Ισλανδία H Iσλανδία, ένα campervan και η αφήγηση μιας saga…

[gkalla]

Οταν ειχα κανει αιτηση για κινητικοτητα εκπαιδευτικων, επισης μονο 3ημερο καθαρο με δωρο την εκδρομη στο Golden Circle, που την παιρνεις με 50 ευρω απο τουριστικο γραφειο και απειρες υποχρεωσεις στο Reykjiavik.
Δεν αξιζει τον κοπο κατα τη γνωμη μου παρα μονο για τα εισιτηρια

Κάτι είναι και τα εισιτήρια. Το άλλο θέμα είναι πως σε μας τα προγράμματα για εκεί συνήθως είναι Απρίλη που σημαίνει πολύ κρύο και λίγο σχετικά φως ημέρας.

 

[paefstra]

Κάτι είναι και τα εισιτήρια. Το άλλο θέμα είναι πως σε μας τα προγράμματα για εκεί συνήθως είναι Απρίλη που σημαίνει πολύ κρύο και λίγο σχετικά φως ημέρας.

Στην κινητικοτητα απλων εκπαιδευτικων ηταν Φλεβαρη ως Απριλη, με λιγο καλυτερες πιθανοτητες να πετυχεις τον Φλεβαρη.
Τα εισιτηρια εχουν μονο κερδος να μαζεψεις μιλια και να βαλεις μια πινεζα στον χαρτη. Για τους απλους εκπαιδευτικους τα ξεπληρωνεις και με αμετρητες ωρες δουλειας πριν και μετα, εξοντωτικη γραφειοκρατια. Εγω το παρατησα ως σχεδιο.

 

[Sassenach77]

Πάντως και το "παξιμάδι" νόστιμο ήταν παιδιά Ο καθένας όπως μπορεί...

 

[Sassenach77]

10 Ιουλίου 2019 (part 1) – Westfjords

Μία νέα μέρα μόλις είχε ξημερώσει (λέμε τώρα) και εγώ με το ένα μάτι ανοιχτό, την πετσέτα και το νεσεσεράκι μου στο χέρι, να κατευθύνομαι προς το μέρος που θα καταφέρω να ανοίξω και το άλλο μάτι. Στο συγκεκριμένο κάμπινγκ ο νιπτήρας ήταν έξω, δηλαδή αν έβρεχε και φυσούσε εσύ έπλενες το δοντάκι έξω…και γιατί παρακαλώ να μην είναι έξω ο νιπτήρας; Στην Ισλανδία είμαστε! Πόσο χάλια μπορεί να είναι ο καιρός το καλοκαίρι;…..Σειρά είχε η τουαλέτα. Έμπαινες μέσα και για να καθίσεις δεν έπρεπε να γύρεις καθόλου μπροστά, αλλιώς έδινες κεφαλιά στη πόρτα, η οποία απείχε λίγα εκατοστά από τη λεκάνη! Με λίγα λόγια η τουαλέτα ήταν θεόστενη ακόμα και για μένα που χωράω παντού….Πίσω από τις τουαλέτες υπήρχε ένα ντους κοινό(βιο)...και γιατί όχι!
Κατά τ’ άλλα όλα ήταν πεντακάθαρα (χωρίς πλάκα)! Μόνο η διαρρύθμιση ήταν λίγο, ας πούμε, άβολη….Το κάμπινγκ ήταν μικρό γενικά. Δίπλα από αυτό υπήρχε ένα κτίριο, το οποίο πρέπει να ήταν κάτι σαν πολιτιστικό κέντρο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων και απέναντι ήταν η εκκλησία του χωριού. Στο κτίριο αυτό ήταν και η ρεσεψιόν του κάμπινγκ. Όταν γύρισα στο βαν μας, με τα δύο μάτια ανοιχτά αυτή τη φορά, πήρα πορτοφόλι, παρήγγειλα στον bro το πρωινό μου, τον οποίο τον είχα βρει να έχει κάνει "βουτιά" στο ψυγείο γιατί πεινούσε, και πήγα στη ρεσεψιόν να πληρώσω τη χθεσινή μας διαμονή. Γύρισα στο βαν, φάγαμε και ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση.

Πριν φύγουμε από το Þingeyri βάλαμε καύσιμα και πλέον ήμασταν έτοιμοι για νέες εικόνες και νέες συγκινήσεις! Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, αλλά υπήρχε χαμηλή νέφωση, κάτι που μας εμπόδιζε συχνά, κατά την διαδρομή μας, να βλέπουμε τις κορυφές των βουνών τριγύρω μας....αλλά Ισλανδία είναι αυτή και όλα αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα!

Ιsafjordur
Στην διαδρομή μας για το Ιsafjordur περάσαμε από το πρώτο μας τούνελ. Στην είσοδο του τούνελ η κυκλοφορία είναι διπλής κατεύθυνσης και μετά γίνεται μονής. Στα σημεία με τη μονή κατεύθυνση υπάρχουν ανοίγματα για να μπαίνει ένα εκ των δύο οχημάτων και να διεξάγεται έτσι ομαλά η κυκλοφορία. Οι φώτο δεν είναι και οι καλύτερες γιατί δεν ξέρω να ρυθμίζω τη κάμερα για τέτοιες λήψεις….

