Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 15ο: Tornio: Στη δίδυμη πόλη της Λαπωνίας
25 Ιανουαρίου 2025​

Όλη τη νύχτα χιόνιζε στο Tornio. Το πρωί κατεβήκαμε στην τραπεζαρία για να πάρουμε το πρωινό μας. Ο μπουφές δεν είχε μεγάλη ποικιλία, αλλά τα βασικά. Μια χαρά, όμως, φάγαμε αφού είμαστε ολιγαρκείς και βολευόμαστε και με τα λίγα. Κάναμε check out και μεταφέραμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο. Το πρόγραμμα έλεγε εξερεύνηση της πόλης, πριν την αναχώρησή μας για το μακρύ ταξίδι προς το Ελσίνκι. Το πως ακριβώς θα γινόταν η εξερεύνηση εν μέσω χιονοθύελλας ήταν ένα θέμα, βέβαια.

Το Tornio είναι μια συνοριακή πόλη που προσφέρει πρόσβαση στον Βοθνικό Κόλπο. Αποτελεί μέρος της Λαπωνίας και της κοιλάδας του ποταμού Torne. Μαζί με τη σουηδική πόλη Haparanda σχηματίζει μια μοναδική, διεθνή δίδυμη πόλη με 32.000 κατοίκους στα σύνορα δύο χωρών. Εδώ, συναντιούνται οι φινλανδικές και σουηδικές γλώσσες και πολιτισμοί, καθώς και το συνοριακό εμπόριο, το ποτάμι, η θάλασσα και ένα ζωντανό ρεύμα κίνησης τουριστών.

Το Tornio είχε εξελιχθεί σε εμπορικό κέντρο από τον 16ο αιώνα κατέχοντας τη διάκριση ως η βορειότερη πόλη στον κόσμο, για 168 χρόνια. Ένα βασικό σημείο καμπής στην ιστορία της πόλης συνέβη το 1809 όταν η Σουηδία έχασε τις περιοχές που αποτελούν τη σημερινή Φινλανδία από την Αυτοκρατορική Ρωσία. Ο ποταμός Torne επελέγη ως σύνορο μεταξύ της Σουηδίας και του νέου ρωσικού Μεγάλου Δουκάτου της Φινλανδίας χωρίζοντας οικογένειες και ενορίες.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η περιοχή εξελίχθηκε σε τόπο συνάντησης της φινλανδικής και της σουηδικής γλώσσας και κουλτούρας. Η πόλη Haparanda ιδρύθηκε το 1821 από τη σουηδική πλευρά και έχει εξελιχθεί σε σημαντικό εταίρο κατά τη διάρκεια δύο αιώνων. Σήμερα, οι δύο γείτονες σχηματίζουν τη δίδυμη πόλη TornioHaparanda.

Η ιδιαίτερη ιστορία της πόλης μάς παρακίνησε να την επιλέξουμε ως ενδιάμεσο σταθμό με διανυκτέρευση, πριν καταλήξουμε στο Ελσίνκι. Ιδιαίτερες ήταν, όμως, και οι καιρικές συνθήκες που κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε στο Tornio. Ήταν, μακράν, οι χειρότερες όλου του ταξιδιού. Δεν μας πτόησαν ούτε οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, ούτε οι πεζοπορίες στα παγωμένα Εθνικά Πάρκα, ούτε η οδήγηση στους παγωμένους και επικίνδυνους δρόμους της Λαπωνίας στάθηκε εμπόδιο στη μέχρι τώρα πορεία του ταξιδιού μας. Όμως, όταν βρεθήκαμε εκτός ξενοδοχείου καταλάβαμε ότι η μετακίνησή μας στους δρόμους θα ήταν μια πραγματική πρόκληση και όχι μια απλή βόλτα για να γνωρίσουμε την πόλη.

