Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[go2dbeach]

Πανεμορφο το σκηνικο!! Τελεια η βολτα στις κρεμαστες γεφυρες
Και διαβασα καλα? Εχουμε κλεισει και καταδυση? Αυτα περιμενω!!

 

[LULLU]

..Η σημερινή μέρα είναι και πάλι αφιερωμένη που αλλού? Στη γυμναστική φυσικά! Πάλι περπάτημα , πεζοπορία, μετά φαί , ευτυχώς και θα κλείσει η μέρα με τη βόλτα στο ηφαίστειο.
Στο δρόμο είχαμε τη τύχη να βρούμε ένα βραδύποδα, που από ότι μας είπε ο ξεναγός δεν είναι συχνό γεγονός και αφιερώσαμε πολύ ώρα στις απεικονίσεις των σλόου μοσιον κινήσεων του. Είναι ένα ζωάκι φυτοφάγο που μοιάζει λίγο στη μορφή με πιθηκάκι αλλά όχι στη ζωντάνια και στις ζαβολιές, ζει πάνω στα κλαδιά δένδρων και κινείται τόσο αργά σαν ένα ρομπότ με αδειασμένες μπαταρίες… Για να πάει από το ένα κλαδί στο άλλο θέλει αρκετές ώρες και μουρχεται στο μυαλό αυθόρμητα αυτό που λέει η μάνα μου…, ‘’’μέχρι να ξεσύρει( κουνήσει για τους μη κρητες) τα ένα πόδα βρωμά ο άλλος!’ Κατεβαίνει μόνο 2 φορές την εβδομάδα από τα κλαδιά και μόνο για να εκτελέσει τις σωματικές του ανάγκες για τις οποίες κιόλας σκάβει ένα λάκκο τις καταχώνει και τις σκεπάζει με χώμα.. Και οικολόγος ο κύριος πέρα από πεντακάθαρος.. έτσι να τα βλέπουν ορισμένοι που αδειάζουν τα τασάκια των αυτοκινήτων στους δρόμους, που αφήνουν τις βρώμικες πάνες των μωρών στις παραλίες …,που!.., που!!!,, μπορώ να αραδιάσω χιλιάδες ‘’που’’ που με εκνευρίζουν και με κάνουν τούρκο!
Η ομάδα αποφασίζει να πάμε με το αυτοκίνητο στο σημείο από όπου θα μπορούμε να δούμε την ηφαιστειακή δραστηριότητα γιατί το να κάνουμε τρεκινγκ στη βάση του πύρινου γίγαντα θα θέλουμε τουλάχιστον 2 ώρες και θα νυχτωθούμε μιας και χάσαμε πολύ ώρα στο βραδύποδα και έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει ήδη… άσε που όσο πιο μακριά τόσο πιο ασφαλείς είμαστε.. Ο ήλιος που ειδικά σήμερα όλο κρυφτούλι παίζει πήρε για τα καλά την οδό της εξαφάνισης και εμείς στο παρατηρητήριο αρχίζουμε να τουρτουρίζουμε.. (κρυώνουμε).. Φάτσα μας υψώνεται το ηφαίστειο Arenal που έχει στείλει στα θυμαράκια πολύ κόσμο αλλά εμείς δεν θα του κάνουμε τη χάρη.. Στη πλαγιά του κυλά η λάβα που βγαίνει από το κρατήρα σε κάθε έκρηξη και πέτρες μικρές και μεγάλες εκσφενδονίζονται δεξιά και αριστερά ενώ ένας πυκνός μαύρος καπνός απλώνεται παντού.. Ένας συνεχής πετροπόλεμος χωρίς αντίπαλο ..Τα δικά μας επιφωνήματα ενώνονται με το βουητό κάθε έκρηξης …άλλη μια εμπειρία με τα γεωλογικά φαινόμενα όχι και τόσο τρομακτική και εντυπωσιακή όσο εκείνης του ηφαιστείου Pachay αλλά δεν πάει να είναι ενδιαφέρουσα και μοναδική..
