Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Νωρίς το πρωί πήρα ένα mototaxi με σκοπό να επισκεφθώ τα ερείπια της Santa Cruz la Vieja, δηλαδή της παλιάς Σάντα Κρους, της πρώτης πόλης που ιδρύθηκε στην περιοχή, αν όχι σε όλη τη Βολιβία. Ο καιρός απειλούσε με βροχή, αλλά τη γλίτωσα με κάτι ψιχάλες.

Στην είσοδο του «αρχαιολογικού χώρου» δεν υπήρχε κανείς για να εισπράξει το αντίτιμο του εισιτηρίου, το οποίο ήταν μάλλον πρέπον, αφού ο χώρος ήταν απογοητευτικός: βάσεις κτιρίων και μόνο, που δεν ξεπερνούσαν τα τριάντα εκατοστά. Τουλάχιστον οι επεξηγηματικές πινακίδες ήταν αρκετά διαφωτιστικές: οι πρώτοι έποικοι ξεκίνησαν το επικό τους ταξίδι από την Asuncion με 24 πλοία (προφανώς δια της υδάτινης οδού), φέρνοντας μαζί τους και 1500 φιλικούς προς αυτούς ινδιάνους που συνταξίδευαν με τα κανό τους (αν δει κάποιος την απόσταση Ασουνσιόν-San Jose de Chiquitania μέσω ποταμού συνειδητοποιεί τις διαστάσεις του έπους), αλλά συνάντησαν τεράστιες δυσκολίες, μεταξύ των οποίων την επιθετικότητα των ντόπιων και την πείνα (για παράδειγμα έπρεπε να περιμένουν 4 μήνες μέχρι να τους αποφέρει καρπούς το καλαμπόκι). Εν τέλει η πόλη ιδρύθηκε με τα χίλια ζόρια, αλλά ό,τι απομένει από αυτήν είναι ανάμεσα στο ανύπαρκτο και το απογοητευτικό, αν και η αλήθεια είναι πως χάρηκα που το επισκέφθηκα το μέρος και μου έφυγε και η περιέργεια.

Το κυρίως πιάτο της ημέρας πάντως ήταν η επίσκεψη σε άλλες misiones. Ήμουν στην ώρα μου για το πρώτο trufi προς το San Rafael, όπου λόγω της δυνατής πια βροχής η λάσπη μας ταλαιπώρησε αρκετά. Δεν είναι και πολύ ωραίο το κοκκινόχωμα όταν βρέχει... Ευτυχώς βρήκα αμέσως trufi για το San Miguel, το οποίο ήταν τόσο sleepy που μέχρι και τα άλογα στην κεντρική πλατεία λιάζονταν σαν τις τομάτες και η εκκλησία που είχα έρθει να επισκεφθώ ήταν κλειστή. Μου είπαν ότι θα άνοιγε στις 2, οπότε έκατσα να φάω σε ένα τοπικό εστιατόριο χωρίς πελάτες, μενού και μάγειρα... α, τελικά εμφανίστηκε μια κυρία (έπρεπε να την ψάξω τρία δωμάτια πιο μέσα, όπου έβλεπε βολιβιάνικη σαπουνόπερα), που μου ανακοίνωσε όλο χαρα πως το μόνο που σερβίρει είναι... milanesa. Δε βαριέσαι, άμα πεινάς όλα γκουρμέ σου φαίνονται (not!).

H εκκλησία πάντως άνοιξε όντως στις 2 και ο φύλακας αποφάσισε να μου πει και πέντε πράγματα, ειδικά για το Hans Roth, το συνεχιστή του Schmidt, τον οποίο και γνώρισε, έναν άνθρωπο που συνέβαλε τα μέγιστα ώστε αυτές οι εκκλησίες των Ιησουιτών να αναπαλαιωθούν. Μου έδειξε ποια κομμάτια ήταν αυθεντικά από την οικοδόμηση των εκκλησιών και ποια αποτελούσαν μέρος της αναστήλωσης, μου είπε πως δέχονται 1-2 τουρίστες 2-3 φορές το μήνα, αλλά και πως στις λειτουργίες η εκκλησία μαζεύει 300-400 πιστούς, ενώ στις γιορτές γεμίζει ασφυκτικά. Ε, αφού δεν έρχονται τουρίστες τουλάχιστον να έρχονται οι πιστοί, σκέφτηκα, ώστε να θαυμάζουν τις πανέμορφες ξύλινες σπιράλ κολώνες, τα πανέμορφα σχέδια στους τοίχους και τις περίτεχνες οροφές. Πραγματικά πολύ ενυπωσιακός ναός, έμεινα πολύ ευχαριστημένος, άξιζε την αναμονή... και τη milanesa.

Έπρεπε να συνεχίσω για Concepcion, αλλά το trufi δεν είχε βρει ακόμη το μίνιμουμ αριθμό επιβατών ώστε να αναχωρήσει, οπότε έκατσα παρέα με τους ντόπιους στον τοπικό συνεταιρισμό ταξί περιμένοντας στωικά να εμφανιστούν κι άλλοι επιβάτες. Η κυρία που έκοβε τα εισιτήρια επέμενε να αγοράσω εγώ άλλα 3-4 για να φύγουμε, αλλά της απάντησα «πριτς». Επέμεινε λίγο αργότερα, οπότε εισέπραξε κι άλλο πριτς και την Τρίτη φορά που μου πρότεινε να πληρώσω για απόντες επιβάτες είπα να πρωτοτυπήσω και της απάντησα πάλι ΠΡΙΤΣ. Τελικά εμφανίστηκε ο ελάχιστος αριθμός επιβατών και φτάσαμε στην Concepcion (άλλη μια mission δηλαδή) το βράδυ. Με τη βοήθεια ενός mototaxi βρήκα ένα κατάλυμα και κοιμήθηκα σε ένα όμορφο δωμάτιο μπροστά σε ένα patio. Δεν ήταν άσχημο μέχρι στιγής αυτό το κομμάτι της Βολιβίας, αλλά σαφώς downgrade σε σχέση με το υπόλοιπο ταξίδι. Θα έμενα και την αυριανή στις misiones, επισκεπτόμενος δυο ακόμη.

Η εκκλησία της Concepcion επισκευαζόταν όταν την επισκέφθηκα, με χρήση απίστευτα πολλών κεραμιδιών. Τελικά ειδοποιήθηκε η κυριούλα του διπλανού γραφείου και μου άνοιξε. Εντάξει, νομίζω ότι μετά και από αυτήν είδα αρκετές εκκλησίες πια. Το διπλανό μουσείο πάντως ήταν πιο ενδιαφέρον: διέθετε μάσκες, φωτογραφίες από την αναστήλωση, σκηνές από ταινίες και θεατρικά που σχετίζονταν με την ιστορία των ιησουιτικών κοινοτήτων, όργανα, άρπες, ενώ επιστρέφοντας στην εκκλησία με γοήτευσαν και οι διαφορετικές σκαλιστές απεικονίσεις σε κάθε έναν από τους πάγκους. Παρά την παραδοσιακή της αρχιτεκτονική, η Concepcion δεν παύει να είναι μια μεγάλη πόλη και σχετικά μοντέρνα, κάτι που δεν περίμενα.

Για άλλη μια φορά, οι ώρες της μετάβασης στη Σάντα Κρους ήταν λιγότερες από το αναμενόμενο χάρη στους βελτιωμένους δρόμους παρά τη βροχή. Ωστόσο, ο σκοπός ήταν να φτάσω στην Cochabamba και η αλήθεια είναι ότι βαριόμουν να κάνω άλλες 8 ώρεςς το λεωφορείο. Βρήκα online αεροπορικά εισιτήρια, αλλά το σάιτ της εταιρείας απαιτούσε τον αριθμό της... βολιβιανής μου ταυτότητας, οπότε αναγκάστηκα να πάω στο αεροδρόμιο και να το αγοράσω επιτόπου. Διαπίστωσα κάπως αργά πως αν είχα επιλέξει πτήση μέσω Λα Πας θα είχα κάνει μια από τις διασημότερες αεροπορικές διαδρομές στον κόσμο, λόγω της θέας πάνω από το Illimani, αλλά τι να κάνουμε, ας μου ξεφύγει και κάτι για την επόμενη.

Στην Cochabamba δεν είχα ξαναπάει κι ανυπομονούσα να φτάσω. Μια πόλη χωρίς ιδιαίτερο τουριστικό ενδιαφέρον, αλλά με αυθεντικότητα και πιο κοντά στον αρχαιολογικό χώρο της Incallajta, που όπως καταλαβαίνει κανείς από το όνομα, πρόκειται για πόλη των Ίνκας. Είπα να ξεφύγω λίγο από το μπάτζετ και νοίκιασα ένα ολόκληρο διαμέρισμα για 45$ ημερησίως, ένα κόστος πολύ πάνω από το συνήθη προϋπολογισμό μου, αλλά κάποιες φορές στα ταξίδια πρέπει να μας αυτοκακομαθαίνουμε. Ο ιδιοκτήτης, ένας Γάλλος ονόματι Michael ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρων τύπος, όπως εξαιρετικό ήταν και το σήμα Ίντερνετ, αφού το διαμέρισμα βρισκόταν πίσω από την κεραία της εταιρείας τηλεφωνίας κι αποβλακώθηκα μέχρι αργά σερφάροντας.

Την επόμενη βγήκα όλο χαρά στην πόλη για εξερεύνηση. Η πόλη μου έδωσε την εντύπωση ότι είναι αυτό ακριβώς που υποδηλώνει η γεωγραφική της θέση: μια μίξη της ινδιάνικης Λα Πας με την κοσμοπολίτικη Σάντα Κρους.

