Ρουμανία 28η στο Βουκουρέστι; Γιατί όχι;

[psilos3]

28η στο Βουκουρέστι; Γιατί όχι;


​

Βράδυ 14ης Αυγούστου, Πλάτανος, Λέρος.

Βεράντα με θέα το υπέροχο φωταγωγημένο κάστρο του Παντελίου, εκλεκτή ρεμπέτικη μουσική, ουίσκάκι & ξηροκάρπιο, όλα αυτά λίγο πριν τη νυχτερινή μας έξοδο στο μετέπειτα αγαπημένο μας μπαρ. Ώρα -αν μη τι άλλο- κατάλληλη για συζητήσεις και για σχεδιασμό!

- Φίλε το βρίσκω κάτω από 60€ μονή διαδρομή, τι να κάνω, να το τσούξω;

- Περίμενε λίγο ακόμα να οργανωθεί η παρέα, γιατί εμείς λέμε να πάμε καμιά βδομάδα.

- Εντάξει, κλείστε εσείς και κανονίστε να βρίσκεστε Βουκουρέστι την 26η που λέω να έρθω εγώ, εκμεταλλευόμενος την αργία στη Θεσσαλονίκη.

-Τέλεια φίλε, οργανωνόμαστε.

Κάπως έτσι συμφωνήθηκε και κλείστηκε σχεδόν μία ακόμη εκδρομή, με συνοπτικές διαδικασίες, επιστρέφοντας τη σκέψη μας στα πάντοτε δελεαστικά Βαλκάνια.

Το Βουκουρέστι ήταν μια περιοχή για την οποία είχα ακούσει ουκ ολίγα, κυρίως από ένα γείτονα και φίλο που μένει εκεί λόγω δουλειάς περισσότερο από δέκα χρόνια, ένα συνεργάτη από την εταιρεία ο οποίος επίσης μένει μόνιμα στη πόλη, αλλά και από ένα φίλο που πηγαινοέρχεται τα τελευταία χρόνια για πολλούς λόγους, προσωπικούς και μη, οπότε ανυπομονούσα να το γνωρίσω.

Ήταν πλέον έκδηλη η επιθυμία μου για συνεχόμενα ταξίδια στο εξωτερικό, έχοντας μπει -ευτυχώς- για τα καλά σ’ αυτό το χορό, αν και με καθυστέρηση όπως έχω αναφέρει και σε άλλες ιστορίες μου. Κοιτάζοντας πιθανούς προορισμούς, κοντινούς και απευθείας από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, έπεσα πάνω στην επιλογή του Βουκουρεστίου, οπότε και το έψαξα πιο ζεστά, έχοντας πάντοτε το Νίκο για σύμμαχο & συμπαραστάτη μου.

Δεν είχα υπόψιν μου τι περίπου θα έβλεπα στη πόλη. Είναι γνωστή η ιστορία της Ρουμανίας γενικότερα και της πρωτεύουσας της, απόλυτα συνυφασμένη με τις αλλαγές γενικότερα στην Ευρώπη τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς το ταξίδι αυτό έχει την ιδιαιτερότητα του.

Σίγουρα η χώρα έχει πολύ πιο όμορφα πράγματα να σου δώσει πέραν του αστικού ιστού, ωστόσο καθώς δεν είχα το διαθέσιμο χρόνο αποφάσισα να κινηθώ στα πολύ βασικά γνωρίζοντας ακόμα μια πόλη.

(Συνεχίζω απτόητος με μια ακόμη παλιότερη ταξιδιωτική ιστορία , απολογούμενος ίσως για τις ελλείψεις πληροφοριών και για τη ποιότητα των φωτογραφιών. Άλλες εποχές – άλλη ματιά ).

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Προετοιμασία ταξιδιού



Δεν άργησα να κλείσω το εισιτήριο μου ώστε να ανέβω με απευθείας πτήση, με λίγο άγχος οφείλω να πω καθώς ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα τη πλατφόρμα κρατήσεων της expedia, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερη δυσκολία. Το κόστος των 57 ευρώ για εισιτήριο με τη Tarom κρίθηκε ικανοποιητικό.

Εξίσου ικανοποιητικό ήταν και το κόστος της επιστροφής, στα αντίστοιχα περίπου χρήματα μέσω Αθηνών από τη Ryanair, η οποία εν τέλει είχε άλλα σχέδια καθώς μας ακύρωσε τη πτήση περίπου ένα μήνα πριν, στα πλαίσια ακυρώσεων λόγω μαζικών αποχωρήσεων πιλότων από την εταιρεία εκείνη την εποχή.

