα κλασσικό πρωϊνό με ομελέτα και φασόλια και περιμένουμε το βαν να μας γυρίσει στη βάση μας, το Φλόρες.

Μπανάκι, μάζεμα και checkout από το υπέροχο δωμάτιο. Για τις επόμενες ώρες, αράζουμε στο καφέ του ξενοδοχείου, με θέα την υπέροχη λίμνη, διαβάζοντας, συζητώντας και πίνοντας καφεδάκι. Για ένα 15’ η τροπική βροχή κάνει την εμφάνισή της μαστιγώνοντας τα νερά της λίμνης. Για πότε έβρεξε και στέγνωσε, ούτε που πήραμε χαμπάρι. Αυτό όμως που πήραμε χαμπάρι ήταν ότι τα καρότσια με το street food άρχισαν να στήνονται, τα εδέσματα τακτοποιήθηκαν επάνω τους, ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται και μια μικρή μπάντα άρχισε να παίζει λάτιν μουσική. Ψώνιο. Γινόμαστε ένα με τον κόσμο, τρώμε υπέροχα τάκος και με ό,τι γέμιση ποθεί η ψυχή σου, πάμφθηνα, και χαζεύουμε άλλο ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα. Ειλικρινά, δε περίμενα το μέρος να είναι τόσο όμορφο, περίμενα να είναι πιο τουριστικό, ένα τουριστικό γκέτο, αλλά οι ντόπιοι είναι περισσότεροι από τους λιγοστούς τουρίστες, μαζεύονταν καθημερινά εδώ να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα, το φθηνό φαγητό, τη μουσική, τη παρέα, μικρά παιδιά και εμβληματικές γιαγιάδες. Είναι ένα μέρος που το σκέφτομαι και αυτή εδώ τη στιγμή με πολύ νοσταλγία. Κατά τις 8 όμως, πέρασε η ώρα και εμείς βρισκόμαστε στο σταθμό των ΚΤΕΛ της Σάντα Έλενα. Η πρωτεύουσα μας περιμένει. Πρώτο δείγμα από Γουατεμάλα, θετικότατο.Έχω αρχίσει να την ερωτεύομαι

 

[go2dbeach]

Πρώτο δείγμα από Γουατεμάλα, θετικότατο.Έχω αρχίσει να την ερωτεύομαι

Κι εγώ
Να κάνω τη χαζή ίσως ερώτηση αν σε αυτές τις πυραμίδες στο Τικάλ επιτρέπεται να ανέβεις?
Βάζω και ένα πολυ αγαπημένο τραγούδι με το βιντεοκλιπ γυρισμένο σε γνωστα τοπία της Γουατεμάλα (Antigua, Rio Dulce, Tikal)

 

[GTS]

Γιατί χαζή η ερώτηση? Μήπως γιατί ακόμα θυμάσαι τη πυραμίδα της Κομπά και σου πάει να?
Το λέω γιατί γιατί εκεί που την ανέβαινα στα τέσσερα , ανέβαινα λίγο λοξά και σε μια φάση σταματάω και βλέπω ότι έχω φτάσει δίπλα σχεδόν στο κενό! Έφαγα μια τρομάρα και γρήγορα πήγα στο κέντρο και συνέχισα την ανάβαση...μπρρρρ...άσε η κατάβαση...
Και για να απαντήσω στην ερώτηση επιτέλους, στην πυραμίδα της 1ης φωτογραφίας όχι, δεν ανεβαίνεις, αλλά στις άλλες μπορείς με ειδικές πλατφόρμες και σκαλιά που έχουν φτιάξει, όχι δηλαδή από τη κεντρική-αρχαία κλίμακα

 

[go2dbeach]

Είναι λίγο φρίκη το κατέβασμα είναι και στενά τα σκαλιά, ε δε θέλει πολύ να βρεθείς να κάνεις τσουλήθρα

 

[panius]

Τίποτα δεν μπορεί να μας στερήσει τη μαγεία της στιγμής.

