Ισλανδία 66° North Ισλανδία

[FILBO]

Επόμενος προορισμός μας ήταν η χερσόνησος Dyrholaey σε απόσταση 30 περίπου χλμ. Ο δρόμος συνεχιζόταν μέσα από πράσινους αγρούς που τους κάλυπτε ένα χαλί από μωβ αγριολούλουδα (όπως γράφαμε και στις εκθέσεις στο δημοτικό). Το τοπίο ήταν τόσο όμορφο μέσα στην απλότητά του που δεν μπορέσαμε ν' αντισταθούμε και σταματήσαμε για μια γρήγορη φωτογράφηση. Έτσι απαθανατιστήκαμε με φόντο την τοπική χλωρίδα.
Σύντομα συναντήσαμε τον 218 στα δεξιά μας (υπήρχε πινακίδα), τον ακολουθήσαμε και φθάσαμε στο πάρκινγκ. Υπάρχουν δύο δυνατότητες, ή να κατευθυνθείς προς τα πάνω, στην κορυφή του ακρωτηρίου ή να κατέβεις προς τη μαύρη παραλία Kirkjufjara. Eμείς κάναμε το πρώτο γιατί είχαμε σκοπό να επισκεφθούμε στη συνέχεια την πιο διάσημη, παρακείμενη παραλία Reynisfjara.
H Dyrholaey είναι μια μικρή χερσόνησος-ακρωτήριο στη νότια ακτή της Ισλανδίας. Δημιουργήθηκε μετά από μια υποθαλάσσια ηφαιστειακή έκρηξη που έγινε πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια. Το όνομα της σημαίνει "το νησί της πορτότρυπας" εξαιτίας της αψίδας από λάβα που έχει σχηματιστεί καθώς η δύναμη του ωκεανού διαβρώνει συνεχώς τον μαύρο βασάλτη. Έχει ύψος 120 μ. και όταν η θάλασσα είναι ήρεμη, μπορούν να περάσουν μικρά πλοία μέσα απ' αυτή. Λέγεται δε ότι ένας ριψοκίνδυνος (θεοπάλαβος θα έλεγα) Ισλανδός πέρασε μ' ένα αεροπλανάκι μέσα από την τρύπα!! Αλήθεια-ψέματα θα σας γελάσω...
Όταν φθάσαμε κοντά στην άκρη του γκρεμού, η θέα ήταν πανοραμική. Μιας και ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος μπορούσες να δεις δυτικά κατά μήκος της ακτογραμμής σε πολύ μεγάλη απόσταση. Ανατολικά εκτείνονταν η μαύρη παραλία και προς τα βόρεια έβλεπες τον παγετώνα Mydralsjokull ν' αστράφτει. Μπροστά μας απλωνόταν η απεραντοσύνη του ωκεανού.Σκέφτηκα ότι αν τραβήξεις μια γραμμή από κει που στεκόμασταν, αυτή θα φτάσει στην Ανταρκτική χωρίς να συναντήσει στεριά. Μ' έπιασε δέος.. Τα βράχια ψηλά και άγρια, ο γκρεμός απόκρημνος.. Ευτυχώς που υπήρχε πιο πέρα ένας αιωνόβιος φάρος (από το 1927) για να δεσπόζει στα ανεμοδαρμένα ύψη και να προειδοποιεί τους ναυτικούς, στέλνοντας στωικά τα φωτεινά του σήματα. Πλέον έχει μετατραπεί εσωτερικά σε πολυτελές ξενοδοχείο αλλά απ' έξω διατηρεί τη μοναχική, αυστηρή του εικόνα.
Από τη θάλασσα έβλεπες να ξεπροβάλλουν βραχώδεις σχηματισμοί που προέρχονταν κι αυτοί από την έκρηξη που γέννησε ολόκληρη τη χερσόνησο. Ο πιο εντυπωσιακός ήταν οι "βελόνες" που βρίσκονταν στο τέλος της παραλίας Kirkjufjara και που ο θρύλος λέει ότι δημιουργήθηκαν όταν δύο ξωτικά προσπαθούσαν να σύρουν στη στεριά ένα τρικάταρτο καράβι αλλά τα πρόλαβε το ξημέρωμα και πέτρωσαν κάτω από το φως της μέρας. Έχουν ύψος 66 μ. και σύμφωνα με την παράδοση ήταν φωλιά ενός τέρατος για πολλούς αιώνες...
Πήραμε ένα μονοπάτι και περπατήσαμε προς ένα γειτονικό ύψωμα. Καθώς ανηφορίζαμε είδαμε στις χορταριασμένες πλαγιές των βράχων πολλά-πολλά puffins. Είναι θαλασσοπούλια που βρίσκουν την τροφή τους βουτώντας μέσα στο νερό. Μένουν σε μεγάλες αποικίες στο Β. Ατλαντικό, φτιάχνουν τις φωλιές τους σε σχισμές ή κοιλώματα των βράχων ή τις σκάβουν στο χώμα, πετούν κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας αλλά είναι και υποβρύχιοι κολυμβητές. Από τον Μάιο μέχρι τον Ιούνιο αναπαράγονται οπότε η πρόσβαση στην περιοχή είναι περιορισμένη ή και τελείως απαγορευμένη.
Και να σκεφθείτε ότι τα χαριτωμένα αυτά πουλάκια με τις άσπρες κοιλίτσες, τη μαύρη ράχη και το ριγέ πορτοκαλί ράμφος θεωρούνται τοπική σπεσιαλιτέ που τη διαφημίζουν κάποια εστιατόρια στο Ρευκιαβίκ.
Καθώς κατεβαίναμε από το ύψωμα βλέπω τον άντρα μου να έχει στήσει τον τρίποδα σε σημείο με απίστευτη θέα, να ρυθμίζει διαφράγματα, ταχύτητες, φακούς και όλα τα σχετικά και τη στιγμή που ήταν έτοιμος να απαθανατίσει αυτή τη μοναδική εικόνα, να έρχεται ένα σύννεφο από τη θάλασσα και να τυλίγει τους βράχους, εξαφανίζοντάς τους από το οπτικό πεδίο.
Η απογοήτευση του ήταν απερίγραπτη. Περίμενε μπας και φύγει το σύννεφο αλλά εις μάτην. Αρνιόταν πεισματικά να του αδειάσει τη γωνιά. "Θα βρούμε άλλους βράχους, πιο ωραίους " του είπα για να τον παρηγορήσω.
Ο περίπατος μας στη Dyrholaey μας ευχαρίστησε πολύ και με πιο μεγάλη όρεξη συνεχίσαμε για τη γειτονική παραλία Reynisfjara.