Η πρώτη στάση ήταν στο Convento όπου έφαγα μια χυλόπιτα, πρώτον διότι είναι υπό επισκευή και δεύτερον διότι το μικρό κομμάτι του στο οποίο επιτρέπεται η πρόσβαση είναι επισκέψιμο μόνο το απόγευμα, το οποίο ήταν κακό αφού το απόγευμα είχε Ευρωλίγκα κι επιτέλους είχα σύδνεση για να απολαύσω το πάθος μου. Άρα το συμπαθές μοναστήρι θα χρειαστεί αν περιμένει μέχρι την επόμενη φορά. Έκανα τη βόλτα μου χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα επιβεβαιώνοντας ότι οι Βολιβιανοί είναι πολύ ερωτιάρηδες (τα «Χοσεφίνα σε αγαπώ» στους τοίχους είναι αμέτρητα), βλέποντας ολίγη αποικιακή αρχιτεκτονική κι έναν αδιάφορο καθεδρικό, απολαμβάνοντας μερικά πραγματικά καλά γκραφίτι και τρώγοντας δεύτερη χιλόπιτα από το Palacio Portales που βρίσκεται σε πολύ όμορφη γειτονιά αλλά η επίσκεψη είναι δυνατή μόνο μέσω guided tours τα οποία λαμβάνουν χώρα μόνον τα απογεύματα. Τι διάολο, κανείς δε δουλεύει πρωί στην Cochabamba;

Ε, είπα να κατευθυνθώ προς το άλλο αξιοθέατο της πόλης, που υποτίθεται ότι θα ήταν «μια τεράστια αν και κάπως κλειστοφοβική αγορά όπου μπορεί κανείς να βρει τα πάντα». Η αγορά είχε λίγα πράγματα, κλειστοφοβική δεν ήταν σε καμία περίπτωση και τεράστια ακόμη λιγότερο. Η πόλη πάντως, χωρίς να είναι όμορφη, έχει χρώμα και χαρακτήρα. Βρήκα ένα βιβλιοπωλείο εμ ενδιαφέρον όνομα (the spitting llama) όπου αγόρασα ένα παλιό βιβλίιο για τον Ωνάση και τη Χριστίνα, τίμησα το street food και το παγωτάκι και κατευθύνθηκα στο παλάτι μου για να απολαύσω την Ευρωλίγκα.

Μόλις αυτή ολοκληρώθηκε, κατευθύνθηκα στο Palacio Patino, την έπαυλη ενός βαρόνου του κασσίτερου, όπου ένας ευγενέστατος ξεναγός κι ένα ζευγάρι έγχρωμων πενντάρηδων από την Ιντιάνα ήταν η παρέα μου για τη μισή ώρα περιήγησης στο καταπληκτικό κτίσμα, όπου δυστυχώς απαγορεύονταν οι φωτογραφίες, διότι πραγματικά άξιζε την επίσκεψη.

Η Cochabamba μπορεί να μη διαθετει τίποτε αξιοθέατα πρώτης γραμμής, είναι όμως μια πόλη με χρώμα, πάμφθηνα ταξί, καλά εστιατόρια και σε ένα από αυτά κατέληξα κι εγώ, στο αργεντίνικο La Estancia, όπου αν και δεν είμαι τόσο φαν του κρέατος πρέπει να ομολογήσω πως η αναλογία ποιότητας/τιμής ήταν εξαιρετική. Τρώγοντας ψιλοπαρακολούθησα κι ένα ματς ποδοσφαίρου που διεξαγόταν στο γειτονικό γήπεδο και στο οποίο αμφιταλαντευόμουν να πάω, αλλά τελικώς δικαιώθηκα, αφού οι κερκίδες ήταν σχεδόν άδειες, παρότι η πέμπτη στη βαθμολογία Cochabamba κέρδισε την πρωτοπόρο του πρωταθλήματος. Ρώτησα προς τι η χαμηλή προσέλευση φιλάθλων και μου είπαν ότι και οι ίδιοι οι κάτοικοι απορούν, διότι η ομάδα τους τα πηγαίνει αρκετά καλά. Αργότερα κλασικά χάθηκα στην ευρύτερη περιοχή, που ήταν σαφώς upmarket με πολυτελή γυμναστήρια, μερικά σουσάδικα και όπου οι μόνοι ινδιάνοι ήταν οι πλανώδιοι πωλητές.

Ευχάριστη η μέρα γενικώς, χωρίς να έχει ιδιαίτερες συγκινήσεις. Για την επόμενη σχεδίαζα να επισκεφθώ ένα χωριό ονόματι Totora και να δειπνήσω σε κάποιο από τα πολλά υποσχόμενα εστιατόρια της πόλης. Είπαμε, δε σκίζει κι από αξιοθέατα η πόλη, αλλά μου άρεσε ό,τι έβλεπα, απολάμβανα την ξεκούραση... και το ίντερνετ με την Ευρωλίγκα. Καμιά φορά κι αυτά τα διαλείματα είναι απαραίτητα σε ένα πολύμηνο ταξίδι.

 

[Yorgos]

Ο αρχαιολογικός χώρος της Santa Cruz La Vieja είναι βασικά... αυτό. Δηλαδή τίποτε. Απογοήτευση.

Μου άρεσαν οι εκκλησίες των Ιησουιτών. Δεν ήταν σε καμία περίπτωση highlight, αλλά διαφορετικές ήταν.

Milanesa. Θα ακολουθούσαν πολλές... Τουλάχιστον μπορώ να κάνω μνεία στις κομμένες στο χέρι πατάτες.

Καταπληκτικές οι σκαλιστές κολώνες από τεράστιους κορμούς δέντρων.

Όταν το "υποχρεωτική πορεία" με μια μικρή παρέμβαση γίνεται "υποχρεωτική πόρνη".

Πτήση προς Cochabamba.

Πολλά τα ενδιαφέροντα γκραφίτι.

Χωρίς να είναι καμιά πανέμορφη πόλη, η Cochabamba έχει και τις όμορφες γωνιές της.

Τα είπαμε για τα γκραφίτι.

Η εξαιρετική έπαυλη.

"Σε αγαπώ στρουμφίτσα". Τι γλυκός!

Γκραφίτι κατά της οικογενειακής βίας.

 

[kitsos!]

τίμησα το street food και το παγωτάκι

Τι εγινε η διαιτα;;;; Αυτο ηταν;; Μετα τα καλαμποκια το ξαναριξαμε σε street food κ παγωτα;;;

 

[Yorgos]

Η πόλη είναι γεμάτη με φτηνά φωτογραφεία, οπότε εκμεταλλεύθηκα το γεγονός για βγάλω τις φωτογραφίες που χρειαζόμουν για την αμερικάνική μου βίζα, αφού λόγω της επίσκεψης στο Σουδάν μου είχε αφαιρεθεί η δυνατότητα βίζας ESTA. Με τι φωτογραφίες στην τσέπη, κι αφού έφαγα μια θηριώδη ομελέτα για πρωινό, είπα να περάσω στο πρωινό μου στην Tarata, ένα χωριουδάκι 45 λεπτά έξω από την Cochabamba, που σύμφωνα με τον οδηγό μου διαθέτει εξαιρετική αποικιακή αρχιτεκτονική. Ερχόμενος από μια χώρα σαν την Κούβα (μαζί με το Μεξικό εύκολα οι χώρες στην ήπειρο με την ομορφότερη αποικιακή αρχιτεκτονική), κρατούσα μικρό καλάθι διότι αρκετά από τα αξιοθέατα της Βολιβίας μέχρι στιγμής ήταν ψιλοαπογοητευτικά, από τις δεινοσαυροπατημασιές μέχρι τους αρχαιολογικούς χώρους Iskanwaya και το Samaipata.

Η αλήθεια είναι ότι με την άφιξη δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, αλλά ο οδηγός του trufi με ενθάρρυνε: «καά κάνεις και πας, είναι πανέμορφο το χωριό, δεν ξέρω γιατί δεν πάνε και περισσότεροι». Πράγματι, με το που άφησα πίσω μου το –μη ασφαλτοστρωμένο- σοκάκι όπου άφηναν τα trufi τους επιβάτες και βρέθηκα στην κεντρική πλατεία, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα πανέμορφο και αυθεντικό χωριουδάκι των Άνδεων. Σκέτη ομορφιά: μια πανέμορφη κεντρική πλατεία, οι κάτοικοι όλοι ινδιάνικης καταγωγής, καταπληκτικά σοκάκια με φθαρμένα, «κουρασμένα» αλλά πανέμορφα αποικιακά κτίρια και γραφικές εικόνες, όπως οι Ινδιάνες με τις κοτσίδες που έβγαζαν σεβαστικά τα καπέλα τους για να μουν στην εκκλησία. Το χωριό είχε και μια δόση μελαγχολίας και decadence, που το έκανε ακόμη πιο αξιόλογο στα μάτια μου. Αποφάσισα λοιπόν την επομένη που θα επισκεπτόμουν ένα αντίστοιχο, την Totora - που δεν την επισκέφθηκα σήμερα για να επιστρέψω σπίτι με τη super duper σύνδεση για να δω Ευρωλίγκα, ΝΒΑ και να κάνω και την τιμμένη online αίτηση για ραντεβού με την εμρικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα- να διανυκτερεύσω κιόλας εκεί, για να τη ζήσω καλύτερα την ατμόσφαιρα.

Άφησα λοιπόν πίσω μου την όμορφη Tarata κι επέστρεψα για το τελευταίο βράδυ μου στην Cochabamba, όπου ολοκλήρωσα την τριωρη (!) διαδικασία ραντεβού για την αμερικάνικη πρεσβεία, αποβλακώθηκα βλέποντας Ευρωλίγκα, παίζοντας στοίχημα και τσατάροντας με το Δευκαλίωνα ενόσω βλέπαμε ΝΒΑ από διαφορετικές ηπείρους (τι σου είναι η τεχνολογία, θαύμα!) ενώ στην αναζήτησή μου για ασιατική κουζίνα, αφού ρώτησα μέχρι κι ένα κορεάτη ζαχαροπλάστη έφαγα άκυρο, για να καταλήξω στο Chuquisaca Paprika, ένα εξαιρετικό γκουρμέ εστιατόριο όπου έφαγα τους σκασμού (αλλά υγιεινά! Κίνουα κλπ για να μη λέει ο φίλος μου ο @kitsos!) πρινεπιστρέψω στο διαμέρισμα για να βρω ένα μήνυμα από τον @Defkalion που αρχικά αγνόησα: «τα’ μαθες; Πέθανε ο Φιντέλ». Δεν έδωσα σημασία κι επικεντρώθηκα στο να κερδίσω 62€ από το στοίχημα, έχω βαρεθεί να ακούω επί χρόνια ότι ο Φιντέλ πέθανε για να τον βλέπω σε λίγες ημέρες να κάνει πολύωρο διάγγελμα. Δε θα τον ξανάβλεπα...