Ευτυχώς βρέθηκε εύκολα εναλλακτική για επιστροφή πάλι με τη Tarom ως την Αθήνα κι από εκεί Aegean, με διαμονή μιας βραδιάς στην πρωτεύουσα, γεγονός που δε με χάλασε καθόλου. Τα Voucher που λάβαμε από την Ryan τα χρησιμοποιήσαμε σε μελλοντικό ταξίδι στη Ρώμη, οπότε μόνο κερδισμένοι βγήκαμε από όλο αυτό το μπέρδεμα..

Σε ότι αφορά τη διαμονή εμπιστεύτηκα τυφλά την υπόλοιπη παρέα και ιδιαίτερα τις γυναίκες αυτής. Το διαμέρισμα με το όνομα "CENTRAL 3" ή κάπως έτσι, που κλείστηκε μέσω της γνωστής πλατφόρμας στη περιοχή ‘’Piața Romană’’ δίπλα σχεδόν από το ‘’ University of Economic Studies’’ ήταν πολύ καλή επιλογή, άνετο και ευρύχωρο, δίπλα στην ομώνυμη στάση του Μετρό και κοντά σχετικά με τα πόδια στη παλιά πόλη.

Είχα μεριμνήσει να προμηθευτώ συνάλλαγμα από την Ελλάδα, σε καλή ισοτιμία, απευθείας από το αεροδρόμιο προκειμένου να μη χρειαστεί να ψάχνω επιτόπου. Η Ρουμανία ως γνωστόν δεν έχει ευρώ αν και δέχεται πληρωμές σε πολύ συγκεκριμένα σημεία μ’ αυτό.

Τέλος οι συστάσεις που είχα φροντίσει να πάρω από τους φίλους που προανέφερα, ήταν όλες σχεδόν αποκλειστικά με ποτά & φαγητά, μέρη και καταστήματα που δεν έπρεπε να παραλείψω. Έτσι καταρτίστηκε και το σχετικό νυχτερινό πρόγραμμα. Τα των αξιοθέατων τα αναλάμβανε η υπόλοιπη παρέα.

Εντελώς τουρίστας λοιπόν περίμενα πως και πως την ώρα για μία ακόμη εκδρομή στο εξωτερικό, που θα ξεκινούσα και θα τελείωνα μόνος, καθώς ήμουν και ο μοναδικός από τους πέντε που δεν ακολούθησα όλη την εκδρομή, αλλά και ο μοναδικός από Θεσσαλονίκη.

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Κ]

Ψηλε,κάτι μέσα μου λέει πως είσαι μια εγκυκλοπαίδεια ταξιδιών.Μου αρέσουν πολύ γιατί εκτός ότι είναι καλογραμμένες,όλο αυτό το κλίμα το παρεΐστικο,τις κατατάσσουν στις πιο όμορφες και ενδιαφέρουσες του φόρουμ...

 

[psilos3]

Ψηλε,κάτι μέσα μου λέει πως είσαι μια εγκυκλοπαίδεια ταξιδιών

Ιεροσυλία να λέγεται κάτι τέτοιο για μένα σ' αυτο το φόρουμ.
Είμαι πολλά «κεφάλαια» πίσω από τους περισσότερους.

εκτός ότι είναι καλογραμμένες

Αυτό είναι θέμα γούστου, αν και η αλήθεια είναι ότι καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια ελέγχοντας ξανά και ξανά τα κείμενα, χωρίς να είμαι ευχαριστημένος. Πάλι διαφωνούμε.

αυτό το κλίμα το παρεΐστικο

Είναι κάτι που θέλω να περάσω μέσα από τις ιστορίες στην εξέλιξη τους, αλλά και σε αυτή καθ' αυτη τη δημιουργία και το ψάξιμο του ταξιδιού. Χαίρομαι που είναι ευδιάκριτο και σ' ευχαριστώ πολύ για όσα ωραία μου γράφεις. Με τιμούν!

