Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[FILBO]

Ποιος είπε ότι δεν έχει τυφώνες;
Αν και στην προκειμένη δεν ειναι ο τυφώνας το πρόβλημα, η American είναι. Όλες οι άλλες πτήσεις φεύγουν κανονικά. Το προσωπικό της American δεν ήρθε να δουλέψει! Κι επειδή αυτό το προσωπικό διαχειρίζεται και τις βαλίτσες μας και δε θα έρθει μέχρι την Τρίτη (!) θα μείνουμε και χωρίς αποσκευές μέχρι τότε, θεσπέσια. Από κει και πέρα τυφώνες έχει και το Μάιο και τον Οκτώβριο και το μισό χρόνο. Όπως έχει σεισμούς στην Ελλάδα και στην Ιαπωνία, μαθαίνεις να ζεις με αυτά. ΜΕ την American πώς μαθαίνεις να ζεις είναι το θέμα.

Ξενοδοχείο αμς είπαν δε θα μας δώσουν, δεν είναι ευθύνη της Αμέρικαν ο καιρός λένε. Στο μεταξύ τελειώνει το φαγητό στο αεροδρόμιο, το οποίο και θα κλείσει αύριο. Όλα αυτά για μια πτήση στην Αβάνα η οποία δε θα χτυπηθεί από τον τυφώνα.

Επικίνδυνο δε νομίζω να είναι τίποτε. Άβολο είναι, ταλαιπωρία και πιθανόν δαπανηρό.

Γιώργο είσαι καλά; Διαβάζω ότι ο τυφώνας θα χτυπήσει το μεσημέρι τη Φλώριδα, ότι εκκενώθηκε το Μαιάμι και ανησυχώ για σένα. Πιστεύω ότι έχουν μεριμνήσει για την ασφάλεια σας. Η σκέψη μου και οι ευχές μου είναι κοντά σου...

 

[Yorgos]

Eίμαι μια χαρά, ευχαριστώ για όλα τα μηνύματα, πήγα Τάμπα σε σπίτι φίλων για να αποφύγω τον τυφώνα ο οποίος έστριψε και... πάει Τάμπα οπότε την κάναμε για Σάρλοτ και είμαστε ασφαλείς, απλά ελπίζουμε να υπάρχει το σπίτι των ανθρώπων στην Τάμπα σε δυο μέρες. Η ιστορία θα συνεχιστεί οσονούπω, χρόνος πια υπάρχει άπλετος.

 

[babaduma]

Η είσοδος στην Tupiza αρχικά ήταν απογοητευτική λόγω σκόνης, αλλά εισερχόμενοι διαπιστώσαμε ότι βρισκόμασταν πια σε πόλη, με πολιτισμό, καρπούζια, ΑΤΜ, μια διαδήλωση κατά της διαφθοράς του δημάρχου από φοβερές ινδιάνες, 5 τουριστικά πρακτορεία και άπειρες πιτσαρίες. Φάγαμε σε μια ονόματι Μιλάνο, δεν ενθουσιάστηκα παρά την πείνα μου (να θυμηθώ να βγάλω πόντους για το φαγητό από τη Βολιβία στο εξελάκι μου), μου φάνηκε και υπερτιμημένη.

Είναι μια βδομάδα που επιστρέψαμε από το ταξίδι μας στην Κίνα και τις τελευταίες δύο μέρες διαβάζω απνευστί την ιστορία σου από τη 14η σελίδα που την είχα αφήσει (λόγω προετοιμασιών του δικού μας ταξιδιού). Ξαναθυμάμαι έτσι το δικό μας ταξίδι πριν από δύο ακριβώς χρόνια, σε πολλά από τα μέρη που επισκεφτήκατε κι εσείς στο Περού και στη Βολιβία και βλέποντας τις φωτογραφίες σας (που πολλές είναι παρόμοιες με τις δικές μας) το ξαναζώ μαζί σας για δεύτερη φορά. Λειτουργεί έτσι και λίγο ψυχοθεραπευτικά αφενός αλλά ταυτόχρονα βοηθάει να μπουν και κάποια πράγματα στη σωστή τάξη μεγέθους: Πολύς κόσμος, λένε, στο Machu Picchu; Χα, χα. Ας πάνε στην Xi'An στον Πήλινο Στρατό κι ας έλθουν να μου πουν!

