Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Παραγουάη Argentina (y Brazil, Uruguay, Paraguay). Bienvenidos a la casa

[Kanel28]

Πόπο ανυπομονώ για τη συνέχεια

 

[alma]

Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε αρκετά κουρασμένοι, μια και λόγω της υπερέντασης δεν κοιμηθήκαμε πολύ. Αυτό δεν το λες και πολύ καλή ιδέα όταν έχεις να διανύσεις μια τεράστια απόσταση οδικώς και θα ταξιδεύεις λίγο λιγότερο από ένα 24ωρο. Στην Αργεντινή βέβαια λόγω των τεράστιων αποστάσεων είναι συνηθισμένοι σε αυτό τον τρόπο μεταφοράς και πολύ συχνά αποστάσεις που θα διανύονταν γρήγορα με το αεροπλάνο, διανύονται (και) με πούλμαν που είναι οικονομικότερο. Κατ’εμέ συχνά είναι και πιο ενδιαφέρον γιατί σταματήσαμε στο δρόμο σε αρκετές πόλεις και χωριά όπου πήραμε ταξιδιώτες και από εκεί. Ένα από τα ατού αυτού του ταξιδιού ήταν ότι ΔΕΝ ξεκινήσαμε από Buenos Aires, με αποτέλεσμα όχι απλώς να μην υπάρχουν καθόλου ξένοι τουρίστες στο λεωφορείο, παρά μόνο Αργεντίνοι αλλά και όλοι να ζουν σε διάφορες επαρχίες της χώρας, με αποτέλεσμα να μάθουμε πολλά για τις συνήθειες, τη ζωή και τη νοοτροπία τους. Στο τέλος του ταξιδιού είχα σχεδόν ξεχάσει από πού ήρθα. Κι αυτό γιατί έχουν ένα τρόπο μοναδικό, εάν μιλάς τη γλώσσα πολύ καλά (τα αγγλικά δεν είναι το φόρτε τους,μερικοί δε σκαμπάζουν λέξη), να σε ενσωματώνουν στο περιβάλλον τους, να σου λένε τα πάντα για τη χώρα τους (στο τέλος ήξερα κάθε σκάνδαλο σε κάθε μικρή επαρχία), να σε κάνουν να νιώθεις δικός τους, ένας από αυτούς. Χώρα μεταναστών η Αργεντινή, φαίνεται να ξέρει να σε βάζει εύκολα στο «κλίμα της», να σε κάνει να νιώθεις κι εσύ ένα κομμάτι της. Ήμασταν λοιπόν στην πρώτη μέρα ενός ταξιδιού που θα διαρκούσε 5-6 μέρες σε σύνορα Βραζιλίας, Αργεντινής και Παραγουάης και θα θυμόμουν για πάντα ……

 

[demie]

Αχ τι ωραια! Μπραβο! Περιμενω να διαβασω για Ιγκουασου...δε φανταζεσαι ποσο!!!

 

[makisg]

και εγώ.

 

[alma]

Έκδηλη ήταν η χαρά του συνοδού όταν έμαθε πως παρότι ερχόμασταν από Ελλάδα, δεν θα χρειαστεί να μιλήσει αγγλικά και θα τα πει όλα στα ισπανικά όπως θα έκανε και για τους υπόλοιπους του γκρουπ. Πρώτος σταθμός μας ήταν το χωριό Piquillin , με πληθυσμό λίγο παραπάνω από 1.000 κατοίκους αν και εκ πρώτης όψεως έμοιαζε να έχει ακόμα λιγότερους, μια και τα ελάχιστα μαγαζάκια και σπίτια ήταν συγκεντρωμένα σε σχετικά λίγα τετραγωνικά. Οι περισσότεροι κάτοικοι ασχολούνταν με την καλλιέργεια της γης. Πήραμε κόσμο λοιπόν από το Piquillin για το ταξίδι μας και σχεδόν όλο το χωριό ήρθε να τους αποχαιρετήσει. Νέοι ,γέροι και παιδιά αποχαιρετούσαν το πούλμαν καθώς έφευγε, μια και ο κόσμος δένεται περισσότερο στις μικρές κοινωνίες.

