Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Συγκλονιστικες οι φωτο με τον Τσε. Ειδικα αυτη με τους συντροφους του ανατριχιαστικη θα ελεγα...

Ερωτηση: Ξερουμε ποσο καιρο πριν τον σκοτωσουν ειδε τους δικους του μεταμφιεσμενος;; (Δεν εγραφε ημερομηνια στη φωτο)

H φωτογραφία δεν έχει κάποια σχέση μ το περιστατικό που εξιστορησα. Τους είδε λίγες μέρες πριν φύγει και έμεινε στη Βολιβία μερικούς μήνες.

 

[James]

Το πιο συγκλονιστικό, κατ΄εμέ, κομμάτι της ιστορίας. Απίστευτο υλικό, από μέρη όπου ουσιαστικά γράφτηκε η σύγχρονη παγκόσμια ιστορία. Η ιστορία του Τσε εμένα με συναρπάζει και στο ταξίδι μου στην Κούβα η επίσκεψη στο Μαυσωλείο της Σάντα Κλάρα ήταν αυτό που περίμενα πιο πολύ από όλα.
Οι αναφορές σου σε διάφορα γεγονότα (οι 5, οι παραστρατιωτικές οργανώσεις στο Μαιάμι, οι επιθέσεις στο Βαραδέρο και την Αβάνα, το παρασκήνιο με την ταυτοποίηση του Τσε και πόσα άλλα) μου θύμισαν αφηγήσεις και συζητήσεις που κάναμε αλλά πάντα απολαμβάνω να τα ξαναδιαβάζω. Τρομερά πράγματα είδες, πολύ θα ήθελα να είμαι εκεί. Πολλά μπράβο από εμένα για την επιλογή της τοποθεσίας.

 

[Sassenach77]

Τη ρώτησα τι θα γίνει όταν μεγαλώσει και –κρύβοντας το πρόσωπό της από ντροπή- μου είπε πως θα γίνει καθηγήτρια γλωσσών. «Α, πολύ ωραία!» απάντησα, «Σε τι γλώσσα; Αγγλικά;». Η ερώτηση φάνηκε να την ξενίζει και η απάντησή της με άφησε σύξυλο «Όχι, σενιόρ. Εγώ Κέτσουα θέλω να διδάσκω, πριν χαθούν!».

Κέτσουα δεν είναι η δεύτερη επίσημη γλώσσα του Περού ;;;

Ανεκτίμητες φώτο...μοναδικό ταξίδι !!!

 

[Krekouzas]

Ανατρίχιασα!!! Εκπληκτικό μέρος από κάθε άποψη! Πόσο κρίμα που δεν πρόλαβα να το δω! Την επόμενη φορά!!!

 

[Yorgos]

Ο επόμενος σταθμός του ταξιδιού μου στη Βολιβία θα ήταν η επίσκεψη στις Misiones που, όπως υποθετει κανείς από το όνομα, πρόκειται για κοινότητες όπου δημιουργήθηκαν ιεραποστολές με σκοπό τον εκχριστιανισμό των ινδιάνικων πληθυσμών. Παρότι αρχικά αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη καχυποψία και σχετική επιθετικότητα, οι ιεραπόστολοι εν τέλει κατόρθωσαν να οικοδομήσουν κοινότητες παραγωγικές, πειθαρχημένες και οικονομικά ανεξάρτητες, που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούσαν εντελώς ανεξάρτητα από τις προσταγές των εντεταλμένων της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, στηριζόμενες και στην εξαιρετική οργάνωση και οικονομική τους ευμάρεια. Η γεωγραφική τους απομόνωση τις κατέστησε μικρες πόλεις-κρατίδια, όπου αναπτύχθηκε κι ένα ιδιάιτερο αρχιτεκτονικό στιλ, με το ξύλο να δεσπόζει στις εκκλησιαστικές κατασκευές που πάντρευαν την αρχιτεκτονική των Ιησουιτών με το ινδιάνικο στοιχείο. Η απομόνωσή τους και η αρχιτεκτονική τους ιδιαιτερότητα ήταν το βασικό θέλγητρο για μένα, αν και σύντομα θα ανακάλυπτα ότι το πρώτο από τα δύο στοιχεία πλέον είχε εκλείψει.

Πρώτα όμως έπρεπε να φτάσω μέχρι εκεί. Η πεντάωρη διαδρομή σε ένα συνωστισμένο βανάκι από τη Vallegrande μέχρι τη Santa Cruz έγινε αρκετά πιο υποφερτή χάρη σε μια εξαιρετική πολιτική ραδιοφωνική εκπομπή, επικριτική προς τον πρόεδρο Μοράλες με επιχειρήματα και ανταλλαγή ιδεών κι όχι κραυγές και συνθήματα όπως συνηθίζεται σε μια ήπειρο που αποτελεί το παγκόσμιο προπύργιο του λαϊκισμού εδώ και αιώνες. Άκουσα ουσιώδη κριτική για τον τρόπο διαχείρισης της λειψυδρίας, την έλλειψη προγραμματισμού, τη σπατάλη είκοσι εκατομμυρίων δολλαρίων για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (προσωπικά το ποσό το βρίσκω μικρό), το διορισμό συγκεκριμενων ημέτερων σε θέσεις αναντίστοιχες με τα προσόντα τους κλπ.

