474 αναμνήσεις

[delmem2233]

14 Ιανουαρίου (2015)

Βόρεια Κορέα – Σαουδική Αραβία (Μελβούρνη)

Τρίτο παιχνίδι τού Ασιατικού Κυπέλλου 2015 σε έξι μέρες, τρίτο – και τελευταίο, μέχρι σήμερα – για μένα στη Μελβούρνη. Εφτά μήνες νωρίτερα, στη Βραζιλία, με είχα... ξεζουμίσει, περνώντας πάμπολλα βράδια σε λεωφορεία (σε μία περίπτωση ακόμα και δύο συνεχόμενα, κάτι που μου υποσχέθηκα τότε να μην επαναλάβω ΠΟΤΕ, αλλά το καλοκαίρι τού 2016 στη Γαλλία όχι μόνο “πάτσισα” τα δύο βράδια, αλλά έκανα και – ανόητο - “ρεκόρ” με τρία), άπληστος να πάω σε όσα παιχνίδια περισσότερα εκείνου του Μουντιάλ μπορούσα. Υπήρξαν μάλιστα κάποια πρωινά που λεωφορείο έφθασε στον προορισμό μας, και χρειάστηκα μερικά δευτερόλεπτα – μέσα στη ζάλη μου – για να συνειδητοποιήσω σε ποια πόλη μόλις είχα φθάσει, για πού είχα πάρει λεωφορείο το προηγούμενο βράδυ.

Σαουδαραβικοί πανηγυρισμοί για ένα από τα γκολ τους στο δεύτερο ημίχρονο, μέρος τού οποίου είδα όχι από τη θέση μου στα δημοσιογραφικά, αλλά από την κερκίδα που είχε αρκετούς που υποστήριζαν Σαουδική Αραβία​

Στην Αυστραλία αποφάσισα να υιοθετήσω εντελώς διαφορετική... προσέγγιση, να το πάρω πολύ-πολύ-πολύ πιο χαλαρά. Πέντε πόλεις φιλοξένησαν παιχνίδια, η Μελβούρνη, το Σίδνεϊ, το Μπρίσμπεϊν (έτσι το γράφει στα Ελληνικά στη Wikipedia, οπότε παρά τις... ενστάσεις μου, έτσι θα το γράφω κι εγώ), το Νιούκασλ (λίγο βόρεια του Σίδνεϊ), και η Καμπέρα (ξανά, χρησιμοποιώ τη λέξη που βλέπω στη Wikipedia, στα Ελληνικά). Σύντομα αποφάσισα να “θυσιάσω” την Καμπέρα, είδα όμως ότι ήταν απόλυτα doable να δω μέχρι και δέκα παιχνίδια στις τέσσερις άλλες πόλεις, χωρίς να... γίνω χίλια κομμάτια. Για την ώρα, αρκούμαι να γράψω ότι μετά από δύο βδομάδες στη Μελβούρνη (είχα φθάσει παραμονές Πρωτοχρονιάς), μετά από το Βόρεια Κορέα – Σαουδική Αραβία πέταξα για Μπρίσμπεϊν, για άλλα τρία ματς.

Οι Βορειοκορεάτες μόλις έχουν ανοίξει το σκορ, με το πρώτο γκολ τους σε τελικά Ασιατικού Κυπέλλου σε 23 χρόνια(!)​

Δεν είμαι... “Βόρεια Κορέα από μικρός”, όμως στο συγκεκριμένο παιχνίδι ήθελα να νικήσουν, επειδή αν το έκαναν, υπήρχε περίπτωση να παίξουν με τη Νότια Κορέα στα προημιτελικά, προοπτική που μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα. Οι Κορεάτες ναι μεν προηγήθηκαν, αλλά ήταν προφανές ότι οι Σαουδάραβες ήταν... μια κατηγορία ανώτεροι. Τελικό σκορ, 1-4(!). Παρεμπιπτόντως, το γκολ των Κορεατών ήταν το πρώτο τους σε τελικά Ασιατικού Κυπέλλου σε 23 χρόνια(!), από το 1992 είχαν να βάλουν γκολ σε τελικά.

Βιντεάκι μου με ένα από τα πιο... “κουφά” γκολ (τέταρτο της Σαουδικής Αραβίας) μετά από χαμένο πέναλτι που έχω δει στη ζωή μου. Απόκρουση τερματοφύλακα, δοκάρι, απέναντι δοκάρι(!), προβολή πάνω στη γραμμή, γκολ​

Όσο για την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, ο κόσμος ήταν πολύ λιγότερος από εκείνον στα δύο προηγούμενα παιχνίδια στη Μελβούρνη, πούλησαν 12-13 χιλιάδες εισιτήρια, οι Σαουδάραβες δεν μου έκαναν εντύπωση (καμία σχέση με τους Ιρανο-Αυστραλούς, δηλαδή), όμως το παιχνίδι είχε... ψωμί (από άποψη people-watching) στην κερκίδα των Κορεατών. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση πριν ακόμα μπω στο γήπεδο, αλλά κυρίως όταν ζούμαρα με την κάμερα από τη θέση μου στα δημοσιογραφικά, ήταν ότι υπήρχαν αρκετοί Νοτιοκορεάτες για να υποστηρίξουν τους Βορειοκορεάτες. Το ότι ήταν Νοτιοκορεάτες το έβγαλα σαν συμπέρασμα από το ότι φορούσαν φανέλες νοτιοκορεάτικων συλλόγων, της FC Seoul για παράδειγμα.

Προσέξτε τι κόσμος κρατάει τις μεγαλύτερες σημαίες​

Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι τις μεγαλύτερες σημαίες τής Βόρειας Κορέας τις κρατούσαν (όπως φαίνεται στη φωτογραφία) άτομα που... φυσιογνωμικά, μόνο Κορεάτες δεν τους έλεγες. “Κανονικά” έπρεπε να το είχα ψάξει, να τους είχα πλησιάσει, να είχα ρωτήσει τι και πώς, αλλά... δεν. Λόγω χαρακτήρα(...), με την απορία έμεινα.

Το “Ορθογώνιο Στάδιο Μελβούρνης” όπως φαίνεται από ένα σημείο δίπλα στον ποταμό Yarra, προσεγγίζοντάς το από νοτιοανατολικά​

Κλείνοντας – μπορεί και για πάντα, μια και δύσκολα με βλέπω να ξαναπηγαίνω στην Αυστραλία – το κεφάλαιο “βλέποντας ποδόσφαιρο στη Μελβούρνη”, θέλω να προσθέσω ότι σημαντικό ρόλο στο να χαρώ τα παιχνίδια όσο τα χάρηκα, έπαιξε και το ίδιο το γήπεδο. Το AAMI Park (η εταιρεία AAMI δεν ήταν μεταξύ των χορηγών τής διοργάνωσης το 2015, οπότε εκείνες τις εβδομάδες χρησιμοποιήθηκε το όνομα Melbourne Rectangular Stadium, όπως το έλεγαν δηλαδή τον καιρό που ήταν ακόμα υπό κατασκευή, πριν φθάσουν σε συμφωνία με εταιρεία για το όνομα) δεν είναι ούτε... “τρύπα” ούτε αχανές, στους αγώνες τού Ασιατικού Κυπέλλου μπορούσε να έχει μέχρι 30.000 θεατές, εξωτερικά, αρχιτεκτονικά, είναι... ιδιάζον, κι εσωτερικά το αισθάνθηκα πολύ... cozy, με εξαιρετικές γωνίες θέασης, αφού δεν έχει στίβο, και σαν θεατής είσαι λίγα μέτρα από τον αγωνιστικό χώρο.

