Zorz59
Member
- Μηνύματα
- 253
- Likes
- 1.840
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Day 1 of Trek: Trek from Lemosho Gate (2.400) to Mti Mkubwa Camp (2.785)
- Day 2 of Trek: Trek from Mti Mkubwa (2.785) to Shira Camp 2 (3.900)
- Day 3 of Trek: Trek from Shira Camp 2 (3.900) - to Lava Tower (4.600) - to Barranco Camp (3.900)
- Day 4 of Trek: Trek from Barranco Camp (3.900) to Karanga Camp (4.000)
- Day 5 of Trek: Trek from Karanga Camp (4.000) to Barafu Basecamp (4.675)
- Day 6 of Trek: Summit Day, Trek from Barafu Basecamp (4.675) to Uhuru Peak (5.895) to Barafu Basecamp (4.675) to Mweka Camp (3100)
- Day 7 of Trek: Trek from Mweka Camp (3.100) to Mweka Gate (1.650) And Drive to Moshi Town
- Επίλογος
- Moshi Town
Day 6 of Trek: Summit Day
Trek from Barafu Basecamp (4.675) to Uhuru Peak (5.895) to Barafu Basecamp (4.675) to Mweka Camp (3100)
Το ξυπνητήρι είναι στις 00.00. το μάτι ανοιχτό από τις 23.30 τουλάχιστον. Η ανυπομονησία και το ευχάριστο άγχος δεν μας αφήνουν σε ησυχία.
Ο αέρας έξω λυσσομανά και το σώμα απρόθυμο να βγει από τον υπνόσακο. Το πνεύμα όμως κυριαρχεί και βγαίνουμε. Διπλά κολάν ισοθερμικά, διπλά ισοθερμικά και διπλά μπουφάν από πάνω. Το ίδιο και διπλές κάλτσες. Ετοιμάζουμε και τα σακίδια με νερά και ενέργεια σε τρόφιμα και μαζευόμαστε στην τραπεζαρία. Η σκηνή χορεύει από τον παγωμένο αέρα, θερμοκρασία στο basecamp στους -5.
Το πρωινό μας είναι μερικά ενεργειακά σνακ όπως σνικερς και καραμελωμένο ποπ κορν. Και κάπου εκεί γελώντας με την ένταση του αέρα μας έρχεται η έκφραση του αείμνηστου Βασίλη Αυλωνίτη από την Ωραία των Αθηνών: «Ωρε που πάμε? Που πάμε?»!!!!
Και ανοίγει το φερμουάρ της σκηνής, είναι ο Abdy. Guys Let’s Go!!!! Βγαίνουμε έξω, και κάνουμε ένα γρήγορο meeting της ομάδας. Στην κορυφή θα πάμε οι τρεις μας μαζί με τους 2 οδηγούς και τον summit porter τον Riziki. Η ώρα έχει φτάσει 1. Βλέπουμε την πλαγιά. Το θέαμα υπέροχο. Μέσα στο ελάχιστο φως των αστεριών, δεκάδες φακοί κεφαλής ανeβαίνουν σε σχήματα φιδιού το βουνό!!! Ο Abdy σχολιάζει ότι επειδή είμαστε μικρό και γρήγορο γκρουπ, μας παίρνει να ξεκινήσουμε καμιά ώρα πιο αργά από το συνηθισμένο. Δηλαδή αντί για 00.00 -00.30 που είναι το νορμάλ εμείς ξεκινάμε κατά τη 1.20.
Πλέον ο ενθουσιασμός μας είναι υπέρμετρος. Σχολιάζουμε τη μαγεία του περπατήματος κάτω από τα αστέρια και το πόσο μαγικά φαίνονται τα λαμπάκια στην πλαγιά. Φτάνοντας στην αρχή της ανηφόρας και κοντά στο βουνό ο αέρας κόβει. Πλέον έχουμε ένα τρελό ρυθμό συγκριτικά πάντα με τα άλλα γκρουπ. Τα οποία όντας πολύ μεγαλύτερα πάνε όλα στον ρυθμό του πιο αργού ορειβάτη τους. Κάνουμε προσπεράσεις συνέχεια. Περνώντας ένα αρκετά μεγάλο γκρουπ, ακούμε μια φωνή… «Ω ρε κοίτα πως πάνε αυτοί!!!», για κάποια δευτερόλεπτα δε δίνουμε σημασία, αλλά μετά, ρε παιδιά ελληνικά ήταν αυτά!!! Α ρε παντού είμαστε.
