Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Καταφέραμε να ξυπνήσουμε και να αναχωρήσουμε με το αυτοκίνητό μας για τις Capillas de Marmol. Τελευταία στιγμή μάλιστα βρέθηκαν και δυο συνεπιβάτες, οπότε το κόστος της εκδρομής μειώθηκε στα 14€ ανά άτομο για τη βαρκάδα, αν και αυτό δε μετρίαζε καθόλου το απίστευτα τσουχτερό κρύο. Αν κάνει τέτοιο κρύο κατακαλόκαιρο, το χειμώνα τι γίνεται στην Παταγονία;

Τέλος πάντων, οι δυο νεαροί βαρκάρηδες μας έδωσαν από μια νιτσεράδα στον καθένα και όλες τους ανέδυαν μια τρομερή μπόχα. Ευτυχώς η δυνατή βροχή σταμάτησε (τι κωλόκαιρος αυτή η Παταγονία, καθόλου δε θα μου λείψει) και μας χάρισε κι ένα ουράνιο τόξο, λίγο πριν φτάσουμε στις πρώτες capillas/σπηλιές, με τις οποίες δεν τρελάθηκα κιόλας, αν και όταν εισήλθε η βάρκα έγινε πιο ενδιαφέρουσα η κατάσταση. Ο φωτογράφος Χ από την άλλη πάντως, κατέβασε κάτι μούτρα μέχρι κάτω, περίμενε κάτι πολύ εντυπωσιακότερο. Ο A πάλι, ήταν μέσα στην τρελή χαρά.

Η κατάσταση βελτιώθηκε όταν ένας ολόλαμπρος ήλιος έκανε την εμφάνισή του, παράλληλα με την προσέγγιση στις capillas de marmol (αν δεν τον εξήγησα, είναι σχηματισμοί /σπηλιές από διοξείδιο του ασβέστη μέσα στη θάλασσα), που πράγματι έμεοιαζαν με ξωκλήσια από μάρμαρο, όπως προϊδέαζε το όνομά τους, ενώ το φως βοήθησε πάρα πολύ στην ανάδειξη των σχηματισμών τους. Θα δείτε τις φωτογραφίες και θα κρίνετε, αλλά γενικά το βρήκα αξιόλογο αξιοθέατο, που όμως αν συγκριθεί με τα ιερά φυσικά τέρατα του υπόλοιπου ταξιδιού, είναι σαφώς κατώτερο. Εμ, μπροστά στην Ατακάμα, τις Άνδεις, τους καταρράκτες, την Ανταρκτική, το Perito Moreno και τα εξωπραγματικά τρεκ, λογικό είναι να ωχριούν.

Ξεκινήσαμε την επιστροφή για το αεροδρόμιο της Balmaceda ακούγοντας Johhny Cash κι απολαμβάνοντας τη διαδρομή που μας είχε γοητεύσει την πρώτη ημέρα, με σταθερό ήλιο αλλά και τσουχτερό κρύο. Τρομερή διαδρομή, πραγματικά. Βάλαμε και έξτρα καύσιμα, ώστε να είμαστε έτοιμοι για την παράδοση του οχήματος στο αεροδρόμιο για να έχουμε χρόνο για την αποζημίωση που θα παίρναμε στο αεροδρόμιο. Χαχα! Αποζημίωση από τη Europcar, καλό εεεεε;

Δυστυχώς στο desk της Europcar δεν ήταν αυτή τη φορά το ίδιο παλικαράκι που μας είχε δώσει το αυτοκίνητο αλλά άλλος ένας ξινός Χιλιανός, ο οποίος δεν είχε καμία απολύτως ενημέρωση για την περίπτωσή μας, τηλεφώνησε στο μηχανικό Rodolfo προκειμένου να ενημερωθεί για τις χαλαρωμένες βίδες και ούτε λίγο ούτε πολύ μας κατηγόρησε ότι εμείς φταίμε που δεν αντιληφθήκαμε τη βλάβη όταν παραλάβαμε το αυτοκίνητο. Πώς να την αντιληφθούμε όταν το πρόβλημα ήταν από την εσωτερική πλευρά; Θα πρέπει να είχαμε βγάλει τα λάστιχα για να το διαπιστώσουμε, απαντήσαμε. Επίσης αναφέραμε πως μιλήσαμε τηλεφωνικά με το Leonardo, το μηχανικό της Europcar που μας είχε διαβεβαιώσει ότι δικαιούμασταν αποζημίωση, όπως και με την κυρία Adriana Cara που μας είχε καθησυχάσει πως θα το είχε διευθετήσει και θα ήταν όλα έτοιμα κατά την παράδοση του αυτοκινήτου. Η απίθανη απάντηση που πήραμε ήταν πως ο μεν Λεονάρντο δεν έβγαινε στο τηλέφωνο η δε κυρία Adriana "είναι νέα στην εταιρεία και δεν ξέρει και πολλά." Ακούσαμε και ειρωνείες του στιλ "ελπίζω να έχετε δικηγόρους στη Χιλή" και ξεχείλισε το ποτήρι. Τελικώς αποδείχθηκε ότι όχι απλά δεν είχαν διάθεση να μας δώσουν καμία αποζημίωση για τη βλάβη που μας φόρτωσαν και την απώλεια χρόνου, αλλά για να εισπράξουμε ακόμη και τα 28€ που κόστισε ο μηχανικός, ήθελαν να υπογράψουμε ένα έγγραφο που θα έλεγε πως η εταιρεία δε φέρει καμία ευθύνη παρότι

α) την ευθύνη την είχαν αποδεχθεί ο μηχανικός και η υπεύθυνη της εταιρείας

β) είχαμε ήδη πληρώσει πλήρη ασφάλεια! Άρα εξυπακούεται πως θα έπρεπε να λάβουμε αποζημίωση για τη βλάβη και χωρίς να υπογράψουμε κανένα έγγραφο περί εξαίρεσης της εταιρείας από την ευθύνη για τη βλάβη

Ακολούθησαν σκηνές ροκ όπου ο Χ με τα δύο μέτρα του φώναζε "πάρτε το Λεονάρντο τώρα", ο ξινός μας είπε πως θα φωνάξει τους καραμπινέρους, εγώ τον ρώτησα τι ακριβώς θα τους πει (ότι θέλαμε να εντοπίσουμε το Λεονάρντο; Ότι φοβόταν το Χ επειδή είναι δυο μέτρα; ), μου απάντησε ότι "κοίτα πώς στέκεται ο φίλος σου από πάνω μου!" και ανταπάντησα ότι δε φταίμε εμείς που εκτός από ξινός και άχρηστος στη δουλειά του είναι και τάπας και φοβητσιάρης. Τελικά μας πλήρωσαν τα 28€, αλλά ευθύνη για τη βλάβη δεν ανέλαβαν, οπότε επιφυλαχθήκαμε να μιλήσουμε με τα κεντρικά της Europcar (για την ιστορία, τους έγραψα ένα μέιλ και με έγραψαν κι αυτοί... εκεί που δεν πιάνει μελάνι, καμία απάντηση δεν πήρα ποτέ) .

Τέλος πάντων πήγαμε να κάνουμε τσεκ ιν για να μη χάσουμε και την πτήση μας για το Σαντιάγο, όπου μια ακόμη σπινθηροβόλα χιλιανή τσεκινατζού, αφού της ζήτησα να προσέξει να μην κάνει λάθος στα tags και ξαναχάσουμε καμία βαλίτσα... τα έβαλε λάθος! Είδαμε και πάθαμε να της εξηγήσουμε ότι έκανε άλλα αντ' άλλων, αλλά ευτυχώς το διορθώσαμε, αλλιώς θα είχαμε πάλι απώλεια αποσκευών με τα τζιμάνια της Latam. Επιμένω πως η εταιρεία κάνει τεστ IQ και προσλαμβάνει μόνο όσες κόβονται, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.

Το αεροδρόμιο, μεγέθους ενός γηπέδου τένις, ήταν ΤΙΓΚΑ, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καν χώρος να σταθείς, τελικώς βρήκαμε μια γωνιά ανάμεσα σε εκατοντάδες πόδια όπου και καθισμένοι στο πάτωμα παίξαμε πάλι πες-βρες για να γελάσουμε και λίγο, ενώ είδαμε ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα λίγο πριν επιβιβαστούμε στην (πάλι όχι απευθείας) πτήση για το Σαντιάγο, όπου θα παραλαμβάναμε άλλο αυτοκίνητο από... τη Europcar.

