psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.650
- Likes
- 51.377
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Ημέρα τρίτη συνέχεια – Βόλτες, φαγητό & μπύρες ως την αναχώρηση
Εξερευνήσαμε λίγο το κομμάτι sector 3, όπου με δυσκολία κρατηθήκαμε με το Νίκο να μη μπούμε στην Ιρλανδική μπυραρία που βρέθηκε μπροστά μας:
Έτσι συνεχίσαμε τη διαδρομή μας προς τη συνοικία ‘’Lipscani’’ όπως ονομάζεται το ιστορικό κέντρο με τα όμορφα κτήρια και τα πλακόστρωτα δρομάκια του:
Λίγα μέτρα μετά μπαίναμε στο πεζόδρομο της Strada Franceză ΄έχοντας στο βάθος την εκκλησία ‘’Biserica Sfântul Anton’’
φτάνοντας στο κτήριο του παλιού δικαστηρίου που ήταν ανοιχτό εκείνη τη ώρα, φωτογραφίζοντας τη προτομή του Vlad Dracula υπό το φως της ημέρας:
Οι ιστορίες για τον Βλαντ το Παλουκωτή ή απλά Κόμη Δράκουλα, του πολύ σημαντικού αυτού ηγεμόνα της Βλαχίας, ιστορικής περιοχής της σημερινής Ρουμανίας, αποδίδονται σε προϊόν μυθοπλασίας. Για αιώνες τώρα ο θρύλος που τον ακολουθεί είναι ότι για να διατηρηθεί νέος έπινε το αίμα παρθένων κοριτσιών. Στη πραγματικότητα έχει συνδεθεί με τους βρικόλακες λόγω των απάνθρωπων μεθόδων που χρησιμοποιούσε στους αιχμαλώτους του, με αποτέλεσμα να αποτελεί για αιώνες (έως και σήμερα) πηγή έμπνευσης ιστοριών τρόμου και θρίλερ.
Συνεχίσαμε να περπατάμε στα όμορφα στενά του κέντρου:
Ο κόσμος πλέον καθόταν έξω, μιας και οι καιρικές συνθήκες είχαν βελτιωθεί αισθητά:
Στο δρόμο μας συναντήσαμε το μουσείο της Ρουμάνικης ιστορίας ‘’Muzeul Național de Istorie a României Bucureşti’’ χωρίς να κάνουμε στάση:
Ήταν θαυμάσιες οι εικόνες του παλιού κέντρου:
Στρίψαμε αντίθετα προς την ‘’Strada Stavropoleos’’
Συναντώντας τον ομώνυμο ναό ‘’Biserica Stavropoleos’’ μνημείο ελληνικού ενδιαφέροντος, αφιερωμένο στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ:
Ο Ναός θεμελιώθηκε το 1724, επί των ημερών του Νικόλαου Μαυροκορδάτου από Έλληνα μοναχό και αποτελεί μνημείο πλέον της Unesco :
Θαυμάσαμε το πολύ όμορφο πραγματικά μνημείο και το πεζόδρομο που το φιλοξενεί:
Συνεχίζοντας λίγα μέτρα πιο κάτω καθώς η πείνα είχε κάνει ώρα πριν την εμφάνιση της:
Σταθήκαμε πολύ τυχεροί, καθώς ρωτώντας στη πόρτα του ‘’Caru' cu Bere’’ βρήκαμε ένα τραπέζι με περιορισμένο όμως χρονικό περιθώριο μιας και κανονικά συνίσταται η κράτηση δύο μέρες πριν!
Είναι από τα σημεία που δε πρέπει να παραλείψει κανείς κατά την επίσκεψη του στο Βουκουρέστι, καθώς και η δική μου ενημέρωση από φίλους και γνωστούς συμπεριλάμβανε οπωσδήποτε το συγκεκριμένο restaurant.
To Caru’ cu Bere είναι ένας επιβλητικός και πανέμορφος χώρος ο οποίος άνοιξε αρχικά ως ζυθοποιείο το 1879. Η διακόσμηση του είναι σε έντονο γοτθικό στιλ αναγέννησης και αποτελεί από μόνο του αξιοθέατο, πέρα από εστιατόριο.
