Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Μεξικό Μπελίζ Ονδούρα ταξιδι στη Κεντρικη Αμερικη.. μια.. Γουατεμαλα και απο εμενα

[LULLU]

..οι AIMS . To χαλασμενο ατοκινητο, το ξενοδοχειο το Κοπολα
και θεα απο Xunantunich

 

[LULLU]

.. τελικα σηκωθηκα στις 6 και αποφασισα να επισκεφτω το χωρο οπου φροντιζαν τα ιγκουανα , κατι σαν nursery και που βρίσκονταν στο χωρο του ξενοδοχειου.Η βροχη ειχε σταματήσει και εγω πηρα το δρομακι για τη πρωινη μου περιηγηση. Η επιγραφη ..only with the guide μου εκοψε τη φορα και τη ορεξη. Γυρισα πίσω , στη βεράντα συναντησα το Νωντα και βαλθικαμε να φωτογραφίζουμε καθε τι που πετά , που κινειτε απο δενδρο σε δενδρο. Ανυπολιγιστος αριθμος τουκανων, παπαγαλων και άλλων πτηνων.. Μας εκοψε λιγουρα, αλλα τζιφος για πρωινο...ειναι ενωρις μαμ..λενε..Ενωρις -ξενωρις πεινω σαν λυκος...αλλα ουδωλως συγκινηθηκαν , με βλεπουν και τροφαντουλα οποτε θεωρησαν οτι αντεχω!!
Παρολιγον να μεινουμε νηστικοί, τοσο αργησε το πρωινο, ισα που προλαβαμε να φυγουμε για τι αλλο? μα για μια ακομη αρχαια πολη των Μαγια τη Caracole που πηρε τη θεση στο εκδρομικο προγραμμα αντι της μπλε τρύπας...
Δεν θα αφησουμε πετρα στη πετρα.., πολυ ιστορια παιδακι μου λεει ο Νωντας...κακο θα μας εκανε δηλαδη ενα μπανακι στη μπλε τρυπα? τοσες αρχαιες πολεις ειδαμε!!
Μπανακι στη μπλε τρυπα δεν καναμε , μπανιο ομως με βροχινο νερο που ασταματητα επεφτε καναμε που το ευχαριστηθηκε το κοκκαλακι μας....
Με το που φυγαμε λοιπον με το νεο τζιπ με τα φιμε τζαμια που μας δινουν στα νευρα γιατι δεν μπορουμε να φωτογραφίζουμε, πηραμε ενα χωματενιο δρομο για Caracole. Το νερο που επεφτε συνεχως δημιοργησε λασπες και λακουβες και το τζιπ αρχισε να γλυστρα απότομα και επικινδυνα μεχρι που σταματησε σε μια ανηφορα αρνουμενο να υπακουσει στις επιδεξειες κινησεις του οδηγου...
-Μωρε ολοι οι διαμονες συνωμοτουν ρε Μαρία να μην δεις το Caracole..
Κατεβειτε να σπρωξτε βρε!! Τι να σπρωξεις και που να πας δηλαδη, ενα βημα μπρος και δεκα κολοτουμπες πισω...Οι κυρίες δεν ηθελαν να πατησουν τα solomon στη λασπη και εμειναν στο τζιπ αναλαμβανοντας να τροφοδοτουν με καφε εμας τους δουλους που θελησαμε να προσπαθησαμε να διορθωσουμε το τζιπ η τουλαχιστον να προσπαθησουμε...Μετα απο καμμια ωρα σκαει μυτη ενα μικρο αμαξι αγροτικό οδικης βοηθειας.. Οι μηχανικοι μπηκαν κατω απο τη καροτσα δουλευαν καμμια ωρα αλλα τιποτα...νεκρα..νεκρα... Ο ξεναγός αποφασιζει να μας φορτωσει στη καροτσα να μας μεταφερουν καπου και να ελθει αλλο αυτοκινητο να μας παραλάβει. Εκεινος και ο οδηγός θα εμεναν κοντα στο χαλασμενο τζιπ..για να το προσεχουν..Οι πιο ευθραστες κορασίδες στριμωχτηκαν στη καμπίνα του αγροτικου μην τυχον και βραχει ο κ..λος και οι αλλοι καρατσοδα μαζι με τους μηχανικούς. Το τι βροχη φαγαμε δεν περιγραφεται αλλα το καταφχαριστηθηκαμε τετοια μαζοχα παι ελεος!!!
