ΗΠΑ Alaska through my eyes…

[Maria L.]

Seward - Anchorage

Η δεύτερη μας μέρα αν και δροσερή ήταν ηλιόλουστη συγκριτικά με την προηγούμενη είμασταν και πιο ξεκούραστοι, άρα καλός συνδυασμός για το hiking στο Exit Glacier National Park, που είχαμε στο πρόγραμμα και που είναι μόλις 15’ οδήγηση από το Seward.

Check out λοιπόν απο το ξενοδοχείο μιας και στη συνέχεια της ημέρας θα ανηφορίζαμε για το Anchorage, αλλά πριν φύγουμε μου χρωστούσα μια φωτό στο mural με τα puffins που έχει στο λιμάνι.

Το Exit Glacier στην ουσία είναι ένα από τα glaciers που είδαμε στο tour χθες και αποτελεί το μοναδικό glacier που μπορείς να επισκεφθείς με τα πόδια. Για να το απολαύσεις μπορείς να επιλέξεις ένα από τα trails ανάλογα με το χρόνο που διαθέτεις, πόσο ψηλά στο βουνό και κοντά στο glacier θέλεις να πάς και φυσικά με το βαθμό δυσκολίας που επιθυμείς.

Στο visitor center μπορείς να ρωτήσεις τους ranger για ότι απορίες μπορεί να έχεις και χρειάζεται να ξέρεις πριν ξεκινήσεις, αλλά μπορείς και να διαβάσεις τις αναλυτικές πληροφορίες που έχουν στο χώρο. Η γνώμη μου είναι πως κανείς δεν πρέπει να τις αγνοήσει, better be safe than sorry!

Το glacier πηγαίνοντας στο πάρκο

Αρχικά είχαμε αποφασίσει να πάρουμε μέρος στο hiking tour που προσφέρει ο/η ranger στο πάρκο, ο λόγος?
Οι αρκούδες!!
Και ναι ήρθε η ώρα να κάνουμε το bear talk…

Αναπόσπαστο κομμάτι της Αλάσκας και ένας από τους λόγους που έχει και αυτή την άγρια ομορφιά είναι γιατί οι άνθρωποι ζουν αρμονικά με τα ζώα. Είναι ξεκάθαρο πως εμείς είμαστε οι εισβολείς στο χώρο και όχι τα ζώα, άρα όποτε θελήσεις να έρθεις σε επαφή με τη φύση είναι πάρα πολύ πιθανό να συναντηθείς με κάποιο ζωάκι ή κάποιο μεγαλύτερο π.χ. αρκούδα.

Όταν αναζητήσεις οτιδήποτε για hiking στην Αλάσκα και όχι μόνο πάντα αναφέρουν το ενδεχόμενο ότι μπορεί να συναντήσεις αρκούδα.
Στα National parks μάλιστα έχει πίνακα ανακοινώσεων όπου αναγράφεται ημερομηνία και ώρα που εθεάθη κάποιο ζώο (αρκούδα, moose ) και πάντα ανανεώνεται για την ενημέρωση όλων!

Σε όλα τα trails έχει οδηγίες τι να κάνεις σε αυτη την περίπτωση, αλλά η δική μου ανησυχία, όπως και όλων υποθέτω, είναι πως ωραία τα διαβάζουμε και μαθαίνουμε τι να κάνουμε αλλά πόσο ψύχραιμα θα αντιδράσω στην πραγματικότητα αν έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με αρκούδα? Ευτυχώς δε χρειάστηκε να το μάθω αυτή τη φορά…

Βασικά καλό είναι να μην σε δει η αρκούδα αλλά αν σε αντιληφθεί σε καμία περίπτωση δεν της γυρνάς την πλάτη να τρέξεις.
Αντιμετωπίζεις αλλιώς την brown/grizzly bear από την black bear.
(Και εγώ αναρωτιέμαι: Θα έχω την ψυχραιμία να ξεχωρίσω τι χρώμα είναι και να φερθώ ανάλογα? )

Με την καφέ αρκούδα αν σε δει και ξεκινήσει επίθεση απλά you are playing dead, ξαπλώνεις στο έδαφος και αυτή θα έρθει να σε μυρίσει και μετά θα φύγει. Τώρα πως μπορείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου όταν την έχεις από πάνω σου να σε μυρίζει και να προσπαθείς να μην κουνιέσαι, πιστέψτε με δεν ξέρω πως το κάνεις!

Με τη δε μαύρη αρκούδα αν σε δει και ξεκινήσει επίθεση you are fighting back. Η μαύρη μας είπαν πως είναι από τα πιο δυνατά ζώα στο δάσος και τη σέβονται/φοβούνται όλα τα υπόλοιπα ακόμα και ολόκληρη αγέλη λύκων της δίνει το χώρο της!
Γενικά προτείνουν να έχεις bear spray για κάθε είδος αρκούδας, και αν χρειατεί να το χρησιμοποίησεις ψεκάζεις προς τα κάτω και η μυρωδιά θα ανέβει ψηλά να την αναπνεύσει και να απωθήσει την αρκούδα μακρυά.
Οι αρκούδες δεν πλησιάζουν εύκολα μεγάλα γκρουπ ατόμων (πάνω από 5-6) κυρίως πάνε σε 1 ή 2 άτομα, γι’αυτό it’s highly recommended να μην είσαι μόνος στο δάσος.
Επίσης να κάνεις φασαρία όσο περπατάς δηλαδή χρειάζεται να μιλάς συνεχώς και δυνατά για να ακούγεσαι αλλά την ίδια στιγμή να είσαι προσεκτικός σε ότι ήχους ακούς.

Εμείς δεν έχουμε εξοικείωση με άγρια ζώα άρα γενικά σε όλο το ταξίδι είχα στο μυαλό μου πως θα πρέπει να είμαστε πάντα μέρος ενός γκρουπ ή κοντά σε κάποιο.
Φτάνοντας όμως εκεί είδαμε πως είχε πάρα πολύ κόσμο και ένιωσα ασφαλής. Ακολουθήσαμε λοιπόν ένα από τα γκρουπ για να νιώθουμε καλά και ανεβήκαμε μέχρι ένα καλό σημείο να απολαύσουμε τη θέα.

Στη διαδρομή έχει πινακίδες με χρονολογίες ξεκινώντας από το 1917 που δείχνουν τα εκάστοτε σημεία που έφτανε το glacier τη χρονιά που αναγράφεται στην πινακίδα.

Είναι εντυπωσιακά τρομακτική η ταχύτητα που έχουν λιώσει οι παγετώνες τα τελευταία χρόνια…

Όπως μας ανέφερε χαρακτηριστικά στην ξενάγηση χθες ο καπετάνιος γενικά στις συναναστροφές μας όλοι αποφεύγουμε να συζητάμε για θέματα που θα προκαλέσουν ένταση και αντιπαραθέσεις όπως: για πολιτική, θρησκεία και κλιματολογική αλλαγή. Θα ήταν όμως υποκριτικό να μιλήσεις για την Αλάσκα χωρίς να αναφερθείς σε climate change γιατί πολύ απλά η αλλαγή είναι ορατή συγκριτικά με τις υπόλοιπες περιοχές που ζούμε οι περισσότεροι.
Φυσικά είναι λογικό να λιώνουν οι πάγοι, (δε ζούμε πλέον σε Ice Age) αλλά ο ρυθμός που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια είναι κάτι που δεν μπορείς να προσπεράσεις…

Εδώ φαίνεται η ταχύτητα με την οποία έχουν λιώσει μόνο τα τελευταία 14 χρόνια…

Και με το βίντεο ίσως να είναι ακόμη καλύτερη η απεικόνιση….

