Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[panpan]

Αν δεν ήταν στραβή η φωτογραφία θα ήταν και καλή.
View attachment 210432
Στην ίσιωσα λίγο.

 

[Krekouzas]

Μα τι όμορφα είναι να μην ακούς τίποτε σε τέτοιο περιβάλλον!!!! Πραγματικά όμως θα ήθελα κάτι, ένα δυναμιτάκι απο τις απόκριες τουλάχιστο!Κάτι να κάνω τα πουλάκια να πετάξουν όλα μαζί!!! Αργότερα ο Γιώργος θα ερχόταν στα λόγια μου! Είναι σίγουρα κρίμα τόση γαλήνη να την χαλάς, μααα...

Για μερικούς ίσως ήταν βαρετή τόση οδήγηση! Εμείς το χαρήκαμε θαρρώ! Αραιά και που έβλεπες και κάποιο άλλο αυτοκίνητο βέβαια.

Αυτό και εγώ πρώτη φορά το έβλεπα!!! Μοναδικό! Περπατούσαμε γύρο από τους πίδακες και το θεωρούσαμε λογικό! Σε άλλη χώρα ούτε στα 50μ δεν θα σε αφήναν να πλησιάσεις για λόγους ασφαλείας.

 

[Krekouzas]

Κρίμα που δεν έχουμε πολλές γνώσεις περί φωτογραφίας. Ένας καλός φωτογράφος θα μπορούσε να βγάλει φωτογραφίες που εύκολα θα γινόταν πόστερ.

 

[Krekouzas]

Οι σχηματισμοί που θύμιζαν πίνακα του Νταλί. Πραγματικά το όλο μέρος με την έρημο σου έφερναν κάτι. Μα οι πέτρες... Λιγότερο θα έλεγα. Και φαινόταν πολύ κοντά να πάμε με το Γιώργο. Ήταν πάρα πάρα πολύ μακριά όμως.

Η Άνια επάνω μας περίμενε.

ναι αυτό ήταν το Τζιπάκι μας.

 

[x7777]

Κρίμα που δεν έχουμε πολλές γνώσεις περί φωτογραφίας. Ένας καλός φωτογράφος θα μπορούσε να βγάλει φωτογραφίες που εύκολα θα γινόταν πόστερ. View attachment 210639 View attachment 210640 View attachment 210641 View attachment 210642 View attachment 210643

Το καδράρισμα στις φώτο είναι εξαιρετικό!

 

[Krekouzas]

Τα γκειζερ.

τουλάχιστο υπήρχε μια μικρή σήμανση.

Θυμάστε τα δυναμητάκια που ήθελα για τα φλαμίνγκο ώστε να πετάξουν για να βγκαμια φωτογραφία... Κάποιος είχε μεγαλύτερη έμπνευση. απλά τον αγαπάμε!!!!!
Πριν,

Και μετά.

ωραία κατοικίδια. Στο μικρό χωριουδάκι. Και αυτά περισσότερα ήταν από ότι οι κάτοικοι.

 

[Krekouzas]

Το καδράρισμα στις φώτο είναι εξαιρετικό!

Δεν έχω ιδέα περί φωτογραφίας. Πολύ θα ήθελα να μάθω όμως. Βλέποντας τέτοια μέρη μπορείς να βγάλεις μοναδικές και ιδιαίτερες φωτογραφίες. Ευχαριστώ πολύ πάντως για το σχόλιο

 

[Yorgos]

Παρότι ήμασταν στην ώρα μας, ο κύριος Κρεκούζας ξέχασε τα ακουστικά του κατά την αναχώρηση κι έτσι χάσαμε μισή ωρίτσα επιστρέφοντας για να τα πάρουμε διότι Κρεκούζας μείον γκάτζετ ίσον λε καταστρόφ.

Περάσαμε άλλο ένα εγκαταλελειμένο εργοστάσιο, από θειάφι αυτή τη φορά και σύντομα το τοπίο ξαναέγινε κατακίτρινο από τις ατελείωτες εκτάσεις paja brava. Φτάσαμε στην περιβόητη Laguna Celeste ή Sky Blue που από γαλάζιο είχε όσο έχω εγώ από χορεύτρια, επειδή το έντονο γαλάζιο εμφανίζεται αργότερα το απόγευμα κι εμείς φτάσαμε πρωί. Ωστόσο είχε μια φοβερή γαλήνη και επιτέλους τα flamingos πετούσαν, καταπληκτικό θέαμα και χωρίς να πετάξει δυναμιτάκι ο Κρεκούζας. Δυστυχώς παρότι το προσπάθησα να «πετύχω» ένα σμήνος την ώρα που πετούσε, είχα το ίδιο ποσοστό επιτυχίας με τον Γιάννη Ιωαννίδη σε φάιναλ φορ. Η δε λίμνη γαλάζια δεν ήταν, αλλά είχε ένα απολύτως σουρεάλ χρώμα, κάτι ανάμεσα σε σταχτί, ασφαλτί και κρεμμυδί, που δημιουργούσε την αίσθηση ότι το νερό ήταν στέρεο, θα το δείτε μετά στις φωτό, το αφήνω το θέμα γιατί θα γίνω Μυραράκη.

