Ιταλία 3 Ημέρες στην Ρώμη!

[mariaj]

)

Το προηγούμενο βράδυ από το ταξίδι μας, λόγω της ανυπομονησίας μου, με είχε πιάσει υπερένταση με αποτέλεσμα να μην κοιμηθώ και πολύ.. Η πτήση μας ήταν στη 1 παρά 20 και φύγαμε για το αεροδρόμιο γύρω στις 9 και 30. Όταν φτάσαμε εκεί κάναμε μία βόλτα στα καταστήματα του αεροδρομίου, κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι και έφτασε η ώρα να πάμε στην αίθουσα αναμονής. Το αεροπλάνο της easyjet είχε μία μικρή καθυστέρηση με αποτέλεσμα να φύγουμε περίπου ένα τέταρτο αργότερα. Τίποτα δεν μας χάλαγε την διάθεση όμως, αν και εγώ ευχόμουν να μην καθυστερούσαμε σε τίποτα ούτε στο αεροπλάνο ούτε στην παραλαβή αποσκευών για να μην χάσουμε ώρα από την γνωριμία μας με την πόλη. Η πτήση ήταν πολύ ήρεμη, το αεροπλάνο δεν κουνήθηκε καθόλου, καλύτερα και από αυτοκίνητο πήγε η διαδρομή. Μετά από σχεδόν 2 ώρες στον αέρα αρχίζουμε και χάνουμε ύψος έως ότου προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Fiumicino.
Η ώρα είχε πάει σχεδόν 2 και 20 μέχρι να παραλάβουμε τις αποσκευές μας, δεν χάσαμε καθόλου ώρα για να χαζέψουμε το αεροδρόμιο και πήγαμε κατ’ ευθείαν στον Terminal που θα παίρναμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο κέντρο αφού πρώτα ρωτήσαμε σε έναν γκισέ. Είχαμε χάσει το λεωφορείο της Terravision και ευτυχώς που δεν είχαμε κλείσει τα εισιτήρια από το internet όπως το σκεφτόμουν. Υπήρχαν και λεωφορεία άλλων εταιριών εκεί όμως και έτσι μπήκαμε στο πρώτο που είδαμε μιας και η τιμή ήταν στα 12 Ε και για τους δυο μας όπως και της Terravision.
Μετά από 50 λεπτά περίπου διαδρομής και αφού είχαμε περάσει από μάλλον αντιαισθητικές περιοχές γεμάτες αποθήκες σε στυλ παράγκας φτάνουμε στο κέντρο της Ρώμης. Δεν ήταν όπως την περίμενα, γιατί ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα να δω.. Το λεωφορείο μας άφησε στην δεύτερη και τελευταία στάση που έκανε στον γνωστό σταθμό Termini. Κατεβαίνουμε παίρνουμε τις αποσκευές ανά χείρας και πάλι, και αφού κάναμε μία αναγνωριστική βόλτα σε αυτόν τον τεράστιο σταθμό πήγαμε να πάρουμε τις Roma Pass μας που βρήκαμε σε ένα τύπου περίπτερο που ήταν απέναντι από μία έξοδο του Termini. Δώσαμε 60Ε και οι δύο μαζί για τις κάρτες μας και μετά κατευθυνθήκαμε στην οδό Via Marsala 29 στο δρόμο πίσω από τον σταθμό για να αγοράσουμε τα εισιτήρια της Terravision που θα μας μετέφερε πίσω στο αεροδρόμιο την ημέρα της επιστροφής μας. Δώσαμε 12Ε και οι δυο μας και συνεχίζουμε. Παίρνουμε την κόκκινη γραμμή (Α) του μετρό και σε δύο στάσεις καταβαίνουμε στον σταθμό Manzoni όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Μετά από 5 – 10 λεπτά περπάτημα φτάνουμε στο hotel μας. Είχα δει τις φωτογραφίες στο booking όταν το έκλεισα και ξέραμε τι να περιμένουμε. Απ’ έξω ήταν ένα παλιό ταλαιπωρημένο κτίριο , όπως τα περισσότερα στο κέντρο της Ρώμης, χτυπάμε το κουδούνι και μας ανοίγει ένας ηλικιωμένος ευγενικός κύριος. Οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου δεν γνώριζαν γρι αγγλικά και εμείς πάλι δεν γνωρίζαμε γρι ιταλικά.. Καλή διάθεση να υπάρχει όμως και όλα λύνονται, λίγο στην νοηματική, λίγο με καμιά λέξη που πιάναμε εμείς συνεννοηθήκαμε από τα πολλά και ο κυριούλης μας οδήγησε στα δωμάτια μας. Μας πήγε στο ακριβώς δίπλα κτίριο από αυτό που ήταν η ρεσεψιόν και το κύριο ξενοδοχείο και ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο χωρίς ασανσέρ(!) με τις αποσκευές που μας είχαν κόψει τα χέρια πια από το βάρος.. Όταν άνοιξε η πόρτα όμως ικανοποιηθήκαμε, ήταν ένα διαμέρισμα που νοίκιαζε τι ξενοδοχείο με μία κουζίνα – σαλόνι στο κέντρο και δύο υπνοδωμάτια που στο ένα θα μέναμε εμείς. Το δωμάτιό μας φαινόταν πρόσφατα ανακαινισμένο με καινούργια έπιπλα και ευρύχωρο, όπως και το μπάνιο μας. Τελικά η τύχη σε αυτό το θέμα μας είχε χαμογελάσει καθώς από τις κριτικές που είχα διαβάσει ανέφεραν ότι ενώ ήταν καθαρά τα δωμάτια κλπ ήταν μικρά όπως και το μπάνιο, ενώ το δικό μας ήταν σούπερ κυρίως για τα 40 Ε το βράδυ που το πληρώναμε. Αφήνουμε λοιπόν τα πράγματά μας παίρνουμε μία ανάσα και σε 5 λεπτά ξεκινάμε την γνωριμία μας με την πόλη!
Παίρνουμε το μετρό της κόκκινης γραμμής και κατεβαίνουμε στην στάση Rapubblica. Ήμασταν στην Piazza della Repubblica, μία πολύ όμορφη πλατεία κυρίως λόγο του σιντριβανιού την Fontana delle Naiadi που βρίσκεται στο κέντρο της και των γύρω κτιρίων που λόγο ώρας είχαν φωτιστεί. Βγάλαμε εκεί τις πρώτες μας φωτό στο κέντρο της πόλης και συνεχίσαμε, σειρά είχε η εκκλησία Sant’ Andrea al Quirinale. Φτάσαμε εκεί αλλά δυστυχώς ήταν κλειστή και την είδαμε μόνο απ’έξω. Επόμενη στάση μας ήταν η εκκλησία Sant’ Agata dei Gotti την οποία ήθελα πάρα πολύ να δω κυρίως για την αυλή της, στο κέντρο της οποίας είχα διαβάσει ότι υπήρχε ένα πηγάδι καλυμμένο με κισσό. Δυστυχώς όμως και αυτή η εκκλησία δεν μας έκανε την χάρη καθώς όταν φτάσαμε αντικρίσαμε κλειστές τις πόρτες. Δεν πειράζει λέμε, έχουμε πολλά να δούμε ακόμα.. Παίρνουμε τον δρόμο για την Via del Corso για να αγοράσουμε δωράκια. Η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να την πάμε λίγο τρέχοντας καθώς μόνο για εκείνη ημέρα είχα αφήσει χρόνο στο πρόγραμμα για ψώνια μιας και οι άλλες δύο ήταν Σαββατοκύριακο. Καθ’ οδόν σταματήσαμε στην στήλη του Mάρκου Αυρίλιου, ύψους 30 μέτρων η οποία αποτελείται από 28 μαρμάρινους κυλίνδρους. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, κάναμε και τα ψώνια μας, (ανακάλυψα και ένα ωραίο μαγαζάκι με χειροποίητα σαπούνια κλπ που ονομαζόταν Lush, όποιος ενδιαφέρεται για αυτά αξίζει μία επίσκεψη, βρίσκεται στην Via del Corso 41), και μετά από αρκετό ποδαρόδρομο και κούραση φτάσαμε στην Piazza del Popolo. Είναι μία τεράστια πλατεία στην οποία βρίσκονται οι δίδυμες εκκλησίες Santa Maria dei Miracoli και Santa Maria in Montesanto, τις είδαμε απ΄εξω μόνο όπως και την Santa Maria del Popolo, καθώς είχε περάσει η ώρα και ήταν κλειστές. Εκείνες τις μέρες ήταν οι απόκριες και στην πλατεία είχε στηθεί ένα σόου με άλογα και προτζέκτορας ο οποίος έριχνε διάφορες φωτογραφίες πάνω στην Porta del Popolo. Αυτό που κατά την γνώμη μου αξίζει σε αυτή την πλατεία είναι το σιντριβάνι με τα τέσσερα αιγυπτιακά λιοντάρια που βρίσκονται γύρω από τον Αιγυπτιακό οβελίσκο του Ραμσή του ΙΙ που μεταφέρθηκε εδώ από το Circus Maximus. Περπατήσαμε για λίγο προς την πάνω μεριά της πλατείας όπου πέρασαν και τα άλογα με τους αναβάτες τους από μπροστά μας και μιας και η κούραση όλης της ημέρας είχε αρχίσει εδώ και ώρα να μας καταβάλει πήραμε τον δρόμο για την Piazza di Spagna μέσω της Via del Babuino. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε ένα όμορφο σιντριβάνι την Fontana della Barcaccia. Βρισκόμασταν σε μία από τις διασημότερες πλατείες της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου ίσως, κάτι που περιμέναμε πως και πως. Ανεβήκαμε την scalinata από όπου θαυμάσαμε μία όμορφη θέα των γύρω δρόμων και φτάσαμε μέχρι την εκκλησία Trinita dei Monti την οποία και επισκεφθήκαμε μιας και ήταν ανοιχτή αν και η ώρα ήταν σχεδόν 10 το βράδυ. Είναι όμορφη εκκλησία, ήταν η πρώτη εκκλησία καθολικών που έμπαινα στη ζωή μου και όλα μου τραβούσαν την προσοχή, είναι διαφορετικές εκκλησίες από τις δικές μας, τα αγάλματα και οι τόσες λεπτομέρειες μου κέντριζαν το βλέμμα και με έκαναν να αισθανθώ πιο ανάλαφρα σε σχέση με τις δικές μας που δημιουργούν μία πιο μουντή ατμόσφαιρα.
Φεύγοντας από της εκκλησία είδαμε τον Κίων Αμιάντου Συλλήψεως με το άγαλμα της Παρθένου Μαρίας στην κορυφή του ,που βρίσκεται στην Piazza di Spagna και μην έχοντας άλλες αντοχές και νηστικοί την υπόλοιπη μέρα όπως ήμασταν κάτσαμε σε ένα εστιατόριο που βρήκαμε στην Via Borgognona 11, ονομαζόταν Νino. Δεν ήταν μεγάλο εστιατόριο και καθόντουσαν αρκετοί ντόπιοι μέσα, παραγγείλαμε κι εμείς από μία μακαρονάδα και αφού την φάγαμε πληρώσαμε γύρω στα 27 Ε μαζί με το κουβέρ και το νερό, (τσιμπημένη μου φάνηκε η τιμή των 12 Ε για κάθε μία μακαρονάδα) φύγαμε για να πάμε στο ξενοδοχείο μας και να βουλιάξουμε στο κρεβάτι μας. Ήμασταν λιώμα από το περπάτημα, μας πονούσαν τα πόδια μας και έπρεπε να ξεκουραστούμε καθώς μία άλλη κουραστική μέρα μας περίμενε αύριο. Το μυαλό μας ήταν γεμάτο όμορφες και καινούργιες εικόνες. Τι πρωτόγνωρο θα βλέπαμε άραγε αύριο;