Exit Glacier

Αν αφήσεις αυτή τη σκέψη στην άκρη και just be in the moment είναι πραγματικά υπέροχο πόση ηρεμία και γαλήνη θα νιώσεις κοιτώντας το τοπίο. Σαν να βρίσκεσαι σε πίνακα ζωγραφικής… Και εκεί είπα στο Δημήτρη: Θυμάσαι εκείνο τον ζωγράφο στην τηλεόραση που προσπαθούσε να μας μάθει να ζωγραφίζουμε? Το έδειχνε στην τηλεόραση όταν είμασταν μικρά. (Αν ανήκετε στο ηλικιακό γκρουπ το δικό μου φυσικά) Ε, σε αυτού τον πίνακα μέσα νιώθω να είμαι.
Τις επόμενες μέρες ψάχνοντας πληροφορίες για μια περιοχή μου εμφανίστηκε η φωτογραφία του εν λόγω ζωγράφου, Bob Ross, και φυσικά εξηγήθηκε το feeling που είχα μιας και διάβασα πως η επιρροή του για τα δάση και τα βουνά που ζωγράφιζε, με χαρακτηριστικά τα έλατα, ήταν από την Αλάσκα όπου και έμενε αρκετά χρόνια.

Ολοκληρώσαμε την όμορφη βόλτα μας και σιγά σιγά θα περνάμε το δρόμο για το Anchorage,
και σήμερα ευτυχώς ήταν μέρα και χωρίς βροχή άρα θα μπορούσαμε να δούμε γύρω τριγύρω…

Η διαδρομή Anchorage - Seward, ο Seward Highway, θεωρείται από τις πιο όμορφες διαδρομές στην Αλάσκα. Το μεγαλύτερο κομμάτι είναι κατά μήκος της ακτογραμμής και πραγματικά δεν ξέρεις που να πρωτο κοιτάξεις, που να σταματήσεις και τι να πρωτοδείς…

Κάποτε έβγαζα περισσότερες φωτογραφίες και βίντεο στα ταξίδια μας. Τα τελευταία χρόνια νομίζω πως αρχικά προτιμώ να απολαύσω το τοπίο ή όποια εικόνα έχω μπροστά μου και στη συνέχεια να βγάλω φωτογραφία ή όχι απαραίτητα… μάλλον μεγαλώνω…

Σταματήσαμε σε καναδυό μέρη αλλά σήμερα δεν θα κάναμε πολλές στάσεις. Βρήκαμε όμως τα σημεία που θα σταματούσαμε την επόμενη μέρα μιας και θα περνούσαμε πάλι από εκεί.
Το check in στο ξενοδοχείο στο Anchorage ήταν στις 4pm και έτσι προτιμήσαμε να πάμε πρώτα για φαγητό κάπου στο κέντρο κοντά στο ξενοδοχείο.
Επιλέξαμε την brewery & pizzeria: Moose’s tooth που για να έχει 10.500 reviews στο google maps, σίγουρα κάτι καλό θα κάνουν!

Στο Anchorage από ότι καταλάβαμε υπάρχουν 4-5 μεγάλες μπιραρίες που πηγαίνει η πλειοψηφία των τουριστών αλλά και ντόπιων, και γι’αυτό υπάρχει πάντοτε μεγάλη αναμονή, και όταν λέω μεγάλη εννοώ έως και 1 ώρα! Δεν έχει δυνατότητα κράτησης απλά πηγαίνεις εκεί και ο/η host θα σε βάλει στη λίστα αναμονής και θα σου έρθει μνμ όταν είναι έτοιμο το τραπέζι σου. Εντυπωσιαστήκαμε, όχι με την καλή την έννοια, γιατί πχ στο DC δεν έχουμε ποτέ τέτοια αναμονή…Αλλά it is what it is…
Το καλό είναι πως όσο περιμένεις δοκιμάζεις και καμιά μπίρα! Όλοι όσοι είναι σε λίστα αναμονής είναι με μια μπίρα στο χέρι…
Οι πίτσες vegan και μη ήταν πεντανόστιμες, οι μπίρες σούπερ, ωραία ατμόσφαιρα και καλή εξυπηρέτηση. Άρα έτσι δικαιολογείται η βαθμολογία του μαγαζιού.

Μου άρεσε το moose theme του πιάτου…

Το απαραίτητο flight

Οι πίτσες μας, όπου αυτή με το καρότο είναι η non vegan

Από εκεί ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, Hyatt place Midtown, ($400/per night breakfast included) όπου και θα μέναμε 3 βράδυα, τα περισσότερα στο ίδιο μέρος…
Το επιλέξαμε αφενός γιατί το κλείσαμε με Hyatt πόντους και δεν πληρώσαμε και αφετέρου για να έχουμε και ότι amenities παρείχε το ξενοδοχείο.

Αφού τακτοποιηθήκαμε θα βγαίναμε την πρώτη μας βόλτα στο Anchorage.
Βγάλαμε την καθιερωμένη φωτό του mural, που νομίζω πως πλέον θα βρεις σε κάθε Αμερικάνικη πόλη.

Από εκεί θα κατευθυνόμασταν προς το Tony Knowles Coastal trail για λίγο περπάτημα να χωνέψουμε, όχι για να κάνουμε όλη τη διαδρομή είναι 11 μίλια, αλλά για να πάρουμε μια μικρή γεύση. Το trail έχει πολύ ωραία θέα καθώς εκτείνεται κατά μήκος στη θάλασσα και προσφέρεται για περπάτημα, τρέξιμο, ποδηλασία.

Και surprise surprise το trail βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην 49th State Brewery που είναι ένα από τα μέρη που είχαμε στο πρόγραμμα μας να δοκιμάσουμε για φαγητό τις επόμενες μέρες.

Η brewery βρίσκεται σε πολύ καλό σημείο, και με 3 ορόφους σου δίνει την ευκαιρία να απολαύσεις τη θέα από ψηλά. Μπήκαμε μέσα να δούμε το χώρο και με την ώρα να έχει πάει 10pm όταν ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο πετύχαμε τη δύση του ηλίου που ήταν όμορφο bonus!

Θα κλείναμε τη μέρα μας με ένα βραδινό vegan παγωτάκι, από το Wild scoops, που βρίσκεται μέσα στο χώρο της μπυραρίας. Γενικά δεν είμαι fan των παγωτών και αυτό θα ήταν το πρώτο του καλοκαιριού για μένα!! Δεν έφαγα στο DC όλο το καλοκαίρι με 40+ βαθμούς και έφαγα το πρώτο μου ένα δροσερό βράδυ στην Αλάσκα φορώντας σκουφί…

Άλλη μια όμορφη μέρα έφτασε στο τέλος της και για εμάς ώρα για ξεκούραση, άλλωστε ήταν και βράδυ επισήμως.

 

[Maria L.]

Anchorage - Girdwood - Palmer


Ξημέρωσε η τρίτη μας μέρα και ο καιρός θα ήταν σούπερ!!
Ηλιόλουστη καλοκαιρινή ημέρα με πρόβλεψη τους 25 βαθμούς για το μεσημέρι και μας έφτιαξε ακόμη περισσότερο τη διάθεση!
Σήμερα θα πηγαίναμε στο Alyeska Resort στην πόλη Girdwood για hiking στο North Face trail.

Η διαδρομή θα ήταν μέσω του Seward Highway και θα είχαμε την ευκαιρία να σταματήσουμε σε διάφορα σημεία κατα μήκος του Κόλπου Τurnagain Arm, που είχαμε βάλει στο μάτι από χθες. ‘Ενα απο αυτά είναι το Beluga Point, που τι άλλο θα είχε? Beluga whales!
Αυτές οι φάλαινες είναι άσπρες, δεν είναι πολύ μεγάλες και περισσότερο θυμίζουν δελφίνι παρά φάλαινα. Χρονικά ο Αύγουστος είναι καλός μήνας για να τις δεις και ιδίως σε αυτό το σημείο, εξ ου και το όνομα του.
Το νερό είναι σχετικά ρηχό και αμμώδες, όπως τους αρέσει και αν σταθείς για λίγο εκεί το πιο πιθανό είναι να δεις κάποια.
Πήγαμε και εμείς λοιπόν και πρόσεξα πως ο κόσμος ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδης γιατί όντως
είχε μερικές να σουλατσάρουν.