Φτασαμε στο Blaucaveavx lodge ( η καπως ετσι τελος παντων.. θα μου πειτε ..δεν τα διαβάζεις απο το σημειοματαριο? ε και ? μετα απο τοσο καιρο δεν θυμαμαι και παιζει πως ουτε και εγω βγαζω τα γραμματα μου) σε ενας καταπληκτικος χωρος κρυμμένος μεσα σε ψηλα δενδρα, ξυλινες στρογγυλές καπανες και ενα ποτα μι κατω που σχηματιζει 5 καταρραχτες.. ιδιοκτησίας τινος λέτε? Του Κοπολα...του γνωστου σκηνοθετη..α βρε χρήμα!!!!
Σε μια λιμνουλα με χρυσοψαρα ξεπλυναμε τις μποτες απο τις λασπες και ανεβηκαμε στη καφετερια. Χαμηλός φωτισμός, η βροχη να βαρα τα τζάμια, παντου γυρω αφισες και εικονες απο τα εργα του Κοπολα , το τζακι βγαζει μια ζεστη θαλπορη και στο βαθος ενα μαγαζακι με πολλα καλουδια..Ηπιαμε καφε,και τη πεσαμε στο τσιπουρα και τους ξηρους καρπους που ειχε μαζι της η Μαρία, ετσι να πανε κατω τα φαρμακια που δεν ειδαμε τον αρχαιολογικο χωροκαι ετσι ζαλισμενοι ξεσπασαμε στο μαγαζί που αδειασε μεχρι να πεις κυμινο περιμενοντας να ελθουν να μας μαζεψουν.. Θα πρεπει να περασε κανενα 3ωρο αν και δεν μας πειραξε ουδολως ουτε το θεωρησαμε χασιμο χρονου..
Γυρισαμε στο San Ignacio και ο Fedelio αμετι μου χαμετι μου να μας παει ντε και καλα σε μια αλλη αρχαιολογικη πόλη..ετσι να μην χασουμε τις ανασκαφες! Ευτυχως ειναι κοντα πανω σε ενα λόφο και ακουει στο ονομα..CHALPECH..που κανεις δεν γνωριζει γιατι δεν την επισκεφτονται ποτε και κανεις..μονο εμεις προκόψαμε παλι!!!!
Αντε τωρα να συρθουμε πανω στο λοφο μεσα στη ζουγκλα σκονταφτοντας στις τεραστιες ριζες που εξεχουν στο χωμα.
Τα τειχη, οι κολωνες συγκρατουνται στη θεση τους απο το αγκαλιασμα, το μπερδεμα ριζών και χωματος... μην τολμησει κανεις να τραβηξει καμμια πετρα !!χαθηκαμε!!!!!!! και δεν ειμαστε Ιντιανα Τζοουνς να τη βγαλουμε καθαρη!!!!! Ξαφνου ορθωνεται μπροστα μας ενα 7οροφο κτισμα κατι σαν ανακτορο "η καστρο ... Μονο τα τελευταια 3 επιπεδα εχουν αποκατασταθεί (τα κατω ειναι ακομη θαμενα στο χωμα) και εντπωσιαζεται κανεις απο την αρχιτεκτονική των διαδρόμων , των αυλών, των δωματίων αλλα και του αποχετευτικου συστηματος..( ακομη και οι μαγια φροντιζαν το σκ..το τους) Η υγρασία , η μουχλα εκανε το χρέος της..δεν αφησε τιποτα αναγνωρισιμο οσο αφορα τις χρωματικες επιλογες ..σοβαντισματος.. Το κοκκινο και το μπλε ηταν τα αγαπημενα χρωματα των Μαγια και μονο σε ενα μικρο δωματιο -κρεβατοκαμαρα πριγκιπισσας αχνοφαινονται λιγο...