Ισλανδία 66° North Ισλανδία

[FILBO]

Χερσόνησος Hofdi (1-3 φωτο από internet)

 

[FILBO]

Σχηματισμοί λάβας Dimmuborgir (1-2 φωτο από internet)

 

[FILBO]

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τα βόρεια και φθάσαμε στο Reykjahlio. Δεν το λες καν χωριό. Είναι ένα άθροισμα από πανδοχεία, βενζινάδικο, super market και ένα κέντρο πληροφοριών όπου μας είπαν πως θα πάμε στα θερμά λουτρά. Προηγουμένως όμως κάναμε στάση στην Grjotagja. Eίναι μια σπηλιά από λάβα με μια στενή, σαν σχισμή στο βράχο είσοδο.Κατεβαίνεις μερικά σκαλοπάτια και φτάνεις στο νερό που αναβλύζει από θερμές πηγές που υπάρχουν στο εσωτερικό της. Παλαιότερα οι Ισλανδοί έπαιρναν εκεί το λουτρό τους αλλά από τη δεκαετία του 70 και μετά, λόγω εκρήξεων γειτονικών ηφαιστείων, ανέβηκε πολύ η θερμοκρασία του νερού (πάνω από 50°C) και δεν ήταν δυνατόν να κολυμπήσεις μέσα σ' αυτό. Τα τελευταία χρόνια η θερμοκρασία έχει επανέλθει σε χαμηλότερα επίπεδα (43-46°C)όμως η κολύμβηση δεν επιτρέπεται.
Λένε ότι τις ώρες που μπαίνουν οι ακτίνες του ήλιου από ρωγμές στην οροφή, δημιουργούνται πολύ όμορφες αντανακλάσεις και τα νερά αποκτούν υπέροχα χρώματα. Κατά τη δική μας επίσκεψη δεν υπήρχε ήλιος άρα ούτε φωτισμός μέσα στη σπηλιά. Όλα ήταν σκοτεινά και γκρίζα. Έσκυψα και βούτηξα το χέρι μου στο νερό. Ήταν όντως πολύ ζεστό, η μυρωδιά έντονη και η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε μέσα εκεί ή ότι θα ήθελα να κολυμπήσω.
Mάλλον δεν πήγαμε την κατάλληλη μέρα, αν σκεφτούμε ότι στο μέρος αυτό έχει γυριστεί κι ένα επεισόδιο της σειράς Games of Thrones. Η επίσκεψή μας ήταν πολύ σύντομη, οι περισσότεροι δεν μπήκαν καν μέσα.
Φεύγοντας συναντήσαμε μια μικρή λίμνη με έντονο γαλάζιο χρώμα και σταματήσαμε. Περπατήσαμε στην ακτή της και είδαμε να βγαίνει από τη γη, μέσω ενός πολύ φαρδύ σωλήνα, καυτό νερό με ορμή και να χύνεται στη λίμνη, σχηματίζοντας άσπρους αφρούς που τους έπαιρνε ο αέρας και τους σκόρπιζε σαν να ήταν χιόνι.
Πιο κάτω αναδυόταν πάλι από τη γη άσπρος πυκνός ατμός που σχημάτιζε έναν παχύ, λευκό τοίχο. Αρχίσαμε το παιχνίδι. Διασχίζαμε τον ατμένιο τοίχο που είχε πλάτος αρκετά βήματα κι εμφανιζόμασταν από την άλλη πλευρά σαν φαντάσματα. Πρωτόγνωρη αίσθηση, δεν θέλεις και πολύ για να γίνεις παιδί...
Ευτυχώς που βρήκαμε τη λίμνη γιατί η σπηλιά μας είχε απογοητεύσει. Καθώς περπατούσαμε προς τ' αυτοκίνητα και συζητούσαμε περί Ισλανδίας, λέει ο κουμπάρος "Τι αραιοκατοικημένη χώρα είναι αυτή! Μόλις 600.000 κατοίκους έχει!"
" Ε όχι ρε κουμπάρε 600.000, 330.000 και με το ζόρι" τον διορθώνω εγώ.
"Τι λες, 600.000, είμαι σίγουρος."
"Διαβάζω 6 μήνες για την Ισλανδία και θα μου πεις εσύ πόσους κατοίκους έχει;"
"Επιμένω."
"Επιμένεις; Πάμε στοίχημα;"
"Πάμε. Τι βάζεις;"
"Ένα δείπνο σ' εστιατόριο" Αισθανόμουν ότι έκλεβα εκκλησία γιατί ήξερα ότι θα χάσει αλλά με την ξεροκεφαλιά του καλά να πάθει.
Δώσαμε τα χέρια και κλείστηκε το στοίχημα.
"Νονά να γκουγκλάρω;" ρώτησε η βαφτιστήρα.
"Γκούγκλαρε παιδί μου" της είπα.
Οι άλλοι δεν ήξεραν την απάντηση και περίμεναν με αγωνία.
"331.000 και κάτι ψιλά" ήταν η ετυμηγορία.
"Άρπα την Πετράκη μου. Να την ακούς την κουμπάρα."
"Έχασα και θα πληρώσω" απάντησε σαν gentleman που είναι ο κουμπάρος.
"Πάμε και θα τα κανονίσουμε όταν φθάσουμε στο σπίτι" μας συμμάζεψε η κουμπάρα.
"Πάμε. Επόμενη στάση στα λουτρά της λίμνης Myvatn."

