Τανζανία 2023 KILIMANJARO - The summit is what drives us, but the climb itself is what matters

[LULLU]

Ισως επειδη στο Νεπαλ η βασικοτερη θρησκεια ειναι ο ινδουισμος βασει του οποιου οι ανθρωποι διακρινονται σε καστες και μια καστα εξ΄αυτων ειναι για να μαζευει σκ@τ@.

Όχι ήταν εθελοντές από Νέα Ζηλανδία.

 

[Sassenach77]

Να θυμηθώ ότι στο Νεπάλ ομάδες εθελοντών δουλειά τους είναι να μαζεύουν τα ουροδοχεια και τα κονσερβοκουτια των ορειβατών ....... στο Κιλιμάντζαρο δεν πάει τόσος κόσμος όσο στο Νεπάλ αλλά και πάλι το θαψιμο δεν είναι και η πιο τέλεια λύση ...

Δεν ξέρω τι γίνεται στο Νεπάλ, αλλά εύχομαι να το ανακαλύψω το συντομότερο!

Όσον αφορά το Κιλιματζάρο πριν ξεκινήσει η κάθε ομάδα την ανάβαση στο βουνό βασική προϋπόθεση και υποχρέωση είναι να έχουν ζυγιστεί όλα όσα κουβαλάνε και αυτό το νούμερο καταγράφεται! Κατα την έξοδο απο το βουνό γίνεται έλεγχος και δεν πρέπει κάθε ομάδα να έχει κάτω απο 20% του αρχικού της βάρους. Αυτό σημαίνει οτι κάθε ομάδα κουβαλάει τα απορρίμματα της μέχρι την έξοδο απο το βουνό. Θα εκπλαγείς απο το πόσο καθαρό βουνό είναι το Κιλιματζάρο!!! Εγώ δεν το περίμενα να πω την αλήθεια...

Όσον αφορά τα λύματα, εμείς δεν είχαμε δική μας τουαλέτα, οπότε γνώρισα όλες τις τουαλέτες της διαδρομής που κάναμε. Όσο πιο ψηλά ανεβαίναμε τόσο πιο "καθαρές" ήταν. Φαντάζομαι γιατί στο πρώτο camp φτάνουν και ημερήσια τουρ και ανεβαίνοντας ο κόσμος γίνεται πιο συγκεκριμένος. Οι τουαλέτες είναι οι γνωστές σε εμάς τούρκικες, αλλά χωρίς τη πορσελάνη. Σε κάποιες απο αυτές έχουν βάλει πλακάκια για να πατάς, σε άλλες ξύλα και σε άλλες έχουν χτίσει τα σημεία που πατάς. Δεν πετάς τίποτα εκεί μέσα που δεν μπορεί να απορροφήσει το έδαφος. Οπότε όλα τα σκουπίδια τα κουβαλάς! Αυτά

 

[Zorz59]

Day 5 of Trek: Trek from Karanga Camp (4.000) to Barafu Basecamp (4.675)

Αυτός ήταν ο τελευταίος κανονικός ύπνος πριν την κορυφή. Χαλαρό χαρούμενο ξύπνημα, γεμάτο ανυπομονησία για την επόμενη μέρα.

Το σημερινό τρεκ είναι χαλαρό και γρήγορο, είναι απλά η προσέγγιση στο basecamp μόλις 640 μέτρα ψηλότερα και 3.2 χιλιόμετρα μακριά.

Πρωινό και προετοιμασία για το τρεκ, και εκεί αρχίζουν και ακούγονται τραγούδια, αφρικάνικα τραγούδια, από τα γκρουπ. Οι guides και οι πορτερς από αυτά τα γκρουπ, στήνουν χορό και όλοι μαζί κυκλικά τραγουδούν για το τρεκ και την καλή διάθεση του βουνού. Οι φωνές σαν χορωδία, κατακλύζουν την ατμόσφαιρα και δίνουν άλλη ώθηση σε όλους μας. Κατανυκτικό και υπέροχο συναίσθημα. Στο δικό μας γκρουπ αποφασίζουμε να κάνουμε το αντίστοιχο σκηνικό αύριο στο camp στη βάση του βουνού, μετά την κατάκτηση της κορυφής!!!

Ο καιρός απλά εκπληκτικός με διαύγεια, και έτσι ξεκινάμε. Την πρώτη ανηφόρα της διαδρομής. Στο πρώτο αυτό ανέβασμα, σχολιάζουμε ότι ναι αυτό ήταν, φτάνουμε στο basecamp και τέρμα τα αστεία, μετά έχει κορυφή!! Και σιγά σιγά μας πιάνει αυτό το ελαφρύ άγχος, μια προσμονή, ότι ναι είμαστε μερικές ώρες πριν την κατάκτηση αυτού που σχεδιάζουμε τόσο καιρό!!

