renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.967
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
ναι ναί μπορώ να το ορκιστώ κιόλας για την lullu !!!..
.. ...εεεεεεεεεε γιατι ορισμενα συναισθηματα και συμπτωματα ειναι κοινα!!!!!!!!
έχετε πολλα κοινά!!!
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
έχετε πολλα κοινά!!!
renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.967
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
Λοιπόν κοίτα babadumani!!
ωραία ρε παιδί μου η περιγραφή,απίθανα τα μέρη,φοβερές φωτό λές και ήταν του national geografic,ολα τέλεια!!!
αλλά το απιστευτότερο και τελειότερο όλων,η κορμάρα του baba στον καταράκτη!!!
πολύ sexy φωτογραφία,κοιτα να την κατοχυρώσεις γιατί βλέπω να στην κλέβουν και να την εμπορεύονται!!
(αυτά να κοιτάτε μερικοί μερικοί που δεν καταδέχεστε να βάλετε την μάπα σας,έτσι να έχομε και μέτρο σύγκρισης δηλαδή!!)
ωραία ρε παιδί μου η περιγραφή,απίθανα τα μέρη,φοβερές φωτό λές και ήταν του national geografic,ολα τέλεια!!!
αλλά το απιστευτότερο και τελειότερο όλων,η κορμάρα του baba στον καταράκτη!!!
πολύ sexy φωτογραφία,κοιτα να την κατοχυρώσεις γιατί βλέπω να στην κλέβουν και να την εμπορεύονται!!
(αυτά να κοιτάτε μερικοί μερικοί που δεν καταδέχεστε να βάλετε την μάπα σας,έτσι να έχομε και μέτρο σύγκρισης δηλαδή!!)
renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.967
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
vagante εσύ δεν πρέπει να μιλάς...μας την σκάς διαρκώς!
κοίτα να γράψεις ιστορία για το λάος γιατί έχω ντοκουμέντα σου με μαγιό σε καταρράκτη και θα σε βγάλω στο you tube!!
έχεις ένα μήνα καιρό.Μετράμε απο σήμερα!
amsterdam
Member
- Μηνύματα
- 814
- Likes
- 280
ΘΕΑ!!!!Λοιπόν κοίτα babadumani!!
ωραία ρε παιδί μου η περιγραφή,απίθανα τα μέρη,φοβερές φωτό λές και ήταν του national geografic,ολα τέλεια!!!
αλλά το απιστευτότερο και τελειότερο όλων,η κορμάρα του baba στον καταράκτη!!!
πολύ sexy φωτογραφία,κοιτα να την κατοχυρώσεις γιατί βλέπω να στην κλέβουν και να την εμπορεύονται!!
(αυτά να κοιτάτε μερικοί μερικοί που δεν καταδέχεστε να βάλετε την μάπα σας,έτσι να έχομε και μέτρο σύγκρισης δηλαδή!!)
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.064
- Likes
- 7.854
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
... και γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε; (όπως λέει κι ο συμπατριώτης σου!)(αυτά να κοιτάτε μερικοί μερικοί που δεν καταδέχεστε να βάλετε την μάπα σας,έτσι να έχομε και μέτρο σύγκρισης δηλαδή!!)
Αφού σκέφτομαι να την βάλω στο οπισθόφυλλο του βιβλίου - όταν εκδοθεί! 
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.064
- Likes
- 7.854
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Αυτό εννοούσα, καλέ: Back cover στο dusk jacket!Τς τσ τσ, οπισθοφυλλο! Βαλτε την εξωφυλλο να γινει best seller!
Για το front cover έχω άλλη φυλαγμένη: Να λιάζω την κορμάρα μου με συντροφιά 2 παγουράδες! Attachments
mariath
Member
- Μηνύματα
- 2.311
- Likes
- 6.644
- Ταξίδι-Όνειρο
- Όλη η Νότια Αμερική
Εσύ το τυπώνεις σε hardback και μόνο!!!!
Έτσι χτίζονται οι μύθοι!!
Έτσι χτίζονται οι μύθοι!!
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.064
- Likes
- 7.854
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Μόλις πληροφορήθηκα ότι η Air Asia έχει προσθέσει στους προορισμούς της και το Abu Dhabi με σύνδεση με Κουάλα Λουμπούρ και τιμές μετ' επιστροφής που ξεκινούν από 200 Ευρώ περίπου. Υπολογίστε και ένα 400άρι από Αθήνα... Μια άλλη αρκετά καλή εναλλακτική για όσους το... σκέφτονται!