..Θα σας πάω κάπου να ζεσταθείτε λέει ο Μιχάλης που μας βλέπει να έχουμε ζαρώσει από το κρύο….
-Σε καφέ με τζάκι και καλό τσίπουρο?
-Όχι… κάπου που θα ζεσταθείτε γυμνοί!!!!
- εεεε μόνο στη κόλαση μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο..
Δεν ήταν τελικά η κόλαση με τα διαβολάκια που μας υποδέχτηκαν αλλά οι εγκαταστάσεις του πενταστερου spa ‘’Tabacon’’
Δεν ξέραμε που να πρωτομπουμε, στο καταρράκτη? στη πισίνα, στη τσουλήθρα η στο υδρομασάζ?.. Επι 3 ώρες βουλιάζαμε άλλοτε στα ζεστά και άλλοτε στα κρύα νερά και πάντοτε συνοδευόμενοι από τα ανάλογα επιφωνήματα και γέλια που δεν ενοχλούσαν κανένα αν και υπήρχε πολύς κόσμος.. Μάλλον ή όλοι είμαστε χαρούμενοι ΄η μας έπιασε απότομα η συμφιλίωση με τις άλλες εθνότητες… Η βραδιά έκλεισε με ένα ποτό στο μπαρ τη ζεστής πισίνας καθισμένες πάνω στα βυθισμένα στο νερό τσιμεντένια σκαμπό.. Μωρέ τέτοια χλίδα!!! Ούτε στα όνειρα μας!!!!!!!!!!
Δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεφτούμε το εστιατόριο και τα μαγαζιά.. άλλοι έπεσαν στα μούτρα στα καπέλα άλλοι στο φαί και εγώ στις πέτρες… ε τι να κάνω έχω απωθημένο με τις πέτρες όπου και να πάω πετροκουβαλώ,.. ..
Πίσω στο ξενοδοχείο ..αύριο μας περιμένει βαρκάδα στο Rio Negro αν και πιστεύω πως θα είναι πατάτα σταματήσει δεν σταματήσει η βροχή που μας συνοδεύει σε όλες τις εξορμήσεις μας..
..Και πράγματι η 4ωρη βαρκάδα στο ποτάμι κάτω από τροπική καταιγίδα, μέχρι τα σύνορα της Νικαράγουα και πίσω δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό . Η φύση εντάξει, μια ωραία φύση που όμως βλέπουμε κάθε μέρα, έχει μπουχτίσει το μάτι μας να βλέπομε ανανά, καφέ μπανάνα τόσο που καμιά ξεραΐλα σαν τις δικές μας δεν θα έβλαπτε την αισθητική μου ιδιαίτερα τώρα, όσο για τη παρέα κάτι σουηδοί πανύψηλοι ξενέρωτοι ούτε κρύο ούτε ζέστη δηλαδή ..
-Μάλλον αρχίσαμε να κουραζόμαστε και το ένα μας βρωμά και το άλλο μας μυρίζει …για να συνέλθουμε λίγο!!!!! Άιντε μπράβο!
Κάπως μας συνεπήρε το φαγητό εν πλω και τα αστεία του Μιχάλη. .και πέρασε η ώρα!!

