Dorotija
Member
Πως καταλαβαίνουμε ότι στο Λονδίνο έφτασαν τα Χριστούγεννα/οι εκπτώσεις?
1) Γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να περπατήσεις στα πεζοδρόμια της Oxford
2) Οι τουρίστες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και εμφανίζονται παντού, σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή
3) Η λέξη που ακούς συχνότερα στα μαγαζιά αντί για «I m sorry» πλέον είναι «μαλάκας»
Ναι είναι γεγονός. Είμαστε προ των πυλών των Χριστουγέννων και επισήμως πλέον –γιατί ανεπισήμως, τα εστιατόρια ξεκίνησαν να κάνουν κρατήσεις για τη μέρα εκείνη ήδη από τέλη Αυγούστου και τα σουπερμάρκετ έβγαλαν δειλά τους πρώτους σοκολατένιους αηβασίληδες ήδη από αρχές Οκτώβρη. Α, όλα κι όλα. Εδώ τα Χριστούγεννα είναι μεγάλη μπίζνα και τα παίρνουμε πολύ στα σοβαρά. Ξεκινήσαμε νωρίς λοιπόν στα μουλωχτά τις προετοιμασίες. Τώρα όμως είναι πλέον επίσημο – bonfirenight την Παρασκευή, και μαζί με τα πυροτεχνήματα άναψαν τα φωτάκια στην Oxford Street...
Όλοι λένε, και θα έχουν τους λόγους τους, ότι τα Χριστούγεννα το Λονδίνο είναι ξεχωριστά όμορφο. Ότι η γιορτινή ατμόσφαιρα του «δίνει», ότι αξίζει τις γιορτές να τις περάσεις εκεί. Μπορεί. Σύντομα θα έχω τις πρώτες μου γιορτές εδώ, τις μέρες τις Πρωτοχρονιάς συγκεκριμένα, οπότε θα μεταδώσω ζωντανά.
Όμως μέχρι στιγμής, λατρεύω το Λονδίνο ντυμένο με τη φθινοπωρινή του κολεξιόν –φέτος φορέθηκαν με επιτυχία όλες οι γήινες αποχρώσεις με πινελιές θερμών χρωμάτων να ταράζουν τα νερά και να δίνουν ζωή στη μουντάδα της βροχής. Στο δρόμο ο αέρας χορεύει με τα δέντρα –κι εκείνα συνερπαρμένα μας λούζουν με χρυσαφένια φύλλα. Τα χρώματα των φύλλων εδώ στο Λονδίνο είναι το κάτι άλλο –και το λέει αυτό ένας λάτρης του φθινοπώρου σε πόλη και εξοχή. Σωροί στα πεζοδρόμια, ανεμοστρόβιλοι στον αέρα, στολίδια στα μαλλιά, πλεούμενα στις λίμνες που σχηματίζει η βροχή, παντού, παντού, παντού, δίνουν χρώμα και ζωή στη μονοτονία που προκαλεί ο συννεφιασμένος ουρανός.
