London Short Stories

[Dorotija]

London Eye on Fire

HAPPY NEW YEAR!!! :xmas_biggrin:





















(PS. απολογούμαι για τις κακές φωτογραφίες που σε καμιά περίπτωση δεν αποδίδουν αυτό που είδαμε χτες.. ίσως σε επόμενο ποστ σας περιγράψω τις ιδιαίτερες συνθήκες υπό τις οποίες τις τράβηξα! ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ! :xmas_wink

 

[tripakias]

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και σε 'σενα!!!
Τελικα ειχα αδικο οταν ελεγα οτι αλλαγη χρονου εκει ειναι απιστευτα ομορφη;

 

[Dorotija]

Α World in Α Pub

Έξι μήνες κλείνουν σήμερα από τη μέρα που πρωτοπάτησα το πόδι μου στο νησί, έξι μήνες που πέρασαν σαν νερό.. Για την επέτειο, θα ήθελα να σας γνωρίσω τη γειτονιά μου, το θρυλικό Bethnal Green, που θα είχε και ένα -σχετικό- ταξιδιωτικό ενδιαφέρον, αλλα με τις εργασίες δεν πρόκαμα να τελειώσω το κείμενο και να φτιάξω τις φωτογραφίες... ας όψεται. Στα προσεχώς. Θα σας γνωρίσω, λοιπόν, τους φίλους μου (εεεεχμ.. καλά.. με μερικές αλλαγές και μεταμφιέσεις... :xmas_cool


Α World in Α Pub

-I ‘m telling you, man, this weather is gonna kill me.

Ο Christian στεκόταν όρθιος δίπλα στη φωτιά. Το βαρύ παλτό του με τη γούνινη επένδυση ήταν κουμπωμένο μέχρι το λαιμό, τα χέρια του βυθισμένα στις τσέπες, ενώ ο μάλλινος σκούφος ήταν φορεμένος μέχρι τα αυτιά. Όλα τα είχε υπολογίσει σωστά όταν άφηνε τη Ρουάντα: τα λεφτά της υποτροφίας του θα έφταναν ακριβώς για μια χρονιά, ένα part- time σερβιτοριλίκι θα του εξασφάλιζε τα pints του, η βιβλιοθήκη θα του παρείχε όσα βιβλία θα χρειαζόταν. Κοίτα να δεις όμως που κάτι δεν το υπολόγισε. Ο άνθρωπος που, σε αντίθεση με τη μισή του οικογένεια, επιβίωσε της τρομακτικής γενοκτονίας στην πατρίδα του, θα έβρισκε το μάστορα του από το βρετανικό χειμώνα..

Δίπλα του ο Alex, ο ευχάριστος καναδός, καθισμένος κατάχαμα πάνω στο χαλί με το t-shirt και το τέταρτο pintστο χέρι, του χαμογελάει φιλικά.

-C’mon man, it s not that cold!! Now in Canada is -30!!!

Στην άλλη άκρη του τζακιού, αναπαυτικά βολεμένος σε μια πολυθρόνα, με ζιβάγκο, καπέλο και ένα σβηστό τσιγάρο να κρέμεται από την άκρη των χειλιών, ο Adel από το Παρίσι σμίγει τα μάτια και σκάει ένα χαμόγελο για το οποίο η Μόνα Λίζα θα πλήρωνε όσο όσο. Την ξέρω καλά αυτή την έκφραση. Είναι η ίδια έκφραση που παίρνει πάντα όταν ετοιμάζεται να ρίξει μια οβίδα γνήσιου γαλλικού χιούμορ, χιούμορ που δεν αφήνει τίποτε όρθιο στο πέρασμα του: σε ακτίνα εκατό μέτρων όλοι έχουμε πέσει στο πάτωμα και κλαίμε από τα γέλια. Τώρα βέβαια τον καταλαβαίνω. Το θέαμα του μπουμπουλωμένου κατάμαυρου αφρικανού και του ανέμελου ασπρουλιάρη και ξανθού καναδού με το τισερτ, να συζητούν για τον καιρό δίπλα δίπλα ένα βροχερό και κρύο βράδυ σε μια τυπική αγγλική παμπ, μάλλον τον έχει εμπνεύσει ιδιαίτερα.

-Don’t say it, προειδοποιώ. Με κοιτάει συνωμοτικά και μου χαμογελάει τρυφερά. Του έχω μεγάλη αδυναμία και το ξέρει καλά, και αυτός με τη σειρά του χατίρι ποτέ δεν χαλάει στην αγαπημένη του.

Απέναντι, η Victoria, η Αμερικανίδα μας, ξανά μανά νιώθει homesickκαι ξανά μανά εξηγεί σε έναν μπαφιασμένο και ξελιγωμένο για μπίρα Elvin, τον εκπληκτικό Αλβανό μας, ότι κι εδώ μια χαρά περνάει, αλλά πόσο θα ήθελε να ήταν τώρα στην Georgia... Πίσω τους, συζητούν απορροφημένοι για πολιτική ο Hormoz, ο γοητευτικός Ιρανός μας και ο θεοπάλαβος Carlos, μισός Ισπανός και μισός Αφγανός, που όλη μέρα κοπροσκυλιάζει και πίνει μπίρες μαζί μας, και αποφασίζει να μελετήσει μεταμεσονύκτια..

