Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[deka]

Εξαιρετική αφήγηση... και οι φωτογραφίες βέβαια δεν πάνε πίσω!

 

[LULLU]

Βρήκα τους άλλους που είχαν βγει ενωρίτερα για καφέ και ψώνια. Είχαν μπει στο γωνιακό μαγαζί λίγο πιο κάτω από το ξενοδοχείο και είχαν αρχίσει να κατεβάζουν όλο το εμπόρευμα . Η ιδιοκτήτρια αρχικά προσπάθησε να ελέγξει την κατάσταση , αλλά όταν διαπίστωσε πως οι πελάτες είναι καλοπληρωτές , πήγε σε μια γωνιά και τους άφησε να κάνουν ότι ήθελαν χαμογελώντας βλέποντας το εμπόρευμα να λιγοστεύει.. Οι αθεόφοβοι δεν είχαν τελειωμό παρά μόνο όταν έσκασαν 1000 ευρώ αποφάσισαν ότι ήταν ώρα για καφέ..
Εγώ με ένα σάλι τυλιγμένη προσπαθούσα να συνέλθω από το τσουχτερό βραδινό αεράκι .. Περιπλανηθήκαμε σε αυτά τα πλακόστρωτα στενά, μαγευτήκαμε από τη μουσική που ερχόταν από τα μπαρ , μεθύσαμε από τη μυρωδιά των λουλουδιών που χύνονταν από τα μπαλκόνια και τις αυλές .
-Μωρέ δεν γίνεται να μείνουμε 2-3 μέρες ακόμη? Ρωτά η παρέα.. που ήθελε να συντομέψει όσο δυνατόν περισσότερο το χρόνο στη Ονδούρα αγωνιώντας πως οι 3 μέρες διαθέσιμες για Αντίγκουα δεν ήταν αρκετές..
-Εσείς σκοτωθήκατε να φύγετε αμέσως μετά τη ξενάγηση και τώρα αλλάζετε τροπάριο? Δεν έχει άλλα ψώνια εντάξει?
Η ζεστή πεντανόστιμη σοκολάτα με κράτη σε ζεστή μέχρι να διαβώ το σκαλοπάτι του ξενοδοχείου ‘’Hotel Marina Copan’’… και να βρεθώ αγκαλιά με το ημερολόγιο μου.. Γράφω –γράφω , εξορκίζω δαίμονες και εφιάλτες, προσπαθώ να οχυρωθώ.. προσπαθώ να με ξαναβρώ… μέχρι που σκέψεις θολές εμφανίζονται πάλι.. Βρε αϊ συχτιρι…. Παίρνω το μπουφάν και όξω… στο δροσερό –καθαρό αέρα …αέρα!
Παρέα με το Νώντα σχεδιάζομε τη νυχτερινή διασκέδαση..
-Πάμε πλατεία?
-Και δεν πάμε?
Όσο πλησιάζουμε πλατεία, φτάνει στα αυτιά μας μια χαλαρή σαγηνευτική μουσική . Κάτω από μια τέντα ένας πλανόδιος άφραγκος μάλλον αλλά ταλαντούχος μουσικός δίνει solo μουσική πρεφορμερς γύρω από ένα κοινό συνεπαρμένο, εκστασιασμένο.. ..
Τα κόκκινα φώτα μας οδηγούν στο ΄΄ Red Frog’’ ένα μπαρ-ταράτσα με καλή μουσική και ποτό. Ο δίμετρος λευκός ευρωπαίος μα ς φέρνει 2 margaritas παγωμένες που νομίζω πως θα χάσω τα δόντια μου στη πρώτη δοκιμή…. Να τελικά που μπορεί να βγει αληθινό το όνειρο..!!!
Οι θαμώνες του μπαρ διαφόρων ηλικιών και φυλών…. όλοι οι καλοί χωρούν παντού.. τελικά.. Στο τοίχο απέναντι είναι κρεμασμένος ο παγκόσμιος χάρτης και πάνω του καρφωμένες πινέζες τόσες, όσοι οι θαμώνες που έχουν περάσει και μαρκάρει τη χώρα προέλευσης τους.. Καρφώσαμε και εμείς τα Χανιά και είδαμε πως και η Αθήνα έχει τη καρφίτσα πάνω της..
Πάλι ξύπνημα στις 6 ,( σιγά μην και αλλάξει η συνηθεια) και βόλτα για φωτογραφικό σαφάρι στους άδειους δρόμους του χωριού.
Καθώς το φώς σχίζει τα σκοτάδια του ουρανού αρχίζει να ξυπνά το χωριό σιγά- σιγά και οι άνδρες με τα παράξενα καπέλα κάνουν την εμφάνιση τους στο δρόμο ξεκινώντας για δουλειά..
Φύγαμε για τον αρχαιολογικό χώρο στις 8 και σήμερα θα έχουμε για ξεναγό ένα ντόπιο, ο Gustavo θα ξεκουραστεί , να ανακτήσει πάλι τις δυνάμεις και ίσως τις παραξενιές του…
Με το που περνάς τη είσοδο και το εκδοτήριο εισιτηρίων υπάρχει μια μικρή exhibition που σε ενημερώνει για τις ανασκαφές και το χώρο. Παραδίπλα μια καφετέρια και ακόμη πιο κει τι άλλο παρά ένα μαγαζάκι με σουβενιρ,,,

