Γαλλία Lα vie en rose a Dordogne...

[Traveller]

Όπως όλα τα ωραία σε αυτό το μάταιο κόσμο, έτσι κι η ονειρική διαμονή μας στην καρδιά της Dordogne και στο ησυχαστήριο της Suzanne, μετά από τέσσερις μέρες γεμάτες περιπέτειες και γνώσεις, έλαβε τέλος… αφού κρυφοφιλήσαμε το ασχημοκέφαλο της Lizzi και δώσαμε όρκους τιμής στον Mike για επιστροφή τον επόμενο χρόνο, επιβιβαστήκαμε στο λαμπερό φιατάκι μας και κινήσαμε προς βορά… βάλαμε στο GPS τις συντεταγμένες του Perigueux, διαλέγοντας την πιο αργή και βασανιστική διαδρομή… η βουτιά στη σαγηνευτική Γαλλική ύπαιθρο ήταν εκ των ουκ άνευ… για κάτι τέτοιες στιγμές λατρεύω την τεχνολογία… πήραμε επαρχιακούς και βγάλε δρόμους, τριγυρίσαμε απίστευτα χωριουδάκια που μόνο το GPS μας είχε, περάσαμε γέφυρες, είδαμε κάστρα, λιβάδια, αγελάδες, πρόβατα, άλογα, δεινόσαυρους… μπορεί να χάσαμε το μυαλό μας πολλάκις με αυτά που συναντούσαμε, αλλά χάρη στην τεχνολογία δεν χάσαμε ούτε μια φορά τον δρόμο μας, εύγε μας… κι έτσι απογευματάκι πια λίγο πριν το σβήσιμο του ήλιου κάναμε θριαμβευτική είσοδο στο Perigueux…

Ειλικρινά δεν γνωρίζω αν ο Ρενέ Γκοσινί είχε στο μυαλό του το Perigueux όταν άρχισε να γράφει τις περιπέτειες του Αστερίξ και της παρέας του, αλλά αν αυτό συνέβαινε δεν θα μου φαίνονταν διόλου παράξενο… το Perigueux ήταν η πρωτεύουσα των Γαλατικών φυλών της περιοχής, καμιά διακοσαριά χρόνια προ Χριστού και αντιστάθηκε σθεναρά στην Ρωμαϊκή επέλαση… δυστυχώς όμως η σεμνή τελετή της αντίστασης έλαβε γρήγορα τέλος και οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την μικρή Γαλατική πρωτεύουσα, ενσωματώνοντας την στην αυτοκρατορία τους… για να είμαστε δίκαιοι όμως την πόλη δεν την ρήμαξαν αλλά τουναντίον την καλλώπισαν χτίζοντας ναούς, λουτρά, αμφιθέατρα και φυσικά το απαραίτητο forum… η πληθώρα αυτών των μνημείων, που σήμερα μισοσώζονται σε καλούτσικη κατάσταση, μαρτυρούν το Λατινικό παρελθόν της πόλης και συνάμα της δίνουν μια ξεχωριστή γοητεία…

Το Ibis του Perigueux δεν ήταν καθόλου άσχημο… οκ μπορεί το δωμάτιο να ήταν μικρό και να είχε μόνο τα άκρως απαραίτητα, αλλά ήταν καθαρό, έβλεπε στο ποτάμι, είχε δωρεάν parking και το σπουδαιότερο ήταν δυο λεπτά με τα πόδια από το κέντρο της παλιάς πόλης… εξάλλου στα Ιbis δεν μένεις γιατί επιδιώκεις να συναντήσεις την απόλυτη ξενοδοχειακή χλιδή, ούτε περιμένεις τις υπέρτατες ανέσεις… τα διαλέγεις γιατί ζητάς να βρεις ένα αξιοπρεπές κατάλυμα σε φιλικές τιμές… και σε αυτό το Ibis του Perigueux αρίστευσε…

Βγήκαμε σχεδόν αμέσως… η πόλη μάς καλούσε κι εμείς δεν είχαμε καιρό για χάσιμο… ένα μπανάκι και Cathédrale Saint-Front de Périgueux, η μεγάλη cathedral, το σύμβολο της πόλης… θα μπορούσε κανείς να μιλά ώρες γι αυτόν τον αριστουργηματικής τεχνοτροπίας ναό, που από το 1998 είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και βέβαια προστατεύεται από την Unesco… η αρχιτεκτονική του είναι εντελώς ιδιότυπη και προκαλεί ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ των αρχαιολόγων… πολλοί υποστηρίζουν πως είναι μια υπέροχη αντιγραφή του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, άλλοι λεν πως το στυλ του είναι καθαρά Βυζαντινό, βαθιά επηρεασμένο από τους Αγ. Αποστόλους στην Κων/πολη και τέλος άλλοι βρίσκουν πως o ρυθμός του είναι καθαρά ανατολίτικος και καμιά σχέση δεν έχει με Βυζάντιο… όπως και να είναι η συγκεκριμένη εκκλησία αποτελεί αξεπέραστο αξιοθέατο της πόλης, είναι το σήμα κατατεθέν της και από εκεί πρέπει να ξεκινά η όποια περιήγηση σε αυτή…

