Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[makisg]

μπράβο σου λούλου,πανέμορφη η ιστορία σου και οι φωτογραφίες.
Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά με όμορφα ταξίδια.

 

[LULLU]

Η βροχή δυναμώνει και εμείς κάνουμε σλάλομ στη λάσπη που καλύπτει τα πάντα.. Πήραμε ανατολικά και βγήκαμε στην ανατολική ακρόπολη, για να βρεθούμε από την πίσω πλευρά πάνω σε ένα ναό που όσο πλησιάζαμε προς στο κέντρο αντικρίσαμε το συγκρότημα πυραμίδων της plaza centrale και τις κερκίδες που βρίσκονται γύρω από τη πλατεία. Η πυραμίδα που βρίσκεται στα δεξιά ανήκει στο τάφο του Βασιλιά και απέναντι ακριβώς είναι η πυραμίδα -τάφος της βασίλισσας..
Στο κέντρο της πλατείας μια ομάδα Μάγια ετοιμάζεται για τελετή . Κρατούν στα χέρια αναμμένα κεριά πο τα τοποθετούν στο κέντρο ενός κύκλου πάνω τους ρίχνουν ένα μίγμα πηγμένου βουτύρου ψιθυρίζοντας προσευχές.. Είναι τόσο συνεπαρμένοι από τη τελετή που δεν ενοχλούνται από τα απανωτά φωτογραφικά κλικ των περιέργων τουριστών αλλά ούτε από την παρουσία των αστυνομικών που περιφρουρούν .
-Γιατί περιφέρονται αστυνομικοί εδώ? Ρωτώ τον ξεναγό..και εκείνος με τον αχαρακτήριστο τρόπο του μας λέει πως οι μάγια δημιουργούν προβλήματα ..
-Δημιουργούν προβλήματα από μια απλή τελετή για τους νεκρούς ?
-Διεκδικούν λέει το χώρο, τα μνημεία την κληρονομιά μάγια και η κυβέρνηση αρνείται να τα παραχωρήσει..
-Διεκδικούν την ιστορία τους δηλαδή παρατηρεί η Μαρία που ένθερμα υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μάγια και αποφασίζει να κάνει τον Gustavo να βγει από τα ρούχα του… εγώ ικανοποιημένη με τη τροπή της συζήτησης την έκανα στο πλάι με ένα χαμόγελο ΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!
Κάτω από το ατέλειωτο συνεχές χτύπημα της βροχής και μετά από 4 1/2 ώρες περπάτημα φτάσαμε στο εστιατόριο του δάσους.. Ένα open στυλ μπαρ, με ψάθινη σκεπή και με στρωμένους ξύλινους πάγκους ακριβώς όπως στα πανηγύρια στη Κρήτη με ατμόσφαιρα άκρως ρομαντική αφού δεν υπάρχει φως παρά μόνο ανάμενα μικρά κεριά και ευτυχώς χωρίς πολλούς τουρίστες να περιμένουν..Το μενού στάνταρ..χορτόσουπα , ένα κομμάτι κοτόπουλο με λαχανικά και για επιδόρπιο μια λεπτή φετουλα καρπούζι που δικαίως και με διαφορά κερδίζει το πρώτο βραβείο του πιο άνοστου.. Στο νου μου σχεδιάζεται η μορφή ενός νόστιμου ανανά …, που θα πάει? Κάπου θα τον συναντήσω και πάλι…
Με τα πόδια βαριά όχι μόνο από τη λάσπη που σέρναμε τα παπούτσια μας αλλά και από τη κούραση , για το στομάχι δεν θα το έλεγα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Μας έμεναν δυό μουσεία on way out . Βρήκαμε την Όλγα και Αγγελική να πίνουν το καφέ τους στο καφέ κοντά στην έξοδο και κάποιοι από εμάς προτίμησαν την παρέα τους παρά τη επίσκεψη στο μουσείο.. αλλά και οι άλλοι που πήγαμε εμείς πρέπει να διαβάσουμε απόψε τον οδηγό γιατί ο Gustavo ήπιε το αμίλητο νερό.. και μας έκανε ξενάγηση… σιωπηλή, μουγγή..
-Καλά θα τον πλακώσω λεία συντομως έτσι που λαλιέται..όπως λέει και η μάνα μου
- Έχει νεύρα μου λέει η Όλγα η μικρή η αλλιώς Όλγα 2(
είχαμε 2 Ολγες).. Του την είπαν οι άλλες γιατί ανακάλυψαν ότι υπήρχε ένα μικρό αμάξι κάτι σαν τρενάκι που έκανε το γύρο του Τικαλ για άτομα που δεν μπορούσαν να περπατήσουν και εκείνος όταν τον ρωτήσαμε για εναλλακτική λύση είπε ότι δεν υπήρχε..οπότε τα έχει πάρει…
-Και λίγα του είπαν εγώ θα τον καρύδωνα πράγμα που δεν θα αργήσει και πολύ φοβάμαι .. Θυμήθηκα πως φτάνοντας στο εστιατόριο και μας ανακοίνωσε ότι θα τρώγαμε εκεί, ξεκίνησα να πάω να βρω τις άλλες για να έλθουν για φαγητό , μου είπε ότι δεν θα με περίμενε και ότι χρειαζόμουνα μια ώρα να πάω και άλλη μια να γυρίσω.. είπαμε δεν γνωρίζαμε καλά το χώρο ούτε που θα τις έβρισκα οπότε δεν επέμενα,αλλα μετά από αυτό ? δεν υπάρχει περίπτωση , θα πληρώσει με τόκο…!!l
Επιστρέψαμε Flores,,,. Μπάνιο και βόλτα στα αυτά τα πανέμορφα στενά, τα πολύχρωμα μαγαζάκια , δοκιμάζοντας σπιτικά γλυκά και πεντανόστιμους χυμούς.
Κάτι η κούραση κάτι το πρωινό μυστήριο κάτι η πείνα μας οδήγησαν σε ένα εστιατόριο με θέα τη λίμνη.. Η ρέγκε μουσική , το σέρβις, οι εύθυμοι πελάτες συνδυάστηκαν τέλεια με το καταπληκτικό τοπικό φαγητό και μπύρα που μας έκανε να περπατάμε εν είδη 8 ( οκταρια) στην επιστροφή μας στο ξενοδοχείο… Η νύχτα εξελίσσεται ανήσυχα όσο αφορά όχι μόνο το στομάχι αλλά και τον ύπνο, ασε δε που μια ξαφνική αλλεργία με έστειλε κατευθείαν στα φάρμακα και αλοιφές..

