Περιεχόμενα
Γράφοντας για το νησί αυτό, νιώθω πως προδίδω ένα μεγάλο μυστικό. Όχι δεν πρόκειται για κάποιον τροπικό παράδεισο που δεν ανακάλυψε ακόμα η τουριστική βιομηχανία, ούτε η βάση μιας μυστικής κοινότητας ταξιδευτών σαν αυτή που εμπνεύστηκε ο Alex Garland στο μυθιστόρημα του «Η Παραλία». Ή μήπως είναι λίγο και απ’τα δύο;
Πρωτοάκουσα για το νησί Koh Chang ένα ξενυχτισμένο βράδυ, προπαραμονή Χριστουγέννων 2007, διασχίζοντας την Κίνα με κατεύθυνση το Λάος, σε μια στάση του νυχτερινού λεωφορείου. Ζήτησα τσιγάρο από δυο Αυστριακούς και πιάσαμε την κουβέντα. Ξεκίνησαν από την Αυστρία οδικώς, διέσχισαν σε χρόνο ρεκόρ τις χώρες της κεντρικής Ασίας και το Θιβέτ και μετά από μια στάση λίγων εβδομάδων στο Λάος θα συνέχιζαν προς την Ταϊλάνδη και τον «παράδεισο» όπως μου είπαν. Εγώ έχοντας ήδη ταξιδεύσει για 2 μήνες στα νότια της Ταϊλάνδης και έχοντας επισκεφτεί τους περισσότερους μεγάλους προορισμούς, πίστευα πως θα μου πουν για κάποιο μέρος που είχα πάει. Αντί γι’αυτό όμως μου είπαν πως κατευθύνονται στο Koh Chang. Το μυαλό μου πήγε στο μεγάλο Koh Chang που βρίσκεται στον κόλπο της Ταϊλάνδης, κοντά στα σύνορα με την Καμπότζη. Είχα ακούσει ήδη ιστορίες για το νησί αυτό. Πρώτα από την αδερφή μου που είχε πάει το 2004 αλλά και από άλλους ταξιδιώτες που μου είχαν πει ότι πλέον δεν είναι το ήρεμο νησί του παρελθόντος αφού η ανάπτυξη έφτασε και εκεί, χτίζονται μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και προορίζεται να γίνει το νέο Phuket. Όμως και πάλι έκανα λάθος. Οι Αυστριακοί μιλούσαν για το μικρό Koh Chang, αυτό που βρίσκεται από την άλλη μεριά της χώρας, στην Andaman Sea, μια ανάσα από τη Βιρμανία. Δεν μίλησαν πολύ για αυτό, αυτό που θυμάμαι είναι να μου λένε για λίγο κόσμο, αργούς ρυθμούς ζωής, αιώρες και η απουσία δρόμων και αυτοκινήτων.
Fast forward...3,5 μήνες μετά. Έχω ταξιδέψει ήδη σε όλες τις χώρες τις ηπειρωτικής νοτιοανατολικής Ασίας και βρίσκομαι για άλλη μια φορά στην Bangkok. Χαιρετώ κάποιους φίλους που είχα γνωρίσει πριν μήνες στην βόρειο Ταϊλάνδη και συμπέσαμε πάλι αφού αυτοί πέταγαν για πίσω, 1 Καναδός και 2 Ελβετίδες και μένω πάλι μόνος μου. Έχω όμως πάρει ήδη την μεγάλη απόφαση και έτσι κλείνω εισιτήριο επιστροφής για Αθήνα. Η πτήση μου είναι σε 12 περίπου μέρες και όπως είχα αποφασίσει προ πολλού, προτού γυρίσω πίσω θα πέρναγα καμιά δεκαριά μέρες σε κάποιο νησί της Ταϊλάνδης για να ηρεμίσω και να προετοιμαστώ για την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Ψάχνοντας λοιπόν στον ταξιδιωτικό οδηγό μου, πέφτω πάνω στο Koh Chang. Ο οδηγός λέει πως είναι γαλήνιο νησί με όχι πολύ ωραίες θάλασσες αλλά εγώ θυμάμαι τα λόγια των Αυστριακών και παίρνω την απόφαση να πάω εκεί.
