Ισλανδία H Iσλανδία, ένα campervan και η αφήγηση μιας saga…

[KIKI]

Πω πω εσυ γραφεις saga !
Ο τέλειος οδηγός για Ισλανδια .
Παντως ειναι ιδιαιτερη χωρα , την απολαυσα επτα μερες που βρεθηκα εκει τον Οκτωβριο του 19.
Η λεξη που μου ερχοταν συνεχεια στο μυαλό ηταν απόκοσμο.
Ειδα και Βορειο Σελας που το ηθελα πολύ.

 

[Sassenach77]

18 Ιουλίου 2019 (part 1) – Landmannalaugar, Haifoss, Gjain, Stong

Landmannalaugar
Το χθεσινοβραδινό μπανάκι είχε κάνει τη δουλειά του και την άλλη μέρα το πρωί σηκωθήκαμε ανανεωμένοι. Η όρεξη στο φουλ! Πήγαμε στο κάμπινγκ, για να πλυθούμε και να σενιαριστούμε και μετά πήγαμε να πληρώσουμε για τη χρήση των λουτρών.

Αν δεν μείνεις στο κάμπινγκ και χρησιμοποιήσεις μόνο τους κοινόχρηστους χώρους πληρώνεις μόνο αυτή τη χρήση, που είναι φυσικά ένα ποσό μικρότερο απο το κόστος διαμονής στο κάμπινγκ. Σου δίνουν ένα βραχιολάκι που το έχεις μαζί σου όσο περιφέρεσαι στο κάμπινγκ. Επίσης στο κάμπινγκ υπάρχει κατάστημα που πουλάει καφέ και βασικά είδη παντοπωλείου και αν είδα καλά υπάρχουν και γραφεία τουρισμού, αλλά δεν ασχολήθηκα και πολύ.

Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο, φάγαμε και μετά κάναμε μία μικρή βόλτα πάνω από το πάρκινγκ που είχαμε μείνει. Το αρχικό πλάνο έλεγε διανυκτέρευση εδώ μία μέρα πιο μπροστά και να αφιερώσουμε χρόνο για μία πεζοπορία αλλά δεν τα καταφέραμε, οπότε άλλαξα όλο μας το πρόγραμμα και σήμερα αρκεστήκαμε μόνο σε αυτή τη βόλτα εδώ κοντά στο κάμπινγκ.

Μετά ξεκινήσαμε για την επιστροφή και το νέο σημερινό μας πρόγραμμα. Σήμερα θα κάναμε πιο πολλές στάσεις κατά την διαδρομή της επιστροφής από τον F208.

Η πρώτη μας στάση ήταν στη λίμνη Frostastaðavatn που περάσαμε χθες αλλά δεν κατεβήκαμε να περπατήσουμε. Το τοπίο ήταν όμορφο και ήρεμο και σε κάνει να αναλογίζεσαι πως μπορεί να αλλάξει όλο αυτό με μία έκρηξη….

Σε όλη τη διαδρομή κάναμε στάσεις για φωτογραφίες , αλλά και στάσεις για να περάσουν αυτοκίνητα και λεωφορεία….. Τα τοπία γύρω μας έμοιαζαν με τοπία άγριας δύσης αλλά στην ηφαιστειακή τους έκδοση

Ο μεγάλος αριθμός πυλώνων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας μαρτυρούσε ότι φτάνουμε στο φράγμα που υπάρχει στην συμβολή των F208 και F26, που είχαμε δει χθες μαζί με το σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας.

Haifoss
Στο σημείο που ο F26 γίνεται σκέτο 26, δηλαδή θα μπαίναμε σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο, εμείς στρίψαμε δεξιά στον 32. Όταν όμως συναντήσαμε τον 332 αρχίσαμε πάλι να σηκώνουμε σκόνη και καταλάβαμε τι πάει να πει να χορεύεις κλακέτες μέσα στο αυτοκίνητο….Κούλα μ΄ ακούς; Πολύ κωλόδρομος ο 332! Ο σκοπός όμως, όπως λένε, αγιάζει τα μέσα και στη περίπτωση μας ο σκοπός αποδείχτηκε άξιος της ταλαιπωρίας μας!

Ο Háifoss, το όνομα του οποίου σημαίνει "ψηλός καταρράκτης", βρίσκεται στην κοιλάδα Fossárdalur και είναι ο τέταρτος ψηλότερος καταρράκτης της χώρας με ύψος 122μ. Κατά την γνώμη μου, είναι ο πιο όμορφος και εντυπωσιακός στην κατηγορία των ψηλών καταρρακτών της χώρας!!!!

Δίπλα σε αυτόν πέφτει ένας μικρότερος σε ύψος καταρράκτης και με μικρότερη ισχύ. Ονομάζεται Granni, που σημαίνει "γείτονας".

Το μέρος εκεί είναι αρκετά ανοιχτό και φυσούσε διαολεμένα! Στην αρχή δεν έδωσα σημασία, όταν όμως μια ριπή αέρα με έσπρωξες προς τον γκρεμό, τρόμαξα, γιατί αν ήμουν πιο κοντά μπορεί και να μην ήμουν εδώ να γράφω την ιστορία. Το φαράγγι είναι πολύ βαθύ, ο γκρεμός απότομος και ο άνεμος ύπουλος….θέλει προσοχή!

Gjain
Πήραμε τον κ@λόδρομο της επιστροφής και λίγο πριν βγούμε στον 32 συναντήσαμε τον 327 και στρίψαμε δεξιά προς τον παράδεισο!…Συναντήσαμε το πάρκινγκ και μία ταμπέλα που μας έλεγε ότι φτάσαμε στη κοιλάδα Gjain, αλλά που είναι η κοιλάδα οεο;... Κοιτάμε γύρω μας, αλλά τίποτα. Παρκάρουμε, και πλησιάζουμε την πινακίδα. Λίγα μετρά πιο πέρα είδαμε ένα μονοπάτι. Πάμε προς τα εκεί και τότε εμφανίστηκε μπροστά μας μία καταπράσινη όαση…

Κατεβήκαμε γρήγορα το μονοπάτι για να βρεθούμε σε αυτή την όμορφη όαση!

Το Gjáin είναι μια μικροσκοπική κοιλάδα με όμορφη βλάστηση, μικρούς γραφικούς καταρράκτες, καθαρές ήσυχες λίμνες, σπηλιές λάβας και στήλες βασάλτη με εκπληκτικούς ηφαιστειακούς σχηματισμούς, περιστοιχισμένη από άγονο ηφαιστειακό τοπίο….Μοιάζει, πραγματικά, σαν ήσουν στην κόλαση και βρήκες το παράδεισο! Πανέμορφο!!!