 

[LULLU]

.. το spa!!!!
o βραδυπους
η βολτα στο ποταμι...
κτλ...

 

[_antonis_]

Είχα δεί ένα ντοκυμαντέρ με θέμα τον βραδύποδα. Δε θυμάμαι γιατί πηγαίνει τόσο αργά (οπότε θα μου πείτε, γιατί είδα το ντοκυμαντέρ) αλλά νομίζω είναι κάτι για να μη χάνει ενέργεια...Πάντως ώς τώρα δεν είχα ακούσει κανέναν κοινό θνητό να έχει δεί απο κοντά...είσαι η πρώτη!

 

[LULLU]

…Πρωινό ξύπνημα και ως συνήθως εγώ στο πόδι από τις πέντε, ούτε φαντάρος για σκοπιά ένα πράμα,. Ένας γρήγορος καφές και έξω στο μπαλκόνι μπας και τα σύννεφα μου κάνουν τη χάρη να δω το ηφαίστειο …α μπαααααα έχουν και σήμερα κατασκηνώσει ακριβώς πάνω από τη καλντέρα. Άρχισε να βρέχει πάλι, ε βέβαια τέτοια φύση , τέτοια πρασινάδα θέλει νερό.. Να φανταστείτε πως υπάρχει φύλλο τόσο μεγάλο που χωρούσε από κάτω 2 από τις πιο καλοθρεμμένες του γκρουπ.. και υπήρχε διαθέσιμος χώρος …
Ο Μιχάλη πάντα φρέσκος και χαμογελαστός σκάει μύτη στις 6,30 και φορτώνουμε τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο.. Για τελευταία φορά φάγαμε το πιο απαίσιο πρωινό του κόσμου και φύγαμε.. Το βανάκι αγκομαχά στις ανηφόρες από το βάρος των αποσκευών που αυξάνονται σε κάθε στάση και σταθμό.. Η διαδρομή και πάλι μέσα από φυτείες ανανά, μπανάνας και καφέ αλλά και από λόφους που χρησιμοποιούνται για καλλιέργειες φυτών.. Η χαρά των ανθοπώληδων και της interflora ..αυτή η χώρα.. και σίγουρα εξάγει σε όλο τον κόσμο λουλούδια και φυτά μόνο που ο τελικός αγοραστής θα τα ακριβοπληρώνει.. Οι 3 ώρες διαδρομής έγιναν 7 τελικά όταν επιτέλους τα μάτια μας αντίκρισαν τον ειρηνικό.. Δίπλα στα κύματα ορθώνονται τουριστικά μαγαζιά , καφέ, ξενοδοχεία στο μυαλό μου έρχεται η Χερσόνησος και ο Πλατανιάς.. ίδια χάλια, στενοί δρόμοι, γουρούνες, δίτροχα, αυτοκίνητα, πωλητές και αφηρημένοι τουρίστες..
Το Karache το ξενοδοχείο μας είναι κοντά στο πάρκο EmmanuelAntonio χωμένο μέσα στα δένδρα που για να το βρούμε ρωτήσαμε καμιά εικοσαριά ανθρώπους . Αποχαιρετήσαμε τον Μιχάλη, μέχρι εδώ ήταν η δέσμευση του . Για τις επόμενες 2 μέρες ο κάθε ένας θα χαλαρώνει για πάρτι του χωρίς πρόγραμμα χωρίς υποχρεώσεις,. Στην ουσία δηλαδή, για να είμαι δίκαιη, όλο αυτό γίνεται για να κάνω καταδύσεις εγώ μιας και στο αρχικό πρόγραμμα είχα συμφωνήσει να πάμε Καρακολ αντί για κανένα νησάκι ‘η τη γαλάζια τρύπα στο Μπελιζ , με αντάλλαγμα το πάρκο αυτό και το καταδυτικό κέντρο . Μόλις αποθέσαμε τις βαλίτσες μας στα δωμάτια έφυγα τροχάδην για τη παραλία .
Το νερό ζεστό ότι πρέπει για τσάι σχεδόν και τα κύματα που έφταναν στη ακτή δεν κουβαλούσαν τα πολυπόθητα κοχύλια που είχα ονειρευτεί. Χαζεύω γύρω. Τα δένδρα υποκλίνονται στο νερό, δεκάδες κατάφυτα νησάκια σπαρμένα ολόγυρα και όσο βραδιάζει το νερό τραβιέται πίσω τόσο που μπορείς περπατώντας να φτάσεις στην είσοδο του πάρκου… Ιγκουάνα και πίθηκοι παρελάσουν μπρός μου έχοντας αυτό το ύπουλο βλέμμα και ύφος. Αρκούν κλάσματα δευτερολέπτου να χαλαρώσεις τη προσεχή σου και έχουν κάνει φτερά τα ρούχα σου, τα γυαλιά σου και γενικώς τα πράγματα σου.. Ο ήλιος άρχισε να δύει και χιλιάδες χρώματα πλημύρισαν το ουρανό σχηματίζοντας περίεργα σχήματα με τα σύννεφα και εγώ στη παραλία να βρίσκομαι σε ένα φωτογραφικό παραλήρημα...
