giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.497
- Likes
- 11.813
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Ντουμπρόβνικ: Η τρελή πεζοπορία και το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα!
Το μεγάλο στοίχημα στο Ντουμπρόβνικ και για να μη πω όλου του ταξιδιού, ήταν η ανάβαση στον λόφο Srd. Η μεγάλη πρόκληση της ανάβασης για την ωραιότερη θέα του Ντουμπρόβνικ και της Αδριατικής θάλασσας. Και εύλογα θα αναρωτιέστε. Μα δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ανέβεις εκεί πάνω? Φυσικά και υπάρχει. Ο λόφος Srd είναι εύκολα προσβάσιμος με το εναέριο τελεφερίκ, ο σταθμός του οποίου είναι στην οδό Ulica kralja Petra Krešimira IV, σε μικρή απόσταση με τα πόδια από την ανατολική πύλη της παλιάς πόλης Vrata od Ploča. Το κόστος του τελεφερίκ είναι 90,00 kn (12€) μονή διαδρομή, και 170,00 kn (22€) με επιστροφή.
Όμως δεν είναι πολύ ξενέρωτο να ανέβεις σε λίγα λεπτά έτσι εύκολα? Εκτός του ότι γλιτώνεις αυτά τα χρήματα, ο πιο περιπετειώδης και ενδιαφέρων τρόπος να ανέβεις πάνω είναι η πεζοπορία από το μονοπάτι του λόφου, μια από τις πιο επίπονες αλλά και θεαματικές πεζοπορίες στην πόλη! Το μήκος της διαδρομής μέχρι την κορυφή είναι περίπου 2,5 χλμ. ωστόσο, το ανηφορικό μονοπάτι κάνει την ανάβαση να μοιάζει μεγαλύτερη. Η google βγάζει τη διαδρομή στα 30 λεπτά αλλά από σχόλια που διάβασα στο ίντερνετ όλοι έλεγαν πως είναι κοντά στα 60 λεπτά! Εγώ βέβαια είπα στον Rose πως δεν είναι κάτι δύσκολο μωρέ! Σε 35 λεπτά περίπου θα φτάσουμε! Που να'ξερε!
Η έναρξη της διαδρομής είναι κοντά στο κατάλυμα μας, γι’αυτό πρώτα πήγαμε στο δωμάτιο μας, να σενιαριστούμε να αλλάξουμε ρούχα και να προετοιμαστούμε. Ναι μεν η απόσταση από το δωμάτιο μας ήταν μικρή, όμως έπρεπε να ανέβουμε πολλά πολλά σκαλοπάτια για να βρεθούμε στον κεντρικό δρόμο Jadranska cesta. Με λίγα λόγια το ζόρι ξεκίνησε από πολύ νωρίς! Και φτάνουμε στην είσοδο για το ελικοειδές μονοπάτι που οδηγεί στο φρούριο στην κορυφή του λόφου Srd. Ο χωματόδρομος ξεκινά στο δάσος. Τα ψηλά αειθαλή δέντρα παρέχουν σκιά από τον ήλιο, το άρωμα της γης και τα άνθη στα δέντρα, μας έκαναν ένα με τη φύση και έκαναν ευχάριστη την αρχή της πεζοπορίας μας.
Αν και πίστευα πως μόνο εμείς θα ήμασταν οι τρελοί που θα ανεβαίναμε με τα πόδια το λόφο, συναντήσαμε πολλές παρέες και ζευγάρια που ανηφόριζαν και μας προσπερνούσαν! Στη συνέχεια το μονοπάτι από το δάσος αναδύεται προς το λόφο και αρχίζει ο ζικ-ζακ χωματόδρομος. Αυτό που μας δυσκόλεψε πιο πολύ, δεν ήταν η ανηφόρα αλλά ο κακοτράχαλος χωματόδρομος που δεν είχε χαλίκια αλλά ολόκληρες κοτρόνες και βράχια που δυσκόλευαν την πεζοπορία και τα παπούτσια μας. Όπως καταλαβαίνετε οι παντόφλες είναι απαγορευτικές εκεί πάνω.