 

[Sassenach77]

Καθώς κατεβαίναμε από το ύψωμα βλέπω τον άντρα μου να έχει στήσει τον τρίποδα σε σημείο με απίστευτη θέα, να ρυθμίζει διαφράγματα, ταχύτητες, φακούς και όλα τα σχετικά και τη στιγμή που ήταν έτοιμος να απαθανατίσει αυτή τη μοναδική εικόνα, να έρχεται ένα σύννεφο από τη θάλασσα και να τυλίγει τους βράχους, εξαφανίζοντάς τους από το οπτικό πεδίο.
Η απογοήτευση του ήταν απερίγραπτη. Περίμενε μπας και φύγει το σύννεφο αλλά εις μάτην. Αρνιόταν πεισματικά να του αδειάσει τη γωνιά. "Θα βρούμε άλλους βράχους, πιο ωραίους " του είπα για να τον παρηγορήσω.

Να μεταφέρεις στον σύζυγό σου την αμέριστη κατανόηση μου για την απογοήτευση του ! Το ίδιο έπαθα και εγώ ανεβαίνοντας στο Seat of Arthur για να βγάλω όλο το Εδιμβούργο πανοραμικά.....καθώς ανέβαινα και φτάνοντας στη μέση και λίγο πιο ψηλά ο ορίζοντας ήταν πεντακάθαρος ! Όταν έφτασα στη κορυφή, όχι μόνο το Εδιμβούργο δεν έβλεπα απο την πυκνή ομίχλη, αλλά ούτε την ίδια μου τη μύτη... και έκανα τόσο κόπο για να ανέβω και όλο αυτό το σκηνικό μέσα σε μισή ώρα άλλαξε !
Τουλάχιστον έβγαλα κάποιες φώτο όσο ήταν καθαρός ο ορίζοντας απο ένα σχετικά καλό ύψος.

 

[FILBO]

Ισλανδική χλωρίδα

 

[FILBO]

Χερσόνησος Dyrholaey

Οι φωτο με τα puffins δεν είναι δικές μας.

 

[Dina Z]

Τι φοβερές φωτογραφίες! Απόλαυση!!!

 

[kitsos!]

Τελεια τα puffins!!!

Καλα για τα λιβαδια δεν εχω λογια.. Οτι πρεπει για πρωτομαγια!!