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.064
- Likes
- 7.854
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
Λίγο η δουλειά, λίγο οι γιορτές και τα ψώνια, λίγο και κάτι έκτακτο που έπεσε τελευταία, είχαν σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσει η αφήγηση για το Kuching που ενώ η συγγραφή της άρχισε κάπου 2 βδομάδες πριν, μόλις σήμερα ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα. Το κεφάλαιο αυτό θα ολοκληρωθεί σε 3 μέρη - ελπίζω μέσα στην εβδομάδα αυτή. Καλή ανάγνωση και καλές γιορτές σε όλους! :xmas_biggrin:
babaduma
Member
- Μηνύματα
- 5.064
- Likes
- 7.854
- Επόμενο Ταξίδι
- terra incognita
- Ταξίδι-Όνειρο
- α του Κενταύρου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7: Kuching (Sarawak) (Μέρος Α')
31.7.2009: Kuching
Η σημερινή μέρα επιστροφής στο Kuching άρχισε χαλαρά, με το κλασσικό πρωϊνό στον πλούσιο μπουφέ και, παρά τον χθεσινό μας «αποχαιρετισμό» με τους Γάλλους, μαζί με τους καινούργιους μου φίλους. Η Νάντια μ’ έκανε θεό να πάω μαζί τους στην εκδρομή τους σ’ένα άλλο longhouse, νομίζω των Dayak αυτή τη φορά, θα είχε και χορούς λέει, ο Ντομινίκ θα ακολουθούσε ένα πιο σκληρό πρόγραμμα, jungle trekking σε αναζήτηση άγριων ουρανγκουτάνγκων, full day long, παρέα ήθελε η γυναίκα, θα πήγαινα αλλά θα επέστρεφαν μετά το μεσημέρι και θα είχα πρόβλημα με το βανάκι της επιστροφής. Έτσι, ξανά μάτς – μούτς και «καλά να περάσετε», η Νάντια με τα κορίτσια έφυγαν (ο Ντομινίκ την είχε «κάνει» πιο νωρίς), εγώ έμεινα στο lobby και στο internet μέχρι να’ρθει το φέρρυ.
Καμμία αλλαγή στους συνταξιδιώτες μου, το ίδιο ζευγάρι που ήταν στο «έλα» ήταν και στο «πήγαινε», ήγουν καμμία επικοινωνία, η μόνη μου συντροφιά το βιβλίο του Δ. Ψαθά και οι σημειώσεις για τα «things to do in Kuching», στάση στο ίδιο μέρος, ένα τσάι και λίγα νούντλς, λίγο χάζι στο παζάρι, άφιξη στο Hilton λίγο πριν τις 5 το απόγευμα, αρκετό φώς για να αποθανατίσω τα γλυκά χρώματα του δειλινού.
Στη ρεσεψιόν τους εξήγησα ότι δε θέλω δωμάτιο σε πολύ υψηλό όροφο γιατί ήθελα να βντεοσκοπήσω τους αγώνες και το πάντα εξυπηρετικό προσωπικό φρόντισε να μου δώσει – και πάλι – μια μικρή σουίτα στον 7ο όροφο! … Με 50 ευρώ! Και μετά, σου λέει ο άλλος, τι βρίσκεις σ’αυτά τα μέρη και πάς συνέχεια; Σίγουρα αυτός δεν είναι ο λόγος, δε σου φτιάχνει, όμως, λίγο καλύτερη διάθεση; Δείτε και πείτε μου αν έχω άδικο…
Δεν είχα χρόνο για χάσιμο, όμως… Έχοντας την εμπειρία του Miri που σχεδόν γινόταν «πόλη-φάντασμα» μετά τις 5, έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να προλάβω να κανονίσω κάτι για αύριο. Οι προκριματικοί της Ρεγκάττας είχαν αρχίσει ήδη από σήμερα το μεσημέρι, πήρε το μάτι μου κάποιες δραστηριότητες στο ποτάμι όταν έφτασα, στα τελειώματα ήταν, θα της αφιέρωνα την Κυριακή με τους τελικούς και όλους τους βαθμοφόρους διαφόρων μορφών και βαθμίδων που σίγουρα θα έδιναν το παρόν.