Περίπου 2 ώρες μετά, βγαίνουμε στον λαιμό της διαδρομής. Είναι το σημείο της ανηφόρας που δεν καλύπτεται από το βουνό από καμιά πλαϊνή πλευρά!! Και ναι πλέον τα μποφόρ με τους -15 βαθμούς μας χτυπούν αλύπητα. Όλα κουμπωμένα, όλα κλειστά, τα buff μέχρι τα μάτια και η προσπάθεια σε κάθε βήμα εμφανής. Πλέον ο αέρας μας παγώνει τα χέρια. Η διαδρομή φαίνεται πως είναι μία ατέρμονη ανάβαση, προς τα πάνω και πάνω και πάνω…. Τα πάντα παίζουν πλέον μέσα στο μυαλό… λες να μην τα καταφέρω?? Ο πόνος από το κρύο στα χέρια έχει περάσει πλέον στην αναισθησία. Δαγκώνω δυνατά το ένα μου δάχτυλο και δε νιώθω σχεδόν τίποτα. Όλα τα γιατί περνούν από το μυαλό. Γιατί να μην πάρω καινούργια summit gloves? Γιατί να φυσάει τόσο?....
Εκεί ξυπνάω από τον λήθαργο της παγωνιάς. Φωνάζω στους άλλους
-Δε κρυώνετε ρε @#$$ ??
- έχουμε ξεπαγιάσει, αλλά και έχουμε κουραστεί…
- Abdy we are frozen… we have to discuss….
Κάπου εκεί κάνουμε την πρώτη μας στάση… 3 ώρες μετά την εκκίνηση . το κρύο μας έσπρωχνε αλλά τελικά βρήκαμε τοίχο. Καθόμαστε , πίνουμε χυμούς και τρώμε snikers. Κατευθείαν σαν ντόπα καθαρίζουν όλα. Abdy έχουμε πρόβλημα με τα δάχτυλα, ο αέρας περνάει τα γάντια. Λοιπόν λέει μαζεύουμε τα μπατόν, κάνουμε τα χέρια γροθιές και τα βάζουμε στις τσέπες. Η ζέστη του σώματος θα τα κανονίσει όλα.
Τα μπατον δένονται στην τσάντα, και τα χέρια είναι μέσα στις τσέπες του παντελονιού. Ανηφόρα και πάλι, χωρίς τα μπατόν αυτή τη φορά, η προσπάθεια που χρειάζεται είναι πλέον παραπάνω σε κάθε βήμα. Μετά από 5 λεπτά ανηφόρας οι τετρακέφαλοι ζεματάνε και πάλι. Και ναι όντως πλέον τα χέρια είναι ζεστά. Ο αέρας δε τα βρίσκει εκεί, και με ξεκάθαρο μυαλό σκέφτομαι πως ένα απλό λάθος στον εξοπλισμό μπορούσε να χαλάσει τα πάντα.
Αυτό το «βιωματικό» μάθημα που σου προσφέρουν οι αναβάσεις στις κορυφές είναι η κατανόηση του ρίσκου ως παράγοντα σε κάθε σου απόφαση. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίοι οι παραλληλισμοί της άγριας φύσης με τον κίνδυνο και οι «κατακτήσεις» κορυφών με την επιτυχία. Η ορειβασία αποτελεί ένα πεδίο που σε ορισμένες στιγμές θα προκαλέσει τον οποιοδήποτε να αντιμετωπίσει τους φόβους του, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και να νιώσει κυριολεκτικά την τόσο ευαίσθητη σχέση ανάμεσα στο ρίσκο και την ανταμοιβή.
Το ρίσκο έχει μια αντίρροπη δύναμη που είναι ακριβώς η προετοιμασία. Στο βουνό, η προετοιμασία είναι εξίσου σημαντική όπως και στις προσωπικές προκλήσεις. Ο βαθμός δυσκολίας είναι σχετικός και ορίζεται από την προετοιμασία και μακροπρόθεσμα από την εμπειρία. Αν είσαι έτοιμος για κάθε αλλαγή του καιρού στις κορυφές, για κάθε εμπόδιο που μπορεί να παρουσιαστεί και για κάθε συναίσθημα που πρέπει να διαχειριστείς, τότε το ρίσκο φαίνεται (και είναι) όλο και πιο μικρό.
Εκεί χαμένοι μέσα στις σκέψεις μας, ξαφνικά βλέπουμε μία ταμπέλα μπροστά μας… Stella Point, Congratulations…5.756m. Το Stella Point σημαίνει το τέλος της μεγάλης ανηφόρας και το ότι είμαστε σχεδόν πάνω στον κρατήρα. Εδώ είναι και το σημείο για μία σοβαρή στάση. Βγαίνει το θερμός με το ζεματιστό τσάι τζιντζερ, και μπισκότα. Στο τελείωμα τους έχουμε ξεκινήσει τα καλαμπούρια. Πλέον η διαδρομή είναι περίπου 45 λεπτά μέχρι την κορυφή με μία πολύ μικρή κλίση.
