anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.793
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Ψηφίστε την πιο ρομαντική πόλη του κόσμου.
- Thread starter marydim
- Ημερομηνία δημιουργίας
Traveller
Member
- Μηνύματα
- 3.938
- Likes
- 3.932
O Mέριχας, μαζί με την πόλη της Τήνου και τον Αδάμαντα μπαίνουν άνετα στο top3 των πιο εντυπωσιακών λιμανιών της ταλαίπορης χώρας μας...
coccobill
Member
- Μηνύματα
- 326
- Likes
- 348
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σανγκρι-Λα
Θεωρω ολοκληρο το νησι τραγικο- η μονη μαλλον περιπτωση νησιου που και να βουλιαζε δε θα το θεωρουσα απωλεια.
anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.793
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
Θεωρω ολοκληρο το νησι τραγικο- η μονη μαλλον περιπτωση νησιου που και να βουλιαζε δε θα το θεωρουσα απωλεια.
Αν και βγαίνουμε off topic, θεωρώ ότι το χειρότερο σημείο της Κύθνου είναι η Παναγιά η Κανάλα και όχι το λιμάνι.
Από εκεί και πέρα γενικά για το νησί, γούστα είναι αυτά. Σε άλλους αρέσουν οι οργανωμένες παραλίες των "in" νησιών που δεν έχεις πού να πατήσεις και πού να σταθείς και το ατελείωτο clubbing και άλλοι περνάνε μια χαρά στα πιο ήσυχα και πιο "άγρια" μέρη.
amsterdam
Member
- Μηνύματα
- 814
- Likes
- 280
Εντυπωσιακών ως προς τι???:roll:
coccobill
Member
- Μηνύματα
- 326
- Likes
- 348
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σανγκρι-Λα
Ως προς τη γραφικοτητα, φανταζομαι, και το σεβασμο στην παραδοσιακη ρυμοτομια.
eleva
Member
- Μηνύματα
- 211
- Likes
- 417
- Επόμενο Ταξίδι
- μάλλον Μαγνησία ξανά
- Ταξίδι-Όνειρο
- 12/10/1944
Μα είναι δυνατόν???? Εννοείται πως Θεσσαλονίκη= ρομαντικότερη πόλη κ τα μυαλά στα κάγκελα (κ να σκεφτείτε, είμαι κ Αθηναία... !!!)
!!!)
eleva
Member
- Μηνύματα
- 211
- Likes
- 417
- Επόμενο Ταξίδι
- μάλλον Μαγνησία ξανά
- Ταξίδι-Όνειρο
- 12/10/1944
Μωρέ καλά έλεγα εγώ ότι κατά βάθος ούτε οι Θεσσαλονικείς δεν αγαπάνε τόσο την πόλη τους! (εξ ου κ θαυμάζουν τα μειονεκτήματα π αποκτά με το πέρασμα των χρόνων, ενώ εμένα πχ πολύ μ'έχει στενοχωρήσει αυτό το χάλι με την τσιμεντοποίηση όπως στην Αθήνα, τον τάχα μου εκμοντερνισμό, κ το καυσαέριο αλλά κ πάλι τη θεωρώ σύμβολο του αισθησιασμού (ιδίως εκείνη την ατμοσφαιρικότητα ώρα του λυκόφωτος αλλά κ κατά τη διάρκεια της νύχτας, αχχχ...) Άκου πιο ρομαντικό το Παρίσι με την υπέροχη "θάλασσα" του, τα "πορφυρένια" ηλιοβασιλέμματα απ τα "κάστρα" του κ τα τόσο "γραφικά" "παραθαλάσσια" μεζοδοπωλεία του!! ο μον ντιε, τρε κλισέ!!!! Πράγματι,έχω μεγάλη καψούρα μ αυτή την πόλη φιλενάδα, κ ίσως γιαυτό αποφάσισα να την κρατήσω τρόπον τινά "ερωμένη", να μην ζήσω εκεί ώστε να την θαυμάζω απεριόριστα κ να τη σκέφτομαι έτσι γλυκά όποτε θέλω... αλλά να "σε" πω κ κάτι?? Δεν είναι τυχαίο ότι η Σαλόνικα είναι ο πιο πολυτραγουδισμένος τόπος της χώρας μας (ιδίως μέσα από στίχους απίστευτα ερωτικών τραγουδιών!) Ψιτ, κρατάς κ ένα μυστικό? Είναι ας πούμε κ η δική μ η "μούσα" όποτε ασχολούμαι μαζί της...επί χάρτου!!! Ερώτησις τώρα γιατί απ'ότι είδα είσαι πολυταξιδεμένη
κ ειλικρινά ζηλεύω πάρα πολύ: Οι πόλεις τις νοτιοανατολικής Ασίας δεν είναι ρομαντικές??? Επειδή θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω κάποτε κ από τον "Εραστή" της Μαργκερίτ Ντυράς μέχρι κ με τη ΣαΪγκόν ένιωσα ερωτευμένη!