Στη ρεσεψιόν ρώτησα για πρακτορείο, είχε ένα παράρτημα εκεί, είχε κλείσει αλλά κανένα πρόβλημα, πήραν στο κινητό την κυρία και σε 5 λεπτά κατέφθασε. Ήθελα να πάω στους ουρανγκουτάνγκους που δεν πήγα στο Sabah, είχα δεί στον ερχομό από πού πήγαινε, κοντά ήταν, είχε και μια φάρμα κροκοδείλων εκεί κοντά, καλά ήταν να τα συνδύαζα και τα δυό. Η φάρμα δεν έπαιζε στις επιλογές της κυρίας, τι να κάνουμε, την άφησα απ’έξω, για το Semenggoh Rehabilitation Center (τις μαιμούδες δηλαδή) είχε ήδη πελάτες, έκλεισα κι εγώ, 70RM (10 παραπάνω απ’ το σύνηθες αντίτιμο δηλαδή αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια). Το πρωινό έκλεισε, κατά τις 11 θα γυρνούσαμε, τώρα έπρεπε να κανονίσω για το μεσημέρι, το Cultural Village, αυτό ήταν στην άλλη μεριά, στα βόρεια, κοντά στη Damai Beach, ήξερα ότι έχει τακτικά δρομολόγια, πουλμανάκια που κανόνιζες στο Harbour View Hotel (εκεί που είχα μείνει το πρώτο βράδυ στο Kuching, δίπλα δηλαδή). Οι πληροφορίες έλεγαν ότι πίσω απ’ αυτό το ξενοδοχείο είχε και “laundry” με 6 ρίνγκιτ το κιλό, τόσες μέρες στα όρη στα ψηλά βουνά δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτα καθαρό και πού και πότε να βάλεις μπουγάδα… Βούρ, λοιπόν…
Στο Harbour View γινόταν χαμός, πολλές αφίξεις ένεκα Σ/Κ ή και Ρεγκάττας, τρελλαμένοι οι υπάλληλοι για να εξυπηρετήσουν το πλήθος, νά’σου κι ένας άσχετος ασπροκώλης να ρωτάει για το cultural village! Προς τιμήν τους, ασχολήθηκαν μαζί μου, μού’δωσαν τον πίνακα με τα δρομολόγια και τις εξηγήσεις που ζήτησα, κανόνισα της αναχώρησης, πλήρωσα και το 80-άρι για το αγώγι και το εισιτήριο του χωριού, κι έξω για αναζήτηση του κινέζου με το laundry.
Τζίφος η έρευνα… Laundry πουθενά. Μόνο κάτι θλιβεροί ξενώνες, ύποπτα μασαζάδικα και μερικά φαγάδικα (ένα-δυό καλά, ωστόσο) στην πίσω πλευρά του τετραγώνου. Τώρα; Εντάξει, στην τελική υπήρχε και η λύση του ξενοδοχείου αλλά δεν ήθελα να πληρώσω κάπου 20 ευρώ πλυστικά για την προίκα μου. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, Lebuh Temple, η αγγλικανική εκκλησία δεξιά, το roundabaout μετά, ανηφορίζω την Jalan Tabuan, στ’ αριστερά τα Borneo Hotel και B&B Inn κι απέναντι να’σου το μεγαλοπρεπές πλυντήριο του Κινέζου που, όμως, ήταν κλειστό. Σάββατο ανοικτό όλη μέρα και Κυριακή μέχρι τις 3. Θα ξαναρχόμουν. Το λύσαμε κι αυτό. Τώρα έπρεπε ν’ αλλάξουμε λεφτά και ν’αγοράσουμε κάτι να φορέσουμε το βράδυ κι αύριο. Πίσω στο ξενοδοχείο…
Στη γειτονιά, δεξιά απ’ το Hilton, όπως βλέπεις το ποτάμι, έχει μια σειρά από μεγάλα ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα που είναι ανοικτά μέχρι τις 9 το βράδυ – τουλάχιστον. Κατευθύνθηκα προς τα κεί. Με την τσέπη γεμάτη ξανά άρχισα το κυνήγι του θησαυρού. Και τι θησαυρού! Εκπτώσεις μέχρι 70% σε επώνυμα προιόντα, όχι μαιμούδες, αθλητικά παπούτσια Nike και Adidas με 25 και 30 ευρώ, ρούχα, παπούτσια, ένα κοντέινερ θα μπορούσα να γεμίσω! Αρκέστηκα σε 2 μπλουζάκια και ένα πουκάμισο, συνολικά 18 ευρώ – ας όψεται η… σιλουέτα της χλωροφύλλης!
