giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.811
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Εξαιρετικό γούστο είχε η Αγκάθα
Τα καλύτερα επέλεξε!Κροατία Hvala ne! Στην Κροατία… με τον ακατανόμαστο!
- Thread starter giannismits
- Ημερομηνία δημιουργίας
Τα καλύτερα επέλεξε!Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 1.047
- Likes
- 2.259
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
νομίζω ότι αυτός ο "μήνας" ήταν τελικά τρεις, "μήνας" κατ΄ευφημισμόν!
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.811
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Ήλιος, θάλασσα και... Τρογκίρ!
Τη σημερινή, μέρα αμφιταλαντεύτηκα πάρα πολύ. Ήταν η μέρα που είχα στο πρόγραμμα να επισκεφτούμε το Εθνικό Πάρκο Krka όμως ήμουν προβληματισμένος. Ήμασταν ήδη καταπονημένοι και πολύ κουρασμένοι και η εξόρμηση στο εθνικό πάρκο θα ήταν ακόμα μια κουραστική μέρα. Θα περιλάμβανε πάνω από μια ώρα με λεωφορείο μέχρι την πόλη Skradin, από εκεί πλοιάριο μισή ώρα μέχρι το Skradinski buk στην είσοδο του Εθνικού πάρκου, περπάτημα στην γύρω περιοχή, άλλο πλοιάριο μέχρι το νησάκι Visovac σε μια διαδρομή 2 ωρών και μετά επιστροφή αργά το απόγευμα. Το συνολικό κόστος της εκδρομής σύμφωνα με τον δικό μου προγραμματισμό ήταν 60€ το άτομο. Για το εθνικό πάρκο Krka, το μεγαλύτερο δέλεαρ για μένα ήταν να κολυμπήσουμε στους καταρράκτες του. Όμως σκεπτόμενος πως θα επισκεφτούμε δυο μέρες μετά το πιο θεαματικό εθνικό πάρκο Plitvice, και πως χρειαζόμαστε ξεκούραση για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας, αποφάσισα με βαριά καρδιά να αφήσουμε έξω το εθνικό πάρκο Krka. Έτσι λοιπόν... ήλιος θάλασσα και φως, κέφια έχει ο θεός! Αυτή τη μέρα θα ξεκουραστούμε, θα αράξουμε, θα νοιώσουμε διακοπές και θα απολαύσουμε τον ήλιο και τα κρυστάλλινα νερά του Σπλιτ.
Μια καλημέρα στην πλατεία Voćni
Η μέρα ξεκίνησε από την παραλιακή Riva στην οποία αράξαμε να φάμε τα φρέσκα μπουρέκια μας που πήραμε από τον αγαπημένο μας φούρνο στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης. Η παραλία κατά μήκος της είχε ησυχία με λίγους ηλικιωμένους ντόπιους που βγήκαν για την πρωινή τους βόλτα, ενώ στα τουριστικά σκάφη υπήρχε μια κινητικότητα από νεαρούς τουρίστες που ετοιμάζονταν να επιβιβαστούν. Οι ημερήσιες εκδρομές που κάνουν οι εταιρείες και ξεκινούν από την παραλία του Σπλιτ είναι ενδιαφέρουσες και περιλαμβάνουν εξορμήσεις σε νησιά μικρά ή μεγάλα, διάσημες παραλίες και σπηλιές αλλά όπως ήταν αναμενόμενο ήταν σχετικά ακριβές. Προς στιγμήν σκέφτηκα να ψαχτούμε μήπως μας ταιριάξει κάποια από αυτές τις εκδρομές αλλά τελικά έμεινα στον αρχικό στόχο. Ξεκούραση και αραλίκι στις παραλίες του Σπλιτ.
Το Σπλιτ έχει πολλές παραλία σε μικρή απόσταση από το κέντρο που προσεγγίζονται εύκολα είτε με τα πόδια είτε με αστικό. Άλλο δίλλημα τώρα! Ποια πλευρά να επιλέξουμε… να πάμε στις πιο πολυσύχναστες μεγάλες παραλίες με τα πολλά beach bar ανατολικά της πόλης μετά το μεγάλο λιμάνι όπως οι παραλίες Bacvice, Firule Trstenik και Žnjan ή να πάμε στις πιο μικρές και ανοργάνωτες παραλίες που βρίσκονται δυτικά της πόλης? Τελικά επιλέξαμε τη δεύτερη επιλογή γιατί είμαστε free τύποι και γιατί αυτές οι παραλίες προσεγγίζονται πιο εύκολα με τα πόδια.
Ο καιρός ήταν εξαιρετικός, με υψηλή θερμοκρασία και χωρίς κανένα άγχος για βροχές! Η διαδρομή δεν ήταν μικρή, επειδή όμως ήταν κατά μήκος της παραλιακής ήταν πολύ ευχάριστη και έμοιαζε πιο σύντομη. Ξεκινήσαμε από τη Riva, περάσαμε το μικρό λιμανάκι Matejuška και μετά από την οδό Trumbićeva obala συνεχίσαμε στην νέα παραλία που όντως πρέπει να είναι νέα γιατί που φάνηκε πολύ πρόσφατα αναπλασμένη μέχρι τη μεγάλη ACI Marina Split.
Από ένα στενό προσεγγίσαμε τη θάλασσα και κάναμε μια διαδρομή κατά μήκος της ακτής περνώντας από μικρούς κόλπους και σκιερά πευκόφυτα μονοπάτια δίπλα στη θάλασσα. Η περιοχή έχει 3-4 μικρές παραλίες στη σειρά με κρυστάλλινα νερά.
Uvala Zvončac
Bay Ježinac
Kupaliste Jezinac
Μετά από 25 λεπτά περπάτημα, καταλήξαμε στην παραλία Obojena. Ήμασταν τυχεροί γιατί βρήκαμε μέρος να απλώσουμε τις πετσέτες μας κάνω από ένα μικρό δέντρο κι έτσι είχαμε μια μικρή σκιά διότι ο ήλιος έκαιγε εκείνη την ώρα αν και ήταν μόλις 10:30 το πρωί. Η παραλία είχε λίγο κόσμο όμως όσο περνούσε η ώρα είχε μεγαλύτερη κίνηση και στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα από πίσω, που σιγά σιγά γέμισαν την περιοχή. Ακούγαμε μόνο Κροατικά από τον κόσμο και έχω την εντύπωση πως ήμασταν οι μόνοι ξένοι στην παραλία! Η θάλασσα μας φώναζε να μας δροσίσει, αλλά με το που την ακουμπήσαμε δεν μας δρόσισε απλά αλλά μας πάγωσε! Τα νερά της ήταν πολύ πιο κρύα από αυτό που έχουμε συνηθίσει και από αυτό που μπορούμε να αντέξουμε. Έτσι έπρεπε να περάσουν πολλά λεπτά για να βρούμε το θάρρος επιτέλους να βουτήξουμε. Ήταν όμως αναζωογονητικό!
Αφού την αράξαμε για αρκετή ώρα και λιαστήκαμε, φύγαμε από το μέρος μας και πήγαμε στο τέλος της παραλίας, σε ένα απόμερο σημείο για να βουτήξουμε απευθείας από τα βράχια. Αν και πάλι μπήκαμε διστακτικά λόγω των παγωμένων νερών, απολαύσαμε το κολύμπι στα κρυστάλλινα νερά ολομόναχοι.
Πραγματικά ήταν στιγμές ξεκούρασης που είχαν ανάγκη να καταπονημένα μας πόδια τα οποία αν είχα στόμα θα ούρλιαζαν! Μετά από τις βουτιές και την ηλιοθεραπεία, ανηφορίσαμε το λόφο πάνω από την παραλία και από μια διαφορετική διαδρομή πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο του Σπλιτ και το δωμάτιο μας.
Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το τελευταίο μας ταξίδι που επιστρέψαμε στο δωμάτιο μας μεσημέρι για ολιγόωρη ξεκούραση! Νομίζω στο Βελιγράδι το 2013! Ήταν η μοναδική χαλαρή μέρα ακριβώς στη μέση του ταξιδιού, και αποδείχτηκε ιδιαίτερα απαραίτητη για τις υπόλοιπες τρείς γεμάτες μέρες που θα ακολουθούσαν. Μια ακόμα ματιά της θέας από τη σοφίτα μας, ξεκούραση και σε λίγο αναχώρηση για Τρογκίρ!
Στο Τραγούριον ή Τρογκίρ!
Ο σταθμός λεωφορείων που αναχωρούν τα αστικά για το Τρογκιρ είναι ο Sukoisanska που απέχει 1,5 χλμ. από το κέντρο της πόλης, και όχι ο κεντρικός σταθμός στο λιμάνι. Το αστικό 37 εκτελεί τη διαδρομή Σπλιτ-Αεροδρόμιο-Τρογκίρ, το εισιτήριο κοστίζει 21kn δηλαδή 2,80€, και έχει δρομολόγια ανά 20 λεπτά. Στο δρομολόγιο που πήραμε εμείς, πετύχαμε έναν οδηγό αμείλικτο και άκρως τυπικό με τα νεα μέτρα! Χρησιμοποίησε σχολαστικά το αντισηπτικό πριν ξεκινήσει, φορούσε μάσκα σε όλη τη διαδρομή, και έκανε παρατήρηση ενώ οδηγούσε σε όσους είχαν κατεβασμένες τις μάσκες τους! Η διαδρομή με το αστικό ήταν κάπως κουραστική, και κάναμε περίπου 50 λεπτά να φτάσουμε. 17:20 ήμασταν στο Τρογκίρ. Ο σταθμός λεωφορείων του Τρογκίρ είναι δίπλα στην παλιά πόλη.
Το Τρογκίρ βρίσκεται 27 χιλιόμετρα δυτικά του Σπλιτ και είναι μια μικρή πόλη με περίπου 14.000 κατοίκους. Η ιδιαιτερότητα του Τρογκιρ είναι ότι το ιστορικό τμήμα της πόλης βρίσκεται πάνω σε ένα μικροσκοπικό νησί, που ενώνεται με μια γεφυρούλα με το νησί Čiovo. Η άλλοτε ελληνική αποικία Τραγούριον, έχει συνεχή ιστορία 2.300 ετών, η οποία επηρεάστηκε πολιτισμικά από τους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Βενετούς που άφησαν το στίγμα τους στον τόπο. Το Τρόγκιρ αποτελεί το καλύτερα σωζόμενο ρωμανο-γοτθικό συγκρότημα στην Αδριατική και σε ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη, ανακηρύχθηκε από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, οπότε ανυπομονούσα να το γνωρίσω από κοντά.
Βόρεια πύλη (Vrata Zemlje)
Στο λιθόστρωτο της πόλης απλώνονται πέτρινα σπίτια, πολλά ανάκτορα κι αρχοντικά του 13ου αιώνα, 10 εκκλησίες, οι δυο πύλες της πόλης του 17ου αιώνα και το εντυπωσιακό οχυρό Kamerlengo του 15ου αιώνα. Η ρυμοτομία του νησιωτικού οικισμού χρονολογείται από την Ελληνιστική περίοδο, ενώ οι ρωμανικές εκκλησίες συνυπάρχουν με εξαίρετα κτίρια αναγεννησιακής και μπαρόκ αρχιτεκτονικής από τη βενετική περίοδο. Με λίγα λόγια το Trogir είναι μια πόλη-μουσείο.
Η Trg Ivana Pavla II (πλατεία του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β), είναι το σημείο αναφοράς του ιστορικού κέντρου, με τον καθεδρικό ναό του Αγίου Λαυρεντίου με την απίστευτης ομορφιάς Πύλη Ράντοβαν, με το παλάτι του πρύτανη (Knežev dvor) που στεγάζει το δημαρχείο και με το αρχοντικό Gradska loža του 13ου αιώνα με τις κορινθιακές στήλες και τον πύργο με το ρολόι.
Το Τρογκιρ είναι μικρό οπότε δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τον χάρτη του κινητού μου. Από ένα στενό τυχαία βρεθήκαμε σε μια πανέμορφη μικρή αυλή. Από τα πιο γραφικά σημεία της παλιάς πόλης.
Η νότια πύλη (Južna gradska vrata), μπροστά στο λιμάνι
Mala loža
Η γέφυρα Čiovski Most, που ενώνει το νησάκι της παλιάς πόλης με το νησί Čiovo. Τα αμέτρητα σκάφη στο λιμάνι, μου έκρυψαν την ομορφότερη θέα της παραλιακής και της νότιας πλευράς της παλιάς πόλης που προσφέρει η γέφυρα!
Το νησί Čiovo απέναντι από το Zudika park
Πάνω στην Ul. Blaža Jurjeva Trogiranina, η εκκλησία Sv. Sebastijan
Στο λιμάνι είχαν δέσει τεράστια σκάφη που μου χαλούσαν κάπως την εικόνα της όμορφης παραλιακής. Το Τρογκίρ γεμίζει κυρίως με κόσμο από ημερήσιες κρουαζιέρες οπότε αυτό ήταν κάτι αναμενόμενο. Η φαρδιά παραλιακή Obala bana Berislavića, είναι καλαίσθητη και περιποιημένη με φοίνικες, με πολλά εντυπωσιακά κτίρια και φυσικά με αμέτρητα εστιατόρια και καφέ κατά μήκος της. Είναι τουριστική αλλά τόσο ωραία!
Αυτό το κτίριο δεν στεγάζει κάποιο παλάτι αλλά το δημοτικό σχολείο "Petar Berislavić"
Ακριβώς δίπλα, η Εκκλησία και το μοναστήρι του Αγίου Δομίνικου
Γραφικές γωνιές μέσα στην παλιά πόλη
Η ξύλινη γέφυρα (Drveni most) στην βόρεια πλευρά, που ενώνει το νησί της παλιάς πόλης με το χερσαίο τμήμα. Στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα στενό κανάλι με παρκαρισμένες αμέτρητες βάρκες.
Συνεχίσαμε περιμετρικά κατά μήκος του καναλιού, και βρεθήκαμε στην άκρη του νησιού που βρίσκεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, ακριβώς δίπλα στο τείχος του κάστρου.
Ο πύργος του κάστρου Kamerlengo που φαίνεται από πολλά σημεία της πόλης, προσφέρει την ωραιότερη πανοραμική θέα του Τρογκιρ. Η ώρα ήταν 7 παρά, και παρόλο που είχα δει στο Google ότι ο πύργος κλείνει στις 9, ήταν ωραία ώρα ανέβω πάνω για τη θέα. Ο Rose αποφάσισε να μείνει κάτω στην παραλία κι εγώ μπήκα στην είσοδο του φρουρίου. Ευτυχώς με βοήθησε η τύχη, διότι όταν πήγα στο εκδοτήριο, η κοπέλα με ενημέρωσε πως ο πύργος κλείνει για τους επισκέπτες στις 7! Έτσι δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου. Ανέβηκα τα όχι και τόσο ασφαλή σκαλιά και έφτασα στην κορυφή.
Ήμουν ολομόναχος πάνω στον πύργο του 15ου αιώνα, το αεράκι μου τραγουδούσε στα αυτιά, κι απόλαυσα μια πραγματικά πολύ όμορφη θέα. Βυθίστηκα στο ρομαντισμό και στη γαλήνη που αποπνέει αυτή η πόλη!
Στο προαύλιο του κάστρου, ετοιμασίες για συναυλία
Το Τρογκίρ το είδαμε και η συνέχεια είχε παγωτό, street food θαλασσινών στην κεντρική πλατεία και βόλτες στην ζωηρή παραλιακή που όσο βράδιαζε, τόσο γέμιζε από κόσμο!
Κουκλίστικο το Τρογκίρ αλλά το Σπλίτ μας περίμενε. Καθώς είχε βραδιάσει πήραμε και πάλι το αστικό 37 για να επιστρέψουμε στην πόλη μας! Αυτή τη φορά ο οδηγός του αστικού ήταν το ακριβώς αντίθετο του αυστηρού οδηγού που είχαμε στο δρομολόγιο από το Σπλιτ. Δεν φορούσε μάσκα, και δεν έδωσε καμία σημασία στους επιβάτες που ανέβαιναν από τις στάσεις χαλαροί χωρίς καν μάσκα στο χέρι.
Φτάσαμε στο αγαπημένο Σπλιτ λίγο μετά τις 9 το βράδυ και πάλι η πόλη κινούνταν σε ζωηρούς ρυθμούς, με πολύ κόσμο στην παραλία και στις ιστορικές πλατείες της παλιάς πόλης με τις μουσικές να είναι διάχυτες παντού. Κοντά στην βόρεια Χρυσή πύλη της παλιάς πόλης, καθίσαμε σε μια ταβέρνα στην οδό Ul. kralja Tomislava με μοναστηριακά τραπέζια και πολύ κόσμο. Το προσωπικό ήταν απίστευτα φιλικό και ο σερβιτόρος ενθουσιασμένος μας είπε πως πρώτη φορά εξυπηρετεί Έλληνες! Φάγαμε και πάλι τα τσεβάπια μας αλλά ήταν υποδεέστερα σε σχέση με αυτά που φάγαμε στο FONTANA το προηγούμενο βράδυ.
Η βραδιά έκλεισε με μια μπύρα στο χέρι μαζί με τους ντόπιους, σε μια ροκ συναυλία στο πάρκο Revija Urbane Kulture. Στη σκηνή μπροστά αλλά και σε όλο το πάρκο είχε πολύ κόσμο, εξαιρετική ατμόσφαιρα και μια ωραία κανονικότητα που τίποτα δεν θύμιζε τον ακατανόμαστο!
Το στενό της Milićeva ul. λίγο πριν το κατάλυμά μας…
Αύριο σαλπάρουμε!
