Μαλαισία 4 βδομάδες στη Μαλαισία

[mariath]

αφήστε για την ώρα το Sapa να τελειώνουμε σιγά σιγά από το ταξίδι στην Μαλαισία και μετά κουτρουβαλάμε κατά κει.

Τι να τελειώνουμε σιγά σιγά; Εδώ σου λέει έχει υπερπαραγωγή με σουλτάνους, θυσίες, αρχηγούς φυλής, καταρράχτες και δεν ξέρω γω τι άλλο...


Δεν ξεπετιούνται εύκολα αυτά τα πράγματα!

 

[go2dbeach]

Baba ελπιζω να συνεχισεις συντομα προς χερσονησο Μαλαισιας πριν φυγω προς τα κει. Πολυ ωραιο ταξιδι εκανες και μπραβο που το μοιραζεσαι μαζι μας με τοσες λεπτομερειες!

 

[babaduma]

Baba ελπιζω να συνεχισεις συντομα προς χερσονησο Μαλαισιας πριν φυγω προς τα κει. Πολυ ωραιο ταξιδι εκανες και μπραβο που το μοιραζεσαι μαζι μας με τοσες λεπτομερειες!

Χμμμ... και γω το ελπίζω... Είμαι σε άσχημο φεγγάρι αυτές τις μέρες... Αν λυθούν τα μάγια μέχρι το Σαβ/κο κάτι θα γίνει αλλά... η χερσόνησος αργεί ακόμη. Προηγούνται το Batang Ai και το Kuching. Και, να πώ και την αλήθεια, στη χερσόνησο εκτός απο ΚΛ λίγο κινήθηκα, περισσότερο στα νησιά. Πάντως, ότι θέλεις και μπορώ να βοηθήσω, πολύ ευχαρίστως. Ονόματα ανθρώπων και γραφείων που χρησιμοποίησα και έμεινα ευχαριστημένος, ξενοδοχεία, τέτοια πράγματα ή ότι άλλο.

 

[babaduma]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6: Μέρος Α' - Kuching

28.7.2009: Kuching



Το Twin Otter της MASWings βολόδερνε μέσα στα μαύρα σύννεφα, 3500 πόδια πάνω απ’τις βουνοκορφές του Βόρνεο, σαν το καρυδότσουφλο του Τζώρτζ Κλούνεϋ στην «Τέλεια καταιγίδα». Δεν είχαν περάσει ούτε 15 λεπτά απ’τη στιγμή που αφήσαμε το Bario και ο μαύρος κλοιός μας έζωσε από παντού, οι σταγόνες της βροχής έδερναν αλύπητα το μικρό ανυπεράσπιστο σκάφος.

Τα εγγλεζάκια δίπλα μου είχαν καταπιεί τη γλώσσα τους, τέρμα η γλωσσοδιάρροια και τα αστειάκια, τρία απ’αυτά ήδη αξιοποιούσαν την χαρτοσακκούλα που βρήκαν μπροστά τους και μελετούσαν εμβριθώς το περιεχόμενό της με πρόσωπα πιο λευκά κι από τον κρίνο της Παναγίας!

Δυό νταγλαράδες αγνώστου προελεύσεως μπροστά μου προσπαθούσαν να ψυχανεμιστούν την κατάσταση, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια, αμίλητοι, ενώ δυό γυναίκες στα τελευταία καθίσματα, ψύχραιμες, έδειχναν να ενδιαφέρονται περισσότερο για το μωρό που κοιμόταν στην αγκαλιά της μιάς.

Και οι πιλότοι; Οι πιλότοι έκαναν ότι μπορούσαν οι άνθρωποι, προφανώς δεν ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπιζαν ανάλογες καταστάσεις, μάλιστα ο ένας απ’ αυτούς έκανε μιαν αδέξια προσπάθεια να αναπτερώσει το ηθικό των επιβατών γυρνώντας προς το μέρος μας και λέγοντας να μην ανησυχούμε, δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος και για να τεκμηριώσει την εμπειρία του μας είπε ότι 2 φορές είχε πέσει στη ζούγκλα με τέτοιο αεροπλάνο και – προφανώς – δεν είχε πάθει τίποτα!!!