Μας σφυροκοπούσε παγωμένος αέρας και μας μαστίγωνε, στο εκτεθειμένο πρόσωπο, το χιόνι. Όλα ήταν μια ολόλευκη ευθεία. Δεν ξεχώριζες πεζοδρόμια, δρόμους, νησίδες….τίποτα! Απέναντι από το ξενοδοχείο, στην άκρη του ποταμού Torne, υπάρχει η προκυμαία του Nordberg όπου έχει τοποθετηθεί ένα τεράστιο γλυπτό από ατσάλι και κίνησα για να το δω από κοντά. Με πάρα πολύ προσεκτικά βήματα έφτασα κοντά του, διαπιστώνοντας ότι δεν μπορούσα να ξεχωρίσω που σταματάει η στεριά και που ξεκινάει το ποτάμι.

Για πρώτη φορά ένιωσα άγχος και ανασφάλεια, για το τι μπορεί να βρίσκεται κάτω από κάθε μου βήμα. Απέφυγα να κάνω βόλτα γύρω από το Kojamo, έτσι ονομάζεται το έργο τέχνης των καλλιτεχνών Pekka και Teija Isorättyä, και αρκέστηκα στο να το περιεργαστώ από τη μια του πλευρά.

Το Tornio έλαβε τα δικαιώματά του ως πόλη από τον βασιλιά Gustav II Adolf, το 1621. Το 2021, γιόρτασε τα 400 χρόνια του και το γλυπτό τοποθετήθηκε εδώ για την επέτειο. Αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια ζωντανής μετάδοσης και συμβολίζει δύο σημαντικές πτυχές της πόλης, τον σολομό και το ατσάλι. Σήμερα, το Tornio είναι ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο ιδιαίτερα γνωστό για τη χαλυβουργία του, αλλά και για τον μεγάλο αριθμό σολομών που ζουν στο ποτάμι του.

Στο κέντρο της προκυμαίας ορθώνεται άλλο ένα γλυπτό, το Broken Lantern, του ιδίου καλλιτεχνικού διδύμου. Είναι ένα σπασμένο φανάρι μέσα στο οποίο μπορεί να δει κανείς διάφορες φιγούρες της πόλης.

Επέστρεψα, δηλώνοντας στους υπόλοιπους ότι μόνο με το αυτοκίνητο θα μπορέσουμε να δούμε τα αξιοθέατα της πόλης. Περάσαμε από το Δημαρχείο

και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία του Tornio, έναν γοητευτικό ξύλινο ναό του 1686. Ο Γάλλος μαθηματικός και φιλόσοφος Pierre Louis Moreau de Maupertuis, σε μια αποστολή του στη Λαπωνία, χρησιμοποίησε τον Πύργο της εκκλησίας του Tornio ως σημείο μέτρησης για να καθορίσει το μέγεθος και το σχήμα της γης. Αλλά και ο βασιλιάς Κάρολος ΙΔ΄ της Σουηδίας επισκέφθηκε τον Πύργο, το 1694, για να παρακολουθήσει τον ήλιο του μεσονυκτίου. Ωστόσο, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, ένα σύννεφο πέρασε μπροστά από τον ήλιο και δεν κατάφερε να τον δει. Ο βασιλιάς ήθελε να επιστρέψει τον επόμενο χρόνο και για τον σκοπό αυτό χτίστηκε ένας ψηλότερος Πύργος με στρογγυλά παράθυρα-«τα παράθυρα του βασιλιά»-αλλά αυτός πέθανε πριν προλάβει να ξαναεπισκεφθεί το Tornio.

Λίγο πιο πέρα από την εκκλησία, είδαμε τον Πύργο Νερού Suensaari και έναν Μύλο. Κατέβηκα από το αυτοκίνητο και με πολλή προσοχή πλησίασα τον Πύργο. Υπήρχε μια μεταλλική πόρτα, αλλά ήταν κλειδωμένη κι έτσι χάσαμε την ευκαιρία να δούμε την πόλη από ψηλά.