Τη σημερινή, μέρα αμφιταλαντεύτηκα πάρα πολύ. Ήταν η μέρα που είχα στο πρόγραμμα να επισκεφτούμε το Εθνικό Πάρκο Krka όμως ήμουν προβληματισμένος. Ήμασταν ήδη καταπονημένοι και πολύ κουρασμένοι και η εξόρμηση στο εθνικό πάρκο θα ήταν ακόμα μια κουραστική μέρα. Θα περιλάμβανε πάνω από μια ώρα με λεωφορείο μέχρι την πόλη Skradin, από εκεί πλοιάριο μισή ώρα μέχρι το Skradinski buk στην είσοδο του Εθνικού πάρκου, περπάτημα στην γύρω περιοχή, άλλο πλοιάριο μέχρι το νησάκι Visovac σε μια διαδρομή 2 ωρών και μετά επιστροφή αργά το απόγευμα. Το συνολικό κόστος της εκδρομής σύμφωνα με τον δικό μου προγραμματισμό ήταν 60€ το άτομο. Για το εθνικό πάρκο Krka, το μεγαλύτερο δέλεαρ για μένα ήταν να κολυμπήσουμε στους καταρράκτες του. Όμως σκεπτόμενος πως θα επισκεφτούμε δυο μέρες μετά το πιο θεαματικό εθνικό πάρκο Plitvice, και πως χρειαζόμαστε ξεκούραση για να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας, αποφάσισα με βαριά καρδιά να αφήσουμε έξω το εθνικό πάρκο Krka. Έτσι λοιπόν... ήλιος θάλασσα και φως, κέφια έχει ο θεός! Αυτή τη μέρα θα ξεκουραστούμε, θα αράξουμε, θα νοιώσουμε διακοπές και θα απολαύσουμε τον ήλιο και τα κρυστάλλινα νερά του Σπλιτ.
Μια καλημέρα στην πλατεία Voćni
Η μέρα ξεκίνησε από την παραλιακή Riva στην οποία αράξαμε να φάμε τα φρέσκα μπουρέκια μας που πήραμε από τον αγαπημένο μας φούρνο στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης. Η παραλία κατά μήκος της είχε ησυχία με λίγους ηλικιωμένους ντόπιους που βγήκαν για την πρωινή τους βόλτα, ενώ στα τουριστικά σκάφη υπήρχε μια κινητικότητα από νεαρούς τουρίστες που ετοιμάζονταν να επιβιβαστούν. Οι ημερήσιες εκδρομές που κάνουν οι εταιρείες και ξεκινούν από την παραλία του Σπλιτ είναι ενδιαφέρουσες και περιλαμβάνουν εξορμήσεις σε νησιά μικρά ή μεγάλα, διάσημες παραλίες και σπηλιές αλλά όπως ήταν αναμενόμενο ήταν σχετικά ακριβές. Προς στιγμήν σκέφτηκα να ψαχτούμε μήπως μας ταιριάξει κάποια από αυτές τις εκδρομές αλλά τελικά έμεινα στον αρχικό στόχο. Ξεκούραση και αραλίκι στις παραλίες του Σπλιτ.
Το Σπλιτ έχει πολλές παραλία σε μικρή απόσταση από το κέντρο που προσεγγίζονται εύκολα είτε με τα πόδια είτε με αστικό. Άλλο δίλλημα τώρα! Ποια πλευρά να επιλέξουμε… να πάμε στις πιο πολυσύχναστες μεγάλες παραλίες με τα πολλά beach bar ανατολικά της πόλης μετά το μεγάλο λιμάνι όπως οι παραλίες Bacvice, Firule Trstenik και Žnjan ή να πάμε στις πιο μικρές και ανοργάνωτες παραλίες που βρίσκονται δυτικά της πόλης? Τελικά επιλέξαμε τη δεύτερη επιλογή γιατί είμαστε free τύποι και γιατί αυτές οι παραλίες προσεγγίζονται πιο εύκολα με τα πόδια.
Ο καιρός ήταν εξαιρετικός, με υψηλή θερμοκρασία και χωρίς κανένα άγχος για βροχές! Η διαδρομή δεν ήταν μικρή, επειδή όμως ήταν κατά μήκος της παραλιακής ήταν πολύ ευχάριστη και έμοιαζε πιο σύντομη. Ξεκινήσαμε από τη Riva, περάσαμε το μικρό λιμανάκι Matejuška και μετά από την οδό Trumbićeva obala συνεχίσαμε στην νέα παραλία που όντως πρέπει να είναι νέα γιατί που φάνηκε πολύ πρόσφατα αναπλασμένη μέχρι τη μεγάλη ACI Marina Split.
Από ένα στενό προσεγγίσαμε τη θάλασσα και κάναμε μια διαδρομή κατά μήκος της ακτής περνώντας από μικρούς κόλπους και σκιερά πευκόφυτα μονοπάτια δίπλα στη θάλασσα. Η περιοχή έχει 3-4 μικρές παραλίες στη σειρά με κρυστάλλινα νερά.
Uvala Zvončac
Bay Ježinac
Kupaliste Jezinac
Μετά από 25 λεπτά περπάτημα, καταλήξαμε στην παραλία Obojena. Ήμασταν τυχεροί γιατί βρήκαμε μέρος να απλώσουμε τις πετσέτες μας κάνω από ένα μικρό δέντρο κι έτσι είχαμε μια μικρή σκιά διότι ο ήλιος έκαιγε εκείνη την ώρα αν και ήταν μόλις 10:30 το πρωί. Η παραλία είχε λίγο κόσμο όμως όσο περνούσε η ώρα είχε μεγαλύτερη κίνηση και στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα από πίσω, που σιγά σιγά γέμισαν την περιοχή. Ακούγαμε μόνο Κροατικά από τον κόσμο και έχω την εντύπωση πως ήμασταν οι μόνοι ξένοι στην παραλία! Η θάλασσα μας φώναζε να μας δροσίσει, αλλά με το που την ακουμπήσαμε δεν μας δρόσισε απλά αλλά μας πάγωσε! Τα νερά της ήταν πολύ πιο κρύα από αυτό που έχουμε συνηθίσει και από αυτό που μπορούμε να αντέξουμε. Έτσι έπρεπε να περάσουν πολλά λεπτά για να βρούμε το θάρρος επιτέλους να βουτήξουμε. Ήταν όμως αναζωογονητικό!
Αφού την αράξαμε για αρκετή ώρα και λιαστήκαμε, φύγαμε από το μέρος μας και πήγαμε στο τέλος της παραλίας, σε ένα απόμερο σημείο για να βουτήξουμε απευθείας από τα βράχια. Αν και πάλι μπήκαμε διστακτικά λόγω των παγωμένων νερών, απολαύσαμε το κολύμπι στα κρυστάλλινα νερά ολομόναχοι.
Πραγματικά ήταν στιγμές ξεκούρασης που είχαν ανάγκη να καταπονημένα μας πόδια τα οποία αν είχα στόμα θα ούρλιαζαν! Μετά από τις βουτιές και την ηλιοθεραπεία, ανηφορίσαμε το λόφο πάνω από την παραλία και από μια διαφορετική διαδρομή πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το κέντρο του Σπλιτ και το δωμάτιο μας.
Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το τελευταίο μας ταξίδι που επιστρέψαμε στο δωμάτιο μας μεσημέρι για ολιγόωρη ξεκούραση! Νομίζω στο Βελιγράδι το 2013! Ήταν η μοναδική χαλαρή μέρα ακριβώς στη μέση του ταξιδιού, και αποδείχτηκε ιδιαίτερα απαραίτητη για τις υπόλοιπες τρείς γεμάτες μέρες που θα ακολουθούσαν. Μια ακόμα ματιά της θέας από τη σοφίτα μας, ξεκούραση και σε λίγο αναχώρηση για Τρογκίρ!
Στο Τραγούριον ή Τρογκίρ!
Ο σταθμός λεωφορείων που αναχωρούν τα αστικά για το Τρογκιρ είναι ο Sukoisanska που απέχει 1,5 χλμ. από το κέντρο της πόλης, και όχι ο κεντρικός σταθμός στο λιμάνι. Το αστικό 37 εκτελεί τη διαδρομή Σπλιτ-Αεροδρόμιο-Τρογκίρ, το εισιτήριο κοστίζει 21kn δηλαδή 2,80€, και έχει δρομολόγια ανά 20 λεπτά. Στο δρομολόγιο που πήραμε εμείς, πετύχαμε έναν οδηγό αμείλικτο και άκρως τυπικό με τα νεα μέτρα! Χρησιμοποίησε σχολαστικά το αντισηπτικό πριν ξεκινήσει, φορούσε μάσκα σε όλη τη διαδρομή, και έκανε παρατήρηση ενώ οδηγούσε σε όσους είχαν κατεβασμένες τις μάσκες τους! Η διαδρομή με το αστικό ήταν κάπως κουραστική, και κάναμε περίπου 50 λεπτά να φτάσουμε. 17:20 ήμασταν στο Τρογκίρ. Ο σταθμός λεωφορείων του Τρογκίρ είναι δίπλα στην παλιά πόλη.
Το Τρογκίρ βρίσκεται 27 χιλιόμετρα δυτικά του Σπλιτ και είναι μια μικρή πόλη με περίπου 14.000 κατοίκους. Η ιδιαιτερότητα του Τρογκιρ είναι ότι το ιστορικό τμήμα της πόλης βρίσκεται πάνω σε ένα μικροσκοπικό νησί, που ενώνεται με μια γεφυρούλα με το νησί Čiovo. Η άλλοτε ελληνική αποικία Τραγούριον, έχει συνεχή ιστορία 2.300 ετών, η οποία επηρεάστηκε πολιτισμικά από τους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Βενετούς που άφησαν το στίγμα τους στον τόπο. Το Τρόγκιρ αποτελεί το καλύτερα σωζόμενο ρωμανο-γοτθικό συγκρότημα στην Αδριατική και σε ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη, ανακηρύχθηκε από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, οπότε ανυπομονούσα να το γνωρίσω από κοντά.
Βόρεια πύλη (Vrata Zemlje)
Στο λιθόστρωτο της πόλης απλώνονται πέτρινα σπίτια, πολλά ανάκτορα κι αρχοντικά του 13ου αιώνα, 10 εκκλησίες, οι δυο πύλες της πόλης του 17ου αιώνα και το εντυπωσιακό οχυρό Kamerlengo του 15ου αιώνα. Η ρυμοτομία του νησιωτικού οικισμού χρονολογείται από την Ελληνιστική περίοδο, ενώ οι ρωμανικές εκκλησίες συνυπάρχουν με εξαίρετα κτίρια αναγεννησιακής και μπαρόκ αρχιτεκτονικής από τη βενετική περίοδο. Με λίγα λόγια το Trogir είναι μια πόλη-μουσείο.
Η Trg Ivana Pavla II (πλατεία του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β), είναι το σημείο αναφοράς του ιστορικού κέντρου, με τον καθεδρικό ναό του Αγίου Λαυρεντίου με την απίστευτης ομορφιάς Πύλη Ράντοβαν, με το παλάτι του πρύτανη (Knežev dvor) που στεγάζει το δημαρχείο και με το αρχοντικό Gradska loža του 13ου αιώνα με τις κορινθιακές στήλες και τον πύργο με το ρολόι.
Το Τρογκιρ είναι μικρό οπότε δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με τον χάρτη του κινητού μου. Από ένα στενό τυχαία βρεθήκαμε σε μια πανέμορφη μικρή αυλή. Από τα πιο γραφικά σημεία της παλιάς πόλης.
Η νότια πύλη (Južna gradska vrata), μπροστά στο λιμάνι
Mala loža
Η γέφυρα Čiovski Most, που ενώνει το νησάκι της παλιάς πόλης με το νησί Čiovo. Τα αμέτρητα σκάφη στο λιμάνι, μου έκρυψαν την ομορφότερη θέα της παραλιακής και της νότιας πλευράς της παλιάς πόλης που προσφέρει η γέφυρα!
Το νησί Čiovo απέναντι από το Zudika park
Πάνω στην Ul. Blaža Jurjeva Trogiranina, η εκκλησία Sv. Sebastijan
Στο λιμάνι είχαν δέσει τεράστια σκάφη που μου χαλούσαν κάπως την εικόνα της όμορφης παραλιακής. Το Τρογκίρ γεμίζει κυρίως με κόσμο από ημερήσιες κρουαζιέρες οπότε αυτό ήταν κάτι αναμενόμενο. Η φαρδιά παραλιακή Obala bana Berislavića, είναι καλαίσθητη και περιποιημένη με φοίνικες, με πολλά εντυπωσιακά κτίρια και φυσικά με αμέτρητα εστιατόρια και καφέ κατά μήκος της. Είναι τουριστική αλλά τόσο ωραία!
Αυτό το κτίριο δεν στεγάζει κάποιο παλάτι αλλά το δημοτικό σχολείο "Petar Berislavić"
Ακριβώς δίπλα, η Εκκλησία και το μοναστήρι του Αγίου Δομίνικου
Γραφικές γωνιές μέσα στην παλιά πόλη
Η ξύλινη γέφυρα (Drveni most) στην βόρεια πλευρά, που ενώνει το νησί της παλιάς πόλης με το χερσαίο τμήμα. Στο σημείο αυτό δημιουργείται ένα στενό κανάλι με παρκαρισμένες αμέτρητες βάρκες.
Συνεχίσαμε περιμετρικά κατά μήκος του καναλιού, και βρεθήκαμε στην άκρη του νησιού που βρίσκεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, ακριβώς δίπλα στο τείχος του κάστρου.
Ο πύργος του κάστρου Kamerlengo που φαίνεται από πολλά σημεία της πόλης, προσφέρει την ωραιότερη πανοραμική θέα του Τρογκιρ. Η ώρα ήταν 7 παρά, και παρόλο που είχα δει στο Google ότι ο πύργος κλείνει στις 9, ήταν ωραία ώρα ανέβω πάνω για τη θέα. Ο Rose αποφάσισε να μείνει κάτω στην παραλία κι εγώ μπήκα στην είσοδο του φρουρίου. Ευτυχώς με βοήθησε η τύχη, διότι όταν πήγα στο εκδοτήριο, η κοπέλα με ενημέρωσε πως ο πύργος κλείνει για τους επισκέπτες στις 7! Έτσι δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου. Ανέβηκα τα όχι και τόσο ασφαλή σκαλιά και έφτασα στην κορυφή.
Ήμουν ολομόναχος πάνω στον πύργο του 15ου αιώνα, το αεράκι μου τραγουδούσε στα αυτιά, κι απόλαυσα μια πραγματικά πολύ όμορφη θέα. Βυθίστηκα στο ρομαντισμό και στη γαλήνη που αποπνέει αυτή η πόλη!
Στο προαύλιο του κάστρου, ετοιμασίες για συναυλία
Το Τρογκίρ το είδαμε και η συνέχεια είχε παγωτό, street food θαλασσινών στην κεντρική πλατεία και βόλτες στην ζωηρή παραλιακή που όσο βράδιαζε, τόσο γέμιζε από κόσμο!
Κουκλίστικο το Τρογκίρ αλλά το Σπλίτ μας περίμενε. Καθώς είχε βραδιάσει πήραμε και πάλι το αστικό 37 για να επιστρέψουμε στην πόλη μας! Αυτή τη φορά ο οδηγός του αστικού ήταν το ακριβώς αντίθετο του αυστηρού οδηγού που είχαμε στο δρομολόγιο από το Σπλιτ. Δεν φορούσε μάσκα, και δεν έδωσε καμία σημασία στους επιβάτες που ανέβαιναν από τις στάσεις χαλαροί χωρίς καν μάσκα στο χέρι.
Φτάσαμε στο αγαπημένο Σπλιτ λίγο μετά τις 9 το βράδυ και πάλι η πόλη κινούνταν σε ζωηρούς ρυθμούς, με πολύ κόσμο στην παραλία και στις ιστορικές πλατείες της παλιάς πόλης με τις μουσικές να είναι διάχυτες παντού. Κοντά στην βόρεια Χρυσή πύλη της παλιάς πόλης, καθίσαμε σε μια ταβέρνα στην οδό Ul. kralja Tomislava με μοναστηριακά τραπέζια και πολύ κόσμο. Το προσωπικό ήταν απίστευτα φιλικό και ο σερβιτόρος ενθουσιασμένος μας είπε πως πρώτη φορά εξυπηρετεί Έλληνες! Φάγαμε και πάλι τα τσεβάπια μας αλλά ήταν υποδεέστερα σε σχέση με αυτά που φάγαμε στο FONTANA το προηγούμενο βράδυ.
Η βραδιά έκλεισε με μια μπύρα στο χέρι μαζί με τους ντόπιους, σε μια ροκ συναυλία στο πάρκο Revija Urbane Kulture. Στη σκηνή μπροστά αλλά και σε όλο το πάρκο είχε πολύ κόσμο, εξαιρετική ατμόσφαιρα και μια ωραία κανονικότητα που τίποτα δεν θύμιζε τον ακατανόμαστο!
Το στενό της Milićeva ul. λίγο πριν το κατάλυμά μας…
Αύριο σαλπάρουμε!
georgeant
Member
- Μηνύματα
- 608
- Likes
- 2.606
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Τι ωραίο και το Τρογκίρ!
Tonia L.
Member
- Μηνύματα
- 300
- Likes
- 3.089
Καλά το Τραγούριον το έχω μέσα στην καρδιά μου! Εν μέσω καύσωνα μας έμοιαζε δώρο ο freddo που ήπιαμε!
