Maria L.
Member
- Μηνύματα
- 39
- Likes
- 465
- Ταξίδι-Όνειρο
- Χαβάη
Seward - Anchorage
Η δεύτερη μας μέρα αν και δροσερή ήταν ηλιόλουστη συγκριτικά με την προηγούμενη είμασταν και πιο ξεκούραστοι, άρα καλός συνδυασμός για το hiking στο Exit Glacier National Park, που είχαμε στο πρόγραμμα και που είναι μόλις 15’ οδήγηση από το Seward.
Check out λοιπόν απο το ξενοδοχείο μιας και στη συνέχεια της ημέρας θα ανηφορίζαμε για το Anchorage, αλλά πριν φύγουμε μου χρωστούσα μια φωτό στο mural με τα puffins που έχει στο λιμάνι.
Το Exit Glacier στην ουσία είναι ένα από τα glaciers που είδαμε στο tour χθες και αποτελεί το μοναδικό glacier που μπορείς να επισκεφθείς με τα πόδια. Για να το απολαύσεις μπορείς να επιλέξεις ένα από τα trails ανάλογα με το χρόνο που διαθέτεις, πόσο ψηλά στο βουνό και κοντά στο glacier θέλεις να πάς και φυσικά με το βαθμό δυσκολίας που επιθυμείς.
Στο visitor center μπορείς να ρωτήσεις τους ranger για ότι απορίες μπορεί να έχεις και χρειάζεται να ξέρεις πριν ξεκινήσεις, αλλά μπορείς και να διαβάσεις τις αναλυτικές πληροφορίες που έχουν στο χώρο. Η γνώμη μου είναι πως κανείς δεν πρέπει να τις αγνοήσει, better be safe than sorry!
Το glacier πηγαίνοντας στο πάρκο
Αρχικά είχαμε αποφασίσει να πάρουμε μέρος στο hiking tour που προσφέρει ο/η ranger στο πάρκο, ο λόγος?
Οι αρκούδες!!
Και ναι ήρθε η ώρα να κάνουμε το bear talk…
Αναπόσπαστο κομμάτι της Αλάσκας και ένας από τους λόγους που έχει και αυτή την άγρια ομορφιά είναι γιατί οι άνθρωποι ζουν αρμονικά με τα ζώα. Είναι ξεκάθαρο πως εμείς είμαστε οι εισβολείς στο χώρο και όχι τα ζώα, άρα όποτε θελήσεις να έρθεις σε επαφή με τη φύση είναι πάρα πολύ πιθανό να συναντηθείς με κάποιο ζωάκι ή κάποιο μεγαλύτερο π.χ. αρκούδα.
Όταν αναζητήσεις οτιδήποτε για hiking στην Αλάσκα και όχι μόνο πάντα αναφέρουν το ενδεχόμενο ότι μπορεί να συναντήσεις αρκούδα.
Στα National parks μάλιστα έχει πίνακα ανακοινώσεων όπου αναγράφεται ημερομηνία και ώρα που εθεάθη κάποιο ζώο (αρκούδα, moose ) και πάντα ανανεώνεται για την ενημέρωση όλων!
Σε όλα τα trails έχει οδηγίες τι να κάνεις σε αυτη την περίπτωση, αλλά η δική μου ανησυχία, όπως και όλων υποθέτω, είναι πως ωραία τα διαβάζουμε και μαθαίνουμε τι να κάνουμε αλλά πόσο ψύχραιμα θα αντιδράσω στην πραγματικότητα αν έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με αρκούδα? Ευτυχώς δε χρειάστηκε να το μάθω αυτή τη φορά…
Βασικά καλό είναι να μην σε δει η αρκούδα αλλά αν σε αντιληφθεί σε καμία περίπτωση δεν της γυρνάς την πλάτη να τρέξεις.
Αντιμετωπίζεις αλλιώς την brown/grizzly bear από την black bear.