Σε κάθε στροφή φουρκέτας υπάρχουν πάνελ - καλλιτεχνικές παρεμβάσεις με τους σταθμούς του Σταυρού, που απεικονίζουν τον Χριστό να μεταφέρει το σταυρό του. Σε κάθε στροφή κάναμε στάση να πάρουμε μερικές ανάσες, να πιούμε νερό και να σκουπίσω τον ιδρώτα του Rose, γιατί είχε αρχίσει να ζορίζεται. Ο καημένος τι έχει τραβήξει μαζί μου στα ταξίδια! Αυτό ήταν σίγουρα το πιο σκληροπυρηνικό που έχουμε κάνει!
Εκεί όμως που άρχισε η κούραση, η εξάντληση και η ανυπομονησία να φτάσουμε στην κορυφή, άρχισε και η υπερπαραγωγή της εκπληκτικής θέας προς την Αδριατική θάλασσα και την παλιά πόλη που αποκαλύπτεται σιγά σιγά και αποζημιώνει την απαιτητική προσπάθεια. Η εντυπωσιακή θέα εκτείνεται από το Ντουμπρόβνικ έως τα νησιά Elaphite στην Αδριατική Θάλασσα. Απλά ουάου! Ήταν η χρυσή ώρα, στο ωραιότερο σημείο του Ντουμπρόβνικ, βλέποντας μια από τις πιο μαγευτικές θέες σε όλη την Κροατία!
Μετά από περίπου 65 λεπτά φτάσαμε επιτέλους στο τέλος της διαδρομής, στο στρατιωτικό προπύργιο του Fort Imperial, που ολοκληρώθηκε το 1812 υπό την κυριαρχία του Ναπολέοντα. Κάποια στιγμή στη δεκαετία του '80 χρησίμευσε ως ντισκοτέκ (ω ναι) πριν χρησιμοποιηθεί ξανά ως στρατιωτική βάση κατά τη διάρκεια του πολέμου στη δεκαετία του '90 ενάντια στη Σερβία. Το Αυτοκρατορικό Φρούριο, στεγάζει το Μουσείο της Κροατικής Ανεξαρτησίας. Εκεί βρίσκεται και ο πύργος τηλεόρασης που μοιάζει με πύραυλο!
Περπατήσαμε αριστερά σε μια μεγάλη ανοιχτωσιά πάνω στον βραχώδη λόφο εκεί που ήταν συγκεντρωμένος ο περισσότερος κόσμος, να απολαύσουμε ξανά και ξανά το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα και τη μαγική θέα. Χαλάλι την κούραση της ανάβασης. Όταν κάτι το κατακτάς με κόπο, το απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο. Καθίσαμε στα βράχια και ατενίσαμε τη θέα χαρούμενοι που κατακτήσαμε την κορυφή και που καμιά βροχή και καμιά συννεφιά δεν μας στέρησε αυτή τη στιγμή!
Λίγο πριν βραδιάσει, πήγαμε προς το Panorama Dubrovnik Restaurant δίπλα από τον σταθμό του τελεφερίκ. Εκεί βρίσκεται ο μεγάλος λευκός πέτρινος σταυρός και βωμός 20 μέτρων, που στέκεται μεγαλοπρεπής στο βουνό και έχει θέα την παλιά πόλη. Ο ήλιος έπεσε, τα φώτα στην πόλη άρχισαν να ανάβουν και βλέποντας τη θέα είπαμε και πάλι… ουάου!
Η ώρα της επιστροφής είχε έρθει. Αν και περιμέναμε την κατάβαση πιο εύκολη, η πλήρης συσκότιση σε συνδυασμό με την αντίσταση που βάζαμε να μη γλιστρήσουμε στους βράχους μας δυσκόλεψαν αρκετά. Όμως μέσα στο σκοτεινό λόφο, είδαμε αυτή τη συγκλονιστική θέα!
Τα φώτα στην παλιά πόλη έχουν ανάψει...
Είχε βραδιάσει για τα καλά αλλά είχαμε τους φακούς από τα κινητά μας. Για να κάνουμε πιο ευχάριστη τη διαδρομή βάλαμε mp3, όπως και μια παρέα Γάλλων που ήταν κοντά μας. Έτσι τραγουδώντας και αψηφώντας τις δυσκολίες, βγήκαμε επιτέλους από το σκοτάδι και είδαμε φως στο τούνελ! Φτάσαμε ξανά στον πολιτισμό και στην κεντρική οδό Jadranska cesta. Τα πόδια μας πήραν φωτιά αλλά το περπάτημα δεν είχε τελειώσει αφού η παλιά πόλη μας περίμενε για να μας αποχαιρετήσει. Μέσα από στενά, σκαλιά και ξανά μανά σκαλιά βρεθήκαμε στη μεγάλη βεράντα της οδού Bernarda Shawa που ήμασταν το μεσημέρι. Τα τείχη και η παλιά πόλη έλαμπαν μέσα στο σκοτάδι!
Κατηφορίσαμε και φτάσαμε στην πύλη Pile. Η παλιά πόλη έσφυζε από ζωή και η εικόνα της δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο βράδυ της θεομηνίας. Δεν γινόταν χαμός αλλά υπήρχε ζωντάνια. Η Stradun ήταν γεμάτη κόσμο όπως και τα εστιατόρια και τα καφέ στα κάθετα στενά. Η πόλη έμοιαζε να ζει στους ρυθμούς του καλοκαιριού και τίποτα δεν θύμιζε τον ακατανόμαστο!
Φάγαμε στην πιτσαρία OLIVA στο στενό Lučarica ul. 5, πολύ κοντά στις μπαρόκ σκάλες. Και επειδή μιλάμε για Ντουμπρόβνικ και παλιά πόλη ήταν προφανές πως οι τιμές θα ήταν ανεβασμένες. Οι πίτσες έκαναν γύρω στα 13 ευρώ η μία αλλά η τιμή της μπύρας ήταν νορμάλ περίπου στα 4€. Πάντως και οι πίτσες ήταν πολύ ποιοτικές και το προσωπικό φιλικό με εξαιρετική εξυπηρέτηση.
Η βραδιά έκλεισε με ένα κρασί στο πιο ζωηρό μέρος της παλιάς πόλης. Στο καφέ-μπαρ La Bodega Dubrovnik στην πλατεία Luža.
Μια τελευταία βόλτα στις πλατείες Luža και Gundulićeva poljana...
Αυτό ήταν. Το ‘’μαργαριτάρι’’ της Αδριατικής για μας είχε τελειώσει. Μια απίθανη φαντασμαγορική πόλη που μας έδειξε το ανθρώπινο πρόσωπό της, και που θα ήθελα να ξαναδώ στο μέλλον. Δεν μου έμεινε κάποιο απωθημένο. Σε μια μέρα είδαμε με την άνεση μας όσα είχα προγραμματίσει και ένοιωθα υπερπλήρης. Όμως αν είχα ακόμα μια μέρα θα την αφιέρωνα στις παραλίες του Ντουμπρόβνικ όπως την Plaža Bellevue, Betina Cave Beach και την Plaža Sveti Jakov καθώς και μια εξόρμηση στο νησάκι Lokrum ακριβώς απέναντι από την παλιά πόλη. Τι κι αν μας υποδέχτηκε με μια ακραία καταιγίδα! Μας αποζημίωσε τελικά και μας χάρισε μοναδικές στιγμές και απίστευτα πανέμορφα πανοράματα. Επιστρέψαμε στο δωμάτιο μας εξουθενωμένοι αλλά χαρούμενοι. Αύριο έχουμε πρωινό ξύπνημα. Το Σπλιτ μας περιμένει!
Το μεγάλο στοίχημα στο Ντουμπρόβνικ και για να μη πω όλου του ταξιδιού, ήταν η ανάβαση στον λόφο Srd. Η μεγάλη πρόκληση της ανάβασης για την ωραιότερη θέα του Ντουμπρόβνικ και της Αδριατικής θάλασσας. Και εύλογα θα αναρωτιέστε. Μα δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ανέβεις εκεί πάνω? Φυσικά και υπάρχει. Ο λόφος Srd είναι εύκολα προσβάσιμος με το εναέριο τελεφερίκ, ο σταθμός του οποίου είναι στην οδό Ulica kralja Petra Krešimira IV, σε μικρή απόσταση με τα πόδια από την ανατολική πύλη της παλιάς πόλης Vrata od Ploča. Το κόστος του τελεφερίκ είναι 90,00 kn (12€) μονή διαδρομή, και 170,00 kn (22€) με επιστροφή.
Όμως δεν είναι πολύ ξενέρωτο να ανέβεις σε λίγα λεπτά έτσι εύκολα? Εκτός του ότι γλιτώνεις αυτά τα χρήματα, ο πιο περιπετειώδης και ενδιαφέρων τρόπος να ανέβεις πάνω είναι η πεζοπορία από το μονοπάτι του λόφου, μια από τις πιο επίπονες αλλά και θεαματικές πεζοπορίες στην πόλη! Το μήκος της διαδρομής μέχρι την κορυφή είναι περίπου 2,5 χλμ. ωστόσο, το ανηφορικό μονοπάτι κάνει την ανάβαση να μοιάζει μεγαλύτερη. Η google βγάζει τη διαδρομή στα 30 λεπτά αλλά από σχόλια που διάβασα στο ίντερνετ όλοι έλεγαν πως είναι κοντά στα 60 λεπτά! Εγώ βέβαια είπα στον Rose πως δεν είναι κάτι δύσκολο μωρέ! Σε 35 λεπτά περίπου θα φτάσουμε! Που να'ξερε!
Η έναρξη της διαδρομής είναι κοντά στο κατάλυμα μας, γι’αυτό πρώτα πήγαμε στο δωμάτιο μας, να σενιαριστούμε να αλλάξουμε ρούχα και να προετοιμαστούμε. Ναι μεν η απόσταση από το δωμάτιο μας ήταν μικρή, όμως έπρεπε να ανέβουμε πολλά πολλά σκαλοπάτια για να βρεθούμε στον κεντρικό δρόμο Jadranska cesta. Με λίγα λόγια το ζόρι ξεκίνησε από πολύ νωρίς! Και φτάνουμε στην είσοδο για το ελικοειδές μονοπάτι που οδηγεί στο φρούριο στην κορυφή του λόφου Srd. Ο χωματόδρομος ξεκινά στο δάσος. Τα ψηλά αειθαλή δέντρα παρέχουν σκιά από τον ήλιο, το άρωμα της γης και τα άνθη στα δέντρα, μας έκαναν ένα με τη φύση και έκαναν ευχάριστη την αρχή της πεζοπορίας μας.
Αν και πίστευα πως μόνο εμείς θα ήμασταν οι τρελοί που θα ανεβαίναμε με τα πόδια το λόφο, συναντήσαμε πολλές παρέες και ζευγάρια που ανηφόριζαν και μας προσπερνούσαν! Στη συνέχεια το μονοπάτι από το δάσος αναδύεται προς το λόφο και αρχίζει ο ζικ-ζακ χωματόδρομος. Αυτό που μας δυσκόλεψε πιο πολύ, δεν ήταν η ανηφόρα αλλά ο κακοτράχαλος χωματόδρομος που δεν είχε χαλίκια αλλά ολόκληρες κοτρόνες και βράχια που δυσκόλευαν την πεζοπορία και τα παπούτσια μας. Όπως καταλαβαίνετε οι παντόφλες είναι απαγορευτικές εκεί πάνω.