Η μουσική του Felix κάπως βελτιώθηκε, καθώς άφησε τα λατίνικα καψουροτράγουδα κι έπιασε εϊτίλες τύπου Modern Talking. Ο Κώστας ήταν πλέον καλύτερα ακόμη και χωρίς χάπια και πονούσε μόνο ο λαιμός του, ή έτσι έλεγε τουλάχιστον. Η στάση για μεσημεριανό έγινε... στον ίσκιο ενός βράχου, όπου θυμάμαι μόνο ότι είδαμε στιγμιαία δυο τεράστιους κούνελους κι ότι το φαγητό δεν ήταν αρκετό. Στο μεταξύ είχα αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι είχα πάρει καμιά δεκαριά κιλά από την αρχή του ταξιδιού, πραγματικό κατόρθωμα για τόσο περπάτημα, τρεκ και τα λοιπά, την ώρα που ο Κρεκούζας ήταν εμφανώς αδυνατισμένος, αλλά θα διορθωνόταν το θέμα στο Περού, όταν θα έπεφτα στα χέρια (και τις ποδάρες, κοιλιακάρες, πισινάρες κλπ) μιας επίδοξης Ολυμπιονίκους και θα προπονούμουν μαζί της (δηλαδή αυτή θα προπονούταν κι εγώ θα αγκομαχούσα, αλλά θα έχανα... 7 κιλά σε μια εβδομάδα, εντός κι εκτός γηπέδου). Το θετικό ήταν ότι τα πέλματά μου ήταν μια χαρά, οπότε είπα να μην ανησυχήσω, μια ζωή την έχουμε κι αν δε σαβουρώσουμε, τι θα κατάλαβουμε, τι θα καζαντήσουμε.

Προς το παρόν, περισσότερο από την κοιλούμπα μου, με ανησυχούσε ότι ο Felix χάθηκε, ομολογώντας μάλιστα ότι αυτή η περίεργη διαδρομή που διαλέξαμε κι εξαιτίας της οποίας αντί για τέσσερις μέρες η εκδρομή μας θα διαρκούσε πέντε, είχε να την κάνει δέκα χρόνια. Εννοείται πως τα άχρηστα GPS δε λειτουργούσαν στην ερημιά (ακόμη δεν ξέρω σε τι χρησιμεύουν... αν δουλεύουν μόνο όπου έτσι κι αλλιώς έχει ανθρώπους για να ρωτήσεις, τι να τα κάνω; ) και μας πέταξε ότι καλό είναι να μην κάνει άλλο λάθος γιατί μάλλον δε φτάνουν τα καύσιμα για να πάρουμε κι άλλη λάθος κατεύθυνση. Είχαμε ώρες να δούμε ψυχή, τελικά εμφανίστηκε μια ταμπέλα και προχωρήσαμε, κατευθυνόμενοι προς τη Ciudad de Roma.

Φτάνοντας δεν κατάλαβα τη σχέση είχε με τη Ρώμη αυτό που αντίκρυζα: ήταν ένα πέτρινο σπιτάκι σε μια απόκρημνη πλαγιά. Πλησιάζοντας με τα πόδια όμως διαπιστώσαμε ότι επρόκειτο για το viewpoint προς ένα θέαμα ολίγον αλλόκοτο: ένα σύνολο από γκρίζους βράχους που ορθώνεται και δίνει την αίσθηση αρχαίας πόλης, με τείχη που αντιστέκονται στο χρόνο. Δεν ξέρω ποιος σκέφτηκε το όνομα, αλλά είναι πολύ πετυχημένο. Ήταν τόσο περίεργο το τοπίο που μέχρι και η Lydia ήρθε για να το δει (δεν άφηνε και πολύ το τζιπ). Ξαφνικά εμφανίστηκαν κυριολεκτικά από το πουθενά δυο Ελβετοί με ποδήλατα σε ένα από τα πιο αμονωμένα σημεία της χώρας. Respect για τα παιδιά και το ταξίδι τους, μόνο αυτό.