Το σημαντικότερο όμως για μένα ήταν/είναι η τοποθεσία του, λίγα βήματα νοτιοανατολικά από την CBD (Central Business District), ουσιαστικά κέντρο-καράκεντρο, ΚΑΙ, δίπλα στον Yarra, τον ποταμό. Με... κρυώνουν γήπεδα που βρίσκονται στη μέση τού πουθενά, ειδικά ο συνδυασμός “μεγάλη απόσταση από το κέντρο + προβληματική μετάβαση με ΜΜΜ” είναι η... χειρότερή μου, όμως η Μελβούρνη, η οποία είναι αδιαμφισβήτητα η Πρωτεύουσα των σπορ στην Αυστραλία, δείχνει σε άλλες μεγαλουπόλεις πώς γίνεται να έχεις top-class εγκαταστάσεις σε ελάχιστη απόσταση από το κέντρο, κι όχι διασκορπισμένες... τέρμα Θεού, στα... απώτερα τέσσερα σημεία τού ορίζοντα.

Έξω από τη βόρεια κερκίδα τού AAMI Park, περνάς στην απέναντι πλευρά τού δρόμου, κι είσαι ήδη στις εγκαταστάσεις όπου διεξάγεται κάθε χρόνο το Australian Open (τένις). Περνάς μια πεζογέφυρα πάνω από γραμμές τρένων, κι είσαι στο “θηρίο” MCG (ΝΑΟΣ τού κρίκετ και του αυστραλέζικου ποδοσφαίρου, στο οποίο αναφέρθηκα σε προηγούμενο ποστ). Αυτά, ΑΚΡΙΒΩΣ νοτιοανατολικά τής CBD. ΑΚΡΙΒΩΣ δυτικά της, στα Docklands, υπάρχει άλλο μεγάλο γήπεδο, του οποίου μάλιστα η οροφή ανοιγοκλείνει (είδα αγώνα AFL – αυστραλέζικο ποδόσφαιρο – εκεί το 2004). Μέχρι και αγώνας Φόρμουλα 1 φιλοξενείται στη Μελβούρνη κάθε χρόνο, στο Albert Park, στο οποίο αν είσαι στο κέντρο τής Μελβούρνης, μπορείς άνετα να περπατήσεις.

Της πόλης τής βγάζω το καπέλο σε αυτόν – και όχι μόνο – τον τομέα. Δεν ξέρω τι γνώμη θα είχα αν έμενα μόνιμα εκεί, σε περιοχή μακριά από το κέντρο, όμως σαν απλός επισκέπτης και λάτρης των σπορ, όχι μόνο τού ποδοσφαίρου, στα μάτια μου η Μελβούρνη φαντάζει παράδεισος, και το πού βρίσκονται όλες αυτές οι εγκαταστάσεις παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό.

Τα στιγμιότυπα του Βόρεια Κορέα – Σαουδική Αραβία, στο επίσημο κανάλι τής διοργάνωσης στο YouTube. Το “κουφό” χαμένο πέναλτι-γκολ είναι προς το τέλος​

Επόμενο “κεφάλαιο” μεθαύριο, με Ιράκ – Ιαπωνία από “Μπρίσμπαν”.

 

[evaT]

Πωπω κάτι γηπεδάρες!!!

Ερώτηση 1: Η ομάδα της Βόρειας Κορέας υφίσταται ακόμη μετά το 1-4? Η τους εξαφάνισε όλους ο Κιμ προς παραδειγματισμό που διέσυραν τη χώρα του;

Ερώτηση 2: Φανέλα της Β.Κορέας υπάρχει στη συλλογή; Πως και δεν έχουν τυπωμένη τη φάτσα του Μεγάλου Ηγέτη επάνω;

 

[tsampi90]

Πωπω κάτι γηπεδάρες!!!

Ερώτηση 1: Η ομάδα της Βόρειας Κορέας υφίσταται ακόμη μετά το 1-4? Η τους εξαφάνισε όλους ο Κιμ προς παραδειγματισμό που διέσυραν τη χώρα του;

Ερώτηση 2: Φανέλα της Β.Κορέας υπάρχει στη συλλογή; Πως και δεν έχουν τυπωμένη τη φάτσα του Μεγάλου Ηγέτη επάνω;

Καλημέρα! Οι ίδιες σκέψεις μου πέρασαν απ' το μυαλό!! Γιατί άραγε; Τον έχουμε παρεξηγήσει

@10900km Ήθελα να σε ρωτήσω αν σε αυτό τον αγώνα υπήρχαν αρκετές γυναίκες στις κερκίδες των φιλάθλων της Σαουδικής Αραβίας σε σύγκριση με το προηγούμενο παιχνίδι με το Ιράν.

 

[delmem2233]

@evaT, το 2010 η Βόρεια Κορέα έχασε 2-1 από τη Βραζιλία στο Μουντιάλ τής Νότιας Αφρικής. Δεν θυμάμαι πού, αλλά τις επόμενες ημέρες κάπου διάβασα ότι για τους Βορειοκορεάτες, “επισήμως”, το παιχνίδι το είχαν πάρει 1-0(!). Εκείνο που διάβασα ήταν ότι οι αγώνες τής εθνικής ομάδας τους μεταδίδονται μεν τηλεοπτικά, αλλά όχι ζωντανά, και σε κάθε περίπτωση, “χτενισμένοι”, με κάποιες φάσεις να έχουν “παραληφθεί”, και κάποιες άλλες να έχουν... υπερτονιστεί. Διάβασα τότε (και μου έκανε τόση εντύπωση που το θυμάμαι ακόμα – μπορεί σε κάποιες λεπτομέρειες να κάνω λάθος, αλλά το γενικό... ζουμί ήταν αυτό), ότι για παράδειγμα τα γκολ τής Βραζιλίας δεν τα έδειξαν ποτέ στη Βόρεια Κορέα, αλλά το δικό τους γκολ, στο 89΄, με το σκορ στο 2-0 για τη Βραζιλία, το έκαναν να φαίνεται “νικητήριο”. Αλήθεια; Μπαρούφα; Ποιος ξέρει...

Για τη δε φανέλα (ξέρω ότι ρώτησες χαβαλέ, αλλά εγώ θα σου απαντήσω ΣΟΒΑΡΑ και με ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ – για να σου γίνει... μάθημα ), η απάντηση είναι “όχι”, δεν υπάρχει στη συλλογή μου, δεν θα μπορούσε να υπάρχει, για... πρακτικούς λόγους. Το 2014, την εθνική ομάδα τους άρχισε να τη “ντύνει” η Choeusu (“ η ποια;”), βορειοκορεάτικη εταιρεία, η οποία (απ’ όσο ξέρω), δεν τις έκανε ποτέ εμπορικά διαθέσιμες, δεν πουλήθηκαν ποτέ, πουθενά. Προ 2014, επί δεκαετίες, ήταν ξένες εταιρείες που “έντυναν” την εθνική τής Βόρειας Κορέας, και κάποιες φανέλες ακόμα και σήμερα τις βρίσκει κανείς στο ίντερνετ. Από το 2014 και μετά, διάθεση στο ευρύ κοινό, γιοκ. Τι μαθαίνεις η γυναίκα...

Μην μπερδεύεστε, η κοπελιά με το ακάλυπτο μακρύ μαλλί στη δεξιά φωτογραφία, στα κόκκινα, δεν είναι από τη Σαουδική Αραβία, φανέλα τής Κολομβίας φοράει, όπως κι ο άνδρας δίπλα της (εκείνος κίτρινη)​

@tsampi90, οι γυναίκες με μουσουλμανικό ντύσιμο ήταν πάρα πολύ λίγες, όπως έγραψα και τότε στις σημειώσεις μου, που ξετρύπωσα αυτές τις ημέρες για να φρεσκάρω τις αναμνήσεις μου, φυσικά σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες που έβγαλα τότε. Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση ήταν δεν ήταν καμία μουσουλμάνα καλυμμένη στα μαύρα από την κορυφή μέχρι τα νύχια (συμπεριλαμβανομένου του προσώπου). Έτσι βλέπεις τις τουρίστριες από τη Σαουδική Αραβία (και κάποιες μικρότερες αραβικές χώρες) σε εμπορικά κέντρα στην Κουάλα Λούμπουρ, ΠΑΝΤΑ συνοδευόμενες από άνδρα. Εκεί φυσικά, είναι τουρίστριες. Στη Μελβούρνη, στο γήπεδο, ήταν μάλλον προφανές ότι επρόκειτο για γυναίκες που ζούσαν εκεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πώς ήταν συνηθισμένες να ντύνονται. Ανακεφαλαιώνοντας, “πολύ λίγες γυναίκες, με μουσουλμανικό ντύσιμο μεν (εννοώ, με το κεφάλι και τους ώμους καλυμμένους), χωρίς καλυμμένα πρόσωπα δε”. Τρεις ημέρες νωρίτερα, οι Ιρανο-Αυστραλές στις κερκίδες ήταν αμέτρητες, αρκετές ντυμένες “μουσουλμανικά”, αλλά και πάμπολλες με καθαρά “δυτικό” ντύσιμο, προσθέτω δε “και αρκετά σέξι”, ειδικά όταν άρχιζαν τα λικνίσματα(...).