 

[FILBO]

Αφού βγήκαμε στον εθνικό δρόμο μετά από λίγο συναντήσαμε τον 215 τον οποίο ακολουθήσαμε για να φθάσουμε στην παραλία Reynisfjara. Yπήρχαν πάρκινγκ, cafe και τουαλέτες.
Περπατήσαμε λίγο στο μονοπάτι και να τη μπροστά μας η μαύρη βοτσαλωτή παραλία. Στο βάθος τα κύματα του Ατλαντικού έγλυφαν τη γκρίζα αμμουδιά, με την αντίθεση ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, εντονότατη.
Καμία σχέση με τις δικές μας παραλίες. Αν και ο καιρός ήταν καλός, υπήρχε μια μουντάδα στην ατμόσφαιρα. Σύννεφα πυκνά έρχονταν από τον ωκεανό, ο ήλιος είχε κρυφτεί και η παλέτα των χρωμάτων περιορίστηκε στο ψυχρό φάσμα του γκρι. Τα κύματα χωρίς να είναι ψηλά έκαναν τη θάλασσα άγρια και αφιλόξενη. Καμία αίσθηση καλοκαιριού, καμία επιθυμία για κολύμπι...
Υποβλητική, σε γοήτευε, σε καθήλωνε αλλά και σ' έδιωχνε ταυτόχρονα.
Στην αριστερή άκρη ο πολυφωτογραφημένος σχηματισμός από εξάγωνα πολύεδρα, που λέγεται Gardar, συμπλήρωνε το σκηνικό. Φτιαγμένος από βασάλτη μου έδινε την εντύπωση εκκλησιαστικού οργάνου. Σ' άλλους έμοιαζε με μια σκάλα που ανεβαίνει προς τον ουρανό. Στο πλάι του υπάρχει μια σπηλιά που μπορείς να την επισκεφθείς, αρκεί να μη σε προλάβει η παλίρροια και αποκλειστείς ή αναγκαστείς να βουτήξεις στον ωκεανό, πράγμα που είναι πολύ επικίνδυνο. Μέσα από τη θάλασσα προβάλλουν δύο μεγάλοι βράχοι, πετρωμένα trolls που τα βρήκε το φως της αυγής.
Τα κύματα μπορεί να γίνουν πολύ ψηλά και επικίνδυνα όταν λυσσομανάει ο άνεμος και αποτελούν attraction, με τους τουρίστες να προσπαθούν να τα φωτογραφήσουν ή να παίζουν κυνηγητό μαζί τους.
Οι πινακίδες προειδοποιούν για την επικινδυνότητα της παραλίας, μιας και έχουν γίνει αρκετά θανατηφόρα δυστυχήματα, με τελευταίο τον Ιανουάριο του 2017 όταν η θάλασσα κατάπιε μια δύστυχη τουρίστρια μπροστά στα μάτια της οικογένειάς της. Συνιστούν να αποφεύγεται η κολύμβηση όπως επίσης και να μην στέκεται κανείς με την πλάτη προς τον ωκεανό γιατί ακόμα και όταν είναι ήρεμος μπορεί να έλθει απροειδοποίητα ένα φονικό deadly sneaker wave. Αυτά τα κύματα σε αρπάζουν και σε καταπίνουν χωρίς να μπορεί κανείς να αντιδράσει.
Γι' αυτό αφήστε τη θάλασσα για τις φώκιες. Αυτές ξέρουν καλύτερα.....
Υπάρχει μια συνέχεια ανάμεσα σ' αυτή την παραλία, τη διπλανή της Kirkjufjara και το παρακείμενο ακρωτήριο Dyrholaey. Aποτελούν ένα ενιαίο σύνολο μοναχικό,τραχύ, ανεμοδαρμένο που σε προκαλεί αλλά και σε αποτρέπει, που σε σαγηνεύει αλλά και σε φοβίζει. Το σίγουρο είναι ότι αξίζει να το γνωρίσεις...
Φυσικά και φωτογραφηθήκαμε ωσάν μοντέλα στις κολώνες, επσκεφθήκαμε το cafe αλλά δεν έβρισκες να σταθείς και συνεχίσαμε για το Vik.