Δίπλα μου η Gizemnur, η πανέμορφη, μελαχρινή τουρκάλα, με σκουντάει στον ώμο και μου δείχνει τη Laetitia, την όμορφη και κομψή γαλλίδα μας: δυο μπίρες και ήδη γέρνει μεθυσμένη στον ώμο του Nicola, του Σέρβου, που μισομεθυσμένος κι αυτός, δεν χάνει ευκαιρία να κάνει τον ιππότη… «Αυτοί οι ευρωπαίοι δεν ξέρουνε να πίνουνε» σχολιάζει δηκτικά η Gizem. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Οι ομοιότητες μας με τους γείτονες είναι παραπάνω από εκπληκτικές, ταμάμ δηλαδή, και το «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του» εδώ αποκτά πλήρως την ερμηνεία του.

Η πόρτα ανοίγει, μια ριπή παγωμένου αέρα τρυπώνει κλεφτά στη ζεστή αίθουσα με την ξύλινη επένδυση που μυρίζει μπίρα, ανθρώπινο κορμί και ξύλα που καίγονται, και η πόρτα ξανακλείνει.

-Dorothea? I believe you are here cauz u ve finished ur essay for tomorrow...

Δεν χρειάζεται να γυρίσω το κεφάλι για να καταλάβω: είναι ο Thomas, ο Αυστραλός καθηγητής που μας κάνει θέματα διεθνούς ασφάλειας. Προσπαθεί σκληρά να είναι σοβαρός, τυπικός και απόμακρος, δεν τα καταφέρνει όμως και πολύ καλά, οπότε δεν μπαίνω καν στον κόπο να προσποιηθώ ότι έχω τελειώσει τη μελέτη. Του κάνουμε χώρο, και θρονιάζεται ανάμεσα μας γύρω από τη φωτιά.

Πιάνουμε κουβέντα για το περασμένο ταξίδι της τάξης στην Ουαλία –τις πλάκες που κάναμε, τα γέλια που ρίξαμε, τις εξοχές που περπατήσαμε, το κρύο που φάγαμε.. ε, και στο βάθος, τα σεμινάρια που παρακολουθήσαμε… Επίκεντρο είναι ο ενθουσιασμένος Christian. Είδε πρώτη φορά στη ζωή του χιόνι. Ναι, αληθινό χιόνι! Βουνά! Και ήταν όπως του το περιγράφανε. Να κυλιέσαι πάνω του και να είναι μαλακό σα βαμβάκι. Το πιστεύετε? Ναι, το πιστεύουμε. Βέβαια η επιστροφή στο Λονδίνο, με τους γλιστερούς δρόμους, τους παγωμένους σωλήνες της θέρμανσης, τις ακυρωμένες πτήσεις και τις υπό του μηδενός θερμοκρασίες, δεν ήταν τόσο ρομαντική… Κι αν η χαμηλότερη θερμοκρασία που έχεις ζήσει στη Ρουάντα είναι 12 βαθμοί, απλά υποφέρεις. Ο καναδός περιγράφει πως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας του κατοικεί στριμωγμένο σε μια νοητή λωρίδα κατά μήκος των συνόρων με τις ΗΠΑ. Πιο βόρεια… ξεπαγιάζεις. Στο σπίτι των θείων του στο Μόντρεαλ, μια χρονιά είχε πιάσει τόσο χιόνι, που μετακινούνταν με έλκηθρο του σκι και μπαινόβγαιναν από το παράθυρο του πρώτου ορόφου –όλο το ισόγειο ήταν θαμμένο…

Κάπου σταματώ να ακολουθώ τη ροή της κουβέντας, και η σκέψη μου φεύγει μακριά. Χαζεύω των κόσμο που βρίσκεται γύρω μου, άνθρωποι από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, όλων των οικονομικών δυνατοτήτων, και αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που μας κάνει, ανθρώπους με τόσο διαφορετικές προσλαμβάνουσες και τόσο ανόμοιες ζωές, να περνάμε τόσο καλά και να συνεννοούμαστε τόσο ωραία. Τη σκέψη μου διακόπτουν πνιχτά γελάκια. Ο Adel έχει στρέψει το κεφάλι προς το μέρος μου. Ωχ, σειρά μου. Με ρωτά τι καιρό κάνει τώρα στην πατρίδα μου. Του λέω ότι έχει 18 βαθμούς.

-Oh mon dieu! Nothing works properly in your country? Not even the weather????