Το να φτάσεις στο Koh Chang δεν είναι δύσκολο. Ευτυχώς δεν υπάρχουν τουριστικά λεωφορεία από τον Koh San road (που άλλωστε τα απεχθάνομαι και δεν τα συνιστώ) που να πηγαίνουν εκεί. Ταξί ως το Southern bus station (το οποίο έχει μεταφερθεί πολύ έξω από την πόλη και δεν είναι εύκολο να πας με συγκοινωνία) από εκεί λεωφορείο ως την Ranong (350baht, 2η θέση). Αν μάλιστα προνοήσεις και πάρεις το λεωφορείο των 9μμ που φτάνει στις 6 περίπου το πρωί, δεν χάνεις και τη μέρα στο ταξίδι. Το λεωφορείο που πήρα ήταν γεμάτο και όπως συνήθως ήμουν ο μόνος ξένος. Μετά από 9,5 ώρες ταξίδι, 2 στάσεις, και λίγες ώρες άβολου ύπνου έφτασα στη Ranong. Εκεί βρήκα το sawngthaew που πάει στην προβλήτα, όπου έπρεπε να περιμένω μέχρι τις 9.30 που έφευγε η βάρκα για το νησί. Εκτός από εμένα ήταν και καμιά 10αριά άλλοι ταξιδιώτες.
Μετά από 1 ώρα περίπου στη βάρκα, φτάνουμε στο κατάφυτο νησί και αρχίζουμε να σταματάμε στην μια παραλία μετά την άλλη, κάνοντας στάσεις για να κατέβει ο κόσμος αλλά και για να ξεφορτώσουμε πράγματα. Φτάνοντας στην τρίτη παραλία (αργότερα έμαθα πως είναι η Long Beach, η μεγαλύτερη του νησιού) σταματήσαμε για να κατέβουν 2 άγγλοι. Ρίχνω μια ματιά στην παραλία, ρίχνω μια ματιά και στο νερό της θάλασσας και παίρνω την απόφαση να κατέβω. Πετάω τα παπούτσια μου στην παραλία και πηδάω από την βάρκα στο νερό (φυσικά προβλήτα δεν υπάρχει), μου δίνουν και το backpack μου στον ώμο και έτσι μέσα σε 14 ώρες έχω μεταφερθεί από την χαοτική Bangkok σε μια λευκή παραλία, που τα δέντρα φτάνουν μέχρι την άμμο, δίπλα στα γαλαζοπράσινα νερά.
Πρωτοάκουσα για το νησί Koh Chang ένα ξενυχτισμένο βράδυ, προπαραμονή Χριστουγέννων 2007, διασχίζοντας την Κίνα με κατεύθυνση το Λάος, σε μια στάση του νυχτερινού λεωφορείου. Ζήτησα τσιγάρο από δυο Αυστριακούς και πιάσαμε την κουβέντα. Ξεκίνησαν από την Αυστρία οδικώς, διέσχισαν σε χρόνο ρεκόρ τις χώρες της κεντρικής Ασίας και το Θιβέτ και μετά από μια στάση λίγων εβδομάδων στο Λάος θα συνέχιζαν προς την Ταϊλάνδη και τον «παράδεισο» όπως μου είπαν. Εγώ έχοντας ήδη ταξιδεύσει για 2 μήνες στα νότια της Ταϊλάνδης και έχοντας επισκεφτεί τους περισσότερους μεγάλους προορισμούς, πίστευα πως θα μου πουν για κάποιο μέρος που είχα πάει. Αντί γι’αυτό όμως μου είπαν πως κατευθύνονται στο Koh Chang. Το μυαλό μου πήγε στο μεγάλο Koh Chang που βρίσκεται στον κόλπο της Ταϊλάνδης, κοντά στα σύνορα με την Καμπότζη. Είχα ακούσει ήδη ιστορίες για το νησί αυτό. Πρώτα από την αδερφή μου που είχε πάει το 2004 αλλά και από άλλους ταξιδιώτες που μου είχαν πει ότι πλέον δεν είναι το ήρεμο νησί του παρελθόντος αφού η ανάπτυξη έφτασε και εκεί, χτίζονται μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και προορίζεται να γίνει το νέο Phuket. Όμως και πάλι έκανα λάθος. Οι Αυστριακοί μιλούσαν για το μικρό Koh Chang, αυτό που βρίσκεται από την άλλη μεριά της χώρας, στην Andaman Sea, μια ανάσα από τη Βιρμανία. Δεν μίλησαν πολύ για αυτό, αυτό που θυμάμαι είναι να μου λένε για λίγο κόσμο, αργούς ρυθμούς ζωής, αιώρες και η απουσία δρόμων και αυτοκινήτων.