Το προσωπικό σερβίρει τα εκλεκτά πιάτα και τις μπύρες, σε συνδυασμό με Ρουμάνικα βιολιά και χορευτές με τις παραδοσιακές στολές που λικνίζονται στους ρυθμούς τους, κάτι που μπορεί να πετύχει κανείς ορισμένες ώρες της ημέρας. Δοκίμασα σούπα με φασόλια και καπνιστό χοιρινό, σερβιρισμένη μέσα σε στρογγυλή φρατζόλα ψωμιού, πιάτο που με ξετρέλανε!
Περιττό να αναφέρω και πάλι έχοντας πλέον την εμπειρία ότι η επίσκεψη εκεί επιβάλλεται, στη περίπτωση που βρεθείτε στο Βουκουρέστι. Σπάνια μιλάω για φαγητό στις ιστορίες μου ωστόσο το συγκεκριμένο μέρος συνιστά κάτι πολύ ξεχωριστό, πέρα από το εξαιρετικό φαγητό του.
Βγήκαμε και πάλι στους δρόμους του κέντρου και την οδό Σταυρουπόλεως λίγα λεπτά πριν τις επτά, ενώ το σκοτάδι είχε πέσει και της έδινε μια άλλη ομορφιά:
Προχωρήσαμε βολτάροντας και κάνοντας στάση για να σβήσουμε τη δίψα που μας έφερε το φαγητό σε ‘’La 100 de Beri’’ και ‘’Rocka Rolla’’ μιας και ο χρόνος το επέτρεπε.
Θαυμάσαμε το κτήριο της ‘’Banca Națională a României’’
Αλλά και το άγαλμα του οικονομολόγου ‘’Eugeniu Carada’’ στη συμβολή της ομώνυμης οδού και της ‘’Strada Lipscani’’
Επιστρέφοντας προς το σπίτι για ανασύνταξη και ξεκούραση, μιας και δεν είχαμε σκοπό να περάσουμε το τελευταίο βράδυ της εκδρομής μέσα.
Γύρω στις δώδεκα πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το ιστορικό κέντρο, ξεκινώντας από τα ροκάδικα – μπυραρίες ‘’Niște Domni și Fiii’’ & ‘’Fire Club’’ .
Συνεχίσαμε ακούγοντας δυνατές metal μουσικές στο ‘’Private Hell Rock Club’’ βλέποντας τους Ρουμάνους για άλλη μια βραδιά να μπαινοβγαίνουν ασταμάτητα, μιας και όπως είπα σε προηγούμενο κεφάλαιο το κάπνισμα απαγορεύεται αυστηρά.
Η τελευταία στάση της βραδιάς έγινε σε ένα «γνώριμο» χώρο, που εκείνη την ώρα (γύρω στις τρεις) έσφυζε από ζωή και κόσμο. Η αναμονή στην ουρά, η παραγγελία φαγητού στα Ελληνικά παρακαλώ, η συνοδεία ρετσίνας μαζί με το πιτόγυρο, οι κιτσάτη διακόσμηση, με έκανε να αισθάνομαι σα να είμαι στη πόλη μου. Δε το πιστεύετε;
Ήταν ένα πολύ ωραίο κλείσιμο στη νύχτα του Βουκουρεστίου, η οποία ολοκληρώθηκε με μια μπύρα στο χέρι και μια φωτογραφία σε κάτι σαν μεγάλο ενυδρείο σε ένα στενάκι της παλιάς πόλης:
Η μπυροποσία συνεχίστηκε για μια ακόμα βραδιά στο σπίτι όπου φτάσαμε λίγο μετά τις τέσσερις το ξημέρωμα.
Η επόμενη μέρα δεν είχε να προσφέρει τίποτε άλλο, καθώς το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο, προκειμένου να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Η πτήση αναχώρησε νωρίς το μεσημέρι, αφήνοντας πίσω μας το Βουκουρέστι με όμορφα συναισθήματα:
Ανεβήκαμε πάνω απ’ τα σύννεφα βλέποντας επιτέλους ήλιο, νιώθοντας ωραία παρόλο που η εκδρομή είχε φτάσει στο τέλος της:
Μια ακόμα ωραία εκδρομή με βαλκανικό άρωμα.
