Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Krekouzas]

Για το Νο 5. Πόσο δίκιο έχεις Γιώργο!!! Το να περπατάς στο Κούσκο απόγευμα... Αμοιβαία σκέψη και συναίσθημα!

 

[Sassenach77]

διάθεση

Μεταφράζω και το τραγουδάκι γιατί είναι ύμνος:

Είμαι...
Είμαι αυτό που άφησαν
Είμαι το υπόλοιπο από αυτό που σου έκλεψαν
Ένα χωριό κρυμμένο στην κορυφή
Η επιδερμίδα μου είναι από δέρμα, γι αυτό αντέχει σε οποιοδήποτε κλίμα
Είμαι ένα εργοστάσιο καπνού
Εργατικά χέρια για την κατανάλωσή σου
Κρύο μέτωπο καιρού στη μέση του καλοκαιριού
Έρωτας στα χρόνια της χολέρας, αδερφέ
Ο ήλιος που γεννιέται και η μέρα που πεθαίνει
με τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα
Είμαι η ανάπτυξη με σάρκα και οστά
μια πολιτική ομιλία χωρίς σάλιο
Τα πιο όμορφα πρόσωπα που έχω γνωρίσει
Είμαι η φωτογραφία ενός εξαφανισθέντος
Το αίμα μέσα στις φλέβες σου

Είμαι ένα κομμάτι γης που αξίζει τον κόπο
Είμαι ένα καλάθι φασόλια
Είμαι ο Μαραντόνα απέναντι στην Αγγλία που σου βάζει δυο γκολ
Είμαι αυτό που στηρίζει τη σημαία μου
Η σπονδυλική στήλη του πλανήτη είναι η οροσειρά μου
Είμαι ό,τι μου έμαθε ο πατέρας μου
Όποιος δεν αγαπάει την πατρίδα του δεν αγαπάει τη μάνα του

Είμαι η Λατινική Αμερική
Ένας λαός χωρίς πόδια που όμως περπατάει, άκου καλά

Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον άνεμο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη βροχή
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τον ήλιο
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη ζέστη
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα σύννεφα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τα χρώματα
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τη χαρά μου
Δεν μπορείς να εξαγοράσεις τους καημούς μου

Έχω τις λίμνες, έχω τα ποτάμια
Έχω τα δόντια μου για να χαμογελάω
Το χιόνι μακιγιάρει τα βουνά μου
Έχω τον ήλιο που με στεγνώνει και τη βροχή που με ξεπλένει
Μια έρημο που με μεθάει με ένα ποτό από κάκτο
Για να τραγουδάω με τα κογιότι για ό,τι εχω ανάγκη
Έχω τα πνευμόνια μου να ανασαίνουν βαθύ γαλάζιο
Το υψόμετρο που με πνίγει
Είμαι τα σαγόνια του στόματός μου που μασάνε κόκα
Το φθινόπωρο με τα φύλλα του διάσπαρτα
Οι στίχοι που φράφτηκαν κάτω από μια έναστρη νύχτα
Ένας αμπελώνας γεμάτος σταφύλια
Μια φυτεία ζαχαροκάλαμα κάτω από τον ήλιο στην Κούβα

Είμαι η Καραϊβική που φυλάει τα σπιτάκια
κάνοντας τελετές με ευλογημένο νερό
Ο άνεμος που χτενίζει τα μαλλιά μου
Είμαι όλοι οι αγιοι που κρέμονται από το λαιμό μου
Ο χυμός των κόπων μου δεν είναι με συντηρητικά
Γιατί το λίπασμά μου είναι φυσικό