Δεν βγαίνουν πολύ έξω, άλλωστε δεν μπορούν σε τόσο ρηχό νερό, αλλά τις βλέπεις. Μακάρι να μπορούσαμε να τις δούμε ολόκληρες… Αν τις αναζητήσετε online θα δείτε πόσο όμορφες είναι!
Σαν ψεύτικες πραγματικά!

Beluga whale


Σταματήσαμε σε μερικά ακόμη σημεία μέχρι να στρίψουμε αριστερά και να κατευθυνθούμε προς το βουνό.

Το τρένο που σε πηγαίνει είτε προς το Νότο είτε προς το Βορρά περνάει από τα καλύτερα σημεία! Αν είσαι τυχερός θα απολαύσεις και whale watching

Και να ‘μαστε και στον προορισμό μας!
Σε ένα συγκρότημα πολύ σωστά οργανωμένο με ξεκάθαρες πινακίδες που να πας να παρκάρεις για οποιαδήποτε δραστηριότητα ή λόγο βρίσκεσαι εκεί. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο βέβαια, είναι πολύ καλοί οι Αμερικάνοι σε αυτό το κομμάτι είτε πρόκειται για δημόσιο ή ιδιωτικό χώρο.

Το Alyeska Resort αν και βασικά είναι ski resort, είναι εξίσου επισκέψιμο και χωρίς να έχει χιόνια. Βρίσκεται μόλις 50’ από το Anchorage και αποτελεί σύνηθες προορισμό τόσο τουριστών όσο και ντόπιων.

Εμείς θέλαμε να κάνουμε hiking και να χρησιμοποιήσουμε το aerial tram. Πήγαμε να ρωτήσουμε πόσο κοστίζουν τα εισητήρια για το tram και ο υπάλληλος μας είπε πως το κόστος ήταν $50/άτομο both ways ή αν ανέβεις με τα πόδια το βουνό η επιστροφή είναι δωρεάν. Μας πρότεινε να κάνουμε το δεύτερο μας είπε πως είναι σχετικά “εύκολη” η ανάβαση και είναι προτιμότερο να ανέβεις με τα πόδια πάρα να κατέβεις γιατί τα γόνατα θα ταλαιπωρηθούν πολύ στο κατέβασμα. Αφού τον ρωτήσαμε εάν είχε εντοπιστεί καμία αρκούδα και μας απάντησε αρνητικά αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την ανάβαση του North Face trail.

Οι ενημερωτικές σημάνσεις και πινακίδες είναι κυριολεκτικά παντού!

Να σημειώσω πως αν κάποιος δει αρκούδα ή moose (το moose talk θα το κάνουμε παρακάτω) πάντοτε το αναφέρει, όπως δηλαδή κάνουν και στα National parks, για να ενημερωθούν όσοι θα πάνε στην περιοχή για περπάτημα ή camping.

Το trail είναι απότομο και αισθάνεσαι το υψόμετρο κατευθείαν!
Σε ορισμένα σημεία που είναι ιδιαίτερα steep έχουν βοηθήσει κάπως την ανάβαση τοποθετώντας κάποια ξύλα ή πέτρες που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως σκαλοπάτια αλλά γενικά είναι πολύ απότομο που ακόμη και αυτά τα “σκαλοπάτια” νομίζεις πως δεν σου δίνουν τόση ώθηση. Σε κάθε περίπτωση καλό είναι να έχεις walking sticks, εμείς τα βρήκαμε ιδιαίτερα χρήσιμα, όπως και αρκετοί από τους υπόλοιπους αναβάτες.

Δεν είχε πάρα πολλά άτομα να ανεβαίνουν εκείνη την ώρα αλλά είχε πλάκα γιατί συναντούσες συνεχώς τα ίδια άτομα που άλλοτε σε περνούσαν όταν έκανες εσύ στάση και λίγο πιο κάτω θα προπορευόσουν εσύ μετά τη δική τους στάση. Μιλήσαμε με ένα ζευγάρι ντόπιων που είναι σίγουρα πολύ outdoorsy, μεγαλύτερης ηλικίας από εμάς, που κάνουν αυτή την ανάβαση μια φορά το χρόνο και μας ανέφεραν πως είναι challenging hiking…
Η ηλιόλουστη μέρα έκανε την ανάβαση πολύ ευχάριστη και πολύ ζεστή την ίδια στιγμή. Και όσο ανέβαινες απολάμβανες την ομορφιά ολοένα και από πιο ψηλά.

Ωραία φαίνεται το chalet εκεί πάνω


Alyeska

Φτάνοντας δε στον πολυπόθητο προορισμό μας ήταν ώρα να απολαύσουμε το μαγευτικό τοπίο

Alyeska aerial tram

με μια δροσερή μπυρίτσα πριν πάρουμε το aerial tram για την επιστροφή.

Την ώρα που είμασταν στην κάθοδο στο aerial tram βλέπαμε από κάτω παρά πολύ κόσμο να ανεβαίνει.

Και μια φωτό από κάτω κοιτώντας προς το chalet για να δεις που ανέβηκες…

Στην επιστροφή μας και στην ουσία λίγο πιο κάτω από το resort, surprise surprise υπάρχει μια ωραία μπυραρία και σταματήσαμε και εκεί για ένα flight να δοκιμάσουμε αν είναι καλές οι μπύρες και στο Girdwood…
And the verdict is: ναι είναι σούπερ!! Αν είσαι και λάτρης των IPA όπως είμαστε εμείς σίγουρα θα είσαι super happy!!
Είχε τόση ζέστη, γύρω στους 25 βαθμούς, που καθίσαμε με κοντομάνικο έξω κάτω από ομπρέλα και ένιωσα πως κάναμε blend in με τους ντόπιους που ήταν συνεχώς με κοντομάνικα και σορτσακια…

Ίσως ήταν και η μοναδική μέρα που ένιωσα πως ήταν καλοκαίρι έστω και για μερικές ώρες…
Να μην παρεξηγηθώ, δεν μου έλειψε καθόλου η ζέστη αλλά ήταν ωραία αίσθηση για λίγο να σε δει ο ήλιος…

Συνεχίσαμε την επιστροφή προς το Anchorage και το ξενοδοχείο για να ετοιμαστούμε για τη βόλτα στο κέντρο και το βραδινό μας.
Σήμερα ήταν η σειρά για φαγητό στην 49th State Brewing που είχαμε δει την προηγούμενη μέρα και μας είχε αρέσει πάρα πολύ.
Φτάνοντας είδαμε μια τεράστια ουρά και κόσμο να κατεβαίνει από ένα εκδρομικό λεωφορείο και να περιμένει επίσης για να μπει μέσα. Ευτυχώς μέχρι να παρκάρουμε τους είχαν βάλει μέσα ήδη όλους από το λεωφορείο και είχαμε μια αναμονή μισής ώρας μόνο. Μας έσωσε το γεγονός πως είμασταν party of two γιατί οι πιο μεγάλες παρέες είχαν μεγαλύτερη αναμονή.

Το μέρος είχε πολύ ωραίο vibe, ωραίο φαγητό και μπύρες. Τι άλλο καλύτερο?

Τοίχος με live moss για decor

My plant based burger

His fish and chips

και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η μέρα μας. Με γεμάτη κοιλιά και πολλές όμορφες εικόνες πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο.


Η τέταρτη μέρα μας στην Αλάσκα ξεκινούσε και είχαμε δυο επιλογές για να εντάξουμε στο πρόγραμμα μας, και οι δύο προτεινόμενες από local sites. Η πρώτη ήταν να πάμε με το αυτοκίνητο μέχρι το Homer, 4 ώρες νότια του Anchorage (8 ώρες διαδρομή συνολικά μιας και δεν προβλεπόταν διαμονή εκεί) που θα μας άφηνε λίγο χρόνο για στασεις στην πορεία της και όχι πολύ χρόνο για τον ίδιο τον προορισμό. Η δεύτερη ήταν να κάνουμε hiking σε κάποια μέρη που είναι σχετικά κοντά στην πόλη. Επικρατέστερη ήταν η δεύτερη επιλογή γιατί πραγματικά δε νομίζω πως θα ήθελα να θυσιάσουμε χρόνο από περπάτημα στη φύση για μια τόσο μεγάλη διαδρομή με αυτοκίνητο.