Γενικά, το Βόρεια Κορέα – Σαουδική Αραβία ήταν... συνάντηση δύο... “άλλων κόσμων”. Αφήνω στην άκρη το καθαρά ποδοσφαιρικό, το οποίο με ενδιέφερε και λιγότερο από άλλα στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Εννοώ ότι είχες από τη μία τούς παίκτες της Βόρειας Κορέας με φανέλες που δεν είχαν πάνω ούτε καν το έμβλημα της εταιρείας που τις είχε φτιάξει, κι από την άλλη τους Σαουδάραβες με τις... σύμβολο του καπιταλισμού και καταναλωτισμού Nike. Είχες τους Βορειοκορεάτες να έχουν όλοι ουσιαστικά το ίδιο generic κούρεμα, κι όλοι ξυρισμένοι λες και εμφανιζόντουσαν για κατάταξη στον στρατό, κι από την άλλη τούς Σαουδάραβες με “μοντέρνα” μαλλιά και – κάποιοι – περιποιημένα μούσια. Είχες δε τους Βορειοκορεάτες που έληξε το παιχνίδι και ναι μεν έγνεψαν φευγαλέα σαν “ευχαριστούμε” στον κόσμο “τους” στο βόρειο “πέταλο” που τους χειροκρότησε, χωρίς όμως να πλησιάσουν τους φιλάθλους (επόμενη φωτογραφία), κι από την άλλη τούς Σαουδάραβες που μόνο στην κερκίδα δεν ανέβηκαν για να αγκαλιάσουν τους δικούς τους υποστηρικτές (then again, η Κορέα είχε χάσει 1-4, αλλά πιστεύω ότι ακόμα κι αν είχαν νικήσει, έτσι απόμακροι θα είχαν φανεί). Γενικά, τα μέλη τής βορειοκορεάτικης αποστολής (από την προηγούμενη κιόλας ημέρα, από τη συνέντευξη Τύπου παραμονές τού αγώνα), μού είχαν φανεί ότι... αισθανόντουσαν “άβολα” με το πού βρίσκονταν, και παρέμεναν όσο πιο... αόρατοι μπορούσαν. Από την άλλη, οι Σαουδάραβες, από τους παίκτες μέχρι τους δημοσιογράφους τους, ήταν... loud, φάνταζαν γεμάτοι αυτοπεποίθηση (εννοώ, πριν ακόμα αρχίσει το παιχνίδι, όχι ως απόρροια της τεσσάρας τους).

Τώρα που το σκέφτομαι, όσο “συνάντηση δύο... άλλων κόσμων” ήταν εκείνο το παιχνίδι, άλλο τόσο “ταξίδι πίσω στον χρόνο” ήταν, βλέποντας το ντύσιμο και τα κουρέματα των Βορειοκορεατών, όχι μόνο των παικτών, αλλά και των μελών τού τεχνικού τιμ, και των συνοδών τής αποστολής. Δεν είχα βρεθεί ποτέ πριν σε αγώνα τής εθνικής ομάδας τους, ούτε σε αγώνα συλλόγου τους στο εξωτερικό, σε διεθνή διοργάνωση, και μου φάνηκε πολύ-πολύ ενδιαφέρον.

Τελευταίο σχόλιο για τη Βόρεια Κορέα: βλέπετε στη φωτογραφία το νούμερο 10 (άκρη αριστερά) να περιμένει για να κάνει δηλώσεις, μετά τη λήξη τού αγώνα. Ήταν υποχρεωτικό κάθε ομάδα να “διαθέτει” έναν παίκτη για δηλώσεις, όπως και στη συνέντευξη Τύπου παραμονές κάθε αγώνα. Το συγκεκριμένο παλικάρι με το νούμερο 10, ονόματι Pak Kwang-Ryong, οι Βορειοκορεάτες το έκαναν... λάστιχο όσο έμειναν στην Αυστραλία για τα τελικά τού Ασιατικού Κυπέλλου, “στέλνοντάς” τον σε κάθε μα κάθε μα κάθε “υποχρέωση” που είχαν προς τον Τύπο. Γιατί εκείνον συγκεκριμένα; Αν και γεννημένος στη Βόρεια Κορέα, το 2015 είχε ήδη περάσει τρία-τέσσερα χρόνια στην Ευρώπη, παίζοντας σε ελβετικές ομάδες. Έτσι, είχε ήδη κάαααποιον “αέρα” μπροστά σε κάμερες, μιλώντας με δημοσιογράφους, και προφανώς τα Κορεάτικα δεν ήταν η μόνη γλώσσα που μιλούσε. Αν δεν κάνω λάθος, τον έχω δει και σε αφιέρωμα του DW, του τηλεοπτικού σταθμού, στους οποίους “γυάλισε” σαν θέμα το όλο “Βορειοκορεάτης παίκτης στην Ευρώπη”. Ενημερωτικά, μετά από... περιήγηση σε αρκετές ελβετικές ομάδες, πριν από τρία-τέσσερα χρόνια μετακόμισε στην Αυστρία, αλλά εδώ και κάποιους μήνες είναι χωρίς ομάδα. Λεπτομέρεια: το 2015, στην Αυστραλία, ήταν ο μόνος Βορειοκορεάτης παίκτης με κάααπως πιο... “μοντέρνο” κούρεμα, όπως φαίνεται σε άλλη φωτογραφία πιο πάνω, κατά την ανάκρουση του ύμνου τους.

Τέλος, επιστρέφοντας για πολύ λίγο στο Ιράν, χθες το απόγευμα, πάνω στο ζάπινγκ, πέτυχα αυτό σε κρατικό κανάλι μας. Βλέπω ότι είναι δύο επεισόδια, κι ότι το χθεσινό ήταν το δεύτερο. Το προτείνω, προφανώς, σε όλους εδώ, ειδικά σε εκείνους που ενδιαφέρονται για τη χώρα. Ο βασικός όμως λόγος για τον οποίο αναφέρω το χθεσινό επεισόδιο του “Το Ιράν από ψηλά”, είναι ότι μου “έμαθε” ότι το 2003, μέχρι τον σεισμό, υπήρχε γυναικεία ποδοσφαιρική ομάδα στο Μπαμ(!). Αν κατάλαβα καλά χθες, από τον σεισμό επέζησαν ΔΥΟ μέλη της, και η μία κοπέλα/γυναίκα είναι σήμερα η προπονήτρια της νέας ομάδας που δημιουργήθηκε, η οποία μάλιστα, όταν γυρίστηκαν οι εκπομπές, είχε κερδίσει έξι διαδοχικά πρωταθλήματα Ιράν(!). Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει γυναικεία ομάδα στο Μπαμ, κι οι κοπέλες όχι μόνο παίζουν, αλλά είναι και... ισόβιες πρωταθλήτριες(!).

 

[tsampi90]

@10900km ένας από τους λόγους που σε ρώτησα για την Σαουδική Αραβία ήταν ακριβώς αυτό,ότι για πρώτη φορά επέτρεψαν στις γυναίκες να μπουν στο γήπεδο το 2018.
Εξαιρετικές οι σημειώσεις σου και όλα τα στοιχεία που μας δίνεις. Όντως ,το να πας στο γήπεδο εχει πολύ περισσότερα πλεονεκτήματα από το να δεις κάποιους να κλωτσανε μια μπάλα, όπως πολλοί υποστηρίζουν. Για μένα είναι μια συνήθεια που αναδεικνύει πολιτισμικά και κοινωνικά στοιχεία που αντανακλούν την εκάστοτε εποχή.
Ανυπομονώ για την συνεχεια!

