Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[James]

Νομίζω ότι είναι ώρα να ανανεώσεις και εκείνο το excelάκι.....

 

[Yorgos]

To πρωινό ήταν καλούτσικο, είχαμε συνηθίσει εδώ και μέρες πάντως ότι το φαγητό στη Βολιβία είναι πολύ μέτριο σε σχέση με τις ομορφιές του Περού.

Η πρώτη μας στάση ήταν σε ένα σχεδόν εγκαταλελειμένο χωριό, τη Julaca, με συνολικό πληθυσμό 30 ψυχές, με έναν ενεργό σταθμό τραίνου, όπου η ασπρόμαυρη φωτογραφία αποθεώνεται από την αίσθηση εγκατάλειψης. Με μαγεύει το decadence και ο συγκεκριμένος οικισμός το έχει στον υπερθετικό βαθμό, μέχρι και το αγαπημένο μου φωτογραφικό θέμα διαθέτει: εγκαταλελειμένες μπασκέτες.

Ωστόσο υπήρχαν και σημεία ζωής, όπως η μια χούφτα εργαζόμενων που θα πήγαινε στο ορυχείο του στη μέση του πουθενά στο ένα και μοναδικό βαγόνι ενός τραίνου, οι οποίοι δυστυχώς δεν είχαν διάθεση να φωτογραφηθούν, και κάποιοι τύποι που μετρούσαν τις διαστάσεις ενός σάπιου «γηπέδου» ποδοσφαίρου και τραβούσαν τις γραμμές. Έπρεπε να επισκεφθούμε μερικές ακόμη κοινότητες για να κατανοήσουμε προς τι οι μετρήσεις: ο πρόεδρος Μοράλες, γνωστός για την αγάπη του για τον αθλητισμό και πολύ καλός ποδοσφαιριστής, έχει αναλάβει ένα πρότζεκτ σύμφωνα με το οποίο κάθε χωριό της Βολιβίας θα αποκτήσει σύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις. Κι όταν λέμε «κάθε χωριό», εννοούμε ακόμη και χωριά που δε συμπληρώνουν εντεκάδα.Ένα μοναχικό περίπτερο στεκόταν παράταιρο κι αποφασίσαμε να πιούμε μια φρεσκοστιμμένη πορτοκαλάδα κι ας μη διψούσαμε ιδιαίτερα, για να ενισχύσουμε την καλή κυριούλα, την ώρα που οι γραμμές του γηπέδου χαράσσονταν... πάνω στο τραπεζάκι της. Μάλλον το νέο γήπεδο θα την υποχρεώσει να μεταφέρει το περίπτερό της λίγο πιο πίσω. Ένας Αργεντίνος ποδηλάτης πέρασε δίπλα μας, μας ρώτησε αν ξέρουμε ότι πηγαίνει καλά κι ο Φέλιξ του υπέδειξε ότι πήγαινε εντελώς λάθος.

Κι αυτά ήταν τα τελευταία σημεία ζωής που θα βλέπαμε για μερικές ώρες. Ακολούθησε μια ατέλειωτη έρημος με λιγοστό πράσινο όπου βοσκούσαν κάποια λάμα, από μακριά είδαμε εν τέλει κάποιες μικροσκοπικές μυστηριώδεις κοινότητες, με με πέτρινα τοιχάκια να χωρίζουν τις καλλιέργεις πατάτας τους σε τετράγωνα οικόπεδα, ενά κάποιες οικογένειες λάμα μυρήκαζαν δίπλα μας αδιάφορα. Στάση κάναμε στην Κοιλάδα με τις Πέτρες, όπου θαυμάσαμε έναν κόνδορα να πετάει αγέρωχα από πάνω μας και η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον από τις πέτρες. Αντίθετα, η Μαύρη Λίμνη που ακολούθησε είχε περισσότερο ενδιαφέρον, με το χρώμα της να αποδίδεται σε μικροοργανισμούς και μένα να ουρώ δίπλα σε ένα απορημένο λάμα, οι ιδιοκτήτριες του οποίου φαινόταν αχνά μακριά να περπατούν στη λίμνη με τις φούστες και τα καπέλα τους και δεν μπόρεσα παρά να αναρωτηθώ τι ζωή ζουν και πόσο να έχει αλλάξει ο τρόπος ζωής τους από τις προ-Ίνκα εποχές;

Μετά από ατέλειωτα κατακίτρινα llajta, αυτά τα σκληρά χόρτα που αποτελούν τη βασική τροφή των λάμα, και κάποια βουνά/ηφαίστεια που ξεπερνούσαν τα 6.000 μέτρα, αντικρύσαμε μια λίμνη με ...αφρό, ή τέλος πάντων μια ουσία που του μοιάζει και ονομάζεται collpa, το οποίο είναι κάποιο είδος φυσικού απορρυπαντικού και δημιουργεί καταπληκτική χρωματική αντίθεση με το έντονο γαλάζιο του ουρανού και κίτρινο των llajta.

