η μεγαλυτερη γκαφα που εχετε κανει σε ταξιδι!

[mikrh tsopana]

Καλά γκάφες δεν είναι ακριβώς αλλά...
Στα πλαίσια της εμπειρίας μου "κοιμάμαι όπου βρω", είχα πτήση στις 6 το πρωί από Ασουνσιόν για Σαντιάγο και μιας και μου είχαν πει ότι το αεροδρόμιο είναι μικρό και θα βαρεθώ, πήγα σε ένα εμπορικό κέντρο, αγόρασα ένα εισιτήριο για μια ταινία με σκοπό να κοιμηθώ."Στην καρδιά της θάλασσας". Την ταινία την διάλεξα στην τύχη, επειδή ο τίτλος μου φάνηκε πολύ ψαγμένος και ποιητικός και σκέφτηκα ότι θα μπορώ να κοιμηθώ καλύτερα. Πριν να μπω στην αίθουσα, η κοπέλα μου δίνει γυαλιά 3D.Εκεί άρχισε να βρωμάει το πράμα. Τελικά η ταινία ήταν περιπέτεια, πώς εμπνεύστηκε ο συγγραφέας του Μόμπι Ντικ την ιστορία του και μιας και τρελαίνομαι για περιπέτεια στη θάλασσα δεν κοιμήθηκα ούτε λεπτό.

Μετά από τη συγκλονιστική αυτή εμπειρία φτάνω στο αεροδρόμο της Ασουνσιόν, κάνω το τσεκ-ιν μου και κοιμάμαι σαν κυρία σε ένα καθισμα(δεν ήθελα παραπάνω, 1.50 με τα χέρια στην ανάταση). Το θέμα όμως είναι ότι η διάρροια (που χτύπησε στην Αργεντινή, με συνόδευσε στην Ασουνσιόν και εφτασε και έκατσε για λίγο στο Κίτο) χτύπησε (ξανά) κι έτσι έτρεξα στο μπάνιο. Βγαίνοντας συνειδητοποιώ ότι έχω αφήσει το κινητό μου στο κάθισμα. Γυρνάω και πουθενά. Ακούω την ανακοίνωση, ότι όποιος έχει χάσει το κινητό του να πάει στον σεκιουριτά. Πάω στον σεκουριτά του λέω τη μάρκα και το χρώμα του κινητού, μου το δείχνει, του λέω φέρτο , μου λέει απόδειξε ότι είναι δικό σου. Το κινητό ήταν παλιό ενός φίλου, δεν είχε κωδικό ξεκλειδώματος ούτε κωδικό πιν, γενικότερα δεν είχα μέσα τίποτα. Τελικά του λέω θα σου δείξω την κάρτα σιμ, είναι μία κοσμοτέ πράσινη. Έτσι με άφησε να φύγω.

Φτάνοντας στο Σαντιάγο είχα 6.30 ώρες αναμονή για τη Λίμα(ναι, έκανα τα ταξίδια του Γκιούλιβερ).Δεν είχα κάνει τσεκ-ιν, ταξίδευα με sky-tours και κανείς δεν ήξερε να μου πει πού σκατα-συγγνώμη για την έκφραση- θα κάνω τσεκ-ιν. Με πιάνει μια σεκιουριτού και μου λέει,αφού είχε ρωτήσει, ότι δε χρειάζεται να κάνω τσεκ-ιν, ότι θα πάω και θα τους πω το όνομά μου και θα μπώ. Δυσανασχετώ αλλά με πιάνει η πείνα(κάτι η διάρροια, κάτι το σαντουιτσάκι στο αεροπλάνο που δε μπορούσα να φαω για ευνόητους λόγους)Χωρίς να ξέρω την αναλογία δολάριο-νόμισμα Χιλής αλλάζω ένα 20ευρω ίσα-ίσα για να φάω, παίρνω ένα νερό και κάθομαι σε μια αμερικανιά. Παραγγέλνω (κάτι στεγνό, δεν είμαστε να ξανατρέχουμε για μπάνιο) φιλέτο κοτόπουλο με σάλτσα μπέρμπον τρομάρα μου, έρχεται ο λογαριασμός και συνειδητοποιώ ότι τα χιλιανά λεφτά δε μου φτάνουν(το 10% τιπ ήταν υποχρεωτικό και υπολογισμέν στην απόδειξη). Λέω της κοπέλας αν μπορώ να πληρώσω σε δολάρια γιατί δε βγαίνω, μου λέει να αλλά άμα θες μπορείς να δώσεις τα χιλιανά που έχεις και τα υπόλοιπα σε δολάρια, τα κοιτάω, μου έλειπε ένα δολάριο, της δίνω τα χιλιανά και ένα νόμισα των 20 δολαρίων καθώς δεν είχα κάτι λιγότερο. Μου λέει δωστα μου όλα σε δολάρια(18 ) και μου μένουν αμανάτι τα χιλιανά, τα οποία αποφασίζω να ξοδέψω σε δώρα. Στο μεταξύ θυμάμαι να αγχωθώ που δεν έχω κάνει τσεκ-ιν. Μία ώρα πριν ανοίγει η επιβίβαση και πιάνω την κοπέλα και της λέω ότι δεν έχω κάνει τσεκ-ιν. Μου λέει, γιατί; και αρχίζω να σκέφτομαι ότι θα με παρατησουν στη Χιλή για πάντα. Τελικά μου βγάζει αυτή την καρτούλα, πρώτη θέση