 

[LULLU]

.. το μπαρ red frong
Κοπαν..
hotel Marina Copan

 

[LULLU]

Copan .. αρχαιολογικός χώρος ,ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς σύμφωνα με τη λίστα της Unesco .. και όχι άδικα!!!
Από αρχαιολογικά κεραμικά ευρήματα έχει αποδειχτεί ότι η κοιλάδα Copan είχε κατοικηθεί από το 1200 πχ και ίσως ακόμη ενωρίτερα. Αναδείχτηκε στην πιο ισχυρή πόλη Μάγια με τεράστια δύναμη στη περιφέρεια αυτή, αν και το 738 ηττήθηκε από τους γείτονες Quiriguaοι οποίοι συνέλαβαν το βασιλια τους ονόματι ( δύσκολο και στη γραφή και στην ανάγνωση) UaxaclajuunUbaah και τον αποκεφάλισαν . Και δεν ήταν ο μόνος βασιλιάς που κατέληξε δολοφονημένος, την ίδια τύχη είχε και ο Rabbit που έπεσε στα χέρια των Μάγια του Caracol και φυσικά και εκείνοι που έπεσαν στα χέρια των υπηκόων , απλών πολιτών όταν ξύπνησαν και αντιλήφτηκαν πως ο άρχοντας- βασιλιάς δεν είναι θεός, δεν είναι τίμιος και πολύ περισσότερο δίκαιος επαναστάτησαν και χύθηκε πάρα πολύ αίμα μέχρι τον αφανισμού του πολιτισμού αυτού..
Παρά λοιπόν την ήττα που υπέστησαν δεν το έβαλαν κάτω και άρχισαν να κτίζουν τις πιο όμορφες δομές και βασιλικάκτήρια που σήμερα θαυμάζονται από όλο τον κόσμο . Μπορεί η πόλη να γέμισε μνημεία και ανάκτορα, όμως ο πληθυσμός της άρχισε να μειώνεται σημαντικά κατά τον 8 και 9 αιώνα και μέχρι τη άφιξη των Ισπανών το 16 αιώνα η πόλη είχε εντελώς εγκαταλειφτεί και μόνο στα διπλά χωριά υπήρχαν σημεία ζωής.. όπου αργότερα και αυτοί οι λιγοστοί αγρότες εγκατέλειψαν τα χωριά τους και όλη η κοιλάδα παραδόθηκε στα χέρια( η καλύτερα στις ρίζες και φύλλα) της ζούγκλας που έθαψε και διατήρησε τα μνημεία καλά στο κόρφο της μέχρι το 1576 που πάτησε το πόδι του εδώ ο Diego Garcia de Palacios. Πέρασαν αρκετά χρόνια , μέχρι την άφιξη του Juan Galindo που χαρτογράφησε τη περιοχή και τα μνημεία και παρέδωσε το πρώτο χάρτη στους αμερικανούς L Stephens και Frederick Catherwood οι οποίοι και έκαναν γνωστή τη πόλη σε όλο πια τον κόσμο. …
Στα 400 μέτρα λοιπόν από την κεντρική είσοδο και ακολουθώντας ένα καλοδιατηρημένο μονοπάτι φτάνεις στα κτήρια του Principalgroup . Εδώ θα δούμε πάλι κολώνες, τάφους
και ναούς γύρω από μια κεντρική πλατεία, (greatplaza). Στη κεντρική πλατεία δεσπόζει ανάμεσα σε πολλές στήλες, η μεγαλύτερη στήλη ( stelae) που χρονολογείται από το 613 έως το 738 ADαφιερωμένη το βασιλιά Rabbit που όπως είπαμε είχε άδοξο τέλος στο Caracol..
Όπου και να στρέψεις το βλέμμα συναντάς τις στήλες διακοσμημένες με στοιχεία από τη ζωή των Μάγια, από τις θρησκευτικές και βασιλικές τελετές.. Σε ορισμένες στήλες φαίνεται ακόμη και η κόκκινη βαφή που οι μάγια συνήθιζαν να χρησιμοποιούν..