Ω τι έκπληξη, ο τυπάς στο desk ήταν ένας ξινός και πάλι, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ μας είπε να επιστρέψουμε σε μισή ώρα που θα έχει λήξει η βάρδια του, γιατί αυτός δεν ήθελε να μας εξυπηρετήσει τριάντα λεπτά πριν λήξει αυτή! Όταν το ρώτησα για ποιο λόγο, μας είπε πως "αν σας δώσω εγώ το αμάξι, 15 λεπτά πριν την ώρα που αρχικά το είχατε ζητήσει, θα πρέπει να σας χρεώσω επιβάρυνση".

Τέλος πάντων, για να μην τσακωθούμε είπαμε να αξιοποιήσουμε τη μισή ώρα που είχαμε στη διάθεσή μας πηγαίνοντας στη Latam για να δούμε αν θα λάμβανε την αποζημίωση που δικαιούταν ο Χ για την επί 5 μέρες καθυστέρηση της βαλίτσας του. Μας είχαν πει πως θα του έστελναν ένα μέιλ με την αίτηση που θα έπρεπε να συμπληρώσει, αλλά αυτό δεν του είχε φτάσει ποτέ. Όταν λοιπόν πήγαμε στα γραφεία και ρωτήσαμε γιατί δεν είχαν αποστείλει το μέιλ μας απάντησαν... πως το είχαν ξεχάσει! Μας είπαν πως θα το έστελναν αμέσως, μαζί με ένα voucher για τα έξοδα του Χ για την αγορά ρούχων και ειδών πρώτης ανάγκης, το οποίο όμως αν δε μας έφτανε εγκαίρως, θα μας έδιναν την αποχημίωση στο αεροδρόμιο την ημέρα της αναχώρησης για την Ελλάδα. Για να μην ξαναναφερθώ στη Latam, περιληπτικά θα σας πω πως μέιλ δε λάβαμε ποτέ και πάλι, όταν πήγαμε στο αεροδρόμιο για την αναχώρηση μας είπαν πως έπρεπε να πάμε πίσω... στο κέντρο του Σαντιάγο σε μια τράπεζα (!) και τελικά μετά από ένα μήνα ο Χ έλαβε τα χρήματα που είχε δαπανήσει για την αγορά ρούχων, η αίτηση για αποζημίωση όμως... απερρίφθη. Μάλιστα, Latam, μιλάμε για εταιρειάρα.

Ο επόμενος υπάλληλος της Europcar ήταν εντελώς αδιάφορος, αλλά τουλάχιστον σχετικά γρήγορος, οπότε επιτέλους πήραμε το νέο μας αμάξι και καταλήξαμε στο διαμέρισμα που είχαμε νοικιάσει, του οποίου η ιδιοκτήτρια ήταν μια αξιαγάπητη κυρία, με όνειρο να πάει στην Ελλάδα κι ένα γιο που σπούδαζε στη Βραζιλία.

Κάτσαμε να συζητήσουμε για λίγο πριν κοιμηθούμε, σχολιάζοντας πως είναι κρίμα μια τόσο όμορφη χώρα να έχει τόσους πολλούς κόπανους και άθλιο σέρβις. Τέλος πάντων, μας έμεναν δυο μέρες ακόμη: η μία θα αφιερωνόταν σε οινογνωσία και η άλλη στη Vina del Mar και το Valparaiso.

 

[Yorgos]

Capillas del Mar και τα τελευταία τοπία από την Παταγονία.

 

[Yorgos]

O κύριος Χ είναι πλέον ένας ειδήμων της οινογνωσίας, μετά από άπειρα σεμινάρια, πτυχία και άπειρα ποτηράκια κρασί, οπότε το θέμα των οινοποιείων το αφήσαμε στα χέρια του. Η επιλογή του ήταν να πάμε στην κοιλάδα Colchagua, όπου μόλις μετά από 2,5 ώρες οδήγησης βρεθήκαμε στο οινοποιείο L'Apostolle. Η διαδρομή ήταν εύκολη και φτάσαμε νωρίτερα από το αναμενόμενο, αφού κλείνει κανείς ραντεβού για την ξενάγηση στις εγκαταστάσεις, ενώ προσωπικά με ξένισε το πόσο έμοιαζε η διαδρομή με αντίστοιχες σε ελληνικά τοπία, σε κάποιες φάσεις νόμιζα πως κατευθυνόμαστε στον Ωρωπό: μέχρι και τσιγγάνους με ντάτσουν και καρπούζια διέθετε η διαδρομή!

Ακριβώς επειδή φτάσαμε νωρίς, μας άφησαν να γυρνοβολάμε στους αμπελώνες, το οποίο ήταν άψογο διότι μπορέσαμε να απολαύσουμε το τοπίο χωρίς πλήθη. Οι εγκαταστάσεις ήταν μόλις είκοσι ετών, σε ένα υπερμοντέρνο κτίριο που έδενε πάρα πολύ όμορφα με την περιρρέουσα φύση, δημιουργώντας καθετότητες, αφού τα πάντα ήταν χτισμένα σε διαφορετικά επίπεδα, με τους σωλήνες που μετέφεραν τον οίνο να κατεβαίνουν σαν υδρορροές παράλληλα με τους τοίχους, εκμεταλλευόμενοι τη βαρύτητα. Οι ιδιοκτήτες είναι Γάλλοι, οι ίδιοι που διαχειρίζονται και το Gran Marnier και μάθαμε πως η έκρηξη της χιλιανής οινοποιίας εν πολλοίς οφείλεται στις γαλλικές και εν γένει ευρωπαϊκές επενδύσεις στον τομέα, που ξεκίνησαν από τις αρχές του '90, φέρνοντας την απαραίτητη τεχνογνωσία. Οι χώροι ήταν απλά εκπληκτικοί, από την παραγωγή και το εστιατόριο μέχρι την πισίνα και τη θέα των αμπελώνων, έστω κι αν εμείς βλέπαμε μόνο ένα κλάσμα όσων διαχειρίζεται η εταιρεία στην περιοχή.

Το τουρ ξεκίνησε, με τον ευγενέστατο τοπικό ξεναγό Φερνάντο να μιλάει εκπληκτικά Αγγλικά, ενώ ήταν εμφανές πως και γνώστης είναι αλλά -κυρίως- πως γουστάρει αυτό που κάνει και κατάφερε να κάνει μέχρι κι εμένα -που η σχέση μου με το αλκοόλ είναι ή ίδια που έχω με την υψηλή ραπτική- να ενδιαφερθώ για τις πληροφορίες που μας έδινε. Από τα λίγα που συγκράτησα είναι η χειρωνακτική επιλογή των καλύτερων σταφυλιών, ενώ ήταν εμφανές πως το θέμα της οινογνωσίας είναι ολόκληρη επιστήμη, που μπορεί να μη με αφορά, αλλά κατανοώ το ενδιαφέρον που προκαλεί στους λάτρες της (σε αντίθεση με την υψηλή ραπτική για παράδειγμα).

Καταλήξαμε στο χώρο γευσιγνωσίας όπου έπαθα πλάκα... Τι χώρος! Δεν ξέρω ποιος αρχιτέκτονας το σχεδίασε, αλλά γιασάν του μάγκα... Από τα τρία κρασάκια που δοκιμάσαμε, φοβάμαι πως το μόνο που μου άρεσε ήταν... το φτηνότερο, ενώ ο Χ που ξέρει τι του γίνεται, ενθουσιάστηκε με το ακριβότερο. Πολύ χάρηκα που του άρεσε τόσο η εμπειρία, γιατί ξέρω πως την περίμενε πώς και πώς.

Εκτός από το οινοποιείο, ο Χ είχε επιλέξει και το εστιατόριό μας για το γεύμα, πολύ κοντά στο οινοποιείο, σε ένα χώρο που έμοιαζε με ιππικό όμιλο, κάτω από δυο δέντρα με θέα το απέραντο πράσινο. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το πόσο εξαιρετικό ήταν το φαγητό, αλλά ειδικά το παγωτό ήταν το καλύτερο που έχω φάει ποτέ, οπουδήποτε στον κόσμο. Πολλοί πόντοι στον Χ και για τις δύο επιλογές του. Γυρίσαμε στο Σαντιάγο το απογευματάκι, κάναμε μια βόλτα και πέσαμε να ξεκουραστούμε.