Σε κάθε στροφή φουρκέτας υπάρχουν πάνελ - καλλιτεχνικές παρεμβάσεις με τους σταθμούς του Σταυρού, που απεικονίζουν τον Χριστό να μεταφέρει το σταυρό του. Σε κάθε στροφή κάναμε στάση να πάρουμε μερικές ανάσες, να πιούμε νερό και να σκουπίσω τον ιδρώτα του Rose, γιατί είχε αρχίσει να ζορίζεται. Ο καημένος τι έχει τραβήξει μαζί μου στα ταξίδια! Αυτό ήταν σίγουρα το πιο σκληροπυρηνικό που έχουμε κάνει!
Εκεί όμως που άρχισε η κούραση, η εξάντληση και η ανυπομονησία να φτάσουμε στην κορυφή, άρχισε και η υπερπαραγωγή της εκπληκτικής θέας προς την Αδριατική θάλασσα και την παλιά πόλη που αποκαλύπτεται σιγά σιγά και αποζημιώνει την απαιτητική προσπάθεια. Η εντυπωσιακή θέα εκτείνεται από το Ντουμπρόβνικ έως τα νησιά Elaphite στην Αδριατική Θάλασσα. Απλά ουάου! Ήταν η χρυσή ώρα, στο ωραιότερο σημείο του Ντουμπρόβνικ, βλέποντας μια από τις πιο μαγευτικές θέες σε όλη την Κροατία!
Μετά από περίπου 65 λεπτά φτάσαμε επιτέλους στο τέλος της διαδρομής, στο στρατιωτικό προπύργιο του Fort Imperial, που ολοκληρώθηκε το 1812 υπό την κυριαρχία του Ναπολέοντα. Κάποια στιγμή στη δεκαετία του '80 χρησίμευσε ως ντισκοτέκ (ω ναι) πριν χρησιμοποιηθεί ξανά ως στρατιωτική βάση κατά τη διάρκεια του πολέμου στη δεκαετία του '90 ενάντια στη Σερβία. Το Αυτοκρατορικό Φρούριο, στεγάζει το Μουσείο της Κροατικής Ανεξαρτησίας. Εκεί βρίσκεται και ο πύργος τηλεόρασης που μοιάζει με πύραυλο!
Περπατήσαμε αριστερά σε μια μεγάλη ανοιχτωσιά πάνω στον βραχώδη λόφο εκεί που ήταν συγκεντρωμένος ο περισσότερος κόσμος, να απολαύσουμε ξανά και ξανά το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα και τη μαγική θέα. Χαλάλι την κούραση της ανάβασης. Όταν κάτι το κατακτάς με κόπο, το απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο. Καθίσαμε στα βράχια και ατενίσαμε τη θέα χαρούμενοι που κατακτήσαμε την κορυφή και που καμιά βροχή και καμιά συννεφιά δεν μας στέρησε αυτή τη στιγμή!
Λίγο πριν βραδιάσει, πήγαμε προς το Panorama Dubrovnik Restaurant δίπλα από τον σταθμό του τελεφερίκ. Εκεί βρίσκεται ο μεγάλος λευκός πέτρινος σταυρός και βωμός 20 μέτρων, που στέκεται μεγαλοπρεπής στο βουνό και έχει θέα την παλιά πόλη. Ο ήλιος έπεσε, τα φώτα στην πόλη άρχισαν να ανάβουν και βλέποντας τη θέα είπαμε και πάλι… ουάου!
Η ώρα της επιστροφής είχε έρθει. Αν και περιμέναμε την κατάβαση πιο εύκολη, η πλήρης συσκότιση σε συνδυασμό με την αντίσταση που βάζαμε να μη γλιστρήσουμε στους βράχους μας δυσκόλεψαν αρκετά. Όμως μέσα στο σκοτεινό λόφο, είδαμε αυτή τη συγκλονιστική θέα!