Πέρα από τα αστεία είναι ακόμα μία κουκλίστικη πόλη της Κροατίας.
@giannismits εκπληκτικές φωτογραφίες!
Πέρα από τα αστεία είναι ακόμα μία κουκλίστικη πόλη της Κροατίας.
@giannismits εκπληκτικές φωτογραφίες!
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.811
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Πάρα πολύ ωραίο και σε λίγες ωρίτσες το έχεις δει όλο.Τι ωραίο και το Τρογκίρ!
Εμείς το πετύχαμε με φυσιολογική ζέστη και με ένα ωραίο απογευματινό αεράκι. Είναι πανέμορφο και πιστεύω πως όσοι βρεθούνε στο Σπλιτ δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουν το Τρογκιρ. Βασικά δεν το δέχομαι να το χάσουν
Επιβάλλεται μια χαλαρή βόλτα, είναι άλλωστε μικρό και ξεκούραστο! Μόνο τα 50λεπτά με το αστικό ήταν κάπως κουραστικά.Ευχαριστώ ευχαριστώ
duty_free
Member
- Μηνύματα
- 963
- Likes
- 3.817
μια φὼτο στην τετὰρτη σελὶδα (δυσκολεὺομαι να κὰνω παρὰθεση) με αφ’υψηλοὺ θὲα τὸ περὶφρακτον ἂστυ και αριστερὰ η κατάφυτος νὴσος εὶναι gαμὰτη καὶ μακρὰν η καλλὶτατη ὸλων.
Πὸτε θα ανεβὰσεις Ζὰγκρεμπ; 5η – 6η επιλογὴ στὴν χὼρα αλλὰ εὶχα πὰθει πλὰκα με την ζωντὰνια της. Η Δαλματὶα εὶναι μαστ αλλὰ και το Ζ. δεν πρὲπει να παραμελεὶται.
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.811
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Αργει λιγάκι το Ζάγκρεμπ. Σε 2-3 κεφάλαια. Θα συμφωνήσω. Απίστευτα ζωντανό και προφανώς υποτιμημένο σε σχέση με άλλες πόλεις της Κροατίας. Εγώ το αγάπησα και μου άρεσε περισσότερο από το Βελιγράδι και από άλλες πιο δημοφιλείς βαλκανικές πόλεις.
duty_free
Member
- Μηνύματα
- 963
- Likes
- 3.817
ναι, πρὰγματι, μαζὶ με την Λιουμπλιὰνα, νομὶζω οτι εὶναι οι τὸπ πὸλεις βαλκανὶων καὶτοι γουστὰρω πιὸτερο βαλκανὶλα απὸ αυστροουγγαρὶλα.
Ὰ! Εὶναι και το Σαρὰγεβο! Τελος πὰντων, μην πλατειὰζω. Αναμένομεν μετ'αδημονίας τις ζαγκρέμπιες φὼτος!
georgeant
Member
- Μηνύματα
- 608
- Likes
- 2.606
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.811
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Hvar: Το γκλάμουρ νησί της Αδριατικής!
Έλα να πάμε στο νησί η μάνα σου εγώ κι εσύ. Μάλλον όχι, χωρίς τη μάνα σου! Ελλάδα και Κροατία είναι δυο χώρες που μπορούν να καυχιούνται για τα νησιά τους, και το υπέροχο μεσογειακό κλίμα, την απεραντοσύνη της θάλασσας, και τις βυζαντινές, ρωμαϊκές, ενετικές και οθωμανικές επιρροές. Πολλοί θεωρούν την Κροατία, τη νέα Ελλάδα με την αξιοσημείωτη αύξηση του τουρισμού της μέσα στα χρόνια. Αν και εμείς έχουμε με το μέρος μας τους αριθμούς, αφού η Ελλάδα έχει 6 χιλιάδες νησιά, με τα 225 από αυτά να είναι κατοικημένα, σε αντίθεση με την Κροατία, η οποία μετρά 1000 νησιά, με λιγότερα από 50 κατοικημένα, τα οποία όμως έχουν το προνόμιο να είναι κοντά το ένα στο άλλο και πιο κοντά στο ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας, που σημαίνει ότι σε 1-2 περίπου ώρες φτάνεις στο επόμενο λιμάνι, χωρίς… μελτέμια.
Σύμφωνα με την ταξιδιωτική συντάκτρια, Jane Foster τα νησιά της Κροατίας υπερτερούν σε σχέση με τα Ελληνικά στον τομέα οργάνωση, η οποία στα νησιά της Κροατίας είναι πιο εμφανής, γι’ αυτό άλλωστε το νησί Vis κέρδισε το συμβόλαιο για το Mamma Mia 2! Σύμφωνα με την ίδια, η Ελλάδα επαναπαύτηκε για αιώνες στη συνταγή ''θάλασσα, άμμος και λιακάδα'', ενώ η Κροατία έπρεπε να επινοήσει εναλλακτικές για τους επισκέπτες της, όπως δραστηριότητες σε προσεγμένες εγκαταστάσεις που περιλαμβάνουν από ιστιοπλοΐα, μέχρι ποδηλατικά ταξίδια για γευσιγνωσία λαδιού και κρασιού, καγιάκ θάλασσας και πολλά άλλα. Παρατήρηση δελφινιών στο Losinj, ελεύθερη κατάδυση στο Krk, παραδοσιακές ταβέρνες με αυθεντικό, ντόπιο φαγητό σε όλα τα νησιά, πιο ελαφρύ και πιο ποιοτικό από το ελληνικό. Όλα αυτά αποτελούν πλεονεκτήματα των κροατικών νησιών σύμφωνα με την Foster. Συν τοις άλλοις, θεωρεί ότι τα ελληνικά νησιά έχουν υπερ-εμπορευματοποιηθεί, με αποτέλεσμα την ακρίβεια. Η ίδια θεωρεί πως η έλλειψη των αμμουδιών στην Κροατία έχει κατά κάποιο τρόπο ''σώσει'' τα νησιά από την υπερ-ανάπτυξη κι έτσι εκεί τα ξενοδοχεία είναι πιο ποιοτικά.
Αυτά τα λέει η Jane Foster, όχι εγώ! Μεταξύ μας, πιστεύω πως τα ελληνικά νησιά είναι ανώτερα και με τεράστια ποικιλία. Έχω την αίσθηση όμως, πως αυτή την τόσο δύσκολη χρονιά για τον τουρισμό, η Κροατία θα είναι ο φετινός νικητής! Πολλές οι επιλογές νησιών λοιπόν στην Κροατία και μακάρι να είχαμε βδομάδες ολόκληρες να γνωρίσουμε τα υπέροχα νησιά της Αδριατικής. Επιλέξαμε όμως το νησί Hvar, το πιο γκλάμουρ όπως λέγεται, νησί της Κροατίας με την αριστοκρατική ενετική αισθητική του και την εκπληκτική θέα από το φρούριο πάνω στο λόφο, το οποίο μάλιστα αγαπούν η Beyonce και ο Jay-Z, όπως επίσης και ο Sean Connery, o Roger Moore, o Daniel Craig και πολλές ακόμα διασημότητες! Είναι σίγουρα ένα από τα πιο τρέντι και ακριβά νησιά της χώρας και η κοντινή του απόσταση από το Σπλιτ το καθιστά την ιδανική ημερήσια εξόρμηση.
Οι δυο κύριες εταιρείες που εκτελούν το δρομολόγιο Spit-Hvar, είναι η Jadrolinija και η Krilo (KL) https://www.jadrolinija.hr/en/ferry-croatia
https://www.krilo.hr/en/
Επέλεξα την Krilo (KL) επειδή έχει πιο πυκνά σε πιο βολικές ώρες και το κόστος μονής διαδρομής είναι 100,00 kn (13,20€). Τα εισιτήρια τα έκλεισα από το site τους μια μέρα πριν, μου ήρθαν τα pdf στο email μου κι έτσι δεν χρειαζόταν να περάσουμε από το εκδοτήριο στο λιμάνι. Η μέρα είναι ηλιόλουστη και ζεστή και το πρωινιάτικο Σπλιτ και πάλι πανέμορφο!
Το ferry της Krilo μας περιμένει για αναχώρηση
Το ferry γέμισε με κόσμο και αναχώρησε στις 09:00. Προς απογοήτευση όλων των επιβατών οι σκάλες που οδηγούν στο κατάστρωμα είχαν απαγορευτικό. Σκέφτηκα πως είναι ακόμα ένα μέτρο ασφάλειας ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός κι έτσι ξενερωμένοι καθίσαμε στις θέσεις αεροπορικού τύπου με τις μάσκες μας. Λίγα λεπτά όμως μετά την αναχώρηση, το διαχωριστικό έφυγε και σχεδόν όλοι οι επιβάτες μέσα στην τρελή χαρά ανεβήκαμε στο κατάστρωμα. Διότι πλοίο χωρίς κατάστρωμα, ήλιο, πιτσίλισμα από τα κύματα δεν γίνεται!
Το Σπλιτ απομακρύνονταν σιγά σιγά και μπαίναμε όλο και πιο βαθιά στην υπέροχη θαλασσινή αύρα της Αδριατικής και των δαλματικών ακτών που έλαμπαν κάτω από τον ήλιο! Σε όλη την διαδρομή ήμασταν όρθιοι και απολαύσαμε τις εικόνες που απλώνονταν μπροστά μας.
Περάσαμε από νησίδες και δίπλα από μεγάλα νησιά όπως το Μπρατς και σε λιγότερη από μια ώρα προσεγγίζαμε το νησί Hvar και εμφανίστηκε η πανέμορφη πρωτεύουσα του νησιού με το ίδιο όνομα!
Το Χβαρ (η νήσος Φάρος των αρχαίων Ελλήνων), είναι το τέταρτο μεγαλύτερο νησί της Αδριατικής και το εικοστό έβδομο μεγαλύτερο της Μεσογείου. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η πόλη Χβαρ με περίπου 4.200 κατοίκους. Το νησί Χβαρ δεν είναι φυσικά μόνο η κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα του. Έχει την πόλη Stari Grad την αρχαιότερη πόλη στην Κροατία που συνδέεται με λίγα δρομολόγια της Jadrolinija με το Σπλιτ, έχει παραδεισένιες παραλίες, ήσυχους απομονωμένους κόλπους και οικισμούς όπως την ‘’μικρή Βενετία’’ Vrboska, διαθέτει όμορφους λόφους, αμπέλια, ελαιώνες και πεύκα και φυσικά τα ‘’δαντελωτά’’ νησιά Pakleni. Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν να μείνεις κάποιες μέρες στο Χβαρ ώστε να εξερευνήσεις το νησί. Εμείς αρκεστήκαμε στο να γνωρίσουμε και να απολαύσουμε μόνο την πρωτεύουσα του νησιού που όμως ήταν αρκετή να μας προσφέρει μια εξαιρετική ημερήσια νησιωτική απόδραση.
Το ferry έδεσε στο λιμάνι του Χβαρ λίγο μετά τις 10:00. Ξεχυθήκαμε στο πανέμορφο νησί, ορεξάτοι να το ανακαλύψουμε, πανέτοιμοι για πολύ περπάτημα αλλά και για βουτιές! Αυτό που σε μαγεύει στο Χβαρ δεν είναι μόνο η αρχιτεκτονική του, τα πέτρινα σοκάκια του και η παραλιακή του αλλά το φυσικό τοπίο με τους γύρω λόφους και τα βουνά που αγαλλιάζουν την πόλη. Η παραλιακή γεμάτη με φοίνικες έχει φόντο τείχη επτά αιώνων, που εκτείνονται από το λόφο προς τα κάτω μέχρι την πόλη.
Η παραλιακή μας έβγαλε στην κεντρική πλατεία Trg Svetog Stjepana δίπλα στην μικρή κλειστή μαρίνα Mandrać. Η μεγάλη πλατεία της πόλης, γνωστή στους ντόπιους ως Pjaca (πιάκα), είναι η μεγαλύτερη πλατεία στην περιοχή της Δαλματίας με κύριο χαρακτηριστικό τον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου. Στο άλλο άκρο της πλατείας, η Loggia, είναι ένα κτίριο με πολλές βενετσιάνικες επιρροές στην αρχιτεκτονική του, και μαζί με τον πύργο του ρολογιού είναι το μόνο που απομένει από το πρώην παλάτι του Κυβερνήτη. Είναι μια πραγματικά πολύ όμορφη πλατεία που εκείνη την ώρα είχε μια ωραία χαλαρή κίνηση χωρίς να γίνεται χαμός από κόσμο.
Το άλλο χαρακτηριστικό κτίριο στην πλατεία Svetog Stjepana είναι το Hvar Arsenal. Είχε χτιστεί αρχικά το 1292 ως ναυπηγείο συντήρησης για το μαγειρείο. Το πιο αξιοσημείωτο είναι το ιστορικό θέατρο (Hvarsko Kazalište), το πρώτο δημόσιο θέατρο στην Ευρώπη, που χτίστηκε το 1612 ως μέρος του πρώτου ορόφου με μια μεγάλη βεράντα πάνω από αυτό που ονομάζεται Belvedere. Από τη βεράντα η θέα στην κεντρική πλατεία και τη γύρω περιοχή ήταν εξαιρετική!
Είχα πολλά πράγματα στο μυαλό μου να δούμε και να γεμίσουμε τη μέρα μας στο Χβαρ. Το πιο τρελό που είχα σκεφτεί είναι να ανέβουμε στο βουνό που φαίνονταν στο βάθος, στην κορυφή του οποίου είναι το φρούριο του Ναπολέοντα ή Γαλλικό φρούριο με την πιο συγκλονιστική θέα σε όλο το νησί. Αυτό βέβαια απαιτεί μια τρελή πεζοπορία και ανάβαση στο λόφο που σίγουρα θα ήταν χρονοβόρα και δύσκολη. Πριν πω το οτιδήποτε, με κοιτάει ο Rose και μου λέει ‘’μη μου πεις θέλεις να ανέβουμε εκεί πάνω? ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ’’! Που να τολμήσω ο καημένος να πω το οτιδήποτε. Μετά την ανάβαση στο λόφο του Ντουμπρόβνικ θα ήταν παράλογο να επιχειρήσουμε μια ακόμα πιο δύσκολη πεζοπορία, μέσα στον καύσωνα μάλιστα. Έκανα τον άνετο και του είπα ‘’όχι ούτε που το σκέφτηκα, αλλά θα κάνουμε κάτι πολύ πιο εύκολο, θα ανέβουμε στο Ισπανικό Φρούριο. Σιγά, παιχνιδάκι θα είναι για μας’’! Είπαμε είμαι τρελός, αλλά τα θέλω τα πόδια μου! Άλλωστε και από το ισπανικό φρούριο η θέα είναι καταπληκτική.
Πριν ανηφορίσουμε κάναμε μια βόλτα κατά μήκος της ακτής μέχρι το Hvar Park
Στα αριστερά το Ισπανικό φρούριο και δεξιά στον πιο ψηλό λόφο το Γαλλικό!
Hvar Park
Από ένα στενό, ανηφορίσαμε τα σκαλιά και περιπλανηθήκαμε σε πανέμορφα γραφικά σημεία της πόλης με κατεύθυνση το φρούριο Fortica ή αλλιώς φρούριο Spanjola.
Η διαδρομή προς το φρούριο δεν ήταν καθόλου κουραστική γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ήταν δίπλα από πέτρινες κατοικίες και λουλούδια, μέσα από σκιερά στενά δρομάκια και σκάλες της παλιάς συνοικίας της πόλης, που μας οδήγησαν στα τείχη του φρουρίου και στο τελικό ανηφορικό μονοπάτι.
Όσο ανεβαίναμε, άρχισε να εμφανίζεται η μπλε θάλασσα με τα νησάκια της και η πανοραμική άποψη της πόλης…
Η τελική ευθεία ήταν λιγάκι ζόρικη, περισσότερο γιατί είχε πολύ ζέστη αλλά ήταν πολύ βατή για μας που έχουμε γίνει πια εξπέρ στις πεζοπορικές αναβάσεις λόφων!
Η συνολικός χρόνος με ελάχιστες στάσεις και αργό ρυθμό περπατήματος ήταν γύρω στα 15 λεπτά. Όταν φτάσαμε έξω από το κάστρο, ήδη είχε απλωθεί μπροστά μας η εξαιρετική θέα, και αρκετοί δεν μπήκαν μέσα στο κάστρο. Το ίδιο έκανε και ο Rose που αποφάσισε να την αράξει σε ένα παγκάκι στη σκιά να ατενίσει από εκεί την θέα και να ξεκουραστεί.
Έτσι ανηφόρισα μόνος μου για το φρούριο, ώστε να δω από ψηλότερα την εκπληκτική πανοραμική θέα προς την πόλη και την θάλασσα με τα νησάκια της. Πλήρωσα 40kn (5€) στο εκδοτήριο και μπήκα στο μεγάλο φρούριο. Ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και δεν είχε πολύ κόσμο, κι έτσι απόλαυσα για αρκετή ώρα από πολλά σημεία την μαγική θέα.