Η μετακίνηση στους δρόμους του Tornio μας δυσκόλευε και μας άγχωνε πολύ. Δεν ξέραμε που είναι το οδόστρωμα, που είναι τα πεζοδρόμια, αν υπάρχουν νησίδες, όλα ήταν λευκά! Δεν υπήρχαν και οι κόκκινοι μεταλλικοί πάσσαλοι για βοήθεια. Βαδίζαμε στα τυφλά….

Τα επόμενα αξιοθέατα που είχα σημειώσει ήταν το Aine Art Museum και το Μουσείο της Κοιλάδας του Torne (Tornionlaakson Μuseo). Το Μουσείο Τέχνης Aine γεννήθηκε από την αγάπη για την τέχνη που μοιράζονται οι Eila και Veli Aine, κάτοικοι του Tornio. Η μόνιμη συλλογή του Aine Pictorial Art Foundation αντιπροσωπεύει τις φινλανδικές εικαστικές τέχνες από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα. Η συλλογή δίνει έμφαση στους Φινλανδούς εξπρεσιονιστές από τις αρχές του 20ου αιώνα και στο Prisma-group από τις δεκαετίες του 1950 και του 1960.

Ωστόσο, θα εστιάσω περισσότερο στο έτερο μουσείο, με την ονομασία Μουσείο της Κοιλάδας Torne, επειδή είναι το μοναδικό διασυνοριακό μουσείο στον κόσμο. Το συγκεκριμένο μουσείο είναι, επίσης, το επίσημο μουσείο του δήμου Haparanda στη Σουηδία γεγονός που του προσδίδει αυτήν τη μοναδικότητα. Χρόνο δεν είχαμε για να το επισκεφθούμε εσωτερικά, ωστόσο, έκανα τη μελέτη μου και έμαθα ότι η μόνιμη έκθεση αναδεικνύει τα παραδοσιακά μέσα ζωής, την ιστορία του Tornio και της Haparanda, το συνοριακό εμπόριο, το λαθρεμπόριο και τους γάμους πέρα από τα σύνορα. Οι επισκέπτες μπορούν, επίσης, να ακούσουν τοπικές γλώσσες και διαλέκτους. Το παρελθόν ζωντανεύει μέσα από αυθεντικά αντικείμενα και άφθονο φωτογραφικό υλικό.

Δίπλα στο Μουσείο είδαμε την Tornio Pentecostal Church, του 1933.

Η Πλατεία Victoria, που ολοκληρώθηκε το 2011, είναι μια κοινόχρηστη αγορά των πόλεων Tornio και Haparanda και σε αυτήν φτάσαμε αμέσως μετά. Στον χώρο στάθμευσης του εμπορικού κέντρου Rajalla έπρεπε να αποχωριστούμε τη ζεστασιά του αυτοκινήτου και να βγούμε έξω στη χιονοθύελλα συνεχίζοντας με τα πόδια.

Η ανταμοιβή μας θα ήταν το γεγονός ότι το ένα πόδι μας θα πατούσε στη Φινλανδία και το άλλο στη Σουηδία και η κοινή καρδιά των δίδυμων πόλεων θα ήταν το background για τις φωτογραφίες μας.

Αυτό που κάνει την Πλατεία Victoria ακόμα πιο ξεχωριστή είναι το γεγονός ότι μπορείς, κυριολεκτικά, να ταξιδέψεις στον χρόνο, αφού η ζώνη ώρας αλλάζει ακριβώς στη μέση της. Άλλη ώρα έχει η Σουηδία και άλλη η Φινλανδία. Τυχεροί είναι οι κάτοικοι των δύο πόλεων, αφού γιορτάζουν από κοινού την έλευση του Νέου Χρόνου στην Πλατεία Victoria. Ζωντανή μουσική, σόου και πυροτεχνήματα δύο φορές-πρώτα τα μεσάνυχτα ώρα Φινλανδίας και μια ώρα αργότερα τα μεσάνυχτα ώρα Σουηδίας.

Πάνω στην Πλατεία Victoria είδαμε διάφορα έργα τέχνης, κάποια από τα οποία είναι σχεδιασμένα από ντόπιους νέους καλλιτέχνες.

