Ρωσία Здесь начинается Россия

[KonstantinosAlyona]

Μπράβο, καταπληκτικό ταξίδι και τρομερά πρωτότυπος προορισμός!

...είπε ο άνθρωπος που έχει επισκεφτεί τα νησιά Παλάου... Να 'σαι καλά ρε Γιώργο, η αλήθεια είναι ότι είναι ιδιαίτερη η Καμτσιάτκα, όντως. Καλά να περνάς στην Κούβα, μέχρι να πας για άλλα

 

[travelbreak]

Μπράβο!! Υπέροχες ζωντανές φωτογραφίες. Δύσκολη η πεζοπορία όμως που κάνατε. Αυτοί οι Ρώσσοι έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό τρελλών: Βαλεντίν.

 

[isabelle]

Στην κουβέντα μάθαμε ότι είναι από το Surgut (Ισαβέλλα ακούς;; )

Αν ακούω λέει! Και βλέπω, και διαβάζω, και φαντάζομαι, και πάνω απ' όλα σκάω από τη ζήλια μου. Αχ που'σαι νιότη...!
υ.γ. Πάντως το Σουργκούτ δεν θα μου γλιτώσει

 

[STKF]

Μπράβο παιδιά! Συγχαρητήρια για την ανάβαση! Πολύ ωραία περιγραφή και φωτογραφίες.

Σ’ ένα αυτοσχέδιο σωρό από πέτρες, δημιούργημα ορειβατών,

Στην Ελλάδα τον αποκαλούμε <<κούκο>>.

 

[KonstantinosAlyona]

Στην Ελλάδα τον αποκαλούμε <<κούκο>>.

Να που έμαθα και κάτι καινούριο από τον κόσμο των ορειβατών Ευχαριστώ!

 

[KonstantinosAlyona]

Στη ρωσική τούνδρα

Καλά καλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι ένα όνειρο είχε μόλις γίνει πραγματικότητα την προηγούμενη μέρα. Ακόμη ένα δύσκολο πρωινό ξεκινούσε, μιας και έπρεπε να ξεστηθεί ο καταυλισμός και να μεταφερθούμε σε άλλα σημεία, εκτός του ηφαιστειακού πάρκου. Πρωί πρωί και πάλι, όλος ο εξοπλισμός φορτώθηκε στο ακούραστο Kamaz, και βαλθήκαμε να διασχίσουμε μία ακόμη φορά την πεδιάδα ηφαιστειακής άμμου και κατόπιν εκείνο το πολύ κουραστικό, γεμάτο λάσπη δάσος. Τι να κάνεις, ίσως αυτή είναι και η λεπτομέρεια που κρατάει το μαζικό τουρισμό μακριά, και τα ηφαίστεια της Kamchatka ανόθευτα από τον "πολιτισμό".

Το μικρό χωριό Kozyrevsk αποτέλεσε τη στάση μας για ανεφοδιασμό σε νερό, κάποια μικροπράγματα από το ντόπιο магазин, και όλα όσα χρειαζόταν η Anzela για τις επόμενες μέρες. Ας θυμηθούμε ξανά τι εννοούμε με τον όρο "ρωσικό χωριό"..

Μετά από ένα τυπικό ρωσικό πικ νικ στις όχθες του ποταμού δίπλα στο χωριό, πήραμε ξανά τα δάση και τους κακοτράχαλους δρόμους. Ξανά άγρια μούρα, ξανά πυκνή βλάστηση, και κάμποσα δέντρα γκρεμισμένα από το φορτηγό όταν διασταυρωνόμασταν με άλλο. Μέχρι που το δάσος τελείωσε.. Αλλά αυτή τη φορά δεν υπήρχε νεκρή φύση και άμμος, αλλά η περίφημη τούνδρα. Χαμηλή βλάστηση, θάμνοι κυρίως, αλλά πιο πολύ βρύα και μικρά χόρτα και λουλούδια.. Και όλα αυτά σαν σφουγγάρι, με μια μόνιμη υγρασία από κάτω. Εκεί ήταν και οι περιοχές των καφέ αρκούδων Ναι, μιας και η Καμτσιάτκα αποτελεί το μέρος με το μεγαλύτερο πληθυσμό καφέ αρκούδων στον κόσμο.

Η περιοχή που θα κατασκηνώναμε είναι στη βάση του μικρού βουνού Kopito , και είναι ίσως το πιο καλό σημείο παρακολούθησης τεσσάρων μεγάλων ηφαιστείων της περιοχής. Του Tolbachik από τη μία πλευρά, του διαρκώς αφυπνισμένου πλέον Klyuchevskaya Sopka, του Kamen (το ηφαίστειο που είχε την πιο ισχυρή έκρξη στον 20ο αιώνα) και του Bezymianny (ελληνιστί "χωρίς όνομα" ). Κατασκηνώσαμε δηλαδή σ’ ένα πλάτωμα, από όπου η θέα προς αυτους τους γίγαντες ήταν μοναδική, καιρού θέλοντος.
Με βάση το μέρος αυτό θα κάναμε πεζοπορίες στη γύρω περιοχή, θα βλέπαμε "λογικά" αρκούδες, και φυσικά θα απολαμβάναμε το μοναδικό θέαμα που η φύση δημιουργεί.
Για αρχή πάντως, είχε ανάπαυση.. Ανάπαυση με θέα, αφού τα λίγα νέφη απομακρύνθηκαν από το Tolbachik...

Κατόπιν, στήσιμο σκηνών, κουζίνας και λοιπές διαδικασίες. Μέχρι που κάποιος διαπίστωσε ότι τα σύννεφα είχαν απομακρυνθεί και από την άλλη πλευρά, και τα κεφάλια γύρισαν προς το απαράμιλληης ομορφιάς θέαμα του Klyucehvskaya. Ο Valentin μας οδήγησε μέχρι την πλαγιά ενός λόφου, για παρατήρηση και φωτογραφίες, εφόσον η καθαρότητα της ατμόσφαιρας το επέτρεπε. Και με σαφείς οδηγίες και περιορισμούς για το πού θα κινηθούμε, μιας και οι αρκούδες ήταν εκεί, κι ας μην τις βλέπαμε. Μέχρι που μας κάλεσε ο οδηγός, λέγοντας με φυσικότητα ότι μία αρκούδα έτρεχε στον απέναντι λόφο. Μακριά βέβαια, αλλά ήταν εκεί. Και ήξερε ότι είμαστε κι εμείς εκεί.. και οι αρκούδες είναι περίεργες..και, καταλαβαίνετε..

- "Uzhin!! Kushat!!!" Αναφωνούσε όπως κάθε μέρα η Anzela. Ανυπόμονη, όταν το φαγητό ήταν έτοιμο δεν άφηνε περιθώρια, φώναζε μέχρι να πάμε όλοι . Ζεστό φαγητό στη σκηνή, το σούρουπο είχε φτάσει, τα μάτια μόνιμα καρφωμένα στο Klyuchevskaya. Σταθήκαμε τυχεροί με τον καιρό, είπαμε. Η ατμόσφαιρα άνοιξε, και με το πρώτο σκοτάδι φαινόταν καθαρά η λάβα στις πλαγιές του ηφαιστείου, και η φωτισμένη ατμόσφαιρα ακριβώς πάνω του.

Κάπως έτσι θα πηγαίναμε για ύπνο εκείνο το βράδυ.. Με τα ηφαίστεια και τις αρκούδες τριγύρω μας. Και με σαφέστατες οδηγίες να μην απομακρυνθούμε σε καμία περίπτωση από τις σκηνές, για ευνόητους λόγους.
Το θέαμα όμως ήταν τόσο εκπληκτικό, που δε θέλαμε να μπούμε στις σκηνές. Ο νυχτερινός ουρανός, φωτισμένος μόνο από τα αστέρια του γαλαξία μας, κάτι που μπορείς να δεις καθαρά στο απόλυτο σκοτάδι. Κι εκεί, πάνω από το Klyuchevskaya, βαμμένος κόκκινος.. Το κρύο τσουχτερό, αλλά οι προσπάθειες για μία καλή λήψη και αποτύπωση στο φακό αυτής της μοναδικής εμπειρίας επίμονες. Προσωπικά, έμεινα ικανοποιημένος, δεν ξέρω τι θα πουν οι έμπειροι φωτογράφοι του forum .
Ήταν δεν ήταν 11 τη νύχτα (είχαμε πέσει για ύπνο στις 9), όταν ξύπνησα από κάποιους θορύβους. Ήταν ο αέρας, τα μικρά τρωκτικά που τριγύριζαν όλη μέρα, το ροχαλητό του "Σ.τ.Π";; Ό,τι κι αν ήταν, η σκέψη μου ήταν στις αρκούδες και την πιθανότητα κάποια να έκοβε βόλτες έξω απο τη σκηνή μας... Άντε να αλλάξεις πλευρό και να συνεχίσεις τον ύπνο σου μετά, έχοντας στο νου ότι σε απόσταση αναπνοής κυριολεκτικά από το κεφάλι σου μπορεί να βρισκόταν μία απο αυτές..
Καληνύχτα..

 

[travelbreak]

Ωραίες εμπειρίες, υπέροχα βουνά!

 

[isabelle]

Καραlike λέμε!

 

[doraf]

Πραγματικά υπέροχη εμπειρία..μπράβο παιδιά!

 

[hydronetta]

Τώρα εγώ γιατι εναλλάσω χρώμα στη μούρη μου από κατακόκκινο στο βαθύ πράσινο της απύθμενης ζήλιας; δαγκώνομαι που δεν το τόλμησα, που δεν μπορώ; δεν θα απαντηθεί...

 

[KonstantinosAlyona]

Τώρα εγώ για εναλλάσω χρώμα στη μούρη μου από κατακόκκινο στο βαθύ πράσινο της απύθμενης ζήλιας; δαγκώνομαι που δεν το τόλμησα, που δεν μπορώ; δεν θα απαντηθεί...

... Μάλλον προς το "δεν το τόλμησα" κλίνεις, αισθάνομαι.. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος . Αλλά, ποτέ δεν ξέρεις.. Όπως σου είπα και στην Αθήνα πάντως, ήταν πιο εύκολο απ' όσο περίμενα, τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος και δεδομένων των συνθηκών πάντα

 

[KonstantinosAlyona]

Τούνδρα, πεζοπορία και άλλες ιστορίες

Χερσόνησος Καμτσιάτκα, περιοχή Kopito, ώρα έξι το πρωί.. Αφού επί ώρα τριγύριζε στο μυαλό μου η σκέψη να σηκωθώ πριν ξημερώσει για επιπλέον φωτογραφίες, και κάθε φορά η άλλη σκέψη, αυτή της παρουσίας αρκούδων, την υπερνικούσε, δεν άντεξα! Αργά αργά βγήκα από τη σκηνή, και είχα την ευκαιρία να δω ένα από τα πιο όμορφα πρωινά της ζωής μου. Ζητώ συγγνώμη από τη σύζυγο που δε σκέφτηκα να την ξυπνήσω, αλλά όλη η σβελτάδα μου αναλώθηκε στο στήσιμο του τριπόδου και στην προσπάθεια να κρατήσω για πάντα αποτυπωμένες εκείνες τις εικόνες.. Του πορτοκαλί ουρανού, των ελαφρών νεφών βαμμένων από τον ήλιο (ή τη λάβα άραγε; ), των ηφαιστείων τριγύρω σε τέτοια αρμονία και γαλήνη. Άλλαζα ρυθμίσεις στην κάμερα συνεχώς, ήθελα να προλάβω τα πάντα σε διάφορες λήψεις, ταυτόχρονα χαμογελούσα μέσα μου και ένιωθα απερίγραπτη ευτυχία..

Τι άλλο θα μπορούσε να διακόψει όλο αυτό το σκηνικό;; Η φωνή της Angela, που καλούσε σε πρωινό φυσικά . Η κατασκήνωση ξυπνούσε έτσι κι αλλιώς σιγά σιγά, ο καθένας ετοιμαζόταν για πρωινό και μάζευε και τα πράγματα στα σακίδια για πεζοπορία. Θα περιπλανιόμασταν τη μέρα εκείνη (ακόμη μία με γενικά καλή πρόγνωση καιρού) στην τούνδρα, με όσα είχε αυτή η εμπειρία να προσφέρει.
Και ξεκινήσαμε, με το τοπίο γύρω μας σαγηνευτικό. Μπορεί η εποχή των λουλουδιών edelweiss να είχε τελειώσει, αλλά η φύση είχε ακόμη πολλά να παρουσιάσει, σε διάφορες αποχρώσεις. Κόκκινα, κίτρινα και πράσινα φυτά συνθέτουν ένα μοναδικής ομορφιάς τοπίο, με τους ηφαιστειακούς γίγαντες της περιοχής να στέκουν αγέρωχοι. Εκεί βρήκαμε και το γνωστό στους Ρώσους евражка, ένα μικρό ζωάκι που χαρακτηρίζεται σαν αρκτικός σκίουρος, και αποτελεί αγαπημένη λιχουδιά της καφέ αρκούδας. Αργότερα προσέξαμε ότι υπήρχαν πολλά τέτοια, εξού και οι τρύπες σχεδόν παντού.

Πιο κάτω μία μικρή λίμνη, με τα ηφαίστεια να καθρεφτίζονται στα νερά της. Ήταν μια από τις εικόνες που είχα ήδη δει, ψάχνοντας πληροφορίες για την Καμτσιάτκα. Σε υψόμετρο περίπου 1300 μέτρων, με την επιφάνεια της να ταράζεται μόνο από ανέμους, αποτελεί χαρακτηριστικό σημείο για μία καλή φωτογραφία της περιοχής .

Εκεί ο Valentin μας έδειξε και μας εξήγησε τα περί εκρήξεων των ηφαιστείων, εκεί μάθαμε όσα τρομερά έγιναν στην περιοχή εξαιτίας του Безымянный (το ...Ανώνυμο) περίπου 60 χρόνια πριν. Παραθέτω απλά το σχετικό λήμμα, μιας και όταν άκουσα ότι το "κομμένο στη μέση" αυτό ηφαίστειο είχε εκτινάξει τον κώνο του ήθελα μετά μανίας να μάθω περισσότερα. Η περιγραφή και τα αριθμητικά δεδομένα ζαλίζουν..
"Η έκρηξη του 1955-1957


Το ηφαίστειο ήταν σβηστό για περίπου 1.000 χρόνια μέχρι το 1955. Στις 29 Σεπτεμβρίου 1955 κατάγραφηκαν οι πρώτες σεισμικές δονήσεις κάτω από το βουνό, που ακολουθήθηκαν από μετάτοπιση του εδάφους κατά έντεκα μέτρα. Μέχρι τις 22 Οκτωβρίου, όταν ξεκίνησε η έκρηξη, ο αριθμός των σεισμών είχε φτάσει τους 1285 και ήταν σίγουρο ότι το μέχρι τότε σβηστό Μπεζιμιάνι επρόκειτο να εκραγεί. Στις 22 Οκτωβρίου 1955 το ηφαίστειο παρήγαγε βουλκανικές εκρήξεις, με στήλες στάχτης ύψους 5 με 8 χιλιόμετρα. Στις 20-21 Νοεμβρίου το ηφαίστειο αύξησε τη δραστηριότητα του. Η στάχτη είχε συσκοτίσει τον ουρανό 100 χιλιόμετρα βόρεια και 120 χιλιόμετρα προς τα ανατολικά. Η εκρηκτική δραστηριότητα του Νοεμβρίου είχε διευρύνει τον κρατήρα, ο οποίος σύμφωνα με παρατηρήσεις από αεροπλάνο είχε διάμετρο περίπου 700 με 800 μέτρα. Στη συνέχεια η δραστηριότητα έγινε λιγότερο έντονη και η στάχτη έφτανε το πολύ ενάμισι χιλιόμετρο πάνω από τον κρατήρα. Ο όγκος της στάχτης που παράχθηκε σε αυτό το στάδιο ήταν 0,4 με 0,5 κυβικά χιλιόμετρα. Παράλληλα άρχισε η ανάπτυξη ενός ηφαιστειακού δόμου, συνοδευόμενη από συχνές πυροκλαστικές ροές που κάλυπταν το ηφαίστειο. Η ανάπτυξη του παλιού δόμου στα ανατολικά του βουνού ήταν ένα σημάδι της πίεσης που είχε αναπτυχθεί στον θάλαμο μάγματος του ηφαιστείου.
Η δραστηριότητα διατηρήθηκε σε χαμηλά επίπεδα μέχρι τις 30 Μαρτίου 1956. Στις 30 Μαρτίου 1956 μια πλινιακή έκρηξη κατέστρεψε την κορυφή του βουνού και την ανατολική του πλαγιά και δημιούργησε ένα κρατήρα διαστάσεων 1,3 επί 2,8 χιλιόμετρα και βάθους 700 μέτρων. Η έκρηξη δημιούργησε ένα νέφος αερίων και στάχτης που ανέβηκε προς τον ουρανό με γωνία περίπου 30 με 40 μοιρών και έφτασε σε ύψος 35 με 40 χιλιόμετρων. Η έκρηξη προκάλεσε την κατάρρευση της ανατολικής πλαγιά του Μπεζιμιάνι και είχε συνολικό όγκο 0,7 με 0,8 κυβικά χιλιόμετρα. Τα περισσότερα αναβλήματα αποτέθηκαν στους πρόποδες του ηφαιστείου και είχαν βάθος μέχρι 30 μέτρα. Η έκρηξη έσπασε δέντρα διαμέτρου 30 εκατοστών σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από το ηφαίστειο. Πεσμένοι κορμοί μέχρι 30 χιλιόμετρα μακριά από το ηφαίστειο αναφλέγησαν και οι κορμοί δέντρων καψαλίστηκαν. Τα καυτά υλικά που παρήγαγε η έκρηξη με τη μορφή πυροκλαστικών ροών κατάφεραν να λιώσουν χιόνι βάθους μέχρι 2 μέτρα. Οι ροές στη ξερή κοιλάδα Χαπίτσι έφτασαν σε μήκος τα 18 χιλιόμετρα. Μια έκταση 500 τετραγωνικών χιλιόμετρων με οβάλ σχήμα καταστράφηκε από την στάχτη.

Τον Απρίλιο του 1956, μέσα στον κρατήρα που δημιούργηθηκε από την έκρηξη άρχισε η ανάπτυξη ενός νέου ηφαιστειακού δόμου ο οποίος ονομάστηκε "Νόβι" (δηλαδή νέος). Ο δόμος αυτός μέχρι τον Ιούλιο του 1956 είχε ύψος 320 μέτρων και η βάση του είχε διάμετρο 600 με 650 μέτρα. Η έκρηξη τελείωσε την 1η Μαΐου 1957."
Κάπως έτσι είναι η πραγματικότητα στην Καμτσιάτκα, τέτοια είναι η δύναμη και η ομορφιά της φύσης..

Κάμποσες ώρες πεζοπορίας, συναντήσεις με άλλους ταξιδιώτες που μόλις είχαν φτάσει με το δικό τους Kamaz, αλλά και συνάντηση με πεζοπόρους ζόρικους. Ένας μοναχικός τύπος που είχε στήσει τη σκηνή του καταμεσής της τούνδρας, ένας ακόμη που είχε διασχίσει με τα πόδια το δάσος και τώρα συνέχιζε προς Tolbachik, αλλά κι ένα γκρουπ διαφόρων εθνικοτήτων (με Ρώσους φυσικά ανάμεσά τους), οι οποίοι, χωρίς φορτηγό, με όλα τα συμπράγκαλα στην πλάτη, έστηναν τις σκηνές τους κάθε βράδυ σε άλλο μέρος. Οι τελευταίοι μας ενημέρωσαν για τη συνάντησή τους με έξι αρκούδες λίγο παραπέρα, αλλά και την πορεία τους μέχρι το Klyuchevskaya. Θα πήγαιναν εκεί πεζοπορώντας οι αθεόφοβοι, χωρίς οδηγούς (προφανώς ήξεραν την περιοχή), για να δουν τις εκρήξεις από κοντά, και τη λάβα που κατέβαινε από τα 4700 στα 3000 μέτρα περίπου.
Όσο για εμάς, αφού είδαμε κάτι τεράστιες τρύπες, προϊόντα κυνηγιού αρκούδων που έψαχναν σκιουράκια, και αφού ο φίλος μου ο "Σ.τ.Π" έπεσε σε μία από αυτές που ήταν καλυμμένη με βρύα , φτάσαμε σ’ ένα κιόσκι για διάλειμμα, με μοναδική θέα και πάλι ένα τεράστιο φαράγγι - κοιλάδα, σκιουράκια να μας περιτριγυρίζουν για λίγο φαγητό με αντάλλαγμα φωτογραφίες , αλλά και κάμποσα σύννεφα να έχουν αρχίσει να μαζεύονται.

Αρκούδες δεν είδαμε, αν και ο Valentin μας ενημέρωνε για τις ενέργειες σε περίπτωση συνάντησης μαζί τους, είχαμε και το απρόοπτο με ένα νευρολογικό – μυικό πρόβλημα που αντιμετώπισε ο καημένος ο Пётр (και το οποίο λύθηκε άμεσα με ένεση του Viktor), οπότε η επιστροφή πέρασε με τραγούδια στη διαπασών και χαρακτηριστικό κορνάρισμα του Valentin, σημάδι στην Angela ότι πλησιάζουμε, για να ετοιμάσει φαγητό.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε και πολλή όρεξη για κουβέντα, έτσι κι αλλιώς αυτό θα γινόταν την επομένη, με τον καιρό για πρώτη φορά να είναι πραγματικά αποτρεπτικός. Τα σύννεφα είχαν ήδη χαμηλώσει πολύ, η ορατότητα είχε περιοριστεί σε μερικές δεκάδες μέτρα και το κρύο γινόταν διαπεραστικό. Τι καλύτερο την ώρα εκείνη από το να χωθείς στο ζεστό υπνόσακο..
Όπως περιμέναμε, ξυπνήσαμε το πρωί με ψιλόβροχο, υγρασία, και τυπικό φθινοπωρινό καιρό. Η Angela μας ενημέρωσε για την πιθανότητα παρουσίας αρκούδας στο ξύλινο παράπηγμα και τις φωνές της που την έδιωξαν , τα σκιουράκια μοιράζονταν το φαγητό μαζί μας, η φωτιά άναψε και δε θα έσβηνε παρά μόνο αργά τη νύχτα, και η μέρα ξεκίνησε και τελείωσε με τον ίδιο τρόπο. Επιτραπέζια παιχνίδια, παντομίμα στα Ρωσικά (έπρεπε να βλέπατε το φίλο μας να προσπαθεί να δείξει τη λέξη "δάσος" και οι Ρώσοι να λιώνουν στο γέλιο με την προσπάθεια), φαγητό, τσάι και πολύς τοξικός καπνός.. Πολύς όμως, η ανακύκλωση έχει άλλη έννοια εκεί.
"Σ.τ.Π.": Να πετάξω στη φωτιά το υγρό μαντηλάκι, ή δεν κάνει; (Και καλά επειδή δεν είναι καθαρό χαρτί κτλ).
Αλυόνα: Κοίτα λίγο τι πετάνε στη φωτιά αυτοί εδώ.
Την ίδια ώρα, ο Roman είχε πάρει τη σακούλα με όλα τα σκουπίδια κάθε είδους και τροφοδοτούσε τη φωτιά με αυτά.. Πετούσαν μέσα οτιδήποτε για να συνοδεύει τα ξύλα, από χαρτιά και πλαστικά μέχρι κονσέρβες, φαγητά, συσκευασίες,.. Δεν έχω δει ξανά τόσες διαφορετικές αποχρώσεις στον καπνό της φωτιάς .

Με τέτοιες εμπειρίες κύλισε η μέρα μας, και με το αίσθημα της τύχης που καταφέραμε και είδαμε όλα όσα θέλαμε πριν ο καιρός αλλάξει. Πήγαμε για ύπνο νωρίς και πάλι, με σκοπό το επόμενο πρωί να μαζέψουμε τις σκηνές και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο στην Paratunka.
Ας μη σας κουράσω με λεπτομέρειες περί της διαδρομής, νομίζω καταλαβαίνουμε όλοι τι δρόμους διαβήκαμε, τι δάσος περάσαμε, και πόση λάσπη φάγαμε.. Αυτή τη φορά βέβαια, λόγω και της βροχής, υπήρχαν σημεία που κατεβήκαμε όλοι από το φορτηγό για να μην κινδυνέψουμε σε περίπτωση ανατροπής. Εμπειρίες ζωής στην άγρια Ρωσία, είπαμε.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα, φάγαμε ξανά στο σοβιετικό εστιατόριο, και, παρόλο που μπορούσαμε δωρεάν να πάμε για μπάνιο σε πισίνα με ζεστά νερά, εμείς απλά μείναμε στα ντους του ξενοδοχείου, ξοδεύοντας ατελείωτα κυβικά νερού στο κουρασμένο μας και άπλυτο επί μέρες κορμί . Συμμαζέψαμε και λιγάκι τα συμπράγκαλά μας, και αράξαμε εκεί, αναλογιζόμενοι τις μέρες που είχαμε περάσει. Και είμασταν στη μέση μόνο του ταξιδιού αυτού.