Όταν φθάσαμε μετά από λίγο, είδαμε μεγάλες εγκαταστάσεις αλλά τ' αυτοκίνητα στο πάρκινγκ δεν ήταν πολλά. Φυσούσε δυνατός αέρας, ο καιρός πήγαινε για βροχή, υπήρχε έντονη μυρωδιά θειαφιού στην ατμόσφαιρα κι εγώ με την τσαντούλα μου έτοιμη για μπανάκι. Ένας ένας οι υπόλοιποι δήλωναν άρνηση για λουτρό και κατευθύνονταν προς την καφετέρια. Έμεινε μόνο η κολλητή μαζί μου κ' αυτή είμαι σίγουρη για να μην μ' αφήσει μόνη. Η διαδικασία μας ήταν πια γνωστή, δεν είχε ντροπές και γρήγορα βρεθήκαμε πίσω από την πόρτα που οδηγούσε στην πισίνα. Διασχίσαμε τρέχοντας την απόσταση μέχρι το νερό, η κολλητή κλαψούριζε ότι θα πλευριτωθεί και πέσαμε αμέσως.
Θεέ μου τι απόλαυση! Τι γλυκιά ζέστη να σε τυλίγει! Αφού κολυμπήσαμε λίγο και ήρθαμε στα συγκαλά μας, αρχίσαμε να παρατηρούμε το χώρο. Η πισίνα ήταν πολύ μεγάλη, μάλιστα είχε δύο τμήματα που χωρίζονταν από ένα τοιχάκι. Καμία σχέση με τη Secret lagoon. Όλα ήταν τεχνητά, καλοφτιαγμένα και οργανωμένα. Το νερό είχε έντονο γαλάζιο χρώμα. Υπήρχαν κρουνοί που σου έκαναν μασάζ στον αυχένα και τους ώμους, επίσης ημικυκλικές προσεκβολές στα τοιχώματα τις πισίνας με καθισματάκια και πίδακες σαν τζακούζι. Μοιραστήκαμε ένα τέτοιο "σεπαρέ" μ' ένα ζευγαράκι και χαλαρώσαμε τα ταλαιπωρημένα μας κορμιά. Ούτε που καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα. Οι άλλοι θα είχαν αρχίσει να βαριούνται. Έπρεπε να φύγουμε. Όσο σκεφτόμαστε ότι θα ξαναβγαίναμε στον κρύο αέρα, τόσο το αναβάλαμε. Κάποια στιγμή το πήραμε απόφαση και κάναμε τη γενναία έξοδο.
Βρήκαμε την παρέα στο cafe.
"Πώς ήταν κορίτσια; Σας άρεσε; Εμείς θα κολυμπήσουμε στη Blue Lagoon στο Ρευκιαβίκ"
Ο σοφός λαός λέει να μην αφήνεις γι' αύριο ότι μπορείς να κάνεις σήμερα και πόσο δίκιο έχει ...
Φεύγοντας από τα λουτρά κατέληξα ότι προτιμούσα τη μικρή, γραφική, φυσική Secret lagoon αλλά ήμουν ευχαριστημένη που δοκίμασα και τη μεγάλη, οργανωμένη και τεχνητή Myvatn.