Νότια της κεντρικής πλατείας υψώνεται το πιο φημισμένο μνημείο. Είναι μια ιερογλυφική μαρμάρινη σκάλα με 63 σκαλοπάτια που πάνω της είναι χαραγμένη όλη η ζωή και κουλτούρα Μάγια και που χαρακτηρίζεται ως πέτρινη βιβλιοθήκη. Η παράξενη οροφή που σκεπάζει σήμερα το μνημείο αφαιρει ομορφιά αλλά παρέχει προστασία .. Στη βάση της σκάλας αυτής βρίσκεται η στήλη αφιερωμένη στο βασιλιά SmokeShell στον οποίο οφείλεται το μνημείο αυτό…
Πίσω από τη βιβλιοθήκη ένα τούνελ μας οδηγεί στο τάφο του γιου του βασιλιά SmokeImix που ανακαλύφτηκε το 1989.. Το δε 1999 οι αρχαιολόγοι παρέδωσαν στο κοινό δύο τούνελ που οδηγούν σε μνημεία που βρίσκονται θαμμένα κάτω από τη γη. Το ένα ονομάζεται τούνελ της Rosalila που οδηγεί στον ομώνυμο ναό και επειδή είναι πολύ στενό, μόνο λίγοι επισκέπτες μπαίνουν κάθε φορά, για να δουν το ναό πίσω από ένα χοντρό διαχωριστικό τζαμένιο τοίχο.. Τα 15 δολάρια που πληρώσαμε για είσοδο δεν μας φάνηκαν και λίγα αλλά ικανοποιηθήκαμε με τη επίσκεψη στα σωθικά της γης , περνώντας μέσα από στενούς διαδρόμους, δωμάτια, σάουνες που θυμίζουν τις πόλεις των τρωγλοδυτών της Καππαδοκίας…
Βγαίνουμε στο φώς της ημέρας … Και ετουτη εδώ η όπως όλες των Μάγια , έχουν Ακρόπολη, Νεκρόπολη χώρους εκδηλώσεων και αγώνων.. Ένας χαρακτηριστικός αγώνας είναι ο Pelotta που εδώ ο νικητής σαν έπαθλο αποκεφαλίζεται! ναι αποκεφαλίζεται..
Και να πως παίζεται ο αγώνας.. Παίζεται από δυό ομάδες από 5 παίκτες κάθε μια και μια μπάλα που την χτυπούν αποκλειστικά με γοφό , γόνατο και ώμο, χωρίς να χρησιμοποιούν χέρια, κεφάλι ‘η πόδια. .Σίγουρα ο Πελέ και Πλατινί δεν θα έκαναν καριέρα στο άθλημα αυτό.. Αυτός που θα νικήσει θυσιάζεται στο βωμό των θεών.. Μα θα πείτε γιατί αγωνίζονται αφού γνωρίζουν το τελος?
Γιατί πρώτον τους έχουν φλομώσει και πείσει, πως ο νικητής θα πάει στο παράδεισο περιτριγυρισμένος από δεκάδες παρθένες πανέμορφες γυναίκες οπότε οδηγούνται στη σφαγή ικανοποιημένοι και ευτυχείς και δεύτερον (μάλλον) όλοι οι συμμετέχοντες πιστεύουν πως δεν θα είναι νικητές αφού όλο και κάποιο φάουλ θα κάνουν και θα αποχωρήσουν από το αγώνα με τιμωρία που δεν γνωρίζω αλλά πάντως φεύγουν ζωντανοί.. Υπάρχει και μια Τρίτη εκδοχή που δεν αναφέρεται αλλά για μένα είναι και η πιο πειστική και είναι αυτή του αναγκασμού.. Οι άρχοντες αναγκάζουν –επιβάλουν να συμμετέχουν στο αγώνα αυτό, και ποιός δεν υπακούει στο βασιλικό νόμο?
Η ξενάγηση μας στο Copan συμπληρώθηκε με τη επίσκεψη στο καινούργιο επιβλητικό μουσείο . Η είσοδος είναι το στόμα φιδιού . Μέσα στο μουσείο αναδύεται όλη η ιστορία των Μάγια μέσα από τα πιστά αντίγραφα ναών, πυραμίδων και ανακτόρων… Αφήνουμε πίσω μας το αρχαιολογικό χώρο με τελευταία εικόνα τους δεκάδες πολύχρωμους παπαγάλους να χαριεντίζονται πάνω στα κλαδιά.. επόμενος σταθμός η Antigua..!