Πριν το ταξίδι είχα διαβάσει για πάρα πολλά σημεία της χώρας που έχουν αποτελέσει σκηνικό στο Game of Thrones και είχαμε δει ήδη αρκετά. Το Gjáin είναι το ομορφότερο!...

Stong
Συνεχίζοντας στον 327, σε 2-3 λεπτά είχαμε βρει τον επόμενο στόχο μας, τον αρχαιολογικό χώρο Stöng. Βρίσκεται στη κοιλάδα þjórsárdalur και είναι ένας απο τους λιγοστούς αρχαιολογικούς χώρους της Ισλανδίας! Χρονολογείται απο τον 11ο αιώνα μΧ, λίγο μετά την εποίκηση των πρώτων Vikings στο νησί, μέχρι το 1300, όταν και εγκαταλείφθηκε, μετά την έκρηξη της "Βασίλισσας" των ηφαιστείων της Ισλανδίας, Hekla!....Στην αρχή αγνοούσαν την ύπαρξη του ηφαιστείου και καθώς η περιοχή ήταν ιδανική, εγκαταστάθηκαν εδώ και το γεγονός αυτό καθιστά τον χώρο έναν απο τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ισλανδίας.

Η Hekla εξερράγη πρώτη φορά, μετά τον εποικισμό της Ισλανδίας, το 1104 προκαλώντας την καταστροφή περίπου 22 αγροκτημάτων που υπήρχαν στη κοιλάδα þjórsárdalur. Σε αρκετά από τα αγροκτήματα έγιναν ανασκαφές και εξετάστηκαν, αλλά μόνο ένα παραμένει πάνω από το έδαφος, αυτό που ήμασταν εκείνη τη στιγμή, το Stöng! Τα άλλα καλύφθηκαν πάλι….

Οι πρώτες ανασκαφές έγιναν το 1939 απο μια ομάδα Σκανδιναβών αρχαιολόγων και έδειξαν οτι πρόκειται για τα ερείπια αυθεντικού αγροκτήματος ενός Viking. Το 1957 ο χώρος των ανασκαφών καλύφθηκε απο μία ξύλινη οροφή για λόγους προστασίας, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα. Λέγεται οτι εκεί έζησε ο σπουδαίος Viking Gaukur Trandilsson για τον οποίο υπάρχουν αναφορές στη Saga του Njáll, καθώς έχει χαθεί η δική του Saga. Ο Gaukur σκοτώθηκε από τον θετό αδερφό του, Grsgrímur Elliða-Grímsson, όταν μονομάχησαν για τη σχέση του Gaukur με μία συγγενή του Grsgrímur.

Είσοδος δεν υπάρχει, καθώς ο χώρος είναι υπο ανασκαφή, αλλά παρ' όλα αυτά επισκέψιμος. Οι ανασκαφές θα τελείωναν το 2020. Τα ευρήματα των ανασκαφών του αρχαιολογικού χώρου βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο Ισλανδίας, στο Reykjavik.

Κοντά στον αρχαιολογικό χώρο υπάρχει το Þjóðveldisbærinn, στο αγρόκτημα Saga-age και είναι μια ανακατασκευασμένη μεσαιωνική αγροικία, που ιδρύθηκε το 1974, κατά την 1100η επέτειο από τον ισλανδικό εποικισμό. Το Þjóðveldisbærinn είναι αντίγραφο των ανασκαμμένων ερειπίων στο Stöng. Δεν πήγαμε, γιατί είχαμε δει ήδη το πρωτότυπο και αυτό είχε σημασία!

Συνεχίζεται....

 

[Sassenach77]

18 Ιουλίου 2019 (part 2) – Hjalparfoss, Gullfoss, Langjokull Glacier, Great Geyser, Faxi falls, Reykholti camping

Hjalparfoss
Συνεχίσαμε στον 327, που ήταν ασφαλτοστρωμένος, μετά από το Stong. Σκοπεύαμε να πάμε στο Golden Circle, αλλά πρώτα σειρά είχε ένας ακόμα καταρράκτης και κάναμε μία στάση να τον δούμε…

Ο Hjálparfoss είναι ένα ζεύγος καταρρακτών σε μία γαλήνια περιοχή και σχηματίζεται από τον ποταμό Þjórsá, που είναι ο μεγαλύτερος ποταμός σε μήκος της Ισλανδίας. Μπροστά από τον καταρράκτη υπάρχει μία όμορφη λίμνη! Το ηφαιστειακό τοπίο τριγύρω δημιουργήθηκε σε μία από τις πολλές εκρήξεις της Βασίλισσας Hekla.

Το νερό που ρέει από το Hjálparfoss τροφοδοτεί το δεύτερο μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό φράγμα της χώρας, το οποίο βρίσκεται λίγο πιο κάτω.

Fludir
Συνεχίζοντας στον 32 και κατα μήκος του ποταμού Þjórsá, συναντήσαμε τον 30 με κατεύθυνση προς Fludir. Εδώ υπάρχει η γνωστή θερμή πηγή Secret Lagoon που έχει πάψει να "τιμάει" το όνομα της και είναι επι πληρωμή.

Αυτό που μας ένοιαζε εμάς ήταν να ρίξουμε μία ματιά στο κάμπινγκ του οικισμού, για να σταματήσουμε να φάμε. Όντως σταματήσαμε, φάγαμε και συνεχίσαμε για τα υπόλοιπα σημεία ενδιαφέροντος που θέλαμε να δούμε.

Gullfoss
Μετά το φαγητό και χωρίς βιασύνη κινηθήκαμε προς βόρεια. Είχαμε σκοπό να πάρουμε τον F35 που ξεκινάει μετά τον καταρράκτη Gullfoss, οπότε αφού θα περνούσαμε από εκεί είπαμε να σταματήσουμε να δούμε τον πιο ξακουστό καταρράκτη της χώρας και μετά να συνεχίσουμε. Πριν φτάσουμε στον καταρράκτη συναντήσαμε αλογάκια και σταματήσαμε για φωτογραφία. Κατεβαίνουμε από το δρόμο και πλησιάζουμε.

Μου λέει ο αδερφός μου "το βλέπεις αυτό το άλογο;"… "πολλά άλογα βλέπω και είναι πανέμορφα!" απαντώ εγώ, που αδυνατώ να ξεχωρίσω τη μύγα μέσα στο γάλα!…."Μπροστά σου είναι, δεν το βλέπεις;;;;" μου λέει και αρχίζει να γελάει, οπότε ψιλιάζομαι ότι πρέπει να βγάλω κεραίες για να καταλάβω...κάτι! Και, ωωω, τι τριχωτό αλογακί είναι αυτό;;;;!!! Δεν είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου τέτοιο άλογο….και φυσικά το έβγαλα 895.423 φωτογραφίες!