 

[ikarialover]

Πολύ εντυπωσιακά τα μέρη που επισκεφτήκατε. Σε διαβάζω με ενδιαφέρον!

 

[LULLU]

…Τηρήθηκε από όλους με ευλάβεια αν όχι με τρόμο,( μπορώ να πω, )το πρωινό ξύπνημα και η αναχώρηση στις 7.30 ακριβώς όπως είχε πει ο Gustavo… Αναχωρήσαμε για Rio Dulce από όπου θα παίρναμε βάρκα για να φτάσουμε στο Livingston… Μας πήρε 3,1/2 ώρες η πρώτη διαδρομή μέχρι το σημείο που μας περίμενε ο βαρκάρης μας και άλλες 2.1/2 ώρες μέχρι το Λιβινστογκ, μέσα από μια φανταστική διαδρομή. Τα μανγκροβια δένδρα λες και υποκλίνονται στο πέρασμα μας, αγγίζουν τα νερά που κατά τόπους είναι γεμάτα από πολύχρωμα πλατύφυλλα νούφαρα , το πέταγμα των ενοχλημένων από το θόρυβο της μηχανής πουλιών , τα επιπλέοντα ξύλινα αρχοντικά , οι βαρκάρηδες και οι ψαράδες είναι κομμάτια ενός πανέμορφοι τοπίου.. Κάπου –κάπου μέσα από τα ανοίγματα των δένδρων ξεπροβάλουν κότερα αραγμένα σε ιδιωτικά λιμανάκια και πολυτελείς κατοικίες για τους πλούσιους αυτού του τόπου. Η εμφάνιση ταμπέλας ¨ πωλείτε¨ σε παραπέμπει σε real estate αγοροπωλησίες , όχι που θα άφηναν αυτό το παράδεισο χωρίς δαίμονες!!! Αν και βιότοπος , με τα 300 είδη προστατευόμενα πουλιά δεν μπορεί να προστατευτεί η ζούγκλα , όχι τουλάχιστον όλη, κομμάτια της γίνονται οικόπεδα και βίλες.. .. Στάση στο Castillo de San Felipe.. Κάτω από ένα δυνατό ήλιο και μια ζέστη διαβολεμένη αρχίζομε τη ξενάγηση. Ευτυχώς που δεν έχει την έκταση του Τικαλ, ούτε το 1/3 και ακόμη λιγότερο δηλαδη.
Είναι ένα κάστρο , οχυρό ,που κτίστηκε το 1652 με σκοπό να συγκρατεί τις επιθέσεις και ορέξεις των πειρατών παρέχοντας ασφάλεια στα χωριά και στα διερχόμενα καραβάνια από την Izabal . Αλλά η δύναμη και αριθμητική υπεροχή των πειρατών της καραϊβικής( όλοι πειρατές ήταν τελικά!) υπερίσχυσαν με αποτέλεσμα την εκπόρθηση και πυρά του κάστρου το 1686. Μετά την εξαφάνιση και του τελευταίου πειρατή της καραϊβικής το κάστρο που χρησίμευσε ως φυλακή σήμερα ανακαινισθέν το 1956 αποτελεί προστατευόμενο πάρκο και σαν τέτοιο είναι και το κυριότερο τουριστικό σημείο της λίμνης Izabal.. ..