Η στάση για το απαραίτητο μεσημεριανό έγινε στα υπολείμματα ενός εγκαταλελειμένου ορυχείου για θειάφι, το οποίο – όπως οτιδήποτε σκουριασμένο, εγκαταλελειμένο, decadencιανό, δεν είναι τυχαίο που εγκαταστάθηκα στην Αβάνα- με μάγεψε: παρατημένα αυτοκίνητα στη μέση του πουθενά, επιγραφές «μην κλέβετε, ιδιωτική περιουσία», ένα hostel που δημιουργήθηκε με χρήματα από κάποιο ευρωπαϊκό κονδύλι το 2002 και πλέον ήταν ένα ερείπιο με σπασμένα τζάμια, καταρρακωμένη οροφή και τα απομεινάρια του τελευταίου γεύματος να περιμένουν ακόμη πάνω στην κουζίνα. Κάποιος είχε ζωγραφίσει μια θλιμμένη φάτσα πάνω σε έναν τοίχο που μου φάνηκε πολύ ενδεικτική, σχεδόν αρμόζουσα του περιβάλλοντος. Ένα κουνέλι σταμάτησε στιγμιαία μπροστά μου, ενώ ένα άλλο κοιτόταν νεκρό σε μια δεξαμενή νερού. Μάλλον μπήκε στο γιγάντιο βαρέλι για να πιει νερό και δεν κατάφερε να βγει ποτέ, υπέθεσα πως είχε φαγωθεί πρόσφατα από τα όρνεα. Μυρμηγκια κι έντομα δεν υπήρχαν γύρω από το κουφάρι του, ενώ δεκάδες κονσέρβες σκούριαζαν ανεξήγητα κάτω από τον ανελέητο ήλιο. Ο Felix με τη Lydia ξεκίνησαν το μαγείρεμα, εγώ περιπλανήθηκα λίγο μέχρι που βρήκα μια γκρεμισμένη μπασκέτα κι ενθουσιάστηκα και φάγαμε εκεί, εντελώς μόνοι, στη μέση του πουθενά. Ο ήλιος ήταν αφόρητος πάντως, είπα στον Κώστα να μην κάθεται τόσην ώρα χωρίς καπέλο και μακριά από τον ίσκιο βλέποντας το κατακόκκινο σβέρκο του, αλλά δε μου έδωσε σημασία, το yeti της Λαμία δε μασάει από λεπτομέρειες όπως τα καιρικά φαινόμενα και τα στοιχεία της φύσης... ή έτσι νόμιζε.

Η επόμενη στάση ήταν η Laguan Hedionada, όπου τα φλαμίνγκο και μερικά βικούνιας περιφέρονταν αμέριμνα, προσφέροντας ένα καταπληκτικό θέαμα στην απόλυτη μοναξιά του τοπίου. Πλησιάσαμε αρκετά τα φλαμίνγκο που στέκονταν με περισσή αρμονία στο ένα πόδι, με το λευκό και το ροζ να δένουν ιδανικά. Ακολούθησε η Laguna Honda... ήθελα να ήξερα ποιος σχεδίασε τις γωνίες της! Η λίμνη φαινόταν να σταματάει ξαφνικά με τις όχθες της να φαντάζουν σχεδιασμένες από ανθρώπινο μολύβι. Μετά από μια... στρουθοκάμηλο, το χώμα και τα βουνά άρχιζαν να κιτρινίζουν και πάλι, τα βικούνιας πλήθαιναν καθώς ανεβαίναμε σε υψόμετρο και φτάσαμε στο Arbol de Piedra, το πέτρινο δέντρο, που σε αντίθεση με την προηγούμενη επίσκεψή μου πλέον είναι οριοθετημένο από κάτι διακριτικές πετρούλες, που σου θυμίζουν πάντως ότι οι εποχές που περνούσε ένα τζιπ κάθε τρεις μέρες είναι παρελθόν και μαζί τους έρχεται η συνειδητοποίηση ότι μεγαλώσαμε κι εμείς.... πέρασαν δυο δεκαετίες από τότε που επισκέφθηκα για τελευταία φορά αυτά τα πανέμορφα χώματα. Άραγε θα ξανάρθω; Πότε;

Πριν προλάβω να εμβαθύνω σε άλλα υπαρξιακά ερωτήματα, ο Κώστας ανέβασε πυρετό, ψηνόταν κυριολεκτικά. Ο Felix θεώρησε πως ήταν το υψόμετρο, αλλά εγώ ήμουν σίγουρος πως ήταν ηλίαση: ήταν κατακόκκινος και το υψόμετρο το είχαμε συνηθίσει, είχαν περάσει ήδη 4 εβδομάδες που περιφερόμασταν σε ασυνήθιστα υψόμετρα. Κάπως έτσι, η στάση στη Laguna Colorada κράτησε μόλις μερικά δευετερόλεπτα για να βγάλουμε μια φωτογραφία με την Άνγια, αλλά έστω κι έτσι γρήγορα το θέαμα δεν παύει να εντυπωσιάζει: το βαθύτερο κόκκινο του κόσμου να καθρεφτίζεται μ’ ένα φοβερό ηφαίστειο για background και αμέτρητα φλαμίνγκος για κερασάκι στην τούρτα.