 

[Smaragda53]

Και μένα μ΄αρέσουν πολύ οι ιστορίες σου "ψηλέ"! "το βρήκα 60 ευρώ, τι να κάνω, να το τσούξω;" Εσείς οι Θεσσαλονικείς τέλος πάντων! Αλήθεια, ωραία θάταν να μας έγραφες και για τη Σαλονίκη σου. ΄Εζησα στη Χαριλάου 2 υπέροχα χρόνια, πέτυχα και τον σεισμό και τότε κατάλαβα ότι όλοι στη γειτονιά με ήξεραν, ενώ εγώ ήξερα ελάχιστους, η Αθηναία! Να φαντασθείς τότε αν δεν προλάβαινες το λεωφορείο κι έτρεχες, ο οδηγός σταμάταγε και σου άνοιγε! Τέτοια μπερεκέτια η Θεσσαλονίκη!

 

[magda pap.]

Αγαπητέ «ψηλέ» θα συμφωνήσω μαζί σου στο γεγονός ότι και εγώ μπήκα αργά στο χορό των ταξιδιών και δυστυχώς μας πρόλαβε ο καταραμένος ιός!!!Αλλά Ευτυχώς έχουμε εδώ την αγαπημένη παρέα μας και διαβάζουμε τόσο ενδιαφέρουσες ιστορίες όπως οι δικές σου και τουλάχιστον περνάμε καλά!!!Οπότε συνέχισε και ανυπομονώ να διαβάσω για το Βουκουρέστι που έπεσε πολλές φορές σαν ιδέα στο τραπέζι αλλά τελικά δεν το επισκεφτήκαμε ποτέ!!!!

 

[psilos3]

Και μένα μ΄αρέσουν πολύ οι ιστορίες σου "ψηλέ"!

Σ' ευχαριστώ, χαίρομαι πολύ γι αυτό!

το βρήκα 60 ευρώ, τι να κάνω, να το τσούξω;

Ε, μα άδικο είχα; Είναι να τ' αφήνεις αυτά τα πράγματα για μετά;

Αλήθεια, ωραία θάταν να μας έγραφες και για τη Σαλονίκη σου

Ωραία θα ήταν αλλά δεν είμαι και ο πιο αρμόδιος για κάτι τέτοιο, μιας και μένω μόνιμα εκτός πόλης οπότε πέρα από κάποιες περιπτώσεις δουλειάς τη βλέπω κι εγώ σαν τουρίστας.
Έκανα δυο ποστ πάντως - ιστορικές αναδρομές στο νήμα με τα street foods σχετικά.
Εδώ: https://www.travelstories.gr/community/threads/Ο-Γύρος-του-Κόσμου-σε-street-food-bites.64401/page-7#post-817455

Και εδώ: https://www.travelstories.gr/community/threads/Ο-Γύρος-του-Κόσμου-σε-street-food-bites.64401/page-7#post-817517

΄Εζησα στη Χαριλάου 2 υπέροχα χρόνια

Έζησες στη καλύτερη περιοχή της πόλης, αυτά καλό είναι να λέγονται!

πέτυχα και τον σεισμό

Δεν είχα γεννηθεί....

 

[psilos3]

Αγαπητέ «ψηλέ» θα συμφωνήσω μαζί σου στο γεγονός ότι και εγώ μπήκα αργά στο χορό των ταξιδιών και δυστυχώς μας πρόλαβε ο καταραμένος ιός!!!Αλλα Ευτυχως έχουμε εδώ την αγαπημένη παρέα μας και διαβάζουμε τόσο ενδιαφέρουσες ιστορίες όπως οι δικές σου και τουλάχιστον περνάμε καλά!!!Οποτε συνέχισε και ανυπομονώ να διαβάσω για το Βουκουρεστι που έπεσε πολλές φορές σαν ιδέα το τραπέζι αλλά τελικά δεν το επισκεφτήκαμε ποτέ!!!!

Ευχαριστώ πολύ για τα όσα ωραία γράφεις.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι θα θέλαμε να γραφουμε ιστορίες για καινούριες εκδρομές, αλλά δυστυχώς μπλέξαμε και να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε, οπότε καλά είναι να θυμόμαστε και τα λίγο παλιότερα. Έχει την αξία του όπως και να το δεις.
Ελπίζω να σου δώσω μια καλή σχετικά εικόνα για το Βουκουρέστι. Περισσότερα προσεχώς!

 

[Smaragda53]

Σ' ευχαριστώ, χαίρομαι πολύ γι αυτό!