Τις προάλλες είχα την τύχη να βρεθώ με ένα φίλο στο Hyde Park. Χαθήκαμε ανάμεσα στα δέντρα, σε ανύπαρκτα μονοπάτια, απολαύσαμε τα ζώα και τη φύση, ώσπου σε ένα άνοιγμα τα μάτια μας γέμισαν χρώματα: ως εκεί που έφτανε το μάτι, ένα παχύ χαλί από φύλλα, όχι μόνο κίτρινα μπεζ και καφέ, αλλά και κόκκινα, και μωβ, και ρόζ, και πορτοκαλί, ένα καλειδοσκόπιο, μια πανδαισία! Δεν άντεξα στον πειρασμό να επαληθεύσω όσους λένε ότι είμαι ακόμα παιδί, και κυλίστηκα κατάχαμα. Ένιωθα σα να κοιμόμουν στην καλύτερη σουίτα. Ο φίλος μου, σερνικός γαρ, έσπευσε φυσικά να με πιάσει στο δούλεμα –σύντομα όμως η μαγεία υπερνίκησε τις ντροπές και ήρθε κι αυτός και κάθισε πλάι μου, πάνω στα νωπά φύλλα…
Κατά τα άλλα, ο χειμώνας είναι προ των πυλών –ήδη μας βαράει τα κουδούνια και απειλεί να σπρώξει αυτή τη μαγική εποχή στην άκρη. Αν βγεις στις πέντε από το σπίτι, έχει ήδη νυχτώσει, ενώ μετά τις επτά είναι σαν 12 τα μεσάνυχτα. Από τη μια μέρα στην άλλη η θερμοκρασία μπουρδουκλώθηκε και γκρεμοτσακίστηκε, ενώ η φίλη μας η βροχή επέστρεψε και πλέον είναι στην ημερήσια διάταξη. Προς μεγάλη μου ανακούφιση, ο ήλιος επιμένει ακόμα να λάμπει και να μας ζεσταίνει τις ώρες που του επιτρέπεται η είσοδος. Οι τουρίστες γίνονται ολοένα και περισσότεροι, κάνοντας τις περιηγήσεις στα μουσεία από απολαυστικές, μαραθώνιο και τις βόλτες από χαλαρές, μποτιλιαρισμένες, το tube τείνει να απεργεί συχνότερα από τους έλληνες καθηγητές ενώ οι ήδη ακριβές τιμές του Λονδίνου απειλούν να ανέβουν ακόμα περισσότερο. Εμείς βέβαια ουδόλως εκνευριζόμαστε. Πως, όταν στην Tate Modern έχει Gaugin, όταν στο BFI τρέχει το φεστιβάλ τούρκικου κινηματογράφου, όταν το 338 σερβίρει eggs bacon chips & beansσυνοδεία toast και καφέ έναντι 4£, όταν ολόκληρη η πάμπ δονείται σε κάθε γκολ, όταν τα κλαμπάκια πίσω από τη Leicester Squareβαράνε μέχρι τις 3-4 το ξημέρωμα, όταν κάθε βδομάδα διοργανώνονται ρεφενέ τραπέζια με λιχουδιές που φτιάχνουμε καθένας από τη χώρα του και όταν το εισιτήριο του λεωφορείου για Οξφόρδη είναι δέκα λίρες με επιστροφή; Είναι να εκνευρίζεσαι δηλαδή;
1) Γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να περπατήσεις στα πεζοδρόμια της Oxford
2) Οι τουρίστες αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και εμφανίζονται παντού, σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή
3) Η λέξη που ακούς συχνότερα στα μαγαζιά αντί για «I m sorry» πλέον είναι «μαλάκας»
Ναι είναι γεγονός. Είμαστε προ των πυλών των Χριστουγέννων και επισήμως πλέον –γιατί ανεπισήμως, τα εστιατόρια ξεκίνησαν να κάνουν κρατήσεις για τη μέρα εκείνη ήδη από τέλη Αυγούστου και τα σουπερμάρκετ έβγαλαν δειλά τους πρώτους σοκολατένιους αηβασίληδες ήδη από αρχές Οκτώβρη. Α, όλα κι όλα. Εδώ τα Χριστούγεννα είναι μεγάλη μπίζνα και τα παίρνουμε πολύ στα σοβαρά. Ξεκινήσαμε νωρίς λοιπόν στα μουλωχτά τις προετοιμασίες. Τώρα όμως είναι πλέον επίσημο – bonfirenight την Παρασκευή, και μαζί με τα πυροτεχνήματα άναψαν τα φωτάκια στην Oxford Street...
Όλοι λένε, και θα έχουν τους λόγους τους, ότι τα Χριστούγεννα το Λονδίνο είναι ξεχωριστά όμορφο. Ότι η γιορτινή ατμόσφαιρα του «δίνει», ότι αξίζει τις γιορτές να τις περάσεις εκεί. Μπορεί. Σύντομα θα έχω τις πρώτες μου γιορτές εδώ, τις μέρες τις Πρωτοχρονιάς συγκεκριμένα, οπότε θα μεταδώσω ζωντανά.
