Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Παραγουάη Argentina (y Brazil, Uruguay, Paraguay). Bienvenidos a la casa

[alma]

(Είχα τον Axel Kicillof τελευταία σε μια που μιλούσε αλλά δεν φαινόταν καλά...)

Γενικά στο Ιγκουασού θεωρώ ότι έχει πολλά που αξίζουν. Η φύση δεν σταματά να σε εκπλήσσει και αξίζει τα χρήματα για όλες τις δραστηριότητες.

 

[underwater]

Οι καταρράκτες φαίνονται απλά ΤΕΛΕΙΟΙ! Όπως και η γύρω περιοχή! Ζηλεύω!

 

[demie]

Φανταστικο τοπιο!!!
Αντε κ στα δικα μου!!!

 

[nicole.g.<3]

Γλυκιά alma δεν παίζεσαι!!!! Με έχεις τρελάνει με την ιστορία σου...ειδικά το τελευταίο κομμάτι με τους καταρράκτες με αποτελείωσε!!!
Ταξιδάρα κάνατε, μπράβο και πάλι μπράβο!

 

[alma]

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να περάσουμε την τελευταία μας νύχτα στη Βραζιλία με κοκτέιλ στην πισίνα ….στο δωμάτιο είδαμε λίγο ακόμα Telesur (όπως και τις προηγούμενες ημέρες) που αν και είχε ειδήσεις από πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, φυσικά επικέντρωνε στην κατάσταση στη Βενεζουέλα με εικόνες και ειδήσεις( που πραγματικά φαίνονταν πολύ διαφορετικές από την πληροφόρηση που φτάνει στην Ευρώπη για την κατάσταση στη Βενεζουέλα)…

Βγάλαμε και φωτογραφία τα τελευταία ρεάλ Βραζιλίας που μας είχαν απομείνει, πριν τα ξοδέψουμε….

Σε λίγο η τηλεόραση σε σχεδόν όλα τα βραζιλιάνικα κανάλια είχε ομιλία της Ρουσέφ που συνεχώς τόνιζε πόσοι καινούργιοι επιχειρηματίες και ανερχόμενη αστική τάξη δημιουργήθηκε στη χώρα, πόσο αναπτύσσονται… κλπ. Βέβαια δεν έχουν όλοι την ίδια γνώμη, γιατί αλλιώς μας τα είπαν οι ντόπιοι,από τους οποίους πολλοί έλεγαν ότι φοβούνται ότι θα χρεοκοπήσουν μετά τους Ολυμπιακούς….


Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για την επιστροφή στην Αργεντινή. Σταματήσαμε στο Hito Tres Fronteras, ένα σημείο που βρίσκεται στην πόλη Puerto Iguazú της Αργεντινής και αναφέρεται στα σύνορα μεταξύ των τριών χωρών, δηλαδή Αργεντινής, Βραζιλίας και Παραγουάης. Στο μνημείο είναι ζωγραφισμένες οι σημαίες και των τριών χωρών, είναι σαν ένας χώρος «αδελφοσύνης» μεταξύ τους, θα λέγαμε. Στο σημείο υπάρχει ένα παρκάκι και θέα στο ποτάμι, ενώ στη διαδρομή ένα σωρό πωλητές ημιπολύτιμων λίθων προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή των επισκεπτών..

Η επιστροφή στην Αργεντινή ήταν συγκινητική. Με τους περισσότερους από τους συνταξιδιώτες μας είχαμε κάνει πολύ καλή παρέα, μας είχαν βοηθήσει και τους είχαμε βοηθήσει σε διάφορα θέματα που προέκυψαν στις περίπου 5 ημέρες που περάσαμε μαζί…το πόσο ζεστοί είναι οι Αργεντίνοι που προέρχονται από τις μικρές πόλεις, όπως οι συνταξιδιώτες μας, μου έκανε εντύπωση. Οκ, περίμενα ότι δεν θα είναι ψυχροί όπως οι κάτοικοι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο…σχεδόν όλοι μου ζήτησαν τηλέφωνο, αν έχω facebook, το e-mail μου κλπ…Ομολογώ ότι όσο κι αν τους συμπάθησα σε κάποιους απέφυγα να τα δώσω, ενώ με κάποιους άλλους έχουμε πότε-πότε επικοινωνία…στη διαδρομή μας ρώτησαν γιατί δεν πάμε να μείνουμε κι εμείς μόνιμα στην Αργεντινή(!!!!!)