Δείτε εδώ και την κριτική που έγραψα για την πιτσαρία που φάγατε στην Tupiza (στην οποία φάγαμε κι εμείς). Οι απόψεις μας συμπίπτουν!

https://www.tripadvisor.com/ShowUse..._Center-Tupiza_Potosi_Department.html#REVIEWS

 

[Yorgos]

H εκκλησία το πρωί ήταν λιγότερο εντυπωσιακη, αλλά με εντυπωσίασε που υπήρχε ένα έστω μικρό γραφείο τουριστικών πληροφοριών όπου οι άνθρωποι ήξεραν τι τους γινόταν (οι υπόλοιποι κάτοικοι δε φάνηκε να γνωρίζουν αν υπάρχουν λεωφορεία, τι ώρα περνάνε από πού έρχονται και προς τα πού πάνε, ούτε και τους πολυενδιέφερε) και με πληροφορησαν πως το minivan που πηγαίνει στο Chochis, το χωριό με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκκλησίες, φεύγει στις 11 και η επιστροφή είναι... αργά το βράδυ.

Τι να κάνουμε, αυτή η επιλογή υπάρχει, αυτήν θα πάρουμε. Πρόλαβα να φάω ένα πρωινό με ζεστή σοκολάτα και δυο empanadas στην πλατεία και με ένα mototaxi μετέβη στο σταθμό λεωφορείων για να αγοράσω το εισιτήριό μου για το trufi (έτσι λέγονται τα βανάκια εδώ και μου φαίνεται αρκετά γούτσου-γούτσου η λέξη). Ο σταθμός ολοκαίνουριος και το οδόστρωμα ομοίως, μόλις οκτώ μηνών και τα δύο, viva Evo. Στη διαδρομή πάντως δεν είδα παρά μόνο δύο αμάξια, πριν φτάσουμε στο Chochis, γνωστό στη Λατινική Αμερική για μια από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές όταν τόνοι λάσπης και νερού έθαψαν κοινότητες ολόκληρες το 1979 μετά από ρεκόρ βροχόπτωσης. Η τραγωδία αυτή είναι που ενέπνευσε τους ξυλοτεχνίτες της περιοχής να φιλοτεχνήσουν τον ιδιαίτερο ναό που ήθελα να επισκεφθώ.

Το trufi με άφησε στη μέση του πουθενά, με μπόλικη βλάστηση τριγύρω κι ένα εντονότατα πορφυρό κοκκινόχωμα να μονοπωλεί το έδαφος. Ο καιρός ήταν άψογος και προσπάθησα, πριν ψάξω για την εκκλησία με τα ξυλόγλυπτα, να εξασφαλίσω την επιστροφή μου, αλλά στο γραφειάκι με τα trufis δεν υπήρχε κανείς. Περπάτησα προς αυτό που φάνηκε να είναι η κεντρική πλατεία σε ένα χωριό μικρό, με όμορφες κεραμιδοσκεπές, χαμηλά σπιτάκια με ανοικτές πόρτες και παράθυρα, ελάχιστα μικρά μπακάλικα με λιγοστά προϊόντα, ενώ κοιτώντας μέσα στα σπίτια διαπίστωνες ότι από τις οικιακές συσκευές μέχρι τα χειροποίητα ταλαιπωρημένα έπιπλα, ο χρόνος είχε σταματήσει σε άλλη δεκαετία.

Η εκκλησία της πλατείας φαινόταν μάλλον αδιάφορη απέξω και αποδείχθηκε και κλειστή, οπότε είπα να ρωτήσω έναν από τους λίγους περαστικούς πού βρίσκεται εκείνη με τα ξυλόγλυπτα. «Μισή ωρίτσα από εδώ», είπε ο ένας, μιάμιση ο άλλος, 40’ ο παραδίπλα, τέλος πάντων δε βιαζόμουν κιόλας στην πορεία μου προς την έξοδο του χωριού προς ένα τεράστιο βράχο που μου υπέδειξαν. Το χωριό διέθετε γήπεδο ποδοσφαιρου με στραβά δοκάρια και πολλές αγελάδες να βόσκουν σε αυτό, ενώ οι διπλανές μπασκέτες στέκονταν μελαγχολικά κάτω από την υγρή ζέστη. Κατευθυνόμενος προς το βράχο, στην έξοδο του χωριού, διέκρινα μερικά όμορφα σπίτια κι όλοι ήταν πρόθυμοι να με βεβαιώσουν πως ακολουθούσα το σωστό μονοπάτι.

Σύντομα έγινε σαφές πως το santuario που αναζητούσα ήταν κτισμένο πάνω ή μέσα σε εκείνον τον περίεργο κόκκινο βράχο που ξεπρόβαλλε σαν πέος από την καταπράσινη βλάστηση, κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, ενώ στη διαδρομή υπήρχαν σκαλισμένα τα 12 πάθη του Ιησού (ήταν τόσα; Είμαι και άσχετος) σε κάτι μικροκατασκευές που θυμίζουν τα εκκλησάκια που βλέπει κανείς στις ελληνικές οδούς να θυμίζουν τα θυματα των τροχαίων ατυχημάτων.