Φεύγοντας, ο αδερφός μου εξακολουθούσε να γελάει και να με κοροϊδεύει, κλασικά, μέχρι που φτάσαμε στον καταρράκτη και το ξέχασε. Το πάρκινγκ ήταν φούλ. Υπήρχε μία ταμπέλα που έδειχνε όλα τα μονοπάτια, κοιτάξαμε που πάει ο πιο πολύς κόσμος και κάναμε το αντίθετο…Οι περισσότεροι πήγαιναν χαμηλά για να φτάσουν σε μία φυσική εξέδρα δίπλα στον καταρράκτη. Εμείς πήραμε το πιο ψηλό μονοπάτι που έχει πανοραμική θέα προς το καταρράκτη και είχε και λιγότερο κόσμο. Άλλωστε είχαμε δει από κοντά ένα μεγάλο καταρράκτη και στην συγκεκριμένη περίπτωση η πανοραμική θέα είναι καλύτερη. Ο Gullfoss είναι όμορφος καταρράκτης!

Ο Gullfoss αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή αξιοθέατα του Golden Circle. Το όνομα του σημαίνει "χρυσός καταρράκτης" και προέρχεται από τη χρυσή απόχρωση που λάμπει συχνά στα παγετώδη νερά του. Τροφοδοτείται από τον ποταμό Hvítá, που πηγάζει από τον δεύτερο μεγαλύτερο παγετώνα της Ισλανδίας, τον Langjökull, στον οποίο σκοπεύαμε να πάμε σήμερα, και όχι μόνο, γι αυτό και θέλαμε να ακολουθήσουμε τον F35. Το ύψος του καταρράκτη είναι 32μ. και έχει δύο πτώσεις. Ο πρώτος και μικρότερος καταρράκτης είναι 11μ., ενώ ο δεύτερος 21μ. Τα τείχη του φαραγγιού και στις δύο πλευρές φτάνουν τα 70μ. και στην συνέχεια ο ποταμός Hvítá συνεχίζει στο φαράγγι Gullfossgjúfur. Οι γεωλόγοι πιστεύουν ότι αυτό το φαράγγι σχηματίστηκε από παγετώδεις εκρήξεις στην αρχή της τελευταίας εποχής των παγετώνων.

Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Gullfoss βρισκόταν στο επίκεντρο πολλών αντιπαραθέσεων μεταξύ πολλών ξένων επενδυτών που ήθελαν να επωφεληθούν από τη φύση της Ισλανδίας. Το 1907, ένας Άγγλος επιχειρηματίας, ο Howell, ήθελε να χρησιμοποιήσει τον καταρράκτη για να τροφοδοτήσει ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο. Εκείνη την εποχή, ο Gullfoss ανήκε σε έναν αγρότη, με το όνομα Tómas Tómasson. Ο Tómas απέρριψε την προσφορά του Howell να αγοράσει τη γη του. Ωστόσο, θα συνέχιζε να μισθώνει στον Howell τη γη, χωρίς να λάβει ύπ’ όψιν του το κενό που υπήρχε έτσι στην συμφωνία και θα επέτρεπε στον Howell να συνεχίσει τα σχέδιά του.

Τότε η κόρη του Tómas, Sigríður Tómasdóttir, ήταν αυτή που επενέβη για να σταματήσει τα φιλόδοξα σχέδια του Howell. Έχοντας μεγαλώσει στη φάρμα του πατέρα της και έχοντας δημιουργήσει το πρώτο μονοπάτι προς τον καταρράκτη, που υπάρχει ακόμα, αποφάσισε, με δικά της χρήματα να προσλάβει δικηγόρο για να ακυρώσει τη σύμβαση. Η δικαστική μάχη συνεχίστηκε για χρόνια, αναγκάζοντας την Sigríður να ταξιδέψει πολλές φορές στη πρωτεύουσα, κάνοντας μία απόσταση άνω των 100 χλμ με τα πόδια! Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, η Sigríður απείλησε ότι ότι θα πέσει στον καταρράκτη εάν ξεκινήσει η κατασκευή του φράγματος. Πεισματάρα η Sigríður! Η επιμονή της, τελικά, είχε ως αποτέλεσμα το 1929, ο Howell να εγκαταλείψει τα σχέδια του, καθώς δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στο κόστος και τις δυσκολίες του σχεδίου του. Σήμερα, η Sigríður αναγνωρίζεται ως η πρώτη περιβαλλοντολόγος της Ισλανδίας, γιατί προστάτεψε τον Gullfoss.

Πριν συνεχίσουμε μπήκαμε στο κατάστημα αναμνηστικών. Τα πάντα ήταν πανάκριβα! Δίπλα υπάρχει και καφετέρια/εστιατόριο με θέα στον καταρράκτη. Πήγα και μέχρι τη τουαλέτα εγώ γιατί είχα κάτι ενοχλήσεις στη κοιλιά, στις οποίες δεν έδωσα και πολύ σημασία.....

Langjokull Glacier
Υπάρχουν δύο κύριες ορεινές διαδρομές, που συνδέουν το βορρά και το νότο της Ισλανδίας. Η διαδρομή Kjalvegur ή Kjölur είναι ο F35, που ξεκινάει από τον καταρράκτη Gullfoss και φτάνει στη γεωθερμική περιοχή Hveravellir βρίσκεται ανατολικά του παγετώνα, ενώ η διαδρομή Kaldidalur, που ξεκινάει από το Εθνικό Πάρκο Þingvellir και φτάνει βόρεια στο Húsafell (στην περιοχή Borgarfjordur), δυτικά του παγετώνα Langjokull. Η διαδρομή Kaldidalur είναι το δεύτερο υψηλότερο πέρασμα της Ισλανδίας και όσο και αν προσπάθησα να το χωρέσω στο ταξίδι μας δεν τα κατάφερα….

Βγαίνουμε στον F35 και αρχίζουμε να σηκώνουμε σκόνη πίσω μας. Το ταρακούνημα ήταν αρκετό, καθώς ο δρόμος έχει αρκετή πέτρα. Όσο προχωρούσαμε η ενόχληση στην κοιλιά μου έγινε πιο έντονη. Το έντερο μου χόρευε χουλαχουπ..... Στην αρχή ανησύχησα μήπως με έπιανε και ναυτία, αλλά το πρόβλημα μου περιορίστηκε στο έντερο και ήταν ελέγξιμο, τουλάχιστον στην αρχή. Σε όλη την Ισλανδία υπάρχουν διάφορες τουαλέτες σε χώρους, φάρμες, αξιοθέατα κτλ που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, οπότε δεν ανησύχησα, γιατί ήταν θέμα χρόνου να βρούμε μία και το πιο πιθανό ήταν να βρω τουαλέτα στο κέντρο πληροφοριών του παγετώνα, όπου και πηγαίναμε. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον….