Κατά τη διάρκεια αυτής της μικρής διαδρομής, αρχίζει και σπάει το μαύρο της νύχτας. Η ανατολή πλησιάζει. Η προσμονή πλέον είναι στο 1000% και ναι μπροστά μας εμφανίζεται η κορυφή. Εκεί είναι μόνο ένα γκρουπ Ρώσων, και ναι χωρίς να έχει καμιά σημασία, ορειβατικά μας δίνει και μια ικανοποίηση ότι περάσαμε σχεδόν όλα τα γκρουπ μέχρι την κορυφή. Αυτό είναι και μια επιβράβευση της προετοιμασίας μας.
Η πειθαρχία η οποία αποτελεί το σημαντικότερο παράγοντα σε κάθε είδους προετοιμασία. Αν δεν πειθαρχήσεις στο πρόγραμμα φυσικής κατάστασης για τις απαιτητικές κορυφές, αν δεν τηρήσεις τους κανόνες ασφαλείας, αν δεν ακολουθήσεις τις οδηγίες των πιο έμπειρων, είναι βέβαιο πως δεν θα καταφέρεις ότι επιδιώκεις και στο χειρότερο σενάριο ίσως κινδυνέψει η ζωή σου κυριολεκτικά. Για να περιορίσεις λοιπόν το κάθε είδους ρίσκο θα πρέπει να προετοιμαστείς κατάλληλα, για να προετοιμαστείς θα πρέπει να πειθαρχήσεις και φυσικά πάνω από όλα είναι η θέληση του στόχου.
UHURU PEAK 5.895m …… Η ταμπέλα τα λέει όλα…
Ο εντυπωσιασμός είναι δίχως αμφιβολία ένα από τα πρώτα συναισθήματα που νιώσαμε μόλις είδαμε και πατήσαμε την κορυφή. Σύντομα ωστόσο, την θέση του εντυπωσιασμού αντικαθιστούν βαθύτερα συναισθήματα που ενστικτωδώς προκαλούν έναν εσωτερικό διάλογο και μας οδηγούν σε νέα μονοπάτια. Δάκρυα πλέον, ανακούφιση, αγκαλιές χωρίς λόγια…. Η σιωπή ανάμεσα μας για μερικές στιγμές δείχνει την αλληλοκατανόηση του πόσο σημαντικού στόχου ήταν αυτός, για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα μας…
«Πες μου και θα ξεχάσω. Δείξε μου και ίσως να θυμάμαι. Κάνε με να το βιώσω και θα το καταλάβω»…
Κάπου εκεί σκάει και το φρύδι του ήλιου στον ορίζοντα. Ανατολή, χρώματα και η ζεστασιά του φωτός δίνουν τώρα τον ρυθμό. Αφού αφουγκραστήκαμε την προσπάθεια και ξεσπάσαμε ο καθένας με τον τρόπο του, είναι ώρα για τον εορτασμό της επιτυχίας!!!
Τι μαγεία θεέ!! Ο κρατήρας με τις χιονούρες του, ο παγετώνας στο βάθος και τα χρώματα του ουρανού που αλλάζουν λεπτό με λεπτό!!!
Οι φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν και ο χορός με τους Αφρικάνους φίλους μας είναι ο τρόπος του εορτασμού αλλά και ένας τρόπος να κρατηθούμε ζεστοί!!
Αφού πλέον έχουμε χορτάσει το σκηνικό της κορυφής, κατηφορίζουμε προς τον παγετώνα ώστε να τον θαυμάσουμε και από κοντά. Μερικά λεπτά αργότερα είμαστε δίπλα του. Απίστευτο θέαμα. Το χρώμα των διαφορετικών στιβάδων που είναι εκεί για αιώνες και η πίκρα ότι το πολύ σε 15 χρόνια θα έχουν εξαφανιστεί. Οι τελευταίοι παγετώνες της Αφρικής.
Πλέον ο ήλιος μας ζεσταίνει και είμαστε έτοιμοι για τον δρόμο του γυρισμού. Η χαρά και τα πειράγματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Κατεβαίνοντας και πριν το Stella point συναντάμε μερικά μεγάλα γκρουπ που ακόμα ανεβαίνουν.
Παρατηρόυμε κάποια άτομα με μάσκα οξυγόνου, και μέτα κάποιες φωτογραφίες στο Stella Point με ήλιο,στη συνέχεια προς τα κάτω, βλέπουμε άτομα υποβασταζόμενα να επιστρέφουν πριν την κατάκτηση της κορυφής. Εκεί συνειδητοποιείς που δεν είναι όλα στάνταρ σε μια ανάβαση.
Καταλαβαίνεις ότι κάποια ποσοστά έχουν δίκιο. Όταν κάποιες διαδρομές έχουν ποσοστά επιτυχίας 70% και άλλες 90%. Ότι όταν τα ελικόπτερα έρχονται στο basecamp για διακομιδές, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Pole Pole και σεβασμός στο βουνό.