Περάσαμε και από άλλες περιοχές όπως το San Francisco, το Río Primero , την πόλη Santa Fe,κάποιες περιοχές γύρω από το Rosario, και αφού πήραμε από όλες ταξιδιώτες τελικά κάναμε μια στάση στην πόλη Paraná για φαγητό. Η πόλη που βρίσκεται στις όχθες ομώνυμου ποταμού φαινόταν αρκετά ενδιαφέρουσα για μια βόλτα, αλλά δυστυχώς είχαμε λίγο χρόνο. Ο συνοδός που έλεγε πάντα αρκετά στοιχεία για κάθε πόλη που περνούσαμε, ανάμεσα τους και τα σκάνδαλα κάθε περιοχής, ειδικά σε σχέση με τους δημάρχους κάθε τόπου...

Ανάμεσα στις κατοικημένες περιοχές υπήρχαν ατέλειωτες εκτάσεις, οι λεγόμενες Pampas. Τεράστιες πεδιάδες που για χιλιόμετρα δεν βλέπεις ίχνος ανθρώπινης ζωής. Που και που ένα σπίτι μόνο του στη μέση του πουθενά και γύρω του η απέραντη φύση με μερικά ζώα συνήθως αγελάδες να βόσκουν τριγύρω. Και ύστερα το πούλμαν προχωρούσε…προχωρούσε και κανένα άλλο σπίτι ή κτίσμα δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Μόνο η κραυγή των πουλιών διέκοπτε την ησυχία της περιοχής….Ύστερα άλλο ένα σπίτι και λίγο πιο πέρα ένας καβαλάρης πάνω στο άλογο του έσκιζε τρέχοντας τον αέρα, πιθανόν πηγαίνοντας να επιθεωρήσει τη γη του…αρκετοί μετακινούνται με άλογα ανάμεσα στις Pampas…..όταν έπεσε το βράδυ δεν φαινόταν σχεδόν τίποτα,καθώς στα περισσότερα σημεία ούτε ο δρόμος είχε φώτα. Που και που το φως ενός μοναχικού σπιτιού έδινε μια πρόσκαιρη λάμψη στο πέρασμα μας…και μετά πάλι το απόλυτο σκοτάδι….

 

[alma]

Γύρω στις 6 τα ξημερώματα φτάσαμε στην επαρχία Misiones. Μια δυνατή φωνή του οδηγού μας ξύπνησε. Άνοιξα τα μάτια και κοίταξα έξω. Το ελάχιστο φως της ημέρας που μόλις άρχιζε, ήταν αρκετό για να δω την ομορφιά και ταυτόχρονα τη φτώχια της περιοχής από τα πρώτα λεπτά. Ένας κοκκινοπράσινος πίνακας έμοιαζε από μακριά. Το κατακόκκινο χώμα και το πράσινο της χλόης και των δέντρων διακοπτόταν από κάποια πρόχειρα κτίσματα, κάποια σπιτάκια μικρά και με έναν όροφο και ελάχιστα μαγαζιά με τουριστικά. Επίσης κάποια κτίσματα με περισσότερους ορόφους που όμως τα περισσότερα ήταν ακόμα στα τούβλα, παρόλο που ήταν φανερό ότι οι πρώτοι όροφοι κατοικούνταν.