Το φρούριο του Hvar υψώνεται πάνω από το βόρειο παλιό τμήμα της πόλης, σε έναν λόφο ύψους περίπου 100 μέτρων. Η οικοδόμηση του Φρουρίου της Πόλης ξεκίνησε μετά το 1278 όταν το Χβάρ ανήκε στην Ενετική κυριαρχία. Το φρούριο με τα τείχη της πόλης αντιπροσωπεύει ένα μοναδικό αμυντικό σύστημα. Το 1551 χτίστηκε ένα νέο φρούριο στη θέση του παλιού για την προστασία του πληθυσμού που είχε καταφύγει εκεί κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής το 1571. Η έκρηξη της αποθήκης πυρίτιδας που προκλήθηκε από βροντές κατέστρεψε σημαντικά το φρούριο το 1579. Στις αρχές του 17ου αιώνα το φρούριο επισκευάστηκε ξανά με την οικοδόμηση των μπαρόκ αμυντικών προμαχώνων. Αν και η εμφάνισή του λοιπόν διαμορφώθηκε κυρίως τον 16ο αιώνα, τον χρυσό αιώνα της αρχιτεκτονικής στο Hvar, το φρούριο είναι ένα πολύ πιο αρχαίο και πολυεπίπεδο πολιτιστικό και ιστορικό μνημείο. Οι κάτοικοι του Χβάρ το ονομάζουν παραδοσιακά Fortica και από τον 16ο αιώνα Španjola δηλαδή Ισπανικό φρούριο. Κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα, Ισπανοί στρατιωτικοί μηχανικοί εργάστηκαν στο φρούριο, κάτι που ίσως ήταν ο λόγος για τον οποίο το φρούριο ονομάστηκε αργότερα Ισπανικό.
Δεν θα πω άλλα ιστορικά γιατί κι εγώ τα βαριέμαι. Άλλωστε είναι γεγονός πως έφτασα ως εδώ, όχι για να μελετήσω τους πύργους του φρουρίου και τους προμαχώνες του αλλά για να θαυμάσω την εντυπωσιακή θέα του Χβαρ και της καταγάλανης θάλασσας με τα νησιά Paklinski ή Pakleni που σαν ψεύτικες κουκίδες κοσμούν την Αδριατική!
Ένοιωσα πολύ χαρούμενος και ελεύθερος εκεί πάνω! Αγνάντεψα τη θάλασσα, κοντοστάθηκα σε αρκετά σημεία του κάστρου και απόλαυσα αυτές τις στιγμές κι αυτές τις εικόνες με όλη μου την ψυχή. Έφυγα γεμάτος από το κάστρο και συνάντησα και πάλι τον Rose. Κατηφορίσαμε από άλλα μονοπάτια και άλλα σκαλιά προς το κέντρο της πόλης βλέποντας κι άλλες υπέροχες γωνιές της παλιάς γειτονιάς του Χβαρ. Βγαίνοντας από την Κεντρική Πύλη (Porta Maestra) βρεθήκαμε ξανά στην πλατεία Svetog Stjepana.
Για να πάρουμε δυνάμεις φάγαμε ολόφρεσκα μπουρέκια από έναν φούρνο, και οργανώσαμε το πρόγραμμά μας. Η αλήθεια είναι πως οι εκδρομές που γίνονται με τα μικρά εκδρομικά σκάφη προς τα νησιά Pakleni και κάποιες σπηλιές με δελέασαν αρκετά αλλά αποφασίσαμε να μείνουμε στο Χβαρ και να κολυμπήσουμε σε μια από τις παραλίες του. Εξ αρχής η παραλία που μου έκανε κλικ από αυτές που είχα δει στο google ήταν η Pokonji dol. Την έδειχνε σχετικά κοντά και υπέθεσα πως θα ήταν μια εύκολη διαδρομή. Όμως το κακό με μένα, είναι πως προτιμώ πάντα τα πιο δύσκολα και μειώνω τους χρόνους των αποστάσεων! Αυτό βέβαια το κάνω περισσότερο για να μη τρομάξω τον Rose γιατί κατά βάθος ξέρω πως η διαδρομή θα είναι μεγαλύτερη!
Ξεκινήσαμε από το λιμάνι και συνεχίσαμε περιμετρικά της ακτής. Στη διαδρομή περάσαμε αρκετά σημεία από τα οποία μπορείς να βουτήξεις στα κρυστάλλινα νερά καθώς και από την παραλία Lučica δίπλα στη Μονή Φραγκισκανών. Ο Rose άρχισε να δυσανασχετεί που περπατάμε στον ήλιο και με ρώτησε ''γιατί να μη κάνουμε μπάνιο σ’αυτή την παραλία που είναι τόσο κοντά στο κέντρο?'' Κι εγώ του απάντησα, ''Έλα μωρέ πολύ απλή είναι αυτή η παραλία, η άλλη που θα πάμε είναι πολύ καλύτερη και δεν είναι πολύ μακριά!'' Για να τον καλμάρω του πήρα ένα παγωτό και από ένα σούπερ μάρκετ εφοδιαστήκαμε με δυο μεγάλα μπουκάλια νερό γιατί είχαμε κορακιάσει!
Περπατάμε, περπατάμε, απομακρυνόμαστε από το κέντρο, περνάμε από ήσυχες γειτονιές, ανηφορίζουμε κεντρικούς δρόμους αλλά και σκαλιά σε αυλές και εντοπίζουμε επιτέλους την είσοδο για την παραλία Pokonji dol. Στο χάρτη μπορεί να φαινόταν κοντά, μόνο που αυτή η διαδρομή μέχρι την παραλία ήταν ένας άθλιος κατηφορικός χωματόδρομος ισάξιος με το λόφο του Ντουμπρόβνικ αλλά σε σμίκρυνση. Ευτυχώς δηλαδή! Ο Rose να με αγριοκοιτάζει κι εμένα να με έχει πιάσει νευρικό γέλιο για τα κατσάβραχα που πάλι μας έφερα! Συνολικά πάντως κάναμε γύρω στα 20-25 λεπτά από το κέντρο μέχρι να φτάσουμε.
Η παραλία δεν είναι πολύ μεγάλη και όπως ήταν φυσικό είχε πολύ κόσμο. Το καλό είναι πως έχει πολλά σημεία να την αράξεις στα βράχια ή στο πευκοδάσος. Βρήκαμε μια γωνίτσα κι εμείς ακριβώς μπροστά στη θάλασσα ανάμεσα στα βράχια, όμως δίπλα σε μια τρελοπαρέα 20αρηδων Κροατών που μας πήραν τα αυτιά. Ε μη τα θέλουμε και όλα δικά μας. Ευτυχώς αποχώρησαν λίγη ώρα μετά. Η θάλασσα ήταν κρύσταλλο αλλά και πάλι παγωμένη που όμως δεν μας εμπόδισε να κολυμπήσουμε και να απολαύσουμε το μπάνιο μας. Η παραλία βρίσκεται σε ένα μικρό καταπράσινο κόλπο με φόντο μια μικρή νησίδα με έναν φάρο.
Σκεφτόμουν, μα καλά όλοι αυτοί οι λουόμενοι κατέβηκαν στην παραλία από τα κατσάβραχα? Όπως διαπίστωσα μετά, φυσικά και όχι. Δίπλα στον κόλπο υπάρχει ένα πάρκινγκ και τα αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν από έναν δρόμο κατά μήκος της ακτής. Μείναμε τρεις ώρες περίπου στην παραλία και αποχωρήσαμε ανηφορίζοντας από το ίδιο κακοτράχαλο μονοπάτι. Ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή και βρεθήκαμε ξανά στην παραλία Lučica και στη Μονή Φραγκισκανών του 15ου αιώνα στην οποία κάναμε μια στάση.
Η συνέχεια είχε χαλαρές βόλτες στα στενά σοκάκια, στο τμήμα της πόλης πίσω από το λιμάνι και δροσιστική λεμονάδα σε ένα όμορφο καφέ σε ένα ήσυχο γραφικό στενό.
Η ώρα πέρασε και ήταν πια απόγευμα. Την τελευταία ώρα πριν σαλπάρει το πλοίο της επιστροφής βολτάραμε ξανά και ξανά στην προβλήτα, στην παραλία, στην κεντρική πλατεία με ένα παγωτό στο χέρι απολαμβάνοντας τις τελευταίες εικόνες του Χβαρ!
Η ώρα αναχώρησης με το ferry της Krilo ήταν στις 07:50. Το πλοίο δεν αναχωρούσε απευθείας από το Χβαρ αλλά θα έκανε στάση στο λιμάνι του Χβαρ ερχόμενο από το Ντουμπρόβνικ με ενδιάμεσες στάσεις και σε άλλα νησιά με τελικό προορισμό το λιμάνι του Σπλιτ. Με καθυστέρηση περίπου 20 λεπτά, το πλοίο ήρθε και αναχωρήσαμε την ώρα που είχε δύσει ο ήλιος. Αποχαιρετήσαμε το Χβαρ και απολαύσαμε τα υπέροχα χρώματα του δειλινού στην Αδριατική.
Το πλοίο αφού έκανε στάση στο λιμάνι του Brač, έφτασε στο Σπλιτ λίγο μετά τις 21:00. Η παραλιακή Riva και πάλι έσφυζε από ζωή. Ήμουν πολύ χαρούμενος που γνώρισα και έζησα το Σπλιτ τρεις μέρες αλλά και λίγο στεναχωρημένος που ήταν η τελευταία βραδιά. Το Σπλιτ το αγάπησα και η αυριανή μέρα θα σήμανε το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού.
Καλά χρυσά τα τσεβάπια αλλά είπαμε το αποψινό βράδυ να φάμε κάτι διαφορετικό. 8 Αυγούστου και γιορτάζει ο Rose οπότε βρήκαμε αφορμή να φάμε κάπου καλύτερα το τελευταίο μας βράδυ στο Σπλιτ. Στην παλιά πόλη, στην οδό Domaldova ul. 8, είναι το μοντέρνο Bokeria kitchen & wine bar, ένα φινετσάτο μπαρ από τα πιο πολυσύχναστα στην παλιά πόλη γι’αυτό και προνοήσαμε να κάνουμε κράτηση την προηγούμενη ημέρα από το ίντερνετ. Το προσωπικό ήταν άψογο όπως και το περιβάλλον. Το μενού του έχει ευφάνταστα πιάτα με πρωταγωνιστή τα θαλασσινά και οι τιμές είναι φυσιολογικά τσιμπημένες! Το ποτήρι κρασί έχει γύρω στα 5-6 ευρώ ενώ στα κυρίως πιάτα οι τιμές κυμαίνονταν από 14 έως 28 ευρώ! Μαζί με το κρασί μας, πήραμε ένα μαύρο ριζότο με σουπιά και χειροποίητα ραβιόλια. Εξαιρετικά και τα δυο. Ο λογαριασμός συνολικά ήταν στα 340kn δηλαδή 45€.
Το φαγητό και το κρασί ήταν υπέροχα, και ήταν το καλύτερο κλείσιμο του ταξιδιού μας στο Σπλιτ.
Το ταξίδι όμως συνεχίζεται και έχουμε άλλες δυο γεμάτες ημέρες στην φανταστική Κροατία!
Έλα να πάμε στο νησί η μάνα σου εγώ κι εσύ. Μάλλον όχι, χωρίς τη μάνα σου! Ελλάδα και Κροατία είναι δυο χώρες που μπορούν να καυχιούνται για τα νησιά τους, και το υπέροχο μεσογειακό κλίμα, την απεραντοσύνη της θάλασσας, και τις βυζαντινές, ρωμαϊκές, ενετικές και οθωμανικές επιρροές. Πολλοί θεωρούν την Κροατία, τη νέα Ελλάδα με την αξιοσημείωτη αύξηση του τουρισμού της μέσα στα χρόνια. Αν και εμείς έχουμε με το μέρος μας τους αριθμούς, αφού η Ελλάδα έχει 6 χιλιάδες νησιά, με τα 225 από αυτά να είναι κατοικημένα, σε αντίθεση με την Κροατία, η οποία μετρά 1000 νησιά, με λιγότερα από 50 κατοικημένα, τα οποία όμως έχουν το προνόμιο να είναι κοντά το ένα στο άλλο και πιο κοντά στο ηπειρωτικό κομμάτι της χώρας, που σημαίνει ότι σε 1-2 περίπου ώρες φτάνεις στο επόμενο λιμάνι, χωρίς… μελτέμια.
Σύμφωνα με την ταξιδιωτική συντάκτρια, Jane Foster τα νησιά της Κροατίας υπερτερούν σε σχέση με τα Ελληνικά στον τομέα οργάνωση, η οποία στα νησιά της Κροατίας είναι πιο εμφανής, γι’ αυτό άλλωστε το νησί Vis κέρδισε το συμβόλαιο για το Mamma Mia 2! Σύμφωνα με την ίδια, η Ελλάδα επαναπαύτηκε για αιώνες στη συνταγή ''θάλασσα, άμμος και λιακάδα'', ενώ η Κροατία έπρεπε να επινοήσει εναλλακτικές για τους επισκέπτες της, όπως δραστηριότητες σε προσεγμένες εγκαταστάσεις που περιλαμβάνουν από ιστιοπλοΐα, μέχρι ποδηλατικά ταξίδια για γευσιγνωσία λαδιού και κρασιού, καγιάκ θάλασσας και πολλά άλλα. Παρατήρηση δελφινιών στο Losinj, ελεύθερη κατάδυση στο Krk, παραδοσιακές ταβέρνες με αυθεντικό, ντόπιο φαγητό σε όλα τα νησιά, πιο ελαφρύ και πιο ποιοτικό από το ελληνικό. Όλα αυτά αποτελούν πλεονεκτήματα των κροατικών νησιών σύμφωνα με την Foster. Συν τοις άλλοις, θεωρεί ότι τα ελληνικά νησιά έχουν υπερ-εμπορευματοποιηθεί, με αποτέλεσμα την ακρίβεια. Η ίδια θεωρεί πως η έλλειψη των αμμουδιών στην Κροατία έχει κατά κάποιο τρόπο ''σώσει'' τα νησιά από την υπερ-ανάπτυξη κι έτσι εκεί τα ξενοδοχεία είναι πιο ποιοτικά.
Αυτά τα λέει η Jane Foster, όχι εγώ! Μεταξύ μας, πιστεύω πως τα ελληνικά νησιά είναι ανώτερα και με τεράστια ποικιλία. Έχω την αίσθηση όμως, πως αυτή την τόσο δύσκολη χρονιά για τον τουρισμό, η Κροατία θα είναι ο φετινός νικητής! Πολλές οι επιλογές νησιών λοιπόν στην Κροατία και μακάρι να είχαμε βδομάδες ολόκληρες να γνωρίσουμε τα υπέροχα νησιά της Αδριατικής. Επιλέξαμε όμως το νησί Hvar, το πιο γκλάμουρ όπως λέγεται, νησί της Κροατίας με την αριστοκρατική ενετική αισθητική του και την εκπληκτική θέα από το φρούριο πάνω στο λόφο, το οποίο μάλιστα αγαπούν η Beyonce και ο Jay-Z, όπως επίσης και ο Sean Connery, o Roger Moore, o Daniel Craig και πολλές ακόμα διασημότητες! Είναι σίγουρα ένα από τα πιο τρέντι και ακριβά νησιά της χώρας και η κοντινή του απόσταση από το Σπλιτ το καθιστά την ιδανική ημερήσια εξόρμηση.
Οι δυο κύριες εταιρείες που εκτελούν το δρομολόγιο Spit-Hvar, είναι η Jadrolinija και η Krilo (KL) https://www.jadrolinija.hr/en/ferry-croatia
https://www.krilo.hr/en/
Επέλεξα την Krilo (KL) επειδή έχει πιο πυκνά σε πιο βολικές ώρες και το κόστος μονής διαδρομής είναι 100,00 kn (13,20€). Τα εισιτήρια τα έκλεισα από το site τους μια μέρα πριν, μου ήρθαν τα pdf στο email μου κι έτσι δεν χρειαζόταν να περάσουμε από το εκδοτήριο στο λιμάνι. Η μέρα είναι ηλιόλουστη και ζεστή και το πρωινιάτικο Σπλιτ και πάλι πανέμορφο!
Το ferry της Krilo μας περιμένει για αναχώρηση
Το ferry γέμισε με κόσμο και αναχώρησε στις 09:00. Προς απογοήτευση όλων των επιβατών οι σκάλες που οδηγούν στο κατάστρωμα είχαν απαγορευτικό. Σκέφτηκα πως είναι ακόμα ένα μέτρο ασφάλειας ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός κι έτσι ξενερωμένοι καθίσαμε στις θέσεις αεροπορικού τύπου με τις μάσκες μας. Λίγα λεπτά όμως μετά την αναχώρηση, το διαχωριστικό έφυγε και σχεδόν όλοι οι επιβάτες μέσα στην τρελή χαρά ανεβήκαμε στο κατάστρωμα. Διότι πλοίο χωρίς κατάστρωμα, ήλιο, πιτσίλισμα από τα κύματα δεν γίνεται!
Το Σπλιτ απομακρύνονταν σιγά σιγά και μπαίναμε όλο και πιο βαθιά στην υπέροχη θαλασσινή αύρα της Αδριατικής και των δαλματικών ακτών που έλαμπαν κάτω από τον ήλιο! Σε όλη την διαδρομή ήμασταν όρθιοι και απολαύσαμε τις εικόνες που απλώνονταν μπροστά μας.
Περάσαμε από νησίδες και δίπλα από μεγάλα νησιά όπως το Μπρατς και σε λιγότερη από μια ώρα προσεγγίζαμε το νησί Hvar και εμφανίστηκε η πανέμορφη πρωτεύουσα του νησιού με το ίδιο όνομα!