Η βόλτα με τα πόδια συνεχίστηκε στη σουηδική πλευρά. Η πόλη Haparanda είναι και αυτή τόπος εμπορίου και αγορών με ένα τεράστιο κατάστημα ΙΚΕΑ, ακριβώς απέναντι από το εμπορικό κέντρο Rajalla På Gränsen, να συμπληρώνει και να ενισχύει την κοινή αγορά των αδελφών πόλεων. Μάλιστα, αυτό είναι το βορειότερο ΙΚΕΑ του κόσμου.

Αν μας βοηθούσε περισσότερο ο καιρός θα εισχωρούσαμε ακόμα πιο βαθιά στη Haparanda για να δούμε τον μεγαλειώδη σιδηροδρομικό σταθμό, μέσω του οποίου επέστρεψε στη Ρωσία ο Βλαντιμίρ Λένιν τον Μάρτιο του 1917, αλλά και το Haparanda Stadshotell που εγκαινιάστηκε το 1900. Σε αυτό το ιστορικό ξενοδοχείο, επαναστάτες, αναρχικοί, κατάσκοποι, στρατιωτικοί, κόμητες και βαρόνοι έχουν αφήσει το στίγμα τους στην ιστορία.

Εν μέσω σφυροκοπήματος της κακοκαιρίας, το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε ήταν μια βόλτα κατά μήκος της όχθης του παγωμένου ποταμού Torne και να επιστρέψουμε πίσω στη Φινλανδία και στο Tornio από τις γέφυρες που ενώνουν τη σουηδική με τη φινλανδική γη.

Η αναχώρηση για τον επόμενο προορισμό ήταν άμεση και η χιονόπτωση μάς κράτησε συντροφιά και στα 130 Km της πορείας μας.

 

[BASILISPAP]

Τρομερή αφήγηση και καταπληκτικές φωτογραφίες, ζηλεύω με την καλή έννοια. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτή την ιστορία!!

 

[Klair]

Τρομερή αφήγηση και καταπληκτικές φωτογραφίες, ζηλεύω με την καλή έννοια. Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτή την ιστορία!!

Εγώ σε ευχαριστώ @BASILISPAP για τα καλά σου λόγια και για την ανάγνωση της ιστορίας. Και εγώ ζήλεψα τα δύο τελευταία σου ταξίδια (Αίγυπτο και Τανζανία). Θέλω πολύ να επισκεφθώ και τους δύο προορισμούς και οι ιστορίες σου θα μου φανούν πολύ βοηθητικές και χρήσιμες! Καλά ταξίδια να έχουμε!

 

[Klair]

Κεφάλαιο 16ο: Οι βόλτες στο όμορφο Oulu και η μεταμεσονύκτια άφιξη στο Ελσίνκι
25 Ιανουαρίου 2025​

Μπήκαμε στην πόλη του Oulu στις 15:00 και αμέσως κατευθυνθήκαμε στο Κάστρο το οποίο χτίστηκε στο Δέλτα του ποταμού Oulujoki, το 1590. Σήμερα, δε θυμίζει σε τίποτα το ξύλινο εκείνο οικοδόμημα το οποίο κάηκε από κεραυνό, μαζί με τις πυριτιδαποθήκες του, το 1793. Στο κτίριο λειτουργεί καφετέρια από το 1912 με μια μικρή έκθεση για την ιστορία του Κάστρου.

Σταθήκαμε πάνω στη γέφυρα του Oulujoki ποταμού έχοντας θέα 360 μοιρών προς άλλες γέφυρες, προς όμορφα σπίτια και προς παγωμένα νερά.

Μπροστά μας είχαμε ένα νησί πάνω στο οποίο είναι χτισμένα δύο τεράστια γυάλινα κτίρια: η Κεντρική Βιβλιοθήκη του Oulu και δίπλα της το Θέατρο της πόλης.

Προχωρήσαμε για να δούμε από κοντά αυτά τα «κοσμήματα» του Oulu.