Στην κορυφή της ανηφόρας, ένα πλάτωμα. Από την μια μεριά στη βάση βλέπουμε το Karanga Camp και από την άλλη το ίσιωμα μέχρι την τελική ανάβαση πριν το Barafu Camp. Χαλάρωμα εκεί, για χάζι της θέας και ευκαιρία για λίγο νεράκι, εννοείται όχι σκέτο. Μερικοί ηλεκτρολύτες και μαγνήσια ακόμα δεν έβλαψαν ποτέ πριν την επίθεση για την κορυφή!!

Από εκεί και πέρα συνεχίζουμε με επόμενη στάση το Barafu Basecamp. Μια τελευταία ανάσα πριν την μεγάλη ανηφόρα και δίνουμε το push για το ανέβασμα στο Barafu.

Καθώς η περιοχή έχει αραιή βλάστηση και έλλειψη νερού, το κάμπινγκ δεν έχει χλωρίδα ή πανίδα. Ούτε βέβαια και πηγή με νερό. Οπότε οι πορτερς μας εφοδιάζουν με ότι νερό είναι απαραίτητο.

Αν και το έδαφος είναι βραχώδες και γεμάτο ηφαιστειακά εδάφη και κρηπιδώματα, το τοπίο κόβει την ανάσα. Μία βόλτα μέσα στο Camp μα αποζημιώνει.

Distance: 3.10km
Time: 2.06 hours
Uphill: 605 up
Downhill: 12 down

Φτάνοντας για άλλη μια φορά νωρίς, βρίσκουμε πάλι ένα πολύ καλό σημείο για να στήσουμε σκηνές. Και στο Barafu αυτό είναι κρίσιμο, γιατί οι άνεμοι είναι πολύ ισχυροί!!!

Τι έχει πλέον το πρόγραμμα για αυτή την ημέρα, και πως οδηγούμαστε στο ξεκίνημα μας για την κορυφή…

Στήσιμο camp, τσάι και σνακ για αρχή, στη συνέχεια χαλάρωμα και κατά τις 5 ένα πολύ δυνατό σε υδατάνθρακες φαγητό. Από εκεί και πέρα ηρεμία αναδιάταξη και προσπάθεια για ύπνο μέχρι τις 11.30 το βράδυ. Ξύπνημα, προετοιμασία και κάποιο σνακ για αναχώρηση για την κορυφή κατά της 12.30 τη νύχτα!!

Έχοντας μπροστά μας αρκετές ώρες μέχρι το φαγητό και την ξάπλα, μετά από τον καθιερωμένο χαβαλέ, βάζουμε σε μια σειρά τα πράγματα όσον αφορά τον ρουχισμό για το νυχτερινό τρεκ. Αναμενόμενες θερμοκρασίες μέχρι -15 λίγο πριν την ανατολή και κατά την διάρκεια της επιστροφής στο basecamp με ήλιο οι θερμοκρασίες θα είναι λίγο πάνω από το 0.

Λίγο ζεματισμένο νερό βρασμένο με τζιντζερ μας τονώνει και ξαπλώνουμε λίγο πριν το φαγητό. Σκέψεις, άγχη για την ανάβαση φεύγουν όλα μόλις αναλογιστείς το που και το πώς.

Περνάει από το μυαλό μου το σχήμα του πλανήτη, το που είστε σαν πινέζα πάνω σε αυτόν. Σημείο Κιλιμάντζαρο Αφρική, υψόμετρο 4.640, καιρός υπέροχος. Ανατριχιάζω από την ηρεμία που μου δίνει αυτή η σκέψη. Που ήμασταν πριν μια εβδομάδα και που είμαστε και τι κάνουμε τώρα. Τα άτια κλείνουν και εκεί στο τέλειο χαλάρωμα ένα άγγιγμα και ένας μικρός ήχος δίπλα από τον υπνόσακο στη σκηνή. Ανοίγω τα μάτια και αλληλοκοιτιόμαστε με ένα ποντικάκι του βουνού… Σταδιαλα πετάγομαι, @$#@%$ το σπίτι του… και γέλια μετά, φεύγει και αυτό τρομαγμένο. Μάλλον εμείς ήρθαμε σπίτι του…

Το ζεστό φαγητό έρχεται. Το τρώμε όλο λαίμαργα πιο πολύ, όχι από πείνα αλλά σαν προετοιμασία για το ανέβασμα. Βάζουμε και μια κουταλιά στις πέτρες από βγήκε το ποντικάκι.

Τέρμα τα αστεία τώρα. Κλείνουμε όλα τα φερμουάρ της σκηνής. Ήσυχοι πλέον μέσα στον υπνόσακο. Ο άνεμος δυναμώνει ελαφρά και ο Χατζηδάκης παίζει στο ηχειάκι.