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 6
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mariaj]

Ημέρα Πρώτη ( Παρασκευή)

Το προηγούμενο βράδυ από το ταξίδι μας, λόγω της ανυπομονησίας μου, με είχε πιάσει υπερένταση με αποτέλεσμα να μην κοιμηθώ και πολύ.. Η πτήση μας ήταν στη 1 παρά 20 και φύγαμε για το αεροδρόμιο γύρω στις 9 και 30. Όταν φτάσαμε εκεί κάναμε μία βόλτα στα καταστήματα του αεροδρομίου, κάτσαμε να τσιμπήσουμε κάτι και έφτασε η ώρα να πάμε στην αίθουσα αναμονής. Το αεροπλάνο της easyjet είχε μία μικρή καθυστέρηση με αποτέλεσμα να φύγουμε περίπου ένα τέταρτο αργότερα. Τίποτα δεν μας χάλαγε την διάθεση όμως, αν και εγώ ευχόμουν να μην καθυστερούσαμε σε τίποτα ούτε στο αεροπλάνο ούτε στην παραλαβή αποσκευών για να μην χάσουμε ώρα από την γνωριμία μας με την πόλη. Η πτήση ήταν πολύ ήρεμη, το αεροπλάνο δεν κουνήθηκε καθόλου, καλύτερα και από αυτοκίνητο πήγε η διαδρομή. Μετά από σχεδόν 2 ώρες στον αέρα αρχίζουμε και χάνουμε ύψος έως ότου προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο Fiumicino.
Η ώρα είχε πάει σχεδόν 2 και 20 μέχρι να παραλάβουμε τις αποσκευές μας, δεν χάσαμε καθόλου ώρα για να χαζέψουμε το αεροδρόμιο και πήγαμε κατ’ ευθείαν στον Terminal που θα παίρναμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο κέντρο αφού πρώτα ρωτήσαμε σε έναν γκισέ. Είχαμε χάσει το λεωφορείο της Terravision και ευτυχώς που δεν είχαμε κλείσει τα εισιτήρια από το internet όπως το σκεφτόμουν. Υπήρχαν και λεωφορεία άλλων εταιριών εκεί όμως και έτσι μπήκαμε στο πρώτο που είδαμε μιας και η τιμή ήταν στα 12 Ε και για τους δυο μας όπως και της Terravision.
Μετά από 50 λεπτά περίπου διαδρομής και αφού είχαμε περάσει από μάλλον αντιαισθητικές περιοχές γεμάτες αποθήκες σε στυλ παράγκας φτάνουμε στο κέντρο της Ρώμης. Δεν ήταν όπως την περίμενα, γιατί ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα να δω.. Το λεωφορείο μας άφησε στην δεύτερη και τελευταία στάση που έκανε στον γνωστό σταθμό Termini. Κατεβαίνουμε παίρνουμε τις αποσκευές ανά χείρας και πάλι, και αφού κάναμε μία αναγνωριστική βόλτα σε αυτόν τον τεράστιο σταθμό πήγαμε να πάρουμε τις Roma Pass μας που βρήκαμε σε ένα τύπου περίπτερο που ήταν απέναντι από μία έξοδο του Termini. Δώσαμε 60Ε και οι δύο μαζί για τις κάρτες μας και μετά κατευθυνθήκαμε στην οδό Via Marsala 29 στο δρόμο πίσω από τον σταθμό για να αγοράσουμε τα εισιτήρια της Terravision που θα μας μετέφερε πίσω στο αεροδρόμιο την ημέρα της επιστροφής μας. Δώσαμε 12Ε και οι δυο μας και συνεχίζουμε. Παίρνουμε την κόκκινη γραμμή (Α) του μετρό και σε δύο στάσεις καταβαίνουμε στον σταθμό Manzoni όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Μετά από 5 – 10 λεπτά περπάτημα φτάνουμε στο hotel μας. Είχα δει τις φωτογραφίες στο booking όταν το έκλεισα και ξέραμε τι να περιμένουμε. Απ’ έξω ήταν ένα παλιό ταλαιπωρημένο κτίριο , όπως τα περισσότερα στο κέντρο της Ρώμης, χτυπάμε το κουδούνι και μας ανοίγει ένας ηλικιωμένος ευγενικός κύριος. Οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου δεν γνώριζαν γρι αγγλικά και εμείς πάλι δεν γνωρίζαμε γρι ιταλικά.. Καλή διάθεση να υπάρχει όμως και όλα λύνονται, λίγο στην νοηματική, λίγο με καμιά λέξη που πιάναμε εμείς συνεννοηθήκαμε από τα πολλά και ο κυριούλης μας οδήγησε στα δωμάτια μας. Μας πήγε στο ακριβώς δίπλα κτίριο από αυτό που ήταν η ρεσεψιόν και το κύριο ξενοδοχείο και ανεβήκαμε στον τρίτο όροφο χωρίς ασανσέρ(!) με τις αποσκευές που μας είχαν κόψει τα χέρια πια από το βάρος.. Όταν άνοιξε η πόρτα όμως ικανοποιηθήκαμε, ήταν ένα διαμέρισμα που νοίκιαζε τι ξενοδοχείο με μία κουζίνα – σαλόνι στο κέντρο και δύο υπνοδωμάτια που στο ένα θα μέναμε εμείς. Το δωμάτιό μας φαινόταν πρόσφατα ανακαινισμένο με καινούργια έπιπλα και ευρύχωρο, όπως και το μπάνιο μας. Τελικά η τύχη σε αυτό το θέμα μας είχε χαμογελάσει καθώς από τις κριτικές που είχα διαβάσει ανέφεραν ότι ενώ ήταν καθαρά τα δωμάτια κλπ ήταν μικρά όπως και το μπάνιο, ενώ το δικό μας ήταν σούπερ κυρίως για τα 40 Ε το βράδυ που το πληρώναμε. Αφήνουμε λοιπόν τα πράγματά μας παίρνουμε μία ανάσα και σε 5 λεπτά ξεκινάμε την γνωριμία μας με την πόλη!