Φτάνοντας στον παγετώνα, δεν βρήκαμε απολύτως κανέναν στις εγκαταστάσεις. Και όχι μόνο δεν βρήκαμε κανέναν, αλλά και τα πάντα ήταν κλειδαμπαρωμένα! Επιχείρησα να ανοίξω όλες τις πόρτες!...μάταια. Ο αδερφός μου έλεγε να επικαλεστώ τη μητέρα φύση στο ίδιο της το σπίτι, αλλά εγώ αρνούμουν κατηγορηματικά να παραβώ την αυστηρή απαγόρευση των Ισλανδών για τουαλέτα όπου να ναι. Τότε πρόσεξα το "γομάρι" λεωφορείο που υπήρχε εκεί. Από το ζόρι μου δεν του είχα δώσει καμία σημασία…και θυμήθηκα ότι είχαμε έρθει να δούμε έναν παγετώνα!

Ο παγετώνας Langjökull βρίσκεται στα Highlands και είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παγετώνας στην Ισλανδία, με έκταση 935 km2 . Έχει μήκος περίπου 50 χλμ, πλάτος 20 χλμ και ο πάγος έχει βάθος περίπου 580μ. Το ψηλότερο σημείο του παγετώνα ονομάζεται Baldjökull, με ύψος 1.450μ. Κρύβει επίσης τουλάχιστον δύο ενεργά ηφαιστειακά συστήματα, οι καλντέρες των οποίων είναι ορατές από τον αέρα.

Κοντά στις ψηλότερες κορυφές του Langjökull υπάρχει μια τεχνητή σπηλιά σχεδιασμένη και κατασκευασμένη από τον γεωφυσικό Ari Trausti Guðmundsson. Η σπηλιά είναι επισκέψιμη με τουρ, διασχίζοντας τον παγετώνα το καλοκαίρι, αντί για άλλα παρόμοια τουρ που γίνονται χειμώνα, λόγω αστάθειας του πάγου σε πιο ζεστές εποχές. Διάβασα ότι είναι το μόνο μέρος στον κόσμο, όπου αυτό είναι δυνατό.

Προσπάθησα να βάλω το πρόβλημα μου στην άκρη, πήρα δυο καλές ανάσες και ξεκίνησα προς τον παγετώνα. Ο αδερφός μου δεν ήθελε να έρθει. Αν δεν είχα το ζόρι μου θα μπορούσα να κάνω μία πεζοπορία ενός χλμ και να φτάσω στο χείλος του δεύτερου μεγαλύτερου παγετώνα της χώρας, αλλά στα μισά γύρισα…

Έπρεπε να βρω τουαλέτα και το πιο κοντινό και πιθανό μέρος ήταν η λίμνη Hvitarvat. Το αρχικό πλάνο έλεγε να φτάσουμε μέχρι το πάρκινγκ Keis στο Kerlingarfjöll, να διανυκτερεύσουμε στο χώρο του καταλύματος εκεί και την άλλη μέρα να κάνουμε πεζοπορία και να γυρίσουμε. Επιστρέψαμε πίσω στον F35 με κατεύθυνση βόρεια. Εκτός από το ζόρι μου, είχαμε και έναν άλλον νταλκά εκείνη τη στιγμή που εμφανίστηκε από το πουθενά…Ο ουρανός άρχισε να μαυρίζει έντονα και να πέφτουν αστραπές ψηλά στα βουνά…ερχόταν καταιγίδα! Άνοιξα την εφαρμογή για το καιρό και όντως τα πράγματα ήταν δύσκολα προς το Kerlingarfjöll......κλάψ

Φτάσαμε στη λίμνη και δεν υπήρχε πουθενά ίχνος τουαλέτας. Τελικά ο F35 ήταν ο μοναδικός δρόμος που διασχίσαμε και δεν βρήκαμε ούτε μία τουαλέτα…Σε άλλη περίπτωση μπορεί να μην μου είχε κάνει τόσο αίσθηση, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν είχα περιθώριο να κάνω υπομονή μέχρι το Kerlingarfjöll, που δεν ήξερα και εκεί τι θα έβρισκα ή πίσω στον Gullfoss. Έγραψα στα παλιά μου τα παπούτσια τις αυστηρότητες των Ισλανδών και κοίταξα γύρω μου….που διάολο να πας τουαλέτα σε ένα μέρος που δεν έχει ούτε ένα θάμνο, έτσι για δείγμα; Οεεοοοο;....... Πάντως είναι ωραία η πεζοπορία στην Ισλανδία, ακόμα και όταν ψάχνεις τουαλέτα

Η παγετωνική λίμνη Hvitarvat δημιουργείται από την υποχώρηση μίας παγετωνικής γλώσσας του Langjökull και από εκεί πηγάζει ο ποταμός Hvítá, που τροφοδοτεί τον καταρράκτη Gullfoss. Υπήρχε απόλυτη γαλήνη εκεί και το μόνο που χαλούσε την ηρεμία ήταν η καταιγίδα που πλησίαζε…

Λόγω της καταιγίδας τελικά αποφασίσαμε να μην συνεχίσουμε βόρεια και δυστυχώς αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω…

Great Geyser
Η καταιγίδα μας χάλασε τα σχέδια και θέλαμε κάτι να μας φτιάξει την διάθεση. Τελικά θα διανυκτερεύαμε κάπου στο Golden Circle, οπότε κατεβαίνοντας νότια είπαμε να "παίξουμε" με θερμοπίδακες….και πήγαμε στο Geysir!

Το Geysir είναι ένας διάσημος θερμοπίδακας στη γεωθερμική περιοχή της κοιλάδας Haukadalur. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι έδωσε το όνομά του σε όλους τους θερμοπίδακες του πλανήτη!

Παλιά οι εκρήξεις του ήταν συχνές και έφταναν μέχρι και τα 70μ. Σήμερα όμως είναι σπάνιες και μπορεί να περάσουν χρόνια μεταξύ των εκρήξεων…Ευτυχώς για εμάς και για λιγοστούς ακόμα εκείνη την ώρα (ήταν περασμένες 20:00) υπάρχει ο Strokkur!

Ο Strokkur είναι το αστεράκι των γκέιζερ της περιοχής καθώς εκρήγνυται κάθε 5-10 λεπτά και το νερό φτάνει 20-40μ. Μόλις φτάσαμε εμείς τον είδαμε από μακριά να πετάγεται. Αυτό ήταν το καλοσώρισμα! Κάναμε πρώτα μία βόλτα σε όλη τη περιοχή για να δούμε όλα τα γκέιζερ, μικρά και μεγάλα, και μετά θα επικεντρωνόμασταν στον ζωηρό.