Το δικό μας Βαλς των Χαμένων Ονείρων θα το χορέψουμε σε 5-6 ώρες από τώρα……….

 

[Sassenach77]

Ο άνθρωπος είναι κορυφή σε όλα!

 

[Zorz59]

Day 6 of Trek: Summit Day
Trek from Barafu Basecamp (4.675) to Uhuru Peak (5.895) to Barafu Basecamp (4.675) to Mweka Camp (3100)

Το ξυπνητήρι είναι στις 00.00. το μάτι ανοιχτό από τις 23.30 τουλάχιστον. Η ανυπομονησία και το ευχάριστο άγχος δεν μας αφήνουν σε ησυχία.

Ο αέρας έξω λυσσομανά και το σώμα απρόθυμο να βγει από τον υπνόσακο. Το πνεύμα όμως κυριαρχεί και βγαίνουμε. Διπλά κολάν ισοθερμικά, διπλά ισοθερμικά και διπλά μπουφάν από πάνω. Το ίδιο και διπλές κάλτσες. Ετοιμάζουμε και τα σακίδια με νερά και ενέργεια σε τρόφιμα και μαζευόμαστε στην τραπεζαρία. Η σκηνή χορεύει από τον παγωμένο αέρα, θερμοκρασία στο basecamp στους -5.

Το πρωινό μας είναι μερικά ενεργειακά σνακ όπως σνικερς και καραμελωμένο ποπ κορν. Και κάπου εκεί γελώντας με την ένταση του αέρα μας έρχεται η έκφραση του αείμνηστου Βασίλη Αυλωνίτη από την Ωραία των Αθηνών: «Ωρε που πάμε? Που πάμε?»!!!!

Και ανοίγει το φερμουάρ της σκηνής, είναι ο Abdy. Guys Let’s Go!!!! Βγαίνουμε έξω, και κάνουμε ένα γρήγορο meeting της ομάδας. Στην κορυφή θα πάμε οι τρεις μας μαζί με τους 2 οδηγούς και τον summit porter τον Riziki. Η ώρα έχει φτάσει 1. Βλέπουμε την πλαγιά. Το θέαμα υπέροχο. Μέσα στο ελάχιστο φως των αστεριών, δεκάδες φακοί κεφαλής ανeβαίνουν σε σχήματα φιδιού το βουνό!!! Ο Abdy σχολιάζει ότι επειδή είμαστε μικρό και γρήγορο γκρουπ, μας παίρνει να ξεκινήσουμε καμιά ώρα πιο αργά από το συνηθισμένο. Δηλαδή αντί για 00.00 -00.30 που είναι το νορμάλ εμείς ξεκινάμε κατά τη 1.20.

Πλέον ο ενθουσιασμός μας είναι υπέρμετρος. Σχολιάζουμε τη μαγεία του περπατήματος κάτω από τα αστέρια και το πόσο μαγικά φαίνονται τα λαμπάκια στην πλαγιά. Φτάνοντας στην αρχή της ανηφόρας και κοντά στο βουνό ο αέρας κόβει. Πλέον έχουμε ένα τρελό ρυθμό συγκριτικά πάντα με τα άλλα γκρουπ. Τα οποία όντας πολύ μεγαλύτερα πάνε όλα στον ρυθμό του πιο αργού ορειβάτη τους. Κάνουμε προσπεράσεις συνέχεια. Περνώντας ένα αρκετά μεγάλο γκρουπ, ακούμε μια φωνή… «Ω ρε κοίτα πως πάνε αυτοί!!!», για κάποια δευτερόλεπτα δε δίνουμε σημασία, αλλά μετά, ρε παιδιά ελληνικά ήταν αυτά!!! Α ρε παντού είμαστε.

Περίπου 2 ώρες μετά, βγαίνουμε στον λαιμό της διαδρομής. Είναι το σημείο της ανηφόρας που δεν καλύπτεται από το βουνό από καμιά πλαϊνή πλευρά!! Και ναι πλέον τα μποφόρ με τους -15 βαθμούς μας χτυπούν αλύπητα. Όλα κουμπωμένα, όλα κλειστά, τα buff μέχρι τα μάτια και η προσπάθεια σε κάθε βήμα εμφανής. Πλέον ο αέρας μας παγώνει τα χέρια. Η διαδρομή φαίνεται πως είναι μία ατέρμονη ανάβαση, προς τα πάνω και πάνω και πάνω…. Τα πάντα παίζουν πλέον μέσα στο μυαλό… λες να μην τα καταφέρω?? Ο πόνος από το κρύο στα χέρια έχει περάσει πλέον στην αναισθησία. Δαγκώνω δυνατά το ένα μου δάχτυλο και δε νιώθω σχεδόν τίποτα. Όλα τα γιατί περνούν από το μυαλό. Γιατί να μην πάρω καινούργια summit gloves? Γιατί να φυσάει τόσο?....