Απλά, speechless...!!!

 

[xar.emmanouil]

Αυτα ειναι σαλταδοριλικια, οχι εμεις που ταξιδευουμε εδω μεσα στην ευρωπη...

 

[GTS]

Αφήνοντας πίσω την Αντίγουα (θέμα άλλου ή μάλλον, πολλών άλλων κεφαλαιών) και ενθυμόμενος το τσιτάτο «Ακάκιεεεε, μη ξεχνάς τις δραμαμίνες σου» καθώς το βανάκι μας στριφογυρίζει στα βουνά της νότιας Γουατεμάλας, προσφέροντάς μας αναμφίβολα όμορφες εικόνες και αυτές τις φοβερές αυθεντικές φάτσες των Μάγιας που βλέπαμε και στο νότιο Μεξικό, νιώθαμε ανυπόμονοι να δούμε αυτή την Ατιτλάν.

Ηφαιστειογενής λίμνη, στα 1500μ. υψόμετρο, με τρία μεγάλα ηφαίστεια στο φόντο (Atitlan, San Pedro και Toliman) που προμηνύουν ένα υπερθέαμα. Κάποια στιγμή νιώθουμε επιτέλους να κατηφορίζουμε, μετά από ατελείωτες στροφές μυριστήκαμε τον προορισμό μας, έστω και για μία και μόνο δυστυχώς ημέρα, αλλά τι να κάνουμε, τα γνωρίζεις άριστα αγαπητέ αναγνώστη, ο χρόνος σε μέρη μαγικά δεν είναι ποτέ αρκετός. Πόσο μάλλον μία και μόνο ημέρα εδώ.

Η στάση που κάνουμε την κάνουν όοολοι οι τουρίστες που κατεβαίνουν στο Παναχατσέλ, την τουριστική βάση στη λίμνη Ατιτλάν. Η λίμνη έχει διάσπαρτα γύρω της πολλά χωριά των Μάγιας, χρόνο να’χεις να γυρνάς, αν αξίζει όμως να σπαταλήσεις πολλές ημέρες σε αυτά είναι κάτι που δε μπορώ να το πω με σιγουριά. Το σίγουρο είναι ότι με τον καλό καιρό που πετύχαμε και την πολύ καλή ορατότητα, η λίμνη είναι ένα θέαμα που δε ξεχνιέται εύκολα όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η μέρα μας θα ήταν φρενήρης και η παραμονή μας σαν σφηνάκι: από το κατάλυμα σε ημερήσια εκδρομή γύρω από τη λίμνη, το απόγευμα πίσω για ξεκούραση, βόλτα, φαγητό και το επόμενο πίσω στην Αντίγουα. Κυριολεκτικά δαπανήσαμε μόλις 24 ώρες στη λίμνη Ατιτλάν, δεν περίσσευε ούτε ώρα παραπάνω. Με το που φτάσαμε, νιώσαμε τη γλυκειά φιλοξενία της Τζένα (http://www.jennasriverbedandbreakfast.com/), της οικοδέσποινάς μας για ένα βράδυ, σε ένα όμορφο χώρο, καλόγουστο, προσεγμένο, με υπέροχο πρωϊνό που σερβιριζόταν κάτω από ένα σκιερό κιόσκι στην αυλή της.

Ήπιαμε υπέροχο ζεστό καφέ, λιγουρευτήκαμε χωρίς να αγγίξουμε τα ποικίλα εδέσματα που απολάμβαναν οι υπόλοιποι οικοδεσπότες της και κατά τις 9 περπατήσαμε μερικά μέτρα μέχρι την αποβάθρα για να ξεκινήσουμε την εκδρομή μας με τη βάρκα που μας περίμενε μαζί με άλλους τουρίστες, ντόπιους και μη.