Ε, μα άδικο είχα; Είναι να τ' αφήνεις αυτά τα πράγματα για μετά;

Ωραία θα ήταν αλλά δεν είμαι και ο πιο αρμόδιος για κάτι τέτοιο, μιας και μένω μόνιμα εκτός πόλης οπότε πέρα από κάποιες περιπτώσεις δουλειάς τη βλέπω κι εγώ σαν τουρίσρας.
Έκανα δυο ποστ πάντως - ιστορικές αναδρομές στο νήμα με τα street foods σχετικά.
Εδώ: https://www.travelstories.gr/community/threads/Ο-Γύρος-του-Κόσμου-σε-street-food-bites.64401/page-7#post-817455

Και εδώ: https://www.travelstories.gr/community/threads/Ο-Γύρος-του-Κόσμου-σε-street-food-bites.64401/page-7#post-817517
ωραία! θα τα διαβάσω!
Έζησες στη καλύτερη περιοχή της πόλης, αυτά καλό είναι να λέγονται!
δίπλα στο γήπεδο του ΄Αρη παρακαλώ!
Δεν είχα γεννηθεί....
αμ, το ξέρω για!

 

[psilos3]

Ημέρα πρώτη – Άφιξη & πρώτη γνωριμία



Αυτό που σίγουρα δεν υπολόγιζα ήταν ότι θα πετάξω με hangover. Βλέπετε όταν είσαι καλεσμένος σε καζάνι την ώρα που βράζουν τα τσίπουρα παραμονή Αγ. Δημητρίου, δε γίνεται να πεις όχι, ακόμα κι αν είναι σχεδόν ημέρα ταξιδιού.

Έτσι με πολύ βαρύ κεφάλι αλλά μεγάλη συνάμα όρεξη έφτασα στο αεροδρόμιο Μακεδονία και πέρασα τον έλεγχο για πτήσεις εκτός Σέγκεν.

Η χαρά μου για πτήση εξωτερικού μεταβλήθηκε σύντομα σε απορία μόλις είδα το μικρό ελικοφόρο. Καλά μ’ αυτό πηγαίνουμε στα νησιά σκέφτηκα, μ’ αυτό θα πάω Βουκουρέστι; Αν και κοντινή η πτήση δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το γεγονός αυτό, κάτι που βέβαια δεν ήταν ικανό να επηρεάσει το ταξίδι μου:

Ευτυχώς η πτήση ήταν πολύ ήσυχη, δίνοντας μου την ευκαιρία να μελετήσω λίγο από το υλικό του ωδείου που πρόσφατα είχα ξεκινήσει. Μιάμιση ώρα μετά το αεροπλάνο είχε προσγειωθεί στο διεθνές αεροδρόμιο του Βουκουρεστίου ‘’Henri Coandă’’ ή αλλιώς Otopeni (OTP).

Αφού πέρασα το κλασσικό φαινόμενο στον έλεγχο εισόδου, με τους αστυνομικούς δηλαδή να ξινίζουν βλέποντας Ελληνική ταυτότητα, περνώντας με μάλιστα «χαριστικά» όπως είπαν, λέγοντας μου και την ατάκα ‘’Next time passport’’, απαντώντας ειρωνικά ''οπωσδήποτε'', ξεκίνησα το περπάτημα προς την έξοδο για τη στάση των λεωφορείων. Μακρύ περπάτημα, γύρω στο 15λεπτο, καθώς το terminal ήταν μακριά από εκεί όπως φάνηκε.

Έβγαλα εισιτήριο για το λεωφορείο ‘’783 Express line’’ με το οποίο και θα διένυα την απόσταση των 19 χιλιομέτρων ως τη Piața Romană όπου και είχα ραντεβού με το Νίκο. Βέβαια δεν υπολόγισα την απίστευτη κίνηση που θα επικρατούσε στο κέντρο του Βουκουρεστίου Πέμπτη απόγευμα καθώς ήταν σχεδόν η ώρα που επέστρεφαν όλοι από τις δουλειές τους, ούτε όμως την απίστευτη λογοδιάρροια στο τηλέφωνο που έπιασε τη Ρουμάνα στη μπροστινή θέση επί 45 λεπτά, με αποτέλεσμα το hangover να ενταθεί περισσότερο.

Ευτυχώς ο Νίκος είχε φροντίσει γι’ αυτό εξοπλίζοντας το διαμέρισμα με τις απαραίτητες δίλιτρες συσκευασίες μπύρας (ωραία πατέντα, μπράβο στους Ρουμάνους) προκειμένου να γίνει το απαραίτητο καλωσόρισμα. Καθίσαμε παρέα με τα παιδιά εξιστορώντας μου την εμπειρία τους τις προηγούμενες μέρες στο Brasov, τα χιόνια που δυστυχώς δεν είδαν, τους Ρουμάνους ταρίφες και τις απατεωνιές τους κτλ., κάνοντας παράλληλα σχέδια για ένα καλό βραδινό φαγοπότι.