Εκεί ξυπνάω από τον λήθαργο της παγωνιάς. Φωνάζω στους άλλους
-Δε κρυώνετε ρε @#$$ ??
- έχουμε ξεπαγιάσει, αλλά και έχουμε κουραστεί…
- Abdy we are frozen… we have to discuss….

Κάπου εκεί κάνουμε την πρώτη μας στάση… 3 ώρες μετά την εκκίνηση . το κρύο μας έσπρωχνε αλλά τελικά βρήκαμε τοίχο. Καθόμαστε , πίνουμε χυμούς και τρώμε snikers. Κατευθείαν σαν ντόπα καθαρίζουν όλα. Abdy έχουμε πρόβλημα με τα δάχτυλα, ο αέρας περνάει τα γάντια. Λοιπόν λέει μαζεύουμε τα μπατόν, κάνουμε τα χέρια γροθιές και τα βάζουμε στις τσέπες. Η ζέστη του σώματος θα τα κανονίσει όλα.

Τα μπατον δένονται στην τσάντα, και τα χέρια είναι μέσα στις τσέπες του παντελονιού. Ανηφόρα και πάλι, χωρίς τα μπατόν αυτή τη φορά, η προσπάθεια που χρειάζεται είναι πλέον παραπάνω σε κάθε βήμα. Μετά από 5 λεπτά ανηφόρας οι τετρακέφαλοι ζεματάνε και πάλι. Και ναι όντως πλέον τα χέρια είναι ζεστά. Ο αέρας δε τα βρίσκει εκεί, και με ξεκάθαρο μυαλό σκέφτομαι πως ένα απλό λάθος στον εξοπλισμό μπορούσε να χαλάσει τα πάντα.

Αυτό το «βιωματικό» μάθημα που σου προσφέρουν οι αναβάσεις στις κορυφές είναι η κατανόηση του ρίσκου ως παράγοντα σε κάθε σου απόφαση. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίοι οι παραλληλισμοί της άγριας φύσης με τον κίνδυνο και οι «κατακτήσεις» κορυφών με την επιτυχία. Η ορειβασία αποτελεί ένα πεδίο που σε ορισμένες στιγμές θα προκαλέσει τον οποιοδήποτε να αντιμετωπίσει τους φόβους του, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και να νιώσει κυριολεκτικά την τόσο ευαίσθητη σχέση ανάμεσα στο ρίσκο και την ανταμοιβή.

Το ρίσκο έχει μια αντίρροπη δύναμη που είναι ακριβώς η προετοιμασία. Στο βουνό, η προετοιμασία είναι εξίσου σημαντική όπως και στις προσωπικές προκλήσεις. Ο βαθμός δυσκολίας είναι σχετικός και ορίζεται από την προετοιμασία και μακροπρόθεσμα από την εμπειρία. Αν είσαι έτοιμος για κάθε αλλαγή του καιρού στις κορυφές, για κάθε εμπόδιο που μπορεί να παρουσιαστεί και για κάθε συναίσθημα που πρέπει να διαχειριστείς, τότε το ρίσκο φαίνεται (και είναι) όλο και πιο μικρό.

Εκεί χαμένοι μέσα στις σκέψεις μας, ξαφνικά βλέπουμε μία ταμπέλα μπροστά μας… Stella Point, Congratulations…5.756m. Το Stella Point σημαίνει το τέλος της μεγάλης ανηφόρας και το ότι είμαστε σχεδόν πάνω στον κρατήρα. Εδώ είναι και το σημείο για μία σοβαρή στάση. Βγαίνει το θερμός με το ζεματιστό τσάι τζιντζερ, και μπισκότα. Στο τελείωμα τους έχουμε ξεκινήσει τα καλαμπούρια. Πλέον η διαδρομή είναι περίπου 45 λεπτά μέχρι την κορυφή με μία πολύ μικρή κλίση.

Κατά τη διάρκεια αυτής της μικρής διαδρομής, αρχίζει και σπάει το μαύρο της νύχτας. Η ανατολή πλησιάζει. Η προσμονή πλέον είναι στο 1000% και ναι μπροστά μας εμφανίζεται η κορυφή. Εκεί είναι μόνο ένα γκρουπ Ρώσων, και ναι χωρίς να έχει καμιά σημασία, ορειβατικά μας δίνει και μια ικανοποίηση ότι περάσαμε σχεδόν όλα τα γκρουπ μέχρι την κορυφή. Αυτό είναι και μια επιβράβευση της προετοιμασίας μας.