Ο καιρός σήμερα προβλεπόταν με ήλιο αρχικά αλλά με αρκετό αέρα και στη συνέχεια θα μας τα χαλούσε λίγο.

Η πρώτη μας διαδρομή ήταν το Flattop Mountain μέρος του Chugach State Park (ένα από τα τέσσερα μεγαλύτερα state parks της Αμερικής) μόλις μισή ώρα από το Anchorage. Αγαπημένος προορισμός για περπάτημα των κατοίκων και από το όνομα του έχεις μια ιδέα γιατί το λένε έτσι, μιας και πρόκειται για επίπεδη κορυφή που σου δίνει εξαιρετική θέα όλης της πόλης και με καθαρό ουρανό χωρίς σύννεφα βλέπεις ακόμη και το Denali, το πιο ψηλό βουνό της Βόρειας Αμερικής.

Ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο μέχρι την έναρξη του trail και ξεκινήσαμε!

Στη διαδρομή, παρόλο που το μονοπάτι είναι πολύ καθαρό από δέντρα και φυτά μπορείς να δεις και διαφορετικές εικόνες.
Εδώ πχ περπατάς σκυμμένος και αναλόγως με το ύψος σου σκύβεις περισσότερο ή λιγότερο.

Πράγματι η θέα είναι πολύ όμορφη όλης της πόλης του Anchorage και κάνοντας το μονοπάτι που στην ουσία είναι ένα loop της κορυφής, έχεις την ευκαιρία να δεις όλη την περιοχή από όλα τα σημεία.

Το βουνό δεν έχει πολλά δέντρα στην κορυφή όπου αφενός επιτρέπει να βλέπεις παντού αφετέρου όταν φυσάει ο αέρας είναι υπερβολικά δυνατός και δυσκολεύει την επιλογή να μείνεις παραπάνω…

Έχει και μια πυξίδα που σου δείχνει τα σημεία ενδιαφέροντος που μπορείς να διακρίνεις στον ορίζοντα.

Στο βάθος ακολουθώντας νοητά τη γραμμή φαίνεται και το Mount McKinley γνωστό ως Denali.

Είναι καθαρά θέμα τύχης να δεις το βουνό μιας και συνήθως είναι κρυμμένο πίσω από σύννεφα.

Δεν μείναμε παραπάνω, άλλωστε από τον αέρα δεν άκουγα ούτε την σκέψη μου, πήγαμε προς το αυτοκίνητο για να αποφασίσουμε τη συνέχεια της ημέρας μας.

Επιλέξαμε να πάμε μια ώρα πιο βόρεια στο Palmer, όπου βρίσκεται ο Matanuska river, ο οποίος τροφοδοτείται από το ομώνυμο Matanuska Glacier.

Ακριβώς στη μέση της διαδρομής είναι ένα επίσης πολυσύχναστο trail, το Thunderbird Falls, family friendly άρα πολύ εύκολο, που θα σταματούσαμε για hiking.

Ωραία μίνι βόλτα μέχρι τον καταρράκτη με αρκετό κόσμο όλων των ηλικιών και με σχεδόν καθόλου αέρα συγκριτικά με την προηγούμενη εμπειρία μας…

Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας για το Palmer αλλά πριν πάμε στο ποτάμι θα κάναμε μια στάση για φαγητό στην bleeding heart brewery που μας έκανε κλικ κοιτώντας τις επιλογές μας στην περιοχή. Πολύ ιδιαίτερο και funky place που σίγουρα δεν περιμένεις να βρεις σε μικρότερες πόλεις.

a nice one from the bathroom

Μπίρες τσεκ!

Τα πιάτα μας ήταν ειλικρινά πεντανόστιμα, πολλά μπράβο!!

Ο καιρός είχε αρχίσει να αλλάζει πολύ γρήγορα και ενώ πήγαμε με ήλιο, μέσα σε μια ώρα άλλαξε τελείως με τα σύννεφα να έχουν γεμίσει τον ουρανό και σιγά σιγά άρχισε να ψιχαλίζει.

Δεν είμασταν μακρυά από το Overlook Matanuska River, 5’ οδήγηση ήταν η απόσταση αλλά φαινόταν πως δεν θα μπορέσουμε να περπατήσουμε στο πάρκο που θέλαμε με αυτο τον καιρό. Άρχισε να κάνει κρύο και παρόλο που ήταν μόνο 3pm το μεσημέρι είχε σκοτεινιάσει σαν να πλησίαζε βράδυ.

Αρκεστήκαμε λοιπόν σε λίγες στιγμές έξω και πήραμε το δρόμο για πίσω.

Την υπόλοιπη μέρα την περάσαμε χαλαρά στο Anchorage, με βόλτα downtown

πίνοντας καφεδάκι, κάνοντας λίγα ψώνια και για να κλείσουμε τη βραδιά στo Glacier Brewhouse bar για να τσιμπήσουμε κάτι και να δοκιμάσουμε και καμιά μπίρα


Αύριο θα φεύγαμε από Anchorage και θα πηγαίναμε βόρεια στο Denali, το δεύτερο National Park που επισκεφθήκαμε στην Αλάσκα.
Συνολικά καταφέραμε να πάμε σε τρία πάρκα όπως έχω αναφέρει στην αρχή.
Το ταξίδι μας το έχω λοιπόν χωρισμένο σε τρία μέρη στο μυαλό μου όπως είναι συνδυασμένα με αυτές τις τρεις επισκέψεις μας.

Μιας και το πρώτο κομμάτι θα τελείωνε ήρθε και στιγμή να κάνω και την πρώτη εκτίμηση των όσων είδαμε και κάναμε ως τώρα.

Λίγα λόγια για το Anchorage που δεν ανέφερα ως τώρα…

Είναι η πιο πυκνοκατοικημένη πόλη της Αλάσκα (περίπου 400.000 κάτοικοι το 40% του συνολικού πληθυσμού της πολιτείας) και η αλήθεια είναι πως παλαιότερα νόμιζα πως ήταν η πρωτεύουσα γιατί βασικά αυτήν άκουγα ή έβλεπα σε ταινίες αν αναφερόταν η Αλάσκα.
Είναι στο νότιο κομμάτι της πολιτείας και αποτελεί το βασικό της λιμάνι.
Είναι μια τυπικά αμερικάνικη πόλη σχεδιασμένη για χρήση με αυτοκίνητο, που για να είμαι ειλικρινής με τις εδώ καιρικές συνθήκες μου φαίνεται και λογικό.
Η ίδια η πόλη ίσως να μην μου άφησε ιδιαίτερες εικόνες αλλά η εγγύτητα σε πάρκα, δάση και επαφή με τη φύση είναι εξαιρετική!
Είναι η πιο καθαρή πόλη που έχω δει (και πολιτεία όπως διαπίστωσα γενικά από όλο το ταξίδι) μιας και δεν υπάρχουν πουθενά καλάθια/κάδοι απορριμμάτων στους δρόμους. Ότι σκουπίδια έχεις τα κρατάς για το σπίτι ή το ξενοδοχείο που μένεις.

Φαίνεται πως σέβονται το μέρος που μένουν!
Αυτές οι πινακίδες υπάρχουν παντού στην πόλη

Επίσης σχεδόν όλα τα σπίτια, εμπορικά κέντρα, δημόσια κτίρια, ξενοδοχεία έχουν στον προαύλιο τους χώρο λουλούδια και γλάστρες προσεγμένα και περιποιημένα.

