Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Krekouzas]

Λίγο πριν τη δύση... Και το ηλιοβασίλεμα από εκείνο το σημείο! Συμμερίζομαι απολύτως τα αισθήματα του Γιώργου. Ευτυχία. Παρά την κούραση. 10 μέρες κόπωση περπάτημα σε αντίξοες συνθήκες. Σωματική καταπόνηση. Μα οι εικόνες που κρατήσαμε, το τι νιώσαμε εκεί, και το πόσο όλο αυτό επέδρασε μέσα μας είναι λίγο να περιγράφουν με λέξεις.

Στην κατασκήνωση πια μας επισκέφτηκαν ξανά τα σύννεφα.

 

[Krekouzas]

Υπάρχει καλύτερη θέα; Η ενέργεια που παίρνεις από την Πάτσα Μάμα είναι μοναδική!

Οι 5 σωματοφύλακες!

Το ηλιοβασίλεμα λίγο πριν την τελετή.

 

[Yorgos]

Ο Μάρκους μια χαρά έδεσε στο σύνολο. Του προτείναμε να έρθει στη σκηνή μας αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που ήθελε να είναι μόνος του. Μάλλον άκουγε και αυτά που λέγαμε στο Χουάν για τελετές μύησης

Εμ λίγο οι απειλές για τελετές μύησης, λίγο οι αέρος-αερος λόγω Γκριμάλντο, τρόμαξε το παλικάρι.

 

[Yorgos]

Πάμε δηλαδή για την πιο μακροσκελή ιστορία από καταβολής Travelstories?

Δεν ξέρω πόσο ήταν η μακροσκελεστερη μέχρι στιγμής... Τι μοδερατορας είσαι; Κάνε μία έρευνα! Η δική μου πάντως είναι περίπου στο 20%.μακροσκελεστερη πάντως δε σημαίνει ούτε καλύτερη, ούτε δημοφιλέστερη.

 

[FILBO]

Υπάρχει καλύτερη θέα; Η ενέργεια που παίρνεις από την Πάτσα Μάμα είναι μοναδική!
View attachment 207963 View attachment 207965 View attachment 207969 View attachment 207962
Οι 5 σωματοφύλακες! View attachment 207966
Το ηλιοβασίλεμα λίγο πριν την τελετή. View attachment 207968 View attachment 207964 View attachment 207967

Συγχαρητήρια για τις φωτογραφίες σου. Νομίζω ότι είναι λίγο καλύτερες από του Γιώργου (αλλά δεν του το λέμε )

 

[FILBO]

Υπάρχει καλύτερη θέα; Η ενέργεια που παίρνεις από την Πάτσα Μάμα είναι μοναδική!
View attachment 207963 View attachment 207965 View attachment 207969 View attachment 207962
Οι 5 σωματοφύλακες! View attachment 207966
Το ηλιοβασίλεμα λίγο πριν την τελετή. View attachment 207968 View attachment 207964 View attachment 207967

Το Choquequirao το αγνοούσα παντελώς μέχρι που σε διάβασα και είδα τις φωτογραφίες σας. Μαγεύτηκα!!! Mπορώ να πω περισσότερο κι από το Μάτσου Πίτσου. Ίσως είναι η απομόνωση του χώρου και ο τρόπος προσέγγισης, ίσως το φως, ίσως ο τομέας των λάμα (τι ομορφιά θεέ μου),ίσως το ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να τον επισκεφτώ, δεν ξέρω, μάλλον είναι όλα μαζί. Δε χορταίνω να βλέπω ξανά και ξανά τις φωτο και να ψυχανεμίζομαι...
Και κάτι πιο πρακτικό. Δε συμφωνώ ότι τέτοια μνημεία πρέπει να είναι προσβάσιμα μόνο για μια πολύ περιορισμένη κατηγορία ατόμων (πολύ νέοι και εύρωστοι).'Αλλωστε κι εμείς οι πιο μεσόκοποι και όχι τόσο fit δεν έχουμε ψυχή? Μεταξύ της πλήρους απομόνωσης και της ανεξέλεγκτης τουριστικοποίησης υπάρχει και η λύση της συνετής αξιοποίησης. Νομίζω....

 

[James]

ακομη δεν πήγαμε Βολιβία, Παταγονίες, ερήμους, παγετώνες στην Αργεντινή, τα λοιπά του Περού και φυσικά Ανταρκτική.

Μόνο?

 

[Yorgos]

Το Choquequirao το αγνοούσα παντελώς μέχρι που σε διάβασα και είδα τις φωτογραφίες σας. Μαγεύτηκα!!! Mπορώ να πω περισσότερο κι από το Μάτσου Πίτσου. Ίσως είναι η απομόνωση του χώρου και ο τρόπος προσέγγισης, ίσως το φως, ίσως ο τομέας των λάμα (τι ομορφιά θεέ μου),ίσως το ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να τον επισκεφτώ, δεν ξέρω, μάλλον είναι όλα μαζί. Δε χορταίνω να βλέπω ξανά και ξανά τις φωτο και να ψυχανεμίζομαι...
Και κάτι πιο πρακτικό. Δε συμφωνώ ότι τέτοια μνημεία πρέπει να είναι προσβάσιμα μόνο για μια πολύ περιορισμένη κατηγορία ατόμων (πολύ νέοι και εύρωστοι).'Αλλωστε κι εμείς οι πιο μεσόκοποι και όχι τόσο fit δεν έχουμε ψυχή? Μεταξύ της πλήρους απομόνωσης και της ανεξέλεγκτης τουριστικοποίησης υπάρχει και η λύση της συνετής αξιοποίησης. Νομίζω....