Συνεχίζουμε βαδίζοντας
Ζωγραφίζοντας το μονοπάτι
Δεν μπορείς να αγοράσεις τη ζωή μου
Η γη μου δεν πωλείται
Δουλεύω ανειδίκευτα αλλά με περηφάνια
Εδώ τα μοιραζόμαστε όλα, το δικό μου είναι δικό σου
Αυτός το χωριό δεν πνίγεται απ' τα κύματα
Κι αν γκρεμιστεί εγώ το ξαναχτίζω
Ούτε ανοιγοκλείνω τα βλέφαρα όταν σε κοιτάω
Για να θυμάσαι το επώνυμό μου
Η Επιχειρηση Κόνδορας εισβάλλει στη φωλιά μου
Συγχωρώ αλλά δεν ξεχνάω ποτέ, άκου καλά
Εδώ αναπνέουμε αγώνες
Τραγουδάω επειδή εδώ ακούμε
Εδώ είμαστε όρθιοι
Να ζήσει η Λατινική Αμερική
Δεν μπορεις να αγοράσεις τη ζωή μου

Κλαίω....ειλικρινά κλαίω από συγκίνηση......
Είμαι σε μία παραλία, ο κόσμος περνάει πέρα δώθε και εγώ κλαίω, με μάτια κόκκινα και την μύτη να έχει "χτυπήσει" κατοσταρι.....

 

[Sassenach77]

Δυστυχώς ο παππάς έψαλλε πάλι κάτι καθολικά ψυχαναγκαστικά μηνύματα, στα οποία το ποίμνιο απαντούσε με ένα υπνωτικό "por mi culpa" (εξαιτίας μου!), εκνευρίστηκα με τη μανία της καθολικής εκκλησίας να κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν τύψεις επειδή γεννήθηκαν ή επειδή σε κάποιο παράλληλο σύμπαν μια γκόμενα έδωσε ένα μήλο σε έναν ξεβράκωτο.

Και όχι μόνο της καθολικής εκκλησίας......
Η άγνοια "σκοτώνει"!

 

[Yorgos]

Ελαφρώς εκτός θέματος και πριν το ξεχάσω, ήθελα να κάνω αναφορά σε ένα καταπληκτικό βιβλίο που δυστυχώς έφτασε στα χέρια μου μετά τα τρεκ που κάναμε ακολουθώντας τα μονοπάτια των Ίνκας. Ο τίτλος του είναι The White Rock, ο συγγραφέας είναι ο Hugh Thompson και περιγράφει την αναζήτηση του Choquequirao και της Vilcabamba από τους ίδιους τους εξερευνητές. Πέραν της συγκλονιστικότητας της περιπέτειας, η κατανόηση του τρόπου σκέψης των Ίνκας (εντελώς διαφορετική από εκείνη των Ευρωπαίων) δίνει στον αναγνώστη άλλη διάσταση στην προσέγγιση των τόπων που θα γνωρίσει. Παραθέτω μόνο ένα παράδειγμα: Πολλοί απορούν γιατί τα μονοπάτια των Ίνκας σχεδόν πάντα επέλεγαν τον υψηλότερο και πιο κακοτράχαλο δρόμο. Ο συγγραφέας δίνει μερικές επεξηγήσεις που δεν είναι άμεσα κατανοητές στον κάθε τρέκερ και πολύ πιο λογικές από τις συνήθεις ανοησίες για τον ήλιο, τα άστρα και τα ζώδια

1. Όταν σκεφτόμαστε την έννοια «δρόμος» στο δυτικό κόσμο, συνήθως υιοθετούμε τη λογική των Ρωμαίων, αναζητώντας το δρόμο με τις λιγότερες αναβάσεις και το μικρότερο υψόμετρο, ιδανικά μια κοιλάδα, με επίπεδο έδαφος ώστε να μπορούν να μετακινούνται τα άλογα, οι άμαξες και αργότερα τα αυτοκίνητα . Οι Ίνκας δεν είχαν άλογα και με δεδομένο ότι έφτιαχναν δρόμους σε τερέν όπου έτσι κι αλλιώς ο τροχός θα τους ήταν άχρηστος (έρημος, Άνδεις, Αμαζόνιος) έπρεπε να στηριχθούν στα λάμα, τα οποία για ανατομικούς λόγους είναι πολύ αποδοτικότερα σε υψόμετρο. Επιπλέον τα λάμα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να ανεβαίνουν κάθετα, οπότε δεν είναι απαραίτητα τα ζιγκ ζαγκ που απαιτούν περίπου τετραπλάσιο χρόνο και πόρους για την κατασκευή τους.