 

[LULLU]

Copan
το τουνελ Ροσαλίλας
η πετρινη βιβλιοθηκη
οι παπαγαλοι..

 

[LULLU]

O δρόμος για την Antigua είναι υπό κατασκευή , με πολύ κίνηση αλλά και με πάρα πολλές στροφές που προκαλεί πονοκέφαλο και ναυτία.. όλοι μέσα στο αυτοκίνητο ζαλισμένοι σαν κοτόπουλα δεν έχουμε όρεξη για αστεία και πειράγματα.
-Έχεις Imodium να μου δώσεις ? ρωτά η Μαριέττα..
-Και το ρωτάς? Φυσικά και έχω, να πάρε.. και δίνω στη Μαριέττα τα φάρμακα . Δεν ρώτησα φυσικά γιατί τα ήθελε πιστεύοντας ότι γνώριζε , εξ άλλου ποιος δεν ξέρει τα Imodium..
-Εσύ τι παίρνεις? με ρωτά βλέποντας να παίρνω κάτι καπσουλιτσες με μπλε και κόκκινες μπαλίτσες
-Έχω ναυτία και παίρνω vertigo-vomex.
- Εμένα γιατί μου έδωσες Imodium?
-Εσυ τα ζήτησες και δεν μου είπες γιατί τα χρειάζεσαι!!!! Τουλάχιστον η μια από τις δυό τρύπες έκλεισε!!!!
Πήραν χαμπάρι και οι άλλοι πως η Μαριέττα θεράπευε τη ναυτία με αντιδιαροικά φάρμακα και έγινε σεισμός μέσα στο αυτοκίνητο από τα γέλια.. Τουλάχιστον ξεχάσαμε για λίγο τα προβλήματα μας…
Έξι ώρες χρειάστηκαν ( σημαδιακό εδώ όλα μέσα σε 6ωρα δίνονται) να φτάσουμε Guatemala city. Η πρώτη ματιά μας γεμίζει ανησυχία με το που βλέπουμε τις σιδεριές και τα κάγκελα στα πορτοπαράθυρα των σπιτιών, τα μαγαζιά ανοικτα αλλά με ρολά κατεβασμένα αφήνοντας μόνο μια μικρή τρύπα για συναλλαγή. Στη είσοδο των περισσότερων καταστημάτων υπάρχουν ένστολοι και ένοπλοι φυσικά φρουροί.. Είμαστε κουρασμένοι για να κάνουμε στάση στη πόλη και φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για Αντίγκουα που απέχει 45 χιλιόμετρα από τη πρωτεύουσα..
Νυχτώνει όταν μπαίνουμε σε αυτή την κουκλίστικη πόλη των 40000 κατοίκων, που μας μάγεψε. Γύρω μας χαμηλά πολύχρωμα κτήρια, πλακόστρωτοι δρόμοι εκκλησίες, μπαρ, εστιατόρια και ένα στόλο νέων και πανάκριβων αυτοκινήτων από τζαγκουαρ, μερσεντές και τζιπ να κυκλοφορούν. Άλλος κόσμος εδώ με τέτοια χλιδή και άνεση νομίζω πως είμαι σε άλλη χώρα.. Διαλέξαμε με άνεση ένα εστιατόριο (γιατί όλα εδώ είναι καλά ) και αφήσαμε τους εαυτούς μας να απολαυσουν τοπική κουζίνα και καλό κρασί σε μια τιμή των 500 κετσαλ που μας φάνηκε αρκετά καλή..
Η βόλτα στη πλατεία μας αποκαλύπτει τους άστεγους της πόλης που προσπαθούν άλλοι να κοιμηθούν σε χαρτοκουτες τυλιγμένοι με τα πολύχρωμα στρωσίδια. Όσοι είναι εφοδιασμένοι με σκηνές και στρώματα ανήκουν στην τάξη των εμπόρων λαϊκής αγοράς που γίνεται αύριο και έχουν έλθει από σήμερα για να καπαρώσουν το καλύτερο πόστο… Η μουσική από τα ανοικτά μπαρ πλημυρίζει το αέρα και ο νεαρόκοσμος λικνίζεται στο ρυθμό της μακαρένας, salsa μέσα και έξω από τα μπαρ… Κοιτώ και προσπαθώ να θυμηθώ τα βήματα του χορού που υποτίθεται πως διδάχτηκα τον χρόνο που πέρασε.. Πως λέμε πχ αεροπλάνο και χελώνα? Καμία σχέση, μα καμία σχέση, λες να φταίει πως δεν εξασκήθηκα αρκετά? Λες να φταίει η σωματική διάπλαση? Πάντως ότι και να φταίει είναι εις βάρος μου, δεν παιδί μου δεννννννν είπαμε!
Ψιλοβρέχει και εμείς κουκουλωνόμαστε στα χοντρά μπουφάν μας , στα κασκόλ και τα γάντια και αντιλαμβανόμαστε πως μας λείπει η κούπα με τη ζεστή μαλοτιρα την ίδια ώρα που οι κοπελίτσες με πολύ καυτά μίνι και κοντά μπλουζάκια περνούν πέρα δωθε..
- Τι κτύπημα κάτω από τη μέση είναι αυτό καλέ? Τι χαστούκια απανωτά είναι τούτα? Άντε υποχώρηση πίσω για ύπνο γέροι άνθρωποι!!!
Στη posada Dona Angelina δεν υπάρχει δωμάτιο και 4 από εμάς μας μεταφέρουν δίπλα σε μια βίλα με εσωτερική αυλή που στη μια πλευρά βρίσκεται το διαμέρισμα μας, μια μεζονέτα ..απίστευτα ζεστή και όμορφη.. Πέσαμε για υπνο ..αυριο μια άλλη μερα ξημερωνει παρεα δυστυχως με το Gustavo!!!!:xmas_lol:

 

[LULLU]