Τα νερά της λίμνης ήταν λάδι και όπως μας ενημέρωσαν, το απόγευμα σήκωνε πάντα κύμα, οπότε και ολοκληρώνονται όλες οι εκδρομές εγκαίρως πριν ταλαιπωρηθούν οι επιβαίνοντες από τη…φουσκολιμνιά. Πρώτος προορισμός το San Juan, ένα μικρό χωριό, που μάλλον προσπαθεί να κουτσοζήσει από τον τουρισμό. Σκόρπια τουριστικά μαγαζιά με παραδοσιακά προϊόντα, πίνακες, χειροποίητα υφαντά, γυναίκες-Μάγιας με παραδοσιακές φορεσιές. Κάναμε μια μισάωρη βόλτα και ήταν αρκετή, δεν ήταν και για παραπάνω, με λάφυρο έναν πίνακα που απεικόνιζε την Αντίγουα.

Επόμενος προορισμός το San Pedro, στη βάση του ομώνυμου ηφαιστείου, που είναι κάτι σαν καταφύγιο για backpacker, τους βλέπεις παντού, λόγω της ύπαρξης πολλών σχολών ισπανικής γλώσσας και του hippie vibeπου αποπνέει. Με έναν φρέσκο χυμό από εξωτικά φρούτα στο χέρι, κάναμε τη βόλτα μας ανάμεσα σε μικρά δρομάκια, γύρω από μπανανόφυτες αυλές, σωστός λαβύρινθος. Το μέρος δεν μας έλεγε και πολλά, αλλά με 1 ώρα στη διάθεσή μας, δε νομίζω ότι μπορούμε να έχουμε και γνώμη για πολλά παραπάνω, είπαμε, η Ατιτλάν μας προσφέρθηκε και τη ρουφήξαμε σαν σφηνάκι, γλυκειά και σύντομη. Η βάρκα μας κουβάλησε στον επόμενο και τελευταίο προορισμό μας, το Santiago Atitlan, σε μία εκδρομή που έμοιαζε ολοένα και περισσότερο με τουριστική ξεπέτα, αλλά δε ξέρω τι άλλο μπορούσαμε να περιμένουμε με μερικές και μόνο ώρες στη διάθεσή μας. Santiago Atitlan λοιπόν και καθώς προσεγγίζουμε το χωριό παρατηρούμε αρκετές πολυτελείς εξοχικές κατοικίες στις όχθες της λίμνης, ανήκουσες προφανώς σε μέλη της άρχουσας τάξης της χώρας, στη σκιά κυριολεκτικά του επιβλητικού ηφαιστείου. Αφού λοιπόν μας πήγαν σε ένα πανοραμικό σημείο να δούμε τη θέα του χωριού από ψηλά και τις ντόπιες γυναίκες να πλένουν τη μπουγάδα τους με τον παραδοσιακό τρόπο στις όχθες της λίμνης, επισκεφθήκαμε το πιο ενδιαφέρον σημείο της όλης εκδρομής, την εκκλησία του Santiago Apostol. Χτισμένη στα τέλη του 16ου αιώνα και αφού γκρεμίστηκε και ξαναχτίστηκε από αναρίθμητους σεισμούς, στέκει ακόμα στην άκρη μιας πλατείας η οποία φιλοξενεί ένα μεγάλο σταυρό στο κέντρο της.

Η εκκλησία στο εσωτερικό της συγκεντρώνει όλα τα συναρπαστικά αυτά κομμάτια ενός παζλ που έχει αναμίξει την καθολική χριστιανική λατρεία που εισήγαγαν οι κονκισταδόρες Ισπανοί και τις παραδοσιακές ανιμιστικές πεποιθήσεις των ιθαγενών. Υφάσματα που κρέμονται από το ταβάνι, κούκλες-αναπαραστάσεις αγίων με φορέματα που φτιάχνουν ντόπιες γυναίκες, με λιωμένα κεριά κολλημένα στο πάτωμα και διάφορα άλλες περίεργες, με βάση τη δική μας εμπειρία, εικόνες.

