panius
Member
- Μηνύματα
- 668
- Likes
- 2.744
Ημέρα 12η: Βαρανάσι
....και επιτέλους ο Θεός μας λυπήθηκε και φτάνουμε στο Βαρανάσι.
Τώρα τι να πω; Δηλώνω αδυναμία να περιγράψω... Αν δεν πας ο ίδιος εκεί να δεις με τα μάτια σου δεν μπορείς να συλλάβεις τις εικόνες, την ατμόσφαιρα, την τρέλα αυτής της πόλης. Θα αναφέρω επιγραμματικά:
α) Είδαμε ολόγυμνο άντρα να βολτάρει αμέριμνος μέσα στο πλήθος. Σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα. Μάλλον πρέπει να ήταν φακίρης ή κάτι σαν ασκητής και να είχε απαρνηθεί ρούχα και οτιδήποτε άλλο εγκόσμιο.
β) Είδαμε γυναίκες στο πεζοδρόμιο να ζυμώνουν με γυμνά χέρια τα κόπρανα από τις αγελάδες και να τα πλάθουν σε μεγάλους σβόλους. Στη συνέχεια άφηναν τους σβόλους στον ήλιο να ξεραθούν. Άλλες γυναίκες έφερναν την "πρώτη ύλη" μέσα σε παραγεμισμένες νάυλον σακούλες πάνω στα κεφάλια τους!!!
-Ελευθερία, κοίτα!!! Μέσα στη σακούλα έχει σκα...
-Ναι, το βλέπω μην πεις τίποτα άλλο!
Ο Σανβυ μας είπε ότι οι σβόλοι αυτοί χρησιμεύουν για το άναμμα της φωτιάς.
γ)Εκτός από αγελάδες, είδαμε και όλο το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο στους δρόμους: κατσίκες, γουρούνια, φραγκόκοτες, μαϊμούδες, ελέφαντες...η βρώμα και η βρομιά απερίγραπτη. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως, εδώ δεν με ξένισε τόσο, όσο στην Άγκρα. Είναι τόσο τρελή και χίπικη η ατμόσφαιρα στο Βαρανάσι που και το σκουπίδι δένει αρμονικά στο τοπίο.
Φυσικά, κάναμε την επιβεβλημένη βαρκάδα στον Γάγγη το σούρουπο, για μένα η πιο συγκλονιστική εμπειρία σε όλο το ταξίδι. Δυστυχώς για να φτάσουμε στο κέντρο των θρησκευτικών δραστηριοτήτων, η βάρκα μας πέρασε από το σημείο που ξεβράζονται ακατέργαστα όλα τα λύματα του Βαρανασίου. Ήταν εφιαλτικό! Η όσφρηση δεν μπορούσε με τίποτα να δεχτεί, ούτε να επεξεργαστεί τόσο έντονη και συμπαγή μπόχα. Παραδίπλα τεράστιες στρογγυλές τσιμεντένιες εγκαταστάσεις αντλούσαν το νερό του ποταμού για να χρησιμοποιηθεί για την άρδευση της πόλης (ελπίζω όχι για την ύδρευση - έκανα ντουζ στο ξενοδοχείο!!!). Μέχρι να περάσουμε το σημείο εκείνο σταμάτησα να αναπνέω σπάζοντας ατομικά ρεκόρ κρατήματος της ανάσας. Μετά το ποτάμι γινόταν σαφέστατα πιο καθαρό χωρίς μυρωδιά και εκεί είναι που μπαίνει ο κόσμος μέσα και καθαγιάζεται ή πλένεται. Από το σημείο εκείνο που χύνονται οι υπόνομοι και μετά δεν μπαίνει μέσα κανείς, να είμαστε δίκαιοι.
Την επόμενη ώρα που κράτησε η κρουαζιέρα, χαζεύαμε αποσβολωμένοι. Βάρκες φορτωμένες με ξύλα διέσχιζαν το ποτάμι προς τις περιοχές καύσης των νεκρών. Δεκάδες εστίες έκαιγαν τους προνομιούχους Ινδούς που η κηδεία τους στο ιερό ποτάμι τους εξασφαλίζει τη μετάβαση στη Νιρβάνα μια ώρα αρχύτερα. Αν είσαι ευκατάστατος (νεκρός) Ινδός μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα γίνεις αγνή σταχτούλα. Αν πάλι τα φέρνεις δύσκολα βόλτα και δεν έχεις αρκετά λεφτά να πάρεις όλη την ξυλεία που απαιτείται για την καύση σου, τότε όλο και κάποιο χέρι ή πόδι θα μείνει άκαυτο και θα καταλήξει όπως είναι στο ποτάμι. Επίσης ο βαρκάρης με τα λίγα Αγγλικά του μας είπε, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα καλά, ότι τις ανύπαντρες γυναίκες και τα παιδιά δεν τους καίνε αλλά τους ρίχνουν απλά στο ποτάμι να κηδευτούν άκ(λ)αυτοι. Δυστυχώς, όσο και να προσπάθησα δεν είδα πουθενά επιπλέοντα πτώματα (ναι, μ' αρέσουν τα σπλάτερ, πώς το καταλάβατε
Ο βαρκάρης ήταν απίστευτη περίπτωση! Ένας άνθρωπος κοκαλιάρης, κυριολεκτικά μισή μερίδα, τράβαγε κουπί αγόγγυστα επί 2 ώρες στο ποτάμι. Εγώ, ούτε 15 λεπτά δεν θα άντεχα. Τον θαύμασα πραγματικά!
Φυσικά είδαμε στις όχθες τελετουργίες-υπερπαραγωγή, με πολύχρωμες φορεσιές, φωτιές, αρωματικούς καπνούς, μελωδικές ψαλμωδίες και απίστευτη ντελιριακή ατμόσφαιρα. Ένιωθα ότι έπαιρνα μέρος σε ταινία Ιντιάνα Τζόουνς σε σκηνή τελετουργίας όπου ο κόσμος εκστασιάζεται και έρχεται ο ιερέας και θυσιάζει την παρθένα έφηβη και μετά επιδίδονται όλοι σε όργια και τρώνε σκορπιούς και ... όπα ξέφυγα!
Δυστυχώς κάτσαμε μόλις μια μέρα στο Βαρανάσι και ουσιαστικά πέρα από τον Γάγγη και τον ναό Durga, αφιερωμένο στους πιθήκους με κυριολεκτικά εκατοντάδες μαϊμούδες και πιθήκους στις αυλές του, δεν είδαμε κάτι άλλο από τα αξιοθέατα. Το ξενοδοχείο μας απείχε περίπου 1 χιλιόμετρο μακριά από το ιστορικό κέντρο, ακριβώς στις όχθες του ποταμού (http://www.rahulguesthouse.in/ - απ' έξω μοιάζει με γιαπί. Ήταν όμως από τις καλύτερες επιλογές διαμονής σε όλο το ταξίδι, πεντακάθαρο, πάμφθηνο και με φοβερή θέα στο ποτάμι). Έτσι δεν είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε μέσα στο τουριστικό κέντρο της πόλης. Βολτάραμε όμως πολύ τις κεντρικές συνοικίες γύρω από το ξενοδοχείο και μπορώ να πω είδαμε πολύ ενδιαφέρουσες και αυθεντικές εικόνες.
Πήγαμε στην πανεπιστημιούπολη η οποία είναι τεράστια (πόλη μέσα στην πόλη) και αποτελεί όαση ηρεμίας, πρασίνου και τάξης μέσα στο χάος του Βαρανασίου. Εκεί νιώσαμε τη μεγάλη δύναμη αυτής της χώρας που δεν είναι άλλη από την εύρωστη, σπουδάζουσα νεολαία της και καταλάβαμε πώς είναι όταν το κράτος επενδύει στην εκπαίδευση του λαού του (ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από την Ελλάδα). Η Ινδία ξοδεύει δισεκατομμύρια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα κάμπους σε όλες τις πόλεις της είναι πραγματικά αξιοζήλευτα (δείτε στο streetview του googlemaps για να πάρετε μια ιδέα).
Πήγαμε και στον διάσημο για τους Ινδούς (σύγχρονο) ναό Tulsi Manas, ένα πανέμορφο μαρμάρινο κτήριο με ωραίους κήπους. Εκεί, άφηνες έξω στην πύλη τα παπούτσια σου σε ένα κιόσκι και στην επιστροφή έδινες το κατιτίς σου στον άνθρωπο που τα φύλαγε. Εγώ, επειδή δεν είχα τη διάθεση να μπω μέσα στο ναό, είπα στην Ελευθερία και στον Μάνο να αφήσουν σε μένα τα παπούτσια τους και θα τους περίμενα στην άλλη μεριά της πύλης απέναντι από το κιόσκι. Ε, μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά από τον ναό, ο χώρος γύρω μου γέμισε με δεκάδες ζευγάρια παπούτσια (συγγνώμη καλέ μου φύλακα για τη χαλάστρα που σου έκανα!!!)
Στο Βαρανάσι αποχαιρετήσαμε και τον Σάνβυ. Τράβηξε αυτός ανατολικά προς Καλκούτα, να δει τους δικούς του και εμείς πήραμε το αεροπλάνο προς αντίθετη κατεύθυνση. Η Βομβάη μας περίμενε! (και όπως αποδείχθηκε, την περιμέναμε και 'μεις με λαχτάρα)
Το ξέρετε ότι η Ινδία είναι από τις χώρες με τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού παγκοσμίως; Να γιατί!
....και επιτέλους ο Θεός μας λυπήθηκε και φτάνουμε στο Βαρανάσι.
Τώρα τι να πω; Δηλώνω αδυναμία να περιγράψω... Αν δεν πας ο ίδιος εκεί να δεις με τα μάτια σου δεν μπορείς να συλλάβεις τις εικόνες, την ατμόσφαιρα, την τρέλα αυτής της πόλης. Θα αναφέρω επιγραμματικά:
α) Είδαμε ολόγυμνο άντρα να βολτάρει αμέριμνος μέσα στο πλήθος. Σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα. Μάλλον πρέπει να ήταν φακίρης ή κάτι σαν ασκητής και να είχε απαρνηθεί ρούχα και οτιδήποτε άλλο εγκόσμιο.
β) Είδαμε γυναίκες στο πεζοδρόμιο να ζυμώνουν με γυμνά χέρια τα κόπρανα από τις αγελάδες και να τα πλάθουν σε μεγάλους σβόλους. Στη συνέχεια άφηναν τους σβόλους στον ήλιο να ξεραθούν. Άλλες γυναίκες έφερναν την "πρώτη ύλη" μέσα σε παραγεμισμένες νάυλον σακούλες πάνω στα κεφάλια τους!!!
-Ελευθερία, κοίτα!!! Μέσα στη σακούλα έχει σκα...
-Ναι, το βλέπω μην πεις τίποτα άλλο!
Ο Σανβυ μας είπε ότι οι σβόλοι αυτοί χρησιμεύουν για το άναμμα της φωτιάς.
γ)Εκτός από αγελάδες, είδαμε και όλο το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο στους δρόμους: κατσίκες, γουρούνια, φραγκόκοτες, μαϊμούδες, ελέφαντες...η βρώμα και η βρομιά απερίγραπτη. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως, εδώ δεν με ξένισε τόσο, όσο στην Άγκρα. Είναι τόσο τρελή και χίπικη η ατμόσφαιρα στο Βαρανάσι που και το σκουπίδι δένει αρμονικά στο τοπίο.
Την επόμενη ώρα που κράτησε η κρουαζιέρα, χαζεύαμε αποσβολωμένοι. Βάρκες φορτωμένες με ξύλα διέσχιζαν το ποτάμι προς τις περιοχές καύσης των νεκρών. Δεκάδες εστίες έκαιγαν τους προνομιούχους Ινδούς που η κηδεία τους στο ιερό ποτάμι τους εξασφαλίζει τη μετάβαση στη Νιρβάνα μια ώρα αρχύτερα. Αν είσαι ευκατάστατος (νεκρός) Ινδός μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα γίνεις αγνή σταχτούλα. Αν πάλι τα φέρνεις δύσκολα βόλτα και δεν έχεις αρκετά λεφτά να πάρεις όλη την ξυλεία που απαιτείται για την καύση σου, τότε όλο και κάποιο χέρι ή πόδι θα μείνει άκαυτο και θα καταλήξει όπως είναι στο ποτάμι. Επίσης ο βαρκάρης με τα λίγα Αγγλικά του μας είπε, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα καλά, ότι τις ανύπαντρες γυναίκες και τα παιδιά δεν τους καίνε αλλά τους ρίχνουν απλά στο ποτάμι να κηδευτούν άκ(λ)αυτοι. Δυστυχώς, όσο και να προσπάθησα δεν είδα πουθενά επιπλέοντα πτώματα (ναι, μ' αρέσουν τα σπλάτερ, πώς το καταλάβατε
Ο βαρκάρης ήταν απίστευτη περίπτωση! Ένας άνθρωπος κοκαλιάρης, κυριολεκτικά μισή μερίδα, τράβαγε κουπί αγόγγυστα επί 2 ώρες στο ποτάμι. Εγώ, ούτε 15 λεπτά δεν θα άντεχα. Τον θαύμασα πραγματικά!
Φυσικά είδαμε στις όχθες τελετουργίες-υπερπαραγωγή, με πολύχρωμες φορεσιές, φωτιές, αρωματικούς καπνούς, μελωδικές ψαλμωδίες και απίστευτη ντελιριακή ατμόσφαιρα. Ένιωθα ότι έπαιρνα μέρος σε ταινία Ιντιάνα Τζόουνς σε σκηνή τελετουργίας όπου ο κόσμος εκστασιάζεται και έρχεται ο ιερέας και θυσιάζει την παρθένα έφηβη και μετά επιδίδονται όλοι σε όργια και τρώνε σκορπιούς και ... όπα ξέφυγα!
Δυστυχώς κάτσαμε μόλις μια μέρα στο Βαρανάσι και ουσιαστικά πέρα από τον Γάγγη και τον ναό Durga, αφιερωμένο στους πιθήκους με κυριολεκτικά εκατοντάδες μαϊμούδες και πιθήκους στις αυλές του, δεν είδαμε κάτι άλλο από τα αξιοθέατα. Το ξενοδοχείο μας απείχε περίπου 1 χιλιόμετρο μακριά από το ιστορικό κέντρο, ακριβώς στις όχθες του ποταμού (http://www.rahulguesthouse.in/ - απ' έξω μοιάζει με γιαπί. Ήταν όμως από τις καλύτερες επιλογές διαμονής σε όλο το ταξίδι, πεντακάθαρο, πάμφθηνο και με φοβερή θέα στο ποτάμι). Έτσι δεν είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε μέσα στο τουριστικό κέντρο της πόλης. Βολτάραμε όμως πολύ τις κεντρικές συνοικίες γύρω από το ξενοδοχείο και μπορώ να πω είδαμε πολύ ενδιαφέρουσες και αυθεντικές εικόνες.
Πήγαμε στην πανεπιστημιούπολη η οποία είναι τεράστια (πόλη μέσα στην πόλη) και αποτελεί όαση ηρεμίας, πρασίνου και τάξης μέσα στο χάος του Βαρανασίου. Εκεί νιώσαμε τη μεγάλη δύναμη αυτής της χώρας που δεν είναι άλλη από την εύρωστη, σπουδάζουσα νεολαία της και καταλάβαμε πώς είναι όταν το κράτος επενδύει στην εκπαίδευση του λαού του (ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από την Ελλάδα). Η Ινδία ξοδεύει δισεκατομμύρια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα κάμπους σε όλες τις πόλεις της είναι πραγματικά αξιοζήλευτα (δείτε στο streetview του googlemaps για να πάρετε μια ιδέα).
Πήγαμε και στον διάσημο για τους Ινδούς (σύγχρονο) ναό Tulsi Manas, ένα πανέμορφο μαρμάρινο κτήριο με ωραίους κήπους. Εκεί, άφηνες έξω στην πύλη τα παπούτσια σου σε ένα κιόσκι και στην επιστροφή έδινες το κατιτίς σου στον άνθρωπο που τα φύλαγε. Εγώ, επειδή δεν είχα τη διάθεση να μπω μέσα στο ναό, είπα στην Ελευθερία και στον Μάνο να αφήσουν σε μένα τα παπούτσια τους και θα τους περίμενα στην άλλη μεριά της πύλης απέναντι από το κιόσκι. Ε, μέχρι να γυρίσουν τα παιδιά από τον ναό, ο χώρος γύρω μου γέμισε με δεκάδες ζευγάρια παπούτσια (συγγνώμη καλέ μου φύλακα για τη χαλάστρα που σου έκανα!!!)
Στο Βαρανάσι αποχαιρετήσαμε και τον Σάνβυ. Τράβηξε αυτός ανατολικά προς Καλκούτα, να δει τους δικούς του και εμείς πήραμε το αεροπλάνο προς αντίθετη κατεύθυνση. Η Βομβάη μας περίμενε! (και όπως αποδείχθηκε, την περιμέναμε και 'μεις με λαχτάρα)
Το ξέρετε ότι η Ινδία είναι από τις χώρες με τα μεγαλύτερα αποθέματα χρυσού παγκοσμίως; Να γιατί!
!επιτέλους!