Το Vik, ένα μικρό χωριουδάκι με μόνο 320 κατοίκους είναι το νοτιότερο κατοικημένο μέρος της Ισλανδίας και αποτελεί κέντρο εξόρμησης για τα πολλά αξιοθέατα της ευρύτερης περιοχής. Στην είσοδό του, πάνω σ' ένα λόφο δεσπόζει η εκκλησία του, άσπρη με κόκκινη κεκλιμένη σκεπή και το καμπαναριό με την πυραμοειδή κορυφή του.
Μπήκαμε στο χωριό (δυο δρόμοι όλοι κι όλοι) αναζητώντας super market για να ανανεώσουμε τις προμήθειες μας. Πράγματι βρήκαμε αμέσως ένα απ' όπου αγοράσαμε όλα όσα χρειαζόμασταν (και ψωμί!!!)
Συνεχίσαμε την πορεία μας .Το τοπίο ήταν μονότονο, με βλάστηση από βρύα που κάλυπταν τους πετρώδεις σχηματισμούς εκατέρωθεν του δρόμου. 'Οτι πρέπει λοιπόν για έναν υπνάκο βραχείας διάρκειας. Έβαλα στον αυχένα το μαξιλαράκι μου, έγειρα το κεφάλι και όνειρα γλυκά...

 

[FILBO]

Παραλία Reynisfjara

 

[FILBO]

Ισλανδική εξοχή

 

[FILBO]

Κάποια στιγμή η νανουριστική κίνηση του αυτοκινήτου σταμάτησε οπότε διακόπηκε και η δική μου ραστώνη.
"Τι έγινε βρε παιδιά; Φτάσαμε;" είπα μισοκοιμισμένα.
"Όχι, όχι ακόμα. Απλά είδαμε ένα πολύ όμορφο τοπίο και θα κάνουμε μια στάση για φωτογράφηση. Θα κατέβεις;"
"Ασφαλώς, τα χάνω εγώ αυτά;"
Πραγματικά από την άλλη μεριά του δρόμου εκτυλίσσοταν ένα πανέμορφο σκηνικό. Ένα αφρισμένο ποτάμι που το έλεγαν Fossalar, πορευόταν παράλληλα με την εθνική οδό σχηματίζοντας στο διάβα του ποικίλου μεγέθους και σχήματος καταρράκτες, λιμνούλες και παράπλευρα ρυάκια.
Μετά απ' όλη αυτή την πανδαισία καταρρακτών που είχαμε απολαύσει τις δύο τελευταίες μέρες, το θέαμα που αντικρίζαμε δεν ήταν κάτι το ανεπανάληπτο αλλά αυτό που σε τραβούσε ήταν η αμεσότητα με τη φύση. Έκανες δυο βήματα απ' τ' αυτοκίνητο και βρισκόσουν μέσα στο σκηνικό.
Περπατήσαμε, ξεμουδιάσαμε, οι φωτογράφοι προσπαθούσαν να επιλέξουν τις καλύτερες οπτικές γωνίες και μετά από ένα ευχάριστο διάλειμμα συνεχίσαμε την πορεία μας.
Επόμενος προορισμός η παγωμένη λίμνη Jokulsarlon για την οποία είχαμε αρκετό δρόμο ακόμα.
Ο δρόμος μια ατελείωτη ευθεία που χανόταν στον ορίζοντα, το όριο ταχύτητας, όπως έχω ξαναπεί, αυστηρά 90 χλμ., η κίνηση ελάχιστη, ο οδηγός άντρας μου αδιόρθωτος γκαζάκιας. Με δυσκολία τον συγκρατούσα να μην τα ξεπερνά ώσπου μπροστά μας βρέθηκε ένα άλλο αυτοκίνητο που πήγαινε με 80 χλμ. περίπου. Το ακολουθούσαμε για κάποια λεπτά, τον έβλεπα να δυσφορεί και ήξερα τι θα συμβεί.
Πατάει γκάζι, το αυτοκίνητο επιταχύνει, μπαίνει στο αντίθετο ρεύμα, προσπερνά τον αργό προπορευόμενο και επανέρχεται στη λωρίδα μας. Το κοντέρ έγραψε προς στιγμή 117 χλμ.
"Τι το' θελες βρε Γιάννη; Μας κυνηγάει κανείς;" είπα σχετικά ήρεμα.
"Δεν τον βλέπεις, τα ζώα μου αργά είναι ο άνθρωπος" ήταν η απάντησή του.
Γύρω ερημιά κι ο χάρος. Ψυχή ζώσα δεν υπήρχε πουθενά. Και ξαφνικά βλέπουμε να έρχεται από την αντίθετη λωρίδα ένα περιπολικό, με το φάρο να αναβοσβήνει, να μας κάνει σήμα όταν διασταυρωθήκαμε και να μας προσπερνά.