Ραντεβού στην επόμενη!
Εξερευνήσαμε λίγο το κομμάτι sector 3, όπου με δυσκολία κρατηθήκαμε με το Νίκο να μη μπούμε στην Ιρλανδική μπυραρία που βρέθηκε μπροστά μας:
Έτσι συνεχίσαμε τη διαδρομή μας προς τη συνοικία ‘’Lipscani’’ όπως ονομάζεται το ιστορικό κέντρο με τα όμορφα κτήρια και τα πλακόστρωτα δρομάκια του:
Λίγα μέτρα μετά μπαίναμε στο πεζόδρομο της Strada Franceză ΄έχοντας στο βάθος την εκκλησία ‘’Biserica Sfântul Anton’’
φτάνοντας στο κτήριο του παλιού δικαστηρίου που ήταν ανοιχτό εκείνη τη ώρα, φωτογραφίζοντας τη προτομή του Vlad Dracula υπό το φως της ημέρας:
Οι ιστορίες για τον Βλαντ το Παλουκωτή ή απλά Κόμη Δράκουλα, του πολύ σημαντικού αυτού ηγεμόνα της Βλαχίας, ιστορικής περιοχής της σημερινής Ρουμανίας, αποδίδονται σε προϊόν μυθοπλασίας. Για αιώνες τώρα ο θρύλος που τον ακολουθεί είναι ότι για να διατηρηθεί νέος έπινε το αίμα παρθένων κοριτσιών. Στη πραγματικότητα έχει συνδεθεί με τους βρικόλακες λόγω των απάνθρωπων μεθόδων που χρησιμοποιούσε στους αιχμαλώτους του, με αποτέλεσμα να αποτελεί για αιώνες (έως και σήμερα) πηγή έμπνευσης ιστοριών τρόμου και θρίλερ.
Συνεχίσαμε να περπατάμε στα όμορφα στενά του κέντρου:
Ο κόσμος πλέον καθόταν έξω, μιας και οι καιρικές συνθήκες είχαν βελτιωθεί αισθητά:
Στο δρόμο μας συναντήσαμε το μουσείο της Ρουμάνικης ιστορίας ‘’Muzeul Național de Istorie a României Bucureşti’’ χωρίς να κάνουμε στάση:
Ήταν θαυμάσιες οι εικόνες του παλιού κέντρου:
Στρίψαμε αντίθετα προς την ‘’Strada Stavropoleos’’
Συναντώντας τον ομώνυμο ναό ‘’Biserica Stavropoleos’’ μνημείο ελληνικού ενδιαφέροντος, αφιερωμένο στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ:
Ο Ναός θεμελιώθηκε το 1724, επί των ημερών του Νικόλαου Μαυροκορδάτου από Έλληνα μοναχό και αποτελεί μνημείο πλέον της Unesco :
Θαυμάσαμε το πολύ όμορφο πραγματικά μνημείο και το πεζόδρομο που το φιλοξενεί:
Συνεχίζοντας λίγα μέτρα πιο κάτω καθώς η πείνα είχε κάνει ώρα πριν την εμφάνιση της:
Σταθήκαμε πολύ τυχεροί, καθώς ρωτώντας στη πόρτα του ‘’Caru' cu Bere’’ βρήκαμε ένα τραπέζι με περιορισμένο όμως χρονικό περιθώριο μιας και κανονικά συνίσταται η κράτηση δύο μέρες πριν!
Είναι από τα σημεία που δε πρέπει να παραλείψει κανείς κατά την επίσκεψη του στο Βουκουρέστι, καθώς και η δική μου ενημέρωση από φίλους και γνωστούς συμπεριλάμβανε οπωσδήποτε το συγκεκριμένο restaurant.
To Caru’ cu Bere είναι ένας επιβλητικός και πανέμορφος χώρος ο οποίος άνοιξε αρχικά ως ζυθοποιείο το 1879. Η διακόσμηση του είναι σε έντονο γοτθικό στιλ αναγέννησης και αποτελεί από μόνο του αξιοθέατο, πέρα από εστιατόριο.