Τέλοσπαντων υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές που δεν χρειάζεται να περιγράψω άλλο… Σταματήσαμε για φαγητό στο αγαπημένο μου San Ignacio στην επαρχία Misiones όπου θυμηθήκαμε με νοσταλγία την ξενάγηση στο San Ignacio Mini και τα απομεινάρια της κοινότητας των ιεραποστόλων με τους ινδιάνους….

Η φτώχεια αυτής της επαρχίας αν και είναι φανερή, όλοι είναι αξιοπρεπέστατοι από τους μαγαζάτορες μέχρι τα χαμογελαστά παιδάκια με τις όμορφες φατσούλες με χαρακτηριστικά και από Ευρωπαίο και από Ινδιάνο, τα οποία αναγκάζονται να βγουν από νωρίς στο μεροκάματο και να βοηθήσουν τους γονείς τους.

Επιστρέψαμε και περάσαμε λίγο ακόμα χρόνο στην Κόρδοβα αλλά δεν χρειάζεται νομίζω να πω άλλα για αυτή την πόλη. Με συγκίνηση και με αρκετούς συγγενείς να μας συνοδεύουν στο αεροδρόμιο, πήραμε την πτήση για το Μπουένος Άιρες, το λεγόμενο «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής», από το οποίο είχαμε δει ελάχιστα την πρώτη μέρα της επίσκεψης μας στη χώρα και τώρα θα εξερευνούσαμε καλύτερα. Αυτή η τεράστια μητρόπολη με την αριστοκρατική Recoleta, το κομψό Palermo στο οποίο μείναμε και τις φτωχές γειτονιές όπως την Boca, δεν είναι μια πόλη που τη χορταίνεις εύκολα.

 

[alma]

Φτάσαμε βράδυ κουρασμένοι στο υπέροχο BuenosAires και συγκεκριμένα στην όμορφη γειτονιά του Palermo. Ήδη η εντύπωση της μισής μέρας που είχαμε περάσει στην πόλη στην αρχή του ταξιδιού μας, με το λεωφορείο που μας μετέφερε από το ένα αεροδρόμιο στο άλλο, με είχε εξιτάρει για τη συνέχεια. Οι φαρδιές λεωφόροι και τα μεγαλοπρεπή κτίρια δέσποζαν. Ακόμα και η βόλτα στην φτωχή περιοχή, στις όχθες του ποταμού με τους ντόπιους να ψαρεύουν παρά τις απαγορεύσεις και τις ταμπέλες που προειδοποιούσαν να μην καταναλώνει κανείς ψάρια από το ποτάμι ,μου είχαν προκαλέσει ενδιαφέρον για τη συνέχεια.

Την επόμενη μέρα μετά από ένα υπέροχο πρωινό ήμασταν έτοιμοι για εξερεύνηση. Το Buenos Aires εκτός από πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της χώρας, ήταν όπως είχα διαβάσει η πόλη της Νοτίου Αμερικής με τους περισσότερους επισκέπτες. Βγάλαμε στο μετρό μια κάρτα πολλαπλών διαδρομών και ξεκινήσαμε. Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν το εξής. Οι ντόπιοι από διάφορες επαρχίες (Misiones, Cordobaκλπ) μας είχαν πει ότι οι κάτοικοι του Buenos Aires, είναι πολύ διαφορετικοί από αυτούς, λιγότερο ζεστοί ,λιγότερο εξυπηρετικοί κλπ….Αυτό που εμείς διαπιστώσαμε στις μέρες που μείναμε εκεί ήταν το εξής : Όλοι οι κάτοικοι του Buenos Aires με τους οποίους συναναστραφήκαμε ήταν εξυπηρετικότατοι και ευγενέστατοι. Ναι σαφώς τόσο ζεστοί σαν τις επαρχίες της Αργεντινής, δεν είναι. Μιλάμε για μια μητρόπολη εκατομμυρίων. Δεν θα σου ζητήσουν μετά από λίγο να συζητήσετε πολιτικά, δεν θα σου πουν αμέσως τα προσωπικά τους, δεν θα θέλουν αμέσως να γίνεται φίλοι όπως γίνεται στις επαρχίες της Αργεντινής. Αλλά οι κάτοικοι του Buenos Aires ή Porteños, όπως αλλιώς τους λένε ήταν ευγενέστεροι και σαφώς εξυπηρετικότεροι από τους κατοίκους πολλών ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Αν ξέρουν αγγλικά ή όχι, δεν θα σας διαφωτίσω, μιλούσαμε μόνο ισπανικά. Αλλά λεπτομέρειες σε λίγο….