Παίρνουμε το μετρό της κόκκινης γραμμής και κατεβαίνουμε στην στάση Rapubblica. Ήμασταν στην Piazza della Repubblica, μία πολύ όμορφη πλατεία κυρίως λόγο του σιντριβανιού την Fontana delle Naiadi που βρίσκεται στο κέντρο της και των γύρω κτιρίων που λόγο ώρας είχαν φωτιστεί. Βγάλαμε εκεί τις πρώτες μας φωτό στο κέντρο της πόλης και συνεχίσαμε, σειρά είχε η εκκλησία Sant’ Andrea al Quirinale. Φτάσαμε εκεί αλλά δυστυχώς ήταν κλειστή και την είδαμε μόνο απ’έξω. Επόμενη στάση μας ήταν η εκκλησία Sant’ Agata dei Gotti την οποία ήθελα πάρα πολύ να δω κυρίως για την αυλή της, στο κέντρο της οποίας είχα διαβάσει ότι υπήρχε ένα πηγάδι καλυμμένο με κισσό. Δυστυχώς όμως και αυτή η εκκλησία δεν μας έκανε την χάρη καθώς όταν φτάσαμε αντικρίσαμε κλειστές τις πόρτες. Δεν πειράζει λέμε, έχουμε πολλά να δούμε ακόμα.. Παίρνουμε τον δρόμο για την Via del Corso για να αγοράσουμε δωράκια. Η ώρα είχε περάσει και έπρεπε να την πάμε λίγο τρέχοντας καθώς μόνο για εκείνη ημέρα είχα αφήσει χρόνο στο πρόγραμμα για ψώνια μιας και οι άλλες δύο ήταν Σαββατοκύριακο. Καθ’ οδόν σταματήσαμε στην στήλη του Mάρκου Αυρίλιου, ύψους 30 μέτρων η οποία αποτελείται από 28 μαρμάρινους κυλίνδρους. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, κάναμε και τα ψώνια μας, (ανακάλυψα και ένα ωραίο μαγαζάκι με χειροποίητα σαπούνια κλπ που ονομαζόταν Lush, όποιος ενδιαφέρεται για αυτά αξίζει μία επίσκεψη, βρίσκεται στην Via del Corso 41), και μετά από αρκετό ποδαρόδρομο και κούραση φτάσαμε στην Piazza del Popolo. Είναι μία τεράστια πλατεία στην οποία βρίσκονται οι δίδυμες εκκλησίες Santa Maria dei Miracoli και Santa Maria in Montesanto, τις είδαμε απ΄εξω μόνο όπως και την Santa Maria del Popolo, καθώς είχε περάσει η ώρα και ήταν κλειστές. Εκείνες τις μέρες ήταν οι απόκριες και στην πλατεία είχε στηθεί ένα σόου με άλογα και προτζέκτορας ο οποίος έριχνε διάφορες φωτογραφίες πάνω στην Porta del Popolo. Αυτό που κατά την γνώμη μου αξίζει σε αυτή την πλατεία είναι το σιντριβάνι με τα τέσσερα αιγυπτιακά λιοντάρια που βρίσκονται γύρω από τον Αιγυπτιακό οβελίσκο του Ραμσή του ΙΙ που μεταφέρθηκε εδώ από το Circus Maximus. Περπατήσαμε για λίγο προς την πάνω μεριά της πλατείας όπου πέρασαν και τα άλογα με τους αναβάτες τους από μπροστά μας και μιας και η κούραση όλης της ημέρας είχε αρχίσει εδώ και ώρα να μας καταβάλει πήραμε τον δρόμο για την Piazza di Spagna μέσω της Via del Babuino. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε ένα όμορφο σιντριβάνι την Fontana della Barcaccia. Βρισκόμασταν σε μία από τις διασημότερες πλατείες της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου ίσως, κάτι που περιμέναμε πως και πως. Ανεβήκαμε την scalinata από όπου θαυμάσαμε μία όμορφη θέα των γύρω δρόμων και φτάσαμε μέχρι την εκκλησία Trinita dei Monti την οποία και επισκεφθήκαμε μιας και ήταν ανοιχτή αν και η ώρα ήταν σχεδόν 10 το βράδυ. Είναι όμορφη εκκλησία, ήταν η πρώτη εκκλησία καθολικών που έμπαινα στη ζωή μου και όλα μου τραβούσαν την προσοχή, είναι διαφορετικές εκκλησίες από τις δικές μας, τα αγάλματα και οι τόσες λεπτομέρειες μου κέντριζαν το βλέμμα και με έκαναν να αισθανθώ πιο ανάλαφρα σε σχέση με τις δικές μας που δημιουργούν μία πιο μουντή ατμόσφαιρα.
Φεύγοντας από της εκκλησία είδαμε τον Κίων Αμιάντου Συλλήψεως με το άγαλμα της Παρθένου Μαρίας στην κορυφή του ,που βρίσκεται στην Piazza di Spagna και μην έχοντας άλλες αντοχές και νηστικοί την υπόλοιπη μέρα όπως ήμασταν κάτσαμε σε ένα εστιατόριο που βρήκαμε στην Via Borgognona 11, ονομαζόταν Νino. Δεν ήταν μεγάλο εστιατόριο και καθόντουσαν αρκετοί ντόπιοι μέσα, παραγγείλαμε κι εμείς από μία μακαρονάδα και αφού την φάγαμε πληρώσαμε γύρω στα 27 Ε μαζί με το κουβέρ και το νερό, (τσιμπημένη μου φάνηκε η τιμή των 12 Ε για κάθε μία μακαρονάδα) φύγαμε για να πάμε στο ξενοδοχείο μας και να βουλιάξουμε στο κρεβάτι μας. Ήμασταν λιώμα από το περπάτημα, μας πονούσαν τα πόδια μας και έπρεπε να ξεκουραστούμε καθώς μία άλλη κουραστική μέρα μας περίμενε αύριο. Το μυαλό μας ήταν γεμάτο όμορφες και καινούργιες εικόνες. Τι πρωτόγνωρο θα βλέπαμε άραγε αύριο;

 

[mariaj]

 

[echo2011]

Μου θυμίζει το δικό μου ταξίδι στη Ρώμη πέρσι την άνοιξη..Έτσι και 'μεις για λίγες μέρες στο τρέξιμο! Ήταν η πρώτη φορά που έκανα πληγές στις πατούσες απ'το περπάτημα!! Τόσο πολύ δεν έχω περπατήσει πουθενά αλλά άξιζε τον κόπο! Η Ρώμη είναι υπέροχη και όσο διαβάζω τις ιστορίες σας ανυπομονώ να ξαναπάω!