(εξ ου κ θαυμάζουν τα μειονεκτήματα π αποκτά με το πέρασμα των χρόνων, ενώ εμένα πχ πολύ μ'έχει στενοχωρήσει αυτό το χάλι με την τσιμεντοποίηση όπως στην Αθήνα, τον τάχα μου εκμοντερνισμό, κ το καυσαέριο αλλά κ πάλι τη θεωρώ σύμβολο του αισθησιασμού (ιδίως εκείνη την ατμοσφαιρικότητα ώρα του λυκόφωτος αλλά κ κατά τη διάρκεια της νύχτας, αχχχ...) Άκου πιο ρομαντικό το Παρίσι με την υπέροχη "θάλασσα" του, τα "πορφυρένια" ηλιοβασιλέμματα απ τα "κάστρα" του κ τα τόσο "γραφικά" "παραθαλάσσια" μεζοδοπωλεία του!! ο μον ντιε, τρε κλισέ!!!! Πράγματι,έχω μεγάλη καψούρα μ αυτή την πόλη φιλενάδα, κ ίσως γιαυτό αποφάσισα να την κρατήσω τρόπον τινά "ερωμένη", να μην ζήσω εκεί ώστε να την θαυμάζω απεριόριστα κ να τη σκέφτομαι έτσι γλυκά όποτε θέλω... αλλά να "σε" πω κ κάτι?? Δεν είναι τυχαίο ότι η Σαλόνικα είναι ο πιο πολυτραγουδισμένος τόπος της χώρας μας (ιδίως μέσα από στίχους απίστευτα ερωτικών τραγουδιών!) Ψιτ, κρατάς κ ένα μυστικό? Είναι ας πούμε κ η δική μ η "μούσα" όποτε ασχολούμαι μαζί της...επί χάρτου!!! Ερώτησις τώρα γιατί απ'ότι είδα είσαι πολυταξιδεμένη κ ειλικρινά ζηλεύω πάρα πολύ: Οι πόλεις τις νοτιοανατολικής Ασίας δεν είναι ρομαντικές??? Επειδή θα ήθελα πολύ να ταξιδέψω κάποτε κ από τον "Εραστή" της Μαργκερίτ Ντυράς μέχρι κ με τη ΣαΪγκόν ένιωσα ερωτευμένη!
ΕΡΣΗ
Member
Καταρχήν είμαι Αθηναία που ζω στη Θεσσαλονίκη, οπότε μην βγάζεις από εμενα συμπεράσματα περί του αν αγαπάνε ή όχι την πόλη τους οι Θεσσαλονικείς. Α! και επιπλέον δε χρειάζεται να μου μιλάς και με το "σε": αντιλαμβάνομαι, ενδεχομένως και λόγω καταγωγής, τη γενική πτώση. Για το θέμα της λατρείας του τσιμέντου οι θεσσαλονικείς δεν είναι διαφορετικοί από όλους τους υπόλοιπους Έλληνες: το απεχθάνονται καταρχήν, αλλά δεν έχουν καμία αντίρηση να δώσουν το οικόπεδό τους αντιπαροχή. Και δεν ξέρω καμία ελληνική πόλη που να έχει γλιτώσει από αυτήν την κατάρα. Τώρα ας μην πιάσουμε το θέμα της ανάπτυξης της Ελλάδας μέσω της αντιπαροχής και της ανοικοδόμησης, έχει ίσως κάποια σχέση με το θέμα, αλλά εντελώς έμμεση.
