Τανζανία Το τέρας της Τανζανίας και οι mzungus με το υποβρύχιο σκούτερ!

[Sassenach77]

Το υποβρύχιο σκούτερ είναι πραγματικότητα και προλάβαμε το πατεντάρισμα του!

Επιτέλους μου λύθηκε η απορία.... Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην ρωτήσω τι είναι αυτό το "υποβρύχιο" σκούτερ!

 

[BASILISPAP]

Επιτέλους μου λύθηκε η απορία.... Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην ρωτήσω τι είναι αυτό το "υποβρύχιο" σκούτερ!

Ε τώρα έμαθες!!! Ελπίζω να μην απογοητεύτηκες

 

[Sassenach77]

Ε τώρα έμαθες!!! Ελπίζω να μην απογοητεύτηκες

Να απογοητευτώ απο τις περιπέτειες σου; Ποτέ! Και μάλιστα έχω αγωνία να δω τι κάνατε με το σκούτερ την επόμενη μέρα για να δω αν θα γελάσω ή θα κλάψω...

 

[BASILISPAP]

Nungwi, μέρος A’.

Φτάνει που ήταν λιγάκι δύσκολη η χθεσινή νύχτα έχουμε και τις συνεχόμενες διακοπές ρεύματος, άρα δεν έχουμε ανεμιστήρα με συνέπεια να ζεσταίνομαι και να ξυπνάω. Κοιτάζω το κινητό, είναι 4:46 και η φόρτιση μόλις στο 76%... Γυρνάω σαν σβούρα, ζεσταίνομαι, πιάνω το κινητό είναι 5:09 και ο μουεζίνης καλεί σε προσευχή. Επανέρχεται το ρεύμα, μάλλον έπιασαν οι προσευχές... Ψάχνω πληροφορίες για βυθισμένη μηχανή σε νερό και οι οδηγίες είναι «για κανένα λόγο να ΜΗΝ προσπαθήσετε να εκκινήσετε τον κινητήρα» γιατί μπορεί να έχει πάρει νερό στον κύλινδρο και άλλα τέτοια τεχνικά. Με λίγα λόγια αν το επιχειρήσουμε υπάρχει περίπτωση να πάμε για μεγάλη και ακριβή ζημιά.
Αναρωτιέμαι τι να κάνω, να πάρω τον ιδιοκτήτη του σκούτερ ή να φέρουμε δικό μας μηχανικό και δεν λέμε τίποτα αν πάνε όλα καλά;
Προσπάθησε να κοιμηθείς λίγο ακόμα χαζούλη. Ναι καλά, σιγά μην κοιμηθώ τώρα... Αποφασίζω οτι θα κάνω το σωστό και βλέπουμε. Λέω να περιμένω να πάει 8 και θα πάρω τον Ζαν για να του πω τα χαρούμενα μαντάτα.
Θεωρητικά σήμερα αλλάζουμε ξενοδοχείο και περιοχή, για να δούμε πως θα πάει αυτό. Είναι 7:10, βλέπω ότι είναι συνδεμένος στο WhatsApp, στέλνω μήνυμα και απαντάει άμεσα ότι μπορεί να μιλήσει τώρα, ήγγικεν η ώρα και παίρνω το κρίσιμο τηλέφωνο. Απαντάει πολύ ήρεμα (σίγουρα το πρώτο πράγμα που θα του ήρθε στο μυαλό θα ήταν κάτι του τύπου Mzungu@#$%), ξέρει κάποιον μηχανικό στην περιοχή οπότε στέλνω τις συντεταγμένες του ξενοδοχείου μας και αναμένουμε οδηγίες. Δεν είπα όλη την αλήθεια (η λέξη που ψάχνεις είναι το ψέματα, Βασίλη), απλά το νερό ξεπέρασε ίσα ίσα την εξάτμιση και ότι το συμβάν έγινε σήμερα το πρωί και όχι πριν από 12 ώρες... Κοιτάζω το κινητό, έχω νέο μήνυμα, ο τεχνικός θα έρθει περίπου στις 8:30, τουλάχιστον έχει ξεκινήσει η διαδικασία. Για να δούμε πως θα εξελιχθεί το πράγμα, αν θα συνεχίσουμε τις βόλτες μας και τέλος πόσο θα μας κοστίσει; Τα λεφτά είναι πραγματικά το τελευταίο που σκέφτομαι αυτή την στιγμή, έκανα βλακεία; Να την πληρώσω, απλά θέλω να προχωρήσουμε και να μείνουμε εντός προγράμματος... Θα πάμε ΙΣΩΣ για το τελευταίο μας πρωινό στο Aurora, ενώ λέω στην Α ότι αν το βράδυ στις εννιά βρισκόμαστε στο Nungwi με το σκούτερ μας, είμαι ευτυχισμένος από την εξέλιξη της ημέρας!