Οι συστάσεις από τον τρίτο φίλο που ανέφερα, ο οποίος έχρισε (και χρήζει) ερωτικός μετανάστης στο Βουκουρέστι για μερικές μέρες το μήνα, ήταν για το Excalibur Restaurant, ένα ατμοσφαιρικό εστιατόριο κρεατοφαγίας όνομα και πράγμα, οπότε και αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε.

Ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε στο τσουχτερό βραδινό κρύο της πόλης. Κατεβήκαμε στη στάση του metro όπου και ο βλάχος θεσσαλονικιός που γράφει την ιστορία πλήρωσε διπλό αντίτιμο εισόδου στο μετρό, μη κατανοώντας τη χρήση των τουρνικέ σε συνδυασμό με το εισιτήριο…

Λίγες μόλις στάσεις μετά φτάσαμε στη στάση ‘’Universitate’’ όπου και κατεβήκαμε, προκειμένου να προχωρήσουμε ως την οδό ‘’Academiei’’ για να βρούμε το restaurant. Η εικόνα στο τέλος της κατηφορικής στοάς με το σπαθί μπηγμένο στον βράχο, και τον ιππότη που μας καλωσόριζε ήταν χαρακτηριστική γι’ αυτό που θα συναντούσαμε.

Ουσιαστικά πρόκειται για «θεματικό» εστιατόριο στο οποίο όλα ήταν στημένα σ’ αυτό το σχέδιο. Σερβιτόροι ντυμένοι με στολές εποχής, μεγάλα ξύλινα τραπέζια ιπποτών, ποτήρια και πιάτα, κρεατικά καρφωμένα με σπαθιά, πυρσοί και αράχνες στους τοίχους, λεκάνη με νερό και λεμόνι στο τραπέζι για πλύσιμο, παραδοσιακές μπύρες και πολλά άλλα, σε ένα σχεδόν υπόγειο χώρο χωρίς φυσικό φωτισμό. Οπωσδήποτε κάτι διαφορετικό και παράλληλα ωραίο, χωρίς να ξεφεύγει προς το κιτς κατά την άποψη μου.

Είχαμε φροντίσει να κλείσουμε ιντερνετικά ένα τραπέζι, αν και νομίζω ότι δεν ήταν απαραίτητο, παραγγέλνοντας τις μπύρες μας στα υπέροχα ποτήρια (τα οποία διατίθενται και προς πώληση) μαζί με ένα μενού ποικιλίας τριών ατόμων -αν και ήμασταν πέντε- μαζί με ορεκτικά.

Λίγη ώρα μετά κατέφτασε μια τάβλα γεμάτη μέχρι επάνω, δημιουργώντας μας ενθουσιασμό:

Πληρώσαμε σε πολύ νορμάλ επίπεδα τιμών και λίγο πριν τις δώδεκα ξαναβγήκαμε στο δρόμο, για να γνωρίσουμε και τη νυχτερινή όψη του Βουκουρεστίου. Προχωρήσαμε περίπου ενάμισι χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε στη παλιά πόλη, και στα πολύ «γνώριμα» στενάκια της.

Γνώριμα γιατί μου θύμιζαν από τη πρώτη στιγμή τα λαδάδικα της Θεσσαλονίκης, χωρίς να ισχύει απαραίτητα βέβαια κάτι τέτοιο πέρα απ’ τη φαντασία μου, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι οικεία:

Κάναμε στάση στο St.Patrick, τη κλασσική Ιρλανδική μπυραρία που μπορεί κανείς να βρεί σε κάθε πόλη σχεδόν αυτού του κόσμου, πίνοντας τις μπύρες μας και βολτάροντας κατόπιν στα στενά της παλιάς πόλης

καταλήγοντας στο Metal Jack για να πιούμε τις τελευταίες ακούγοντας σκληρές μουσικές. Μου έκανε εντύπωση η πειθαρχεία των Ρουμάνων στον αντικαπνιστικό νόμο, κάτι που για χρόνια ολόκληρα είναι θέμα συζήτησης στη χώρα μας.