Χαμογέλασα βλέποντας άλλα 3 εγγλεζάκια να αρπάζουν κι αυτά σε χρόνο dt τις σακκούλες και ν’ αδειάζουν σ’ αυτές το breakfast που είχαν καταναλώσει! Θυμήθηκα, πριν από χρόνια, τη νυχτερινή πτήση από Aurangabad για Βομβάη, τους κεραυνούς να πέφτουν κατά ριπάς τριγύρω, τα κορίτσια της παρέας μια σειρά πιο πίσω αμίλητα κι ανήσυχα ν’ αναζητούν ένα σημάδι ελπίδας κι εμένα ν’ απολαμβάνω αδιάφορος τη βότκα μου με τον Π. δίπλα μου νά’χει πανιάσει, να τον λούζει κρύος ιδρώτας και να με ρωτάει με τρεμουλιαστή φωνή «Τι γίνεται τώρα;» κι εγώ, ο σαδιστής, να του απαντάω «Το διαβατήριο στο στόμα…» και, στο απορημένο βλέμμα του, να συμπληρώνω «… για την αναγνώριση των πτωμάτων!». Όπως αποδείχθηκε, το καντήλι μας είχε αρκετό λάδι ακόμη και ούτε και τώρα τό’βλεπα νά’χει σωθεί…

… Και έτσι ήταν. Όλος ο τζερτζελές δεν κράτησε πάνω από 20 λεπτά, σιγά-σιγά ο ουρανός άρχισε ν’ ανοίγει, φάνηκε και η πρασινάδα κάτω και δεν άργησαν να φανούν στο βάθος και τα σπίτια του Miri και η θάλασσα. Η προσγείωση χωρίς πρόβλημα, οι επιβάτες είχαν επανακτήσει το χαμένο χρωματάκι τους, πάτησαν χαρούμενοι στο βρεγμένο και γεμάτο υδάτινες λιμνούλες έδαφος κι έσπευσαν στο υπόστεγο σε αναμονή παραλαβής των αποσκευών τους που δεν άργησαν να φτάσουν.

Είχα 5 ώρες μέχρι την αναχώρηση της πτήσης για Kuching. Το αεροδρόμιο του Miri, αν και σχετικά καινούργιο, είναι μικρό, πόσες φορές να πάς και να’ρθεις πάνω-κάτω; Μερικά μαγαζάκια, ευτυχώς βρήκα μια εφεδρική κλειδαριά ν’αγοράσω κι έναν αντάπτορα για να μπορώ να φορτίζω το κινητό και τις μπαταρίες, ο καφές στο Starbucks μου θύμισε ότι το στομάχι μου ήταν άδειο, κάνω έτσι και τι να δώ; Κάποιο καινούργιο εστιατόριο (ή εταιρία catering; ) είχε ανοίξει ένα stand και μια κουκλίτσα αράδιαζε δίσκους με μπουκίτσες!!! Έσπευσα. Ήθελα να δοκιμάσω τα πάντα όλα αλλά συγκρατήθηκα, δοκίμασα μερικά και μετά αγόρασα σε κανονική δοσολογία κάποια που μ’άρεσαν. Λύθηκε κι αυτό το πρόβλημα, πέρασε κι η ώρα στο μεταξύ, άνοιξαν τα counters, κάναμε check-in και οσονούπω ήμασταν στον αέρα.

Η θέα από ψηλά το ίδιο ωραία όσο και από ΚΚ, ο ήλιος σε κάθοδο, τα χρώματα πιο ζεστά. Σύντομα φάνηκε και το Kuching, έμοιαζε τεράστιο σε έκταση σε σχέση με ότι είχα δεί μέχρι τότε στο Sarawak. Το αεροπλάνο τίγκα – μού’κανε εντύπωση – αλλά η απορία μου δε θ’αργούσε να λυθεί…

Το αεροδρόμιο σύγχρονο και επιβλητικό, καινούργιο, κυριαρχούσε το μέταλλο και το γυαλί. Και… πρώτη και τελευταία φορά στη Μαλαισία, φυσούνα στην έξοδο! Μα, για μια στιγμή. Τι είναι αυτό; Κόκκινο χαλί; Ποιος είσαι ρε μεγάλε; Όλη τη διαδρομή μέχρι το κυρίως κτίριο και, επιπλέον, χαμογελαστές πανέμορφες Μαλαισιανές ένθεν κα’κείθεν κάθε λίγο και λιγάκι να μας χαιρετάνε και να μας δείχνουν το δρόμο! Τι γίνεται ρε παιδιά;