Φτάσαμε Livingston , ένα λιμάνι στη Καραϊβική που κατοικείται από κατάμαυρους κατοίκους τους Garifa που μιλούν εκτός από ισπανικά και την δική τους διάλεκτο garifuna . Πως έφτασαν εδώ οι μαύροι κάτοικοι ? Είναι οι απόγονοι Αφρικανών σκλάβων ναυαγοί μιας και το ισπανικό δουλεμπορικό που τους μετέφερε βυθίστηκε στο κοραλλιογενή ύφαλο και έτσι ριζώνουν αναγκαστικά στη περιοχή. Αλλά και σε όλη τη καραϊβική από το Belize έως την Nicaragua υπάρχουν οι black Carib με τις ρίζες τους να ξεκινούν από τα νησιά Roatan της Hondura όπου οι Βρετανοί τους εγκατέστησαν με τη βία σαν σκλάβους μετά την εξέγερση τους στο νησί Sant Vincent το 1795 και από εκεί σιγά –σιγά εξαπλώθηκαν σε όλη τη ακτογραμμή φτάνοντας και εδώ στο Livingston.. Δέχτηκαν επιρροές, από Μάγια, Ινδιάνους ευρωπαίους αλλά ενσωμάτωσαν ο αφρικανικό στοιχείο στη κουλτούρα τους και σήμερα ξεχωρίζουν για τη γλώσσα αλλά κυρίως για τα μουσικά τους ακούσματα.. Είναι υπερήφανοι για την μεικτή καταγωγή τους για τις ρίζες τους τη γλώσσα τους τον τρόπο ζωής τους που ούτε οι αυστηροί ιεραπόστολοι ευαγγελιστές μπόρεσαν να λυγίσουν πλήρως. Αισθάνονται ελεύθεροι πατριώτες , επέζησαν παρά τους διωγμούς από Ισπανούς και Άγγλους και λατρεύουν το χορό και τη μουσική.. Τη μουσική ρεγκε που το άκουσμα της σε απογειώνει που κάνει να ανατριχιάζεις βλέποντας το λίκνισμα των κορμιών στο ρυθμό της..
Το Livingston είναι μια ευθεία με μπαρ και εστιατόρια με τους ανέντακτους ( κατά ορισμένους) κατοίκους με τα πλεγμένα μαύρα μακριά μαλλιά, με καπέλα και σκουλαρίκια να κάθονται ατάραχοι ακούοντας μουσική….
Στο ξενοδοχείο το βράδυ εξελίχτηκε σε μια τουριστική ατραξιόν μουσικοχορευτική… Μια πολυμελής αλήθεια είναι, οικογένεια Garifuna έδωσαν τη παράσταση για χάρη μας.!!!!! .Αποκλείω να το κανόνισε ο ξεναγός, ούτε μας ήξεραν και από χθες, οπότε συνηθίζεται σαν ατραξιόν, αν και είναι εντελώς ερασιτέχνες με τις αταίριαστες όχι μόνο φωνές αλλά και ηλικίες . Όλοι συγγενείς λοιπόν μας παρουσίασαν ότι καλύτερο διαθέτει η καλλιτεχνική οικογένεια και που δεν είναι ούτε η δεξιοτεχνία στο παίξιμο, ούτε οι φωνές , αλλά τα δυό λικνιζόμενα γυναικεία κορμιά …
Αποκαμωμένη από τη κούραση, το απογευματινό κολύμπι στη πισίνα ( οι παραλίες αίσχος και με νερά μολυσμένα και ύστερα σου λέει ο άλλος κα-ρα-ι-βι-κη!!) και το φαί , πήγα για ύπνο νωρίς…
Οι εφιάλτες και πάλι ξανάρθαν… είναι αρκετοί μήνες που με καταδιώκουν,,,. .ο αποψινός είχε και πόνο… άρχισα να χάνω τα δόντια μου!!!! Ξυπνώ τρομαγμένη και κάθιδρη, μέχρι να διαπιστώσω ότι τα δόντια μου είναι όλα στη θέση τους, μου φάνηκε πως πέρασε ένας αιώνας.. ..Καθιστή πλεον περιμενα να ερθει το ξημερωμα ξορκίζοντας τις αιτίες( γνωστές) του εφιάλτη μου....