Μόλις βγήκαμε από το τούνελ…..αααααααα……αντικρύσαμε το Ιsafjordur! Η εικόνα ήταν πολύ όμορφη! Μία μικρή πόλη, σε ένα απομονωμένο σημείο της χώρας, μέσα σε ένα φιόρδ, όμορφα σμιλεμένο από την μητέρα φύση! Κοινώς όλα τα λεφτά!!!!

Το Ιsafjörður είναι ο μεγαλύτερος οικισμός των δυτικών φιόρδ. Θεωρείται η πρωτεύουσα της περιοχής και αποτελεί κέντρο εμπορίου και αλιείας από τον 16ο αι. Τα τελευταία χρόνια αποτελεί και τουριστικό προορισμό, έχει αρκετά καταλύματα και αποτελεί αφετηρία για τον Φυσικό Δρυμό Hornstrandir, ένα από τα πιο "ανέγγιχτα" σημεία της χώρας….Όποιος μπορεί να διαθέσει μία βδομάδα για τα δυτικά φιόρδ, το Hornstrandir είναι άχαστο!...Εμείς δυστυχώς διαθέταμε μόνο δύο μέρες και ευτυχώς το καλοκαίρι οι μέρες είναι μεγάλες…

Το κλίμα των δυτικών φιόρδ είναι τούνδρα και χαρακτηρίζεται επίσης ως υπο-αρκτικό, δηλαδή οι χειμώνες είναι πολύ κρύοι και τα καλοκαίρια δροσερά. Το Ιsafjörður βρίσκεται σε ένα φιόρδ που περιβάλλεται από απόκρημνα βουνά και κατά τη διάρκεια του χειμερινού ηλιοστασίου οι ακτίνες του ήλιου πολλές φορές δεν φθάνουν στην πόλη για εβδομάδες….

Το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν φτάσαμε ήταν να επισκεφτούμε το supermarket για "πολεμοφόδια". Μετά παρκάραμε στο λιμάνι, δίπλα από ένα "όνειρο"...Πολύ θα ήθελα να κάνω το ταξίδι με ένα τέτοιο, αλλά…

Κατευθυνθήκαμε προς το λαογραφικό μουσείο της πόλης πρώτα, ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά μουσεία των δυτικών φιόρδ!

Το παλαιότερο σπίτι που εξακολουθεί να στέκεται στην Ισλανδία, χτισμένο το 1734, βρίσκεται στο Ísafjörður ως μέρος του τοπικού λαογραφικού μουσείου. Στη πόλη υπάρχει μεγάλος αριθμός από ξύλινα παλιά σπίτια, που κατασκευάστηκαν τον 18ο αιώνα από ξένους εμπόρους. Ένα από αυτά είναι το Tjöruhús (1781), που πλέον αποτελεί εστιατόριο με θαλασσινά....

….και το Turnhús (1784), το οποίο στεγάζει το ναυτικό μουσείο ως μέρος του τοπικού λαογραφικού μουσείου.

Όταν φτάσαμε στο μουσείο περιεργαστήκαμε τον αυλόγυρο, τα εξωτερικά εκθέματα και τη θέα προς τα βουνά και μετά μπήκαμε να δούμε τι καλό είχε να μας δείξει!

To Turnhús ήταν αποθήκη. Στο εσωτερικό του φιλοξενεί ένα κράμα από ναυτικά και αλιευτικά εκθέματα, εργαλεία φαλαινοθηρίας …

….υπέροχες παλιές φωτογραφίες…

….και εκθέματα που μαρτυρούν την καθημερινότητα των κατοίκων της περιοχής ανα τους αιώνες.

Ένα ενδιαφέρον θέμα στο μουσείο, ήταν η αναφορά στο "μυστικό όπλο" της ακτοφυλακής, το λεγόμενο "συρματοκόπτη"! Κατά την διάρκεια του 14ου αι. βρετανικά αλιευτικά σκάφη έπλεαν σε ισλανδικά νερά για να αναζητήσουν τα αλιεύματά τους. Οι συμφωνίες που συνήφθησαν κατά τον 15ο αι. ξεκίνησαν μια σειρά αντιπαραθέσεων (Cod Wars) μεταξύ των δύο χωρών. Η ζήτηση για θαλασσινά και ο συνακόλουθος ανταγωνισμός για τα αποθέματα ψαριών αυξήθηκαν ραγδαία τον 19ο αι. Το 1951 η Ισλανδία, βασιζόμενη σε προηγούμενη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, επέκτεινε τα χωρικά της ύδατα σε 4 ναυτικά μίλια (7 χιλιόμετρα). Το 1958, μετά από διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών, στην οποία αρκετές χώρες προσπάθησαν να επεκτείνουν τα όρια των χωρικών υδάτων τους στα 12 ναυτικά μίλια (22 χιλιόμετρα), δεν επετεύχθη συμφωνία, αλλά η Ισλανδία επέκτεινε μονομερώς τα χωρικά της ύδατα σε αυτό το όριο και απαγόρευσε έτσι την αλιεία στους ξένους στόλους στα νέα ύδατα της. Η Βρετανία αρνήθηκε να αποδεχθεί αυτήν την απόφαση και συνέχισε να αναζητεί τα αλιεύματά της στα ισλανδικά χωρικά ύδατα. Από τη μεριά της η ισλανδική ακτοφυλακή χρησιμοποιούσε τον συρματοκόπτη για να κόψει τα δίχτυα των βρετανικών αλιευτικών σκαφών που λυμαίνονταν τα χωρικά της ύδατα…

Μετά το μουσείο κάναμε μία βόλτα στη πόλη, πρώτα με τα πόδια και μετά με το αυτοκίνητο, για να την δούμε. Αυτή η πόλη μου άρεσε πάρα πολύ…το Ísafjörður είναι πολύ όμορφο!!!

Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Βγαίνοντας από τη πόλη περάσαμε από το αεροδρόμιο της και σταματήσαμε εκεί για μία πανοραμική της πόλης!

Συνεχίζεται...

 

[Sassenach77]

10 Ιουλίου 2019 (part 2) – Westfjords, Saeberg camping

Súðavík
Φεύγοντας από το Ísafjörður μας ακολούθησε η ομίχλη που απλώνονταν τριγύρω. Η διαδρομή ήταν όλη παράκτια εκτός από μία πλαγιά βουνού που τη διασχίσαμε μέσω ενός μικρού τούνελ. Σε πολύ λίγη ώρα είχαμε φτάσει στο Sudavik.
Απέναντι από το σημείο που παρκάραμε είχε μία παιδική χαρά και δίπλα από αυτή κάτι σαν μνημείο φτιαγμένο από κόκκαλα φαλαινών! Φυσικά μας κίνησε τη περιέργεια και πήγαμε να το δούμε από κοντά.

Λίγο έξω από το Sudavik υπάρχει μία λωρίδα γης που εισχωρεί στα νερά του φιόρδ και ονομάζεται Langeyri. Σε αυτό το σημείο, το 1883, Νορβηγοί ψαράδες και φαλαινοθήρες έχτισαν μια αποβάθρα, η οποία αποτέλεσε τον πρώτο σταθμό φαλαινοθηρίας στην Ισλανδία. Ένας εκ των ιδρυτών του σταθμού ήταν ο διάσημος φαλαινοθήρας Svend Foyn. Ήταν αυτός που εφηύρε το εκτινασσόμενο καμάκι και έφερε την επανάσταση στη φαλαινοθηρία….Αυτός ο σταθμός λειτούργησε μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Αν κατάλαβα σωστά, τα κόκκαλα που βλέπαμε ήταν τα "τρόπαια" του Foyn και δείχνουν το μέγεθος της φαλαινοθηρίας στην περιοχή....

Στο Sudavik όμως είχαμε κάνει στάση για να δούμε το Κέντρο Αρκτικής Αλεπούς! Στεγάζεται στο ιστορικό σπίτι "Eyrardalur", που βρίσκεται σε ένα ύψωμα του οικισμού και δόθηκε από το δήμο της περιοχής στους ιδρυτές του κέντρου.

Το κέντρο είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός, που άρχισε να λειτουργεί από το 2010 και ιδρυτές του είναι οι Páll Hersteinsson PhD και Ester Rut Unnsteinsdóttir PhD, ειδικοί στην αρκτική αλεπού. Αρχικά ξεκίνησαν με τη μελέτη της αρκτικής αλεπούς στο φυσικό καταφύγιο της, στη χερσόνησο Hornstrandir, μια από τις λίγες περιοχές στην Ισλανδία όπου η αρκτική αλεπού προστατεύεται. Στην πορεία θέλησαν να προστατεύσουν τα ζωάκια εκπαιδεύοντας και ενημερώνοντας τους κατοίκους της περιοχής σχετικά με την αρκτική αλεπού, η οποία στην Ισλανδία είχε αμαυρωμένη εικόνα και φήμη….

Στα διάφορα δωμάτια υπάρχουν βαλσαμωμένα είδη αλεπούς και γύρω από αυτά υπάρχουν πληροφορίες αναρτημένες με τη μορφή ερωτήσεων.

Είχε πολύ ενδιαφέρον το κέντρο και ο χώρος που στεγάζεται πολύ όμορφα περιποιημένος! Όταν μπήκαμε συναντήσαμε δύο-τρία άτομα μέσα. Καθώς διάβαζα τις πληροφορίες και έβλεπα τις εικόνες και τα αλεπουδάκια έχασα τον αδερφό μου από το οπτικό μου πεδίο, αλλά δεν έδωσα σημασία. Στην πραγματικότητα είχα μείνει τελείως μόνη μου μέσα στο μουσείο…Κάποια στιγμή μπαίνει ο bro από μία πόρτα που οδηγούσε στο πίσω μέρος του κτιρίου και μου λέει "άσε τις βαλσαμωμένες και έλα να δεις μία ζωντανή αρκτική αλεπού"’…...ε;...
Βγαίνω έξω και βλέπω ότι υπήρχε ένας περιφραγμένος χώρος, μέσα στον οποίο βρισκόταν μία αρκτική αλεπού! Η πρώτη αντίδραση μου ήταν ένα μειδίαμα γιατί από τη μία με χαλούσε που ήταν μαντρωμένο το ζωντανό και από την άλλη χαιρόμουν που έβλεπα ένα ζώο που είχα δει μόνο σε ντοκιμαντέρ! Γύρω από την περίφραξη υπήρχαν κανα 8 άτομα μαζί με εμάς. Το ζωάκι κοιμόταν…