Ανάμεσα στα δύο κτίρια βρίσκεται η αρχή της γέφυρας Pikisaarensilta η οποία ενώνει το κέντρο της πόλης με το νησί Pikisaari. Όλη αυτή η περιοχή του Δέλτα του ποταμού Oulujoki αποτελείται από μικρά ή μεγαλύτερα νησιά τα οποία ενώνονται μεταξύ τους με γέφυρες.

Διασχίσαμε τη γέφυρα και βρεθήκαμε στην άκρη του νησιού Pikisaari, το οποίο πήρε το όνομά του από το εργοστάσιο πίσσας που βρισκόταν πάνω του τον 17ο αιώνα. Για αιώνες, το νησί χρησιμοποιήθηκε από διαφορετικές βιομηχανίες και οι μόνοι κάτοικοί του ήταν οι εργάτες των εταιρειών. Κατά τον Κριμαϊκό Πόλεμο, το Pikisaari με τα ναυπηγεία και άλλα κτίρια κάηκε ολοσχερώς από τους Άγγλους. Σήμερα, είναι ένα «σπίτι» για καλλιτέχνες και τεχνίτες.

Εδώ, στην προκυμαία του ποταμού Oulujoki, απέναντι από το Θέατρο, βρίσκεται και η Πλατεία της Αγοράς του Oulu. Τους καλοκαιρινούς μήνες είναι μια ζωντανή περιοχή, γιατί εκτός από τους παραδοσιακούς πάγκους υπάρχουν και ξύλινα κιόσκια που λειτουργούν ως μπαρ ή εστιατόρια. Τώρα με το κρύο και τον χιονιά δεν είδαμε ψυχή.

Ο Καθεδρικός Ναός του Oulu, που βρίσκεται στο κέντρο, είναι ορατός από παντού. Ολοκληρώθηκε το 1777 και χτίστηκε από πέτρες. Ήταν τόσο μεγάλος που και οι 2.400 κάτοικοι του Oulu, εκείνη την εποχή, μπορούσαν να χωρέσουν για μια λειτουργία στην εκκλησία. Την άνοιξη του 1822, το Oulu καταστράφηκε από πυρκαγιά και οι ξύλινες κατασκευές της εκκλησίας κάηκαν, επίσης. Μόνο οι πέτρινοι τοίχοι παρέμειναν άθικτοι και σώθηκε η κινητή περιουσία. Η εκκλησία ξαναχτίστηκε και ολοκληρώθηκε το 1832.

Εκεί γύρω συνεχίσαμε να βολτάρουμε, συναντώντας το χαριτωμένο μικρό Πάρκο Åström και ένα σχολείο (πρώην παρθεναγωγείο, του 1879) πραγματικό κόσμημα. Στο Πάρκο, το 1730, υπήρχε ένα πηγάδι το νερό του οποίου χρησιμοποιήθηκε ως πηγή υγείας, πιστεύοντας ότι θεραπεύει πολλές ασθένειες.

Και τώρα θα βάλετε τη φαντασία σας να δουλέψει γιατί θα σας ξεναγήσω σε ένα πάρκο, το Ainolan puisto ή Hupisaarit, το οποίο είναι γνωστό ως το «Αρχιπέλαγος των Λευκών Γεφυρών». Αυτό το ιστορικό Πάρκο είναι μια από τις παλαιότερες και πιο διάσημες περιοχές πρασίνου του Oulu και τα ποικίλα αξιοθέατα και οι δραστηριότητές του το καθιστούν αγαπημένο προορισμό για ντόπιους και τουρίστες.

Το Πάρκο αποτελείται από πολλά νησιά με μικρά ρυάκια που ρέουν ανάμεσά τους, κάτω από το φράγμα του σταθμού παραγωγής ενέργειας Merikoski. Τα νησιά συνδέονται μεταξύ τους με λευκές ξύλινες γέφυρες. Το Ainolanpuisto βρίσκεται στο Δέλτα του ποταμού Oulujoki. Αυτό σημαίνει ότι το νερό είναι παντού και ρέει ασταμάτητα. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι πίσω από τα γράμματα OULU υπάρχει μια λίμνη μέσα στην οποία σιντριβάνια εκτοξεύουν με δύναμη πίδακες νερού.