Μεγάλο μέρος της οικονομίας της φτωχής περιοχής στηρίζεται στον τουρισμό και την καλλιέργεια της γης , ενώ υπάρχουν και τα εντυπωσιακά ορυχεία με τους ημιπολύτιμους λίθους, τα οποία και επισκεφθήκαμε. Παρά το ότι ήταν ακόμα ξημερώματα, αρκετοί κάτοικοι ήταν έτοιμοι με ανοιχτά μαγαζιά προσπαθώντας να βγάλουν τον επιούσιο, μόλις αντίκριζαν τουρίστες. Ο οδηγός μας πρότεινε να πάμε σε ένα από τα ελάχιστα….εστιατόριο να το πω…καφετέρια να το πω…σνακ-μπαρ να το πω…. Τέλοσπαντων κάπου που θα μπορούσαμε να φάμε πρωινό….επρόκειτο για ένα ημίκλειστο κτίσμα με αυλή αλλά σκεπασμένη οροφή και πολλά τεράστια τραπέζια (σαν τα συσσίτια ένα πράγμα)…μία συμπαθητική γυναίκα με σχιστά μάτια που φαίνονταν ταλαιπωρημένη ρωτούσε έναν-έναν αν θέλει καφέ ή γάλα μαζί με το «medialuna», έναν τύπο κρουασάν που τρώνε εκεί. Όσοι τελειώσαμε γρηγορότερα το πρωινό βγήκαμε να εξερευνήσουμε λίγο την περιοχή…διάφοροι ντόπιοι μας πλησίαζαν κρατώντας ακατέργαστα κομμάτια ημιπολύτιμων λίθων και προσπαθώντας να μας τα πουλήσουν…ήταν από το κοντινό ορυχείο όπου πολλοί από αυτούς εργάζονται και προφανώς τα ελάχιστα χρήματα που παίρνουν δεν τους φτάνουν. Έτσι παίρνουν κάποια κομμάτια λιθων και τα πωλούν μόνοι τους σε τουρίστες εγχώριους και ξένους. Σχεδόν όλοι οι ντόπιοι είχαν σχιστά μάτια και πολλοί από αυτούς καστανά ή ξανθά μαλλιά και γενικά χαρακτηριστικά που
πρόδιδαν την μίξη Guaraní ινδιάνου με ευρωπαίου στην καταγωγή τους…

Ένα από τα βασικά σημεία ενδιαφέροντος της περιοχής είναι η κουλτούρα που διαμορφώθηκε από την αλληλεπίδραση των ντόπιων Guaraní ινδιάνων με τις αποστολές ( ‘’misiones’’ ) των Ιησουιτών Χριστιανών που έφτασαν από την Ευρώπη. Για να μπούμε στο μουσείο αλλά και να δούμε ότι απέμεινε από τα κτίσματα της εποχής έπρεπε να συνοδευόμαστε από εξουσιοδοτημένο ξεναγό, οποίος ήταν ένας συμπαθέστατος Guaraní ινδιάνος κοντούλης με ίσια μαύρα μαλλιά και καπελάκι. Στο πολύ ενδιαφέρον μουσείο το οποίο περιείχε αγάλματα και αντικείμενα των Guaraní και των Ιησουιτών, μακέτες των κτιρίων και πολλά άλλα, όλες οι επιγραφές και οι επεξηγήσεις ήταν στα ισπανικά. Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία του μουσείου, το 1609 οι Ιησουίτες ίδρυσαν την πρώτη «αποστολή» Guaraní, με στόχο να διαδώσουν την Χριστιανική θρησκεία στους Guaraní, να τους βοηθήσουν να σπουδάσουν αλλά και ταυτόχρονα να τους προστατεύσουν από τις αποικιακές μορφές εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα διατήρησαν στοιχεία της τοπικής ινδιάνικης κουλτούρας και έμαθαν την γλώσσα των ντόπιων. Η κοινωνία είχε αλληλοϋποστήριξη και όλοι εκτός από το δικό τους κομμάτι γης, περνούσαν κάποιες ώρες που εργάζονταν για την γη της κοινότητας, από όπου συντηρούνταν και χήρες, ορφανά και άλλα ανήμπορα μέλη της κοινότητας. Αυτό το μοντέλο οργάνωσης κάποιους αιώνες αργότερα περιεγράφηκε ως μία πρωτόγονη μορφή κομμουνισμού ή μια κοινωνική ουτοπία . Οι ‘’misiones’’ ήταν μονάδες πολιτικά και οικονομικά ανεξάρτητες….