Τα λουτρά λειτουργούν από το 2004. Το νερό αναβλύζει μέσα από τη γη, από βάθος 2500 μ. Περιέχει άφθονα ιχνοστοιχεία, άλατα πυριτίου και γεωθερμικούς μικροργανισμούς. Είναι αλκαλικό και κατάλληλο για λουτρό. Λόγω της σύστασής του δεν επιτρέπει την ανάπτυξη επικίνδυνων βακτηριδίων και οι φυτικοί οργανισμοί δεν μπορούν να επιζήσουν μέσα σ' αυτό. Γι' αυτό δεν προσθέτουν χλώριο ή άλλα απολυμαντικά.Το νερό όταν φθάνει στην επιφάνεια της γης έχει θερμοκρασία 130° C αλλά μέσα στην πισίνα κυμαίνεται από 36-40°C.
Σε σύγκριση με τη διάσημη Blue Lagoon υπερτερεί στο ότι είναι φθηνότερη, πιο οικογενειακή, λιγότερο τουριστική και έχει ωραίο ηλιοβασίλεμα.

 

[FILBO]

Σπηλιά Grjoarja (1-2 φωτο από internet)

Θερμά λουτρά λίμνης Myvatn

Μικρή λίμνη με ατμούς

 

[FILBO]

Αφήσαμε πίσω μας τα λουτρά, κυκλώσαμε τη λίμνη από τη δυτική της όχθη και μετά από 55 χλμ. φθάσαμε στον Godafoss. Ο "καταρράκτης των θεών" απέκτησε το όνομά του γύρω στο 1000 μ.Χ. όταν το νομοθετικό συμβούλιο της Ισλανδίας αμφιταλαντευόταν σχετικά με το ποιά θα ήταν η επίσημη θρησκεία του κράτους, ο Σκανδιναβικός Παγανισμός ή ο Χριστιανισμός. Τότε ο Thorgeir, ένας άγιος άνθρωπος, ειδωλολάτρης παπάς και νομοθέτης του κοινοβουλίου ασπάστηκε τον Χριστιανισμό μετά από 24ωρο σιωπηλό διαλογισμό κάτω από μια γούνινη κουβέρτα και τον ανακήρυξε ως νέα θρησκεία. Οι ειδωλολάτρες όμως θα μπορούσαν να λατρεύουν την παλιά τους θρησκεία κατ' ιδίαν. Όταν επέστρεψε από το Albingi (ισλ. κοινοβούλιο) στη φάρμα του που απείχε 2 χλμ. από τον καταρράκτη, πέταξε όλα τα ειδώλια των σκανδιναβικών θεοτήτων στον καταρράκτη, εξ ού και το όνομά του.
Έτσι σηματοδοτήθηκε συμβολικά η αποδοχή του Χριστιανισμού. Το 2000 κτίστηκε μια εκκλησία στη φάρμα του Thorgeir για τον εορτασμό της 1000ης επετείου από τότε και της έδωσαν το όνομά του.
Πρόκειται για την "πεντάμορφη" του ζεύγους με τον Dettifoss που όπως έχουμε πει είναι το"τέρας".
Τροφοδοτείται από τον ποταμό Skjalfandafejot που κυλάει πάνω σε εκτάσεις καλυμμένες από λάβα ηλικίας πάνω από 7000 χρόνων. Με τον καιρό ο ποταμός λόγω διάβρωσης έσκαψε ένα φαράγγι μήκους 3 χλμ. που αμέσως κάτω από τον καταρράκτη έχει πλάτος 100 μ.