Είχε νυχτώσει και τα γιορτινά φωτάκια στους δρόμους είχαν ανάψει δίνοντας στην πόλη μιαν όψη σαν τις δικές μας τα Χριστούγεννα. Ήταν πολύ όμορφα.
Η δράση κατά μήκος του ποταμού είχε αρχίσει, επίσης, οι υπαίθριοι σεφ δημιουργούσαν κι οι γαργαλιστικές οσμές των εδεσμάτων τους ήταν μια πρόσκληση δύσκολο να της αντισταθείς ενώ η μουσική που ερχόταν από λίγο μακρύτερα μερικές φορές έμοιαζε να σβήνει μέσα στις φωνές του πλήθους που διασκέδαζε. Συνειδητοποίησα ότι πεινούσα αλλά… αντιστάθηκα στον πειρασμό που βρισκόταν λίγες δεκάδες μέτρα πιο εκεί. Αυτά τα γούστα θα τα δοκίμαζα αύριο βράδυ, είχα ραντεβού με τους Γάλλους για ‘κεί, άλλωστε. Σήμερα το πρόγραμμα είχε Top Spot Food Court, το Νο.1 στις επιλογές για θαλασσινά στην πόλη, στην ταράτσα ενός τετραώροφου κτιρίου πάρκινγκ αυτοκινήτων, στη Jalan Padungan, στο δρόμο που ανεβαίνει το λόφο από το Hilton και, καθώς κατεβαίνει μετά και βλέπεις τις λεωφόρους μπροστά σου, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις λάθος και να μην το δείς στο δεξί σου χέρι.
Άφησα τις αγορές μου στο δωμάτιο και πήρα τον ήσυχο δρόμο προς τα πάνω. Τα κορίτσια απ’ το απέναντι μπαρ με χαιρέτησαν χαρούμενα και υποσχέθηκα να τις κεράσω ένα ποτό στην επιστροφή. Τι μου κόστιζε η υπόσχεση; Κέρδισα ένα δεύτερο χαμόγελο κι ας μη με πολυπίστεψαν. Τέτοιου είδους υποσχέσεις παίρνουν ένα σωρό κάθε μέρα...
Ο χώρος ήταν εκπληκτικός: Μια τεράστια ταράτσα στην οροφή (κι ακριβώς από κάτω ένα classy bar restaurant που ήταν σχεδόν άδειο, όμως), εκατοντάδες πλαστικά τραπεζάκια και καρέκλες κάλυπταν σχεδόν το σύνολο της επιφάνειας και, περιμετρικά, καμμιά 35-αριά μαγαζιά, το ένα δίπλα στο άλλο, όλα με λαμπερές νέον επιγραφές να αναβοσβήνουν, εμπνευσμένες ζωγραφισμένες ταμπέλες και βιτρίνες που μόνο την άμμο της θάλασσας δεν πωλούσαν. Πολλά απ’ τα ζωντανά ήταν … ζωντανά, έπαιρναν το μπάνιο τους στις δεξαμενές/ενυδρεία. Και κόσμος χιλιάδες… και ελάχιστοι ξένοι.
Οι συμβουλές έλεγαν να προτιμήσω το Νο.25 – και αυτό έκανα. Δεν το μετάνοιωσα. 350gr. Tiger prawns, butter & garlic στα κάρβουνα, 350gr. δυό μεγάλες καραβίδες μπλέ στην άκρη, με καυτερή σάλτσα τσίλι, ένα πιάτο διάφορα μαγειρεμένα λαχανικά για side dish και 2 μεγάλες (= 3 δικές μας κανονικές) μπύρες Tiger απ’το διπλανό μαγαζί, σύνολο 11 ευρώ!... και δεν είναι φτηνά – όπως θα διαβάσετε εδώ:
http://www.tripadvisor.com/Restaurant_Review-g298309-d1156781-Reviews-Top_Spot_Food_Court-Kuching_Sarawak.html
Στο διπλανό τραπέζι μια παρέα ντόπιων, δυό μεγάλες οικογένειες πρέπει να ήταν, παρέα, γκρέμιζε βουνά από οστρακοειδή, έσπαγε σαγόνια αστακοειδών, μάχονταν με κάτι άγνωστα ιχθυηρά βουτηγμένα στις σάλτσες κι έσβηνε τη δίψα της από κάτι κανάτες πεντάκιλες γεμάτες με χρωματιστά χυμοειδή. Τους έριχνα λοξές ματιές χαζεύοντας τις δραστηριότητές τους, τα σκουρόχρωμα κοριτσάκια της παρέας, όμως, είχαν καρφώσει απροκάλυπτα το βλέμμα τους πάνω μου. Άρχισα να κάνω τον καραγκιόζη προς μεγίστην τέρψιν τους. Έτσι βρήκαν την ευκαιρία να χαζέψουν πιο άνετα τον περίεργο ξένο και οι αδερφές, μανάδες, θείες, γιαγιάδες, ότι ήταν τέλος πάντων, μια ντουζίνα από δαύτες και μόνο 2 σερνικοί.