Φύγαμε τρέχοντας για το κατάλυμά μας, όπου διαπιστώσαμε ότι ο Κώστας είχε 39 πυρετό. Η Άνγια βρήκε στο σάκο της χάπια για μυικούς πόνους και πυρετό, μας έδωσαν τσάι κόκας και κάπως βελτιώθηκε η κατάστασή του, αν και είναι δύσκολο να ξέρεις με τον Κώστα διότι ποτέ δε διαμαρτύρεται, δε ζητάει τίποτε, ακόμη κι ως ασθενής είναι απίστευτα υπομονετικός.

Ο ύπνος πάντως στο βασικότατο κατάλυμα στα 4.400 μέτρα ήταν ανήσυχος. Πολύ το κρύο, είχα λίγη δύσπνοια, αλλά κυρίως ανησυχία για τον Κώστα, αν και η Άνγια αποδείχθηκε εξαιρετική νοσοκόμα. Παραξενεύτηκα που αρρώστησε ο Κώστας, αλλά ακόμη και τα παγόβουνα λιώνουν, οι βράχοι διαβρώνονται, οι σπηλιές καταρρέουν και τα yeti αρρωσταίνουν. Την επόμενη μέρα πάντως θα ήταν πολύ καλύτερα. Τι να επιφύλασσε η επόμενη μέρα; Γιατί την έρημο του αλατιού την είδαμε, από τις καταπληκτικές λίμνες περάσαμε, τώρα τι;

 

[Yorgos]

Μοναχικό βαγόνι σε μοναχική διαδρομή.

Μοναχικοί μεταλλωρύχοι.

Η καντίνα.

Μετράμε και βάφουμε τις γραμμές.

Το νέο γήπεδο θα περνάει πάνω από την καντίνα.

Τοιχάκια χωρίζουν καλλιέργειες πατάτας.

Μια οικογένεια βγήκε για βόλτα.

Η Άνγια στην κοιλάδα με τις πέτρες.

Η μαύρη λίμνη.

Ιδιοκτήτριες λάμα.

Πολλών λάμα.

Σκέφτεσαι σε τι υψόμετρο είσαι και μετά βλέπεις το βουνό στο βάθος και συνειδητοποιείς ότι έχει και πολύ ψηλότερα.

Εκείνη η λίμνη με το απορρυπαντικό.

Τόσες ώρες στο λεωφορείο με τέτοια τοπία, μέχρι κι εγώ έπαιξα με τη μηχανή μου και απομόνωσα το γαλάζιο του ουρανού.

Εγκαταλελειμένο ορυχείο.

Έρημο, εδώ και χρόνια, ξενοδοχείο.

Ζωντανός λαγός ή κουνέλι, δεν τα ξεχωρίζω ο άσχετος.

Νεκρός λαγός ή κουνέλι.

Πεταμένη μπασκέτα.

Σκέτη ομορφιά, αρμονία, γαλήνη.

Μην προσπαθήσετε να τα κάνετε να πετάξουν, λέει η ταμπέλα. Κι ο Κρεκούζας λέει "κρίμα να μην έχουμε κάτι να τα τρομάξουμε" χαχα, θεός.

Απίστευτη "γωνία" λίμνης.

Μοναχική στρουθοκάμηλος.

Ατέλειωτα llajta.

Mην μπερδευτεί και κανείς.

Χωρίς σχόλια.

 

[Salida]

Υπέροχες φώτο!!! ....κι αγαπάμε decandecιανές

 

[makisg]

αυτό είναι το ....σουξέ που έχει η ιστορία σου @Yorgos . η γυναίκα από πάνω γράφτηκε στο φόρουμ μόνο και μόνο για να σχολιάσει τις φωτογραφίες ( και οχι να ρωτήσει πώς θα κάνει τσεκ-ιν με την ραιαν ή σε πιο νησί να κλείσει για το καλοκαίρι)

 

[giannismits]

Πάντως Γιώργο έχεις βελτιωθεί πάααρα πολύ στις φωτογραφίες. Όχι μόνο λόγω καλύτερης μηχανής, αλλά και της φωτογραφικής σου ματιάς και καλλιτεχνικής πινελιάς! Εύγε νέε μου