Φαγητό και ύπνος.. αύριο πάω για κατάδυση..
Το πρωί με τη ταυτότητα της PADI στα χέρια με μαζεύει το αυτοκίνητο του κέντρου. Εκεί υπογράφω πως ότι πάθω, καλά να το πάθω ,φταίω εγώ και μόνο εγώ!!! Βρίσκω τον εξοπλισμό μου και περιμένω τους άλλους.. Στη βάρκα μια ανακεφαλαίωση των κανόνων , χωριζόμαστε σε ομάδες και πέφτουμε στο νερό.. Η αμερικάνα της ομάδας μου με το αρραβωνιαρη της, με το που πέφτει στο νερό βάζει τις τσιρίδες… υστερία!! Θέλω να βγω! Θέλω να βγω!!!.. Γυναίκες νιάνιαρα! γμ. .ο εξευτελισμός του είδους, αρχίζω να βράζω από τα νεύρα εγώ… Τι να κάνει και ο αρχηγός κάνει σήμα στη βάρκα να έλθει να μαζέψει τη νεαρά . Ο αρραβωνιαρης ψύχραιμος αλλά χλωμός με το που την ανέβασε στη βάρκα αμολάει, ένα see you honey και γυρνά το κεφάλι!!!!! Το αν έπαθε δεύτερη κρίση η άλλη, δεν γνωρίζω, γιατί εν τω μεταξύ η βάρκα είχε απομακρυνθεί με ταχύτητα.. Το τι θα ακούσει το βράδυ επιστρέφοντας που την άφησε μόνη στη υστερία της χωρίς φροντίδα, δεν λέγεται ….
Όπως και να χει, ανέβηκε στη εκτίμηση μου ο κύριος και γίναμε καταδυτικό ζευγάρι..
Βάθος 18 μέτρα και ένα βυθός πανέμορφος.. κατεβαίνω.. αν και το φως δεν ήταν αρκετό μπροστά μου ανοίγεται ένας άλλος κόσμος.. Ψάρια διαφόρων χρωμάτων , μεγεθών αστακοί, καραβίδες τεράστιοι αστερίες , όστρακα χτένια κοράλια, σκορπίδια… Ένα ζουυυυυ στο αυτί και ένας οξύς πόνος που αρχικά αγνοώ αλλά γίνεται εντονότερος . Κάνω σήμα πως ανεβαίνω λίγο να εξομοιώσω. Κατεβαίνω και συνεχίζω την εξερεύνηση ,. Χάνομαι στα ψάρια και στη ομορφιά αυτού που βλέπω όταν με επαναφέρει ο πόνος πιο δυνατός αυτή τη φορά.. Γμ να δεις πως με εκδικείται η αμερικάνα θα έπιασε το περιφρονιτικό μου βλέμμα και με καταράστηκε!.. Δίνω σήμα ότι πάω πάνω ικανοποιημένη πως είδα αρκετά, αλλά για τη δεύτερη βουτιά το απόγευμα θα δούμε.. Τήρησα όλους τους κανόνες έκανα και στάση αποσυμπίεσης αλλά με το που έφτασα στη επιφάνεια αρχίζει να αιμορραγεί η μύτη μου . Ανάσκελα περιμένω μπας και εμφανιστεί κανένα άλλο σύμπτωμα αλλά τίποτα…, μάλλον τη γλύτωσα, ούτε μούδιασμα ούτε κρυάδες ούτε πόνος στο στήθος ..μόνο η ρινορραγία που σταμάτησε σε 2 λεπτά και η ενοχλητική απώλεια ακοής .. μακάρι να είναι παροδική , μην γίνω και υπερήφανη στα αυτιά στα γεράματα, εκεί που άκουγα και καρφίτσα να πέφτει σε φλοκάτη!!!!! Πέρασε κανένα μισάωρο μέχρι να με μαζέψουν, δεν είχα εντοπίσει που ήταν η βάρκα , ούτε και αυτοί με είδαν αμέσως. Έμεινα στο νερό να σκέφτομαι την εμπειρία μου , στο μυαλό μου πάντως ο κίνδυνος καρχαρία δεν πέρασε καθόλου και να πω την αλήθεια δεν ρώτησα και κανένα , όταν πια ήμουν ασφαλής στη βάρκα.. Στο διάλλειμα ο αρχηγός λέει πως είναι προτιμότερο να μην κάνω δεύτερη βουτιά και επιστρέφω στο κέντρο. Με γυρνούν στο ξενοδοχείο. Με βλέπει η Όλγα και ρωτά πως και γύρισα ενωρίς..
