Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[isabelle]

LULLU με κάνεις να κοκκινίζω :xmas_redface: αλλά ταυτόχρονα χαίρομαι που κάναμε έμμεσα παρέα από τόσο παλιά. Και μην μας κατατάσσεις στους δημοσιογράφους, σε παρακαλώ, απλοί ταξιδιώτες είμαστε που για μερικά χρόνια βρήκαμε φιλόξενο βήμα να μοιραζόμαστε εμπειρίες και απόψεις με ανθρώπους σαν κι εσένα που αγαπάνε το ταξίδι.

 

[LULLU]

LULLU με κάνεις να κοκκινίζω :xmas_redface: αλλά ταυτόχρονα χαίρομαι που κάναμε έμμεσα παρέα από τόσο παλιά. Και μην μας κατατάσσεις στους δημοσιογράφους, σε παρακαλώ, απλοί ταξιδιώτες είμαστε που για μερικά χρόνια βρήκαμε φιλόξενο βήμα να μοιραζόμαστε εμπειρίες και απόψεις με ανθρώπους σαν κι εσένα που αγαπάνε το ταξίδι.

.. ακομη και ετσι μας εχετε ταξιδεψει σε πολλα μερη και πολλα ταξιδια μου ξεκινουν απο τις δικες σας αναζητησεις...νασε καλα και να ταξιδευετε παντα...

 

[LULLU]