 

[evaT]

Ξέρω ότι πρέπει να προσέχω τι ρωτάω... Αλλά εγώ πάλι γιατί νομίζω ότι ψοφάς για ερωτήσεις που σου δίνουν την ευκαιρία να μοιραστείς μαζί μας όλα αυτά τα παρα-γηπεδικά που σου αρέσουν τόσο πολύ!

Η απάντησή σου ήταν εξαιρετικά κατατοπιστική, δεν θα μου κάνει εντύπωση αν μάθω ότι οι Βόρειοκορεάτες πιστεύουν ότι κέρδισαν και τα προηγούμενα τρία Μουντιάλ . Αν αυτό τους κάνει ευτυχισμένους so let it be it!

Μη σου πω ότι είναι πολύ πιο χρήσιμο από κάτι άλλες πίκρες...για παράδειγμα αν ο κύριος με το Νο10 είναι ακόμα ¨ελεύθερος" από ομάδα και τυγχάνει να είναι και επιθετικός που έχει ανάγκη η ομάδα μου, μήπως να τον πάρουμε να μας μάθει και τον τρόπο πως ένα αποτέλεσμα σαν το χθεσινό μπορούμε να το.... σερβίρουμε ως νικηφόρο στους ταλαίπωρους τους οπαδούς; Δεν μπορεί ....κάτι θα ξέρει παραπάνω

Περιμένουμε τη συνέχεια κι έχω να πω πως οι 474 αναμνήσεις σου είναι πραγματικός θησαυρός!

 

[delmem2233]

16 Ιανουαρίου (2015)

Ιράκ – Ιαπωνία (Μπρίσμπαν)

Πρωινή πτήση από Μελβούρνη, λεωφορείο, τρένο και λίγο περπάτημα για να φθάσω στο χόστελ στο οποίο είχα κάνει κράτηση, ντουζ, λίγη κουβέντα με τον μάνατζερ του χόστελ και κάποια παιδιά που βρήκα εκεί, και καρφί στο Brisbane Stadium (αυτό το όνομα χρησιμοποίησαν στο Ασιατικό Κύπελλο, όχι “Suncorp Stadium”, αφού η εταιρεία Suncorp δεν ήταν ανάμεσα στους σπόνσορες της διοργάνωσης). Το Μπρίσμπαν (αν έτσι το γράφουν οι ελληνικές εφημερίδες τής Αυστραλίας, έτσι θα το γράφω κι εγώ, κι όχι “Μπρίσμπεϊν” – συγγνώμη ελληνική Wikipedia), μου είχε... “γυαλίσει” στο μυαλό από το 2004, την πρώτη φορά που πήγα στην Αυστραλία, όμως για τον έναν και τον άλλο λόγο, “αξιώθηκα” επιτέλους να πάω μόλις στο τέταρτο ταξίδι μου “Down Under”.

Γενάρης, καλοκαίρι, ζέστη, καθαρός ουρανός, “φιδίσιο” ποτάμι να κόβει την πόλη στα δύο επί χιλιόμετρα, συμπαθητικό χόστελ, είσοδος σε ποδοσφαιρικό αγώνα το ίδιο απόγευμα εξασφαλισμένη, το Μπρίσμπαν με κέρδισε με το “G’day, mate”. Επιπλέον, όπως έγραψα σε προηγούμενο “κεφάλαιο” αυτής της “ιστορίας”, το Ασιατικό Κύπελλο είχα αποφασίσει να το... πάρω χαλαρά, να μην γίνω – ξανά – χίλια κομμάτια με καθημερινές μετακινήσεις, και το ότι φθάνοντας στο Μπρίσμπαν ήξερα ότι θα έμενα έξι γεμάτες-γεμάτες ημέρες (και θα έβλεπα σίγουρα τρία παιχνίδια), με έκανε να αισθανθώ ακόμα πιο... χαλαρός, ξέγνοιαστος.

Πρώτη “γύρα” στις κερκίδες, πολύ πριν αρχίσει το παιχνίδι​

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την εθνική ομάδα τού Ιράκ, δεν είχα ιδέα πόσοι Ιρακινοί και Ιρακινο-Αυστραλοί θα ήταν στο γήπεδο, και κάνοντας τον γύρο των κερκίδων δύο φορές, μία πριν αρχίσει το παιχνίδι και μία κατά τη διάρκεια του δευτέρου ημιχρόνου, συνειδητοποίησα ότι οι Μεσανατολίτες ήταν ελάχιστοι.

Από τους Ιάπωνες ήξερα τι να περιμένω, τους είχα... δει/χαρεί/απολαύσει/θαυμάσει εφτά μήνες νωρίτερα, στο Μουντιάλ τής Βραζιλίας, στο Natal, βορειοανατολικά, στο δικό μας παιχνίδι μαζί τους. Ήξερα ότι θα ήταν χιλιάδες (α-μέ-τρη-τες γυναίκες κάθε ηλικίας, ακόμα και πολλές αμιγώς γυναικοπαρέες είδα, σχεδόν όλες με τις φανέλες τής εθνικής τους), στη συντριπτική πλειοψηφία τους τουρίστες (είχα διαβάσει σχετικά δημοσιεύματα), κι ότι αφού τελείωνε το παιχνίδι θα μάζευαν μέχρι και το τελευταίο σκουπιδάκι τους και θα το πετούσαν εκεί ακριβώς που έπρεπε, στον σωστό κάδο ανακύκλωσης. Δεν είχα πάει ακόμα στην Ιαπωνία τότε, το πρόγραμμα (που όντως ακολούθησα πιστά) ήταν να πάω προς το τέλος τού ίδιου ταξιδιού, Μάιο-Ιούνιο 2015, κι έχοντας δει αρκετά παιχνίδια και εκεί πλέον, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι Ιάπωνες ποδοσφαιρόφιλοι πηγαίνουν το “μια κατηγορία μόνοι τους” σε... άλλη διάσταση. Ανυπομονώ να έρθει η ώρα να αναφερθώ στα παιχνίδια που είδα εκεί.

Το γήπεδο μου φάνηκε εντυπωσιακό, η ατμόσφαιρα ήταν όμορφη (πούλησαν περίπου 23.000 εισιτήρια, το στάδιο ήταν μισοάδειο, αλλά έστω κι έτσι, λόγω Ιαπώνων, είχε... χρώμα και παλμό η κερκίδα), το παιχνίδι αυτό καθεαυτό ήταν... καλούτσικο (η Ιαπωνία νίκησε 0-1), κι η βόλτα πίσω στο χόστελ αργά το βράδυ, περνώντας πάλι το ποτάμι, ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας πολύ ωραίας μέρας, που χαίρομαι που “ξανάζησα” βλέποντας φωτογραφίες, με αφορμή αυτήν την “ιστορία” που άρχισα εδώ την περασμένη βδομάδα.