Μιλιά εγώ!!! Μουγκα !!! Ντους στα γρήγορα και στη παραλία για ένα καφέ..
-Μωρέ κάτι σκάρωσες εσύ δεν με γελάς εμένα !!! λέει η Όλγα..
Χαλαρή επιτέλους , της εξηγώ τι έγινε..
Ο οδηγός που θα μας παρελάμβανε στις 2 το μεσημέρι θα φτάσει λέει στις 4 οπότε έχουμε και άλλες ώρες στη διάθεση μας. Αποφασίζουμε να πάμε ως τη είσοδο του πάρκου,. Χιλιάδες κοχύλια κρεμασμένα στα μαγαζάκια , εκατοντάδες πολύχρωμα παρεό ανεμίζουν σε κάθε φύσημα του ανέμου , μικροπωλητές, ένα πήγαινε- έλα κάτω από μια αφόρητη ζέστη.. Όπου και να κοιτάξεις ηλιοκαμένα για να μην πω τσουρουφλισμένα σώματα με τατουάζ, καλοσμιλεμένα ιδρωμένα και γυαλιστερά πάνω σε σανίδες προσπαθούν να δαμάσουν τα κύματα.. Κόσμος ανέμελος , χαρούμενος , χαλαρός , απροβλημάτιστος ,..
-Μα πως γίνεται? Είναι δυνατόν? Που ζω εγώ? πως ζω εγώ?
-Είναι σε διακοπές !! λέει ο Νώντας.
-Και εγώ διακοπές είμαι αλλά οι δαίμονες μου δεν με έχουν αφήσει λεπτό!.. Τι σκατα έκανα ψυχανάλυση ένα χρόνο! Θα τα ψάλω για τα καλά στο γιατρό μου που θεώρησε ότι θεραπεύτηκα!..
Ο ξεναγός ήλθε …είδε και έπαθε ο άνθρωπος να φορτώσει τα πράγματα( μέχρι αγάλματα αγόρασαν) και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για SANJOSE. Φτάσαμε στις 7,30 το βράδυ μετά από ένα κουραστικό ταξίδι κάτω από βροχή, ομίχλη και πολλά μποτιλιαρίσματα.. Το ξενοδοχείο μας RonconSanJose ένα συγκρότημα παλιού αποικιακού στυλ δεν άρεσε σε όλους . Εμένα με εντυπωσίασε η διαρρύθμιση σε επίπεδα,, τα ξύλινα πατώματα, οι εσωτερικές αυλές οι ξύλινες σκάλες ..και δεν σχολίασα τη αρνητική κριτική των φίλων..
Μας έχει θερίσει η πείνα και ο ρεσεψιονιστ μας συστήνει το ‘’Vezuvio’’ που είναι εδώ κοντά.. Τα πάντα εδώ είναι σιδηροαμπαρωμενα και διπλοκλειδωμένα . Για να μπούμε στο εστιατόριο κτυπάμε κουδούνι!! .. Το φαγητό αν έλειπε το σκόρδο θα ήταν σούπερ,,, όπως σούπερ ήταν το Χιλιανό κρασί που το συνοδέψαμε. .(όνομα δεν θυμάμαι!) ας είναι τελευταία βραδιά ….
Νόμιζα ότι από το μεθύσι έβλεπα πως από τη πόρτα μπαίνει ο Μιχάλης! Όταν και οι άλλοι άρχισαν τα ξεφωνητά κατάλαβα πως το κρασί ουδεμίαν ευθύνη φέρει.. Και πράγματι ο αγαπητός ξεναγός εμφανίστηκε στο κατώφλι του εστιατορίου .. Έχει έλθει να παραλάβει ένα νέο γκρουπ , γνώριζε το που θα μέναμε στο SanJoseπήγε στο ξενοδοχείο και εκείνοι τον έστειλαν εδώ.. Η βραδιά κύλησε μέσα στο γέλιο με τα αστεία του Μιχάλη.. Μια χαρούμενη νότα στη τελευταία βραδιά που από μόνη της ήταν βαριά και ασήκωτη, απλά και μόνο με τη διαπίστωση πως το διάλειμμα τέλειωσε και από αύριο επιστροφή στη ζωή που μας περιμένει πίσω!!