… .. Μόνο το πρωί πηγαίνοντας για πρωινό στο άλλο κτήριο είδα πως ετουτη η μικρή πόλη φωλιάζει στη αγκαλιά 3 ηφαίστειων που στέκονται πολύ κοντά μας σχεδόν απειλώντας μας μιας και καπνός βγαίνει από τη κορυφή ..
Ακουστήκαμε πάλι πρωί-πρωί στη τραπεζαρία , αφήσαμε και εδώ ενωρίς το στίγμα μας ..
-έτσι εμείς οι Έλληνες..ζωντανοι .άνθρωποι λένε τα κορίτσια..
Ώρα να φύγουμε για Chichicastenango που απέχει μόλις 2,1/2 ώρες από Antigua για να δούμε το πιο φανταχτερό παζάρι της περιοχής.. Και σιγά δηλαδή που θα κάναμε μόνο δυόμισι ώρες, αισθανθήκαμε πως οι μάγια ακόμη δεν μας έδωσαν τις ευλογίες τους και μείναμε καθηλωμένοι για μια ώρα σε ένα σημείο όπου εκτελούνται οδικά έργα, από χρόνια λέει, που δεν έχουν τελειωμό..( του αγίου ατελείωτου!!!!!) Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο να ξεμουδιάσουμε περπατώντας πάνω- κάτω όταν σκάνε μύτη δεκάδες μικρόσωμες μικροπωλήτριες ,( η χαρά της Όλγας και Νωντα) ντυμένες με τις χαρακτηριστικές φορεσιές με πλουμιστό μπούστο κεντημένο σταυροβελονιά και ριγέ φούστα με οριζόντιες ρίγες που αλήθεια είναι θέλουν αδύνατο σώμα( κορμάρα Κουλιανού ας πούμε) αλλιώς σε κάνουν μπαούλο και ετουτες εδώ μπαούλα είναι δυστυχώς ., διότι προσόντα γιοκ…, όχι βέβαια πως το ανδρικό φύλο είναι καλύτερο, ούτε αυτοί βλέπονται αλλά θα αφήσουμε την περιγραφή για άλλη φορά..
Στην αρχή λοιπόν χαμογελάς κουνώντας αρνητικά το κεφάλι στο αγοραστικό κάλεσμα των πωλητριών, μετά αναγκάζεσαι να επαναλάβεις αρκετές φορές , nothanks, μέχρι που σου έρχεται να ουρλιάζεις ΝΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ σε κάθε συνεχές επαναλαμβανόμενο TAKE-TAKE που λένε εκείνες, μέχρι που υποθέτεις , πως ίσως να μην γνωρίζουν όχι μόνο τι θα πει το, nothanks, αλλά ούτε το take–take…. Αλλά βλέποντας τις άλλες να παζαρεύουν τόσο ενθαρρύνονται θα μας μεταπείσουν και εμάς και όλο κατ απάνω μας πέφτουν… Επιτέλους ξεκολλάμε, ο οδηγός κορνάρει μπας και μαζευτούν οι άλλοι από τις αγορές και επιτέλους φεύγουμε.. Μπαίνουμε σε ένα κατσικόδρομο στη κυριολεξία, πέτρες, λακκούβες και σκόνη που πάει σύννεφο πέρα από τα πάρα πολλά αυτοκίνητα που αναγκάζεσαι να παραμερίσεις γιατί δεν χωρανε να περάσουν δίπλα –δίπλα..
Καθυστερούσαμε τόσο που είχαμε πειστεί πως το παζάρι θα είχε τελειώσει και εμείς μόνο από φωτογραφίες θα το βλέπαμε.. Αλλά ευτυχώς αυτή τη φορά αν και φτάσαμε αργά,( ήρθε ευλογία να πω?) βρήκαμε το παζάρι να ζει το αποκορύφωμα του..
Δυο φορές την εβδομάδα στη κεντρική πλατεία, έξω από την εκκλησία SanTomas και γύρω από στους πλαγίους και κεντρικούς δρόμους διεξάγεται το περίφημο αυτό παζάρι.
Και τι δεν πουλιέται σε αυτό το παζάρι!! Και του πουλιού το γάλα….
Το κλειστό γήπεδο μπάσκετ μετατρέπεται σε αγορά λαχανικών και λουλουδιών . Τα σκαλοπάτια μας οδηγούν στο πάνω όροφο κάτι σαν κλειστή εξέδρα από όπου έχουμε μια πανοραμική θέα των όσων διαδραματίζονται κάτω.., η εικόνα που αντίκρισα , τα καλοστημένα σε κιβώτια φρούτα , τα λουλούδια που η μυρωδιά τους φτάνει μέχρι πάνω, τα κόκκινα μαντήλια και καπέλα που σκεπάζουν τα ηλιοκαμένα πρόσωπα, συνθέτουν ένα πολύχρωμο πίνακα που με μάγεψε τόσο, που τις επόμενες μέρες αναζητούσα επίμονα σε κάθε γωνιά και ατελιέ ( που υπάρχουν δεκάδες, πολλοί οι ζωγράφοι εδώ) ένα πίνακα που να αναπαριστά αυτή τη καθημερνή ζωή…..( και που σημερα καλύπτει το ενα τοιχο του σαλονιου μου)...
Στους δυο παραλλήλους κεντρικούς δρόμους και στους δεκάδες καθετους ξεκινώντας απο τα σκαλια της εκκλησίας απλώνεται το άλλο παζάρι.. Κρεμασμένα υφάματα σε απίθανους συνδιασμούς χρωματων και σχεδίων,, ρούχα, καπέλα, μάσκες, ξυλόγλυπτα, ειδη παραδοσιακής τέχνης και δεκάδες εκατοντάδες για να μην πω χιλιαδες κόσμος να τριγυρνα αναμεσα στα μαγαζάκια και σοκάκια.. Ενα βουητό συνεχόμενο σαν μέλισσες που ψαχνουν πεινασμένες και απλελπισμενες γυρη ΄ψαχνουμε και εμεις να γεμίσουμε με εικονες τη μνημη μας και τις καρτες των μηχανών....
Στα σκαλια της εκκλησίας δωσαμε πιστο και απαράβατο όρκο συνάντησης στο ξενοδοχείο Tomas στις 3 ακριβως ετσι για να προγραματισουν οι άλλοι τα ψώνια τους....
Κάλλους εβγαλαν τα πόδια μου στο πανω -κατω και γυρω -γυρω απο το μαγαζί με τις μάσκες και καθε φορα που το προσπερνω χωρίς να ενδώσω φουσκώνω απο περηφανεια, διότι γνωστη η αδυναμία μου στις μάσκες που τωρα πια δεν χωρουν πουθενα στο σπιτι.... Κέρασα τον ευατό μου ενα πιάτο φρέσκα φρούτα, ( ετσι μπραβο μου !!!!!) και περίμενα να παέι 3 η ώρα...
Το hotel Tomas όπως ολα τα αποικιοκρατικά κτηρια με εσωτερική αυλή και περιποιημένους κήπους αλλα με 10 ενοχλητικότατους παπαγάλους... Στο μπανιο (το πρώτο που ψαχνω να βρω που πέφτει , οπου και να παω!) υπάρχει μια ουρα απιστευτη...τι διάολο όλοι οι τουριστες εδω θα ελθον για την αναγκη τους? εεεε ναι ακριβώς ...όλοι οι τουρίστες... .. Με τα 5 κετσαλες, τόσο τιμαται το κατουρημα εδω, στη παλαμη περιμενω ανυπόμονα τη σειρα μου.....
Στο κήπο, οι σερβιτόροι με παντελονακια τύπου βράκας ως το γόνατο , με μια φαρδιά ζώνη χιλιοκεντημένη να κρέμεται στον ενα γοφό και οι σαγιονάρες να κλεινουν όλο αυτο το ενδυματολογικό στύλ που θα ζηλευε ακόμη και ο Γαβαλάς( προ πτωχευσης μάλλον για να τα περιλάβει στη κολεξιον του) μας σερβιρουν κατι ξεροτηγανισμενες πατατες σε μπολικο λαδι και ενα καφε που μας τονωσε καπως πριν παρουμε το δρομο για Atitlan...