2. Συνήθως ο κόσμος πηγαίνει για τρεκ την ξηρή περίοδο (εμείς που ήμασταν τέλη Οκτώβρη με αρχές Νοέμβρη πέσαμε στο μεταίχμιο), όταν οι κοιλάδες είναι χάρμα για τον κάθε πεζοπόρο. Τους υπόλοιπους έξι μήνες όμως πλημμυρίζουν σε βαθμό απροσπελασιμότητας, αφού γεμίζουν με νερό από τις πανύψηλες Άνδεις, που συχνά είναι δυο φορές ψηλότερες από τις υψηλότερες ευρωπαϊκές κορυφές, άρα πλημμυρίζουν σε υπερθετικό βαθμό και γίνονται απροσπέλαστες για Ίνκας και λάμας.

3. Στην Ευρώπη έχουμε συνηθίσει να έχουμε μια μεγάλη λεωφόρο και από αυτήν να απορρέουν οι παράδρομοι, που οδηγούν σε χωριά και κωμοπόλεις. Στη λογική των Ίνκας, όπου οι δρόμοι φτιάχνονταν ως μέρος του φόρου που έπρεπε να πληρώσει ο κάθε πολίτης στην αυτοκρατορία, οι δρόμοι πρακτικά ήταν όρια, σύνορα και παράλληλα επίδειξη του πόσο μακριά έφτανε η εξουσία της αυτοκρατορίας. Επομένως οι βασικοί δρόμοι δεν περνούσαν από το κέντρο ή την κοιλάδα, αλλά από τα όρια της αυτοκρατορίας, η οποία μάλιστα (στο φρενήρη ρυθμό της στα μόλις εκατό χρόνια ουσιαστικής της παρουσίας) υποχρέωνε τον κάθε Sapa Inca (αυτοκράτορα) να χτίζει νέους δρόμους ακόμη κι αν αυτοί ήταν παράλληλοι προς τους παλιούς, με σκοπό να δείξει την παρουσία του αλλά και να έχει τους υπηκόους του μονίμως απασχολημένους. Ο Huayna Capac, που ανέλαβε μετά τον τρισμέγιστο Pachacuti και τον Topa Inca, σύμφωνα με τον Cieza de Leon είχε μια μάλλον βικτωριανή λογική όταν ισχυριζόταν ότι η οικοδόμηση δρόμων ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος για να μην είναι οκνηροί οι υπήκοοι (η οκνηρία ήταν και είναι αμάρτημα στο Περού, με τους σύγχρονους Περουβιανούς να έχουν φοβερή ηθική εργασίας και τους Ίνκας να την είχαν ποινικοποιήσει).

Δε θέλω να μακρυγορήσω άλλο γιατί ξεφεύγουμε από την ιστορία, αλλά πέραν των ιστορικών βιβλίων, το συγκεκριμένο είναι τρομερό εργαλείο κατανόησης. Μιας που βγήκα ψιλο-εκτός θέματος, να πω ότι σε ό,τι αφορά το Μάτσου Πίτσου, η πραγματική βίβλος είναι το εξαιρετικό βιβλίο του φίλου μου του Cosme (του καλύτερου ξεναγού της πόλης), ένα πράσινο λεπτό εικονογραφημένο με εξαιρετική ποιότητα φωτογραφιών. Και βέβαια διαβάζοντας κανείς Hemming (ο Θεός μετατράπηκε σε συγγραφέα και ασχολήθηκε με τη Νότιο Αμερική), Prescott και Von Hagen (απίστευτος εξερευνητής που κάλυψε την απόσταση από το Κούσκο μέχρι το Κίτο ψάχνοντας τα τέλεια μονοπάτια των Ίνκας που αρνήθηκαν να συντηρήσουν οι Ισπανοί προκαλώντας ελλείψεις τροφίμων πρακτικά για αιώνες), έχει μια όχι ολοκληρωμένη, αλλά σίγουρα επαρκή εικόνα για το ταξίδι του.