Perigueux όμως δεν είναι μόνο η Cathedral… είναι πάνω απ όλα η παλιά μεσαιωνική πόλη… γεμάτη ατμοσφαιρικές πλατείες και πλακόστρωτα καλντερίμια, είναι ένα σκέτο μπιζού… σε αυτή νεαρόκοσμος και τουρίστες βολτάρει, ξεφαντώνει, ερωτεύεται και χαίρεται μαγαζιά, εστιατόρια, μπαράκια… η πόλη συνθέτει… η ταυτότητά της μπορεί να βασίζεται στην κληρονομιά της ιστορίας της αλλά δεν μένει εκεί… ανανεώνεται… κρατάει το κύρος και την γοητεία του κλασσικού αλλά φλερτάρει με την ζωντάνια και την φρεσκάδα του σήμερα… ειδικά το καλοκαίρι, αυτή η ξεχωριστή ατμόσφαιρα απογειώνεται… στις πλατείες οι σαλτιμπάγκοι σε μαγεύουν με τις παραστάσεις τους, οι πολύχρωμες ανοιχτές αγορές σε δελεάζουν με τα καλούδια τους, οι ιδιαίτερες γαστρονομικές γωνιές σε αποπλανούν με μυρωδιές και γεύσεις…

Ότι κι αν κάνεις ο δρόμος τελικά σίγουρα θα σε βγάλει στην παλιά πλατεία της αγοράς, την Place du Coderc… Στα 1929, ο μέγας Buñuel έδινε γροθιά στο στομάχι του κατεστημένου με την πρώτη του ταινία, Un Chien Andalou… ήταν η πρώτη σουρεαλιστική ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου και βέβαια δεν είχε καμιά σχέση ούτε με σκύλους ούτε με Ανδαλουσία… η ταινία ξεκινούσε με τον Buñuel, να ακονίζει ένα λεπίδι ξυρίσματος… στο επόμενο πλάνο δυο σύννεφα κρύβουν το φεγγάρι και αμέσως μετά το σταθερό χέρι του μεγάλου σουρεαλιστή κόβει με το λεπίδι το μάτι μιας κοπέλας… από τι πιο σημαντικές και αναγνωρίσιμες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου… η ηθοποιός αυτή, που το πρόσωπό της έμεινε στην αιωνιότητα χάρη σε αυτό το σουρεαλιστικό αριστούργημα, λεγόταν Simone Mareui και ήταν από το Perigueux… η πολλά υποσχόμενη καριέρα της γρήγορα ξεθώριασε και κατέληξε ασημαντότητα… στα πενήντα της τρελάθηκε και γύρισε στην πατρίδα της… στα πενήντα ένα της δεν άντεξε… σε αυτή την τόσο γραφική πλατεία αυτοπυρπολήθηκε δημόσια και τερμάτισε άδοξα τον βίο της…

Πίσω στο σήμερα… βράδυ πια, σ’ αυτή την ίδια πλατεία γίνεται κακός χαμός… παντού καρέκλες και τραπέζια εστιατορίων… ο κανόνας λέει πως όπου και να κάτσεις, ότι και να φας στη Dordogne δεν θα απογοητευτείς… φαντάσου σε μια από τις μεγαλουπόλεις της… δεν μείναμε στην πλατεία κι ας ξέραμε πως θα τρώγαμε καλά… περπατήσαμε πιο πέρα και κάτσαμε σένα ήσυχο δρομάκι… διαλέξαμε ένα καπηλιό παράμερο με 5-6 τραπεζάκια στο στενάκι… menu και τάρτα ψάρι με μανιτάρια… κόλπα ζόρικα, Γαλλικά… όπως πάντα υπέροχα… το κρασί για μια ακόμη φορά ροζέ, ίσα- ίσα φτάνει το μπουκάλι… γλυκό και βόλτα να χωνέψουμε… ο δρόμος μάς βγάζει σ’ άλλη πλατεία, το ίδιο ζωντανή… Place St.Louis… κόβουμε ένα μαγαζάκι στη φάτσα της κι αράζουμε… το λαρύγγι ζητάει να ξεδιψάσει… πάλι κρασί, πάλι μπουκάλι, τι άλλο άλλωστε… μπροστά μας παρέλαση ολάκερη… τσιρκολάνοι, μάγοι, αυτοσχέδιοι κωμικοί, δίνουν παραστάσεις κι ο κόσμος χειροκροτάει…

o μαγαζάτορας ωραίος τύπος… ακούει περίεργη λαλιά και ρωτάει… Ελλάδα… η αγαπημένη του και μας κερνάει ένα ντιπ με τρούφα και λίγο ψωμί μην πιούμε το κρασάκι ξεροσφύρι… η ώρα περνάει και δεν λέμε να σηκωθούμε… μα πώς να αφήσεις εύκολα ετούτο το πανηγύρι… περασμένα μεσάνυχτα το αποφασίζουμε… ζαλισμένοι απ το κρασί και τον χαμό σκουντουφλάμε στα γεμάτα κόσμο μεσαιωνικά στενά και δέκα λεπτά αργότερα κουρνιάζουμε στην αγκαλιά του Μορφέα… αυτό είναι το Perigueux, αυτή είναι η Dordogne…

 

[Eftichia]

με έχει συγκινήσει βαθιά , η ιστορία αυτή !!!!!!!