Σε αυτο το ανακτορο πρεπει να ζουσε ο αρχοντας της πόλης , ο βασιλιας ο οποιος ειχε πολυ καλες διπλοματικές σχέσεις με το βασίλειο του Τικαλ τουλαχιστον στη αρχη, γιατι αργοτερα οι σχεσεις με Τικαλ διεκοπησαν και το βασιλειο στραφηκε αλλου για αλλους συμμαχους που τους βρηκε στο βασιλειο της Caracol. Εδω οι αρχαιολογοι βρηκαν πολλα ανθρωπινα οστα θαμμενα στο χωμα , ενα μεγαλο αριθμο μονο απο δεικτες δεξιας χειρος και υποθετουν οτι ανηκουν σε ανθρωπους που τολμησαν να κλεβουν, συνεληφθησαν και η ποινη ηταν ο ακρωτηριασμος του δεικτη....(να γλυτωναν αραγε το υπολοιπο χέρι?)
Αναμεσα επισης στα ευρηματα ηταν και πολλοι σπονδυλωτοι κοχλύες δειγμα εμπορικής αξίας και συναλλαγης με άλλες πόλεις..
Διασχίζοντας τους στενούς υγρούς διαδρόμους περνόντας απο τα μικρά υποστεγα και ακουγοντας το ξεναγό να αναλυει με δεος για τη ζωη και τη φιλοσοφία των Μαγια , μια ανατριχίλα πλημυριζει το κορμι μου.. Καθε φορα που τελειωνει τη ξεναγηση ο Fidelio δεν ξεχνα να μας υπενθυμίζει πως οι προγονοι του ειχαν ικανοτητες να προβλεπουν το μελλον.. νατας μας!!! για πες για πες!!!!
Πιστευαν λοιπον οτι η ζωή ειναι ενας κυκλος που επαναλαμβανεται καθε 26000 χρονια και αρχιζει ενας νεος κύκλος. Το 2012 , (για δες τωρα ΣΥΜΠΤΩΣΗ ??) (κατι σαν δευτερα παρουσια που οι δικοι μας θρησκοφιλοσοφοι λενε πως θα ελθει το 2018 οπως και ναχει θα ειμαστε ζωντανοι μεχρι τοτε !) τελειωνει λεει ο 4ος κυκλος και θα αρχισει ο 5ος οπου θα επικρατησει η αγαπη, η λογικη, ο ανθρωπος θα δει τα λαθη του , τις αδυναμίες , τα μιση του και θα αλλάξει πορεία, θα τελειωσει η σκοτεινη πλευρα του κυκλου και θα ελθει η λαμπερη, η φωτεινη πλευρα...μακαρι...
Διαβαζοντας το ημερολογιο μου, σημερα , ανακαλυπτω πως τωρα ζουμε τη σκοτεινη πλευρα, βλέπουμε τα λαθη μας, τις μαλ..ες μας, τωρα μενει να δουμε αν το 2012 θα αποφασισουμε να στειλουμε στο διαολο αυτους που μας κυβερνουν πιστα λεει για το καλο μας, να αντιδρασουμε σε οτι μας πασσαρουν σαν αυτονοητο ηθικο και νομιμο, να απαλλαγουμε απο τα λαμογια και τους δηθεν..:xmas_sad:.αντε σταματω..πολυ στη πολιτικοανταρσια το ριχνω..:xmas_smile: .....Η Μαριετα αρχισε ενα καταιγισμο ερωτησεων και αλλο που δεν ηθελε και ο Fidelio να αρχισει και να μην σταματα...Επιτελους ολες οι αποριες και οι ερωτησεις της Μαριετας, απαντηθηκαν ικανοποιητικα αλλιως δεν θα φευγαμε απο εκει, και γυρισαμε ολοι μα ολοι ικανοποιημενοι στο ξενοδοχειο να μαχεψουμε τις βαλιτσεςκαι να παρουμε των αματιων μας για τα συνορα Γουατεμαλας....:xmas_lol::xmas_lol:

 

[go2dbeach]

Χαιρομαι που αποφασισες να συνεχισεις την ιστορια αυτη! Μου φερνεις ομορφες αναμνησεις απο το Μπελιζ , το Σαν Ιγνασιο , τους καταρρακτες Five sisters..Μα να μεινετε κι εσεις πανω στον καροδρομο! Ουτε εγω ειχα παει στο Caracole , οχι λογω αυτοκινητου - αν και εμεις σπασαμε την εξατμιση το ιδιο βραδυ της εκδρομης στους καταρρακτες...συμπτωση? - αλλα λογω επιθεσεων σε τουριστες και κλοπες εκεινη την περιοδο. Ειχε ομως απειρα πραγματα να κανεις και να δεις η πανεμορφη περιοχη Cayo!
Περιμενω τη συνεχεια

 

[NTINA]

Ούτε εγώ περίμενα ότι αυτή η ιστορία θα συνεχιζόταν:xmas_sad:
η Lullu όμως μας διέψευσε όλους:xmas_razz:

 

[KIKI]

τι ωραία η συνεχεια ....και ωραιες φωτογραφιες !!
Μπράβο lullu , κάλιο αργά παρά ποτέ ...

 

[LULLU]

Ευτυχώς που αυτή τη φορά xαρις τον Fidelio που έβαλε ένα χεράκι, όχι μόνο δεν χρειάστηκε να τραβολογούμε τις βαλίτσες στη στρωμένη από χαλικάκι αυλή του τελωνείου , αλλά ούτε ξεφορτώθηκαν καν από το τζιπ . Σίγουρα τα μέτρα και ο τελωνειακός έλεγχος είναι από χαλαρά εως ανύπαρκτα, χύμα κατάσταση δηλαδή..
Μόλις πατήσαμε πόδι στην απέναντι πλευρά και κουνώντας ακόμη τα χέρια μας αποχαιρετώντας το φίλο μας Μάγια, βρεθήκαμε περιτριγυρισμένοι από τύπους που άλλαζαν λεφτά σε τιμή πολύ πιο συμφέρουσα από ότι στη πόλη, άσε που ίσως θα φτάναμε βράδυ και θα βρίσκαμε κλειστά τα πάντα…( λέμε τώρα τα ΠΑΝΤΑ ..υπερβολικές όπως πάντα όλες που έχουν τη μανία του shopping therapy ) H δε συμφέρουσα τιμή ?!!!!! με καμία σχέση!!! Πολύ πιο κάτω ακόμη και από εκείνη του ξενοδοχείου……
Μπήκαμε πια Γουατεμάλα… Πρώτη ματιά και όλα μας φαίνονται διαφορετικά ακόμη και αυτή η λάσπη είναι άσπρη!!!! Άκου τώρα λάσπη άσπρη!! Τα σπίτια , οι άνθρωποι , τα αυτοκίνητα κριτικάρονται και συγκρίνονται ..ναι είναι φτωχότεροι από τους Μπελινέζους… φτωχότεροι…