 

[Yorgos]

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

ΒΟΛΙΒΙΑ​

Το συμπαθέστατο ΚΤΕΛ μας άφησε στο Πούνο στις 4.15 το πρωί, χαρίζοντάς μας μια φοβερή ανατολή ηλίου πάνω από τη λίμνη Τιτικάκα. Αλλάξαμε λεωφορείο χωρίς πρόβλημα, καταφέραμε να κοιμηθούμε και λίγο, αλλά το πρόβλημα εξακολουθούσαν να είναι τα ατέλειωτα αέρια που απελευθερώναμε αμφότεροι. Grimaldo ζεις, εσύ μας οδηγείς.


Φτάνοντας στα σύνορα με τη Βολιβία αλλάξαμε τα εναπομείναντα soles μας για να πάρουμε bolivianos στις φοβερές ινδιάνες κυριούλες πο στήνουν ένα γραφειάκι στη μέση του δρόμου και παριστάνουν τα ανταλλακτήρια. Στο μεταξύ ο Κώστας αν θυμάμαι καλά έχασε το χαρτί εισόδου στο Περού που έπρεπε να παρουσιάσουμε κατά την έξοδο από τη χώρα και πλήρωσε ένα πρόστιμο επί τόπου, ενώ από τη βολιβιάνικη πλευρά (όπου το rate είναι κατά 2% καλύτερο) μια άλλη γιαγιά αγόρασε το εκατονταδόλαρό μου, αφού το καρατσεκάρισε τρεις φορές κόντρα στον ήλιο για να αποφανθεί πως είναι «καλούτσικο». Σφραγίσαμε τα διαβατήριά μας όλο χαρά και πατήσαμε βολιβιάνικη γη, ο Κώστας για δεύτερη φορά μετά από εννέα χρόνια κι εγώ για πολλοστή από τα 18-19 μου που ανακάλυψα ότι αυτά τα χώματα είναι τα αγαπημένα μου στο μέχρι στιγμής γνωστό σύμπαν. Αν ανακαλυφθεί άλλος πλανήτης με το μυστήριο, τη γοητεία, την απλότητα, την κουζίνα, τη μουσική και κυρίως τη φύση και την αρχαιολογία των Άνδεων, το ξανασυζητάμε.


Την Copacabana, την πρώτη πόλη που συναντά κανείς μπάινοντας στη Βολιβία, τη βρήκα πολύ βελτιωμένη σχετικά με το πρόσφατο παρελθόν. Αρκετή ανάπτυξη, trendy cafe, πολλά με Αργεντίνους ιδιοκτήτες, και ως συνήθως πολλοί Αργεντίνοι«μουσικοοί» να παραφωνούν ζητώντας χρήματα προφανώς για να μας απαλλάξουν από την παραφωνία τους (τα ίδια υποστήκαμε και στο Κούσκο από άλλον Αργεντινό Κακοφωνίξ σε μια πιτσαρία, ατέλειωτοι και ατάλαντοι είναι οι περιφερόμενοι Αργεντίνοι, πραγματική παραφωνία σε μια ηπειρο με τέτοια μουσική παράδοση). Αγοράσαμε εισιτήρια για το πλοίο που θα μας πήγαινε στο βόρειο κομμάτι του Νησιού του Ηλίου και μας περίσσεψε και λίγος χρόνος για να περάσουμε από τον καθεδρικό της πόλης (που απ’ έξω είναι πολύ εντυπωσιακότερος απ’ ό,τι εντός), να αγοράσουμε μια βολιβιάνικη sim ώστε ο Κρεκούζας να μπαίνει στα σόσιαλ μύδια κι εγώ να βλέπω τι γίνεται στην Ευρωλίγκα (ο καθένας με τις ανησυχίες του) και περάσαμε κι από την υποτυπώδη παραλία με τις βαρκούλες όπου όποιος περίμενε να δει Βολιβιανές με μπικίνι, μάλλον έχασε. Ή κέρδισε, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα. Πριν επιβιβαστούμε και στη βάρκα το μάτι μου πήρε το εξώφυλλο μιας εφημερίδας που ανακοίνωνε την «ιστορική» συνάντηση του νέου περουβιανού πρωθυπουργού Κουζνίσκι με τον Έβο Μοράλες της Βολιβίας, όπου οι Περουβιανοί δεσμεύτηκαν να δημιουργήσουν ενα χάρτη πορείας ώστε η Βολιβία να επαναποκτήσει την πολυπόθητη έξοδο στη θάλασσα (αν περιμένει κανείς να κάνουν τη σχετική χειρονομία αυτοί που στέρησαν την πρόσβαση στη θάλασσα από τους Βολιβιανούς, δηλαδή οι Χιλιανοί, μάλλον θα περιμένει πολλούς αιώνες ακόμη). Μάταια προσπαθούσα να βρω πληροφορίες για το πώς φτάνει κανείς στο Iskanwaya, το «χαμένο» αρχαιολογικό χώρο της Βολιβίας που είχα βάλει στο μάτι, οπότε προχωρήσαμε στην επίσκεψη στο Νησί του Ηλίου, αφήνοντας την εύρεση πληροφοριών για την επομένη. Έτσι κι αλλιώς ήξερα πως το δυσεύρετο λεωφορείο για το Iskanwaya είχε αφετηρία τη Λα Πας, αλλά εξακολουθούσε να είναι ύποπτο ότι δεν έβρισκα καμία αναφορά στο πότε ή από πού αναχωρεί.