 

[Salida]

αυτό είναι το ....σουξέ που έχει η ιστορία σου @Yorgos . η γυναίκα από πάνω γράφτηκε στο φόρουμ μόνο και μόνο για να σχολιάσει τις φωτογραφίες ( και οχι να ρωτήσει πώς θα κάνει τσεκ-ιν με την ραιαν ή σε πιο νησί να κλείσει για το καλοκαίρι)

E, όχι "μόνο και μόνο για να σχολιάζω τις φωτογραφίες"!!! Μόνο και μόνο για να διαβάζω τις ιστορίες του Γιώργου γράφτηκα!!!! Η ¨γυναίκα από πάνω" (που έγινε από κάτω - γυναίκα λάστιχο ένα πράμα)

 

[taver]

Πάντως Γιώργο έχεις βελτιωθεί πάααρα πολύ στις φωτογραφίες. Όχι μόνο λόγω καλύτερης μηχανής, αλλά και της φωτογραφικής σου ματιάς και καλλιτεχνικής πινελιάς! Εύγε νέε μου

Και του προγράμματος επεξεργασίας

 

[Yorgos]

Και του προγράμματος επεξεργασίας

Δεν ξέρω να χρησιμοποιώ προγράμματα επεξεργασίας, δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ κανένα. Εκτός αν εννοείς τη λειτουργία της φωτογραφικής μηχανής να απομονώνει το ένα χρώμα ή να τις βγάζει ποπ ή μαυρόασπρες, τις υπόλοιπες λειτουργίες δεν τις γνωρίζω. Να κάτσω μετά από φωτογραφία να αφιερώσω έστω και ένα δευτερόλεπτο να την επεξεργαστώ, αποκλείεται, το βρίσκω πολύ βαρετό. Γενικώς δε με αφορά ιδιαίτερα το θέμα φωτογραφία, χαίρομαι αν βγει καμιά καλή, μέχρι εκεί.

 

[taver]

Δεν ξέρω να χρησιμοποιώ προγράμματα επεξεργασίας, δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ κανένα. Εκτός αν εννοείς τη λειτουργία της φωτογραφικής μηχανής να απομονώνει το ένα χρώμα ή να τις βγάζει ποπ ή μαυρόασπρες, τις υπόλοιπες λειτουργίες δεν τις γνωρίζω. Να κάτσω μετά από φωτογραφία να αφιερώσω έστω και ένα δευτερόλεπτο να την επεξεργαστώ, αποκλείεται, το βρίσκω πολύ βαρετό. Γενικώς δε με αφορά ιδιαίτερα το θέμα φωτογραφία, χαίρομαι αν βγει καμιά καλή, μέχρι εκεί.

Ε αυτό. Και η μηχανή πρόγραμμα τρέχει

 

[giannismits]

Και του προγράμματος επεξεργασίας

Ε ναι αυτο εννοω με το "καλλιτεχνικη πινελια"

Δεν ξέρω να χρησιμοποιώ προγράμματα επεξεργασίας, δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ κανένα. Εκτός αν εννοείς τη λειτουργία της φωτογραφικής μηχανής να απομονώνει το ένα χρώμα ή να τις βγάζει ποπ ή μαυρόασπρες, τις υπόλοιπες λειτουργίες δεν τις γνωρίζω. Να κάτσω μετά από φωτογραφία να αφιερώσω έστω και ένα δευτερόλεπτο να την επεξεργαστώ, αποκλείεται, το βρίσκω πολύ βαρετό. Γενικώς δε με αφορά ιδιαίτερα το θέμα φωτογραφία, χαίρομαι αν βγει καμιά καλή, μέχρι εκεί.

Εστω. Και μονο που ασχοληθηκες με τα εφε της ιδιας της φωτογραφικης κατι ειναι κι αυτο. Παντως πολυ καλο αποτελεσμα εχουν αυτα τα εφε. Για να το πετυχεις στο φωτοσοπ θελει δουλεια.

 

[Yorgos]

Ε αυτό. Και η μηχανή πρόγραμμα τρέχει

Αυτό ναι. Δυο κουμπάκια πατάς πριν βγάλεις τη φωτογραφία. Αν με καθιστά προγραμματέρ, είμαι πλέον! Εγώ αναφερόμουν στη διαδικασία του να κάτσεις αφού βγάλεις μια φωτογραφία στον υπολογιστή να την επεξεργαστείς. Έχω μια φίλη Ισπανίδα που με παρακαλάει να της στέλνω φωτογραφίες μετά από ταξίδια για να αλλάζει τα χρώματα, την ισορροπία, τις σκιές, το φόκους, την ηλικία της πεθεράς τους, επειδή της αρέσει.

Καλά, εδώ έχει Βρετανούς που κάνουν συλλογή από σπιρτόκουτα...