Όση ώρα κάναμε βόλτα, κάθε φορά που έκανε τσα ο Strokkur κοιτούσαμε προς τα πού πέφτει το νερό και ελέγχαμε από ποια κατεύθυνση φυσάει. Αφού ολοκληρώσαμε τη βόλτα μας πήγαμε και κάτσαμε σε ένα σημείο που θα είχαμε καλή θέα, χωρίς να βραχούμε. Κάποιοι άλλοι, που μόλις είχαν έρθει, δεν έκαναν το ίδιο και μόλις εμφανίστηκε ο Strokkur άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι Αφού γελάσαμε πολύ και μας ήρθε το κέφι πάλι επικεντρωθήκαμε για να τον φωτογραφήσουμε κιόλας, να έχουμε και τα αναμνηστικά μας στιγμιότυπα! Ρύθμισα την μηχανή και περίμενα. Δυστυχώς δεν ξέρω να φτιάχνω gif ή όπως λέγεται αυτό τέλος πάντων, οπότε…

Αφού το είδαμε ξανά και ξανά, από όλες τις πλευρές (εκτός από την πλευρά του μπουγέλου) χορτάσαμε κάποια στιγμή και φύγαμε.

Faxi falls
Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στο Reykholt, στη περιοχή του Golden Circle. Κατευθυνθήκαμε νότια και στο δρόμο μας συναντήσαμε τον καταρράκτη Faxi. Είδαμε μία ταμπέλα που έλεγε για την χρέωση του πάρκινγκ στο χώρο…Εκείνη την ώρα δεν υπήρχε κανείς για να εισπράξει, ούτε είδαμε κάποιο μηχάνημα. Τελικά δεν καταλάβαμε πως πληρώνεις το πάρκινγκ εκεί, αλλά εμείς παρκάραμε και πήγαμε να δούμε τον καταρράκτη κύριοι!

Μικρός και ήσυχος καταρράκτης, που πρέπει να κατέβεις ένα μονοπάτι, σχετικά μικρό, για να τον δεις. Βγάλαμε μερικές φώτο, κάναμε μία βόλτα τριγύρω και συνεχίσαμε για την τελευταία μας στάση.

Reykholti camping
Ήταν το πρώτο βράδυ που φτάναμε νωρίς (πριν τις 23:00) στο χώρο διαμονή μας. Δυστυχώς δεν είδαμε κάποιο χώρο που να μπορούμε να πιούμε μία μπύρα.…οπότε βρήκαμε μία θέση, πληρώσαμε για τη διαμονή μας και αράξαμε στο camper με μουσικούλα και μπύρα.

Βασικά ο αδερφός μου ήπιε τις μπύρες και για τους δυο μας και εγώ αρκέστηκα σε ένα φακελάκι Almora διαλυμένο σε παγετωνικό νεράκι μπας και συνέλθω καλύτερα από την απογευματινή περιπέτεια που με είχε βρει, ώστε να κοιμηθώ σαν πουλάκι…..zzzzzzzzz

Η σημερινή διαδρομή μας ήταν η παρακάτω

 

[Sassenach77]

19 Ιουλίου 2019 (part 1) – Kerid Crater, Þingvellir National Park

Η σημερινή μέρα ήταν μέρα χαλάρωσης…και εγώ είχα σκοπό να χαλαρώσω πριν καν σηκωθώ από το κρeβάτι μου! Με λίγα λόγια με είχε πλακώσει το πάπλωμα…

Ο αδερφός μου προσπαθούσε να με σηκώσει, αλλά εγώ εκεί, τίποτα! Βασικά ήθελε να με σηκώσει γιατί ήθελε να φάει και αν δεν μαζεύαμε το κρεβάτι δεν μπορούσε να ανοίξει το τραπέζι και τα ντουλάπια στο camper για να φάει σαν άνθρωπος. Με λυπήθηκε στο τέλος, πήρε ένα γιαούρτι από το ψυγείο, που μπορούσε να ανοίξει και πήγε βόλτα. Εγώ γύρισα από την άλλη επιδεικτικά και συνέχισα τον ύπνο μου!

Kerid Crater
Πρώτη στάση για σήμερα ο δημοφιλής κρατήρας Kerið, που βρίσκεται στην περιοχή Grímsnes. Κατευθυνθήκαμε νότια και στο δρόμο συναντήσαμε κίνηση….Στην είσοδο του κρατήρα πληρώσαμε (ο κρατήρας είναι ιδιόκτητος και μαζί με το Vesturhorn mountain είναι τα δύο φυσικά αξιοθέατα της χώρας επι πληρωμή), μας έδωσαν ένα φυλλάδιο και συνεχίσαμε προς το χείλος του κρατήρα.

Ο Κerið είναι περίπου 3000 ετών, που σημαίνει ότι η ηλικία του είναι κατά το ήμισυ μικρότερη από αυτή των περισσότερων ηφαιστειακών κρατήρων της χώρας. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο οι πλαγιές του Kerið έχουν κόκκινο χρώμα και όχι ηφαιστειακό μαύρο. Τα αποθέματα σιδήρου είναι φρέσκα από γεωλογικής πλευράς. Μέσα στο κρατήρα υπάρχει λίμνη που το βάθος της κυμαίνεται απο 7 έως 14 μέτρα, ανάλογα με την εποχή του χρόνου και το ύψος της βροχόπτωσης. Αυτό το έντονο κόκκινο χρώμα έρχεται σε αντίθεση με το έντονο μπλε της λίμνης του και το πράσινο της βλάστησης που υπάρχει τριγύρω, που τον κάνουν ελκυστικό στα μάτια και σε κάνει να ξεχνάς ότι πρόκειται για αποτέλεσμα ηφαιστειακής δράσης!

Ο κρατήρας έχει βάθος περίπου 55μ., πλάτος 170μ. και η περίμετρος του είναι 270μ. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο Kerið ήταν κάποτε ένα ηφαίστειο σε σχήμα κώνου. Κατά την έκρηξη, πιστεύεται οτι το ηφαίστειο έχασε το προστατευτικό του μάγμα, προκαλώντας τη πτώση των θεμελίων του και έτσι σχηματίστηκε ο κρατήρας που βλέπουμε σήμερα

Υπάρχει μονοπάτι που οδηγεί κάτω στη λίμνη του κρατήρα, και μπορείς να περπατήσεις κατά μήκος της όχθης γύρω γύρω. Εμείς δεν κατεβήκαμε.

Κάναμε βόλτα σε όλη τη περίμετρο του κρατήρα και απολαύσαμε τη θέα τριγύρω και τα μοναδικά χρώματα της φύσης…

Þingvellir National Park
Είχε φτάσει μεσημέρι, αλλά δεν πεινούσαμε ακόμα. Κατευθυνθήκαμε προς τον Εθνικό Πάρκο Þingvellir, όπου και θα τρώγαμε εκεί. Είχαμε σκοπό να το δούμε με την ησυχία μας, κάνοντας βόλτα σε όλα τα γνωστά σημεία του. Πήραμε τον 36 και η πρώτη στάση που κάναμε ήταν στο Ljósafossstöð, σε έναν υδροηλεκτρικό σταθμό του πάρκου. Υπάρχει χώρος υποδοχής και κέντρο πληροφοριών στο σταθμό, αλλά εμείς αρκεστήκαμε μόνο στη βόλτα τριγύρω.