Το Χβαρ (η νήσος Φάρος των αρχαίων Ελλήνων), είναι το τέταρτο μεγαλύτερο νησί της Αδριατικής και το εικοστό έβδομο μεγαλύτερο της Μεσογείου. Πρωτεύουσα του νησιού είναι η πόλη Χβαρ με περίπου 4.200 κατοίκους. Το νησί Χβαρ δεν είναι φυσικά μόνο η κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα του. Έχει την πόλη Stari Grad την αρχαιότερη πόλη στην Κροατία που συνδέεται με λίγα δρομολόγια της Jadrolinija με το Σπλιτ, έχει παραδεισένιες παραλίες, ήσυχους απομονωμένους κόλπους και οικισμούς όπως την ‘’μικρή Βενετία’’ Vrboska, διαθέτει όμορφους λόφους, αμπέλια, ελαιώνες και πεύκα και φυσικά τα ‘’δαντελωτά’’ νησιά Pakleni. Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν να μείνεις κάποιες μέρες στο Χβαρ ώστε να εξερευνήσεις το νησί. Εμείς αρκεστήκαμε στο να γνωρίσουμε και να απολαύσουμε μόνο την πρωτεύουσα του νησιού που όμως ήταν αρκετή να μας προσφέρει μια εξαιρετική ημερήσια νησιωτική απόδραση.
Το ferry έδεσε στο λιμάνι του Χβαρ λίγο μετά τις 10:00. Ξεχυθήκαμε στο πανέμορφο νησί, ορεξάτοι να το ανακαλύψουμε, πανέτοιμοι για πολύ περπάτημα αλλά και για βουτιές! Αυτό που σε μαγεύει στο Χβαρ δεν είναι μόνο η αρχιτεκτονική του, τα πέτρινα σοκάκια του και η παραλιακή του αλλά το φυσικό τοπίο με τους γύρω λόφους και τα βουνά που αγαλλιάζουν την πόλη. Η παραλιακή γεμάτη με φοίνικες έχει φόντο τείχη επτά αιώνων, που εκτείνονται από το λόφο προς τα κάτω μέχρι την πόλη.
Η παραλιακή μας έβγαλε στην κεντρική πλατεία Trg Svetog Stjepana δίπλα στην μικρή κλειστή μαρίνα Mandrać. Η μεγάλη πλατεία της πόλης, γνωστή στους ντόπιους ως Pjaca (πιάκα), είναι η μεγαλύτερη πλατεία στην περιοχή της Δαλματίας με κύριο χαρακτηριστικό τον καθεδρικό ναό του Αγίου Στεφάνου. Στο άλλο άκρο της πλατείας, η Loggia, είναι ένα κτίριο με πολλές βενετσιάνικες επιρροές στην αρχιτεκτονική του, και μαζί με τον πύργο του ρολογιού είναι το μόνο που απομένει από το πρώην παλάτι του Κυβερνήτη. Είναι μια πραγματικά πολύ όμορφη πλατεία που εκείνη την ώρα είχε μια ωραία χαλαρή κίνηση χωρίς να γίνεται χαμός από κόσμο.
Το άλλο χαρακτηριστικό κτίριο στην πλατεία Svetog Stjepana είναι το Hvar Arsenal. Είχε χτιστεί αρχικά το 1292 ως ναυπηγείο συντήρησης για το μαγειρείο. Το πιο αξιοσημείωτο είναι το ιστορικό θέατρο (Hvarsko Kazalište), το πρώτο δημόσιο θέατρο στην Ευρώπη, που χτίστηκε το 1612 ως μέρος του πρώτου ορόφου με μια μεγάλη βεράντα πάνω από αυτό που ονομάζεται Belvedere. Από τη βεράντα η θέα στην κεντρική πλατεία και τη γύρω περιοχή ήταν εξαιρετική!
Είχα πολλά πράγματα στο μυαλό μου να δούμε και να γεμίσουμε τη μέρα μας στο Χβαρ. Το πιο τρελό που είχα σκεφτεί είναι να ανέβουμε στο βουνό που φαίνονταν στο βάθος, στην κορυφή του οποίου είναι το φρούριο του Ναπολέοντα ή Γαλλικό φρούριο με την πιο συγκλονιστική θέα σε όλο το νησί. Αυτό βέβαια απαιτεί μια τρελή πεζοπορία και ανάβαση στο λόφο που σίγουρα θα ήταν χρονοβόρα και δύσκολη. Πριν πω το οτιδήποτε, με κοιτάει ο Rose και μου λέει ‘’μη μου πεις θέλεις να ανέβουμε εκεί πάνω? ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ’’! Που να τολμήσω ο καημένος να πω το οτιδήποτε. Μετά την ανάβαση στο λόφο του Ντουμπρόβνικ θα ήταν παράλογο να επιχειρήσουμε μια ακόμα πιο δύσκολη πεζοπορία, μέσα στον καύσωνα μάλιστα. Έκανα τον άνετο και του είπα ‘’όχι ούτε που το σκέφτηκα, αλλά θα κάνουμε κάτι πολύ πιο εύκολο, θα ανέβουμε στο Ισπανικό Φρούριο. Σιγά, παιχνιδάκι θα είναι για μας’’! Είπαμε είμαι τρελός, αλλά τα θέλω τα πόδια μου! Άλλωστε και από το ισπανικό φρούριο η θέα είναι καταπληκτική.
Πριν ανηφορίσουμε κάναμε μια βόλτα κατά μήκος της ακτής μέχρι το Hvar Park
Στα αριστερά το Ισπανικό φρούριο και δεξιά στον πιο ψηλό λόφο το Γαλλικό!
Hvar Park
Από ένα στενό, ανηφορίσαμε τα σκαλιά και περιπλανηθήκαμε σε πανέμορφα γραφικά σημεία της πόλης με κατεύθυνση το φρούριο Fortica ή αλλιώς φρούριο Spanjola.
Η διαδρομή προς το φρούριο δεν ήταν καθόλου κουραστική γιατί το μεγαλύτερο μέρος της ήταν δίπλα από πέτρινες κατοικίες και λουλούδια, μέσα από σκιερά στενά δρομάκια και σκάλες της παλιάς συνοικίας της πόλης, που μας οδήγησαν στα τείχη του φρουρίου και στο τελικό ανηφορικό μονοπάτι.
Όσο ανεβαίναμε, άρχισε να εμφανίζεται η μπλε θάλασσα με τα νησάκια της και η πανοραμική άποψη της πόλης…
Η τελική ευθεία ήταν λιγάκι ζόρικη, περισσότερο γιατί είχε πολύ ζέστη αλλά ήταν πολύ βατή για μας που έχουμε γίνει πια εξπέρ στις πεζοπορικές αναβάσεις λόφων!
Η συνολικός χρόνος με ελάχιστες στάσεις και αργό ρυθμό περπατήματος ήταν γύρω στα 15 λεπτά. Όταν φτάσαμε έξω από το κάστρο, ήδη είχε απλωθεί μπροστά μας η εξαιρετική θέα, και αρκετοί δεν μπήκαν μέσα στο κάστρο. Το ίδιο έκανε και ο Rose που αποφάσισε να την αράξει σε ένα παγκάκι στη σκιά να ατενίσει από εκεί την θέα και να ξεκουραστεί.
Έτσι ανηφόρισα μόνος μου για το φρούριο, ώστε να δω από ψηλότερα την εκπληκτική πανοραμική θέα προς την πόλη και την θάλασσα με τα νησάκια της. Πλήρωσα 40kn (5€) στο εκδοτήριο και μπήκα στο μεγάλο φρούριο. Ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και δεν είχε πολύ κόσμο, κι έτσι απόλαυσα για αρκετή ώρα από πολλά σημεία την μαγική θέα.
Το φρούριο του Hvar υψώνεται πάνω από το βόρειο παλιό τμήμα της πόλης, σε έναν λόφο ύψους περίπου 100 μέτρων. Η οικοδόμηση του Φρουρίου της Πόλης ξεκίνησε μετά το 1278 όταν το Χβάρ ανήκε στην Ενετική κυριαρχία. Το φρούριο με τα τείχη της πόλης αντιπροσωπεύει ένα μοναδικό αμυντικό σύστημα. Το 1551 χτίστηκε ένα νέο φρούριο στη θέση του παλιού για την προστασία του πληθυσμού που είχε καταφύγει εκεί κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής το 1571. Η έκρηξη της αποθήκης πυρίτιδας που προκλήθηκε από βροντές κατέστρεψε σημαντικά το φρούριο το 1579. Στις αρχές του 17ου αιώνα το φρούριο επισκευάστηκε ξανά με την οικοδόμηση των μπαρόκ αμυντικών προμαχώνων. Αν και η εμφάνισή του λοιπόν διαμορφώθηκε κυρίως τον 16ο αιώνα, τον χρυσό αιώνα της αρχιτεκτονικής στο Hvar, το φρούριο είναι ένα πολύ πιο αρχαίο και πολυεπίπεδο πολιτιστικό και ιστορικό μνημείο. Οι κάτοικοι του Χβάρ το ονομάζουν παραδοσιακά Fortica και από τον 16ο αιώνα Španjola δηλαδή Ισπανικό φρούριο. Κατά τη διάρκεια του 14ου αιώνα, Ισπανοί στρατιωτικοί μηχανικοί εργάστηκαν στο φρούριο, κάτι που ίσως ήταν ο λόγος για τον οποίο το φρούριο ονομάστηκε αργότερα Ισπανικό.
Δεν θα πω άλλα ιστορικά γιατί κι εγώ τα βαριέμαι. Άλλωστε είναι γεγονός πως έφτασα ως εδώ, όχι για να μελετήσω τους πύργους του φρουρίου και τους προμαχώνες του αλλά για να θαυμάσω την εντυπωσιακή θέα του Χβαρ και της καταγάλανης θάλασσας με τα νησιά Paklinski ή Pakleni που σαν ψεύτικες κουκίδες κοσμούν την Αδριατική!
Ένοιωσα πολύ χαρούμενος και ελεύθερος εκεί πάνω! Αγνάντεψα τη θάλασσα, κοντοστάθηκα σε αρκετά σημεία του κάστρου και απόλαυσα αυτές τις στιγμές κι αυτές τις εικόνες με όλη μου την ψυχή. Έφυγα γεμάτος από το κάστρο και συνάντησα και πάλι τον Rose. Κατηφορίσαμε από άλλα μονοπάτια και άλλα σκαλιά προς το κέντρο της πόλης βλέποντας κι άλλες υπέροχες γωνιές της παλιάς γειτονιάς του Χβαρ. Βγαίνοντας από την Κεντρική Πύλη (Porta Maestra) βρεθήκαμε ξανά στην πλατεία Svetog Stjepana.
Για να πάρουμε δυνάμεις φάγαμε ολόφρεσκα μπουρέκια από έναν φούρνο, και οργανώσαμε το πρόγραμμά μας. Η αλήθεια είναι πως οι εκδρομές που γίνονται με τα μικρά εκδρομικά σκάφη προς τα νησιά Pakleni και κάποιες σπηλιές με δελέασαν αρκετά αλλά αποφασίσαμε να μείνουμε στο Χβαρ και να κολυμπήσουμε σε μια από τις παραλίες του. Εξ αρχής η παραλία που μου έκανε κλικ από αυτές που είχα δει στο google ήταν η Pokonji dol. Την έδειχνε σχετικά κοντά και υπέθεσα πως θα ήταν μια εύκολη διαδρομή. Όμως το κακό με μένα, είναι πως προτιμώ πάντα τα πιο δύσκολα και μειώνω τους χρόνους των αποστάσεων! Αυτό βέβαια το κάνω περισσότερο για να μη τρομάξω τον Rose γιατί κατά βάθος ξέρω πως η διαδρομή θα είναι μεγαλύτερη!
Ξεκινήσαμε από το λιμάνι και συνεχίσαμε περιμετρικά της ακτής. Στη διαδρομή περάσαμε αρκετά σημεία από τα οποία μπορείς να βουτήξεις στα κρυστάλλινα νερά καθώς και από την παραλία Lučica δίπλα στη Μονή Φραγκισκανών. Ο Rose άρχισε να δυσανασχετεί που περπατάμε στον ήλιο και με ρώτησε ''γιατί να μη κάνουμε μπάνιο σ’αυτή την παραλία που είναι τόσο κοντά στο κέντρο?'' Κι εγώ του απάντησα, ''Έλα μωρέ πολύ απλή είναι αυτή η παραλία, η άλλη που θα πάμε είναι πολύ καλύτερη και δεν είναι πολύ μακριά!'' Για να τον καλμάρω του πήρα ένα παγωτό και από ένα σούπερ μάρκετ εφοδιαστήκαμε με δυο μεγάλα μπουκάλια νερό γιατί είχαμε κορακιάσει!
Περπατάμε, περπατάμε, απομακρυνόμαστε από το κέντρο, περνάμε από ήσυχες γειτονιές, ανηφορίζουμε κεντρικούς δρόμους αλλά και σκαλιά σε αυλές και εντοπίζουμε επιτέλους την είσοδο για την παραλία Pokonji dol. Στο χάρτη μπορεί να φαινόταν κοντά, μόνο που αυτή η διαδρομή μέχρι την παραλία ήταν ένας άθλιος κατηφορικός χωματόδρομος ισάξιος με το λόφο του Ντουμπρόβνικ αλλά σε σμίκρυνση. Ευτυχώς δηλαδή! Ο Rose να με αγριοκοιτάζει κι εμένα να με έχει πιάσει νευρικό γέλιο για τα κατσάβραχα που πάλι μας έφερα! Συνολικά πάντως κάναμε γύρω στα 20-25 λεπτά από το κέντρο μέχρι να φτάσουμε.
Η παραλία δεν είναι πολύ μεγάλη και όπως ήταν φυσικό είχε πολύ κόσμο. Το καλό είναι πως έχει πολλά σημεία να την αράξεις στα βράχια ή στο πευκοδάσος. Βρήκαμε μια γωνίτσα κι εμείς ακριβώς μπροστά στη θάλασσα ανάμεσα στα βράχια, όμως δίπλα σε μια τρελοπαρέα 20αρηδων Κροατών που μας πήραν τα αυτιά. Ε μη τα θέλουμε και όλα δικά μας. Ευτυχώς αποχώρησαν λίγη ώρα μετά. Η θάλασσα ήταν κρύσταλλο αλλά και πάλι παγωμένη που όμως δεν μας εμπόδισε να κολυμπήσουμε και να απολαύσουμε το μπάνιο μας. Η παραλία βρίσκεται σε ένα μικρό καταπράσινο κόλπο με φόντο μια μικρή νησίδα με έναν φάρο.
Σκεφτόμουν, μα καλά όλοι αυτοί οι λουόμενοι κατέβηκαν στην παραλία από τα κατσάβραχα? Όπως διαπίστωσα μετά, φυσικά και όχι. Δίπλα στον κόλπο υπάρχει ένα πάρκινγκ και τα αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν από έναν δρόμο κατά μήκος της ακτής. Μείναμε τρεις ώρες περίπου στην παραλία και αποχωρήσαμε ανηφορίζοντας από το ίδιο κακοτράχαλο μονοπάτι. Ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή και βρεθήκαμε ξανά στην παραλία Lučica και στη Μονή Φραγκισκανών του 15ου αιώνα στην οποία κάναμε μια στάση.
Η συνέχεια είχε χαλαρές βόλτες στα στενά σοκάκια, στο τμήμα της πόλης πίσω από το λιμάνι και δροσιστική λεμονάδα σε ένα όμορφο καφέ σε ένα ήσυχο γραφικό στενό.
Η ώρα πέρασε και ήταν πια απόγευμα. Την τελευταία ώρα πριν σαλπάρει το πλοίο της επιστροφής βολτάραμε ξανά και ξανά στην προβλήτα, στην παραλία, στην κεντρική πλατεία με ένα παγωτό στο χέρι απολαμβάνοντας τις τελευταίες εικόνες του Χβαρ!
Η ώρα αναχώρησης με το ferry της Krilo ήταν στις 07:50. Το πλοίο δεν αναχωρούσε απευθείας από το Χβαρ αλλά θα έκανε στάση στο λιμάνι του Χβαρ ερχόμενο από το Ντουμπρόβνικ με ενδιάμεσες στάσεις και σε άλλα νησιά με τελικό προορισμό το λιμάνι του Σπλιτ. Με καθυστέρηση περίπου 20 λεπτά, το πλοίο ήρθε και αναχωρήσαμε την ώρα που είχε δύσει ο ήλιος. Αποχαιρετήσαμε το Χβαρ και απολαύσαμε τα υπέροχα χρώματα του δειλινού στην Αδριατική.
Το πλοίο αφού έκανε στάση στο λιμάνι του Brač, έφτασε στο Σπλιτ λίγο μετά τις 21:00. Η παραλιακή Riva και πάλι έσφυζε από ζωή. Ήμουν πολύ χαρούμενος που γνώρισα και έζησα το Σπλιτ τρεις μέρες αλλά και λίγο στεναχωρημένος που ήταν η τελευταία βραδιά. Το Σπλιτ το αγάπησα και η αυριανή μέρα θα σήμανε το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού.
Καλά χρυσά τα τσεβάπια αλλά είπαμε το αποψινό βράδυ να φάμε κάτι διαφορετικό. 8 Αυγούστου και γιορτάζει ο Rose οπότε βρήκαμε αφορμή να φάμε κάπου καλύτερα το τελευταίο μας βράδυ στο Σπλιτ. Στην παλιά πόλη, στην οδό Domaldova ul. 8, είναι το μοντέρνο Bokeria kitchen & wine bar, ένα φινετσάτο μπαρ από τα πιο πολυσύχναστα στην παλιά πόλη γι’αυτό και προνοήσαμε να κάνουμε κράτηση την προηγούμενη ημέρα από το ίντερνετ. Το προσωπικό ήταν άψογο όπως και το περιβάλλον. Το μενού του έχει ευφάνταστα πιάτα με πρωταγωνιστή τα θαλασσινά και οι τιμές είναι φυσιολογικά τσιμπημένες! Το ποτήρι κρασί έχει γύρω στα 5-6 ευρώ ενώ στα κυρίως πιάτα οι τιμές κυμαίνονταν από 14 έως 28 ευρώ! Μαζί με το κρασί μας, πήραμε ένα μαύρο ριζότο με σουπιά και χειροποίητα ραβιόλια. Εξαιρετικά και τα δυο. Ο λογαριασμός συνολικά ήταν στα 340kn δηλαδή 45€.