Εμείς βέβαια, είχαμε ήδη υποστεί το σοκ της φοβερής εμπειρίας σε αντίστοιχη εκκλησία στο San Cristobal de las Casas στο Μεξικό, όπου με το που περάσαμε την είσοδο της εκκλησίας, περάσαμε ταυτόχρονα σε μια άλλη διάσταση και έναν άλλο κόσμο, με τα όσα βλέπεις, μυρίζεις και αισθάνεσαι, οπότε η εκκλησία του Santiago Apostol ήταν πολύ light για εμάς πλέον. Την υπόλοιπη ώρα την περάσαμε δίπλα στην αποβάθρα, γευματίζοντας σε ένα παράπηγμα εστιατορίου στις όχθες της λίμνης, μακριά από τα τουριστικά εστιατόρια στο κέντρο του χωριού. Το φαγητό, ψητό ψάρι, ήταν τίμιο και πάμφθηνο και πλέον μην έχοντας κάτι άλλο να δούμε και να κάνουμε, επιστρέψαμε στη βάση μας. Ξεκουραστήκαμε, φρεσκαριστήκαμε, βγήκαμε για βόλτα το βραδάκι πια στα τουριστικότατα δρομάκια του Παναχατσέλ, ψάχνοντας κάπου να φάμε και μη θέλοντας να καθήσουμε σε κάποιο από τα τουριστικά εστιατόρια που βλέπαμε, βρεθήκαμε κλασσικά με φαγητό του δρόμου στο χέρι σε πλαστικές καρέκλες στην άκρη του πεζοδρομίου να χαζεύουμε την κίνηση και τον κόσμο. Το Παναχατσέλ μου φάνηκε πολύ τουριστικό και άοσμο. Ήμουν όμως ενθουσιασμένος και ανυπομονούσα για την αυριανή μέρα, γιατί μας περίμενε και πάλι η Αντίγουα, ο μεγάλος μου έρωτας στη σαγηνευτική αυτή χώρα.

 

[_antonis_]

Τι να πώ πάλι... Απο την αρχή είπα ότι για μένα η Γουατεμάλα ήταν η μεγάλη έκπληξη όταν την επισκέφτηκα, όμως όσο τα θυμάμαι τώρα που τα γράφεις, τόσο σιγουρεύομαι!
Τι να πώ για την εμπειρία chicken bus, απλά απίστευτη και διασκεδαστική!!
Επίσης, έχω κατι φανταστικές νυχτερινές φωτογραφίες της λίμνης με τα ηφαίστεια απο πίσω, ίσως βάλω καμιά για να δούν οι συμφορουμίτες πόσο τέλειο μέρος είναι, μήπως και θελήσουν να την επισκεφθούν κάποια στιγμή...

 

[KLEOPATRA]

Kοιτα συμπτωση ...το απογευμα διαβαζα για την ιστορια μιας μικρης κοινοτητας στην Γουατεμαλα ,η οποια ειναι κοντα σε ενα υποψηφιο ορυχειο χρυσου.Αυτο θελει να το εκμεταλλευτει μια κολοσσιαια εταιρια του εξωτερικου,προξενωντας ποικιλες ζημιες στο οικοσυστημα και στην κοινοτητα εκει.Οι κατοικοι εχουν εδω και 2 χρονια στησει οδοφραγματα,τα οποια εμποδιζουν το οποιοδηποτε ανοιγμα του ορυχειου.Η κυβερνηση σιγονταρει την εταιρια του εξωτερικου και ενοπλοι στρατιωτες εχουν επιτεθει και πυροβολησει πολλες φορες τους κακομοιρους τους χωρικους.
http://www.ghrc-usa.org/our-work/current-cases/san-jose-del-golfo/

 

[GTS]