Συνεχίσαμε κατά μήκος της λίμνης…

…ώσπου φτάσαμε στο πάρκινγκ 5, όπου και αφήσαμε το αυτοκίνητο. Από εκεί και πέρα το πήραμε ποδαράτο!

Το Εθνικό Πάρκο Þingvellir ιδρύθηκε το 1930, σηματοδοτώντας την 1000η επέτειο του Althing, δηλαδή του Εθνικού Κοινοβουλίου της Ισλανδίας, το οποίο ιδρύθηκε στο χώρο το 930 μ.Χ. Οι συνεδριάσεις έλαβαν χώρα στην τοποθεσία μέχρι το 1798. Το Þingvellir είναι ένας τόπος ιστορικής, πολιτιστικής και γεωλογικής σημασίας και είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς στην Ισλανδία.
Εμείς ξεκινήσαμε από τη εκκλησία Thingvallakirkja και τα διπλανά κτίρια σε αυτήν. Προς έκπληξη και χαρά μας η εκκλησία ήταν ανοιχτή! Οι εκκλησίες της Ισλανδίας είναι η προσωποποίηση της λιτότητας. Άλλωστε το μεγαλύτερο ποσοστό των Ισλανδών είναι άθεοι.

Πίσω από την εκκλησία υπάρχει ένα μικρό νεκροταφείο με τους τάφους επιφανών πολιτών της χώρας. Αυτό που τραβάει τη προσοχή είναι ο τάφος του Jónas Hallgrímsson , ο οποίος ήταν ποιητής, συγγραφέας και φυσιοδίφης. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του ισλανδικού περιοδικού Fjölnir , το οποίο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στην Κοπεγχάγη το 1835. Το περιοδικό χρησιμοποιήθηκε από τον Jónas και τον συνάδελφό του Fjölnismenn για την προώθηση του ισλανδικού εθνικισμού, με την ελπίδα να δώσει ώθηση στο Ισλανδικό Κίνημα Ανεξαρτησίας . Ο Jónas είναι ένας από τους πιο αγαπημένους ποιητές της χώρας.

Πριν φύγουμε περάσαμε και από τα υπόλοιπα ιστορικά κτίρια του χώρου, αλλά ήταν όλα κλειστά.

Συνεχίσαμε προς το Peningagja. Πρόκειται για ένα ρήγμα, από τα πολλά που υπάρχουν μέσα στο πάρκο. Σε αυτό υπάρχουν νομίσματα, αλλά πλέον απαγορεύεται η ρίψη τους. Γιατί άραγε;…

Το Εθνικό Πάρκο βρίσκεται σε μια ενεργή ηφαιστειακή περιοχή και καλύπτει 24.000 εκτάρια, εκ των οποίων τα 9.270 αποτελούν Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco.
Το Althing είναι το παλαιότερο κοινοβούλιο στον κόσμο. Συστάθηκε αρχικά ως μία συνέλευση σε κοινό εξωτερικό χώρο στη περιοχή του σημερινού Þingvellir περίπου το 930 μ.Χ. Στην εποχή του Ingólfur Arnarson, είχε συσταθεί συνέλευση στο Kjalarnes. Οι συγγενείς του ήταν ισχυροί και λέγεται ότι η επιρροή τους θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο στην απόφαση για την τοποθεσία του Alþing. Στην περίοδο της Κοινοπολιτείας, το Þingvellir βρισκόταν σε καλή θέση ως προς τα κύρια κομμάτια γης και τα κύρια κέντρα πληθυσμού, οπότε ήταν εύκολο για τους περισσότερους να παρευρεθούν στη συνέλευση και έτσι καθιερώθηκε εκεί η τοποθεσία του και με τον καιρό αποτέλεσε έναυσμα για μία ανεξάρτητη εθνική ύπαρξη για την Ισλανδία.

Αρχικά στο Althing οι πιο ισχυροί Ηγέτες (goðar) συγκεντρώνονταν για να αποφασίσουν για τη νομοθεσία και να απονείμουν δικαιοσύνη. Έπειτα, όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι μπορούσαν να παραβρεθούν στις συνελεύσεις, που συνήθως ήταν το βασικό κοινωνικό γεγονός της χρονιάς και συγκέντρωναν μεγάλα πλήθη αγροτών με τις οικογένειες τους, όσους προσέφευγαν σ' αυτό για να επιλύσουν τις διαφορές τους, εμπόρους, τεχνίτες, αφηγητές και ταξιδιώτες!

Το σημείο που γίνονταν οι συνελεύσεις ονομάζεται Lögberg ή Law Rock. Το Lögberg ήταν ένα βραχώδες σπήλαιο. Η ακριβής τοποθεσία του είναι άγνωστη, λόγω της συνεχούς μεταβολής της γεωγραφικής τοποθεσίας του ρήγματος στη κοιλάδας του Þingvellir πάνω από 1000 χρόνια. Έχουν εντοπιστεί δύο πιθανές τοποθεσίες. Η μία είναι μια επίπεδη προεξοχή στη κορυφή μιας πλαγιάς του ρήγματος, που ονομάζεται Hallurinn και σήμερα σηματοδοτείται με ένα ιστίο, στο οποίο κυματίζει η ισλανδική σημαία. Η άλλη θεωρείται ότι είναι ένα κοίλωμα στα βράχια του φαραγγιού Almannagjá.

Αυτό που χαρακτηρίζει, επίσης, το πάρκο είναι το μεγάλο ρήγμα, που δημιουργείται απο την απομάκρυνση της τεκτονικής πλακάς της Βόρειας Αμερικής και της Ευρασιατικής τεκτονικής πλάκας. Κάθε χρόνο οι τεκτονικές αυτές πλάκες απομακρύνονται κατά 2 εκατοστά, γεγονός που προκαλεί την συσσώρευση έντασης μεταξύ των πλακών και την εκτόνωση αυτών με την μορφή ενός ισχυρού σεισμού κάθε περίπου 10 χρόνια. Ως αποτέλεσμα αυτών των σεισμών είναι να δημιουργούνται νέες ρωγμές στο Þingvellir.

Πριν κάνουμε τη καθιερωμένη βόλτα μέσα στο ρήγμα, πήγαμε πρώτα στο καταρράκτη Oxararfoss. Ο ποταμός Öxará ρέει προς τους βράχους του φαραγγιού Almannagjá, που σηματοδοτεί το ανατολικό όριο των δύο τεκτονικών πλακών.