 

[NTINA]

Μάταια περιμένω , το φύλλο Τέντα σε φωτό?

 

[LULLU]

να λοιπον το φύλλο και τη ριζα του δενδρου....

 

[LULLU]

Δεν κατάλαβα το πότε με πήρε ο ύπνος, αλλά κατάλαβα το πότε και πως ξύπνησα, από ένα φρικτό πονοκέφαλο που σφυροκοπά τα μηνίγγια μου και ένα βήχα που σχίζει το στέρνο μου.. Ακούστηκα και στα κάτω πατώματα στα πιο απομακρυσμένα δωμάτια όπως μου είπε το πρωί η Όλγα. Την υπόλοιπη νύχτα τη πέρασα παρέα με εφιάλτες, με όλες τις τρομακτικές υπάρξεις του ζωικού βασιλείου που πλαισιώνεται από όπλα, πολυβόλα, τρομοκράτες , κόσμο να μεταναστεύει κόσμο να χάνεται… Μια ολονύχτια πάλη με τα σεντόνια και με τους εφιάλτες μου . Ξυπνώντας συνειδητοποιώ και αναρωτιέμαι μήπως και όλα αυτά θα είναι η δική μου ζωή με την επιστροφή μου… Ας το διάολο.. θαθελα να μείνω εδω , άγνωστη , μικρή , με όρεξη για περιπέτεια μακριά από μια ζωή δοκιμασμένη και όχι απόλυτα ευτυχισμένη..,( αυτά σκεφτόμουν τότε, αλλά και σήμερα κοντά είμαι στο να σκέφτομαι να μεταναστεύσω) τάση φυγής? Ναι… και γιατί όχι? ίσως και να είναι μια προσωρινή αναβολή, ένα διάλειμμα από τις έγνοιες και τα προβλήματα….
Στο πρωινό μια αναταραχή απίστευτη.. όλοι θέλουν να φύγουν να κατέβουν στη πόλη , σέρνουν τις βαλίτσες στους διαδρόμους λες και είμαστε σε μια διαδικασία έξωσης.., εκκένωσης..
-Δεν το κουνά ρούπι, λέω εγώ, δεν θα πάω αξημέρωτα να ανοίξω το μουσείο του χρυσού. Θα πιω καφέ, θα κάνω το μπάνιο μου , θα κλείσω τη βαλίτσα μου και υυυυυστερα βλέπουμε….
Δέκα και μισή νταν είμαι μέσα στο μουσείο… Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον μουσείο με παλιά νομίσματα , κοσμήματα προκολομβιανής εποχής ωραία τοποθετημένα πάνω σε βάσεις και προθήκες… Αγόρασα κάτι παλιά νομίσματα και χάρισα ευρώ σε ένα υπάλληλο που ευγενικά μου ζήτησε…
Δώδεκα το μεσημέρι στρογγυλοκαθόμαστε στο παλιό καφέ GranHotel που έχει τις ρίζες του το 1900 απολαμβάνοντας το καφέ μας παρέα με μουσική πιάνου… (μεσημεριάτικα!) Όταν αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο τραβήξαμε τα πάνδεινα με ένα ταξιτζή που ούτε από δρόμους ήξερε , ούτε από ξενοδοχεία…. Με τη γλώσσα έξω φτάσαμε στο ξενοδοχείο και οι άλλοι μας περίμενα στην είσοδο, είχαν αποφασίσει να φύγουν παίρνοντας τα πράγματα μας και να μας περιμένουν στο αεροδρόμιο..!.. Το αυτοκίνητο φορτωμένο με τα πράγματα μας, μας οδηγεί μακριά ..μας φέρνει πιο κοντά στο τέλος αυτού του ταξιδιού…. Και αν θεωρηθεί ένας κύκλος ζωής αυτό το ταξίδι , μπορώ να πω πως έκλεισε ένας φωτεινός κύκλος όπως λένε και οι Μάγια… και ίσως να ξεκινήσει ένας άλλος φωτεινός κύκλος για μας αύριο.. θα δούμε!!!
Αμ πως!! Που λέει και ο Χατζηχρήστος.. Τι πιο φωτεινό ξεκίνημα από το να σου πει η Iberia στο τσεκιν ότι δεν υπάρχουν θέσεις?!!!
-Sorrymam δεν υπάρχουν θέσεις..
- Τι λέτε ? κάθε μέρα έκανα επιβεβαίωση ..
-Ναι δυστυχώς απαντά ο υπάλληλος και ταυτόχρονα αφήνει να περάσουν 2 κοπέλες που ήταν πίσω μου..
-Αυτές γιατί περνούν?
-Είναι αεροσυνοδοί…