 

[mariaj]

Ημέρα Δεύτερη (Σάββατο)

Tο ξυπνητήρι χτύπησε στις 6 παρά τέταρτο.. Οι σχετικά λίγες ώρες ύπνου σε συνδυασμό με την κούραση που είχαμε περάσει την χθεσινή ημέρα είχαν σαν αποτέλεσμα να μην ξεκουραστούμε αρκετά. Μία καινούργια μέρα είχαμε μπροστά μας όμως και ήμασταν έτοιμοι να ‘‘γευτούμε’’ την κάθε στιγμή που είχε να μας προσφέρει. Το πρόγραμμα ήταν έτοιμο και ξεκινάμε! Η ώρα ήταν σχεδόν 7 και εμείς κατευθυνθήκαμε πρώτα στην Piazza Vittorio Emanuele II που βρισκόταν κοντά στο ξενοδοχείο μας. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, περιελάμβανε ωστόσο κάποια μυστηριώδη ερείπια, όπως την Πόρτα Μάτζικα του 17ου αιώνα πάνω στην οποία ήταν γραμμένα σύμβολα αλχημείας, καθώς και τα ερείπια μίας κρήνης του 3ου αιώνα μ.Χ. Από εκεί πήγαμε στην Αrch of Galiano, την κεντρική αψίδα μίας πύλης – που αρχικά είχε τρεις αψίδες – χτίστηκε προς τιμήν του αυτοκράτορα Γαλιανού και σήμερα βρίσκεται στριμωγμένη ανάμεσα σε δύο κτίρια στην οδό Via Carlo Alberto. Μετά από λίγο περπάτημα φτάσαμε στην εκκλησία Santa Maria Maggiore. Ήταν ακόμα νωρίς το πρωί και ο ήλιος που έβγαινε έδινε πολύ όμορφα χρώματα στο εξωτερικό της εκκλησίας. Από όλες τις εκκλησίες που επισκεφθήκαμε αυτές τις 3 μέρες από εξωτερικής άποψης η Santa Maria Maggiore ήταν η δεύτερη σε σειρά που μου άρεσε περισσότερο . Όταν μπήκαμε μέσα όμως είδαμε ότι και το εσωτερικό της δεν πήγαινε πίσω.. Επιβλητικά αγάλματα Αγίων κοσμούσαν το ναό και όμορφες μεγάλες εικόνες τους υπήρχαν στα κλίτη. Πραγματικά αξίζει να την επισκεφθεί όποιος πάει στην Ρώμη. Από εκεί πήραμε το μετρό γιατί σήμερα το πρόγραμμα είχε Βατικανό!
Φτάνοντας στο Βατικανό και αφού κατεβήκαμε απ΄το μετρό πήγαμε να πάρουμε να φάμε κάτι στο χέρι, αφού είχαμε φύγει πολύ νωρίς απ’το ξενοδοχείο και δεν είχαμε φάει πρωινό. Σταματήσαμε σε ένα μαγαζί πολύ κοντά στα μουσεία του Βατικανού που νομίζαμε ότι πούλαγε πίτσα αλλά τελικά ήταν κάτι σαν λεπτή ζύμη με ντομάτα από πάνω όπως πήρα εγώ ή με αλάτι μόνο όπως πήρε ο φίλος μου, δεν ξέρω πως τα λένε και δεν μπορώ να πω ότι θα ξαναέπαιρνα, δεν μας άρεσε ιδιαίτερα αλλά από την πείνα μας το φάγαμε όλο!! Αφού φάγαμε λοιπόν είχαμε πει να πάμε πρώτα στην βασιλική του Αγίου Πέτρου για να μην έχει πολύ κόσμο καθώς θέλαμε να ανέβουμε στην τρούλο για να δούμε την θέα. Στεκόμαστε λοιπόν στην ουρά, που δεν ήταν πολύ μεγάλη λόγο ώρας, για τον έλεγχο και μόλις περνάμε και είμαστε στην πλατεία, συνειδητοποιώ ότι η ώρα έχει περάσει και έπρεπε να ήμασταν στα Μουσεία του Βατικανού για τα οποία είχαμε κλείσει εισιτήριο μέσω ιντερνετ για τις 9 και 20 στην τιμή των 31 Ε και για τους δύο μαζί. Τρέχοντας φύγαμε λοιπόν και περπατήσαμε πίσω για τον δρόμο των μουσείων. Ευτυχώς ήμασταν εκεί σχεδόν στην ώρα μας και δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Μείναμε στα μουσεία περίπου 2 ώρες, περίμενα ότι θα μας έπαιρνε παραπάνω, και τα είδαμε σχεδόν όλα. Είδαμε το Γρηγοριανό Αιγυπτιακό μουσείο, το Γρηγοριανό Ετρουσκικό μουσείο, την πινακοθήκη, την συλλογή μοντέρνας τέχνης, την αίθουσα χαρτογράφησης και φυσικά τα δωμάτια του Ραφαήλ. Πρέπει να είδαμε και κάποια ακόμα τα οποία μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Όλα τα μουσεία και οι αίθουσες μία προς μία αξίζουν τα λεφτά τους, είναι περιποιημένα και περιλαμβάνουν ‘‘ θησαυρούς’’ των παλαιότερων χρόνων και καλλιτεχνικούς ‘‘θησαυρούς’’, η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά σε όλα τα μουσεία, οι μισές σχεδόν από τις φωτογραφίες του ταξιδιού είναι από τα μουσεία αυτά. Τελευταία αλλά πιο εντυπωσιακή από όλα είναι η Καπέλα Σιξτίνα, μόλις μπήκαμε σε αυτή την εκκλησία ένοιωσα να ανατριχιάζω, αυτή η πασίγνωστη οροφή του Μιχαήλ Άγγελου που μόνο σε άπειρες φωτογραφίες είχα δει μέχρι τότε, την έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια από κοντά εκείνη τη στιγμή.. Η γνωστή ‘‘ Δημιουργία’’ αλλά και όλες οι μορφές που αναπαρίστανται στην οροφή έμοιαζαν απίστευτα αληθινές. Οι Ignudi – οι γυμνοί νέοι – που ζωγράφισε ο Μιχαήλ Άγγελος σε κάθε γωνία των κεντρικών κασωμάτων, φαινόντουσαν σαν τα πόδια και τα χέρια τους πραγματικά να κρεμόντουσαν από την οροφή και να έβγαιναν από την εικόνα.. Ολόκληρη η εκκλησία βέβαια έχει πανέμορφες τοιχογραφίες, στον νότιο τοίχο είναι οι ιστορίες του Μωυσή, στον βόρειο οι ιστορίες του Ιησού και στον τοίχο της Αγίας Τράπεζας βρίσκεται η γνωστή ‘‘ Ημέρα της Κρίσεως’’. Ό,τι και να πω δεν αρκεί για να περιγράψει την ομορφιά που έβπλεπαν τα μάτια μας..
Αφού λοιπόν τελειώσαμε με τα μουσεία πήγαμε και πάλι στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου , περάσαμε και πάλι τον έλεγχο και εκεί αφού κάναμε βόλτα στην όμορφη πλατεία του Αγίου Πέτρου με τις 284 στήλες που την περιβάλλουν, διαπιστώσαμε ότι κάποια τελετή γινόταν με τον Πάπα και θα μπορούσαν να μπουν στον ναό μόνο όσοι διέθεταν τα ‘‘ μαγικά ’’ κόκκινα χαρτάκια τα οποία ούτε και ξέραμε που είχαν προμηθευτεί οι υπόλοιποι. Όσο περιμέναμε στην ουρά είχα παρατηρήσει στα χέρια κάποιων αυτά τα χαρτάκια αλλά νόμιζα ότι τα είχαν μόνο τα γκρούπ και δεν είχα δώσει παραπάνω σημασία. Στην πλατεία είχαν στηθεί γιγαντοοθόνες για να παρακολουθήσουν την τελετή όσοι το ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν να μπουν στον ναό. Αφού δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο φύγαμε για να πάμε στο Castel Sant’ Angelo. Περπατήσαμε την Via della Conciliazione και φτάσαμε στην Ponte Sant’Angelo, μία πολύ όμορφη γεφυρούλα στολισμένη με αγάλματα. Εκεί ήταν και η πρώτη φορά που χαζέψαμε τον Τίβερη, βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και συνεχίσαμε για να μπούμε στο κάστρο. Πληρώσαμε 7 Ε είσοδο και οι δύο μαζί καθώς ήταν λίγες μετά του Αγίου Βαλεντίνου και είχαν αφήσει την προσφορά που είχαν τότε για ζευγάρια και έμπαιναν και οι δύο στην τιμή του ενός! Απ’ έξω μπορώ να πω ότι μας άρεσε περισσότερο απ’ότι στο εσωτερικό, εξωτερικά φαίνεται πιο εντυπωσιακό ενώ μέσα δεν έχει και πολλά πράγματα να δεις εκτός από τους χώρους που είχε και αρχικά το κάστρο. Σου προσφέρει όμως πολύ όμορφη θέα της πόλης και του Τίβερη τόσο από τους διαδρόμους του, όσο