Υπέροχη η θάλασσα της Θεσσαλονίκης, (αλλά όχι και μοναδική: και ο Βόλος έχει θάλασσα και η Πάτρα και η Καλαμάτα και η Κόρινθος και το Ηράκλειο και η Καβάλα και η Αλεξανδρούπολη και η Χαλκίδα και η Πρεβεζα και ίσως και να ξεχνώ και μερικές άλλες) υπέροχα τα δειλινά της και η έναστρη νύχτα της, δεν αντιλέγω, πρόκειται όμως για δώρα θεού ή δώρα της φύσης-όπως θέλεις πάρτο, πάντως ιδιοφυής ανθρώπινη κατασκευή δεν είναι. Και όταν λέμε "πόλη" εννοούμε ανθρώπινη επινόηση. Αλλιώς μιλάμε για θαύματα της φύσης: Καταράχτες, φαράγγια, λίμνες, ποτάμια κλπ. Εννοειται πως μια πόλη έχει και φυσικά χαρακτηριστικά. Τότε το ενδιαφέρον είναι ο διάλογος του ανθρώπου με το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης ένα μέρος της παραλίας αναπλάστηκε, συμπαθητικό έγινε, αλλά όχι στην παγκόσμια , αλλά ούτε καν στην ελληνική αρχιτεκτονική ιστορία θα μείνει ως κατι εξαιρετικό. Ασε που ένα χρόνο μετά τα περίπτερα δε δόθηκαν ακόμη στο κοινό και η κουρτίνα νερού στον "κήπο της μνήμης" σταμάτησε να τρέχει.
Το τελευταίο "ιδιοφυές" κατασκεύασμά μας είναι το νέο μας Δημαρχείο το οποίο κόστισε ένα τρελό χρηματικό ποσό και πρόκειται για ένα μονομπλόκ από μπετόν που έχει το μοναδικό προσόν να κρύψει εντελώς το πολύ όμορφο μουσείου του Βυζαντινού Πολιτισμού του μακαρίτη του Κρόκου. (Το Μουσείο ως αρχιτεκτόνημα είναι κάτι για το οποίο καμαρώνω.)
Ζω σχεδόν τριάντα χρόνια εδώ και κάθε χρόνο βλέπω τις πληγές που αποκτά και πόσο ασχημίζει εξ αιτιας τους χρόνο με τον χρόνο.
Το τραγούδι "ομορφη Θεσσαλονίκη" επί παραδείγματι γραφηκε πολλές δεκαετίες πριν, τότε που πράγματι ήταν μια όμορφη πόλη, με τις επαύλεις της στην οδο Βασιλίσης Ολγας και τις βιλίτσες της και τις μονοκατοικίες στις καθέτους και τα "μέγαρα" στην Τσιμισκή. Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις! Αυτά τα κτίρια έγιναν πολυκατοικίες πολύ πριν βρεθώ εκεί, οπότε δεν έχω τέτοιες μνήμες, ακούσματα μόνο έχω. (το Παρίσι παρεπιπτόντως έχει τραγουδηθεί πολύ περισσότερο, κάθε σύγκριση μόνο αστεία μπορεί να είναι.)