Την επομένη σηκώθηκα όλο κέφι. Μετά από τρεις μάλλον τεμπέλικες μέρες στη συμπαθέστατη Cochabamba επιτέλους ήρθε η μέρα για το Incallajta, έναν ακόμη αρχαιολογικό χώρο –από τους Ίνκας αυτή τη φορά- που ελάχιστοι επισκέπονται, ενώ είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα περνούσα το βράδυ στην Totora μετά την τόσο θετική εμπειρία της Tarata.

Το καλό με αυτές τις απομονωμένες αρχαιολογικές πόλεις είναι ότι φτάνεις κι είσαι μόνος σου, έχεις όλο το χώρο για σένα. Το κακό είναι ότι συχνά κανείς δεν ξέρει πώς φτάνεις μέχρι εκεί. Έφαγα όλο το πρωινό να ρωτάω από το ένα πρακτορείο μεταφορών στο άλλο, τα γραφεία των αυτοκινητιστών, τελικώς βρέθηκε μια καλή γιαγιούλα που πήρε σβάρνα όσα γραφεία λεωφορείων δεν πήρα εγώ και επφάνθη ότι υπάρχει shared taxi που πηγαίνει μέχρι ένα χωριό στο τέρμα Θεού ονόματι Pocona κι από εκεί... ο Θεός βοηθός. Καλό ακουγόταν. Μάλιστα οι υπόλοιποι 3 επιβάτες που απαιτούνταν ως μίνιμουν για να φύγει το ταξί βρέθηκαν εντός μιας ώρας και ξεκινήσαμε για την Pocona. Ο οδηγός μάλιστα που ήταν ... Ποκονιανός είχε «ακούσει» για το Incallajta, με βεβαίωσε πως υπάρχει και χωμάτινος δρόμος για εκεί και τον έψησα με τα πολλά, αφού θα άφηνε τους υπόλοιπους πριν την Pocona να πάει μαζί μου μέχρι το Incallajta, να με περιμένει και να με αφήσει και στην Totora. Μεγάλη υπόθεση να μιλάς τη γλώσσα της χώρας... Στην Κίνα θα ήμουν ακόμη στην πόλη αφετηρίας, θα έκανα συνεννόηση καρούμπαλο και στο τέλος, πάνω που πίστευα ότι συνεννοήθηκα και κατάλαβαν πού θέλω να πάω, θα μου έφερναν... ένα κουτάλι. True story, εκείνοι οι τέσσερις μήνες στην Κίνα (χωρίς επισκέψεις σε Σαγκάη, Καντόνα και λοιπές μεγάλες πόλεις, όλο επαρχία, με ατέλειωτα τρεκ από χωριά μειονοτήτων σε απίθανες ορεινές κοινότητες) μου άφησαν πολλά κατάλοιπα. Τουλάχιστον μπόρεσα και είδα μια Κίνα αυθεντική, χωρίς τουρισμό, με καταπληκτικά χωριά όπου με φιλοξενούσαν αγαθοί αγρότες, αλλά το μπάχαλο της επικοινωνίας μου έσπασε τα νεύρα. Τέλος πάντων, εκείνα έγιναν πριν δέκα χρόνια, δεν είναι της παρούσης.

Της παρούσης ήταν ότι στην Pocona θα αλλάζαμε αμάξι, αλλά όχι και οδηγό. Ο ευγενής οδηγός μου εξήγησε πως είχε και δεύτερο σαραβαλάκι, ακόμη χειρότερο, και για να φτάσει στο Incallajta προτιμούσε εκείνο, διότι ο δρόμος είχε τα μαύρα του τα χάλια. Όσο εκείνος λοιπόν έκανε την αλλαγή οχημάτων εγώ έκανα τη βόλτα μου στους ερημικούς και σκονισμένους δρόμους αυτής της Pocona που έμοιαζε εγκαταλελειμένη, μέχρι που πέτυχα μπροστά μου ένα μπούγιο από πενήντα νοματαίους που περιέφεραν μια κούκλα ντυμένη στα κίτρινα. Μια τρελοκοτσιδού γιαγιούλα φίλησε την κούκλα, της ψέλισσε μια χάρη που ήθελε να της ζητήσει, προσκήνυσε κι ενώθηκε κι αυτή στην περιφορά. Δεν κρατήθηκα και ρώτησα τι συμβαίνει. Μου απάντησαν ότι η κούκλα είναι ο «Senor de Consuelo» και τον έβγαλαν σε περιφορά διότι έχει ανομβρία εδώ και πολλούς μήνες, δεν αντέχουν άλλο τα χωράφια. Μάλλον δίκιο είχαν οι άνθρωποι, μάρτυράς τους και η σκόνη. Τους ρώτησα αν μπορούσα να τους βγάλω φωτογραφία, κανείς δεν είχε αντίρρηση κι ένας πιτσιρικάς μου είπε να τις βάλω και στο Facebook. Μιας που αρχίσαμε τα αστειάκια τους είπε αν γίνεται να πουν στο Senor de Consuelo να μη βρέξει πριν τις 5, γιατί θα πήγαινα στο Incallajta και δε με βόλευαν οι πολλές λάσπες. «Μην ανησυχείς», μου απάντησε ένας μεσήλικας όλο σοβαρότητα, «για το βράδυ έχουμε ζητήσει να βρέξει, πήγαινε με την ησυχία σου και σ’ ευχαριστούμε που έρχεσαι στα μέρη μας». Το είπε με μια σιγουριά ότι θα βρέξει που σχεδόν τον πίστεψα, βλέποντάς τον να απομακρύνεται μαζί με την πομπή, που μάλιστα άναψε και καπνογόνο. Μπήκα στο (δεύτερο) αμάξι του συμπαθούς οδηγού μου που μου σύστησε και την κορούλα του που θα παίρναμε μαζί και τον ρώτησα αν πιστεύει ότι θα βρέξει σήμερα, κοιτώντας τον καταγάλανο ουρανό. «Ε, σίγουρα! Αφού έβγαλαν για περιφορά τον Senor de Consuelo!», είπε όλο βεβαιότητα... «Τον βγάζουν μόνο όταν φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο κι αυτός πάντα φέρνει βροχή. Ε, πια είναι στο απροχώρητο, θα ρίξει καρέκλες σήμερα». Καλά...

Στη διαδρομή για το Incallajta δε συναντήσαμε ψυχή. Πάντως ο αρχαιολογικός χώρος διέθετε κέντρο υποδοχής, ολοκαίνουριο μάλιστα (πείτε ό,τι θέλετε για τον Έβο, μόνο μην πείτε ότι δεν έκανε έργα) όπου κλήθηκα να πληρώσω το εισιτήριό μου σε ένα... επτάχρονο! «Τι παριστάνεις εσύ εδώ;», τη ρώτησα. «Είμαι η εισπράκτορας», απάντησε. Τη στραβοκοίταξα για να μου εξηγήσει όλο περηφάνεια ότι κανονικά είναι στη θέση της η μαμά της, η οποία όμως είχε πάει σπίτι για σιέστα και για να φροντίσει την άρρωστη γιαγιά της, οπότε η μικρή κάθε μέρα την καλύπτει κάποιες ώρες. Μου έκοψε εισιτήριο, σημείωσε υπομονετικά το όνομά μου και με ενημέρωσε πως ήμουν ο τρίτος (και τελευταίος) επισκέπτης για σήμερα, αφού το χευγάρι των Γάλλων είχε πάει νωρίς το πρωί. Τις δυο προηγούμενες ημέρες δεν είχε επισκεφθεί κανείς το χώρο, αλλά πού και πού έρχονται κάποια σχολεία και μεμονωμένοι ταξιδιώτες.

Έριξα μια ματιά στο χάρτη του αρχαιολογικού χώρου στον τοίχο για να έχω μια αίσθηση του χώρου, που είναι αρκετά μεγάλος, αλλά ας μη γελιώμαστε, ήξερα ότι θα χαθώ, για εμένα μιλάμε, εντελώς καμία αίσθηση προσανατολισμού, είμαι ο κλασικός τύπος που μπαίνει σε ένα κατάστημα και μετά δε θυμάται από πού ήρθε, αριστερά ή δεξιά. Εξακολουθώ να μην ξέρω να δώσω οδηγίες προς το σπίτι μου σε φίλους, ενώ κάποτε που σπούδαζα στην Ελλάδα χανόμουν συνέχεια κάθε μέρα στο ίδιο σημείο στο δρόμο για τη σχολή με το μηχανάκι και ρωτούσα... τον ίδιο περιπτερά ο οποίος στο τέλος συγχύστηκε και μου είπε «Βλαμμένο είσαι αγόρι μου; Κάθε μέρα έρχεσαι ίδια ώρα με το ίδιο κράνος και κάνεις την ίδια ερώτηση, είπαμε στο δεύτερο γ...νο φανάρι στρίβεις αριστερά, αϊ σιχτήρ!».

Τελικά η σηματοδότηση εντός του αρχαιολογικού χώρου αποδείχθηκε επαρκέστατη. Ο ίδιος ο χώρος πάντως ήταν λιγότερο εντυπωσιακός του αναμενομένου. Ίσως περίμενα καλύτερη θέα, πιο πράσινο περιβάλλον (αλλά είχε να βρέξει μήνες, εμ δεν έβγαζαν και τον Senor de Consuelo βόλτα οι περίοικοι), ίσως περίμενα καλύτεα λιθόκτιστα. Θεωρητικά ο χώρος είναι ο σημαντικότερος αρχαιολογικός της χώρας μετά το –εκπληκτικό κι ας μην το επισκέφθηκα σε αυτό το ταξίδι- Tiahuanako κι είχα διαβάσει ότι διαθέτει πάνω από 50 κτίρια στα 12 εκτάρια όπου εκτείνεται, κι ότι αποτελούσε μια ρέπλικα του Κούσκο, χτισμένο το 1460 από τον ξεχασμένο (αλλά σημαντικότατο) Tupac Yupanqui, για να ξαναγίνει γνωστό μετά την εγκατάλειψή του το 1914 από κάποιο Σουηδό ζωολόγο κι εθνολόγο.

Αρχικά ανέβαινα σκαλιά, πέρασα αρκετά τοιχάκια, μερικά διαλυμένα κτίρια και απογοητεύτηκα που ο ρυθμός δεν είχε καμία σχέση με τις τραπεζοειδείς θύρες των Ίνκας και το αυτοκρατορικό στιλ της σφήνωσης λίθων της ακμής τους. Πιο πολύ λιθόκτιστο έμοιαζε, αν και τελικά ανεβαίνοντας έφτασα και στο kallanka, του οποίου το μέγεθος ήταν εντυπωσιακό: 25 επί 80 μέτρα, πρέπει να είναι από τις μεγαλύτερες κατασκευές των Ίνκας και στηριζόταν από θεόρατες κολώνες, που δυστυχώς δε σώζονται. Λίγα όμορφα ζιγκ ζαγκ, ένας σχεδόν ξερός καταρράκτης (άντε ρε Senor de Consuelo) κι ένα εντελώς σιωπηλό τοπίο συνέθεταν το ολίγον απογοητευτικό σκηνικό, που σου άφηνε πάντως την αίσθηση ότι πήγες στα πέρατα του κόσμου. Ειδική μνεία στις ενημερωτικές πινακίδες που εν μέρει κάλυπταν το βαθμό διάλυσης των κτιρίων επεξηγώντας πώς θα έπρεπε να φαίνονταν, κάνοντας παρομοίωση με άλλα, εξαιρετικά άγνωστα μνημεία των Ίνκας, το οποίο βρήκα έξυπνη τακτική.

Μια ωρίτσα αργότερα και μερικές θερμίδες λιγότερες (ακούς @kitsos! ; )επέστρεψα στο αυτοκίνητο για να βρω την κορούλα του οδηγού μας να του κάνει μασάζ! Συμπαθέστατο κοριτσάκι, έπλεκε σε όλη τη διαδρομή, εξαιρετικά ντροπαλό δεν ήθελε να βγει φωτογραφία. Οι κοινότητες που περάσαμε στο δρόμο για την Totora είναι εντελώς ξεχασμένες, πού βρέθηκα πάλι (έτσι να ψάχνουν μερικοί αναγνώστες στο googlemaps). Φτάνοντας, ο συμπαθής οδηγός με άφησε στην πόρτα ενός ξενοδοχείου, το οποίο όμως έχει υπενοικιάσει το λόμπι του σε μια κυρία που μαγείρευε στις κατσαρόλες της και πουλούσε χόρτα! Τρία παιδάκια έπαιζαν στον ακάλυπτο, τα ρώτησα αν λειτουργεί το ξενοδοχείο και με έγραψα κανονικά, προφανώς διότι η ερώτηση ήταν περιττή. Τελικά ένας παππούς μου είπε ότι το χωριό διαθέτει δυο πανδοχεία πιο κάτω. Το πρώτο ονόματι Villa Eva ήταν απέξω πανούκλα αλλά από μέσα κούκλα και με λίγα ευρώ είχα ένα συμπαθές δωμάτιο με ζεστό νερό και wifi (ναι, ναι, στην Totora παρακαλώ). Το πήρα με μεγάλη χαρά κι έδωσα την ταυτότητά μου στην κυρία για το τσεκ ιν. «Από την Κούβα είσαι;», ρώτησε. Σκέφτηκα ότι θα με ρωτήσει αν απέδρασα από το νησί, αν είναι καλός ο κομουνισμός ή αν είμαι γιατρός (κατά 90% αυτό σε ρωτάνε μόλις δουν κουβανική ταυτότητα) αλλά η ερώτησή της με άφησε σύξυλο: «Ξέρεις ότι πέθανε ο πρόεδρός σας σήμερα, ε;». Αρχικά σκέφτηκα ότι πέθανε ο Ραούλ και κοκκάλωσα... Μετά πήγε στο μυαλό μου στο μύνημα του Δευκαλίωνα... Είναι αλήθεια. Πέθανε ο Φιντέλ. «Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια... Βάλε τηλεόραση να δεις», μου είπε και μου έδειξε τον καναπέ της.

Το ισπανόφωνο CNN είχε απευθείας σύνδεση με... το Μαϊάμι. Ένας κατάλευκος και θεόχοντρος υπέργηρος αμερικανοκουβανός έλεγε πώς περίμενε όλη του τη ζωή αυτή τη μέρα. Και ότι περιμένει την επιστροφή στη δημοκρατία για να ξαναπατήσει κουβανικά χώματα. Αναρωτήθηκα αν του έχει πει κανείς ότι ο Φιντέλ δεν κυβερνάει εδώ και 10 χρόνια. «Κυβερνούσε», σκέφτηκα, «όχι κυβερνάει, να συνηθίσουμε τον αόριστο». Έχει περάσει σχεδόν χρόνος από τότε κι ακόμη δυσκολεύομαι με τον αόριστο. Ο παρουσιαστής ανήγγειλε νέα σύνδεση για το σχολιασμό της είδησης του θανάτου. Έλπιζα να δω εικόνες από την Αβάνα. Μπα, “Little Havana” έλεγε η οθόνη, πάκι σύνδεση με το Μαϊάμι, πάλι ένας χοντρός λευκός χαιρόταν που χάθηκε «Αυτό το καθίκι, ο σατανάς, στην κόλαση θα εκαίγεται σίγουρα». Τρίτη σύνδεση, πάλι με το Μαϊάμι, ε στον τρίτο χοντρό λευκό είπα να πάω να συνδεθώ στο ίντερνετ στο δωμάτιό μου μπας και δω τι γίνεται στη χώρα μου, το Μαϊάμι το εμπεδώσαμε. Αφού είδα ότι δεν έχω ούτε ένα μέιλ από Κούβα (σκίζουμε από τηλεπικοινωνίες, πάντα πρωτοπόροι) αποφάσισα να πλυθώ, να δω το χωριό και μετά να ασχοληθώ με τα του Φιντέλ. Κάνοντας ντους σκέφτηκα πόσο ειρωνικό ήταν ότι επί χρόνια φανταζόμουν αυτή τη στιγμή, το πώς θα ήταν η κηδεία και το λαϊκό προσκήνυμα στην Πλατεία της Επανάστασης, λίγα μέτρα από το σπίτι μου, και τελικά δε θα το ζούσα όλο αυτό επειδή είχα πάει να δω... το σημείο ταφής του Τσε. Ξέπλενα τη σκόνη και σκεφτόμουν τις ομιλίες στην Πλατεία, τα ατέλειωτα τηλεοπτικά διαγγέλματα, την πρώτη φορά που τον είδα από κοντά, αναρωτήθηκα ως τι θα μείνει στην ιστορία.

Αλλά η ζωή συνεχίζεται κι εγώ είχα λίγες ώρες στη διάθεσή μου να δω την Totora, σε λίγο θα έπεφτε ο ήλιος. Λοιπόν το χωριό είναι καταπληκτικό! Πολύ όμορφα αποικιακά κτίρια, φυσκά Ινδιάνοι παντού, εξαιρετικές αψίδες, αλλά μέ έκοψε και λόρδα κι είπα να φάω κάτι. Στην πανέμορφη κεντρική πλατεία έκατσα στις πλαστικές καρέκλες μιας συμπαθέστατης κοπελίτσας που σέρβιρε το μενού της ημέρας για 10 bolivianos. Ρώτησα τι περιλαμβάνει και μου είπαν πως είναι «σούπα με milanesa”. Πάλι milanesa; Ούτε στο Μιλάνο δεν έχει τόσες. Τέλος πάντων, σκέφτηκα, θα φάω τη σούπα. Τρία λεπτά αργότερα ήρθε η κοπέλα με τη milanesa «σούπα δεν έχει μείνει, χίλια συγγνώμη, συγγνώμη, δεν ήξερα, συγγνώμη». Καλά ντε, πώς κάνεις έτσι; Την έφαγα σε δυο λεπτά της αφησα και φιλοδώρημα και βγήκα για φωτορεπορτάζ. Είχε και κάτι καταπληκτικές αφίσες για το ετήσιο φεστιβάλ πιάνου που διοργανώνεται στην Totora (ναι, στην Totora!) κι αναρωτήθηκα αν ο επόμενος Μπετόβεν θα μπορούσε να είναι Τοτοριανός, Τοτορικιανός, Τοτοραίος ή όπως λέγονται οι κάτοικοι του χωριού τέλος πάντων. Παρακάτω είχε μια αφίσα ένας curandero που λύνει «όλα τα μάγια, ΕΓΓΥΗΣΗ, στο Don Lucho». Σκέφτηκα ότι η εγγύηση του Don Lucho είναι για τον... Λούτσο και συνέχισα. Πιο κάτω γινόταν γλέντι γάμου, χαμός, φασαρία, συκγροτήματα και υπερπαραγωγή κιτς. Τρομερό το χωριό, δεν είναι μόνο τα κτίρια (πολλά εκ των οποίων επισκευάστηκαν μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1998), αλλά και τα μαγαζάκια άλλου αιώνα, το ποτάμι όπου το μισό χωριό πλένει τα ρούχα του και... τα παιδιά του, οι απίθανες ξύλινες σκαλιστές πόρτες κι ένα αρχαίο ηλεκτρονικό παιχνίδι, εύκολα ήταν 35 ετών...

Είχε νυχτώσει πια αλλά δε χόρταινα να περπατάω και να βγάζω φωτογραφίες, μέχρι που είδα πως πείνασα πάλι. Έψαξα να βρω καμιά πέστροφα αλλά το παρακμιακό εστιατόριο με τα τρία πλαστικά τραπέζια και την κυρία που μαγείρευε στο πάτωμα βλέποντας ένα απερίγραπτο τηλεπαιχνίδι με γυμναστές-χορογράφους σέρβιρε μόνο... milanesa. Ρώτησα αν υπάρχει άλλο εστιατόριο, μου έδειξαν ένα δυο στενά πιο κάτω όπου ένας κύριος που είχε μόνο τα ζυγά δόντια μου ανακοίνωσε ότι σήμερα έχει... milanesa. Ε τι να κάνω, έφαγα milanesa για άλλη μια φορά σε αυτή την αξιαγάπητη χώρα και κατευθύνθηκα στο δωμάτιό μου, αυτή τη φορά υπό βροχή. Πολλή βροχή μιλάμε, απίθανη καταιγίδα από το πουθενά. «Πωπω, είχε πολύ καιρό να βρέξει», μου είπε η κυριούλα που με φιλοξενούσε και το μυαλό μου πήγε στους κατοίκους της Pocona. A ρε, Senor de Consuelo, με ρούπωσες.

 

[Yorgos]

Είσοδος στην εκκλησία, Torata.

Street scene, Torata.

Mου αρέσει το σύστημα Ικαρία που αφήνουν το τάπερ με τις τυρόπιτες, αφήνεις ό,τι κοστίζει, την παίρνεις και φεύγεις.

Η περιφορά του Senor Consuelo σε τραπέζι εστιατορίου. Αποτελεσματικός ο μεσιέ πάντως.

Τρελός ενθουσιασμός, άναψαν και φωτοβολίδα.

Εισπράκτως ετών 007.

Ενημερωτικότατες οι ταμπέλες.

Ανέβαινα-ανέβαινα και αρχαία δεν έβλεπα.

Εντάξει, κάτι είχε από αρχαία.

Και κάτι ψιλά από καταρράκτη.

Πανοραμική του Incallajta.

Σε άλλη χώρα θα έπαιζε playstation, στη Βολιβία κεντάει.

Καταπληκτικές αφίσες του φεστιβάλ πιάνο.

Δον Λούτσο. Εγγύηση λέμε. Μέχρι και επιχειρήσεις κάνει καλά ο μπαγάσας.

Παράδεισος αξίας 13 ευρώ.

 

[Yorgos]

Tόσα πράγματα μαγειρεύουν, αλλά όταν πήγα εγώ μόνο milanesa είχε.

Μαγεια η Totora.

Μαγαζάκια από άλλη εποχή.

Εδώ μαγείρευαν κοτόπουλα, αλλά τα πούλησαν όλα σε αυτούς με το γλέντι του γάμου. Πάλι στη milanesa ο δικός σου.

Υπερπαραγωγή ο γάμος.

Το δεξιά ερείπιο είναι δικηγορικό γραφείο.

Πολύ όμορφη η Totora.

-Πού πας μαρή; Κάτσε να πλέξουμε!
- Δεν μπορώ, ξεκινάει το τηλεπαιχνίδι με τους χορογράφους.

Καλεσμένες στο γάμο.

Πλένουμε ό,τι έχουμε: ρούχα, σκεύη, παιδιά.

Πανοραμική άποψη του χωριού από το λόφο.

Όπου είχε σπίτια στοιχειωμένα.

Αγαπάμε πόρτες. Όχι όσο τις μπασκέτες, αλλά εντάξει.

 

[Yorgos]

Η τοπική αγορά στο απίθανο χωριουδάκι Totora φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά εγώ δεν είχα και πολύ χρόνο, έπρεπε να επιστρέψω στη Σάντα Κρους, αφού σύντομα οι περιπλανήσεις μου στη Βολιβία θα ολοκληρώνονταν και η πτήση εξόδου ήταν από εκεί.

Αρχικά έπρεπε να κατευθυνθώ σε ένα χωριό κοντά στην εθνική οδό, όπου μετέβη σε ένα shared taxi, στο χώρο των αποσκευών του οποίου σύντομα ανακάλυψα πως είχαν στριμώξει έναν παππού! Φτάνοντας στο χωριό, μου είπαν πως θα έπρεπε να κάνω ωτοστόπ στο δρόμο κι ότι «κάποια στιγμή» θα περάσει και το λεωφορείο. Ευτυχώς είχα το βιβλίο μου μαζί κι έτσι πέρασε η περίπου μιάμιση ώρα, μέχρι που εμφανίστηκε το χρέπι. Η διαδρομή ήταν ωραία... αλλά δεν την έβλεπα να τελειώνει. Υπολόγιζα ότι θα ήταν πέντε ώρες, είχαν περάσει ήδη εξήμιση και φως στο τούνελ δεν έβλεπα. Τελικά βρεθήκαμε κοντά στη...Vallegrande, όπου όταν ρώτησα μου είπαν ότι απομένουν... άλλες 3-4 ώρες. Μετά από δυο γεύματα στο δρόμο (όχι milanesa, ευτυχώς), άπειρα απίθανα χωριά και δυο καταρρατώδεις βροχές (ρε συ Senor Consuelo, φτάνει, το παράκανες), αφίχθη στη Σάντα Κρους λίγο πριν τα μεσάνυχτα, παρότι είχα φύγει από την Totora στις 8.30 το πρωί.

Η περιοχή στην οποία με άφησε το λεωφορείο δεν ήταν κι η καλύτερη. Ευτυχώς –περιέργως- μου είχε κόψει κι είχα κάνει κράτηση σε ένα hostel (εμ με ίντερνετ-βολίδα στην κυριούλα στην Totora το εκμεταλλεύθηκα), οπότε μπήκα σε ένα ταξί και πήγαμε στα άγρια σκοτάδια. Ο ταξιτζής δεν μπορούσε να το βρει, κανένας από τους περίοικους δε γνώριζε πού βρίσκεται και τελικά μετά από 40’ αναζήτησης βρέθηκε. Ανακουφισμένος και κατάκοπος έδειξα στον ρεσεψιονίστ την κράτησή μου, που μάιστα ήταν για δίκλινο (ομολογουμένως πάρα πολύ φτηνό). «Ένα κρεβάτι έχετε;», ρώτησε ο μυρικάζων μια τσίχλα νεαρός. Δίκλινο είχα είπαμε, αλλά αυτά ήταν λεπτομέρειες τέτοια ώρα. Δυστυχώς ο τυπάς με οδήγησε σε ένα κοιτώνα, μου έδειξε ένα κρεβάτι και μου είπε «εδώ θα κοιμηθείς». Διαμαρτυρήθηκα, του έδειξα την κράτηση και εισέπραξα ως απάντηση «α, το booking έκανε λάθος, σε τέτοια τιμή δεν υπάρχει ιδιωτικό δωμάτιο» και με απόλυτη φυσικότητα μου είπε πως θα μου δώσει τα λεφτά μου πίσω και να πάρω δρόμο.

Αααα!!!!! Εκνευρίστηκα! Όχι ότι μου είναι δύσκολο να κοιμηθώ σε κοιτώνα, αλλά ήμουν κατάκοπος και η όλη συμπεριφορά του τύπου ήταν απαράδεκτη, χω΄ρια ότι έξω έριχνε πλέον καρέκλες και η γειτονιά δεν ήταν κι η καλύτερη για να βγω μεταμεσονύκτια στο σκοτάδι με το σάκο μου. «Εδώ δωμάτιο δεν παίρνεις», μου είπε όλο τσαμπουκά, οπότε κι εγώ του ανακοίνωσα ότι θα κοιμηθώ στο σαλόνι του μέχρι να μου βρει ιδιωτικό δωμάτιο σε άλλο ξενοδοχείο, όπως είναι η υποχρέωσή του. Έβγαλα το παντελόνι μου, τα παπούτσι και τη μπλούζα μου κι άραξα στον καναπέ απέναντι από τη ρεσεψιόν. Ο τύπος με κοιτούσε. Έβγαλα το βιβλίο μου κι άρχισα να διαβάζω, με το σάκο μου για μαξιλάρι. Ο νεαρός πήρε τηλέφωνο το αφεντικό του, με το οποίο δε συνεννοηθήκαμε: αυτός επέμενε ότι έπρεπε να πάρω πόδι ή να κοιμηθώ στον κοιτώνα, εγώ του είπα ότι ή θα μου βρουν δωμάτιο αλλού, ή θα κοιμηθώ στη ρεσεψιόν και τυχερός ήταν που έβρεχε, διότι δεν έκανε αποπνικτική ζέστη, οπότε ακόμη δε θα έβγαζα το εσώρουχο. Μου είπε ότι θα πάρει την αστυνομία και μου το έκλεισε. Ξάπλωσα πάλι στον καναπέ και ρώτησα το ρεσεψιονίστ αν έχει και καμιά πρίζα εκεί που ξάπλωσα σχεδόν γυμνός, για να χρησιμοποιήσω τον υπολογιστή μου. Με αγνόησε, όπως και στο ερώτημα πού έχει τουαλέτα. Αποφάσισα να τον αγνοήσω κι εγώ, κατέβασα το εσώρουχο μου κι έριξα ένα ανακουφιστικό κατούρημα στη γλάστρα της ρεσεψιόν, τινάχτηκα κι έβγαλα και το εσώρουχο γιατί η βροχή σταμάτησε κι έκανε ζέστη και ξάπλωσα φαρδύς πλατύς τσίτσιδος.

Αυτό ήταν, ο τύπος όλο ζοχάδα αποφάσισε να με πάει να βρούμε ξενοδοχείο. Με πήγε δυο στενά πιο κάτω, μου είπε «να, εκεί θα βρεις δωμάτιο» και νόμιζε ότι με ξεφορτώθηκε. Πριτς, τον έπιασα από το σβέρκο και τον υποχρέωσα να πάει μέχρι εκεί μαζί μου, για να διαπιστώσουμε πως διαθέσιμο δωμάτιο δεν υπήρχε, όπως ούτε και στα επόμενα μπουρδελοξενοδοχεία, μέχρι που βρήκαμε ένα (απερίγραπτο, ακόμη και για επίπεδα του Σουδάν) μπαχαλάκι των 4€ οπότε και με ξεφορτώθηκε. Μια υπέροχη μέρα είχε έρθει στο τέλος της.

Η επόμενη ήταν ευτυχώς μέρα ανάπαυσης στη Σάντα Κρους. Βρήκα ένα αξιοπρεπές δωμάτιο, έφαγα στην La Casona (γκουρμεδάκι, αποζημιώθηκα για τις milanesas, σπαράγγια με γαρίδες, γερμανικά λουκάνικα, σουπίτσα, γλυκάκι, γιαμ γιαμ), ξεκουράστηκα, έκανα τη γυμναστική μου και ήμουν έτοιμος πια να αφήσω τη Βολιβία. Στον αρχικό προγραμματισμό είχα 9 ημέρες κενό μέχρι την ημερομηνία άφιξής μου στην Αργεντινή για την κρουαζιέρα στην Ανταρκτική και –ως γνωστός Περουβιανόπληκτος κι αφού δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον να επισκεφθώ στην Αργεντινή- είχα αποφασίσει να τις περάσω στο Περού, επισκεπτόμενος τις νότιες Άνδεις, ένα κομμάτι που για πολλά χρόνια ήταν off limits, λόγω της δραστηριότητας του Φωτεινού Μονοπατιού και των συν αυτώ: το θρυλικό Αγιακούτσο και τις γύρω περιοχές, με ελάιστους ξένους επισκέπτες ακόμη.