Καθώς προσπαθούσα να τη φωτογραφίσω μέσα από τα σύρματα, βλέπω να προσγειώνεται μία πέτρα δίπλα στην αλεπού!….Ένας ανεγκέφαλος και ανόητος άνθρωπος ήθελε να την ξυπνήσει για να την βγάλει φωτογραφία! Και φυσικά την ξύπνησε, γιατί το ζωάκι τρόμαξε!!! Αυτός ο ανόητος βρισκόταν δύο μέτρα μακριά μου και μόλις γύρισα και τον κοίταξα του κόπηκε το χαμόγελο. Του είπα, όσο πιο ήρεμα μπορούσα, να μην τολμήσει να το ξανακάνει αυτό….Προσπάθησε να δικαιολογηθεί αλλά, πήρε την ίδια απάντηση.
Η αλεπουδίτσα έκανε μία γύρα μέσα στη φυλακή της, μετά έριξε δυο πολύ συγυρισμένα τεντώματα και στο τέλος ξάπλωσε ξανά, γράφοντας μας όλους στις πατούσες της!!!

Litlibaer
Συνεχίσαμε το δρόμο μας όπως και πριν, κατά μήκος των ακτών των φιόρδ. Εκεί που ήταν πεντακάθαρη και ηλιόλουστη η ατμόσφαιρα, ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν και μπήκαμε σε ομίχλη…για αρκετά χιλιόμετρα πηγαίναμε χωρίς να βλέπουμε τίποτα! Ώσπου κάποια στιγμή, λίγο πριν την επόμενη στάση μας η ομίχλη εξαφανίστηκε…ευτυχώς!

Η προγραμματισμένη μας στάση ήταν σε ένα παλιό τοπικό αγρόκτημα με το όνομα Litlibær. Αλλά ένα χιλιόμετρο πριν φτάσουμε εκεί, κάναμε άλλη μία στάση όταν είδαμε φώκιες! Ήταν το τρίτο ενδιαφέρον ζωάκι που βλέπαμε μέχρι τώρα και χαρήκαμε πολύ!!! Αρκετές φώκιες βρίσκονταν σε μία ξέρα σχετικά κοντά στην ακτή και λιάζονταν. Μαζί με εμάς είχαν σταματήσει άλλα δύο άτομα και τις φωτογράφιζαν. Κάποια στιγμή μία φώκια άρχισε να κολυμπάει κατά μήκος της ακτής και άρχισαν να την κυνηγούν μέχρι που έφυγαν και αυτοί και η φώκια! Εμείς μείναμε να χαζεύουμε τις "τεμπέλες" φώκες!!!

Το Litlibær είναι ένα παλιό ιστορικό αγρόκτημα, που χτίστηκε το 1895. Το κεντρικό κτίριο του αγροκτήματος είναι χτισμένο κάτω από τη γη, οι τοίχοι του είναι πέτρινοι και η στέγη του είναι καλυμμένη με χλοοτάπητα. Είναι ένα από τα λεγόμενα turf houses. Oι περισσότεροι Ισλανδοί ζούσαν σε τέτοια οικήματα μέχρι τον 20ο αι. Τα σπίτια αυτά ήταν ζεστά αλλά και δύσοσμα και ανθυγιεινά…Ως εκ τούτου, τα περισσότερα καταστράφηκαν μετά την εκκένωσή τους. Όσα έχουν μείνει αποτελούν μουσειακοί χώροι που δείχνουν το πώς ζούσαν οι Ισλανδοί αιώνες πριν.
Το Εθνικό Μουσείο της Ισλανδίας ανέλαβε το Litlibӕr το 1969, το ανασυγκρότησε και το συντηρεί μέχρι σήμερα. Έτσι μπορεί κάποιος να το επισκεφτεί και να πιεί και το καφέ του, καθώς στο ισόγειο λειτουργεί καφετέρια και πωλούνται σουβενίρ.

Δεν μπήκαμε μέσα γιατί είχαμε δει ήδη παρόμοιο μουσειακό χώρο της περιοχής (και θα βλέπαμε αργότερα κι άλλο). Οπότε αρκεστήκαμε σε μία μικρή βόλτα, ίσα ίσα να ξεπιαστούμε και να συνεχίσουμε.

Ogur & Mjoifjordur
Από το Ísafjörður και μετά η διαδρομή κατά μήκος των φιόρδ δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όλη η διαδρομή είναι παράκτια χωρίς εναλλαγή τοπίων. Καμία σχέση με τα φιόρδ που διασχίζεις ανεβαίνοντας βόρεια…αυτά προσφέρουν μακράν μεγαλύτερες συγκινήσεις και όμορφες εικόνες!!! Συνεχίσαμε λοιπόν, περνώντας από το Ogur χωρίς να σταματήσουμε και διασχίζοντας το Mjoifjordur….

…ψάχναμε κάτι που θα μας χαλάρωνε! Αυτό βρέθηκε μετά από λίγα χιλιόμετρα!