Μετά το μουσείο πήγαμε στον προαύλιο χώρο για να δούμε από κοντά ότι απέμεινε και αναστηλώθηκε από το San Ignacio Miní, μία από αυτές τις αποστολές, το οποίο είναι και σε σχετικά καλή κατάσταση. Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του ταξιδιού μας…σώζονται κτίρια κατοικιών, εκκλησιών και σχολείων, ενώ έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Το κέντρο κάθε κοινότητας ήταν η πλατεία. Τριγύρω βρίσκονταν η εκκλησία, τα διάφορα εργαστήρια και άλλα σημαντικά κτίρια. Οι άντρες έκαναν τις χειρωνακτικές εργασίες, το κόψιμο των ξύλων και το εμπόριο. Οι γυναίκες μαγείρευαν, πρόσεχαν τα παιδιά και είχαν την ευθύνη του σπιτιού. Τα θρησκευτικά και τα πολιτιστικά καθήκοντα τα ασκούσαν από κοινού.

 

[alma]

Η συνέχεια της περιήγησης στην επαρχία Misiones περιελάμβανε τα ορυχεία της περιοχής που είναι πλούσια σε ημιπολύτιμους λίθους. Τα ξυπόλητα παιδάκια και τα φτωχά σπίτια της περιοχής έρχονταν σε αντίθεση με τον πλούτο της γης όπου το έδαφος έλαμπε σε διάφορα χρώματα πολύ πριν φτάσεις στο ορυχείο. Έσκυβες κάτω και έβλεπες κομμάτια ημιπολύτιμων λίθων ανάμεσα στα χαλίκια. Μπήκαμε μέσα όπου μας εξήγησαν τις ιδιότητες κάθε πέτρας. Το θέαμα μέσα στο ορυχείο ήταν μοναδικό. Το φως του ήλιου χανόταν όσο κατεβαίναμε πιο κάτω ενώ τεράστιοι ημιπολύτιμοι λίθοι όπως αμέθυστοι και αχάτες έλαμπαν παντού. Το επίσημο μαγαζί του ορυχείου είχε τα πάντα από κοσμήματα μέχρι πανάκριβα αντικείμενα καθημερινής χρήσης φτιαγμένα εξ ολοκλήρου από ημιπολύτιμες πέτρες.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τη Βραζιλία στην πόλη Foz do Iguaçu όπου ήταν και το ξενοδοχείο όπου θα μέναμε. Μετά από τόση κούραση 1 ημέρας στο πούλμαν ξύπνημα στις 6 τα ξημερώματα και μετά άλλη μια μέρα ξενάγηση, η επιστροφή στο ξενοδοχείο μας φάνηκε παράδεισος. Μεγάλο με άνετα δωμάτια, κήπους και πισίνα ήταν ότι πρέπει για ξεκούραση. Άλλωστε την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε σε ένα μέρος που θα ήταν το ακριβώς αντίθετο.

Κακόφημο, ψιλοπαρακμιακό και κάπως βρώμικο. Την Ciudad del Este στην Παραγουάη. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Παραγουάης και στην πόλη αυτή κυλάει ένα κομμάτι του Río Paraná. Είχα ακούσει πολλά από τον άντρα μου που την είχε ξαναεπισκεφθεί αλλά παρόλα αυτά δεν με πτόησαν. Ούτε οι προτροπές κάποιων ταξιδιωτικών οδηγών που ενώ μιλούσαν με θερμά λόγια για το κομμάτι του Río Paraná που βρέχει την Αργεντινή και τη Βραζιλία, έλεγαν ότι το κομμάτι της Παραγουάης είναι επικίνδυνο και καλό είναι οι τουρίστες να το αποφύγουν. Η πόλη είναι κέντρο παρεμπορίου, πώλησης όπλων και ναρκωτικών, λαθραίων, μαύρης αγοράς και διάφορα άλλα ωραία για τους Βραζιλιάνους και τους Αργεντίνους που την επισκέπτονται και αγοράζουν φτηνά tablet, κινητά και διάφορα άλλα gadgets . Αν και το κέντρο της πόλης είναι τσαντιρομαχαλάς με κτίρια σε άθλια κατάσταση και πρόχειρες κατασκευές-κτίσματα όπου πωλούνται από μαϊμού είδη πολυτελείας μέχρι και όπλα στη μέση του δρόμου έχει και διάφορα σημεία με αρκετό ενδιαφέρον όπου φαίνεται η επιρροή των ινδιάνων Guaraní της Παραγουάης όπως μια συμπαθητική πλατεία….