(Και εγώ αναρωτιέμαι: Θα έχω την ψυχραιμία να ξεχωρίσω τι χρώμα είναι και να φερθώ ανάλογα? )
Με την καφέ αρκούδα αν σε δει και ξεκινήσει επίθεση απλά you are playing dead, ξαπλώνεις στο έδαφος και αυτή θα έρθει να σε μυρίσει και μετά θα φύγει. Τώρα πως μπορείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου όταν την έχεις από πάνω σου να σε μυρίζει και να προσπαθείς να μην κουνιέσαι, πιστέψτε με δεν ξέρω πως το κάνεις!
Με τη δε μαύρη αρκούδα αν σε δει και ξεκινήσει επίθεση you are fighting back. Η μαύρη μας είπαν πως είναι από τα πιο δυνατά ζώα στο δάσος και τη σέβονται/φοβούνται όλα τα υπόλοιπα ακόμα και ολόκληρη αγέλη λύκων της δίνει το χώρο της!
Γενικά προτείνουν να έχεις bear spray για κάθε είδος αρκούδας, και αν χρειατεί να το χρησιμοποίησεις ψεκάζεις προς τα κάτω και η μυρωδιά θα ανέβει ψηλά να την αναπνεύσει και να απωθήσει την αρκούδα μακρυά.
Οι αρκούδες δεν πλησιάζουν εύκολα μεγάλα γκρουπ ατόμων (πάνω από 5-6) κυρίως πάνε σε 1 ή 2 άτομα, γι’αυτό it’s highly recommended να μην είσαι μόνος στο δάσος.
Επίσης να κάνεις φασαρία όσο περπατάς δηλαδή χρειάζεται να μιλάς συνεχώς και δυνατά για να ακούγεσαι αλλά την ίδια στιγμή να είσαι προσεκτικός σε ότι ήχους ακούς.
Εμείς δεν έχουμε εξοικείωση με άγρια ζώα άρα γενικά σε όλο το ταξίδι είχα στο μυαλό μου πως θα πρέπει να είμαστε πάντα μέρος ενός γκρουπ ή κοντά σε κάποιο.
Φτάνοντας όμως εκεί είδαμε πως είχε πάρα πολύ κόσμο και ένιωσα ασφαλής. Ακολουθήσαμε λοιπόν ένα από τα γκρουπ για να νιώθουμε καλά και ανεβήκαμε μέχρι ένα καλό σημείο να απολαύσουμε τη θέα.
Στη διαδρομή έχει πινακίδες με χρονολογίες ξεκινώντας από το 1917 που δείχνουν τα εκάστοτε σημεία που έφτανε το glacier τη χρονιά που αναγράφεται στην πινακίδα.
Είναι εντυπωσιακά τρομακτική η ταχύτητα που έχουν λιώσει οι παγετώνες τα τελευταία χρόνια…
Όπως μας ανέφερε χαρακτηριστικά στην ξενάγηση χθες ο καπετάνιος γενικά στις συναναστροφές μας όλοι αποφεύγουμε να συζητάμε για θέματα που θα προκαλέσουν ένταση και αντιπαραθέσεις όπως: για πολιτική, θρησκεία και κλιματολογική αλλαγή. Θα ήταν όμως υποκριτικό να μιλήσεις για την Αλάσκα χωρίς να αναφερθείς σε climate change γιατί πολύ απλά η αλλαγή είναι ορατή συγκριτικά με τις υπόλοιπες περιοχές που ζούμε οι περισσότεροι.
Φυσικά είναι λογικό να λιώνουν οι πάγοι, (δε ζούμε πλέον σε Ice Age) αλλά ο ρυθμός που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια είναι κάτι που δεν μπορείς να προσπεράσεις…
Εδώ φαίνεται η ταχύτητα με την οποία έχουν λιώσει μόνο τα τελευταία 14 χρόνια…
Και με το βίντεο ίσως να είναι ακόμη καλύτερη η απεικόνιση….
Exit Glacier
Αν αφήσεις αυτή τη σκέψη στην άκρη και just be in the moment είναι πραγματικά υπέροχο πόση ηρεμία και γαλήνη θα νιώσεις κοιτώντας το τοπίο. Σαν να βρίσκεσαι σε πίνακα ζωγραφικής… Και εκεί είπα στο Δημήτρη: Θυμάσαι εκείνο τον ζωγράφο στην τηλεόραση που προσπαθούσε να μας μάθει να ζωγραφίζουμε? Το έδειχνε στην τηλεόραση όταν είμασταν μικρά. (Αν ανήκετε στο ηλικιακό γκρουπ το δικό μου φυσικά) Ε, σε αυτού τον πίνακα μέσα νιώθω να είμαι.