Nauteyrarlang Natural Hot Spring
Ακολουθώντας τον 61 κάποια στιγμή συναντήσαμε τον 635 και στρίψαμε αριστερά. Μπερδευτήκαμε λίγο μέχρι να το βρούμε το σημείο, αλλά τελικά το βρήκαμε…στρίψαμε δεξιά στον 638 και φτάσαμε μπροστά από μια αλυσίδα που μας έκλεινε το δρόμο. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο κυρία, την παραμέρισα, πέρασε το αυτοκίνητο ο bro, την ξανα έβαλα στη θέση της την αλυσίδα, ξαναμπήκα μέσα στο αυτοκίνητο και μετά από λίγα μέτρα συναντήσαμε αυτό που ψάχναμε! Μία θερμή φυσική πηγή που ήταν όλη δική μας!!!

Αλλάξαμε στο ξύλινο καλυβάκι που ήταν δίπλα στη λιμνούλα και μπλούμ! Γράφοντας τώρα την ιστορία ανακάλυψα ότι δεν έχω ούτε μία φώτο με την πηγή μόνη της, οπότε έπεσε "πετσόκομμα"

Holmavik
Η ώρα ήταν 21:00 και κάτι όταν φτάσαμε στο Holmavik. Αρχικά το είχα σκεφτεί ως τόπο διαμονής για τη σημερινή μέρα. Από τη μία ήταν αργά για να δούμε ότι υπήρχε εκεί να δούμε (Icelandic Sorcery & Witchcraft Museum) και από την άλλη ήταν νωρίς για να μείνουμε. Η μέρα δεν ήταν κουραστική και είχαμε χαλαρώσει αρκετά στη πηγή, οπότε αποφασίσαμε να συνεχίσουμε και να κοιμηθούμε εκτός δυτικών φιόρδ, ώστε να είμαστε κοντά στα αυριανά ενδιαφέροντα μας.
Το Holmavik ήταν έρημο, δεν κυκλοφορούσε ψυχή…βρήκαμε όμως ένα μάρκετ ανοιχτό πήραμε νερά μεγάλα γιατί χρειαζόμασταν τα μπουκάλια και φύγαμε.

Saeberg campsite
Όταν φτάσαμε στο Saeberg campsite ήταν δώδεκα παρά. Βρήκαμε ένα ωραίο σημείο και παρκάραμε. Σε λίγα λεπτά ήρθε ένας "εισπράκτορας"! Ήταν μία κυρία, υπάλληλος του χοστελ+κάμπινγκ και είχε έρθει για να εισπράξει το αντίτιμο για τη διαμονή μας. Έτσι βγήκαμε από το κόπο να ψάχνουμε που θα πληρώσουμε! Στο κάμπινγκ είχε κόσμο και οι περισσότεροι ήταν Ισπανοί, οι οποίοι έκαναν και πολύ θόρυβο….το κάμπινγκ διέθετε δύο μικρές θερμές πισίνες με θέα τη θάλασσα και οι Ισπανοί είχαν πάρει τα ποτά τους, είχαν βουτήξει μέσα και γλεντούσαν! Ευτυχώς, μέχρι να κοιμηθούμε είχαν ησυχάσει, αλλά η ώρα είχε πάει 1:30…

Η σημερινή διαδρομή μας φαίνεται παρακάτω:

Λίγο πριν ξαπλώσουμε είδα τον ουρανό ξανά…...αξέχαστος!!!

.....zzzzzzzzz

 

[KonstantinosAlyona]

Λιώνωωωω!!!
Πώς θα γίνει να έχουμε κι εμείς ένα αμαξάκι σαν εκείνο το Iveco, ή έστω αυτό στην τελευταία φωτό;;;;

 

[Sassenach77]

Λιώνωωωω!!!
Πώς θα γίνει να έχουμε κι εμείς ένα αμαξάκι σαν εκείνο το Iveco, ή έστω αυτό στην τελευταία φωτό;;;;

Σε όλο το ταξίδι τα έβλεπα και τα λιμπιζόμουν.....κλάψ!

 

[yllos]

Τι; Δεν έχει άλλο σήμερα;

 

[KIKI]

Πολυ ενδιαφερον ταξιδι!
Τι ωραια που το μοιραζεσαι μαζι μας

 

[paefstra]

Λιώνωωωω!!!
Πώς θα γίνει να έχουμε κι εμείς ένα αμαξάκι σαν εκείνο το Iveco, ή έστω αυτό στην τελευταία φωτό;;;;

Σε όλο το ταξίδι τα έβλεπα και τα λιμπιζόμουν.....κλάψ!

Δεν ειμαι ο πιο καταλληλος ανθρωπος για να συμβουλευσω, οχι μονο γιατι δεν οδηγω, αλλα γιατι ειμαι ικανη να παρω τις γοβες και στην Ισλανδια, ποιο καμπινγκ και τετοια πραγματα του διαβολου, αλλα εχω μια υποψια πως αν συνεχιστει μερικους μηνες ακομη η παγκοσμια τουριστικη κριση, θα αρχισουν να τα πουλανε κοψοχρονιας. Ε, παρτε το μισο μισο!