Έφτασα επιτέλους στην εκκλησία, μούσκεμα από την τροπική υγρασία, αλλά τουλάχιστον τη βρήκα ανοιχτή. Δεν ξέρω αν περίμενα εγώ λανθασμένα ένα περίτεχνο ξύλινο retablo (ιερό), αλλά τέτοιο πράγμα δεν υπήρχε. Αυτό που υπήρχε και ήταν περίτεχνο ήταν οι σκαλιστές ξύλινες κολώνες και πόρτες, πραγματικά έργα τέχνης, με μπόλικο ινδιάνικο αλλά και τροπικό στοιχείο, αφού απεικονιζόταν η χλωρίδα και πανίδα της περιοχής. Το πραγματικό αξιοθέατο ωστόσο βρισκόταν πέριξ της εκκλησίας, εξωτερικά: μια αλληλουχία από ξυλόγλυπτους πίνακες όπου εξιστορούταν η ιστορία της τραγωδίας: αρχικά οι ασταμάτητες βροχές (με τους πιστούς να αναρωτιούνται αν η θεομηνία θα σημάνει το τέλος του κόσμου), μετά οι τόνοι λάσπης που διέλυσαν τη γέφυρα από την οποία περνάει το τραίνο με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους οι επιβάτες κι αργότερα ένα τεράστιο κύμα λάσπης που κάλυψε όλο το χωριό, με τους κατοίκους να ανεβαίνουν στις σκεπές τους για να γλιτώσουν και την πόλη να εξαφανίζεται. Ακόμη και το νεκροταφείο συνεθλίβη από το βάρος της λάσπης, που παρέσυρε τα μνήματα και τα οστά των νεκρών.

Όσο παραστατική και καλλιτεχνικά εντυπωσιακή κι αν ήταν η αναπαράσταση, τα συνοδευτικά σχόλια σε κάθε ξυλογραφία με εκνεύριζαν όλο και παραπάνω: για παράδειγμα ενώ η φυσική καταστροφή δεν ερμηνεύεται ως θεομηνία, η άφιξη των ελικοπτέρων με τους διασώστες μεταφράστηκε ως «θεία παρέμβαση» που την έστειλε ο Ιησούς. Εσείς αν έπρεπε να ερμηνεύσετε ένα από τα δύο περιστατικά ως θεϊκή παρέμβαση θα επιλέγατε το φυσικό φαινόμενο ή τα ελικόπτερα;

Τέλος πάντων, για να μην εκνευριστώ περεταίρω με την εκκλησιαστική λογική (ποιος ήρθε; ) που όταν σκοτώνονται χιλιάδες είναι από ανθρώπινη υπαιτιότητα (κάποια αμαρτία κάναμε) κι όταν σώζονται δυο τρεις «τους έσωσε ο Θεός, έγινε θαύμα:» (οι υπόλοιποι που πέθαναν στο πηγάδι κατούρησαν; ), εστίασα στον υπόλοιπο εξωτερικό χώρο με τα πανέμορφα ξυλόγλυπτα. Στη μιάμιση ώρα που έμεινα εκεί, μόλις μια οικογένεια επισκέφθηκε το χώρο για ένα πεντάλεπτο, εντελώς μόνος ήμουν κι είπα να ανέβω και στο βράχο, μιας που το μονοπατάκι φαινόταν σχετικά βατό. Η θέα του Chochis στο βάθος, πνιγμένο από την καταπράσινη βλάστηση με αποζημίωσε, ενω κάποιος είχε κάνει και μια απεικόνιση με τις υπόλοιπες «μαριανικές εκκλησίες» ανά τον κόσμο. Όχι ότι κατάλαβα τι διαφορά έχουν από τις άλλες εκκλησίες, αλλά καλά να είναι οι άνθρωποι.

Επέστρεψα στο Chochis όπου είδα ένα λεωφορείο να κάνει στάση στην κεντρική πλατεία και μπήκα. Πόσο τυχερός! Ήταν το μόνο λεωφορείο που θα περνούσε σήμερα και το πέτυχα από σπόντα, αφού είχε καθυστέρηση και η στάση έγινε για να αφοδεύσει ο οδηγός, οπότε γλίτωσα την εξάωρη αναμονή σε ένα χωριό που δεν είχε καν εστιατόριο και στα μπακάλικα του οποίου το μόνο τρόφιμο που βρήκα ήταν ληγμένα γαριδάκια κι ένα λιωμένο πρωινό που πριν από κάποια χρόνια πρέπει να ήταν γκοφρέτα.