Στο μεταξύ έχουμε δρόμους κεντρικούς, στενούς , με οκταώροφες πολυκατοικίες, χτισμένες τη δεκαετία του '60, πλέον σαράβαλα- ο ηλιος τους φωτίζει μόνο όταν είναι κάθετος. Επιπλέον οι οκταόροφες που λέγαμε κτίστηκαν και στον παραλιακό δρόμο οπότε δημιουργούν και ένα τέλειο τείχος προστασίας από τους πειρατές μάλλον-αλλιώς δεν εξηγείται- έτσι που κανείς άλλος να μην έχει θέα προς τη παραλία παρά μόνο οι κάτοικοι των προνομιούχων παραλιακών διαμερισμάτων. Και να πει κανείς οτι δεν δόθηκαν ευκαιριές ανάπλασης στην πόλη; Σε πόσες ελληνικές πόλεις εκπονήθηκε πολεοδομικό σχέδιο εκ του μηδενός; Μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917 επρόκειτο να γίνει νεο πολεοδομικό σχέδιο: Τα συμφέροντα που καθείς μας μπορεί να φανταστεί τροποίησαν το αρχικό σχέδιο του Εμπράρ, το οποίο ειδωμένο σήμερα περιγράφει την ομορφη πολη στην οποία θα μπορουσε έχει να εξελιχθεί η Θεσσαλονίκη. Άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
Ο Εμπραρ ήταν και ο σχεδιαστής της όμορφης πλατείας Αριστοτέλους η οποια έχει καταληφθεί με την ανοχή( της δημοτικής μας αρχής από τραπεζοκαθίσματα, σκαμπό, καναπέδες, μαξιλάρες, γάζες διαφόρων χρωμάτων, ομπρέλες διαφόρων σχημάτων, ανεμιστήρες για το καλοκαίρι, θερμάστρες για τον χειμώνα. Καραγκιόζ μπερντέ. Ακόμη δεν έχουμε ανακαλύψει αυτό που είναι κοινός τόπος στην Εσπερία. Οτι δηλαδή σε τόσο κεντρικά και εμβληματικά σημεια των πόλεων ο Δήμος επιβάλλει έναν τύπο τραπεζοκαθισματων αντε το πολύ πολύ σε μια γκάμα χρωματισμών και δεν κάνει καθείς οτι τον φωτίσει το δικό του αισθητικό κριτήριο. Επιπλέον το δε κεντρικό τμήμα της πλατείας το βράδι μετατρέπεται σε υπαίθριο γκαράζ αυτοκινήτων για τους πελάτες αυτών των μαγαζιών. Εξαιρετικά ρομαντικό θέαμα, n'est pas?
Για τα παραλιακά μεζεδοπωλεία-κάτι έχω χάσει- γιατί η Νίκης όλο καφέ και μπαράκια είναι, αλλά για μεζεδοπωλεία δεν έχω υπόψη μου. Πάντως ένα κάτι που προσπαθεί να το παίξει γαλλικό μπιστρό σε παραλια το έχουμε: το λένε Garcons και είναι Νίκης με Αγίας Σοφίας. Πάντως το αγαπημένο μου πιάτο δεν είναι το μυδοπίλαφο, αλλά το fillet tartar.
Τα περί συμβόλου του αισθησιασμού δε θα τα σχολιάσω: ο καθένας όπως την βρίσκει άλλωστε.
Καλά κάνεις και την έχεις κρυφή ερωμένη σου και κάνεις μαζί της ασκήσεις επί χάρτου, εφόσον έτσι αισθάνεσαι, αλλά προσοχή μην προχωρήσεις σε κανένα επόμενο στάδιο: ξέρεις λογοδοσίματα, αρραβωνιάσμάτα κλπ, μάλλον θα απογοητευτείς.
Για να αποφευχθούν παρεξηγήσεις να πω οτι δε θεωρώ ούτε κατ' ιδέα την Αθήνα ρομαντική πόλη παρά τον μοναδικό παγκοσμίως πεζόδρομο της Διονυσίου Αεροπαγίτου με την απαράμιλλη θέα στην Ακρόπολη. Και με την εξαίρεση κάποιων μικρών ελληνικών πόλεων οι οποίες έτυχε να έχουν κάποια προστασία από το ΥΠΠΟ και τις Εφορείες του, καμία ελληνική πόλη δε θεωρώ ρομαντική ή έστω όμορφη.