Κάποια στιγμή το show τελείωσε, υποκλίθηκα εν μέσω χαμογέλων και αποσύρθηκα. Είπα να περπατήσω λίγο, ήμουν λίγο ζαλισμένος απ’ τις τίγρεις (η ποιότητα του περιεχομένου στο μεγάλο μπουκάλι δεν έχει καμμία σχέση με εκείνη στα τενεκεδάκια – προσέξτε το αυτό), έπρεπε να βοηθήσω λίγο να τακτοποιηθούν καλύτερα αυτά που ντερλίκωσα, πήρα τον φωτεινό δρόμο που οδηγούσε στην παραλία. Αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν αρκετά παρά το σχετικά περασμένο της ώρας. Έφτασα στην πλατεία με το άγαλμα με τις γάτες που έδωσαν το όνομά τους στην πόλη
Και προχώρησα προς τα πίσω, στα πολυτελή φωταγωγημένα ξενοδοχεία με τις λαμπρές προσόψεις, τις κυρίες με τις τουαλέτες και τους στρατηγούς στην είσοδο. Παρά τη βιτρίνα τους όμως, πολλές φορές πιο εντυπωσιακή απ’ του Hilton, φαίνεται ότι επί της ουσίας υστερούσαν – και ο κόσμος το ήξερε αυτό. Αλλιώς θα ψήφιζε κάποιο απ’αυτά για το καλύτερο της πόλης….
Με τούτα και με κείνα η ώρα πήγε 11, χρωστούσα κι ένα ποτό στα κορίτσια για το καλωσόρισες, κατευθύνθηκα προς τα κεί κλείνοντας το μάτι στο δικό μας στρατηγό…
31.7.2009: Kuching
Η σημερινή μέρα επιστροφής στο Kuching άρχισε χαλαρά, με το κλασσικό πρωϊνό στον πλούσιο μπουφέ και, παρά τον χθεσινό μας «αποχαιρετισμό» με τους Γάλλους, μαζί με τους καινούργιους μου φίλους. Η Νάντια μ’ έκανε θεό να πάω μαζί τους στην εκδρομή τους σ’ένα άλλο longhouse, νομίζω των Dayak αυτή τη φορά, θα είχε και χορούς λέει, ο Ντομινίκ θα ακολουθούσε ένα πιο σκληρό πρόγραμμα, jungle trekking σε αναζήτηση άγριων ουρανγκουτάνγκων, full day long, παρέα ήθελε η γυναίκα, θα πήγαινα αλλά θα επέστρεφαν μετά το μεσημέρι και θα είχα πρόβλημα με το βανάκι της επιστροφής. Έτσι, ξανά μάτς – μούτς και «καλά να περάσετε», η Νάντια με τα κορίτσια έφυγαν (ο Ντομινίκ την είχε «κάνει» πιο νωρίς), εγώ έμεινα στο lobby και στο internet μέχρι να’ρθει το φέρρυ.
Καμμία αλλαγή στους συνταξιδιώτες μου, το ίδιο ζευγάρι που ήταν στο «έλα» ήταν και στο «πήγαινε», ήγουν καμμία επικοινωνία, η μόνη μου συντροφιά το βιβλίο του Δ. Ψαθά και οι σημειώσεις για τα «things to do in Kuching», στάση στο ίδιο μέρος, ένα τσάι και λίγα νούντλς, λίγο χάζι στο παζάρι, άφιξη στο Hilton λίγο πριν τις 5 το απόγευμα, αρκετό φώς για να αποθανατίσω τα γλυκά χρώματα του δειλινού.