Στο σαθρό έδαφος στην κατηφόρα κάνουμε πετροσκι με ταχύτητα και γέλια. Πλέον φτάνοντας καμία 500 μέτρα πιο κάτω και ο ήλιος έχοντας ανέβει ψηλά βγάζουμε το ένα από τα μπουφάν.
Μετά από περίπου δέκα ώρες από την ‘ώρα που φύγαμε από το basecamp, επιστρέφουμε και πάλι εκεί.
Η ταμπέλα του Barafu Camp από την μεριά που κοιτά προς το βουνό και επιστρέφεις λέει Congratulations!!! Εκεί λοιπόν σταματάμε, χαμογελάμε και ένα Hi5 είναι η επιβράβευση μας.
Στο camp θα ξεκουραστούμε μερικές ώρες, θα φάμε lunch και η μέρα δε τελείωσα. Έχουμε το κατέβασμα μέχρι τα 3.100m τη ζούγκλα και διαμονή στο Mweka Camp.
Φτάνουμε στη σκηνή στο basecamp και επιτέλους βγάζουμε τα παπούτσια. Κοιταζόμαστε. Και ξεσπάμε σε γέλια… πωπω τι αγγούρι φάγαμε!!! Και συμφωνούμε ότι περίπου 2 ώρες της ανάβασης ήταν η μεγαλύτερη κακουχία της ζωής μας!!!!
Φαγητό, μουσική και λίγη ξάπλα για ξεκούραση. Σε λίγο συνεχίζουμε.
Κατηφορίζοντας πλέον ξαναπερνάμε την αλπική έρημο γεμάτη με τις κατακόκκινες πέτρες. Ο αέρας είναι αρκετά δυνατός και τα buff έχουν την τιμητική τους για τη σκόνη. Κάπου εκεί βλέπουμε κάτι σαν φορεία με μία ρόδα ποδηλάτου από κάτω. Μας λέει ο Promise ότι είναι το φορείο που έχουν για να πάνε κάποιον γρήγορα κάτω σε περίπτωση μη πτήσης ελικόπτερου. Πραγματικά μία βόλτα με αυτό το φορείο σε αυτό το έδαφος και τα δεκάδες πετροσκαλια που ακλούθησαν θα ήταν από μόνο του τραυματισμός!!!!
Πραγματικά αυτό το 3ωρο κατέβασμα μέχρι το camp μέσα από πέτρες σκαλιά και κραδασμούς ήταν μια απίστευτη ταλαιπωρία σε συνδυασμό βέβαια με την κούραση της κορυφής και την αϋπνία.
Και φτάνουμε στο Mweka Camp… Μόλις αφήνουμε τα πράγματα ομάδα ξεκινάει το party… Κύκλος όλοι μαζί και τραγούδι και χορός..
Distance: 16km
Time: 14.30 hours
Uphill: 1.313m
Downhill: 2.825m
Total cal: 3.850
Liquids: -5.875ml
Tembea pole pole. Hakuna matata!
Utafika salama. Hakuna matata!
Kunywa maji mengi. Hakuna matata!
Kilimanjaro, Kilimanjaro,
Kilimanjaro, mlima mrefu sana.
Na Mawenzi, na Mawenzi,
Na Mawenzi, mlima mrefu sana.
Ewe nyoka, ewe nyoka!
Ewe nyoka, mbona waninzunguka.
Wanizunguka, wanizunguka
Wanizunguka wataka kunila nyama
Hello! Hello sir!
How are you? Very well!
Guests, you are welcome!
Kilimanjaro? No trouble!
Walk slowly, slowly. No trouble!
You’ll get there safe. No trouble!
Drink plenty of water. No trouble!
Kilimanjaro! Kilimanjaro!
Kilimanjaro, such a high mountain.
Also Mawenzi, also Mawenzi!
Also Mawenzi such a high mountain.
Like a snake, like a snake!
Like a snake you wrap around me
You wrap around me, you wrap around me
Trying to eat me like a piece of meat
Το χαμόγελο μέχρι τα αφτιά και το κέφι τρελό αρχηγός του πάρτι ο Σεφ μας ο Justin, οργανώνει το τραγούδι και δίνει το ρυθμό!!και σιγα σιγά φέρνει την Σαμπάνια!!! Μαγικές στιγμές στην μέση του camp κουνάμε την σαμπάνια αφρίζουμε και πίνουμε! Την μίση την δίνουμε στην ομάδα… και εκεί λεπτές κραυγές τινάζουν το κέφι και άλλο ….ένα παρανοϊκό 15λεπτο … άξιος εορτασμός του επιτεύγματος!!