Ο Godafoss έχει σχήμα πεταλοειδές και διαιρείται από βραχώδεις προεξοχές σε δύο κύριους κι έναν δευτερεύοντα καταρράκτη. Το ύψος του είναι 12 μ. και το πλάτος του 30 μ.
Εμείς τον προσεγγίσαμε από την ανατολική πλευρά που είναι και η πιο ήσυχη. Αφήσαμε τ' αυτοκίνητα σ' ένα μικρό πάρκινγκ και πήραμε το μονοπάτι κατά μήκος της όχθης του ποταμού. Για κακή μας τύχη ο καιρός είχε χειροτερέψει αρκετά. Ο ουρανός ήταν κλειστός από την πυκνή νέφωση και φυσούσε ενοχλητικός αέρας. Έβρεχε πια για τα καλά. Βάλαμε τις κουκούλες και προσπαθούσαμε να θαυμάσουμε την αγριάδα του ποταμού καθώς κυλούσε αφρίζοντας ανάμεσα από μεγάλους βράχους. Το μονοπάτι ήταν μακρύ, η βροχή μας χτυπούσε τα πρόσωπα αλλά συνεχίζαμε ακάθεκτοι ώσπου φθάσαμε σ' ένα σημείο απ' όπου έβλεπες να ξετυλίγεται όλο το μεγαλείο του Godafoss.
Τι να πω; Δεν έχω λόγια για να περιγράψω τόση ομορφιά! Έβαλα στα μάτια μου το φίλτρο της καλοκαιρίας και τον είδα με τη φαντασία μου ηλιόλουστο και λαμπερό να σχηματίζει ένα κατάλευκο, ημικύκλιο τοίχωμα που γκρεμιζόταν σε μια καταγάλανη λεκάνη. Το ουράνιο τόξο ήταν το χερούλι αυτής της λεκάνης απ' όπου την είχαν πιάσει οι θεοί και την είχαν κατεβάσει από τον παράδεισο στη γη, δίνοντάς την δώρο στους θνητούς ανθρώπους.
Όλοι είχαμε μείνει μ' ανοιχτό το στόμα. Ο άντρας μου προσπαθούσε με κάθε τρόπο ν' αντιμετωπίσει τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και να βγάλει φωτογραφίες. Αφού τον είδαμε από ψηλά κατεβήκαμε μια πέτρινη σκάλα και τον θαυμάσαμε κι από τη βάση του. Άλλη οπτική, άλλες εικόνες, ίδια ομορφιά...
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού με μια χαρμολύπη μέσα μας, χαρά γι' αυτό που είδαμε και λύπη γιατί δεν το ευχαριστηθήκαμε όσο του έπρεπε.
Ο Godafoss ανακηρύχθηκε πρώτος στις προτιμήσεις όλων εκτός από μένα που τον κατέταξα δεύτερο με ελάχιστη διαφορά πίσω από τον πρώτο. Και τούτο γιατί ο πρώτος ( θα τον συναντήσουμε παρακάτω) μίλησε στην ψυχή μου (δεν πάμε καλά, μιλάω και με καταρράκτες)...
Η απόσταση μέχρι το Akureyri όπου θα διανυκτερεύαμε τα δύο επόμενα βράδια ήταν 60 χλμ. περίπου. Ο καιρός συνέχισε να είναι βροχερός και η πρωτεύουσα του βορρά μας υποδέχθηκε συννεφιασμένη και μελαγχολική.