Πάνω κάτω από όσες γειτονιές περάσαμε…
Ο κόσμος είναι ευγενικός και παίρνει γενικά το χρόνο του, καμία βιασύνη.
Α και να μην ξεχάσω πως τηρούν τους νόμους κατά γράμμα, ιδίως όσον αφορά το πάρκινγκ, τι εννοώ?
Στο κέντρο το πάρκινγκ είναι επί πληρωμή είτε στο δρόμο είτε σε χώρο πάρκινγκ.
Αν λοιπόν π.χ. η ώρα σου λήγει στις 5pm πρέπει να φύγεις ή να ανανεώσεις έγκαιρα.
Στις 5:01 έχει έρθει άτομο για έλεγχο και σου γράφει κλήση.
Ίσα που τη γλιτώσαμε μια μέρα

Σε αντίθεση με το Anchorage όλες οι άλλες πόλεις που πήγαμε είχαν το χαρακτήρα τους και την ομορφιά τους η καθεμία.

Όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι, τα ξενοδοχεία και Airbnb την περίοδο που πήγαμε είχαν ένα μέσο όρο κοντά στα $300/ βραδιά.
Το boat tour στο Seward στο Kenai Fjord NP κόστισε $300/άτομο.

Όλες οι δραστηριότητες καλό είναι να κλείνονται όσο το δυνατόν νωρίτερα, εμείς όλα τα κλείσαμε ενάμιση μήνα πριν το ταξίδι, ιδίως τις πιο popular γιατί στην ουσία όλo το υπόλοιπο πρόγραμμα χτίστηκε γύρω από τα αctivities που διαλέξαμε.

...και κάπως έτσι είχε έρθει η ώρα να πούμε ένα προσωρινό αντίο στο Anchorage, μιας και θα ξανά ερχόμασταν, για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στο μαγικό Denali.

 

[Maria L.]

Talkeetna - Denali

Η πέμπτη μέρα μας ξημέρωσε και η χαρά μου που θα πηγαίναμε στο Denali ήταν απερίγραπτη!

Η απόσταση ήταν περίπου 5 ώρες βόρεια με τη στάση που θα κάναμε στη μέση της διαδρομής, στην Talkeetna τόσο για να δούμε την πόλη αλλά κυρίως για το air tour που κλείσαμε για να δούμε το Denali από ψηλά!!

Ο καιρός ήταν πολύ βροχερός και δεν έδειχνε να καλυτερεύει καθόλου μέσα στην ημέρα και η αλήθεια είναι πως όσο πιο βόρεια θα πηγαίναμε τόσο χειρότερος θα γινόταν. Είχαμε αρχίσει να ανησυχούμε πως δεν θα κάναμε το tour γιατί με τόσα μαύρα σύννεφα δε νομίζω να μπορούσαμε να δούμε τίποτα από ψηλά…
Ούτως η άλλως όμως θα ανηφορίζαμε για το Denali έτσι δεν πήραμε τηλέφωνο να ρωτήσουμε και είπαμε να το δούμε επί τόπου σε λίγες ώρες που θα είμασταν Talkeetna.
Ο καιρός είναι απρόβλεπτος δε λένε στην Αλάσκα? Μπορεί τελικά να μας έκανε τη χάρη…

Κάναμε check out και ξεκινήσαμε.

Η διαδρομή ήταν αδιάφορη μιας και το μόνο που επέτρεπε ο καιρός να δούμε με τόσα σύννεφα ήταν λίγα μέτρα δίπλα από το δρόμο…
Ευτυχώς μπορούσαμε να δούμε τις πινακίδες κατά μήκος και πάρα πολλές από αυτές ήταν για moose που μπορεί να συναντήσεις.

Λίγο πριν φτάσουμε στην Talkeetna, σταματήσαμε στο γνωστό για την περιοχή Flying Squirrel Bakery Cafe.

Είναι ένα πολύ συμπαθητικό μικρό καφέ με νόστιμες επιλογές για όλους. Χρειάζεται λίγη υπομονή γιατί συνήθως έχει κόσμο άρα αρκετή αναμονή και γιατί γενικά δεν υπάρχει βιασύνη

Το μενού είναι προσεγμένο και με φρέσκα υλικά, και thumbs up που δεν πουλάνε πλαστικά μπουκάλια με νερό!

Νοστιμότατο πρωινό!

Το τιμήσαμε δέοντος, είχαμε κρατήσει την όρεξη για εδώ μιας και νωρίτερα στο ξενοδοχείο δεν φάγαμε.

Μόλις τελειώσαμε με το φαγητό μας ξεκινήσαμε για την εταιρεία Talkeetna Air taxi για να δούμε τι θα γινόταν με το tour…

Δυστυχώς δεν θα ήταν η μέρα μας σήμερα για να κάνουμε την πτήση…
Ο καιρός ήταν πολύ άσχημος και μας είπαν πως για λόγους ασφαλείας δεν πετούσε κανένα αεροπλάνο στην περιοχή.
Ο εξαιρετικά ευγενικός υπάλληλος μας εξήγησε πως είχαμε την επιλογή για full refund ή να επιλέξουμε κάποια άλλη μέρα για το tour.

Η μοναδική ημέρα που είχαμε κενό στο πρόγραμμα μας ήταν σε 4 μέρες και σε αντίθεση με σήμερα ο καιρός προβλεπόταν πολύ καλός για εκείνη την ημέρα.
Κάναμε λοιπόν την αλλαγή και ευχηθήκαμε η πρόβλεψη των καιρικών συνθηκών να παραμείνει ως έχει…

Απογοητεύτηκα πολύ δεν το κρύβω…
Αφενός το περίμενα πως και πως αφετέρου αν ο καιρός χαλούσε τη μέρα που κάναμε τη νέα κράτηση δεν θα υπήρχε άλλο περιθώριο να κάνουμε την πτήση.
Αλλά είπαμε, αυτή είναι η Αλάσκα και πρέπει να προσαρμοζόμαστε.
Με τον καιρό δεν μπορείς να κάνεις κάτι…


Πριν φύγουμε από την ευρύτερη περιοχή της Talkeetna, ανασυγκροτηθήκαμε με μια στάση για μπίρα στην Denali Brewing Company

χρειαζόμασταν ένα μικρό boost αλκοολ για να συνεχίσουμε το ταξίδι για το Denali.

Όσο ανεβαίναμε πιο βόρεια η βροχή δυνάμωνε και τα σύννεφα εξακολουθούσαν να μας κρύβουν το τοπίο.

Θα συναντούσαμε την Hurricane Gultch Bridge στη διαδρομή που συνιστάται να κάνεις στάση για να θαυμάσεις το τοπίο και να βγάλεις φωτογραφίες.
Πρόκειται για μια από τις ψηλότερες γέφυρες της Αλάσκα, όπου το ύψος της το ξεπερνάει μόνο η ομώνυμη γέφυρα τρένων, και σε ωραίες μέρες βλέπεις και το Denali. Εμείς προφανώς δεν πετύχαμε μια από αυτές τις μέρες αλλά παρόλα αυτά σταματήσαμε στο πάρκινγκ της να πάρουμε μια εικόνα.

Έχει σήμανση όπου απαγορεύεται το περπάτημα στη γέφυρα και να σταματήσεις για φωτογραφίες πάνω σε αυτή!

Όσο ανηφορίζαμε οι πινακίδες για τα moose γινόταν όλο και περισσότερες.

Ορίστε και μια λίγο διαφορετική…

Και καθώς πλησιάζαμε στο πάρκο να και μια moose οικογένεια στην απέναντι πλευρά του δρόμου (έτσι εξηγούνται οι συχνές πινακίδες)

Moose

Δεν είχε κίνηση, έτσι κάναμε αναστροφή προσεκτικά και όσο πιο ήσυχα γινόταν για να τα δούμε από πιο κοντά δίχως να τα τρομάξουμε/ενοχλήσουμε.

Μετά από λίγα λεπτά τα μικρά εντόπισαν κάτι που τους τράβηξε την προσοχή και χάθηκαν στο δάσος με τη μαμά τους τα ακολουθεί κατά πόδας

Hooray!!!
Φτάσαμε στο πάρκο!!!