Για μένα ρομαντική πόλη αυτή που αποτελεί ένα ολόκληρο σύνολο το οποίο να μου δίνει αισθητική απόλαυση ώστε να μου κινεί συναισθήματα. Στην πόλη αυτή τα όποια δώρα της φύσης να αξιοποιούνται κατάλληλα από ιδιοφυείς αρχιτέκτονες. Για παράδειγμα ναι το Παρίσι δεν έχει καμιά ωραία παραλία, ένα ποτάμι έχει όλο και όλο και με εξαιρετική ανθρώπινη ιδιοφυία εφτιαξε τα quai και τα κτίρια που είναι κατά μήκος του σου κόβουν την ανάσα. Έναν λόφο έχει και τον στόλισε με την εκκλησία Sacre Coeur. Αντιστοίχως και η Βενετία είναι κτισμένη στο δέλτα ενός ποταμού και στους πέριξ βάλτους: αλλά πόση ανθρώπινη ευφυία και ταλέντο χρειάστηκε για να γίνει αυτό το θαύμα! Η Θεσσαλονίκη έχει τα φυσικά προσόντα που αναφέρεις, αλλά απο ευαισθησία περί πολεοδομίας και αρχιτεκτονικής τζίφος!
Από πόλεις στην νοτιοανατολική Ασία ξεχωρίζω τη Μελάκα στην Μαλαισιά με ενα ερωτηματικό: οταν είχα πάει το 1991 υπήρχε ένα και μοναδικό ψηλό κτίριο: το ξενοδοχείο που μέναμε. Η υπολοιπη πόλη ήταν χαμηλή με κεραμοσκεπές κτισμένη δίπλα στο ποτάμι με υπέροχα πανέμορφα κινέζικα σπίτια, τα οποία ηταν κατοικημένα. Μόνο που και εκεί οι όψεις των πόλεων ραγδαία καταστρέφονται και πολύ φοβάμαι οτι αν ξαναπάω θα συναντήσω μια μεγαλούπολη με ένα ιστορικό κέντρο για τουριστικούς λόγους συντηρημένο, με μαγαζάκια για τουρίστες κλπ και τους παλαιους κατοίκους φευγάτους. Καμιά σχέση δηλαδή με αυτό που έζησα. Οπότε και δεν πρόκειται να ξαναπαω εκεί. Ενδιαφέρουσα είχα βρει την Yogyakarta στην Ιάβα, αλλά ποιός ξέρει πως έχει γίνει τώρα; Η Bangkok τεράστια και πολύβοη, δεν την χαρακτηρίζεις ρομαντική, όχι ότι δεν έχει όμορφες γωνίες, αλλά η συνολική εικόνα δε λέει. Η Κουάλα Λουμπούρ δε μου έκανε κλικ. Η Τζακάρτα δε λέει με τίποτε. Η Γιανγκον είχε διατηρήσει περισσότερο από όλες αυτές που επισκέφτηκα τον αποικιοκρατικό της χαρακτήρα και μου φάνηκε πολύ ατμοσφαιρική. Το Siem Reap στην Καμποτζη ειναι ευχαριστο, αλλά δεν το χαρακτηρίζεις ρομαντικό, εκεί πας μόνο για τους ναούς του Angor Watt που όντως κόβουν την ανάσα. Στη Σαϊγκόν δεν έχω πάει, αλλά δεν έχω ακούσει και τα καλύτερα, το Ανόι θεωρείται πιο ατμοσφαιρικό, αλλά όσοι πήγαν στο Βιετναμ ενθουσιάστηκαν με το Hoian. Η Λουαγκ Πραμπαγκ στο Λάος θεωρείται πολύ ρομαντική πόλη, αλλά δεν έχω πάει.
Θεωρώ επίσης πολή ρομαντική πόλη την Κωνσταντινούπολη και προσφάτως βρέθηκα και στην Ούρφα στα νότια της Τουρκίας κοντά στα σύνορα με τη Συρία: Και αυτήν την πόλη τη θεωρώ ρομαντική: ενθουσιάζομαι με την φθορά που φέρνει ο χρόνος πάνω σε υπέροχα κτίρια αιώνων, ενθουσιάζομαι με τους αντικατοπτρισμούς των ιερών κτιριων σε λιμνούλες, συγκινούμαι με το παλίμψηστο θρησκειών και πολιτισμών (αυτό το τελευταίο ειναι και η μοναδική εντελώς κρυφή και ανομολόγητη γοητεία της Θεσσαλονίκης).