Mε τα πολλά έφτασα στη Santa Cruz απ’ όπου θα έπρεπε να πάρω το τραίνο για την πρώτη από τις κοινότητες/κωμοπόλεις που θα επισκεπτόμουν, το San Jose Chiquitos, το όνομα της οποίας ( Άγιος Ιωσήφ των μικρούληδων) προϊδέαζε για το έντονο χριστιανικό και ινδιάνικο στοιχείο. Τραίνο δεν παίρνεις κάθε μέρα στη Βολιβία, οπότε είπα να το προτιμήσω από το λεωφορείο. Είχα ξεμείνει από bolivianos, αλλά για καλή μου τύχη στο σιδηροδρομικό σταθμό είχε μαζεμένα όσα ΑΤΜ δεν είχα δει σε όλη τη Βολιβία μαζί. Ευκαιρία ήταν να σηκώσω όσα χρήματα θα χρειαζόμουν για τις 4-5 μέρες που θα περνούσα στην Chiquitania (Περιοχή των Μικούληδων, δεν τους λες και νταμάρια τους ινδιάνους), όπου σύμφωνα με τον οδηγό μου δεν υπήρχαν ΑΤΜ.
10 ολόκληρα ΑΤΜ βρίσκονται παραταγμένα μπροστά μου, περιμένοντας να με εφοδιάσουν με μερικές εκατοντάδες bolivianos. ‘Ελπιζα δηλαδή, διότι στη La Paz και την Tupiza είχα προβληματάκια: στη La Paz κανένα ΑΤΜ καμιάς τράπεζας δε δέχτηκε να με εφοδιάσει, ενώ στην Tupiza μετά από αρκετές προσπάθειες με δικαίωσε ένα ΑΤΜ της παντελώς άγνωστης σε μένα αλλά θαυματουργής BancoFie. Κάπου εκεί ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση:

10: Κοίταξα την παρέλαση από ΑΤΜ και με χαρά διαπίστωσα ότι υήρχε κι ένα της BancoFie. Μπήκα όλο αυτοπεποίθηση με το σάκο μου στην καμπίνα. Η αντηλιά έπεφτε πάνω στην οθόνη του ΑΤΜ και με δυσκολία διέκρινα τι έλεγε: «το κοντυνότερο ΑΤΜ μας βρίσκεται στην πλατεία Oruro». Σκέφτηκα ότι χεστήκαμε για το πού βρίσκεται το κοντυνότερο ΑΤΜ, μέχρι που επιτέλους κατάλαβα ότι η άχρηστη πληροφορία της ημέρας βρισκόταν εκεί επειδή το παρόν ΑΤΜ δε λειτουργεί.

9: Δε βαριέσαι, έχει άλλα 9, σκέφτηκα. Ρίχνω μια ματιά στο διπλανό, λέει “Mercantil Santa Cruz”, κάποια τοπική εμπορική τράπεζα είναι. Μπαίνω μέσα, βάζω την κάρτα μου, πληκτρολογώ τον κωδικό μου, τζίφος: «Λυπούμαστε αλλά δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε με αυτή την κάρτα». Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω κάποια πιστωτική για να σταματήσει να λυπάται η τοπική εμπορική τράπεζα, αλλά ο καθηγητής Μπαρούφας κι ο Αλέξης φρόντισαν οι αναλήψεις να γίνονται μόνο από κάρτες αναλήψεων.

8: Πάω παραδίπλα. BancoSol, Τράπεζα του Ηλίου, Ηλιοτράπεζα ή κάτι τέτοιο. Αυτή δε δέχτηκε καν την κάρτα μου, δέχεται λέει μόνο τις δικές της. Ηλιθιοτράπεζα.

7: Πάμε παρακάτω. ΤigoMatic: Αυτή κι αν δεν κάνει... Η Tigo είναι εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, πρέπει να έχεις κινητό συνδεδεμένο με κάποιο τραπεζικό λογαριασμό, ή iphone ή τέλος πάντων κάποοιο από αυτά τα μαραφέτια που δεν ξέρω πώς λειτουργούν. Στο καλό, μου μένουν άλλα 6.

6: BancoEcoFuturo. Έτσι, φουτουριστικά και προοδευτικά, μπήκα μέσα όλο αισιοδοξία για να φάω κι άλλη χιλόπιτα.

5: Banco Union. Εδώ μιλάμε για άλλη κατηγορία: διπλάσιος χώρος στην καμπίνα, κλιματισμός, έχει μια άλφα χλιδή. Επιτέλους, ένα ΑΤΜ του επιπέδου μου, έχει και βίντεο στην οθόνη. Όπου εμφανίζεται μια γιαγιά ινδιάνα που πηγαίνει στην Banco Union και φεύγει με ένα μάτσο χαρτονομίσματα για να πάρει δώρα στα εγγονάκια της τα ινδιανάκια. Δεν ξέρω αν είναι επειδή δεν έχω τις κοτσίδες της, επειδή έχω όλα μου τα δόντια ή επειδή η Εθνοcash μου τον παίρνει, αλλά πάλι τον ήπιαμε. Έχω αρχίσει και ανησυχώ. Με βλέπω να πλένω πιάτα στους Ιησουίτες για να πληρώσω το κατάλυμά μου.