Φτάνω στη Λίμα και περιμένω να πάρω τον σάκο μου. Έχουν έρθει όλες οι βαλίτσες, ο δικός μου ο σάκος πουθενά. Πάω στο προσωπικό και αφού περιμένω κανα μισάωρο τους λέω το θέμα μου. Με ενημερώνουν ότι επειδή στο Ασουνσιόν-Σαντιάγο ταξίδευα με ΤΑΜ κα αυτή αργεί να ξεφορτώσει(6.30 ώρες τί σκατά ενδέχεται να ξέμεινε στο Σαντιάγο, πράγμα το οποίο μετά από λίγο επιβεβαιώνουν. Με ενημερώνουν ότι θα φτάσει αύριο στις 8 το πρωί (στις 12,30 είχα πτήση για Κίτο) και να έρθω να τη ζητήσω αφού πρώτα πάρω τηλ στο τάδε τηλέφωνο. Εντωμεταξύ είχα κλείσει μεταφορά προς το χόστελ την οποία και έχασα, αφού άργησα πάνω από μία ώρα με όλο αυτό κι έπρεπε να πάρω ταξί.

Την άλλη μέρα κατα τις 8 παρά (η διάρροια με ξύπνησε κι ακόμη μία μέρα) παίρνω 3-4 τηλέφωνα, τίποτα. Φτάνω στο αεροδρόμιο χαμογελαστή-χαμογελαστή, ρωτάω πού είναι τα γραφεία, μου λένε δεν έχει γραφεία. Πάω στον τηλεφωνικό θάλαμο και μετά από 2-3 τηλέφωνα (η ώρα 9) το σηκώνουν. Μου λένε μόλις φτάσαμε ξαναπάρτε σε κανένα μισαωρο. Τους λέω σε 3μιση ώρες φεύγω, πορφαβόρ βιαστείτε. Το μισάωρο το έκαναν τέταρτο. Ως που να φάω το μπρέτσελ με το βουτυρο( η διάρροια δε μου άφηνε άλλες επιλογές κι είχε και dunkin donuts τα οποία δεν αγόρασα ) πέρασε το τέταρτο και ξεκίνησα τα τηλέφωνα Η ώρα έχει φτάσει 10 παρά, τα τηλέφωνα που έχω πάρει χωρίς ανταπόκριση πάνω από 10, δεν είχα κάνει τσεκ-ιν και άρχισα να τρέμω και να πάω πάνω κάτω σαν την τρελή στον διάδρομο. Μπαίνω (για 3η φορά) στην αίθουσα με τις πληροφορίες και αρχίσω να τσιρίζω και να τους λέω να βρουν το προσωπικό γιατί θα χάσω την πτήση. Τα τσιρίγματα μετατράπηκαν σε νευρικά κλάματα και σε απειλές για μηνύσεις(ήμουν κυριολεκτικά σε παραλήρημα και δεν μου εφταιγαν αυτές κιόλας). Μου λένε περίμενε άλλη μισή ώρα και θα περάσει το προσωπικό από εδώ. Η ώρα 11 παρά κι επιτέλους περνάει μια κοπέλα με το σήμα της εταιρείας. Της λέω το και το και καπάκι εμφανίζεται ένας τυπάς ο οποίο μου δηλώνει πως έχουν τη βαλίτσα μου και πως μου τηλεφωνούσαν (πού ακριβώς μου τηλεφωνούσαν δε ξέρω). Την παίρνω, περνάω τον "έλεγχο βαλίτσας" και τρέχω στο γκισέ. Η ωρα 11 και ο κόσμος στη LAN(ναι, πήρα όλες τις εταιρείες με τη σειρά) ά-πει-ρος. Καταφέρνω και φτάνω μέχρι το γκισέ, εγώ να είμαι στη φούρια μου και ο υπάλληλος να μου λέει τί καλά ισπανικά που μιλάω και γιατί μένω στο Κίτο και όχι στη Λίμα.