Ας πούμε και δυο κουβέντες για το Νησί του Ηλίου, παρότι η ιστορία έχει ημερολογιακό χαρακτήρα, ας παραδειγματιστώ από τον @taver κι ας το παίξω κι εγώ μούφα εκπαιδευτικός, αφού το έχω το ψώνιο. Το Νησί του Ηλίου λοιπόν είναι αυτό που δίνει το όνομά του στη λίμνη Τιτικάκα, αφού το αρχικό του όνομα ήταν Titi Kharka, δηλαδή Βράχος του Πούμα. Εδώ γεννήθηκε ο Ήλιος (σουρπρίζ...), ο μουσάτος θεός Viracocha (όλοι αυτοί οι μύθοι με τους λευκούς και μουσάτους θεούς έχουν αρκετή ίντριγκα, ειδικά για όσους έχουν επισκεφθεί το Tiawanako, το σημαντικότερο αρχαιολογικό χώρο της Βολιβίας, όπου τέτοιες φυσιογνωμίες κάνουν την εμφάνισή τους ξεκάθαρα στα ανάγλυφα) και φυσικά οι πρώτοι Ίνκας. Πρακτικά, το Νησί του Ηλίου αποτελεί την πηγή της ζωής για την κοσμοθεωρία των πολιτισμών των Άνδεων, πολύ πριν εμφανιστούν οι Ίνκας. Η λίμνη Τιτικάκα έχει βέβαια κι άλλα νησιά, όπως τα επιπλέοντα νησάκια των Uros (πολλά εκ των οποίων είναι εντελώς τουριστικοποιημένα, ενώ άλλα είναι απομακρυσμένα με σκοπό να αποφύγουν την ίδια τύχη), το Νησί της Σελήνης (εκεί όπου ο θεός Viracocha έδωσε την εντολή στη Σελήνη να ανέβει στον ουρανό), τα νησιά Taquile και Amantani που την τελευταία φορά που τα επισκέφθηκα δεν είχαν ρεύμα και η μόνη επιλογή διατροφής ήταν ψάρι με πατάτες ή πατάτες με ψάρι (διαβάζω πως πλέον ο τουρισμός έχει μπει για τα καλα) και μερικά ακόμη πιο ιδιαίτερα, όπως το Pariti, όπου το 2004 Βολιβιανοί και Φινλανδοί (!) αρχαιολόγοι ανέδειξαν μάλλον τα εντυπωσιακότερα κτερίσματα του πολιτισμού του Tiawanako. Η αρχαιολογία βέβαια είναι ανεξάντλητη στη λίμνη Τιτικάκα, με πιο ιντριγκαδόρικη την ανακάλυψη μιας ολόκληρης πόλης κάτω από τη λίμνη, κομμάτι της οποίας εχει χαρτογραφηθεί τα τελευταία χρόνια, με τεράστιους ναούς, δρόμους, τείχη και μερικά κουτιά από χρυσό (!) ώστε να αναζωπυρωθούν οι μύθοι περί της Ciudad Sumergida (κάτι σαν την Ατλαντίδα στο πιο λατινοαμερικάνικο, μόνο που εδώ έχουμε απτές αποδείξεις πια).