Εμφανίζεται λοιπόν ένας τύπος με ποδήλατο, είναι λέει γνωστός του Ζαν και φέρνει μαζί του ένα μισοσπασμένο κατσαβίδι, μια σκουριασμένη πένσα σε κακή κατάσταση και μισό λίτρο αντιψυκτικού υγρού. Προσπαθεί να βάλει μπρος, η μίζα δεν κάνει τίποτα και επιμένει ότι αρχικά πρέπει να αλλαχτεί η μπαταρία, η οποία παρεμπιπτόντως είναι βρεγμένη (πολύ υγρασία στο νησί σας ρε παιδάκι μου). Εννοείται ότι θα χρειαστεί αρκετή ώρα για να ξεβιδώσουμε τις μικρές βίδες της παλιάς, τι περιμένατε δηλαδή με αυτό το κατσαβίδι της κακίας ώρας… Φέρνει νέα μπαταρία από το παραδίπλα μαγαζάκι, τουλάχιστον τώρα μιζάρει, level one passed. Έρχεται δεύτερος τύπος, μου συστήνεται ως μηχανικός και φεύγει για να φέρει κλειδιά και εργαλεία ώστε να βγάλει εξάτμιση, μπουζί και το φίλτρο αέρα. Επιστρέφει και ξεκινάει, το νερό βγαίνει από παντού ενώ εμφανίζεται ακόμα ένας μάστορας. Το μπουζί φυσικά δεν ξαναμπαίνει στην θέση του καθώς έχουν χαλάσει τα πάσα. Έρχεται τέταρτος, προσπαθεί και αυτός αλλά θα φύγει σύντομα. Μέχρι που εμφανίζεται ο αρχιμάστορας από το Paje, ο final boss των μηχανικών της περιοχής και τελευταίος, εννοείται χωρίς εργαλεία και αυτός. Φεύγει και μετά από κανένα μισάωρο επιστρέφει με ένα άλλο κατσαβίδι και μπουζόκλειδο.

Μισοβγάζουν τα προστατευτικά πλαστικά για να μπορέσουν να δουλέψουν και βέβαια δεν μπορούν να συνεχίσουν εύκολα γιατί υπάρχουν πολλές χαλασμένες βίδες. Κάποιοι άσχετοι κοντοστέκονται δίπλα από την στάση του λεωφορείου, τους λέω “I am a stupid mzungu” και μου ρίχνουν ένα συμπονετικό βλέμμα με χαμόγελο όλο νόημα ενώ σίγουρα σκέφτονται «Ναι είσαι»! Κάθε λίγο και λιγάκι σταματάει ένα ντάλα ντάλα και ο ήλιος ντάλα πάνω απο το κεφάλι με αποβλακώνει... Επιμένω και μετακινούμε το δίκυκλο κάτω από μια σκιά δέντρου λίγο παραπέρα. Τα dala dala είναι κοινόχρηστα βανάκια περίπου 12 θέσεων στα οποία χωράνε τουλάχιστον 25 άτομα. Πώς γίνεται αυτό; Σε κάθε θέση κάθονται δύο άνθρωποι, τα μπαγκάζια τους και οι υπόλοιποι κρέμονται απ’ έξω σαν τα τσαμπιά από τα σταφύλια. Σίγουρα σκέφτεστε πως υπερβάλω λιγάκι (όμως όχι), συχνά βλέπω κάποια εξ' αυτων να περνάνε με 5-6 ανθρώπους εκτός οχήματος που κρατιούνται για να μην πέσουν! Όλη αυτή την ώρα προσπαθώ να βγάλω το τελευταίο νερό από την εξάτμιση, ανακινώντας και γυρίζοντας την σε όλες τις πιθανές και απίθανες θέσεις. Δεν τελειώνει, κάθε φορά βγάζει και νέες ποσότητες, ενώ το υγρό ακούγεται σε κάθε κούνημα.