Τέλος καλό όλα καλά (εκτός απ τη διάρροια που με συνοδεύει) και με το που φτάνω στο αεροδρόμιο του Κίτο για να ηρεμήσω αγοράζω ένα άρωμα με την υπογραφή της Σακίρα

 

[HummingBird]

@mikrh tsopana Εγώ από όλο αυτό, η μόνη γκάφα που κατάλαβα να έκανες, είναι που δεν είχες μαζί σου imodium.

 

[kalove]

Αύγουστος 2007. Πορτογαλία.
Οταν πήγαμε με την φίλη μου Β στην Σίντρα (άχ! Η Σίντρα) επισκεφθήκαμε καί την Κίντα ντε Ρεγκαλέϊρα, μιά υπέροχη βίλα με αχανείς κήπους.
-Αχ τι ωραίο ποταμάκι.
-Αχ τι ωραίος καταρράκτης.
-Αχ τι ωραία σπηλιά.
Αχ το ένα, αχ το άλλο, χάσαμε την αίσθηση τού χρόνου. Κοιτάξαμε ξαφνικά το ρολόϊ. Η ώρα είχε περάσει. Βάλαμε το πόδια στην πλάτη γιά την έξοδο. Τριπλοκλειδωμένη, με αμπάρες, με σύρτες, με λουκέτα... Αχ καί βαχ. Τώρα? Φωνάζουμε μπας υπήρχε κανένας φύλακας. Κανείς. Τώρα? Κοιτάμε γιά κανένα τηλέφωνο ανάγκης. Τίποτα. Τώρα?
Αρχίζουμε να το ρίχνουμε στην πλάκα.
-Να ευκαιρία να διανυκτερεύσουμε σε μία βίλα βρε αδελφέ.
Κι’ άν έχει συναγερμό κι’ αρχίζει να ουρλιάζει καί μας μπαγλαρώσουνε? Κι’ άν αμοληθούν τίποτε σκυλιά κι’ αρχίζουν να μας κυνηγάνε? Κρύος ιδρώτας μας έλουσε.
Αρχίσαμε να παίρνουμε γύρω γύρω το μαντρότοιχο ψάχνοντας καί μείς δεν ξέραμε τι.
Καί ώ τού θαύματος! Βρίσκουμε ένα μικρό σιδερένιο πορτόνι ξεχασμένο απ’ τούς αιώνες καί σφηνωμένο απ’ την σκουριά. Πού βρίσκει τόση δύναμη ο άνθρωπος στην ανάγκη? Τράβα από δώ, σπρώξε από κεί, κούνα απ’ την άλλη, τα καταφέραμεεεεε!!!! Φτηνά την γλιτώσαμε.