-Όχι της πτήσης αυτής όμως γιατί θα ήταν ντυμένες αλλιώς…
-Είναι υπάλληλοι.. λέει, εμβολίζοντας με, μέ ένα βλέμμα όλο σημασία.. του τύπου’’ καλά να πάθεις το κατάλαβες και το ρωτάς κιόλα!!!
Πίσω μου άλλοι 20 επιβάτες έχουν το ίδιο πρόβλημα, κλαίνε , παρακαλάνε αλλά ο τύπος με το μαλί καρφάκι και τα μυωπικά γιαλακια ανένδοτος..
Άρχισα να τα παίρνω άσχημα.., να φωνάζω ,να γαυγίζω δηλαδή, να ζητώ υπεύθυνο, πουθενά υπεύθυνος, να ανεβαίνω στη αστυνομία , να μην ξέρουν τι να πουν, να έχω κάνει Γη μαδιάμ όλο το αεροδρόμιο, να είμαι έξαλλη , σε πλήρη υστερία, να θέλω να κτυπήσω το υπάλληλο , τη γλύτωσε τη τελευταία στιγμή που με συγκράτησε ο Νώντας που με αυτή την ηρεμία μου με έστελνε σε τιλτ.. Ότι βρομόλογα θυμήθηκα , τα κατέβασα και άλλα τόσα που δημιούργησα από τη κεφάλα μου τα αράδιασα όλα .. Φυσικά έγινα το επίκεντρο και χάλασα και το image της ευρωπαίας τουρίστριας.. χεστηκα.. εγώ ήμουν έξαλλη, είχα καταλάβει ότι δεν επρόκειτο να μπω σε εκείνο το αεροπλάνο, αλλά όχι αμαχητί.. Οι άλλες 6 φίλες έχουν περάσει εν τω μεταξύ και θα μας ψάχνουν.. Γράφω ένα γράμμα και λέω σε μια υπάλληλο να το δώσει στη Μαριέττα να ξέρουν τουλάχιστον τι απογίναμε.. Απ ότι έμαθα από τα κορίτσια , μετά την απογείωση, μόνο όταν πήγε η Μαριέττα και ρώτησε τι απογίναμε και τότε της έδωσαν το γράμμα..
Πάλι στο γκισέ μπροστά σε αυτόν που τη γλύτωσε παρά τρίχα, για να μας δώσει τα βάουτσερ ξενοδοχείου και ταξί που θα μας γυρναγε sanJose,,..
- Καλέ μαμ γιατί φωνάζετε έτσι?!!! Θα σας δώσω και 800 δολάρια!!!
- Βάλτα στο κ… σου μ..κα.. και έξαλλη αρχίζω πάλι τον εξάψαλμο..
Τι να τα κάνω τα 800 δολάρια.. εγώ έπρεπε να γυρίσω πίσω γιατί είχα προγραμματίσει ένα σοβαρό χειρουργείο και έπρεπε να έχω ξεπεράσει το τζετλανγκ και αυτή ήταν η αιτία και αφορμή του ξεσπάσματος μου..
-Βρε συ, λέει ο Νώντας ..άλλη μια πτήση να χάσουμε και βγάλαμε το μισό ταξίδι!!!!!!!..
Μουρθε να τον ισοπεδώσω!!!!!!
-Από πού θα πάρω αυτά τα λεφτά για ναχουμε και καλό ρώτημα..
-Από τα γραφεία της Iberiaστην Αθήνα…
-Τώρα μάλιστα !!!θα πάω Χανιά και μετά θα πληρώσω άλλο εισιτήριο για Αθήνα να ζητώ τα 800 δολάρια?
.- Ε τότε στη Μαδρίτη που θα έχετε ώρα, ζητήστε τα από εκεί..
..-Να και κάτι καλό που είπες…
Με ένα ταξί μας στέλνουν στο ξενοδοχείο Irasu που είναι ένα μεγάλο συγκρότημα κοντά στη πόλη. Διαθέτει εκτός από σάουνες και Καζίνο !!! Με τη πρώτη ματιά αναγνωρίζω όλους τους ταλαίπωρους που ήταν στο αεροδρόμιο. Εμείς οι 2 , σχεδόν όλη η πτήση της Americanairlines, άλλες πτήσεις της Iberia, της TACA….AAAAA εδώ το ίδιο έργο παίζεται συχνά φαίνεται.
Μαθαίνουμε δε ότι η κάθε εταιρεία μπορεί να κλείνει 10% παραπάνω εισιτήρια και ας πληρώνει ξενοδοχεία και αποζημιώσεις..!!!!!!
Στο Remy εστιατόριο το φαί είναι πλαστικοποιημένο, αίσχος….
Πάω για ύπνο…, σιγά μην κοιμηθώ με τα νεύρα που έχω άσε που και ο βήχας συμπληρώνει το σκηνικό αϋπνίας..
Στις 2 τα ξημερώματα αφού είμαι ακόμη ξύπνια, βρίσκω ευκαιρία να τηλεφωνήσω στη κλινική και να πω ότι επιστρέφω μια μέρα αργότερα.