 

[LULLU]

..chichicalstenango..
η αγορα στο γηπεδο μπασκετ..
το παζαρι

 

[LULLU]

.. Πήραμε πάλι το δρόμο ίσια πίσω με τη διαφορά πως δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα αυτή τη φορά.. Έχω χρόνο να παρατηρήσω τα χωράφια με τις καλλιέργειες πολλών ειδών καλαμποκιού που εμείς γνωρίζουμε μόνο το κλασικό( ας το ονομάσω έτσι) αυτό το κίτρινο, αλλά υπάρχουν και τα μαύρα, κόκκινα, κίτρινα και μπορντό..,( χρώμα και μέγεθος εξαρτάται από τη θερμοκρασία) , τις καλλιέργειες φράουλας, καρπουζιού και λαχανικών. Μετά από μιάμιση ώρα, περίπου κατηφορίζουμε στο χωριό Pena χτισμένο δίπλα, για την ακρίβεια πάνω στη λίμνη Atitlan.. Ένα τουριστικό χωριό με πολύ χρώμα, πολλά μαγαζιά όσα μπορούν να χωρέσουν στους 2 παραλλήλους κεντρικούς δρόμους του χωριού. Οι άλλες χύνονται στα ψώνια, εγώ , η Όλγα και ο Νωντας σύρνομε τα βήματα και κορμιά μας από το ένα καφέ στο ’άλλο μέχρι να πιούμε ένα καλό καφέ.. Στο τέλος βάζουμε να μπει πρώτα ο Νωντας να δει, να πάρει μάτι και να ελέγξει τη καφετιέρα και τη μάρκα μιας και γνωρίζει το αντικείμενο αφού είναι χρόνια στη πιάτσα καφέ στο Κουμ-Καπι, και όταν μας πει ότι η μηχανή είναι καλή μπουκάρουμε μέσα.. Και αν έχεις τύχη να πετύχεις καλό καφέ δεν μπορείς να τον απολαυσεις αφού οι μικροπωλητές σε ακολουθούν παντού σαν σκιά, στέκονται από πάνω σου σαν μπάστακες η σαν ξωτικά και αισθάνεσαι τη ζεστασιά που βγαίνει από τη ανάσα τους… Πώς να το παίξεις τώρα αδιάφορος η αυστηρός γίνεται? Γίνεται
Άρχισε να πέφτει κρύο και τσουχτερό θα έλεγα και λες και δόθηκε σύνθημα και παρασύνθημα και μέσα σε λίγα λεπτά άδειασαν δρόμοι και πεζοδρόμια από πωλητές και εμπορεύματα και δειλά δειλά κάνουν την εμφάνιση τους τα φωτάκια ( σαν των Χριστουγέννων) επιδεικνύοντας τη είσοδο των εστιατορίων..
Τα φωτάκια που ακολουθήσαμε μας έφεραν στο εστιατόριο Casablanka που τιμά το όνομα του με τους κρεμασμένους στους τοίχους αφίσες του ομώνυμου έργου.. Και εδώ, όχι πως περίμενα να γαργαλίσει τη μύτη μου η έντονη μυρωδιά του ομώνυμου λουλουδιού αλλά και τόση σκορδίλα πια έλεος!! Αυτή τη φορά αντί να λουφάξω ήσυχη και νηστική σε μια γωνιά, επέστρεψα το πιάτο μου και ζήτησα χωρίς σος σκόρδου. .εε ααμ πια.. όποιος ντρέπεται κακά ζει η μένει νηστικός.. Κατέβασα την ανούσια μπύρα μου και τη μισή του Νωντα που μόλις θυμήθηκε πως πρέπει να πάρει αντιφλεγμονώδη για ένα πόνο στο γοφό που τον ταλαιπωρεί όλη μέρα.. Παρότι το μυαλό λίγο θολωμένο, ο ύπνος ήταν ελάχιστος και εφιαλτικός. Δεκάδες σκυλιά έδιναν μια σκυλοχωροδία απίστευτης έντασης να σχίζει το σκοτάδι, φωνές ποδοβολητά, καλά να πάθω, ήθελα παράθυρο με θέα στο δρόμο, άσε δε που τα κουνούπια μεγέθους περιστεριού με είχαν κάνει σουρωτήρι. .Ντύθηκα, πετάγομαι έξω για βόλτα, που θα πάει θα ξημερώσει. Και που να πας μόνη και έρημη στις 2 ακριβώς το πρωί? Θα σε κατασπαράξουν τα σκυλιά .. πίσω!!! στο μαρτυρικό δωμάτιο για να συνεχίσω μια εφιαλτική νύχτα με μόνη συντροφιά το ρυθμικό ροχαλητό των κορασίδων!!! Τα νεύρα μου! Τα χάπια μου!!!! Α ναι τα χάπια που δεν είναι άλλος παρά ..ένας δυνατός φραπέ που τον ρουφώ ηχηρά μπας και ξυπνήσουν οι άλλες αλλά μπαααααααααααα!!
Επιτέλους ξημέρωσε ..Το πρωινό κρύο σε περονιάζει, φτάνει ως το κόκαλο , είναι η πρώτη φορά που το νιώθουμε τόσο έντονα και ο λαιμός μου άρχισε να δείχνει τα πρώτα σημάδια..
Για πρωινό πήγαμε στο γωνιακό μαγαζί που μόλις τώρα τοποθετούσαν τα τραπέζια και καρέκλες… Το μόνο που τρωγόταν ήταν ο ανανάς που εξαφανίστηκε αμέσως από το πιάτο μου ενώ ο καφές με γεύση απαίσια και μυρωδιά ανύπαρκτη…..