Το προσωπικό σερβίρει τα εκλεκτά πιάτα και τις μπύρες, σε συνδυασμό με Ρουμάνικα βιολιά και χορευτές με τις παραδοσιακές στολές που λικνίζονται στους ρυθμούς τους, κάτι που μπορεί να πετύχει κανείς ορισμένες ώρες της ημέρας. Δοκίμασα σούπα με φασόλια και καπνιστό χοιρινό, σερβιρισμένη μέσα σε στρογγυλή φρατζόλα ψωμιού, πιάτο που με ξετρέλανε!
Περιττό να αναφέρω και πάλι έχοντας πλέον την εμπειρία ότι η επίσκεψη εκεί επιβάλλεται, στη περίπτωση που βρεθείτε στο Βουκουρέστι. Σπάνια μιλάω για φαγητό στις ιστορίες μου ωστόσο το συγκεκριμένο μέρος συνιστά κάτι πολύ ξεχωριστό, πέρα από το εξαιρετικό φαγητό του.
Βγήκαμε και πάλι στους δρόμους του κέντρου και την οδό Σταυρουπόλεως λίγα λεπτά πριν τις επτά, ενώ το σκοτάδι είχε πέσει και της έδινε μια άλλη ομορφιά:
Προχωρήσαμε βολτάροντας και κάνοντας στάση για να σβήσουμε τη δίψα που μας έφερε το φαγητό σε ‘’La 100 de Beri’’ και ‘’Rocka Rolla’’ μιας και ο χρόνος το επέτρεπε.
Θαυμάσαμε το κτήριο της ‘’Banca Națională a României’’
Αλλά και το άγαλμα του οικονομολόγου ‘’Eugeniu Carada’’ στη συμβολή της ομώνυμης οδού και της ‘’Strada Lipscani’’
Επιστρέφοντας προς το σπίτι για ανασύνταξη και ξεκούραση, μιας και δεν είχαμε σκοπό να περάσουμε το τελευταίο βράδυ της εκδρομής μέσα.
Γύρω στις δώδεκα πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς το ιστορικό κέντρο, ξεκινώντας από τα ροκάδικα – μπυραρίες ‘’Niște Domni și Fiii’’ & ‘’Fire Club’’ .
Συνεχίσαμε ακούγοντας δυνατές metal μουσικές στο ‘’Private Hell Rock Club’’ βλέποντας τους Ρουμάνους για άλλη μια βραδιά να μπαινοβγαίνουν ασταμάτητα, μιας και όπως είπα σε προηγούμενο κεφάλαιο το κάπνισμα απαγορεύεται αυστηρά.
Η τελευταία στάση της βραδιάς έγινε σε ένα «γνώριμο» χώρο, που εκείνη την ώρα (γύρω στις τρεις) έσφυζε από ζωή και κόσμο. Η αναμονή στην ουρά, η παραγγελία φαγητού στα Ελληνικά παρακαλώ, η συνοδεία ρετσίνας μαζί με το πιτόγυρο, οι κιτσάτη διακόσμηση, με έκανε να αισθάνομαι σα να είμαι στη πόλη μου. Δε το πιστεύετε;
Ήταν ένα πολύ ωραίο κλείσιμο στη νύχτα του Βουκουρεστίου, η οποία ολοκληρώθηκε με μια μπύρα στο χέρι και μια φωτογραφία σε κάτι σαν μεγάλο ενυδρείο σε ένα στενάκι της παλιάς πόλης:
Η μπυροποσία συνεχίστηκε για μια ακόμα βραδιά στο σπίτι όπου φτάσαμε λίγο μετά τις τέσσερις το ξημέρωμα.
Η επόμενη μέρα δεν είχε να προσφέρει τίποτε άλλο, καθώς το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να πάρουμε το λεωφορείο για το αεροδρόμιο, προκειμένου να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Η πτήση αναχώρησε νωρίς το μεσημέρι, αφήνοντας πίσω μας το Βουκουρέστι με όμορφα συναισθήματα:
Ανεβήκαμε πάνω απ’ τα σύννεφα βλέποντας επιτέλους ήλιο, νιώθοντας ωραία παρόλο που η εκδρομή είχε φτάσει στο τέλος της:
Μια ακόμα ωραία εκδρομή με βαλκανικό άρωμα.
Ραντεβού στην επόμενη!
Last edited:
