Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[taver]

Μα τα 20€ που δώσαμε με την τότε ισοτίμια ήταν 13.660 για το μετ' επιστροφής, πώς μας έκλεψε αν εσύ βρήκες το ίδιο μετ' επιστροφής με 20.000; Όχι ότι παίζει ρόλο δηλαδή αλλά δε βγαίνουν τα μαθηματικά, κάτι άλλο θες να πεις. Επίσης, δεν πήγαμε με την transvip.

Α, ώπα. Μετ' επιστροφής; Πολύ καλά τότε...

 

[alma]

Πω πω ή θα αργείς να γράψεις ή θα παίρνεις φόρα και δεν θα σε προλαβαίνουμε...Έλειψα λίγο καιρό σε ταξίδι και είπα να κάνω αποτοξίνωση κι από το ίντερνετ λίγο και βρήκα τόσο Yorgo-υλικό μαζεμένο...Ωραίες οι φωτό σου,ειδικά όσες περιλαμβάνουν πιγκουίνους(στα ζωάκια έχω αδυναμία)...Ζήλεψα το ταξίδι στην Ουσουάια παρόλο που έχω άλλα μέρη στο πλάνο για την επόμενη επίσκεψη στην Αργεντινή.

 

[Yorgos]

Πω πω ή θα αργείς να γράψεις ή θα παίρνεις φόρα και δεν θα σε προλαβαίνουμε...Έλειψα λίγο καιρό σε ταξίδι και είπα να κάνω αποτοξίνωση κι από το ίντερνετ λίγο και βρήκα τόσο Yorgo-υλικό μαζεμένο...Ωραίες οι φωτό σου,ειδικά όσες περιλαμβάνουν πιγκουίνους(στα ζωάκια έχω αδυναμία)...Ζήλεψα το ταξίδι στην Ουσουάια παρόλο που έχω άλλα μέρη στο πλάνο για την επόμενη επίσκεψη στην Αργεντινή.

Να πω εδώ ότι θα πάω ταξιδάκι και δε θα έχει άλλο κομμάτι για 12 μέρες και ότι μέσα στo κεφάλαιο της Χιλής (κακώς!) θα συμπεριληφθεί το Perito Moreno που ανήκει στην Αργεντινή και ήταν απλά απίστευτο (πόντος για την Αργεντινή και σύσταση για να μην το χάσεις).

 

[chris7]

Πω πω ή θα αργείς να γράψεις ή θα παίρνεις φόρα και δεν θα σε προλαβαίνουμε...Έλειψα λίγο καιρό σε ταξίδι και είπα να κάνω αποτοξίνωση κι από το ίντερνετ λίγο και βρήκα τόσο Yorgo-υλικό μαζεμένο...

Να πω εδώ ότι θα πάω ταξιδάκι και δε θα έχει άλλο κομμάτι για 12 μέρες

Μας τον μάτιαξες.

 

[taver]

Ushuaia - Petito Moreno μέσω San Pedro de Atacama? Σε Eυρωπαική αναλογία αυτό θα ήταν σα να πήγαινες Μόσχα - Αγ. Πετρούπολη μέσω Μαδρίτης...

 

[Yorgos]

Ushuaia - Petito Moreno μέσω San Pedro de Atacama? Σε Eυρωπαική αναλογία αυτό θα ήταν σα να πήγαινες Μόσχα - Αγ. Πετρούπολη μέσω Μαδρίτης...

Έκανα κι άλλες στάσεις και με τα κυκλικά εισιτήρια της Latam βγάζει νόημα. Βασικά αν δεν πηγαίναμε... θα μας έβγαινε ακριβότερο το ταξίδι.

 

[taver]

Έκανα κι άλλες στάσεις και με τα κυκλικά εισιτήρια της Latam βγάζει νόημα. Βασικά αν δεν πηγαίναμε... θα μας έβγαινε ακριβότερο το ταξίδι.

Ήμουν σίγουρος ότι κάποιος λόγος θα υπήρχε, αλλά ήλπιζα να εκμαιεύσω περισσότερη πληροφορία από αυτή

 

[Yorgos]

Για σήμερα είχαμα άλλη εκδρομούλα στο πρόγραμμα: θα κάναμε όλη τη μέρα το Piedras Rojas (“κόκκινες πέτρες” ελληνιστί) και το βραδάκι θα κάναμε αστρονομικό τουρ, ό,τι σήμαινε αυτό. Ευτυχώς η ξεναγός ήταν διαφορετική από τον ξεφτίλα της προηγούμενης ημέρας και παρότι οπτικά αντιαισθητική (απίστευτη κοιλούμπα με τρίχες που έμενε ακάλυπτη κάτω από την ξεχειλωμένη μπλούζα της) η Μαρία Χοσέ και γνώσεις είχε και ασχολούταν να τις μεταδώσει.

Πρώτη μας στάση ήταν το Taconao, ένα μικροσκοπικό αλλά γραφικό χωριό. Ο Α αναρωτήθηκε τ θα κάναμε επί δέκα λεπτά σε ένα χωριό έκτασης σπιρτόκουτου, αλλά και η αντισυμβατική εκκλησία είχε ενδιαφέρον όπως και μια στάνη πιο πέρα όπου απολαύσαμε ένα αισιόδοξο ξαναμμένο πρόβατο να προσπαθεί να πηδήξει ένα λάμα. Μη σας κάνω spoiler αλλά δεν τα κατάφερε...

Από εκεί κατευθυνθήκαμε στο Salar de Atacama, που από το όνομα θα περίμενε κανείς να είναι μια έρημος αλατιού αντίστοιχη με το γειτονικό Salar de Uyuni, αλλά όσοι έχουν τέτοιες απαιτήσεις μάλλον θα απογοητευθούν, αφού το λευκό του αλατιού δεν έχει κάποια σχέση με την οπτασία της Βολιβίας. Ωστόσο το πραγματικό αξιοθέατο ήταν ότι βρεθήκαμε πολύ κοντά στα φλαμίνγκο, πιο κοντά απ’ ό,τι στη Βολιβία, συν οι καθρεπτισμοί τους πάνω στα σώματα νερού, ενώ η Μαρία Χοσέ μας έδωσε πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τα συμπαθή πτηνά. Φάγαμε και το πρωινό μας κάνοντας παρέα με μια συμπαθέστατη οικογένεια 6 Βενεζολάνων, με τον πατέρα να έχει φροντίσει να στείλει τις κόρες του (η μία εκ των οποίων ήταν φωνάρα) στη Χιλή για σπουδές από την εποχή που ανέλαβε ο Μαδούρο προβλέποντας ότι ο πρώην φορτηγατζής και νυν DJ πρόεδρος αυτής της ταλαίπωρης χώρας θα την κατέστρεφε ολοσχερώς.

Σήμερα η μέρα περιλάμβανε και σοβαρό υψόμετρο αφού μέσα σε δυο ώρες θα ανεβαίναμε 2.000 μέτρα για να φτάσουμε στα 4.200 προκειμένου να φτάσουμε στις Κόκκινες Πέτρες που ήταν... κάτι κόκκινες πέτρες. Έλα εντάξει, πανέμορφες ήταν αλλά ακόμη πιο όμορφη ήταν η λευκή λίμνη κοντά τους που είχε και λίγο κυματάκι λόγω του τσουχτερού αέρα και το όλο τοπίο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον, χώρια ότι το μοιράστηκα με τους φίλους μου, ενώ ο φωτογράφος Χ μεγαλούργησε με το σουρεαλιστικό τοπίο.

Συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε, περνώντας πια από τοπία με llajta, αυτό το πολύ σκληρό κατακίτρινο χορτάρι που φυτρώνει σε μεγάλο υψόμετρο και αποτελεί τη βασική τροφή των λάμα (το συμβατικό χορτάρι κάνει ζημιά στα δόντια τους)... και είδαμε guanacos, τα οποία σε άλλες περιοχές του αλτιπλάνο είναι σπανιότατα.

Σειρά είχαν οι λίμνες Viscocho και Menique… ω τι χρώματα μπαμπά! Επιπέδου Βολιβίας και βάλε, κάποτε διέθεταν κι ένα περίεργο είδος βατράχου, αλλά αυτό δυστυχώς εξαφανίστηκε όταν έγινε εισαγωγή πέστροφας. Τρομερά τα τοπία, θα δείτε τις φωτό σε λίγο...

Με έκοψε λόρδα κι επιτέλους κάναμε στάση για μεσημεριανό νομίζω στο χωριό Socaire σε ένα τοπικό μαγειρείο, όπου η σουπίτσα και και η ομελέτα από κίνοα ήταν αξιοπρεπείς κι ό,τι έπρεπε πριν το μακρύ δρόμο της επιστροφής, αφού επιστρέψαμε στις 5.30 ενώ στις 9 θα έρχονταν να μας πάρουν για το αστρονομικό τουρ.

Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο είχα την ελπίδα ότι οι άχρηστοι της Latam θα είχαν φέρει τη βαλίτσα του Χ, αλλά οι πιθανότητες ήταν οι ίδιες με το να μη βάφει τα μαλλιά του ο Πασκουάλ. Απόρησα με τη στωικότητα του Χ κι άρχισα τα τηλέφωνα στη Latam, αλλά με έβαζαν στην αναμονή και μετά έπεφτε η γραμμή, κλασικά εικονογραφημένα όπου τελικά μετά από δυο μέρες φιλοτιμήθηκε να μου απαντήσει άλλη μια ταλαντούχα υπάλληλος της εταιρείας (που πρέπει να κάνει recruiting σε άσυλο, δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το πράγμα) ότι τελικά έφτασε η βαλίτσα στο αεροδρόμιο της Calama, αλλά από εκεί έγινε κάποιο μπέρδεμα και δεν μπόρεσαν να τη φέρουν μέχρι το Σαν Πέδρο. Την παρακαλούσα να μου δώσει το τηλέφωνο του ανθρώπου τους στην Calama να συνεννοηθώ μαζί του, αλλά δεν μου το έδινε διότι είναι “ενάντια στους κανονισμούς”, που πρέπει να είναι σκαλισμένοι σε πέτρα και να τους κατέβασε ο Μωυσής από κάποιο κωλοβούνι. Τελικά ο ιδιοκτήτης του καταλύματος μας είπε ότι αφού θα πήγαινε ο ίδιος στην Calama την επόμενη θα μας την έφερνε αυτός, το οποίο ακουγόταν καλύτερη ιδέα από το να εμπιστευθούμε την εταιρεία που σε λίγες μέρες θα μας έκανε όλο το ταξίδι άνω-κάτω.

Τέλος πάντων, ήρθε να μας πάρει το βανάκι για το αστρονομικό τουρ, το οποίο θα λάμβανε χώρα σε έναν ανοικτό χώρο περιτοιχισμένο, όπου αρχικά μάλιστα είχε και τρομερή ξαστεριά. Ο Χ ήταν αυτός με τις περισσότερες γνώσεις και ενθουσιασμό για τα της αστρονομίας (εγώ προτιμώ το δικό μας πλανήτη από τους άλλους που δεν έχουν ούτε σοκολάτες, ούτε Μάτσου Πίτσου ούτε Κολομβιανές... τι πλανήτες είναι αυτοί δηλαδή;;; ) κι αυτός που θα μάλλον θα απογοητευόταν και περισσότερο. Ο μεν ερασιτέχνης αστρονόμος Πατρίσιο το αγαπούσε αυτό που έκανε, είχε ενθουσιασμό, μιλούσε και καλά Αγγλικά, είχε και κάτι χαριτωμένα λέιζερ με τα οποία μπορούσε να φωτίζει στον ουρανό για να μας δείχνει τους πλανήτες τα αστέρια και τα υπόλοιπα ουράνια σώματα χωρίς σοκολάτα, Μάτσου Πίτσου και Δομηνικάνες (μην τις ξεχνάμε, κι αυτές χάιλάιτ του πλανήτη Γη είναι) , αλλά το τηλεσκόπιο ήταν μάλλον φτωχό (ο Χ μου εξήγησε πως ένα πραγματικά καλό θα στοίχιζε απείρως περισσότερα) με αποτέλεσμα μετά από τις ωραίες εισαγωγές που μας έκανε ο ενθουσιώδης Πατρίσιο, να πηγαίνουμε ένας-ένας στο τηλεσκόπιο για να δούμε στην καλύτερη μια φωτεινή μπαλίτσα. Ε στην τρίτη μπαλίτσα βαρέθηκα, όλες ίδιες ήταν και όλοι εκείνοι οι πλανήτες που ούτε πλέι οφ έχουν, ούτε σουβλάκι, ούτε βιβλιοθήκες μου φάνηκαν ακόμη πιο βαρετοί. Γενικά, ανάμεσα στο επάγγελμα “εισπράκτορας διοδίων” και “αστροναύτης/αστρονόμος/αστρολάβος/Αστραχάν” προτιμώ το πρώτο, είναι πολύ πιο συναρπαστικό (μεταξύ άλλων διότι μπορεί να σου φέρουν κανένα σουβλάκι, μια σοκολάτα με σταφίδες ή να περάσει καμιά Κολομβιανή οδηγός βρε αδερφέ. 30 ευρώ χαμένα για μένα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες το Πατρίσιο, που δεν πρέπει να έχει δει Κολομβιανή ποτέ του ο άνθρωπος για να τη βρίσκει με τις μπαλίτσες. Ήταν πολύ καλός πάντως στο να διώχνει τα σκυλιά όποτε μας πλησίαζαν. Αν κάποια μέρα δε βρίσκονται κορόιδα να σκάνε 30€ για να δουν φωτεινά στίγματα, ως μπόγιας θα διαπρέψει.


Ό,τι φαντάζεται ο καθένας...

Πολλά τα φλαμίνγκο, πολλές και οι φωτό.

Το τοπίο με τις κοκκινόπετρες.

Llajta και καμηλοειδή.

Έντονα χρώματα

Γιατί στο φυσικό τα έκαιγε το φως...

 

[Yorgos]

Πτώματα πέσαμε για ύπνο για ολίγες ώρες, αφού στις 4.30 το πρωί θα αναχωρούσαμε για τα γκέιζερ. Για ξεναγό είχαμε ένα πραγματικά χαρισματικό τύπο, πάλι ονόματι Πατρίσιο ενώ το βανάκι που ήρθε να μας πάρει ήταν γεμάτο. Είχαμε 2 ώρες δρόμο μέσα στο σκοτάδι και το πολικό κρύο, ειδικά ο Χ και ο Α πάγωσαν παρά τα ισοθερμικά, εγώ μάλλον την παλεύω κάπως καλύτερα με το κρύο και το συμπαθώ κιόλας.

Με το που φτάσαμε στα γκέιζερ ο Πατρίσιο έστησε ένα τραπεζάκι για να πάρουμε πρωινό, αν και ο Χ και ο Α προτίμησαν να το φέρουν στο λεωφορείο αφού έξω ο αέρας ξύριζε και δε νιώθαμε τα δάχτυλά μας, παρότι “σήμερα έχει μόλις -6 βαθμούς!” όπως μας γνωστοποίησαν, αν ακι αυτή η θερμοκρασία δεν λαμβάνει υπόψη το chill factor του αέρα. Αυτό το παλικαράκι ο Πατρίσιο ήταν εξαιρετικά ενημερωμένος, ενθουσιώδης και το αγαπούσε αυτό που έκανε (που είναι και το βασικότερο προσόν ενός ξεναγού) και το όλο τουρ ήταν απόλαυση χάρη στον τύπο: μας εξηγούσε τα ειδικά χαρακτηριστικά του κάθε γκέιζερ ξεχωριστά, μας πήγες σκαλωτά ώστε τα πιο εντυπωσιακά να μείνουν για το τέλος και παρότι λίγες μέρες πριν είχα δει γκέιζερ στη Βολιβία και σχετικά πρόσφατα και στην Ισλανδία, το ευχαριστήθηκα. Πήγαμε με το Layama Tours για όποιον περάσει από εκεί και θέλει να ζητήσει τον Πατρίσιο, τον οποίον στο τέλος ακολουθούσαν και οι τουρίστες από τα άλλα βανάκια.

Σε κάποια φάση κάποια vicuna αποφάσισαν να παρελάσουν ανάμεσα από τους πίδακες, το οποίο μας έδωσε μεγάλες ευκαιρίες για φωτογραφίες, μετά κάποιοι αποφάσισαν να ζεστάνουν τα κοκκαλάκια (και τα κωλαράκια) τους στα θερμά λουτρά (το οποίο ως δραστηριότητα μου φαίνεται οριακά πιο ενδιαφέρον από την αστρονομία) και αφήσαμε πίσω τα γκέιζερ.

Μόνο που η εκδρομή δεν είχε τελειώσει, κάθε άλλο. Η διαδρομή περιλάμβανε μια θέα αλεπούς στο οδόστρωμα, πανέμορφους βλαστότοπους με vicunas, ορισμένα εξωτικά τρωκτικά και πουλιά, ένα απομονωμένο γραφικό χωριουδάκι όπου ο Α δοκίμασε και σουβλάκι λάμα και μια ακόμη λίμνη με φλαμίνγκο. Για μπόνους είχαμε συναπάντημα με τον απερίγραπτο Max, του οποίου το λεωφορείο έκανε τις μισές στάσεις (θα έκανε καμάκι στο λεωφορείο που τις έχει εγκλωβισμένες τις άμοιρες τουρίστριες, γιατί να τις κατεβάσει; ).

Επιστρέφοντας στην πόλη είπαμε να τιμήσουμε το γειτονικό μας μαγειρείο, όπου με 5€ φάγαμε αρκετά αλλά άνοστα και αράξαμε λίγο, διότι το απόγευμα θα είχαμε και τουρ σε Laguna Cejar και Ojos de Salar που είναι μια συμπαθής λίμνη και δυο φυσικά πηγάδια στα οποία μπορεί να κολυμπήσει κανείς. Η λίμνη είχε έξτρα είσοδο δέκα χιλιάδων πέσος (για την οποία έχουν διαμαρτυρηθεί και τα πρακτορεία) και αποφασίσαμε να μην την τιμήσουμε και πιάσαμε κουβεντούλα με τους βενεζολάνους. Τα Ojos de Salar ήταν πιο εντυπωσιακά, αλλά βαρεθήκαμε να κάνουμε μπάνιο. Η τρίτη λίμνη στην οποία πήγαμε πάντως είχε εντυπωσιακά χρώματα κι ένα πολύ όμορφο μονοπατάκι για όποιον ήθελε να κάνει τον κύκλο, ενώ κάτσαμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα (πολύ όμορφη αλλαγή χρωμάτων). Ο ξεναγός ήταν φανατικός τρέκερ και μας έδωσε πολλές πληροφορίες για την εξαγωγή άλατος, το λίθιο και φυσικά τις δυνατότητες τρεκ, ήπιαμε και το pisco μας κι επιστρέψαμε θαυμάζοντας τα χρώματα του ορίζοντα στην επιστροφή.

Τσακίσαμε κάτι empanadas και γυρίσαμε στο κατάλυμα, όπου μας περίμενε η βαλίτσα που έφερε ο συμπαθέστατος ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου... Να ναι καλά ο άνθρωπος, αν περιμέναμε από τη Latam με τα ίδια ρούχα θα τις έβγαζε τις δύο εβδομάδες ο δύσμοιρος ο Χ.

Λοιπόν κάτσε να βάλω καμιά φωτό γιατί ξέρω ότι τα κείμενα δεν τα πολυδιαβάζετε, εκτός από όταν γράφω για γκομενίτσες...

Δεν ήταν κακά τα γκέιζερ...

Ο καλός ο φωτογράφος κάνει και σπαγγάτο αν χρειαστεί.

Άλλη μια εκκλησίτσα.

Ojos de salar.

Αλεπού.

Μια αμυδρή υψμετρική διαφορά με τους ντόπιους υπήρχε.

 

[Yorgos]

Τελευταίο πρωινό στην έρημο, είπαμε να κάνουμε αρχαιολογικό τουρ. Είχαμε ρωτήσει ποιος θα είναι ο αρχηγός, μην πέσουμε σε κανένα Max γιατί δε θα τις γλίτωνε τις φάπες αυτή τη φορά. Η πωλήτρια του πρακτορείου μας είπε πως θα είχαμε μια κοπελίτσα η οποία “δεν είναι και πολύ καλή”. Τελικά μια χαρά αποδείχθηκε η κοπέλα, μάλλον τη ζήλευε η πωλήτρια. Γυναίκες παιδί μου, μην πουν καμιά καλή κουβέντα η μία για την άλλη...

Η σοβαρή λοιπόν κοντούλα ξεναγός μας παρέλαβε το πρωί και κατευθυνθήκαμε με υπόλοιπο ολιγομελές γκρουπ στο Tulor, έναν αρχαίο οικισμό όπου σώζονται μόνο τα θεμέλια κάποιων κτισμάτων. Έχει γίνει και ανακατασκευή ενός σπιτιού, αλλά απ΄ό,τι μας εξήγησε η ξεναγός όχι ακριβώς σωστά. Οι κατασκευές πάντως θύμιζαν πολύ αφρικανικές αντίστοιχες, πράγμα λογικό αφού το κλίμα και τα διαθέσιμα υλικά είναι αντίστοιχα, επομένως βρήκαν και τις ίδιες λύσεις στα αντίστοιχα προβλήματα. Δυστυχως οι ανασκαφές δεν έχουν προχωρήσει λόγω έλλειψης πόρων κι έτσι δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός ο προ-Ίνκα αυτός οικισμός. Πάντως οι πληροφορίες ήταν ενδιαφέρουσες.

Ο δεύτερος χώρος στον οποίο πήγαμε ήταν το Quitor, εντελώς διαφορετική περίπτωση, ένα φρούριο που εν τέλει χρησιμοποίησαν μάλιστα οι Ίνκας, ενώ παραδίπλα υπήρχε το tambo όπου εισέπρατταν τους φόρους τους από την τοπική κοινότητα. Το φρούριο σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση, είναι εκτενές κι αρκετά ενδιαφέρον για να το περπατήσει κανείς ενώ αξιοσημείωτο είναι ότι οι Ισπανοί ηττήθηκαν δις εδώ, ενώ την τρίτη και φαρμακερή που κατάφεραν να καταλάβουν το οχυρό έγινε με τη βοήθεια των yanaconas.

Γενικώς όσο να’ ναι το αρχαιολογικό τουρ ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό από την έρημο, τα φλαμίνγκο, τα ηφαίστεια και τα γκέιζερ, το μόνο μελανό σημείο ήταν ότι συνεχώς έπρεπε να περιμένουμε κάτι βενεζολάνους που δε σταματούσαν -ως κλασικοί Βενεζολάνοι- να βγάζουν selfies χροπηδώντας, ποζάροντας, κρατώντας σελφοκόνταρα, κάνοντας το σήμα της νίκης, κλπ κλπ. Χαρά στην υπομονή της ξεναγού, εγώ θα τους άφηνα.

Για μεσημεριανό είπαμε να επιστρέψουμε στο αγαπημένο στέκι του @taver όπου φάγαμε πολύ ωραία μακαρίνια με σολωμό κι εξαιρετική πίτσα. Έπειτα πήραμε το οικονομικότατο τράνσφερ μας για την Calama, όπου ρωτήσαμε την “υπεύθυνη” της Latam (μια λοβοτομημένη ήταν πάλι, σας λέω δεν υπάρχει αυτό, δεν ξέρω ποιος είναιμ ο HR manager της εταιρείας αλλά είναι δαίμονας γάτουρας, χαίλουρος δηλαδή χέλι και αίλουρος μαζί) μας ενημέρωσε πως για την αποζημίωσή του ο Χ θα λάβει μέσα στην ημέρα (!) ένα μέιλ με το voucher των 200$ που εδικαιούτο. Μάλιστα μας είπε ότι θα μας στείλει δύο μέιλ. Τα δύο πρώτα δεν τα λάβαμε, πήραμε όμως το τρίτο (το μακρύτερο) από τη Latam.

Πετάξαμε για Σαντιάγο χωρίς πολλά επεισόδια, φτάσαμε στο διαμερισματάκι που νοικιάσαμε αρκετά κουρασμένοι, αλλά ο Α κι εγώ βρήκαμε το κουράγιο να πάμε μια νυχτερινή βόλτα γύρω από τους δρόμους Londres και Paris, όπου από κόσμο δεν είχε τίποτε, οπότε το πήραμε ποδαράτο μέχρι τη Bellavista όπου πάντα έχει κόσμο τα βράδια, κι ας ήταν Τετάρτη. Παρατηρούσαμε τις παρέες των Χιλιανών: άσχημος λαός γενικά, συντηρητικός, ενώ μου έκανε εντύπωση κι ότι πλην μπαρ δεν έβρισκες εύκολα μπύρα. Είδαμε και μια κουκλάρα πάντως που όταν πλησίασα για να ακούσω την προφορά της, επιβεβαίωσα την υποψία μου: ήταν Κολομβιανή. Γυρίσαμε σπίτι και κοιμηθήκαμε, ώστε να μπορέσουμε να αφιερώσουμε λίγες ώρες στο Σαντιάγο το πρωί, πριν την πτήση για το Punta Arenas.

Ορίστε και μερικές φωτογραφίες από τους δύο αρχαιολογικούς χώρους και τα περίχωρα.

Και ολίγον από Σαντιάγο by night.

 

[apodrasi]

Δεν την έχω διαβάσει την ιστορία, θα έρθει η ώρα της. Τα like είναι για το χρόνο από ανάρτηση σε ανάρτηση!

 

[KIKI]

Τι ωραίες φωτογραφίες !!