4: Banco Ganadero: Tράπεζα Κτηνοτροφίας. Λεφτά ήρθαμε να πάρουμε ή γάλα αγελαδίσιο; Όπα, κι αυτή έχει κλιματισμό και βίντεο... Βάζω την κάρτα και περιμένω να ολοκληρωθεί το βίντεο. Μια απίθανη βυζαρού μπαίνει σε ένα υποκατάστημα και βγαίνει πανευτυχής, ενδεχομένως ακόμη πιο βυζαρού. Είναι και φωνάρα, επιτέλους μια Βολιβιανή που βλέπεται, γιατί μετά από ένα μηνα σε αυτή τη χώρα είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν και γυναίκες άνω του 1,50 σε ύψος και κάτω του 1,50 σε πλάτος. Αναθάρρησα, είμαι σίγουρος ότι η βυζοτράπεζα θα με δικαιώσει. Βάζω την κάρτα μου, ζητάει τον κωδικό, τον δέχεται και... «δυστυχώς το τσιπ σας δεν είναι συμβατό». Που να της ξεφουσκώσει το στήθος και να της χαλάσει το σουτιέν της φώκιας.

3: Jesus Nazareno, τράπεζα του Ιησού του Ναζωραίου. Είχε τράπεζα ο Ιησούς; Γιατί να μην είχε, Εβραίος ήταν κι αυτός, δεν το βρίσκω κακό. Στο βίντεο ένας προβληματισμένος νέος στέκεται εξω από μια τράπεζα, μέχρι που των φωτίζει ένα θειο φως κι ένας γηραιότερος του γνέφει, οπότε και μπαίνει στην τράπεζα κι αλλάζει η ζωή του. Ε μπαίνω κι εγώ με θεία αυτοπεποίθηση. Έλα μωρή Ναζαρέτ, τρέλανέ μας και δώσε μας bolivianos! Εδώ έβγαλες Θεάνθρωπο, δε θα βγάλεις χαρτονομίσματα; Δέχεται τον κωδικό μου, δέχεται και το ποσό που ζήτησα και μετά... νέκρα. Μετά από 10 δευτερόλεπτα αγωνίας, μου επιστρέφει την κάρτα μου με ένα ξερό «λυπούμαστε». Ε ρε Ηρώδης που σας χρειάζεται...

2: Banco Economico: Τράπεζα από τα Lidl θα είναι αυτή, για μπατίρηδες σαν κι εμένα. Η καμπίνα είναι κατειλημμένη όμως, μέσα βρίσκεται κάποιος. Διακρίνω ότι είναι ένας μέθυσος, πιθανώς άστεγος, Βολιβιανός που πατάει τα κουμπιά κατά τύχη. Περιμένω να τελειώσει αλλά δεν το βλέπω να φεύγει. «Σύντροφε, να μπω μισό λεπτό να κάνω μια ανάληψη;», ρωτάω. «Σύντροφε; Κουμούνι είσαι;», απαντάει. Αυτό μας έλειπε τώρα, άστεγος με attitude. «Κοίτα να δεις, εδώ είιναι το σπίτι μου, δεν μπαίνει ο καθένας!». Συγκρατήθηκα και ρώτησα αν μου επιτρέπει να μπω δυο λεπτά στο σπίτι του να κάνω μια ανάληψη. Με άφησε, περιμένοντας έξω μιλώντας με τον εαυτό του. Βγήκα πάλι με τις τσέπες άδειες. Ούτε η προλεταριανή τράπεζα με δικαίωσε

1: Banco Prodem: Τι διάολο, σα ταλκ για μωρά ακούγεται αλλά εδώ που φτάσαμε ας με αλευρώσουν κιόλας, αρκεί να βρούμε κανένα μπικικίνι. Απίστευτο κι όμως αληθινό, το ΑΤΜ μου ζήτησε... δακτυλικά αποτυπώματα, τα οποία δεν του άρεσαν και πάει και το τελευταίο μου ΑΤΜ.

Όπα, όχι τελευταίο, υπάρχει άλλο ένα, της BNB. Αυτό είναι, σκέφτηκα. Μπαίνω. Ως πορνοστάρ εισάγω το εργαλείο μου με αποφασιστικότητα. Πληκτρολογώ τον κωδικό, ζητώ 2.000 bolivianos. «Σε τι χαρτονομίσματα τα θέλετε;» με ρωτάει. Ρε μάνα μου δώσε τα φράγκα κι ας είναι και σε κέρματα, να φύγω σαν τον Μαύρο Πητ με σάκο, δε με νοιάζει. «Περιμένετε» λέει, «επεξεργαζόμαστε το αίτημά σας». Πολλή επεξεργασία μιλάμε. Ολοκληρώματα λύνει η ΒΝΒ; «Λυπούμαστε», λέει, αλλά διαθέτουμε μόνο μεγάλα χαρτονομίσματα. Ρε δώσε κι ας είναι και πεντακοσάευρα, απαντώ. Το χαρακτηριστικό «χρρρρρρρρ» του μετρήματος των χρημάτων μου έφερε μια ανακούφιση, σαν ευκοίλιος που βρήκε τουαλέτα με κωλόχαρτο ένα πράγμα. Θα φτάσουμε στο San Jose de Chiquitos! Να θυμηθώ σε μια από τις εκκλησιές να ανάψω κι ένα κεράκι στην ΒΝΒ.