Το μικρό βανάκι μας αποβιβάζει, κουρασμένους τουρίστες και μπαγκάζια, μετά από το ουκ ευκαταφρόνητο ταξίδι προς τη παλιά πρωτεύουσα της Γουατεμάλας, την πολλά υποσχόμενη Αντίγουα. Ευθύς εκκινήσαμε να βρούμε το φτωχικό μας κατάλυμα, πράγμα διόλου εύκολο, σας διαβεβαιώ. Τι κι αν είχα εκτυπώσει την τοποθεσία, τι κι αν οι δρόμοι ήταν πανεύκολοι ως προς τον προσανατολισμό τους με οριζόντιες και κάθετες οδούς, τι κι αν είχαν άριστη σήμανση, τζίφος, δε το βρίσκαμε με τίποτα. Στρίψε στο στενό, είναι λίγο παρακάτω, αδιέξοδο, όχι πάμε προς τα πίσω, να μη τα πολυλογώ, ο χάρτης του καταλύματος με τη τεράστια βούλα πάνω που έγραφε «La Casona de Antigua” ήταν μια μικρή άσκηση νεύρων. Μίνι συμβούλιο, βαθιές αναπνοές και όπως σχεδόν πάντα η λύση είναι στο ώμο και σε κοιτάζει: κοιτώντας την τεράστια πόρτα πίσω μας, μας ήρθε η θεία επιφοίτηση….χτυπάμε το κουδούνι, ανοίγει η πόρτα και βρισκόμαστε σε έναν άλλο κόσμο: μια υπέροχη γειτονιά ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας κρυμμένη από τον έξω κόσμο, αποικιακά σπίτια, λιθόστρωτοι δρόμοι, κομψά φανάρια στο πεζοδρόμιο και μια μεγάλη επιγραφή μας φανερώνει τον προορισμό μας. Στη ρεσεψιόν, η χαριτωμένη κοπελίτσα μας ανακοινώνει ότι μας έκαναν αναβάθμιση στη σουίτα τους, όχι από την συμπάθεια που προκαλούμε έτσι ταλαίπωροι και κουρασμένοι, αλλά διότι είμαστε εντελώς μόνοι μας, οι μόνοι ένοικοι του ταπεινού αυτού ενδιαιτήματος. Μια υπέροχη εσωτερική αυλή, περίτεχνα και με γούστο διακοσμημένη, μας οδηγεί σε μία πέτρινη σκάλα στον 1ο όροφο, όπου μας περιμένει το δωμάτιό μας.

(βλέπετε, το δωμάτιο παλιό, το μπάνιο μουχλιασμένο, οι τοίχοι με γρατζουνιές, χάαααλια)

Μετά από λίγη χαλάρωση και ένα απαραίτητο μπάνιο για φρεσκάρισμα, κατεβαίνουμε στη ρεσεψιόν όπου μας ανακοινώνουν ότι μπορούμε αν θέλουμε να φάμε πρωϊνό, αλλά πρέπει πρώτα να φωνάξουν τον σεφ….εεε, κανένα πρόβλημα, είπαμε ταπεινά, συνηθισμένοι σε τέτοιες αβρότητες από μικροί άλλωστε. Κάνουμε ένα μικρό τουρ του ξενοδοχείου, θαυμάζουμε την ανυπέρβλητη θέα προς το επιβλητικό Volcan de Agua και μεταφερόμαστε σε ένα μικρό κήπο στο πίσω μέρος. Το πρωϊνό απλό, τυπικό της χώρας, δεν ήταν κι ανάγκη να ρθει δα ο σεφ να μας το ετοιμάσει, αλλά εμείς χατίρια δε χαλάμε. Μας είχαν και special bread (φέτα του τόστ), ποιος τη χάρη μας. Αφού χορτάσαμε την πείνα μας, πήραμε τα απαραίτητα συμπράγκαλα και ξεχυθήκαμε να δούμε την πόλη, με τον καιρό σύμμαχό μας, λουσμένη σε ένα υπέροχο φως, με έναν υπέροχο γαλάζιο ουρανό, σε ωραία ανοιξιάτικη θερμοκρασία. Ανυπομονούμε να βγούμε από το χρυσό μας κλουβί…