 

[Sassenach77]

11 Ιουλίου 2019 (part 1) – Vatnsnes peninsula, Glaumbær Farm & Museum

Δύο χρόνια περίπου πριν κάνω αυτό το ταξίδι, ήμουν στο βιβλιοπωλείο που πηγαίνω συνήθως και έκανα γύρες ανάμεσα από τα ράφια του κοιτώντας για βιβλία που θα μου κέντριζαν το ενδιαφέρον. Εκείνη τη μέρα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της Χάνα Κέντ "Έθιμα ταφής". Πρόκειται για ένα βιβλίο, που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, τα οποία εκτυλίσσονται στην χερσόνησο Vatnsnes, στην ευρύτερη περιοχή της επαρχίας Húnavatn και στους πρόποδες της χερσονήσου Skagi. Το βιβλίο αποδείχθηκε ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει και σήμερα το πρωί θα κινούμασταν σε όλη αυτή τη περιοχή που αναφέρονται τα γεγονότα του βιβλίου. Ήταν κάτι που είχα συνέχεια στο μυαλό μου εκείνο το πρωινό και θα ήθελα πάρα πολύ να έχω χρόνο για να ψάξω και να βρω τη φάρμα που πρωταγωνιστεί στο βιβλίο, αλλά δεν υπήρχε χρόνος….παρόλα αυτά περάσαμε από κάποια σημεία που αναφέρονται στο βιβλίο!

Hvammstangi
Πρώτη στάση για σήμερα ήταν στη πόλη Hvammstangi. Βρίσκεται στην είσοδο της χερσονήσου Vatnsnes. Η χερσόνησος φημίζεται για την παρατήρηση φώκιας. Στη πόλη υπάρχει μουσείο φώκιας (ήταν νωρίς και ήταν κλειστό), γραφεία που προσφέρουν τουρ για παρακολούθηση φώκιας, αλλά και άλλες δραστηριότητες. Εμείς, για καλή μας τύχη, φώκιες είχαμε δει, οπότε αρκεστήκαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα και να συνεχίσουμε μετά.

Kolugljúfur Canyon
Βγαίνοντας πάλι στον ring road συνεχίσαμε βόρεια για πολύ λίγο. Όταν συναντήσαμε τον 715 στρίψαμε δεξιά. Φτάσαμε σε μία φάρμα με το όνομα Kolugil Farm, η οποία βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Víðidalsá. Ακριβώς κάτω από το αγρόκτημα, τα νερά ρέουν γαλήνια μέχρι να φτάσουν στο φαράγγι Kolugljúfur. Εκεί σχηματίζονται μικροί καταρράκτες, που φέρουν το όνομα Kolufossar Falls, προς τιμή του γίγαντα Kola, τα νερά των οποίων ενώνονται λίγο πιο κάτω και ρέουν στο φαράγγι.

Όλο το μέρος είναι πολύ όμορφο και αξίζει μία στάση για περπάτημα, βόλτα και φωτογραφίες. Υπάρχει μία εξέδρα, από την οποία μπορείς να δεις το φαράγγι, καθώς και μία γέφυρα, από την οποία μπορείς να περάσεις στη άλλη μεριά του φαραγγιού. Επίσης υπάρχουν και άλλα σημεία, κατά μήκος του φαραγγιού, που μπορείς να περπατήσεις και να βγάλεις όμορφες φωτογραφίες.

Hvitserkur
Το Hvítserkur, γνωστό και ως "Πετρωμένο Troll", είναι ένα συνονθύλευμα βράχων από βασάλτη ύψους 15 μέτρων που προεξέχει από τον κόλπο Húnaflói. Το Hvítserkur έχει πάρει το όνομά του από τα πουλιά που φωλιάζουν πάνω του και σημαίνει "άσπρο πουκάμισο", λόγω των περιττωμάτων αυτών, που καλύπτουν μεγάλο μέρος του....

Φεύγοντας από το φαράγγι βγήκαμε στον ring road και μετά από λίγα χιλιόμετρα στρίψαμε αριστερά στον 716 και συνεχίσαμε στον 711, κινούμενοι κατά μήκος της ανατολικής ακτής της χερσονήσου Vatnsnes.

Σύμφωνα με την ισλανδική λαογραφία, το Hvítserkur ήταν ένα τρολ της χερσονήσου, το οποίο ήταν αποφασισμένο να καταστρέψει τις καμπάνες του μοναστηριού Þingeyraklaustur. Τα τρολ, σε αντίθεση με τα ξωτικά, φέρονταν να φοβούνται τον Χριστιανισμό. Το τρολ ήταν τόσο εξοργισμένο και επίμονο που δεν πρόσεξε τον ανατέλλοντα ήλιο, και όταν έπεσαν πάνω του οι πρώτες ακτίνες πέτρωσε αιώνια. Όπως οι περισσότεροι μύθοι της Ισλανδίας, έτσι και αυτός, κρύβει ένα μήνυμα, αυτό της αντίστασης του λαού στον εκχριστιανισμό της Ισλανδίας. Υπονοεί ότι όσοι είχαν αυτή τη πεποίθηση ήταν τόσο πεισματάρηδες, ηλίθιοι, βίαιοι και κακοί όπως τα τρολ, και έπρεπε να έχουν παρόμοια μοίρα…
Η Ισλανδία εκχριστιανίστηκε τον 11ο αι. μετά τον εκχριστιανισμό των Νορβηγών και η μετάβαση δεν ήταν εύκολη. Εκείνοι που ασκούσαν τη παλιά σκανδιναβική θρησκεία (Old Norse Gods ή Norse Paganism) εξοστρακίστηκαν και όσοι έμειναν τιμωρούνταν στη μη συμμόρφωση....