Antigua λοιπόν η πόλη έξω από κάθε περιγραφή με τα 49 μπόλκ χαμηλών σπιτιών με πολύχρωμους τοίχους και φανταστικες ξύλινες πόρτες,με τα σοκάκια και δρόμους πλακοστρωμενους, μαγαζιά με στυλ, αυτό πο λέμε προσωπικότητα, ακριβούτσικα βέβαια, κατακτούν τη ψυχή και τα ακούραστα πόδια σου.. Δεν έχω περπατήσει , δεν έχω εξερευνήσει κάθε γωνιά , κάθε στέκι, κάθε γκαλερί καμιάς άλλης πόλης όσα χρόνια ταξιδεύω και θυμάμαι και όσο περπατώ τόσο πιο βαθιά υποκλίνομαι σε αυτή τη γοητεία.. Οχι άδικα φιγουράρει στη λίστα της Ουνέσκο απο το 1979..
Η πόλη που χτιστηκε το 1543 πήρξε πρωτευουσα επι 233 συναπτα ετη και καταστράφηκε το 1777 από σεισμό για να ξανακτιστεί πιο όμορφη αλλά παραμένει πάντα κάτω από το απειλητικό βλέμμα και στόμα των 3 ηφαιστείων..Agua, πο φαινεται απο σχεδόν όλα τα σημεια της πόλης,το Acatenango, και Fuego που ευκολα το διακρίνεις μιας και καπνιζει η κορυφη του ...
Σε μια από τις πολλές βόλτες μου πέρασα και από το τουριστικό γραφείο της Έλκε για να αφήσω τα μικροδωράκια που κρατούσα από Ελλάδα. Η δίμετρη Γερμανίδα ιδιοκτήτρια του γραφείου επέμενε να ρωτά αν είμαστε ικανοποιημένοι από τις παροχές και γενικά από το γραφείο.. Αυθόρμητα απαντήσαμε ναι , τι να κάθεσαι να λες και να παραπονιέσαι, δεν θα γίνομε τώρα στα γεράματα παράξενοι και απαιτητικοί ..που θα μας ξαναδούν.. Ευτυχώς που η Μαρία δεν ήταν μαζί αλλιώς θα έψελνε τα σχολιανά του Gustavo που τον έχει άχτι από τη πρώτη μέρα..
Μάτωσαν τα πόδια μας όταν πια αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Άχνα δεν έβγαινε από το στόμα μου, ο λαιμός κλειστής.. και ένα εφιαλτικό βράδυ με δύσπνοια με περίμενε.. Κατά τις 3 τα ξημερώματα άρχισε και η Όλγα το βήχα και ένας συνεχές γκουχ-γκουχ.. Στις 5 αποφασίσαμε να σηκωθούμε να ετοιμαστούμε για την ανάβαση μας στο ηφαίστειο Pachaya. ToPachaya σχηματίστηκε πριν από 2300 χρόνια και που επανήλθε σε ενεργό δράση πριν 9 χρόνια απειλώντας τα χωριά που βρίσκονται στη βάση του.. Ο καιρός μουντός, βροχερός και μέχρι να φτάσουμε στο σημείο εκκίνησης δηλαδή στη είσοδο ένας κρύος αέρας άρχισε να φυσά.. Κόβουμε τα εισιτήρια περνώντας ανάμεσα από άλογα και αλογάρηδες οι οποίοι μας πρότειναν να κάνουμε την ανάβαση πάνω στα άλογα..
-Ρε τόσο αδύναμοι φαινόμαστε?
-Άσε δεν είμαστε για άλογα εμείς αλλά το μπαστουνάκι μάλλον πρέπει να το προμηθευτούμε.. ..
-Τι κρύο και αυτό λέει η Μαρία.. γιατί δεν μας είπε να πάρουμε κάτι πιο βαρύ? .. Το ποιος δεν μας to είπε, δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς, oGustavo, φυσικά θα πληρώσει τα σπασμένα και αυτή τη φορά που δεν φταίει γιατί μας το είχε πει άλλο που δεν πρόσεχαν ορισμένοι, αλλά ποιος τολμά να το πει?