Επιτέλους καταφέρνουν να βάλουν το μπουζί στον κινητήρα με τα χαλασμένα πάσα και ελέγχουν τα λάδια για τυχόν ύπαρξη νερού στο κάρτερ. Αλλάζουμε λοιπόν μπαταρία, μπουζί, ξαναβάζουμε το παλιό φίλτρο αέρα/θαλάσσης και πατάνε την μίζα… ζιζιζιζιζιζιζκρτς, ζιζιζιζικρτς, ζιζιζζιζι γκαν γκαν γκαν!!! Επιτελούς το σκούτερ μας λειτουργεί αλλά αγκομαχεί να κρατηθεί σε λειτουργία φτύνοντας νερό από την εξάτμιση σε κάθε γκαζία. Ανεβαίνει στην σέλα ο ένας από αυτούς και το παίρνει για μια μικρή βόλτα να ξεμπουκώσει. Επιστρέφει σε τρία λεπτά και με χαρά τον ακούω να λέει "όλα καλά", απλά πρέπει να δουλέψει αρκετά για να ζεσταθεί και να στεγνώσουν/φύγουν τα τελευταία νερά.







Όλα τα υλικά μας κόστισαν συνολικά 55000 σελίνια. Όσο για τους τρείς μάστορες ζήτησαν απο 40000 ο καθένας ενώ ο φίλος του ιδιοκτήτη δεν ήθελε κάτι για τον κόπο και τον χρόνο του. Χρειάστηκε να τον πιέσω πραγματικά για να πάρει και αυτός το ίδιο ποσό, επέμενε ότι δεν θέλει χρήματα γιατί το κάνει για τον φίλο του. Πήγαμε μαζί για ένα πολύ καλό πλύσιμο στο πλυντήριο αυτοκινήτων κοντά στο Paje, το σκούτερ πετάει!

Το συνολικό κόστος της χαζομάρας μας είναι 215000 σελίνια (περίπου 80 ευρώ) και ακόμα δεν έχουμε μιλήσει με τον ιδιοκτήτη. Να επαναλάβω ότι στο τηλέφωνο ο Ζαν είναι πολύ ήρεμος και μου είπε αρκετές φορές no problem. Θεωρώ ότι πλήρωσα πολύ λογική τιμή και επιστρέφω στο ξενοδοχείο ανακουφισμένος μετά από τέσσερις ώρες. Πίνουμε έναν καφέ για να πέσουν οι στροφές και με αναπτερωμένο το ηθικό θα ξεκινήσουμε λίγο πριν από τις 13:00.


Ουφ, παθήματα μαθήματα ελπίζω, είμαστε μία χαρά και συνεχίζουμε βάση προγράμματος. Από τον προορισμό μας χωρίζουν 100χλμ και σχεδόν δύο ώρες σύμφωνα με το Google maps. Ωραία που είναι η ελευθερία!
Λακκούβες, αόρατα σαμαράκια στα οποία θέλεις δεν θέλεις θα ακουμπήσει η κάτω πλευρά του οχήματος έτσι όπως είναι φορτωμένο (δεν φταίει το βάρος μου εννοείται, είμαι μια λεπτεπίλεπτη πεταλουδίτσα). Δέντρα, χωριά και πόλεις, μπανανιές, καπνοί απο φωτίες, καυσαέρια, λουλούδια, ξάφνου μια μικρή λίμνη και μετά ένα θηλαστικό που μοιάζει με χάμστερ με προβοσκίδα (elephant shrew- φωτογραφία απο το διαδίκτυο) τρέχει απέναντι πριν να γίνει χαλκομανία.
Συχνοί αστυνομικοί έλεγχοι, αλλά ευτυχώς κανείς τους δεν ασχολείται με εμάς τα φτωχαδάκια με το δίκυκλο, απλά κόβω ταχύτητα μόλις τους βλέπω απο μακριά. Φορτηγά γεμάτα με διάφορα υλικά μας προσπερνούν (για να στρίψουν μπροστά μας μόλις δέκα μέτρα αργότερα) ενώ προσπερνάμε και εμείς με τη σειρά μας βανάκια και Bajaji. Συχνά πυκνά στον δρόμο θα δούμε μοσχάρια να περιφέρονται ανάμεσα στα οχήματα. Σκουπίδια πεταμένα άναρχα στο έδαφος, οι ντόπιοι δεν νοιάζονται ιδιαίτερα γι'αυτά, περνάμε δίπλα από σχολεία στα οποία πολλά από τα παιδιά χαιρετάνε και πάλι. Ένα dala dala με αμέτρητους επιβάτες να κρέμονται οι μισοί απ’ έξω! Άμυαλες κότες αποφασίζουν την τελευταία στιγμή ότι θέλουν να περάσουν απέναντι κάνοντας ζιγκ ζαγκ στα πιο άσχετα σημεία. Πάρα πολλές κακοτεχνίες στον δρόμο ενώ συχνά βλέπουμε να γίνονται έργα επισκευής του. Αυτά είδαμε στον διάβα μας.