Όπως έγραψε και ο @psilos3 τις προάλλες, το... άθλημα της συλλογής θέλει υπομονή. Τη φανέλα αριστερά την είχα ερωτευθεί (λόγω των “ακτίνων” που απλώνονται με κέντρο το έμβλημα της ιαπωνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας) με την πρώτη ματιά, όταν την πρωτοπαρουσίασαν. Μόλις πέρσι όμως, 2020, τη βρήκα – στη Θεσσαλονίκη – σε τιμή που ήμουν πρόθυμος να πληρώσω. Η στα δεξιά είναι η φανέλα τους από το 2004 μέχρι το 2006.​

Κλου τής αναχώρησης από το γήπεδο, η τυχαία συνάντηση με οικογένεια Μαλαισιανών. Δεύτερη φορά που ζήτησα από κόσμο σε αυτό το ταξίδι να τους βγάλω φωτογραφία. Βασικά... μοιραστήκαμε τον καημό μας(!), το ότι η εθνική ομάδα τής Μαλαισίας δεν ήταν “εκεί”, στα τελικά τού Ασιατικού Κυπέλλου. Μετά την Ελλάδα, η χώρα στην οποία έχω περάσει περισσότερο χρόνο γενικά στη ζωή μου, και ειδικά από το 2010 και μετά, είναι η Μαλαισία. Θα έρθει η... ώρα της να της πλέξω back-to-back εγκώμια όταν αρχίσω να παρουσιάζω τους αγώνες που έχω δει εκεί, οπότε για την ώρα αρκούμαι σε αυτό: λίγες, ελάχιστες, από τις 47 (μαζί με την Ελλάδα) χώρες στις οποίες έχω δει μπάλα, μπορούν να συγκριθούν με τη Μαλαισία στον τομέα “πάθος για το άθλημα”, κι αυτό κάνει την πολύ μέτρια – εδώ και δεκαετίες – εθνική ομάδα τους ακόμα πιο... “κρίμα”, επειδή αυτός ο “άρρωστος” για ποδόσφαιρο λαός, αξίζει(*) τόοοοσα πολλά περισσότερα (ο αστερίσκος “σηκώνει”... κοινωνιολογική ανάλυση/εξήγηση. Θα έρθει – ελπίζω, αν συνεχίσω να γράφω – η ώρα της).

Στο μικρό πλαίσιο, η φανέλα τής Μαλαισίας που φοράει ο μπαμπάς στη μεγάλη φωτογραφία. Την είχα αγοράσει στην Κουάλα Λούμπουρ τρεις εβδομάδες νωρίτερα.​

Επόμενο “κεφάλαιο” αύριο, ίδιο – αλλά σχεδόν γεμάτο – γήπεδο, Αυστραλία – Νότια Κορέα.

 

[Nikos86]

Απο τις αγαπημενες μου ιστοριες στο φορουμ απο αυτες που εχω διαβασει αν οχι η αγαπημενη μου. Περιμενω κι αλλες ωραιες περιγραφες απο γηπεδα, χαρακτηριστικα και συμπεριφορες οπαδων. Στο τελος θα κανεις και συνεντευξη τυπου που θα σε ρωταμε πραγματα που ενδεxομενως ξεχασες να πεις!

 

[psilos3]

Ωραία πράγματα!
Φανελάρα η αριστερή της Ιαπωνίας, με την adidas να δίνει τρομερή έμφαση στη λεπτομέρεια.

 

[delmem2233]

17 Ιανουαρίου (2015)

Αυστραλία – Νότια Κορέα (Μπρίσμπαν)

Περνώντας χρόνο στο Media Center τού γηπέδου λίγες ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι, διάβασα ότι τα εισιτήρια μόλις είχαν εξαντληθεί. Μπήκα στο επίσημο σάιτ τής διοργάνωσης, και είδα ότι για την ακρίβεια είχαν απομείνει λίγα τής κατηγορίας 1, δηλαδή κάποια από τα πιο ακριβά. Σε κάθε περίπτωση, οι κερκίδες γέμισαν, 48.513 εισιτήρια διατέθηκαν, και στο γήπεδο ήμασταν περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι (μαζί με τους επίσημους προσκεκλημένους). Εκείνο που δεν μου έκανε καμία εντύπωση ήταν ότι μέχρι και 20 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα, μεγάλα κομμάτια των κερκίδων ήταν ακόμα άδεια. Ακόμα κι όταν άρχισαν να ανακρούονται οι εθνικοί ύμνοι, πάμπολλες θέσεις ήταν άδειες. Ως... δια μαγείας όμως, με το που άρχισε το παιχνίδι, είχαν μαζευτεί κι οι τελευταίοι στις θέσεις τους, έχοντας γεμίσει... προμήθειες από τα φαγάδικα του γηπέδου. Έτσι είναι οι Αυστραλοί φίλαθλοι, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο AFL (αυστραλέζικο ποδόσφαιρο), και στο κρίκετ, από τα οποία είχα πλέον προσωπική εμπειρία. “Της τελευταίας στιγμής” είναι.

Όσοι παρακολουθείτε την ιστορία από την αρχή, μπορεί να θυμάστε ότι το πρώτο-πρώτο παιχνίδι που παρουσίασα εδώ ήταν ο εναρκτήριος αγώνας αυτής της διοργάνωσης (Ασιατικό Κύπελλο 2015), το Αυστραλία – Κουβέιτ. Έγραψα μεταξύ άλλων ότι με εξαίρεση τους πανηγυρισμούς στα – τέσσερα – γκολ τους σε εκείνο το παιχνίδι, στις κερκίδες επικρατούσε σχετική... νέκρα, παρά το ότι το γήπεδο στη Μελβούρνη ήταν γεμάτο. Μπορούσα να ακούω τις φωνές των παικτών και των προπονητών(!). Πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, διάβασα τις σημειώσεις που κράτησα τότε, και σε εκείνες είδα ότι από την αρχή αυτού του αγώνα, εκείνοι που ακουγόντουσαν ήταν οι Νοτιοκορεάτες, άσχετα αν ήταν ασύγκριτα λιγότεροι από τους Αυστραλούς. “Aussie Aussie Aussie! Oi oi oi!” Αυτό ήταν το μοναδικό “σύνθημα” (ο God να το κάνει...) των Αυστραλών, το οποίο ακουγόταν στη... χάση και στη φέξη. Θυμάμαι μάλιστα στη Μελβούρνη, ο τύπος που “τσιγκλούσε” τους υπόλοιπους να φωνάξουν, εκείνος που το φώναζε πρώτος ελπίζοντας να τον ακολουθήσει η... μάζα, δυο-τρεις φορές τσατίστηκε(!), επειδή η ανταπόκριση που έβρισκε ήταν περιορισμένη.

Μένοντας στους Αυστραλούς φιλάθλους, και ολοκληρώνοντας για την ώρα με δαύτους, μοιράζομαι κάτι άλλο που βρήκα ενδιαφέρον στις σημειώσεις μου, προσθέτοντας throwback στο 2004. Αρχίζω με το δεύτερο, για να κάνω πιο... αρμονικά το point μου. Τις τελευταίες εβδομάδες πριν από τα τελικά τού Euro το 2004 λοιπόν, το κανάλι που είχε τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων στην Αυστραλία, διαφήμιζε τη διοργάνωση με ένα σποτάκι που όμοιό του δεν είχα δει ποτέ, ούτε ξαναείδα από τότε. Η... ΕΡΤ, για παράδειγμα, τα σποτάκια-κράχτες για μία μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση που πρόκειται να καλύψει, τα γεμίζει με πομπώδη μουσική, εντυπωσιακές φάσεις, γκολ, αποκρούσεις, τρελούς πανηγυρισμούς, και τα σχετικά. Στην Αυστραλία, το εκεί κανάλι είχε υιοθετήσει μία... εντελώς one of a kind προσέγγιση. Το σποτάκι δεν έδειχνε υπεραστέρες τού αθλήματος από παλιότερα παιχνίδια, αλλά ένα γκρουπ παικτών με τον προπονητή τους, σε προπόνηση(!). Αντί να εξασκούνται όμως σε σουτ, σε τακτική, σε στημένες φάσεις, εκείνο που έκαναν ήταν να... πέφτουν στο έδαφος κάθε φορά που ο προπονητής τους σφύριζε, και να κυλιούνται σφαδάζοντας, προσποιούμενοι ότι μόλις είχαν δεχθεί χτύπημα που... απειλούσε να βάλει τέλος στην καριέρα τους. Μέσα στο χιούμορ/χαβαλέ του, το σποτάκι “έλεγε” αλήθειες. Έτσι βλέπει ο μέσος Αυστραλός το ποδόσφαιρο, και είμαι ο τελευταίος που θα ισχυριστεί ότι έχουν άδικο.