Με την απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου μπήκα στο ταξί και πήραμε το δρόμο για το Harbour View Hotel, downtown, μόλις 100 μέτρα από το Hilton. Λίγο μετά το αεροδρόμιο, στο δεξί μας χέρι το πολυτελές Four Points Sheraton, καινούργιο ξενοδοχείο και με ιδιαίτερα ελκυστικές τιμές (από 50 ευρώ) δέσποζε με το τυρκουάζ χρώμα του γυάλινου πύργου του. Όλα καλά, αλλά αρκετά μακριά από τη δράση, 20-30 λεπτά με το ταξί. Λεωφόροι δεξιά κι αριστερά, κίνηση, επιβλητικά κτίρια έρχονταν σε τρομερή αντίθεση με τα υψίπεδα που βρισκόμουν μόλις σήμερα το πρωί!

Κάποια στιγμή φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Στα ίδια επίπεδα τιμών μ’ εκείνο στο Miri (35 Ευρώ χωρίς πρωϊνό), τριών αστέρων, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο από πλευράς παροχών αλλά το γεγονός ότι ήταν στο κέντρο το έκανε ιδιαίτερα δημοφιλές στους ντόπιους (και λοιπούς Ασιάτες). Στα σύν του και η υπέροχη θέα στο ποτάμι αλλά και το ότι … ήταν 100 μέτρα από το Hilton. Αυτός ήταν για μένα ο λόγος που το επέλεξα (μιας και το ίδιο το Hilton ήταν fully booked) γιατί την επόμενη μέρα έπρεπε να είμαι στις 7:30 το πρωί εκεί για να φύγω με το λεωφορείο τους για το Batang Ai.



Η θέα από το δωμάτιο του ξενοδοχείου

Ο ήλιος μόλις είχε δύσει αλλά πρόλαβα να αποθανατίσω την τελευταία σκηνή του ηλιοβασιλέματος πίσω από το Hilton που – ούτως ή άλλως – είναι σημείο αναφοράς της πόλης.



Χάζεψα λίγο τη θέα από το παράθυρο, γρήγορα σκοτείνιασε και μια άλλη εικόνα άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά: Δεκάδες καραβάκια μπροστά μου, στο ποτάμι άναψαν τα πολύχρωμα φωτάκια τους που σχημάτιζαν άλλα τη σημαία του Sarawak, άλλα της Μαλαισίας, άλλα διάφορα ζωάκια κι ότι άλλο βάλει ο νούς κι η φαντασία. Τα ίδια και στους δρόμους, φωτισμένα και στολισμένα σαν σε Χριστούγεννα. Οι άνθρωποι κάτι γιόρταζαν. Σκέφτηκα μήπως ήταν τα προεόρτια για την Sarawak Regatta 2009 που θα λάβαινε χώρα το Σαββατοκύριακο που έρχονταν…

Εν τω μεταξύ, διάφορες σειρήνες άρχισαν να παρεμβάλλονται στις μουσικές που έφταναν από παντού και, σχεδόν ταυτόχρονα, η κυκλοφορία των τροχοφόρων στο δρόμο κάτω σταματούσε για να περάσει η πομπή μοτοσικλετιστών της αστυνομίας που συνόδευαν μπρος-πίσω μια σειρά αυτοκινήτων επισήμων. Τόσο δημοφιλής ήταν αυτή η Regatta;

Κίνησα για το Hilton να κανονίσω για αύριο. Αστυνομικοί σε κάθε γωνιά του δρόμου. Δεν πήγα απ’ την κύρια είσοδο, έχει και δεύτερη απ’ τα ρεστοράν και τα night-clubs. Στο lobby πλήθος κοστουμαρισμένων κυρίων, στρατηγών και λοιπών επιτελών και κυριών με νυκτερινές τουαλέτες και χρυσαφικά. Και φυσικά… κόκκινο χαλί παντού. Ένοιωσα κάπως άβολα με την σπορ εμφάνισή μου αλλά κανείς δεν έδειξε να ενοχλείται (ούτε να μου δίνει σημασία – για να λέμε την αλήθεια). Συνεννοήθηκα στη ρεσεψιόν, τα είχαν όλα υπόψη τους, γραμμένα, επιβεβαίωσαν όλες τις κρατήσεις, μια χαρά.