 

[Dina Z]

Έβαλα στα μάτια μου το φίλτρο της καλοκαιρίας και τον είδα με τη φαντασία μου ηλιόλουστο και λαμπερό να σχηματίζει ένα κατάλευκο, ημικύκλιο τοίχωμα που γκρεμιζόταν σε μια καταγάλανη λεκάνη. Το ουράνιο τόξο ήταν το χερούλι αυτής της λεκάνης απ' όπου την είχαν πιάσει οι θεοί και την είχαν κατεβάσει

Καλο μου κοριτσι, εσυ δεν περιγραφεις' ζωγραφιζεις.

Και τούτο γιατί ο πρώτος ( θα τον συναντήσουμε παρακάτω) μίλησε στην ψυχή μου (δεν πάμε καλά, μιλάω και με καταρράκτες)...

Ε, οχι δα! Αλλωστε οι καλλιτεχνες εχουν αλλους διαυλους επικοινωνιας με το περιβαλλον.

 

[FILBO]

Ε, όχι και καλλιτέχνης, μια ονειροπαρμένη λάτρης του ταξιδεύειν είμαι...Πάντως τα λόγια σου με τιμούν ιδιαίτερα και σ΄ευχαριστώ πολύ.

 

[FILBO]

Godafoss, ο καταρράκτης των θεών

 

[Dina Z]

Επρεπε να υπαρχει κουμπι "ουαου" γιατι ποσα like να βαλω στις φωτογραφιες σου;;;;;;;
Και πως να περιγραψω δημοσια τα συναισθηματα που μου γεννουν;

Αν καποτε συναντηθουμε, νομιζω πως η κουβεντα μας θα ξεκινησει απο τον Godafoss!

 

[FILBO]