το "ευχαριστώ" φαντάζει τόσο λίγο........

 

[Traveller]

Ο Θεός ξημέρωσε μια μέρα υπέροχη… τεμπέλικα μασούλισα το τελευταία κομμάτι από το κρουασάν μου, ήπια μια τζούρα καφέ και συνέχιζα να μαζεύω ήλιο στην Place De Coderc… το πρόγραμμα σήμερα είχε εκδρομή στo Perigord Vert, αλλά σηκωμό δεν είχαμε… δεν ήταν εύκολο άλλωστε… κάτι η χθεσινή οινοποσία, κάτι η λαχτάρα να νοιώσεις κι εσύ μέρος αυτής της τόσο ζωντανής πόλης, όλο και το καθυστερούσαμε… με τα πολλά ξεκολλήσαμε… γραμμή στα μυστικά του Πράσινου Perigord…

Ακούμπησα συνεπαρμένος στη γέφυρα ρουφώντας το τοπίο… στα αριστερά μου ένα πάρκο σύριζα στον ποταμό … δεξιά δεκάδες πλεούμενα παιχνίδιζαν στο ποτάμι και μπροστά το απόλυτο όνειρο… μια αυστηρή μονή Βενεδικτίνων να καθρεφτίζει την καλλονή της στα ήσυχα νερά του Dronne και πίσω της ένα μεσαιωνικό καμπαναριό να ξεπροβάλει από μια βραχώδη προεξοχή στη ρίζα ενός λόφου…

Όταν πρωτάκουσα για την Brantome κουμπώθηκα… είναι μια πόλη νησί λένε, που την περικυκλώνει ο ποταμός Dronne, την λούζουν απ’ άκρη σε άκρη οι παραπόταμοί του και δεκάδες γέφυρες την στεφανώνουν… όλοι μιλούσαν για την Βενετία της Dordogne… όταν ακούς τέτοιους ανόητα παρορμητικούς χαρακτηρισμούς διστάζεις… μα βέβαια… τι αδικία… τι λάθος σύγκριση… τι αυστηρή υπερβολή… όχι, για μένα η πόλη είναι αυτόφωτη κι η σύγκριση με την Serenissima άδικα την χλωμιάζει… αν περιμένετε να συναντήσετε μια Βενετία στην καρδιά της Γαλλίας θ’ απογοητευτείτε κι αυτό η πόλη δεν τ’ αξίζει… η Brantome είναι γεννημένη να εντυπωσιάζει και όχι να ξεπέφτει σε ανούσιες συγκρίσεις…

Το κατάφυτο παρκάκι ήταν γεμάτο κόσμο… πολλοί ξαπλωμένοι ανάσκελα χαίρονταν την ζεστασιά του ήλιου, άλλοι περίμεναν νωχελικά να μπουν στις βάρκες για να γνωρίσουν τις μυστικές γωνιές του ποταμού και μερικοί αραγμένοι σε κάτι παγκάκια ξύλινα, τσιμπολογούσαν με όρεξη το μεσημεριανό τους… αρχίσαμε τις βόλτες… ζεστός καιρός, ντάλα κατακαλόκαιρο κι η πόλη έσφυζε από ζωή… τουρίστες ξεχύνονταν σα σαλιγκάρια στα πλακόστρωτα γυρεύοντας να νιώσουν τον παλμό της… κοντά σ’ αυτούς κι εμείς… κινήσαμε για ν’ απολαύσουμε αυτό το εξαίσιο πάντρεμα μεσαιωνικού και αναγεννησιακού που την χαρακτηρίζει… βολτάραμε στην πόλη την παλιά, μεριάσαμε τις γέφυρες, χαρήκαμε τον ποταμό, και τέλος φτάσαμε στο μοναστήρι, την εκκλησιά, τους κήπους … τα βιβλία λεν πως τούτο το λαμπρό αβαείο ίδρυσε ο ίδιος ο Καρλομάγνος στα 769, βάζοντας έτσι στα κατάστιχα της ιστορίας την πόλη… τρεις αιώνες αργότερα χτίστηκε και το καμπαναριό, που από τότε στέκει ακοίμητος φρουρός… είναι από τα πιο παλιά που συναντάς στη Γαλλία…