Ήταν 5 το απόγευμα, πολύ νωρίτερα από το αρχικό πλάνο μιας και δεν κάναμε την πτήση, έτσι είχαμε χρόνο να δούμε κάποια σημεία του πάρκου.

Αρχικά πήγαμε στο visitor center να το προλάβουμε πριν κλείσει για να πάρουμε πληροφορίες για το τι θα μπορούσαμε να δούμε στο πάρκο για την επόμενη ώρα περίπου.

Εκτός από ότι μας είπαν οι rangers μαζέψαμε και άλλες πληροφορίες από οτιδήποτε είχαν σε επιγραφές και φυλλάδια αλλά κυρίως από το βίντεο που παρακολουθήσαμε.

Το Denali είναι ένα από τα μεγαλύτερα (8 εκατομμύρια στρέμματα!!) προστατευόμενα πάρκα του κόσμου.
Πόσο τυχεροί είμαστε που μπορούμε όλοι να δούμε από κοντά την άγρια φύση και τα ζώα, που χωρίς αυτά τα πάρκα δεν θα ήταν εφικτό να γίνει με ασφάλεια.

Η έκταση του είναι ασύλληπτη και όπως αναφέρεται τα σύνορα του είναι μόνο για τους χάρτες… η φύση δεν έχει σύνορα!

μια αναπαράσταση των ζώων του δάσους

Κατόπιν περάσαμε από το bus depot για να πάρουμε τα εισητήρια που είχαμε κλείσει για το αυριανό bus tour στο πάρκο.

Να αναφέρω πως το πάρκο έχει μόνο έναν δρόμο που καλύπτει 92 μίλια και σε αυτόν επιτρέπονται προσωπικά αυτοκίνητα στα πρώτα 15 μίλια, από εκεί και μετά μόνο τα λεωφορεία κινούνται στο δρόμο. Άρα το σύνηθες είναι να κάνεις το tour με λεωφορείο.

Εξαιτίας κατολίσθησης τμήματος του δρόμου στο 43ο μίλι έχει απαγορευτεί η διέλευση όλων των αυτοκινήτων από το 43ο ως το 92ο μίλι. Τα έργα που γίνονται για αποκατάσταση προβλέπεται να ολοκληρωθούν το καλοκαίρι του 2026 όπου και θα δωθεί ξανά σε κυκλοφορία.

Στην ουσία είναι κάπου στη μέση του δρόμου η απαγόρευση, γεγονός που μειώνει το χρόνο του tour στις 4 1/2 ώρες. Το δεύτερο μισό λοιπόν της διαδρομής δεν μπορέσαμε να το δούμε και λέγεται πως είναι και το ωραιότερο κομμάτι του πάρκου! Εύχομαι αν κάποιος από εσάς πάει όταν θα έχει ανοίξει ο δρόμος να το απολαύσει!
Όσο για εμάς το κρατάμε σαν εκκρεμότητα για την επόμενη φορά

Υπάρχουν δυο επιλογές να κλείσεις tour:

1. με τα λεωφορεία που παρέχουν αφήγηση κατά τη διαδρομή αλλά πρέπει να παραμείνεις καθ’ όλη τη διάρκεια με το γκρουπ μέχρι το τέλος

2. με τα πράσινα λεωφορεία που δεν παρέχουν αφήγηση και μπορείς να τα αξιοποιήσεις σαν hop on hop off αν θέλεις να κάνεις μόνος κάποια διαδρομή στο δάσος και να πάρεις άλλο λεωφορείο για την επιστροφή σου.

Εμείς διαλέξαμε τα πράσινα λεωφορεία, με κόστος $33/άτομο, για μεγαλύτερη ελευθερία αλλά και γιατί από τα reviews που διαβάσαμε οι οδηγοί έκαναν κανονική ξενάγηση.
Επιπρόσθετα υπάρχει χρέωση για την είσοδο στο πάρκο $15/άτομο (εμείς δεν το πληρώσαμε γιατί έχουμε το αnnual pass που κοστίζει $80/έτος και έχουμε unlimited εισόδους σε όλα τα National Parks.)

Άρα για να κάνω και σύνδεση με τα παραπάνω, έπρεπε να πάμε να μας εκδώσουν σε φυσική μορφή το εισιτήριο της κράτησης για να είμαστε έτοιμοι για αύριο.
Με τα εισιτήρια μας έτοιμα λοιπόν βγήκαμε να κάνουμε μια βόλτα στο πάρκο.


Οι αναλυτικές οδηγίες ασφαλείας βρίσκονται σε πάρα πολλά σημεία

Κάπου εκεί ήταν και το ξενοδοχείο που θα μέναμε για σήμερα

Αφού συνεχίσαμε για λίγο ακόμη τη βόλτα μας σιγά σιγά πήραμε το δρόμο για το ξενοδοχείο


Denali

Θα μέναμε στο Denali Park Hotel, όπου το lobby του είναι παλιό βαγόνι τρένου και το βρήκα πολύ χαριτωμένο

Κάναμε check in και φύγαμε κατευθείαν για φαγητό. Θα πηγαίναμε και πάλι στην 49th Brewing Company που έχει και εδώ μαγαζί μιας και είμασταν πολύ ευχαριστημένοι από την εμπειρία του Anchorage.

Ένας ακόμη λόγος που διαλέξαμε αυτό το μέρος είναι γιατί έχει και τη ρέπλικα του λεωφορείου “Magic Bus” από την ταινία Into the Wild.
Πρόκειται για μεταφορά από το ομώνυμο βιβλίο του Jon Krakauer, που είναι η αληθινή ιστορία του Chris McCandless, ο οποίος επέλεξε να ζήσει στην άγρια φύση της Αλάσκα και κατάφερε να μείνει ζωντανός για 112 μέρες.
Στο λεωφορείο μπορείς να ανέβεις να δεις τα memorabilia που έχει και να πάρεις μια εικόνα πως επιβίωσε αυτό το διάστημα στην Αλάσκα.
Το πραγματικό λεωφορείο βρισκόταν 20 μίλια από εκεί σε ένα πολύ δύσβατο σημείο, το έχουν πλέον μεταφέρει στο μουσείο του Πανεπιστημίου του Fairbanks.

Συγκινητική ιστορία και εμπειρία και μπαίνοντας στο λεωφορείο ένιωσα πραγματικά όπως όταν διάβαζα το βιβλίο…

Αλλαγή διάθεσης μέσα σε λίγα λεπτά όπου και κατευθυνθήκαμε μέσα στο μαγαζί για να πάρουμε μια μπίρα και να περιμένουμε να έρθει η σειρά μας για φαγητό… (η γνωστή αναμονή)
Δεν περιμέναμε και πάρα πολύ είναι η αλήθεια περίπου 40’, άξιζε όμως η αναμονή μιας και μας έβαλαν σε ένα πολύ όμορφο σημείο μπροστά από ένα κεντρικό στρογγυλό τζάκι.

Επιλέξαμε το φαγητό μας και τις μπίρες και απολαύσαμε τη βραδιά μας…

Πολύ νόστιμα τα πιάτα και εξαιρετικά φιλικό προσωπικό, το οποίο το αποτελούσαν νέα παιδιά πάνω κάτω 20 χρόνων.
Έτσι ακριβώς ήταν και το προσωπικό της ίδιας μπυραρίας στο Anchorage και από τα ονόματα τους στο καρτελάκι αλλά και από την προφορά καταλάβαινες πως δεν ήταν αμερικάνοι.
Σε κουβέντα που πιάσαμε με μερικούς, όντως ήταν κατά βάσει από τα Βαλκάνια, με έναν μάλιστα Ελληνα-Βουλγαρο που μιλήσαμε μαζί του στα ελληνικά, μας ανέφεραν πως έχουν έρθει μέσω ενός προγράμματος που υπάρχει για φοιτητές όπου παίρνεις τη J1 - visa η οποία σου επιτρέπει να σπουδασεις και να εργαστείς στην Αμερική.
Μας είπαν πως συνεργάζονται με γραφείο που αναλαμβάνει όλα τα γραφειοκρατικά άρα δεν είναι δύσκολη η όλη διαδικασία.

Τι ωραία να μπορείς να βλέπεις καινούργια μακρινά μέρη σε τόσο νεαρές ηλικίες και παράλληλα να κερδίζεις χρήματα.
Κάποιοι το έκαναν για την εμπειρία κάποιοι μαζεύαν χρήματα για μεταπτυχιακό, κ.α.
Με βάσει τις δικές μου προτιμήσεις η Αλάσκα σαν επιλογή ήταν παράδεισος, τα νέα παιδιά μας είπαν πως θα ήθελαν λίγο περισσότερη ζωή στο μέρος και όχι μόνο φύση…
Απόλυτα κατανόητο!!

Και εγώ σκέφτηκα πως μακάρι να ήξερα όταν ήμουν φοιτήτρια αυτό το πρόγραμμα!!

Με αυτά και με αυτά πέρασε πολύ όμορφα η ώρα μας εκεί και όταν σηκωθήκαμε να φύγουμε συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε φάει πάρα πολύ και πριν πάμε στο ξενοδοχείο χρειαζόμασταν να περπατήσουμε λίγο για να χωνέψουμε

Κάναμε λοιπόν μια βραδινή βόλτα κατά μήκος του ποταμού Nenana κλείνοντας την ημέρα μας!

Ξημέρωσε η έκτη μας μέρα και όπως κάθε μέρα στην Alaska ήμουν super excited!!
Το bus tour το είχαμε κλείσει για τις 10am γιατί με βάσει το αρχικό πλάνο συμπεριλαμβανομένης της πτήσης θα φτάναμε αργά στο Denali και θέλαμε να έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο για ξεκούραση. Με την ακύρωση της πτήσης όμως κερδίσαμε χρόνο στη χθεσινή ημέρα, σκεφτήκαμε λοιπόν μιας και είχαμε ήδη ξυπνήσει από τις 6 να πάμε στο πάρκο και να δούμε αν υπήρχαν κενές θέσει σε προηγούμενα tours.

Κάναμε check out, πήραμε ένα καφεδάκι από ένα καφέ που ήταν εκείνη την ώρα ανοιχτό και πήγαμε κατευθείαν στο bus depot, όπου για καλή μας τύχη το λεωφορείο των 8 είχε κενές θέσεις!!
Αυτές οι δύο ώρες που κερδίσαμε φάνηκαν πολύ χρήσιμες στην πορεία της ημέρας

Και να ‘μαστέ λοιπόν έτοιμοι να επιβιβαστούμε στο πράσινο μας λεωφορείο

Η οδηγός μας ενημέρωσε από την αρχή πως είναι από αυτούς που μιλάνε πολύ και εξηγούν πολλά και πραγματικά αποδείχθηκε εξαιρετική ξεναγός!

Μας εξήγησε πως θα σταματάμε όποτε συναντάμε ζώο και θα το παρατηρούμε μέσα από το λεωφορείο. Αν κατεβάσουμε παράθυρο θα κρατάμε τα χέρια μας μέσα και σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε δυνατά, ιδανικά καθόλου για να μην τα τρομάζουμε.

Λίγα λεπτά από το ξεκίνημα συναντήσαμε το πρώτο μας ζώο, ένα moose


Moose Denali


Και ήρθε η ώρα για το moose talk…

Moose μπορείς να δεις κυριολεκτικά παντού, στο δάσος, στο δρόμο, στις πόλεις ακόμη και στην αυλή σου στην Αλάσκα.
Τα ατυχήματα από σύγκρουση αυτοκινήτου με moose είναι πολύ συνήθη στην πολιτεία και γι’αυτό άλλωστε υπάρχουν τόσες σημάνσεις στο δρόμο.

Αν συναντήσεις moose προσπάθησε να του δώσεις το χώρο του και να απομακρυνθείς με ήρεμες κινήσεις και χαμηλή ένταση στη φωνή σου.
Αν αρχίσει να σε κυνηγάει τρέξε αλλά όσο γίνεται μην τρέχεις σε ευθεία γραμμή αλλά σε ζικ ζακ γιατί όπως μας είπε η οδηγός ακολουθούν τις πατημασιές σου και αν δεν είναι σε ευθεία τους μπερδεύει και σταματάνε να ασχολούνται μαζί σου.
Αν έχεις σκύλο μαζί σου κράτα τον δεμένο και όσο πιο μακρυά από το moose γίνεται, δεν συμπαθούν καθόλου τα σκυλιά.
Είναι πολύ απρόβλεπτα και αυτό τα καθιστά ορισμένες φορές πιο επικίνδυνα και από τις αρκούδες γιατί δεν υπάρχει καμία λογική στο πως θα αντιδράσουν κάθε φορά.

Αφήσαμε λοιπόν το moose, ή μάλλον καλύτερα μας άφησε αυτό και πήγε πιο μέσα στο δάσος, και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας.

Επόμενη συνάντηση ήταν η οικογένεια των ptarmigan που ήταν στην άκρη του δρόμου

Στη συνέχεια πετύχαμε ένα κοπάδι από caribou, μέλος της οικογενείας των ελαφιών


Caribou

Τα caribou έχουν κέρατα είτε είναι αρσενικά είτε θηλυκά, αντίθετα με ότι ισχύει γενικά στο ζωικό βασίλειο (δηλαδή να έχουν μόνο τα αρσενικά) Τα κέρατά τους μεγαλώνουν με μεγάλη ταχύτητα και έτσι παρόλο που τα ρίχνουν στο τέλος του φθινοπώρου, την άνοιξη αρχίζουν πάλι να μεγαλώνουν και φτάνουν σε μέγεθος κάθε φορά σχεδόν όπως φαίνεται στη φωτογραφία!

Αφήσαμε και τα caribou στην ησυχία τους και συνεχίσαμε με τη συννεφιά να είναι παρέα μας συνεχώς και να μας αλλάζει το φόντο των φωτογραφιών…

Στάση στη rest area και μας τόνισε να κλείνουμε τις πόρτες από τις τουαλέτες γιατί αλλιώς τα porcupine, τα μεγάλα ποντίκια τους, θα μας κάνουν παρέα…

Μετά από 2 και μισή ώρες περίπου φτάσαμε στο East Fork, στο 43 μίλι, που είναι και το τέλος της διαδρομής εκεί που έχει κλείσει ο δρόμος

Εδώ είναι το σημείο που σταματάνε τα λεωφορεία για να κάνουν αναστροφή για την επιστροφή με μια μικρή στάση, που μας έδωσε κάποιο χρόνο να περπατήσουμε στην περιοχή

Έχει και ένα μικρό σπιτάκι του National Park με προσωπικό έναν ranger αν θέλεις πληροφορίες. Υπάρχει επίσης ενημερωτικό υλικό κυρίως για την κατολίσθηση. Το πρόβλημα της κατολίσθησης στο σημείο δεν ήταν κάτι ξαφνικό, γενικά συνέβαινε συνέχεια και το διορθώναν. Αυτή τη φορά όμως ήταν πολύ άσχημη η κατάσταση και έπρεπε να γίνουν πιο μεγάλες παρεμβάσεις για να είναι ασφαλής η διέλευση αυτοκινήτων στο μέλλον.
Όπως αναφέρεται η κλιματική αλλαγή επηρέασε την ταχύτητα με την οποία υποχώρησε το έδαφος…

Μετά την ολιγόλεπτη βόλτα επιστρέψαμε στο λεωφορείο για να συνεχίσουμε ουσιαστικά στον ίδιο δρόμο για πίσω

Και λίγο πριν φτάσουμε σταματήσαμε γιατί είδαμε από αρκετά μακρυά κάτω στο ποτάμι την πρώτη μας αρκούδα.