Μόλις αρχίζεις να περπατάς στην πόλη, τα εντυπωσιακά και μεγαλοπρεπή κτίρια, τα τεράστια πεζοδρόμια και οι φαρδιές λεωφόροι σου κάνουν μεγάλη εντύπωση. Η πόλη μαρτυρά το πλούσιο παρελθόν της και ότι κάποτε η Αργεντινή βίωνε οικονομική άνθηση….

Λίγες φωτογραφίες από τις πρώτες μας βόλτες στην πόλη…

Ο οβελίσκος που κατασκευάστηκε το 1936

Catedral Metropolitana de Buenos Aires. Μέσα υπάρχει το μαυσωλείο του General San Martin, του απελευθερωτή της χώρας, όπως τον αποκαλούν.

 

[alma]

Συνεχίζουμε την βόλτα μας κατευθυνόμενοι προς το προεδρικό μέγαρο, την περίφημη Casa Rosada (= τον Ρόζ Οίκο). Ένα προεδρικό μέγαρο με έντονο ροζ χρώμα λοιπόν, επιβλητικό και εντυπωσιακό όπως και η πρωτεύουσα της χώρας όπου βρίσκεται. Περνάμε από την περίφημη και με έντονη ιστορική σημασία πλατεία Plaza de Mayo. Γνωστή σε πολλούς από τις διαδηλώσεις που έκαναν εκεί οι μητέρες των εξαφανισμένων από την περίοδο της δικτατορίας, κρατώντας φωτογραφίες των παιδιών τους που είχαν εξαφανιστεί-δολοφονηθεί από τη χούντα…Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα και βλέπουμε πάλι πανό και διαμαρτυρία στην πλατεία, αυτή τη φορά από τους βετεράνους του πολέμου των Μαλβίνας(γνωστά ως Φώκλαντ), να έχουν κατασκηνώσει στην πλατεία και να ζητούν αναγνώριση για όσα πρόσφεραν….

Ένα γκράφιτι χαρακτηριστικό της άποψης των Αργεντίνων για την ονομασία των νησιών…

Η Casa Rosada ήταν υπέροχη εξωτερικά, δεν τη χόρταινα…

Η επόμενη στάση μας στην πόλη ήταν το Palacio Barolo. Από τα σημαντικότερα κτίρια της πόλης και ανακηρυγμένο ένα από τα «εθνικά ιστορικά μνημεία της Αργεντινής». Έχει 22 ορόφους , κατασκευάστηκε από ιταλό αρχιτέκτονα σύμφωνα με τη «θεία κωμωδία» του Δάντη. Και αυτό χωρίζεται σε τρία μέρη. Οι κάτω όροφοι αντιπροσωπεύουν την Κόλαση, ο πρώτος έως τον 14ο το «Καθαρτήριο» και ο 15ος εως τον 22ο τον Παράδεισο. Σήμερα αυτό το κτίριο έχει μία πιο πεζή χρήση και φιλοξενεί κυρίως γραφεία. Το ισόγειο είναι προσβάσιμο, όποτε το κτίριο είναι ανοικτό αλλά οι πάνω όροφοι είναι επισκέψιμοι μόνο με ξενάγηση συγκεκριμένες μέρες και ώρες .

Περπατήσαμε λίγο ακόμα στην πόλη και αποφασίσαμε να πάμε στην περίφημη συνοικία Boca... Πήραμε το τρένο ως ένα σημείο και μετά μας συμβούλεψαν να προτιμήσουμε ταξί για να φτάσουμε ως το κέντρο της πόλης…

Πολύχρωμη και τουριστική, κάπως κακόφημη και γοητευτική, φτωχή αλλά πλούσια στις εντυπώσεις που αφήνει στον επισκέπτη, τη Βοca την αγάπησα.

Σε κάθε βήμα οι εικόνες σε γεμίζουν…το περπάτημα στο περίφημο Caminito, οι ζωγράφοι που σε κάθε πίνακα αποτυπώνουν το πάθος του τάνγκο και το χρώμα της γειτονιάς.