Μιας και που τελείωσε το κεφάλαιο Βολιβία, ας πάμε και στην κλασική πια αξιολόγηση...

Αξιολόγηση τρίτου μέρους – Βολιβία​

Ας δούμε τι προσδοκίες είχα αρχικά. Βολιβία: Θα βρω την Τιτικάκα πιο τουριστική από ό,τι τη θυμάμαι, το Iskanwaya θα είναι απολαυστκό και η όλη περιπέτεια μέχρι την προσέγγισή του θα είναι από τα κορυφαία σημεία του ταξιδιού, το Uyuni θα τα σπάει αλλά θα έχει τουρίστες πια κι αυτό, τα μονοπάτια του Τσε θα αποδειχθούν ψιλοαδιάφορα με ελάχιστα πράγματα να δω, η Cochabamba που δεν έχω πάει θα έχει πολύ ενδιαφέρον, οι Misiones θα είναι περιπέτεια αλλά θα είμαι λίγο μόνος μου εκεί

Η Τιτικάκα ήταν λίγο πιο ανεπτυγμένη, αλλά επειδή και η διαμονή μας εκεί ήταν σύντομη και δεν πήγαμε στο πιο τουριστικό κομμάτι (νησιά Uros) δε με ενόχλησε καθόλου. Το Iskanwaya ως αρχαιολογικός χώρος ήταν απογοήτευση, αν και όντως η περιπέτεια του να φτάσουμε με τον Κώστα μέχρι εκεί και το χωριό που μείναμε θα μου μείνουν αξέχαστα, πολύ αυθεντικές εμπειρίες. Είναι αυτό που λένε ότι το ταξίδι μετράει περισσότερο από τον προορισμό. Το Ουγιούνι και το όλο ταξίδι με το τζιπ ήταν φανταστικό. Όντως πλέον έχει κάποιους τουρίστες, αλλά ακόμη παραμένει μοναδική εμπειρία. Το όλο σκηνικό με τον Τσε ήταν πολύ ενδιαφέρον και λιγότερο τουριστικό από το αναμενόμενο, είχα περιέργεια να δω τα τοπία και ειδικά η Higuera ήταν σχεδόν στοιχειωμένη. Η Cochabamba ήταν αυτό που περίμενα: μια πόλη ευχάριστη, ζωντανή, αυθεντική, χωρίς πολλά να δει κανείς, αλλά ενδεικτική της αστικής ζωής στη Βολιβία. Τα αποικιακά χωριουδάκια ήταν η θετική έκπληξη, το Incallajta πολύ κατώτερο του αναμενομένου και μάλλον απογοητεύτικα λίγο από τις Misiones. Γενικά θα έλεγα ότι η Βολιβία εξακολουθεί να είναι μια χώρα πολύ αυθεντική, με λίγο τουρισμό, σε πολλά σημεία με αρχαϊκό τρόπο ζωής, αλλά μετά το Περού είναι αναμενόμενο να κάνει κοιλιά: αρχαιολογικά, ιστορικά, αρχιτεκτονικά και γαστρονομικά υστερεί, άλλωστε στη σύγκριση με οποιαδήποτε χώρα του κόσμου για μένα το Περού υπερτερεί αισθητά. Δεν πήγα πάντως για τρεκ στις πολύ εντυπωσιακές της Άνδεις, άδησα τον Αμαζόνιο για άλλη φορά, δεν ξαναπήγαμε στο Tiahuanako που το λατρεύω, αλλά έμεινα πολύ ευχαριστημένος, από τις εμπειρίες, τα χωριουδάκια, τα τοπία που με γέμισαν με εικόνες.

Η μαθηματική απεικόνιση της αξιολόγησης της Βολιβίας ως χώρα, έχει ως εξής:

Φύση: 8 Και μόνο για το Salar de Uyuni και τις ερήμους, το δικαιούται. Αλλά η χώρα διαθέτει και Άνδεις, Τιτικάκα, Υψίπεδα, Αμαζόνιο. Δε φτάνει στον υπερθετικό του Περού, της Ισλανδίας, της Βενεζουέλας, αλλά πανέμορφη είναι χωρίς αμφιβολία.

Αρχαιολογία: 7 Το Tiahuanako είναι από τα αναμφισβήτητα θαύματα της ηπείρου, καλυμμένο και με πέπλο μυστηρίου μάλιστα, ενώ η χώρα διαθέτει κι άλλους αρχαιολογικούς χώρους εκτός από αυτούς που επισκεφθήκαμε σε αυτό το ταξίδι, όπως η υποθαλάσσια πόλη στην Τιτικάκα. Το αξίζει το 7, με το σπαθί της.

Αρχιτεκτονική: 7 Αξιόλογα πράγματα, πολλά τα χωριουδάκια, το Σούκρε και το Ποτοσί πανέμορφες πόλεις, ακόμη κι η Λα Πας έχει τις γωνιές, ιδιαίτερη αρχιτεκτονική έχουν στα Misiones και γενικώς η χώρα το παλεύει.

Άνθρωποι: 8 Ιδιαίτερα ανοικτοί δεν είναι οι Βολιβιανοί, αλλά με τόσες φυλές, παραδοσιακό τρόπο ζωής και την ευγένειά τους, παίρνουν υψηλό βαθμό.

Κόστος: 10 Πολύ φτηνή χώρα. Κάποιος που τα μετράει τα ψιλά του μπορεί να την ταξιδεύσει με 25€/μέρα και οι υπηρεσίες δεν είναι κακές.

Ασφάλεια: 9 Δε νιώθεις κίνδυνο κάπου, πολύ χαμηλή εγκληματικότητα και αποφεύγοντας μια δυο κακοτοπιές σε κακές γειτονιές ταξιδεύεται άνετα και από μοναχικές γυναίκες

Μοναδικότητα: 8 Πολύ ιδιαίτερη χώρα, με τη γεωλογία και τον τρόπο ζωής της να την καθιστούν ιδιάζουσα περίπτωση. Είναι αρκετά αυτά που θα δεις στη Βολιβία και δεν μπορείς να τα δεις αλλού, παρά τις κάποιες ομοιότητες με το Περού και τη Χιλή

Αυθεντικότητα: 10 Ελάχιστος τουρισμός, μικρή σχέση με αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση, πολύ παραδοσιακή από το θρησκευτικό μέχρι το καθημερινό της κομμάτι.

Φαγητό 6: Δεν είναι κακό το φαγητό στη Βολιβία κι είναι και φτηνό. Βρίσκεις και γκουρμεδάκια πού και πού, αλλά ιδιαίτερη κουζίνα δεν έχει και μπορεί να πέσεις και για μέρες στη λούμπα της milanesa

Ποικιλία 8: Πολλά διαφορετικά πράγματα να κάνει και να δει κανείς. Αρχαία, τρεκ, γκέιζερ και έρημοι, πανίδα, ζούγκλες, υψίπεδα, δεινόσαυροι, Ινδιάνοι. Μονότονη δεν τη λες.

Το σύνολον 81, κατατάσσεται στη 10η θέση παγκοσμίως από τις περίπου 100 χώρες που έχω αξιολογήσει.

Ιδού και οι 5 κορυφαίες στιγμές αυτού του κομματιού του ταξιδιού:

1. Η όλη εκδρομή στο Salar de Uyuni. Τι κι αν είχα ξαναπάει; Αυτό το θέαμα με το ατέλειωτο αλάτι, τις κατακόκκινες λίμνες, τα γκέιζερ, τα φλαμίνγκο είναι από άλλο πλανήτη, συν οι κοινότητες των ελαχίστων ατόμων στη μέση του πουθενά.

2. Η βολτίτσα στο νησί του Ηλίου. Όμορφα τοπία, ξεχασμένα αρχαία, βαθύ γαλάζιο, κτηνοτρόφοι να ζουν όπως ανέκαθεν. Σχεδόν αθώο μέρος, με βαριά ιστορία κιόλας

3. Η Higuera και τα σχετικά με τον Τσε μνημεία. Οπτικά μπορεί να μην ενθουσιάζουν, αλλά η όλη ιστορία είναι συγκλονιστική και ανατρίχιασα.

4. Η Λα Πας. Από τις αγαπημένες μου πρωτεύουσες: Χαώδης αλλά φιλική, αυθεντική όσο λίγες και μόνο το να την περπατάς είναι απόλαυση, βλέποντας την καθημερινότητα, τις μάγισσες με τα έμβρυα λάμα, τους μεθυσμένους στον αγώνα ποδοσφαίρου, τις απερίγραπτες μοντέλες, τις ινδιάνες γιαγιάδες να πουλάνε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Πολύ υποτιμημένη πόλη.

5. Η όλη περιπέτεια για να φτάσουμε στο Iskanwaya, οι κοινότητες που περάσαμε, η πρόσβαση μέσω του χωράφι του ερημίτη, το μυστήριο. Πιο οff the beaten track, πεθαίνεις.

Και τέλος, οι πέντε καλύτερες φωτογραφίες, που αυτομάτως είναι και υποψήφιες για καλύτερες φωτογραφίες της ιστορίας, από τις ήδη 1.000 (!) που έχει η ιστορία μέχρι στιγμής:

 

[kitsos!]

Αρχικά ανέβαινα σκαλιά, πέρασα αρκετά τοιχάκια, μερικά διαλυμένα κτίρια και απογοητεύτηκα που ο ρυθμός δεν είχε καμία σχέση με τις τραπεζοειδείς θύρες των Ίνκας

Ε καλα... Εδω στο Περου που καταπινες τις υψομετρικες καθημερινα εβαλες 10 κιλα!! Για 2τοιχακια που ανεβηκες στη βολιβια και 50 σκαλοπατια κ πολυ σου ηταν οι 2μιλανεζες σε μια μερα!!!
Ασε που μου φαινεται οτι μας παραλειπεις κ καποια γευματα.. Απ ολη τη μερα κατευθειαν στο βραδινο μας πηγες
Οπως βλεπεις στην αφηγηση σ κρεμομαι απ το στομα σ!!

κατέβασα το εσώρουχο μου κι έριξα ένα ανακουφιστικό κατούρημα στη γλάστρα της ρεσεψιόν, τινάχτηκα κι έβγαλα και το εσώρουχο

Τραγικος αλλα θεος!!!