Το φαγητό και το κρασί ήταν υπέροχα, και ήταν το καλύτερο κλείσιμο του ταξιδιού μας στο Σπλιτ.
Το ταξίδι όμως συνεχίζεται και έχουμε άλλες δυο γεμάτες ημέρες στην φανταστική Κροατία!
giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.811
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Εθνικό Πάρκο Plitvice!
Χαράματα, λίγο μετά τις 6:00 αποχωρούμε από την αγαπημένη μας σοφίτα. Περπατήσαμε κατά μήκος του λιμανιού του Σπλιτ για τελευταία φορά και φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων. Η ώρα αναχώρησης του λεωφορείου για τις λίμνες Plitvice ήταν στις 7:00, τα εισιτήρια τα είχα κλείσει λίγες μέρες πριν με κόστος 22€ το άτομο και τα είχα αποθηκευμένα στο κινητό μου. Πριν επιβιβαστούμε ο οδηγός μας ενημέρωσε πως το λεωφορείο έχει τελικό προορισμό τη Ζαντάρ και πως θα πρέπει να αλλάξουμε λεωφορείο. Η αλλαγή λεωφορείου ήταν πολύ πιο απλή απ’ όσο περίμενα. Λίγο πριν τη Ζανταρ, το λεωφορείο σταμάτησε στην άκρη του δρόμου πάνω στην εθνική, μπροστά από το λεωφορείο της Flix bus που μας περίμενε για το δρομολόγιο μέχρι τις λίμνες. Ο εξυπηρετικός οδηγός μετέφερε ο ίδιος τις αποσκευές μας στο άλλο λεωφορείο και ξεκινήσαμε για τον τελικό μας προορισμό. Μετά από συνολικά 3:30 ώρες διαδρομής, φτάσαμε στις 10:30 στην είσοδο 1 του Εθνικού Πάρκου. https://np-plitvicka-jezera.hr/en/
Το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο, ήταν να ξεφορτωθούμε τις χειραποσκευές μας. Από το τουριστικό γραφείο στην είσοδο, μας έδωσαν το κλειδί για να φυλάξουμε τις αποσκευές μας σε ένα ξύλινο σπιτάκι λίγα μέτρα πιο πέρα και μετά επιστρέψαμε το κλειδί. Τα εισιτήρια εισόδου για το εθνικό πάρκο Plitvice πρέπει να αγοραστούν ηλεκτρονικά εκ των προτέρων τουλάχιστον δύο ημέρες πριν την άφιξη. Μόλις επιτευχθεί το ημερήσιο όριο επισκεπτών ανά ώρα, οι επισκέπτες χωρίς προπληρωμένα εισιτήρια θα πρέπει να περιμένουν ενδεχομένως για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό βέβαια φαντάζομαι ίσχυε για τις φυσιολογικές εποχές πριν τη φετινή κρίση. Αυτός ο σύνδεσμος http://oa.rao.hr:8051/#/dashboard δείχνει τα εισιτήρια που είναι ακόμα διαθέσιμα για αγορά σε κάθε είσοδο. Τα γραφεία πωλήσεων εισιτηρίων βρίσκονται στην είσοδο 1 Rastovača και την είσοδο 2 Hladovina.
Αγορά εισιτηρίων από την επίσημη ιστοσελίδα
https://ticketing.np-plitvicka-jezera.hr/index.aspx?l=EN
Τα εισιτήρια πρέπει να αποθηκεύονται στο κινητό ή να εκτυπώνονται και να επικυρώνονται στην είσοδο που επιλέχθηκε κατά την αγορά, εντός της χρονικής περιόδου για την οποία αγοράστηκαν. Απ’ ότι έψαξα, αν φτάσεις μετά την ώρα άφιξης που αναγράφει το εισιτήριο, δεν μπορείς να αλλάξεις την ώρα και δεν επιτρέπεται η είσοδος! Αλλαγές και ακυρώσεις εισιτηρίων είναι δυνατές μόνο μέχρι δύο ημέρες πριν την άφιξη. Το κόστος διαφέρει ανάλογα την εποχή και την ώρα αφού μετά τις 4:00 το μεσημέρι το εισιτήριο είναι πιο οικονομικό. Η υψηλή περίοδος είναι από 1η Ιουνίου έως 31η Αυγούστου και το κόστος είναι
200,00 Kn (26€) ενώ μετά τις 16:00 είναι 150,00 Kn (19,80€).
Τα πεζοπορικά προγράμματα είναι οκτώ, και δεν έχει σημασία ποια διαδρομή θα επιλέξεις, αρκεί να την ακολουθείς πιστά και να μη ξεφεύγεις από τα μονοπάτια σου. Όχι γιατί δεν επιτρέπεται, αλλά γιατί θα χάσεις τον μπούσουλα. Οι διαδρομές στο εθνικό πάρκο είναι όλες σηματοδοτημένες με πινακίδες ανάμεσα στα μονοπάτια και δεν υπάρχει περίπτωση να μπερδευτείς. Ανάμεσα στα προγράμματα A, B, C, E, F, H, K1, K2, αφού τα μελέτησα καλά επέλεξα να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα C. Η εκκίνηση είναι από την βόρεια είσοδο 1, διαρκεί 4 με 6 ώρες και το συνολικό μήκος πεζοπορίας της διαδρομής είναι περίπου 8.000 μέτρα! Το C είναι το πιο δημοφιλές πρόγραμμα μαζί με το Η που περιλαμβάνει σχεδόν την ίδια διαδρομή αλλά ξεκινάει από την είσοδο 2 οπότε η πορεία είναι αντίθετη. Η τιμή εισιτηρίου περιλαμβάνει, το ηλεκτρικό σκάφος κατά μήκος της μεγάλης λίμνης και το λεωφορειο-τρενάκι στα τελευταία μέτρα της διαδρομής.
Πατώντας το WEB APP, κάνεις περιήγηση σε κάθε πρόγραμμα ξεχωριστά και βλέπεις τις διαδρομές στο εθνικό πάρκο. Με βοήθησε πολύ στο να επιλέξω το πρόγραμμα που μας εξυπηρετεί καλύτερα και να κατανοήσω την πορεία της διαδρομής και όλα όσα περιλαμβάνει.
https://np-plitvicka-jezera.hr/en/plan-your-visit/activities/lake-tour-programmes/
Όπως καταλαβαίνετε το πάρκο έχει εξαιρετική οργάνωση κι εκτός από το χώρο φύλαξης αποσκευών, στην είσοδο 1 υπάρχουν πεντακάθαρες τουαλέτες, εστιατόρια, σνακ-μπαρ και όλα αυτά σε πανέμορφα ξύλινα κτίρια σαν σαλέ. Πριν μπούμε στο τεράστιο εθνικό πάρκο, φάγαμε ένα μέτριο κρύο σάντουιτς στο καφέ που βρίσκεται εκεί γιατί ξέραμε πως θα τρώγαμε ξανά μετά από πολλές ώρες! Περιττό να πω, πως απαραίτητο εφόδιο για την διαδρομή είναι να έχετε μαζί σας μπουκάλια νερό ΟΠΩΣΔΉΠΟΤΕ.
Η δική μας είσοδος ήταν στις 11:00. Οργανωμένοι και απίστευτα ορεξάτοι, μπήκαμε στην είσοδο για το υπερθέαμα των λιμνών Plitvice! Το Nacionalni park Plitvička jezera, Εθνικό πάρκο λιμνών Πλίτβιτσε είναι το δημοφιλέστερο αξιοθέατο της Κροατίας και από το 1979 μέρος Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Η ομορφιά και η ιδιαιτερότητα του Εθνικού Πάρκου βρίσκεται στις δεκαέξι λίμνες του, που συνδέονται μεταξύ τους με μια σειρά από καταρράκτες και σπήλαια που βρίσκονται μέσα σε βαθιά δάση με πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Είναι ένα ξεχωριστό γεωλογικά τοπίο, που αποτελείται από δολομίτες και ασβεστόλιθους από τα οποία έχει προέλθει o πολύ ξεχωριστός χαρακτήρας των λιμνών του. Το Εθνικό Πάρκο καλύπτει συνολική έκταση 300 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ενώ οι λίμνες ενώνονται σε απόσταση οκτώ χιλιομέτρων.
Το ελάχιστο υψόμετρο του πάρκου είναι 367 μέτρα, ενώ το μέγιστο υψόμετρο είναι στα 1.279 μέτρα. Οι δεκαέξι λίμνες χωρίζονται σε ένα υψηλότερο και ένα χαμηλότερο σύμπλεγμα, που σχηματίζονται από την απορροή από τα βουνά, κατεβαίνοντας από ένα υψόμετρο 636 μέτρων στα 503 μέτρα, δηλαδή η συνολική διαφορά ύψους μεταξύ των ίδιων των λιμνών είναι μόνο 133μ. Τα δύο υδρολογικά συστήματα συνδέονται μεταξύ τους με υδάτινα ρεύματα, καταρράκτες και βάραθρα. Οι λίμνες χωρίζονται στις 12 Άνω Λίμνες (Gornja jezera) και τις τέσσερις Κάτω Λίμνες (Donja jezera). Τα λεκανοπέδια της πρώτης ομάδας είναι από δολομίτες ενώ της δεύτερης είναι από ηφαιστειογενή ασβεστόλιθο.
Η ώρα όμως πήγε 11 και ο μαραθώνιος πεζοπορίας άρχισε! Η έναρξή της διαδρομής ξεκίνησε άκρως εντυπωσιακά. Μπροστά μας απλώθηκε μια εκπληκτική θέα με τον μεγαλύτερο καταρράκτη του πάρκου και όλης της Κροατίας τον Veliki slap μήκους 78 μέτρων. Τα ‘’ουάου’’ ξεκίνησαν από πολύ νωρίς! Η φύση, σε όλο της το μεγαλείο!
Ήμασταν ενθουσιασμένοι με κάθε τι που βλέπαμε και είχαμε τρομερή ενέργεια να περπατήσουμε και να ανακαλύψουμε κάθε γωνιά της μεγάλης μαγικής διαδρομής. Η αλήθεια είναι πως είχα πάρει αψήφιστα τα 8χλμ. που θα ακολουθούσαμε και δεν το σκεφτόμουν καν. Πίστευα πως η δύναμη και η ομορφιά της φύσης δεν είναι ικανή να μας κουράσει! Εδώ να σημειώσω πως μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να επιλέξω ποιες φωτογραφίες θα σας δείξω από τις εκατοντάδες που βγάλαμε με δυο φωτογραφικές μηχανές. Επέλεξα τις καλύτερες, που δείχνουν τα πιο σημαντικά και πιο θεαματικά σημεία του τεράστιου πάρκου. Οπότε πιστέψετε με θα δείτε ένα πολύ μικρό μέρος από αυτά που θα σας αποκαλύψει το ίδιο το εθνικό πάρκο Plitvice σε όλη την έκταση του.
Η αρχή της διαδρομής περιλαμβάνει τις κάτω λίμνες. Κατεβαίνουμε το μονοπάτι και βρισκόμαστε στη Novakovica brod, τη μικρότερη λίμνη των κάτω λιμνών μέγιστου βάθους 4,5 μέτρων. Οι κρυστάλλινες λίμνες, τα ψαράκια που κολυμπούσαν, το άφθονο πράσινο και τα ξύλινα μονοπάτια πάνω από το νερό δημιουργούν ένα μαγικό μέρος που προσωπικά όμοιό του δεν είχα ξαναδεί.
Το μονοπάτι ανάμεσα στις λίμνες μέσα σε ένα απίστευτου κάλλους τοπίο, μας οδήγησε προς τον μεγάλο καταρράκτη Veliki. Το σημείο αυτό, ένα μεγάλο πλάτωμα μπροστά στον μεγαλύτερο καταρράκτη του πάρκου, τον 78 μέτρων Veliki slap, ήταν το μέρος που είδαμε τον περισσότερο κόσμο σε όλο το εθνικό πάρκο.
Στη μεγαλύτερη διάρκεια της διαδρομής σε πάρα πολλά σημεία ήμασταν ολομόναχοι και συναντούσαμε πολύ λίγα άτομα σε συγκεκριμένα μέρη. Αυτό σημαίνει πως η φετινή κρίση ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για τους επισκέπτες, να απολαύσουν πολλά τουριστικά μέρη στην Κροατία χωρίς τον τρελό συνωστισμό που παρατηρείται κάθε καλοκαίρι στη χώρα. Η περιήγηση στις κάτω λίμνες συνεχίστηκε με χαλαρό ρυθμό στο μονοπάτι που διακλαδίζεται ανάμεσα σε χαμηλούς καταρράκτες και μας οδήγησε στο άνοιγμα της σπηλιάς Supljara.
Στο σημείο αυτό ξεφύγαμε λίγο της καθορισμένης μας πορείας για να ανακαλύψουμε τι υπάρχει πιο πέρα. Είναι ένα σημείο που είχε σήμανση, ότι έχουμε πλήρη ευθύνη για την είσοδο μας στο σπήλαιο! Ανεβήκαμε τις υγρές πέτρινες σκάλες και μπήκαμε πιο βαθιά στο σπήλαιο Supljara. Το σύστημα του σπηλαίου αποτελείται από τρεις αίθουσες και έναν διάδρομο. Το μονοπάτι οδηγεί πάνω από το φαράγγι των κάτω λιμνών.
Είδαμε το άνοιγμα του σπηλαίου Modra spilja αλλά δεν συνεχίσαμε το ανέβασμα των σκαλοπατιών που οδηγούν ακόμα πιο ψηλά στο φαράγγι, για να μη χάσουμε την αρχική διαδρομή C. Συνεχίσαμε κατά μήκος μια λίμνης με βάθος 10 μέτρα που περιβάλλεται από ψηλούς απότομους βράχους.
Λίγο μετά είναι η μεγαλύτερη λίμνη των κάτω λιμνών, η λίμνη Milanovac μέγιστου βάθους 18 μέτρων. To μονοπάτι μας έβγαλε στον 10 μέτρων καταρράκτη Milanovacki. Αυτό που μας εντυπωσίασε περισσότερο σε όλες τις λίμνες ήταν τα απίστευτα χρώματά τους, που ποικίλουν από γαλάζιο σε πράσινο, γκρίζο ή μπλε. Τα χρώματα αλλάζουν διαρκώς εξαρτώμενα από την ποσότητα των ορυκτών ή των οργανισμών στο νερό αλλά και τη γωνία του ηλιακού φωτός.
Μετά από σχεδόν 2 ώρες πεζοπορίας, φτάσαμε επιτέλους στη λίμνη Kozjak. Το σημείο αυτό είναι ένα φαρδύ λιβάδι κατά μήκος της όχθης της λίμνης και είναι ένα από τα μέρη που ενδείκνυται για ξεκούραση και χαλάρωση καθώς έχει κιόσκια, εστιατόρια και σκιά από τα δέντρα του δάσους. Εμείς όμως σαν φτάσαμε εκεί κατευθυνθήκαμε κατευθείαν στη προβλήτα P3. Τα ηλεκτρικά σκάφη αναχωρούν ανά 30 λεπτά και η διαδρομή κατά μήκος της λίμνης μέχρι την άλλη πλευρά στην προβλήτα P2, διαρκεί 15-20 λεπτά. Το πλοιάριο δεν είχε πολύ κόσμο και λίγα λεπτά αφού ανεβήκαμε ξεκίνησε με βραδύ ρυθμό στη διαδρομή του.
Η λίμνη Kozjak είναι η μεγαλύτερη και βαθύτερη λίμνη της περιοχής Plitvice με μέγιστο βάθος τα 47 μέτρα και η μόνη λίμνη του εθνικού πάρκου που έχει ένα νησάκι που ονομάζεται Stefanijin otok. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη και γαλήνια και η ανοιχτωσιά της μεγάλης λίμνης με χαλάρωσε. Ήταν 20 λεπτά ξεκούρασης πριν συνεχίσουμε στις άνω λίμνες Plitvice, για τα πολλά χιλιόμετρα που υπολείπονταν!
Η ώρα είναι 13:20 και αποβιβαζόμαστε στην προβλήτα P2, το σημείο εκκίνησης της πεζοπορίας για τις άνω λίμνες. Από αυτό το σημείο όμως, νοιώσαμε πως η ενέργεια, η διάθεση και η έκπληξη μας για την ομορφιά της φύσης που βλέπαμε, άρχισε να πέφτει και τα πόδια να βαραίνουν. Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι λίγα τα 8 χλμ., ειδικά αν έχουν προηγηθεί 5 πολύ γεμάτες κουραστικές μέρες. Όσο κι αν είναι συγκλονιστικά όμορφο το τοπίο, από ένα σημείο και μετά νοιώθεις χορτάτος από την πανέμορφη φύση και το μόνο που αναζητάς είναι η έξοδος και το τέλος της διαδρομής!
Η μέρα ήταν πολύ ζεστή αλλά το θετικό ήταν πως το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ευτυχώς έχει σκιά κι έτσι ξαποστάσαμε σε αρκετά σημεία στα ξύλινα παγκάκια που υπάρχουν σε όλη την πορεία. Η συνέχεια λοιπόν δεν ήταν το ίδιο ενθουσιώδης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θαυμάσαμε την εξαιρετική φύση και την απίστευτη ομορφιά που εμφανίζονταν μπροστά μας σε κάθε μας βήμα.