Ακόμα κι αν οι ντόπιοι προσπαθούν να βγάλουν λεφτά με κάθε τρόπο, ακόμα και προτείνοντας σου να φωτογραφηθείς με τον σωσία του Μαραντόνα και φυσικά για να σου πουν τιμή σε ρωτούν από πού ήρθες και αν είσαι από Ευρώπη η τιμή ανεβαίνει, η Boca δεν παύει να είναι μια γειτονιά “not to miss” όταν επισκεφτείς το Buenos Aires…

 

[alma]

Φεύγοντας από την Boca σε πιανει μια νοσταλγία…Αφήνεις πίσω σου τα πολύχρωμα κτίρια, τα ζευγάρια που χορεύουν τανγκο στο δρόμο, το Caminito που είναι ο πιο γνωστός δρόμος της, το στάδιο της Βombonera, τα μαγαζάκια με κάθε είδους αναμνηστικά από τα κλασσικά μαγνητάκια και μπλουζάκια, μέχρι ομοιώματα του Μαραντόνα…

Αλλά έρχονται και οι ντόπιοι και η αστυνομία που σου λένε ότι η περιοχή δεν είναι ασφαλής το βράδυ (αυτή τη φορά τους ακούσαμε, γιατί ένα από τα επόμενα βράδια κάναμε του κεφαλιού μας και τριγυρίζαμε νύχτα σε περιοχές που μας απέτρεπαν από το να πάμε…) και τελικά φεύγεις και συνεχίζεις να βολτάρεις σε άλλες περιοχές της πρωτεύουσας που δικαίως είναι από τους τοπ τουριστικούς προορισμούς της Λατινικής Αμερικής…

Εκτός από το όμορφο Παλέρμο, όπου και μέναμε και είναι περιοχή με πολλά καλά εστιατόρια και ξενοδοχεία, ακριβές κατοικίες και κομψά μαγαζιά και ήταν η περιοχή όπου περάσαμε πολλά βράδια και τα πρωινά κάναμε κάποια από τα ψώνια μας για συγγενείς και φίλους, μία άλλη ενδιαφέρουσα περιοχή του Buenos Aires είναι το San Telmo. Περιοχή γνωστή για τα πολλά μαγαζιά με αντίκες, έργα τέχνης και αρκετά κτίρια αποικιακού στυλ.

Γνωστή είναι η αγορά του San Telmo… Το κτίριο Mercado de San Telmo κατασκευάστηκε από τον ίδιο Ιταλοαργεντίνο αρχιτέκτονα που σχεδίασε το γνωστό νεκροταφείο της Recoleta. Είναι εντυπωσιακό και διαθέτει εισόδους από πολλές πλευρές, ενώ μέσα στην τεράστια αγορά του χάνεσαι σε πάγκους με τρόφιμα, τσάντες, ρούχα, κοσμήματα ,αντίκες… τα πάντα.

Κάποτε η περιοχή απολάμβανε πλούτο και διέμεναν σε αυτήν Ισπανοί αριστοκράτες σε επαύλεις. Ωστόσο το 1871 την περιοχή χτύπησε επιδημία κίτρινου πυρετού και οι ανώτερες τάξεις την εγκατέλειψαν. Τα σπίτια κατοικήθηκαν αργότερα από Ιταλούς και άλλους μετανάστες που έφτασαν στην περιοχή.


Σήμερα η περιοχή προσελκύει όχι μόνο φιλότεχνους τουρίστες που θέλουν να αγοράσουν αντίκες (είδαμε πολλούς τέτοιους, αρκετοί από αυτούς Γάλλοι που διαπραγματεύονταν πανάκριβα αντικείμενα σε αντικερί) , αλλά και νεαρούς τουρίστες , παρέες και ζευγάρια που απλώς πίνουν έναν καφέ ή βολτάρουν στα στενά μιας περιοχής που αποπνέει αέρα ξεπεσμένης αριστοκρατίας ακόμα και σήμερα.