Παγώσαμε γιατί δεν το περιμέναμε. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι σ' αυτόν τον" κρανίου τόπο " θα υπήρχε αστυνομία. Όντως κάναμε στην άκρη και μετά από λίγα λεπτά το περιπολικό σταμάτησε από πίσω μας.
Κατέβηκε ο άντρας μου ( εν τω μεταξύ τα διερχόμενα αυτοκίνητα περνούσαν ξυστά δίπλα μας γιατί δεν υπήρχε χώρος), κατέβηκε και η αστυνομικός, μια νέα, ξανθιά κοπέλα.
Εγώ και η κολλητή βλέπαμε από τους καθρέφτες ( δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω).
"Λες να τον συλλάβει;" λέει η κολλητή.
"Σιγά μη τον κρεμάσει" απαντάω εγώ.
"Είναι και ομορφούλα" συνεχίζει εκείνη.
"Κόρη του είναι, δε βλέπεις;" το παίζω εγώ άνετη.
Στη συνέχεια τον έβαλε μέσα στο περιπολικό.
"Να δεις που θα του περάσει χειροπέδες" ξαναλέει η κολλητή.
Εν τω μεταξύ βλέπουμε τον κουμπάρο να μας προσπερνά χωρίς να μπορεί να σταματήσει κάπου.
"Κι αν τον πάρει στο τμήμα; Δεν ξέρουμε πόσο αυστηροί είναι οι ισλανδικοί νόμοι" "Θα μείνουμε ολομόναχες. Ευτυχώς που δηλώσαμε και δεύτερο οδηγό κατά την ενοικίαση του αυτοκινήτου" "Έχουμε κλείσει και κρουαζιέρα στη Jokulsarlon. Tι θα κάνουμε;"
Η καθεμιά έλεγε τις σκέψεις της δυνατά προσπαθώντας να ξορκίσουμε το κακό...
Σε κάποια στιγμή ανοίγει η πόρτα και μας ζητά την πιστωτική. Ανασάναμε. Μάλλον θα τη γλιτώναμε με ένα πρόστιμο. Χτυπάει το κινητό και ο κουμπάρος μας λέει ότι περιμένει στο πρώτο πάρκινγκ που βρήκε.
Μετά από λίγο ο άντρας μου μπήκε χαμογελαστός.
"Τι έγινε;" είπαμε και οι δύο με μια φωνή.
"312 ευρώ πρόστιμο γιατί τα πλήρωσα επί τόπου(το περιπολικό είχε POS), αλλιώς θα ήταν 500.
"Μη στενοχωριέσαι Γιαννάκη μου, θα το πληρώσω εγώ το πρόστιμο" τον παρηγόρησε η κολλητή.
"Εσύ να κάτσεις ήσυχα και να αφήσεις τα κουβαρνταλίκια. Όποιος κάνει μαγκιές πληρώνει. Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω μην τρέχεις Γιάννη, κόψε Γιάννη αλλά ο Γιάννης αγρόν ηγόραζε...Αφού τον βάραινε η 300άρα ας τη δώσει τώρα να δει τη γλύκα" απάντησα θυμωμένα.
Για κάμποση ώρα η ατμόσφαιρα ήταν βαριά μέσα στ' αυτοκίνητο. Κανείς δε μιλούσε. Όλοι ήμασταν βυθισμένοι στις σκέψεις μας. Αλλά σιγά σιγά, χωρίς να πούμε τίποτα, βάλαμε το γεγονός στην άκρη γιατί ήταν κρίμα να χαλάσει η μέρα μας από μια βλακεία.
Το δίδαγμα απ' όλο αυτό ήταν " μην ξεπερνάτε το όριο ταχύτητας στην Ισλανδία. Υπάρχουν παντού μάτια που σας βλέπουν" και για το υπόλοιπο του ταξιδιού, μόλις βλέπαμε κάποιον να τρέχει, λέγαμε με μια φωνή "ξανθούλα που σου χρειάζεται..."

 

[FILBO]

Ποταμός Fossalar

 

[Dina Z]

"Εσύ να κάτσεις ήσυχα και να αφήσεις τα κουβαρνταλίκια. Όποιος κάνει μαγκιές πληρώνει. Μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω μην τρέχεις Γιάννη, κόψε Γιάννη αλλά ο Γιάννης αγρόν ηγόραζε...Αφού τον βάραινε η 300άρα ας τη δώσει τώρα να δει τη γλύκα" απάντησα θυμωμένα.

Βλεπω δεν εδειξες ελεος!

Ο καημενος ο Γιαννης και εκτεθημενος βρεθηκε και το προστιμο πληρωσε και την κατσαδα του ακουσε!!!!!
Και ολα αυτα για μια παραβαση που υπηρχε μονο "γυρω ερημια κι ο χαρος"
Εδω που τα λεμε ηταν και ολιγον αθωος