Πίσω στο San Jose επισκέφθηκα το ναό, σεμια γωνιά του οποίου μια κοπελίτσα έκανε πρόβα το βιολί της, σε μια μάλλον μεσαιωνική σκηνή. Ο ναός μάλλον απογοητευτκός ήταν, ό,τι άξιζε ήταν η εξωτερική πέτρινη πρόσοψη, έλπιζα στις επόμενες misiones να είναι πιο αξιόλογες οι εκκλησίες. Το χωριό πάντως μου φάνηκε όμορφο, έφαγα μια milanesa (σνίτσελ) για δείπνο, πληροφορούμενος πως το εστιατόριο του ηρωικού Γάλλου που είχε αποφασίσει να εγκατασταθεί εκεί είχε κλείσει. Η μονότονη γαστρονομική μου περιπέτεια στην ανατολική Βολιβία (milanesa και πάλι milanesa, φουλ της milanesaς) μόλις είχε ξεκινήσει.

Ως καλός χριστιανός πάντως, πριν πέσω για ύπνο, πέρασα από τη νυχτερινή λειτουργία. Ελάχιστος ο κόσμος, αλλά η ιστορία του μέρους ξεχείλιζε και είχε μια όμορφη γαλήνη.

 

[Yorgos]

Πολύ αγαπησιάρηδες οι Βολιβιανοί, δεν τους το είχα.

Στρογγυλοποιήστε τις κλήσεις σας, δεν έχουμε ψιλά. Αλλιώς θα σας δίνουμε καραμέλες!

Εδώ γράφτηκε το έπος...

Άτσα τραινάρες ο Έβο..

Θέα από το τραίνο.

Έφτασα στο Σαν Χοσέ και στο βάθος ο ναός.

Σερβιτόρος πρωινού.

Στο αρχιτεκτονικό πνεύμα κι ο σταθμός λεωφορείου.

Εκδοτήριο εισιτηρίων στο Chochis.

Σπίτι, Chochis.

Σε αυτό το κομμάτι της Βολιβίας δεν πολυψηφίζουν Έβο πάντως.

Ποδοσφαιροαγελάδες.

Αγαπάμε σάπιες μπασκέτες.

Ντόπιες.

Αρκετά άνετα σπιτάκια.

Το μακρύ μονοπάτι προς το κόκκινο πέος.

Τι τράβηξε κι αυτός ο Ιησούς... Τι σε θάνατο τον καταδίκασαν...

Τι τα ιμάτια του πήραν...

Τι τον καρφώσανε... Άστα, μαμούνιασα από τη μελαγχολία μέχρι να φτάσω στην εκκλησία.

Που στο εσωτερικό της ήταν ασυνήθιστη.

Αρχιζει η θεομηνία...

Άξιζε τον κόπο η ανάβαση.

ΜΕρικά αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά δεν τα λες και εντελώς χριστιανικά.

Βιολί τα παιδάκια, παίδαρος η δασκάλα.

Πολύ ντροπαλοί οι κάτοικοι του Σαν Χοσέ.

Ταμπέλα από άλλη δεκαετία: Η Moda Brasil σου προσφέρει καθημερινά και κομψά ρούχα για να φαίνεσαι διαφορετική. Ή διαφορετικιά, αν μεταφράζει ο Καρανίκας.

Δεν είναι σοβαρό πρόβλημα το κυκλοφοριακό στην Chiquitania.

Ατμοδφαιρική η λειτουργία το βράδυ.

 

[Sassenach77]

Που στο εσωτερικό της ήταν ασυνήθιστη.

Όχι απλά ασυνήθιστη, μα και πάρα, μα πολύ όμορφη!!!

 

[James]

Περίμενα αναλυτικότερο ρεπορτάζ για τον παίδαρο.

 

[Salida]

Εγώ κόλλησα με το σπίτι στο Chochis, τι τάξη, τα λουλούδια στο βάζο, οι κορνίζες με τις φωτο...λιτή ομορφιά

 

[KIKI]

Γελασα πολυ στο κεφαλαιο με τα μηχανήματα ανάληψης !!

Εισαι θεούλης αγόρι μου και εμεις τυχεροι που απολαμβανουμε τις ιστορίες σου .

 

[Yorgos]

Περίμενα αναλυτικότερο ρεπορτάζ για τον παίδαρο.

Σε εκκλησία ήταν η δασκάλα, λίγος σεβασμός παρακαλώ!

Έχει παίδαρο παρακάτω η ιστορία.

 

[Sassenach77]

Εγώ κόλλησα με το σπίτι στο Chochis, τι τάξη, τα λουλούδια στο βάζο, οι κορνίζες με τις φωτο...λιτή ομορφιά

Αυτό το σπίτι, μου θύμισε το σπίτι της γιαγιάς μου...

Έχει παίδαρο παρακάτω η ιστορία.

Καιρός είναι να κάνουν και λίγο οφθαλμόλουτρο οι άντρες εδώ, γιατί μέχρι τώρα μόνο οι γυναίκες έκαναν
Άντε λοιπόν να δούμε και κανένα παγετώνα εμείς, όπως τον Perito Moreno !

 

[James]

Έχει παίδαρο παρακάτω η ιστορία.

Α, έτσι εξηγείται....