Δεν έφυγα αμέσως. Ήμουν περίεργος να δω προς τι όλη αυτή επισημότητα. Κάποια δεξίωση επρόκειτο ν’ ακολουθήσει, κάποιον μεγάλο περίμεναν, αυτός αργούσε αλλά κανείς δε δυσανασχετούσε. Και κανείς δε με πλησίασε διακριτικά, ευγενικά, να μου πεί να ξεκουμπιστώ. Πλάκα είχε αλλά βαρέθηκα να περιμένω και βγήκα απ’ την κεντρική είσοδο αυτή τη φορά. Άλλη μια ντουζίνα αστυνομικοί παρατεταγμένοι από δώ. Πλησιάζω έναν και τον ρωτάω «Γιατί σ’ έχουν βυσματώσει ρε μεγάλε;». «The King» μου απαντάει! «The King, who?» τον ξαναρωτάω. «The King of Malaysia! The Sultan of Terengganu». Τα κομμάτια του πάζλ έμπεναν ένα-ένα στη θέση τους. Να γιατί το Hilton ήταν fully booked, να γιατί οι σειρήνες και τα κόκκινα χαλιά και τα λιλιά και τα στολίδια. «Και γιατί, περικαλώ, μας τιμά η μεγαλειότης του;» «Για τα εγκαίνια του νέου Κοινοβουλίου του Kuching!».




Ευγενέστατος, εξυπηρετικός και χαμογελαστός ο μπατσούλης. Μια τελευταία ερώτηση «Και πόσο θα διαρκέσει η βίζιτα;» - «Παρασκευή πρωί την κάνει». Άρα, δε θα μείνει για τη Regatta. Τον ευχαρίστησα λέγοντας του να διαμηνύσει στο βασιλέα ότι δεν μπορώ να περιμένω άλλο, πάω να τσιμπήσω κάτι έξω, μπορούν ν’αρχίσουν τη δεξίωση χωρίς εμένα. Πολύ του άρεσε, γύρισε από την άλλη να μην τον δούν οι συνάδελφοί του που έσκαγε στα γέλια.

Πέρασα απέναντι στο waterfront. Εδώ ήταν όλα τα λεφτά. Κανα-δυό χιλιόμετρα κατά μήκος του ποταμού, όμορφα πεζοδρομημένο, φωτισμένο, με τους πλανόδιους να προσφέρουν χίλιους γαστριμαργικούς πειρασμούς, τζίντζιλα-μίντζιλα, η χαρά των πιτσιρικάδων αλλά και των μεγαλυτέρων. … που είχαν αδράξει την ευκαιρία, βάλαν τα καλά τους και βγήκαν για σεργιάνι. Σίγουρα το διασκέδαζαν, έπαιζαν, γελούσαν, έτρωγαν και, αρκετά συχνά, έριχναν και μια διερευνητική ματιά στον ασπροκώλη που τριγυρνούσε ανάμεσά τους. Δεν υπήρχαν και πολλοί σαν και δαύτον άλλωστε…

Δε χόρταινα να χαζεύω. Τα φωτισμένα καραβάκια έκοβαν βόλτες κατά μήκος του ποταμού γεμάτα κόσμο, ενώ άλλα πηγαινοέρχονταν μεταφέροντας επιβάτες στις δυό πλευρές του ποταμού. Στο παρκάκι μπροστά στο Κινέζικο μουσείο είχε στηθεί μια τεράστια οθόνη όπου ο κόσμος χάζευε τις τελετές με το βασιλιά, ομιλίες και άλλα τέτοια ενθουσιαστικά.