Δυό ώρες δρόμο μέσα στη λάσπη του κεντρικού αυτοκινητόδρομου και με ένα οδηγό που όχι μόνο δεν μιλά γκρι αγγλικά, ούτε αυτό το νο προμπλεμ, η γιες μαμ, αλλά ούτε το δρόμο, φτάσαμε θεός ξέρει πως Flores…Εδώ ξαφνικά άλλαξε το σκηνικό … Η Flores χτισμένη πάνω σε ένα νησί που βρίσκεται στη λίμνη Petten Inza … Μια πανέμορφη πόλη 6000 κατοίκων με στενά δρομάκια από κυβόλιθο , με σπίτια πολύχρωμα εντόνων χρωματικών αντιθέσεων, με ξύλινα κάγκελα και σκάλες, με μαγαζιά γεμάτα από πολύχρωμα υφαντά και χιλιάδες αναμνηστικά που περίμεναν υπομονετικά τους ανυπόμονους αγοραστές που η άφιξη τους δεν τέλειωνε ποτέ… Το ξενοδοχείο μας είναι μεταξύ του πιο ιν δρόμου και της λίμνης.. , σε παλιό παραδοσιακό αρχιτεκτονικό στυλ . Παντού κυριαρχεί το ξύλο ακόμη και στους τοίχους.., το μόνο αρνητικό είναι τα πολύ μικρά δωμάτια… Σκέφτομαι πως θα χωρέσουμε οι τρείς καλοθρεμμένες μέσα σε ένα σπιρτόκουτο, κάτι σαν τους 8 ελέφαντες μέσα σε ένα 500σαρακι και ενώ καταστρώνω διάφορα σχέδια με οδηγούν σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο που φαίνεται σουίτα μπρος στα άλλα… Κάνω κατάληψη στο μπάνιο για να βγάλω από πάνω μου τη λάσπη και να μπουγαδιάσω ώσπου να σκάσει μύτη ο ξεναγός που θα αναλάμβανε το δύσκολο έργο ξενάγησης μας από αύριο..
Κάτι μου λέει πως δεν θα τα πάμε καλά με τον εν λόγω κύριο που ακούει στο όνομα Gustavo… Ο Gustavo λοιπόν μας άφησε εκτός από διαφημιστικά και εισιτήρια, παραγγελιά στη ρεσεψιόν να είμαστε έτοιμες στις 8,30 ακριβώς( αλλιώς θα έφευγε!) .. του διαόλου το παιδί… λέω εγώ και καταπίνω τα νεύρα μου , άσε μην μάθουν οι άλλοι τίποτα από σήμερα…
Για να καλμάρω τα νεύρα μου βγαίνω για νυχτερινή βόλτα , η μυρωδιά ενός δυνατού καφέ espresso με αποτελειώνει αφού δεν μπόρεσα να αντισταθώ.. ..
Όλο το αλάτι του κόσμου ξέφυγε του μάγειρα στο πιάτο μου λες και ζήτησα παστό και την έβγαλα με ψωμάκι συνοδευόμενο από μια άθλια μπύρα ΄΄Gallio’’.. Με το στομάχι να μην διαμαρτύρεται πια άρχισε και η γκρίνια για τη στενοτοπιά των δωματίων.. Τολμούμε να ζητήσουμε να αλλάξουμε δωμάτια, τι έχουμε να χάσουμε ? το πολύ πολύ να φάμε πόρτα…. Πόρτα δεν φάγαμε αλλά τα άλλα δωμάτια ήταν μικρότερα , εσωτερικά χωρίς παράθυρα , δηλαδή κελιά και έτσι αποφασίσαμε να κρατήσουμε την εκδοχή ένα. ..δηλαδη αυτα που ειχαμε....και μαλλον τυχεροι ειμαστε!