Άσε που σαν καλή ορειβάτισσα( μέλος του ορειβατικού εδώ και χρόνια) έπρεπε να γνωρίζει ότι στο υψόμετρο αυτό θα έκανε ψωφόκρυο….
Εφάρμοσα το σκάσε και κολύμπα και πήρα την ανηφόρα.. Πίσω μας τα άλογα έρχονται χωρίς αγώι γιατί φυσικά περίμεναν πως σε καμιά 400 μέτρα θα πλέαμε τα λοίσθια και θα καβαλάγαμε όχι ενα αλλα απο 2 τα άλογα.. ..
Σε κάθε βήμα βγαίνει και η ψυχή, τι να μετρώ κάθε 33 βήματα και στάση, τι 5 βήματα και μια ανάσα, τι βήμα και ανάσα, το πνευμονικό οίδημα τόχα στο τσεπάκι..
- Ας στο καλό, πνευμονικό ξεπνευμονικό δεν ανεβαίνω σε άλογο ( μουλάρι )!!!! Εδώ θα αφήσω το κοκαλάκι μου.. Τι ευτυχία !! Κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι τη Αφροδίτη και την Όλγα να ιππεύουν προς την κορυφή,… λύγησαν τα γόνατα αψήφησαν τα πειράγματα και καπάρωσαν τα άλογα που ακλουθούσαν ( κάτι ήξεραν και δεν μας άφησαν ρούπι ).Φτάσαμε σε ένα άπλωμα που δεν έβλεπες χριστό αφού ομίχλη και τα σύννεφα μας περικύκλωναν ..
-Από εδώ θα πάμε προς τα κάτω λέει ο Gustavo.. με τα πόδια!!
- -Άντε με τα πόδια λοιπόν …κοπέλες ξεκαβαλήστε τα άλογα άντε!
- -Προσέξτε πολύ , λέει ο ξεναγός, πρέπει να πατάμε σε στερεή, πηγμένη λαβα αλλιώς by-byGreece!!!
- -Ένα αστείο βρήκε να πει ο πουστης και κακία του βγήκε.. που να φάει τη γλώσσα του…
-Οκ πέρνα μπροστά να μας δείχνεις το δρόμο και εμείς πίσω..
Τον αφήσαμε να περάσει αρκετά μπροστά και τον παρακολουθούμε να κάνει μικρά άλματα από ρυάκι σε ρυάκι να χοροπηδά πάνω στη λάβα να δει πόσο σταθερή είναι , σαν ένας σοβαρός γνώστης ηφαιστείων..
Μας κάνει νόημα να ακολουθήσουμε τα χνάρια του και προχωράμε με ατράνταχτα γέλια.. Δεν ξέρω γιατί αλλά
εμπιστεύτηκα καλύτερα 2 σκυλιά που με ακολουθουν από τη αρχή και πάω δίπλα –δίπλα.. Σκαρφαλώνω στις αιχμηρές κορφές που σχηματίζει η λάβα και αυτό που προσέχω είναι να μην πέσω πάνω γιατί θα χάσω κανένα μάτι , το ότι η λάβα κυλά από κάτω μου στα 30 εκ ζεστή-καυτή είναι κάτι που δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμη μέχρι που αισθάνομαι τη ζέστη και τη μυρωδιά να βγαίνει από το λιώσιμο των παπουτσιών μου.. άσε δε τη μυρωδιά…
Ξάφνου μπροστά μας στα δέκα μέτρα αντικρίζεις τις πύρινες γλώσσες να κυλούν αργά προς το μέρος μας..
-Ρε πάμε καλά?
-Εδώ είμαστε λίγο πιο ψηλά δεν μας φτάνει λογικά η λάβα..λέει καποιος..
-Λογικά,ναι, αλλά αν γίνει κανένα απότομο πάμε για άλλους κόσμους και θα βγει αληθινός και ο σκατογλωσσος..
Τι πέρασε από το μυαλό μας και μας χαλάρωσε τόσο (μάλλον τα αέρια) που κάτσαμε πάνω στη λάβα τρώγοντας φιστίκια Αιγίνης και να πετάμε τα τσόφλια να δούμε αν αρπανε φωτιά... Η αναισθησία σε όλο της το μεγαλείο!!!! Εδώ από τη μια στιγμή στη άλλη μπορεί να ξεπηδήσει λάβα από τα χάσματα γύρω μας και εμείς τρώμε ξηροκάρπια , η τσικουδιά μας λείπει!!!