Έχει ύψος 13μ. και μέσο πλάτος 6μ. Στη βάση του καταρράκτη υπάρχουν διάσπαρτοι μεγάλοι βράχοι. Στο καταχείμωνο ο καταρράκτης είναι τελείως παγωμένος.

Όταν φτάσαμε είχε λίγο κόσμο και κυρίως νεαρό κόσμο. Εδώ δοκιμάστηκαν τρίτη φορά τα νεύρα μου (και φαρμακερή), γιατί δεν με ενοχλεί ο κόσμος αλλά η αγένεια του!...ενώ όλοι ήμασταν τριγύρω από το καταρράκτη, ήταν δύο άτομα, που είχαν ανέβει στα βράχια και έβγαζαν φωτογραφίες. Μέχρι εδώ καλά. Καθόμαστε σε μία γωνιά και περιμένουμε…και περιμένουμε…περιμένουμε….ώσπου εκνευρίστηκα και τους έκανα νόημα να φύγουν. Αλλιώς θα ήταν ακόμα εκεί!...

Γυρίσαμε πίσω και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στο κύριο ρήγμα. Πρώτη στάση το Drekkingarhylur. Πρόκειται για μία μικρή λίμνη, που αποτελούσε τόπο εκτέλεσης γυναικών. Μέχρι τις αρχές του 18ου αιώνα, οι γυναίκες που κρίνονταν ένοχες για εγκλήματα όπως μοιχεία, αιμομιξία και δολοφονία τιμωρούνταν σε θάνατο με πνιγμό, ο οποίος γίνονταν σε αυτή τη λίμνη.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο ρήγμα…

…ώσπου φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο του. Εκεί υπάρχει μία εξέδρα, από την οποία μπορείς να βγάλεις υπέροχες πανοραμικές φωτογραφίες.

Από το σημείο αυτό ξεκινούσε ένα μονοπάτι που έβγαζε κάτω στο πάρκινγκ που είχαμε αφήσει το camper μας. Πήραμε το μονοπάτι, που ήταν επενδυμένο με ξύλο, για να κατέβουμε χαμηλά περπατώντας ανάμεσα στη βλάστηση.

Η βόλτα που κάναμε ήταν περίπου αυτή:

Συνεχίζεται....

 

[Sassenach77]

19 Ιουλίου 2019 – Þingvellir National Park, Reykjavik camping

Πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στο πάρκινγκ που βρίσκεται δίπλα στο ρήγμα Silfra. Εκεί βρήκαμε και ένα τέλειο σημείο για να φάμε ήσυχα, παρέα με τις πάπιες!

Πριν το φαγητό πήγαμε να δούμε το ρήγμα.

Είναι ένα από τα μεγαλύτερα ρήγματα, κατά τη δημιουργία του οποίου άνοιξαν υπόγειες πηγές, που το τροφοδότησαν με τα κρυστάλλινα νερά που βλέπουμε σήμερα!

Τα νερά αυτά θεωρούνται από τα πιο καθαρά, αν όχι τα καθαρότερα, νερά του πλανήτη, καθώς προέρχονται από την τελευταία εποχή των παγετώνων στην Ισλανδία πριν από 12.000 χρόνια. Βέβαια με τόσες καταδύσεις που γίνονται δεν ξέρω πόσο καθαρά έχουν μείνει…αν και όταν πας κοντά βλέπεις μέσα στο ρήγμα!

Στην συνέχεια στρωθήκαμε στο μαγείρεμα και το αραλίκι. Φάγαμε με το πάσο μας, μετά έκανα βόλτα να χαιρετίσω και να παίξω με τις πάπιες και τέλος αναχωρήσαμε από το πάρκο.

Selfoss
Κατευθυνθήκαμε νότια προς τη πόλη Selfoss. Θέλαμε να βρούμε ένα supermarket για να πάρουμε κάποια τελευταία πράγματα και διαλέξαμε το Selfoss για να δούμε τη πόλη.

Lava Tunel
Τελικός προορισμός μας για σήμερα ήταν το Reykjavik, αλλά πριν φτάσουμε εκεί κάναμε μία στάση στο Lava Tunel. Οπότε αντί να συνεχίσουμε στον κεντρικό 1, στρίψαμε στον 38.

Όταν φτάσαμε ήταν όλα επτασφράγιστα….είχα μία ελπίδα μήπως είναι ανοιχτό το κέντρο πληροφοριών, αλλά τζίφος.

Φύγαμε για τον τελευταίο προορισμό μας για σήμερα, αλλά και για όλο το ταξίδι μας…

Η πενιχρή και τελευταία μας διαδρομή ήταν η παρακάτω…

Reykjavik
Πήγαμε κατευθείαν στο κάμπινγκ της πόλης. Βρήκαμε ένα ωραίο μέρος για να παρκάρουμε το σπιτικό μας, που είχαμε αγαπήσει και θα αποχωριζόμασταν την άλλη μέρα το πρωί…Έπειτα ντυθήκαμε και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στη πόλη. Παρκάραμε εκτός κέντρου, άνευ χρέωσης, αφού πρώτα τσεκάραμε ότι όντως δεν χρειάζονταν να πληρώσουμε και ότι ήταν δημόσιος χώρος πάρκινγκ. Σήμερα θα γιορτάζαμε με μπύρες το όμορφο ταξίδι μας, όπως κάνουμε συνήθως στο τέλος των ταξιδιών μας! Όταν ένα ταξίδι τελειώνει και μάλιστα όταν είναι και ένα πολύ όμορφο ταξίδι, όπως αυτό, επιβάλλεται γλέντι! Η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο ήταν πανέμορφη!

Πριν κάτσουμε κάπου για να πιούμε τις πρώτες μας μπύρες, συνεχίσαμε λίγο ακόμα το περπάτημα, γιατί μας άρεσε η ζωντάνια της πόλης, αλλά και η ίδια η πόλη! Έφταιγε βέβαια και το γεγονός ότι ήταν 21:00 το βράδυ και έμοιαζε σαν να είναι απόγευμα….

Πρώτα στρωθήκαμε σε ένα μαγαζί στην κεντρική πλατεία, που είχε τραπέζια έξω. Παραγγείλαμε τις μπύρες μας και χαζεύαμε τον κόσμο.

Ήπιαμε και μια δεύτερη μπύρα και μετά πήγαμε να φάμε κάτι για να συνεχίσουμε τη μπυροποσία μας. Κάτσαμε σε μία πιτσαρία. Παραγγείλαμε μία μεγάλη πίτσα και δύο μπύρες. "Φαρμάκι" ήταν, γι αυτό δεν αφήσαμε ούτε ψίχουλο....ότι είναι ακριβό το τρώμε όλο Σε αυτή τη πιτσαρία ήπιαμε την πρώτη ωραία μπύρα στη πόλη όμως!