Η πειθαρχία η οποία αποτελεί το σημαντικότερο παράγοντα σε κάθε είδους προετοιμασία. Αν δεν πειθαρχήσεις στο πρόγραμμα φυσικής κατάστασης για τις απαιτητικές κορυφές, αν δεν τηρήσεις τους κανόνες ασφαλείας, αν δεν ακολουθήσεις τις οδηγίες των πιο έμπειρων, είναι βέβαιο πως δεν θα καταφέρεις ότι επιδιώκεις και στο χειρότερο σενάριο ίσως κινδυνέψει η ζωή σου κυριολεκτικά. Για να περιορίσεις λοιπόν το κάθε είδους ρίσκο θα πρέπει να προετοιμαστείς κατάλληλα, για να προετοιμαστείς θα πρέπει να πειθαρχήσεις και φυσικά πάνω από όλα είναι η θέληση του στόχου.

UHURU PEAK 5.895m …… Η ταμπέλα τα λέει όλα…

Ο εντυπωσιασμός είναι δίχως αμφιβολία ένα από τα πρώτα συναισθήματα που νιώσαμε μόλις είδαμε και πατήσαμε την κορυφή. Σύντομα ωστόσο, την θέση του εντυπωσιασμού αντικαθιστούν βαθύτερα συναισθήματα που ενστικτωδώς προκαλούν έναν εσωτερικό διάλογο και μας οδηγούν σε νέα μονοπάτια. Δάκρυα πλέον, ανακούφιση, αγκαλιές χωρίς λόγια…. Η σιωπή ανάμεσα μας για μερικές στιγμές δείχνει την αλληλοκατανόηση του πόσο σημαντικού στόχου ήταν αυτός, για διαφορετικούς λόγους για τον καθένα μας…

«Πες μου και θα ξεχάσω. Δείξε μου και ίσως να θυμάμαι. Κάνε με να το βιώσω και θα το καταλάβω»…

Κάπου εκεί σκάει και το φρύδι του ήλιου στον ορίζοντα. Ανατολή, χρώματα και η ζεστασιά του φωτός δίνουν τώρα τον ρυθμό. Αφού αφουγκραστήκαμε την προσπάθεια και ξεσπάσαμε ο καθένας με τον τρόπο του, είναι ώρα για τον εορτασμό της επιτυχίας!!!

Τι μαγεία θεέ!! Ο κρατήρας με τις χιονούρες του, ο παγετώνας στο βάθος και τα χρώματα του ουρανού που αλλάζουν λεπτό με λεπτό!!!

Οι φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν και ο χορός με τους Αφρικάνους φίλους μας είναι ο τρόπος του εορτασμού αλλά και ένας τρόπος να κρατηθούμε ζεστοί!!

Αφού πλέον έχουμε χορτάσει το σκηνικό της κορυφής, κατηφορίζουμε προς τον παγετώνα ώστε να τον θαυμάσουμε και από κοντά. Μερικά λεπτά αργότερα είμαστε δίπλα του. Απίστευτο θέαμα. Το χρώμα των διαφορετικών στιβάδων που είναι εκεί για αιώνες και η πίκρα ότι το πολύ σε 15 χρόνια θα έχουν εξαφανιστεί. Οι τελευταίοι παγετώνες της Αφρικής.

Πλέον ο ήλιος μας ζεσταίνει και είμαστε έτοιμοι για τον δρόμο του γυρισμού. Η χαρά και τα πειράγματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Κατεβαίνοντας και πριν το Stella point συναντάμε μερικά μεγάλα γκρουπ που ακόμα ανεβαίνουν.

Παρατηρόυμε κάποια άτομα με μάσκα οξυγόνου, και μέτα κάποιες φωτογραφίες στο Stella Point με ήλιο,στη συνέχεια προς τα κάτω, βλέπουμε άτομα υποβασταζόμενα να επιστρέφουν πριν την κατάκτηση της κορυφής. Εκεί συνειδητοποιείς που δεν είναι όλα στάνταρ σε μια ανάβαση.

Καταλαβαίνεις ότι κάποια ποσοστά έχουν δίκιο. Όταν κάποιες διαδρομές έχουν ποσοστά επιτυχίας 70% και άλλες 90%. Ότι όταν τα ελικόπτερα έρχονται στο basecamp για διακομιδές, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Pole Pole και σεβασμός στο βουνό.

Στο σαθρό έδαφος στην κατηφόρα κάνουμε πετροσκι με ταχύτητα και γέλια. Πλέον φτάνοντας καμία 500 μέτρα πιο κάτω και ο ήλιος έχοντας ανέβει ψηλά βγάζουμε το ένα από τα μπουφάν.

Μετά από περίπου δέκα ώρες από την ‘ώρα που φύγαμε από το basecamp, επιστρέφουμε και πάλι εκεί.