και από την κορυφή του κυρίως που είναι ψιλότερα και βρίσκεται το άγαλμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ. Έπειτα κάτσαμε στο bar που υπάρχει στο κάστρο για να τσιμπήσουμε κάτι πρόχειρο μιας και ήμασταν αρκετά κουρασμένοι και δεν προβλεπόταν να φάμε κανονικό γεύμα. Δυστυχώς κάτσαμε μέσα γιατί είχε αρκετό κόσμο και είχαν πιάσει τα έξω τραπέζια που έχουν πολύ όμορφη θέα.. Μετά το φαγητό και αφού ξεκουράσαμε για λίγο τα πόδια μας γυρνάμε και πάλι στον Άγιο Πέτρο μήπως και καταφέρναμε να τον δούμε αυτή τη φορά, αλλά πού; Ο Πάπας δεν έλεγε να φύγει από εκεί, αλλά εμείς έπρεπε να πάμε να ξεκουραστούμε επιτέλους γιατί ήμασταν από τα ξημερώματα στο πόδι και έτσι πήραμε το μετρό και το δρόμο για το ξενοδοχείο μας. Κάναμε ένα μπανάκι ξαπλώσαμε για 1μιση ωρίτσα και σηκωθήκαμε, χωρίς να έχουμε ξεκουραστεί ιδιαίτερα, καθώς είχε και άλλα πράγματα το πρόγραμμα για να δούμε σήμερα.
Πήραμε για ακόμα μία φορά το μετρό ( τα έβγαλε τα λεφτά της η Roma Pass)και κατεβήκαμε στην στάση Circo Massimo της μπλε γραμμής, περπατήσαμε κατά μήκος του παλιού Ιπποδρόμου που τώρα πια είναι απλά ένα άδειο πάρκο που κάνουν τη βόλτα τους άνθρωποι και σκύλοι και φτάσαμε στην Santa Maria in Cosmedin που λόγο ώρας δεν ήταν ανοιχτή για να μπούμε και βγάλαμε μόνο κάποιες φωτογραφίες το Mouth of Truth έξω από τα κάγκελα. Συνεχίζουμε και πάμε στην Αψίδα του Ιανού που κατά τον Μεσαίωνα ήταν η βάση ενός οχυρού. Από εκεί προχωράμε για το Πάνθεον στο οποίο είχαμε προγραμματίσει να πάμε όσο θα ήταν ακόμα ανοιχτό. Άλλο ένα διάσημο μνημείο είχαμε μπροστά μας και δεν χάσαμε χρόνο, μπαίνουμε κατ’ ευθείαν μέσα. Θαυμάσαμε το oculus, το τεράστιο άνοιγμα στην μέση του τρούλου, είδαμε τους τάφους των βασιλιάδων Βίκτωρα Εμμανουήλ ΙΙ και Ουμπέρτο Ι χαζέψαμε για λίγη ώρα τον ναό αφού κάτσαμε για να ξεκουραστούμε λίγο και βγήκαμε στην πλατεία έξω από αυτό για να δούμε το σιντριβάνι και να βγάλουμε φωτό. Επόμενη στάση μας ήταν η εκκλησία Maddalena την οποία έχω στην νούμερο ένα θέση των εκκλησιών που μου άρεσαν εξωτερικά. Έχει πολλές καμπύλες γραμμές που την κάνουν ξεχωριστή σε σχέση με τις υπόλοιπες κατά την δική μου γνώμη, μου άρεσε πάρα πολύ και αφού ήταν ανοιχτή μπήκαμε να την δούμε και μέσα, όμορφη εκκλησία όπως και όλες οι καθολικές άλλωστε. Φεύγουμε από εκεί και συνεχίζουμε για την Piazza Montecitorio με τον ομώνυμο οβελίσκο στο κέντρο της. Φωτογραφίες και φεύγουμε. Χανόμαστε στα πανέμορφα δρομάκια της Ρώμης (σε κάποιον δρόμο τον οποίο δυστυχώς δεν θυμάμαι ανακάλυψα ένα πολύ πρωτότυπο μαγαζί, το Bertolucci, με ξύλινα παιχνίδια, ό,τι καλύτερο για δώρα σε παιδιά) και περνάμε από τον Ναό του Αδριανού που σήμερα στεγάζει το Χρηματιστήριο της Ρώμης. Προχωράμε για να φτάσουμε στην εκκλησία Sant’ Ignazio di Loyola που ήταν κλειστή και την είδαμε μόνο απ’έξω, είδαμε και την ομώνυμη πλατεία και συνεχίζουμε το περπάτημα στα στενά της πόλης κατά τη διάρκεια του οποίου είδαμε ένα μαρμάρινο πόδι, που ανήκε προφανώς σε κάποιο από τα τεράστια αγάλματα τα οποία υπήρχαν κατά το Μεσαίωνα και τμήματα αυτών βρίσκονται σκορπισμένα σήμερα σε διάφορα σημεία της πόλης. Φτάνουμε στην Santa Maria Sopra Minerva την οποία είδαμε μόνο απ’έξω και είδαμε τον ομώνυμο οβελίσκο που βρίσκεται έξω από αυτήν. Στο πρόγραμμα ακολουθούσε η Piazza Navona και αν και ήμασταν λιώμα από τον τόσο ποδαρόδρομο αποφασίσαμε να πάμε γιατί ξέραμε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να την δούμε άλλη στιγμή αφού οι μέρες αποδείχτηκαν ελάχιστες για την Ρώμη τελικά.
Φτάνουμε τελικά στην Piazza Navona. Με την πρώτη ματιά φαίνεται ότι είναι μία εντυπωσιακή πλατεία με πολλά μπαρόκ αξιοθέατα. Είδαμε την Sant’ Agnese in Agone και τα τρία υπέροχα σιντριβάνια – Fontana dei Quattro Fuimi , Fontana di Nettuno και την αγαπημένη μου Fontana del Moro - που στολίζουν την πλατεία και τις δίνουν μία πολλή ευχάριστη και ρομαντική ατμόσφαιρα.. Χαζέψαμε για λίγη ώρα στην πλατεία με όση αντοχή μας είχε μείνει, χαζέψαμε τους πλανόδιους καλλιτέχνες σε έναν από τους οποίους φτιάξαμε τις καρικατούρες μας και φύγαμε για να επιστρέψουμε στο Πάνθεον που είχαμε δει κάποια ωραία εστιατόρια για να φάμε κάτι. Στον δρόμο μας είδαμε το Pasquino, ένα τραχύ κομμάτι μάρμαρο και το μοναδικό που έχει απομείνει από μία σειρά ελληνιστικών αγαλμάτων. Επί χρόνια δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία πέτρα που το 1501 τοποθετήθηκε σε αυτή τη γωνία δίπλα στο μαγαζί ενός αθυρόστομου μπαλωματή που ονομαζόταν Πασκουίνο και λόγω του ότι εκείνη την εποχή δεν επιτρεπόταν η ελεύθερη έκφραση του λόγου, ο Πασκουίνο άρχισε να γράφει σατιρικά σημειώματα τα οποία κολλούσε πάνω στο άγαλμα και το ίδιο έκαναν μετά και άλλοι αγανακτισμένοι πολίτες με αποτέλεσμα διάφορα αγάλματα της πόλης να αρχίσουν να ‘‘μιλούν’’. Επίσης είδαμε τον πύργο με το ρολόι τον οποίο έχτισε ο Μπορομίνι για να διακοσμήσει μία γωνία της Μονής των Ορατοριανών. Όταν φτάσαμε στο Πάνθεον και αφού είχαμε πεθάνει από την πείνα, κάτσαμε σε ένα ωραίο εστιατόριο επάνω στην πλατεία ακριβώς που είχε έξω τραπεζάκια και σόμπες καθώς είχε λίγο κρύο και είχαμε είδη παγώσει αρκετά τόση ώρα στον δρόμο, και φάγαμε από μία ωραιότατη ιταλική πίτσα.. Ήταν η πρώτη στιγμή του ταξιδιού μας που κάτσαμε να χαλαρώσουμε χωρίς να μας νοιάζει η ώρα. Εδώ να πω ότι μας είχε χαλάσει λίγο η διάθεση, όπως και την επόμενη μέρα, κυρίως του φίλου μου, ο οποίος ήθελε ο άνθρωπος να συνδυάσει αξιοθέατα αλλά και λίγη χαλάρωση, αλλά εγώ από την άλλα δεν δεχόμουν να σταματήσουμε αν δεν βλέπαμε όσα είχα στο πρόγραμμα με αποτέλεσμα να του το βγάλω από την μύτη λίγο το ταξιδάκι.. Εκείνη τη στιγμή πάντως τα είχαμε ξεχάσει όλα.. Βρισκόμασταν να τρώμε έξω από το Πάνθεον σε μία πανέμορφη ατμόσφαιρα και να συζητάμε τα όσα είχαμε περάσει μέσα στη μέρα. Όταν τελειώσαμε το φαγητό πήραμε το μετρό και συρθήκαμε σαν κινούμενα πτώματα μέχρι το ξενοδοχείο μας. Αλλάξαμε και πέσαμε για ύπνο. Η δεύτερη μέρα του ταξιδιού μας είχε φτάσει στο τέλος της. Η κούραση δεν μας άφηνε να σκεφτούμε τις όμορφες εικόνες που είχαμε δει σήμερα και ο Μορφέας μας πήρε γρήγορα στην αγκαλιά του..