Nungwi λοιπόν, μια μικρή τουριστική πόλη στο βορειότερο άκρο του νησιού με 30000 κάτοικους. Με μεγάλες εκτάσεις λευκής άμμου και καταγάλανα νερά.

Φτάνουμε στην πόλη και τα στενά που προτείνει το Google maps μοιάζουν άσχετα, ενω στο κέντρο έχει πολύ και άναρχη κίνηση. Τελικά με τα πολλά, σε κάποια σοκάκια με χώμα, πέτρες και άπειρη σκόνη βρίσκουμε επιτέλους το ξενοδοχείο στις 15:15. Ο πισινός μας είναι τετράγωνος από την αρκετά κουραστική διαδρομή. Δεν υπάρχει πινακίδα, ούτε καν το όνομα γραμμένο με μπογιά στην πόρτα. Οι βαριεστημένοι υπάλληλοι μας ρωτάνε αν έχουμε κράτηση και θέλουν να δουν το κινητό μου για επιβεβαίωση. Το δωμάτιο δεν έτοιμο... Πίνουμε λοιπόν έναν καφέ και περιμένουμε χωρίς να εντυπωσιαστούμε από τη υποδοχή, δεν είναι και η καλύτερη πρώτη εντύπωση.
Πρόκειται για το The Tropinest hotel για 3 βραδιές με 30 ευρώ και δικό μας μπάνιο φυσικά (ευτυχώς τουλάχιστον πέτυχα σούπερ τιμή, συνήθως το δίνει 50) ανά διανυκτέρευση, η περιοχή είναι σχετικά ακριβή. Νιώθουμε έντονα την κούραση της ημέρας, λίγο η αϋπνία, ο ήλιος, η ιστορία με το σκούτερ, η απόσταση από το Jambiani... Δεν είμαστε για πολλά πολλά σήμερα. Σούπερ μάρκετ ZanFresh λοιπόν για μικρά βασικά πραγματάκια, όπως νερά και μπύρες, το ρεύμα πέφτει και θα περιμένουμε να επιστρέψει για να επαναλειτουργήσει ο υπολογιστής και να πάρουμε την υποχρεωτική απόδειξη. Τι είπες, μπύρα θέλεις; Ναι καλά, ψάξαμε αλλά και τα τέσσερα καταστήματα ήταν κλειστά, μπύρα γιοκ λοιπόν λόγω ραμαζανιού. Βέβαια μπορείς να βρεις σε μπαρ αλλά αμφιβάλλω αν αντέξουμε να πάμε απόψε.







Επιστροφή στο δωμάτιο για να αφήσουμε τα ψώνια μας και θα βγούμε άμεσα καθώς πραγματικά είμαστε πολύ κουρασμένοι και οι δύο. Επιλέγουμε το Machnoo Local Restaurant, όμορφα ήταν πάνω στην ταράτσα με το people watching, το νόστιμο φαγητό, τις μεγάλες μερίδες και τον πραγματικά πολύ συμπαθητικό σερβιτόρο. Το κυριότερο εκείνη την στιγμή ήταν ότι το φαγητό ήρθε μέσα σε 17 λεπτά από την ώρα που παραγγείλαμε!!! Σαλάτα, χταπόδι, καλαμάρι (με τα συνοδευτικά τους) και δύο χυμοί αβοκάντο και passion fruit σύνολο στρογγυλά 20 ευρώ. Ήμαστε στο Nungwi, στο εστιατόριο, φάγαμε, ήπιαμε και όλα αυτά πριν από τις εννιά, ε ναι λοιπόν είμαι ευτυχισμένος με την εξέλιξη της ημέρας!







Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο στις 20:30 μέσα από το χωμάτινο σοκάκι. Τουλάχιστον τώρα μάθαμε τον δρόμο μας, γιατί αν περιμένεις βοήθεια από το Google maps, καλή τύχη! Συνεχώς προσπαθεί να μας πάει από άσχετα δρομάκια ή μέσα από σοκάκια που δεν οδηγούν πουθενά. Η κεντρική πύλη είναι κλειστή, χτυπάμε μερικές φορές το κουδούνι (που τελικά δεν είναι συνδεδεμένο), κοπανάω την σιδερένια βαρία πόρτα, φωνάζουμε και ο νυχτοφύλακας επιτέλους θα μας αντιληφθεί και θα έρθει να ανοίξει. Το σκούτερ μπαίνει και αυτό μέσα για φύλαξη όπως μας πρότειναν οι ίδιοι. Ελπίζω να κοιμηθώ καλά απόψε, μόνο οι δύο ανεμιστήρες να λειτουργούν και τι στον κόσμο... Ο μουεζίνης ακούγεται από μακριά... Άντε να χαζέψω λιγάκι στο ίντερνετ, μια πιάνει δύο δεν πιάνει... Είπαμε, δεν είμαι γκρινιάρης, απλά αποτυπώνω την πραγματικότητα και αφηγούμαι τις μικρές μας περιπέτειες, δεν έχω ταξιδιωτικό πρακτορείο!

Το στρώμα μας είναι πολύ καλό και ο μεγάλος κήπος φαίνεται ομορφότερος το βράδυ με τον πολύχρωμο χαμηλό φωτισμό. Ορίστε, βρήκα και δύο θετικά για να μην λέτε! Τώρα που τελείωσαν τα δράματα συνειδητοποιώ οτι είναι πολύ κρίμα που δεν έχουμε φωτογραφίες την ώρα που σπρώχνω αγχωμένος το σκούτερ και με το νερό να ξεπερνάει την σέλα του! Μεγάλες αυξομειώσεις ρεύματος, στο δωμάτιο οι ανεμιστήρες αλλάζουν ταχύτητα ενω τα φώτα τρεμοπαίζουν συνεχώς... Το χειρότερο όλων είναι ότι από τις κάμερες ασφάλειας ακούγεται ανα τακτά χρονικά διαστήματα μια δυνατή γυναικεία φωνή για την σύνδεση με το ίντερνετ, connecting, network connected, μετά κλείνει και ξαναρχίζει πάλι από την αρχή. Στις 22:22 θα βάλω το κινητό στην πρίζα και θα προσπαθήσω να κοιμηθώ. Τουλάχιστον για μια ώρα, συνεχίζεται το ίδιο πράγμα... Επιτέλους για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο σταματάει (ή κάποιος αποσύνδεσε την φωνή) και μένουμε με τον ανεμιστήρα οροφής και τα φώτα που αναβοσβήνουν σαν να βρισκόμαστε μέσα σε μια κακόγουστη φάρσα, μια ντίσκο ενός τρελού... Αναρωτιέμαι αν πρωταγωνιστούμε στο τελευταίο επεισόδιο της εκπομπής candid camera, ψάχνω αλλά όχι δεν υπάρχει καμία κάμερα στο δωμάτιο.
Και φυσικά ναι, εννοείται οτι οι διακόπτες ρεύματος είναι κλειστοί! Κάποια στιγμή νομίζω αποκοιμήθηκα...

 

[Sassenach77]

Το συνολικό κόστος της χαζομάρας μας είναι 215000 σελίνια (περίπου 80 ευρώ)

Αν ήταν μόνο αυτά ούτε του παπά μη το πεις! Ούτε και του μουεζίνη

 

[BASILISPAP]

Nungwi, μέρος Β’.