Η επόμενη θα ήταν και η τελευταία μέρα μας στη Χιλή. Το σχέδιο ήταν απλό και δοκιμασμένο: Vina del Mar και Valparaiso, δυο γειτονικές πόλεις πολύ διαφορετικές, που εύκολα μπορεί κανείς να επισκεφθεί από το Σαντιάγο.

Oι αμπελώνες.

Πολύ σύγχρονο το οινοποιείο.

Μου άρεσε πάρα πολύ η αρχιτεκτονική του.

Εντάξει, και η θέα καλή ήταν.

Νοίκιαζαν και δωμάτια του πανακρίβου, για πακέτα οινογνωσίας και γαστρονομίας.

Tasting room.

Πραγματικά εξαιρετικό όλο το γεύμα σε ένα κοντινό εστιατόριο, αλλά το παγωτό ειδικά ήταν από άλλο πλανήτη.

 

[Yorgos]

Πριν αναχωρήσουμε για τη Βίνια ντελ Μαρ και το Βαλπαραϊσο, είπαμε να πεταχτούμε από το αρχαιολογικό μουσείο του Σαντιάγο. Θα διαφωνήσω με το σύντροφο @taver που το χαρακτήρισε "απίστευτο", πάντως. Ενδιαφέρον είναι, ειδικά για αρχαιολάτρες σαν κι εμένα, αλλά και η σειρά έκθεσης είναι λίγο περίεργη (είναι θεματική και όχι χρονολογική ή γεωγραφική, δηλαδή υπάρχει αίθουσα με θέμα τα σκεύη, τα υφάσματα κλπ κι όχι ανά πολιτισμό ή χώρο), αλλά έχει αρκετά ενδιαφέροντα εκθέματα από όλη την ήπειρο και πολλούς προκολομβιανούς πολιτισμούς και δίνει μια επισκόπηση για πρώτη γνωριμία μαζί τους, από αυτούς που εμφανίστηκαν στο Νησί του Πάσχα μέχρι εκείνους του Μεξικού.

Από το παράθυρο του μουσείου, με θέα την κεντρική πλατεία, διαπιστώσαμε πως εξελισσόταν κάτι που ναι μεν ήταν σύγχρονο αλλά μάλλον "έδενε" με το θέμα του μουσείου: μια μικρή ομάδα Μαπούτσε, "ντυμένη" (δηλαδή όχι και πολύ ντυμένη) έκανε μια διαμαρτυρία/χορευτική τελετή μπροστά από κάποιο κυβερνητικό κτίριο (νομίζω ήταν τα κεντρικά δικαστήρια ή κάτι αντίστοιχο) για τους συνήθεις λόγους: τα δικαιώματα των Μαπούτσε και τη γη την οποία διεκδικούν από τη χιλιανή κυβέρνηση. Δε χρειάζεται να περάσει κανείς και πολλές μέρες στη Χιλή για να δει αντίστοιχα happenings, είναι κάτι το σύνηθες εδώ και πολλά χρόνια, αλλά αν μη τι άλλο το timing ήταν εντυπωσιακό: εκεί που βλέπεις εκθέματα των προκολομβιανών πολιτισμών, ρίχνεις μια ματιά έξω από το παράθυρο και βλέπεις κάποιους "προκολομβιανούς" να διαμαρτύρονται για όσα τους έκαναν οι διάδοχοι του Κολόμβου.

Μετά το μουσείο, μπήκαμε στο αυτοκίνητο με σκοπό να κατευθυνθούμε στην έξοδο για τη Βίνια, αλλά ο οδηγός Α δεν είδε το σιδερένιο (!) διαχωριστικά ανάμεσα σε δυο λωρίδες, το πάτησε και πάθαμε λάστιχο. Πολύ βαρέως το πήρε και δεν έβρισκα το λόγο. Ένα λάστιχο είναι ένα λάστιχο, δεν είναι και για να πεθάνουμε. Πήραμε την οδική βοήθεια, αλλά μέχρι να έρθουν το είχαμε αλλάξει μόνοι μας, τους ακυρώσαμε και φύγαμε. Η μια ώρα καθυστέρησης δε θα μας επηρέαζε και τόσο.

Η Βίνια ντελ Μαρ είναι μια πόλη/θέρετρο που θυμίζει λίγο Λουτράκι: έχει παραλίες, έχει ένα καζίνο, εξοχικά εντός αστικού ιστού για τους εύπορους του Σαντιάγο αλλά έχει και κάτι που εγώ ίσως εκτιμώ περισσότερο απ' ό,τι οι περισσότεροι: το μουσείο Φονκ, το αγαπημένο μου μουσείο στο τρίγωνο της Νοτίου Αμερικής. Μικροσκοπικό, με εκθέματα φυσικής ιστορίας (τεράστιες κατσαρίδες, θαλάσσια τέρατα, αράχνες όλων των ειδών κλπ) αλλά -κυρίως- μια μικρή αλλά εξαιρετική έκθεση για το Νησί του Πάσχα. Κι αφού τα παιδιά στον προγραμματισμό του ταξιδιού είχαν απορρίψει το Νησί του Πάσχα (εγκληματικώς), ε τουλάχιστον στο μουσείο Φονκ έπρεπε να πάμε. Αναλώθηκα σε μια μίνι διάλεξη για το μαγικό Νησί του Πάσχα, αλλά, παρότι μικρό, το μουσείο καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον και με τα tsantzas (τις κεφαλές αντιπάλων και τον τρόπο με τον οποίο επιτυγχάνουν τη σμίκρυνσή τους οι Ινδιάνοι του Εκουαδόρ) και τα υπόλοιπα εκθέματά του, μεταξύ των οποίων κι ένα αντίγραφο rongo rongo (δε θυμάμαι αν είναι και αυθεντικό για να πω την αλήθεια), μιας επιγραφής δηλαδή των Ράπα Νούι, από τις ελάχιστες που σώζονται σε μια γλώσσα που δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί κι άρα κανείς δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται. Μπορώ να κοιτώ τα rongo rongo για ώρες, γι' αυτό κι ενθουσιάστηκα όταν διαπίστωσα ότι το μικροσκοπικό κατάστημα του μουσείου πωλούσε ένα κρεμαστό αντίγραφο rongo rongo από ασήμι, το οποίο και αγόρασα παρά τα 42€ που ακόμη θυμάμαι πως κόστιζε. Δεν αγοράζω σχεδόν ποτέ τίποτε, πόσο μάλλον σουβενίρ, αλλά το συγκεκριμένο με τράβηξε. Δυστυχώς, τράβηξε και μια πισίνα στο Βεδάδο λίγους μήνες αργότερα, οπότε ως φυλαχτό είχε την ίδια τύχη με όλα όσα έχω φορέσει κατά καιρούς: το έχασα.

Η βολτίτσα στη Βίνια ήταν μικρότερη του αναμενομένου λόγω του σκασμένου λάστιχου αλλά και της ανάγκης να επισκεφθούμε το Βαλπαραϊσο, μιας πόλης πολύ ιδιαίτερης ιστορικά, ρυμοτομικά. αρχιτεκτονικά και κοινωνικά speaking. Φαντάζομαι θα έχουν γραφεί και σε άλλες ιστορίες, χώρια που κι εγώ πάει αρκετές φορές, οπότε τα περί κάθετων τελεφερίκ και οδοντωτών, πολύχρωμων σπιτιών σε χρώματα, κλίση και στιλ που θυμίζουν Σαν Φρανσίσκο, απίθανων γκραφίτι και χιπ στεκιών θα αφήσω να τα πουν οι φωτογραφίες. Αφήσαμε στην άκρη τα μουσεία και τα σπίτια του Νερούδα και ξεχυθήκαμε στους λόφους της πόλης για να απολαύσουμε τη θέα του μεγάλου αυτού λιμανιού και τα στενά μιας πραγματικά διαφορετικής πόλης.