Βλέποντας τα παλιά κτίρια και κάποιες επαύλεις με τις περίτεχνες προσόψεις που πολλές από αυτές ήταν πια έτοιμες να καταρρεύσουν, ένιωθα λίγο μέρος της ιστορίας της περιοχής. Σαν να ξαναζούσαν πάλι μπροστά μου οι πρώτοι ένοικοι τους,οι πλούσιοι Ισπανοί και να τους άκουγες να περπατούν αγέρωχα και να δίνουν εντολές και ύστερα να έβλεπες την επιδημία, τον πόνο, τις προσπάθειες των γιατρών και την μετέπειτα ερήμωση της περιοχής. Και μετά από χρόνια, οι μετανάστες που πήγαν στην Αργεντινή με όνειρα και ελπίδες για μια καλύτερη ζωή, να γεμίζουν πάλι τα άδεια κτίρια…με φωνές, με χαρά, με ζωή στην νέα τους πατρίδα…με επιρροές από τα δικά τους ήθη και έθιμα και θρησκείες (μάλιστα στην περιοχή δημιουργήθηκε η πρώτη ρώσικη ορθόδοξη εκκλησία), που κάνουν το San Telmo, μια περιοχή με διάφορες επιρροές αλλά ταυτόχρονα τόσο Αργεντίνικη….

 

[alma]

Να πάμε στην Ουρουγουάη ή όχι; Ιδού το ερώτημα. Σε κάποια αγγλόφωνα σάιτ κάποιοι έλεγαν ότι η Colonia del Sacramento είναι μεν μια πολύ ωραία πόλη, αλλά το Buenos Aires, δεν το αφήνεις για εκδρομές αν δεν έχεις μια βδομάδα τουλάχιστον εκεί. Άλλοι έλεγαν ότι αξίζει. Εμείς που είχαμε περίπου 6 μέρες στο Buenos Aires, αποφασίσαμε να δώσουμε μία μέρα στην Colonia del Sacramento.


Η Ουρουγουάη θεωρείται η «Ελβετία της Λατινικής Αμερικής». Έχει καλό βιοτικό επίπεδο και είναι και αισθητά ακριβότερη από γειτονικές λατινοαμερικάνικες χώρες. Πολλοί λατίνοι παρόλα αυτά θεωρούν την Ουρουγουάη, βαρετή παρά την ομορφιά της και πιο «γεροντίστικη» σε σχέση με τη διασκέδαση και την πληθώρα επιλογών που έχεις σε άλλες λατινοαμερικάνικες χώρες.

Μόνο το Río de la Plata μας χώριζε λοιπόν από τη γειτονική Ουρουγουάη. Μπήκαμε στο ferry και ξεκινήσαμε να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι, όσα είχαμε διαβάσει και ακούσει. Το ferry ξεκίνησε να ξεμακραίνει από την Αργεντινή και ήταν γεμάτο Αργεντίνους που φαίνονταν να είχαν κάνει αυτή τη διαδρομή πολλές φορές και όχι μόνο για εκδρομή. Σε λίγο θα διαπιστώναμε το γιατί.

Μόλις φτάσαμε στην Colonia del Sacramento και περάσαμε τις τυπικές διαδικασίες, εκτός από κάποιους που είχαν κλείσει οργανωμένη εκδρομή και τους περίμενε λεωφορείο για να τους πάει στο κέντρο της πόλης, οι υπόλοιποι ξεκινήσαμε με τα πόδια. Πραγματικά η απόσταση είναι ελάχιστη μας πήρε μόνο κανένα δεκάλεπτο με τέταρτο να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης, το λεωφορείο δεν χρειάζεται.


Φτάσαμε λοιπόν και μπήκαμε στην τράπεζα να αλλάξουμε νόμισμα και να πάρουμε Ουρουγουανά πέσος. Τελειώσαμε πολύ γρήγορα, ενώ οι υπόλοιποι Αργεντίνοι σχημάτιζαν ουρές μέσα, προφανώς για κατάθεση χρημάτων.