Η κοινότητα Guadalupe ήταν μόλις μισή ώρα από εκεί (@James κάποιο googlemaps πρέπει να την περιλαμβάνει) και φτάνοντας ψάχναμε για κατάλυμα για να καταλήξουμε σε ένα συμπαθές φτωχόσπιτο, που υποτίθεται πως είχε ζεστό νερό (πριτς) αλλά έτσι κι αλλιώς δεν είχε πετσέτες, οπότε έμεινα πάλι άπλυτος κι άρχισα να ανυπομονώ για να φτάσουμε στην Tupiza. Στο μεταξύ, κάναμε και τη βολτίτσα μας στη μικροσκοπική Guadalupe, όπου πάλι εντυπωσιάστηκα από το ολοκαίνουριο σχολείο, την παιδική χαρά και φυσικά το γήπεδο ποδοσφαίρου και μπάσκετ που έφτιαξε η κυβέρνηση Μοράλες στο πουθενά, στα πλαίσια του προγράμματος «O Έβο τηρεί τις υποσχέσεις του». Μετά βεβαιότητας σας λέω ότι πουθενά στην Κούβα (απείρως πιο ανεπτυγμένη αθλητικά από τη Βολιβία, τουλάχιστον σε επίπεδο επιδόσεων) δεν υπάρχουν τέτοιες εγκαταστάσεις σαν αυτές που έχει η Guadalupe με τις λίγες δεκάδες κατοίκων.

Παίξαμε λίγο με τα παιδάκια και στην επιστροφή γνωρίσαμε τρία παιδάκια με ένα βαρύ καρότσι γεμάτο ρούχα τα οποία πήγαιναν να πλύνουν στο ποτάμι, παίξαμε με ένα φιλικότατο baby lama (φιλικότατο = δεν μας έφτυσε) και θαυμάσαμε σε μια πλατία βγαλμένη από μεξικάνικο γουέστερν μια ανακοίνωση του δημάρχου που τελείωνε με τις λέξεις “Patria o Muerte”, που με έκανε να σκεφτώ πόση επιρροή είχε ο Φιντέλ ακόμη και στις πιο απόμακρες περιοχές της ηπείρου. Λίγες μέρες αργότερα, θα ήταν Βολιβιανοί σε ένα απίθανο χωριό που θα μου γνωστοποιούσαν ότι ο πρόεδρος στα 90 του έφυγε από τη ζωή. Η κεντρική (δηλαδή μοναδική) πλατεία διέθετε ένα δωμάτιο με δημόσιο τηλέφωνο και άπειρα συνθήματα υπέρ του Έβο στους τοίχους.

Πείνασα πάλι το γομάρι και καταβρόχθισα το σουφλέ... τόνου (!), ενώ μάλλον επειδή ήταν το τελευταίο μας βράδυ, το μενού διέθετε και κρασάκι. Ένα παιδάκι, μάλλον της οικογένειας που μας φιλοξενούσε, ήρθε κι έκατσε στο τραπέζι μας, κοιτώντας το φαγητό σα να είναι η τελευταία Coca Cola στην έρημο, οπότε του το δώσαμε κι έμεινα μόλις στα +10 κιλά, αντί για τα +11 όπου όδευα. Το βράδυ ο Κρεκούζας επέμενε ότι ο αμερικάνικος κινηματογράφος δεν είναι τόσο βλακώδης όσο επιμένω (πρέπει να σας πω πως δεν είμαι καθόλου αντιαμερικανός, αλλά με τις ταινίες τους δεν την παλεύω, πιο προβλέψιμος πεθαίνεις) και μου έβαλε να δω το Ex Machina. Καλή η προσπάθεια, αλλά ας πάνε μια βόλτα μέχρι την Αβάνα και τη σχολή κινηματογράφου να δουν πώς γυρίζονται οι καλές ταινίες, τόσα λεφτά έχουν, κρίμα να παράγουν τέτοιες μετριότητες, κρίμα το μπόι σου καλέ. Δεν πολυκοιμήθηκα πάντως, είχα δύσπνοια κι εφιάλτες. Δεν πειράζει, την επόμενη στον πολιτισμό θα έπαιρνα το αίμα μου πίσω.