Κατεβήκαμε στη λίμνη… Μια βάρκα μας περιμένει στη προβλήτα και αρχίζει η επιβίβαση. Σε λιγότερο από 20 λεπτά η βάρκα διασχίζει τα καταγάλανα ήρεμα νερά της λίμνης. .που δεν είναι άλλη παρά η καλντέρα ( που έχει πάθει καθίζηση ) των 3 ηφαιστείων που την περιβάλουν.. Ενεργών ηφαιστείων παρακαλώ… .. τώρα το να νιώθεις πως ο πισινός σου μπορεί να καεί από μια πιθανή έκρηξη( φτου στο κόρφο μας δηλαδή) είναι μια περίεργη αίσθηση.. Εμπιστευόμαστε όχι τη τύχη μας γιατί είμαστε καντέμηδες σαν το πατριώτη μας , αλλά το γεγονός πως αν υπήρχε πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο οι επιστήμονες ( που μπορεί να υπάρχουν .. αλήθεια υπάρχουν?) και οι αρχές(!!!!!!!!) θα εμπόδιζαν τη τουριστική ατραξιόν στη περιοχή.. Ησυχάσαμε τώρα και η μόνη έννοια μας ήταν πως θα αποκτούσαμε τη καλύτερη φωτιζόμενη εικόνα το επιβλητικού τοπίου..
Η λίμνη λοιπόν φτάνει τα 320 μέτρα βάθος , καλύπτει μια επιφάνεια 128 sq KM και γύρω γύρω είναι περιτριγυρισμένη από κατάφυτους πράσινους λόφους με χτισμένα χωριά που μοιάζουν να σκαρφαλώνουν στις πλαγιές.. Τα τρία ισχυρά ηφαίστεια που προς το παρόν και ευτυχώς κοιμούνται, ακούουν στα ονόματα Toliman 3158 m, Atitlan 3537 m, που έδωσε και το όνομα στη λίμνη και το San Pedro 3020m..
Οι κάτοικοι ζουν από τη αλιεία, τη γεωργία καλλιεργώντας κρεμμύδια και καλαμπόκι. Τώρα ο τουρισμός έχει πάρει το πάνω χέρι και όλοι μικροί μεγάλοι άνδρες και γυναίκες ασχολούνται με το προϊόν αυτό ..Όπου και να σταθείς όπου και να στρέψεις τη ματιά θα δεις υφαντουργεία, υφάντριες και πωλητές.. Όσοι δεν υφαίνουν, γνέφουν και όσοι δεν γνέφουν, μαγειρεύουν, κάποιοι πρέπει να ταΐσουν τους επισκέπτες του τόπου…. Όλα δίνουν την αίσθηση της επιτυχημένης κοινωνικής συνύπαρξης, συνεργασίας συνυπευθυνότητας σε ένα τέλειο παραμυθένιο τοπίο…
Πρώτη στάση το χωριό Santiago Atitlan.. Χαρωποί άνθρωποι μας περιμένουν με τα πολύχρωμα κεντίδια, υφαντά, σάλια , βραχιόλια και σε ακολουθούν βήμα –βήμα.. Δεν πειράζει αν χαθώ θα με βοηθήσουν. .σίγουρα και δεν αφήνω να επηρεαστώ από τις οδηγίες του τουριστικού οδηγού που αναφέρει κλοπές, βιασμούς ακόμη και δολοφονίες στα μονοπάτια των Highlands..
Μέχρι να πεις κύμινο οι άλλοι έχουν εξαφανιστεί και μένω μόνη να ανηφορίσω το δρόμο που οδηγεί στη πλατεία του χωριού που δεν έφτασα ποτέ. Και γιατί? Αα όχι δεν με έκλεψαν και πολύ περισσότερο δεν με σκότωσαν αλλά βρέθηκε στο δρόμο μου ένα ατελιέ με ενδιαφέροντα θέματα ζωγραφικής και δεν έχασα χρόνο από το να παζαρέψω σκληρά, ( έτσι νόμιζα τότε) το πίνακα των ονείρων μου.. Παραμάσχαλα λοιπόν το πίνακα και τρεχάτη προχωρώ προς παραλία γιατί έφαγα όλο το χρόνο στα παζάρια……
Δεύτερος σταθμός το San Antonio..Εδω ο ανηφορικός δρόμος μας οδηγεί στη πλατεία με τη κεντρική εκκλησία που στο περίγυρο της υπάρχει παζάρι . Οι γυναίκες ντυμένες με τις μπλε τοπικές ενδυμασίες τα παιδιά πουλούν και αγοράζουν προϊόντα.. Λίγο πιο κάτω μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα που μάλλον είναι το πολιτιστικό κέντρο του χωριού, με θέα τη λίμνη , υπάρχουν δεκάδες αργαλειοί και άλλα τόσα παιδιά υφάντρες.. Στο κλικ της μηχανής δείχνουν φανερά τον εκνευρισμό τους και την αντίδραση τους.. Δεν δέχονται να γίνουν στιγμιότυπα της δική μας περιέργειας ,της δική τους ( από εμας) διαφορετικότητας..
-Δεν πάνε σχολείο τα παιδιά?
-Βρίσκονται σε διακοπές λέει η υπεύθυνη και χαίρονται να βοηθούν τις οικογένειες τους όποτε δοθεί η ευκαιρία..
Δεν πίστεψα στα λεγόμενα της αλλά δεν ήθελα να προκαλέσω και διπλωματικό επεισόδιο.. Απλά τα χέρια αυτών των παιδιών δούλευαν με τέτοια ταχύτητα και δεξιοτεχνία που μόνο ένας τεχνίτης με καθημερινή εξάσκηση μπορεί να αποκτήσει.. ..ήταν και παραήταν έμπειροι.. όχι περιστασιακοί βοηθοί.. Πολλά υφαντά μου άρεσαν αλλά αρνήθηκα να αγοράσω βασιζόμενη στη πεποίθηση ότι είναι δημιουργίες παιδικής εργασίας… και δεν δίστασα να το εξηγήσω ούτε στο Gustavo, ούτε και στη κυρία που με πίεζε μέχρι να φτάσω κάτω στο λιμάνι..
Μπήκαμε στη βάρκα για να επιστρέψουμε Pana από όπου ένα λεωφορείο θα μας επέστρεφε στη αγκαλιά της πολυαγαπημένης πόλης… Antiguaaaaa!!