Η αρχή του δεύτερου σκέλους της διαδρομής από την αποβάθρα P2, ξεκίνησε με μια σειρά μικρών, ρηχών λιμνών που ονομάζονται Burgeti. Σε ένα σημείο παρεκκλίναμε λίγο της διαδρομής μας και ανεβήκαμε στο δάσος να δούμε από ψηλά τις λίμνες. Λίγο μετά επιστρέψαμε στο μονοπάτι μας που μας έβγαλε στη λίμνη Gradinsko με τα απίστευτα διαυγή λευκού χρώματος νερά της.
Στη συνέχεια συναντήσαμε τους καταρράκτες Mali prstavac και Veliki prstavac που ονομάζονται επίσης και prstavki δηλαδή ψεκαστήρες στα Κροατικά! Είναι από τους πιο όμορφους καταρράκτες που συναντήσαμε και που καθώς περάσαμε από μπροστά τους, το ψέκασμά τους μας αναζωογόνησε και μας δρόσισε.
Λίγο μετά ακόμα ένας καταρράκτης των άνω λιμνών ο Galovacki buk, 28 μέτρων που όμως δεν το πετύχαμε με μεγάλη ροή νερού. Στο ξύλινο μονοπάτι μπροστά από τον καταρράκτη κάποιοι είχαν βγάλει τα παπούτσια τους και δρόσιζαν τα πόδια τους στην κρυστάλλινη λίμνη.
Το κολύμπι στις λίμνες απαγορεύεται αυστηρά όμως είναι κρίμα να περπατάς στη ζέστη, να είσαι δίπλα σε κρυστάλλινες πεντακάθαρες λίμνες και να μη μπορείς να κολυμπήσεις. Πιστεύω πως η εμπειρία της περιήγησης στο εθνικό πάρκο θα ολοκληρωνόταν με βουτιές στα διαυγή νερά τους. Έστω μια λίμνη θα μπορούσαν να τη διαθέσουν στους επισκέπτες, αλλά με αυστηρούς κανόνες που θα εναρμονίζονταν με τη φυσική πολιτιστική κληρονομιά του πάρκου και πάντα με σεβασμό στη φύση. Γι’αυτό και μετάνιωσα που δεν πήγαμε στο εθνικό πάρκο Krka κοντά στο Σπλιτ, γιατί εκεί συνδυάζεις πεζοπορία αλλά και κολύμπι στους καταρράκτες του πάρκου.
Περπατούσαμε πάνω από 3 ώρες και πλέον η διαδρομή μας φαινόταν ατελείωτη. Μάλιστα είχαμε πιεί το νερό μας και αυτό ζόρισε ακόμα περισσότερο την πεζοπορία μας. Ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στο σταθμό St3, πρώτον για να αγοράσουμε νερό και δεύτερον για να πάρουμε το πανοραμικό τρενάκι που διανύει τα τελευταία μέτρα της διαδρομής. Φτάσαμε στη μεγάλη λίμνη Galovac η οποία διαθέτει μια σειρά από μικρούς καταρράκτες. Συνεχίσαμε στο μονοπάτι κατά μήκος της λίμνης, κάτω από τις πλαγιές και ξαποστάσαμε στην πλούσια σκιά των δέντρων βλέποντας μια εντυπωσιακή θέα πετρωμάτων δολομίτη.
Ήμασταν στα τελευταία μέτρα της διαδρομής και σχεδόν σερνόμασταν! Περπατήσαμε ένα δροσερό σκιερό μέρος με ρυάκια και λίγο μετά φτάσαμε στην περιοχή Labudovacka barijera στο οροπέδιο Labudovac που περιλαμβάνει χώρο ανάπαυσης, αναψυκτήριο και είναι η αφετηρία St3 για το πανοραμικό τρενάκι.
Το Labudovac είναι ένας προσεγμένος χώρος ξεκούρασης μέσα στα δέντρα με ξύλινα παγκάκια και τραπέζια. Πήραμε νερά και αναψυκτικά από το αναψυκτήριο και την αράξαμε μαζί με τους υπόλοιπους ταλαίπωρους επισκέπτες. Για να καταλάβετε πόσο αυστηροί είναι οι κανόνες στο πάρκο, κάποιοι νεαροί που μπήκαν μέχρι τα γόνατα στο ρυάκι που ρέει εκεί δίπλα, τους επέπληξε μια υπάλληλος και τους υπενθύμισε πως απαγορεύεται κάτι τέτοιο.
Αφού ξεκουραστήκαμε και πήραμε δυνάμεις, μπήκαμε στο λεωφορειο-τρενάκι για το τελευταίο μέρος της διαδρομής. Δεν ξέρω γιατί το λένε πανοραμικό τρενάκι αλλά δεν είχε καμία σχέση με αυτό που πίστευα. Περνάει από ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι μέσα στο δάσος και σε κανένα σημείο δεν φαίνεται κάποια πανοραμική θέα. Το τρενάκι πέρασε από το σταθμό St2 που βρίσκεται στην είσοδο 2 του πάρκου όπου έκανε στάση, και συνεχίσαμε μέχρι το τέλος της διαδρομής στο σταθμό St1 στις κάτω λίμνες όπου και κατεβήκαμε. Η συνολική διαδρομή με το τρενάκι ήταν περίπου 25 λεπτά.
Το τελευταίο χιλιόμετρο πεζοπορίας στο μονοπάτι, μέχρι την έξοδο από το ίδιο σημείο που μπήκαμε το πρωί, συνεχίζεται κατά μήκος της κορυφής του φαραγγιού με ορισμένα viewpoint με εξαιρετική πανοραμική θέα προς τις λίμνες και τους καταρράκτες στο φαράγγι αλλά και προς το σπήλαιο Supljara που είχαμε δει από κοντά λίγες ώρες πριν.
Παρ’ όλη την κούραση, ήμουν πολύ γεμάτος και χαρούμενος που ζήσαμε την εμπειρία του εκπληκτικού πάρκου Plitvice που αποτελούσε για χρόνια διακαή μου πόθο. Να που το έζησα λοιπόν και αυτό και μάλιστα με τις καλύτερες συνθήκες. Με θαυμάσιο ηλιόλουστο καιρό, καλοκαίρι και χωρίς πολύ κόσμο. Ήταν πολύ καλύτερο απ’ ότι φανταζόμουν αν και τα 8 χλμ. απαιτούν αντοχές. Πήραμε τις χειραποσκευές μας από το χώρο φύλαξης και αποχωρήσαμε.
Το λεωφορείο μας για το Ζάγκρεμπ θα περνούσε στις 17:15 από τη στάση που βρίσκεται απέναντι από την είσοδο 1, στον κεντρικό δρόμο D1. Είχαμε λίγο χρόνο στη διάθεσή μας και πεινούσαμε, όμως δεν θέλαμε να φάμε πάλι μέτρια κρύα σάντουιτς από την καφετέρια. Ρωτήσαμε την υπάλληλο στο τουριστικό γραφείο που μπορούμε να φάμε κάπου καλά, και μας είπε πως η επιλογή είναι μια συγκεκριμένη αλλά πολύ καλή. Το εστιατόριο Lička kuća απέναντι, δίπλα στο μεγάλο πάρκινγκ της περιοχής. Είχαμε λιγότερα από 45 λεπτά στη διάθεση μας, αλλά η στάση είναι ένα βήμα από το εστιατόριο οπότε δεν θα τρέχαμε.
Το εστιατόριο έχει τοπική κουζίνα κυρίως, με προσεγμένα πιάτα και δεν έχει τσεβάπια και fast food! Πριν παραγγείλουμε ενημερώσαμε τον σερβιτόρο πως διαθέτουμε λίγο χρόνο γύρω στα 40 λεπτά και ρωτήσαμε αν τα φαγητά θα προλάβουν να έρθουν πριν φύγουμε! Ο εξυπηρετικότατος σερβιτόρος μας είπε πως τα πιάτα που θα έρθουν μέσα στο χρόνο που έχουμε είναι τα ζυμαρικά, κι έτσι χωρίς σκέψη παραγγείλαμε και οι δυο ραβιόλια. Η παραγγελία μας όντως ήρθε σχετικά γρήγορα και τα ραβιόλια με τον πουρέ γλυκοπατάτας ήταν θεϊκά! Μικρή μερίδα αλλά με γεμάτη γεύση που μας χόρτασε και ικανοποίησε εξαιρετικά τον ουρανίσκο μας! Μαζί με τις μπύρες πληρώσαμε συνολικά 180kn, γύρω στα 24 ευρώ.
Τα εισιτήρια για το Ζάγκρεμπ τα έκλεισα και αυτά από την https://getbybus.com/en/ και κόστισαν 11€ το άτομο με την Flix bus. Το λεωφορείο ερχόταν από το Σπλιτ, και έφτασε στη στάση με καθυστέρηση 20 λεπτών, λίγο μετά τις 17:30.
Ζάγκρεμπ σου ερχόμαστε!
Χαράματα, λίγο μετά τις 6:00 αποχωρούμε από την αγαπημένη μας σοφίτα. Περπατήσαμε κατά μήκος του λιμανιού του Σπλιτ για τελευταία φορά και φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων. Η ώρα αναχώρησης του λεωφορείου για τις λίμνες Plitvice ήταν στις 7:00, τα εισιτήρια τα είχα κλείσει λίγες μέρες πριν με κόστος 22€ το άτομο και τα είχα αποθηκευμένα στο κινητό μου. Πριν επιβιβαστούμε ο οδηγός μας ενημέρωσε πως το λεωφορείο έχει τελικό προορισμό τη Ζαντάρ και πως θα πρέπει να αλλάξουμε λεωφορείο. Η αλλαγή λεωφορείου ήταν πολύ πιο απλή απ’ όσο περίμενα. Λίγο πριν τη Ζανταρ, το λεωφορείο σταμάτησε στην άκρη του δρόμου πάνω στην εθνική, μπροστά από το λεωφορείο της Flix bus που μας περίμενε για το δρομολόγιο μέχρι τις λίμνες. Ο εξυπηρετικός οδηγός μετέφερε ο ίδιος τις αποσκευές μας στο άλλο λεωφορείο και ξεκινήσαμε για τον τελικό μας προορισμό. Μετά από συνολικά 3:30 ώρες διαδρομής, φτάσαμε στις 10:30 στην είσοδο 1 του Εθνικού Πάρκου. https://np-plitvicka-jezera.hr/en/
Το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο, ήταν να ξεφορτωθούμε τις χειραποσκευές μας. Από το τουριστικό γραφείο στην είσοδο, μας έδωσαν το κλειδί για να φυλάξουμε τις αποσκευές μας σε ένα ξύλινο σπιτάκι λίγα μέτρα πιο πέρα και μετά επιστρέψαμε το κλειδί. Τα εισιτήρια εισόδου για το εθνικό πάρκο Plitvice πρέπει να αγοραστούν ηλεκτρονικά εκ των προτέρων τουλάχιστον δύο ημέρες πριν την άφιξη. Μόλις επιτευχθεί το ημερήσιο όριο επισκεπτών ανά ώρα, οι επισκέπτες χωρίς προπληρωμένα εισιτήρια θα πρέπει να περιμένουν ενδεχομένως για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό βέβαια φαντάζομαι ίσχυε για τις φυσιολογικές εποχές πριν τη φετινή κρίση. Αυτός ο σύνδεσμος http://oa.rao.hr:8051/#/dashboard δείχνει τα εισιτήρια που είναι ακόμα διαθέσιμα για αγορά σε κάθε είσοδο. Τα γραφεία πωλήσεων εισιτηρίων βρίσκονται στην είσοδο 1 Rastovača και την είσοδο 2 Hladovina.
Αγορά εισιτηρίων από την επίσημη ιστοσελίδα
https://ticketing.np-plitvicka-jezera.hr/index.aspx?l=EN
Τα εισιτήρια πρέπει να αποθηκεύονται στο κινητό ή να εκτυπώνονται και να επικυρώνονται στην είσοδο που επιλέχθηκε κατά την αγορά, εντός της χρονικής περιόδου για την οποία αγοράστηκαν. Απ’ ότι έψαξα, αν φτάσεις μετά την ώρα άφιξης που αναγράφει το εισιτήριο, δεν μπορείς να αλλάξεις την ώρα και δεν επιτρέπεται η είσοδος! Αλλαγές και ακυρώσεις εισιτηρίων είναι δυνατές μόνο μέχρι δύο ημέρες πριν την άφιξη. Το κόστος διαφέρει ανάλογα την εποχή και την ώρα αφού μετά τις 4:00 το μεσημέρι το εισιτήριο είναι πιο οικονομικό. Η υψηλή περίοδος είναι από 1η Ιουνίου έως 31η Αυγούστου και το κόστος είναι
200,00 Kn (26€) ενώ μετά τις 16:00 είναι 150,00 Kn (19,80€).
Τα πεζοπορικά προγράμματα είναι οκτώ, και δεν έχει σημασία ποια διαδρομή θα επιλέξεις, αρκεί να την ακολουθείς πιστά και να μη ξεφεύγεις από τα μονοπάτια σου. Όχι γιατί δεν επιτρέπεται, αλλά γιατί θα χάσεις τον μπούσουλα. Οι διαδρομές στο εθνικό πάρκο είναι όλες σηματοδοτημένες με πινακίδες ανάμεσα στα μονοπάτια και δεν υπάρχει περίπτωση να μπερδευτείς. Ανάμεσα στα προγράμματα A, B, C, E, F, H, K1, K2, αφού τα μελέτησα καλά επέλεξα να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα C. Η εκκίνηση είναι από την βόρεια είσοδο 1, διαρκεί 4 με 6 ώρες και το συνολικό μήκος πεζοπορίας της διαδρομής είναι περίπου 8.000 μέτρα! Το C είναι το πιο δημοφιλές πρόγραμμα μαζί με το Η που περιλαμβάνει σχεδόν την ίδια διαδρομή αλλά ξεκινάει από την είσοδο 2 οπότε η πορεία είναι αντίθετη. Η τιμή εισιτηρίου περιλαμβάνει, το ηλεκτρικό σκάφος κατά μήκος της μεγάλης λίμνης και το λεωφορειο-τρενάκι στα τελευταία μέτρα της διαδρομής.
Πατώντας το WEB APP, κάνεις περιήγηση σε κάθε πρόγραμμα ξεχωριστά και βλέπεις τις διαδρομές στο εθνικό πάρκο. Με βοήθησε πολύ στο να επιλέξω το πρόγραμμα που μας εξυπηρετεί καλύτερα και να κατανοήσω την πορεία της διαδρομής και όλα όσα περιλαμβάνει.
https://np-plitvicka-jezera.hr/en/plan-your-visit/activities/lake-tour-programmes/
Όπως καταλαβαίνετε το πάρκο έχει εξαιρετική οργάνωση κι εκτός από το χώρο φύλαξης αποσκευών, στην είσοδο 1 υπάρχουν πεντακάθαρες τουαλέτες, εστιατόρια, σνακ-μπαρ και όλα αυτά σε πανέμορφα ξύλινα κτίρια σαν σαλέ. Πριν μπούμε στο τεράστιο εθνικό πάρκο, φάγαμε ένα μέτριο κρύο σάντουιτς στο καφέ που βρίσκεται εκεί γιατί ξέραμε πως θα τρώγαμε ξανά μετά από πολλές ώρες! Περιττό να πω, πως απαραίτητο εφόδιο για την διαδρομή είναι να έχετε μαζί σας μπουκάλια νερό ΟΠΩΣΔΉΠΟΤΕ.
Η δική μας είσοδος ήταν στις 11:00. Οργανωμένοι και απίστευτα ορεξάτοι, μπήκαμε στην είσοδο για το υπερθέαμα των λιμνών Plitvice! Το Nacionalni park Plitvička jezera, Εθνικό πάρκο λιμνών Πλίτβιτσε είναι το δημοφιλέστερο αξιοθέατο της Κροατίας και από το 1979 μέρος Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Η ομορφιά και η ιδιαιτερότητα του Εθνικού Πάρκου βρίσκεται στις δεκαέξι λίμνες του, που συνδέονται μεταξύ τους με μια σειρά από καταρράκτες και σπήλαια που βρίσκονται μέσα σε βαθιά δάση με πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Είναι ένα ξεχωριστό γεωλογικά τοπίο, που αποτελείται από δολομίτες και ασβεστόλιθους από τα οποία έχει προέλθει o πολύ ξεχωριστός χαρακτήρας των λιμνών του. Το Εθνικό Πάρκο καλύπτει συνολική έκταση 300 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ενώ οι λίμνες ενώνονται σε απόσταση οκτώ χιλιομέτρων.
Το ελάχιστο υψόμετρο του πάρκου είναι 367 μέτρα, ενώ το μέγιστο υψόμετρο είναι στα 1.279 μέτρα. Οι δεκαέξι λίμνες χωρίζονται σε ένα υψηλότερο και ένα χαμηλότερο σύμπλεγμα, που σχηματίζονται από την απορροή από τα βουνά, κατεβαίνοντας από ένα υψόμετρο 636 μέτρων στα 503 μέτρα, δηλαδή η συνολική διαφορά ύψους μεταξύ των ίδιων των λιμνών είναι μόνο 133μ. Τα δύο υδρολογικά συστήματα συνδέονται μεταξύ τους με υδάτινα ρεύματα, καταρράκτες και βάραθρα. Οι λίμνες χωρίζονται στις 12 Άνω Λίμνες (Gornja jezera) και τις τέσσερις Κάτω Λίμνες (Donja jezera). Τα λεκανοπέδια της πρώτης ομάδας είναι από δολομίτες ενώ της δεύτερης είναι από ηφαιστειογενή ασβεστόλιθο.