Απο τις φωτο ψηφιζω με διαφορα την 3η κ την 5η!!! Μοναδικες

 

[FILBO]

Η τοπική αγορά στο απίθανο χωριουδάκι Totora φαινόταν πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά εγώ δεν είχα και πολύ χρόνο, έπρεπε να επιστρέψω στη Σάντα Κρους, αφού σύντομα οι περιπλανήσεις μου στη Βολιβία θα ολοκληρώνονταν και η πτήση εξόδου ήταν από εκεί.

Αρχικά έπρεπε να κατευθυνθώ σε ένα χωριό κοντά στην εθνική οδό, όπου μετέβη σε ένα shared taxi, στο χώρο των αποσκευών του οποίου σύντομα ανακάλυψα πως είχαν στριμώξει έναν παππού! Φτάνοντας στο χωριό, μου είπαν πως θα έπρεπε να κάνω ωτοστόπ στο δρόμο κι ότι «κάποια στιγμή» θα περάσει και το λεωφορείο. Ευτυχώς είχα το βιβλίο μου μαζί κι έτσι πέρασε η περίπου μιάμιση ώρα, μέχρι που εμφανίστηκε το χρέπι. Η διαδρομή ήταν ωραία... αλλά δεν την έβλεπα να τελειώνει. Υπολόγιζα ότι θα ήταν πέντε ώρες, είχαν περάσει ήδη εξήμιση και φως στο τούνελ δεν έβλεπα. Τελικά βρεθήκαμε κοντά στη...Vallegrande, όπου όταν ρώτησα μου είπαν ότι απομένουν... άλλες 3-4 ώρες. Μετά από δυο γεύματα στο δρόμο (όχι milanesa, ευτυχώς), άπειρα απίθανα χωριά και δυο καταρρατώδεις βροχές (ρε συ Senor Consuelo, φτάνει, το παράκανες), αφίχθη στη Σάντα Κρους λίγο πριν τα μεσάνυχτα, παρότι είχα φύγει από την Totora στις 8.30 το πρωί.

Η περιοχή στην οποία με άφησε το λεωφορείο δεν ήταν κι η καλύτερη. Ευτυχώς –περιέργως- μου είχε κόψει κι είχα κάνει κράτηση σε ένα hostel (εμ με ίντερνετ-βολίδα στην κυριούλα στην Totora το εκμεταλλεύθηκα), οπότε μπήκα σε ένα ταξί και πήγαμε στα άγρια σκοτάδια. Ο ταξιτζής δεν μπορούσε να το βρει, κανένας από τους περίοικους δε γνώριζε πού βρίσκεται και τελικά μετά από 40’ αναζήτησης βρέθηκε. Ανακουφισμένος και κατάκοπος έδειξα στον ρεσεψιονίστ την κράτησή μου, που μάιστα ήταν για δίκλινο (ομολογουμένως πάρα πολύ φτηνό). «Ένα κρεβάτι έχετε;», ρώτησε ο μυρικάζων μια τσίχλα νεαρός. Δίκλινο είχα είπαμε, αλλά αυτά ήταν λεπτομέρειες τέτοια ώρα. Δυστυχώς ο τυπάς με οδήγησε σε ένα κοιτώνα, μου έδειξε ένα κρεβάτι και μου είπε «εδώ θα κοιμηθείς». Διαμαρτυρήθηκα, του έδειξα την κράτηση και εισέπραξα ως απάντηση «α, το booking έκανε λάθος, σε τέτοια τιμή δεν υπάρχει ιδιωτικό δωμάτιο» και με απόλυτη φυσικότητα μου είπε πως θα μου δώσει τα λεφτά μου πίσω και να πάρω δρόμο.

Αααα!!!!! Εκνευρίστηκα! Όχι ότι μου είναι δύσκολο να κοιμηθώ σε κοιτώνα, αλλά ήμουν κατάκοπος και η όλη συμπεριφορά του τύπου ήταν απαράδεκτη, χω΄ρια ότι έξω έριχνε πλέον καρέκλες και η γειτονιά δεν ήταν κι η καλύτερη για να βγω μεταμεσονύκτια στο σκοτάδι με το σάκο μου. «Εδώ δωμάτιο δεν παίρνεις», μου είπε όλο τσαμπουκά, οπότε κι εγώ του ανακοίνωσα ότι θα κοιμηθώ στο σαλόνι του μέχρι να μου βρει ιδιωτικό δωμάτιο σε άλλο ξενοδοχείο, όπως είναι η υποχρέωσή του. Έβγαλα το παντελόνι μου, τα παπούτσι και τη μπλούζα μου κι άραξα στον καναπέ απέναντι από τη ρεσεψιόν. Ο τύπος με κοιτούσε. Έβγαλα το βιβλίο μου κι άρχισα να διαβάζω, με το σάκο μου για μαξιλάρι. Ο νεαρός πήρε τηλέφωνο το αφεντικό του, με το οποίο δε συνεννοηθήκαμε: αυτός επέμενε ότι έπρεπε να πάρω πόδι ή να κοιμηθώ στον κοιτώνα, εγώ του είπα ότι ή θα μου βρουν δωμάτιο αλλού, ή θα κοιμηθώ στη ρεσεψιόν και τυχερός ήταν που έβρεχε, διότι δεν έκανε αποπνικτική ζέστη, οπότε ακόμη δε θα έβγαζα το εσώρουχο. Μου είπε ότι θα πάρει την αστυνομία και μου το έκλεισε. Ξάπλωσα πάλι στον καναπέ και ρώτησα το ρεσεψιονίστ αν έχει και καμιά πρίζα εκεί που ξάπλωσα σχεδόν γυμνός, για να χρησιμοποιήσω τον υπολογιστή μου. Με αγνόησε, όπως και στο ερώτημα πού έχει τουαλέτα. Αποφάσισα να τον αγνοήσω κι εγώ, κατέβασα το εσώρουχο μου κι έριξα ένα ανακουφιστικό κατούρημα στη γλάστρα της ρεσεψιόν, τινάχτηκα κι έβγαλα και το εσώρουχο γιατί η βροχή σταμάτησε κι έκανε ζέστη και ξάπλωσα φαρδύς πλατύς τσίτσιδος.

Αυτό ήταν, ο τύπος όλο ζοχάδα αποφάσισε να με πάει να βρούμε ξενοδοχείο. Με πήγε δυο στενά πιο κάτω, μου είπε «να, εκεί θα βρεις δωμάτιο» και νόμιζε ότι με ξεφορτώθηκε. Πριτς, τον έπιασα από το σβέρκο και τον υποχρέωσα να πάει μέχρι εκεί μαζί μου, για να διαπιστώσουμε πως διαθέσιμο δωμάτιο δεν υπήρχε, όπως ούτε και στα επόμενα μπουρδελοξενοδοχεία, μέχρι που βρήκαμε ένα (απερίγραπτο, ακόμη και για επίπεδα του Σουδάν) μπαχαλάκι των 4€ οπότε και με ξεφορτώθηκε. Μια υπέροχη μέρα είχε έρθει στο τέλος της.

Η επόμενη ήταν ευτυχώς μέρα ανάπαυσης στη Σάντα Κρους. Βρήκα ένα αξιοπρεπές δωμάτιο, έφαγα στην La Casona (γκουρμεδάκι, αποζημιώθηκα για τις milanesas, σπαράγγια με γαρίδες, γερμανικά λουκάνικα, σουπίτσα, γλυκάκι, γιαμ γιαμ), ξεκουράστηκα, έκανα τη γυμναστική μου και ήμουν έτοιμος πια να αφήσω τη Βολιβία. Στον αρχικό προγραμματισμό είχα 9 ημέρες κενό μέχρι την ημερομηνία άφιξής μου στην Αργεντινή για την κρουαζιέρα στην Ανταρκτική και –ως γνωστός Περουβιανόπληκτος κι αφού δεν έβρισκα κάτι ενδιαφέρον να επισκεφθώ στην Αργεντινή- είχα αποφασίσει να τις περάσω στο Περού, επισκεπτόμενος τις νότιες Άνδεις, ένα κομμάτι που για πολλά χρόνια ήταν off limits, λόγω της δραστηριότητας του Φωτεινού Μονοπατιού και των συν αυτώ: το θρυλικό Αγιακούτσο και τις γύρω περιοχές, με ελάιστους ξένους επισκέπτες ακόμη.

Μιας και που τελείωσε το κεφάλαιο Βολιβία, ας πάμε και στην κλασική πια αξιολόγηση...

Αξιολόγηση τρίτου μέρους – Βολιβία​

Ας δούμε τι προσδοκίες είχα αρχικά. Βολιβία: Θα βρω την Τιτικάκα πιο τουριστική από ό,τι τη θυμάμαι, το Iskanwaya θα είναι απολαυστκό και η όλη περιπέτεια μέχρι την προσέγγισή του θα είναι από τα κορυφαία σημεία του ταξιδιού, το Uyuni θα τα σπάει αλλά θα έχει τουρίστες πια κι αυτό, τα μονοπάτια του Τσε θα αποδειχθούν ψιλοαδιάφορα με ελάχιστα πράγματα να δω, η Cochabamba που δεν έχω πάει θα έχει πολύ ενδιαφέρον, οι Misiones θα είναι περιπέτεια αλλά θα είμαι λίγο μόνος μου εκεί

Η Τιτικάκα ήταν λίγο πιο ανεπτυγμένη, αλλά επειδή και η διαμονή μας εκεί ήταν σύντομη και δεν πήγαμε στο πιο τουριστικό κομμάτι (νησιά Uros) δε με ενόχλησε καθόλου. Το Iskanwaya ως αρχαιολογικός χώρος ήταν απογοήτευση, αν και όντως η περιπέτεια του να φτάσουμε με τον Κώστα μέχρι εκεί και το χωριό που μείναμε θα μου μείνουν αξέχαστα, πολύ αυθεντικές εμπειρίες. Είναι αυτό που λένε ότι το ταξίδι μετράει περισσότερο από τον προορισμό. Το Ουγιούνι και το όλο ταξίδι με το τζιπ ήταν φανταστικό. Όντως πλέον έχει κάποιους τουρίστες, αλλά ακόμη παραμένει μοναδική εμπειρία. Το όλο σκηνικό με τον Τσε ήταν πολύ ενδιαφέρον και λιγότερο τουριστικό από το αναμενόμενο, είχα περιέργεια να δω τα τοπία και ειδικά η Higuera ήταν σχεδόν στοιχειωμένη. Η Cochabamba ήταν αυτό που περίμενα: μια πόλη ευχάριστη, ζωντανή, αυθεντική, χωρίς πολλά να δει κανείς, αλλά ενδεικτική της αστικής ζωής στη Βολιβία. Τα αποικιακά χωριουδάκια ήταν η θετική έκπληξη, το Incallajta πολύ κατώτερο του αναμενομένου και μάλλον απογοητεύτικα λίγο από τις Misiones. Γενικά θα έλεγα ότι η Βολιβία εξακολουθεί να είναι μια χώρα πολύ αυθεντική, με λίγο τουρισμό, σε πολλά σημεία με αρχαϊκό τρόπο ζωής, αλλά μετά το Περού είναι αναμενόμενο να κάνει κοιλιά: αρχαιολογικά, ιστορικά, αρχιτεκτονικά και γαστρονομικά υστερεί, άλλωστε στη σύγκριση με οποιαδήποτε χώρα του κόσμου για μένα το Περού υπερτερεί αισθητά. Δεν πήγα πάντως για τρεκ στις πολύ εντυπωσιακές της Άνδεις, άδησα τον Αμαζόνιο για άλλη φορά, δεν ξαναπήγαμε στο Tiahuanako που το λατρεύω, αλλά έμεινα πολύ ευχαριστημένος, από τις εμπειρίες, τα χωριουδάκια, τα τοπία που με γέμισαν με εικόνες.