Γυρίσαμε με σκοτάδι πια στο Σαντιάγο, έχοντας εξαντλήσει και τα τελευταία μας χιλιάνικα πέσο, θεωρώντας πως για όποιο μικροέξοδο προέκυπτε, όπως το τελευταίο μας δείπνο στο Σαντιάγο, θα μπορούσαμε να πληρώσουμε με τις πιστωτικές μας κάρτες. Πριτς! Πριν καταφέρουμε να μπούμε στην πρωτεύουσα, έπρεπε να περάσουμε από τα διόδια, τα οποία δε δέχονται πληρωμή με πιστωτική, παρά μόνο μετρητοίς. Ευτυχώς σε ένα εστιατόριο εκεί κοντά βρέθηκε ένας ευγενής ταμίας που, έστω διστακτικά, δέχθηκε να μου αλλάξει το πεντοδόλαρο που βρήκα στην τσέπη μου, ώστε να φτάσουμε στο Σαντιάγο και να απολαύσουμε το δείπνο μας σε μια από τις δημοφιλέστερες περιοχές για δείπνο τη Bellavista, στo Como Agua para Chocolate. Ακόμη κι εκεί πάντως, κάποιος αγενής Χιλιανός βρέθηκε για να μας θυμίσει το πόσους στριμμένους διαθέτει η χώρα: εκεί που δειπνούσαμε στο πεζοδρόμιο, πέρασε ένας μουσικός με ακορντεόν, ο οποίος μας έβγαλε καλαθάκι, του εξήγησα πως δεν έχουμε ούτε ένα πέσο μετρητά και πως ακόμη και το δείπνο μας με την πιστωτική θα το πληρώναμε και μας είπε "βλέπω ότι λεφτά για να τρώτε σε εστιατόρια έχετε, αλλά τα δόντια σας είναι χάλια, στον οδοντίατρο τσιγκουνεύεστε να πάτε, ε;". Ήταν μια ακόμη υπενθύμιση πως σε σύγκριση με τους υπόλοιπους λατινοαμερικάνους (Αργεντίνων συμπεριλαμβανομένων) οι Χιλιανοί είναι μάλλον οι αγενέστεροι. Μπορεί να μην ισχύει για την πλειοψηφία του πληθυσμού (καλά, μπορεί και να είναι!) αλλά η αίσθησή μου μετά από πολλές συναναστροφές εντός κι εκτός Χιλής είναι πως το ποσοστό των αγενών, βαριεστημένων, πικρόχολων και μονόχνωτων είναι παρασάγγας μεγαλύτερο από τις άλλες χώρες. Ή όπως λέει και η χιλιανή φίλη μου Φαμπιόλα: "Μωρέ δε με πειράζει που είμαστε κρυόκωλοι και αγενείς. Τουλάχιστον αν το κάναμε με μπρίο και ομορφιά θα είχε κι ένα στιλ, σαν τους Γάλλους, αλλά είμαστε χωρίς φινέτσα και άσχημοι ως λαός κι από πάνω." Well said.

Την επόμενη παραδώσαμε το αυτοκίνητο χωρίς προβλήματα και χωριστήκαμε στο αεροδρόμιο. Τα παιδιά θα επέστρεφαν στην Ελλάδα, ενώ εμένα μου απέμενε μια εβδομάδα ταξιδιού ακόμη στο Περού, πριν επιστρέψω Ελλάδα μέσω Κούβας. Το σχέδιο ήταν πως θα την αφιέρωνα σε ένα από τα εντυπωσιακότερα μέρη για τρεκ στον κόσμο, περνώντας πάντως και από τον αρχαιολογικό χώρο του Chavin, έναν από τους σημαντικότερους της προ-Ίνκα εποχής, που είχα να επισκεφθώ 20 χρόνια, αλλά τα σχέδια άλλαξαν...

Πριν από αυτά όμως, ας κάνουμε και μια αποτίμηση της όλης εμπειρίας στη Χιλή.


Αγαπάμε τα quipus των Ίνκας.

Δυστυχώς δεν είναι καθόλου αυθεντικά, αλλά ό,τι έχει να κάνει με το Νησί του Πάσχα, το αγαπάμε.

Και από Κεντρική Αμερική είχε το μενού...

Μασάμε και κόκα...

Κι από το παράθυρο έβλεπε κανείς τους Μαπούτσε να κάνουν τα δικά τους.

Αυτόν μάλλον θα τον αποκεφαλίσουν, τη βλέπω τη δουλειά.

Δε σας το' πα;

Κι από κοντά οι φίλοι μας οι Μαπούτσε.

Τσακ μπαμ το αλλάξαμε το λάστιχο.

Αυθεντικό Μοάι έξω από το πραγματικά καλό μουσείο της Χιλής.

Αυθεντικά κρανία σμίκρυνσης.

Rongo rongo. Μελαγχολία με πιάνει όποτε τα βλέπω.

Όσο να' ναι, μια ομοιότητα με το Σαν Φρανσίσκο υπάρχει.

Άποψη του λιμανιού.

Άσχημα γκραφίτι, μεγάλο πρόβλημα στην πόλη.

Ώρες-ώρες η πόλη φαίνεται να χτίστηκε στην τύχη, αν και μια προσεκτική ματιά στην ιστορία της εξηγεί πολλά για τη ρυμοτομία της.

Έχει όμως κι εξαιρετικά γκραφίτι, ακόμη και σε αναπάντεχα σημεία. Γενικώς η πόλη σε αυτά τα 20 χρόνια που την επισκέπτομαι περιοδικά (χοντρικά κάθε 4 χρόνια) έχει τεράστια πρόοδο. Από ένα παρακμιακό λιμάνι ναρκωμανών έχει μετατραπεί σε μια χιπ πόλη, με όλα της τα προβλήματα πάντως. Σαφώς ασφαλέστερη από παλιά.

Θέα από ένα από τα πολλά οδοντωτά.

Αν δεν μουτζούρωναν και τις ιστορικές καμπίνες...

Μμμμ, τα γλυκάκια του Como Agua para Chocolate.

 

[Yorgos]

Αξιολόγηση Έκτου Μέρους – Χιλή

Οι αρχικές μου προσδοκίες για τη Χιλή ήταν οι εξής:

Χιλή: Θα περάσω ΑΨΟΓΑ μόνο και μόνο που είναι ο Χ με τον Α, το Σαντιάγο θα αρέσει, στην έρημο θα έχει πολύ κόσμο διότι πέφτουμε και μέσα στις γιορτές αλλά ο Χ θα πάθει πλάκα με τις φωτογραφικές δυνατότητες, η Carretera Austral θα είναι λίγο μέτρια αλλά πιο αυθεντικό, η Παταγονία ωραία εμπειρία αλλά ίσως παραείναι ευρωπαϊκά τα τοπία, οι επίσκεψη στα κρασάκια μάλλον ωραία εμπειρία. Με την παρέα που θα έχω θα κατουριόμαστε στο γέλιο ακόμη κι αν πηγαίναμε στην Παναγιά του Σουμελά, λίγο ρόλο παίζει ο προορισμός

Νομίζω ότι και πάλι δεν έπεσα και πολύ έξω. Αρχικά, η παρέα ήταν όλα τα λεφτά, ειδικά μετά από μερικές εβδομάδες όπου ταξίδευα και μόνος. Οπότε λίγο με πείραξε που πήγα και σε μέρη που δεν ήταν πρωτόγνωρα.

Σε ό,τι αφορά το Σαντιάγο, ήταν για μένα λιγότερο ενδιαφέρον, αλλά αφού άρεσε σχετικά στα παιδιά, όλα καλά. Όντως φάγαμε καλά, άσχετα αν οι Χιλιανοί έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να δείξουν το κακό τους πρόσωπο, γελάσαμε, αλλά δε θα έλεγα πως ενθουσιαστήκαμε κιόλας από μια πόλη που έχει πράγματα να δείξει, αλλά όχι και να καταπλήξει.

Οι έρημοι στο βορά χωρίς αμφιβολία ήταν εντυπωσιακές. Όντως είχαν κόσμο οι εκδρομές που πήγαμε, λογικό μέσα στις γιορτές άλλωστε, αλλά δεν είμαι σίγουρος πως και άλλη εποχή θα είχαν πολύ λιγότερους επισκέπτες και η αλήθεια είναι πως δεν μας επηρέασε πολύ. Ίσως ο αντίκτυπος που είχαν σε μένα να ήταν μικρότερος επειδή είχα πρόσφατες τις -ακόμη πιο εντυπωσιακές- ερήμους του Περού, αλλά η ποικιλία των τοπίων, ακόμη και τα λίγα αρχαία, κατάφεραν όχι απλά να μου κρατήσουν το ενδιαφέρον, αλλά να με εντυπωσιάσουν ανά κομμάτια.