Λίγο πριν τις τρεις άρχισε να ερημώνει η κατάσταση οπότε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι. Εντάξει, πήραμε και μια μπύρα στο χέρι για το δρόμο, μας άξιζε…

 

[Smaragda53]

ωραία ξεκινάμε! με μπύρες δίλιτρες!

 

[psilos3]

Ημέρα δεύτερη – Στα αξιοθέατα της πόλης



Ξυπνήσαμε ευχάριστα παρά τις μπυροποσίες της προηγούμενης νύχτας που συνεχίστηκαν στο σπίτι έως τις πρώτες πρωινές ώρες, ήπιαμε καφέ και φάγαμε κάτι πρόχειρο και ξεχυθήκαμε στους δρόμους της πρωτεύουσας με ανυπομονησία:

Αυτή τη φορά κατεβήκαμε με το μετρό μέχρι τη στάση ‘’Aviatorilor’’ και τη κυκλική πλατεία ‘’Piața Charles de Gaulle’’ από την οποία πήραμε κατεύθυνση δυτικά, προχωρώντας παράλληλα με το πάρκο ‘’King Mihai I’’

σε μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα:

Δεν αργήσαμε καθόλου να φτάσουμε στη ‘’Piața Arcul de Triumf’’ βλέποντας ήδη από μακριά τη γνωστή ομώνυμη αψίδα:

Η αρχική κατασκευή της Arcul de Triumf πραγματοποιήθηκε το 1878 όταν η Ρουμανία κέρδισε την ανεξαρτησία της και αποτελούνταν από ξύλο. Τη σημερινή της μορφή απέκτησε το Σεπτέμβριο του 1936 οπότε και εγκαινιάστηκε. Η «αψίδα του θριάμβου» έχει ύψος 27 μέτρα και σχεδιάστηκε από τον Petre Antonescu, ο οποίος και έχει σαφέστατα επηρεαστεί από την διάσημη αψίδα του θριάμβου στο Παρίσι:

Γενικώς ήταν πολλές οι Γαλλικές επιρροές στο Βουκουρέστι απ’ όσα είχα δει μόνο σε λίγη ώρα. Βγήκαμε μερικές καλλιτεχνικές ομαδικές φωτογραφίες:

Αλλά και μία μοναχική για τα social media:

Προκειμένου να συνεχίσουμε βόρεια από την ‘’Şoseaua Pavel D. Kiseleff’’ παράλληλα πάντα με το πάρκο ‘’King Mihai I’’ στο οποίο εντός βρισκόταν το επόμενο αξιοθέατο της ημέρας που είχαμε σχεδιάσει να επισκεφτούμε, το μουσείο αναπαράστασης χωριού ή επίσημα ‘’Muzeul Satului’’. Είχαμε φροντίσει για εισιτήρια από πριν (http://muzeul-satului.ro/) κόστους 20 LEU – δηλαδή 4€ περίπου, κι έτσι δε περιμέναμε καθόλου στα εκδοτήρια αλλά μπήκαμε κατευθείαν στο χώρο:

Το μουσείο αναπαράστασης ενός τυπικού ρουμάνικου χωρίου δημιουργήθηκε το 1936 και περιέχει περισσότερα από 300 ξύλινα σπίτια, ανεμόμυλους, εκκλησίες και άλλες κατασκευές αντιπροσωπευτικές της υπαίθρου της Ρουμανίας:

Είναι το μεγαλύτερο του είδους του στην Ευρώπη και πολλά από τα κτίρια είναι αυθεντικά και μεταφέρθηκαν σε κομμάτια στον χώρο του μουσείου απευθείας από την ύπαιθρο:

Το παλιότερο σπίτι ανάγεται στον 17ο αιώνα:

Είναι νομίζω προφανείς μερικές ομοιότητες με αντίστοιχα δικά μας σπίτια παλαιοτέρων αιώνων αλλά και αντικειμένων που βρίσκονται στα λαογραφικά μουσεία ανά την Ελλάδα:

Η ιδέα του συγκεκριμένου έργου ανήκει στον εθνογράφο Dimitrie Gusti που ήθελε να φτιάξει ένα μουσείο το οποίο να αναπαριστά όσο το δυνατόν πιο ζωντανά τη ζωή στην ύπαιθρο:

Μας άρεσε πολύ η επίσκεψη και η περιήγηση στο χώρο καθώς βοηθούσε και ο καλός καιρός.