Τις επόμενες μέρες ψάχνοντας πληροφορίες για μια περιοχή μου εμφανίστηκε η φωτογραφία του εν λόγω ζωγράφου, Bob Ross, και φυσικά εξηγήθηκε το feeling που είχα μιας και διάβασα πως η επιρροή του για τα δάση και τα βουνά που ζωγράφιζε, με χαρακτηριστικά τα έλατα, ήταν από την Αλάσκα όπου και έμενε αρκετά χρόνια.
Ολοκληρώσαμε την όμορφη βόλτα μας και σιγά σιγά θα περνάμε το δρόμο για το Anchorage,
και σήμερα ευτυχώς ήταν μέρα και χωρίς βροχή άρα θα μπορούσαμε να δούμε γύρω τριγύρω…
Η διαδρομή Anchorage - Seward, ο Seward Highway, θεωρείται από τις πιο όμορφες διαδρομές στην Αλάσκα. Το μεγαλύτερο κομμάτι είναι κατά μήκος της ακτογραμμής και πραγματικά δεν ξέρεις που να πρωτο κοιτάξεις, που να σταματήσεις και τι να πρωτοδείς…
Κάποτε έβγαζα περισσότερες φωτογραφίες και βίντεο στα ταξίδια μας. Τα τελευταία χρόνια νομίζω πως αρχικά προτιμώ να απολαύσω το τοπίο ή όποια εικόνα έχω μπροστά μου και στη συνέχεια να βγάλω φωτογραφία ή όχι απαραίτητα… μάλλον μεγαλώνω…
Σταματήσαμε σε καναδυό μέρη αλλά σήμερα δεν θα κάναμε πολλές στάσεις. Βρήκαμε όμως τα σημεία που θα σταματούσαμε την επόμενη μέρα μιας και θα περνούσαμε πάλι από εκεί.
Το check in στο ξενοδοχείο στο Anchorage ήταν στις 4pm και έτσι προτιμήσαμε να πάμε πρώτα για φαγητό κάπου στο κέντρο κοντά στο ξενοδοχείο.
Επιλέξαμε την brewery & pizzeria: Moose’s tooth που για να έχει 10.500 reviews στο google maps, σίγουρα κάτι καλό θα κάνουν!
Στο Anchorage από ότι καταλάβαμε υπάρχουν 4-5 μεγάλες μπιραρίες που πηγαίνει η πλειοψηφία των τουριστών αλλά και ντόπιων, και γι’αυτό υπάρχει πάντοτε μεγάλη αναμονή, και όταν λέω μεγάλη εννοώ έως και 1 ώρα! Δεν έχει δυνατότητα κράτησης απλά πηγαίνεις εκεί και ο/η host θα σε βάλει στη λίστα αναμονής και θα σου έρθει μνμ όταν είναι έτοιμο το τραπέζι σου. Εντυπωσιαστήκαμε, όχι με την καλή την έννοια, γιατί πχ στο DC δεν έχουμε ποτέ τέτοια αναμονή…Αλλά it is what it is…
Το καλό είναι πως όσο περιμένεις δοκιμάζεις και καμιά μπίρα! Όλοι όσοι είναι σε λίστα αναμονής είναι με μια μπίρα στο χέρι…
Οι πίτσες vegan και μη ήταν πεντανόστιμες, οι μπίρες σούπερ, ωραία ατμόσφαιρα και καλή εξυπηρέτηση. Άρα έτσι δικαιολογείται η βαθμολογία του μαγαζιού.
Μου άρεσε το moose theme του πιάτου…
Το απαραίτητο flight
Οι πίτσες μας, όπου αυτή με το καρότο είναι η non vegan
Από εκεί ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, Hyatt place Midtown, ($400/per night breakfast included) όπου και θα μέναμε 3 βράδυα, τα περισσότερα στο ίδιο μέρος…
Το επιλέξαμε αφενός γιατί το κλείσαμε με Hyatt πόντους και δεν πληρώσαμε και αφετέρου για να έχουμε και ότι amenities παρείχε το ξενοδοχείο.