Φτάσαμε σε ένα πάρκινγκ που υπάρχει ψηλά στην ακτή. Αφήσαμε το αυτοκίνητο και πήραμε το μονοπάτι που οδηγεί χαμηλά. Τα νερά της θάλασσας ήταν "τραβηγμένα" πίσω οπότε μπορούσαμε να το πλησιάσουμε περπατώντας στη μαύρη άμμο.

Από κοντά είναι εμφανές ότι η βάση του βράχου έχει ενισχυθεί με σκυρόδεμα για την προστασία των θεμελίων του από τη θάλασσα και έχουν γίνει διάφορα "μπαλώματα" για τη συντήρηση του. Αυτό όμως δεν μειώνει στους επισκέπτες την γοητεία και τη μαγεία που του προσδίδει ο μύθος. Έτσι το περιεργαστήκαμε από κοντά, πατήσαμε σε όσα σημεία του βράχου μπορούσαμε να πατήσουμε χωρίς να βρέξουμε τα παπούτσια μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο.

Λίγα μέτρα πιο πέρα, καθώς στρίψαμε για να γυρίσουμε στον ring road, υπάρχει ένα mini market και δίπλα σε αυτό τουαλέτες. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού έχει κάνει την εξής ηλίθια "πατέντα"…έχει βάλει ένα τενεκεδάκι για να ρίχνεις τα κέρματα έξω από κάθε τουαλέτα, όπου αναγράφει το αντίτιμο για να την χρησιμοποιήσεις και οδηγίες για το που θα βρεις το κλειδί, γιατί φυσικά τις έχει κλειδωμένες. Οι περισσότεροι δεν έχουν ψιλά, οπότε μπαίνουν στο μαγαζί, πληρώνουν και παίρνουν το κλειδί από το ταμείο, το οποίο μετά πρέπει να το επιστρέψουν εκεί. Έλα όμως που εγώ είχα ψιλά και πέτυχα μία τουαλέτα με το κλειδί της επάνω στη πόρτα, που προφανώς κάποιος άλλος προηγουμένως το είχε παρατήσει εκεί γιατί βαρέθηκε να το επιστρέψει….και κάπως έτσι ξεκινάει το μπάχαλο! Ρίχνω τα ψιλά μου στο τενεκεδάκι, χρησιμοποιώ την τουαλέτα, κλειδώνω και παίρνω το κλειδί για να το επιστρέψω. Ο ιδιοκτήτης λαμβάνει κλειδί από ένα άτομο στο οποίο δεν είχε δώσει πριν κλειδί. Τον είδα σκεπτικό προσπαθώντας να καταλάβει που βρήκα το κλειδί. Του εξηγώ ότι ήταν πάνω στη πόρτα ήδη. Μου ζητάει να τον πληρώσω και του λέω ότι έχω πληρώσει. Τότε μου λέει ‘πως πλήρωσες αφού δεν ήρθες πρώτα στο ταμείο να πάρεις κλειδί’, και μου το λέει με απότομο τρόπο σαν να προσπαθούσα να αποφύγω την πληρωμή....του απαντώ ότι έριξα ψιλά στο τενεκεδάκι που είχε βάλει ο ίδιος στη τουαλέτα του! Με αυτό τον τρόπο όμως δεν ήξερε αυτός αν εγώ του λέω αλήθεια…Ας πρόσεχε, λοιπόν, με τις πατέντες του και τα τενεκεδάκια του σε μία χώρα που είναι γεμάτη με ηλεκτρονικές κλειδαριές στις τουαλέτες και πληρώνεις επιτόπου μόνο με κάρτα…δεν είχε σκεφτεί ο τύπος ότι κάποιος μπορεί να μην του επιστρέψει το κλειδί και έπεσα στη περίπτωση!...

Þingeyraklausturskirkja
Πρόκειται για μία πέτρινη εκκλησία και αν δεν κάνω λάθος είναι η μοναδική πέτρινη εκκλησία της χώρας. Η τωρινή εκκλησία κατασκευάστηκε μεταξύ 1864 – 1877 και αντικατέστησε μία παλιά turf church. Ήταν η επόμενη στάση μας.

Ήταν κλειστή όπως και όλες οι εκκλησίες που είχαμε συναντήσει μέχρι τώρα. Κοιτώντας όμως από τα παράθυρα φαίνεται ότι, γενικά οι εκκλησίες τους είναι πολύ λιτές στη διακόσμηση εσωτερικά όσο και αρχιτεκτονικά από έξω. Κάναμε μία βόλτα στο περίβολο της. Πίσω από την εκκλησία υπάρχουν νεκροταφεία και κάποιοι τάφοι φαίνονται αρκετά παλιοί…

Σημείωση για τα Ισλανδικά ονόματα από το βιβλίο της Χάνα Κέντ: Οι Ισλανδοί χρησιμοποιούν παραδοσιακά ένα πατρωνυμικό σύστημα, σύμφωνα με το οποίο το επώνυμο ενός παιδιού σχηματίζεται από το όνομα του πατέρα του και τη προσθήκη της κατάληξης –σον για τα αγόρια και –ντότιρ για τα κορίτσια. Παράδειγμα η Άγκνες Μάγκνουσντότιρ είναι κυριολεκτικά η Άγκνες, κόρη του Μάγκνους. Το σύστημα αυτό είναι αιτία που πολλά άτομα στην Ισλανδία, μέλη της ίδιας οικογένειας, έχουν διαφορετικό επώνυμο. Εκεί δε ρωτάνε "ποιανού ‘σαι σύ" αλλά πιο είναι το επίθετο σου. Και ξεμπέρδεψες!