Λαμπερό(...) χαμόγελο(... ...), όπως σε όλες(... ... ...) τις φωτογραφίες μου​

Fast forward στο Αυστραλία – Νότια Κορέα λοιπόν, είδα στις σημειώσεις μου ότι οι Αυστραλοί γιούχαραν κάθε Νοτιοκορεάτη που έπεφτε στο έδαφος (θεωρώντας ότι έκανε θέατρο), γιούχαραν ακόμα και παίκτη που επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο έχοντας περάσει εκτός δύο ολόκληρα λεπτά, όσο εκείνος και ο γιατρός τής Νότιας Κορέας τσέκαραν αν το χτύπημά του ήταν σοβαρό, ή αν μπορούσε να επιστρέψει. Κανείς παίκτης που κάνει θέατρο δεν μένει ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ εκτός αγωνιστικού χώρου, με το παιχνίδι να παίζεται. Η ειρωνεία δε της υπόθεσης, είναι ότι οι... καημένοι οι Νοτιοκορεάτες δεν ξέρουν τι σημαίνει “θέατρο” στο ποδόσφαιρο, είναι εντελώς... εκτός ποδοσφαιρικής κουλτούρας τους. Πριν από αυτό το Αυστραλία – Νότια Κορέα όμως, οι Aussies είχαν παίξει με το Κουβέιτ και το Ομάν, και οι δικοί τους παίκτες είχαν δώσει... ρεσιτάλ κυλίσματος στο χόρτο, όπως ΚΑΤΑ ΚΑΝΟΝΑ κάνουν οι παίκτες από χώρες τής Μέσης Ανατολής. Κοντά σε εκείνους λοιπόν, τα... άκουσαν και οι άμοιροι ευθυνών Νοτιοκορεάτες.

Κορεάτες υπήρχαν σε όλες τις κερκίδες, είχαν όμως και κομμάτι αποκλειστικά “δικό τους”​

Αυτά για τους Αυστραλούς φιλάθλους. Για τους Νοτιοκορεάτες, το σχόλιό μου είναι ότι πρόκειται για λαό που είναι 90% οπαδός τής εθνικής ομάδας του, και 10% κάπου εγχώριου συλλόγου. Είχα δει αρκετά παιχνίδια εκεί το 2013, και κανένα δεν είχε πολύ κόσμο, ούτε καν ημιτελικός τού ασιατικού Τσάμπιονς Λιγκ(!). Για να δουν την εθνική τους όμως, γεμίζουν στάδια, ακόμα και τα μεγαλύτερα της χώρας. Επίσης, ταξιδεύουν. Μαζικά. Στην Αυστραλία συγκεκριμένα, το 2015, εκείνοι και οι Ιάπωνες ήταν με Διαφορά (το “Δ” εσκεμμένα κεφαλαίο) τα δύο μεγαλύτερα γκρουπ ξένων τουριστών που ταξίδεψαν Down Under όχι “για τουρισμό, και με την ευκαιρία... μπορεί, αν βολέψει, να δούμε και κανένα παιχνιδάκι”, αλλά ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑ για να υποστηρίξουν την ομάδα τους, με καλοδεχούμενο μπόνους φυσικά το sightseeing τις ημέρες που η εθνική τους δεν αγωνιζόταν. Όπως και στην περίπτωση των Ιαπώνων δε, που σχολίασα σε προηγούμενο κεφάλαιο, τουλάχιστον οι μισοί Κορεάτες στην κερκίδα, ήταν... Κορεάτισες. Επίσης, πολλή, και εννοώ πολλήηη πιτσιρικαρία, όλοι στα κόκκινα, μια απόλαυση να τους χαζεύεις.

Άλλο Κουβέιτ και Ομάν (τεσσάρες) με “βασικούς”, άλλο Κορέα με αρκετά “δεύτερα”...​

Όσο για το παιχνίδι, ήταν για την τρίτη αγωνιστική των ομίλων, αμφότερες οι ομάδες είχαν ήδη προκριθεί, μαθηματικά, για τους προημιτελικούς, κι έμενε να δούμε ποιος θα έβγαινε πρώτος. Οι Αυστραλοί είχαν νικήσει Κουβέιτ και Ομάν με συνολικό σκορ 8-1(!), και οι Κορεάτες είχαν νικήσει τους ίδιους αντιπάλους με δύο “φτωχά” 1-0. Ο προπονητής τής Αυστραλίας όμως, ο “δικός μας” Άγγελος Ποστέκογλου (Ange Postecoglou στην Αυστραλία), επέλεξε να αφήσει στον πάγκο αρκετούς “βασικούς”, ενώ ο προπονητής τής Νότιας Κορέας έκανε πολύ μικρότερο rotation. Τελικό σκορ, 0-1 για την Κορέα, αποτέλεσμα που έβαλε την Αυστραλία σε... διπλό μπελά. Αφενός, σαν δεύτερη του ομίλου της, θα έπαιζε τον προημιτελικό στον κακοτράχαλο αγωνιστικό χώρο τού γηπέδου στο Μπρίσμπαν, το οποίο όσο εντυπωσιακό ήταν/είναι σαν κτίσμα, τόσο άθλιο χορτάρι είχε εκείνο τον καιρό. Αφετέρου, αν έφθαναν στον ημιτελικό οι Αυστραλοί, το πιθανότερο ήταν να έβρισκαν απέναντί τους την Ιαπωνία, στον ημιτελικό, και ΟΧΙ στον τελικό, όπως οι περισσότεροι περίμεναν. “Ας πρόσεχαν”, θα πει κανείς. Απαραίτητη διευκρίνηση: στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι, ο Ποστέκογλου εξήγησε ότι τις αλλαγές στην ενδεκάδα τις έκανε όχι επειδή δεν τον... ενδιέφερε το παιχνίδι, αλλά επειδή πίστευε ότι “φρέσκοι” παίκτες θα έδιναν περισσότερα από άλλους που είχαν παίξει ήδη δύο φορές σε μία βδομάδα. Απλά, δεν του βγήκε η... έμπνευση. Ποιος να του το ‘λεγε ότι ακριβώς δύο βδομάδες αργότερα θα ζούσε (εκείνος και η Αυστραλία ολάκερη) τη μεγαλύτερη βραδιά τής ζωής του – ποδοσφαιρικά – εναντίον τού ίδιου ακριβώς αντιπάλου (Νότια Κορέα), στο Σίδνεϊ, στον τελικό...

Εκείνες τις ημέρες επικρατούσε τρελή ζέστη στο Μπρίσμπαν, που σε συνδυασμό με την υγρασία... ξεζούμισαν τους παίκτες. Επιπλέον, στα τελευταία 15-20 λεπτά η μπάλα πήγαινε πάνω-κάτω, όση ενέργεια είχε απομείνει στον καθένα, ξοδεύτηκε. Με το σφύριγμα της λήξης, μόνο... αναπνευστήρα δεν χρειάστηκαν αρκετοί​

Κλείνω με τούτο: εκείνο το απόγευμα-βράδυ στο Μπρίσμπαν, έμαθα καινούργια αγγλική λέξη, την οποία δεν θυμόμουν να είχα ακούσει/δει γραμμένη ποτέ πριν. Η λέξη είναι, “moth”(!). “Νυχτοπεταλούδα” τη βλέπω στα Ελληνικά. Το “butterfly” προφανώς το ήξερα, αλλά το “moth” όχι. Θα μπορούσα να προσπαθήσω να σας περιγράψω με λέξεις τι κατάσταση επικρατούσε στο στάδιο καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, όμως νομίζω ότι είναι προτιμότερο να μοιραστώ αυτό το λινκ, στο οποίο μπορεί κανείς να δει ένα βιντεάκι 30 δευτερολέπτων. Προσθέτω μόνο ότι ο παίκτης τής Νότιας Κορέας που εμφανίστηκε στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι, όταν τον ρώτησαν πόσο δυσκόλεψε εκείνον και τους συμπαίκτες του ο κάκιστος αγωνιστικός χώρος, εκείνος απάντησε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημά του ήταν τα moths(!), κι ότι υπήρχαν περιπτώσεις που κάποια σχεδόν μπήκαν στο στόμα του .