Υπέροχη η θάλασσα της Θεσσαλονίκης, (αλλά όχι και μοναδική: και ο Βόλος έχει θάλασσα και η Πάτρα και η Καλαμάτα και η Κόρινθος και το Ηράκλειο και η Καβάλα και η Αλεξανδρούπολη και η Χαλκίδα και η Πρεβεζα και ίσως και να ξεχνώ και μερικές άλλες) υπέροχα τα δειλινά της και η έναστρη νύχτα της, δεν αντιλέγω, πρόκειται όμως για δώρα θεού ή δώρα της φύσης-όπως θέλεις πάρτο, πάντως ιδιοφυής ανθρώπινη κατασκευή δεν είναι. Και όταν λέμε "πόλη" εννοούμε ανθρώπινη επινόηση. Αλλιώς μιλάμε για θαύματα της φύσης: Καταράχτες, φαράγγια, λίμνες, ποτάμια κλπ. Εννοειται πως μια πόλη έχει και φυσικά χαρακτηριστικά. Τότε το ενδιαφέρον είναι ο διάλογος του ανθρώπου με το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης ένα μέρος της παραλίας αναπλάστηκε, συμπαθητικό έγινε, αλλά όχι στην παγκόσμια , αλλά ούτε καν στην ελληνική αρχιτεκτονική ιστορία θα μείνει ως κατι εξαιρετικό. Ασε που ένα χρόνο μετά τα περίπτερα δε δόθηκαν ακόμη στο κοινό και η κουρτίνα νερού στον "κήπο της μνήμης" σταμάτησε να τρέχει.
Το τελευταίο "ιδιοφυές" κατασκεύασμά μας είναι το νέο μας Δημαρχείο το οποίο κόστισε ένα τρελό χρηματικό ποσό και πρόκειται για ένα μονομπλόκ από μπετόν που έχει το μοναδικό προσόν να κρύψει εντελώς το πολύ όμορφο μουσείου του Βυζαντινού Πολιτισμού του μακαρίτη του Κρόκου. (Το Μουσείο ως αρχιτεκτόνημα είναι κάτι για το οποίο καμαρώνω.)
Ζω σχεδόν τριάντα χρόνια εδώ και κάθε χρόνο βλέπω τις πληγές που αποκτά και πόσο ασχημίζει εξ αιτιας τους χρόνο με τον χρόνο.
Το τραγούδι "ομορφη Θεσσαλονίκη" επί παραδείγματι γραφηκε πολλές δεκαετίες πριν, τότε που πράγματι ήταν μια όμορφη πόλη, με τις επαύλεις της στην οδο Βασιλίσης Ολγας και τις βιλίτσες της και τις μονοκατοικίες στις καθέτους και τα "μέγαρα" στην Τσιμισκή. Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις! Αυτά τα κτίρια έγιναν πολυκατοικίες πολύ πριν βρεθώ εκεί, οπότε δεν έχω τέτοιες μνήμες, ακούσματα μόνο έχω. (το Παρίσι παρεπιπτόντως έχει τραγουδηθεί πολύ περισσότερο, κάθε σύγκριση μόνο αστεία μπορεί να είναι.)