 

[_antonis_]

Αχ....μη σταματήσεις τώρα που πήρες φόρα, ε;;;
Σε διαβάζω με ανυπομονεσία!!

 

[panpan]

πρωτη φορα διαβαζω ιστορια και δεν χρειαζομαι
τα γυαλια μου

 

[LULLU]

Flores... και τα στενα της...

 

[deka]

Πού μου κρυβόταν αυτή η ιστορία τόσον καιρό?!?!?!?! Διαμάντι! Lullu, συνέχισε!

 

[LULLU]

…. Έχει γίνει πια συνηθεια το πρωινό ξύπνημα. Άνοιξα τα μάτια πάλι στις 6 βούτηξα τις μηχανές και ξεκίνησα για φωτογραφικές αναζητήσεις..Το αδιάβροχο που είχα μαζί μου δεν μπόρεσε να προστατέψει τις μηχανές και εμένα από τη δυνατή βροχή, οπότε η βόλτα ήταν σύντομη και οι λήψεις αρκετά γρήγορες. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο και αφοσιώθηκα στο γράψιμο του ημερολογίου μου καθισμένη στη πίσω βεράντα με θέα τη λίμνη που τώρα έχει καλυφτεί από χαμηλή ομίχλη και με μοναδική συντροφιά το ήχο της βροχής που έπεφτε πάνω στη ξύλινη σκεπή….
Στη πραγματικότητα του σήμερα με επανέφερε η Όλγα που φώναζε να πάμε για πρωινό, το οποίο θα μπορούσε και να λείπει μιας και δεν είχε ούτε ποιότητα ούτε ποσότητα για να μην αναφέρω δε τη ποικιλία …. Σε μια γωνιά του πιάτου είχαν βάλει μια φετούλα ανανά τόσο λεπτή όσο και μια φέτα prosciutto Πάρμας….
--Μα για όλα τα μυστήρια καλέ, στη χώρα των φρούτων εμείς θα τα δούμε με κιάλια?..
Ένας νευρικός ξανθός τυπάκος κορμοστασιάς Χατζηχρήστου κόβει έξω βόλτες ρίχνοντας κοφτές ματιές προς το τραπέζι μας…. Καταλαβαίνω πως πρέπει να είναι ο Gustavo…
- Ωπα.. το χρυσό μου !!!!! νευράκια ? νευράκια?
-Σε ποιον αναφέρεσαι καλέ? Ρωτούν ..
-Στο σύντροφο και ξεναγό μας …μόνο βάλτε τη τελευταία μπουκιά στο στόμα και βγείτε έξω γιατί είναι ηφαίστειο που κοχλάζει από ότι βλέπω και εξηγώ τα χθεσινοβραδινά γεγονότα και παραγγελιες....
- Σήμερα θα πάμε Τικάλ λέει και θέλουμε μια ώρα να φτάσουμε στη είσοδο … έτσι σκέτα ξερά, χωρίς χαιρετούρες και τα συνήθη…’’ nice to meet you’’ και ας ξέρουμε όλοι ,πως είναι καραψεματα… .αλλά το επιβάλουν οι καλοί τρόποι..
Οι καλοί τρόποι συνεχίστηκαν και μέσα στο αυτοκίνητο, εκείνος να μας έχει γραμμένους και να μιλά με τον οδηγό οπότε και εμείς το ρίξαμε στην αυτοξενάγηση διαβάζοντας ένα άρθρο για το Τικάλ που κρατούσε ο Νωντας .
- Λέτε να ενοχλήθηκε που τον παρακάμψαμε?
- Α μπα!! Σιγά μην σκάσει! Ούτε που πήρε είδηση ούτε ίδρωσε το αυτί του..
Φτάσαμε Τικάλ αλλά η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει… Κουκουλωθήκαμε με τα αδιάβροχα και πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι που γλιστρά του κερατά καθιστώντας αναγκαίο κάποιο στήριγμα.. Μπρος ο Gustavo πίσω εμείς, σταμάταγε κάπου έλεγε δυο κουβέντες, όσοι ήταν κοντά άκουγαν τι έλεγε οι υπόλοιποι τίποτα.. .
- Για στάσου καλέ μου.. εδώ έτσι δουλειά δεν γίνεται.. όπως βλέπεις υπάρχουν και άτομα που αδυνατούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς σου , πες μας, πόση ώρα θα χρειαστούμε για να περιηγηθούμε σε όλο το αρχαιολογικό χώρο, αν είναι βατός ο δρόμος και αν μπορούν η Αγγελική με την Όλγα να ακολουθησουν η να μείνουν εδώ και να μας περιμένουν..
- ΑΑΑΑΑΑΑ δεν γίνεται… Υπάρχουν κομμάτια κατηφορικά, ανηφορικά , η ξενάγηση θα κρατήσει 3 ώρες και δεν ξαναπερνάμε από το ίδιο σημείο.. Οι κυρίες μπορούν να γυρίσουν πίσω …
- Βρε άχρηστε έβλεπες τις γυναίκες να σέρνονται, να γλιστρούν στις λάσπες να μην λες τίποτα, να μην έχεις ιδέα για κάποια εναλλακτική λύση και ας είχαμε ενημερώσει το γραφείο σου ότι στη ομάδα υπάρχουν 2 άτομα που χρειάζονται υποστήριξη, η’ άλλη εναλλακτική τέλος πάντων και εσύ όχι μόνο κάνεις το κινέζο αλλά αφήνεις και εμάς απ έξω που καθυστερούμε βοηθώντας τις και μας τη λες και από πάνω….
Γύρισαν λοιπόν πίσω οι δυό, λέγοντας ότι θα τριγυρνούσαν εκεί γύρω και μετά θα πήγαιναν στη έξοδο.. ούτε σημείο συνάντησης δεν είχαμε το χρόνο να κανονίσουμε, άσε που δεν είχαμε εμπεδώσει ακόμη το χώρο…
Μας αποχαιρέτησαν με μισή καρδιά και χάθηκαν στη βροχή… Ο Gustavo αποφάσισε να ασχοληθεί λίγο με το αντικείμενο που για αυτό είναι μαζί μας.. … τη ξενάγηση…
Και μάθαμε ότι το Tikal είναι ο μεγαλύτερος αρχαιολογικός χώρος Προ-Κολομβιανής εποχής του σπουδαίου πολιτισμού Μάγια. Κατέχει μια στρατηγική θέση ,( όπως άλλωστε συνηθίζεται και σε χώρους άλλων πολιτισμών ) στη λεκάνη Peten που ανήκει στη Γουατεμάλα. Είναι τόσο σημαντικός χώρος που δικαίως έχει μπει στη λίστα παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνεσκο από το 1979. Εχει έκταση 16 τετραγωνικά χιλιόμετρα και αποτελείται από 3000 κτίσματα !!!! ..
Σαν πρωτεύουσα το Τικαλ,(που ανακαλύφθηκε το 1840) άγγιξε το απόγειο της δόξας της τη περίοδο 200-900 μχ αν και τα αρχαιολογικά ευρήματα την τοποθετούν από τον 4 αιώνα πχ.. Υπήρξε ένα πολύ ισχυρό βασίλειο που δέσποζε σε όλη τη Κεντρική Αμερική μέχρι τη κοιλάδα το Μεξικού . Κανένα άλλο τόσο σημαντικό μνημείο δεν έχει κτιστεί μετά το τέλος της Κλασικής Περιόδου..
Αυτό που βλέπουμε μπροστά μας είναι πράγματι η αλήθεια των όσων μας αναφέρει.. Περνούμε μέσα από ψηλά δένδρα που οριοθετούν κορυφογραμμές που υψώνονται πάνω σε ασβεστολιθικά εδάφη και υπερυψωμένα μονοπάτια που εκτείνονται σε μια απόσταση 570 τετραγωνικών χιλιομέτρων δημιουργώντας το Tikal National Park, τμήμα του οποίου αντικρίζομε τώρα . Μέσα από τη πυκνή τροπική βλάστηση ξαφνικά ξεπροβάλουν πανύψηλες πυραμίδες, παλάτια, ναοί, αγωνιστικοί χώροι, χώροι τελετών και τάφοι που πλαισιώνουν μια κεντρική πλατεία(Great plaza) σχηματίζοντας ας τις ονομάσουμε συνοικίες , North Acropolis, την central Acropolis και την south Acropolis . Κάθε συνοικία αποτελείται από ναούς, πυραμίδες, αγορές κτλ. Στη great plaza μπαίνουμε από ένα μονοπάτι περνώντας από το ναό ένα (temple I) η temple of the Grand Jaguar. Τον κοιτάς και σου κόβεται η ανάσα, άσε που για να δεις τη κορυφή πρέπει γυρνάς το κεφάλι προς τα πίσω και κοντεύει να φτάσει στους αστραγάλους σου…. Το ύψος του δεν τελειώνει στα 44 μέτρα αλλά φτάνει ακόμη πιο πάνω αφού στη κορυφή υπάρχουν τρία ακόμη δωμάτια που για σκέπη είχαν μια μεγάλη αψίδα (τόξο) ….