Η ταμπέλα του Barafu Camp από την μεριά που κοιτά προς το βουνό και επιστρέφεις λέει Congratulations!!! Εκεί λοιπόν σταματάμε, χαμογελάμε και ένα Hi5 είναι η επιβράβευση μας.

Στο camp θα ξεκουραστούμε μερικές ώρες, θα φάμε lunch και η μέρα δε τελείωσα. Έχουμε το κατέβασμα μέχρι τα 3.100m τη ζούγκλα και διαμονή στο Mweka Camp.

Φτάνουμε στη σκηνή στο basecamp και επιτέλους βγάζουμε τα παπούτσια. Κοιταζόμαστε. Και ξεσπάμε σε γέλια… πωπω τι αγγούρι φάγαμε!!! Και συμφωνούμε ότι περίπου 2 ώρες της ανάβασης ήταν η μεγαλύτερη κακουχία της ζωής μας!!!!

Φαγητό, μουσική και λίγη ξάπλα για ξεκούραση. Σε λίγο συνεχίζουμε.

Κατηφορίζοντας πλέον ξαναπερνάμε την αλπική έρημο γεμάτη με τις κατακόκκινες πέτρες. Ο αέρας είναι αρκετά δυνατός και τα buff έχουν την τιμητική τους για τη σκόνη. Κάπου εκεί βλέπουμε κάτι σαν φορεία με μία ρόδα ποδηλάτου από κάτω. Μας λέει ο Promise ότι είναι το φορείο που έχουν για να πάνε κάποιον γρήγορα κάτω σε περίπτωση μη πτήσης ελικόπτερου. Πραγματικά μία βόλτα με αυτό το φορείο σε αυτό το έδαφος και τα δεκάδες πετροσκαλια που ακλούθησαν θα ήταν από μόνο του τραυματισμός!!!!

Πραγματικά αυτό το 3ωρο κατέβασμα μέχρι το camp μέσα από πέτρες σκαλιά και κραδασμούς ήταν μια απίστευτη ταλαιπωρία σε συνδυασμό βέβαια με την κούραση της κορυφής και την αϋπνία.

Και φτάνουμε στο Mweka Camp… Μόλις αφήνουμε τα πράγματα ομάδα ξεκινάει το party… Κύκλος όλοι μαζί και τραγούδι και χορός..

Distance: 16km
Time: 14.30 hours
Uphill: 1.313m
Downhill: 2.825m
Total cal: 3.850
Liquids: -5.875ml

Tembea pole pole. Hakuna matata!
Utafika salama. Hakuna matata!
Kunywa maji mengi. Hakuna matata!
Kilimanjaro, Kilimanjaro,
Kilimanjaro, mlima mrefu sana.
Na Mawenzi, na Mawenzi,
Na Mawenzi, mlima mrefu sana.
Ewe nyoka, ewe nyoka!
Ewe nyoka, mbona waninzunguka.
Wanizunguka, wanizunguka
Wanizunguka wataka kunila nyama

Hello! Hello sir!
How are you? Very well!
Guests, you are welcome!
Kilimanjaro? No trouble!
Walk slowly, slowly. No trouble!
You’ll get there safe. No trouble!
Drink plenty of water. No trouble!
Kilimanjaro! Kilimanjaro!
Kilimanjaro, such a high mountain.
Also Mawenzi, also Mawenzi!
Also Mawenzi such a high mountain.
Like a snake, like a snake!
Like a snake you wrap around me
You wrap around me, you wrap around me
Trying to eat me like a piece of meat

Το χαμόγελο μέχρι τα αφτιά και το κέφι τρελό αρχηγός του πάρτι ο Σεφ μας ο Justin, οργανώνει το τραγούδι και δίνει το ρυθμό!!και σιγα σιγά φέρνει την Σαμπάνια!!! Μαγικές στιγμές στην μέση του camp κουνάμε την σαμπάνια αφρίζουμε και πίνουμε! Την μίση την δίνουμε στην ομάδα… και εκεί λεπτές κραυγές τινάζουν το κέφι και άλλο ….ένα παρανοϊκό 15λεπτο … άξιος εορτασμός του επιτεύγματος!!

Ακολουθεί το χαλάρωμα στη σκηνή, φαγητό και το τελετουργικό του Πάνου. Η σφαγή μιας Toblerone. Μοίρασμα, χαμόγελο και αφουγκρασμός της κορυφής που κατακτήθηκε.

Η αϋπνία μας οδηγεί νωρίς στον υπνόσακο. Αύριο ξύπνημα νωρίς και μετά το τρεκ επιστροφή στο Moshi Και το ξενοδοχείο. Και ναι αύριο θα κάνουμε μπάνιο!!!

 

[Sassenach77]

Και ναι αύριο θα κάνουμε μπάνιο!!!

ναι ναι αύριο θα κάνουμε μπάνιο!!! Και γελούσε ο Μπένσον

 

[Zorz59]

Day 7 of Trek: Trek from Mweka Camp (3.100) to Mweka Gate (1.650)

• And Drive to Moshi Tow

Μυρωδιά βρεγμένου χώματος στο δάσος, έτσι ξυπνάμε το χάραμα της τελευταίας μέρας. Ακόμα είναι σκοτεινά και μετά από ένα δεκάωρο ύπνο, καθόμαστε ακόμα μέσα στον υπνόσακο σιωπηλοί και ακούμε το rain forest να ξυπνά. Πουλιά μαϊμούδες και άνθρωποι με το πρώτο φως δίνουν ζωντάνια στο δάσος.

Πρωινό, τσάι και ελεύθερος στοχασμός. Από το σημείο μηδέν στην κορυφή και πάλι πίσω. Πόσες εικόνες αυτό το βιωματικό ταξίδι και πόσα συναισθήματα.

Πλέον είναι η ώρα να σηκωθούμε και να κατεβούμε προς την Mweka Gate και να αφήσουμε το βουνό πίσω μας με το βανάκι.

Η επιστροφή προς τα πίσω (δηλαδή προς τα κάτω), έγινε σιγά σιγά με το ρυθμό που επέβαλαν οι εικόνες γύρω μας πλαισιωμένες από τους ήχους του δάσους. Ηλιαχτίδες τρύπωναν ανάμεσα στα φυλλώματα, χρώματα λαμπερά μας θάμπωναν και με βήμα ανάλαφρο πορευόμαστε στο μονοπάτι.

Κάπου εκεί το σημείο που βλέπεις για τελευταία φορά την Uhuru Peak έστω και από τόσο μακριά. Δέος με την φωτογραφία που βλέπουμε και με το κατόρθωμα που επιτύχαμε.

Η μαγεία του rain forest μας έχει συνεπάρει και η διαδρομή μέχρι την πύλη έγινε χωρίς να καταλάβουμε το πέρασμα του χρόνου.

Με χαμόγελο μπαίνουμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής που για περίπου 2 χιλιόμετρα είναι ένας πλατύς χωματόδρομος, τόσος ώστε να περνούν αρκετά άνετα και γρήγορα ασθενοφόρα, που επιχειρούν διακομιδές ορειβατών. Τελικά συμβαίνει συχνά αυτό. Τα στατιστικά και πάλι βγαίνουν αλήθεια. Ήδη στην δική μας μικρή πορεία εκεί είδαμε ένα ασθενοφόρο να πηγαίνει κατά το πλάτωμα για την παραλαβή ορειβάτη!!

Distance: 8,66km
Time: 3 hours
Uphill: 1 m
Downhill: 1.402m

Ξεπροβάλει μπροστά μας η ταμπέλα του τερματισμού…. Congratulation, Bon Voyage!!!

Επιτυχία στόχου 100%, There and Back Again…

Πλέον μπαίνουμε στα κεντρικά γραφεία της reception του Kilimanjaro. Εκεί θα υπογράψουμε την έξοδο μας, και θα παραλάβουμε το πιστοποιητικό επιτυχίας της κορυφής και με ένα έξτρα κόστος το μετάλλιο μας.

Υπογράφουμε στο βιβλίο ευχών. Παίρνουμε τα μετάλλια μας και ναι, το 1ο από τα 7 summits είναι γεγονός… εννοείται πως είναι άπιαστος ο στόχος και των 7 κορυφών, αλλά τα όνειρα είναι ωραία και δίνουν κίνητρα!!!

TANZANIA NATIONAL PARKS
KWAHERI / BON VOYAGE
KILIMANJARO NATIONAL PARK
​

Αφήνοντας πίσω αυτήν την ταμπέλα, μπαίνει όλο το team στο βανάκι και μετά από περίπου 4-5 χιλιόμετρα σταματάμε σε ένα υπέροχα προσεγμένο σουβενίρ καφέ ρεστοράν, για το κέρασμα σε μπύρες στα παιδιά της ομάδας. Αρνητικό το γεγονός ότι δεν άφησαν την ομάδα να μπει μέσα έκτος από τους guides και είδαμε ότι αυτό συνέβαινε με όλες τις ομάδες.

Αράζοντας μερικά λεπτά με μια μπύρα Kilimanjaro στο χέρι, χαζεύουμε τους χορούς διάφορων ορειβατικών ομάδων.

Έπειτα συνεχίζουμε για το ξενοδοχείο. αφού ξεφορτώνουμε και μπαίνουμε στη reception φωνάζουμε τους guides για τα τιπς. Και εκεί συμβαίνει η παρεξήγηση με μπροστάρη τον Innocent, που του φάνηκε πού λίγο το τιπ. Μες τις άκρες δε τα πήραν και θα έρχονταν είπαν ο υπεύθυνος αργότερα να λύσουμε το θέμα.