Οι φωτογραφίες με τους παίκτες δεν είναι δικές μου, όμως τις... δανείζομαι επειδή φαίνονται καλύτερα οι φανέλες που χρησιμοποίησαν Αυστραλία και Νότια Κορέα εκείνο το βράδυ. Ομολογώ ότι καμία από τις δύο, εμφανισιακά, δεν είναι από τις αγαπημένες μου στη συλλογή, όμως αμφότερες έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία, κι ανήκουν στην κατηγορία “no se tocan”. Δεν εννοώ “δεν τις αγγίζει (κυριολεκτικά) κανείς”, εννοώ ότι είναι από εκείνες τις οποίες δεν με φαντάζομαι κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να πουλάω, ποτέ​

Επόμενο κεφάλαιο μεθαύριο, με τρίτο – και τελευταίο – παιχνίδι από Μπρίσμπαν. Την επομένη δε, στις 20 του μήνα, θα... κάνει ντεμπούτο η Βραζιλία, με αναμνήσεις από αγώνα πολιτειακού (Rio de Janeiro) πρωταθλήματος στο Μαρακανά, το 2018.

 

[delmem2233]

19 Ιανουαρίου (2015)

Ιράν – Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (Μπρίσμπαν)

Τρίτο και τελευταίο για μένα παιχνίδι στην Πρωτεύουσα της “Γης τής Βασίλισσας” (Queensland), τρίτο σε μόλις τέσσερις ημέρες. Όχι τυχαίο, είχα... κάνει τα κουμάντα μου, είχα τσεκάρει πότε ήταν η καλύτερη μέρα να “μετακομίσω” εκεί από τη Μελβούρνη.

Οι πρώτοι Ιρανοί που είδα φθάνοντας στο γήπεδο. Μετά το Ιράν – Μπαχρέιν στη Μελβούρνη, είχα μεγάλες προσδοκίες, περίμενα από τους Ιρανο-Αυστραλούς να στήσουν “γλέντι” παρόμοιο με εκείνο στο οποίο είχα παραβρεθεί μια βδομάδα νωρίτερα.

​

Δεύτερο καλό... σημάδι. Είχα δει Ιρανούς με “νταούλια” στη Μελβούρνη, και θυμόμουν πόσο είχαν βοηθήσει για να... φτιαχτεί ατμόσφαιρα.

Τρίτη αγωνιστική τής φάσης των ομίλων, Ιράν και ΗΑΕ είχαν ήδη προκριθεί στα προημιτελικά, μαθηματικά, είχαν από δύο νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια, κι έμενε να δούμε ποιος θα έβγαινε πρώτος και ποιος δεύτερος. Ο πρώτος θα απέφευγε την Ιαπωνία στους “8”, οπότε το κίνητρο ήταν μεγάλο.

Πουλήθηκαν 11.394 εισιτήρια, οι Ιρανο-Αυστραλοί ήταν σημαντικά λιγότεροι απ’ ότι στη Μελβούρνη, κι επιπλέον, το στάδιο στο Μπρίσμπαν έχει διπλάσια χωρητικότητα, κι αυτό έπαιξε ρόλο στο να είναι η ατμόσφαιρα λιγότερο... “ουάου” απ’ ότι μια βδομάδα νωρίτερα. Στη συντριπτική πλειοψηφία του, ο κόσμος που φαίνεται απέναντι ήταν Ιρανο-Αυστραλοί.

Όσο για οπαδούς των ΗΑΕ, δεν περίμενα περισσότερους από μερικές δεκάδες, κι όντως, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, που είναι από το κομμάτι κερκίδας πίσω από μία εστία που θεωρητικά ήταν κρατημένο για τον “βασικό πυρήνα” των οπαδών των ΗΑΕ, το νούμερο ήταν μικρό.

Το Ιράν μόλις έχει πετύχει το μοναδικό γκολ τού αγώνα, στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων. Όπως κατά κανόνα έκανα, είδα το πρώτο ημίχρονο από τη θέση μου στα δημοσιογραφικά, και το δεύτερο ανάμεσα στους φιλάθλους.

Εκατέρωθεν χειροκροτήματα από/προς Ιρανούς παίκτες και τον κόσμο στους στην κερκίδα.

Στο Μπρίσμπαν έμεινα δύο ακόμα μέρες μετά από αυτό το παιχνίδι, “οργώνοντας” την πόλη με κοινόχρηστα ποδήλατα (σχεδόν δωρεάν), κυρίως τα μονοπάτια δίπλα στο ποτάμι. Βλέπετε πώς φαίνεται το γήπεδο από δορυφόρο, πόσο κοντά είναι στο ποτάμι (πάνω δεξιά), πόσο κοντά είναι στην Central Business District (κάτω αριστερά), και πόσο... παιχνιδιάρικο είναι το ποτάμι στο Μπρίσμπαν, με αλλεπάλληλες καμπύλες που κάνουν τη βόλτα κατά μήκος του απόλαυση, μια και συνεχώς σου παρουσιάζονται ευκαιρίες για διαφορετικές φωτογραφίες, με φόντο ουρανοξύστες, γέφυρες, απότομα βράχια, και, μεταξύ άλλων, ακόμα και τεχνητή αμμουδερή παραλία(!).

Μετά από έξι γεμάτες ημέρες στο Μπρίσμπαν, πέταξα για Σίδνεϊ, στο οποίο πρωτοείδα παιχνίδι στις 23 του μήνα. Επόμενο κεφάλαιο εδώ θα είναι όμως αύριο, αφού 20 Ιανουαρίου (2018) έχω δει παιχνίδι στο Ρίο ντε Ζανέιρο.

 

[delmem2233]

20 Ιανουαρίου (2018)

Fluminense – Botafogo (Ρίο ντε Ζανέιρο)

Μέσα Ιανουαρίου τού 2018, μετά από έξι πολύ ξέγνοιαστους μήνες στην Κρακοβία, αποφάσισα να επιστρέψω στη Νότια Αμερική για τουλάχιστον έναν χρόνο. Κατέληξα να περάσω πέντε μήνες στην Ασουνσιόν, τρεις στο Ρίο ντε Ζανέιρο, τρεις στο Μπουένος Άιρες, κι άλλους τρεις στο Μοντεβιδέο. Για να φθάσω στην Ασουνσιόν, επέλεξα να πετάξω (one-way, με TAP, και stopover 24 ωρών στη Λισαβόνα) στο Ρίο, να περάσω λίγες ημέρες εκεί, μετά να πάρω λεωφορείο για Σάο Πάουλο, από εκεί πτήση για Φοζ (με την ευκαιρία ξαναπήγα στους καταρράκτες), και τέλος, λεωφορείο από εκεί για Ασουνσιόν. Αυτό το Fluminense – Botafogo το είδα “στο πήγαινε” προς Ασουνσιόν, ήταν αγώνας τού Πολιτειακού Πρωταθλήματος του Ρίο.

Μπαίνω στον πειρασμό να αναλωθώ σε ψευτοβαθιά ποδοσφαιρο-πολιτικο-κοινωνιολογική ανάλυση των Βραζιλιάνων οπαδών, των βασικών διαφορών τους από τους Αργεντινούς, “μπλέκοντας” τον Λούλα και την Κριστίνα (ΜΙΑ είναι Η Κριστίνα στην Αργεντινή, η Φερνάντες), όμως θα περιμένω μέχρι να παρουσιάσω το πρώτο παιχνίδι κι από Αργεντινή, που δεν θα αργήσει. Σήμερα, αρκούμαι σε... light σχόλια, και έντεκα φωτογραφίες/κολάζ φωτογραφιών.

Το εισιτήριο (40 reais, 10,20 ευρώ εκείνη την ημέρα), πινακίδες στον έναν από τους δύο σταθμούς τού μετρό που εξυπηρετούν το Μαρακανά, άποψη του σταδίου λίγα μέτρα αφού αφήνεις τον σταθμό τού μετρό πίσω σου, και έξω από μία εκ των πυλών τού “Estádio Jornalista Mário Filho”. Αν η δεύτερη λέξη σάς φαίνεται γνώριμη και σας ξαφνιάζει που τη βλέπετε στην επίσημη ονομασία τού σταδίου, ναι, το Μαρακανά επισήμως φέρει το όνομα δημοσιογράφου.