Το τραίνο ήταν ομολογουμένως περίεργο: Μοντέρνο (γεια σου ρε Έβο), αλλά με μόλις δυο βαγόνια κι ελάχιστους επιβάτες, μια εκ των οποίων ήταν μια βραζιλιάνα φοιτήτρια που είχε έρθει από τη χώρα της για να πουλήσει ρούχα. Άνετες οι θέσεις, έδειχναν και μια ταινία, αλλά εγώ απορροφήθηκα στο βιβλίο μου, κοιτώντας έξω από τα πεντακάθαρα (ασυνήθιστο για Λατινική Αμερική) παράθυρα, βλέποντας τη φύση να γίνεται όλο και πιο τροπική και το σκοτάδι να πέφτει κατά τη διάρκεια της τρίωρης ξεκούραστης διαδρομής, στο τέλος της οποίας βρέθηκα να είμαι ο μόνος αποβιβασθείς στην πλατφόρμα. Ψυχή τριγύρω. Ρώτησα πού είναι η κεντρική πλατεία ώστε να ψάξω για καταλυμα. «Οουουου γιόκα μου, πολύ μακριά!» μου λέει μια γιαγιάκα που πουλούσε καλαμπόκι στα κάρβουνα. «Δηλαδή πόσα τετράγωνα, γιαγιάκα;». Μετρούσα με τα δάχτυλά της η ψυχούλα για να αποφανθεί πως είναι 8 τετράγωνα. Αγόρασα δυο καλαμπόκια για να την ευχαριστήσω και προχώρησα όλο χαρά: λεφτά έχουμε, μέχρι εδώ φτάσαμε, το καλαμπόκι ωραία γεύση έχει, σιγά που δε θα βρω κατάλυμα.

Η πόλη και η κεντρική πλατεία θύμιζαν ολίγο σαλούν, αλλά αν μη τι άλλο πολύ λιγότερο εγκαταλελειμμένο απ’ ό,τι τα περιέγραφε ο οδηγός μου έστω κι αν ήταν η πιο προσβάσιμη από τις misiones. Mέχρι και 2 ΑΤΜ είδα στο δρόμο. Αργότερα θα μάθαινα πως εδώ κι ενάμησι χρόνο νέοι, ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι συνδέουν την Chiquitania με τον έξω κόσμο. Ο πρόεδρος Έβο ανέλαβε προσωπικά το πρότζεκτ και πλέον δεν είναι καθόλου αποκομμένες οι κοινότητες, έστω κι αν τουρίστες ακόμη δε φτάνουν μέχρι εδώ. Η κεντρική πλατεία είχε κόσμο, ήταν όμορφα φωτισμένη, βρήκα κι ένα ξενοδοχειάκι με ένα χαμογελαστό ιδιοκτήτη που μου είπε πως δεν είχε ιδέα τι ώρα και με ποιο μέσο θα έπρεπε να φύγω για να πάω στις άλλες, πιο απομονωμένες κοινότητες. Η εκκλησία του San Jose ήταν όμορφα φωτισμένη, με ιδιαίτερη πρόσοψη, αλλά δε με έπειθε ότι άξιζε να αφιερώσω πέντε μέρες στην περιοχή. Παραήμουν κουρασμένος για να το αξιολογήσω όλο αυτό, έφαγα το δεύτερο καλαμπόκι μου (προέξατε ότι κάνω δίαιτα ε;; Φιτόνι επέστρεψα στο Περού), έκανα τους κοιλιακούς μου, απόλαυσα ένα όχι παγωμένο ντους κι έπεσα για ύπνο. Από αύριο θα ασχοληθώ και με τους Ιησουίτες, σκέφτηκα νιώθοντας τα bolivianos στην κωλότσεπή μου, όλο ανακούφιση.

 

[Salida]

Η περιγραφή στο 4, 3, 2, όλα τα λεφτά!!!!

 

[FILBO]

Ο επόμενος σταθμός του ταξιδιού μου στη Βολιβία θα ήταν η επίσκεψη στις Misiones που, όπως υποθετει κανείς από το όνομα, πρόκειται για κοινότητες όπου δημιουργήθηκαν ιεραποστολές με σκοπό τον εκχριστιανισμό των ινδιάνικων πληθυσμών. Παρότι αρχικά αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη καχυποψία και σχετική επιθετικότητα, οι ιεραπόστολοι εν τέλει κατόρθωσαν να οικοδομήσουν κοινότητες παραγωγικές, πειθαρχημένες και οικονομικά ανεξάρτητες, που σε πολλές περιπτώσεις λειτουργούσαν εντελώς ανεξάρτητα από τις προσταγές των εντεταλμένων της Ισπανικής Αυτοκρατορίας, στηριζόμενες και στην εξαιρετική οργάνωση και οικονομική τους ευμάρεια. Η γεωγραφική τους απομόνωση τις κατέστησε μικρά πόλεις-κρατίδιακι όπου αναπτύχθηκε κι ένα ιδιάιτερο αρχιτεκτονικό στιλ, με το ξύλο να δεσπόζει στις εκκλησιαστικές κατασκευές που πάντρευαν την αρχιτεκτονική των Ιησουιτών με το ινδιάνικο στοιχείο. Η απομόνωσή τους και η αρχιτεκτονική τους ιδιαιτερότητα ήταν το βασικό θέλγητρο για μένα, αν και σύντομα θα ανακάλυπτα ότι το πρώτο από τα δύο στοιχεία πλέον είχε εκλείψει.

Πρώτα όμως έπρεπε να φτάσω μέχρι εκεί. Η πεντάωρη διαδρομή σε ένα συνωστισμένο βανάκι από τη Vallegrande μέχρι τη Santa Cruz έγινε αρκετά πιο υποφερτή χάρη σε μια εξαιρετική πολιτική ραδιοφωνική εκπομπή, κριτική προς τον πρόεδρο Μοράλες με επιχειρήματα και ανταλλαγή ιδεών κι όχι κραυγές και συνθήματα όπως συνηθίζεται σε μια ήπειρο που αποτελεί το παγκόσμιο προπύργιο του λαϊκισμού εδώ και αιώνες, με επικριτικά σχόλια για τον τρόπο διαχείρισης της λειψυδρίας, την έλλειψη προγραμματισμού, τη σπατάλη είκοσι εκατομμυρίων δολλαρίων για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (προσωπικά το ποσό το βρίσκω μικρό), το διορισμό ημέτερων σε θέσεις αναντίστοιχες με τα προσόντα τους.

Mε τα πολλά έφτασα στη Santa Cruz απ’ όπου θα έπρεπε να πάρω το τραίνο για την πρώτη από τις κοινότητες/κωμοπόλεις που θα επισκεπτόμουν, το San Jose Chiquitos, το όνομα της οποίας ( Άγιος Ιωσήφ των μικρούληδων) προϊδέαζε για το έντονο χριστιανικό και ινδιάνικο στοιχείο. Τραίνο δεν παίρνεις κάθε μέρα στη Βολιβία, οπότε είπα να το προτιμήσω από το λεωφορείο. Είχα ξεμείνει από bolivianos, αλλά για καλή μου τύχη στο σιδηροδρομικό σταθμό είχε μαζεμένα όσα ΑΤΜ δεν είχα δει σε όλη τη Βολιβία μαζί. Ευκαιρία ήταν να σηκώσω όσα χρήματα θα χρειαζόμουν για τις 4-5 μέρες που θα περνούσα στην Chiquitania (Περιοχή των Μικούληδων, δεν τους λες και νταμάρια τους ινδιάνους), όπου σύμφωνα με τον οδηγό μου δεν υπήρχαν ΑΤΜ.
10 ολόκληρα ΑΤΜ βρίσκονται παραταγμένα μπροστά μου, περιμένοντας να με εφοδιάσουν με μερικές εκατοντάδες bolivianos. ‘Ελπιζα δηλαδή, διότι στη La Paz και την Tupiza είχα προβληματάκια: στη La Paz κανένα ΑΤΜ καμιάς τράπεζας δε δέχτηκε να με εφοδιάσει, ενώ στην Tupiza μετά από αρκετές προσπάθειες με δικαίωσε ένα ΑΤΜ της παντελώς άγνωστης σε μένα αλλά θαυματουργής BancoFie. Κάπου εκεί ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση:

10: Κοίταξα την παρέλαση από ΑΤΜ και με χαρά διαπίστωσα ότι υήρχε κι ένα της BancoFie. Μπήκα όλο αυτοπεποίθηση με το σάκο μου στην καμπίνα. Η αντηλιά έεφτε πάνω στην οθόνη του ΑΤΜ και με δυσκολία διέκρινα τι έλεγε: «το κοντυνότερο ΑΤΜ μας βρίσκεται στην πλατεία Oruro». Σκέφτηκα ότι χεστήκαμε για το πού βρίσκεται το κοντυνότερο ΑΤΜ, μέχρι που επιτέλους κατάλαβα ότι η άχρηστη πληροφορία της ημέρας βρισκόταν εκεί επειδή το παρόν ΑΤΜ δε λειτουργεί.

9: Δε βαριέσαι, έχει άλλα 9, σκέφτηκα. Ρίχνω μια ματιά στο διπλανό, λέει “Mercantil Santa Cruz”, κάποια τοπική εμπορική τράπεζα είναι. Μπαίνω μέσα, βάζω την κάρτα μου, πληκτρολογώ τον κωδικό μου, τζίφος: «Λυπούμαστε αλλά δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε με αυτή την κάρτα». Θα ήθελα να χρησιμοποιήσω κάποια πιστωτική για να σταματήσει να λυπάται η τιπική εμπορική τράπεζα, αλλά ο καθηγητής Μπαρούφας κι ο Αλέξης φρόντισαν οι αναλήψεις να γίνονται μόνο από κάρτες αναλήψεων.

8: Πάω παραδίπλα. BancoSol, Τράπεζα του Ηλίου, Ηλιοτράπεζα ή κάτι τέτοιο. Αυτή δε δέχτηκε καν την κάρτα μου, δέχεται λέει μόνο τις δικές της. Ηλιθιοτράπεζα.

7: Πάμε παρακάτω. ΤigoMatic: Αυτή κι αν δεν κάνει... Η Tigo είναι εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, πρέπει να έχεις κινητό συνδεδεμένο με κάποιο τραπεζικό λογαριασμό, ή iphone ή τέλος πάντων κάποοιο από αυτά τα μαραφέτια που δεν ξέρω πώς λειτουργούν. Στο καλό, μου μένουν άλλα 6.