Αυτή η αρτίστικη μπουλανζερή κρυμμένη στα σοκάκια με ιντριγκάριζε… όχι πως πείναγα ιδιαίτερα, μα όταν βλέπεις τις μπαγκέτες τις γεμισμένες με τα τυριά τα διάφορα και τα γλυκάκια τα λαχταριστά να σε φλερτάρουν, τότε λυγάς και υποκύπτεις… μαζί με τους πολλούς κι εμείς λοιπόν, με την μπαγκέτα συντροφιά, στο ξύλινο παγκάκι του πάρκου καθισμένοι, χαζεύαμε την σιλουέτα της λαμπρής μονής που καθρεφτίζονταν στον Dronne…

Τόσα είχα ακούσει για το Saint-Jean-de-Cole που δεν τα πίστευα… βαρέθηκα με αυτούς τους Φράγκους… κάθε χωριό στον τόπο τους το βάφτιζαν σαν το ωραιότερο και φορτικά σου λεν να μην το χάσεις… μα πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα μικρό χωριό χαμένο στα δάση του Πράσινου Perigord, λίγα λεπτά μακριά από την ήδη υπέροχη Brantome;

Πρωτοβαδίζοντας στα λησμονημένα από τον χρόνο δρομάκια αρχίζεις να κλονίζεσαι, μα όταν δεις το ποταμάκι με την καμπούρικη την γεφυρούλα είσαι σίγουρος πια, κτύπησες φλέβα χρυσού… και όταν φτάνεις στην κουκλίστικη πλατεία απολαμβάνεις τον θρίαμβο της επιτυχίας σου… ναι, μάλλον βρήκες και χαίρεσαι το ποιο όμορφο χωριό σ’ ολάκερη την Γαλλία… μην φανταστείτε τίποτε μεγαλεία… το μέρος είναι μικρό κι απέριττο μα αμέσως σε κερδίζει… κάτι η αλλοτινή ατμόσφαιρα που μαρτυρά μεσαίωνα, κάτι η φύση που παντρεύει ποτάμι με το πράσινο, κάτι η πλατεία με την εκκλησιά και το παλάτι…

Αγναντεύαμε τα σπίτια… ξυλότοιχα, βαμμένα μες την ώχρα, με στέγες περίτεχνες και κεραμίδια ομόχρωμα… πιο πέρα η πλατεία… στη μια μεριά 2-3 bistro να λιάζουν τις καρέκλες τους, απέναντι η εκκλησιά και πλάϊ, κολλητά η σκεπαστή αγορά… είναι παλιά η εκκλησιά, του δωδέκατου αιώνα, φτιαγμένη σε μυστήριο ρυθμό, σχεδόν Βυζαντινό, αφιερωμένη στον Αϊ Γιάννη τον Βαπτιστή… μπαίνουμε, προσκυνάμε, πιάνουμε ακριανό στασίδι κι ακούμε πρόβες από όργανο… την Κυριακή, μετά την λειτουργία έχει ρεσιτάλ μα δυστυχώς είναι μόλις Πέμπτη… κρίμα… βγαίνουμε και χαζεύουμε κήπους και λουλουδιασμένες γλάστρες να στολίζουν ένα υπέροχο καστροπάλατο, το Chateau de la Marthonie στην άλλη άκρη της πλατείας… πιάνουμε τις φωτογραφικές κι αρχίζουμε… τέτοια ομορφιά δεν γίνετε να μην καταγραφεί…

Ο ήλιος μας ζαβλάκωνε μα δεν μας πείραζε… σαν τα μικρά παιδιά ξυπολυθήκαμε και με τα πόδια μες το ποταμάκι, κοιτάγαμε το τοξωτό γιοφύρι και σωπαίναμε… γαλήνη… διψάσαμε… δυο βήματα παράμερα ήταν ένα minion καφέ που ζωντάνευε από τα τιτιβίσματα μιας εφηβικής παρέας… καθίσαμε σε μια γωνιά κάτω από την παχιά σκιά ενός δέντρου και παραγγείλαμε… λεμονάδα ανάκατη με μέντα και μπόλικα παγάκια… σπάνια γεύση… Πήρε βραδάκι όταν ξεκουνηθήκαμε τον δρόμο της επιστροφής… άλλο ένα βράδυ μαγικό στις ομορφιές του Perigueux… βόλτες, φαί, ποτό… ύπνος νωρίς όμως γιατί αύριο είχαμε ραντεβού σημαντικό… με το Bordeaux…

 

[Traveller]

Το είχα άχτι το Bordeaux, απωθημένο… μα πάντα κάτι τύχαινε κι ανέβαλα τον πηγαιμό μου… μια τα ακριβά τα εισιτήρια, μια τα ταξίδια τα μεγάλα που με αποπροσανατόλιζαν, μια τα στενά τα οικονομικά, έμενε πίσω το ταξίδι… ετούτη την φορά όμως το είχα αποφασίσει και φάνηκε πως ήτανε γραφτό να γίνει… το φύλαξα για τελευταίο σταθμό, λαμπρό encore μιας μυθικής ταξιδιωτικής υπερπαραγωγής και έπεσα διάνα…