Το πρωινό ήταν και πάλι κακό, ενώ ο Felix για κάποιο λόγο οδηγούσε πολύ αργά. Μόλις κατάλαβα ότι το έκανε επειδή φοβόταν ότι αν φτάσουμε πριν την ώρα μας στον τελικό προορισμό θα διαμαρτυρόμασταν επειδή η εκδρομή κράτησε λιγότερο, του είπα ότι δεν τραβάμε τέτοια ζόρια, οπότε συνέχισε κανονικά. Περάσαμε από το Palacio Quemado, το Καμμένο Παλάτι δηλαδή, που πάλι ήταν ένα πετυχημένο όνομα, αλλά υποβάθμιση σε σχέση με το θέαμα της Πόλης της Ρώμης, από το San Pablo Lipez με λιγότερους κατοίκους από όσους δικαιολογούν τη γηπεδάρα του, από ένα φυσικό τοπίο που θύμιζε λίγο Star Wars και είχε ενδιαφέρον και καταλήξαμε στο Sillar. Το Sillar υποτίθεται πως είναι το βασικό αξιοθέατο γύρω από την Tupiza, ένα φαράγγι με κάκτους όπου κάποτε τριγύριζαν οι Cassidy και Sundance, που για τους Αμερικανούς είναι μάλλον διάσημοι ληστές τραπεζών ή κάτι τέτοιο, αλλά για μας ήταν ολίγον αδιάφορο το τοπίο μετά από τόσες όμορφες εικόνες. Γενικώς, αν κάποιος με ρωτούσε αν άξιζε τον κόπο να πάρουμε την πιο ασυνήθιστη πενθήμερη διαδρομή από την τριήμερη ή τετραήμερη θα έλεγα ναι, αν σου περισσεύουν μέρες, διότι κάποια τοπία παραπάνω βλέπεις, δεν συμπίπτεις με άλλα τζιπ στα highlights κι ό,τι βλέπεις καλό είναι. Αλλά για όσους έχουν στενό προϋπολογισμό και λίγες μέρες, δε θα το σύστηνα, ωραία έξτρα τοπία είδαμε, αλλά δεν πάθαμε και την πλάκα μας. Χάρηκα πάντως που τα είδα όλα.

Η είσοδος στην Tupiza αρχικά ήταν απογοητευτική λόγω σκόνης, αλλά εισερχόμενοι διαπιστώσαμε ότι βρισκόμασταν πια σε πόλη, με πολιτισμό, καρπούζια, ΑΤΜ, μια διαδήλωση κατά της διαφθοράς του δημάρχου από φοβερές ινδιάνες, 5 τουριστικά πρακτορεία και άπειρες πιτσαρίες. Φάγαμε σε μια ονόματι Μιλάνο, δεν ενθουσιάστηκα παρά την πείνα μου (να θυμηθώ να βγάλω πόντους για το φαγητό από τη Βολιβία στο εξελάκι μου), μου φάνηκε και υπερτιμημένη και κατευθυνθήκαμε στο πρακτορείο La Torre για να πληρώσουμε. Εξαιρετικά ευγενείς οι άνθρωποι, μας επέτρεψαν να πληρώσουμε σε πολύ καλή ισοτιμία, τα δε δωμάτια που μας έδωσαν στο ξενοδοχείο της ιδιοκτησίας τους ήταν γελοιωδώς φτηνά, ενώ τα βρώμικα ρούχα που τους δώσαμε τα είχαν έτοιμα σε 6 ώρες, μας πήγαν δωρεάν μέχρι το σταθό λεωφορείων και μας έβγαλαν και εισιτήρια για το Potosi, τον επόμενο σταιμό μας, χωρίς καμία προμήθεια. Εξαιρετικοί και ευγενείς, μπράβο τους.

Το μόνο κακό ήταν το την επομένη το λεωφορείο θα αναχωρούσε λίγο αργότερα από ό,τι θα θέλαμε και οι ώρες που θα χάναμε ήταν πολύτιμες: είχαν περάσει ήδη 32 μέρες από την έναρξη του ταξιδιού και είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την αναχώρηση και του Κώστα και της Άνγιας. Ήπιαμε ένα μπανανοχυμό με τον Κώστα ο οποίος με πήγε αίμα. Ή μήπως ήταν η πίτσα; Ας βγάλω έναν πόντο από τη γαστρονομία της Βολιβίας...

 

[Yorgos]

Δεν ξέρω αν έχει κανένα βιντεάκι ο Κώστας, αλλά όταν πετάνε είναι πανέμορφα.

Περίεργο χρώμα, χωρίς επεξεργασία για να μη λέει ο @taver .