 

[LULLU]

..το Castillo San Felipe
ο ακατανόμαστος..Γουσταβο
τα νουφαρα
τα γιωτ πλουσιων
ψαροβαρκες...

 

[deka]

Υπέροχη η αφήγησή σου, Λουλού! Συνέχισε έτσι!!!

 

[xenos]

Πολυ ενδιαφερον η αφηγηση σου LULLU για την χωρα τα μνημεια και τους ανθρωπους της.:xmas_wink:

 

[LULLU]

Στο πρωινό σήμερα οι σιαγόνες δούλεψαν με υπερωρίες πάνω στις φρεσκοκομμένες φέτες ανανά. Βγάλαμε το άχτι μας και μπουκώσαμε μέχρι σκασμού γιατί όπως λέει και η μάνα μου τρώγε μέχρι που να βρίσκεις… ..
Φορτώσαμε πάλι τις βαλίτσες στη βάρκα και πήραμε τα ισα πάνω το ποτάμι.. Η διαδρομή φάνηκε συντομότερη μιας και δεν είχαμε ενδιάμεσες στάσεις. Η βάρκα μας έφερε στο σημείο από όπου μας παρέλαβε το λεωφορείο με προορισμό τα σύνορα Ονδούρας. Πρώτη στάση σε ένα αρχαιολογικό χώρο Μάγια που ονομάζεται Quirigua. Η ιστορία της πόλης αυτής σχετίζεται με εκείνη του Copan . Σαν αρχαιολογικός χώρος είναι πολύ καλά διατηρημένος μέσα ένα καταπράσινο τοπίο από δένδρα και χαμηλό χορτάρι ενώ οι πιο καλοφτιαγμένες τεχνικά κολόνες( καλύτεροι τεχνίτες) και στήλες κάνουν την εμφάνιση ενώ στο καταπράσινο λιβάδι ξεπροβάλουν αγάλματα που προστατεύονται από τον αέρα τη βροχή και τον ήλιο από κατασκευές, ψάθινες και ξύλινες.. Ο Gustavo σήμερα έχει κάνει στροφή 180 μοιρών , είναι πιο συζητήσιμος και πρόθυμος να απαντήσει σε κάθε ερώτηση.. Είδε και αποείδε ο άνθρωπος πως δεν τα βγάζει πέρα μαζί μας και παραδόθηκε..
Μας εξηγεί το ημερολόγιο των μάγια που είναι όντως περιπλοκότατο και γενικά μας αναλύει όλη τη φιλοσοφία πέρα από την ιστορία του τόπου. Για κάθε κολώνα και στήλη υπάρχουν χαραγμένα στοιχεία, σύμβολα , που υπολογίζοντας τα καταλαβαίνεις την χρονολογία κατασκευής της.. Μας είχε συνεπάρει τόσο που κάναμε και εμείς υπολογισμούς και κάθε φορά μας έθετε ερωτήματα.. Περιγράφοντας μια κολώνα αναφέρει τη χρονολογία της ως προγενέστερη από τις άλλες , γιαυτο και κακόγουστη τεχνικά, που όμως κάνοντας τους υπολογισμούς εμείς ανακαλύπτουμε πως είναι μεταγενέστερη και το αναφέρουμε. Σταματά και εκείνος αρχίζει τους υπολογισμούς , δεν του βγαίνει με τίποτα η χρονολογία με αυτά που περιγράφει και λέει γελώντας ( για πρώτη φορά).. Οκ αυτή θα την ονομάσω ‘’ κολώνα της Ελευθερίας..’’
Ευτυχώς που δεν βρέχει και έτσι απολαυσαμε τη βόλτα αν και η ζέστη , η υγρασία και τα διαβολοκούνουπα μας είχαν κηρύξει πόλεμο με άγνωστο ακόμη τον νικητή.. Πίσω στο παρκινγκ ανακαλύψαμε την Αγγελική και Όλγα που την είχαν κοπανήσει μιας και η πεζοπορία τους φάνηκε μακρινή και δύσκολη.. απορώ δεν το πήρε χαμπάρι ο Gustavo? ..η δεν μας μέτρησε?