Επειδή όμως το ταξίδι μου διήρκησε εκατό μέρες κι όχι χίλιες, όπως θα έπρεπε, επειδή κάποια από αυτά τα έχω επισκεφθεί ήδη κι επειδή ο στόχος ήταν να υπάρχει χρόνος για να επισκεφθούμε εκείνο το μυστηριώδες Iskanwaya μετά τη Λα Πας, η όλη επίσκεψη στην Τιτικάκα θα περιορίζόταν στο Νησί του Ηλίου (Isla del Sol), όπου –καλά το μαντέψατε- εννοείται πως υπήρχε και αρχαιολογικό ενδιαφέρον.


Το πλεούμενο που μας έφερε εκεί, ονόματι Explorador Viracocha ήταν αξιοπρεπές, τόσο που κοιμήθηκα, μάλλον λόγω κούρασης αντί για άνεσης, αλλά λίγο ρόλο παίζει. Η άφιξη στον οικισμό Challapampa αποκάλυπτε μια μικρή κοινότητα που ζει ένα μίνι οικοδομικό οργασμό με τις βαρκούλες να έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, ενώ πολύ γρήγορα βρήκαμε ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο με 5€, το οποίο μάλιστα διέθετε ζεστό νερό, όπου και αφήσαμε τα σακίδιά μας με σκοπό να επισκεφθούμε τα αρχαία του νησιού. Πριν αναχωρήσουμε για τον ποδαρόδρομο, είχαμε και την ευτυχία να δούμε δυο Αργεντίνες να παζαρεύουν ώστε να μειώσουν την τιμή του διπλανού δωματίου από τα 5€ στα 4€: κανένας οίκτος για την πολύτεκνη κακομοιρούλα Βολιβιανή ιδιοκτήτρια...


Ο βασικός μας στόχος ήταν να φτάσουμε στα αρχαία Chincana, που είναι μια λέξη που –όπως και στα περίχωρα του Κούσκο- χρησιμοποιείται στα Quechua για να περιγράψει λαβυρινθοειδείς κατασκευές. Μας είπαν ότι το μονοπάτι θα διαρκούσε μόλις 45’, είχαμε ακόμη χρόνο μέχρι τη δύση του ηλίου, οπότε φύγαμε πάραυτα, ακούγοντας τις Αργεντίνες να φωνάζουν στην κακομοίρα τη Βολιβιανή ότι είναι «ντροπή της» που δεν τους αφήνει το δωμάτιο στα 4€ αντί για 5€. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι πρέπει να σκέφθηκε η γυναικούλα, που στωικά και bolivian style κατέβασε το κεφάλι και τις άφησε να συνεχίζουν τις τσιρίδες, επαναλαμβάνοντας "συγγνώμη, αυτή είναι η τιμή".