Αφού τακτοποιηθήκαμε θα βγαίναμε την πρώτη μας βόλτα στο Anchorage.
Βγάλαμε την καθιερωμένη φωτό του mural, που νομίζω πως πλέον θα βρεις σε κάθε Αμερικάνικη πόλη.
Από εκεί θα κατευθυνόμασταν προς το Tony Knowles Coastal trail για λίγο περπάτημα να χωνέψουμε, όχι για να κάνουμε όλη τη διαδρομή είναι 11 μίλια, αλλά για να πάρουμε μια μικρή γεύση. Το trail έχει πολύ ωραία θέα καθώς εκτείνεται κατά μήκος στη θάλασσα και προσφέρεται για περπάτημα, τρέξιμο, ποδηλασία.
Και surprise surprise το trail βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην 49th State Brewery που είναι ένα από τα μέρη που είχαμε στο πρόγραμμα μας να δοκιμάσουμε για φαγητό τις επόμενες μέρες.
Η brewery βρίσκεται σε πολύ καλό σημείο, και με 3 ορόφους σου δίνει την ευκαιρία να απολαύσεις τη θέα από ψηλά. Μπήκαμε μέσα να δούμε το χώρο και με την ώρα να έχει πάει 10pm όταν ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο πετύχαμε τη δύση του ηλίου που ήταν όμορφο bonus!
Θα κλείναμε τη μέρα μας με ένα βραδινό vegan παγωτάκι, από το Wild scoops, που βρίσκεται μέσα στο χώρο της μπυραρίας. Γενικά δεν είμαι fan των παγωτών και αυτό θα ήταν το πρώτο του καλοκαιριού για μένα!! Δεν έφαγα στο DC όλο το καλοκαίρι με 40+ βαθμούς και έφαγα το πρώτο μου ένα δροσερό βράδυ στην Αλάσκα φορώντας σκουφί…
Άλλη μια όμορφη μέρα έφτασε στο τέλος της και για εμάς ώρα για ξεκούραση, άλλωστε ήταν και βράδυ επισήμως.
Η δεύτερη μας μέρα αν και δροσερή ήταν ηλιόλουστη συγκριτικά με την προηγούμενη είμασταν και πιο ξεκούραστοι, άρα καλός συνδυασμός για το hiking στο Exit Glacier National Park, που είχαμε στο πρόγραμμα και που είναι μόλις 15’ οδήγηση από το Seward.
Check out λοιπόν απο το ξενοδοχείο μιας και στη συνέχεια της ημέρας θα ανηφορίζαμε για το Anchorage, αλλά πριν φύγουμε μου χρωστούσα μια φωτό στο mural με τα puffins που έχει στο λιμάνι.
Το Exit Glacier στην ουσία είναι ένα από τα glaciers που είδαμε στο tour χθες και αποτελεί το μοναδικό glacier που μπορείς να επισκεφθείς με τα πόδια. Για να το απολαύσεις μπορείς να επιλέξεις ένα από τα trails ανάλογα με το χρόνο που διαθέτεις, πόσο ψηλά στο βουνό και κοντά στο glacier θέλεις να πάς και φυσικά με το βαθμό δυσκολίας που επιθυμείς.
Στο visitor center μπορείς να ρωτήσεις τους ranger για ότι απορίες μπορεί να έχεις και χρειάζεται να ξέρεις πριν ξεκινήσεις, αλλά μπορείς και να διαβάσεις τις αναλυτικές πληροφορίες που έχουν στο χώρο. Η γνώμη μου είναι πως κανείς δεν πρέπει να τις αγνοήσει, better be safe than sorry!
Το glacier πηγαίνοντας στο πάρκο
Αρχικά είχαμε αποφασίσει να πάρουμε μέρος στο hiking tour που προσφέρει ο/η ranger στο πάρκο, ο λόγος?
Οι αρκούδες!!