Ακολουθεί το χαλάρωμα στη σκηνή, φαγητό και το τελετουργικό του Πάνου. Η σφαγή μιας Toblerone. Μοίρασμα, χαμόγελο και αφουγκρασμός της κορυφής που κατακτήθηκε.
Η αϋπνία μας οδηγεί νωρίς στον υπνόσακο. Αύριο ξύπνημα νωρίς και μετά το τρεκ επιστροφή στο Moshi Και το ξενοδοχείο. Και ναι αύριο θα κάνουμε μπάνιο!!!
Trek from Barafu Basecamp (4.675) to Uhuru Peak (5.895) to Barafu Basecamp (4.675) to Mweka Camp (3100)
Το ξυπνητήρι είναι στις 00.00. το μάτι ανοιχτό από τις 23.30 τουλάχιστον. Η ανυπομονησία και το ευχάριστο άγχος δεν μας αφήνουν σε ησυχία.
Ο αέρας έξω λυσσομανά και το σώμα απρόθυμο να βγει από τον υπνόσακο. Το πνεύμα όμως κυριαρχεί και βγαίνουμε. Διπλά κολάν ισοθερμικά, διπλά ισοθερμικά και διπλά μπουφάν από πάνω. Το ίδιο και διπλές κάλτσες. Ετοιμάζουμε και τα σακίδια με νερά και ενέργεια σε τρόφιμα και μαζευόμαστε στην τραπεζαρία. Η σκηνή χορεύει από τον παγωμένο αέρα, θερμοκρασία στο basecamp στους -5.
Το πρωινό μας είναι μερικά ενεργειακά σνακ όπως σνικερς και καραμελωμένο ποπ κορν. Και κάπου εκεί γελώντας με την ένταση του αέρα μας έρχεται η έκφραση του αείμνηστου Βασίλη Αυλωνίτη από την Ωραία των Αθηνών: «Ωρε που πάμε? Που πάμε?»!!!!
Και ανοίγει το φερμουάρ της σκηνής, είναι ο Abdy. Guys Let’s Go!!!! Βγαίνουμε έξω, και κάνουμε ένα γρήγορο meeting της ομάδας. Στην κορυφή θα πάμε οι τρεις μας μαζί με τους 2 οδηγούς και τον summit porter τον Riziki. Η ώρα έχει φτάσει 1. Βλέπουμε την πλαγιά. Το θέαμα υπέροχο. Μέσα στο ελάχιστο φως των αστεριών, δεκάδες φακοί κεφαλής ανeβαίνουν σε σχήματα φιδιού το βουνό!!! Ο Abdy σχολιάζει ότι επειδή είμαστε μικρό και γρήγορο γκρουπ, μας παίρνει να ξεκινήσουμε καμιά ώρα πιο αργά από το συνηθισμένο. Δηλαδή αντί για 00.00 -00.30 που είναι το νορμάλ εμείς ξεκινάμε κατά τη 1.20.
Πλέον ο ενθουσιασμός μας είναι υπέρμετρος. Σχολιάζουμε τη μαγεία του περπατήματος κάτω από τα αστέρια και το πόσο μαγικά φαίνονται τα λαμπάκια στην πλαγιά. Φτάνοντας στην αρχή της ανηφόρας και κοντά στο βουνό ο αέρας κόβει. Πλέον έχουμε ένα τρελό ρυθμό συγκριτικά πάντα με τα άλλα γκρουπ. Τα οποία όντας πολύ μεγαλύτερα πάνε όλα στον ρυθμό του πιο αργού ορειβάτη τους. Κάνουμε προσπεράσεις συνέχεια. Περνώντας ένα αρκετά μεγάλο γκρουπ, ακούμε μια φωνή… «Ω ρε κοίτα πως πάνε αυτοί!!!», για κάποια δευτερόλεπτα δε δίνουμε σημασία, αλλά μετά, ρε παιδιά ελληνικά ήταν αυτά!!! Α ρε παντού είμαστε.
Περίπου 2 ώρες μετά, βγαίνουμε στον λαιμό της διαδρομής. Είναι το σημείο της ανηφόρας που δεν καλύπτεται από το βουνό από καμιά πλαϊνή πλευρά!! Και ναι πλέον τα μποφόρ με τους -15 βαθμούς μας χτυπούν αλύπητα. Όλα κουμπωμένα, όλα κλειστά, τα buff μέχρι τα μάτια και η προσπάθεια σε κάθε βήμα εμφανής. Πλέον ο αέρας μας παγώνει τα χέρια. Η διαδρομή φαίνεται πως είναι μία ατέρμονη ανάβαση, προς τα πάνω και πάνω και πάνω…. Τα πάντα παίζουν πλέον μέσα στο μυαλό… λες να μην τα καταφέρω?? Ο πόνος από το κρύο στα χέρια έχει περάσει πλέον στην αναισθησία. Δαγκώνω δυνατά το ένα μου δάχτυλο και δε νιώθω σχεδόν τίποτα. Όλα τα γιατί περνούν από το μυαλό. Γιατί να μην πάρω καινούργια summit gloves? Γιατί να φυσάει τόσο?....