Ο Νώντας βάζει τη άκρη του μπαστουνιού σε μια χαραμάδα και αμέσως το ξύλο αρπάζει φωτιά…
Αρκετά με το τολμηρό πια παιχνίδι….αρκετα μας ανέχτηκε η φύση ..
Ο γυρισμός μας φάνηκε σύντομος.. Περνάμε από τη δεξιά πλευρά το ηφαιστείου και όσο κατεβαίνουμε συναντούμε το πιο ζωντανό πράσινο χρώμα που παίρνουν τα νέα φυτά και δένδρα..Ο Gustavo ανακοινωνει πως ειναι τελευταια φορα που συνοδευει τοριστες στο ηφαιστειο και ο λόγος πως έχει αλλάξει πολυ΄η διαδρομη και δεν παρχει πια τόσο σιγουρο μονοπατι...
Αντε παλι...στο τσακ....
Στο πούλμαν έριξα ένα υπνάκο . Φτάσαμε Antigua ένα γρήγορο ντους και πάμε για τη τελευταία ξενάγηση που μόνο εγώ ,η Μαριέττα και η Όλγα παρακολουθήσαμε, οι άλλοι θες πεινασμένοι , θες αγανακτισμένοι προτίμησαν να γυρνούν στα παζάρια και αγορές..
Πρώτη επίσκεψη το μοναστήρι των Capuchinas για ευκολία ή αλλιώς( στο όνομα σιδηρόδρομο,) IglesiayCoventodeNuestraSenioraDelPilardeZaragoza,το οποίο ιδρύθηκε το 1736 από Ισπανιδες πρωτευουσιάνες ( Μαδρίτη) καλόγριες, αλλά που ισοπεδώθηκε από σεισμούς , πάρα πολλές φορές στην ιστορία του. Ξανακτίστηκε και η σημερινή αρχιτεκτονική δομή είναι ένα κεντρικό κυκλικό patio που γύρω –γύρω βρίσκονται 18 κελιά.. Σήμερα λειτουργεί ως μουσείο με θρησκευτικά εκθέματα από τη θρησκευτική ζωή τα χρόνια της αποικιοκρατίας.
Εδώ ήταν και ο τόπος αποχαιρετισμού του Gustavo που μας είπε αντίο και εξαφανίστηκε έτσι απλά, δεν περιμέναμε δα κλάματα και οδυρμούς αλλά ας είναι….
Συνεχίσαμε απτόητες τη ξεναγήσει μόνες μας , εξ άλλου η πόλη είναι εύκολη και προσβασιμη..
Στη κεντρική πλατεία η κεντρική πηγή κτίστηκε το 1738 ενώ είναι περιτριγυρισμένη από εκατοντάδες μικροπωλητές σουβενιρ και όποιος θέλει να αγοράσει φτηνά πρέπει να έλθει Κυριακή αργά που πέφτουν οι τιμές . Τα βράδια η πλατεία παραδίνεται στις μουσικές μπάντες μαρίμπας..
Το παλάτι DelosCapitanos που κτίστηκε το 1558 ήταν γενικό κυβερνητικό κέντρο όλης της Κεντρικής Αμερικής από Chiapasστη CostaRica μέχρι το 1773 και βρίσκεται στη νότια πλευρά της πλατείας.. Σήμερα το παλάτι φιλοξενεί τουριστικά γραφεία, αστυνομικά γραφεία και το γραφείο ενός κυβερνήτη…
Στη δυτική πλευρά της πλατείας είναι και ο μπαρόκ στυλ καθεδρικός ναός, CatedraldeSantiago, χτισμένος το 1542 δέχτηκε και αυτός τη καταστροφική μανία των σεισμών. Έγινε ερείπια το 1773 και αποκαταστάθηκε μερικώς το 1820 .Σε μια κρύπτη βρίσκονται τα οστά του ιστορικού BernalDiazdelCastillo που πέθανε το 1581..