Τρανταχτά γέλια από την ομήγυρη. Γελάω κι εγώ τρυφερά. Ναι, το χιούμορ δεν γνωρίζει σύνορα, και μερικά αστεία μπορεί να είναι international. Λίγη προσοχή στις ιδιαιτερότητες κάθε λαού, και μπορείς να έχεις φτάσει μέχρι τώρα χωρίς παρεξηγήσεις. Plus, μια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια να σου πει ο καθένας, λίγο να σχολιάσει την πατρίδα του, έχεις μια ωραία εικόνα για το πώς είναι χώρες που ούτε να φανταστείς δεν μπορούσες. Τώρα μιλάμε για το στρατό. Η τουρκάλα εξηγεί ότι η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική. Κανείς δεν απορεί. Τουρκία, τι να πεις τώρα… Πετάγομαι εγώ: και σε μας υποχρεωτική- ένα χρόνο! Οι μπίρες αδειάζουν γρηγορότερα. Υποχρεωτική? Ρωτά κάποιος, μα είστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση… Ε, και? Απαντά ένας άλλος. Δεν είμαστε δα και συνομοσπονδία. Κακώς, εγώ γουστάρω να γίνουμε! Η συζήτηση φουντώνει. Χάνομαι ξανά. Νιώθω ήρεμη. Η στάση της κυβέρνησης της Γαλλίας απέναντι στον Ευρωπαϊκό στρατό, διαφωνίες της κοινής γνώμης για την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η καθημερινότητα με τη Μαφία της Αλβανίας, ο Τζουλιάν Ανσάν που τον πετύχε κάποιος σε ένα μπρεικ καθώς πήγαινε στο αστυνομικό τμήμα, μια πρόταση για ταξίδι στην Καμπούλ, έξαφνα και ένα γκόσιπ για την ερωτική ζωή του μπερλουσκόνι… Πολιτική, στρατιωτική και διπλωματική ιστορία, με πινελιές καθημερινής ζωής συν οι προσκλήσεις για φιλοξενία, όλα αυτά πακέτο με το burger και τη μπίρα σου. Ασία, Αμερική, Αφρική, Ευρώπη, ένα υπέροχο χαρμάνι στο μοναδικό melting pot του Λονδίνου…

«Αν αποφασίσω κάποτε να επισκεφτώ τους φίλους μου από τη σχολή, θα έχω κάνει το γύρο του κόσμου» είχα πει ένα βράδυ στον Adel κι εκείνος είχε κουνήσει το κεφάλι καλόκαρδα. «Αυτοί οι Έλληνες» είχε πει γυρνώντας στον Alex «είναι πάντα της υπερβολής..» Τώρα έτσι όπως κοιτάει την ομήγυρη διασταυρώνονται τα βλέμματα μας, μου χαμογελάει ζεστά και ξέρω ότι σκεφτόμαστε το ίδιο. Ο Φιλέας χρειάστηκε ογδόντα μέρες –εμείς δεν χρειάζεται καν να κουνηθούμε από τη θαλπωρή της φωτιάς…

 

[rena1988]

αχ Dorotija δε φανταζεσαι ποσο πολυ σε ζηλευω. ειναι το ονειρο μου να παω στο Λονδινο για μεταπτυχιακο και ελπιζω σε κανα δυο χρονια να τα καταφερω!!!να περνας παντα καλα και να γνωριζεις πολλους ανθρωπους!σ'ευχαριστω πολυ για την ωραια αφηγηση

 

[eva kas]

τι ωραια ιστορια!!!!!
εκει που γελας σε κανει να νοσταλγεις και στο τελος σου αφηνει μια γλυκια αναμνηση.......εννοειται οτι θελουμε συνεχεια!

 

[mariath]

Πρόσκληση για τη Ρουάντα δεν έχεις; Μετά το Αφγανιστάν θα είναι ό,τι πρέπει :xmas_biggrin:

 

[pattyyy]

Γράφεις τόσο όμορφα...Και μας ζωντανεύεις μια πραγματικά υπέροχη ατμόσφαιρα!

 

[ευαγγελια]

τετοια σε στειλαμε να κανεις εκει στα ξενα????
International security ταχαμ...Εγω αλλα βλεπω
International relations βλεπω...

 

[Twinkie]

Δώρα μου, φοβερή γραφή σε αυτό το τελευταίο κείμενό σου!!! Γνωρίσαμε "τον κόσμο όλο" μέσα σε τρεις παραγράφους.
Να περνάς πάντα καλά, να γνωρίζεις όμορφους ανθρώπους και πράγματα και άσε τους άλλους να ζηλεύουν για τις international relations σου (μαζί κι εγώ)

 

[varioAthens]

τετοια σε στειλαμε να κανεις εκει στα ξενα????
International security ταχαμ...Εγω αλλα βλεπω
International relations βλεπω...

Α θα συμφωνήσω... "Στη μάνα σου το 'πες" με ποιους νταλαβερίζεσαι και που σε έχουνε καλέσει???? Ε???

 

[Pandora]

Με χαμόγελο με αφήνεις κάθε φορά !
Χαίρομαι τόσο πολύ για σένα...

 

[Dorotija]

Πρόσκληση για τη Ρουάντα δεν έχεις; Μετά το Αφγανιστάν θα είναι ό,τι πρέπει :xmas_biggrin:

Α μα φυσικά κι έχω! Όπως και αρκετοί άλλοι. Του χρόνου, νάμαστε καλά, κατηφορίζουμε στη Μαύρη Ήπειρο...