 

[LULLU]

Atitlan
San Antonio
Santiago
G
art galery

 

[isabelle]

LULLU σ' ευχαριστώ γι αυτό το ταξίδι, για όσα απλόχερα μας δίνεις αλλά και για όσα γίνεσαι η αφορμή να θυμηθώ.
Πόσο παραπλανητική αλήθεια η γαλήνη της λίμνης Ατιτλάν, σε τόσο ευθεία αντίθεση όχι μόνο με τα άναβράζοντα ηφαίστεια αλλά και με την τραγική ιστορία των γύρω χωριών Μάγια που αποδεκατίστηκαν συστηματικά και εν ψυχρώ από τα φασιστικά "τάγματα του θανάτου" (escuadrones de la muerte) κατά τη διάρκεια του εμφύλιου. Κάπου εκεί στο San Antonio, κουβεντιάζοντας με ανθρώπους που έζησαν όλη εκείνη τη φρίκη, άκουσα και την φράση που θα μου μείνει δια παντός χαραγμένη στη μνήμη: Αχ καημένη Γουατεμάλα, τόσο μακρυά από το θεό και τόσο κοντά στις ΗΠΑ...

 

[LULLU]

..ποσο δικιο έχεις ...
Τα ίδια πραγματα μπορει να δειχνουν διαφορετικα αναλογα με το ποιος κοιτάζει, ποιός τα ερευνει...αλλη η ματια του τουριστα, αλλη του ερευνητη δημοσιογραφου και αλλη του απλου επισκεπτη.....
Πανω εκει στη λίμνη διαβαζαμε τα κειμενα σας και μεσα στο λεωφορειο επισης και πολλες φορες ζηλευαμε που δεν ειχαμε τα ιδια στοιχεια και πηγες πληροφόρησης...