Έτσι έφτασα σ’ έναν χώρο που ήταν κλειστός με ύφασμα απ’τις πλευρές του δρόμου και του ποταμού αλλά ανοικτός κατά μήκος, με ψησταριές κάθε είδους και χυμούς κι αναψυκτικά στις άκρες και τραπεζάκια στη μέση όπου ο κόσμος ντερλίκωνε. «Γνωρίστε τις γεύσεις της Μαλαισίας» το show και διάρκεια μέχρι Κυριακή. Μέγκλα!

Πού να βρείς μέρος να καθίσεις, όμως! Χάζευα σαν υπνωτισμένος, με κόβει μια ξανθούλα που έμοιαζα σα χαμένος και μου εξηγεί το τι και πώς, κρατάει και μια θέση δίπλα της μέχρι να φορτώσω και συνεχίζει τη μάχη με τα δικά της πιάτα. Πήρα ότι έτρωγε κι αυτή συν 1-2 άλλα από περιέργεια και δυό φρέσκους χυμούς (έναν γι αυτήν), τρεις φορές πήγα – ήρθα. Το ένα καλύτερο από τ’ άλλο. Κι η ξανθιά φρέσκια και ζουμερή αλλά την έκανε γρήγορα, μόλις τελείωσε…

Έσκασα και έπρεπε να κάψω λίγο πριν πάω για schlaffen. Παρακάτω άλλη έκθεση. Αυτή για τη λαϊκή τέχνη της Μαλαισίας. Και πιο πέρα, υπαίθρια μπάντα έπαιζε ένα πότ-πουρί εθνικών και διεθνών επιτυχιών, ενώ ο κονφερασιέ καλούσε τον κόσμο για ενεργότερη συμμετοχή, τραγούδι, χορό. Παρακάτω άλλη έκθεση, για τα επιτεύγματα της σύγχρονης τεχνολογίας αυτή τη φορά. Κλπ. κλπ.

Πήρα το δρόμο της επιστροφής από την απέναντι πλευρά, απ’ τον δρόμο αυτή τη φορά. Εδώ ήταν αραδιασμένο το υπαίθριο παζάρι. Ρούχα, στολίδια, μικροαντικείμενα, αλλά και τρόφιμα, αποξηραμένα, γλυκά συσκευασμένα, βότανα, ότι βάλει ο νούς. Ψώνισα κατιτίς για το δρόμο για αύριο το πρωί…

Η ταμπέλα πάνω απ’ την πόρτα του ασανσέρ στο ξενοδοχείο μου υπενθύμισε ότι σ’ αυτό το κατιτίς δεν έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται το durian. Δεν τό’χα σκοπό – έτσι κι αλλιώς!

 

[ioanna karagianni]

Από όλα έχει το σημερινό κομμάτι, σαν ταινία του Χόλιγουντ, καταιγίδες, σασπένς, πολυτέλειες, βασιλιάδες. Μόλις που πρόλαβα να συνέλθω από την πτήση πριν την άφιξη του Μεγαλειότατου, άσε που φούσκωσα με τόσο φαί. Αύριο θα μείνουμε στο Χίλτον ή δεν κατάλαβα καλά; μονόκλινο έκλεισες; Θα χωράνε οι 25 και βάλε σκιές σου;

 

[babaduma]

Από όλα έχει το σημερινό κομμάτι, σαν ταινία του Χόλιγουντ, καταιγίδες, σασπένς, πολυτέλειες, βασιλιάδες. Μόλις που πρόλαβα να συνέλθω από την πτήση πριν την άφιξη του Μεγαλειότατου, άσε που φούσκωσα με τόσο φαί. Αύριο θα μείνουμε στο Χίλτον ή δεν κατάλαβα καλά; μονόκλινο έκλεισες; Θα χωράνε οι 25 και βάλε σκιές σου;

Αύριο φεύγουμε για Batang Ai. Δυό βράδυα εκεί και μετά επιστροφή για 3 βράδυα στο Hilton. Αυτά τα 3 βράδυα ήταν τα πρώτα που έκλεισα λόγω της Regatta και της πανοραμικής θέσης (θεωρεία) που προσφέρουν τα δωμάτιά του για την παρακολούθηση των αγώνων.