Τα φώτα στην παλιά πόλη έχουν ανάψει...
Είχε βραδιάσει για τα καλά αλλά είχαμε τους φακούς από τα κινητά μας. Για να κάνουμε πιο ευχάριστη τη διαδρομή βάλαμε mp3, όπως και μια παρέα Γάλλων που ήταν κοντά μας. Έτσι τραγουδώντας και αψηφώντας τις δυσκολίες, βγήκαμε επιτέλους από το σκοτάδι και είδαμε φως στο τούνελ! Φτάσαμε ξανά στον πολιτισμό και στην κεντρική οδό Jadranska cesta. Τα πόδια μας πήραν φωτιά αλλά το περπάτημα δεν είχε τελειώσει αφού η παλιά πόλη μας περίμενε για να μας αποχαιρετήσει. Μέσα από στενά, σκαλιά και ξανά μανά σκαλιά βρεθήκαμε στη μεγάλη βεράντα της οδού Bernarda Shawa που ήμασταν το μεσημέρι. Τα τείχη και η παλιά πόλη έλαμπαν μέσα στο σκοτάδι!
Κατηφορίσαμε και φτάσαμε στην πύλη Pile. Η παλιά πόλη έσφυζε από ζωή και η εικόνα της δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο βράδυ της θεομηνίας. Δεν γινόταν χαμός αλλά υπήρχε ζωντάνια. Η Stradun ήταν γεμάτη κόσμο όπως και τα εστιατόρια και τα καφέ στα κάθετα στενά. Η πόλη έμοιαζε να ζει στους ρυθμούς του καλοκαιριού και τίποτα δεν θύμιζε τον ακατανόμαστο!
Φάγαμε στην πιτσαρία OLIVA στο στενό Lučarica ul. 5, πολύ κοντά στις μπαρόκ σκάλες. Και επειδή μιλάμε για Ντουμπρόβνικ και παλιά πόλη ήταν προφανές πως οι τιμές θα ήταν ανεβασμένες. Οι πίτσες έκαναν γύρω στα 13 ευρώ η μία αλλά η τιμή της μπύρας ήταν νορμάλ περίπου στα 4€. Πάντως και οι πίτσες ήταν πολύ ποιοτικές και το προσωπικό φιλικό με εξαιρετική εξυπηρέτηση.
Η βραδιά έκλεισε με ένα κρασί στο πιο ζωηρό μέρος της παλιάς πόλης. Στο καφέ-μπαρ La Bodega Dubrovnik στην πλατεία Luža.
Μια τελευταία βόλτα στις πλατείες Luža και Gundulićeva poljana...
Αυτό ήταν. Το ‘’μαργαριτάρι’’ της Αδριατικής για μας είχε τελειώσει. Μια απίθανη φαντασμαγορική πόλη που μας έδειξε το ανθρώπινο πρόσωπό της, και που θα ήθελα να ξαναδώ στο μέλλον. Δεν μου έμεινε κάποιο απωθημένο. Σε μια μέρα είδαμε με την άνεση μας όσα είχα προγραμματίσει και ένοιωθα υπερπλήρης. Όμως αν είχα ακόμα μια μέρα θα την αφιέρωνα στις παραλίες του Ντουμπρόβνικ όπως την Plaža Bellevue, Betina Cave Beach και την Plaža Sveti Jakov καθώς και μια εξόρμηση στο νησάκι Lokrum ακριβώς απέναντι από την παλιά πόλη. Τι κι αν μας υποδέχτηκε με μια ακραία καταιγίδα! Μας αποζημίωσε τελικά και μας χάρισε μοναδικές στιγμές και απίστευτα πανέμορφα πανοράματα. Επιστρέψαμε στο δωμάτιο μας εξουθενωμένοι αλλά χαρούμενοι. Αύριο έχουμε πρωινό ξύπνημα. Το Σπλιτ μας περιμένει!
Last edited:
)
Ljubljana