Με τα φώτα και τον ανεμιστήρα να συνεχίσουν όλη νύχτα την ρυθμική αυξομείωση τους, θα ανοίξω τα μάτια με ιδιαίτερη δυσκολία. Ο μουεζίνης μοιάζει σαν να βρίσκεται σε μικρότερη απόσταση σήμερα και για να το θέσω κομψά δεν είναι ιδιαίτερα μελωδικός... Βαρέθηκα να προσποιούμαι ότι θα ξανακοιμηθώ. Πιάνω το κινητό, η ώρα είναι 5:27...
2 hours later, κάνουμε ένα αναζωογονητικό ντους και θα επιχειρήσουμε να φάμε πρωινό ενώ πρέπει να προλάβουμε την μικρή δραστηριότητα της ημέρας.
Εδώ το πρωινό θεωρητικά σερβίρεται από τις 8 και (όπως και κάποιος άλλος ένοικος) θα πάω νωρίτερα μπας και προλάβουμε. Στις 8:20 πρέπει να έχουμε φύγει, το ραντεβού είναι στις 9 στην φάρμα μπαχαρικών του Bilal.. Υποθέτω καταλάβατε ήδη ότι δεν υπήρχε περίπτωση, ίσα ίσα έναν καφέ και λίγα φρούτα. Φύγαμε όταν ο υπάλληλος αργά και βασανιστικά έβαλε τις ομελέτες στο τηγάνι, φίλε μου θα έπρεπε να δουλεύεις σε κανένα κατάστημα Γρηγόρης στο κέντρο της Αθήνας.
Έχει πάει ήδη 8:30 καθώς περνάμε την πύλη με το σκούτερ, η πρόβλεψη της διαδρομής στο google maps είναι 30χλμ και 40 λεπτά. Θα κατευθυνθούμε προς το κέντρο του νησιού, τα παιδιά βρίσκονται στο σχολείο, φωτιές καίνε σκουπίδια και ξερόχορτα ποτίζοντας την ατμόσφαιρα με καπνό. Μπροστά σε ένα καλάθι ενός δίκυκλου βλέπουμε ξιφίες με τις ουρές και το μακρύ ρύγχος σαν ξίφος να εξέχουν.







Ακολουθούμε τις οδηγίες του κινητού και με αρκετά γρήγορη οδήγηση φτάνουμε με καθυστέρηση μόλις πέντε λεπτών. Αφήνουμε το σκούτερ μας δίπλα στις πινακίδες της φάρμας και ψάχνοντας τον Bilal θα τον βρούμε να μας περιμένει λίγο παραπέρα. Βρισκόμαστε ουσιαστικά κοντά στο τέλος της τουριστικής σεζόν και θα είμαστε οι μοναδικοί πελάτες για σήμερα.

Αρχίζουμε με μια βόλτα μιας ώρας στο μικροσκοπικό χωριό όπου μπορείς ΑΝ θέλεις να αγοράσεις πραγματάκια και μπισκότα από ένα από τα παντοπωλεία της γειτονιάς, για τις οικογένειες των μη προνομιούχων. Δεν έχουμε συνηθίσει το να έχουμε μια σακούλα με πράγματα και να μας πλησιάζουν για να τα μοιράσουμε όπως ο Άγιος Βασίλης, αλλά στο τέλος το κάναμε και αυτό. Ίσως και να κέρδισα λίγους θετικούς πόντους στο κάρμα μου μετά την απόκρυψη της αληθείας (ψέμα) στον Ζαν. Μπαίνουμε σε αυλές μικρών και πολύ απλών σπιτιών (με την έντονη πορτοκαλί χρώματος λάσπη) όπου και θα μάθουμε λίγα βασικά πραγματάκια για την ζωή των κατοίκων. Εδώ η κύρια ασχολία τους είναι το να φτιάχνουν ομπρέλες, σκεπές και τέντες από φύλλα φοίνικα. Πρόκειται για έναν οικολογικό, όμορφο, παραδοσιακό και αποτελεσματικό τρόπο προστασίας από την βροχή και τον ήλιο με διάρκεια ζωής περίπου τριών χρόνων… Στο τέλος τρία μικρά παιδιά άρχισαν να παίζουν με την Α και κρατώντας την σφιχτά απο το χέρι, δεν την άφηναν να φύγει.










Όπως είπαμε, αυτό που μας ενδιέφερε περισσότερο ήταν το να κάνουμε ένα μάθημα μαγειρικής εδώ, αλλά δυστυχώς λόγω ραμαζανιού δεν ήταν διαθέσιμοι γι’ αυτό. Στην συνέχεια θα περπατήσουμε μέχρι την φάρμα για να δούμε από ποια δέντρα και φυτά προέρχονται τα διάσημα μπαχαρικά του νησιού. Εδώ μπορέσαμε να δούμε, μυρίσουμε, αγγίξουμε και γευτούμε διάφορα φρέσκα μπαχαρικά (ακόμα πάνω στο φυτό τους), όπως γαρίφαλο, κανέλα, πιπέρι, κουρκουμά, κάρδαμο, τζίντζερ, μοσχοκάρυδο, βανίλια και πολλά άλλα στη φυσική τους μορφή.