To Αkureyri είναι η δεύτερη πόλη της Ισλανδίας με 18000 κατοίκους. Λέγεται και πρωτεύουσα του Βορρά. Πρωτοκατοικήθηκε τον 9ο αιώνα αλλά απέκτησε αστικό χαρακτήρα από το 1786 και μετά. Αποτελούσε μία από τις τρεις αεροπορικές βάσεις των συμμάχων κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και γνώρισε μεγαλύτερη ανάπτυξη μετά τη λήξη του οπότε υπήρξε σημαντική μετακίνηση πληθυσμού στα αστικά κέντρα.
Είναι χτισμένη στο μυχό του βαθύτερου φιόρδ της χώρας (60 χλμ) και περιτριγυρίζεται από βουνά που φθάνουν τα 1500 μ. και την προστατεύουν από τους ισχυρούς ανέμους. Έτσι το κλίμα είναι σχετικά ήπιο για το γεωγραφικό πλάτος της πόλης που απέχει μόλις 100 χλμ. από τον αρκτικό κύκλο. Το χιόνι αρχίζει να πέφτει στα τέλη Οκτώβρη και λιώνει τον Απρίλιο ενώ οι βουνοκορφές παραμένουν λευκές για όλη τη διάρκεια του χρόνου. Έχει πολύ μικρή ηλιοφάνεια, μόλις 1000 ώρες ετησίως ενώ οι κάτοικοί της ξεχνούν την ύπαρξη του ήλιου από το Νοέμβριο μέχρι το Φεβρουάριο. Εμείς είχαμε μία ηλιόλουστη μέρα στις δύο, άρα ήμασταν τυχεροί.
Η οικονομία στηρίζεται κυρίως στην αλιεία και δύο από τις πέντε μεγαλύτερες αλιευτικές εταιρείες εδρεύουν εδώ. Σ' αυτό συμβάλλει και το λιμάνι της που δεν παγώνει και έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ιστορία της.
Το Akureyri μας υποδέχθηκε με πυκνά σύννεφα και ψιλόβροχο. Καθώς πλησιάζαμε το βλέπαμε να απλώνεται στην απέναντι ακτή και στην πλαγιά του λόφου. Φαινόταν πράσινο, γραφικό αλλά μικρό για πόλη. Χωρίς δυσκολία βρήκαμε το κατάλυμά μας, ένα διώροφο, μεγάλο κτήριο, ένα δρόμο πάνω από τον παραλιακό.
Ανεβάσαμε τις αποσκευές μας από τη φαρδιά, ξύλινη σκάλα και βρεθήκαμε στο διαμέρισμά μας στον δεύτερο όροφο. Η πρώτη εντύπωση ήταν πολύ καλή, ένα ευρύχωρο σαλόνι με δερμάτινους καναπέδες και ξύλινα δοκάρια που στήριζαν την κεκλιμένη οροφή, άνετη κουζίνα με θέα στο λιμάνι, ένα μεγάλο 4/κλινο υπνοδωμάτιο για τους κουμπάρους, ένα 2/κλινο για μας, ένα τεράστιο μπάνιο με καθιστικό παρακαλώ και that's all.
Και η κολλητή, πού θα κοιμηθεί η γυναίκα; Κοίταξα με αγωνία τα χαρτιά μου μήπως είχα κάνει λάθος στην κράτηση αλλά ήταν σωστή. Ψάξαμε για καμιά ξεχασμένη πόρτα αλλά δεν υπήρχε. Η λύση του καναπέ δεν έπαιζε γιατί αφ' ενός δεν άνοιγε και αφ' ετέρου δεν υπήρχαν σκεπάσματα.
Μια και δυο πηγαίνω στον ιδιοκτήτη που έμενε στο διπλανό διαμέρισμα.
"Μα υπάρχουν στρωμένα όχι 7 αλλά 8 κρεβάτια" μου απάντησε.
Γυρίζω πίσω και αρχίζουμε να ψάχνουμε για τα 8 κρεβάτια. Εις μάτην όμως γιατί τα κρεβάτια παρέμεναν 6. Ξαναπάω στον ιδιοκτήτη, με αντιμετωπίζει σαν διανοητικά καθυστερημένη και φεύγω. Ή εγώ δεν ξέρω να μετράω ή ο κύριος με δουλεύει. Καθόμαστε όλοι στο σαλόνι και περιμένουμε. Μετά από λίγο ο ψιλόλιγνος ιδιοκτήτης μπαίνει μέσα καμαρωτός, κρατώντας ένα μεταλλικό ραβδί.
"Ήρθε ο μάγος" αναφωνήσαμε. Πήγε κάτω από ένα σημείο της οροφής, έβαλε την άκρη του ραβδιού σε μία αθέατη εσοχή και ala uno a la due a la tre άνοιξε μια καταπακτή από την οποία έπεσε μια πτυσσόμενη σκαλίτσα.
"Ορίστε και τα άλλα δύο κρεβάτια" μας είπε και αποχώρησε με στυλ.
Τα κουμπαρόπουλα ανέβηκαν στη σοφίτα και έβγαλαν επιφωνήματα ενθουσιασμού.