Το όποιο λύθηκε απλά και ελληνικά, με δυο λόγια του λέμε τα τιπς είναι αυτά και άμα θέλουμε τα δίνουμε και άμα δε θέλουμε δε τα δίνουμε. Άμα θέλετε 400 δολάρια τιπς το άτομο να τα βάλετε στην τιμή από την αρχή. Οπότε πάρε αυτά, δώστα στα παιδιά και ευχαριστούμε πολύ. Μας έδωσε δίκιο και ζήτησε συγγνώμη για τη συμπεριφορά τους.

Πλέον είναι αργά το μεσημέρι, 35 βαθμοί. Κάνουμε ζεστό μπάνιο για να ξεβρομίσουμε από το βουνό, φοράμε μαγιό και πάμε στην πισίνα. Χαλάρωμα βουτιές και μπύρες Kilimanjaro μέχρι να σβήσει ο ήλιος!!!!!

The Crew

• Chande Julias, porter
• Philemon John, porter
• Hilary Kimaro, porter
• Mark Juma, porter
• Goodluack Kimario, porter
• Amani Kamwete, toilet crew
• Riziki Minja, summit porter
• Benson Kimaro, Waiter
• Inocent Christian, Guide
• Abdi Abdailah – Guide
• Justin Shija, Chef

 

[psilos3]

Συγχαρητήρια για την επίτευξη του στόχου σας, την εξαιρετική εκδρομή που οργανώσατε, τις απίστευτες εικόνες που μοιράζεσαι μαζί μας, αλλά και για το μπλουζάκι που φοράει το αλάνι στο πρώτο κεφάλαιο (νομίζω δε με γελούν τα μάτια μου) .
Πάντα τέτοια με υγεία άφθονη, σε όλα τα ψηλά βουνά εύχομαι.

 

[Zorz59]

Επίλογος

Οι σκέψεις γιναν σχέδια, τα σχέδια πράξη και το αποτέλεσμα επιβράβευση και εμπειρία ζωής. Ο τρόπος απόδρασης από την καθημερινότητα είναι το βουνό, το βουνό είναι η έκφραση της αναζήτησης μας για ανεμελιά δίχως σκέψεις. Είναι ένα μέρος, μια συνθήκη ικανή να στεγάσει την ανάγκη για επαφή με τη φύση, την ανάγκη για φυγή από τη ρουτίνα.

Το Κιλιμάντζαρο ήταν το κάλεσμα, η παρέα ήρθε κοντά και το ταξίδι έγινε. Το δύσκολο εγχείρημα στην αρχή, έγινε ρυάκι. Το βουνό μας άνοιξε την αγκαλιά του και ως δια μαγείας μας ρούφηξε μέσα του παίρνοντας μαζί του όλες τις σκέψεις και την κούραση.

Ήρθαμε πιο κοντά και αγκαλιάσαμε τις δυσκολίες που είχαμε πριν, τις φοβίες μας και κάποιους βαθύτερους πόνους. Όλοι γυρίσαμε άλλοι άνθρωποι, έχοντας πάντα αναφορά στο εκεί. Στιγμές που μόνο εμείς ξέρουμε και καταλαβαίνουμε με ένα βλέμμα.

Ο άνθρωπος φροντίζει και εκτιμά εκείνο που αγαπά και αγαπά κείνο που γνωρίζει. Το βουνό σαν έννοια είναι αυτό που θέλουμε να φροντίσουμε και το αγαπάμε από τα βάθη μας. Η Αφρική μας φιλοξένησε απλόχερα και το Κιλιμάντζαρο παρότι βρεθήκαμε στη αγκαλιά του μόλις για μια εβδομάδα, είναι μια ανάμνηση πυρωμένη μέσα μας.

Μια βιωματική εμπειρία που έγινε εμπειρία ζωής και έμεινε στη μνήμη για να γίνει αντικείμενο αφήγησης…

Καλό ταξίδι, καλή ανάβαση
Εις το επανιδειν



Η ώρα της επιστροφής μετά από μερικές μέρες ξεκούρασης και σαφάρι στην εκπληκτική βόρεια Τανζανία. Επίγειος παράδεισος με υπέροχα εθνικά πάρκα. Ακολουθει φωτοστορι απο Σαφαρι

 

[varioAthens]

Μπραβο! Και εις αλλα τετοια δυνατα ταξιδια-εμπειριες!

 

[Zorz59]

Moshi Town

 

[eco05140]

Τι ωραια ιστορία!Υπέροχη περιγραφή και εικόνες!Μπράβο βρε παιδιά με ταξιδέψατε! Μόνο που δεν έβαλα γάντια καθώς ανεβαίνατε στην κορυφή!