Με το που μπήκε το πούλμαν μας στην πόλη, ο οδηγός προειδοποίησε όσους δεν είχαμε ξαναβρεθεί στην πόλη να προσέχουμε διότι στην πόλη δεν υπάρχουν παρά μόνο δύο φανάρια. Όποιος τα ανακαλύψει κερδίζει….σε μια πόλη εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων το χάος που δημιουργείται είναι ανεπανάληπτο καθώς άνθρωποι, αυτοκίνητα, μηχανάκια, τρίκυκλα αλλά και αυτοσχέδια κάρα που τα σέρνουν άνθρωποι (!!!!) γεμάτα εμπορεύματα, προσπαθούν ταυτόχρονα να περάσουν το δρόμο. Σε πολλά φορτηγά αλλά και αυτοκίνητα υπάρχουν επιγραφές που λένε «εγώ οδηγώ αυτό το αμάξι αλλά ο Θεός οδηγεί στα αλήθεια την πορεία του» και άλλα παρεμφερή….γενικά φαίνονταν να πιστεύουν αρκετά καθώς παρόμοιες επιγραφές υπήρχαν παντού.

Στην πόλη υπάρχουν και μηχανάκια που εκτελούν χρέη ταξί, καθώς είναι φτηνότερα…ο οδηγός μας προσπάθησε να μας κατευθύνει προς ένα συγκεκριμένο μαγαζί για να ψωνίσουμε λέγοντας ότι δεν είναι ασφαλές να περιφερόμαστε εκτός των κεντρικών δρόμων…Θες επειδή ο σύζυγος είχε ξαναεπισκεφτεί την πόλη, θες επειδή εγώ είχα μια μανία να την γυρίσω και ήταν τόσο διαφορετική από όσα είχα δει ως τότε που με ιντρίγκαρε, πάντως δεν ακολουθήσαμε την συμβουλή του και βαλθήκαμε να χωθούμε σε κάθε στενό, να πιάσουμε κουβέντα με τους ντόπιους και τη μεγάλη παροικία Αράβων της περιοχής, να ανακαλύψουμε κάθε παρακμιακό μαγαζί, να αποφεύγουμε να απαντάμε στους κράχτες που σε σταματούν σχεδόν με το ζόρι για να αγοράσεις κάθε λογής πράγματα και σε ρωτούν αν είσαι Βραζιλιάνος ή Αργεντίνος, μιλώντας μία στα ισπανικά και μία στα πορτογαλικά. Για ευρωπαίος ούτε καν το υποψιάζονται και καλύτερα γιατί έχουν την τάση να θεωρούν τους ευρωπαίους πολύ πλούσιους…οπότε αν μπορείς να περάσεις για Αργεντίνος ή Βραζιλιάνος κάντο….

