Ρωσία Здесь начинается Россия

[KonstantinosAlyona]

Κρουαζιέρα, καβούρια και υποβρύχια!

Τα τελευταία δεν υπήρχαν στο πρόγραμμα, αλλά προέκυψαν ως guest stars εκείνη τη μέρα, θυμίζοντάς μου ανάλογα videos που κυκλοφορούν από τη χώρα αυτή..
Με ένα mini bus αυτή τη φορά, δεξιοτίμονο κι αυτό, πήγαμε στο λιμάνι του Petropavlovsk. Και ναι, ήταν όπως περίμενα ένα λιμάνι αυτής της χώρας να είναι. Με λάσπες, κακούς δρόμους, παλιά κτίρια και μια παρακμή που με γοητεύει.. Είχε καταντήσει συνήθεια, η Αλυόνα να υπομένει με στωικότητα την πραγματικότητα αυτή της Ρωσίας, ο "Σ.τ.Π." να απορεί αν βρίσκεται σε άλλο κόσμο, κι εγώ να έχω το ηλίθιο χαμόγελο της ευτυχίας μόνιμα ζωγραφισμένο..

Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, σταθήκαμε τυχεροί κι επιβιβαστήκαμε σε ένα σκάφος σαν θαλαμηγό, η άλλη ομάδα σε ψαροκάϊκο . Και ξεκινήσαμε, αφού ενημερωθήκαμε για τους κανόνες ασφαλείας, και με το τραπέζι γεμάτο ρωσικά εδέσματα. Ο καιρός ήταν καλός, έτσι κι αλλιώς μέσα στον κόλπο η θάλασσα δεν ανακατευόταν εύκολα. Οπότε θεώρησα καλό να πέσω με τα μούτρα στα παστά ψάρια, τα пирожки και τα пряники, γενικά έκανα ένα γερό συνδυασμό γλυκών, αλμυρών, τσαγιού και καφέ, λες και δε θα είχα την ευκαιρία να φάω ξανά. Τα αποτελέσματα εντός ολίγου, έτσι κι αλλιώς ο καιρός δεν προμήνυε αυτό που ερχόταν..

Τα σκάφη ανοίχτηκαν στον κόλπο Avacha, στα δεξιά μας φαίνονταν τεράστιοι θόλοι ραντάρ, μιας και η περιοχή αποτελεί βάση του ρωσικού στόλου του Ειρηνικού. Πλησιάζοντας μία από τις απόκρημνες ακτές, ο καπετάνιος μας εξηγούσε διάφορα περί σχηματισμού των βράχων, δυστυχώς δεν ήμουν πολύ προσεκτικός . Πιο πολύ με ενθουσίαζε η αίσθηση ότι στην άλλη πλευρά του κόλπου βρίσκεται η κλειστή πόλη Vilyuchinsk, τόπος κατασκευής των πυρηνικών υποβρυχίων και "βαπτισμένη" φυσικά στο όνομα του ομώνυμου ηφαιστείου μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.. Μέχρι τότε ήταν απλά "γνωστή" ως "Petropavlovsk – Kamchatsky 50" .
Σε όλη τη θαλάσσια περιοχή βρίσκονταν σκάφη με ντόπιους που είχαν βγει για τη βόλτα τους και για ψάρεμα, εμείς πάλι είχαμε ένα δύτη μαζί μας, που βούτηξε στα κρύα νερά για να βγάλει μερικά κόκκινα καβούρια. Εν τω μεταξύ η κρουαζιέρα συνεχιζόταν, κάποιες φώκιες δεν είχαν όρεξη να φωτογραφηθούν και δεν πόζαραν, μια μεγάλη αμμώδης παραλία μας έκανε να σκεφτόμαστε πώς θα ήταν, αν η περιοχή δε βρισκόταν σ’ αυτές τις γεωγραφικές συντεταγμένες, και το κύμα είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του. Μας έπιανε αρκετά από πλάγια ο καιρός του Ειρηνικού. Αποτέλεσμα, παρόλο που δε ζαλίζομαι ποτέ σε βάρκες, πιθανώς και λόγω όλων αυτών των περίεργων φαγητών που είχα ανακατέψει, να νιώθω κάπως ...όχι ευχάριστα. Έτσι άραξα στο σαλόνι και πήρα έναν υπνάκο στον καναπέ. Όταν ξύπνησα, τα μάτια μου έπεσαν στον "Σ.τ.Π.".. Είχε ζαλιστεί ακόμη περισσότερο, κατευθύνθηκε στην τουαλέτα, έριξε τις ρουκέτες του και κατόπιν πήγε στο κρεβάτι. Η κρουαζιέρα είχε μόλις τελειώσει γι’ αυτόν..
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν είχα συνέλθει απόλυτα, αλλά καθώς το σκάφος κατευθυνόταν για να αγκυροβολήσει σε πιο ήρεμα νερά, κοντά στους τρεις βράχους - σήμα κατατεθέν του κόλπου Avacha, ο δύτης είχε ανεβάσει κάμποσα κιλά από τα τρομερά κόκκινα καβούρια της Kamchatka και είχε ήδη ετοιμάσει και σούπα από σολομό σαν πρώτο πιάτο και ο φίλος μου ο Vladimir στο άλλο σκάφος το έριξε στο ψάρεμα με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα (!!!), πίεσα τον εαυτό μου να βγει έξω και να χαρεί τη μέρα. Ιδού τι έχασα όση ώρα προσπαθούσα να έρθω στα καλά μου. Τη σύζυγο να παίζει με τους κάβουρες ζωντανούς ακόμα, έναν από αυτούς να μένει κρεμασμένος στο μπουφάν μιας κοπέλας, και τη θέα δύο υποβρυχίων κι ενός τουλάχιστον πολεμικού σκάφους της Ρωσίας όχι μακριά από εμάς.. Καθημερινά πράγματα δηλαδή..

Τουλάχιστον ήμουν εκεί όταν η σούπα ετοιμάστηκε, και ήταν τόσο γευστική… Και φυσικά, το πιο νόστιμο θαλασσινό που έχω γευτεί ποτέ μου, ολόφρεσκο καβούρι τεραστίου μεγέθους (шипастый краб στα Ρωσικά, ψάξτε να δείτε πλάσμα..) το οποίο το κόβαμε με ψαλίδι για να φάμε τις μεγάλες ποσότητες κρέατος μέσα του. Να πω την αλήθεια μου, δεν έφαγα πάρα πολύ για τα δεδομένα μου. Η Αλυόνα από την άλλη, ξεπάστρεψε το δίσκο! Κάποιοι Γάλλοι προσπαθούσαν να φάνε με όλους τους κανόνες του savoi vivre, ο φίλος μας έβλεπε όνειρα και αναστέναζε περιμένοντας να πατήσει στεριά, αλλά η σύζυγος και κάποιοι άλλοι Ρώσοι του έδωσαν και κατάλαβε! Και καλά έκαναν, λες και θα μπορέσουμε ξανά στη ζωή μας να φάμε κάτι ανάλογο; Δεν μπορείς να τα βρεις σχεδόν πουθενά τα συγκεκριμένα "φρέσκα", και όπου τα βρεις το κόστος θα είναι απαγορευτικό. Κι εμείς εκεί τα είχαμε ολοζώντανα και "τσάμπα".

Κάπως έτσι κύλησε η μέρα μας λοιπόν, με όμορφες φωτογραφίες του λιμανιού με το ηφαίστειο να στέκει αρχοντικά πίσω από την πόλη και σίγουρα με δυνατές εμπειρίες για όλους, ευχάριστες περισσότερο ή λιγότερο… Σύντομα θα επανερχόμασταν στην πραγματικότητα των ηφαιστείων, των αρκούδων και της κλασσικής μουσικής σε σπήλαιο λάβας.. Διότι, παρά το σχετικά προκαθορισμένο πρόγραμμα, η Καμτσιάτκα είχε πάντα λόγους να μας εκπλήσσει .

 

[isabelle]

"Και ναι, ήταν όπως περίμενα ένα λιμάνι αυτής της χώρας να είναι. Με λάσπες, κακούς δρόμους, παλιά κτίρια και μια παρακμή που με γοητεύει."
Α ρε φίλε @KonstantinosAlyona αδελφή ψυχή λέμε! Φύση σαν κι αυτή που μας μεταφέρεις και Soviet decadence μαζί, τι άλλο να ζητήσει κανείς από την ταξιδιωτική του ζωή!

 

[KonstantinosAlyona]

Κακοκαιρία, αρκούδες πιο κοντά από ποτέ και διδακτικές εμπειρίες

Ακόμη μία εξόρμηση ξεκινούσε εκείνο το πρωινό, αυτή τη φορά θα ήταν τριήμερη. Πράγμα που σήμαινε και πάλι δύο νύχτες σε σκηνές, με σακίδια κτλ, και φυσικά χωρίς τις "ανέσεις" του ξενοδοχείου στην Paratunka. Όσο για το τι περιμέναμε να δούμε; Τα ηφαίστεια Mutnovsky και Gorely, κάμποσες ώρες νότια του Petropavlovsk. Τι άλλο προέκυψε στην πορεία και είδαμε; Μια αρκούδα "παρέα μας" στην κατασκήνωση, το Roman να κάνει - αναγκαστικά - επίδειξη των οδηγικών του ικανοτήτων πάνω που νομίσαμε ότι θα τουμπάρουμε με το φορτηγό σε μια πλαγιά, και φυσικά μια (ανοργάνωτη μεν, ενδιαφέρουσα δε) συναυλία κλασικής μουσικής μέσα σε μία από τις σπηλιές πάγου και λάβας του Gorely.. Ας αρχίσουμε σιγά σιγά..
Ο Valentin μας είχε προειδοποιήσει και πάλι. Ο δρόμος ειδικά μετά την πρώτη ώρα θα ήταν χειρότερος και από το δάσος που μας είχε οδηγήσει στο Tolbachik, μέρες πριν.. Να σας πω ότι τον πιστέψαμε, ψέματα θα είναι. Λες κι εμείς οι άπιστοι Θωμάδες τον είχαμε φάει με το κουτάλι και ξέραμε.
Ο άνθρωπος φυσικά δικαιώθηκε πολύ σύντομα, όταν απορούσα για τις αντοχές αυτών των ρωσικών φορτηγών έτσι που κινούμασταν. Η "άσφαλτος" έδωσε τη θέση της στο χειρότερο ίσως χωματόδρομο που έχω δει ποτέ μου, από πλευράς ταρακουνήματος. Κατόπιν ανηφορικές στροφές, με σιδερένιες κολώνες στις άκρες του δρόμου που δείχνουν το ύψος του χιονιού, ξέρετε, σαν αυτές που είναι στα ορεινά της πατρίδας μας. Με μια διαφορά, οι εκεί κολώνες έχουν ύψος περίπου 15 μέτρα, μιας και στους δρόμους που κινούμασταν εμείς ο χειμώνας φέρνει χιόνια 10-13 μέτρων.. Μη με ρωτάτε πώς κινούνται εκεί για να βλέπουν και τις ενδείξεις, αν πάω χειμώνα θα σας πω..
Κάπου εκεί, αφήνοντας το Viluchinsky στα αριστερά μας χωρίς να το δούμε, (παρά μόνο βγήκαμε φωτογραφίες με κάποια τοτέμ! ) εν μέσω χαμηλής νέφωσης και βροχής σταματήσαμε σ’ ένα σημείο από όπου θα πηγαίναμε υποτίθεται πεζοπορώντας σε θερμές πηγές. Εκεί γίναμε μάρτυρες ενός περιστατικού που μας υπενθύμισε, σε περίπτωση που το είχαμε ξεχάσει, τους κινδύνους του μέρους που βρισκόμασταν. Τρεις κοπέλες από ένα άλλο γκρουπ, μούσκεμα, παγωμένες και με λάθος σακίδια, κατόπιν λάθος συνεννόησης με τους οδηγούς τους, χωρίς φαγητό και νερό, έτυχε να βρεθούν από εμάς σ’ εκείνη την ερημική έκταση, μέσα σε πολύ κρύο και βροχή. Είχαν στήσει τις σκηνές τους σε λάθος σημείο, για το οποίο ο Valentin μας είχε πει ότι είναι εντάξει το καλοκαίρι, αλλά πλέον ήταν εκτεθειμένο σε ανέμους. Σαν αποτέλεσμα, τις πήρε και τις σήκωσε, κυριολεκτικά, μέσα στη νύχτα, όπως και τους υπόλοιπους της ομάδας τους. Εκεί που τις βρήκαμε υποτίθεται ότι τις είχαν αφήσει με άλλο όχημα, για να βρουν ζεστασιά σε παρακείμενο καταφύγιο, το οποίο όμως ήταν κλειστό. Σε μια τέτοια αφιλόξενη περιοχή, χωρίς επικοινωνίες, με κακοκαιρία και άγρια ζώα, ήταν απλά θέμα τύχης ότι περάσαμε εκείνη την ώρα και τις βρήκαμε. Ειδικά η μία, έτρεμε ολόκληρη, έδινε την εντύπωση ότι ήταν ένα βήμα πριν τα κρυοπαγήματα.

Με τέτοιες καιρικές συνθήκες, φυσικά και δεν υπήρχε όρεξη για θερμές πηγές. Έτσι κι αλλιώς, η αφεντιά μας είχε ήδη επισκεφτεί τον απόλυτο προορισμό θερμών πηγών, την Ισλανδία. Αντιθέτως, συνεχίσαμε μέσα στη ζεστασιά του Kamaz για το καταφύγιο δίπλα στο οποίο θα κατασκηνώναμε. Κακοτράχαλοι δρόμοι, τεράστιες κοφτερές πέτρες, πάγοι που δεν είχαν λιώσει, αυτά συνέθεταν το σκηνικό μιας περιοχής πολύ πλούσιας σε κοιτάσματα χρυσού, όπου βρισκόταν και το εξαιρετικής γεωθερμικής σημασίας Mutnovsky. Σε μια κατηφορική 180 μοιρών στροφή πάνω σε ηφαιστειακή άμμο, το φορτηγό κυριολεκτικά μπήκε με τις πόρτες, που λένε στο χωριό μου. Ακόμα απορώ πώς το έσωσε ο Roman το θηρίο των οχτώ τόνων φορτωμένο μέχρι πάνω..
Στην κατασκήνωση πλέον, ένα παμπάλαιο ξύλινο σπιτάκι, ένα υπό κατασκευή παραδίπλα και οι σκηνές ενός γκρουπ Κορεατών μας περίμεναν. Στήσαμε και τις δικές μας σκηνές, μάθαμε από τους οδηγούς για την παρουσία συγκεκριμένης αρκούδας εκεί - ήταν η περιοχή της βλέπετε - και πολύ χαλαρά όλοι συνέχισαν τις δουλειές τους. Μέχρι που κάποιος είδε το θηριώδες ζώο, κι έγινε το έλα να δεις! Όσοι προλάβαιναν σκαρφάλωναν στην οροφή του φορτηγού, άλλοι σε υψώματα, οι Κορεάτες είχαν βγάλει τους τηλεφακούς - πολυβόλα αξίας χιλιάδων ευρώ, όλοι πάλευαν για μια καλή λήψη της μεγάλης αρκούδας. Οι εργάτες που έφτιαχναν το καταφύγιο δε συγκινήθηκαν, λίγο πολύ συγκατοικούσαν με τη συγκεκριμένη.

Αφού η πείνα υπερνίκησε τον ενθουσιασμό μας για τη συνάντηση με την αρκούδα, μαζευτήκαμε στο σπιτάκι, φάγαμε, ήπιαμε και τη βότκα μας με το Vladimir. Ο Valentin μας ενημέρωσε ότι, καθώς η περιοχή ήταν της αρκούδας, και τα περιττώματα και οι πατημασιές της φαίνονταν παντού, πιθανότατα αυτή θα ερχόταν το βράδυ στην κατασκήνωση, για να ικανοποιήσει βασικά την περιέργειά της.
- Και τι θα κάνουμε αν έρθει έξω από τις σκηνές, Valentin;
- Ε, τι να κάνετε. Αν την ακούσετε, μη βγείτε έξω και την τρομάξετε, γυρίστε από την άλλη και κοιμηθείτε.
Τι πιο απλό, ε; Να κοιμάσαι με μια αρκούδα ενήλικη και καλοθρεμμένη από όλη τη σεζόν να κόβει βόλτες γύρω από το κεφάλι σου..

Επιλογές άλλες δεν είχαμε, την άλλη μέρα μας περίμενε πεζοπορία, οπότε ακολουθήσαμε τη συμβουλή του… Επανέρχομαι σύντομα με καινούριες ηφαιστειακές -και όχι μόνο- εμπειρίες

 

[hydronetta]

Όαση η ιστορία σου...

 

[KonstantinosAlyona]

Όαση η ιστορία σου...

Να 'σαι καλά Παναγιώτη, τέτοιοι προορισμοί δίνουν έμπνευση για βιβλίο ολόκληρο

 

[KonstantinosAlyona]

Mutnovsky, Мутновский, Μουτνόφσκι.. Αξέχαστη μέρα, από κάθε άποψη..

Τα κλασικά πλέον, το γνωστό πρόγραμμα. Ξύπνημα τα άγρια χαράματα, με τις σκηνές μούσκεμα από την υγρασία, ταχύτατο μάζεμα σακιδίων, πρωινό και όλοι στο φορτηγό! Κάμποσα χιλιόμετρα σε ρέματα, βράχους και χαντάκια, αρκετά για να φύγει και το τελευταίο ίχνος νύστας που τυχόν βάραινε κάποιου τα μάτια και μετά ξεκίνημα για το γεμάτο φουμαρόλες, κρατήρες και πάγους Mutnovsky! Α, ακριβώς πριν την πλαγιά του ηφαιστείου υπάρχει ένας σταυρός - ανάμνηση για κάποιον που δεν πρόσεχε κι έπεσε σε μία από τις φουμαρόλες.... καλό σημάδι για όλους, έτσι;
Για να έχουμε μια ιδέα του ηφαιστείου που θα γνωρίζαμε εκείνη τη μέρα, να μερικές πληροφορίες, ενδιαφέρουσες αν μη τι άλλο.
“Το Mutnovsky έχει ύψος 2.322 μέτρων και αποτελείται από τέσσερα κοντινά στρωματοηφαίστεια που σχηματίζουν ένα σύνθετο ηφαίστειο, το οποίο διαθέτει μεγάλο αριθμό κρατήρων. Στην κορυφή του ηφαιστείου υπάρχει ένας κρατήρας με διάμετρο 1,3 χιλιομέτρων, μέσα στον οποίο βρίσκονται μικρότεροι κώνοι και ένας παγετώνας. Εξαιτίας της έντονης υδροθερμικής δραστηριότητας, μέρος του παγετώνα έχει λιώσει και σχηματίσει ένα δίκτυο σπηλαίων. Μετά την έκρηξη του 2000 σχηματίστηκε μια λίμνη στο μεγάλο κρατήρα από το λιώσιμο του παγετώνα. Η λίμνη μέχρι το 2003 θερμαινόταν ακόμα, όμως από το 2004 είναι μονίμως παγωμένη. Σήμερα στον νεότερο κρατήρα υπάρχουν ενεργές φουμαρόλες με θερμοκρασία που φτάνει τους 620 βαθμούς Κελσίου. Η δραστηριότητά τους είναι συνεχής και εκπέμπουν νέφος πλούσιο σε διοξείδιο του θείου και σε διοξείδιο του άνθρακα. Το κύριο συστατικό του νέφους είναι υδρατμοί, οι οποίοι πιστεύεται ότι προέρχονται από θέρμανση του νερού του παγετώνα.. Έχει μετρηθεί ότι η παραγωγή θερμότητας του ηφαιστείου είναι περίπου 1100 MWt."
Ακόμη ένα ξεχωριστό θαύμα της φύσης λοιπόν ήταν εκεί, όχι τόσο απαιτητικό σε πεζοπορία όπως το Tolbachik, αλλά με τρομερό ενδιαφέρον και παραστάσεις να μας δώσει! Με δύναμη από τις πανέμορφες εικόνες της γύρω περιοχής αρχίσαμε το περπάτημα, το οποίο απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή εξαιτίας της ολισθηρότητας, των πάγων αργότερα, του “κούφιου” εδάφους στις φουμαρόλες, και των γκρεμών που σχηματίζονταν πάνω από σπηλιές και τούνελ πάγου.

Οι εναλλαγές χρωμάτων στα διάφορα στρώματα γης διακρίνονταν καθαρά στον κρατήρα, η μυρωδιά θείου παντού στην ατμόσφαιρα κι εμείς έπρεπε να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και την προσοχή μας στις συμβουλές του Valentin, για να πατάμε όπου πατάει και να μη βρεθούμε κάμποσα μέτρα κάτω, στα παγωμένα ρέματα. Χωρίς να είναι πολύ κουραστική, η πεζοπορία μας έβγαλε στον τεράστιο κρατήρα. Νιώθεις ειλικρινά πολύ μικρός, βρισκόμενος σε τέτοιο περιβάλλον, με κόκκινη, κίτρινη και λευκή (λόγω πάγου) γη τριγύρω σου, η οποία να ξεθυμαίνει δηλητηριώδη αέρια.. Αυτό το “δηλητηριώδη” κρατήστε το..
Κινούμενοι μέσα στο ηφαίστειο, θαυμάζοντας σχηματισμούς πάγων και ατελείωτους μικρούς κώνους, φτάσαμε στον άλλο κρατήρα, αυτόν με τη μισοπαγωμένη λίμνη και τον παγετώνα που φτάνει στην άκρη της. Κι άλλα χρώματα, τιρκουάζ νερά, κι αυτό το ανεξήγητα μαγευτικό για εμένα χρώμα του πάγου, πάγου χιλιάδων ετών ίσως..

Εκεί ήταν και η στάση μας - ωραίο μέρος για πικ νικ, έτσι;; - , για φαγητό και ξεκούραση, για φωτογραφίες και κουβέντα κάτω από τον ήλιο, μιας και ο καιρός μας είχε κάνει το χατίρι και πάλι, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Επειδή όμως η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά ευμετάβλητη πάνω από ηφαίστεια, αυτό σύντομα άρχισε να αλλάζει, οπότε άρχισε και η επιστροφή. Μια επιστροφή που δυστυχώς δεν εξελίχθηκε και πολύ ομαλά για μένα.
Τα αέρια του Mutnovsky, σε συνδυασμό μάλλον με όλα εκείνα που έτρωγα αφειδώς τις προηγούμενες μέρες και σε κακές ώρες, έκαναν τη δουλειά τους. Και άρχισε, ξέρετε τι, ο ρουκετοπόλεμος.. Δε θυμάμαι καν πόσες φορές χρειάστηκε να σταματήσω μέχρι το φορτηγό, αλλά και στην πορεία. Φυσικά δεν πήγα με τα παιδιά σ’ έναν κοντινό καταρράκτη, αν και αυτό μετά την Ισλανδία δε με χάλασε. Πιο πολύ με χαλούσε που δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, και στην κατασκήνωση τα ίδια. Μαρτυρικές ώρες, είχα ασπρίσει κυριολεκτικά κι ένιωθα το στομάχι μου να έχει ανέβει στην καρωτίδα. Τώρα που τα σκέφτομαι γελάω λίγο, αλλά εκείνο το απόγευμα ήμουν για κλάματα. Ούτε την αρκούδα είδα πάλι, ούτε έτρωγα, παρά μόνο έπινα όλα τα χάπια και γιατροσόφια των Ρώσων, μεταξύ των οποίων υπήρχε και μία γαστρεντερολόγος για καλή μου τύχη! Και η Αλυόνα από κοντά, να ακούει μέσα στο παραμιλητό μου ατελείωτα λόγια αγάπης.
Και οι ώρες περνούσαν έτσι, με βογκητά, ύπνο και ξύπνιο, και διάφορα χαπάκια. Και φυσικά με τη γνώση πλέον ότι το Gorely δε θα έμπαινε στη λίστα μου την επόμενη μέρα, με τόσες δυνάμεις που είχα χάσει. Πιο πολύ ανησυχούσα μήπως κρατήσει κι άλλη μέρα η κατάσταση αυτή, παρά για την ανάβαση.. Και η νύχτα πέρασε...μαρτυρικά μεν, αλλά πέρασε..
Στην τελευταία φωτογραφία μπορείτε να θαυμάσετε το συγγραφέα στα τελευταία στάδια αντοχής..εντός ολίγων λεπτών θα ξεκονούσε το "αδυνάτισμα"..

Υ.Γ.: Σε μία απο τις παραπάνω φωτογραφίες βλέπετε τον Пётр, αυτό τον 70+ ετών κύριο που δε σταματούσε να φωτογραφίζει τα πάντα. Αυτός είναι που συναντήθηκε με την αρκούδα σε απόσταση ούτε 10 μέτρων, στο ποταμάκι δίπλα στην κατασκήνωση. Εγώ ήμουν στη σκηνή του πόνου, οι μάρτυρες που το είδαν από μακριά μου είπαν ότι ο άνθρωπος απλά κοκκάλωσε κι έμεινε έτσι ακόμη και αφού η αρκούδα απλά έφυγε. Τι να αισθανόταν.. Πάντως το χέρι δεν κουνήθηκε για να τραβήξει φωτογραφία..

 

[travelbreak]

Mutnovsky, Мутновский, Μουτνόφσκι.. Αξέχαστη μέρα, από κάθε άποψη..

Τα κλασικά πλέον, το γνωστό πρόγραμμα. Ξύπνημα τα άγρια χαράματα, με τις σκηνές μούσκεμα από την υγρασία, ταχύτατο μάζεμα σακιδίων, πρωινό και όλοι στο φορτηγό! Κάμποσα χιλιόμετρα σε ρέματα, βράχους και χαντάκια, αρκετά για να φύγει και το τελευταίο ίχνος νύστας που τυχόν βάραινε κάποιου τα μάτια και μετά ξεκίνημα για το γεμάτο φουμαρόλες, κρατήρες και πάγους Mutnovsky! Α, ακριβώς πριν την πλαγιά του ηφαιστείου υπάρχει ένας σταυρός - ανάμνηση για κάποιον που δεν πρόσεχε κι έπεσε σε μία από τις φουμαρόλες.... καλό σημάδι για όλους, έτσι;
Για να έχουμε μια ιδέα του ηφαιστείου που θα γνωρίζαμε εκείνη τη μέρα, να μερικές πληροφορίες, ενδιαφέρουσες αν μη τι άλλο.
“Το Mutnovsky έχει ύψος 2.322 μέτρων και αποτελείται από τέσσερα κοντινά στρωματοηφαίστεια που σχηματίζουν ένα σύνθετο ηφαίστειο, το οποίο διαθέτει μεγάλο αριθμό κρατήρων. Στην κορυφή του ηφαιστείου υπάρχει ένας κρατήρας με διάμετρο 1,3 χιλιομέτρων, μέσα στον οποίο βρίσκονται μικρότεροι κώνοι και ένας παγετώνας. Εξαιτίας της έντονης υδροθερμικής δραστηριότητας, μέρος του παγετώνα έχει λιώσει και σχηματίσει ένα δίκτυο σπηλαίων. Μετά την έκρηξη του 2000 σχηματίστηκε μια λίμνη στο μεγάλο κρατήρα από το λιώσιμο του παγετώνα. Η λίμνη μέχρι το 2003 θερμαινόταν ακόμα, όμως από το 2004 είναι μονίμως παγωμένη. Σήμερα στον νεότερο κρατήρα υπάρχουν ενεργές φουμαρόλες με θερμοκρασία που φτάνει τους 620 βαθμούς Κελσίου. Η δραστηριότητά τους είναι συνεχής και εκπέμπουν νέφος πλούσιο σε διοξείδιο του θείου και σε διοξείδιο του άνθρακα. Το κύριο συστατικό του νέφους είναι υδρατμοί, οι οποίοι πιστεύεται ότι προέρχονται από θέρμανση του νερού του παγετώνα.. Έχει μετρηθεί ότι η παραγωγή θερμότητας του ηφαιστείου είναι περίπου 1100 MWt."
Ακόμη ένα ξεχωριστό θαύμα της φύσης λοιπόν ήταν εκεί, όχι τόσο απαιτητικό σε πεζοπορία όπως το Tolbachik, αλλά με τρομερό ενδιαφέρον και παραστάσεις να μας δώσει! Με δύναμη από τις πανέμορφες εικόνες της γύρω περιοχής αρχίσαμε το περπάτημα, το οποίο απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή εξαιτίας της ολισθηρότητας, των πάγων αργότερα, του “κούφιου” εδάφους στις φουμαρόλες, και των γκρεμών που σχηματίζονταν πάνω από σπηλιές και τούνελ πάγου. View attachment 163104
View attachment 163105
View attachment 163107
View attachment 163106
View attachment 163108

Οι εναλλαγές χρωμάτων στα διάφορα στρώματα γης διακρίνονταν καθαρά στον κρατήρα, η μυρωδιά θείου παντού στην ατμόσφαιρα κι εμείς έπρεπε να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και την προσοχή μας στις συμβουλές του Valentin, για να πατάμε όπου πατάει και να μη βρεθούμε κάμποσα μέτρα κάτω, στα παγωμένα ρέματα. Χωρίς να είναι πολύ κουραστική, η πεζοπορία μας έβγαλε στον τεράστιο κρατήρα. Νιώθεις ειλικρινά πολύ μικρός, βρισκόμενος σε τέτοιο περιβάλλον, με κόκκινη, κίτρινη και λευκή (λόγω πάγου) γη τριγύρω σου, η οποία να ξεθυμαίνει δηλητηριώδη αέρια.. Αυτό το “δηλητηριώδη” κρατήστε το..
Κινούμενοι μέσα στο ηφαίστειο, θαυμάζοντας σχηματισμούς πάγων και ατελείωτους μικρούς κώνους, φτάσαμε στον άλλο κρατήρα, αυτόν με τη μισοπαγωμένη λίμνη και τον παγετώνα που φτάνει στην άκρη της. Κι άλλα χρώματα, τιρκουάζ νερά, κι αυτό το ανεξήγητα μαγευτικό για εμένα χρώμα του πάγου, πάγου χιλιάδων ετών ίσως.. View attachment 163103
View attachment 163109
View attachment 163110
View attachment 163111

Εκεί ήταν και η στάση μας - ωραίο μέρος για πικ νικ, έτσι;; - , για φαγητό και ξεκούραση, για φωτογραφίες και κουβέντα κάτω από τον ήλιο, μιας και ο καιρός μας είχε κάνει το χατίρι και πάλι, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Επειδή όμως η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά ευμετάβλητη πάνω από ηφαίστεια, αυτό σύντομα άρχισε να αλλάζει, οπότε άρχισε και η επιστροφή. Μια επιστροφή που δυστυχώς δεν εξελίχθηκε και πολύ ομαλά για μένα.
Τα αέρια του Mutnovsky, σε συνδυασμό μάλλον με όλα εκείνα που έτρωγα αφειδώς τις προηγούμενες μέρες και σε κακές ώρες, έκαναν τη δουλειά τους. Και άρχισε, ξέρετε τι, ο ρουκετοπόλεμος.. Δε θυμάμαι καν πόσες φορές χρειάστηκε να σταματήσω μέχρι το φορτηγό, αλλά και στην πορεία. Φυσικά δεν πήγα με τα παιδιά σ’ έναν κοντινό καταρράκτη, αν και αυτό μετά την Ισλανδία δε με χάλασε. Πιο πολύ με χαλούσε που δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου, και στην κατασκήνωση τα ίδια. Μαρτυρικές ώρες, είχα ασπρίσει κυριολεκτικά κι ένιωθα το στομάχι μου να έχει ανέβει στην καρωτίδα. Τώρα που τα σκέφτομαι γελάω λίγο, αλλά εκείνο το απόγευμα ήμουν για κλάματα. Ούτε την αρκούδα είδα πάλι, ούτε έτρωγα, παρά μόνο έπινα όλα τα χάπια και γιατροσόφια των Ρώσων, μεταξύ των οποίων υπήρχε και μία γαστρεντερολόγος για καλή μου τύχη! Και η Αλυόνα από κοντά, να ακούει μέσα στο παραμιλητό μου ατελείωτα λόγια αγάπης.
Και οι ώρες περνούσαν έτσι, με βογκητά, ύπνο και ξύπνιο, και διάφορα χαπάκια. Και φυσικά με τη γνώση πλέον ότι το Gorely δε θα έμπαινε στη λίστα μου την επόμενη μέρα, με τόσες δυνάμεις που είχα χάσει. Πιο πολύ ανησυχούσα μήπως κρατήσει κι άλλη μέρα η κατάσταση αυτή, παρά για την ανάβαση.. Και η νύχτα πέρασε...μαρτυρικά μεν, αλλά πέρασε..
Στην τελευταία φωτογραφία μπορείτε να θαυμάσετε το συγγραφέα στα τελευταία στάδια αντοχής..εντός ολίγων λεπτών θα ξεκονούσε το "αδυνάτισμα"..
View attachment 163112
View attachment 163113

View attachment 163114
View attachment 163116

View attachment 163117

View attachment 163115

Υ.Γ.: Σε μία απο τις παραπάνω φωτογραφίες βλέπετε τον Пётр, αυτό τον 70+ ετών κύριο που δε σταματούσε να φωτογραφίζει τα πάντα. Αυτός είναι που συναντήθηκε με την αρκούδα σε απόσταση ούτε 10 μέτρων, στο ποταμάκι δίπλα στην κατασκήνωση. Εγώ ήμουν στη σκηνή του πόνου, οι μάρτυρες που το είδαν από μακριά μου είπαν ότι ο άνθρωπος απλά κοκκάλωσε κι έμεινε έτσι ακόμη και αφού η αρκούδα απλά έφυγε. Τι να αισθανόταν.. Πάντως το χέρι δεν κουνήθηκε για να τραβήξει φωτογραφία..

Πολύ ωραία η σημερινή σου μέρα. Και για μένα οι καλύτερες ως τώρα φωτογραφίες. Παγετώνας στο ηφαίστειο: Τέλειο!

 

[KonstantinosAlyona]

Πολύ ωραία η σημερινή σου μέρα. Και για μένα οι καλύτερες ως τώρα φωτογραφίες. Παγετώνας στο ηφαίστειο: Τέλειο!

Το αστείο είναι ότι χρειάστηκε πρώτα να γλιστρήσουμε, μέχρι να αποδεχτούμε ότι κάτω από τη μαύρη ηφαιστειακή άμμο υπάρχει πάγος, που μπορεί να σχηματίζει ένα τούνελ, ή να είναι συμπαγής κ.ο.κ. Προσωπικά μου άρεσαν πολύ όλοι αυτοί οι παγωμένοι κώνοι μέσα στο ηφαίστειο, και φυσικά ο παγετώνας με τη λίμνη, ναι

 

[KonstantinosAlyona]

Νεκρή γη, ηφαίστειο, κλασική μουσική..

Τελικά ήμουν καλύτερα το πρωί, αν και εξαιρετικά αδύναμος και με μηδέν όρεξη για φαγητό. Η καημένη η Αλυόνα έφτιαξε τα σακίδια, μάζεψε τις σκηνές, ο “Σ.τ.Π.” βοήθησε πολύ (και κράτησε το υποχθόνιο γέλιο εκδίκησής του όσον αφορά την αδυναμία μου για αργότερα ), και κάπως έτσι το Kamaz ξεκίνησε για το Gorely. Α, το Mutnovsky φρόντισε να μας ξεπροβοδίσει με κάμποσες δόσεις θειούχου καπνού που έσκαγε στην ατμόσφαιρα, κάνοντάς την να έχει αυτή την άσχημη μυρωδιά αλλά και αυτή τη μαγική εικόνα, χιλιόμετρα μακριά από τον κρατήρα του.

Όσο για το Gorely, εξαιρετικά ενεργό για τους ειδικούς, εκτός του ότι προσφέρει καταπληκτική θέα προς το Viluychinsky και τη γύρω περιοχή, διαθέτει πανέμορφη λίμνη στο εσωτερικό του κρατήρα του, καθώς και αρκετούς ακόμη κώνους και φουμαρόλες. Η αφεντιά μου έμεινε στο φορτηγό, μαζί με έναν ακόμη με παρόμοια συμπτώματα και φυσικά με το Roman και την Angela.Οι υπόλοιποι, κίνησαν για νέες εικόνες. Και, από τις φωτογραφίες και την περιγραφή της συζύγου, ήταν και με το παραπάνω όμορφες αυτές οι νέες εικόνες, με τη λίμνη του κρατήρα να κλέβει την παράσταση, αλλά και την εξαιρετικά ολισθηρή πλαγιά του ηφαιστείου να αποτρέπει από περαιτέρω εξερεύνηση και να κάνει κουραστική την ανάβαση.

Εγώ έμεινα για ανάκτηση δυνάμεων, λίγο ύπνο, φαγητό, φωτογραφίες και χάζεμα των διαφόρων αυτοκινήτων με ντόπιους που είχαν έρθει για πεζοπορία και αναψυχή στη φύση. Εκείνο το μεσημέρι θα λάμβανε χώρα και η συναυλία σε μία από τις σπηλιές λάβας του Gorely, μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, οπότε η κίνηση ήταν αρκετή. Είπαμε, αν κάτι δεν έχει χάσει αυτός ο λαός τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι η καλλιτεχνική του φύση και η αγάπη προς τη μουσική, το χορό, τις τέχνες.
Τι άλλο είδα όσο περίμενα; Έναν ακόμη Ρώσο από αυτούς που απορείς μαζί τους, να ξεκινάει τρέχοντας την ανάβαση στο ηφαίστειο φορώντας μόνο άρβυλα και στρατιωτικό παντελόνι, χωρίς μπλούζες, σακίδια, νερά και λοιπά περιττά φυσικά.. Συναντήθηκε με την ομάδα μας αφού αυτοί είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν για τα καλά, έφτασε στην κορυφή κι επέστρεψε στον ίδιο ρυθμό, περνώντας τους φυσικά. Αγάπη τρελή για τη χώρα αυτή, τους ανθρώπους και την ιδιοσυγκρασία τους, είπαμε!!!
Και μετά ήρθε η συναυλία. Σε μία από τις σπηλιές λάβας του ηφαιστείου, και με γλώσσες πάγου ανακατεμένου με άμμο να αποτελούν αιτία γέλιου για όσους δεν έπεφταν κι έβλεπαν άλλους να την πατάνε, έλαβε χώρα αυτό το μουσικό γεγονός, με διάφορα όργανα, παιδική χορωδία, και πολύ κόσμο! Είναι πραγματικά αδιανόητο για εμάς του γεμάτους πολιτισμό νεοέλληνες, το ότι μικροί και μεγάλοι, οικογένειες με παιδιά και σκυλιά, έκαναν τρεις και πλέον ώρες στο αυτοκίνητο – τζιπ – φορτηγό – γουρούνα (εξάτροχες παρακαλώ ) για να έρθουν σ’ εκείνο το μέρος, να αράξουν στη φύση, να ακούσουν μουσική και να περάσουν μια όμορφη μέρα. Πόσοι από εμάς θα το κάναμε άραγε, χωρίς να υπάρχει καφέ – σαλέ και ξεσαλέ, και χωρίς δρόμο μάλιστα;

Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να μείνουμε πολλές ώρες εκεί, μιας και η επιστροφή στην Paratunka έπρεπε να γίνει μία λογική ώρα. Τελευταία μέρα βλέπετε, θα αφήναμε πίσω μας την Καμτσιάτκα το επόμενο μεσημέρι, και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι εκείνες οι “αρκετές” 13 μέρες πέρασαν τελικά πιο γρήγορα απ’ όσο περιμέναμε…
Κι όμως, η επιστροφή είχε κι άλλα να δώσει, από την ανεξάντλητη, άγρια ομορφιά του τόπου εκείνου. Μια αρκούδα να τρέχει μπροστά από το φορτηγό αξιοθαύμαστα γρήγορα, μοναδική θέα προς το Vilyuchinsky μιας και ο καιρός ήταν καλός στην περιοχή των “τοτέμ”, πυκνά δάση και πάλι, και πάνω απ’ όλα, παρακμή που σε γοητεύει, είπαμε..

Τι άλλο να ζητήσουμε πια από την Καμτσιάτκα.. Όσο κουραστική κι αν υπήρξε η εμπειρία εκεί, ετοιμαζόμασταν να φύγουμε με γεμάτη κάθε γωνιά του μυαλού και της ψυχής μας..Γεμάτη μοναδικές εικόνες, ανεπανάληπτες στιγμές, δυσκολίες που μένουν χαραγμένες και δίνουν άλλη αξία στο ταξίδι..Γεμάτη δέος μπροστά σε όσα η φύση δημιουργεί, μπροστά στη δύναμη που μας περιβάλλει κι εμείς σχεδόν πάντα δεν αντιλαμβανόμαστε..
Φυσικά, δε γινόταν να φύγουμε πριν ικανοποιήσουμε και το καταναλωτικό - τουριστικό μας δαιμόνιο. Το πρωί μας βρήκε σ’ ένα από τα ελάχιστα εμπορικά κέντρα του Petropavlovsk – Kamchatsky, κατόπιν σε άλλο μαγαζί με σουβενίρ, καθώς και στην ψαραγορά. Σολομός, κόκκινα καβούρια και χαβιάρι σε τέτοιες ποσότητες και τιμές που αποτελούν πρόκληση για τον κάθε καπιταλιστή – κομμουνιστή καταναλωτή . Χαβιάρι βασικά αγοράσαμε από γνωστό γνωστής, στη μαύρη αγορά, θεωρητικά για καλύτερη ποιότητα και σίγουρα όχι στην τιμή του μαγαζιού. Τώρα, αν όντως ήταν πιο ποιοτικό, θα σας γελάσω, δεν έτρωγα και στο χωριό μου. Πάντως τα καβούρια δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που φάγαμε στην κρουαζιέρα, το γεύμα εκείνο ήταν απλά ανεπανάληπτο.
Κάπως έτσι λοιπόν, και αφού χαιρετήσαμε του τρομερούς οδηγούς μας, κάποια μέλη της ομάδας που έμειναν κι άλλες μέρες, και αφού το Kronotsky και το γνωστό πλέον σύμπλεγμα των αρκούδων κοντά στο αεροδρόμιο ήταν –έστω και στη βροχή- η τελευταία μας στάση, μπήκαμε στο αεροπλάνο της επιστροφής.. Όχι στα πάτρια εδάφη όμως, όχι ακόμη. Η Αγία Πετρούπολη, το Λενινγκράντ δηλαδή, μας περίμενε..

 

[travelbreak]

Νεκρή γη, ηφαίστειο, κλασική μουσική..

Τελικά ήμουν καλύτερα το πρωί, αν και εξαιρετικά αδύναμος και με μηδέν όρεξη για φαγητό. Η καημένη η Αλυόνα έφτιαξε τα σακίδια, μάζεψε τις σκηνές, ο “Σ.τ.Π.” βοήθησε πολύ (και κράτησε το υποχθόνιο γέλιο εκδίκησής του όσον αφορά την αδυναμία μου για αργότερα ), και κάπως έτσι το Kamaz ξεκίνησε για το Gorely. Α, το Mutnovsky φρόντισε να μας ξεπροβοδίσει με κάμποσες δόσεις θειούχου καπνού που έσκαγε στην ατμόσφαιρα, κάνοντάς την να έχει αυτή την άσχημη μυρωδιά αλλά και αυτή τη μαγική εικόνα, χιλιόμετρα μακριά από τον κρατήρα του. View attachment 163202

Όσο για το Gorely, εξαιρετικά ενεργό για τους ειδικούς, εκτός του ότι προσφέρει καταπληκτική θέα προς το Viluychinsky και τη γύρω περιοχή, διαθέτει πανέμορφη λίμνη στο εσωτερικό του κρατήρα του, καθώς και αρκετούς ακόμη κώνους και φουμαρόλες. Η αφεντιά μου έμεινε στο φορτηγό, μαζί με έναν ακόμη με παρόμοια συμπτώματα και φυσικά με το Roman και την Angela.Οι υπόλοιποι, κίνησαν για νέες εικόνες. Και, από τις φωτογραφίες και την περιγραφή της συζύγου, ήταν και με το παραπάνω όμορφες αυτές οι νέες εικόνες, με τη λίμνη του κρατήρα να κλέβει την παράσταση, αλλά και την εξαιρετικά ολισθηρή πλαγιά του ηφαιστείου να αποτρέπει από περαιτέρω εξερεύνηση και να κάνει κουραστική την ανάβαση. View attachment 163203
View attachment 163204
View attachment 163205

View attachment 163206

Εγώ έμεινα για ανάκτηση δυνάμεων, λίγο ύπνο, φαγητό, φωτογραφίες και χάζεμα των διαφόρων αυτοκινήτων με ντόπιους που είχαν έρθει για πεζοπορία και αναψυχή στη φύση. Εκείνο το μεσημέρι θα λάμβανε χώρα και η συναυλία σε μία από τις σπηλιές λάβας του Gorely, μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, οπότε η κίνηση ήταν αρκετή. Είπαμε, αν κάτι δεν έχει χάσει αυτός ο λαός τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι η καλλιτεχνική του φύση και η αγάπη προς τη μουσική, το χορό, τις τέχνες.
Τι άλλο είδα όσο περίμενα; Έναν ακόμη Ρώσο από αυτούς που απορείς μαζί τους, να ξεκινάει τρέχοντας την ανάβαση στο ηφαίστειο φορώντας μόνο άρβυλα και στρατιωτικό παντελόνι, χωρίς μπλούζες, σακίδια, νερά και λοιπά περιττά φυσικά.. Συναντήθηκε με την ομάδα μας αφού αυτοί είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν για τα καλά, έφτασε στην κορυφή κι επέστρεψε στον ίδιο ρυθμό, περνώντας τους φυσικά. Αγάπη τρελή για τη χώρα αυτή, τους ανθρώπους και την ιδιοσυγκρασία τους, είπαμε!!!
Και μετά ήρθε η συναυλία. Σε μία από τις σπηλιές λάβας του ηφαιστείου, και με γλώσσες πάγου ανακατεμένου με άμμο να αποτελούν αιτία γέλιου για όσους δεν έπεφταν κι έβλεπαν άλλους να την πατάνε, έλαβε χώρα αυτό το μουσικό γεγονός, με διάφορα όργανα, παιδική χορωδία, και πολύ κόσμο! Είναι πραγματικά αδιανόητο για εμάς του γεμάτους πολιτισμό νεοέλληνες, το ότι μικροί και μεγάλοι, οικογένειες με παιδιά και σκυλιά, έκαναν τρεις και πλέον ώρες στο αυτοκίνητο – τζιπ – φορτηγό – γουρούνα (εξάτροχες παρακαλώ ) για να έρθουν σ’ εκείνο το μέρος, να αράξουν στη φύση, να ακούσουν μουσική και να περάσουν μια όμορφη μέρα. Πόσοι από εμάς θα το κάναμε άραγε, χωρίς να υπάρχει καφέ – σαλέ και ξεσαλέ, και χωρίς δρόμο μάλιστα; View attachment 163210

View attachment 163201

Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να μείνουμε πολλές ώρες εκεί, μιας και η επιστροφή στην Paratunka έπρεπε να γίνει μία λογική ώρα. Τελευταία μέρα βλέπετε, θα αφήναμε πίσω μας την Καμτσιάτκα το επόμενο μεσημέρι, και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι εκείνες οι “αρκετές” 13 μέρες πέρασαν τελικά πιο γρήγορα απ’ όσο περιμέναμε…
Κι όμως, η επιστροφή είχε κι άλλα να δώσει, από την ανεξάντλητη, άγρια ομορφιά του τόπου εκείνου. Μια αρκούδα να τρέχει μπροστά από το φορτηγό αξιοθαύμαστα γρήγορα, μοναδική θέα προς το Vilyuchinsky μιας και ο καιρός ήταν καλός στην περιοχή των “τοτέμ”, πυκνά δάση και πάλι, και πάνω απ’ όλα, παρακμή που σε γοητεύει, είπαμε.. View attachment 163208

View attachment 163207
View attachment 163209

Τι άλλο να ζητήσουμε πια από την Καμτσιάτκα.. Όσο κουραστική κι αν υπήρξε η εμπειρία εκεί, ετοιμαζόμασταν να φύγουμε με γεμάτη κάθε γωνιά του μυαλού και της ψυχής μας..Γεμάτη μοναδικές εικόνες, ανεπανάληπτες στιγμές, δυσκολίες που μένουν χαραγμένες και δίνουν άλλη αξία στο ταξίδι..Γεμάτη δέος μπροστά σε όσα η φύση δημιουργεί, μπροστά στη δύναμη που μας περιβάλλει κι εμείς σχεδόν πάντα δεν αντιλαμβανόμαστε..
Φυσικά, δε γινόταν να φύγουμε πριν ικανοποιήσουμε και το καταναλωτικό - τουριστικό μας δαιμόνιο. Το πρωί μας βρήκε σ’ ένα από τα ελάχιστα εμπορικά κέντρα του Petropavlovsk – Kamchatsky, κατόπιν σε άλλο μαγαζί με σουβενίρ, καθώς και στην ψαραγορά. Σολομός, κόκκινα καβούρια και χαβιάρι σε τέτοιες ποσότητες και τιμές που αποτελούν πρόκληση για τον κάθε καπιταλιστή – κομμουνιστή καταναλωτή . Χαβιάρι βασικά αγοράσαμε από γνωστό γνωστής, στη μαύρη αγορά, θεωρητικά για καλύτερη ποιότητα και σίγουρα όχι στην τιμή του μαγαζιού. Τώρα, αν όντως ήταν πιο ποιοτικό, θα σας γελάσω, δεν έτρωγα και στο χωριό μου. Πάντως τα καβούρια δεν είχαν καμία σχέση με αυτά που φάγαμε στην κρουαζιέρα, το γεύμα εκείνο ήταν απλά ανεπανάληπτο.
Κάπως έτσι λοιπόν, και αφού χαιρετήσαμε του τρομερούς οδηγούς μας, κάποια μέλη της ομάδας που έμειναν κι άλλες μέρες, και αφού το Kronotsky και το γνωστό πλέον σύμπλεγμα των αρκούδων κοντά στο αεροδρόμιο ήταν –έστω και στη βροχή- η τελευταία μας στάση, μπήκαμε στο αεροπλάνο της επιστροφής.. Όχι στα πάτρια εδάφη όμως, όχι ακόμη. Η Αγία Πετρούπολη, το Λενινγκράντ δηλαδή, μας περίμενε.. View attachment 163211

View attachment 163212

Επειδή έχω μερικές ερωτήσεις, και είναι σιγουρο ότι ανάλογα με τις απαντήσεις θα προκύψουν κι άλλες, περιμένω να σε δω στην κοπή της πίτας. Πάντως ισχύει αυτό που λένε κι άλλοι εδώ: άναψες φωτιές με το ταξίδι αυτό!

 

[KonstantinosAlyona]

Επειδή έχω μερικές ερωτήσεις, και είναι σιγουρο ότι ανάλογα με τις απαντήσεις θα προκύψουν κι άλλες, περιμένω να σε δω στην κοπή της πίτας. Πάντως ισχύει αυτό που λένε κι άλλοι εδώ: άναψες φωτιές με το ταξίδι αυτό!

Φωτιές κυριολεκτικά, τώρα που είδα το βίντεο από τους ηφαιστειακούς κώνους και το πώς ανάβαμε φωτιά ακουμπώντας ξύλα στο έδαφος.. Θα το έχω σύντομα έτοιμο, μαζί με τα υπόλοιπα
Αλλά ερωτήσεις στείλε άφοβα, ποιος ξέρει, μπορεί ο δημόσιος διάλογος να πείσει αυτή τη φορά κάποιους (ονόματα δε λέμε.. ) να κάνουν το ταξίδι. Και φυσικά με χαρά να πούμε κι άλλα τον επόμενο μήνα

 

[KonstantinosAlyona]

Αντί επιλόγου – εισαγωγής στις μέρες μας στην πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα () της Ρωσίας

Η περιγραφή του ταξιδιού αυτού δεν άρχισε χρονολογικά. Και δε θα μπορούσε, όταν η Καμτσιάτκα, η ταξιδιωτική προσωπική μου εμμονή, περιλαμβανόταν σ’ αυτό. Δεν ξέρω πώς βλέπει καθένας τέτοιου είδους προορισμούς, όχι και πολύ ζεστά αν κρίνω από τις αντιδράσεις των περισσοτέρων κοινών θνητώνπου συνάντησα μετά. Για εμάς όμως, τέτοια ταξίδια είναι που “γράφουν” στην ψυχή, που δίνουν αναμνήσεις και συναισθήματα μοναδικά, που αποτελούν έμπνευση για ακόμη περισσότερα.. Μια περιοχή του κόσμου μας, επαρχία της μεγαλύτερης χώρας στη γη, τόσο ξεχωριστή όμως, και σίγουρα εντελώς διαφορετική από οτιδήποτε λογικά έχει στο νου του ο μέσος άνθρωπος για τη Ρωσία. Ένα περιβάλλον ανέγγιχτο από τον άνθρωπο, αυθεντικό, με παρθένα δάση, άγρια ζώα, πουλιά και ψάρια μοναδικής ομορφιάς, και φυσικά ένα περιβάλλον σμιλευμένο αιώνια από τους γίγαντες αυτούς, τα “smoking beauties”, όπως διάβασα κάπου.
Είναι απερίγραπτο το δέος και ο θαυμασμός που νιώθεις όταν βρίσκεσαι εκεί, τόσο κοντά, όταν νιώθεις την ανάσα της γης, όταν κατανοείς έστω και λίγο τη δύναμη που κρύβεται μέσα της. Και, όντως τόσο μικροί, όταν εμείς οι άνθρωποι κατορθώνουμε μετά από ώρες προσπάθειας να σταθούμε στην κορυφή, στο χείλος του κρατήρα αυτών των τρομερών ηφαιστείων, τα λόγια περιττεύουν, απλά αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη κατά κάποιο τρόπο και σταθήκαμε ικανοί και τυχεροί να ζήσουμε τέτοιες στιγμές..
Τι θα έχουμε να θυμόμαστε, σε κάθε περίπτωση; Φυσικά τη θέα των αρκούδων στο φυσικό τους περιβάλλον, τους ατελείωτους ηφαιστειακούς κώνους και το νεκρό δάσος, τη λάβα, αλλού μαύρη και αλλού ακόμη να ρέει, τη ζωή στις κωμοπόλεις, τα χωριά, ακόμη και στο Πετροπάβλοφσκ. Ένα τρόπο Σοβιετικής εποχής, καμία απολύτως σχέση με το καπιταλιστικό σπριντ στο οποίο κινείται η Μόσχα. Γι’ αυτό κι επιμένω, δεν μπορεί κάποιος να γνωρίσει την αληθινή Ρωσία αν δε βγει εκτός του κέντρου των μεγάλων πόλεων, αν δεν πέσει με το αμάξι σε τεράστιες λακκούβες, αν δε νιώσει αυτό που αποτελεί πραγματικότητα για τους ανθρώπους εκεί, ότι όσα καταφέρουν θα τα καταφέρουν μόνοι τους, δεν περιμένουν βοήθεια από κανέναν.. Μου το είχε αναφέρει η Αλυόνα κάποτε “In Russia you don’t live, you survive”.
Μερικές ακόμη εικόνες από τη χερσόνησο Καμτσάτκα ακολουθούν, κατόπιν οι αναμνήσεις μας από τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, οι οποίες κατά παράδοξο τρόπο, αποτέλεσαν το συμπληρωματικό μέρος του ταξιδιού αυτού. Τι να κάνεις, Καμτσάτκα είναι αυτή, δε συναντάς εύκολα μέρη που αποτελούν τέτοια ωδή στη φύση, τρόπο ζωής και υποδομές που αποτελούν ταξίδι στο χρόνο, καθώς και άγρια ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον χωρίς τίποτα παρά μόνο το ένστικτό τους να σε χωρίζει από αυτά...
(Στάση στο δάσος για ξύλα και μούρα)

(Μετά από ώρες πεζοπορίας..ναι, με πήρε ο ύπνος κανονικά..)

(Με στόχο την κορυφή του Tolbachik)

(Στον κρατήρα, 3087, με θέα το Ostry Tolbachik)

(Η εξάντληση που λέγαμε..)

(Το κτίριο του αεροδρομίου...ναι)

(Η "αίθουσα" παραλαβής αποσκευών)

(Ώρα, Ρωσίας...;;; Πού;; )

(Μία μέρα μετά την αναχώρησή μας, το Avachinsky ξύπνησε..)