Felix & Lydia.

Ωραίες λιμνούλες.

Μεράκλωσε ο DJ Κρεκούζας.

Εντάξει, το βρήκαμε.

Αυτό ήρθαμε να δούμε; Ένα σπίτι;

Ciudad de Roma, τώρα μάλιστα.

Τι γαργαλάτε ρε;

Μπασκετούλα.

Πατρίδα ή θάνατος. Επιλέγω την πατρίδα.

Γούτσου γούτσου.

Μην κάνεις κανένα αστείο και φτύσεις την πρώτη αξιοπρεπή κάμερα που αξιώθηκε να αγοράσει ο θείος Γιώργος...

Κεντρική πλατεία. Η μόνη πλατεία.

Τηλεφωνικό κέντρο.

Έβο, εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ, μόνοι πάνω στη γη.

Πήγαιναν για πλύσιμο αλλά μας είδαν και προβληματίστηκαν.

Το σχολείο πάντως ολοκαίνουριο.

Κι η παιδική χαρά μια χαρά.

Άστο κοριτσάκι να κατέβει ρε μαντράχαλε.

Ήθελα να κάνω κι εγώ τσουλήθρα αλλά πάχυνα.

Άλλο προβληματισμένο.

Έβο εσύ σούπερ σταρ.

Το κατάλυμά μας.

Ο πόλεμος των Άστρων. Ή ο Πλανήτης των Πιθήκων.

Παιδεία, υγεία, καρπούζι.

Διαδήλωση. Στην Ελλάδα με μολότοφ, στη Βολιβία με κοτσίδες.

Άλλος έτρωγε, άλλον πήγε αίμα.

 

[Krekouzas]

Μοναδικές λίμνες. Κάθε μια τους ξεχωριστή. Στο ερώτημα εάν θα ξανά πήγαινα ή εάν θα πρότεινα σε άλλον να πάει? Ναι και στα δύο. Με την ημέρα που ήμουν άρρωστος κάπου νομίζω έχασα κάποια πράγματα. Κάποια άλλα δεν τα χάρηκα τόσο πολύ. Αλλά γιατί όχι ξανά. Σίγουρα όχι στο πρόσφατο μέλλον. Έχουμε πολλά ακόμη διαφορετικά να δούμε. Για να πάει κάποιος άλλος, οπωσδήποτε. Μοναδικές εικόνες. Μακριά από τον πολιτισμό. Δεν είναι κακό να μην έχεις τηλέφωνο η GPS πέντε ημέρες. Αντίθετος το χαίρεσαι.

Και για τον φίλο @James που θέλει ένα στοιχείο για το που ειμασταν.
Αριστερά ή Χιλή, νοτιοανατολικά η Αργεντινή και εμείς στη μπλε κουκίδα είμασταν ακόμη νοτιότερα. Αν δείτε το χάρτη, ξεκινήσαμε από το Uyuni κάναμε όλο το εθνικό πάρκο Eduardo Avaroa όπως λέγεται και η εκδρομή τελείωσε στην Tupiza.

Εδώ παίζαμε κιόλας πιο θα κάνει τα πιο πολλά "ψαράκια" όπως τα λέμε εμείς, με την πέτρα να χτυπά λέω στο νερό. Δεν θυμάμαι ποιος νίκησε

Πολύ πιο όμορφα τα ροζ πουλάκια όταν πετούν.

 

[Krekouzas]

Ciudad de Roma και σηληνιακο τοπίο από τα Star Wars

Οι Ελβετοί ποδηλατιστές. Άθλος το ταξίδι τους.

Στάση για φαγητό της Δόνιας Λυδίας.

με μεγάλο μπουφέ. Που να ήξερε η καημένη ότι αυτά ήταν μόνο ορεκτικό για εμάς

Στη διαδρομή για την τελευταία στάση είχαμε ακόμη μια ευκαιρία να δούμε εάν Κόνδορα. Η άχρηστη πληροφορία για τους κονδορες ότι δεν έχουν φωνή. Δεν βγάζουν κανέναν ήχο.

Τα παιδία παίζει

 

[KonstantinosAlyona]

Αχ ρε παίδες, τι ζωάρα!!! Η επαφή με τους ντόπιους, η οδήγηση σε μέρη τέτοιας φυσικής ομορφιάς, το γαμάτο παρεάκι σας, σας ζηλεύω και χαίρομαι που ξέρω από ποιους να ζητήσω πληροφορίες στο μέλλον.
Βάλτε κι άλλες φωτό, από τα πάντα!!