Στο μεταξύ έχουμε δρόμους κεντρικούς, στενούς , με οκταώροφες πολυκατοικίες, χτισμένες τη δεκαετία του '60, πλέον σαράβαλα- ο ηλιος τους φωτίζει μόνο όταν είναι κάθετος. Επιπλέον οι οκταόροφες που λέγαμε κτίστηκαν και στον παραλιακό δρόμο οπότε δημιουργούν και ένα τέλειο τείχος προστασίας από τους πειρατές μάλλον-αλλιώς δεν εξηγείται- έτσι που κανείς άλλος να μην έχει θέα προς τη παραλία παρά μόνο οι κάτοικοι των προνομιούχων παραλιακών διαμερισμάτων. Και να πει κανείς οτι δεν δόθηκαν ευκαιριές ανάπλασης στην πόλη; Σε πόσες ελληνικές πόλεις εκπονήθηκε πολεοδομικό σχέδιο εκ του μηδενός; Μετά τη μεγάλη πυρκαγιά του 1917 επρόκειτο να γίνει νεο πολεοδομικό σχέδιο: Τα συμφέροντα που καθείς μας μπορεί να φανταστεί τροποίησαν το αρχικό σχέδιο του Εμπράρ, το οποίο ειδωμένο σήμερα περιγράφει την ομορφη πολη στην οποία θα μπορουσε έχει να εξελιχθεί η Θεσσαλονίκη. Άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
Ο Εμπραρ ήταν και ο σχεδιαστής της όμορφης πλατείας Αριστοτέλους η οποια έχει καταληφθεί με την ανοχή(
της δημοτικής μας αρχής από τραπεζοκαθίσματα, σκαμπό, καναπέδες, μαξιλάρες, γάζες διαφόρων χρωμάτων, ομπρέλες διαφόρων σχημάτων, ανεμιστήρες για το καλοκαίρι, θερμάστρες για τον χειμώνα. Καραγκιόζ μπερντέ. Ακόμη δεν έχουμε ανακαλύψει αυτό που είναι κοινός τόπος στην Εσπερία. Οτι δηλαδή σε τόσο κεντρικά και εμβληματικά σημεια των πόλεων ο Δήμος επιβάλλει έναν τύπο τραπεζοκαθισματων αντε το πολύ πολύ σε μια γκάμα χρωματισμών και δεν κάνει καθείς οτι τον φωτίσει το δικό του αισθητικό κριτήριο. Επιπλέον το δε κεντρικό τμήμα της πλατείας το βράδι μετατρέπεται σε υπαίθριο γκαράζ αυτοκινήτων για τους πελάτες αυτών των μαγαζιών. Εξαιρετικά ρομαντικό θέαμα, n'est pas? Για τα παραλιακά μεζεδοπωλεία-κάτι έχω χάσει- γιατί η Νίκης όλο καφέ και μπαράκια είναι, αλλά για μεζεδοπωλεία δεν έχω υπόψη μου. Πάντως ένα κάτι που προσπαθεί να το παίξει γαλλικό μπιστρό σε παραλια το έχουμε: το λένε Garcons και είναι Νίκης με Αγίας Σοφίας. Πάντως το αγαπημένο μου πιάτο δεν είναι το μυδοπίλαφο, αλλά το fillet tartar.
Τα περί συμβόλου του αισθησιασμού δε θα τα σχολιάσω: ο καθένας όπως την βρίσκει άλλωστε.
Καλά κάνεις και την έχεις κρυφή ερωμένη σου και κάνεις μαζί της ασκήσεις επί χάρτου, εφόσον έτσι αισθάνεσαι, αλλά προσοχή μην προχωρήσεις σε κανένα επόμενο στάδιο: ξέρεις λογοδοσίματα, αρραβωνιάσμάτα κλπ, μάλλον θα απογοητευτείς.
Για να αποφευχθούν παρεξηγήσεις να πω οτι δε θεωρώ ούτε κατ' ιδέα την Αθήνα ρομαντική πόλη παρά τον μοναδικό παγκοσμίως πεζόδρομο της Διονυσίου Αεροπαγίτου με την απαράμιλλη θέα στην Ακρόπολη. Και με την εξαίρεση κάποιων μικρών ελληνικών πόλεων οι οποίες έτυχε να έχουν κάποια προστασία από το ΥΠΠΟ και τις Εφορείες του, καμία ελληνική πόλη δε θεωρώ ρομαντική ή έστω όμορφη.