6: BancoEcoFuturo. Έτσι, φουτουριστικά και προοδευτικά, μπήκα μέσα όλο αισιοδοξία για να φάω κι άλλη χιλόπιτα.

5: Banco Union. Εδώ μιλάμε για άλλη κατηγορία: διπλάσιος χώρος στην καμπίνα, κλιματισμός, έχει μια άλφα χλιδή. Επιτέλους, ένα ΑΤΜ του επιπέδου μου, έχει και βίντεο στην οθόνη. Όπου εμφανίζεται μια γιαγιά ινδιάνα που πηγαίνει στην Banco Union και φεύγει με ένα μάτσο χαρτονομίσματα για να πάρει δώρα στα εγγονάκια της τα ινδιανάκια. Δεν ξέρω αν είναι επειδή δεν έχω τις κοτσίδες της, επειδή έχω όλα μου τα δόντια ή επειδή η Εθνοcashμου τον παίρνει, αλλά πάλι τον ήπιαμε. Έχω αρχίσει και ανησυχώ. Με βλέπω να πλένω πιάτα στους Ιησουίτες για να πληρώσω το κατάλυμά μου.

4: Banco Ganadero: Tράπεζα Κτηνοτροφίας. Λεφτά ήρθαμε να πάρουμε ή γάλα αγελαδίσιο; Όπα, κι αυτή έχει κλιματισμό και βίντεο... Βάζω την κάρτα και περιμένω να ολοκληρωθεί το βίντεο. Μια απίθανη βυζαρού μπαίνει σε ένα υποκατάστημα και βγαίνει πανευτυχής, ενδεχομένως ακόμη πιο βυζαρού. Είναι και φωνάρα, επιτέλους μια Βολιβιανή που βλέπεται, γιατί μετά από ένα μηνα σε αυτή τη χώρα είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν και γυναίκες άνω του 1,50 σε ύψος και κάτω του 1,50 σε πλάτος. Αναθάρρησα, είμαι σίγουρος ότι η βυζοτράπεζα θα με δικαιώσει. Βάζω την κάρτα μου, ζητάει τον κωδικό, τον δέχεται και... «δυστυχώς το τσιπ σας δεν είναι συμβατό». Που να της ξεφουσκώσει το στήθος και να της χαλάσει το σουτιέν της φώκιας.

3: Jesus Nazareno, τράπεζα του Ιησού του Ναζωραίου. Είχε τράπεζα ο Ιησούς; Γιατί να μην είχε, Εβραίος ήταν κι αυτός, δεν το βρίσκω κακό. Στο βίντεο ένας προβληματισμένος νέος στέκεται εξω από μια τράπεζα, μέχρι που των φωτίζει ένα θειο φως κι ένας γηραιότερος του γνέφει, οπότε και μπαίνει στην τράπεζα κι αλλάζει η ζωή του. Ε μπαίνω κι εγώ με θεία αυτοπεποίθηση. Έλα μωρή Ναζαρέτ, τρέλανέ μας και δώσε μας bolivianos! Εδώ έβγαλες Θεάνθρωπο, δε θα βγάλεις χαρτονομίσματα; Δέχεται τον κωδικό μου, δέχεται και το ποσό που ζήτησα και μετά... νέκρα. Μετά από 10 δευτερόλεπτα αγωνίας, μου επιστρέφει την κάρτα μου με ένα ξερό «λυπούμαστε». Ε ρε Ηρώδης που σας χρειάζεται...

2: Banco Economico: Τράπεζα από τα Lidl θα είναι αυτή, για μπατίρηδες σαν κι εμένα. Η καμπίνα είναι κατειλημμένη όμως, μέσα βρίσκεται κάποιος. Διακρίνω ότι είναι ένας μέθυσος, πιθανώς άστεγος, Βολιβιανός που πατάει τα κουμπιά κατά τύχη. Περιμένω να τελειώσει αλλά δεν το βλέπω να φεύγει. «Σύντροφε, να μπω μισό λεπτό να κάνω μια ανάληψη;», ρωτάω. «Σύντροφε; Κουμούνι είσαι;», απαντάει. Αυτό μας έλειπε τώρα, άστεγος με attitude. «Κοίτα να δεις, εδώ είιναι το σπίτι μου, δεν μπαίνει ο καθένας!». Συγκρατήθηκα και ρώτησα αν μου επιτρέπει να μπω δυο λετά στο σπίτι του να κάνω μια ανάληψη. Με άφησε, περιμένοντας έξω μιλώντας με τον εαυτό του. Βγήκα πάλι με τις τσέπες άδειες. Ούτε η προλεταριανή τράπεζα με δικαίωσε

1: Banco Prodem: Τι διάολο, σα ταλκ για μωρά ακούγεται αλλά εδώ που φτάσαμε ας με αλευρώσουν κιόλας, αρκεί να βρούμε κανένα μπικικίνι. Απίστευτο κι όμως αληθινό, το ΑΤΜ μου ζήτησε... δακτυλικά αποτυπώματα, τα οποία δεν του άρεσαν και πάει και το τελευταίο μου ΑΤΜ.