Στο τέλος μεταβήκαμε στο ξύλινο σπιτάκι του Bilal όπου και μας κέρασε πολύ νόστιμο φρέσκο ανανά και καρπούζι που μόλις είχε κόψει. Συνολικά περάσαμε εκεί 2,5 ώρες και πληρώσαμε 20 δολάρια ο καθένας μας. Καλά ήταν, τίποτα το συνταρακτικό βέβαια αλλά κάναμε κάτι το διαφορετικό.







Φεύγοντας θα σταματήσουμε κάτω από ένα δέντρο στο πλάι του δρόμου, έτσι σε άσχετο σημείο και χωρίς λόγο. Βλέπω ένα μηχανάκι με δύο τουρίστες και τα συμπράγκαλα τους φορτωμένα σε αυτό. Μάντεψε λοιπόν ποιοι θα εμφανιστούν και πάλι με το δικό τους δίκυκλο! Είναι οι Γερμανοί φίλοι μας, σκεφτείτε πόσο τυχαία είναι κάποια πράγματα, ούτε ραντεβού να είχαμε! Συζητάμε μαζί τους για λίγα λεπτά μέχρι που ανεβαίνουμε ο καθένας στο όχημα του και προχωράμε προς αντίθετες κατευθύνσεις. Αυτή είναι και η τελευταία φορά που ειδωθήκαμε!

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο από τον ίδιο δρόμο, με τις ίδιες εικόνες. Εκεί θα έρθει να μας μιλήσει ο μάνατζερ, ο Munir, ένας πολύ συμπαθητικός (σε αντίθεση με κάποιους υπαλλήλους) Αιγύπτιος. Μας απολογείται για το ότι δεν βρίσκεται και πολύ στον χώρο γιατί προσέχει ένα δεύτερο κατάλυμα πολυτελείας.

Ήρθε η ώρα να ετοιμαστούμε για να πάμε παραλία, σε μικρή απόσταση βρίσκεται η Kendwa. Διαβάζουμε για λευκή άμμο, κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά και αξέχαστα ηλιοβασιλέματα. Είναι μια παράλια με μεγάλα και ακριβά καταλύματα και λόγω του τουρισμού φυσικά έχει κατακλυστεί με τα συνήθη προβλήματα. Εκεί διάφοροι ενοχλητικοί προσφέρουν πάρτι, ναρκωτικά, αλκοόλ και άλλα πολλά.

Αρχικά κάποιος θα μας υποδείξει που να παρκάρω το όχημα δίπλα σε μουράτο μαγαζί, ρωτάω υποψιασμένος, είναι δωρεάν; Εννοείται ότι θέλει χρήματα για την φύλαξη “μόλις 4 δολάρια” λέει, γελάω στην μούρη του και ξεκινάει παζάρια την ώρα που φεύγουμε. Θα πάμε παραδίπλα και σύντομα βρίσκουμε αφύλακτο σημείο ενώ προσπερνάμε ένα ναυπηγείο ξύλινων σκαφών.









Η κάτασπρη άμμος, λεπτή σαν πούδρα κάνει τρομερή αντίθεση με τα γαλάζια χρώματα στο νερό. Ψηλοί φοίνικες ταλαντεύονται στον άνεμο, κάνοντας το σκηνικό ακόμα πιο όμορφο, ένα τοπίο που μοιάζει με καρτ ποστάλ. Αυτό όμως που βρήκα πιο ενδιαφέρον είναι ότι μπορείς να παρατηρήσεις την ζωή των ντόπιων. Ψαρόβαρκες φέρνουν εκατοντάδες μικρά τονοειδή, πολλοί περιμένουν για να τα κουβαλήσουν και άλλοι για να αγοράσουν τα ψάρια αυτά. Λίγοι λευκοί άσκοπα περιπλανώμενοι (mzungus όπως εμείς) απολαμβάνουν απο κοντά το θέαμα. Θα μπούμε στην θάλασσα με την ιδανική θερμοκρασία, παρατηρούμε ότι στην γειτονιά υπάρχουν πολλοί Ρώσοι που διέφυγαν από τον δύσκολο χειμώνα της χώρας τους.