Για μένα ρομαντική πόλη αυτή που αποτελεί ένα ολόκληρο σύνολο το οποίο να μου δίνει αισθητική απόλαυση ώστε να μου κινεί συναισθήματα. Στην πόλη αυτή τα όποια δώρα της φύσης να αξιοποιούνται κατάλληλα από ιδιοφυείς αρχιτέκτονες. Για παράδειγμα ναι το Παρίσι δεν έχει καμιά ωραία παραλία, ένα ποτάμι έχει όλο και όλο και με εξαιρετική ανθρώπινη ιδιοφυία εφτιαξε τα quai και τα κτίρια που είναι κατά μήκος του σου κόβουν την ανάσα. Έναν λόφο έχει και τον στόλισε με την εκκλησία Sacre Coeur. Αντιστοίχως και η Βενετία είναι κτισμένη στο δέλτα ενός ποταμού και στους πέριξ βάλτους: αλλά πόση ανθρώπινη ευφυία και ταλέντο χρειάστηκε για να γίνει αυτό το θαύμα! Η Θεσσαλονίκη έχει τα φυσικά προσόντα που αναφέρεις, αλλά απο ευαισθησία περί πολεοδομίας και αρχιτεκτονικής τζίφος!
Από πόλεις στην νοτιοανατολική Ασία ξεχωρίζω τη Μελάκα στην Μαλαισιά με ενα ερωτηματικό: οταν είχα πάει το 1991 υπήρχε ένα και μοναδικό ψηλό κτίριο: το ξενοδοχείο που μέναμε. Η υπολοιπη πόλη ήταν χαμηλή με κεραμοσκεπές κτισμένη δίπλα στο ποτάμι με υπέροχα πανέμορφα κινέζικα σπίτια, τα οποία ηταν κατοικημένα. Μόνο που και εκεί οι όψεις των πόλεων ραγδαία καταστρέφονται και πολύ φοβάμαι οτι αν ξαναπάω θα συναντήσω μια μεγαλούπολη με ένα ιστορικό κέντρο για τουριστικούς λόγους συντηρημένο, με μαγαζάκια για τουρίστες κλπ και τους παλαιους κατοίκους φευγάτους. Καμιά σχέση δηλαδή με αυτό που έζησα. Οπότε και δεν πρόκειται να ξαναπαω εκεί. Ενδιαφέρουσα είχα βρει την Yogyakarta στην Ιάβα, αλλά ποιός ξέρει πως έχει γίνει τώρα; Η Bangkok τεράστια και πολύβοη, δεν την χαρακτηρίζεις ρομαντική, όχι ότι δεν έχει όμορφες γωνίες, αλλά η συνολική εικόνα δε λέει. Η Κουάλα Λουμπούρ δε μου έκανε κλικ. Η Τζακάρτα δε λέει με τίποτε. Η Γιανγκον είχε διατηρήσει περισσότερο από όλες αυτές που επισκέφτηκα τον αποικιοκρατικό της χαρακτήρα και μου φάνηκε πολύ ατμοσφαιρική. Το Siem Reap στην Καμποτζη ειναι ευχαριστο, αλλά δεν το χαρακτηρίζεις ρομαντικό, εκεί πας μόνο για τους ναούς του Angor Watt που όντως κόβουν την ανάσα. Στη Σαϊγκόν δεν έχω πάει, αλλά δεν έχω ακούσει και τα καλύτερα, το Ανόι θεωρείται πιο ατμοσφαιρικό, αλλά όσοι πήγαν στο Βιετναμ ενθουσιάστηκαν με το Hoian. Η Λουαγκ Πραμπαγκ στο Λάος θεωρείται πολύ ρομαντική πόλη, αλλά δεν έχω πάει.
Θεωρώ επίσης πολή ρομαντική πόλη την Κωνσταντινούπολη και προσφάτως βρέθηκα και στην Ούρφα στα νότια της Τουρκίας κοντά στα σύνορα με τη Συρία: Και αυτήν την πόλη τη θεωρώ ρομαντική: ενθουσιάζομαι με την φθορά που φέρνει ο χρόνος πάνω σε υπέροχα κτίρια αιώνων, ενθουσιάζομαι με τους αντικατοπτρισμούς των ιερών κτιριων σε λιμνούλες, συγκινούμαι με το παλίμψηστο θρησκειών και πολιτισμών (αυτό το τελευταίο ειναι και η μοναδική εντελώς κρυφή και ανομολόγητη γοητεία της Θεσσαλονίκης).
gianni1966
Member
- Μηνύματα
- 211
- Likes
- 72
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατρεμενη Αβανα...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερικη(Περου,Βολιβια)
Εκπομπές Travelstories