Αφού κάναμε μια στάση στο αναψυκτήριο για τη πρώτη μπύρα της ημέρας, προχωρήσαμε βλέποντας και τα υπόλοιπα οικήματα, φτάνοντας προς την έξοδο όπου αγοράσαμε σουβενίρ, τοπικά ποτά (που μοιάζανε στο δικό μας τσίπουρο) και τσάι.

Εκεί δοκίμασα και το περίφημο ‘’Kurtos kalacs’’, παραδοσιακό γλυκό της Ρουμανίας που με κέρασε η Ρ, τίποτα περισσότερο από μια γλυκιά ζύμη ψημένη με τη μέθοδο της περιστροφής, καλυμμένη από ζάχαρη & κανέλλα, αφράτη και πολύ νόστιμη.

(Φωτογραφία από το διαδίκτυο)

Αφού περάσαμε αυτή τη φορά μέσα απ’ το πάρκο

ένα από τα πολλά ωραία πάρκα που συναντάει κανείς σε τέτοιες πόλεις:

επιστρέφοντας στο κυκλικό κόμβο De Gaulle, συνεχίσαμε στο δρόμο ‘’Primăverii’’ φτάνοντας ως το επόμενο σημείο επίσκεψης που δεν ήταν άλλο από το σπίτι του Τσαουσέσκου ‘’Casa Ceausescu - Palatul Primaverii’’ που αποτελεί αξιοθέατο επισκέψιμο για το κοινό. Διαπιστώσαμε ότι η πρώτη διαθέσιμη επίσκεψη ήταν το μεσημέρι, κάτι παραπάνω από δύο ώρες μετά, οπότε κλείσαμε τη ξενάγηση, εκδώσαμε τα εισιτήρια κόστους κάτι λιγότερο από 10€ (45 LEU) και συνεχίσαμε για φαγητό μέχρι να περάσει η ώρα.

Τα κορίτσια τίμησαν την ιταλική Trattoria ‘’Buongiorno Primăverii’’ για την οποία είχα συστάσεις αυτή τη φορά από το συνεργάτη μου, ενώ εγώ με το Νίκο τιμήσαμε τις παραδοσιακές Ρουμάνικες μπυρίτσες από το διπλανό μαρκετ.

Στις 15:30 επιστρέψαμε κι αφού πρώτα κλειδώσαμε πράγματα και μπουφάν στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο, φορέσαμε προστατευτικά ποδονάρια όπως όριζε ο κανονισμός και μπήκαμε στην ομάδα της ξενάγησης, με τον υπεύθυνο Ρουμάνο ξεναγό να μας καλωσορίζει στ’ Αγγλικά δίνοντας μας κάποιες πρώτες οδηγίες και πληρφορίες:

Η αρχή έγινε από την κεντρική είσοδο και τη σάλα του πολυτελούς οικήματος, η οποία αποτελούσε τη κατοικία Νικολάε Τσαουσέσκου και της οικογένειας του:

Φτάνοντας στο περίφημο δωμάτιο του Σινεμά, έγινε μια μίνι ιστορική αναδρομή από το ξεναγό μας, σχετικά με τα όσα επικρατούσαν στη χώρα έως το 1989 και την εκτέλεση του ζεύγους Τσαουσέσκου:

Είναι το μόνο μέρος στη Ρουμανία -όπως επισήμανε- που υπάρχουν φωτογραφίες του ζεύγους, καθώς στα υπόλοιπα είναι απαγορευμένες:

Μπήκαμε στο θαυμαστό γραφείο και τη τραπεζαρία:

Στους εντυπωσιακούς ιδιωτικούς χώρους και το βεστιάριο, όπου με αφορμή ένα κοστούμι «Βορειοκορεάτικου τύπου» άνοιξε η συζήτηση από το ξεναγό μας σχετικά με τη μεταστροφή του Τσαουσέσκου στη πολιτική του απέναντι στο κόσμο μετά και την επίσκεψη του στη Βόρειο Κορέα, κάτι που δεν έχω επιβεβαιώσει αν ισχύει βέβαια.

Καταλήξαμε στο υπερπολυτελές μπάνιο των διαμερισμάτων του ζεύγους:

Η κρεβατοκάμαρα, τα ιδιωτικά διαμερίσματα των παιδιών του, το σινεμά στο υπόγειο, ο πίσω κήπος και η πισίνα είναι κάποιες από τις ανέσεις που απολάμβανε η οικογένεια.