Fast forward...3,5 μήνες μετά. Έχω ταξιδέψει ήδη σε όλες τις χώρες τις ηπειρωτικής νοτιοανατολικής Ασίας και βρίσκομαι για άλλη μια φορά στην Bangkok. Χαιρετώ κάποιους φίλους που είχα γνωρίσει πριν μήνες στην βόρειο Ταϊλάνδη και συμπέσαμε πάλι αφού αυτοί πέταγαν για πίσω, 1 Καναδός και 2 Ελβετίδες και μένω πάλι μόνος μου. Έχω όμως πάρει ήδη την μεγάλη απόφαση και έτσι κλείνω εισιτήριο επιστροφής για Αθήνα. Η πτήση μου είναι σε 12 περίπου μέρες και όπως είχα αποφασίσει προ πολλού, προτού γυρίσω πίσω θα πέρναγα καμιά δεκαριά μέρες σε κάποιο νησί της Ταϊλάνδης για να ηρεμίσω και να προετοιμαστώ για την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Ψάχνοντας λοιπόν στον ταξιδιωτικό οδηγό μου, πέφτω πάνω στο Koh Chang. Ο οδηγός λέει πως είναι γαλήνιο νησί με όχι πολύ ωραίες θάλασσες αλλά εγώ θυμάμαι τα λόγια των Αυστριακών και παίρνω την απόφαση να πάω εκεί.
Το να φτάσεις στο Koh Chang δεν είναι δύσκολο. Ευτυχώς δεν υπάρχουν τουριστικά λεωφορεία από τον Koh San road (που άλλωστε τα απεχθάνομαι και δεν τα συνιστώ) που να πηγαίνουν εκεί. Ταξί ως το Southern bus station (το οποίο έχει μεταφερθεί πολύ έξω από την πόλη και δεν είναι εύκολο να πας με συγκοινωνία) από εκεί λεωφορείο ως την Ranong (350baht, 2η θέση). Αν μάλιστα προνοήσεις και πάρεις το λεωφορείο των 9μμ που φτάνει στις 6 περίπου το πρωί, δεν χάνεις και τη μέρα στο ταξίδι. Το λεωφορείο που πήρα ήταν γεμάτο και όπως συνήθως ήμουν ο μόνος ξένος. Μετά από 9,5 ώρες ταξίδι, 2 στάσεις, και λίγες ώρες άβολου ύπνου έφτασα στη Ranong. Εκεί βρήκα το sawngthaew που πάει στην προβλήτα, όπου έπρεπε να περιμένω μέχρι τις 9.30 που έφευγε η βάρκα για το νησί. Εκτός από εμένα ήταν και καμιά 10αριά άλλοι ταξιδιώτες.
Μετά από 1 ώρα περίπου στη βάρκα, φτάνουμε στο κατάφυτο νησί και αρχίζουμε να σταματάμε στην μια παραλία μετά την άλλη, κάνοντας στάσεις για να κατέβει ο κόσμος αλλά και για να ξεφορτώσουμε πράγματα. Φτάνοντας στην τρίτη παραλία (αργότερα έμαθα πως είναι η Long Beach, η μεγαλύτερη του νησιού) σταματήσαμε για να κατέβουν 2 άγγλοι. Ρίχνω μια ματιά στην παραλία, ρίχνω μια ματιά και στο νερό της θάλασσας και παίρνω την απόφαση να κατέβω. Πετάω τα παπούτσια μου στην παραλία και πηδάω από την βάρκα στο νερό (φυσικά προβλήτα δεν υπάρχει), μου δίνουν και το backpack μου στον ώμο και έτσι μέσα σε 14 ώρες έχω μεταφερθεί από την χαοτική Bangkok σε μια λευκή παραλία, που τα δέντρα φτάνουν μέχρι την άμμο, δίπλα στα γαλαζοπράσινα νερά.