Με το που μπαίνεις η πόλη αποπνέει μια ηρεμία. Απόλυτη. Από τα πάρκα μέχρι τους δρόμους, όλα φαίνονται να κυλούν ήρεμα και χαλαρά. Και ακριβά όπως θα διαπιστώναμε σύντομα. Η πόλη έχει υπέροχα αποικιακά κτίρια με έντονα χρώματα, προσεγμένα πάρκα και καθαρούς δρόμους. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της, είναι το ιστορικό της κέντρο και προστατεύεται από την Ουνέσκο ως σημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Με ένα ενιαίο εισιτήριο που κοστίζει μόλις 50 ουρουγουανά πέσος (από τα λίγα πράγματα που θεωρήσαμε οικονομικά στην πόλη), μπορείς να δεις όλα τα μουσεία που είναι ανοικτά τη συγκεκριμένη μέρα. Κάποια ανοίγουν εναλλάξ. Η πόλη πέρασε από τα χέρια των Πορτογάλων στους Ισπανούς και αντιστρόφως πολλές φορές στο παρελθόν. Έτσι υπάρχουν μουσεία εκείνης της περιόδου όπως το Μουσείο της Πορτογαλικής Περιόδου με αντικείμενα όπως όπλα, έπιπλα αλλά και χάρτες…Τα περισσότερα μουσεία είναι μικρά γύρω στα 2 δωμάτια το καθένα και τα γυρίζεις σε λίγα λεπτά. Είναι αρκετά συμπαθητικά αλλά δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες σε κανένα από αυτά. Προσωπικά περισσότερο από όλα μας άρεσε το Μουσείο Παλαιοντολογίας της περιοχής με απολιθώματα προϊστορικών ζώων όπως ο Glyptodon, που είναι συγγενής του σημερινού armadillo, ενώ εκτός από τα απολιθώματα προβάλλουν και ντοκιμαντέρ που σε κατατοπίζουν για τα είδη που έζησαν στην περιοχή.

Τα τηλέφωνα προς Ευρώπη κόστιζαν αισθητά ακριβότερα από ότι στα TeleCentros της Αργεντινής, ενώ ακριβότερο ήταν και το σούπερ μάρκετ. Ωστόσο είναι μια πόλη που χαίρεσαι να την περπατάς με ωραία σπίτια, ήρεμους κατοίκους και αύρα μιας άλλης εποχής. Ειδικά κάποιες μονοκατοικίες με κήπους δίπλα στις όχθες του ποταμού, τις ζήλεψα. Μου θύμισαν ελληνικό νησί, σε περίοδο άνοιξης ή φθινοπώρου που έχει την ηρεμία πριν γεμίσει από τουρίστες.

Καθίσαμε για φαγητό σε ένα από τα εστιατόρια που δεν φαινόταν πολύ τουριστικό σαν άλλα και ήταν κάπως μακριά από τα μουσεία. Δύο πιάτα ζυμαρικών με μία σαλάτα, κόστισαν μια τιμή που αντιστοιχούσε περίπου σε 70 ευρώ!!! Εκτός από τα τηλέφωνα και το σούπερ-μάρκετ και τα εστιατόρια ήταν ακριβότερα από την Αργεντινή. Το ίδιο ίσχυε και στα μαγαζιά που ρίξαμε μια ματιά για σουβενίρ.


Κάναμε άλλη μια βόλτα στις όχθες του ποταμού, χαζεύοντας τη θέα για λίγο ακόμα και πήραμε το δρόμο προς το ferry, για να επιστρέψουμε στο Buenos Aires. Όταν επιστρέψαμε είχε νυχτώσει και το «Παρίσι της Λατινικής Αμερικής», αυτή τη φορά θα μας έδειχνε την επικίνδυνη πλευρά του……

 

[alma]

Επιστρέφοντας από την Colonia, βγήκαμε από το λιμάνι και ενώ οι περισσότεροι κατευθύνονταν προς ταξί, αυτοκίνητα γνωστών ή έστω λεωφορεία, με έπιασε μια ακατανίκητη επιθυμία να εξερευνήσουμε την περιοχή γύρω από το λιμάνι περπατώντας προς έναν σταθμό μετρό που απείχε αρκετά από εκεί, έτσι ώστε να δούμε πολλά στο δρόμο μας. Παρόλο που είχε νυχτώσει για τα καλά αρχίσαμε να περπατάμε στην περιοχή, η οποία δεν ήταν και πολύ ελκυστική αλλά είναι ωραίο να βλέπεις όλες τις πλευρές μιας μεγαλούπολης. Ασφαλές; Μάλλον όχι ειδικά το βράδυ. Τεράστιοι ουρανοξύστες γεμάτοι γραφεία, είχαν στα περισσότερα σβηστά τα φώτα. Οι ελάχιστοι που είχαν ανοιχτά φώτα ήταν σε λίγους ορόφους. Οι περισσότεροι υπάλληλοι που έφευγαν τόσο αργά ήταν όλοι κατά ομάδες και κανένας δεν περπατούσε μόνος του….Ρωτήσαμε κάποιους αν πηγαίνουμε σωστά λέγοντας τους σε ποιο σταθμό μετρό σκοπεύαμε να πάμε και μας κοίταξαν ανήσυχοι. Πρότειναν να πάρουμε ταξί ή λεωφορείο ως εκεί ή καλύτερα να μην πάμε καθόλου. Δεν τους ακούσαμε… Συνεχίσαμε να περπατάμε για κανένα τέταρτο ακόμα, περνώντας και από την άλλη πλευρά του δρόμου που υπήρχαν μερικά μικρά μπαράκια….