 

[romantic woman]

Ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία σου και σιγά-σιγά συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για...βιβλίο κανονικό!οπότε διάβαζα,έκανα διαλλείματα και ξανά τη συνέχεια...τι να πώ κι εγώ ήδη τά έχεις εισπράξει τα σχόλια απ'όλα τα μέλη του φόρουμ που σε παρακολουθούσαν απ΄την πρώτη στιγμή,εγώ άργησα να σε πάρω χαμπάρι αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ,συγχαρητήρια γιά τον τρόπο γραφής,τα καταπληκτικά ελληνικά σου,το ύφος,το χιούμορ,τις αναλυτικές περιγραφές,τις φωτογραφίες,...Παρασκευή βράδυ κι εγώ ταξιδεύω στην συναρπαστική Μαλαισία...
Περιμένω τη συνέχεια,βέβαια φαντάζομαι ότι σου παίρνει πάρα πολύ χρόνο για την καταγραφή του κάθε κεφαλαίου με τόσες λεπτομέρειες...προφανώς κρατούσες ημερολόγιο και κατέγραφες την κάθε σου μέρα εκεί;:roll:γιατί πώς αλλιώς να υποθέσω ότι μετά τόσο καιρό τα θυμάσαι όλα;

 

[vagantos]

Δουμά τεμπελιάζεις, ή το καλό πράμα αργεί...

 

[babaduma]

συγχαρητήρια γιά τον τρόπο γραφής,τα καταπληκτικά ελληνικά σου,το ύφος,το χιούμορ,τις αναλυτικές περιγραφές,τις φωτογραφίες,...Παρασκευή βράδυ κι εγώ ταξιδεύω στην συναρπαστική Μαλαισία...
Περιμένω τη συνέχεια,βέβαια φαντάζομαι ότι σου παίρνει πάρα πολύ χρόνο για την καταγραφή του κάθε κεφαλαίου με τόσες λεπτομέρειες...προφανώς κρατούσες ημερολόγιο και κατέγραφες την κάθε σου μέρα εκεί;:roll:γιατί πώς αλλιώς να υποθέσω ότι μετά τόσο καιρό τα θυμάσαι όλα;

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Κατά σύμπτωση, μόλις γύρισα από την "Ίμβρο" και είπα να κάνω έναν έλεγχο πριν κλείσω το PC, έτσι είδα το μήνυμά σου. Στην πραγματικότητα, το ημερολόγιο που λές ήταν ένα απλό μπλοκάκι, σύνολο 2-3 κανονικές σελίδες, με κάποια ονόματα από τοποθεσίες και καναδυό σημειώσεις για τον έλεγχο των εξόδων. Περισσότερο με βοηθούν οι πολλές φωτογραφίες που τράβηξα και δείχνουν την αλληλουχία των γεγονότων. Έχω "φωτογραφική" μνήμη, ονόματα μπορεί να ξεχνάω εύκολα αλλά ένα μέρος που έχω δεί δεν το ξεχνάω ποτέ - έτσι έρχεται αυτόματα και η ανάμνηση των γεγονότων που σχετίζονται με αυτό. Και είσαι τυχερή στο ότι, έχοντας πρόσφατη την ανάγνωση του τελευταίου κεφαλαίου θα σού'ρθει φυσιολογικά καπάκι και το δεύτερο μέρος του 6ου κεφαλαίου (για το Batang Ai) που - καλώς εχόντων των πραγμάτων - θά'χει τελειώσει μέχρι αύριο βράδυ, για να ολοκληρωθεί το κομμάτι που αφορά την ενδοχώρα του Sarawak και να ακολουθήσει εκείνο για την πόλη του Kuching.

 

[babaduma]

Δουμά τεμπελιάζεις, ή το καλό πράμα αργεί...

Ας όψεται ο... Traveller!

Επανέρχομαι... δριμύτερος (διάβασε και την απάντηση στην romantic woman). Δε λέει και να χειμωνιάσει ρε παιδί μου, να συμμαζευτούμε λίγο...

 

[romantic woman]

Ωραία!Εντυπωσιακή μνήμη πάντως,περιμένουμε συνέχεια!

 

[vagantos]

Ας όψεται ο... Traveller

Μα κι εσύ ( καλώς) δεν αφήνεις τίποτα να πέσει κάτω.
Αμφισβητείς τα φέουδα...