Ξεκινήσαμε για το λαβύρινθο, με το στομάχι μου να πονάει και τον πισινό μου να προκαλεί μια απίστευτη αληλουχία ηχητικών ανταποκρίσεων στα καλέσματα της φύσεως, σε κάποια φάση μέτρησα πάνω από 45 εξαερώσεις σε ένα λεπτό, δηλαδή λίγο λιγότερο από μια ανά δευτερόλεπτο. Ακόμη και για έναν ηρωικό επιζήσαντα της μαγειρικής Grimaldo, ήταν ανησυχητικό, αλλά ξεχάστηκα γρήγορα από τη διαδρομή. Παρά την σιγά-σιγά αυξανόμενη παρουσία των τουριστών (μέχρι και λίγες σκηνές είδαμε όπο κάποιοι έκαναν κάμπινγκ σε μια από τις πολλές παραλίες του νησιού), οι ντόπιοι συνεχίζουν τον παραδοσιακό τροπο ζωής τους, περπατώντας για χιλιόμετρα σε ένα νησί χωρίς δρόμους, γεμάτο όμως με πέτρινα μονοπάτια αιώνων, πλένοντας τα ρούχα τους στη λίμνη, περιστοιχισμένοι από κατσικάκια και γουρουνάκια, αντικρύζοντας παραλίες που θυμίζουν Μεσόγειο, άλλωστε το έντονο γαλάζιο και οι θέες –ειδικά στο νησί Taquile- θυμίζουν έντονα ελληνικό καλοκαίρι.


Το μονοπάτι των Ίνκας ήταν απόλαυση και το λαβυρινθοειδές παλάτι τόσο ήσυχο, με το τραπέζι των θυσιών να αναδύει μια τρομερή γαλήνη, άλλωστε για άλλη μια φορά στο ταξίδι βρισκόμασταν σε αρχαιολογικό χώρο χωρίς την παρουσία κανενός, ξένου ή ντόπιου. Κάτσαμε να απολαύσουμε τη θέα και τα αρχαία μέχρι που άρχισε πια να κατεβαίνει επικίνδυνα ο ήλιος και το κρύο να γίνεται τσουχτερό. Οι καλοκάγαθοι συνεσταλμένοι ντόπιοι είχαν την καλοσύνη να μου υποδείξουν πού πήρα λάθος μονοπάτι κι έτσι επιστρέψαμε στο σπίτι στην ώρα μας, προκειμένου να έχω μια μεγαλοπρεπέστατη διάρροια, ή μάλλον μια αλληλουχία από καμιά δεκαριά από αυτές. Αυτό δεν μας εμπόδισε να πάμε για δείπνο σε ένα παρακείμενο οικογενειακό εστιατόριο-παράπηγμα όπου τίμησα την τοπική πέστροφα με κίνουα, έστω κι αν πέρασα κανένα δίωρο κάνοντας κι άλλες διάρροιες, εξαντλώντας το χαρτί υγείας. Ευτυχισμένος κοιμήθηκα πάντως, αφού η πρώτη μέρα στη Βολιβία ήταν γεμάτη από εικόνες, μια διάρροια (ή δέκα ή είκοσι) στο πρόγραμμα είναι. Άλλωστε την επομένη θα ήταν η σειρά του Κώστα...

 

[Yorgos]

Ανταλλακτήριο, γρήγορο και ασφαλές.

Handling αποσκευών, γρήγορο και ασφαλές.

Πρωτοσέλιδα για την ιστορική συνάντηση που και καλά θα αποφέρει επιτέλους διέξοδο της Βολιβίας στη θάλασσα. Ελπίζω να μη μείνουμε στα πρωτοσέλιδα.

Είναι φοβερές. Στο μεταξύ όλο γυναίκες βλέπει κανείς στη Βολιβία να δουλεύουν, το τι κάνουν οι άνδρες είναι άγνωστον.

Εντυπωσιακός ο καθεδρικός εξωτερικά.

Στα καραβάκια για το Νησί του Ηλίου ήταν περισσότεροι οι ντόπιοι. Ακόμη...

Λαοσύναξη.

Πάω τα ρούχα για πλύσιμο.

Και μετά έχει στέγνωμα.

Εμένα η Τιτικάκα πάντα μου θύμιζε Αιγαίο.

Αγαπάμε μονοπάτια.

Το τραπέζι για τις θυσίες.

Είχαμε και παρέα στα μονοπάτια.

 

[Yorgos]

Κάνω προσπάθεια να μπαίνουν όλες οι φωτό σε ένα ποστ, αλλά σχεδόν πάντα πμου απορρίπτει κάποιες λόγω άθλιου ίντερνετ, τώρα διαπίστωσα πως λείπουν τουλάχιστον 30 φωτογραφίες από το Περού, αλλά δεν πειράζει πια.