Και ναι ήρθε η ώρα να κάνουμε το bear talk…
Αναπόσπαστο κομμάτι της Αλάσκας και ένας από τους λόγους που έχει και αυτή την άγρια ομορφιά είναι γιατί οι άνθρωποι ζουν αρμονικά με τα ζώα. Είναι ξεκάθαρο πως εμείς είμαστε οι εισβολείς στο χώρο και όχι τα ζώα, άρα όποτε θελήσεις να έρθεις σε επαφή με τη φύση είναι πάρα πολύ πιθανό να συναντηθείς με κάποιο ζωάκι ή κάποιο μεγαλύτερο π.χ. αρκούδα.
Όταν αναζητήσεις οτιδήποτε για hiking στην Αλάσκα και όχι μόνο πάντα αναφέρουν το ενδεχόμενο ότι μπορεί να συναντήσεις αρκούδα.
Στα National parks μάλιστα έχει πίνακα ανακοινώσεων όπου αναγράφεται ημερομηνία και ώρα που εθεάθη κάποιο ζώο (αρκούδα, moose ) και πάντα ανανεώνεται για την ενημέρωση όλων!
Σε όλα τα trails έχει οδηγίες τι να κάνεις σε αυτη την περίπτωση, αλλά η δική μου ανησυχία, όπως και όλων υποθέτω, είναι πως ωραία τα διαβάζουμε και μαθαίνουμε τι να κάνουμε αλλά πόσο ψύχραιμα θα αντιδράσω στην πραγματικότητα αν έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με αρκούδα? Ευτυχώς δε χρειάστηκε να το μάθω αυτή τη φορά…
Βασικά καλό είναι να μην σε δει η αρκούδα αλλά αν σε αντιληφθεί σε καμία περίπτωση δεν της γυρνάς την πλάτη να τρέξεις.
Αντιμετωπίζεις αλλιώς την brown/grizzly bear από την black bear.
(Και εγώ αναρωτιέμαι: Θα έχω την ψυχραιμία να ξεχωρίσω τι χρώμα είναι και να φερθώ ανάλογα? )
Με την καφέ αρκούδα αν σε δει και ξεκινήσει επίθεση απλά you are playing dead, ξαπλώνεις στο έδαφος και αυτή θα έρθει να σε μυρίσει και μετά θα φύγει. Τώρα πως μπορείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου όταν την έχεις από πάνω σου να σε μυρίζει και να προσπαθείς να μην κουνιέσαι, πιστέψτε με δεν ξέρω πως το κάνεις!
Με τη δε μαύρη αρκούδα αν σε δει και ξεκινήσει επίθεση you are fighting back. Η μαύρη μας είπαν πως είναι από τα πιο δυνατά ζώα στο δάσος και τη σέβονται/φοβούνται όλα τα υπόλοιπα ακόμα και ολόκληρη αγέλη λύκων της δίνει το χώρο της!
Γενικά προτείνουν να έχεις bear spray για κάθε είδος αρκούδας, και αν χρειατεί να το χρησιμοποίησεις ψεκάζεις προς τα κάτω και η μυρωδιά θα ανέβει ψηλά να την αναπνεύσει και να απωθήσει την αρκούδα μακρυά.
Οι αρκούδες δεν πλησιάζουν εύκολα μεγάλα γκρουπ ατόμων (πάνω από 5-6) κυρίως πάνε σε 1 ή 2 άτομα, γι’αυτό it’s highly recommended να μην είσαι μόνος στο δάσος.
Επίσης να κάνεις φασαρία όσο περπατάς δηλαδή χρειάζεται να μιλάς συνεχώς και δυνατά για να ακούγεσαι αλλά την ίδια στιγμή να είσαι προσεκτικός σε ότι ήχους ακούς.
Εμείς δεν έχουμε εξοικείωση με άγρια ζώα άρα γενικά σε όλο το ταξίδι είχα στο μυαλό μου πως θα πρέπει να είμαστε πάντα μέρος ενός γκρουπ ή κοντά σε κάποιο.
Φτάνοντας όμως εκεί είδαμε πως είχε πάρα πολύ κόσμο και ένιωσα ασφαλής. Ακολουθήσαμε λοιπόν ένα από τα γκρουπ για να νιώθουμε καλά και ανεβήκαμε μέχρι ένα καλό σημείο να απολαύσουμε τη θέα.