Η ώρα όμως πήγε 11 και ο μαραθώνιος πεζοπορίας άρχισε! Η έναρξή της διαδρομής ξεκίνησε άκρως εντυπωσιακά. Μπροστά μας απλώθηκε μια εκπληκτική θέα με τον μεγαλύτερο καταρράκτη του πάρκου και όλης της Κροατίας τον Veliki slap μήκους 78 μέτρων. Τα ‘’ουάου’’ ξεκίνησαν από πολύ νωρίς! Η φύση, σε όλο της το μεγαλείο!
Ήμασταν ενθουσιασμένοι με κάθε τι που βλέπαμε και είχαμε τρομερή ενέργεια να περπατήσουμε και να ανακαλύψουμε κάθε γωνιά της μεγάλης μαγικής διαδρομής. Η αλήθεια είναι πως είχα πάρει αψήφιστα τα 8χλμ. που θα ακολουθούσαμε και δεν το σκεφτόμουν καν. Πίστευα πως η δύναμη και η ομορφιά της φύσης δεν είναι ικανή να μας κουράσει! Εδώ να σημειώσω πως μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να επιλέξω ποιες φωτογραφίες θα σας δείξω από τις εκατοντάδες που βγάλαμε με δυο φωτογραφικές μηχανές. Επέλεξα τις καλύτερες, που δείχνουν τα πιο σημαντικά και πιο θεαματικά σημεία του τεράστιου πάρκου. Οπότε πιστέψετε με θα δείτε ένα πολύ μικρό μέρος από αυτά που θα σας αποκαλύψει το ίδιο το εθνικό πάρκο Plitvice σε όλη την έκταση του.
Η αρχή της διαδρομής περιλαμβάνει τις κάτω λίμνες. Κατεβαίνουμε το μονοπάτι και βρισκόμαστε στη Novakovica brod, τη μικρότερη λίμνη των κάτω λιμνών μέγιστου βάθους 4,5 μέτρων. Οι κρυστάλλινες λίμνες, τα ψαράκια που κολυμπούσαν, το άφθονο πράσινο και τα ξύλινα μονοπάτια πάνω από το νερό δημιουργούν ένα μαγικό μέρος που προσωπικά όμοιό του δεν είχα ξαναδεί.
Το μονοπάτι ανάμεσα στις λίμνες μέσα σε ένα απίστευτου κάλλους τοπίο, μας οδήγησε προς τον μεγάλο καταρράκτη Veliki. Το σημείο αυτό, ένα μεγάλο πλάτωμα μπροστά στον μεγαλύτερο καταρράκτη του πάρκου, τον 78 μέτρων Veliki slap, ήταν το μέρος που είδαμε τον περισσότερο κόσμο σε όλο το εθνικό πάρκο.
Στη μεγαλύτερη διάρκεια της διαδρομής σε πάρα πολλά σημεία ήμασταν ολομόναχοι και συναντούσαμε πολύ λίγα άτομα σε συγκεκριμένα μέρη. Αυτό σημαίνει πως η φετινή κρίση ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για τους επισκέπτες, να απολαύσουν πολλά τουριστικά μέρη στην Κροατία χωρίς τον τρελό συνωστισμό που παρατηρείται κάθε καλοκαίρι στη χώρα. Η περιήγηση στις κάτω λίμνες συνεχίστηκε με χαλαρό ρυθμό στο μονοπάτι που διακλαδίζεται ανάμεσα σε χαμηλούς καταρράκτες και μας οδήγησε στο άνοιγμα της σπηλιάς Supljara.
Στο σημείο αυτό ξεφύγαμε λίγο της καθορισμένης μας πορείας για να ανακαλύψουμε τι υπάρχει πιο πέρα. Είναι ένα σημείο που είχε σήμανση, ότι έχουμε πλήρη ευθύνη για την είσοδο μας στο σπήλαιο! Ανεβήκαμε τις υγρές πέτρινες σκάλες και μπήκαμε πιο βαθιά στο σπήλαιο Supljara. Το σύστημα του σπηλαίου αποτελείται από τρεις αίθουσες και έναν διάδρομο. Το μονοπάτι οδηγεί πάνω από το φαράγγι των κάτω λιμνών.
Είδαμε το άνοιγμα του σπηλαίου Modra spilja αλλά δεν συνεχίσαμε το ανέβασμα των σκαλοπατιών που οδηγούν ακόμα πιο ψηλά στο φαράγγι, για να μη χάσουμε την αρχική διαδρομή C. Συνεχίσαμε κατά μήκος μια λίμνης με βάθος 10 μέτρα που περιβάλλεται από ψηλούς απότομους βράχους.
Λίγο μετά είναι η μεγαλύτερη λίμνη των κάτω λιμνών, η λίμνη Milanovac μέγιστου βάθους 18 μέτρων. To μονοπάτι μας έβγαλε στον 10 μέτρων καταρράκτη Milanovacki. Αυτό που μας εντυπωσίασε περισσότερο σε όλες τις λίμνες ήταν τα απίστευτα χρώματά τους, που ποικίλουν από γαλάζιο σε πράσινο, γκρίζο ή μπλε. Τα χρώματα αλλάζουν διαρκώς εξαρτώμενα από την ποσότητα των ορυκτών ή των οργανισμών στο νερό αλλά και τη γωνία του ηλιακού φωτός.
Μετά από σχεδόν 2 ώρες πεζοπορίας, φτάσαμε επιτέλους στη λίμνη Kozjak. Το σημείο αυτό είναι ένα φαρδύ λιβάδι κατά μήκος της όχθης της λίμνης και είναι ένα από τα μέρη που ενδείκνυται για ξεκούραση και χαλάρωση καθώς έχει κιόσκια, εστιατόρια και σκιά από τα δέντρα του δάσους. Εμείς όμως σαν φτάσαμε εκεί κατευθυνθήκαμε κατευθείαν στη προβλήτα P3. Τα ηλεκτρικά σκάφη αναχωρούν ανά 30 λεπτά και η διαδρομή κατά μήκος της λίμνης μέχρι την άλλη πλευρά στην προβλήτα P2, διαρκεί 15-20 λεπτά. Το πλοιάριο δεν είχε πολύ κόσμο και λίγα λεπτά αφού ανεβήκαμε ξεκίνησε με βραδύ ρυθμό στη διαδρομή του.
Η λίμνη Kozjak είναι η μεγαλύτερη και βαθύτερη λίμνη της περιοχής Plitvice με μέγιστο βάθος τα 47 μέτρα και η μόνη λίμνη του εθνικού πάρκου που έχει ένα νησάκι που ονομάζεται Stefanijin otok. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη και γαλήνια και η ανοιχτωσιά της μεγάλης λίμνης με χαλάρωσε. Ήταν 20 λεπτά ξεκούρασης πριν συνεχίσουμε στις άνω λίμνες Plitvice, για τα πολλά χιλιόμετρα που υπολείπονταν!
Η ώρα είναι 13:20 και αποβιβαζόμαστε στην προβλήτα P2, το σημείο εκκίνησης της πεζοπορίας για τις άνω λίμνες. Από αυτό το σημείο όμως, νοιώσαμε πως η ενέργεια, η διάθεση και η έκπληξη μας για την ομορφιά της φύσης που βλέπαμε, άρχισε να πέφτει και τα πόδια να βαραίνουν. Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι λίγα τα 8 χλμ., ειδικά αν έχουν προηγηθεί 5 πολύ γεμάτες κουραστικές μέρες. Όσο κι αν είναι συγκλονιστικά όμορφο το τοπίο, από ένα σημείο και μετά νοιώθεις χορτάτος από την πανέμορφη φύση και το μόνο που αναζητάς είναι η έξοδος και το τέλος της διαδρομής!
Η μέρα ήταν πολύ ζεστή αλλά το θετικό ήταν πως το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ευτυχώς έχει σκιά κι έτσι ξαποστάσαμε σε αρκετά σημεία στα ξύλινα παγκάκια που υπάρχουν σε όλη την πορεία. Η συνέχεια λοιπόν δεν ήταν το ίδιο ενθουσιώδης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θαυμάσαμε την εξαιρετική φύση και την απίστευτη ομορφιά που εμφανίζονταν μπροστά μας σε κάθε μας βήμα.
Η αρχή του δεύτερου σκέλους της διαδρομής από την αποβάθρα P2, ξεκίνησε με μια σειρά μικρών, ρηχών λιμνών που ονομάζονται Burgeti. Σε ένα σημείο παρεκκλίναμε λίγο της διαδρομής μας και ανεβήκαμε στο δάσος να δούμε από ψηλά τις λίμνες. Λίγο μετά επιστρέψαμε στο μονοπάτι μας που μας έβγαλε στη λίμνη Gradinsko με τα απίστευτα διαυγή λευκού χρώματος νερά της.
Στη συνέχεια συναντήσαμε τους καταρράκτες Mali prstavac και Veliki prstavac που ονομάζονται επίσης και prstavki δηλαδή ψεκαστήρες στα Κροατικά! Είναι από τους πιο όμορφους καταρράκτες που συναντήσαμε και που καθώς περάσαμε από μπροστά τους, το ψέκασμά τους μας αναζωογόνησε και μας δρόσισε.
Λίγο μετά ακόμα ένας καταρράκτης των άνω λιμνών ο Galovacki buk, 28 μέτρων που όμως δεν το πετύχαμε με μεγάλη ροή νερού. Στο ξύλινο μονοπάτι μπροστά από τον καταρράκτη κάποιοι είχαν βγάλει τα παπούτσια τους και δρόσιζαν τα πόδια τους στην κρυστάλλινη λίμνη.
Το κολύμπι στις λίμνες απαγορεύεται αυστηρά όμως είναι κρίμα να περπατάς στη ζέστη, να είσαι δίπλα σε κρυστάλλινες πεντακάθαρες λίμνες και να μη μπορείς να κολυμπήσεις. Πιστεύω πως η εμπειρία της περιήγησης στο εθνικό πάρκο θα ολοκληρωνόταν με βουτιές στα διαυγή νερά τους. Έστω μια λίμνη θα μπορούσαν να τη διαθέσουν στους επισκέπτες, αλλά με αυστηρούς κανόνες που θα εναρμονίζονταν με τη φυσική πολιτιστική κληρονομιά του πάρκου και πάντα με σεβασμό στη φύση. Γι’αυτό και μετάνιωσα που δεν πήγαμε στο εθνικό πάρκο Krka κοντά στο Σπλιτ, γιατί εκεί συνδυάζεις πεζοπορία αλλά και κολύμπι στους καταρράκτες του πάρκου.
Περπατούσαμε πάνω από 3 ώρες και πλέον η διαδρομή μας φαινόταν ατελείωτη. Μάλιστα είχαμε πιεί το νερό μας και αυτό ζόρισε ακόμα περισσότερο την πεζοπορία μας. Ανυπομονούσαμε να φτάσουμε στο σταθμό St3, πρώτον για να αγοράσουμε νερό και δεύτερον για να πάρουμε το πανοραμικό τρενάκι που διανύει τα τελευταία μέτρα της διαδρομής. Φτάσαμε στη μεγάλη λίμνη Galovac η οποία διαθέτει μια σειρά από μικρούς καταρράκτες. Συνεχίσαμε στο μονοπάτι κατά μήκος της λίμνης, κάτω από τις πλαγιές και ξαποστάσαμε στην πλούσια σκιά των δέντρων βλέποντας μια εντυπωσιακή θέα πετρωμάτων δολομίτη.
Ήμασταν στα τελευταία μέτρα της διαδρομής και σχεδόν σερνόμασταν! Περπατήσαμε ένα δροσερό σκιερό μέρος με ρυάκια και λίγο μετά φτάσαμε στην περιοχή Labudovacka barijera στο οροπέδιο Labudovac που περιλαμβάνει χώρο ανάπαυσης, αναψυκτήριο και είναι η αφετηρία St3 για το πανοραμικό τρενάκι.
Το Labudovac είναι ένας προσεγμένος χώρος ξεκούρασης μέσα στα δέντρα με ξύλινα παγκάκια και τραπέζια. Πήραμε νερά και αναψυκτικά από το αναψυκτήριο και την αράξαμε μαζί με τους υπόλοιπους ταλαίπωρους επισκέπτες. Για να καταλάβετε πόσο αυστηροί είναι οι κανόνες στο πάρκο, κάποιοι νεαροί που μπήκαν μέχρι τα γόνατα στο ρυάκι που ρέει εκεί δίπλα, τους επέπληξε μια υπάλληλος και τους υπενθύμισε πως απαγορεύεται κάτι τέτοιο.
Αφού ξεκουραστήκαμε και πήραμε δυνάμεις, μπήκαμε στο λεωφορειο-τρενάκι για το τελευταίο μέρος της διαδρομής. Δεν ξέρω γιατί το λένε πανοραμικό τρενάκι αλλά δεν είχε καμία σχέση με αυτό που πίστευα. Περνάει από ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι μέσα στο δάσος και σε κανένα σημείο δεν φαίνεται κάποια πανοραμική θέα. Το τρενάκι πέρασε από το σταθμό St2 που βρίσκεται στην είσοδο 2 του πάρκου όπου έκανε στάση, και συνεχίσαμε μέχρι το τέλος της διαδρομής στο σταθμό St1 στις κάτω λίμνες όπου και κατεβήκαμε. Η συνολική διαδρομή με το τρενάκι ήταν περίπου 25 λεπτά.
Το τελευταίο χιλιόμετρο πεζοπορίας στο μονοπάτι, μέχρι την έξοδο από το ίδιο σημείο που μπήκαμε το πρωί, συνεχίζεται κατά μήκος της κορυφής του φαραγγιού με ορισμένα viewpoint με εξαιρετική πανοραμική θέα προς τις λίμνες και τους καταρράκτες στο φαράγγι αλλά και προς το σπήλαιο Supljara που είχαμε δει από κοντά λίγες ώρες πριν.
Παρ’ όλη την κούραση, ήμουν πολύ γεμάτος και χαρούμενος που ζήσαμε την εμπειρία του εκπληκτικού πάρκου Plitvice που αποτελούσε για χρόνια διακαή μου πόθο. Να που το έζησα λοιπόν και αυτό και μάλιστα με τις καλύτερες συνθήκες. Με θαυμάσιο ηλιόλουστο καιρό, καλοκαίρι και χωρίς πολύ κόσμο. Ήταν πολύ καλύτερο απ’ ότι φανταζόμουν αν και τα 8 χλμ. απαιτούν αντοχές. Πήραμε τις χειραποσκευές μας από το χώρο φύλαξης και αποχωρήσαμε.
Το λεωφορείο μας για το Ζάγκρεμπ θα περνούσε στις 17:15 από τη στάση που βρίσκεται απέναντι από την είσοδο 1, στον κεντρικό δρόμο D1. Είχαμε λίγο χρόνο στη διάθεσή μας και πεινούσαμε, όμως δεν θέλαμε να φάμε πάλι μέτρια κρύα σάντουιτς από την καφετέρια. Ρωτήσαμε την υπάλληλο στο τουριστικό γραφείο που μπορούμε να φάμε κάπου καλά, και μας είπε πως η επιλογή είναι μια συγκεκριμένη αλλά πολύ καλή. Το εστιατόριο Lička kuća απέναντι, δίπλα στο μεγάλο πάρκινγκ της περιοχής. Είχαμε λιγότερα από 45 λεπτά στη διάθεση μας, αλλά η στάση είναι ένα βήμα από το εστιατόριο οπότε δεν θα τρέχαμε.
Το εστιατόριο έχει τοπική κουζίνα κυρίως, με προσεγμένα πιάτα και δεν έχει τσεβάπια και fast food! Πριν παραγγείλουμε ενημερώσαμε τον σερβιτόρο πως διαθέτουμε λίγο χρόνο γύρω στα 40 λεπτά και ρωτήσαμε αν τα φαγητά θα προλάβουν να έρθουν πριν φύγουμε! Ο εξυπηρετικότατος σερβιτόρος μας είπε πως τα πιάτα που θα έρθουν μέσα στο χρόνο που έχουμε είναι τα ζυμαρικά, κι έτσι χωρίς σκέψη παραγγείλαμε και οι δυο ραβιόλια. Η παραγγελία μας όντως ήρθε σχετικά γρήγορα και τα ραβιόλια με τον πουρέ γλυκοπατάτας ήταν θεϊκά! Μικρή μερίδα αλλά με γεμάτη γεύση που μας χόρτασε και ικανοποίησε εξαιρετικά τον ουρανίσκο μας! Μαζί με τις μπύρες πληρώσαμε συνολικά 180kn, γύρω στα 24 ευρώ.
Τα εισιτήρια για το Ζάγκρεμπ τα έκλεισα και αυτά από την https://getbybus.com/en/ και κόστισαν 11€ το άτομο με την Flix bus. Το λεωφορείο ερχόταν από το Σπλιτ, και έφτασε στη στάση με καθυστέρηση 20 λεπτών, λίγο μετά τις 17:30.
Ζάγκρεμπ σου ερχόμαστε!
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
Ταξιδιωτική Ιστορία του Μήνα Μάρτιος - Αύγουστος 2020- Τελ. μήνυμα: makisg
-
Aegean Airlines Πρόγραμμα τακτικών επιβατών Miles + Bonus- Τελ. μήνυμα: efipoly
-
-
-
-
Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου- Τελ. μήνυμα: travelbreak
-
-
-
-