Όπα, όχι τελευταίο, υπάρχει άλλο ένα, της BNB. Αυτό είναι, σκέφτηκα. Μπαίνω. Ως πορνοστάρ εισάγω το εργαλείο μου με αποφασιστικότητα. Πληκτρολογώ τον κωδικό, ζητώ 2.000 olivianos. «Σε τι χαρτονομίσματα τα θέλετε;» με ρωτάει. Ρε μάνα μου δώσε τα φράγκα κι ας είναι και σε κέρματα, να φύφω σαν τον Μαύρο Πητ με σάκο, δε με νοιάζει. «Περιμένετε» λέει, «επεξεργαζόμαστε το αίτημά σας». Πολλή επεξεργασία μιλάμε. Ολοκληρώματα λύνει η ΒΝΒ; «Λυπούμαστε», λέει, αλλά διαθέτουμε μόνο μεγάλα χαρτονομίσματα. Ρε δώσε κι ας είναι και πεντακοσάευρα, απαντώ. Το χαρακτηριστικό «χρρρρρρρρ» του μετρήματος των χρημάτων μου έφερε μια ανακούφιση, σαν ευκοίλιος που βρήκε τουαλέτα με κωλόχαρτο ένα πράγμα. Θα φτάσουμε στο San Jose de Chiquitos! Να θυμηθώ σε μια από τις εκκλησιές να ανάψω κι ένα καιράκι στην ΒΝΒ.

Το τραίνο ήταν ομολογουμένως περίεργο: Μοντέρνο (γεια σου ρε Έβο), αλλά με μόλις δυο βαγόνια κι ελάχιστους επιβάτες, μια εκ των οποίων ήταν μια βραζιλιάνα φοιτήτρια που είχε έρθει από τη χώρα της για να πουλήσει ρούχα. Άνετες οι θέσεις, έδειχναν και μια ταινία, αλλά εγώ απορροφήθηκα στο βιβλίο μου, κοιτώντας έξω από τα πεντακάθαρα (ασυνήθιστο για Λατινική Αμερική) παράθυρα, βλέποντας τη φύση να γίνεται όλο και πιο τροπική και το σκοτάδι να πέφτει κατά τη διάρκεια της τρίωρης ξεκούραστης διαδρομής, στο τέλος της οποίας βρέθηκα να είμαι ο μόνος αποβιβασθείς στην πλατφόρμα. Ψυχή τριγύρω. Ρώτησα πού είναι η κεντρική πλατεία ώστε να ψάξω για καταλυμα. «Οουουου γιόκα μου, πολύ μακριά!» μου λέει μια γιαγιάκα που πουλούσε καλαμπόκι στα κάρβουνα. «Δηλαδή πόσα τετράγωνα, γιαγιάκα;». Μετρούσα με τα δάχτυλά της η ψιχούλα για να αποφανθεί πως είναι 8 τετράγωνα. Αγόρασα δυο καλαμπόκια για να την ευχαριστήσω και προχώρησα όλο χαρά: λεφτά έχουμε, μέχρι εδώ φτάσαμε, το καλαμπόκι ωραία γεύση έχει, σιγά που δε θα βρω κατάλυμα.

Η πόλη και η κεντρική πλατεία θύμιζαν ολίγο σαλούν, αλλά αν μη τι άλλο πολύ λιγότερο εγκαταλελιμένο απ’ ό,τι τα περιέγραφε ο οδηγός μου έστω κι αν ήταν η πιο προσβάσιμη από τις misiones. Mέχρι και 2 ΑΤΜ είδα στο δρόμο. Αργότερα θα μάθαινα πως εδώ κι ενάμησι χρόνο νέοι, ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι συνδέουν την Chiquitania με τον έξω κόσμο. Ο πρόεδρος Έβο ανέλαβε προσωπικά το πρότζεκτ και πλέον δεν είναι καθόλου αποκομμένες οι κοινότητες, έστω κι αν τουρίστες ακόμη δε φτάνουν μέχρι εδώ. Η κεντρική πλατεία είχε κόσμο, ήταν όμορφα φωτισμένη, βρήκα κι ένα ξενοδοχειάκι με ένα χαμογελαστό ιδιοκτήτη που μου είπε πως δεν είχε ιδέα τι ώρα και με ποιο μέσο θα έπρεπε να φύγω για να πάω στις άλλες, πιο απομονωμένες κοινότητες. Η εκκλησία του San Jose ήταν όμορφα φωτισμένη, με ιδιαίτερη πρόσοψη, αλλά δε με έπειθε ότι άξιζε να αφιερώσω πέντε μέρες στην περιοχή. Παραήμουν κουρασμένος για να το αξιολογήσω όλο αυτό, έφαγα το δεύτερο καλαμπόκι μου (προέξατε ότι κάνω δίαιτα ε;; Φιτόνι επέστρεψα στο Περού), έκανα τους κοιλιακούς μου, απόλαυσα ένα όχι παγωμένο ντους κι έπεσα για ύπνο. Από αύριο θα ασχοληθώ και με τους Ιησουίτες, σκέφτηκα νιώθοντας τα bolivianos στην κωλότσεπή μου, όλο ανακούφιση.

Που τα σκέφτηκες όλα αυτά...σαν σενάριο κωμικής ταινίας... Το καταφχαριστήθηκα!!!