Εκεί ξυπνάω από τον λήθαργο της παγωνιάς. Φωνάζω στους άλλους
-Δε κρυώνετε ρε @#$$ ??
- έχουμε ξεπαγιάσει, αλλά και έχουμε κουραστεί…
- Abdy we are frozen… we have to discuss….
Κάπου εκεί κάνουμε την πρώτη μας στάση… 3 ώρες μετά την εκκίνηση . το κρύο μας έσπρωχνε αλλά τελικά βρήκαμε τοίχο. Καθόμαστε , πίνουμε χυμούς και τρώμε snikers. Κατευθείαν σαν ντόπα καθαρίζουν όλα. Abdy έχουμε πρόβλημα με τα δάχτυλα, ο αέρας περνάει τα γάντια. Λοιπόν λέει μαζεύουμε τα μπατόν, κάνουμε τα χέρια γροθιές και τα βάζουμε στις τσέπες. Η ζέστη του σώματος θα τα κανονίσει όλα.
Τα μπατον δένονται στην τσάντα, και τα χέρια είναι μέσα στις τσέπες του παντελονιού. Ανηφόρα και πάλι, χωρίς τα μπατόν αυτή τη φορά, η προσπάθεια που χρειάζεται είναι πλέον παραπάνω σε κάθε βήμα. Μετά από 5 λεπτά ανηφόρας οι τετρακέφαλοι ζεματάνε και πάλι. Και ναι όντως πλέον τα χέρια είναι ζεστά. Ο αέρας δε τα βρίσκει εκεί, και με ξεκάθαρο μυαλό σκέφτομαι πως ένα απλό λάθος στον εξοπλισμό μπορούσε να χαλάσει τα πάντα.
Αυτό το «βιωματικό» μάθημα που σου προσφέρουν οι αναβάσεις στις κορυφές είναι η κατανόηση του ρίσκου ως παράγοντα σε κάθε σου απόφαση. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίοι οι παραλληλισμοί της άγριας φύσης με τον κίνδυνο και οι «κατακτήσεις» κορυφών με την επιτυχία. Η ορειβασία αποτελεί ένα πεδίο που σε ορισμένες στιγμές θα προκαλέσει τον οποιοδήποτε να αντιμετωπίσει τους φόβους του, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και να νιώσει κυριολεκτικά την τόσο ευαίσθητη σχέση ανάμεσα στο ρίσκο και την ανταμοιβή.
Το ρίσκο έχει μια αντίρροπη δύναμη που είναι ακριβώς η προετοιμασία. Στο βουνό, η προετοιμασία είναι εξίσου σημαντική όπως και στις προσωπικές προκλήσεις. Ο βαθμός δυσκολίας είναι σχετικός και ορίζεται από την προετοιμασία και μακροπρόθεσμα από την εμπειρία. Αν είσαι έτοιμος για κάθε αλλαγή του καιρού στις κορυφές, για κάθε εμπόδιο που μπορεί να παρουσιαστεί και για κάθε συναίσθημα που πρέπει να διαχειριστείς, τότε το ρίσκο φαίνεται (και είναι) όλο και πιο μικρό.
Εκεί χαμένοι μέσα στις σκέψεις μας, ξαφνικά βλέπουμε μία ταμπέλα μπροστά μας… Stella Point, Congratulations…5.756m. Το Stella Point σημαίνει το τέλος της μεγάλης ανηφόρας και το ότι είμαστε σχεδόν πάνω στον κρατήρα. Εδώ είναι και το σημείο για μία σοβαρή στάση. Βγαίνει το θερμός με το ζεματιστό τσάι τζιντζερ, και μπισκότα. Στο τελείωμα τους έχουμε ξεκινήσει τα καλαμπούρια. Πλέον η διαδρομή είναι περίπου 45 λεπτά μέχρι την κορυφή με μία πολύ μικρή κλίση.
Κατά τη διάρκεια αυτής της μικρής διαδρομής, αρχίζει και σπάει το μαύρο της νύχτας. Η ανατολή πλησιάζει. Η προσμονή πλέον είναι στο 1000% και ναι μπροστά μας εμφανίζεται η κορυφή. Εκεί είναι μόνο ένα γκρουπ Ρώσων, και ναι χωρίς να έχει καμιά σημασία, ορειβατικά μας δίνει και μια ικανοποίηση ότι περάσαμε σχεδόν όλα τα γκρουπ μέχρι την κορυφή. Αυτό είναι και μια επιβράβευση της προετοιμασίας μας.