Τώρα κάποιος που μπορεί να βρεθεί στην Ciudad del Este και θέλει να την περάσει καλύτερα και να ψωνίσει φίρμες μπορεί; Ναι φυσικά. Από την Βραζιλία μέχρι την Αργεντινή πολύ πριν περάσεις τα σύνορα της Παραγουάης, υπάρχουν επιγραφές που σε προτρέπουν «επισκέψου την Παραγουάη, ψώνισε στη Μόνα Λίζα». Ακόμα και στη Βραζιλία στα ξενοδοχεία εχουν περιοδικά που αφιερώνουν ολόκληρες σελίδες στο μεγάλο εμπορικό κέντρο της «Μόνα Λίζα». Έχει ακριβές φίρμες σε ρούχα, τσάντες, είδη σπιτιού και ταξιδίου….τα πάντα. Πριν μπεις στην είσοδο αντικρίζεις πάνοπλους σεκιουριτάδες ενώ όλο το εμπορικό είναι εντυπωσιακό από τα μαγαζιά μέχρι τις χλιδάτες τουαλέτες του και το ακριβό εστιατόριο του. Είναι ένας άλλος κόσμος μέσα στη φτωχή πόλη της Παραγουάης.
Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση στους Παραγουανούς είναι ότι παρά τη φτώχια και τις κοινωνικές ανισότητες, πολλοί δεν χάνουν το χαμόγελο τους. Από τους μάστορες σε ένα φτωχό στενάκι που θα σου δώσουν πληροφορίες για την πόλη, μέχρι τον χαμογελαστό υπάλληλο του εμπορικού που αν του πεις από πού έρχεσαι θα σε ρωτήσει πληροφορίες για τη χώρα σου και θα σου πει για τα πέντε αδέρφια του, ενώ θα απορήσει γιατί στην Ευρώπη δεν παντρεύεστε στα 22 (!!!!)…
Σαφώς και η περιοχή θέλει προσοχή και πολλά μπορούν να συμβούν αλλά δεν μετανιώσαμε στιγμή για την επίσκεψη εκεί…ναι οι εικόνες της πόλης δεν είναι και οι καλύτερες, το να περάσεις το δρόμο μπορεί να αποδειχτεί μια περιπέτεια αλλά τελικά τα φτωχά και παρακμιακά μέρη μπορεί να έχουν τη δική τους χάρη και το δικό τους ταξιδιωτικό ενδιαφέρον….

 

[KIKI]

σε παρακολουθω με μεγαλο ενδιαφερον .... και περιμενω τη συνεχεια .

 

[makisg]

εγώ να δεις.

 

[underwater]

Πραγματικά ενδιαφέρουσα ιστορία alma μου! Αυτό το ταξίδι φαίνεται ότι συνδύαζε πολλά διαφορετικά στοιχεία και εναλλαγές!

 

[alma]

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια.
@underwater μου η αλήθεια είναι ότι οι εναλλαγές τοπίου είναι από μόνες τους πάρα πολλές στην Αργεντινή, όχι μόνο είναι τεράστια χώρα αλλά έχει και διαφορές σε κλίμα, καιρό, αρχιτεκτονική και επιρροές από μέρος σε μέρος. Τα άλλα μέρη είχαν κι αυτά διαφορές ειδικά αν συγκρίνω την φτωχή Παραγουάη, με την πλούσια Ουρουγουάη για παράδειγμα που επισκεφτήκαμε μετά. Αλλά νομίζω ότι αυτή είναι και η ομορφιά των ταξιδιών να βλέπεις διαφορετικά μέρη....κάθε τόπος έχει κάτι να σου δώσει....ακόμα κι όταν δεν έχει τη μεγαλοπρέπεια των κλασσικών προορισμών που επιλέγουν οι Έλληνες ταξιδιώτες συνήθως (Παρίσι, Ρώμη κλπ...)
Πιστεύω τη γοητεία του διαφορετικού την ένιωσες κι εσύ με το ταξίδι στο Κιργιστάν...

Στις χώρες της Λατινικής Αμερικής που επισκεφτήκαμε σε αυτό το ταξίδι, το βασικό κοινό μεταξύ τους ήταν ένα...η ζεστή συμπεριφορά των ανθρώπων....

 

[giannismits]

Εγώ εκτός από συγχαρητήρια για την πολύ όμορφη και ενδιαφέρουσα ιστορία, θέλω να πω πως αγαπάμε Τhalia Me γειά το καινούριο avatar!