Στη ρεσεψιόν τους εξήγησα ότι δε θέλω δωμάτιο σε πολύ υψηλό όροφο γιατί ήθελα να βντεοσκοπήσω τους αγώνες και το πάντα εξυπηρετικό προσωπικό φρόντισε να μου δώσει – και πάλι – μια μικρή σουίτα στον 7ο όροφο! … Με 50 ευρώ! Και μετά, σου λέει ο άλλος, τι βρίσκεις σ’αυτά τα μέρη και πάς συνέχεια; Σίγουρα αυτός δεν είναι ο λόγος, δε σου φτιάχνει, όμως, λίγο καλύτερη διάθεση; Δείτε και πείτε μου αν έχω άδικο…
Δεν είχα χρόνο για χάσιμο, όμως… Έχοντας την εμπειρία του Miri που σχεδόν γινόταν «πόλη-φάντασμα» μετά τις 5, έπρεπε να βιαστώ αν ήθελα να προλάβω να κανονίσω κάτι για αύριο. Οι προκριματικοί της Ρεγκάττας είχαν αρχίσει ήδη από σήμερα το μεσημέρι, πήρε το μάτι μου κάποιες δραστηριότητες στο ποτάμι όταν έφτασα, στα τελειώματα ήταν, θα της αφιέρωνα την Κυριακή με τους τελικούς και όλους τους βαθμοφόρους διαφόρων μορφών και βαθμίδων που σίγουρα θα έδιναν το παρόν.
Στη ρεσεψιόν ρώτησα για πρακτορείο, είχε ένα παράρτημα εκεί, είχε κλείσει αλλά κανένα πρόβλημα, πήραν στο κινητό την κυρία και σε 5 λεπτά κατέφθασε. Ήθελα να πάω στους ουρανγκουτάνγκους που δεν πήγα στο Sabah, είχα δεί στον ερχομό από πού πήγαινε, κοντά ήταν, είχε και μια φάρμα κροκοδείλων εκεί κοντά, καλά ήταν να τα συνδύαζα και τα δυό. Η φάρμα δεν έπαιζε στις επιλογές της κυρίας, τι να κάνουμε, την άφησα απ’έξω, για το Semenggoh Rehabilitation Center (τις μαιμούδες δηλαδή) είχε ήδη πελάτες, έκλεισα κι εγώ, 70RM (10 παραπάνω απ’ το σύνηθες αντίτιμο δηλαδή αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια). Το πρωινό έκλεισε, κατά τις 11 θα γυρνούσαμε, τώρα έπρεπε να κανονίσω για το μεσημέρι, το Cultural Village, αυτό ήταν στην άλλη μεριά, στα βόρεια, κοντά στη Damai Beach, ήξερα ότι έχει τακτικά δρομολόγια, πουλμανάκια που κανόνιζες στο Harbour View Hotel (εκεί που είχα μείνει το πρώτο βράδυ στο Kuching, δίπλα δηλαδή). Οι πληροφορίες έλεγαν ότι πίσω απ’ αυτό το ξενοδοχείο είχε και “laundry” με 6 ρίνγκιτ το κιλό, τόσες μέρες στα όρη στα ψηλά βουνά δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτα καθαρό και πού και πότε να βάλεις μπουγάδα… Βούρ, λοιπόν…
Στο Harbour View γινόταν χαμός, πολλές αφίξεις ένεκα Σ/Κ ή και Ρεγκάττας, τρελλαμένοι οι υπάλληλοι για να εξυπηρετήσουν το πλήθος, νά’σου κι ένας άσχετος ασπροκώλης να ρωτάει για το cultural village! Προς τιμήν τους, ασχολήθηκαν μαζί μου, μού’δωσαν τον πίνακα με τα δρομολόγια και τις εξηγήσεις που ζήτησα, κανόνισα της αναχώρησης, πλήρωσα και το 80-άρι για το αγώγι και το εισιτήριο του χωριού, κι έξω για αναζήτηση του κινέζου με το laundry.