Μετά τίποτα…. όλο ουρανοξύστες πάλι, σχεδόν καθόλου πεζοί και πάλι ελάχιστοι που έβγαιναν από γραφεία πάλι κατά ομάδες και περπατώντας γρήγορα… Άρχισα να θυμάμαι σκηνές από ένα κανάλι της Nova και την εκπομπή «Ο υπόκοσμος των πόλεων» όταν είχε αφιέρωμα στο Buenos Aires….Η περιοχή έμοιαζε κάπως επικίνδυνη να το πω…εννοείται ότι δεν βγάλαμε φωτογραφικές μηχανές ή χάρτη καθόλου και γενικά δεν κάναμε τίποτα που να δείχνει ότι είμαστε τουρίστες....μέχρι που είδαμε έναν αστυνομικό. Αισθανθήκαμε κάπως πιο ασφαλείς πήγαμε σχετικά κοντά του και εκεί τελικά βγάλαμε το χάρτη, ψάχνοντας πόσο απείχε πια αυτός ο σταθμός…. Εκείνος ήρθε κοντά χαμογελαστός και ρώτησε αν μπορεί να βοηθήσει…Μας είπε ότι ο συγκεκριμένος σταθμός θα ήταν κλειστός ήδη τέτοια ώρα, καθώς κλείνει νωρίς γύρω στις 10 το βράδυ, γιατί η περιοχή εκεί είναι επικίνδυνη. Έτσι κάποιοι σταθμοί κλείνουν νωρίτερα. «Ούτε εμείς δεν πάμε εκεί τέτοια ώρα» είπε. Ήταν καταλυτικό… Εννοείται δεν προτείνουμε σε κανέναν να κάνει κάτι παρόμοιο (άσχετα αν εμείς πιθανόν θα το ξανακάναμε….) Πήραμε ταξί και
γυρίσαμε πίσω στο Palermo, όπου βγήκαμε στη γνώριμη περιοχή μας…



Τις επόμενες μέρες τις περάσαμε σε πιο ασφαλείς και ακριβές περιοχές όπως η Recoleta, το Palermo και κάναμε και άλλη μια βολτίτσα στο San Telmo. Επισκεφτήκαμε και κάποια εμπορικά στα οποία οι τιμές ήταν σαφώς ακριβότερες από τα υπόλοιπα μαγαζιά και είχε ακριβά δερμάτινα, ρούχα, τσάντες τα πάντα. Τα πιο εντυπωσιακά ήταν τα αντικείμενα φτιαγμένα από την ημιπολύτιμη πέτρα Rodocrosita, που αποτελεί την «εθνική πέτρα της Αργεντινής» και εντυπωσιάζει με το βαθύ και έντονο χρώμα της.

 

[alma]

Την τελευταία μέρα αποφασίσαμε να την περάσουμε χαλαρά μια και είχαμε ξεποδαριαστεί τις προηγούμενες μέρες και νύχτες να γυρνάμε πάνω κάτι στην πανέμορφη πρωτεύουσα της Αργεντινής.

Κατευθυνθήκαμε λοιπόν για άλλη μια φορά σε περιοχές του Παλέρμο… Πρώτη στάση ο ζωολογικός κήπος. Αν και μετά από τόσες έντονες εντυπώσεις στο ταξίδι και τόσα θαύματα της φύσης που είδαμε, δεν περίμενα να αισθανθώ κάτι εξαιρετικό περάσαμε ένα υπέροχο πρωινό.

Κάποια από τα ζώα είναι ελεύθερα όπως τα περίφημα Patagonian mara, δίπλα στην ταμπέλα με την περιγραφή των οποίων γραφόταν “el orgullo nacional”, δηλαδή η «εθνική υπερηφάνεια» της χώρας. Είναι ένα γλυκύτατο ζωάκι που μοιάζει λίγο με κουνέλι, αλλά με μακριά πόδια, ζει σε διάφορα μέρη της Αργεντινής, κυρίως στην Παταγονία και μόλις μπαίνεις στον ζωολογικό μπορείς να αγοράσεις φαγητό για να το ταΐσεις. Μια και ζει ελεύθερο μέσα στον κήπο τρέχει πάνω-κάτω και μόλις δει φαγητό θα έρθει κοντά αλλά το πιο πιθανό είναι το μεγαλύτερο μέρος του φαγητού του, να του το πάρουν οι πάπιες που επίσης κυκλοφορούν ελεύθερες σε διάφορα μέρη του κήπου και είναι πιο τολμηρές από το mara.

Αν και στο ζωολογικό κήπο θα σας φανούν πολλά, στην πραγματικότητα το συμπαθέστατο ζωάκι είναι σχεδόν απειλούμενο με εξαφάνιση….

Τα είδη ζώων που έχει είναι πολλά, τίγρεις, λιοντάρια, καμηλοπαρδάλεις, ελέφαντες, ιπποπόταμοι,tapir americano, λάμα κλπ. Εντυπωσιακοί είναι οι χώροι διαμονής κάποιων από αυτά, όπως ο χώρος που φυλάσσονται οι ελέφαντες και οι καμήλες. Επίσης, υπάρχει χωριστός χώρος ερπετών και ενυδρείο που αξίζουν επίσκεψη.

Περάσαμε λίγη ώρα και στο χώρο των θαλάσσιων ελεφάντων, δίπλα στον οποίο μπορείς να αγοράσεις ψάρια για να τους ταΐσεις. Βέβαια, ειδικά μεταξύ των αρσενικών γίνεται μάχη για κάθε ψάρι. Για αυτό φροντίσαμε να αγοράσουμε αρκετά να φάνε όλοι….

Όπως και στην είσοδο τα αγαπημένα mara, μας συντρόφευαν ως την έξοδο από τον ζωολογικό….

Η βόλτα συνεχίστηκε χαλαρά στον διπλανό Βοτανικό κήπο με χιλιάδες είδη φυτών και ωραία αγάλματα. Ο βοτανικός κήπος εγκαινιάστηκε το 1898 από τον Γαλλοαργεντίνο αρχιτέκτονα Carlos Thays, για αυτό και ονομάζεται Jardín Botánico Carlos Thays. Στον υπέροχο κήπο, με φυτά από όλες τις ηπείρους, κάνουν τη βόλτα τους ή γυμνάζονται καθημερινά πολλοί ντόπιοι, διαβάζουν την εφημερίδα στα παγκάκια, βγαίνουν ραντεβού ή απλώς χαζεύουν τον κήπο, ενώ ένα σωρό γατούλες τρίβονται νωχελικά στα πόδια πολλών επισκεπτών.

Όμως όλα τα ταξίδια τελειώνουν και μένουν οι γλυκές αναμνήσεις που μας συντροφεύουν. Η ώρα που ο οδηγός που είχαμε κανονίσει να μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο πλησίαζε και εμείς έπρεπε να φύγουμε. Δεν θυμάμαι ποτέ σε κανένα ταξίδι να έχω αισθανθεί τόσο οικεία, ούτε να έχω αισθανθεί τόσο κοντά με τους ντόπιους όσο σε αυτό. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που έζησα και σε μια ιστορία σίγουρα δεν γράφονται όλα. Αυτό που θα κρατήσω μέσα στην καρδιά μου είναι η ζεστασιά των ανθρώπων που γνώρισα και το μοναδικό ταλέντο να σε κάνουν να νιώθεις δικός τους. Φυσικά υπήρχαν εξαιρέσεις αλλά ευτυχώς οι όμορφες στιγμές και οι ζεστοί, εξυπηρετικοί άνθρωποι ήταν η συντριπτική πλειοψηφία.


Φεύγοντας σαν να ξαναηχούσε στα αυτιά μου ένα τραγούδι που άκουγα στα μαθητικά μου χρόνια και με άγγιζε από τότε έντονα…

Rio de la Plata λοιπόν, ο ποταμός που ενώνει την Αργεντινή με την Ουρουγουάη και σε κάνει να λες:

‘’Soy del rio de la plata
Corazon latino ………Llevo siempre una sonrisa
Con mi sueño a cuestas
No tengo fronteras …..’’

 

[underwater]

Πολύ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου alma!
Άντε, και στα επόμενα εύχομαι (αν και καταλαβαίνω ότι ο πήχης έχει ανέβει πολύ υψηλά)!