Αρχίσαμε τις βόλτες στους δρόμους και ψάχναμε να δούμε σε πιο μαγαζί θα μπούμε για τη συνέχεια. Ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει και περνούσαμε έξω από μαγαζιά που όταν άνοιγε η πόρτα το κύμα μουσικής ήταν αισθητό….α εδώ είναι ωραία!!! Το όλο σκηνικό δεν ταίριαζε με το ταξίδι ως τώρα και ξαφνικά η έντονη κινητικότητα μας φαίνονταν…πολύ έντονη! Ντάξει, γρήγορα μπήκαμε στο κλίμα, δεν μπορώ να πω…αλίμονο

Η ώρα περνούσε και εμείς θέλαμε κι άλλο…Ξεκινάμε το ψάξιμο για το επόμενο μαγαζί. Και πέφτουμε σε αυτό…

…μόλις το είδα έκανα κάτι συνειρμούς για πνιγμένα κουνέλια εγώ....και όταν το είπα στον bro πέθανε στο γέλιο Εννοείται πως μπήκαμε για άλλη μία γύρα μπύρες! Κατά τις 2:00 το πρωί βγήκαμε από το μαγαζί και εγώ έψαχνα για το επόμενο! Ευτυχώς υπάρχει και κάποιος πιο συνετός σε αυτή την οικογένεια λέγοντας μου ότι την άλλη μέρα είχαμε να παραδώσουμε και ένα όχημα. Βασικά αυτό που με έπεισε πιο πολύ ήταν ότι μου υπενθύμισε πως η τουαλέτα ήταν έξω από το "σπίτι" μας…Βοήθησε βέβαια και ότι ήταν μέρα έξω, οπότε έκανα και έναν δεύτερο συνειρμό ότι γυρνάω στο σπίτι τα χαράματα και έτσι πείστηκα να πάω για ύπνο….zzzzzzzz

Λολ......

Αγαπάμε βραδινό Reykjavik….εις το επανιδείν!

 

[duty_free]

Ἀαααααχ!

Ήντουνα το εσχατο μου ταξίδι πριν απο τον 19ο κόβιντ και μου φαίνεται τόόοοοοοσο κοντινο!

Βλέπω, επ' ίσης, μέρη τα οποία είχα συναντήσει κάτασπρα (γκάλφος π.χ.) και ειναι λίαν διαφορετικα.

το κάλλος του έαρος/θέρους ή το κάλλος του χειμώνος;

Εδώ στα νότια, όπου βλέπουμε το χιόνι με το μακαρόνι, θα έλεγα ότι προτιμώ το ίδιο μέρος, λευκό - αν μου επιτρέπεις.

ΥΓ: Τι συγκίνησις! Eίδον φώτο επισκεφθέντος φαγητάδικου εις την Bankastræti. Τί τοπία, τί λίμνες, τί καταρράκται και άλλα γιωτάδικα με λες! Φαγητάδικα!
ΥΓ: Μπορεί να βάλω, όταν βρω καμιά φώτο δική μου, να αντιπαραβάλλω τοπίο χιονισμένο και χορταριασμένο/ανθισμένο.

 

[Sassenach77]

το κάλλος του έαρος/θέρους ή το κάλλος του χειμώνος;

Το καθένα έχει τη χάρη του και την ομορφάδα του!!!

Εδώ στα νότια, όπου βλέπουμε το χιόνι με το μακαρόνι, θα έλεγα ότι προτιμώ το ίδιο μέρος, λευκό - αν μου επιτρέπεις.

Αν εσένα σου αρέσουν μία φορά τα λευκά τοπία, εμένα μου αρέσουν εκατό!!! Και ποια είμαι εγώ που θα σου υποδείξω τις προτιμήσεις σου! Ακους εκεί αν σου επιτρέπω;;;...

ΥΓ: Τι συγκίνησις! Eίδον φώτο επισκεφθέντος φαγητάδικου εις την Bankastræti. Τί τοπία, τί λίμνες, τί καταρράκται και άλλα γιωτάδικα με λες! Φαγητάδικα!

ΥΓ: Μπορεί να βάλω, όταν βρω καμιά φώτο δική μου, να αντιπαραβάλλω τοπίο χιονισμένο και χορταριασμένο/ανθισμένο.

Βεβαίως βεβαίως! Χαρά μου να κάνω οφθαλμόλουτρο!!! Θα περιμένω

 

[psilos3]

Αγαπάμε βραδινό Reykjavik….εις το επανιδείν!

Να τη πω την αμαρτία μου, αυτό το κεφάλαιο πολύ με άρεσε!
Καλή η φύση, οι καταράκτες, οι παγετώνες δε το συζητώ, αλλά το σωστό το ταξίδι θέλει κι αυτά.

 

[Earth Citizen]

Να τη πω την αμαρτία μου, αυτό το κεφάλαιο πολύ με άρεσε!
Καλή η φύση, οι καταράκτες, οι παγετώνες δε το συζητώ, αλλά το σωστό το ταξίδι θέλει κι αυτά.

Να τα μας, η Boreal-ιτιδα είναι κολλητική!

 

[Sassenach77]

Να τη πω την αμαρτία μου, αυτό το κεφάλαιο πολύ με άρεσε!
Καλή η φύση, οι καταράκτες, οι παγετώνες δε το συζητώ, αλλά το σωστό το ταξίδι θέλει κι αυτά.

Και εμένα με άρεσε...πάρα πολύ!!!

Άντε με το καλό και γρήγορα να πας για να διαβάσω και τα δικά σου "κατορθώματα" εκεί....

 

[psilos3]

Να τα μας, η Boreal-ιτιδα είναι κολλητική!

Όχι, όχι, εγώ το χω όνειρο να πάω στη χώρα, δε το συζητώ. Απλά να μην εξερευνήσω και τα μπαρ του Ρέκιαβικ; Κρίμας είναι...

Άντε με το καλό και γρήγορα να πας για να διαβάσω και τα δικά σου "κατορθώματα" εκεί....

Αμήν και με το καλό, σ' ευχαριστώ!
Δώσε μας και μια τάξη μεγέθους τιμών στο τομέα της εστίασης για το Ρέκιαβικ αν θέλεις, καθώς πολλά (κι εξωφρενικά) ακούγονται.

 

[Earth Citizen]

Όχι, όχι, εγώ το χω όνειρο να πάω στη χώρα, δε το συζητώ.

Εντάξει, σε καλό δρόμο είσαι!

Η προσωπική μου εμπειρία πάντως λέει ότι η χώρα είναι μεν αρκετά ακριβή αλλά όχι εξωφρενικά, την περίμενα χειρότερα. Βέβαια δεν έκανα κανένα "κανονικό" γεύμα σε εστιατόριο, επέζησα με πιο πρόχειρες επιλογές. Τη Νορβηγία τη βρήκα πιο ακριβή (βασικά είναι μόνη της στην κορυφή από όλες όσες έχω επισκεφτεί).