Τζίφος η έρευνα… Laundry πουθενά. Μόνο κάτι θλιβεροί ξενώνες, ύποπτα μασαζάδικα και μερικά φαγάδικα (ένα-δυό καλά, ωστόσο) στην πίσω πλευρά του τετραγώνου. Τώρα; Εντάξει, στην τελική υπήρχε και η λύση του ξενοδοχείου αλλά δεν ήθελα να πληρώσω κάπου 20 ευρώ πλυστικά για την προίκα μου. Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, Lebuh Temple, η αγγλικανική εκκλησία δεξιά, το roundabaout μετά, ανηφορίζω την Jalan Tabuan, στ’ αριστερά τα Borneo Hotel και B&B Inn κι απέναντι να’σου το μεγαλοπρεπές πλυντήριο του Κινέζου που, όμως, ήταν κλειστό. Σάββατο ανοικτό όλη μέρα και Κυριακή μέχρι τις 3. Θα ξαναρχόμουν. Το λύσαμε κι αυτό. Τώρα έπρεπε ν’ αλλάξουμε λεφτά και ν’αγοράσουμε κάτι να φορέσουμε το βράδυ κι αύριο. Πίσω στο ξενοδοχείο…
Στη γειτονιά, δεξιά απ’ το Hilton, όπως βλέπεις το ποτάμι, έχει μια σειρά από μεγάλα ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα που είναι ανοικτά μέχρι τις 9 το βράδυ – τουλάχιστον. Κατευθύνθηκα προς τα κεί. Με την τσέπη γεμάτη ξανά άρχισα το κυνήγι του θησαυρού. Και τι θησαυρού! Εκπτώσεις μέχρι 70% σε επώνυμα προιόντα, όχι μαιμούδες, αθλητικά παπούτσια Nike και Adidas με 25 και 30 ευρώ, ρούχα, παπούτσια, ένα κοντέινερ θα μπορούσα να γεμίσω! Αρκέστηκα σε 2 μπλουζάκια και ένα πουκάμισο, συνολικά 18 ευρώ – ας όψεται η… σιλουέτα της χλωροφύλλης!
Είχε νυχτώσει και τα γιορτινά φωτάκια στους δρόμους είχαν ανάψει δίνοντας στην πόλη μιαν όψη σαν τις δικές μας τα Χριστούγεννα. Ήταν πολύ όμορφα.
Η δράση κατά μήκος του ποταμού είχε αρχίσει, επίσης, οι υπαίθριοι σεφ δημιουργούσαν κι οι γαργαλιστικές οσμές των εδεσμάτων τους ήταν μια πρόσκληση δύσκολο να της αντισταθείς ενώ η μουσική που ερχόταν από λίγο μακρύτερα μερικές φορές έμοιαζε να σβήνει μέσα στις φωνές του πλήθους που διασκέδαζε. Συνειδητοποίησα ότι πεινούσα αλλά… αντιστάθηκα στον πειρασμό που βρισκόταν λίγες δεκάδες μέτρα πιο εκεί. Αυτά τα γούστα θα τα δοκίμαζα αύριο βράδυ, είχα ραντεβού με τους Γάλλους για ‘κεί, άλλωστε. Σήμερα το πρόγραμμα είχε Top Spot Food Court, το Νο.1 στις επιλογές για θαλασσινά στην πόλη, στην ταράτσα ενός τετραώροφου κτιρίου πάρκινγκ αυτοκινήτων, στη Jalan Padungan, στο δρόμο που ανεβαίνει το λόφο από το Hilton και, καθώς κατεβαίνει μετά και βλέπεις τις λεωφόρους μπροστά σου, δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις λάθος και να μην το δείς στο δεξί σου χέρι.
Άφησα τις αγορές μου στο δωμάτιο και πήρα τον ήσυχο δρόμο προς τα πάνω. Τα κορίτσια απ’ το απέναντι μπαρ με χαιρέτησαν χαρούμενα και υποσχέθηκα να τις κεράσω ένα ποτό στην επιστροφή. Τι μου κόστιζε η υπόσχεση; Κέρδισα ένα δεύτερο χαμόγελο κι ας μη με πολυπίστεψαν. Τέτοιου είδους υποσχέσεις παίρνουν ένα σωρό κάθε μέρα...
Ο χώρος ήταν εκπληκτικός: Μια τεράστια ταράτσα στην οροφή (κι ακριβώς από κάτω ένα classy bar restaurant που ήταν σχεδόν άδειο, όμως), εκατοντάδες πλαστικά τραπεζάκια και καρέκλες κάλυπταν σχεδόν το σύνολο της επιφάνειας και, περιμετρικά, καμμιά 35-αριά μαγαζιά, το ένα δίπλα στο άλλο, όλα με λαμπερές νέον επιγραφές να αναβοσβήνουν, εμπνευσμένες ζωγραφισμένες ταμπέλες και βιτρίνες που μόνο την άμμο της θάλασσας δεν πωλούσαν. Πολλά απ’ τα ζωντανά ήταν … ζωντανά, έπαιρναν το μπάνιο τους στις δεξαμενές/ενυδρεία. Και κόσμος χιλιάδες… και ελάχιστοι ξένοι.
