panius
Member
- Μηνύματα
- 668
- Likes
- 2.744
Θα ήταν 16 οι μέρες, αλλά η Turkish Airlines φρόντισε να μας φιλοξενήσει ένα βράδυ στην Κωνσταντινούπολη αντί να μας πάει στο Δελχί που ήταν το αρχικό πλάνο.
27 Οκτώβρη 2012, εγώ και ο Μάνος στο Ελ. Βενιζέλος, η Ελευθερία στο Josef Strauss του Μονάχου και ο Sunwy να μας περιμένει στο Δελχί. Ήμασταν χαλαροί και άνετοι. Είχαμε ώρες μπροστά μας για την transit πτήση από Κωνσταντινούπολη για Ινδία. Θα συναντιόμασταν με την Ελευθερία στο Ataturk, ίσως να είχαμε και χρόνο για μια μινι ξενάγηση στο κέντρο της Πόλης που προσφέρουν οι Τουρκικές Αερογραμμές δωρεάν. Για να μην πλατιάσω, χαλάει ο κεντρικός υπολογιστής της εταιρίας στην Τουρκία και μένουν όλα τα αεροπλάνα της καθηλωμένα στο έδαφος και περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε... και φτάνουμε Κωνσταντινούπολη με 7 ώρες καθυστέρηση, έχοντας μόλις χάσει το αεροπλάνο για Δελχί. Εκεί βρίσκουμε μια Ελευθερία να βγάζει καπνούς και να διαμαρτύρεται στους Τούρκους υπαλλήλους με ύφος "Δεν ξέρω τι θα κάνετε, κόψτε το λαιμό σας, εγώ σε 6 ώρες πρέπει να βρίσκομαι Δελχί". Φυσικά οι υπάλληλοι μόλις είδαν και το ελληνικό διαβατήριο ψάρωσαν και σκίστηκαν να μας εξυπηρετήσουν: μας στοίβαξαν σε έναν χώρο με μερικούς χιλιάδες άλλους ταλαίπωρους ταξιδιώτες και μετά από κανα δίωρο μας έβαλαν στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο πεντάστερο ξενοδοχείο της εταιρίας για διανυκτέρευση. Είχα ήδη αρχίσει να ονειρεύομαι δωμάτιο με θέα το Βόσπορο και βόλτες στην Ταξίμ το βράδυ, αλλά το λεωφορείο αντί να πάει προς κέντρο, μπήκε στον αυτοκινητόδρομο τραβώντας δυτικά προς Edirne και το δωμάτιο με θέα το Βόσπορο έδωσε τη θέση του σε ένα καταθλιπτικό ξενοδοχείο σε ένα ακόμη πιο καταθλιπτικό προάστιο της πόλης.
Τα νεύρα τεντωμένα. Ο καημένος ο ρεσεψιονίστ την πλήρωσε. Ξεσπάσαμε σ' αυτόν και ηρεμήσαμε (λίγο). Η επόμενη ημέρα μας βρήκε επιτέλους στο αεροπλάνο για Ινδία. Δεν μπορώ να πω: η πτήση άψογη! Φοβερό φαγητό, πολύ καλό τούρκικο κρασί, μεγάλη ποικιλία σε ταινίες, μουσική, ντοκιμαντέρ κλπ, μαξιλαράκι, κουβερτούλα, νεσεσέρ για κάθε επιβάτη με ωτοασπίδες, καλτσάκια (!) και αυτό που βάζουμε στα μάτια για συσκότιση (πώς το λένε αλήθεια; ) . Ούτε που καταλάβαμε ότι φτάσαμε. Όχι, το καταλάβαμε... ο ουρανός έγινε καφέ. Η ορατότητα από το παράθυρο μηδενίστηκε και μόλις το αεροπλάνο τροχοπέδησε και έκλεισε ο κλιματισμός, ο αέρας πλημμύρισε από...ανάλαφρη μυρωδιά καυσαερίου τόσο διακριτική όσο διακριτικό ήταν και το κάψιμο στο φάρυγγα που ένιωθα μετά από λίγο (μην τρομάζετε. Σε λιγότερο από 1 ώρα πάψαμε να νιώθουμε το οτιδήποτε. Μάλλον τα οσφρητικά μας κύτταρα είχαν πεθάνει. Ευτυχώς, τις επόμενες ημέρες ήρθαμε σε επαφή με τόσο κατακλυσμιαία έντονη μπόχα -σωστό ηλεκτροσόκ- που η μύτη ξύπνησε πανηγυρικά και έγινε το δεύτερο πολυτιμότερο αισθητήριο όργανό μας σ' αυτό το ταξίδι).
Το αεροδρόμιο Indira Ghanti του Δελχί πάντως είναι και ολοκαίνουργιο, και υπερσύγχρονο, και πεντακάθαρο και με παχιές μοκέτες απλωμένες απ' άκρη σ' άκρη στους τεράστιους χώρους να απορροφούν θορύβους και φασαρία. Φτάνοντας στον έλεγχο διαβατηρίων ένα τεράστιο γλυπτό χέρι έχασκε από πάνω μας και μας καλωσόριζε με τρόπο που παρέπεμπε σε χαρακτηριστική, όχι και τόσο ευγενική, ελληνική χειρονομία.
Με αυτούς τους συνειρμούς περάσαμε τον έλεγχο, πήραμε τις αποσκευές μας και συναντήσαμε τον Ινδό φίλο μας ο οποίος είχε έρθει στο Δελχί από τη χθεσινή ημέρα (Ο Sunwy είναι από Καλκούτα).
Συμβουλή: Να έχετε μαζί σας ένα στυλό και κάπου πρόχειρα σημειωμένη τη διεύθυνση του ξενοδοχείου που θα μένετε. Θα σας χρειαστούν γιατί θα συμπληρώσετε ένα έντυπο που θα το παραδώσετε μαζί με το διαβατήριο στον έλεγχο. Επίσης, αν έχετε πάει Πακιστάν ή αν έχετε παππούδες από Πακιστάν, ή οτιδήποτε νταραβέρια τέλος πάντων έχετε με Πακιστάν να τα ξεχάσετε, πείτε ψέματα ότι δεν ξέρετε ούτε πού πέφτει το Πακιστάν, βγάλτε καινούργιο διαβατήριο να μην έχει τις σφραγίδες της ακατανόμαστης χώρας και απολαύστε το ταξίδι σας στην Ινδία!
Με το που άνοιξε η γυάλινη πύλη του αεροδρομίου ένιωσα το λιγότερο Άγγλος λόρδος...
-Welcome sir!
-Hello sir!
-Taxi sir!
-Only 300 rupees sir!
Ευγενέστατοι οι ινδοί ταρίφες. Το "σερ" το έχουν ψωμοτύρι (όπως και όλοι οι Ινδοί). Μπαίνουμε σε ένα ταξί και ξεκινάμε για το ξενοδοχείο. Τα γέλια και οι συζητήσεις σύντομα δίνουν τη θέση τους σε σιωπηλό δέος. Έχουμε κολλήσει τα μούτρα μας στα τζάμια και μόνο "κοίταααα" και "οοοο....ααααα" βγαίνουν από το στόμα μας. Ο Sunwy συνεχίζει να μιλάει ατάραχος αλλά ποιος του δίνει σημασία! Έξω συντελείται η Δευτέρα Παρουσία! Κόρνες! Ένα ασταμάτητο κορνάρισμα! Αυτοκίνητα, κάρα, ποδήλατοκαρότσες, τρίκυκλα να πηγαίνουν όπως θέλουν, να σφηνώνει ο ένας τον άλλον, να μπλέκονται σε ένα κουβάρι στις διασταυρώσεις. Σκουπίδια σοροί στα πεζοδρόμια, κουρελιασμένοι άνδρες να κοιμούνται κατάχαμα στα πρανή των δρόμων δίπλα σε ρυάκια από βρομόνερα, υπαίθρια κουρεία, άντρες με βαμμένα πορτοκαλί μαλλιά, γυναίκες ντυμένες στα πιο πολύχρωμα υφάσματα, μικρά παιδιά να κάνουν απίστευτα ακροβατικά στα φανάρια, απλά δεν υπάρχουν λόγια! Όλα αυτά με φόντο υπερσύγχρονους ουρανοξύστες και καταπράσινα πάρκα, έτσι για να τονιστεί η αντίθεση (το Δελχί, αντίθετα απ' ότι πίστευα, έχει πολύ πράσινο τόσο μέσα όσο και γύρω από την πόλη).
Είδα μέχρι και κάποιον να ... ενεργείται δημοσίως (για να το πω κομψά) άνετος και χαλαρός! Είχε κάτσει ανακούρκουδα, είχε απλώσει την κελεμπία του γύρω γύρω για να μη φαίνεται τίποτα, έκανε τη δουλεία του και σηκώθηκε και έφυγε. Ούτε εσώρουχο από μέσα σήκωσε ούτε τίποτα. Μια χαρά! (και αυτό δεν ήταν τίποτα. Στο Βαρανάσι 10 ημέρες μετά είδαμε γυμνό άντρα να περπατάει αμέριμνος μέσα στον κόσμο και γυναίκες να ζυμώνουν κόπρανα αγελάδας, να τα σχηματίζουν στρογγυλά "καρβέλια" και να τα ξεραίνουν στον ήλιο. Σε σχέση με την "επαρχία", το Δελχί ήταν πράγματι Ζυρίχη και βάλε).
Μετά από αυτό το οπτικοηχητικό σοκ που ζήσαμε, το ότι ο ρεσεψιονίστ στο δυτικού τύπου ξενοδοχείο (www.auranewdelhi.com) συνδύαζε πουκαμισάκι, γραβάτα, υφασμάτινο παντελόνι με... σαγιονάρα γύφτικη μας φάνηκε ασήμαντη λεπτομέρεια. Πιο πολύ εντύπωση μας έκανε η βρύση με το σπιράλ δίπλα στη λεκάνη του μπάνιου η οποία αργότερα διαπιστώσαμε υπάρχει σε κάθε ινδική λεκάνη. Ο Sunwy μας ενημέρωσε ότι οι Ινδοί δεν χρησιμοποιούν χαρτί υγείας αλλά καθαρίζονται με αυτή τη βρυσούλα. Αυτό φυσικά ισχύει για όσους Ινδούς έχουν λεκάνη. Οι υπόλοιποι έχουν το αριστερό χέρι για τη "βρώμικη" δουλειά. Όπως και να 'χει εγώ ένιωσα καλύτερα γνωρίζοντας ότι δεν θα πατάω σκ@τόχαρτα περπατώντας στο δρόμο (το ότι κινδύνευα να πατήσω τα ίδια τα σκ@τά βέβαια μόλις τώρα το συνειδητοποίησα!)
Αφού τακτοποιηθήκαμε και κοιμηθήκαμε 2 ωρίτσες, βγήκαμε έξω. Νοικιάσαμε ταξί για 8 ώρες σε απίστευτα φθηνή τιμή (δεν θυμάμαι πόσο) και γυρίσαμε το Νέο Δελχί με τα κυβερνητικά κτίρια, τις φαρδιές λεωφόρους, τα επιβλητικά μνημεία και τις αχανείς πλατείες. Με τέτοια μεγαλεία ξεχνάς (κάπως) το χάος αυτής της πόλης.
Επισκεφτήκαμε και τον τάφο του Γκάντι σε ένα πανέμορφο πάρκο με εκτάσεις γκαζόν και αμέτρητα σκιουράκια. Για να δούμε από κοντά τον τάφο έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να περπατήσουμε σε μια πεντακάθαρη μοκέτα. Εμείς όμως "ιιιιιιιι με τί-πο-τα!!!!!" με απέχθεια αρνηθήκαμε μη τυχόν και πάθουν καμιά γάγγραινα τα ευαίσθητα ποδαράκια μας (λίγο αργότερα βέβαια περπατάγαμε ξυπόλυτοι στους ναούς μέσα στην σκόνη, προσέχοντας μη πατήσουμε κανα ποντικοκούραδο. Τελικά εγκληματίζεσαι γρήγορα σ' αυτή τη χώρα).
To βράδυ ο Sunwy μας πήγε σε πολύ μοδάτη καφετέρια στη Connaught Place. Επηρεασμένος από τη δυτικού τύπου ατμόσφαιρα παρήγγειλα παγωμένο φρεντο καφέ με μπόλικα παγάκια. Αφού τον τελείωσα, θυμήθηκα: ΝΑ ΠΙΝΕΤΕ ΜΟΝΟ ΕΜΦΙΑΛΩΜΕΝΟ Ή ΒΡΑΣΜΕΝΟ ΝΕΡΟ λένε με έμφαση οι οδηγοί!!! Εγώ, που και τα δόντια ακόμα θα τα έπλενα με νερό από μπουκάλι, ρούφηξα ένα ολόκληρο ποτήρι γάργαρο νεράκι ΕΥΔΑΠ Δελχίου με όλα του τα θρεπτικά συστατικά κατευθείαν από τα φημισμένα για την καθαριότητά τους Ινδικά ποτάμια και λίμνες! Το βράδυ στο ξενοδοχείο έφτιαξα το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας: το πρωί ξεκινάμε με στομαχόπονο, συνεχίζουμε το μεσημέρι με ακατάσχετη διάρροια και τελειώνουμε το βράδυ με νοσηλεία σε δημόσιο ινδικό νοσοκομείο (μπρρρρ!).
(Μη με παρεξηγήσετε. Η έλλειψη καθαριότητας είναι ένα γεγονός αδιαμφησβήτητο σε αυτή τη χώρα και μας ξένισε στην αρχή. Η Ινδία όμως είναι πραγματικά πανέμορφη, την οποία λάτρεψα και άνετα ξαναπάω!)
27 Οκτώβρη 2012, εγώ και ο Μάνος στο Ελ. Βενιζέλος, η Ελευθερία στο Josef Strauss του Μονάχου και ο Sunwy να μας περιμένει στο Δελχί. Ήμασταν χαλαροί και άνετοι. Είχαμε ώρες μπροστά μας για την transit πτήση από Κωνσταντινούπολη για Ινδία. Θα συναντιόμασταν με την Ελευθερία στο Ataturk, ίσως να είχαμε και χρόνο για μια μινι ξενάγηση στο κέντρο της Πόλης που προσφέρουν οι Τουρκικές Αερογραμμές δωρεάν. Για να μην πλατιάσω, χαλάει ο κεντρικός υπολογιστής της εταιρίας στην Τουρκία και μένουν όλα τα αεροπλάνα της καθηλωμένα στο έδαφος και περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε... και φτάνουμε Κωνσταντινούπολη με 7 ώρες καθυστέρηση, έχοντας μόλις χάσει το αεροπλάνο για Δελχί. Εκεί βρίσκουμε μια Ελευθερία να βγάζει καπνούς και να διαμαρτύρεται στους Τούρκους υπαλλήλους με ύφος "Δεν ξέρω τι θα κάνετε, κόψτε το λαιμό σας, εγώ σε 6 ώρες πρέπει να βρίσκομαι Δελχί". Φυσικά οι υπάλληλοι μόλις είδαν και το ελληνικό διαβατήριο ψάρωσαν και σκίστηκαν να μας εξυπηρετήσουν: μας στοίβαξαν σε έναν χώρο με μερικούς χιλιάδες άλλους ταλαίπωρους ταξιδιώτες και μετά από κανα δίωρο μας έβαλαν στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο πεντάστερο ξενοδοχείο της εταιρίας για διανυκτέρευση. Είχα ήδη αρχίσει να ονειρεύομαι δωμάτιο με θέα το Βόσπορο και βόλτες στην Ταξίμ το βράδυ, αλλά το λεωφορείο αντί να πάει προς κέντρο, μπήκε στον αυτοκινητόδρομο τραβώντας δυτικά προς Edirne και το δωμάτιο με θέα το Βόσπορο έδωσε τη θέση του σε ένα καταθλιπτικό ξενοδοχείο σε ένα ακόμη πιο καταθλιπτικό προάστιο της πόλης.
Τα νεύρα τεντωμένα. Ο καημένος ο ρεσεψιονίστ την πλήρωσε. Ξεσπάσαμε σ' αυτόν και ηρεμήσαμε (λίγο). Η επόμενη ημέρα μας βρήκε επιτέλους στο αεροπλάνο για Ινδία. Δεν μπορώ να πω: η πτήση άψογη! Φοβερό φαγητό, πολύ καλό τούρκικο κρασί, μεγάλη ποικιλία σε ταινίες, μουσική, ντοκιμαντέρ κλπ, μαξιλαράκι, κουβερτούλα, νεσεσέρ για κάθε επιβάτη με ωτοασπίδες, καλτσάκια (!) και αυτό που βάζουμε στα μάτια για συσκότιση (πώς το λένε αλήθεια; ) . Ούτε που καταλάβαμε ότι φτάσαμε. Όχι, το καταλάβαμε... ο ουρανός έγινε καφέ. Η ορατότητα από το παράθυρο μηδενίστηκε και μόλις το αεροπλάνο τροχοπέδησε και έκλεισε ο κλιματισμός, ο αέρας πλημμύρισε από...ανάλαφρη μυρωδιά καυσαερίου τόσο διακριτική όσο διακριτικό ήταν και το κάψιμο στο φάρυγγα που ένιωθα μετά από λίγο (μην τρομάζετε. Σε λιγότερο από 1 ώρα πάψαμε να νιώθουμε το οτιδήποτε. Μάλλον τα οσφρητικά μας κύτταρα είχαν πεθάνει. Ευτυχώς, τις επόμενες ημέρες ήρθαμε σε επαφή με τόσο κατακλυσμιαία έντονη μπόχα -σωστό ηλεκτροσόκ- που η μύτη ξύπνησε πανηγυρικά και έγινε το δεύτερο πολυτιμότερο αισθητήριο όργανό μας σ' αυτό το ταξίδι).
Το αεροδρόμιο Indira Ghanti του Δελχί πάντως είναι και ολοκαίνουργιο, και υπερσύγχρονο, και πεντακάθαρο και με παχιές μοκέτες απλωμένες απ' άκρη σ' άκρη στους τεράστιους χώρους να απορροφούν θορύβους και φασαρία. Φτάνοντας στον έλεγχο διαβατηρίων ένα τεράστιο γλυπτό χέρι έχασκε από πάνω μας και μας καλωσόριζε με τρόπο που παρέπεμπε σε χαρακτηριστική, όχι και τόσο ευγενική, ελληνική χειρονομία.
Με αυτούς τους συνειρμούς περάσαμε τον έλεγχο, πήραμε τις αποσκευές μας και συναντήσαμε τον Ινδό φίλο μας ο οποίος είχε έρθει στο Δελχί από τη χθεσινή ημέρα (Ο Sunwy είναι από Καλκούτα).
Συμβουλή: Να έχετε μαζί σας ένα στυλό και κάπου πρόχειρα σημειωμένη τη διεύθυνση του ξενοδοχείου που θα μένετε. Θα σας χρειαστούν γιατί θα συμπληρώσετε ένα έντυπο που θα το παραδώσετε μαζί με το διαβατήριο στον έλεγχο. Επίσης, αν έχετε πάει Πακιστάν ή αν έχετε παππούδες από Πακιστάν, ή οτιδήποτε νταραβέρια τέλος πάντων έχετε με Πακιστάν να τα ξεχάσετε, πείτε ψέματα ότι δεν ξέρετε ούτε πού πέφτει το Πακιστάν, βγάλτε καινούργιο διαβατήριο να μην έχει τις σφραγίδες της ακατανόμαστης χώρας και απολαύστε το ταξίδι σας στην Ινδία!
Με το που άνοιξε η γυάλινη πύλη του αεροδρομίου ένιωσα το λιγότερο Άγγλος λόρδος...
-Welcome sir!
-Hello sir!
-Taxi sir!
-Only 300 rupees sir!
Ευγενέστατοι οι ινδοί ταρίφες. Το "σερ" το έχουν ψωμοτύρι (όπως και όλοι οι Ινδοί). Μπαίνουμε σε ένα ταξί και ξεκινάμε για το ξενοδοχείο. Τα γέλια και οι συζητήσεις σύντομα δίνουν τη θέση τους σε σιωπηλό δέος. Έχουμε κολλήσει τα μούτρα μας στα τζάμια και μόνο "κοίταααα" και "οοοο....ααααα" βγαίνουν από το στόμα μας. Ο Sunwy συνεχίζει να μιλάει ατάραχος αλλά ποιος του δίνει σημασία! Έξω συντελείται η Δευτέρα Παρουσία! Κόρνες! Ένα ασταμάτητο κορνάρισμα! Αυτοκίνητα, κάρα, ποδήλατοκαρότσες, τρίκυκλα να πηγαίνουν όπως θέλουν, να σφηνώνει ο ένας τον άλλον, να μπλέκονται σε ένα κουβάρι στις διασταυρώσεις. Σκουπίδια σοροί στα πεζοδρόμια, κουρελιασμένοι άνδρες να κοιμούνται κατάχαμα στα πρανή των δρόμων δίπλα σε ρυάκια από βρομόνερα, υπαίθρια κουρεία, άντρες με βαμμένα πορτοκαλί μαλλιά, γυναίκες ντυμένες στα πιο πολύχρωμα υφάσματα, μικρά παιδιά να κάνουν απίστευτα ακροβατικά στα φανάρια, απλά δεν υπάρχουν λόγια! Όλα αυτά με φόντο υπερσύγχρονους ουρανοξύστες και καταπράσινα πάρκα, έτσι για να τονιστεί η αντίθεση (το Δελχί, αντίθετα απ' ότι πίστευα, έχει πολύ πράσινο τόσο μέσα όσο και γύρω από την πόλη).
Είδα μέχρι και κάποιον να ... ενεργείται δημοσίως (για να το πω κομψά) άνετος και χαλαρός! Είχε κάτσει ανακούρκουδα, είχε απλώσει την κελεμπία του γύρω γύρω για να μη φαίνεται τίποτα, έκανε τη δουλεία του και σηκώθηκε και έφυγε. Ούτε εσώρουχο από μέσα σήκωσε ούτε τίποτα. Μια χαρά! (και αυτό δεν ήταν τίποτα. Στο Βαρανάσι 10 ημέρες μετά είδαμε γυμνό άντρα να περπατάει αμέριμνος μέσα στον κόσμο και γυναίκες να ζυμώνουν κόπρανα αγελάδας, να τα σχηματίζουν στρογγυλά "καρβέλια" και να τα ξεραίνουν στον ήλιο. Σε σχέση με την "επαρχία", το Δελχί ήταν πράγματι Ζυρίχη και βάλε).
Μετά από αυτό το οπτικοηχητικό σοκ που ζήσαμε, το ότι ο ρεσεψιονίστ στο δυτικού τύπου ξενοδοχείο (www.auranewdelhi.com) συνδύαζε πουκαμισάκι, γραβάτα, υφασμάτινο παντελόνι με... σαγιονάρα γύφτικη μας φάνηκε ασήμαντη λεπτομέρεια. Πιο πολύ εντύπωση μας έκανε η βρύση με το σπιράλ δίπλα στη λεκάνη του μπάνιου η οποία αργότερα διαπιστώσαμε υπάρχει σε κάθε ινδική λεκάνη. Ο Sunwy μας ενημέρωσε ότι οι Ινδοί δεν χρησιμοποιούν χαρτί υγείας αλλά καθαρίζονται με αυτή τη βρυσούλα. Αυτό φυσικά ισχύει για όσους Ινδούς έχουν λεκάνη. Οι υπόλοιποι έχουν το αριστερό χέρι για τη "βρώμικη" δουλειά. Όπως και να 'χει εγώ ένιωσα καλύτερα γνωρίζοντας ότι δεν θα πατάω σκ@τόχαρτα περπατώντας στο δρόμο (το ότι κινδύνευα να πατήσω τα ίδια τα σκ@τά βέβαια μόλις τώρα το συνειδητοποίησα!)
Αφού τακτοποιηθήκαμε και κοιμηθήκαμε 2 ωρίτσες, βγήκαμε έξω. Νοικιάσαμε ταξί για 8 ώρες σε απίστευτα φθηνή τιμή (δεν θυμάμαι πόσο) και γυρίσαμε το Νέο Δελχί με τα κυβερνητικά κτίρια, τις φαρδιές λεωφόρους, τα επιβλητικά μνημεία και τις αχανείς πλατείες. Με τέτοια μεγαλεία ξεχνάς (κάπως) το χάος αυτής της πόλης.
Επισκεφτήκαμε και τον τάφο του Γκάντι σε ένα πανέμορφο πάρκο με εκτάσεις γκαζόν και αμέτρητα σκιουράκια. Για να δούμε από κοντά τον τάφο έπρεπε να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να περπατήσουμε σε μια πεντακάθαρη μοκέτα. Εμείς όμως "ιιιιιιιι με τί-πο-τα!!!!!" με απέχθεια αρνηθήκαμε μη τυχόν και πάθουν καμιά γάγγραινα τα ευαίσθητα ποδαράκια μας (λίγο αργότερα βέβαια περπατάγαμε ξυπόλυτοι στους ναούς μέσα στην σκόνη, προσέχοντας μη πατήσουμε κανα ποντικοκούραδο. Τελικά εγκληματίζεσαι γρήγορα σ' αυτή τη χώρα).
To βράδυ ο Sunwy μας πήγε σε πολύ μοδάτη καφετέρια στη Connaught Place. Επηρεασμένος από τη δυτικού τύπου ατμόσφαιρα παρήγγειλα παγωμένο φρεντο καφέ με μπόλικα παγάκια. Αφού τον τελείωσα, θυμήθηκα: ΝΑ ΠΙΝΕΤΕ ΜΟΝΟ ΕΜΦΙΑΛΩΜΕΝΟ Ή ΒΡΑΣΜΕΝΟ ΝΕΡΟ λένε με έμφαση οι οδηγοί!!! Εγώ, που και τα δόντια ακόμα θα τα έπλενα με νερό από μπουκάλι, ρούφηξα ένα ολόκληρο ποτήρι γάργαρο νεράκι ΕΥΔΑΠ Δελχίου με όλα του τα θρεπτικά συστατικά κατευθείαν από τα φημισμένα για την καθαριότητά τους Ινδικά ποτάμια και λίμνες! Το βράδυ στο ξενοδοχείο έφτιαξα το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας: το πρωί ξεκινάμε με στομαχόπονο, συνεχίζουμε το μεσημέρι με ακατάσχετη διάρροια και τελειώνουμε το βράδυ με νοσηλεία σε δημόσιο ινδικό νοσοκομείο (μπρρρρ!).
(Μη με παρεξηγήσετε. Η έλλειψη καθαριότητας είναι ένα γεγονός αδιαμφησβήτητο σε αυτή τη χώρα και μας ξένισε στην αρχή. Η Ινδία όμως είναι πραγματικά πανέμορφη, την οποία λάτρεψα και άνετα ξαναπάω!)
την επόμενη φορά 