 

[mariaj]

echo2011 δεν μπορείς να φανταστείς περπάτημα.. ΤΟ περπάτημα ρίξαμε! Είχα διαβάσει από ιστορίες μελών ότι θέλει περπάτημα η Ρώμη αλλά δεν είχα φανταστεί πόσο

 

[mariaj]

Η Santa Maria Maggiore

 

[Samion]

Σταματήσαμε σε ένα μαγαζί πολύ κοντά στα μουσεία του Βατικανού που νομίζαμε ότι πούλαγε πίτσα αλλά τελικά ήταν κάτι σαν λεπτή ζύμη με ντομάτα από πάνω όπως πήρα εγώ ή με αλάτι μόνο όπως πήρε ο φίλος μου, δεν ξέρω πως τα λένε ..

Pizza bianca In Rome, the term pizza bianca refers to a type of bread topped with olive oil, salt and, occasionally, rosemary sprigs.
Focaccia - Wikipedia, the free encyclopedia
Pizza - Wikipedia, the free encyclopedia

 

[mariaj]

Pizza bianca In Rome, the term pizza bianca refers to a type of bread topped with olive oil, salt and, occasionally, rosemary sprigs.
Focaccia - Wikipedia, the free encyclopedia
Pizza - Wikipedia, the free encyclopedia

Μπράβο Samion σωστά σε λένε γκουρού , έτσι θα λέγεται, είναι όπως το δείχνει στην φωτό του wikipedia αλλά το δικό μας ήταν με πολύ πιο λεπτή ζύμη. Μάλλον το ίδιο θα είναι αλλά ο καθένας θα την κάνει όσο χοντρή θέλει..

 

[Samion]

Μπράβο Samion σωστά σε λένε γκουρού , έτσι θα λέγεται, είναι όπως το δείχνει στην φωτό του wikipedia αλλά το δικό μας ήταν με πολύ πιο λεπτή ζύμη. Μάλλον το ίδιο θα είναι αλλά ο καθένας θα την κάνει όσο χοντρή θέλει..

στη wiki δεν εχει φωτο απο pizza bianca. ειναι από focaccia που στην υπόλοιπη Ιταλία είναι πιο χοντρή. αυτή που έφαγες λεγεται pizza rossa:

 

[mariaj]

Έφαγα ακριβώς αυτή που έχεις στην φωτό σου. Τώρα που τις ξεχώρισα στο μυαλό μου, την επόμενη φορά που θα πάω με το καλό θα ξέρω τί να ζητήσω

 

[mariaj]

Ημέρα Τρίτη (Κυριακή)

Μετά από 5 ώρες ύπνου, το ξυπνητήρι χτυπάει και πάλι στις 6 παρά τέταρτο. Ξυπνάμε, τα πόδια μας δεν έχουν ξεκουραστεί από την προηγούμενη μέρα, αλλά και για σήμερα το πρόγραμμα είχε πολλά πράγματα και αφού ετοιμαστήκαμε, χωρίς να πάρουμε πάλι πρωινό, φύγαμε από το δωμάτιο. Σήμερα θα ξεκινούσαμε με τον καθεδρικό ναό San Giovanni in Laterano. Φτάσαμε εκεί με το μετρό της κόκκινης γραμμής (Α). Εξωτερικά, την κορυφή του ναού κοσμούν αγάλματα τα οποία αναπαριστούν τον Χριστό με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή και τους 12 Αποστόλους. Είναι πολύ όμορφη εκκλησία, εντυπωσιακή τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Αυτή η βασιλική είναι και η επίσημη έδρα του Πάπα ως επισκόπου της Ρώμης και όχι το Βατικανό όπως νομίζουμε οι περισσότεροι.

Μετά τον ναό, είχαμε πει να πάμε να δούμε την βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό που δεν το είχαμε καταφέρει εχθές. Παίρνουμε λοιπόν και πάλι το μετρό και φτάνουμε Βατικανό. Περνάμε τον έλεγχο και μπαίνουμε στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, όπου πληροφορούμαστε ότι και σήμερα θα γινόταν η τελετή που υπήρχε και χθες με τον Πάπα και μετά τις 2 το μεσημέρι θα άνοιγε ο ναός σε όλους. Τι να κάνουμε; Όλο απογοήτευση φύγαμε και πάλι χωρίς να δούμε την εκκλησία. Δεν το χωρούσε το μυαλό μου, πάει λέω, θα φύγουμε από την Ρώμη χωρίς να δούμε τον Άγιο Πέτρο.. Ούτε τολμούσα να ζητήσω φυσικά από τον καλό μου να επιστρέψουμε κάποια άλλη ώρα που θα μπορούσαμε να μπούμε μέσα, αφού τον είχα ξεπατώσει τις 2 προηγούμενες μέρες. Όλος περιέργως όμως μου το πρότεινε ο ίδιος. Τι; Θα φύγουμε χωρίς να μπούμε μέσα; Τόσες φορές ήρθαμε μέχρι εδώ και δεν θα τον δούμε τελικά; Θα γυρίσουμε αργότερα μου λέει. Πάλι καλά λέω εγώ από μέσα μου!
Μετά το Βατικανό σειρά είχε το Κολοσσαίο. Παίρνουμε το μέτρο και κατεβαίνουμε στην στάση Colosseo της μπλε (Β) γραμμής. Αφού είχαμε την Roma Pass, δεν χρειαζόταν να περιμένουμε στην ουρά και μπαίνουμε κατ’ ευθείαν μέσα χωρίς να πληρώσουμε καθώς ήταν το πρώτο αξιοθέατο με είσοδο που μπαίναμε και μας το κάλυπτε η κάρτα. Μπαίνοντας, περιπλανηθήκαμε για λίγο στους διαδρόμους του αξιοθέατου, που έδιναν μία ωραία θέα της γύρω περιοχής και έπειτα βγήκαμε στα διαζώματα. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις από κοντά αυτό το παγκοσμίου φήμης αξιοθέατο, να βλέπεις πώς ήταν ο χώρος που γινόντουσαν οι αγώνες που απολάμβανε η αιμοχαρής ρωμαϊκή αυλή στην εποχή της παρακμής της.. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και αφού κάτσαμε κάποια ώρα εκεί φύγαμε για να το φωτογραφίσουμε και απ’έξω από την Piazza del Colosseo. Εκεί είδαμε και την Αψίδα του Κωνσταντίνου.