Οι συμβουλές έλεγαν να προτιμήσω το Νο.25 – και αυτό έκανα. Δεν το μετάνοιωσα. 350gr. Tiger prawns, butter & garlic στα κάρβουνα, 350gr. δυό μεγάλες καραβίδες μπλέ στην άκρη, με καυτερή σάλτσα τσίλι, ένα πιάτο διάφορα μαγειρεμένα λαχανικά για side dish και 2 μεγάλες (= 3 δικές μας κανονικές) μπύρες Tiger απ’το διπλανό μαγαζί, σύνολο 11 ευρώ!... και δεν είναι φτηνά – όπως θα διαβάσετε εδώ:
http://www.tripadvisor.com/Restaurant_Review-g298309-d1156781-Reviews-Top_Spot_Food_Court-Kuching_Sarawak.html
Στο διπλανό τραπέζι μια παρέα ντόπιων, δυό μεγάλες οικογένειες πρέπει να ήταν, παρέα, γκρέμιζε βουνά από οστρακοειδή, έσπαγε σαγόνια αστακοειδών, μάχονταν με κάτι άγνωστα ιχθυηρά βουτηγμένα στις σάλτσες κι έσβηνε τη δίψα της από κάτι κανάτες πεντάκιλες γεμάτες με χρωματιστά χυμοειδή. Τους έριχνα λοξές ματιές χαζεύοντας τις δραστηριότητές τους, τα σκουρόχρωμα κοριτσάκια της παρέας, όμως, είχαν καρφώσει απροκάλυπτα το βλέμμα τους πάνω μου. Άρχισα να κάνω τον καραγκιόζη προς μεγίστην τέρψιν τους. Έτσι βρήκαν την ευκαιρία να χαζέψουν πιο άνετα τον περίεργο ξένο και οι αδερφές, μανάδες, θείες, γιαγιάδες, ότι ήταν τέλος πάντων, μια ντουζίνα από δαύτες και μόνο 2 σερνικοί.
Κάποια στιγμή το show τελείωσε, υποκλίθηκα εν μέσω χαμογέλων και αποσύρθηκα. Είπα να περπατήσω λίγο, ήμουν λίγο ζαλισμένος απ’ τις τίγρεις (η ποιότητα του περιεχομένου στο μεγάλο μπουκάλι δεν έχει καμμία σχέση με εκείνη στα τενεκεδάκια – προσέξτε το αυτό), έπρεπε να βοηθήσω λίγο να τακτοποιηθούν καλύτερα αυτά που ντερλίκωσα, πήρα τον φωτεινό δρόμο που οδηγούσε στην παραλία. Αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν αρκετά παρά το σχετικά περασμένο της ώρας. Έφτασα στην πλατεία με το άγαλμα με τις γάτες που έδωσαν το όνομά τους στην πόλη
Και προχώρησα προς τα πίσω, στα πολυτελή φωταγωγημένα ξενοδοχεία με τις λαμπρές προσόψεις, τις κυρίες με τις τουαλέτες και τους στρατηγούς στην είσοδο. Παρά τη βιτρίνα τους όμως, πολλές φορές πιο εντυπωσιακή απ’ του Hilton, φαίνεται ότι επί της ουσίας υστερούσαν – και ο κόσμος το ήξερε αυτό. Αλλιώς θα ψήφιζε κάποιο απ’αυτά για το καλύτερο της πόλης….
Με τούτα και με κείνα η ώρα πήγε 11, χρωστούσα κι ένα ποτό στα κορίτσια για το καλωσόρισες, κατευθύνθηκα προς τα κεί κλείνοντας το μάτι στο δικό μας στρατηγό…
Attachments
romantic woman
Member
- Μηνύματα
- 2.522
- Likes
- 3.326
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΙΑΠΩΝΙΑ
Εστω κι αργά..,πήρες μπρός:xmas_lol:για τη συνέχεια,ωραίες φωτο..μας έκοψες όμως στο καλύτερο!στο ποτό με τα κορίτσια:xmas_wink:
Εκπομπές Travelstories