Ιούνιος 2015. Μπαλί.
Τελευταίο μας βράδυ πριν την αναχώρηση είπαμε να το απολαύσουμε στην βεράντα μας καί το επόμενο πρωί να ξυπνήσουμε χαλαρά μιάς καί είχαμε μεσημεριανή πτήση.
-Δεν πιστεύω να έρθουν τίποτε συνεργία καθαριότητος το πρωί καί να μας ξυπνήσουνε?, λέω στην φίλη μου Λ.
-Βάλε το «μην ενοχλείτε» απ’ έξω.
-Να τραβήξω καί τον σύρτη?
-Τράβα τον.
Αράξαμε στην βεράντα, κρασάκι, τσιγαράκι, ο ωκεανός πλαφ πλαφ να μας νανουρίζει, ο τροπικός κήπος να μας περιτριγυρίζει, απόλυτη ησυχία μιάς καί δεν υπήρχαν ένοικοι στα διπλανά δωμάτια, όλος ο κόσμος δικός μας.
Μπαίνω στο δωμάτιο να πάρω κάτι (δεν θυμάμαι τι) καί βγαίνοντας ξανά στην βεράντα, πως κάνω έτσι καί κλειδώνω την μπαλκονόπορτα. Τώρα?
Οσο κι’ άν προσπαθήσαμε μάταιος κόπος. Η πόρτα παρέμενε κλειδωμένη. Τα κινητά μέσα στο δωμάτιο. Γύρω ψυχή ζώσα.
-Ε! Θα την βγάλουμε στην βεράντα .
Βολευτήκαμε σε δυό καρέκλες η κάθε μία αλλά έλα πού όσο έπεφτε η νύχτα έπεφτε και υγρασία καί αρχίζαμε να τουρτουρίζουμε!
Πως πέφτει το μάτι μου σε ένα σεκιουριτά πού έκανε περιπολία στον κήπο! Κρεμάστηκα στα κάγκελα κι’ αρχίζω να φωνάζω.
-Καλέ κύριε, εδώ πάνω, έχουμε κλειδωθεί έξω Ειδοποιήστε τη ρεσεψιόν παρακαλώ μπλα μπλα μπλα!!
Να με κοιτάζει ο άνθρωπος με βλέμμα απλανές καί η φίλη μου από πίσω να έχει σκάσει στα γέλια, την είχε πιάσει νευρικό.
- Τι γελάς καί συ τώρα?
- Ελληνικά τού τα λές τού ανθρώπου, χα χα, τι να καταλάβει χα χα.
Τα νεύρα μου τσαντάλια. Αρχίζω καί τού εξηγώ με τα σπασμένα μου αγγλικά.
Εν τέλει συνεννοηθήκαμε καί ήρθε άνθρωπος από τη ρεσεψιόν με το κλειδί.
Πως να μπεί όμως μέσα αφού είχαμε τραβήξει τον σύρτη?
Πάει στο διπλανό δωμάτιο, ευτυχώς άδειο καί με τα πολλά πηδάει από βεράντα σε βεράντα καί μας ξεκλείδωσε την μπαλκονόπορτα.
Ούφ! Καί δω φτηνά τη γλιτώσαμε...