Μετα από κανένα δίωρο θα συνεχίσουμε παραδίπλα για να δούμε και την παραλία του Nungwi, η αλήθεια είναι λιγότερο εντυπωσιακή. Από τον δρόμο δεν βλέπεις και πολλά καθώς δεκάδες καταλύματα κρύβουν την πανέμορφη θέα. Ψαράδες παίρνουν έναν υπνάκο και λίγοι εξ αυτών ράβουν τα δίχτυα τους. Συζητάμε για λίγο με κάποιον από αυτούς, κάτι ξέρουμε και εμείς από ψάρεμα με πατέρα ψαρά! Θα σταματήσουμε σε ένα μεγάλο και φαινομενικά ακριβό εστιατόριο για να δροσιστούμε με φρέσκο χυμό, τελικά με μόλις 2 ευρώ θα ξαναπάρουμε ακόμα μια γύρα, έτσι είναι οι large άνθρωποι. Πάμπολλοι ψευτοΜασάι προσπαθούν να πουλήσουν ότι έχουν στους επισκέπτες του νησίου.







Ανεβαίνουμε και πάλι πάνω στο σκούτερ μας, έχει μπόλικη κίνηση καθώς μας προσπερνάει ένα τετρακάβαλο παπί με φορτηγά να μπαίνουν σφήνα για να κερδίσουν ίσως δύο δευτερόλεπτα. Μαγαζάκια παντού, κάθε κτίριο εκμεταλλεύεται ως παντοπωλείο, ξυλουργείο ή φαγάδικο. Όλα τα μίνι μάρκετ που θα έπρεπε να πουλάνε μπύρες έχουν τα ρολά κατεβασμένα. Στις 17:00 θα επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο (αφού περάσουμε ακόμα μια φορά στο σκονισμένο και με άπειρες πέτρες σοκάκι μας) για λίγη ξεκούραση στον κήπο.

Λίγο μετά τις 19:00 θα βγούμε προς αναζήτηση τροφής... Πρώτα θα θέλαμε να βρεθούμε δίπλα στην θάλασσα για να απολαύσουμε την δύση αλλά για λίγα λεπτά δεν την προλαβαίνουμε. Οι δρόμοι και τα στενάκια σε μπερδεύουν, αλλού θέλεις να πας και αλλού καταλήγεις. Θα μείνουμε δίπλα στο κύμα για λίγο, αγναντεύοντας τον ορίζοντα που χάνει τα χρώματα του καθώς αρκετές ψαρόβαρκες μετά απο μια μεγάλη σε διάρκεια ημέρα επιστρέφουν στην βάση τους.







Απόψε θα επιλέξουμε το Busara όπου και θα πληρώσουμε 40 ευρώ για γαρίδες, κωλοχτύπα (είδος αστακού), σαλάτα, 4 μπύρες και στο τέλος κρέπες. Ο χώρος ήταν ενδιαφέρον αλλά το φαγητό απλά οκ, οι μερίδες μου φάνηκαν μικρές και η κωλοχτύπα λογικά πήγαινε ακόμα στο νηπιαγωγείο. Λόγω διακοπής ρεύματος, κεριά φέγγουν το κάθε τραπέζι αλλά δυστυχώς ο λευκός φωτισμός μπαταρίας ακυρώνει την ιδέα και το κλίμα.

Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο στις 21:30, χτυπάμε πάλι την σιδερένια πόρτα και φωνάζω αλλά δεν μας ακούει κανείς. Αποφασίζω να σηκώσω την πόρτα με κόπο, ακούγεται το μέταλλο καθώς ξύνει το τσιμέντο και εκείνη την ώρα εμφανίζεται ο φύλακας και μας ανοίγει, κλέφτες μπήκαν στο μαντρί. Με το κλειδί ακόμα πάνω στην πόρτα, ανάβω τον ανεμιστήρα και ακριβώς εκείνο το δευτερόλεπτο πέφτει το ρεύμα! Σαν να φταίγαμε εμείς, έτσι απλά έριξα το δίκτυο ρεύματος όλου του νησιού. Το φαινόμενο της πεταλούδας στην κυριολεξία, όπως λένε αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα! Κοιτάζω έξω, ένας σκοτεινός μαύρος κήπος σε μια θεοσκότεινη πόλη... Φυσικά ο μουεζίνης με την διακοπή ρεύματος, σταματάει και αυτός το κάλεσμα του για προσευχή!

Ευτυχώς δεκαπέντε λεπτά αργότερα θα επιστρέψει το ρεύμα, έχουμε μόνο μια υποχρέωση ακόμα. Με ιδιαίτερο πάθος και ευχαρίστηση θα ξεβιδώσω τους τρεμάμενους λαμπτήρες μήπως και απόψε κοιμηθούμε καλύτερα! Τουλάχιστον θα σταματήσει αυτό το μαρτύριο...