Φανταστείτε, επίσης, να απλώνετε ένα καρό τραπεζομάντηλο στις καλοδιατηρημένες περιοχές με γρασίδι κάνοντας πικνίκ με τις συνθέσεις των λουλουδιών να δημιουργούν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, ενώ τα γέρικα δέντρα θα σας προσφέρουν άφθονη σκιά.

Αυτά συζητούσαμε καθώς περιδιαβαίναμε το κατάλευκο Πάρκο, περνώντας από νησί σε νησί πάνω από τις ολόλευκες γέφυρες.

Αλλάξαμε ρότα και ήρθαμε πιο κεντρικά, στην καρδιά της πόλης και έξω από το Δημαρχείο. Η Φ. μπήκε σε ένα τεράστιο κατάστημα με vintage και second hand ρούχα και εγώ στήθηκα απέναντι από το Oulun kaupungintalo (Δημαρχείο) για τις απαραίτητες φωτογραφίες. Εν τω μεταξύ είχε ξεκινήσει να χιονίζει.

Στη θέση του σημερινού Δημαρχείου βρισκόταν ένα ξύλινο κτίριο που ήταν η μοναδική αίθουσα χορού της πόλης. Αυτό το οικοδόμημα καταστράφηκε στη μεγάλη πυρκαγιά του Oulu, το 1882. Το νεοαναγεννησιακό Δημαρχείο σχεδιάστηκε από τον Σουηδό αρχιτέκτονα Johan Erik Stenberg για να λειτουργήσει ως εστιατόριο και ξενοδοχείο, το 1885, και η αίθουσα χορού ήταν κεντρικό μέρος του σχεδιασμού του. Η αίθουσα δεξιώσεων τέθηκε σε χρήση στις 29 Οκτωβρίου του 1886, όταν τελούνταν εκεί εορταστικά δείπνα προς τιμήν της πρόσφατα ολοκληρωμένης σιδηροδρομικής γραμμής Ostrobothnia (επίσης Γραμμή Oulu).

To Δημοτικό Συμβούλιο συνεδριάζει στο κτίριο, που σήμερα λειτουργεί ως Δημαρχείο, από τις 21 Δεκεμβρίου του 1921 και η πρώτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου πραγματοποιήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1931. Το Oulu θα είναι η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2026. Κατά τη διάρκεια του έτους της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, το Δημαρχείο του Oulu θα χρησιμεύσει ως ένας από τους χώρους εκδηλώσεων στο κέντρο της πόλης.

Οδός Kirkkokatu, από τους σημαντικότερους εμπορικούς δρόμους της πόλης, και στο βάθος ο Καθεδρικός Ναός:

Συνεχίσαμε να γνωρίζουμε την καρδιά της πόλης βολτάροντας στον πεζόδρομο Rotuaari με τα εμπορικά καταστήματα, τα εστιατόρια και τα καφέ. Το Oulu αποδείχθηκε μια ολοζώντανη πόλη με πολύ κόσμο να περπατάει στους δρόμους και να γεμίζει τα εστιατόρια.

Στην κεντρική Πλατεία Oulu (ή Rotuaarinaukio) αναζητήσαμε κάποιο εστιατόριο για φαγητό. Καλές κριτικές είχε η ITALICA TABERNA, αλλά δεν μας δέχτηκαν χωρίς κράτηση.

Όμως πριν φύγουμε, περιεργαστήκαμε το Rotuaarin Pallo, μια εγκατάσταση τέχνης που βρίσκεται πάνω στην Πλατεία. Αυτό το σφαιρικό γλυπτό, που συχνά αναφέρεται ως «The Ball of Rotuaari», χρησιμεύει ως δημοφιλές σημείο συνάντησης τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους επισκέπτες.