Είπαμε η πόλη θέλει πόδια και εμείς ευτυχώς δεν είχαμε κουραστεί ακόμη.. Επισκεφτήκαμε τη εκκλησία SanFrancisco τη Merced και το παλάτι PalacioDelAyuntamiento…
Τα επίμονα κορναρίσματα που μα ς ξάφνιασαν προερχόταν από το ποδήλατο το Νώντα που φορτωμένος γυρναγε απο ψωνια..
-Πάω να ξεφορτώσω και πάμε σε μια γκαλερί που είναι εδώ πιο κάτω με απίστευτα έργα? Ρωτά ο Νώντας..
-Και θέλει και ρώτημα? Απαντώ εγώ..
Θα μείναμε πάνω από 2 ώρες μέσα στη γκαλερί, εγώ μπρος σε ένα πίνακα και εκείνος σε μια φωτογραφία.. Το αποτέλεσμα? Εγώ απόκτησα τον πίνακα και εκείνος παρήγγειλε τη φωτογραφία σε μεγαλύτερο μέγεθος την οποία θα μας την έστελναν Κρήτη..(που όταν ήλθε Κρητη κινητοποιησαμε θεους και δαίμονες στα τελωνεια για τον εκτελονισμό .).Τακτοποιήσαμε τα περί αποστολής και έξοδα πληρώσαμε ένα σκασμό λεφτά και πήγαμε στο bistro για φαί.. Αφεθήκαμε στη περιποίηση των ευγενικών λευκών σερβιτόρων , (αν θυμάμαι καλά ήταν Τσέχοι ) που όλο το βράδυ σκίστηκαν να μας φροντίζουν μέχρι αηδίας μπορώ να πω….
Το ρίχνουμε έξω απόψε, είναι η τελευταία μας μέρα στη πόλη και γενικά στη χώρα, Αύριο πετάμε για Κόστα Ρίκα..
Που να μας πιάσει ύπνος, άσε που το στεγνωτήριο ρούχων έκανε ένα διαολεμένο θόρυβο αλλά έπρεπε να κάνουμε και τη μπουγάδα μας…
Με τις βαλίτσες έτοιμες περιμένουμε .. Φεύγουμε μια ώρα νωρίτερα για να προλάβουμε λέει ένα γρήγορο τουρ στη πρωτεύουσα..
-Και πως προέκυψε το τουρ αυτό ρωτώ..
-Εγώ το κανόνισα απαντά η Μαρία και χαμογελώντας εξηγεί, πως χθες που δεν ήλθε στη ξενάγηση , πήγε στο γραφείο της Έλκε και έθαψε κανονικότατα το Gustavo, τόσο πολύ που για να εξευμενίσει τα πράγματα η Έλκε μας δωρίζει μια ξενάγηση στη Guatemalacity….
Λαμπρά .. κάναμε και τη κατινιά μας….. Θα ακούει για Ελλάδα και Έλληνες και θα φεύγει με χίλια..
Πρέπει να είχε συζητηθεί τόσο στο γραφείο και στους υπαλλήλους, που ο οδηγός στο τουρ απευθυνόταν μόνο στη Μαρία με το .’’.Μαρία σενιόρα’’ ,εδώ είναι το ένα , εδώ είναι το άλλο, να αυτό το μουσείο, αυτή η πλατεία.. και πάλι καλά που ήξερε ο άνθρωπος και που βρίσκονταν όχι να σου πει και την ιστορία…
Τι να πεις τώρα στη φίλη.., άσε θα περάσει και αυτό.. προσωπικά να μου έλειπε τέτοια ξενάγηση και με αυτές τις προϋποθέσεις..
Τι εντύπωση μου άφησε η πόλη? Μιας πόλης βρώμικης και θλιβερής πέρα από φτωχής . Σιδερένια παράθυρα παντού,
ένοπλοι φρουροί , καταστήματα φτωχά και οι άνθρωποι μουντοί, σκεφτικοί … Καμιά σχέση με την Antigua( που μάλλον είναι η εξαίρεση,) που έχει συγκεντρώσει όλο το πλούτο. Η πραγματική ζωή όλης της άλλης χώρας είναι αυτή που είδαμε στη πρωτεύουσα . . Φτώχεια και ανασφάλεια. Θλιβερές και γεμάτες πόνο οι τελευταίες εικόνες μιας χώρας….

 

[LULLU]

Guatemala city
βολτα στο ηφαιστειο..

 

[_antonis_]

Υπέροχη εμπειρία με το ηφαίστειο...πολύ θα ήθελα να τη ζήσω!
Πόσες ώρες χρειάζεται να ξοδέψει κανείς για αυτό το θέμα του ηφαιστίου περίπου, να ξέρουμε;

Ε, καλά η Μαρία απίστευτη. Πήγε στο πρακτορείο τελικά-αν δεν είχε πάει ακόμη θα το μετάνιωνε...

 

[KIKI]

πολύ ωραια η συνεχεια ....
ανυπομονώ για Κοστα Ρίκα ....

 

[LULLU]

Υπέροχη εμπειρία με το ηφαίστειο...πολύ θα ήθελα να τη ζήσω!
Πόσες ώρες χρειάζεται να ξοδέψει κανείς για αυτό το θέμα του ηφαιστίου περίπου, να ξέρουμε;

Ε, καλά η Μαρία απίστευτη. Πήγε στο πρακτορείο τελικά-αν δεν είχε πάει ακόμη θα το μετάνιωνε...

Πρέπει να υπολογίζεις μισή μέρα σίγουρα αν επιτρέπει και ο καιρός φυσικά

 

[LULLU]

CostaRica ερχόμαστε!!!!!!!!!
Η πτήση δεν κράτησε ούτε 2 ώρες. Πετάξαμε νότια
και κάτω μας απλώνονταν ένας καταπράσινος τάπητας που ακούει στο όνομα Κόστα Ρίκα δηλαδή.. πλούσια ακτή…
. Η χώρα που είναι εντελώς διαφορετική για πολλούς λόγους από τις γείτονες χώρες της κεντρικής Αμερικής, έχει έκταση 51.100 sq με το 27% της έκτασης της να προστατεύεται από τη νομοθεσία που τηρείται ευτυχώς ενώ το 14% να αποτελεί εθνικούς δρυμούς, που βρίθουν από ζωή και πράσινο.. Τα στοιχεία της διαφορετικότητας της είναι κατά αρχήν ότι εδώ δεν υπάρχουν όπλα!!! Ναι δεν υπάρχουν όπλα και δεν υπάρχει ούτε στρατός από το μακρινό 1948 έτος εμφυλίου πολέμου, πράγμα λέει που επέτρεψε στα 4,1 εκκ κατοίκων να μην ζήσουν δικτατορικά καθεστώτα, τρομοκρατίες και εσωτερικές ταραχές που συχνάζουν στους γείτονες.. Εντάξει για να καταφέρουν κάτι τέτοιο πέρασαν από 40 κύματα αλλά τελικά πέτυχαν το στόχο τους.. Ένα άλλο χαρακτηριστικό της χώρας είναι το μεγάλο, τεράστιο έλλειμμα!!!!! ( ας ρωτήσουν και εμάς!) Μόνο που το δικό τους έχει να κάνει με τις κρατικές παροχές, όπως η κρατική δωρεάν υγεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες και όχι με τις λαμογιές …( έτσι λένε), ενώ εμείς αντίθετα, είμαστε πεπεισμένοι πως μόνο τα λαμόγια χόρτασαν και χορταίνουν.. Τώρα αν όλα ήταν μέλι γάλα που λέει και η παροιμία, γιατί η πρωτεύουσα θεωρείται επικίνδυνη , είναι σε ένα κλοιό και κανείς δεν κυκλοφορεί μόνος μετά τις 6 το απόγευμα, τα ξενοδοχεία κλειδαμπαρώνουν, στα εστιατόρια κτυπάς κουδούνι για να σου ανοίξουν και αν δεν έχεις τα διαπιστευτήρια πχ.. κράτηση, μένεις νηστικός.. Η άνιση κατανομή πλούτου, η μη εύρεση εργασίας έχει φέρει τον κόσμο αντιμέτωπο με τις ληστείες, τις μικροσυμμοριες ,την εγκληματική συμπεριφορά και παρ όλα αυτά, παραμένει ένας τοπ τουριστικός προορισμός, κατέχει δε το μεγαλύτερο ποσοστό στα έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού , διατηρώντας σχετικά υψηλό το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων. Όχι όλων όμως έτσι? Ορισμένων !όπως παντού σε αυτή τη υφήλιο … Η μερίδα του λέοντος όμως από τα έσοδα του τουρισμού καταλήγει στα χέρια των ευρωπαίων και αμερικανών που έχουν επενδύσει εδώ, αχ αυτά τα ξένα συμφέροντα και επενδύσεις!!! Ένα άλλο διαφορετικό χαρακτηριστικό από τις γείτονες χώρες, είναι πως λείπει η λαμπρότητα αρχαιολογικών χώρων πολιτισμού ΄Μάγια΄΄ που υπάρχουν διάσπαρτα αλλού, λες και η Κόστα Ρίκα δεν δέχτηκε ποτέ επιρροές του πολιτισμού αυτού..


Με το που πατήσαμε πόδιμας υποδέχτηκε μια υγρή και θερμή μέρα. εδω το κλίμα είναι σαφώς διαφορετικό από ότι στη Γουατεμάλα..
Μόλις πήραμε τα πράγματα μας ψάξαμε για το ξεναγό μας. Είχαμε μια σχετική αγωνία, ποιος θα μας πέσει πάλι. .αλλά μόλις συναντήσαμε το Μικέλε καταλάβαμε πως θα περάσουμε τέλεια, .και η Gustavia εποχή πέρασε ανεπιστρεπτι. . Μας περιμένει με ένα πλατύ χαμόγελο και μια ματιά όλο σπιρτάδα. Είναι ένας ξανθός( μάλλον artificial )με κοντά μαλλιά καρφάκια με φάτσα ευρωπαϊκή, ανήκει μάλλον στους mestizo μια μίξη δηλαδή Ισπανών και ινδιάνων που είναι και οι περισσότεροι έτσι και αλλιώς οι μαύροι είναι λιγότερο από το 3% του πληθυσμού, υπάρχουν εδώ οι, και δείχνει διαβασμένος . Έχει δε διαβάσει για τη ιστορία μας, διότι μας εξηγεί πως για πρώτη φορά ξεναγεί έλληνες και πρέπει να γνωρίζει για την κουλτούρα τις συνήθειες, γενικά για τη χώρα μας.. δηλαδή εξασφάλισε και γνώριζε στο περίπου από τη αρχή με τι είχε να κάνει… Αυτό μας συγκίνησε ιδιαιτέρα, και με μεγάλη χαρά απαντούσαμε σε όλες τις ερωτήσεις που μας έθεσε….
Κοιτά τώρα διαφορά ανθρώπου ,λέει η Αγγελική, τούτος σκοτώθηκε στο διάβασμα ενώ ο πρώτος ξεναγός στο Μπελίζ δεν είχε κάνει το κόπο να δει ούτε το χάρτη και νόμιζε πως είμαστε η Αλβανία!!!!!!!!
Φορτώνουμε το χίπικο πορτοκαλί βανάκι με τις ζωγραφιές στα πλαϊνά και ανηφορίζουμε για LA PAZ.. Μια διαδρομή μέσα από φυτείες καφέ, φράουλας, από φυτώρια με τα 800 διαφορετικά είδη φτέρης, κήποι παντου κήποι, rainforest,.. Ένα δένδρο είναι όλη η χώρα..
Στη LAPAZ ξεναγούμαστε στο πάρκο των πουλιών . Παπαγάλοι και κολύμπρι είναι οι βασιλιάδες πάνω στα δένδρα.. ενώ οι πεταλούδες , χιλιάδες πεταλούδες μοιράζονται για παλάτι ένα μεγάλο φωτινο οικοδόμημα… Η νύχτα μας βρίσκει να κατηφορίζουμε το μονοπάτι προς το καταρράκτη. Προσέχουμε να μην ακουμπούμε ούτε να στηριζόμαστε σε κλαδιά , η στους κορμούς των δένδρων γιατί τα φίδια έχουν βγει για φαί….με έζωσαν εμένα τα φίδια αλλά τι να κάνω? Το φεγγάρι κάνει τη θολή του εμφάνιση και κάθε τόσο ξεπροβάλει ανάμεσα στα κλαδιά .
Η Αγγελική δεν κατάλαβε πόσο απότομο θα ήταν το μονοπάτι και ήλθε μαζί μας, αλλά είχε βοηθό τον Μικέλε, (Μιχάλη το φωνάζω εγώ,) που δεν την άφησε λεπτό …χέρι με χέρι … σε όλη τη διαδρομή..
Δυό ώρες μας πήρε να φτάσουμε στη Fortuna που είναι ένα μικρό τουριστικό χωριό πολύ όμορφο μεν αλλά μέχρι εκεί.. καμιά σχέση με ιστορία, με μνημεία, με χρώμα και γενικά όλα χάνουν μπροστά στη σύγκριση με την αγαπημένη Antigua..
Το Luna Casa, το φεγγαρόσπιτο, άνοιξε πριν 3 μήνες και μάλλον εμείς είμαστε οι πρώτοι πελάτες . Αποτελείται από διώροφα διαμερίσματα σπαρμένα ανάμεσα στα δένδρα με έντονο το στοιχείο του ξύλου και φάτσα έχει το πάντα απειλητικό και συννεφιασμένο ηφαίστειο Arenal.. Η λάβα κυλά από την πίσω πλευρά.., είναι το πιο ενεργό ηφαίστειο του κόσμου και εμείς ως τρελοί ‘η εξτριμ δεν θα χάσουμε το κατρακύλημα αυτό.. ..
Στο βραδινό άλλη ψυχρολουσία. … τόσο ποιοτική όσο και ποσοτική.. ένα κομμάτι μοσχάρι τόσο σκληρό που αν το πετάξω στο τοίχο απέναντι θα γυρίσει πίσω και ένα φύλο μαρούλι συνοδευμένο από μια λεπτή φετουλα ντομάτα…. τουλάχιστον δεν θα βαρυστομαχιάσουμε απόψε!! Που να με πάρει ο ύπνος.. …κατάφερα να ξεγελάσω τη πείνα μου παρακολουθώντας ένα ντοκιμαντέρ στο discovery για την απελευθέρωση του Roy ενός στρατιωτικού που είχε απεχθή στη Βαγδάτη προ 10 μηνου….
..Πρωί –πρωί γράφω στη βεράντα και το βλέμμα μου τολμά να κοιτάξει το ηφαίστειο που ξερνά λαβα.. και πέτρες…. Πριν μήνες λέει ένα μικρό αεροπλανάκι κατέπεσε οδηγώντας στο θάνατο 7 τουρίστες, ενώ έκοβε βόλτα πάνω από το κρατήρα και από τότε απαγορεύτηκαν οι πτήσεις … τώρα “η πεζοπορία μέχρι ένα σημείο που θεωρείτε ασφαλές ή με το αυτοκίνητο πλησιάζεις κάπου κοντά σε μια αλάνα και παρακολουθείς αυτό το ανεπανάληπτο θέαμα..

 

[go2dbeach]

Πολυ ωραιο το σημερινο κομματι , χαιρομαι που 'μπηκαμε' στην Κοστα Ρικα.
Ωραιο το πρωινο στη βεραντα με θέα το ηφαιστειο!

Pura Vida ειναι το motto της χωρας..

 

[LULLU]

...Ο μπουφές…του πρωινού μάπα ακριβώς όπως και του βραδινού. Περιείχε κάνα δυό φρούτα και 2 φέτες ψωμί… Ευτυχώς που υπάρχουν και τα εφόδια από τη πατρίδα που δεν λεν να τελειώσουν αλλιώς θα τρώγαμε ο ένας τον άλλον..
Επιβιβαστήκαμε σε αυτό το κίτρινο πολυζωγραφιστο βανάκι που αγκομαχώντας διασχίζει τους χωματόδρομους που πάνω τους περπατούν εκτός από αρκετά ζώα και δεκάδες πουλιά ..ναι περπατούν .. και ούτε σκιάζονται από τα αυτοκίνητα λες και βαριούνται να πετάξουν η έχασαν ξαφνικά τα φτερά τους..
Φτάνουμε σε ένα ιδιωτικό πάρκο που θα το διασχίσουμε περνώντας 6 κρεμαστές γέφυρες.. Βρέχει και εμείς γλιστρούμε πάνω στα βρεγμένα σίδερα με φιγούρες άκρως θεαματικές, λες και αποκρούει πέναλτι ο Τζοφ ( ω ναι τόσο παλιά είμαι! Για όσους δεν γνωρίζουν ήταν τερματοφύλακας της Γιουβέντους, σε μεγάλες στιγμές !! )και ολόκληρη η γέφυρα να ταλαντεύεται με τη παραμικρή μας κίνηση . Από κάτω ένα βάραθρο πράσινο και γύρω μια ομίχλη που γεννά νερό,…, και πάλι νερό! , γεγονός που εδώ και 3 εβδομάδες δεν έχει σταματημό από ότι λένε. Τι νερό να σταματήσουν τα καημένα τα αντιανεμικά και αδιάβροχα ελληνικής κατασκευής, τι προστασία τι ζεστασιά… τίποτα!!!!! Πλέαμε μέσα και έξω αλλά μας άρεσε( ω τι διαστροφή!) έτσι και αλλιώς δεν μπορούσαμε πίσω να γυρίσουμε.. Κάναμε και εμείς το χαβαλέ μας, ενώσαμε τις στριγκλιές μας με αυτές των πιθήκων που βρίσκονταν μάλλον σε εμφύλιο πόλεμο , περιεργαζόμασταν τις τεράστιες και παράξενες σε σχήμα ρίζες των δένδρων ( σχήμα ανδρικού μορίου…εεε να περιγραφή που δεν επιδέχεται λογοκρισία έτσι? ) χαζεύοντας αυτό το τόσο πράσινο τοπίο .. Στις 2 ώρες περπατήματος κάτω από τη βροχή, ραγδαία βροχή, πείστηκα πως ετουτη εδώ η χώρα είναι άλλου τουριστικού ενδιαφέροντος, έχει να προσφέρει άλλες συγκινήσεις, άλλες περιπέτειες και όχι μόνο μια απλή βόλτα στα ολοπρασινα σοψυχα της.. που δυστυχώς δεν διοργανώσαμε καλά.. είχαμε απορροφηθεί και αφιερωθεί στο κομμάτι πολιτισμός ΄΄Μαγια ‘’ και αφήσαμε χαλαρό και γενικά λίγο άψαχτο το πρόγραμμα της ΚοσταΡικα.. Θα μπορούσαμε να κλείσουμε ραφτινγκ, ιππασία, πεζοπορία, Κανοπι, αλλά αφεθήκαμε στο όσα φέρει ο άνεμος.., ευτυχώς που εγώ τουλάχιστον είχα κλείσει καταδύσεις όταν θα πάμε στο EmmanuelAntoniopark..
Σειρά στη βόλτα μας έχει ο καταρράκτης… Fortuna, που απέχει 6 χιλιόμετρα από τη πόλη . Ένα κατηφορικό πέτρινο μονοπάτι σε οδηγεί στη λίμνη που σχηματίζεται από τα νερά του καταρράκτη.. Αλλα πως φτάνεις εκει? και δεν ειναι η μαγκια του να κατέβεις, σιγα το πραγμα, το πως ανεβαινεις ειναι ολη η ιστορία... Βλέπω τους τουριστες που γυρνουν στα 4 στη κυριολεξια, αναψοκοκκινισμένοι, αγκομαχόντας και κατις τις μουρχεται...ελασου όμως πως θέλω και τη βουτια στα παγωμενα νερα του Fortuna..!! Οσο και να καθυστερω τη καταβαση φωτογραφίζοντας δεν προκειται να αποφυγω τη αναβαση ..., οποτε βουρ!!!!!!!!!

 

[LULLU]

..φωτο fORTUNA
καταρακτης

 

[isabelle]

LULLU αν και είχα χάσει κάνα δυο παραδόσεις, επέστρεψα σήμερα δριμμύτερη, κάλυψα το χαμένο έδαφος και είμαι πανέτοιμη για το επόμενο μάθημα. Και με την ευκαιρία να σου πω ότι πολύ μου άρεσαν οι κοσταρικανές κοινωνικές παρατηρήσεις σου.