Blonduos
Ξαναβγήκαμε στον ring road με κατεύθυνση βόρεια μέχρι το Blonduos. Εκεί σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο να καθαρίσουμε το αυτοκίνητο εξωτερικά με το χειροκίνητο σύστημα των Ισλανδών: "Μπατανόσκουπα" συνδεδεμένη στο λάστιχο της βρύσης. Καλό είναι να μην βάζετε πολύ δύναμη στη σκούπα και να μην το κάνετε συχνά αυτό το καθάρισμα, γιατί μπορεί να αφήσει επιφανειακές γρατσουνιές στο χρώμα του οχήματος....

Glaumbær Farm & Museum
Συνεχίσαμε στον ring road μέχρι να συναντήσουμε το επόμενο σημείο ενδιαφέροντος. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μουσεία της χώρας, και το πιο αντιπροσωπευτικό, για την ιστορία και τη ζωή της περιοχής, το Glaumbær Farm & Museum.

Πρόκειται για μία φάρμα, χτισμένη σε ένα λόφο στο Glaumbær. Τα σημερινά κτίρια ποικίλλουν σε ηλικία. Η πιο πρόσφατη προσθήκη έχει χτιστεί μεταξύ 1876-1879, ενώ οι παλαιότερες {η κουζίνα, η μεγάλη αποθήκη τροφίμων και το μεσαίο σαλόνι (baðstofa)} πιστεύεται ότι έχουν διατηρηθεί όπως ήταν στα μέσα του 18 ου αι. Τα περάσματα που συνδέουν τις επιμέρους μονάδες στη φάρμα παρέμειναν επίσης αμετάβλητα για πολλούς αιώνες.

Η μορφή της φάρμας, όπως είναι σήμερα, είναι παρόμοια με εκείνη πολλών άλλων μεγάλων αγροικιών στο Skagafjördur από τον 18ο και τον 19ο αιώνα. Τα υλικά κατασκευής της είναι ο χλοοτάπητας, η πέτρα και το ξύλο. Οι τοίχοι είναι πέτρινοι και επενδυμένοι με στρώματα χλοοτάπητα τοποθετημένα σε σχήμα ψαροκόκαλου. Στο εσωτερικό της φάρμας κυριαρχεί το ξύλο.

Η αγροικία αποτελείται συνολικά απο 13 κτίρια, καθένα από τα οποία είχε τη δική του λειτουργία. Η κύρια μονάδα είναι το baðstofa , ένα κοινόχρηστο δωμάτιο φαγητού / υπνοδωματίου, όπου οι άνθρωποι κάθονταν για να κάνουν τις καθημερινές εργασίες τους. Το φαγητό αποθηκεύονταν σε ειδικούς χώρους και προετοιμάζονταν στην κουζίνα. Η μπροστινή αίθουσα, τα περάσματα και η νότια είσοδος ( Brandahús ) παρείχαν πρόσβαση σε όλη την αγροικία. Υπάρχουν δύο δωμάτια, δύο αποθήκες και ένα εργαστήριο σιδηρουργίας. Πολλοί από τους πάστορες του Glaumbær ήταν ειδικευμένοι στη μεταλλουργία.

Η παρακάτω κυρία δεν είναι ψεύτικη και ζήτησα την άδεια της για να την φωτογραφίσω. Την βρήκα εκεί να πλέκει.....πολύ όμορφος τρόπος να προβάλουν τις παραδόσεις τους

Δίπλα στο αγρόκτημα λειτουργεί ένα καφέ και ένα κατάστημα με σουβενίρ. Η εκκλησία που υπάρχει λίγα μέτρα πιο μακριά από τις κύριες εγκαταστάσεις στο Glaumbær είναι από το 1926.

Συνεχίζεται....

 

[Dina Z]

Ήταν αργά και δεν υπήρχε ψυχή έξω! Εμείς και ένας ήλιος που δεν είχε σκοπό να δύσει…η απόλυτη γαλήνη!

Μήπως και η απόλυτη ευτυχία ;

και η εικόνα που έχω μέχρι και σήμερα στη μνήμη μου και νομίζω ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, είναι η πρώτη στροφή που πήρα για να βγω από την εταιρεία στο κεντρικό δρόμο για να ξεκινήσει το ταξίδι μας!

Κάθε ταξίδι έχει τις "καλύτερες" στιγμές του. Αυτή είναι για μένα η καλύτερη στιγμή μου σε κάθε ταξίδι! Ο ενθουσιασμός και η προσμονή πως τα ωραία ξεκινούν τώρα