Επόμενη στάση μας ήταν το Palatino. Εκεί θαυμάσαμε ό,τι έχει απομείνει από το Domus Flavia, το Domus Augoustana και τον Ιππόδρομου του Δομιτιανού.
Κάναμε βόλτα στους Κήπους Φαρνέζε από όπου έχεις υπέροχη θέα προς την Ρωμαϊκή Αγορά. Μετά κατεβήκαμε προς την Ρωμαϊκή Αγορά, αξίζει πολύ μία επίσκεψη καθώς αυτό ήταν το κέντρο γύρω από το οποίο αναπτύχθηκε η αρχαία Ρώμη. Χτισμένη μέσα σε μία περίοδο 900 χρόνων, η Ρωμαϊκή Αγορά ήταν το εμπορικό, πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο της Ρώμης. Εκεί θαυμάσαμε την Αψίδα του Σεπτιμίου Σεβήρου, το Ναό του Κρόνου, την Curia, την Αψίδα του Τίτου, το Ναό της Αφροδίτης και της Ρώμης και πολλά άλλα μνημεία.

O Ιππόδρομος του Δομιτιανού στο Palatino

H Curia στην Ρωμαίκή Αγορα

Ο Ναός του Κρόνου στην Ρωμαϊκή Αγορά

Η Αψίδα του Τίτου στην Ρωμαίκή Αγορά

Αφού περάσαμε αρκετή ώρα εκεί, βγήκαμε από το Forum προς την μεριά του Καπιτωλίου. Πήγαμε στην Piazza del Campidoglio όπου χαζέψαμε εξωτερικά το Palazzo Nuovo και το Palazzo dei Conservatori και κατεβήκαμε απ’την Cordonata στην βάση της οποίας υπάρχουν δύο αιγυπτιακά λιοντάρια από γρανίτη και στην κορυφή της τα αγάλματα των Διόσκουρων. Φτάνοντας στην Piazza Venezia φωτογραφήσαμε την Santa Maria in Aracoeli καθώς δεν είχαμε χρόνο να την επισκεφτούμε εσωτερικά, και την σκάλα Αracoeli που αποτελείται από 124 μαρμάρινα σκαλοπάτια.

Σειρά είχε το μνημείο Vittorio Emanuele II. Aυτό το τεράστιο μνημείο δεν μπορεί να μην σου τραβήξει την προσοχή. Εξωτερικά το μνημείο κοσμούν 2 αγάλματα της Θεάς Βικτώρια που ιππεύει πάνω σε άρμα το οποίο σέρνουν 4 άλογα, το γλυπτό ιππασίας του Βίκτωρα Εμμανουήλ ΙΙ και ψιλοί κορινθιακοί κίονες. Εκεί βρίσκεται επίσης ο τάφος του Αγνώστου Στρατιώτη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εσωτερικά του μνημείου υπάρχει ένα μουσείο της ιταλικής επανένωσης το οποίο όμως δεν επισκεφτήκαμε και πήγαμε κατ’ ευθείαν στην κορυφή του που προσφέρει μία από τις ομορφότερες θέες της Ρώμης. Μετά από αρκετές φωτογραφίες φύγαμε, σταθήκαμε για λίγο στην Piazza Venezia που είδαμε εξωτερικά μόνο το Palazzo Venezia με το κεντρικό μπαλκόνι από όπου εκφωνούσε τους λόγους του ο Μουσολίνι και κατευθυνθήκαμε προς κάποια εστιατόρια που βρίσκονται απέναντι απ’την πλατεία για να φάμε κάτι. Εκεί δοκιμάσαμε μερικά γλυκάκια, μικρά σε μέγεθος, που δεν είχα ξαναφάει και μου άρεσαν αρκετά και πήρα και περίπου 15 κομμάτια για να φέρω πίσω στην Αθήνα στην τιμή των 18 Ε(!!)κόντεψα να πάθω συγκοπή, αλλά μια φορά ήμαστε στην Ρώμη λέω, χαλάλι.

Από εκεί πήραμε και πάλι το μετρό για το Βατικανό. Αυτή τη φορά ήμασταν τυχεροί, επιτέλους η εκκλησία ήταν ανοιχτή για το κοινό. Μπήκαμε κι εμείς λοιπόν στην ουρά, που αν και μεγάλη, έφτασε γρήγορα η σειρά μας και ευτυχώς γιατί η μέρα ήταν βροχερή.. Πήγαμε πρώτα να ανέβουμε στον τρούλο για την θέα. Πληρώσαμε 7 Ε έκαστος για να ανέβουμε με ασανσέρ μέχρι ένα σημείο και να περπατήσουμε τα λιγότερα σκαλιά. Ανεβαίνοντας βλέπαμε σε κάποιο σημείο το εσωτερικό του ναού. Οι σκάλες προς το τέλος κυρίως γινόντουσαν όλο και πιο στενές. Σε κάποια στιγμή ο τοίχος δεξιά και αριστερά μου ήταν ασφυκτικά στενός και σε συνδυασμό μα την κλειστοφοβία που έχω ήμουν στα πρόθυρα πανικού.. Δεν θα έχανα με τίποτα όμως την θέα, που όλοι έλεγαν ότι άξιζε. Πόσο δίκιο είχαν.. Όταν φτάσαμε στην κορυφή επιτέλους, αυτό που αντικρίσαμε μας αποζημίωσε πλήρως. Όλη η Ρώμη ήταν στα πόδια μας.. Η πλατεία του Αγίου Πέτρου ήταν απλωμένη μπροστά μας και ακολουθούσαν όλα τα υπόλοιπα. Το μάτι μας έβλεπε μακριά αν και ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος εκείνη τη στιγμή. Από εκεί μπορούσαμε να δούμε και τους κήπους του Βατικανού, οι οποίοι φαινόντουσαν πολλοί εντυπωσιακοί, με μία πολύ όμορφη κρήνη ανάμεσά τους. Στους κήπους μπορείς να μπεις μόνο με οργανωμένη ξενάγηση και έχει ξεχωριστό εισιτήριο από τα μουσεία του Βατικανού, γι’αυτό και δεν είχαμε βγάλει εισιτήριο. Την επόμενη φορά που θα πάω ίσως τους επισκεφτώ. Αφού κατεβήκαμε απ΄τον τρούλο, μπήκαμε στο εσωτερικό της βασιλικής. Είναι πολύ μεγάλος ο ναός με τον βωμό να δεσπόζει στη μέση του και πολλά αγάλματα Αγίων να την στολίζουν παντού. Υπήρχαν και κάποια εξομολογητήρια και τάφοι. Εκεί υπάρχει και η διάσημη ‘‘Πιετά’’ του Μιχαήλ Άγγελου την οποία όμως δεν είδαμε καθώς ξεχαστήκαμε απ΄την κούρασή μας.. Μετά τον ναό πήγαμε να αγοράσουμε κάποια ακόμα σουβενίρ μιας και τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά εκεί τριγύρω αν και Κυριακή. Βρήκα ένα ωραίο μαγαζάκι που ονομαζόταν Castroni, στην Via Ottaviano 55, το οποίο έχει πολλά πραγματάκια μέσα από ποτά, μπισκότα, ζυμαρικά, μέχρι σοκολάτες. Όποιος περνάει από εκεί αξίζει να ρίξει μία ματιά. Στον δρόμο είδαμε κομφετί αφού ήταν η Κυριακή της Αποκριάς και προφανώς είχαν γίνει κάποιες εκδηλώσεις στους δρόμους νωρίτερα. Ήμασταν από πολύ νωρίς στο πόδι όμως και θέλαμε οπωσδήποτε να ξεκουραστούμε για λίγο, έτσι πήραμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο. Κάναμε ένα μπανάκι και ξαπλώσαμε για 1 ωρίτσα καθώς το απόγευμα είχε συνέχεια το πρόγραμμα..