Η εύρεση φαγητού έγινε, πλέον, επιτακτική κι έτσι η επόμενη επιλογή που κάλυπτε τα γούστα και των τεσσάρων μας άκουγε στο όνομα: Pablos. Μικρό, αλλά πολύ cosy εστιατόριο. Ευτυχώς, μάς δέχτηκαν με χαρά και φάγαμε νοστιμότατες και πολύ χορταστικές πίτσες. Μαζί με τα αναψυκτικά πληρώσαμε 96 ευρώ.

Βγήκαμε χορτάτοι για τις τελευταίες βόλτες στην πόλη του Oulu που μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Το Oulu, που σημαίνει πλημμύρα, βρίσκεται στη διοικητική περιφέρεια της Βόρειας Οστροβοθνίας και ιδρύθηκε στις 8 Αυγούστου του 1605 από τον Κάρολο Θ΄ της Σουηδίας. Όπως έχω, ήδη, αναφέρει είναι χτισμένο στις εκβολές του ποταμού Oulujoki ο οποίος ήταν παλιά εμπορική οδός. Το 1822, μια μεγάλη πυρκαγιά κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πόλης η οποία χτίστηκε εκ νέου με τα πολεοδομικά και αρχιτεκτονικά σχέδια του Johan Carl Ludvig Engel. Εξελίχθηκε σε σημαντικό βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο και στις μέρες μας διαθέτει το δεύτερο πιο πολυσύχναστο αεροδρόμιο στη Φινλανδία. Η πόλη διαθέτει δικό της λιμάνι και Πανεπιστήμιο.

Την επόμενη φορά που θα επισκεφθούμε τη χώρα καλοκαίρι, θα εντάξουμε ξανά το Oulu στο πρόγραμμά μας. Είναι μια πόλη που της αξίζει μια δεύτερη επίσκεψη με καλό καιρό. Είχε έρθει η ώρα της αναχώρησης. 607 Km και 7 ώρες και 15 λεπτά μας χώριζαν από το Ελσίνκι. Οι 7 ώρες ταξιδιού ήταν ένα νούμερο που μας έφερνε τρόμο με όλα αυτά που είχαμε κάνει από το πρωί μέχρι τώρα. Και να πεις ότι θα οδηγούσαμε σε καμιά Εθνική Οδό με 3-4 λωρίδες ανά κατεύθυνση, άντε να το καταπιώ. Τον ρημαδοΕ75 θα ακολουθούσαμε, με τη 1 λωρίδα, τον πάγο και τα φορτηγά να μας τυφλώνουν από την αντίθετη μεριά. Αλλά, αυτή ήταν η πορεία μας και έπρεπε να μαζέψουμε τα κουράγια μας και να ξεκινήσουμε.

Στη θέση του οδηγού κάθισε ο γιος μου και στη θέση του συνοδηγού εγώ. Δώσαμε το ελεύθερο στη Φ. και τον Α. να ξεραθούν στον ύπνο. Τα νυχτοπούλια της παρέας (γιος και μάνα) θα έβγαζαν «τα κάστανα από τη φωτιά». Όλα κύλησαν ομαλά. Μια ώρα πριν φτάσουμε στην πρωτεύουσα ξύπνησε ο Α. και πήρε το τιμόνι. Εγώ, βράχος-συνοδηγός μέχρι που φτάσαμε στο διαμέρισμα στο Ελσίνκι. Στις 03:00 τα ξημερώματα ανοίξαμε την πόρτα του καταλύματος. Είχα όρεξη ακόμα και για φωτογραφίες, πριν απλώσουμε μπαγκάζια και μπουφάν στον χώρο. Μέχρι να τακτοποιηθούμε, να μπανιαριστούμε, να τσιμπήσουμε κανένα σνακ μας πήρε 05:00 το πρωί για να ξαπλώσουμε. Τα ξυπνητήρια ρυθμίστηκαν για λίγο πιο αργά αυτήν τη φορά.

Και ο χάρτης της σημερινής διαδρομής: