Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Sassenach77]

Θα ήθελα πολύ να δω φωτογραφίες από το Iskanwaya, για τον οποίο αρχαιολογικό χώρο, κάνατε ΟΛΟ αυτόν τον κόπο να πάτε!

 

[Yorgos]

Πολλή η μπίχλα στο χρέπι, έτσι την έβγαλε ο Κώστας όλη τη διαδρομή...

Φυλλαράκια κόκας στο πάτωμα κι ακόμη δεν ξεκίνησε το ταξίδι.

Περάσαμε χωριά που έμοιαζαν σταματημένα στο χρόνο.

Γραφικές κυριούλες.

Πολλή ξεραϊλα, αν και σε αυτό το υψόμετρο δεν ανέμενε κανείς να δει βλάστηση.

Επιτέλους και μια κοινότητα.

Συνεπιβάτες.

Επιτέλους είδαμε και άνθρωπο...

Μετά από αρκετή αναζήτηση, μέσα σε αυτό το σπίτι βρήκα τον τυπάκο με το βαν.

Τα βλέπετε αυτά;

Πάνω τους έκατσα... Θέση = πόρτα ασφαλείας.

Εμείς, το άλλο αμάξι και ο γκρεμός.

Ορυχείο χρυσού από τα Lidl.

 

[Yorgos]

Άτσα και ταμπέλα α λα Χόλιγουντ.

Η επόμενη ταμπέλα ήταν πιο προσγειωμένη...

Κι ανεβαίνουμε...

Ε η πρώτη θέα δεν ήταν και πολύ ενθαρρυντική...

Μετά κάπως έστρωσε...

Κι ο μοναχικός κυριος Waldo, με τα εργαλεία συντήρησης...

-Ήρθαν κάτι μουσαφίρηδες στο χωριό!
- Αϊ μαρή!
- Ναι μαρή! Τους είδα!
-Σαν εκείνους που ήρθαν πέρυσι;
- Πέρυσι δεν είχαμε επισκέπτες, πρόπερσι ήταν...
-Εμ πού να τους θυμάμαι όλους...

Γενικά στο κομμάτι των Άνδεων επικρατούσε ένας παροξυσμός με τον πρόεδρο και το δημοψήφισμα.

Φτωχικό το μουσείο, αλλά συγκινητικό θα έλεγα.

Στεγαζόταν σε αυτό το ακατοίκητο σπίτι.

Κεραμεικά χιλίων ετών...

...στοιβαγμένα σε ένα υπόγειο.

Η κεντρική πλατεία της Aucapata.

Πολλούς κατοίκους μπορεί να μην είδαμε, αλλά από ζωντάνα να φάνε κι οι κότες.

Αυτή η κυριούλα μας προσέφερε ένα δωμάτιο για λίγες ώρες.

Το μπακάλικο με το μοναδικό του τραπέζι.

Πουλάω με πίστωση, βγάζω το τεφτέρι.

 

[Sassenach77]

Ο κος Waldo είναι για πολλά μπράβο!
Ξέρουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι τι αξία έχουν όλα αυτά τα αντικείμενα που τα έχουν στοιβαξει σε υπόγεια και δωμάτια έρημα; Και δεν εννοώ οικονομική αξία, αλλά πολιτισμική.

 

[Krekouzas]

Ο κος Waldo είναι για πολλά μπράβο!
Ξέρουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι τι αξία έχουν όλα αυτά τα αντικείμενα που τα έχουν στοιβαξει σε υπόγεια και δωμάτια έρημα; Και δεν εννοώ οικονομική αξία, αλλά πολιτιστική.

Καλός ήταν μωρέ ο κυριούλης!!! Εγώ προσωπικά θυμάμαι ότι δεν ήθελα και πολύ να είμαι κοντά του! μύριζε κάτουρο και βρωμιά! Εάν δεις και το χέρι του το είχε άσχημα χτυπημένο που δεν μπορούσε σχεδόν να το χρησιμοποιήσει! Έχει ο θεός έλεγε. Και το πλησιέστερο κέντρο υγείας πρέπει να ήταν αρκετές ώρες μακριά! Και για να πας σύμφωνα με το τι πληρώσαμε εμείς για το βανάκι πρέπει να χρειαζόταν τουλάχιστο ένα μισθό για το πήφαινε έλα. Παρόλα αυτά το χαμόγελό του δεν το έχασε καθόλου ούτε την ευγένια του!

Να συμπληρώσω ότι στη διαδρομή των σχεδόν 11μιση ωρών τα χιλιόμετρα που κάναμε δεν ήταν τρομερά πολλά! Ήταν μια απόσταση των 280 χμ!!!! 11 μιση ώρες για 280χμ!!!! Ο δρόμος θύμιζε έντονα τις διάσημες διαδρομές του ''θανάτου'' που είνια σε άλλο σημείο της χώρας. Η μόνη διαφορά με τον δρόμο της Yunga που πας για το χωριό Coroico ( ο επίσης δρόμος ''θανάτου'') ήταν οτι ο δικός μας δεν περνούσε απο τη ζούγκλα μα απο ξερά ερημικά τοπία λόγο διαφοράς υψομέτρου.

 

[Sassenach77]

Καλός ήταν μωρέ ο κυριούλης!!! Εγώ προσωπικά θυμάμαι ότι δεν ήθελα και πολύ να είμαι κοντά του! μύριζε κάτουρο και βρωμιά!

Καημένε μου Κωνσταντίνε

Να συμπληρώσω ότι στη διαδρομή των σχεδόν 11μιση ωρών τα χιλιόμετρα που κάναμε δεν ήταν τρομερά πολλά! Ήταν μια απόσταση των 280 χμ!!!! 11 μιση ώρες για 280χμ!!!! Ο δρόμος θύμιζε έντονα τις διάσημες διαδρομές του ''θανάτου'' που είνια σε άλλο σημείο της χώρας. Η μόνη διαφορά με τον δρόμο της Yunga που πας για το χωριό Coroico ( ο επίσης δρόμος ''θανάτου'') ήταν οτι ο δικός μας δεν περνούσε απο τη ζούγκλα μα απο ξερά ερημικά τοπία λόγο διαφοράς υψομέτρου.

[/QUOTE]
Με λυπει πάρα πολύ που είναι ξεχασμενοι αυτοί οι άνθρωποι από όλους.... Και οι προγονοι τους έχουν αφήσει τόση μεγάλη κληρονομιά

 

[Krekouzas]

Αυτό ήταν το υπέροχο λεωφορείο που θα μας πήγαινε σε αυτόν τον μοναδικό προορισμό !!!

Φαίνονται δυο με τρία σημεία κατουρήματος γύρο από το λεωφορείο! Όλοι εκεί κατουρούσαν εκεί. Άντρες και γυναίκες.

Όσο για το φίλο Γιώργο δεν καταλαβαίνω γιατί παραπονιέται. Νομίζω κάθεται αρκετά άνετα ανάμεσα από σίδερα , τσιμέντα, και διαφορά άλλα εργαλεία!

Η διαδρομή από εκεί που μας άφησε ο κύριος με το Βανάκι ήταν μεγάλη! Σε πρώτη μάτια δε φαίνεται . Μα εάν δείτε πιο καλά , στο κίτρινο βελάκι ξεκινήσαμε. Από το κόκκινο βρήκαμε το κ. Waldo (αυτό είναι το σπίτι του ) και το μπλε βελάκι δείχνει την "α λα Hollywood ταμπέλα! Είναι αρκετή ώρα δρόμος .

 

[Krekouzas]

Νομίζω ότι είδαμε κάτι λιγότερο από 20 με 30% του αρχαιολογικοί χώρου. Αν κάποια μέρα τελειώσουν οι ανασκαφές είμαι σίγουρος ότι θα είναι πολύ περισσότερο εντυπωσιακό. Και θα προσελκύσει αρκετούς τουρίστες ή και απλά νέους που ψάχνουν την περιπέτεια. Αυτό θα φέρει χρήμα στην περιοχή και καλύτερες συγκοινωνίες. Εγώ θα ξαναπηγαινα. Ήταν ένα μέρος της περιπέτειας και αυτό του όλου ταξιδιού. Εκτός από την κούραση ( και τη βρωμιά ) κέρδισα σε εικόνες ! Κέρδισα σε γνώση ! Δύσκολο έως αδύνατο Να το προτείνεις σε άλλους . Μα εγώ το χάρηκα.
Διάφορες φωτογραφίες από τον αρχαιολογικό χώρο .

 

[Krekouzas]

Εδώ μένει ο κ. Waldo με τα της κυρίας του. Ειλικρινά δεν θυμάμαι γιατί δεν έκανε παιδιά. Ίσως θυμάται ο Γιώργος μα θυμάμαι ότι ήταν κάτι που τον στεναχωρούσε.

Η εκκλησία του χωριού στην κεντρική πλατεία. Είμασταν οι πρώτοι τουρίστες μετά από δυόμιση μήνες . Τα παιδάκια και οι γιαγιάδες μας κοιτούσαν και σχολίαζαν όλη την ώρα.

Εγώ το θεώρησα γλυκύτατο το μικρό μουσείο. Δεν ξέρω εάν θα ξανά πάω σε άλλο μουσείο μόνος μου και μάλιστα ψάχνωντας τα κλειδιά από το μπακάλικο της πλατείας.

 

[Yorgos]

Τώρα που το βλέπω, το λεωφορείο γράφει απέξω "Τουρισμός χωρίς αντίπαλο" ! (είχαν αποσυρθεί όλοι οι αντίπαλοι λόγω μπίχλας προφανώς, τα καθίσματα μύριζαν δεκαετίες απλυσιάς και κάτουρου).
Του Waldo όντως δεν του είχαν μιλήσει για το Rexona, αλλά εκεί που έμενε ο άνθρωπος δεν ξέρω και με τι πλένεται ή αν βρίσκει εύκολα σαπούνι κλπ. Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια στη Βολιβία, όταν ήμουν νέος (!), που σε κάποιο χωριό που φτάσαμε μετά από ατέρμονο ωτοστόπ οι ντόπιοι πλένονταν με Coca Cola. Ρώτησα γιατί δε χρησιμοποιούν νερό και μου είπαν ότι δεν υπάρχει: ήταν τόσο απομακρυσμένο το χωριό (με την κλιματική αλλαγή δεν υπήρχαν πια πάγοι για να λιώσουν, άρα πάπαλα και το φυσικό νερό) που οι συμβατικές εταιρείες εμφιαλωμένου νερού δεν έφταναν μέχρι εκεί, εν αντιθέσει με την Κόκα Κόλα που έχει απίθανο δίκτυο διανομής. Δε θυμάμαι γιατί είναι άτεκνος ο Waldo, τη γυναίκα του δεν τη γνωρίσαμε, την είδαμε όμως από μακριά να δουλεύει στον υποτυπώδη κήπο τους όπου καλλιεργούν ό,τι τέλος πάντων καταναλώνουν. Να σημειώσουμε ότι δε μας ζήτησε το φιλοδώρημα που του δώσαμε κι ήταν εξαιρετικά ευγενής. Καλά να είναι ο άνθρωπος εκεί που ζει, διάσημο τον κάναμε!

 

[Yorgos]

Το λεωφορείο έφευγε στις... 2 το πρωί, οπότε με το ζόρι κοιμηθήκαμε 5 ώρες, αν κι αυτό ήταν το λιγότερο. Το... περισσότερο ήταν ότι ο Κώστας με ξύπνησε με μια είδηση που μου φάνηκε απίστευτη: «Γιώργο... κέρδισε ο Τραμπ». Αποκλείεται... Είχα παίξει και 200 ευρώ στη Χίλαρι, η δε νίκη Τραμπ με επηρεάζει πολύ πέρα από το 200ευρο, δεν το χωρούσε το μυαλό μου. «Πώς έγινε αυτό; Πήρε τη Φλόριδα; Αλλιώς δε βγαίνει!». Όντως, ο τύπος πήρε τη Φλόριδα, που σήμαινε ότι είχε πάρει την αμερικανοκουβανική ψήφο, που σήμαινε ότι θα έπρεπε να ανταποδώσει τη χάρη στους Κουβανούς του Μαϊάμι, άρα σκληρότερα μέτρα κατά της Κούβας, ίσως και κατάργηση όλων των μέτρων Ομπάμα σε ό,τι αφορά το νησί. Οι σκέψεις μου πήγαν παραπέρα, στη δουλειά μου, στην αμερικάνικη βίζα μου, στους φίλους μου... εξακολουθούσα να μην το πιστεύω, αλλά ο Κώστας μου έδειξε το κινητό του, που εφοδιασμένο με τη βολιβιάνικη sim ήταν αδιάψευστος μάρτυρας: θα ζήσουμε με αυτό το πορτοκαλί πράγμα για τέσσερα χρόνια.

Τέλος πάντων, το λεωφορείο ξεκίνησε κι ήταν άδειο όταν έφυγε από την Aucapata, αλλά με το που έφτασε στο κεφαλοχώρι τιγκάρισε. Τη δε θέση μου την έδωσαν σε άλλους, επικράτησε ένα μικρό μπάχαλο και προς στιγμήν φάνηκε ότι υπήρχε το ενδεχόμενο να ξεμείνουμε στο κεφαλοχώρι μέχρι να έρθει το επόμενο λεωφορείο (σε πέντε μέρες δηλαδή!), αλλά τελικά βολευτήκαμε και ξεκίνησε το 10ωρο της επιστροφής για τη Λα Πας με πολύ κούνημα και ακόμη περισσότερη βρώμα.

Μια ώρα πριν εισέλθουμε στη Λα Πας μάλιστα... έκανε στάση της μιας ώρας. Ποιος ο λόγος; Αφού φτάναμε στον προορισμό μας, γιατί να σταματήσουμε μια μόλις ώρα πριν τον τελικό προορισμό; Τέλος πάντων, έφαγα κάτι μαρίδες, πριν επιβιβαστούμε πάλι, πέσουμε σε κίνηση και τελικώς καταλήξαμε να κάνουμε εντεκάμησι ώρες ταξίδι για να φτάσουμε λίγο κουρασμένοι αλλά και χαρούμενοι που θα ξαναβλέπαμε την Άνγια, που θα ερχόταν μαζί μας τουλάχιστον για την επόμενη περιπέτεια, δηλαδή την αλάτινη έρημο (και τις υπόλοιπες ερήμους) του Salar de Uyuni.

Ψάξαμε να δούμε πώς θα κινηθούμε, τα αεροπλάνα δεν μας βόλευαν και με τα χίλια ζόρια βρήκαμε ένα λεωφορείο για το Uyuni, απ’ όπου ξεκινούν τα περισσότερα τουρ, ενώ μέσω υπαίθριου τηλεφώνου επικοινωνήσαμε με το πρακτορείο La Torre και μετά από αρκετές διακοπές στη γραμμή καταφέραμε να κλείσουμε μαζί τους ένα πενθήμερο τουρ που θα κατέληγε στην Tupiza. Mου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση... τους πήρα στις 5.30 το απόγευμα για να κλείσω ένα τουρ που θα ξεκινούσε σε... 12 ώρες από το Uyuni, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά τους και μου εγγυήθηκαν πως ο οδηγός τους θα έφευγε αμέσως (μέσα στα σκοτάδια) για να είναι στην ώρα του στο Uyuni και να μας παραλάβει. Ζήτησαν μια προκαταβολή 200$ μόνο, την οποία και απέστειλε ο Κώστας μέσω paypal που πρέπει να είναι κάποια σατανική πλατφόρμα ηλεκτρονικής αποστολής χρημάτων και για άλλη μια φορά αποδείχθηκαν χρήσιμα τα γκατζετάκια του, το σωστό να λέγεται.

Το τουρ μας θα διαρκούσε 5 πλήρεις ημέρες, περιλαμβάνοντας τη Laguna Celeste και καταλήγοντας στην Tupiza, μια πόλη που δεν είχα επισκεφθεί ποτέ και που θεωρητικά μας βόλευε για τον επόμενο στόχο μας, το μονοπάτι του Τσε (τελικώς δεν συνέφερε καθόλου, αλλά μας βόλεψε για άλλους προορισμούς). Μας έμεναν λίγες ώρες στην πρωτεύουσα της Βολιβίας, οι οποίες αναλώθηκαν στο να ψάξουμε για αθλητικά παπούτσια για την Άνγια κάνοντας άνω-κάτω ένα κατάστημα αθλητικών ειδών, καταβροχθίσαμε κάτι ωραίες σοκολάτες, φάγαμε σε ένα συμπαθητικό καφέ κάτι που προσποιούταν πως είναι κοτόπουλο με ταϊλανδέζικη σάλτσα και φτάσαμε βραδιάτικα στο σταθμό των λεωφορείων, που έχει υποστεί τρομερές αλλαγές από την τελευταία φορά που τον χρησιμοποίησα, είναι πλέον εξαιρετικά οργανωμένος. Περιμέναμε για λίγο για την αναχώρηση, παρακολουθώντας μια συμπαθή μαμά να βάζει το παιδάκι της να κατουρήσει ακριβώς μπροστά στην τουριστική αστυνομία κι εμάς και τελικά διαπιστώσαμε ότι το λεωφορείο είχε σχεδόν πραγματικό κρεβάτι και παρότι το wifi δε δούλευε όπως και το ατομικό φως των καθισμάτων προκειμένου να μπορεί κανείς να διαβάσει το βιβλίο του, το σύμπαν και η κούραση συνωμότησαν ώστε να κοιμηθώ και να ξυπνήσω στο Uyuni, στο οποίο είχα να πάω σχεδόν δυο δεκαετίες. Δεν περίμενα να είναι η έρημος του αλατιού το καλύτερο κομμάτι του ταξιδιού, διότι είχα ξαναπάει και όσο να’ ναι τίποτε δεν είναι σαν την πρώτη φορά, χώρια που ανέμενα ότι θα είχε πια πολύ περισσότερο τουρισμό, ωστόσο έναν μικρό ενθουσιασμό τον είχα.

Η ανατολή ηλίου από το παράθυρο ήταν εξαιρετικά όμορφη. Φτάσαμε στο Uyuni στις 6.15 το πρωί, μέσω των άψογων δρόμων που έγιναν επί προεδρίας Έβο. Πραγματικά απίστευτη αλλαγή στις υποδομές της χώρας στα χρόνια της προεδρίας του και όχι μόνο στις υποδομές εδώ που τα λέμε. Στο σημείο άφιξης των λεωφορείων πάντως δεν μας περίμενε κανείς και μόνο εκεί είχαμε ίντερνετ για να δούμε ότι μας ζητούσαν ηλεκτρονικώς τους αριθμούς των διαβατηρίων, οπότε και υποψιαστήκαμε ότι αφού δεν τους στείλαμε ίσως να μην ερχόταν ο άνθρωπος, αλλά ευτυχώς κάναμε λάθος. Το ζεύγος που εμφανίστηκε και θα αποτελούσαν τον οδηγό του τζιπ και τη μαγείρισσά μας για τις επόμενες πέντε μέρες θα ήταν ο συμπαθής γεράκος Felix και η σύζυγός του Lydia. Έπρεπε να ετοιμάσουν διάφορα πράγματα για το ταξίδι, να αγοράσουν τρόφιμα, βενζίνη κλπ, οπότε μας είπαν να βρεθούμε κατά τις 8.00-8.30, το οποίο μας έδινε χρόνο να περπατήσουμε, να φάμε ένα πρωινό... και να πετύχουμε και τον Έβο Μοράλες!

Περπατήσαμε λοιπόν το Uyuni το οποίο έχει μεγαλώσει πολύ από την τελευταία φορά που το επισκέφθηκα και μια κυριούλα βγαίνοντας από ένα κατάστημα που δεν είχε ανοίξει ακόμη, μας ψάρεψε για να δοκιμάσουμε το πρωινό της, το οποίο για 2€ περιελάμβανε ζεστή σοκολάτα και ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα, απλά υποφερτό. Γενικώς το φαγητό στη Βολιβία, ειδικά όταν έρχεσαι από το Περού, δεν ενθουσιάζει κιόλας. Βολτάροντας όμως μετά το πρωινό, είδαμε τηλεοπτικές κάμερες, ένα άγημα και μια επίσημη μπάντα να ετοιμάζονται, κίνηση από κόσμο, άκουσα τον κόσμο να επαναλαμβάνει τη λέξη «πρόεδρος» και ρώτησα ποιος πρόεδρος έρχεται. «Ο πρόεδρος!» μου απάντησε ενθουσιασμένη μια κυρία που πρέπει να ήταν υπεύθυνη πρωτοκόλου ή κάτι τέτοιο. «Πρέδρος ποιου πράγματος;», ξαναρώτησα. «Καλέ ο πρόεδρος, ο πρόεδρός μας!», ανέκραξε αυτή. Κοίταξα το κτίριο, έμοιαζε με επαρχιακό εγκαταλελειμένο γυμναστήριο της Κούβας μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και αναρωτήθηκα αν όντως ο πρόεδρος που περιμένουμε είναι ο Έβο Μοράλες. «Μπείτε γρήγορα, πάρτε θέσεις» μας είπε η υπεύθυνη, «έρχεται, έρχεται!!!», είπε όλο ενθουσιασμό και για μια στιγμή πίστεψα ότι έρχεται ο Μπον Τζόβι ή ο Τζάστιν Μπίβερ.

Το κτίριο αποδείχθηκε ότι είναι το Πολιτιστικό Κέντρο του Uyuni και ήταν γεμάτο με ινδιάνους, αλλά κυρίως ινδιάνες, αφού είθισται στη Βολιβία οι ηγέτες των κοινωνικών κινημάτων να είναι γυναίκες. Μας έκανε εντύπωση η μίνιμαλ ασφάλεια που υπήρχε, ενώ στο μικρόφωνο ένας κύριος εξυμνούσε το πόσο εργάζεται o πρόεδρος, σε αντίθεση με μερικούς δημάρχους που δεν είχαν προσέλθει ακόμη (ήταν και νωρίς...) ενώ «για να ζητήσουμε πόρους από την κεντρική διοίκηση είμαστε πρώτοι!».Ακολούθησε μια απαρίθμηση των έργων που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια από την κυβέρνηση Μοράλες, από τους δρόμους, το μεγαλύτερο φωτοβολταϊκό πάρκο στη Νότιο Αμερική που ήρθε να εγκαινιάσει ο πρόεδρος, την πρόοδο στην οικονομία, τον τουρισμό, τις υποδομές, την παιδεία, το επιτυχημένο πρόγραμμα καλλιέργειας κι εξαγωγής κίνουα σε περιοχές που θεωρούταν αδύνατον παλιότερα και βέβαια για τις ευκαιρίες που ανοίγονται με τη Βολιβία να είναι πλέον η Σαουδική Αραβία του λιθίου, αφού τα κοιτάσματα που βρέθηκα είναι αστείρευτα.

Γύρω μας οι ινδιάνες με τις παραδοσιακές στολές τους έδιναν έναν φολκλόρ τόνο στην αίθουσα, αν κι εμένα το μάτι μου έπεσε σε φυλλάδια του πανεπιστημιακού παραρτήματος της «αντιμπεριαλιστικής σχολή» που ίδρυσε η κυβέρνηση Μοράλες στο Uyuni που αναδημοσίευσαν τις πιο πρόσφατες εκθέσεις των Αμερικανών για τη χώρα. Σε αυτές η Βολιβία αναφέρεται ως «ένα καταπιεστικό ναρκοκράτος» και συμπεριλαμβάνεται στα failed states παίρνοντας χειρότερο βαθμό από την Αϊτή (!), ενώ μαζί της θάβεται και το Εκουαδόρ, εύκολα το κράτος με τη μεγαλύτερη πρόοδο σε όλη την ήπειρο εδώ και μια δεκαετία, οπότε η έκθεση έχανε σε πειστικότητα.

Με αυτά και με αυτά, εν μέσω πανζουρλισμού, έφτασε και ο Έβο. Χαμός στην υποδοχή του, ο ίδιος εμφανίστηκε ως συνήθως με ένα απλό μπουφανάκι, περνώντας δίπλα μας. Οι φωτογραφίες με τον Κώστα να αποθεώνει τον πρόεδρο της Βολιβίας θα καταχωρηθούν στο πάνθεον των ταξιδιωτικών μου μπουκ. Μου άρεσε η ομιλία του Έβο, αλλά έπρεπε να φύγουμε, είχαμε και μια έρημο να δούμε κι έπρεπε να συνεισφέρουμε στην οικονομία της χώρας...

Το τζιπ μας ακολούθησε μια δρομάρα (πότε έγιναν όλα αυτά; Εγώ θυμόμουν ένα Uyuni φάντασμα, ξεχασμένο κι από την Pachamama) κι επιτέλους βγήκαμε από την άσφαλτο, οδηγώντας πάνω στο αλάτι, που πάντως φάνταζε λιγότερο λευκό απ’ ό,τι το θυμόμουν. Επειδή δε βρισκπομασταν στη βροχερή περίοδο τα βουναλάκια του αλατιού, όπου οι εργάτες μαζεύουν σε στιβάδες το αλάτι, δεν ήταν τόσο ετυπωσιακές, «τα μάτια του αλατιού» όμως, οι τρύπες στο έδαφος με το κοχλάζον κρύο (!) νερό όμως ήταν πιο ενδιαφέροντα. Όσο απομακρυνόμασταν, τόσο πιο όμορφο γινόταν το τοπίο, ενώ τα βουνά στον ορίζοντα φαίνονταν σαν νησιά που αιωρούνται, αφού δημιουργείται μια οπτασία που «εξαφανίζει» τις βάσεις τους.

Φτάσαμε στο μνημείο που θυμίζει ότι πλέον το περίφημο Ράλι Παρίσι-Ντακάρ γίνεται εδώ, στα φοβερά τοπία της Νοτίου Αμερικής, αφού η τρομοκρατία στη βόρειο Αφρική κατέστη τη διοργάνωσή του εκεί αδύνατη. Ο επόμενος σταθμός ήταν η επίσκεψη στο ξενοδοχείο του αλατιού όπου με έπιασε νοσταλγία: δε λειτουργεί πια κι έχει μείνει ως φάντασμα, αφού για οικολογικούς λόγους απαγορεύεται η χρήση του πλέον. Ο άλλος λόγος της νοσταλγίας ήταν ότι φτάνοντας στο νησί Incayuasi διαπίστωσα ότ υπήρχαν άλλα τέσσερα τζιπ. Όταν πρωτοταξίδεψα στο Uyuni έπρεπε να περιμένω 3 μέρες για να βρούμε τζιπ, όταν σήμερα φεύγουν πολλά γκρουπ κάθε μέρα και με δεδομένο ότι τα αξιοθέατα είναι συγκεκριμένα σε μια έρημο, κάπου θα συμπίπταμε. Το νησί πάντως εξακολουθεί να είναι κάτι το εξωπραγματικό: ένα νησί με κάκτους που ξεπροβάλλει πάνω από μια κατάλευκη αλάτινη έρημο, σε αυτό που κάποτε ήταν θάλασσα. Τα πέντε τζιπ έγιναν... 33 αλλά ευτυχώς προλάβαμε να το απολαύσουμε με την ησυχία μας, όπως αρμόζει σε ένα τέτοιο τόπο. Είπαμε, οι καιροί περνάνε, ο τουρισμός αυξάνεται, δεν έχει νόημα να μελαγχολούμε για όσα ζήσαμε πιο πριν. Στην τελική, όσοι τα είδαν πριν από μας θα μελαγχολούν ακόμη περισσότερο και θα γελούν με αυτά που ζήσαμε εμείς.

Το τοπίο είναι απλά μαγικό και 4-5 τζιπ παραπάνω δεν είναι ικανά να σβήσουν τη μοναδικότητα του μέρους. Αυτά μόνο από φωτογραφίες μπορούν να περιγραφούν και το τζιπ μας στη μέση του πουθενά προσέδιδε ένα τόνο σουρεαλισμού στην εικόνα. Αποβλακωθήκαμε να βγάουμε φωτογραφίες σε ένα από τα πιο όμορφα μέρη του πλανήτη κατ’ εμέ, ενώ διαπίστωσα ότι μπορεί να έχει κάποιους επισκέπτες παραπάνω από τους... μηδέν που είιχε κάποτε, αλλά το νησί το διατηρούν, υπάρχει πλέον τουαλέτα, μέχρι κι ένα μικρό εστιατόριο, πεντακάθαρες τουαλέτες και τραπεζάκια από αλάτι για όποιον θέλει να φάει εκεί, όπως κάναμε κι εμείς με το κοτοπουλάκι της κυρίας Lydia και τη φρεσκότατ σαλάτα της. Το ότι πλέον πληρώνει κανείς ένα μικρό εισιτήριο δεν με ξένισε, ούτε με «χάλασε». Μια μικρή νοσταλγία όμως μου την προκάλεσε...

Συνεχίσαμε κάνοντας στάση στο σημείο όπου η έρημος είναι πιο λευκή από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Ο Felix επέδειξε ιδιαίτερη υπομονή με το να μας βοηθήσει να βγάλουμε τις φωτογραφίες μας παρότι άυπνος και κουρασμένος. Τα μάτια μου έτσουζαν από τον ήλιο (δεν είχα ποτέ μου γυαλιά ηλίου) αλλά ΤΙ ΤΟΠΙΑ, ΤΙ ΑIΣΘΗΣΗ. Δε θα γράψω και πολλά περισσότερα για τα τοπία διότι και άλλοι συμφορουμίτες τα έχουν περιγράψει αλλά και γιατί οι φωτογραφίες τα περιγράφουν πολύ καλύτερα (και του Κρεκούζα καλυτερότερα).

Φτάσαμε στο κατάλυμα, ένα απλό αλάτινο κτίσμα σε μια κοινότητα 30 οικογενειών όπου ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες, έχοντας ρεύμα και πολυφορτιστές μέσα στην απλότητά του, ενώ το απίθανο ήταν ότι έπιανε το ίντερνετ του βολιβιανού κινητού του Κώστα, οπότε μπόρεσα να δω τα αποτελέσματα της Ευρωλίγκας, αναπολώντας πάντως την αίσθηση απομόνωσης που έδινε παλιά το μέρος. Από την άλλη, το υπήρχε ΖΕΣΤΟ νερό σε αυτό το ψοφόκρυο θα ήταν ψέμματα αν σας έλεγα ότι δεν το εκτίμησα, ειδικά μετά από τα Iskanwaya, τα βράδια και τις μέρες σε άθλια και μη ΚΤΕΛ και τη γενική συσσώρευση μπίχλας. Η σουπίτσα της Lydia και τα λαζάνια της ήταν άψογα και ό,τι έπρεπε για το κρύο.

Καταπληκτική η πρώτη μέρα της εκδρομής και ειδικά ο Κώστας με την Άνγια που έρχονταν για πρώτη φορά ήταν ενθουσιασμένοι. Λες να κάνει κοιλιά το ταξίδι από αύριο;

 

[Yorgos]

Ανατολή ηλίου πριν φτάσουμε στο Uyuni.

Ψοφόκρυο, αλλά το yeti της Λαμίας είναι παντοφλάτο.

Να και ο κυρ-Φέλιξ.

Ορίστε, όποιος θέλει να μάθει Κέτσουα, ξέρει πού να πάει: στην έρημο του Uyuni.

Αυτό που η Βολιβία είναι στα επίπεδα της Αϊτής και το Εκουαδόρ στα ίδια με το Νίγηρα, με ξεπερνάει.

Κρεκούζας κοιτά σχεδόν εξ' επαφής τον Έβο.

Kρεκούζας αποθεώνει σχεδόν εξ' επαφής τον Έβο.

Πανζουρλισμός για τον πρόεδρο.

Ο οποίος πρόεδρος τα είπε ωραία.

Κι έφτιαξε και δρόμους-χαλιά.

Αλλά την καλύτερη δουλειά την έκανε η φύση.

Βουναλάκια αλατιού.

Τα μάτια του σαλάρ.

Πλέον περνά και το ράλι από εδώ.

Εγκαταλελειμένο πια το κάποτε ξενοδοχείο-σύμβολο της ερήμου.

Έξω από το ξενοδοχείο υπήρχε και κίνηση. Σύντομα την αφήσαμε πίσω μας.

Όποιος πάει σε αυτό το ράλι αφήνει και μια σημαία φάινεται.

Ομορφιά.

Νησάκι στην έρημο.

Νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε κι εμείς κι οι αλλοι είναι με ποδήλατα.