Στη διαδρομή έχει πινακίδες με χρονολογίες ξεκινώντας από το 1917 που δείχνουν τα εκάστοτε σημεία που έφτανε το glacier τη χρονιά που αναγράφεται στην πινακίδα.
Είναι εντυπωσιακά τρομακτική η ταχύτητα που έχουν λιώσει οι παγετώνες τα τελευταία χρόνια…
Όπως μας ανέφερε χαρακτηριστικά στην ξενάγηση χθες ο καπετάνιος γενικά στις συναναστροφές μας όλοι αποφεύγουμε να συζητάμε για θέματα που θα προκαλέσουν ένταση και αντιπαραθέσεις όπως: για πολιτική, θρησκεία και κλιματολογική αλλαγή. Θα ήταν όμως υποκριτικό να μιλήσεις για την Αλάσκα χωρίς να αναφερθείς σε climate change γιατί πολύ απλά η αλλαγή είναι ορατή συγκριτικά με τις υπόλοιπες περιοχές που ζούμε οι περισσότεροι.
Φυσικά είναι λογικό να λιώνουν οι πάγοι, (δε ζούμε πλέον σε Ice Age) αλλά ο ρυθμός που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια είναι κάτι που δεν μπορείς να προσπεράσεις…
Εδώ φαίνεται η ταχύτητα με την οποία έχουν λιώσει μόνο τα τελευταία 14 χρόνια…
Και με το βίντεο ίσως να είναι ακόμη καλύτερη η απεικόνιση….
Exit Glacier
Αν αφήσεις αυτή τη σκέψη στην άκρη και just be in the moment είναι πραγματικά υπέροχο πόση ηρεμία και γαλήνη θα νιώσεις κοιτώντας το τοπίο. Σαν να βρίσκεσαι σε πίνακα ζωγραφικής… Και εκεί είπα στο Δημήτρη: Θυμάσαι εκείνο τον ζωγράφο στην τηλεόραση που προσπαθούσε να μας μάθει να ζωγραφίζουμε? Το έδειχνε στην τηλεόραση όταν είμασταν μικρά. (Αν ανήκετε στο ηλικιακό γκρουπ το δικό μου φυσικά) Ε, σε αυτού τον πίνακα μέσα νιώθω να είμαι.
Τις επόμενες μέρες ψάχνοντας πληροφορίες για μια περιοχή μου εμφανίστηκε η φωτογραφία του εν λόγω ζωγράφου, Bob Ross, και φυσικά εξηγήθηκε το feeling που είχα μιας και διάβασα πως η επιρροή του για τα δάση και τα βουνά που ζωγράφιζε, με χαρακτηριστικά τα έλατα, ήταν από την Αλάσκα όπου και έμενε αρκετά χρόνια.
Ολοκληρώσαμε την όμορφη βόλτα μας και σιγά σιγά θα περνάμε το δρόμο για το Anchorage,
και σήμερα ευτυχώς ήταν μέρα και χωρίς βροχή άρα θα μπορούσαμε να δούμε γύρω τριγύρω…
Η διαδρομή Anchorage - Seward, ο Seward Highway, θεωρείται από τις πιο όμορφες διαδρομές στην Αλάσκα. Το μεγαλύτερο κομμάτι είναι κατά μήκος της ακτογραμμής και πραγματικά δεν ξέρεις που να πρωτο κοιτάξεις, που να σταματήσεις και τι να πρωτοδείς…
Κάποτε έβγαζα περισσότερες φωτογραφίες και βίντεο στα ταξίδια μας. Τα τελευταία χρόνια νομίζω πως αρχικά προτιμώ να απολαύσω το τοπίο ή όποια εικόνα έχω μπροστά μου και στη συνέχεια να βγάλω φωτογραφία ή όχι απαραίτητα… μάλλον μεγαλώνω…
Σταματήσαμε σε καναδυό μέρη αλλά σήμερα δεν θα κάναμε πολλές στάσεις. Βρήκαμε όμως τα σημεία που θα σταματούσαμε την επόμενη μέρα μιας και θα περνούσαμε πάλι από εκεί.
Το check in στο ξενοδοχείο στο Anchorage ήταν στις 4pm και έτσι προτιμήσαμε να πάμε πρώτα για φαγητό κάπου στο κέντρο κοντά στο ξενοδοχείο.
Επιλέξαμε την brewery & pizzeria: Moose’s tooth που για να έχει 10.500 reviews στο google maps, σίγουρα κάτι καλό θα κάνουν!
Στο Anchorage από ότι καταλάβαμε υπάρχουν 4-5 μεγάλες μπιραρίες που πηγαίνει η πλειοψηφία των τουριστών αλλά και ντόπιων, και γι’αυτό υπάρχει πάντοτε μεγάλη αναμονή, και όταν λέω μεγάλη εννοώ έως και 1 ώρα! Δεν έχει δυνατότητα κράτησης απλά πηγαίνεις εκεί και ο/η host θα σε βάλει στη λίστα αναμονής και θα σου έρθει μνμ όταν είναι έτοιμο το τραπέζι σου. Εντυπωσιαστήκαμε, όχι με την καλή την έννοια, γιατί πχ στο DC δεν έχουμε ποτέ τέτοια αναμονή…Αλλά it is what it is…
Το καλό είναι πως όσο περιμένεις δοκιμάζεις και καμιά μπίρα! Όλοι όσοι είναι σε λίστα αναμονής είναι με μια μπίρα στο χέρι…
Οι πίτσες vegan και μη ήταν πεντανόστιμες, οι μπίρες σούπερ, ωραία ατμόσφαιρα και καλή εξυπηρέτηση. Άρα έτσι δικαιολογείται η βαθμολογία του μαγαζιού.
Μου άρεσε το moose theme του πιάτου…
Το απαραίτητο flight
Οι πίτσες μας, όπου αυτή με το καρότο είναι η non vegan
Από εκεί ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, Hyatt place Midtown, ($400/per night breakfast included) όπου και θα μέναμε 3 βράδυα, τα περισσότερα στο ίδιο μέρος…
Το επιλέξαμε αφενός γιατί το κλείσαμε με Hyatt πόντους και δεν πληρώσαμε και αφετέρου για να έχουμε και ότι amenities παρείχε το ξενοδοχείο.
Αφού τακτοποιηθήκαμε θα βγαίναμε την πρώτη μας βόλτα στο Anchorage.
Βγάλαμε την καθιερωμένη φωτό του mural, που νομίζω πως πλέον θα βρεις σε κάθε Αμερικάνικη πόλη.
Από εκεί θα κατευθυνόμασταν προς το Tony Knowles Coastal trail για λίγο περπάτημα να χωνέψουμε, όχι για να κάνουμε όλη τη διαδρομή είναι 11 μίλια, αλλά για να πάρουμε μια μικρή γεύση. Το trail έχει πολύ ωραία θέα καθώς εκτείνεται κατά μήκος στη θάλασσα και προσφέρεται για περπάτημα, τρέξιμο, ποδηλασία.
Και surprise surprise το trail βρίσκεται ακριβώς δίπλα στην 49th State Brewery που είναι ένα από τα μέρη που είχαμε στο πρόγραμμα μας να δοκιμάσουμε για φαγητό τις επόμενες μέρες.
Η brewery βρίσκεται σε πολύ καλό σημείο, και με 3 ορόφους σου δίνει την ευκαιρία να απολαύσεις τη θέα από ψηλά. Μπήκαμε μέσα να δούμε το χώρο και με την ώρα να έχει πάει 10pm όταν ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο πετύχαμε τη δύση του ηλίου που ήταν όμορφο bonus!
Θα κλείναμε τη μέρα μας με ένα βραδινό vegan παγωτάκι, από το Wild scoops, που βρίσκεται μέσα στο χώρο της μπυραρίας. Γενικά δεν είμαι fan των παγωτών και αυτό θα ήταν το πρώτο του καλοκαιριού για μένα!! Δεν έφαγα στο DC όλο το καλοκαίρι με 40+ βαθμούς και έφαγα το πρώτο μου ένα δροσερό βράδυ στην Αλάσκα φορώντας σκουφί…
Άλλη μια όμορφη μέρα έφτασε στο τέλος της και για εμάς ώρα για ξεκούραση, άλλωστε ήταν και βράδυ επισήμως.