"Να μείνουμε εμείς εδώ;" ρώτησαν αλλά επειδή οι κουμπάροι είχαν ήδη τακτοποιηθεί στο 4/κλινο, δεν ήταν δυνατό. Βοήθησαν λοιπόν την κολλητή ν' ανεβάσει τη χειραποσκευή της (για τη βαλιτσάρα της δεν υπήρχε περίπτωση), ανέβηκα κι εγώ (δεν ήταν καθόλου εύκολο) και είδα μια ατμοσφαιρική σοφίτα σαν από παραμύθι. Τυχερή η κολλητή...
Μετά από λίγο οι κουμπάροι και η κολλητή έφυγαν για το super market μιας και αποφασίστηκε το αποψινό μενού να είναι κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες. Ας φάμε και λίγο κρεατάκι μετά από τόσες ημέρες ρυζο-μακαρονοφαγίας. Τα παιδιά ήταν βυθισμένα στα κινητά τους οπότε εγώ κι ο άντρας μου, μια και δεν είχαμε όρεξη για ύπνο, βγήκαμε βόλτα στο μελαγχολικό Akureyri.
Το κατάλυμα μας ήταν δυο τετράγωνα από τον κεντρικό πεζόδρομο. Στ' αριστερά μας είδαμε μια ιδιαίτερη εκκλησία, χτισμένη σε ύψωμα με πολλά σκαλιά μπροστά της. Την αφήσαμε για την επόμενη μέρα και κατευθυνθήκαμε στον πεζόδρομο. Υπήρχε κόσμος, όχι όμως πολύς, εστιατόρια, cafe και καταστήματα. Οι τιμές παντού απλησίαστες. Πήγαμε ως το τέρμα του και βγήκαμε στο λιμάνι όπου ήταν αραγμένο ένα κρουαζιερόπλοιο. Περπατήσαμε αρκετά και καταλήξαμε σ' ένα γραφικό cafe, υπερυψωμένο, με θέα στην περατζάδα του πεζόδρομου. Χαλαρώσαμε χαζεύοντας τους περαστικούς, στη συνέχεια μπήκαμε σ' ένα δυο σουβενιράδικα και επιστρέψαμε στο σπίτι, αφήνοντας τα ψώνια να τα κάνουμε παρέα με τους άλλους.
Το κοτόπουλο είχε αρχίσει να μοσχομυρίζει. Ο κουμπάρος βρισκόταν σε μαγειρικό οργασμό, ανοιγόκλεινε το φούρνο, τσιμπούσε τις πατάτες και μούγκριζε από ικανοποίηση...
"Ρε παιδιά το welcome drink το ξεχάσαμε σήμερα" είπε η κολλητή.
"Μη σκάτε, έχω φέρει κάτι μινιατούρες με διάφορα λικέρ από τις Αζόρες, οπότε μετά το φαγητό θα τα τιμήσουμε" απάντησα.
"Να παίξουμε χαρτιά μετά το φαγητό" είπαν τα κουμπαρόπουλα που φαίνεται βαρέθηκαν την πολύωρη ενασχόληση με το κινητό τους.
"Όλα θα τα κάνουμε" είπα και ξεκίνησε το φαγοπότι. Το φαγητό του κουμπάρου ήταν εξαιρετικό, γλύψαμε και τα δάχτυλά μας, ήπιαμε τα λικεράκια μας και το στρώσαμε στο χαρτί, όλοι εκτός από τον άντρα μου. Έχει τόση σχέση με την τράπουλα που τα σπαθιά τα λέει τριφύλλια και τις κούπες καρδούλες. Έτσι αρκέστηκε να σκαλίζει τη φωτογραφική του. Μετά το τέλος της χαρτοπαιξίας, όπου δεν θυμάμαι ποιός κέρδισε, όλοι πήγαμε ικανοποιημένοι για ύπνο.

Σαν απολογισμό της ημέρας θα έλεγα ότι όλα τα λεφτά ήταν ο Godafoss που έκλεψε τις καρδιές μας ακόμα και με δυσμενείς συνθήκες. Η λίμνη Myvatn δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Είδαμε σπάνια γεωλογικά φαινόμενα αλλά σαν φύση μόνο το Hofdi ήταν για μένα ιδιαίτερο. Τα λουτρά αξίζει κανείς να τα επισκεφθεί, το εισιτήριο έκανε 35 ευρώ. Για το Akureyri περιμένω και την αυριανή μέρα για να έχω πιο ολοκληρωμένη άποψη. Τα 175 χλμ. που διανύσαμε ήταν πλέον a piece of cake για μας!!! Όχι παίζουμε... Η κατάσταση του δρόμου ήταν καλή.

 

[Dina Z]

Ζηλεψα τοσο τον περιπατο στο μελαγχολικο Akureyri που ... μελαγχολησα
Δωσε κι αλλη στενοχωρια

 

[FILBO]

Το" φτωχικό" μας στο Ακουρέυρι

Καταπακτή και πτυσσόμενη σκαλίτσα