Όμως μέχρι στιγμής, λατρεύω το Λονδίνο ντυμένο με τη φθινοπωρινή του κολεξιόν –φέτος φορέθηκαν με επιτυχία όλες οι γήινες αποχρώσεις με πινελιές θερμών χρωμάτων να ταράζουν τα νερά και να δίνουν ζωή στη μουντάδα της βροχής. Στο δρόμο ο αέρας χορεύει με τα δέντρα –κι εκείνα συνερπαρμένα μας λούζουν με χρυσαφένια φύλλα. Τα χρώματα των φύλλων εδώ στο Λονδίνο είναι το κάτι άλλο –και το λέει αυτό ένας λάτρης του φθινοπώρου σε πόλη και εξοχή. Σωροί στα πεζοδρόμια, ανεμοστρόβιλοι στον αέρα, στολίδια στα μαλλιά, πλεούμενα στις λίμνες που σχηματίζει η βροχή, παντού, παντού, παντού, δίνουν χρώμα και ζωή στη μονοτονία που προκαλεί ο συννεφιασμένος ουρανός.
Τις προάλλες είχα την τύχη να βρεθώ με ένα φίλο στο Hyde Park. Χαθήκαμε ανάμεσα στα δέντρα, σε ανύπαρκτα μονοπάτια, απολαύσαμε τα ζώα και τη φύση, ώσπου σε ένα άνοιγμα τα μάτια μας γέμισαν χρώματα: ως εκεί που έφτανε το μάτι, ένα παχύ χαλί από φύλλα, όχι μόνο κίτρινα μπεζ και καφέ, αλλά και κόκκινα, και μωβ, και ρόζ, και πορτοκαλί, ένα καλειδοσκόπιο, μια πανδαισία! Δεν άντεξα στον πειρασμό να επαληθεύσω όσους λένε ότι είμαι ακόμα παιδί, και κυλίστηκα κατάχαμα. Ένιωθα σα να κοιμόμουν στην καλύτερη σουίτα. Ο φίλος μου, σερνικός γαρ, έσπευσε φυσικά να με πιάσει στο δούλεμα –σύντομα όμως η μαγεία υπερνίκησε τις ντροπές και ήρθε κι αυτός και κάθισε πλάι μου, πάνω στα νωπά φύλλα…
Κατά τα άλλα, ο χειμώνας είναι προ των πυλών –ήδη μας βαράει τα κουδούνια και απειλεί να σπρώξει αυτή τη μαγική εποχή στην άκρη. Αν βγεις στις πέντε από το σπίτι, έχει ήδη νυχτώσει, ενώ μετά τις επτά είναι σαν 12 τα μεσάνυχτα. Από τη μια μέρα στην άλλη η θερμοκρασία μπουρδουκλώθηκε και γκρεμοτσακίστηκε, ενώ η φίλη μας η βροχή επέστρεψε και πλέον είναι στην ημερήσια διάταξη. Προς μεγάλη μου ανακούφιση, ο ήλιος επιμένει ακόμα να λάμπει και να μας ζεσταίνει τις ώρες που του επιτρέπεται η είσοδος. Οι τουρίστες γίνονται ολοένα και περισσότεροι, κάνοντας τις περιηγήσεις στα μουσεία από απολαυστικές, μαραθώνιο και τις βόλτες από χαλαρές, μποτιλιαρισμένες, το tube τείνει να απεργεί συχνότερα από τους έλληνες καθηγητές ενώ οι ήδη ακριβές τιμές του Λονδίνου απειλούν να ανέβουν ακόμα περισσότερο. Εμείς βέβαια ουδόλως εκνευριζόμαστε. Πως, όταν στην Tate Modern έχει Gaugin, όταν στο BFI τρέχει το φεστιβάλ τούρκικου κινηματογράφου, όταν το 338 σερβίρει eggs bacon chips & beansσυνοδεία toast και καφέ έναντι 4£, όταν ολόκληρη η πάμπ δονείται σε κάθε γκολ, όταν τα κλαμπάκια πίσω από τη Leicester Squareβαράνε μέχρι τις 3-4 το ξημέρωμα, όταν κάθε βδομάδα διοργανώνονται ρεφενέ τραπέζια με λιχουδιές που φτιάχνουμε καθένας από τη χώρα του και όταν το εισιτήριο του λεωφορείου για Οξφόρδη είναι δέκα λίρες με επιστροφή; Είναι να εκνευρίζεσαι δηλαδή;
)