Στη πισίνα κατέληξε σχεδόν και η δική μας περιήγηση:

Βγαίνοντας στους πίσω κήπους για μερικές τελευταίες ματιές στον εξωτερικό χώρο και μια σύντομη συζήτηση με το ξεναγό μας σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε ο κόσμος κατά τα τελευταία έτη διακυβέρνησης Τσαουσέσκου, ο οποίος και φωτογραφία μας έβγαλε και μας χαιρέτησε εγκάρδια φεύγοντας:

Είναι περιττό να αναφέρω λεπτομέρειες σχετικά με τη ζωή και τη πολιτική του Τσαουσέσκου και πως από αγαπημένο παιδί της δύσης κατέληξε αποδιοπομπαίος τράγος. Αντίστοιχες ιστορίες «ηγετών» συναντάει κανείς σε πολλές ακόμα χώρες, καθόλου τυχαία.

Δε θέλω και δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για τέτοια συζήτηση. Υπάρχει υλικό που μπορεί να διαβάσει όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται για τη πρόσφατη ιστορία της Ρουμανίας, όσα έγιναν εκεί τη δεκαετία του 80, όσα άλλαξαν τις επόμενες δεκαετίες και πως φτάσαμε στο σήμερα με ένα μεγάλο ποσοστό μόνιμων κατοίκων να μην είναι ευχαριστημένο με τον τρόπο ζωής στη Ρουμανία.

Αυτό έκανα κι εγώ, ψάχνοντας παράλληλα να βρω και ανθρώπους που μπορούν να μου δώσουν από πρώτο χέρι μια εικόνα της εποχής. Προφανώς και δε με βρίσκουν σύμφωνο οι αντιφάσεις της κοινωνίας που οικοδομούνταν στη Ρουμανία επί διακυβέρνησης του, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα από τον τρόπο ζωής του τα τελευταία χρόνια, ούτε όμως μπορώ να δεχτώ αβασάνιστα την αντίθετη άποψη και πολλά από τα σκηνοθετημένα έργα που προκάλεσαν τις εξελίξεις, σε ένα κόσμο που άλλαζε με τρελούς ρυθμούς εκείνη την περίοδο.

Η ώρα είχε φτάσει σχεδόν έξι, οπότε και πήραμε το Μετρό για να επιστρέψουμε στο σπίτι για ξεκούραση, κατεβαίνοντας στη Piața Romană κάνοντας στάση πρώτα για εφοδιασμό σε ένα κεντρικό ψιλικατζίδικο. Μας είχε αρέσει πολύ το σύστημα με τα τεράστια μπουκάλια μπύρας και είπαμε να αγοράσουμε απόθεμα.

Γύρω στις δέκα και κάτι ήμασταν ξανά στο δρόμο, κατευθυνόμενοι με τα πόδια αυτή τη φορά στη παλιά πόλη, καθώς η απόσταση που μας χώριζε απ’ αυτήν δεν ήταν μεγαλύτερη του ενάμισι χιλιομέτρου. Εναλλακτικά υπάρχει και η στάση του μετρό ‘’Universitate’’ για όση ώρα είναι διαθέσιμος ο σιδηρόδρομος.

Περιηγηθήκαμε στο ιστορικό κέντρο του Βουκουρεστίου το οποίο έσφυζε από ζωή καθώς ήταν Παρασκευή βράδυ και όλοι θέλανε να βολτάρουν, όμως μπορώ να πω ότι συναντήσαμε και αρκετούς τουρίστες σαν εμάς.

Αρχίσαμε από το εγγυημένο St. Patrick για φαγητό και μερικές μπυρίτσες φυσικά, παρατηρώντας το πολύ κόσμο που περνούσε από μπροστά μας:

Μετά τις 12 συνεχίσαμε βολτάροντας στα στενά της παλιάς πόλης, περνώντας από το πεζόδρομο ‘’Strada Franceză’’ και το κτήριο του παλιού δικαστηρίου ‘’Curtea Veche’’ το οποίο χτίστηκε ως παλάτι του Vlad Dracula (Vlad Țepeș) ενός από τους σημαντικότερους ηγέτες στην ιστορία των Βαλλαχίων και εθνικός ήρωας της Ρουμανίας:

Βρήκαμε καταφύγιο στη καταπληκτική pub – μπυραρία ‘’La 100 de Beri’’ με τη πολύ μεγάλη ποικιλία σε μπύρες όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι προκειμένου να τελειώσουμε τις προμήθειες μας με καλή μουσική σχεδόν ως το ξημέρωμα…