Blonde bear

ήταν blonde bear, προσωπικά δεν ήξερα πως υπήρχαν τόσο ανοιχτόχρωμες αρκούδες. Η οδηγός μας είπε πως το χρώμα τους διαμορφώνεται ανάλογα με το τι τρώνε.
Η συγκεκριμένη κατά βάσει τρώει ψάρια γι’αυτο και έχει τόσο ανοιχτόχρωμο τρίχωμα.
Την αφήσαμε και αυτή να συνεχίσει την ξεκούραση της και συνεχίσαμε για πίσω.

Στο πάρκο γενικά, όπως πολύ χαρακτηριστικά μας τόνισε η οδηγός, επιτρέπεται και μάλιστα ενθαρρύνεται η ελεύθερη κατασκήνωση και μπορούμε να περιπλανηθούμε στο δάσος φυσικά πάντοτε με γνώμονα τη λογική και την ασφάλεια. Υπάρχουν μέρη που απαγορεύεται να περπατάμε και αυτό γίνεται για να μην επεμβαίνουμε στη ζωή των ζώων κυρίως σε περίοδο αναπαραγωγής, μέρη τα οποία έχουν ευδιάκριτη σήμανση. Αλλά γενικά η λογική είναι να νιώσεις και να αισθανθείς τη μαγεία και την ομορφιά της φύσης.
Μάλιστα στην επιστροφή σε μια στάση πήραμε μια κοπέλα όχι πάνω από 25 χρόνων, που ήταν 2 μέρες μόνη στο δάσος για camping.
Πολλά μπράβο σε όσους έχουν την ικανότητα να το κάνουν αυτό!


Καθώς πλησιάζαμε η οδηγός μας ανέφερε σε τι άλλες δραστηριότητες θα μπορούσαμε να συμμετάσχουμε ή τι επιλογές γενικά είχαμε για τη συνέχεια της ημέρας στο πάρκο.
Και εδώ είναι που μας χρειάστηκαν αυτές οι δύο ώρες που είχαμε κερδίσει το πρωί με την αλλαγή που κάναμε με την ώρα αναχώρησης για το bus tour.
Σε περίπου 1 ώρα από την άφιξη μας θα μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση με τα sled dogs.

Η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα για την ιστορία και τη σημαντικότητα των sled dogs στη ζωή της Αλάσκα. Στο βίντεο που είχαμε παρακολουθήσει χθες στο visitor center μας δόθηκαν πολλές πληροφορίες αλλά ήξερα πως δεν θα προλαβαίναμε να τα δούμε με την αρχική ώρα που είχαμε το tour.
Πολύ χάρηκα όταν κατάλαβα πως θα μπορέσουμε τελικά να τα συμπεριλάβουμε στο πρόγραμμα μας.
Τελικά το ότι ο καιρός μας χάλασε τα σχέδια για την πτήση την προηγούμενη μέρα βοήθησε να γίνουν κάποιες ευνοϊκές τροποποιήσεις σήμερα!!
Ουδέν κακό αμιγές καλού…

Το λίγο χρόνο που είχαμε μέχρι να πάμε στα σκυλάκια τον περάσαμε με βόλτα γύρω τριγύρω από το visitor center μιας και από εκεί θα πέρναμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο κυνοτροφείο τους.

Συναντήσαμε και σκιουράκια που πλέον έχω μια σχέση αγάπης μίσους μαζί τους.
Πραγματικά είναι πολύ χαριτωμένα, δεν διαφωνώ, αλλά όταν τα έχω στο σπίτι να μου τρώνε όλα μου τα τριαντάφυλλα πλέον τα βλέπω αλλιώς…
Παρόλα αυτά ήταν ωραία συνάντηση!

Ήρθε η ώρα να επιβιβαστούμε στα λεωφορεία για να πάμε στα σκυλάκια.

Τα sled dogs είναι Alaskan huskies που στο παρελθόν έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των native κατοίκων. Τα εκπαιδεύανε από μικρά να μπορούν να τραβούν έλκηθρα ώστε να μπορούν κινούνται στους πάγους και στο χιόνι καθώς παλιά αποτελούσαν το μόνο μέσω μεταφοράς στις ιδιαίτερα απομακρυσμένες περιοχές του αρκτικού.
Πρόκειται για πολύ δυνατά σκυλιά που μπορούν να τραβήξουν πολύ μεγάλο βάρος και το σώμα τους να είναι φτιαγμένο να αντέχει σε πολικές θερμοκρασίες.
Για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν χρειάζονται από μικρά συγκεκριμένη εκπαίδευση.

Στο Denali βρίσκεται το μοναδικό ενεργό κέντρο εκπαίδευσης sled dogs σε National Park.
Τα εκπαιδεύουν όλο το χρόνο οι rangers που είναι στο εν λόγω κέντρο.

Στο πάρκο υπάρχει νομοθεσία που απαγορεύει οποιαδήποτε χρήση μηχανοκίνητου π.χ snowmobile άρα σε μέρη που είναι δύσβατα και επικίνδυνα μόνο τα σκυλιά μπορούν να πάνε και συνάμα να μεταφέρουν άτομα και πράγματα όπως π.χ. επιστημονικό υλικό για μετρήσεις και μελέτες που γίνονται.

Ορισμένοι λόγοι που καθιστούν τα σκυλιά ιδιαίτερα σημαντικά για το μέρος συγκριτικά με άλλο μέσο μεταφοράς:

1. Ο σκύλος ποτέ δεν θα ξεμείνει από καύσιμα
2. Ποτέ δεν θα έχει μηχανική βλάβη ή δεν θα μπορεί να πάρει μπρος λόγω κρύου, και αν έχει κάποιο ατύχημα υπάρχουν τα υπόλοιπα σκυλιά να βοηθήσουν
3. Γνωρίζει και αντιλαμβάνεται τον περιβάλλοντα χώρο πολύ καλά με αποτέλεσμα να μπορεί να αναγνωρίσει κίνδυνο και να τον αποφύγει
4. Σε ποτάμι που έχει υπερχυλίσει (πολύ σύνηθες στην περιοχή το χειμώνα) μπορεί να το διασχίσει χωρίς κίνδυνο να σβήσει η μηχανή
5. Και ένας χαριτωμένος λόγος, τις κρύες νύχτες τον παίρνεις αγκαλιά για να ζεσταθείς!

Στο κέντρο εκπαίδευσης λοιπόν έχει το καθένα το σπιτάκι του και επιτρέπεται να κυκλοφορήσουμε και μπορούμε ακόμη και να χαϊδέψουμε όσα δείχνουν να το θέλουν

Sled dogs

Πολύ όμορφα πράγματα μάθαμε και το αποκορύφωμα ήταν η επίδειξη που μας έκαναν


Sled dog demonstration

Και με τα σκυλάκια να ολοκληρώνουν την ημέρα μας στο πάρκο δυστυχώς είχε έρθει η ώρα να αφήσουμε το Denali και να επιστρέψουμε για το βράδυ στο Anchorage γιατί την επομένη θα πετούσαμε σε άλλη πόλη και πάρκο.

Στο δρόμο της επιστροφής μας τράβηξε το ενδιαφέρον η ελληνική σημαία που είδαμε

και πιστέψαμε πως θα ήταν κάποιο εστιατόριο να σταματήσουμε αλλά τελικά ήταν ενοικιαζόμενα σπιτάκια…
Έτσι συνεχίσαμε για να κάνουμε στάση ξανά στην Talkeetna για φαγητό.

Πήγαμε στη Denali Brewing Company και για μεγάλη μου τύχη η σούπα της ημέρας ήταν jackfruit soup!! Yay!!

His dish

Our beer flight

Φάγαμε, ήπιαμε, ζεσταθήκαμε και μιας και είχαμε άλλες 2 ώρες δρόμο μέχρι να φτάσουμε στο Anchorage και στο Airbnb που θα μέναμε, σιγά σιγά ξεκινήσαμε για πίσω…

Στο δρόμο είδαμε αυτό το υπέροχο ουράνιο τόξο ανάμεσα στις κορυφές των βουνών

Και κάπως έτσι θα έκλεινε και η σημερινή μας μέρα που για ακόμη μια φορά μας γέμισε με όμορφες εικόνες!