Φτάσαμε πρωινό, κοντά στις δώδεκα κι αμέσως ξεχυθήκαμε να το χορτάσουμε… είχα διαλέξει ξενοδοχείο μακριά, έξω απ’ το κέντρο, κοντά στο αεροδρόμιο, μια που η πτήση της επιστροφής στα πάτρια εδάφη ήταν πρωινή, μα αυτό λίγο μας χάλασε… αν έχεις το gps συντροφιά και τόσα πάμφθηνα parking στη σειρά, μικρό το κακό του άβολου location… το δεκάλεπτο οδήγησης ούτε μας φάνηκε…

Το πρώτο πράγμα που είδα όταν ανέβηκα από τα υπόγεια του parking στο φως της μέρας, ήταν ο Garonne κι η γέφυρα του, η Pont de Pierre… μια γέφυρα θρύλος, η μόνη μέχρι το 1965 που ένωνε τις δύο όχθες… χτισμένη στις αρχές του 1800, στα χρόνια της μεγάλης Γαλλικής Αυτοκρατορίας, με εμπνευστή τον Ναπολέοντα στέκει κομψή, πετρόχτιστη, με δεκαεπτά μεγαλόπρεπες καμάρες, όσα τα γράμματα του εμπνευστή της, (Napoleon Bonaparte) και στολισμένη στο πλάι με το οικόσημο της πόλης, τα τρία δεμένα μεταξύ τους μισοφέγγαρα… περπάτησα μέχρι τα μισά κι άρχισα να χαζεύω το ποτάμι… η πόλη απέναντι μου ασήμιζε πανέμορφη, λουσμένη από το φως του ήλιου, μήτε ένα σύννεφο… η Place de la Bourse, αυτή η αρχιτεκτονική αρμονία του 18ου αιώνα, μου χαμογελά… το ραφινάτο μέγαρο του παλιού χρηματιστηρίου στέκει φρουρός στην πλατεία και θυμίζει αλλοτινούς καιρούς… τότε που άλλες πόλεις της Ευρώπης μπουσούλαγαν, το Bordeaux είχε δικό του χρηματιστήριο και διαφέντευε την οικονομία της χώρας… χάνομαι … περνούν μπροστά μου σαν ταινία οι κάτοικοι, οι πλατείες, τα μέγαρα και μια αποβάθρα σύγχρονη που κυνηγιούνται πιτσιρίκια και φλερτάρουν νέοι…

Όλα στο Bordeaux άρχισαν παλιά, πολύ παλιά… πάνω από 20.000 χρόνια πριν, όταν οι πρόγονοί μας οι Νεάντερνταλ διάλεξαν τις βορινές σπηλιές σαν σπίτι τους… μετά, στην ιστορία πια, φτάσαν οι Κέλτες… αυτοί έχτισαν τα πρώτα σπίτια κι έτσι έχουμε πια οικισμό… οι Ρωμαίοι όμως τους έδιωξαν να πάρουν τον κασσίτερο, που ήτανε πολύτιμος στα τότε χρόνια και τα βουνά γύρω από την πόλη ήταν γεμάτα από δαύτον… έκατσαν κοντά 200 χρόνια μα φύγανε γιατί σαν καταστροφικό τσουνάμι χτύπησαν την πόλη Βάνδαλοι, Βησιγότθοι, Άραβες και την ερήμωσαν… οι Φράγκοι φτιάξαν ένα μικρό κι ασήμαντο δουκάτο κι η πόλη ζούσε ταπεινά μέχρι που ένας βασιλικός γάμος την έβαλε ξανά στο χάρτη έστω και κάτω από το Αγγλικό στέμμα… τότε γύρω στα 1250 ήτανε που το Bordeaux έφτασε να είναι η τρίτη σε πληθυσμό Αγγλική πόλη… μα ο πόλεμος των εκατό χρόνων χάθηκε για τους Εγγλέζους, τον κέρδισαν οι Γάλλοι και κάπως έτσι το Bordeaux άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της προόδου και της επιτυχίας… τον 18ο αιώνα, λαμπρό λιμάνι πια, ζούσε χρυσό αιώνα μες απ’ τα πλούτη που του χάριζε το εμπόριο και το κρασί… τότε ήτανε που χτίστηκαν τα μεγαλόπρεπα μέγαρα και οι φαρδιές πλατείες και τότε που ο Ουγκώ δήλωσε πως το Bordeaux είναι ομορφότερο και από το ίδιο το Παρίσι… ο επίλογος της ιστορίας της πόλης γράφτηκε το 1940 όταν μετά την πτώση του Παρισιού έγινε για λίγο η πρωτεύουσα της ελεύθερης χώρας, πριν οι κατακτητές ορίσουν τα ανδρείκελα του Vichy… από εκεί και μετά η δόξα δείχνει να ξεθώριασε μέχρι το 2000… τότε ήταν που ο αμφιλεγόμενος για τις ρεμούλες του Alain Juppe, ανέστησε την πόλη… μέσα από ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αστικών ανακαινίσεων, έφτιαξε πεζοδρόμους, έβαψε κτίρια, έφερε επανάσταση στις συγκοινωνίες με το μοντέρνο τραμ, της χάρισε την λάμψη την παλιά και δίκαια κατόρθωσε να την ανακηρύξει μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς προστατευόμενο από την UNESCO… έτσι η πόλη σήμερα υπερήφανα φιλοξενεί πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμου και χιλιάδες ταξιδευτές που θέλουν να γνωρίσουν το χρώμα της και να χαθούν στην γοητεία της… μπορεί για πολλά να κατηγορήθηκε ο πρώην πρωθυπουργός μα το Bordeaux το αναμόρφωσε κι αυτό οι κάτοικοι τ’ αναγνωρίζουν… μέχρι τις μέρες μας παραμένει δήμαρχος της πόλης…

Το χαίρεσαι το περπάτημα στην αποβάθρα… εκεί που δέκα μόλις χρόνια πριν στέκαν χαλάσματα κι άνθιζε το αλησβερίσι με την ντρόγκα, τώρα δεν τις χορταίνεις τις βόλτες… δεξιά αργοκυλάει ο ποταμός και στα ζερβά απλώνεται κατάφυτη με δέντρα η φημισμένη Quinconces, μια εσπλανάδα που στις μέρες τις καλές, τις καλοκαιρινές σαν τώρα, σφύζει ζωή, με μουσικές, παράτες, τσίρκα κι εκδηλώσεις…. στην θέση της παλιά βρίσκονταν ένα κάστρο, το Château Trompette μα αργότερα, αρχές 18ου αιώνα, όταν άρχισε η ακμή της πόλης και μπήκανε μπροστά τα σχέδια τα μεγαλεπίβολα για τον καλλωπισμό της, οι αρχόντοι ζήλεψαν το κάλλος της πρωτεύουσας και την μεγαλοπρέπεια του πάρκου του Invalides και θέλησαν να κάνουν κάτι πιο λαμπρό για να το ξεπεράσουν… γκρεμίστηκε λοιπόν το κάστρο το παλιό και την θέση του πήρε η Quinconces… την γέμισαν δέντρα και διαδρόμους περιπάτου, έχτισαν σκάλες και μια βεράντα με θέα αμφιθεατρική του ποταμού, φτιάχνοντας έτσι την μεγαλύτερη πλατεία σε όλη την Ευρώπη…

μα δεν σταμάτησαν εκεί… θέλησαν να τιμήσουν την δημοκρατία και τους ήρωες της τους Γιρονδίνους, που σε εποχές δύσκολες για την χώρα έπεσαν θύματα τρομοκρατίας κι έγιναν μάρτυρες της ελευθερίας… έτσι λοιπόν στη βάση ενός εκπληκτικού συντριβανιού σηκώθηκε λαμπρό μνημείο ύψους 43 μέτρων αφιερωμένο στο θρίαμβο της δημοκρατίας που σπάει τα δεσμά της τυραννίας…

το συντριβάνι πλαισιώνεται από δύο λίμνες και πληθώρα μπρούτζινων γλυπτών ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει ένα σύμπλεγμα ανθρώπων και αλόγων που ξεπροβάλουν από την πλώρη ενός πλοίου… σαν ήρθε ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος του 20ου αιώνα οι Γερμανοί γυρέψανε τον μπρούτζο… έτσι το 1943 κατέστρεψαν το λαμπερό μνημείο και λιώσανε πολλά γλυπτά του αφήνοντάς το λειψό… τα βάσανα του κωλοβού μνημείου τέλειωσαν χρόνια αργότερα, μόλις το 1986, σκορπίζοντας χαρά σ΄ όλους τους Γάλλους μια που η αποκατάσταση του είχε γίνει πια εθνική υπόθεση …

 

[taxidaki]

Αχ, τι όμορφες οι εικόνες σου και πόσο όμορφα δοσμένη η ιστορική περιγραφή σου!
Στο Bordeaux κινηθήκατε καθόλου μετά το απόγευμα; Μου φάνηκε ιδιαίτερα επικίνδυνο όταν πέρασα τη γέφυρα και βρέθηκα ανάμεσα σε ομάδες Κούρδων και Πακιστανών (εργάτες στα αμπέλια προφανώς) που έστρεφαν επίμονα το βλέμμα τους πάνω μας και χωρις καθολου άλλους τουριστες στην περιοχη...

 

[ευαγγελια]

Εχω αφεθει στην αφηγηση σου.....
Ονειρευομαι ενα ταξιδι σαν αυτο !!!
Να βρεθω αναμεσα στην φυσικη ομορφια και τις αμαρτωλες γαστριμαργικες απολαυσεις......
Να μην σταματω στο ενα μπουκαλι γαλλικο κρασι....
Να θελω κι αλλο, κι αλλο !!!
Ευχαριστω

 

[elenara88]

Merci beaucoup monsieur Voyageur
Une description magnifique, un voyage merveilleux!

 

[Traveller]

O ήλιος που έδυε ζωγράφιζε μαβιά τα αγάλματα στη στέγη του Grand Theatre… καθόμουν ακριβώς απέναντι, στο ισόγειο café ενός λαμπρού ξενοδοχείου, χαζεύοντας κόσμο και θέατρο… χτισμένο σε άψογο Νεοκλασικό στυλ, στην άκρη της πιο κοσμοπολίτικης πλατείας της πόλης, μυρίζει Ελλάδα και εντυπωσιάζει… κυκλωμένο θολωτές στοές, με δώδεκα πανέμορφες κορινθιακού ρυθμού κολώνες στην πρόσοψη κι αγάλματα αρχαίων Ελληνικών Θεών ανάκατα με τις εννιά μούσες στην κορυφή, γοητεύει… χτίστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα και η εντυπωσιακή ανακαίνιση του 1990 εκτός του ότι ανέδειξε την κλασική ομορφιά και το θωράκισε από τον χρόνο, του χάρισε τέλεια λειτουργικότητα, σύγχρονη ακουστική, μοντέρνα συστήματα ασφαλείας κάνοντάς το θέατρο υπόδειγμα σε όλη την Γαλλία…

Το ασημογάλαζο χρώμα των τραμ ίσα που φαίνονταν πια όταν αποφασίσαμε να θυσιάσουμε το υπέροχο animation της πλατείας στο βωμό του φαγητού… η νύχτα ξύπναγε και μας καλούσε να την ζήσουμε… βουτήξαμε στην παλιά μεσαιωνική πόλη μαγεμένοι… δεκάδες εστιατόρια έστρωναν τραπέζια σε στενά, πλατείες, αλσάκια γυρεύοντας πελάτες… άλλα μικρά, κομψά κι απέριττα κι άλλα μαξιμαλιστικές παραγωγές με βερμπαλιστικό ντιζάιν… όλα έχουν το κοινό τους… εμείς διαλέξαμε ένα ήσυχο και ταπεινό bistro σένα παράμερο δρόμο μακριά από την βοή της πλατείας… δεν ξέραμε τίποτε για δαύτο, απλά μας άρεσε το μέρος, το στυλ και το menu… ρισκάραμε, πράγμα πρωτοφανές για μένα κι η τύχη που βοηθά τολμηρούς και πρωτάρηδες ήτανε στο πλευρό μας… ότι κι αν δοκιμάσαμε ήταν μοναδικό… μα μεταξύ μας, έχω την εντύπωση ότι όπου κι αν στεκόμαστε το ίδιο υπέροχα θα τρώγαμε… μην λέμε ξανά τα ίδια… είναι σχεδόν αδύνατον να βρεθείς σε τούτη την άκρη της Γαλλίας πόσο μάλιστα στο μυθικό Bordeaux και να μείνεις παραπονεμένος από το φαγητό… ανοίξαμε και μια μπουκάλα τοπικό λευκό κι αρχίσαμε να βλέπουμε τον κόσμο που στριμώχνονταν σιγά- σιγά στα στενοσόκακα της μεσαιωνικής πόλης…

Πραγματικά δεν ξέρω για να πω τι είναι αυτό που κάνει το Bordeaux να ξεχωρίζει… μπορεί να είναι ο αέρας της πόλης που φιλτράρεται από χιλιάδες νέους και φοιτητές που κατακλύζουν τις πλατείες και τις ρούγες του, μπορεί το υποδειγματικό πάντρεμα του κλασσικού της αρχιτεκτονικής με την κοσμοπολίτικη εσάνς των γειτονιών του, μπορεί η ενότητα του στυλ της πόλης, που η πατίνα του χρόνου απλά λουστράρισε χωρίς να αλλοιώσει την μορφή της… ναι, μπορεί να είναι όλα αυτά ανάκατα μα σίγουρα είναι και κάτι παραπάνω… παράδοξο μα εξίσου σημαντικό… είναι η σχέση πάθους των κατοίκων του με το κρασί… παντού και πάντα ξεπροβάλει… στα εστιατόρια τα ακριβά, στα λαϊκά κουτούκια, στα στέκια τα φοιτητικά, στα μπαρ, στις πλατείες , στους δρόμους… ακόμα σε αφίσες που διαφημίζουνε φιάλες με χρονιές περίεργες, σε μαγαζιά ειδικά που κάνουν προσφορές, σε γραφεία τουριστικά που διοργανώνουν επισκέψεις σε κοντινά σατό για οινολογικές εξερευνήσεις… η κουλτούρα του κρασιού μπολιάζει τον κόσμο και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά… οι μπύρες, το ουίσκι, η βότκα περνάνε σε τρίτη μοίρα… το ερώτημα δεν είναι τι ποτό θα πιείς, αλλά τι είδους κρασί θα δοκιμάσεις… άσπρο, ροζέ ή μήπως κόκκινο? Θα είναι γλυκό, μπρούσκο ή sec? Το βράδυ ειδικά, που ο κόσμος ξεχύνεται στους δρόμους, οι πλατείες γεμίζουν τραπεζάκια και τα μπαράκια ανοίγουν, ο πρωταγωνιστής είναι ένας… κρασί… παρέλαση ολάκερη κάνουν μπροστά σου τα μπουκάλια κι οι σερβιτόροι με χαμόγελο ρωτούν και συμβουλεύουν… κι εσύ υποκύπτεις και χωρίς να το πολυσκεφτείς βρίσκεσαι με το ποτήρι στο χέρι…

Ούτε που το κατάλαβα πως πέρασαν δυο μέρες στην αγκαλιά της πόλης… πότε με βόλτες κι άραγμα στις ζωντανές πλατείες, πότε στα εστιατόρια τα περίεργα με φαγητό, πιοτί, και φυσικά κουβέντα με τους κάπελες για το κρασί και τ’ άλλα τα εκλεκτά εδέσματα … και τι δεν είδαμε στην πόλη… πύργους ψηλούς να στέκουνε φρουροί της, εκκλησιές μοναδικές, περήφανα να την δοξολογούνε, μουσεία λαμπρά με εξαίσια έργα τέχνης να την διαφημίζουν… ειδικά εμείς, οι Έλληνες, έχουμε λόγο ξεχωριστό να περάσουμε μια βόλτα, έστω μικρή, από το Musee des Beaux-Arts… εκεί θα δούμε πως η Ελλάδα του 1821 συγκίνησε φιλέλληνες κι έκανε καλλιτέχνες να φτιάξουν αριστουργήματα για χάρη των αγώνων της… εδώ στέκει και θαυμάζεται από πλήθος κόσμου το περίφημο αριστούργημα του Delacroix που δείχνει την Ελλάδα να θρηνεί στα ερείπια του Μεσολογγίου… από τους αρτιότερους πίνακες του μεγάλου καλλιτέχνη, που είναι λόγος από μόνος του για επίσκεψη στο μουσείο…

Μα δυστυχώς ο χρόνος ο ζηλόφθονος γοργοέφερε την ώρα του φευγιού… αισθάνομαι όμως πως έχω χρέη ακόμα με την πόλη… πως είχε κι άλλα να μου δώσει… πως μου χρωστάει ακόμη… κι αυτή και όλη η γύρω η περιοχή, με τα κουκλίστικα χωριά, τα αμπέλια και την θάλασσα… το Bordeaux δεν είναι για δυο μέρες και το είδαμε… έχει πολλά να σου δώσει και ξεδιπλώνει σιγά-σιγά τις χάρες του γοητεύοντάς σε…

Τελευταίες στιγμές στην πόλη, τελευταίες στιγμές του ταξιδιού… ένα πορτοκαλί αεροπλάνο θα μας ταξίδευε στο Μιλάνο κι από εκεί κάτι γλαροπούλια θα μας γύριζαν στην βάση μας… αφήνουμε το πεντακοσαράκι μας στις αφίξεις και τραβάμε το δρόμο προς το BILLI το loco terminal του αεροδρομίου του Bordeaux… κήποι ολόγυρα μα όχι με λουλούδια… το λατρευτό Bordeaux ξεπροβοδίζει τους εραστές του με τι άλλο, παρά με αμπέλια… σαν τελευταία εικόνα απ όλο το ταξίδι κρατάω μέσα μου αυτά τα αμπέλια τα πυκνά που βρίσκονται μέσα στο αεροδρόμιο κι ένα τσαμπί από άγουρα σταφύλια… ναι τώρα είμαι σίγουρος… θα επιστρέψω σίγουρα στον τρύγο για να γευτώ ώριμα πια αυτά τα σταφύλια…

ΤΕΛΟΣ

Η ιστορία αυτή είναι αφιερωμένη στην Ε.Ζ, γιατί εκείνη με προέτρεψε να την γράψω, αλλά, και αυτό είναι το πιο σημαντικό, γιατί είναι πάντα δίπλα μου, με ανέχεται και με στηρίζει...

 

[Aria_C]

Υπέροχο ταξίδι, εξαιρετική αφήγηση, καταπληκτικές φωτογραφίες και, πάνω απ' όλα, συγκινητική - λόγω της τρυφερότητάς της - αφιέρωση!

 

[dolfin]

πολυ ωραιο ταξιδι.με μαγεψες με ταξιδεψες.ευχαριστω πολυ για το κινητρο που μου εδωσες καποια μερα να επισκεφτω αυτο το μερος.

 

[manelaki]

Πωπω μαγεια αυτο το ταξιδι. Ταξιδεψα πραγματικα! Συγχαρητηρια στο φωτογραφο κι σ'εσας που οργανωσατε ενα τοσο ομορφο και καλογουστο ταξιδι... Το Ονειρευομαι......

 

[deka]

Ευχαριστούμε γι' αυτή την ξεχωριστή ιστορία! Καλή επιστροφή στα μέρη του Bordeaux και πάντα να έχετε όμορφα ταξίδια!