Η πειθαρχία η οποία αποτελεί το σημαντικότερο παράγοντα σε κάθε είδους προετοιμασία. Αν δεν πειθαρχήσεις στο πρόγραμμα φυσικής κατάστασης για τις απαιτητικές κορυφές, αν δεν τηρήσεις τους κανόνες ασφαλείας, αν δεν ακολουθήσεις τις οδηγίες των πιο έμπειρων, είναι βέβαιο πως δεν θα καταφέρεις ότι επιδιώκεις και στο χειρότερο σενάριο ίσως κινδυνέψει η ζωή σου κυριολεκτικά. Για να περιορίσεις λοιπόν το κάθε είδους ρίσκο θα πρέπει να προετοιμαστείς κατάλληλα, για να προετοιμαστείς θα πρέπει να πειθαρχήσεις και φυσικά πάνω από όλα είναι η θέληση του στόχου.
UHURU PEAK 5.895m …… Η ταμπέλα τα λέει όλα…
Ο εντυπωσιασμός είναι δίχως αμφιβολία ένα από τα πρώτα συναισθήματα που νιώσαμε μόλις είδαμε και πατήσαμε την κορυφή. Σύντομα ωστόσο, την θέση του εντυπωσιασμού αντικαθιστούν βαθύτερα συναισθήματα που ενστικτωδώς προκαλούν έναν εσωτερικό διάλογο και μας οδηγούν σε νέα μονοπάτια. Δάκρυα πλέον, ανακούφιση, αγκαλιές χωρίς λόγια…. Η σιωπή ανάμεσα μας για μερικές στιγμές δείχνει την αλληλοκατανόηση του πόσο σημαντικού στόχου ήταν αυτός, για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα μας…
«Πες μου και θα ξεχάσω. Δείξε μου και ίσως να θυμάμαι. Κάνε με να το βιώσω και θα το καταλάβω»…
Κάπου εκεί σκάει και το φρύδι του ήλιου στον ορίζοντα. Ανατολή, χρώματα και η ζεστασιά του φωτός δίνουν τώρα τον ρυθμό. Αφού αφουγκραστήκαμε την προσπάθεια και ξεσπάσαμε ο καθένας με τον τρόπο του, είναι ώρα για τον εορτασμό της επιτυχίας!!!
Τι μαγεία θεέ!! Ο κρατήρας με τις χιονούρες του, ο παγετώνας στο βάθος και τα χρώματα του ουρανού που αλλάζουν λεπτό με λεπτό!!!
Οι φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν και ο χορός με τους Αφρικάνους φίλους μας είναι ο τρόπος του εορτασμού αλλά και ένας τρόπος να κρατηθούμε ζεστοί!!
Αφού πλέον έχουμε χορτάσει το σκηνικό της κορυφής, κατηφορίζουμε προς τον παγετώνα ώστε να τον θαυμάσουμε και από κοντά. Μερικά λεπτά αργότερα είμαστε δίπλα του. Απίστευτο θέαμα. Το χρώμα των διαφορετικών στιβάδων που είναι εκεί για αιώνες και η πίκρα ότι το πολύ σε 15 χρόνια θα έχουν εξαφανιστεί. Οι τελευταίοι παγετώνες της Αφρικής.
Πλέον ο ήλιος μας ζεσταίνει και είμαστε έτοιμοι για τον δρόμο του γυρισμού. Η χαρά και τα πειράγματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Κατεβαίνοντας και πριν το Stella point συναντάμε μερικά μεγάλα γκρουπ που ακόμα ανεβαίνουν.
Παρατηρόυμε κάποια άτομα με μάσκα οξυγόνου, και μέτα κάποιες φωτογραφίες στο Stella Point με ήλιο,στη συνέχεια προς τα κάτω, βλέπουμε άτομα υποβασταζόμενα να επιστρέφουν πριν την κατάκτηση της κορυφής. Εκεί συνειδητοποιείς που δεν είναι όλα στάνταρ σε μια ανάβαση.
Καταλαβαίνεις ότι κάποια ποσοστά έχουν δίκιο. Όταν κάποιες διαδρομές έχουν ποσοστά επιτυχίας 70% και άλλες 90%. Ότι όταν τα ελικόπτερα έρχονται στο basecamp για διακομιδές, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Pole Pole και σεβασμός στο βουνό.
Στο σαθρό έδαφος στην κατηφόρα κάνουμε πετροσκι με ταχύτητα και γέλια. Πλέον φτάνοντας καμία 500 μέτρα πιο κάτω και ο ήλιος έχοντας ανέβει ψηλά βγάζουμε το ένα από τα μπουφάν.
Μετά από περίπου δέκα ώρες από την ‘ώρα που φύγαμε από το basecamp, επιστρέφουμε και πάλι εκεί.
Η ταμπέλα του Barafu Camp από την μεριά που κοιτά προς το βουνό και επιστρέφεις λέει Congratulations!!! Εκεί λοιπόν σταματάμε, χαμογελάμε και ένα Hi5 είναι η επιβράβευση μας.
Στο camp θα ξεκουραστούμε μερικές ώρες, θα φάμε lunch και η μέρα δε τελείωσα. Έχουμε το κατέβασμα μέχρι τα 3.100m τη ζούγκλα και διαμονή στο Mweka Camp.
Φτάνουμε στη σκηνή στο basecamp και επιτέλους βγάζουμε τα παπούτσια. Κοιταζόμαστε. Και ξεσπάμε σε γέλια… πωπω τι αγγούρι φάγαμε!!! Και συμφωνούμε ότι περίπου 2 ώρες της ανάβασης ήταν η μεγαλύτερη κακουχία της ζωής μας!!!!
Φαγητό, μουσική και λίγη ξάπλα για ξεκούραση. Σε λίγο συνεχίζουμε.
Κατηφορίζοντας πλέον ξαναπερνάμε την αλπική έρημο γεμάτη με τις κατακόκκινες πέτρες. Ο αέρας είναι αρκετά δυνατός και τα buff έχουν την τιμητική τους για τη σκόνη. Κάπου εκεί βλέπουμε κάτι σαν φορεία με μία ρόδα ποδηλάτου από κάτω. Μας λέει ο Promise ότι είναι το φορείο που έχουν για να πάνε κάποιον γρήγορα κάτω σε περίπτωση μη πτήσης ελικόπτερου. Πραγματικά μία βόλτα με αυτό το φορείο σε αυτό το έδαφος και τα δεκάδες πετροσκαλια που ακλούθησαν θα ήταν από μόνο του τραυματισμός!!!!
Πραγματικά αυτό το 3ωρο κατέβασμα μέχρι το camp μέσα από πέτρες σκαλιά και κραδασμούς ήταν μια απίστευτη ταλαιπωρία σε συνδυασμό βέβαια με την κούραση της κορυφής και την αϋπνία.
Και φτάνουμε στο Mweka Camp… Μόλις αφήνουμε τα πράγματα ομάδα ξεκινάει το party… Κύκλος όλοι μαζί και τραγούδι και χορός..
Distance: 16km
Time: 14.30 hours
Uphill: 1.313m
Downhill: 2.825m
Total cal: 3.850
Liquids: -5.875ml
Tembea pole pole. Hakuna matata!
Utafika salama. Hakuna matata!
Kunywa maji mengi. Hakuna matata!
Kilimanjaro, Kilimanjaro,
Kilimanjaro, mlima mrefu sana.
Na Mawenzi, na Mawenzi,
Na Mawenzi, mlima mrefu sana.
Ewe nyoka, ewe nyoka!
Ewe nyoka, mbona waninzunguka.
Wanizunguka, wanizunguka
Wanizunguka wataka kunila nyama
Hello! Hello sir!
How are you? Very well!
Guests, you are welcome!
Kilimanjaro? No trouble!
Walk slowly, slowly. No trouble!
You’ll get there safe. No trouble!
Drink plenty of water. No trouble!
Kilimanjaro! Kilimanjaro!
Kilimanjaro, such a high mountain.
Also Mawenzi, also Mawenzi!
Also Mawenzi such a high mountain.
Like a snake, like a snake!
Like a snake you wrap around me
You wrap around me, you wrap around me
Trying to eat me like a piece of meat
Το χαμόγελο μέχρι τα αφτιά και το κέφι τρελό αρχηγός του πάρτι ο Σεφ μας ο Justin, οργανώνει το τραγούδι και δίνει το ρυθμό!!και σιγα σιγά φέρνει την Σαμπάνια!!! Μαγικές στιγμές στην μέση του camp κουνάμε την σαμπάνια αφρίζουμε και πίνουμε! Την μίση την δίνουμε στην ομάδα… και εκεί λεπτές κραυγές τινάζουν το κέφι και άλλο ….ένα παρανοϊκό 15λεπτο … άξιος εορτασμός του επιτεύγματος!!
Ακολουθεί το χαλάρωμα στη σκηνή, φαγητό και το τελετουργικό του Πάνου. Η σφαγή μιας Toblerone. Μοίρασμα, χαμόγελο και αφουγκρασμός της κορυφής που κατακτήθηκε.
Η αϋπνία μας οδηγεί νωρίς στον υπνόσακο. Αύριο ξύπνημα νωρίς και μετά το τρεκ επιστροφή στο Moshi Και το ξενοδοχείο. Και ναι αύριο θα κάνουμε μπάνιο!!!
... 