Κατά τις 6μιση φεύγουμε από το δωμάτιό μας και με το μετρό πάμε στην στάση Circo Massimo. Από εκεί το κόβουμε με τα πόδια προς την Πλατεία των Ιπποτών της Μάλτας για να δούμε στον αριθμό 3 , στο κοινόβιό τους, την μπρούτζινη κλειδαρότρυπα μέσα από την οποία βλέπεις τον Άγιο Πέτρο. Λόγω ώρας και αφού είχε σκοτεινίασει πίστευα ότι δεν θα καταφέρναμε να δούμε τίποτα. Κι όμως μόλις κοιτάξαμε μέσα από την κλειδαρότρυπα αντικρίσαμε τον Τρούλο του Αγίου Πέτρου φωτισμένο! Δεν φαινόταν τίποτα άλλο τριγύρω παρά μόνο κατ’ ευθείαν ο Άγιος Πέτρος!! Τι πρωτότυπη εικόνα!
Από εκεί, σειρά είχε η περιοχή του Trastevere. Πήγαμε με τα πόδια έως εκεί και περπατήσαμε κατά μήκος του Τίβερη. Ήταν πολύ ρομαντικά όλα, το ποτάμι και όλα τριγύρω φωτισμένα.. Περάσαμε και από την Ponte Rotto, μία κατεστραμμένη αψίδα πάνω στον Τίβερη, και το νησί Tiberina στο οποίο όμως δεν περάσαμε την γεφυρούλα για να πάμε και συνεχίσαμε μέχρι την Santa Maria in Trastavere. Την είδαμε μόνο εξωτερικά αφού ήταν κλειστή καθώς και το ομώνυμο σιντριβάνι που είναι έξω από αυτήν. Στον δρόμο προς την εκκλησία κοιτάζαμε να δούμε σε ποιο εστιατόριο θα καθόμασταν μετά για φαγητό και έτσι γυρνώντας κάτσαμε σε ένα που ονομαζόταν ‘‘Osteria Romana’’. Μέσα είχε κόσμο, όχι πολύ όμως, και οι περισσότεροι ήταν ντόπιοι γι’ αυτό και αποφασίσαμε να φάμε εκεί. Εγώ πήρα για άλλη μία φορά μακαρονάδα και ο φίλος μου καλτσόνε. Στο τέλος όμως της βραδιάς είχε ένα θέμα με το στομάχι του και δεν ξέρουμε να έφταιγε τελικά το φαγητό ή κάτι άλλο.. Μετά το φαγητό πήγαμε να δούμε την Piazza Belli, μία πολύ μικρή πλατεία που έχει το άγαλμα ενός ποιητή και μία κρήνη γύρω του. Λίγο πιο μακριά από αυτήν μπορούσαμε να διακρίνουμε τον Torre dell’ Anguillara, τον μοναδικό μεσαιωνικό πύργο που σώζεται από τους πολλούς που υπήρχαν παλιά.

Ο τρούλος του Αγίου Πέτρου μέσα από την κλειδαρότρυπα στην Πλατεία των Ιπποτών της Μάλτας

H Ponte Rotto

H Santa Maria in Trastevere

H Piazza Belli

Εδώ να προσθέσω ότι το προηγούμενο βράδυ μετά το Πάνθεον είχαμε πάει στην Fontana di Trevi. Σήμερα όμως ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην πόλη και θέλαμε να την δούμε ακόμα μία φορά πριν φύγουμε. Δεν είχαμε άλλες αντοχές όμως για άλλο περπάτημα και αφού απείχε αρκετά από εκεί, αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί. Πάνω ακριβώς στην πλατεία είχε πιάτσα ταξί και εμείς πριν τη δούμε ψάχναμε γύρω γύρω μήπως περάσει κανένα από εκεί σαν χαζά.. Ρωτήσαμε σε ένα ταξί πόσο θα μας κόστιζε για να μας πάει μέχρι την Trevi και αφού μας είπε 9 Ε μπήκαμε για να μας πάει. Ο φίλος μου δεν ξέρω πως του ήρθε και έκατσε μπροστά ενώ εγώ έκατσα μόνη μου πίσω. Δεν είχα παρατηρήσει όμως ότι το συγκεκριμένο ταξί δεν είχε τις κλασσικές πόρτες αλλά συρόμενες και έτσι εγώ μπαίνοντας, προφανώς δεν την είχα πιάσει σωστά για να την κλείσω με αποτέλεσμα η πόρτα να μην κλείσει. Δεν πρόλαβα να το πω και ο ταξιτζής είχε είδη ξεκινήσει, έκανα προσπάθεια να την κλείσω αλλά πού; Καθώς το ταξί προχωρούσε ο αέρας άνοιγε κι άλλο την πόρτα κι εμένα μου ήταν αδύνατο να την κλείσω πια. Το λέω στον ταξιτζή ο οποίος δεν πρέπει να καταλάβαινε και πολλά αγγλικά και μου έλεγε συνέχεια it’s ok - it’s ok. Σε κάποια φάση κάνει ένα απότομο φρενάρισμα σε ένα φανάρι για να δώσει ώθηση στην πόρτα μήπως κλείσει. Η πόρτα δεν έκλεισε και εγώ πάλι λίγο έλειψε να κολλήσω την μούρη μου στο κάθισμά του.. Μία φορά είπαμε κι εμείς να πάρουμε ταξί για να απολαύσουμε την βόλτα μας και κοντεύω να σκοτωθώ έλεγα στον φίλο μου, ο οποίος δεν ήξερε τι να κάνει για να με βοηθήσει.. Σε όλη την διαδρομή εγώ έμεινα γαντζωμένη ,χωρίς ζώνη, πάνω στην πόρτα, η οποία ήταν ανοιχτή μέχρι τη μέση, για να μην ανοίξει κι άλλο και αδειαστώ σε κανένα πεζοδρόμιο.. Η διαδρομή πρέπει να ήταν 10 λεπτά αλλά εμένα μου φάνηκε μία ώρα.. Μόλις η ‘‘διαδρομή του τρόμου’’ έφτασε στο τέλος της και κατέβηκα μου ερχόταν να πέσω στα γόνατα και να φιλήσω το πάτωμα από την χαρά μου που έφτασα ζωντανή.. Μετά από αυτή την νίλα απλά κάτσαμε στα σκαλάκια γύρω από την Fontana di Trevi και χαλαρώσαμε. Ήταν η τελευταία μας νύχτα στην Ρώμη.. Οι 3 μέρες του ταξιδιού μας είχαν περάσει αέρας.. Πόσα καινούργια πράγματα είχαμε δει; Πόσες όμορφες εικόνες; Όλα αυτά τελείωναν απόψε, εδώ, μπροστά στην Fontana di Trevi που ήταν το τελευταίο πράγμα που είδαμε στην Ρώμη.. Κάτσαμε εκεί για κανένα μισάωρο, ήταν πολύ όμορφα, ο κόσμος ήταν λίγος λόγω ώρας και αυτό το υπέροχο , τεράστιο σιντριβάνι δεν χορταίναμε να το χαζεύουμε. Ήταν σαν βγαλμένο από παραμύθι εκείνο το μέρος και τόσο ρομαντικό.. Βγάλαμε τις τελευταίες φωτογραφίες μας, ήταν ώρα να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας και αυτό κάναμε. Το τελευταίο βράδυ του ταξιδιού μας είχε φτάσει στο τέλος του, ο χρόνος δεν σταματούσε και εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό.. Γυρίσαμε στο δωμάτιό μας, κάναμε ένα μπάνιο, μαζέψαμε τα πράγματά μας και γεμάτοι εικόνες απ’την ημέρα που είχαμε ζήσει πέσαμε για ύπνο.