Στο Μαρακανά είχα να πάω από τον τελικό τού Μουντιάλ τού 2014. Τριάμισι χρόνια μετά, το βρήκα... “πληγωμένο”, με αρκετά σπασμένα καθίσματα, και κυρίως με πολλά άσχημα κάγκελα να χωρίζουν τις κερκίδες, πολύ διαφορετικό από την εικόνα που είχε το 2014, όταν ήταν... “τσίλικο”, για τις ανάγκες τού Παγκοσμίου Κυπέλλου.

“Campeonato Carioca 2018”. Με... κολάζει η ταμπέλα, με τσιγκλάει να γράψω ολόκληρο κατεβατό-ένσταση, αλλά... το “ξεπετάω” εν τάχει... “Carioca”, είναι εκείνος που κατάγεται από την πόλη τού Ρίο ντε Ζανέιρο. Η Πολιτεία τής οποίας Πρωτεύουσα είναι το Ρίο, λέγεται επίσης Ρίο ντε Ζανέιρο, αλλά κάποιος που κατάγεται εκτός της πόλης τού Ρίο (αλλά από την ίδια Πολιτεία), λέγεται “fluminense”. Το πολιτειακό πρωτάθλημα του Ρίο, είναι... ακριβώς αυτό, πολιτειακό, με ομάδες από όλη την Πολιτεία, οπότε “κανονικά”, το πρωτάθλημα θα έπρεπε να λέγεται “Campeonato Fluminense”. Έλα όμως που “Fluminense” υπάρχει και ομάδα. Κάπως έτσι, το πρωτάθλημα βαφτίστηκε εντελώς... καταχρηστικά “Carioca”, τουλάχιστον ανεπίσημα, μια και το επίσημο όνομά του είναι “Campeonato Estadual do Rio de Janeiro” (estadual = πολιτειακό). Έχοντας μάθει αυτήν την τεράστιας χρησιμότητας(... ... ...) πληροφορία, μπορείτε να συνεχίσετε το χάζι στις φωτογραφίες.

Γκρουπ ξένων τουριστών, όλοι με φανέλες εθνικής Βραζιλίας. Έντεκα στα δέκα(!) χόστελ στο Ρίο διοργανώνουν “εκδρομές” στο Μαρακανά, και προφανώς αρκετοί ξένοι τουρίστες προτιμούν να πηγαίνουν στο γήπεδο με παρέα άλλους ξένους τουρίστες, και με την... ασφάλεια ότι έχουν έναν ντόπιο ως “συνοδό”. Διευκρινίζω ότι το παλικάρι με το κίτρινο μπλουζάκι κάτω δεξιά, που γράφει “156”, είναι πωλητής αναψυκτικών, και πάνω στο μπλουζάκι του έχει τις τιμές όσων προϊόντων κουβαλάει.

Δεν είναι αμιγώς κοριτσοπαρέα, πέντε-ένας είναι, αλλά διάβασα τις σημειώσεις μου από εκείνη τη μέρα, είδα αναφορά στις αμέτρητες αμιγώς κοριτσοπαρέες, και η φωτογραφία βοηθάει – sort of – να κάνω το point μου.

Πολύ... βραζιλιάνικη εικόνα... Παραδοσιακά, οι παίκτες βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο όχι με ένα πιτσιρίκι ο καθένας, όπως συμβαίνει στην Ευρώπη, αλλά με... ένα τσούρμο ολόκληρο. Συνήθως είναι παιδάκια μελών κάθε συλλόγου, απλών οπαδών, που “κληρώθηκαν” να συνοδεύσουν παίκτες σε ένα παιχνίδι. Σε μεγάλους αγώνες και άλλες ειδικές περιπτώσεις, τα παιδάκια είναι γιοι/κόρες/ανίψια των ίδιων των παικτών. Παιδάκια-aside, “προκαλώ” τους οπαδούς τού ΠΑΟΚ να κάνουν κλικ στο κολάζ και να σκανάρουν τους ντυμένους στα κόκκινα/πράσινα/λευκά παίκτες, για ένα πολύ – πλέον – γνώριμο πρόσωπο. Βοηθάω... Είναι πιο κοντά στους διαιτητές, παρά στον τερματοφύλακα(...). Έπαιξε σήμερα κόντρα στη Λάρισα, όλο το 90λεπτο. Πόσο άλλο να βοηθήσω;!

Fluminense και Botafogo είναι δύο από τους τέσσερις “μεγάλους” τού Ρίο, μαζί με την τιτανοτεράστια Flamengo και τη Vasco. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ο κόσμος, δυστυχώς, ήταν λιγοστός, και το ότι έπαιξαν στο αχανές Μαρακανά το έκανε ακόμα πιο δύσκολο και στους μεν και στους δε να “φτιάξουν ατμόσφαιρα”.

Κι αυτό πολύ... βραζιλιάνικο, που το θυμάμαι από το πρώτο παιχνίδι που είδα εκεί, το 2007. Público presente ήταν πόσοι περάσαμε από τα τουρνικέ στις πύλες, πόσοι ήμασταν πραγματικά μέσα στο στάδιο. Público pagante ήμασταν εμείς που πληρώσαμε για να μπούμε, ασχέτως κόστους εισιτηρίου. Πάρα πολλές κατηγορίες πολιτών στη Βραζιλία έχουν δικαίωμα δωρεάν εισόδου, για να μπουν όμως στο γήπεδο πρέπει να προμηθευτούν δωρεάν εισιτήριο από τα εκδοτήρια, και να το σκανάρουν περνώντας από πύλη. Δεν εμφανίζεσαι απλά με ένα... πάσο σε πύλη, με το πάσο πηγαίνεις στα εκδοτήρια, για να παραλάβεις το δωρεάν εισιτήριό σου. Τέλος, renda, εισπράξεις. Ποδοσφαιρο-nerdικο κουτσομπολιό: με 220 χιλιάδες reais εισπράξεις από εισιτήρια εκείνη τη μέρα, η Fluminense “μπήκε μέσα”. Εκείνη την εποχή, τα έξοδα χρήσης τού σταδίου ήταν... τρελά, και σε ελάχιστα παιχνίδια η Fluminense απέφευγε τη... χασούρα. Ευτυχώς για αυτούς, τελευταία φορά που τσέκαρα (πέρσι), η κατάσταση είχε αλλάξει (προς το καλύτερο).

“BOA NOITE” στους τέσσερις ηλεκτρονικούς πίνακες, οι περισσότεροι έχουν ήδη αφήσει τις θέσεις τους, έχοντας δει ένα... easily forgettable 0-0.

Στη συντριπτική πλειοψηφία τους, οι οπαδοί των δύο ομάδων έφυγαν μαζί από το γήπεδο, περπατώντας δίπλα-δίπλα μέχρι τον σταθμό τού μετρό, και μοιραζόμενοι τα ίδια βαγόνια. Πολλά ζευγάρια και παρέες μάλιστα ήταν “μεικτά/ές”, με οπαδούς και των δύο (το καταλάβαινες από τις φανέλες που φορούσαν). Ελάχιστοι, πραγματικά ελάχιστοι, πήγαν να... κάνουν μανούρα, αλλά η αστυνομία επενέβη αμέσως, κι όσοι έκαναν κέφι να “πλακωθούν” μεταξύ τους, έμειναν με την όρεξη.

​

Η φανέλα με την οποία έπαιξε η Botafogo εκείνη τη μέρα. Μπόρεσα να την αγοράσω σε προσιτή τιμή έξι μήνες αργότερα, έχοντας “μετακομίσει” στο Ρίο μετά το πεντάμηνο στην Ασουνσιόν.

Επόμενο “κεφάλαιο” αύριο, με ουρουγουανικό ντεμπούτο, δύο παιχνίδια την ίδια μέρα, 21 Ιανουαρίου 2019.