Η μαθηματική απεικόνιση της αξιολόγησης της Βολιβίας ως χώρα, έχει ως εξής:

Φύση: 8 Και μόνο για το Salar de Uyuni και τις ερήμους, το δικαιούται. Αλλά η χώρα διαθέτει και Άνδεις, Τιτικάκα, Υψίπεδα, Αμαζόνιο. Δε φτάνει στον υπερθετικό του Περού, της Ισλανδίας, της Βενεζουέλας, αλλά πανέμορφη είναι χωρίς αμφιβολία.

Αρχαιολογία: 7 Το Tiahuanako είναι από τα αναμφισβήτητα θαύματα της ηπείρου, καλυμμένο και με πέπλο μυστηρίου μάλιστα, ενώ η χώρα διαθέτει κι άλλους αρχαιολογικούς χώρους εκτός από αυτούς που επισκεφθήκαμε σε αυτό το ταξίδι, όπως η υποθαλάσσια πόλη στην Τιτικάκα. Το αξίζει το 7, με το σπαθί της.

Αρχιτεκτονική: 7 Αξιόλογα πράγματα, πολλά τα χωριουδάκια, το Σούκρε και το Ποτοσί πανέμορφες πόλεις, ακόμη κι η Λα Πας έχει τις γωνιές, ιδιαίτερη αρχιτεκτονική έχουν στα Misiones και γενικώς η χώρα το παλεύει.

Άνθρωποι: 8 Ιδιαίτερα ανοικτοί δεν είναι οι Βολιβιανοί, αλλά με τόσες φυλές, παραδοσιακό τρόπο ζωής και την ευγένειά τους, παίρνουν υψηλό βαθμό.

Κόστος: 10 Πολύ φτηνή χώρα. Κάποιος που τα μετράει τα ψιλά του μπορεί να την ταξιδεύσει με 25€/μέρα και οι υπηρεσίες δεν είναι κακές.

Ασφάλεια: 9 Δε νιώθεις κίνδυνο κάπου, πολύ χαμηλή εγκληματικότητα και αποφεύγοντας μια δυο κακοτοπιές σε κακές γειτονιές ταξιδεύεται άνετα και από μοναχικές γυναίκες

Μοναδικότητα: 8 Πολύ ιδιαίτερη χώρα, με τη γεωλογία και τον τρόπο ζωής της να την καθιστούν ιδιάζουσα περίπτωση. Είναι αρκετά αυτά που θα δεις στη Βολιβία και δεν μπορείς να τα δεις αλλού, παρά τις κάποιες ομοιότητες με το Περού και τη Χιλή

Αυθεντικότητα: 10 Ελάχιστος τουρισμός, μικρή σχέση με αυτό που λέμε παγκοσμιοποίηση, πολύ παραδοσιακή από το θρησκευτικό μέχρι το καθημερινό της κομμάτι.

Φαγητό 6: Δεν είναι κακό το φαγητό στη Βολιβία κι είναι και φτηνό. Βρίσκεις και γκουρμεδάκια πού και πού, αλλά ιδιαίτερη κουζίνα δεν έχει και μπορεί να πέσεις και για μέρες στη λούμπα της milanesa

Ποικιλία 8: Πολλά διαφορετικά πράγματα να κάνει και να δει κανείς. Αρχαία, τρεκ, γκέιζερ και έρημοι, πανίδα, ζούγκλες, υψίπεδα, δεινόσαυροι, Ινδιάνοι. Μονότονη δεν τη λες.

Το σύνολον 81, κατατάσσεται στη 10η θέση παγκοσμίως από τις περίπου 100 χώρες που έχω αξιολογήσει.

Ιδού και οι 5 κορυφαίες στιγμές αυτού του κομματιού του ταξιδιού:

1. Η όλη εκδρομή στο Salar de Uyuni. Τι κι αν είχα ξαναπάει; Αυτό το θέαμα με το ατέλειωτο αλάτι, τις κατακόκκινες λίμνες, τα γκέιζερ, τα φλαμίνγκο είναι από άλλο πλανήτη, συν οι κοινότητες των ελαχίστων ατόμων στη μέση του πουθενά.

2. Η βολτίτσα στο νησί του Ηλίου. Όμορφα τοπία, ξεχασμένα αρχαία, βαθύ γαλάζιο, κτηνοτρόφοι να ζουν όπως ανέκαθεν. Σχεδόν αθώο μέρος, με βαριά ιστορία κιόλας

3. Η Higuera και τα σχετικά με τον Τσε μνημεία. Οπτικά μπορεί να μην ενθουσιάζουν, αλλά η όλη ιστορία είναι συγκλονιστική και ανατρίχιασα.

4. Η Λα Πας. Από τις αγαπημένες μου πρωτεύουσες: Χαώδης αλλά φιλική, αυθεντική όσο λίγες και μόνο το να την περπατάς είναι απόλαυση, βλέποντας την καθημερινότητα, τις μάγισσες με τα έμβρυα λάμα, τους μεθυσμένους στον αγώνα ποδοσφαίρου, τις απερίγραπτες μοντέλες, τις ινδιάνες γιαγιάδες να πουλάνε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Πολύ υποτιμημένη πόλη.

5. Η όλη περιπέτεια για να φτάσουμε στο Iskanwaya, οι κοινότητες που περάσαμε, η πρόσβαση μέσω του χωράφι του ερημίτη, το μυστήριο. Πιο οff the beaten track, πεθαίνεις.

Και τέλος, οι πέντε καλύτερες φωτογραφίες, που αυτομάτως είναι και υποψήφιες για καλύτερες φωτογραφίες της ιστορίας, από τις ήδη 1.000 (!) που έχει η ιστορία μέχρι στιγμής:


View attachment 216054 View attachment 216055 View attachment 216056 View attachment 216057 View attachment 216058

Γιώργο είσαι απίστευτος. Τι σουρεάλ καταστάσεις είναι αυτές που περιγράφεις... Από την άλλη δε φοβήθηκες μη φωνάξει ο ρεσεπσιονίστ 2-3 καλόπαιδα και σε κάνουν μαύρο στο ξύλο; Μην προκαλείς την τύχη σου τόσο πολύ...
Τώρα όσον αφορά την αξιολόγηση της χώρας, όντως με γοήτευσε το Ουγιούνι και η εκδρομή με το τζιπ, θα ήθελα να επισκεφθώ την Τιτικάκα και βέβαια είσαι τυχερός που βρέθηκες σ΄ένα χώρο με τόσο βαριά ιστορία όπως του Τσε. Αλλά η Βολιβία στη 10η θέση παγκοσμίως δε νομίζεις ότι είναι υπερτιμημένη; Θα μου πεις έχεις πάει κυρία μου και έχεις άποψη; Φυσικά όχι, και φυσικά αναγνωρίζω ότι κάθε τόπος πέρα από τις ομορφιές του και την ιστορία του έχει διαφορετική συναισθηματική απήχηση στον καθένα από εμάς, απλά συζήτηση κάνουμε. Επίσης διέκρινα μια υποτίμηση για την Αργεντινή. Μια τόσο μεγάλη χώρα δεν είχε τίποτα να δεις και ξαναγύρισες στο λατρεμένο σου Περού;
Όσο για τις φωτογραφίες ψηφίζω κοριτσάκι και φλαμίνγκος!!!

 

[taxidiara]

Πες μου ότι έχει σειρά η Ανταρκτική!!! Άντε γιατί η κοπελιά από το πρώτο μου ποστ εδώ (#3) κοντεύει να γίνει έτσι από το περίμενε

Υ.Γ. Φοβερές οι φωτό στο προηγούμενο ποστ!!

 

[DePuy]

Έχω μείνει άφωνη από το ταξίδι σου
Αυτό δεν είναι ταξίδι, η Οδύσσεια ενός ξενιτεμένου είναι
Χίλια ευχαριστώ που μοιράζεσαι μαζί μας αυτό το έπος. ( Δεν έχω προλάβει να το διαβάσω ολόκληρο)

 

[Dina Z]

Σε ότι αφορά τις φωτογραφίες σου: η κάθε μια ξεχωριστή για διαφορετικούς λόγους.

όπου μετέβη σε ένα shared taxi, στο χώρο των αποσκευών του οποίου σύντομα ανακάλυψα πως είχαν στριμώξει έναν παππού

Ο Χριστός κι η Παναγία !!!!!

Από την άλλη δε φοβήθηκες μη φωνάξει ο ρεσεπσιονίστ 2-3 καλόπαιδα και σε κάνουν μαύρο στο ξύλο; Μην προκαλείς την τύχη σου τόσο πολύ...

Ως Μανούλα θα συμφωνήσω με την @FILBO. Κάποιες φορές ο συμβιβασμός είναι η πιο ενδεδειγμένη - ίσως και η σοφότερη - επιλογή.
Ως Ντίνα δεν γίνεται να μην παραδεχτώ την ψυχραιμία και το πείσμα σου.
Ως μέλος του φόρουμ ....... πέθανα!