Βήχας, βήχας,, τραντάζει ο κόσμος,,, τι στην ευχή φυματικιά κατάντησα?..
Επιτέλους ξημέρωσε!!! Πρωινό στο ίδιο καφέ , μια αηδία γεύσεων που δεν έχει όμοια της.... Ίσως και να φταίει η όλη κατάσταση των αναβολών, των καθυστερήσεων, των νεύρων και να μην μπορούμε να δούμε η να εκτιμήσουμε τίποτα θετικά… ακόμη και ο καιρός μου φταίει, φυσά και κάνει κρύο.. Έφαγα τόση βροχή και αέρα σε όλο το ταξίδι ε,ε, ετουτη εδώ μου κάθισε!!! Ο Νώντας έχει βγει για βόλτα εκμεταλλευόμενος κάθε λεπτό , εγώ
πάλι παρέα με τους δαίμονες μου άλλοτε γράφω γράφω, προσπαθώντας να τους ξορκίσω.. και άλλοτε σέρνω τα βήματα εδώ και εκεί άσκοπα βαριεστημένα.. Δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον εδώ , πέρα από τα γνωστά μαγαζάκια στο ισόγειο με τα επίσης γνωστά προϊόντα ένδυσης και δώρων.. Τι να κάνω υποκύπτω στη αγορά δώρων με μανία, ευτυχώς που δεν με βλέπουν οι άλλες γιατί θα μουσερναν τα πάνδεινα…
Επιτέλους φτάνει το μεσημέρι και ο ταξιτζής που θα μας μεταφέρει στο αεροδρόμιο ελπίζοντας να μην ξαναπαιχτεί ο ίδιος εφιάλτης. Σίγουρα κάποιοι θα μείνουν έξω αλλά όχι εμείς αυτή τη φορά… .Επιτέλους επιβίβαση! Μόνο μαστίγιο δεν χρησιμοποίησαν οι υπάλληλοι της Iberia για να βάλουν σε μια σειρά όπως αυτοί ήθελαν τους επιβάτες.. ε α’ι στο διάολο πια!!!!!! Το αεροπλάνο γεμάτο, διακρίνω τις γνωστές φάτσες από τη χθεσινή πτήση και από το ξενοδοχείο .. Πέφτω ξερή στο κάθισμα και μάλλον με πήρε ο ύπνος αφου ξύπνησα στις 2,30 νοιώθοντας ξεκούραστη.. Τελικά όλες αυτές τις ημέρες με τις τόσο δύσκολες, πολύωρες διαδρομές τούτη εδώ η πτήση μου φαίνεται παιχνιδάκι! Μας σερβίρουν πρωινό και απολαμβάνω το τελευταίο νόστιμο κομμάτι παπάγιας.., όσο για τον υπέροχο ανανά ? πάντα θα τον θυμάμαι με λατρεία!!!!
Στη Μαδρίτη δεν βρήκαμε δυσκολία στο να πληρωθούμε τα 800 δολάρια αλλά φάγαμε ένα σκέτο ΝΟΟΟΟΟ, όταν τους είπαμε ότι χάνουμε τη πτήση για Χανιά και αφού δεν ευθυνόμαστε εμείς , πρέπει να μας αποζημιώσουν για εισιτήριο και ξενοδοχείο…
Απολαμβάνω ένα γευστικότατο εσπρέσο πριν μπω στα μαγαζιά του αεροδρομίου για τα τελευταία ψώνια.. Σε 2 ωρίτσες φεύγω για Αθήνα πράγμα που με φέρνει όλο και πιο κοντά στις παλιές συνήθειες… Η τελευταία νύχτα την αφιερώνω ας πούμε στη χλιδή, έτσι να πιάσουν τόπο τα 800 δολ. Κλείνω δωμάτιο στο Sofitel και χώνομαι στη μπανιέρα με τα αρωματικά αφρόλουτρα και στα μαλακά στρωσίδια!! ..Αύριο πρέπει να είμαι ξεκούραστη…., μια σιγμοειδεκτομη με περιμένει ..τα άλλα έπονται..
Αν και σας κούρασα πρώτα από τη καθυστέρηση και μετά από τη πολυλογία επιτέλους γράφω το…. Τέλος….

 

[KIKI]

πολυ ωραία ιστορία !!
μπραβο λουλου και σε ευχαριστω ......

 

[_antonis_]

Να σαι καλά!
Δύσκολο το τέλος, αλλά τι να γίνει, κάθε ταξίδι έχει και τα απρόοπτά του. Εγώ είμαι πάντα προετοιμασμένος για αυτά...

 

[deka]

Ευχαριστούμε Lullu για την ωραία ιστορία! Και εις άλλα με υγεία!

 

[Defkalion]

Η ιστορία μεταφέρθηκε στις ολοκληρωμένες