Ξεκινάμε για Copan.. ένας δρόμος ανηφορικός , στενός , με πολλές στροφές και πάρα πολύ κίνηση κυρίως από υπερφορτωμένα φορτηγά με πορτοκάλια, ανανά, μπανάνες και ξυλεία.. Λίγο πιο κάτω μπαίνουμε σε μια περιοχή σαν τα δικά μας Ζωνιανά ας πούμε.. Εδώ λέει είναι η πηγή των ναρκωτικών που ανταγωνίζονται αυτά της Κολομβίας και χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υπάρχει καμία τάξη, αστυνόμευση, ασφάλεια…, αρκεί να μην τους ενοχλήσεις… α ναι? φυσικά κάτι μας θυμίζει κάτι μας θυμίζει!!!!! Γύρω βλέπεις σπίτια άθλια , δρόμους σχεδόν ανύπαρκτους η με τραγική χάραξη, αν μπορείς να την πεις έτσι, αλλά τζιπάρες με τα κλειστά φιμέ παράθυρα σκίζουν .Σιγά –σιγά η βλάστηση αλλάζει , τα βουνά και οι λόφοι από τις πολλές ανθρώπινες παρεμβάσεις μπορούν να θεωρηθούν από ελαφρώς έως αρκετά φαλακρά.. Εδώ τα δένδρα δίνουν τη θέση τους στις καλλιέργειες ανανά, καφέ και κάσιους αν και η περιοχή θεωρείται από τις πιο ξηρές της χώρας… Σταματάμε για φαγητό αλλά προτιμούμε επιδόρπιο… μια τεράστια πεντανόστιμη φρουτοσαλάτα που δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον καφέ, που απλά δεν πίνεται!!!
Τρεις ώρες ως τα σύνορα ,! επιτέλους!!!!! Κατεβαίνεις και νομίζεις πως είσαι σε εμπόλεμη ζώνη.. Φορτηγά ντελαπαρισμένα, κακοκτισμένα παραπήγματα, σιδεριές, σκουπίδια , δεξαμενές μισογκρεμισμένες και πολύς κόσμος να περιμένει σε ατέλειωτες ουρές μέσα σε ένα κτήριο μπουντρούμι να πληρώσει τα 35 κετσαλ εξόδου από τη χώρα.
Στα 7 χιλιόμετρα από τα σύνορα είναι το Copan..η πιο σπουδαία πόλη των Μάγια στο έδαφος της Ονδούρας και που συγκαταλέγεται στη λίστα μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco .. Τα χωριό Copan που απέχει μόλις ένα χιλιόμετρο από τον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο και είναι πανέμορφο, κουκλίστικο.. Με τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα άσπρα σπίτια με τις κόκκινες σκεπές και με μια πανέμορφη εκκλησία στη κεντρική πλατεία έχει γίνει δικαίως ένας ανερχόμενος τουριστικός προορισμός..
Το ξενοδοχείο μας ένα ωραίο αρχοντικό με εσωτερική αυλή και πισίνα που την επισκέφτηκα μόλις άφησα τα πράγματα στο δωμάτιο.. Το νερό ήταν τόσο παγωμένο λες και βούλιαξα ξαφνικά σε παγάκια . Κατέφυγα στη μια γωνία που υπάρχει υδρομασάζ αλλά για πολύ λίγο μιας και άρχισα να τρέμω και να μουδιάζω .... Πισω στο δωματιο ντυθηκα και εξω για βολτα να βρω τους αλλους που τι αλλο κανουν? ψωνιζουν!!!!!!

 

[LULLU]

το ξενοδοχειο..
μια Garifuna προικισμενη!!!!!!!!:xmas_lol:
Λιβινγκστον..

 

[LULLU]

Copan
το ξενοδοχειο.,
Copan πλατεια, εκκλησια...

 

[renata]

Υπέροχες φωτογραφίες!!!!!!!!
ευτυχώς που έλειπα γιατι θα ψώνιζες ακόμα....:xmas_cheesygrin:

 

[_antonis_]

Άχ . . . . .