Καί μία γκάφα αλληνής προς αμνημονεύτων χρόνων, τότε πού βγάζαμε εισιτήρια μέσα στο πλοίο.
Παιδάκι εγώ τότε, έπρεπε να πάμε επειγόντως στα Χανιά γιά οικογενειακή υπόθεση. Μεσημέρι ειδοποιηθήκαμε, το ίδιο βράδυ έπρεπε να ταξιδέψουμε.
Περνάει η αδελφή της μητέρας μου με ταξί καί μας παίρνει γιά το λιμάνι.
- Αδερφή, ξέρεις πού πάμε?
- Ξέρω. Εχω συνεννοηθεί καί με τους συμπέθερους θα μας περιμένουν στο λιμάνι των Χανίων.
Μπήκαμε στο πλοίο, κόψαμε τα εισιτήρια καί βγάλαμε τη νύχτα στους καναπέδες.
Καλό ταξίδι είχαμε, η μάνα μου κι’ η θειά μου ήπιαν και το πρωϊνό τους καφεδάκι, εμένα μου πήραν σοκολάτα, βου βου η μπουρού τού πλοίου, μπήκαμε στο λιμάνι.
- Ελάτε να δούμε τη θέα των Χανίων, είπε η θειά μου καί βγήκαμε στο κατάστρωμα.
Αποβιβαστήκαμε καί αρχίσαμε να ψάχνουμε τούς συμπέθερους. Βρε εδώ οι συμπέθεροι, βρε εκεί οι συμπέθεροι, πουθενά οι συμπέθεροι.
Περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε πάνω από μιά ώρα.
Μας πλησιάζει ένας τού λιμενικού.
- Τι περιμένετε ωρέ κοπελιές?
- Κάτι δικούς μας, είπαν θα μας περίμεναν.
- Επά έ?
-Ναί, στο λιμάνι των Χανίων τούς είπαμε.
- Ιντα Χανιά μού λες! Επά έ είναι Ηράκλειο μαθές.
- ΗΡΑΚΛΕΙΟ???
Από την άλλη μεριά τση Κρήτης τώρα, στο λιμάνι των Χανίων.
Οί συμπέθεροι περίμεναν, περίμεναν, περίμεναν, άδειασε όλο το καράβι, πουθενά εμείς.
- Ξώμεινε κανένας μέσα, σύντεκνε?
- Οϊ
Περίμεναν κι΄άλλο, πουθενά εμείς.
Πέσαν τα τηλέφωνα από το κοντινό καφενείο (κινητά δεν υπήρχαν τότε) στην Αθήνα.
- Πού είναι οι συμπεθέρες, συμπέθερε?
Χάσαμε τις συμπεθέρες!!! Ειδοποιήθηκε το λιμενικό, ειδοποιήθηκε η αστυνομία, ανάστα ο κόσμος έγινε στα Χανιά (βλέπετε ούτε Νικολούλη υπήρχε τότε). Μέχρι να βρούμε τηλέφωνο στο Ηράκλειο καί να συνεννοηθούμε είχαμε γίνει ρεζίλι των σκυλιώνε!!!

 

[AROUND THE WORLD]

Τέλος καλό όλα καλά (εκτός απ τη διάρροια που με συνοδεύει) και με το που φτάνω στο αεροδρόμιο του Κίτο για να ηρεμήσω αγοράζω ένα άρωμα με την υπογραφή της Σακίρα

imodium είχες ανάγκη ή νόμιζες ότι το συγκεκριμένο άρωμα έχει και τέτοιες ιδιότητες?

 

[mikrh tsopana]

@HummingBird και @AROUND THE WORLD, χαχαχα, γιαυτό ξεκίνησα επισημαίνοντας πως δεν είναι ακριβώς γκάφες. Όσο για το immodium, είμαι 100% κατά, γενικά δε συμπαθώ τα φάρμακα αλλά ειδικά ένα αντιδιαρροϊκό το θεωρώ το χειρότερο μιας και γενικά για να έχω διάρροια, ε, κάτι έχω που πρέπει να βγει.

"ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ (ΚΑΙ ΜΩΡΟΜΑΝΤΗΛΑ) ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΙΜΜΟDIUM"

 

[panpan]

"ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ (ΚΑΙ ΜΩΡΟΜΑΝΤΗΛΑ) ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΙΜΜΟDIUM"

Μέχρι να χέ@εις το βρακί σου.Μετά θα παίρνεις.

 

[mikrh tsopana]

@panpan τώρα που το φερε η κουβέντα σε ποιά πόλη της Ισπανίας βρίσκεσαι;(στην ισπανία βρίσκεσαι, δε βρίσκεσαι

 

[panpan]

Ακόμα είναι Ισπανία.Βαρκελώνη.

 

[mikrh tsopana]

η Βαρκελώνη για μία εβδομάδα στα μέσα Αυγούστου αξίζει ;

 

[chrisbd]

η Βαρκελώνη για μία εβδομάδα στα μέσα Αυγούστου αξίζει ;

Όχι.....

απο 2 και πάνω.....

 

[mikrh tsopana]

Όχι.....

απο 2 και πάνω.....

χαχαχα να με δει και λίγο η μανούλα μου

 

[panpan]

η Βαρκελώνη για μία εβδομάδα στα μέσα Αυγούστου αξίζει ;

Ναι,αλλά μην φεύγουμε από το θέμα μας.Πάνε σε κάποιο από τα πολλά θέματα που έχουν ανοιχτεί και ρώτα ότι θες.