..και είσαι από κάτω και λες,, να ανεβώ η να μην ανεβώ, τι θέα θα έχει άραγε από εκεί πάνω? Από το δίλλημα μας έβγαλε η ανακοίνωση πως έχει απαγορευτεί η ανάβαση από τότε που 2 τουρίστες έχασαν τη ζωή τους … θεός σχωρεσει τη ψυχή τους μας γλύτωσαν …
Μπορεί να μην ανεβήκαμε στο temple I αλλά δεν υπήρξε από εκεί και πέρα πυραμίδα η ναός που να μην ανεβήκαμε ακόμη και στα τέσσερα ή στα γόνατα ‘η ίσια ¨η με την ανάποδη…. Και αν αναρωτιέστε τι έκανε ο Gustavo δηλώνω ότι μας περίμενε κάτω στη ισιάδα γιατί είχε υψοφοβια το χρυσό μου και δεν άντεχε … ακόμη και στην υπό αναστήλωση πυραμίδα 4 με τις σκαλωσιές τους εργάτες και τουρίστες να μοιράζονται την ίδια στενή σκαλωσιά..
Κρατιόμαστε από τα ξύλινα παραπετάσματα που υπάρχον δεξιά και αριστερά και βουρ για τη κορυφή, τι κορυφή δηλαδή , τα ουράνια , αγγίξαμε τον ουρανό… Βρεθήκαμε πάνω από τα σύννεφα τόσο κοντά στον ουρανό που νόμιζες πως κυβερνάς τον κόσμο σαν θεός…( αν γίνεται δηλαδή.. ) Το βλέμμα προς κάτω αιχμαλωτίζεται από ένα τοπίο μαγευτικό, απόκοσμο… Το πυκνό δάσος καλύπτει τα πάντα σαν ένα χαλί που πάνω του κείτονται σαν πινελιές άσπρου-γκρι τα σύννεφα και που το μοτίβο αυτό διακόπτεται από τις κορυφές των δίδυμων πυραμίδων και λίγο πιο μακριά κάνουν την εμφάνιση τους οι κορφές των πυραμίδων 4 και 5.. Φυσά αεράκι που μας δροσίζει αλλά και που μας τρομάζει αν πλησιάσουμε πολύ στη άκρη μην βρεθούμε ξαφνικά σε ελεύθερη πτώση… Αν και η βροχή έχει σταματήσει η κατάβαση είναι δυσκολότερη από την ανάβαση.. Η Αφροδίτη μας παρακολουθεί από τη σιγουριά του εδάφους και καταγράφει τυχόν ατυχήματα , το κάνει και ο Νωντας( υψοφοβικός) που αγγίζοντας πρώτος το έδαφος κάθιδρος αποθανατίζει τη κάθοδο μας.. η δε Μαριέττα έχει εξαφανιστεί από το πεδίο και με τη γρηγοράδα ποτ τη κατέχει μάλλον θα σκαρφαλώνει σε άλλη πυραμίδα….
Στην πυραμίδα νούμερο 5 λίγοι κατάφεραν να βγουν… πλην της Μαριέττας και εμένα που η αδρεναλίνη μάλλον με έκανε πύραυλο.. Μια πολύ ψιλή βροχούλα άρχισε πάλι την ώρα πο με τη Μαριέττα κατακτούσαμε τη κορυφή.. τι ικανοποίηση! τι επιτυχία!!!Άνοιξαν για λίγο τα μουντά σύννεφα και το γαλάζιο του ουρανού φάνηκε να μας χαμογελά σαν να χαίρεται μαζί μας για αυτήν την κατάκτηση..
Δεν πιστεύω σε αυτό που βλέπω, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω αυτό που νιώθω.. , μόνο παίρνω βαθιές ανάσες αιχμαλωτίζοντας όλη τη δροσιά, όλη τη μαγεία ….Κανένα ντοκιμαντέρ, καμιά περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει τη δύναμη που σε καθηλώνει εδώ πάνω .. Στέκεσαι με τα χέρια ανοιχτά σαν να πετάς , αισθάνεσαι αλώβητος, κυρίαρχος και τυχερός που το ζεις… Ο ουρανός γίνεται με μιας κατάμαυρος, απειλητικός, σαν να μας λέει, αρκετά , ο χρόνος σας τέλειωσε , επιστροφή στα γη.. Το κατέβασμα δύσκολο από μόνο του πολλές φορές γινόταν με την όπισθεν και η δυνατή καταιγίδα μας δυσκόλεψε περισσότερο…. .Το κατέβασμα μας συνοδευόταν και από τα ουρλιαχτά των πιθήκων που ενοχλημένοι και αυτοί από τη εισβολή μας στον κόσμο τους συνέβαλαν με τον τρόπο τους στη απομάκρυνση μας..

 

[LULLU]

.. tikal..
μακετα..
πυραμιδες
αναβαση..
κατακτηση !!!!!!!!!