 

[Yorgos]

Εδώ να δεις κωμική ταινία, αποκλείστηκα στο αεροδρόμιο του Μαϊάμι λόγω τυφώνα. Η μάλλον επειδή λόγω τυφώνα δεν ήρθαν να εργαστούν οι αεροσυνοδοί, αφού ο νόμος τους επιτρέπει λόγω τυφώνα να κάτσουν σπίτι τους και να το ετοιμάσουν για τον τυφώνα. Μέχρι Τρίτη δε θα έχει πτήσεις για Κούβα... τουλάχιστον, ίσως μας εκκενώσουν ίσως τη βγάλουμε στο αεροδρόμιο, η American λέει δεν είναι ευθyνη της, λογικά το αεροδρόμιο θα κλείσει με τέτοιο τυφώνα να καταφτάνει, να δω που θα μας πάνε. Oύτε η τράπεζα του Ναζωραίου δε μας σώζει.

 

[FILBO]

Εδώ να δεις κωμική ταινία, αποκλείστηκα στο αεροδρόμιο του Μαϊάμι λόγω τυφώνα. Η μάλλον επειδή λόγω τυφώνα δεν ήρθαν να εργαστούν οι αεροσυνοδοί, αφού ο νόμος τους επιτρέπει λόγω τυφώνα να κάτσουν σπίτι τους και να το ετοιμάσουν για τον τυφώνα. Μέχρι Τρίτη δε θα έχει πτήσεις για Κούβα... τουλάχιστον, ίσως μας εκκενώσουν ίσως τη βγάλουμε στο αεροδρόμιο, η American λέει δεν είναι ευθyνη της, λογικά το αεροδρόμιο θα κλείσει με τέτοιο τυφώνα να καταφτάνει, να δω που θα μας πάνε. Oύτε η τράπεζα του Ναζωραίου δε μας σώζει.

Μου θύμισες μια ταινία που ο Tom Hanks είχε ξεμείνει σε κάποιο αεροδρόμιο κι έκανε business με τα καροτσάκια... Δε σε φοβάμαι, εδώ έχεις φάει όλη την οικουμένη με το κουτάλι, σ' έναν τυφώνα θα κωλώσεις; Άσε που σε βλέπω σε καμιά ξενοδοχειάρα να κάνεις τα τζακούζια σου... Στα σοβαρά, είναι επικίνδυνα τα πράγματα; Καλό κουράγιο.

 

[taver]

Εδώ να δεις κωμική ταινία, αποκλείστηκα στο αεροδρόμιο του Μαϊάμι λόγω τυφώνα. Η μάλλον επειδή λόγω τυφώνα δεν ήρθαν να εργαστούν οι αεροσυνοδοί, αφού ο νόμος τους επιτρέπει λόγω τυφώνα να κάτσουν σπίτι τους και να το ετοιμάσουν για τον τυφώνα. Μέχρι Τρίτη δε θα έχει πτήσεις για Κούβα... τουλάχιστον, ίσως μας εκκενώσουν ίσως τη βγάλουμε στο αεροδρόμιο, η American λέει δεν είναι ευθyνη της, λογικά το αεροδρόμιο θα κλείσει με τέτοιο τυφώνα να καταφτάνει, να δω που θα μας πάνε. Oύτε η τράπεζα του Ναζωραίου δε μας σώζει.

Είναι επειδή δεν είναι πρόβλημα οι τυφώνες στην Καραιβική τον Αύγουστο - Σεπτέμβριο, ε;

 

[Yorgos]

Είναι επειδή δεν είναι πρόβλημα οι τυφώνες στην Καραιβική τον Αύγουστο - Σεπτέμβριο, ε;

Ποιος είπε ότι δεν έχει τυφώνες;
Αν και στην προκειμένη δεν ειναι ο τυφώνας το πρόβλημα, η American είναι. Όλες οι άλλες πτήσεις φεύγουν κανονικά. Το προσωπικό της American δεν ήρθε να δουλέψει! Κι επειδή αυτό το προσωπικό διαχειρίζεται και τις βαλίτσες μας και δε θα έρθει μέχρι την Τρίτη (!) θα μείνουμε και χωρίς αποσκευές μέχρι τότε, θεσπέσια. Από κει και πέρα τυφώνες έχει και το Μάιο και τον Οκτώβριο και το μισό χρόνο. Όπως έχει σεισμούς στην Ελλάδα και στην Ιαπωνία, μαθαίνεις να ζεις με αυτά. ΜΕ την American πώς μαθαίνεις να ζεις είναι το θέμα.

Ξενοδοχείο αμς είπαν δε θα μας δώσουν, δεν είναι ευθύνη της Αμέρικαν ο καιρός λένε. Στο μεταξύ τελειώνει το φαγητό στο αεροδρόμιο, το οποίο και θα κλείσει αύριο. Όλα αυτά για μια πτήση στην Αβάνα η οποία δε θα χτυπηθεί από τον τυφώνα.

Επικίνδυνο δε νομίζω να είναι τίποτε. Άβολο είναι, ταλαιπωρία και πιθανόν δαπανηρό.

 

[BASILISPAP]

Γεια σου Γιώργο, στα ελληνικά sites γράφουν ότι απόψε ή αύριο ο κυκλώνας θα περάσει και απο την Κούβα... Υπομονή!