Ινδία 15 ημέρες στην Ινδία

[panius]

@ggonholidays Δεν νομίζω πως χρειάζεται. Πας το πρωί εκεί (είναι σε κεντρικότατο σημείο πολύ κοντά στο γεφυράκι που ενώνει τις 2 όχθες της πόλης) και κλείνεις επιτόπου για το βράδυ.
Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Διαβάζω τώρα το δικό σου άρθρο για την Ταΐλάνδη και είναι απλά hilarius!!!

 

[panius]

The Indian Railways Experience
(Κατάλληλο. Απαραίτητη η γονική συναίνεση)

Έχω ταξιδέψει με ελληνικό καρβουνιάρη πριν 14 χρόνια περίπου, όντας φαντάρος πηγαίνοντας από Θήβα προς Διδυμότειχο και σας βεβαιώ ότι η εμπειρία ήταν φριχτή. Ποιος θα φανταζόταν ότι θα ερχόταν στιγμή που θα αναπολούσα με νοσταλγία τη 12ωρη διαδρομή, τις ατελείωτες στάσεις στη μέση του πουθενά, τις υπερηχητικές ταχύτητες χελώνας, τις εικόνες με τους φαντάρους που κοιμούνταν σαν σακιά στοιβαγμένα ο ένας δίπλα στον άλλον...

Στους ινδικούς σιδηροδρόμους είχαμε κλείσει sleeper βαγόνι. Α, όλα κι όλα θα ταξιδεύαμε χλιδάτα! Δεν θα είχαμε καμία σχέση εμείς με τους πτωχούς Ινδούς που απ' το πολύ στριμωξίδι στη Γ' θέση πέφτουν από τις πόρτες και δεν το παίρνει χαμπάρι κανείς. Εμείς θα είχαμε την κρεβατάρα μας, τα λινά μας, το αιρκοντίσιόν μας. Η περήφανη και δυναμική ανερχόμενη μεσαία τάξη της Ινδίας θα ήταν οι συνταξιδιώτες μας.
-Μα για μια στιγμή! Αυτό που μόλις πάτησα είναι νεράκι, σωστά; Πείτε μου ότι είναι νεράκι!!! Πλιιιζ!
-Όχι, κατουράκι!
-Μα έχει πολλά τέτοια ρυάκια εδώ και κει!
-Hellooo! Είσαι σε σταθμό ινδικού σιδηροδρόμου. 25 εκατομμύρια επιβάτες καθημερινά! Τι θες να κάνουν οι καημένοι; Πού θα αδειάσουν;
-Δεν ξέρω, να πάνε στην τουαλέτα ίσως;
-Αχαχαχαχαχαχαχαχα! Σταμάτα, θα κατουρηθώ και θα σχηματιστεί κι άλλο ρυάκι.
-Μα κοιμούνται κατάχαμα δίπλα στα κατρουλιά! Έλεος!
-Τς, τς, τς. Μην είσαι προκατειλημμένος. Δεν κοιμούνται κατάχαμα. Έχουν στρώσει σεντονάκι.

Σιδηροδρομικός Σταθμός Jodhpur! The place (not) to be. Ποιο βρώμικο μέρος πεθαίνεις (λάθος! Βρήκαμε στη συνέχεια και πιο βδελυρούς σταθμούς - στην Άγγρα φερ' ειπείν - αλλά είχαμε αναισθητοποιηθεί πια).

Η βαλίτσα μου! Η βαλιτσούλα μου! Τα ρουχαλάκια μου!!! Μπου χουυυυυ χου!!!!
Οι βαλίτσες μας είχαν σκονιστεί, είχαν τσουλήσει σε - ούτε και γω ξέρω τι προέλευσης - υγρά και στερεά, είχαν γίνει πενταβρόμικες. Δεν ήθελαν καθάρισμα. Κλίβανο ήθελαν και αποστείρωση στους 500 βαθμούς. Μαντηλάκια, Dettol, Kleenex, τα χρησιμοποίησα όλα. Τα καπάκια με τα υγρά αντισηπτικά ανοιγόκλειναν με ρυθμούς καταιγιστικούς!
-Ιιιιιιιιιι!!!!! Ακούμπησα στον τοίχο! (κλιπ - κλοπ)
-Ποντίκια είναι αυτά; (κλιπ - κλοπ)
-Με ακούμπησε το ζητιανάκιιιιιι!!! (κλιπ - κλοπ)

Συμβουλή: Όχι σπάνια οι επαίτες στην Ινδία σε ακουμπάνε ή σου τραβάνε τα ρούχα για να τους προσέξεις. Μη μασάτε! Αγριοκοιτάξτε τους, ρίξτε τους ένα ελληνικό μπινελίκι και θα σας αφήσουν ήσυχους. Επίσης όταν βλέπετε να σας πλησιάζουν διάφοροι για να σας πουλήσουν, ζητήσουν, ικετέψουν, πάρτε το κινητό και κάντε πως μιλάτε δυνατά και νευριασμένα. Πιάνει πάντα!

Αμάν! Πότε θα έρθει το τρένο; Δεν ήθελα ούτε τα παπούτσια μου να πατάνε σ' αυτήν την άθλια αποβάθρα. Και ήρθε το τρένο... και σκέφτηκα "καλά είναι και 'δω στην αποβάθρα". Το βοθρατζίδικο "Αχόρταγος" σε ράγες! Τι λιγδιασμένο κονσερβοκούτι ήταν αυτό! Τα παράθυρα δεν τα έβλεπες από τη μπίχλα!

Μεσ' το κλειστοφοβικό βαγόνι στεκόμαστε όρθιοι και αμίλητοι με βλέμμα απλανές, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε το κακό που μας βρήκε. Τα κρεβάτια μας είναι τρεις τάβλες η μία πάνω από την άλλη. Αντικριστά, άλλες τρεις τάβλες - κρεβάτια συμπληρώνουν τη ζεστή φωλίτσα μας. Εγώ θα πάρω τη μεσαία. 50 εκατοστά με χωρίζουν από την πάνω κουκέτα. "Του π..στη" λέω, "6 ώρες είναι αυτές. Θα περάσουν, πού θα πάει!". Βγάζουμε μαντήλια και αρχίζουμε να γλείφουμε στην κυριολεξία όλες τις επιφάνειες. Στο μεταξύ ήρθε και ο καμαρότος να μας αφήσει σεντόνια και μαξιλάρια.
"ΟΧΙ! Αρνούμαι να ξαπλώσω εγώ πάνω σε αυτά τα κουρέλια" δήλωσε με σπασμένη από τον πανικό φωνή η Ελευθερία. Κανείς δεν είχε το κουράγιο ούτε να συμφωνήσει, ούτε να διαφωνήσει. Απλώνω το γεμάτο λεκέδες σεντόνι στην τάβλα μου, βάζω και μια μικρή πετσέτα πάνω στο μαξιλάρι και σκαρφαλώνω στον δεύτερο όροφο. Όπως χώθηκα, εκεί έμεινα. Ούτε πλευρό δεν μπορούσα να αλλάξω.

Ένας ευτραφής, μουστακαλής Ινδός στην κάτω κουκέτα μας έκανε χάζι και πολύ το διασκέδαζε! "Oh! Look! A small, small mouse!!!" To μικρό, μικρό ποντικάκι γρήγορα χώθηκε ανάμεσα στη βαλίτσα της Ελευθερίας και του Sunwy. Ηλεκτρικές κενώσεις διαπέρασαν το σώμα της Ελευθερίας και μια υπόκωφη κραυγή βγήκε από το στόμα της. Το μίνι επιληπτικό επεισόδιο της φίλης μας όμως δεν πτόησε τον Ινδό που συνέχισε ακάθεκτος όλο χαρά: "Oh! Another little surprise for the young lady! A small, small cockroach!!!" Η κατσαριδούλα δεν ήταν από αυτές τις μαύρες, τις τεράστιες, τριχωτές και σιχαμένες, ξέρετε, αυτές που όταν τις πατάς κάνουν σαν καρύδι που σπάει και ζουμιά γεμίζουν το πάτωμα. Όοοχι! Ήταν σχεδόν χαριτωμένη, μικρούλα, καστανόξανθη και ταχύτατη η άτιμη! Ίσα που την είδε η Ελευθερία να σουλατσάρει στην κουκέτα της πριν χωθεί όλο χάρη στις σκοτεινές, τοξικές εσοχές του βαγονιού. Αυτό ήταν! Η φίλη μας έσπασε. Η Ελευθερία, που ξέρει απ'έξω όλες τις χημικές ενώσεις του χλωρίου και τα πολλαπλάσια του αμμωνιαζόλ στα καθαριστικά, που μισεί τα pic nic γιατί μυγάκια ανεμίζουν γύρω της, ήταν τώρα εγκλωβισμένη σε ένα κονσερβοκούτι, παρέα με ζωντανά εκθέματα του μουσείου Γουλανδρή. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της, ο μουστακαλής Ινδός γεμάτος ικανοποίηση γύρισε πλευρό και αποκοιμήθηκε και εγώ με μάτια στο άπειρο έτρεμα στην προοπτική του 10 ωρου ταξιδιού με τρένο την μεθεπόμενη ημέρα από Jaisalmer προς Jaipur και πιο μετά την απόλυτη φρίκη: το 12ωρο ταξίδι με τρένο από Agra προς Varanasi (όχι τίποτα άλλο! Αναγκαστικά θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε και τις τουαλέτες του τρένου...σταματώ γιατί ανακατέυομαι)!

5 το πρωί το τρένο έφτασε στο σταθμό της Jaisalmer...

Συμβουλή: 3 φορές ζήσαμε την Indian Railways Experience, οπότε μπορώ να εγγυηθώ με βεβαιότητα την αξιοπιστία των παρακάτω:
1. Μην κλείσετε ταξίδι με τρένο στην Ινδία. Οι εσωτερικές πτήσεις είναι πάμφθηνες!
2.Υπάρχουν 3 κατηγορίες θέσεων στα ινδικά τρένα: Α, Β, και Γ. Εμείς κλείσαμε στη Β. Μεγάλο λάθος! Κλείστε κατευθείαν Α χωρίς δεύτερη σκέψη και γρήγορα γιατί την καπαρώνουν αμέσως (γιατί άραγε; ). Δεν ξέρω πως είναι στην Α θέση. Φαντάζομαι ότι την μπίχλα δεν την γλιτώνετε ούτε εκεί (ούτε και τη φασίνα που θα κάνετε με τα μαντηλάκια), τουλάχιστον όμως θα είστε σίγουρα πιο άνετα. Αν κλείσετε Β θέση (μαζόοοχες) μην πάρετε την μεσαία κουκέτα. Είναι η πιο στριμόκωλη. Αλλά και η πιο πάνω είναι τόσο κοντά στον κλιματισμό που θα πλευριτωθείτε. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
3. Αν δεν βρείτε στην Α θέση και θέλετε σώνει και καλά να πάρετε το τρένο (κακό δικό σας) εγώ θα σας πρότεινα να κλείνατε Γ θέση και όχι Β. Θα κάτσετε σε λεωφορειακές θέσεις (ναι, θα τις γλείψετε πολλάκις με τα μαντηλάκια), αλλά τουλάχιστον θα έχετε καλύτερο έλεγχο των κινήσεών σας, θα ζήσετε πιο ενδιαφέρουσες εικόνες με τους συνεπιβάτες σας, θα μπορείτε να βλέπετε έξω τη διαδρομή (όχι γιατί τα τζάμια είναι καθαρότερα εκεί. Απλά δεν υπάρχουν καθόλου τζάμια. Μόνο σιδερένιες μπάρες στα παράθυρα). Επίσης θα γλιτώσετε την ψύξη και το συνάχι από το αφόρητα κρύο air condition της Β θέσης. Last but not least, θα γλιτώσετε από τα εμπλουτισμένα με carry μεθανιούχα αέρια των συνταξιδιωτών σας (είπαμε, τα βαγόνια είναι ευάερα στη Γ θέση).
4. Πάρτε οπωσδήποτε μαζί σας την κουβερτούλα και το μαξιλάρι που σας παρέχουν στο αεροπλάνο όταν πάτε Ινδία. Θα με θυμηθείτε στο τρενοταξίδι σας και θα πιείτε ροδόνερο στο όνομά μου.
5. Φροντίστε να μην ξεπερνάει το ταξίδι με το τρένο τις 6 - 7 ώρες. Οτιδήποτε παραπάνω είναι βασανιστική δοκιμασία για το σώμα και τα νεύρα.

Τα είπα, προειδοποίησα και αμαρτίαν ουκ έχω.

 

[makisg]

panius, είσαι άπαιχτος.

 

[jousis]

"Oh! Another little surprise for the young lady! A small, small cockroach!!!" Η κατσαριδούλα δεν ήταν από αυτές τις μαύρες, τις τεράστιες, τριχωτές και σιχαμένες, ξέρετε, αυτές που όταν τις πατάς κάνουν σαν καρύδι που σπάει και ζουμιά γεμίζουν το πάτωμα. Όοοχι! Ήταν σχεδόν χαριτωμένη, μικρούλα, καστανόξανθη και ταχύτατη η άτιμη!

Το δείπνο σας ήταν αχάριστοι. Συμπεριλαμβανόταν στην τιμή της Β θέσης.
Όλο μουρμούρα...Έλληνες...κλασσικοί Έλληνες.

Τρώνε έντομα στην Ινδία; Κάπου είχα διαβάσει για ακρίδες.

 

[ggonholidays]

Αγαπητε panius μου 'φτιαξες τη μέρα!!!

 

[villi]

Είσαι θεός!!!!!Πέθανα στο γέλιο!!!!
Συμφωνώ απόλυτα βεβαίως-βεβαίως.Εγώ πήρα τρένο από Αγκρα για Τζανσί 3 ώρες στην Α θέση και δεν ήθελα λεπτό παραπάνω.Απαπαπαπαπα!!!!!
Αεροπλάνο χωρίς δευτερη σκέψη.Άντε για την εμπειρία ένα 3ωρο-4ωρο να λες ότι τα είδες όλα σ'αυτη τη χώρα.Γιατί είναι εμπειρία δε μπορείς να πεις.Περιμένω να μας περιγράψεις το 12ωρο!!!!

 

[panius]

@villi δώσε μας μια περιγραφή της Α θέσης στο επόμενο report σου! Πολύ θα ήθελα να μάθω πως ειναι...

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!

@jousis δεν ξέρω αν τρώνε έντομα στην Ινδία (πιστεύω όχι). Επειδή όμως είσαι λάτρης της γαστρονομίας, οφείλω να σου πω (και στο έχω πει) ότι στο θέμα φαγητό, η Ινδία θα σε ενθουσιάσει!!! Επίσης, παρά τη βρομιά στους δρόμους, δεν βρήκα κατάστημα τροφίμων που να μην ήταν πεντακάθαρο. Ιδιαίτερα τα μανάβικα. Άστραφταν από νοικοκυροσύνη και καθαριότητα.!

 

[panius]

Jaisalmer, 7η ημέρα (camel safari).

Η πόλη της ερήμου. Ένα διαμαντάκι που σχετικά πρόσφατα παραδόθηκε στον μαζικό τουρισμό με αποτέλεσμα δεκάδες καρακίτς τσαντίρια να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην καρδιά της ερήμου για να φιλοξενήσουν αφελείς τουρίστες που ήρθαν στην Ινδία να ζήσουν αυτό που πολύ φθηνότερα και καλύτερα θα γεύονταν στη Σαχάρα της Τυνησίας ή στην Ιορδανία.

Φθάσαμε ξημερώματα. Πετώντας βγήκαμε από το τρένο δοξάζοντας τον Κρίσνα που τελείωσε το μαρτύριό μας. Το μαρτύριο της βρόμας τελείωσε και αμέσως αντικαταστάθηκε από το μαρτύριο του κρύου! Στο Δημοτικό, το κεφάλαιο της Γεωγραφίας για το κλίμα της ερήμου δεν ήταν στα SOS και έτσι βρεθήκαμε με τα κοντομάνικα να κροταλίζουμε, να χοροπηδάμε και να τριβόμαστε μπας και ζεσταθεί λίγο το κοκαλάκι μας.

Το ταξί μας αφήνει σε μια κεντρική πλατεία έξω από το ξενοδοχείο που υποτίθεται θα μέναμε για λίγο μέχρι να πάμε για σαφάρι στην έρημο. Η πόλη κοιμάται ακόμα. Μόνο οι αγελάδες σουλατσάρουν στους έρημους δρόμους. Υπό άλλες συνθήκες θα εντυπωσιαζόμασταν από αυτή την εικόνα - σουρεαλιστικής για ινδική πόλη - ησυχίας, είχαμε όμως ξεπαγιάσει και χτυπάγαμε την κλειδωμένη πόρτα του ξενοδοχείου να μας ανοίξουν. Μάταια! Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση από την άλλη μεριά της θύρας. Αν δεν ήταν ο καλοσυνάτος θυρωρός από το απέναντι ξενοδοχείο http://www.kalyanbhawan.com/ να μας ανοίξει, να μας βάλει στη σάλα πρωινών και να μας προσφέρει ζεστό τσάι μασάλα, θα είχαμε αρρωστήσει από το κρύο.

(το τσάι μασάλα πίνεται παντού στην Ινδία και είναι Τέ-λει-ο!!! Είναι μαύρο τσάι με μπαχαρικά ανακατεμένο με βραστό γάλα. Δυστυχώς, όσες φορές προσπάθησα να το φτιάξω στην Ελλάδα το αποτέλεσμα ήταν ένα νερόπλυμα. Στην Ινδία ήταν ένα ρόφημα δεμένο, που αν το άφηνες 1 - 2 λεπτάκια έκανε μια παχιά πέτσα στην επιφάνεια που ήταν μούρλια!!! Έβαζες και μπόλικη κανελίτσα πάνω και δεν ήθελες τίποτα άλλο! Θρέπτικο, αρωματικό και νόστιμο! To καλύτερο πρωινό! Σωστό μπάλσαμο! Αν ξέρετε πού μπορώ να αγοράσω καλό τσάι μασάλα εδώ και πώς να το φτιάξω σωστά, παρακαλώ ενημερώστε!).

Σχετικά απότομα ξημέρωσε και τα κτίρια άρχισαν να παίρνουν αυτό το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα για το οποίο η πόλη είναι γνωστή (golden city - όλη η πόλη και το φρούριό της είναι χτισμένη με χρυσοκίτρινο αμμόλιθο).

Εδέησαν κάποια στιγμή να ξυπνήσουν και στο δικό μας ξενοδοχείο (http://www.nachanahaveli.com/). Περάσαμε την πύλη και ήταν σαν να περάσαμε από μηχάνημα τηλεμεταφοράς: αυλές με παπαγάλους σε κλουβιά, περίτεχνα συντριβάνια, σκαλιστά μπαλκόνια και παντού υπέροχες αντίκες. Ένα αρχοντικό του 1700 χτισμένο από τον μαχαραγιά της περιοχής για τα μέλη της οικογένειάς του είχε γίνει πολυτελέστατο ξενοδοχείο και είχε κρατήσει την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης. Δυστυχώς η χαρά μας κράτησε λίγο. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε σ' αυτό το ξενοδοχείο. Ενώ μας είχαν υποσχεθεί ότι μέχρι να έρθει το τζιπ να μας πάει για το σαφάρι θα μας έδιναν δωμάτιο δωρεάν να ξαποστάσουμε, τελικά δωμάτιο γιοκ (ο τζάμπας πέθανε και στο Τζαϊσαλμέρ). Μάλλον είναι κόλπο που κάνουν. Τα ξενοδοχεία στο Jaisalmer διοργανώνουν τα σαφάρι με τις καμήλες (οι σκηνές στην έρημο για διανυκτέρευση είναι παραρτήματα των ξενοδοχείων αυτών). Για να προσελκύσουν λοιπόν πελάτες, υπόσχονται και δωρεάν παραμονή στις παραμυθένιες εγκαταστάσεις τους μέσα στην πόλη, τσιμπάνε οι αφελείς τουρίστες, κλείνουν το πακέτο και καταλήγουν τελικά μόνο στα σκονισμένα τσαντίρια της ερήμου.


Δεν λέω, ήταν όμορφη εμπειρία η παραμονή στη σκηνή, αλλά χίλιες φορές θα προτιμούσα να έμενα στο παλατάκι μέσα στην πόλη. Εξάλλου το περιβόητο σαφάρι μέσα στην έρημο που κάνουν σχεδόν όλοι όσοι επισκέπτονται την περιοχή αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο από μια 20λεπτη βόλτα με καμήλα στο ηλιοβασίλεμα. Προσωπικά, δεν είχα καμία πρεμούρα για καμηλο-ιππασία. Δεν έκανα στην Αίγυπτο στην υπέρτατη έρημο Σαχάρα, θα έκανα τώρα σ' αυτό το ντεμί ερημάκι; Όλα φωνάζανε tourist trap! Και μόνο που άκουσα τη λέξη safari, ήξερα. Οι "αυθεντικές σκηνές" και το "αυθεντικό γλέντι" με ντόπιες φυλές το βράδυ που διαφήμιζε το site, απλά επιβεβαίωσαν τους φόβους μου. Η παρέα όμως το ήθελε και τι να κάνω; Συμβιβάστηκα.

Στο ξενοδοχείο μας πρότειναν να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη μέχρι να έρθει το απόγευμα το τζιπ να μας πάει στο "desert camp", όπως ήταν προγραμματισμένο. Εμείς όμως όπως ήμασταν ταλαιπωρημένοι από το train ride και την αϋπνία, απαιτήσαμε να έρθει νωρίτερα το τζιπ να μας πάει στις τέντες και να κοιμηθούμε πριν το σαφάρι. Έτσι και έγινε. Ήρθε ένα στρατιωτικού τύπου τζιπ, μας φόρτωσε και ξεκίνησε μια διαδρομή 60 χιλιομέτρων μέσα στην έρημο... ποια έρημο; Στην Μύκονο αν πάτε πιο ξεραϊλα θα δείτε! Αδιαμφισβήτητα το τοπίο ήταν άνυδρο, αλλά δεν λείπανε ούτε οι θάμνοι, ούτε τα δεντράκια. "Ωραία" σκέφτηκα, "άφησα μια υπέροχη πόλη για να καβαλήσω μια καμήλα σε τοπίο νότιας Ρόδου". Δεν είπα τίποτα βέβαια... θα με πετάγανε έξω από το τζιπ εν κινήσει...

Όταν φτάσαμε στο desert camp άρχισα να κλαίω από μέσα μου. Πώς είναι τα all inclusive ξενοδοχεία στο Λαγανά της Ζακύνθου, στο Φαληράκι της Ρόδου ή στη Χερσόνησο της Κρήτης; Ε, ένα τέτοιο πράγμα συναντήσαμε μέσα στην έρημο. Δεκάδες λευκές τέντες - τσαντήρια όλα στη σειρά, το ένα δίπλα στο άλλο. Εκεί που ήλπιζα τουλάχιστον να δω κατασκότεινους έναστρους ουρανούς και να αφουγκραστώ την απόλυτη σιωπή της ερήμου, άκουγα από το διπλανό καταυλισμό Pitbull, David Guetta και άλλα μπιτάκια παραλιακής. Φυσικά πάλι δεν είπα τίποτα γιατί η παρέα ήταν ενθουσιασμένη! Οι σκηνές είχαν πριβέ μπαλκονάκι, τεράστιο μπάνιο με δυτική τουαλέτα, και κρεβάτι με κουνουπιέρα. Αυθεντική εμπειρία δηλαδή! Το δε κλιματιστικό ήταν στην κυριολεξία ένας κινητήρας φορτηγού ακουμπισμένος πάνω σε ένα σκαμπό! Αν το άνοιγες έκανε τόσο θόρυβο, σαν σκουτεράκι με τρύπια εξάτμιση! Δεν παραπονιέμαι όμως. Χάρη σ'αυτό αντέξαμε την αφόρητη ζέστη της ημέρας και το φοβερό κρύο της νύχτας.


Τέλος πάντων, σ' αυτό το ειδυλλιακό μέρος μας άφησε το τζιπ και εμείς απλά πέσαμε στα κρεβάτια και κλείσαμε τα μάτια. Σχεδόν κοντέψαμε να χάσουμε το σαφάρι. Ο ήλιος έδυε και 'μεις ακόμα κοιμόμαστε. Μας ξυπνάνε απ' το ξενοδοχείο, ετοιμαζόμαστε και συναντάμε τους οδηγούς μας. Δύο 12χρονα παιδάκια, γελαστά και συμπαθητικά (έπαψαν να είναι συμπαθητικά όταν το πουρμπουάρ τους φάνηκε λίγο και άρχισαν να ζητάνε κι άλλο - αχάριστα παλιόπαιδα!). Οι καμήλες πολύ χαριτωμένες και συμπαθητικές κι αυτές.

Ανεβήκαμε πάνω και ξεκινήσαμε για τους παρακείμενους αμμόλοφους. Ο ήλιος είχε βάψει κατακόκκινο τον ουρανό. Τριγύρω δεκάδες καραβάνια είχαν πιάσει τις αμμοκορυφές και χαζεύανε έναν τεράστιο ηλιακό δίσκο, σαν ταψί να χάνεται πίσω στα εδάφη του Πακιστάν. Εντάξει, το παραδέχομαι. Μου άρεσε πολύ! Το camel ride το έχω καταχωρήσει στα highlights του ταξιδιού αυτού. Απλά η διανυκτέρευση στις σκηνές μου φάνηκε περιττή. Θα μπορούσαμε άνετα να μέναμε στην πόλη, να κάναμε μια τρίωρη εκδρομούλα στην έρημο και να γυρίζαμε πίσω. Η απόσταση δεν είναι μεγάλη, ο δρόμος είναι σε άριστη κατάσταση (κατασκευασμένος από τον Ινδικό στρατό - είμαστε και στα σύνορα με την ακατανόμαστη χώρα, μην το ξεχνάμε) και παντού υπάρχουν γραφεία που σου κλείνουν τέτοιες εκδρομές. Πραγματικά η διανυκτέρευση στις τέντες είναι ανούσια.

Συμβουλή: φορέστε μακρύ παντελόνι στο camel ride. Δεν είναι και η ωραιότερη αίσθηση να τρίβονται τα πόδια στα βρόμικα υφάσματα που καλύπτουν τη ράχη της καμήλας.

H βραδιά έκλεισε με "αυθεντικό" τοπικό γλέντι . Ξεκίνησε καλά με έναν φοβερό τραγουδιστή, συνέχισε με ενδιαφέρον με 2 χορεύτριες που έκαναν και ακροβατικά (τρυπιόντουσαν με κάτι βελόνες) και κατέληξε ως το απόλυτο τουριστικό φιάσκο: μας σήκωσαν, χορέψαμε (και καλά) και κάναμε και το τρενάκι!!! Πάλι καλά που δεν βάλανε το cd με τα Ζουζούνια να χορέψουμε τα παπάκια και σκα-σου-σου! Τουλάχιστον κράτησαν τα προσχήματα στο δικό μας camp. Παραδίπλα η Lady Gaga είχε ήδη αρχίσει να ξεφωνίζει τρομάζοντας τα κουνούπια...

 

[panius]

Jaisalmer (συνέχεια...), 8η ημέρα

Μετά από έναν ομολογουμένως βαθύ ύπνο στο lux τσαντίρι μας, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε το desert camp και να επιστρέψουμε στη Jaisalmer. Θα περνάγαμε όλη την ημέρα στην πόλη και το βράδυ θα φεύγαμε για Jaipur με τη λατρεμένη Indian Railways που τόσο μας άρεσε στο προηγούμενο ταξίδι μας!

Το τζιπ μας άφησε στο Nachana Haveli Hotel. Αφού μας αρνήθηκαν δωματιάκι την προηγούμενη ημέρα, το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν για να επανορθώσουν ήταν να μας κρατήσουν τις αποσκευές μας. Χαλαρώσαμε για μισή ωρίτσα στη σκιερή αυλή του ξενοδοχείου πίνοντας παγωμένη λεμονάδα (καταπληκτική η ινδική λεμονάδα) και ξεκινήσαμε ανανεωμένοι για εξερεύνηση της πόλης. Κάτι το μικρό μέγεθός της, κάτι ο δυνατός ήλιος που σκοτώνει τα μικρόβια και ξεραίνει γρήγορα τις αγελαδο-καβαλίνες στους δρόμους, η πόλη αυτή μου φάνηκε πολύ καθαρή και το περπάτημα στα σοκάκια της πολύ ευχάριστο! Πρώτη στάση, το Patwon-ki Haveli: ένα αρχοντικό του 19ου αιώνα, που ανήκε σε εύπορη οικογένεια εμπόρων κοσμημάτων, πολύτιμων λίθων και μεταξιού (οι πιο κακεντρεχείς θα προσθέσουν και "οπίου" καθώς και "τοκογλύφοι"). Το σπιτάκι είναι υπερπαραγωγή! Απ' έξω μοιάζει με ξυλόγλυπτο τέμπλο εκκλησίας σε μέγεθος τετραώροφης πολυκατοικίας.

Μέσα που μπήκαμε είδαμε τις χαρακτηριστικές αίθουσες με τα ψηφιδωτά κρύσταλλα, τα γυάλινα ταβάνια, τα αραβουργήματα, τις σκαλιστές πόρτες και τις τοιχογραφίες με λουλούδια και πουλιά. Δεν θα σταθώ πολύ σ'αυτά. Είναι πάνω-κάτω ότι θα δει κανείς οπουδήποτε στο Rajahstan σε παλάτια ή ιστορικά αρχοντικά και ξενοδοχεία. Θα αναφερθώ περισσότερο στη γνώση και στη σοφία των ανθρώπων της εποχής εκείνης που κατάφερναν και έχτιζαν δροσερά σπίτια μες στην έρημο χρησιμοποιώντας μόνο την πέτρα και διαμορφώνοντας με κατάλληλο τρόπο τους χώρους: παχείς τοίχοι, ανήλιαγα κλιμακοστάσια, εσωτερικά αίθρια που επέτρεπαν την διαμπερή κυκλοφορία του αέρα στα δωμάτια, πέτρινα σκίαστρα στα μπαλκόνια (κάτι σαν πέτρινες τέντες), παράθυρα με "πέτρινες σίτες" που εξυπηρετούσαν τόσο διακοσμητικούς, όσο και χρηστικούς σκοπούς: εμπόδιζαν τον ήλιο να μπει μέσα και επέτρεπαν τη διακριτική παρακολούθηση του έξω κόσμου στις γυναίκες (υπενθυμίζω ότι το Rajastan έχει κυρίως ισλαμική ιστορία και κληρονομιά).
Μια μικρή ιδέα στο βιντεάκι που ακολουθεί...

Μετά το ιστορικό αρχοντικό, το διάσημο φρούριο με την παλιά του πόλη μας περίμενε. Στα σοκάκια προς το κάστρο, δεκάδες πάγκοι με σουβενίρ μας περίμεναν επίσης:
"Αχ, ωραίο είναι αυτό! Πόσο κάνει; 100 rupees??? (1euro) Very expensive!!! Απαπαπα, No, no! 50 rupees κι αν θες!", "Καλέ, τι ωραίο ελεφαντάκι! Και τα υφασμάτινα ημερολόγια με το κάμα σούτρα! Τέλειο δώρο! Θα πάρω 5! Πάμε να δούμε και τα βραχιόλια!"
Το φρούριο έτσι απλά ξεχάστηκε. Ένα τέταρτο πέρασε, άρχισα να ανησυχώ... μισή ώρα πέρασε, μου την έδωσε!
"Παιδάκια, καλά ψώνια και άντε γεια και αντίο! Τα λέμε στο ξενοδοχείο." O Sunwy που κατά κάποιον τρόπο ένιωθε υπεύθυνος για εμάς, ανησύχησε ότι θα χαθώ. Εγώ να χαθώ! Που σε 2 μέρες έπαιζα το ισλαμικό Κάιρο στα δάχτυλα, που δεν χάνομαι στην πιο οικτρή πολεοδομικά πόλη της Ελλάδας (ποια είναι; Κουίζ!), θα χανόμουν τώρα σ' αυτό το χωριουδάκι! Poor Sunwy! δεν με ξέρεις καλά... γενικά με τον προσανατολισμό το 'χω.

Ανηφορίζω λοιπόν προς το κάστρο και μπορώ να πω πως την καταχάρηκα αυτή τη βόλτα. Μνημειακές πύλες που παραπέμπουν σε χολιγουντιανές ταινίες τύπου "Κλέφτη της Βαγδάτης".
Αυτό το φρούριο είναι το μοναδικό "ζωντανό" κάστρο σε όλο το Rajahstan, με την έννοια ότι κατοικείται ακόμα. Μέσα στα τείχη, ένας γραφικότατος οικισμός με όμορφα σπίτια, παλιούς ναούς, μικρά καλντερίμια κατά μήκος των τειχών που καταλήγουν σε εξώστες με καταπληκτική θέα σε όλα τα σημεία, όλα αυτά έκαναν την εξερεύνησή μου συναρπαστική! Δυστυχώς δεν πρόλαβα ανοιχτούς τους φημισμένους τζαϊνικούς ναούς και αρκέστηκα απλά να θαυμάζω τα εκπληκτικά γλυπτά στο εξωτερικό τους (δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι ότι μπορεί να προλάβαινα να μπω αν δεν είχα καθυστερήσει με τα χαζοσουβενίρ).

Στο παλάτι δεν πήγα. Αρκετά με τα παλάτια! Είδα στην Udaipur, στο Δελχί, στη Jodphur και θα δω προσεχώς και στη Jaipur. Ούτε διπλωματική εργασία να έκανα. Προτίμησα να απολαύσω το περπάτημα στα καλντερίμια αυτής της μοναδικής καστροπολιτείας.
Δυστυχώς, όπως λέει και το τραγούδι, είναι κακό στην άμμο να χτίζονται παλάτια: το συγκρότημα σήμερα κινδυνεύει με κατάρρευση λόγω του νερού. Οι μεταβολές του κλίματος (όταν χτίζονταν το κάστρο έριχνε μόλις 9mm βροχής το χρόνο, τώρα μπορεί να ρίξει 20mm σε τρεις μέρες), αλλά και η υπερβολική αύξηση της χρήσης του νερού στην καστροπολιτεία λόγω του τουρισμού (εστιατόρια και ξενώνες) έχουν σαν αποτέλεσμα την συγκέντρωση υδάτων στα θεμέλια, που έτσι σαθρά όπως είναι φουσκώνουν και καταρρέουν. Εγώ ο ίδιος συνάντησα ολόκληρο τμήμα τείχους που είχε καταρρεύσει σε φάση αναστήλωσης. Ευτυχώς η ινδική αρχαιολογική υπηρεσία κάνει τα πάντα για να προστατέψει το παραμυθένιο χωμάτινο κάστρο της.

Μερικές χαρακτηριστικές φώτο και βίντεο από το κάστρο...

Αφού είχε κορεστεί το μάτι μου από ωραίες εικόνες, τι να κάνω κι εγώ, άρχισα να ψωνίζω χαζά δωράκια (προτείνω τα "υφασμάτινα" ημερολόγια. Φθηνό και καλαίσθητο δωράκι). Στο ξενοδοχείο, όταν με είδαν οι υπόλοιποι με τις σακούλες με ξέχεσαν κανονικά που τους παράτησα και έκανα κι εγώ τα ίδια. Είμαστε όμως σούπερ παρεάκι και με συγχώρεσαν γρήγορα. Εξάλλου τη λογική "είμαστε παρέα και πρέπει να τα κάνουμε όλα μαζί" ποτέ δεν τη κατάλαβα. Έχουν χαλάσει παρέες σε ταξίδια επειδή οι μεν θέλουν να πάνε εκεί και οι δε θέλουν να πάνε αλλού. Ας πάει ο καθένας όπου θέλει και ας δώσουν ραντεβού σε συγκεκριμένη ώρα και σημείο. Ποιο το πρόβλημα;

Τελικά και οι φίλοι μου πήγαν στο φρούριο μετά τα ψώνια τους. Είμαι λίγο σπαστικός και αγχώδης, το ξέρω. Όταν είμαι κάπου θέλω πρώτα να δω ό,τι μπορώ και μετά, αν περισσέψει χρόνος, να κάνω και τα τουριστικά μου καθήκοντα.

Μετά από ένα καταπληκτικό γεύμα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, με μισή καρδία αφήνουμε την πόλη της ερήμου και ξεκινάμε για το τρενάκι του τρόμου. Αν επιβιώσουμε το 10ωρο ταξίδι, το μεσημέρι της επομένης θα είμαστε στην πρωτεύουσα του Rajahstan. Τη ροζουλί Jaipur...

 

[Nat ni]

Πολυ καλή γραφή,ωραίες φωτογραφιες και πολυ προσεγμένα βιντεακια με ινδική μουσική .Μπραβο panius!

 

[villi]

Jaisalmer, 7η ημέρα (camel safari).

Η πόλη της ερήμου. Ένα διαμαντάκι που σχετικά πρόσφατα παραδόθηκε στον μαζικό τουρισμό με αποτέλεσμα δεκάδες καρακίτς τσαντίρια να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στην καρδιά της ερήμου για να φιλοξενήσουν αφελείς τουρίστες που ήρθαν στην Ινδία να ζήσουν αυτό που πολύ φθηνότερα και καλύτερα θα γεύονταν στη Σαχάρα της Τυνησίας ή στην Ιορδανία.

Φθάσαμε ξημερώματα. Πετώντας βγήκαμε από το τρένο δοξάζοντας τον Κρίσνα που τελείωσε το μαρτύριό μας. Το μαρτύριο της βρόμας τελείωσε και αμέσως αντικαταστάθηκε από το μαρτύριο του κρύου! Στο Δημοτικό, το κεφάλαιο της Γεωγραφίας για το κλίμα της ερήμου δεν ήταν στα SOS και έτσι βρεθήκαμε με τα κοντομάνικα να κροταλίζουμε, να χοροπηδάμε και να τριβόμαστε μπας και ζεσταθεί λίγο το κοκαλάκι μας.

Το ταξί μας αφήνει σε μια κεντρική πλατεία έξω από το ξενοδοχείο που υποτίθεται θα μέναμε για λίγο μέχρι να πάμε για σαφάρι στην έρημο. Η πόλη κοιμάται ακόμα. Μόνο οι αγελάδες σουλατσάρουν στους έρημους δρόμους. Υπό άλλες συνθήκες θα εντυπωσιαζόμασταν από αυτή την εικόνα - σουρεαλιστικής για ινδική πόλη - ησυχίας, είχαμε όμως ξεπαγιάσει και χτυπάγαμε την κλειδωμένη πόρτα του ξενοδοχείου να μας ανοίξουν. Μάταια! Ούτε φωνή, ούτε ακρόαση από την άλλη μεριά της θύρας. Αν δεν ήταν ο καλοσυνάτος θυρωρός από το απέναντι ξενοδοχείο http://www.kalyanbhawan.com/ να μας ανοίξει, να μας βάλει στη σάλα πρωινών και να μας προσφέρει ζεστό τσάι μασάλα, θα είχαμε αρρωστήσει από το κρύο.

(το τσάι μασάλα πίνεται παντού στην Ινδία και είναι Τέ-λει-ο!!! Είναι μαύρο τσάι με μπαχαρικά ανακατεμένο με βραστό γάλα. Δυστυχώς, όσες φορές προσπάθησα να το φτιάξω στην Ελλάδα το αποτέλεσμα ήταν ένα νερόπλυμα. Στην Ινδία ήταν ένα ρόφημα δεμένο, που αν το άφηνες 1 - 2 λεπτάκια έκανε μια παχιά πέτσα στην επιφάνεια που ήταν μούρλια!!! Έβαζες και μπόλικη κανελίτσα πάνω και δεν ήθελες τίποτα άλλο! Θρέπτικο, αρωματικό και νόστιμο! To καλύτερο πρωινό! Σωστό μπάλσαμο! Αν ξέρετε πού μπορώ να αγοράσω καλό τσάι μασάλα εδώ και πώς να το φτιάξω σωστά, παρακαλώ ενημερώστε!).

Σχετικά απότομα ξημέρωσε και τα κτίρια άρχισαν να παίρνουν αυτό το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα για το οποίο η πόλη είναι γνωστή (golden city - όλη η πόλη και το φρούριό της είναι χτισμένη με χρυσοκίτρινο αμμόλιθο).

View attachment 59019

Εδέησαν κάποια στιγμή να ξυπνήσουν και στο δικό μας ξενοδοχείο (http://www.nachanahaveli.com/). Περάσαμε την πύλη και ήταν σαν να περάσαμε από μηχάνημα τηλεμεταφοράς: αυλές με παπαγάλους σε κλουβιά, περίτεχνα συντριβάνια, σκαλιστά μπαλκόνια και παντού υπέροχες αντίκες. Ένα αρχοντικό του 1700 χτισμένο από τον μαχαραγιά της περιοχής για τα μέλη της οικογένειάς του είχε γίνει πολυτελέστατο ξενοδοχείο και είχε κρατήσει την ατμόσφαιρα της εποχής εκείνης. Δυστυχώς η χαρά μας κράτησε λίγο. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε σ' αυτό το ξενοδοχείο. Ενώ μας είχαν υποσχεθεί ότι μέχρι να έρθει το τζιπ να μας πάει για το σαφάρι θα μας έδιναν δωμάτιο δωρεάν να ξαποστάσουμε, τελικά δωμάτιο γιοκ (ο τζάμπας πέθανε και στο Τζαϊσαλμέρ). Μάλλον είναι κόλπο που κάνουν. Τα ξενοδοχεία στο Jaisalmer διοργανώνουν τα σαφάρι με τις καμήλες (οι σκηνές στην έρημο για διανυκτέρευση είναι παραρτήματα των ξενοδοχείων αυτών). Για να προσελκύσουν λοιπόν πελάτες, υπόσχονται και δωρεάν παραμονή στις παραμυθένιες εγκαταστάσεις τους μέσα στην πόλη, τσιμπάνε οι αφελείς τουρίστες, κλείνουν το πακέτο και καταλήγουν τελικά μόνο στα σκονισμένα τσαντίρια της ερήμου.


Δεν λέω, ήταν όμορφη εμπειρία η παραμονή στη σκηνή, αλλά χίλιες φορές θα προτιμούσα να έμενα στο παλατάκι μέσα στην πόλη. Εξάλλου το περιβόητο σαφάρι μέσα στην έρημο που κάνουν σχεδόν όλοι όσοι επισκέπτονται την περιοχή αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο από μια 20λεπτη βόλτα με καμήλα στο ηλιοβασίλεμα. Προσωπικά, δεν είχα καμία πρεμούρα για καμηλο-ιππασία. Δεν έκανα στην Αίγυπτο στην υπέρτατη έρημο Σαχάρα, θα έκανα τώρα σ' αυτό το ντεμί ερημάκι; Όλα φωνάζανε tourist trap! Και μόνο που άκουσα τη λέξη safari, ήξερα. Οι "αυθεντικές σκηνές" και το "αυθεντικό γλέντι" με ντόπιες φυλές το βράδυ που διαφήμιζε το site, απλά επιβεβαίωσαν τους φόβους μου. Η παρέα όμως το ήθελε και τι να κάνω; Συμβιβάστηκα.

Στο ξενοδοχείο μας πρότειναν να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη μέχρι να έρθει το απόγευμα το τζιπ να μας πάει στο "desert camp", όπως ήταν προγραμματισμένο. Εμείς όμως όπως ήμασταν ταλαιπωρημένοι από το train ride και την αϋπνία, απαιτήσαμε να έρθει νωρίτερα το τζιπ να μας πάει στις τέντες και να κοιμηθούμε πριν το σαφάρι. Έτσι και έγινε. Ήρθε ένα στρατιωτικού τύπου τζιπ, μας φόρτωσε και ξεκίνησε μια διαδρομή 60 χιλιομέτρων μέσα στην έρημο... ποια έρημο; Στην Μύκονο αν πάτε πιο ξεραϊλα θα δείτε! Αδιαμφισβήτητα το τοπίο ήταν άνυδρο, αλλά δεν λείπανε ούτε οι θάμνοι, ούτε τα δεντράκια. "Ωραία" σκέφτηκα, "άφησα μια υπέροχη πόλη για να καβαλήσω μια καμήλα σε τοπίο νότιας Ρόδου". Δεν είπα τίποτα βέβαια... θα με πετάγανε έξω από το τζιπ εν κινήσει...
View attachment 59020

Όταν φτάσαμε στο desert camp άρχισα να κλαίω από μέσα μου. Πώς είναι τα all inclusive ξενοδοχεία στο Λαγανά της Ζακύνθου, στο Φαληράκι της Ρόδου ή στη Χερσόνησο της Κρήτης; Ε, ένα τέτοιο πράγμα συναντήσαμε μέσα στην έρημο. Δεκάδες λευκές τέντες - τσαντήρια όλα στη σειρά, το ένα δίπλα στο άλλο. Εκεί που ήλπιζα τουλάχιστον να δω κατασκότεινους έναστρους ουρανούς και να αφουγκραστώ την απόλυτη σιωπή της ερήμου, άκουγα από το διπλανό καταυλισμό Pitbull, David Guetta και άλλα μπιτάκια παραλιακής. Φυσικά πάλι δεν είπα τίποτα γιατί η παρέα ήταν ενθουσιασμένη! Οι σκηνές είχαν πριβέ μπαλκονάκι, τεράστιο μπάνιο με δυτική τουαλέτα, και κρεβάτι με κουνουπιέρα. Αυθεντική εμπειρία δηλαδή! Το δε κλιματιστικό ήταν στην κυριολεξία ένας κινητήρας φορτηγού ακουμπισμένος πάνω σε ένα σκαμπό! Αν το άνοιγες έκανε τόσο θόρυβο, σαν σκουτεράκι με τρύπια εξάτμιση! Δεν παραπονιέμαι όμως. Χάρη σ'αυτό αντέξαμε την αφόρητη ζέστη της ημέρας και το φοβερό κρύο της νύχτας.
View attachment 59034 View attachment 59036 View attachment 59035

Τέλος πάντων, σ' αυτό το ειδυλλιακό μέρος μας άφησε το τζιπ και εμείς απλά πέσαμε στα κρεβάτια και κλείσαμε τα μάτια. Σχεδόν κοντέψαμε να χάσουμε το σαφάρι. Ο ήλιος έδυε και 'μεις ακόμα κοιμόμαστε. Μας ξυπνάνε απ' το ξενοδοχείο, ετοιμαζόμαστε και συναντάμε τους οδηγούς μας. Δύο 12χρονα παιδάκια, γελαστά και συμπαθητικά (έπαψαν να είναι συμπαθητικά όταν το πουρμπουάρ τους φάνηκε λίγο και άρχισαν να ζητάνε κι άλλο - αχάριστα παλιόπαιδα!). Οι καμήλες πολύ χαριτωμένες και συμπαθητικές κι αυτές.
View attachment 59037
Ανεβήκαμε πάνω και ξεκινήσαμε για τους παρακείμενους αμμόλοφους. Ο ήλιος είχε βάψει κατακόκκινο τον ουρανό. Τριγύρω δεκάδες καραβάνια είχαν πιάσει τις αμμοκορυφές και χαζεύανε έναν τεράστιο ηλιακό δίσκο, σαν ταψί να χάνεται πίσω στα εδάφη του Πακιστάν. Εντάξει, το παραδέχομαι. Μου άρεσε πολύ! Το camel ride το έχω καταχωρήσει στα highlights του ταξιδιού αυτού. Απλά η διανυκτέρευση στις σκηνές μου φάνηκε περιττή. Θα μπορούσαμε άνετα να μέναμε στην πόλη, να κάναμε μια τρίωρη εκδρομούλα στην έρημο και να γυρίζαμε πίσω. Η απόσταση δεν είναι μεγάλη, ο δρόμος είναι σε άριστη κατάσταση (κατασκευασμένος από τον Ινδικό στρατό - είμαστε και στα σύνορα με την ακατανόμαστη χώρα, μην το ξεχνάμε) και παντού υπάρχουν γραφεία που σου κλείνουν τέτοιες εκδρομές. Πραγματικά η διανυκτέρευση στις τέντες είναι ανούσια.

Συμβουλή: φορέστε μακρύ παντελόνι στο camel ride. Δεν είναι και η ωραιότερη αίσθηση να τρίβονται τα πόδια στα βρόμικα υφάσματα που καλύπτουν τη ράχη της καμήλας.
View attachment 59038

H βραδιά έκλεισε με "αυθεντικό" τοπικό γλέντι . Ξεκίνησε καλά με έναν φοβερό τραγουδιστή, συνέχισε με ενδιαφέρον με 2 χορεύτριες που έκαναν και ακροβατικά (τρυπιόντουσαν με κάτι βελόνες) και κατέληξε ως το απόλυτο τουριστικό φιάσκο: μας σήκωσαν, χορέψαμε (και καλά) και κάναμε και το τρενάκι!!! Πάλι καλά που δεν βάλανε το cd με τα Ζουζούνια να χορέψουμε τα παπάκια και σκα-σου-σου! Τουλάχιστον κράτησαν τα προσχήματα στο δικό μας camp. Παραδίπλα η Lady Gaga είχε ήδη αρχίσει να ξεφωνίζει τρομάζοντας τα κουνούπια...

Η απογευματινή βόλτα με την καμήλα θα συμφωνήσω ότι είναι μια τουριστική παγίδα.Όπως τουριστική παγίδα είναι και τα περισσότερα καταλύματα όμως όταν πας χειμώνα όπως εσύ κι εγώ δυστυχώς δεν υπάρχει η επιλογή της διανυκτέρευσης στην ύπαιθρο γιατί το πρωί δεν θα μας έβρισκαν ζωντανούς από το κρύο!Όμως για να είμαστε δίκαιοι η έρημος Ταρ δεν είναι καθόλου ντεμί ερημάκι,είναι μία τεράστια άνυδρη έκταση που εκτείνεται μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν με χαμηλή βλάστηση αλλά και πολλά σημεία απόλυτης ερημοποιήσης που σχηματίζονται αμμόλοφοι.
Δυστυχώς στα 20 λεπτά δε βλέπεις παρά ελάχιστα μέτρα μιας περιοχής κοντά στην πόλη,για να πάρεις μια καλή γευση απαιτείται τουλάχιστον ένα τετράωρο που θα σε απομακρύνει αρκετά από τους τουριστικούς καταυλισμούς και θα ακούσεις πραγματικά τον αέρα της ερήμου μακριά από τη φασαρία.Πίστεψέ με αν κάνατε την μακρινή διαδρομή με την καμήλα θα άλλαζες εντελώς γνώμη!!!
Κατα τ'άλλα το φολκλορ πρόγραμμα εγώ το απόλαυσα γιατί οι τσιγγάνικοι χοροι είναι μέρος της κουλτούρας της ερήμου και οι άνθρωποι αυτοί προέρχονται από τα χωριά της ερήμου.Ευτυχώς το κατάλυμα που επιλέξαμε ήταν μακριά από τα άλλα και δεν ακουγόταν καθόλου φασαρία οπότε απολαύσαμε όντως ησυχία αλλά όχι έναστρο ουρανό μιας και η ομίχλη μας είχε σκεπάσει όλους!

Τσάι μασάλα εγώ αγόρασα από το Πουσκάρ συν ένα μίγμα με μπαχαρικά και μπορώ να πω ότι με τις κατάλληλες οδηγίες το φτιάχνω αρκετά καλά.Δυστυχώς δεν ξέρω αν έχει κάπου στην Αθήνα αλλά υποθέτω ότι στο κέντρο σε teashops κάπου θα βρεις.

 

[villi]

Δεν ξέρω που μένεις αλλά με μια γρήγορη αναζήτηση βρήκα αυτό,ίσως σε ενδιαφέρει http://www.madras.gr/Τσάι/Μαύρο-Τσάι/Ινδία/Page-2-20.html