Είσοδος στη Βολιβία.

Το παλάτι του Ίνκα, ο λαβύρινθος.

Δεν είμαι και παρατηρητής πουλιών, αλλά είχε πολύ ψωμία για τους ενδιαφερόμενους η Τιτικάκα.

Κι ο οικισμός μας με τη δύση του ηλίου.

 

[James]

Εντωμεταξύ, κάθε φορά που βλέπω ειδοποίηση για νέο post του Γιώργου στην ιστορία (βασικά σε κάθε ιστορία του), πριν ξεκινήσω να διαβάζω ανοίγω google maps, μπας και καταλάβω πού στο καλό πήγε πάλι.
Σε λίγο θα έχω γίνει εξπέρ στη Γεωγραφία.

 

[Sassenach77]

ε μια περίπτωση γιατί χρεοκόπησε η αεροπορική εταιρεία που πετούσε για Καχαμάρκα, σε άλλη λόγω κατολισθίσεων, άλλη φορά επειδή... ερωτεύτηκα στη Λίμα κλπ) και να που ήγγικεν η ώρα

8 χιλιάρικα μαζεμένα για να πάω Περού ( με πολύ κόπο και ιδρώτα) πριν 10 χρόνια και ακόμα πηγαίνω...... Καλοί οι έρωτες αλλά είναι σκέτη καταστροφή!!! Τώρα θα πάω με δανεικά. Υπάρχουν και χειρότερα

 

[Krekouzas]

Βολιβία, μια χώρα που είναι ισάξια και συνδυασμένη άρρηκτα για εμένα με το Περού. Μόνο που αυτή τη φορά θα βλέπαμε ένα τεράστιο μέρος της. Δεν θα πηγαίναμε το Τιαχουανάκο παρόλο πολύ θα το ήθελα, και σε το έχω ξανά δει. Μα θα γνωρίζαμε τη χώρα αρκετά καλύτερα. Είχα και την τεράστια επιθυμία να επισκεφτώ τον τόπο του εγκλήματος και το χώρο όπου συλλαβανε και δολοφόνησαν τον Τσε. Δυστυχώς δεν αποδείχτηκε και τόσο εύκολο. Δεύτερη φορά στο Περού, με συνολικά πάνω από ένα μήνα σε δύο επισκέψεις και δεν έχω δει ούτε το μισό. Πρέπει να ξανά πάω. Και είμαι σίγουρος όσο και εάν αυξηθεί ο τουρισμός πάλι με χαρά θα πάω και ευτυχισμένος θα γυρίσω.
Η τελευταία φωτογραφία στο Περού.

Και η πρώτη στη Βολιβία. Αυτή η υποτυπωδης πόρτα ήταν και η είσοδος στη χώρα!

 

[Krekouzas]

Καθώς πηγαίναμε να βρούμε το μονοπάτι για τα αρχαία περάσαμε μια παραλία που πραγματι σου φέρνει στη θύμηση ελληνικές παραλίες. Παρόλο τα 4000+ μέτρα υψόμετρο και το κρύο νερό.

Στο γήπεδο του χωριού υπήρχε λαοσυναξη,

Το μονοπάτι από μόνο του μάγκα. Ακόμη θυμάμαι ότι κάποιος νεαρός σε μια κορυφή κάπου κοντά έπαιζε ελαφρός παραφωνα για ώρες σχεδόν μια τρομπέτα.

Από τα αγαπημένα μας στοιχεία. Να ειμαστε απόλυτος μόνοι μας σε αρχαιολογικους χώρους.

Ξημέρωμα στη λίμνη Τιτικάκα.

Μακριά στη λίμνη φαίνονται οι Άνδεις με τους παγετώνες. Μου θύμισε πολύ τη Μέση Γη του Τόλκιν και καπου εκεί νόμιζες θα βγει κανένα χόμπιτ.

 

[coco]

Με ξεκανατε,αλητες...Σας χαιρομαι και σας καμαρωνω!!!!!