Η carretera central της Παταγονίας ήταν μάλλον αυτό που περίμενα, κρατώντας μικρό καλάθι: όμορφα τοπία, ολίγον ευρωπαϊκά, σίγουρα όχι μονότονα, αλλά πάλι δε συγκρίνονται με τις Άνδεις. Αν δεν ήμουν με το Χ και τον Α, μάλλον δε θα την είχα ευχαριστηθεί τόσο. Γενικά η γνώμη μου για την Παταγονία είναι πως είναι ένα μάλλον υπερεκτιμημένο κομμάτι του πλανήτη, που οφείλει τη φήμη του περισσότερο στο εξωτικό του ονόματος και το ανεξερεύνητο, και λιγότερο στη μοναδικότητα των τοπίων.

Εκεί που όντως έπαθα πλάκα και δεν το περίμενα, ήταν στο κομμάτι του Puerto Natales, το Εθνικό Πάρκο Torres del Paine και τον παγετώνα Perito Moreno (Αργεντινή αυτό το τελευταίο). Προφανώς περίμενα ότι θα είναι εντυπωσιακά τα τοπία, αλλά ΓΟΥΑΟΥ. Ειδικά ο Παγετώνας τα έσπαγε και η πρώτη θέα με άφησε άφωνο. Ακόμη και οι μικρές πόλεις εκεί είχαν τη χάρη τους, εξαιρετικό κομμάτι.

Για τη Βίνια και το Βαλπαραϊσο δεν έχω να πω και πολλά γιατί είναι μέρη που τα έχω επισκεφθεί πολλάκις. Αξίζουν την επίσκεψη και με το παραπάνω, τα δε κρασάκια ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη, ακόμη και για μένα, έναν άνθρωπο που το ενδιαφέρον του για το αλκοόλ είναι εντελώς μηδαμινό.

Οι καλύτερες στιγμές λοιπόν στο κομμάτι της Χιλής (ή του κεφαλαίου τέλος πάντων):

1. 
   1. Ο παγετώνας του Perito Moreno. Φανταστικό πράγμα, άξιζε και τις 14 ώρες στο λεωφορείο, πραγματικά απίστευτο, ειδικά το κομμάτι της πτώσης της "σκεπής" της σπηλιάς με τον παταγώδη ήχο θα μου μείνει αξέχαστο
   
   2. Η εναλλαγή των τοπίων στη βόρεια Χιλή την ημέρα με τις λίμνες: φανταστικές ευκαιρίες για εξαιρετικές φωτογραφίες
   
   3. Το Τorres del Paine. Καταπληκτικά τοπία, μακάρι να μπορέσω να το περπατήσω σε πολυήμερο τρεκ στο άμεσο μέλλον
   
   4. Προσωπικά απόλαυσα και τα γκέιζερ αλλά και τα ελάσσονα αρχαιολογικά μνημεία του χιλιανού βορά, πολύ ενδιαφέροντα για τα γούστα μου.
   
   5. Το πρώτο δίωρο οδήγησης στην Carretera Central. Φανταστικά τα τοπία, κρίμα που δε συνέχισε με την ίδια ένταση

Ειδική μνεία στην εμπειρία της οινογνωσίας, αλλά κυρίως στο φαγητό, που αν ψάξεις λίγο, βρίσκεις καταπληκτικά πράγματα.

Και με την ευκαιρία, ιδού και οι 5 καλύτερες φωτογραφίες της ενότητας:

 

[James]

Στα 100.000 likes, μηδενίζει και ξαναρχίζεις από την αρχή? Γιατί θα έχεις πρόβλημα σε λίγο.

 

[Yorgos]

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ ΒΟΛΙΒΙΑΣ, ΠΕΡΟΥ ΚΑΙ ΧΙΛΗΣ​

Μόλις θυμήθηκα πως βαθμολόγηση της Βολιβίας έχει ήδη γίνει, την κοπιάρω:

ΒΟΛΙΒΙΑ

Φύση: 8 Και μόνο για το Salar de Uyuni και τις ερήμους, το δικαιούται. Αλλά η χώρα διαθέτει και Άνδεις, Τιτικάκα, Υψίπεδα, Αμαζόνιο. Δε φτάνει στον υπερθετικό του Περού, της Ισλανδίας, της Βενεζουέλας, αλλά πανέμορφη είναι χωρίς αμφιβολία.

Αρχαιολογία: 7 Το Tiahuanako είναι από τα αναμφισβήτητα θαύματα της ηπείρου, καλυμμένο και με πέπλο μυστηρίου μάλιστα, ενώ η χώρα διαθέτει κι άλλους αρχαιολογικούς χώρους εκτός από αυτούς που επισκεφθήκαμε σε αυτό το ταξίδι, όπως η υποθαλάσσια πόλη στην Τιτικάκα. Το αξίζει το 7, με το σπαθί της.

Αρχιτεκτονική: 7 Αξιόλογα πράγματα, πολλά τα χωριουδάκια, το Σούκρε και το Ποτοσί πανέμορφες πόλεις, ακόμη κι η Λα Πας έχει τις γωνιές, ιδιαίτερη αρχιτεκτονική έχουν στα Misiones και γενικώς η χώρα το παλεύει.

Άνθρωποι: 8 Ιδιαίτερα ανοικτοί δεν είναι οι Βολιβιανοί, αλλά με τόσες φυλές, παραδοσιακό τρόπο ζωής και την ευγένειά τους, παίρνουν υψηλό βαθμό.

Κόστος: 10 Πολύ φτηνή χώρα. Κάποιος που τα μετράει τα ψιλά του μπορεί να την ταξιδεύσει με 25€/μέρα και οι υπηρεσίες δεν είναι κακές.

Ασφάλεια: 9 Δε νιώθεις κίνδυνο κάπου, πολύ χαμηλή εγκληματικότητα και αποφεύγοντας μια δυο κακοτοπιές σε κακές γειτονιές ταξιδεύεται άνετα και από μοναχικές γυναίκες

Μοναδικότητα: 8 Πολύ ιδιαίτερη χώρα, με τη γεωλογία και τον τρόπο ζωής της να την καθιστούν ιδιάζουσα περίπτωση. Είναι αρκετά αυτά που θα δεις στη Βολιβία και δεν μπορείς να τα δεις αλλού, παρά τις κάποιες ομοιότητες με το Περού και τη Χιλή

Αυθεντικότητα: 10 Ελάχιστος τουρισμός, μικρή σχέση με αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση, πολύ παραδοσιακή από το θρησκευτικό μέχρι το καθημερινό της κομμάτι.

Φαγητό 6: Δεν είναι κακό το φαγητό στη Βολιβία κι είναι και φτηνό. Βρίσκεις και γκουρμεδάκια πού και πού, αλλά ιδιαίτερη κουζίνα δεν έχει και μπορεί να πέσεις και για μέρες στη λούμπα της milanesa

Ποικιλία 8: Πολλά διαφορετικά πράγματα να κάνει και να δει κανείς. Αρχαία, τρεκ, γκέιζερ και έρημοι, πανίδα, ζούγκλες, υψίπεδα, δεινόσαυροι, Ινδιάνοι. Μονότονη δεν τη λες.

Το σύνολον 81, κατατάσσεται στη 10η θέση παγκοσμίως από τις περίπου 100 χώρες που έχω αξιολογήσει.




ΠΕΡΟΥ:

Φύση: 12 Από πού να ξεκινήσει κανείς και πού να τελειώσει; Απίστευτες Άνδεις που έχουν από βουνοκορφές, κοιλάδες, λίμνες, μέχρι και χρωματιστά βουνά, στα παράλια έχεις από τα Γκαλάπαγκος των φτωχών και ερήμους με απίθανες οάσεις μέχρι ατέλειωτες παραλίες και τεράστιους αμμόλοφους, ο Αμαζόνιος είναι ένα κεφάλαιο από μόνος του, η χώρα απλά είναι ένα όργιο της φύσης, πραγματικά ανεξάντλητη, η χαρά του τρέκερ, του δύτη, του περιπατητή, του παρατηρητή πουλιών, αρκούδων, ανακόντα και του φυσιολάτρη μαζί. Και να ήθελα να το δώσω αλλού, το πήρε το δωδεκάρι μετά και τα τρεκ. Είναι ένα σκαλί πιο πάνω από Νεπάλ, Βενεζουέλες, Παλάου κλπ διότι απλά η ποικιλία του είναι απίστευτη.

Αρχαιολογία: 12 Ναι, πάλι 12. Απίστευτο εύρος χρονικά (το συγκεκριμένο ταξίδι εστίασε κυρίως στους σχετικά πρόσφατους Ίνκας, αλλά η χώρα διαθέτει τρομερό αρχαιολογικό πλούτο), από ποικιλία πολιτισμών, σε πολύ καλή κατάσταση και απίστευτες τοποθεσίες. Είναι που πολλά από τα αρχαιολογικά της μνημεία βρίσκονται και συνθήκες πλήρους απομόνωσης και με το μυστήριο να εμπλουτίζει την όλη εμπειρία της επίσκεψης και θα είμαι ανένδοτος: δώδεκα!

Αρχιτεκτονική: 8 Πολύ όμορφα χωριά και πόλεις, από το απίθανα εξωτικό Κούσκο με το συνδυασμό ινκαϊκής και αποικιακής αρχιτεκτονικής μέχρι τα χωριά των Άνδεων, την Αρεκίπα, τις haciendas στα παράλια, η χώρα έχει πολλά να προσφέρει. Ε, δεν έχει τον ανυπέρβλητο πλούτο της Ισπανίας ας πούμε αρχιτεκτονικά, αλλά το οκταράκι της το παίρνει με το σπαθί της.


Άνθρωποι: 9 Νομίζω και φοβάμαι πως τους αδικώ... Παραδοσιακοί, ευγενείς, εργατικοί, εξυπηρετικότατοι, γλυκύτατοι και γοητευτικοί, οι Περουβιανοί είναι από τους συμπαθέστερους λαούς που έχω συναντήσει ποτέ. Το 12άρι το κρατώ για Ιρανούς και τα 10ρια πάνε σε Ιορδανούς, Ιάπωνες κλπ, αν και μάλλον επειδή έδωσα ήδη δωδεκάρια σε δυο κατηγορίες στο Περού, ντρεπόμουν να τους δώσω 10 εδώ κι ας το αξίζουν. Τόσο καλοί που είνια πάντως, θα με συγχωρέσουν.

Κόστος: 8 Οικονομική η χώρα και μάλιστα με πολύ καλές υπηρεσίες. Έχει και κάποιες ακρίβειες, αλλά δυο backpackers που μοιράζονται ένα δωμάτιο, υαξιδεύουν με συγκοινωνία και τρώνε φτηνά στο δρόμο, τα βγάζουν πέρα με 35€/μέρα έκαστος.


Ασφάλεια: 8 Καμία σοβαρή απειλή για όποιον στοιχειωδώς αποφεύγει τις κακοτοπιές, αν κι έχει τις κακές του γειτονιές, σίγουρα συγκαταλέγεται στις ασφαλείς χώρες το Περού.

Μοναδικότητα: 10 Ε δέκα, και λίγο είναι. Άντε πες ότι Ίνκας και κάποια από τα δημιουργήματά τους τα βλέπεις και παραπέρα, αλλά τέτοιος αρχαιολογικός πλούτος, ιδιαιτερότητες τύπου Νάσκα, Chavin, Chan Chan, τέτοια φύση, τέτοιο γεωγλυφικό, ΄τετοια κουζίνα, δε ζεις αλλού. Πραγματικά μοναδική χώρα, δεν υποκαθίστατια από τίποτε. 10 και με το σπαθί του.

Αυθεντικότητα: 9 Κυρίες που μιλούν Κέτσουα πλέκουν την προίκα τους με παραδοσιακές στολές πάνω σε αρχαία τείχη, χαμένες πόλεις που περπατάς μέρες για να τις βρεις χωρίς να συναντάς άνθρωπο, απίθανα έθιμα, θρησκευτικές παραδόσεις κι ένας λαός που επιμένει σιωπηλά στο δικό του τρόπο ζωής, ειδικά στις Άνδεις και τον Αμαζόνιο. Μαγεία η χώρα ακόμη και σήμερα, και θα είναι για πολύ ακόμη απ' ό,τι φαίνεται.


Φαγητό 8: Τόσο εξωτικό, τόσο φτηνό, με τόσες ιδιαιτερότητες και κυρίως τόσο νόστιμο. Αγαπάμε περουβιάνικη κουζίνα, δεν τη χορταίνουμε, είναι που αυτο-επινοείται και συνεχώς και δε σταμτάει να εξελίσσεται. Θα έπαιρνε και υψηλότερο βαθμό αν τα θαύματα της νεο-ανδικής κουζίνας τα έβρισκα και στο τελευταίο χωριό.


Ποικιλία 12: Αλήθεια το λέω, προσπάθησα να μη βάλω και τρίτο δωδεκάρι, αλλά δε γίνεται. Η χώρα έχει απ' όλα για όλους, από μουσεία, τρεκ, αρχαία, μουσική, φύση που οτιδήποτε λιγότερο από 2 μήνες είναι πραγματικά έγκλημα. Τόσα πράγματα να δεις και τόσο διαφορετικά όχι όπως άλλες που πας από στούπα σε στούπα ή από νησάκι σε νησάκι. Ανεξάντλητο το Περού, όσο καμία άλλη χώρα στον κόσμο, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον.

Το σύνολον 96, κατατάσσεται στην κορυφή της λίστας με τις περισσότερες από 100 χώρες που έχω αξιολογήσει και δε βλέπω πώς θα πέσει από εκεί. Ο κορυφαίος προορισμός στον κόσμο κατά την άποψή μου, μαγεία και ανατριχίλα. Ευχαριστώ τους θεούς που με αξίωσαν να το απολαύσω τόσες φορές κι ελπίζω να ξαναπάω άλλες τόσες. Και σύντομα κιόλας η επόμενη...




ΧΙΛΗ:

Φύση: 9 Δικαιωματικά το 9άρι στη φύση η χώρα, με τις ερήμους του Βορά, την Παταγονία, τα φιορδ, το Νησί του Πάσχα, τα ηφαίστεια να συνθέτουν ένα πανέμορφο πανόραμα και στα περισσότερα σημεία του παρθένο κιόλας.

Αρχαιολογία: 8 Ίσως και να είναι υπερβολικός ο βαθμός, αλλά το Νησί του Πάσχα κλέβει την παράσταση, είναι κάτι το παγκόσμια μοναδικό. Ε, αν προσθέσει κανείς και κάποια μικρά εξτραδάκια από Ίνκα και μη, νομίζω το δικαιούται το 8. Για όποιον βέβαια δεν κάνει τον κόπο να πάει μέχρι το Rapa Nui, ο βαθμός αυτομάτως πέφτει κάτω από τη βάση.


Αρχιτεκτονική: 5 Έχει και τις όμορφες γωνιές της η χώρα, αλλά δεν ξεχωρίζει κιόλας κι ας μη φταίνει οι Χιλιανοί γι' αυτό (καταραμένοι σεισμοί, δεν αφήσατε και πολλά). Δε λείπουν τα χωριουδάκια, οι κοινότητες που θυμίζουν λίγο Άλπεις, κάποιες πολύ όμορφες εκκλησίες, αλλά ως εκεί. Έπιασε τη βάση και λίγο παραπάνω, αρχιτεκτονικά άσχημη δεν τη λες.


Άνθρωποι: 5 Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι μια χαρά ήταν, αλλά είναι ενοχλητικά πολλοί οι μονόχνωτοι, οι γρουσούζηδες, οι ανίκανοι στη δουλειά τους, οι βαριεστημένοι και δεν το κάνουν καν και με στιλ, χαμόγελο, φινέτσα, μπρίο. Ειδικά για τα λατινοαμερικάνικα δεδομένα, είναι κρυόκωλοι κι ελαφρώς μουντρούχηδες, από το αεροδρόμιο μέχρι τους σερβιτόρους. Ποτέ δε με κέρδισαν, αλλά σε αυτό το ταξίδι έχασαν κι άλλο βαθμό. Τη βάση και πολύ είναι.


Κόστος: 6 Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Δεν τη λες και φτηνή χώρα, αλλά δεν είναι και από τις πανάκριβες, σαφώς πιο ακριβή από Βολιβία και Περού πάντως και παρότι στα χαρτιά είναι πιο ανεπτυγμένη, σε προσωπικό επίπεδο είναι μάλλον υπερτιμημένες οι υπηρεσίες, από τα καταλύματα μέχρι τις μεταφορές. Οι μεγάλες αποστάσεις ανεβάζουν αρκετά το κόστος.


Ασφάλεια: 9 Πολύ ασφαλής χώρα, τη βρήκα και πιο ασφαλή από άλλες επισκέψεις. Από τα δυνατά της σημεία.


Μοναδικότητα: 8 Το Νησί του Πάσχα από μόνο του την απογειώνει τη χώρα. Τοπία ανάλογα υπάρχουν κι αλλού, η ιστορία της χώρας έχει κάποιες ιδιαιτερότητες αλλά δεν την καθιστούν μοναδική, αλλά η παρουσία των Rapa Nui αλλάζει τα πάντα.

Αυθεντικότητα: 6 Δεν μπορώ να πω ότι η χώρα έχει αλλοτριωθεί από τον τουρισμό ή πως υπάρχουν σοβαρές τουριστικές παγίδες, αλλά δεν υπάρχει και παραδοσιακή ζωή, η αίσθηση πως έχει σταματήσει ο χρόνος, πως αρχέγονα έθιμα και παραδόσεις τηρούνται. Είναι μια μάλλον μοντέρνα χώρα με σύγχρονο, δυτικό τρόπο ζωής, χωρίς τουριστικά καραγκιοζιλίκια, αλλά και χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα.


Φαγητό 8: Δύναμη! Μπορεί να μην κάνουν κάτι το τρομερά εξεζητημένο ή εξωτικό, αλλά έχουν πολύ καλές πρώτες ύλες, γαστρονομική κουλτούρα, πολύ φρέσκα ψαρικά, αρκετή ποικιλία και κάπου τέλος πάντων πρέπει να πάρει βαθμό και για τα κρασάκια της. Α, όλα κι όλα, καλά τρώει κανείς στη Χιλή.


Ποικιλία 8: Μεγάλη ποικιλία σε αξιοθέατα, τοπία και δραστηριότητες. Ε δεν είναι και η Ινδία, αλλά λίγο απ΄όλα έχει για όλους. Απλά δεν έχει πολύ απ' όλα, όπως το Περού. Άξιο το οκταράκι.

Έλαβον 71 και κατατάσσεται στην 23η θέση της σχετικής λίστας, νομίζω πολύ τιμητική θέση και δεν απέχει και πολύ από την πρώτη εικοσάδα. Ξαναλέω, χωρίς το νησί του Πάσχα θα ήταν πολύ χαμηλότερα, αλλά αφού εκεί ανήκει διοικητικά, τα μπόνους του τα παίρνει η Χιλή. Αξιόλογη χώρα, δίχως αμφιβολία.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΑΞΙΔΙΟΥ - ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ - ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Δεν έχω να πω και πάρα πολλά. Ήταν το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου κι αυτό νομίζω τα λέει όλα. Δε νομίζω ότι θα άλλαζα και πολλά. Ήταν φανταστική η εναλλαγή εικόνων, η επιλογή των προορισμών, οι χρόνοι διαμονής ήταν άψογοι, τα περισσότερα μέρη ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου και παρότι μου επέτρεψα το τοπ-10 εμπειριών και φωτογραφιών να γίνει τοπ-15, πάλι δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να κάνω την επιλογή.




Φοβάμαι ότι τέτοιο ταξίδι δύσκολα θα ξαναγίνει. Απίθανα αρχαία -και με φοβερές περιπέτειες για να φτάσει κανείς σε αυτά- τρομερή φύση, η μοναδικότητα της Ανταρκτικής (που δεν αντικατοπτρίζεται στη βαθμολογία καμίας χώρας), μοναδικές εμπειρίες τύπου μονοπάτια Τσε, τα καλύτερα τρεκ στην ιστορία, καταπληκτικοί ντόπιοι, εξαιρετική παρέα και βέβαια προορισμοί που είναι στο τοπ της λίστας μου, ξεκινώντας και τελειώνοντας από το μοναδικό Περού. Όνειρο πραγματικό.

Με αρκετό κόπο και πόνο λοιπόν (ήταν όλες τους παιδιά μου) βουαλά και το τοπ-15 των καλύτερων εμπειριών/στιγμών του ταξιδιού:

1. Τα τρεκ στις Άνδεις. Δεν περιγράφεται αυτό. Να ξυπνάς κάθε πρωί και να παίρνεις τα όρη και τα βουνά σε παλαβά υψόμετρα, με χαλάζι, βροχή, ήλιο, ομίχλη, ζέστη, κρύο να εναλάσσονται, τη μια μέρα χιονισμένες κορφές, την άλλη βλάστηση της ζούγκλας, και μάλιστα να υπάρχει και τελικός σκοπός: ξεχασμένες από την ιστορία πόλεις των Ίνκας όπου δεν πάει σχεδόν κανείς κι όταν φτάνεις βρίσκεσαι σε μια κατάσταση απόλυτης ευτυχίας και αρμονίας με την ιστορία, τη φύση, το σύμπαν. Δεν μπορώ να το απομονώσω σε μια στιγμή, γιατί μου είναι δύσκολο να διαχωρίσω τη φύση από τηνα ρχαιολογία, αλλά η στιγμή που ανεβαίνω μια κορυφή κατάκοπος και βλέπω μια απίθανη κοιάδα να ξεχύνετε μπροστά μου και τα πόδια μου να με παρακαλάνε να πάω να την καταλάβω είναι η στιγμή της φύσης, ενώ η στιγμή της αρχαιολογίας μάλλον είναι η δύση του ηλίου στο Choquequirao με το Juan να προσεύχεται στην Pachamama. Μοναδικές στιγμές, από ταξιδιωτική ονείρωξη.

2. Paradise Bay, στην Ανταρκτική. Κάνεις καγιάκ ανάμεσα σε πάγους, η ομίχλη σιγά-σιγά υποχωρεί, μπροστά εμφανίζεται ένα απίθανο τοπίο και συμφωνούμε όλοι να κρατήσουμε 5 λεπτά σιγής να απολαύσουμε τη μοναδική αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην εσχατιά του κόσμου, εκεί όπου δεν κατοίκησαν ποτέ άνθρωποι, όπου η φύση ήταν πάντα, είναι και θα είναι για πολύ ακόμη ακριβώς έτσι ανέγγιχτη όπως τη βλέπεις μπροστά σου. Χαλάλι το κόστος, τον κόπο, τη γαμοστολή, τα άξιζε όλα.

3. Το Vitcos στηVilcabamba: Μόλις την πρώτη μέρα του τρεκ, με τον καιρό να μας χαμογελάει φτάνω πρώτος σε κάτι που οενιρευόμουν από τα 14 μου, από τότε που πρωτοδιάβασα τα χρονικά των κονκισταδόρες: στο χώρο που δολοφονήθηκε ο παιδικός μου ήρωας Μάνκο Ίνκα, πισώπλατα από Ισπανούς στους οποίους ο ίδιος είχε προσφέρει απλόχερα πολιτικό άσυλο. Κι ο τόπος είναι τόσο όμορφος, τα κτίρια τόσο καλοδιατηρημένα, αυτός ο μυστικός χώρος που επί δεκαετίες έψαχναν οι διαδοχικοί εξερευνητές, αυτό που έψαχνε ο Bingham όταν "έπεσε" πάνω στο Μάτσου Πίτσου. Πάντα είχα την απορία πώς θα ήταν , με τι θα έμοιαζε, τι να νιώθει κανείς εκεί. Ε είναι σαν τον παράδεισο, έμοιαζε με στοιχειωμένη πόλη και νιώθει κανείς μελαγχολία και αγαλλίαση ταυτόχρονα.

4. Η πρώτη θέα του παγετώνα στο Perito Moreno. Δεν είχα δει φωτογραφίες, ήξερα πως ήταν κάτι όμορφο, τεράστιο, επιβλητικό. Και κατεβαίνεις, το βλέπεις μπροστά σου και δεν το πιστεύεις. Κάθεσαι και το κοιτάς και ξαφνικά ένα κομμάτι του λιώνει και καταρρέει, όλη η δύναμη της φύσης παρούσα με έναν εκκωφαντικό ήχο, όπως γίνεται επί χιλιάδες χρόνια, σκέτη μαγεία.

5. Η ανατριχίλα που προκαλεί ο χώρος της εκτέλεσης του Τσε, αλλά πιο πολύ η επιγραφή των Κουβανών που ανακοίνωνε τη λήξη μιας αποστολής σχεδόν ιερού καθήκοντος: "αυτοί που σε βρήκαμε". Πολύ συγκινητικό το όλο σκηνικό.

6. Το να περπατάς με ψιλόβροχο στο Κούσκο, να ευχαριστιέσαι κάθε γωνία, κάθε αποικιακό μπαλκόνι, κάθε θεμέλιο των Ίνκας, κάθε γιαγιά Κέτσουα που περπατάει με το λάμα της, τη θέα της πόλης από το Σαν Μπλας, να νιώθεις ότι ο ομφαλός του κόσμου, η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ είναι ακόμη ζωντανή κι ας έχει αλωθεί από τους βαρβάρους. Πάλι με χρόνια με καιρούς...

7. Το Salar de Uyuni. Πόσο πιο απέραντο, μαγικό, σεληνιακό, μπορεί να είναι ένα τοπίο τέλος πάντων; Δεν ξέρω πόσο όμορφοι είναι οι άλλοι πλανήτες, αλλά ο δικός μας τα σπάει.

8. Το χρωματιστό βουνό, στο Περού. Χωρίς ανάσα από το υψόμετρο, συνοδευόμενοι από μια κυριούλα/βοσκό, μετά από μια απίθανη διαδρομή μέσα από παρθένα χωριά, ξεχασμένες κοινότητες και ξαφνικά ξεπροβάλλει ένα πράγμα αλλόκοτο, περίεργο ,εξωτικό κι είναι όλο δικό σου.

9. Η επαφή με την πανίδα στην Ανταρκτική: Λίγα μέτρα από το καγιάκ μια πελώρια ουρά φάλαινας παφλάζει τα νερά, γυρίζεις το κεφάλι σου και ξαφνικά μια φώκια-λεοπάρδαλη σου δείχνει τα δόντια της απειλητικά κι όταν κάνεις αποβίβαση, δεκάδες πιγκουίνου περνούν αμέριμνοι δίπλα σου, κατεβαίνοντας τις λεωφόρους τους ψάχνοντας πέτρες σε αυτόν τον ανηλεή αγώνα επιβίωσης.

10. Το τρεκ στην Congona. Ατέλειωτα τεράστια κτίρια καλυμμένα από τη βλάστηση, να φτάνεις μετά από αμέτρητα ανεβοκατεβάσματα σε καταπράσινους λόφους όπου ξεχασμένες οικογένειες στη μέση του πουθενά παλεύουν να τιθασεύσουν τα ζωντανά τους. Πώς είναι δυνατόν να μην έχουν γίνει ανασκαφές σε όλο αυτό; Είναι δυνατόν εν έτει 2018 κάποιος να νιώθει Ιντιάνα Τζόουνς; Στο Περού είναι.

11. Μιλώντας για Ιντιάνα Τζόουνς, ας μου εξηγήσει κάποιος πώς γίνεται στην εποχή των δορυφόρων και των GPS να μην είχε ανακαλυφθεί ο καταρράκτης Gocta. Καταπληκτική διαδρομή στο τρεκ μέχρι εκεί, όπου νιώθεις τη δύναμη του νερού και μετά κάθεσαι να στεγνώσεις σε απόλυτη γαλήνη βλέποντας καμιά εικοσαριά καταρράκτες να σχηματίζουν ένα από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει ποτέ.

12. Το Kuelap... Πολύ ανώτερο των προσδοκιών μου και ως πρόσβαση και ως θέα και ως αρχαιολογικός χώρος. Και το προλάβαμε λίγο πριν το τελεφερίκ το κάνει πολύ πιο προσβάσιμο. Φανταστικό μέρος, σε άλλα ταξίδια θα ήταν το #1, αλλά εδώ μιλάμε για ταξίδι Περού-Βολιβίας-Χιλής-Ανταρκτικής, με ατέλειωτο συναγωνισμό

13. Το Torres del Paine στη Χιλή. Πόσα παγκόσμιας κλάσης τοπία μπορεί να έχει ένα εθνικό πάρκο και να εναλλάσσονται μπροστά σου ανά μισάωρο; Σουρεαλιστικά όμορφο.

14. Το Vilcashuaman στο ΠΕρού. Απίστευτο διαμάντι, συνδυασμός αρχαιολογικού χώρου και παραδοσιακού οικισμού 2 σε 1, εντελώς ανεκμετάλλευτο τουριστικά. Από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στο ταξίδι, αγνοούσα ακόμη και την ύπαρξή του.

15. Το Μουσείο της Μνήμης στη Λίμα. Αδύνατον να μη σε αγγίξει το δράμα των ανθρώπων με τα θλιμμένα μάτια και τα χαραγμένα πρόσωπα που ταλαιπωρήθηκαν για μια δεκαετία για την ανόητη μαοϊστική χίμαιρα μερικών ανώμαλων και τη βαρβαρότητα μιας κυβέρνησης που βιαζόταν να λύσει το πρόβλημα στα γρήγορα, έστω κι επί πτωμάτων, χιλιάδων πτωμάτων. Μάθημα για το πώς πρέπει να είναι ένα Μουσείο με Μ κεφαλαίο. Δυστυχώς η ημέρα που θα δούμε κάτι αντίστοιχο π.χ. για τον εμφύλιο στην Ελλάδα είναι πολύ μακριά, δεν έχουμε ακόμη το επίπεδο των Περουβιανών, ούτε Βάργκας Λιόσα βγάζουμε (από τη Λένα Μαντά δεν έχω τέτοιες απαιτήσεις)


Κι έμειναν εκτός μοναδικές στιγμές: οι απίθανες παγοκολώνες της Αντακριτκής να ξεπροβάλλουν μέσα από τον ωκεανό, τα εκπληκτικά τοπία ανάμεσα στην Leimebamba και την Cajamarca, το ρίγος που προκαλεί το δωμάτιο κράτησης του Atahualpa, η συγκίνηση για την ανάβαση του Huayna Picchu, η περιπέτεια για να φτάσουμε στο Iskanwaya εκεί που τελειώνει το σύμπαν,οι συζητήσεις με τον Τσαρλς και τους υπολοίπους στα λουκούλλεια γεύματα στην Ανταρκτική, τα τοπία με τις λίμνες στη Χιλή, η Carretera Central, ο χαβαλές με τους φίλους μου, η προσμονή κάθε μέρας για τη νέα πρόκληση που έρχεται, η ζεστή σοκολάτα το βράδυ σε κάποιο μπαλκόνι του Κούσκο γράφοντας το ημερολόγιο που βοήθησε αυτή την ιστορία να ξεκινήσει και επιτέλους να τελειώσει.

Χίλια ευχαριστώ στους πάντες για την υπομονή τους, τα προσωπικά τους μηνύματα, τα σχόλια και το ενδιαφέρον να διαβάσουν για το ταξίδι κάποιου άλλου. Δεσμεύομαι πως σιγά-σιγά θα διορθωθούν όλα τα τυπογραφικά και ορθογραφικά και αποτελειώνω την μακροσκελέστερη ιστορία (μέχρι την επόμενη...) του φόρουμ με το τοπ-15 εικόνων αυτής της φανταστικής Οδύσσειας που ξέρω ότι όμοιά της δε θα ξαναζήσω, αλλά χαίρομαι τόσο πολύ που την έζησα, θα τη λέω στα εγγόνια μου...

 

[Yorgos]

ΤΕΛΟΣ​

 

[NightcoreKing]

Ευχαριστω προσωπικα για αυτη την ιστορια !!!! Με περασε απο χιλια τοπια , σε θαυμαζω και σε ζηλευω ταυτοχρονα μεγαλε ...να σαι καλα να ταξιδευεις για ολους μας που ειτε δε εχουμε τη δυνατοτητα ειτε δε τολμουμε , ειτε ..ειτε !

Δε ξερω τι να πω ..απο την 1η στιγμη που ξεκινησα να διαβαζω ανατριχιλα και υπομονη για την συνεχεια (γτ ειχα κ 40 σελιδες ακομα!!) ....keep travelling

 

[spor_os]

ΤΕΛΟΣ​

Πάντα τέτοια!!!

 

[Defkalion]

Εντάξει τελείωσε και μας αποτελείωσε!!!

Ευχαριστούμε πολύ για την αφήγηση!

 

[kokoui]

θα τη λέω στα εγγόνια μου...

Και όχι μόνο, θα είσαι ο καλύτερος παππούς της γειτονιάς