Καμία απολύτως αντίρρηση, αυτό σκεφτόμουν κι εγώ, ότι άνθρωποι σαν την μητέρα μου θα μπορούν να το επισκεφθούν με το τελεφερίκ. Αλλά ακριβώς επειδή όπως αναφέρεις μέρος της μαγείας είναι ο τρόπος προσέγγισης, ε κάτι θα χαθεί από τη μαγεία του μέρους.

 

[isabelle]

Με εχεις συγκινησει κι αλλες φορες με τις αφηγησεις σου, αυτη τη φορα ομως με εστειλες κανονικα. Για να φτασω εγω η νεαντερταλια να σε διαβαζω απο δανεικο σμαρτφον και να σχολιαζω απο τη Μηλο, τι να λεμε τωρα...

 

[Sassenach77]

Έχει αλληθωρίσει το μάτι μου απο την ομορφιά της φύσης.......Τι μας δείχνετε τώρα;.....λιώνω.-
Μπράβο σας !!! Π-Α-Ν-Ε-Μ-Ο-Ρ-Φ-Α !!!

 

[Yorgos]

O ουρανός φάνηκε συννεφιασμένος, αλλά με το που βγήκε ο ήλιος μας χάρισε μια υπέροχη θέα. Πριν αναχωρήσουμε από τον αρχαιολογικό χώρο η ιδέα ήταν να κατεβούμε και να επισκεφθούμε και τον αγροτικό τομέα. Ο Παναγιώτης αποφάσισε να απέχει και να γλιτώσει... 4,2 χιλιόμετρα απίστευτης κατάβασης και ανάβασης σε απόκρημνα σκαλοπάτια, αλλά και την ευκαιρία να «ρουφήξει» τις τελευταίες εικόνες από το Choquequirao. Απίστευτη ποσότητα πέτρας αλλά και απόδειξη ταυτόχρονα του πόσο δύσκολο είναι για μια κοινωνία να ζει αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο: χωρίς εμπόριο και καμία διέξοδο προς τον «έξω κόσμο» οι κάτοικοι του Choquequirao, έχοντας χασει και το καλύτερο κομμάτι του ανθρώπινου δυναμικού τους, προσπάθησαν επί 30 χρόνια να επιβιώσουν κυριολεκτικά στο τέρμα Θεού, αλλά ελεύθεροι, με τα δικά τους πιστεύω και πάντα σε απόλυτη αρμονία με τη φύση. Respect.

Επιστρέφοντας πάντως από το Choquequirao προς το σημείο εκκίνησης, η κατάβαση μας φάνηκε ευκολότερη του αναμενόμενου. Μετά τα 26 χιλιόμετρα του χθεσινού ξεθεώματος ακόμη και τα γόνατά μου δε διαμαρτυρήθηκαν για τη συνεχή κάθοδο. Μετά το ποτάμι μάλιστα, τα τρία χιλιόμετρα ανάβασης έφυγαν πολύ εύκολα προς έκπληξη όλων. Κατασκηνώσαμε σε ένα υποτυπώδες καμπινγκ που πάντως είχε ηλεκτρισμό από φωτοβολταϊκά, ενώ το δείπνο μας στο παράπηγμα ήταν το πρελούδιο για την τελευταία μας βραδιά σε σκηνή, με τρομερό background μια χονισμένη βουνοκορφή να γυαλίζει στο λυκόφως.

Το επόμενο πρωί η αφύπνιση ήταν στις... 3.30 το πρωί. Θα είχαμε τρελή ανάβαση και για να αποφύγουμε τον ήλιο έπρεπε να ξεκινήσουμε μέσα στο σκοτάδι με φακούς, αλλά η ανάβασή μας είχε πολύ καλό ρυθμό σε μια διαδρομή πια γνώριμη. Πολλά τα ζιγκ ζαγκ πάντως και στο τέλος του καθενός ξεπρόβαλλαν άλλα δέκα, αλλά σε καμία περίπτωση τόσο απότομα όσο στο απέναντι βουνό που είχαμε αφήσει πίσω. Προς έκπληξη όλων ολοκληρώσαμε τη διαδρομή σε λιγότερο από τεσσεράμιση ώρες (!), αν και το βανάκι που θα ερχόταν να μας πάρει άργησε και όταν ήρθε ο τύπος οδηγούσε επικίνδυνα. Όσο τον περιμέναμε πάντως, κάτσαμε να κοιτάμε τη φοβερή θέα, πιάσαμε κουβέντα με κάτι Γάλλους που θα ξεκινούσαν την ίδια διαδρομή με μας και σκαρφιστήκαμε γηπεδικά τραγουδάκια για την εμπειρία μας στο Choquequirao και τα γκριμαλντικά αέρια που δε σταμάτησαν να δονούν την ατμόσφαιρα των Άνδεων.

2 Νοέμβρη πλέον και το ημερολόγιό μου έλεγε πως ήταν μόλις η εικοστή μέρα του ταξιδιού μου, αλλά ταυτόχρονα ηταν και η Μέρα των Νεκρών, οπότε κατά την επιστροφή μας στο Κούσκο βλέπαμε μιλιούνια να κατευθύνονται στα νεκροταφεία αλλά παραήμασταν κουρασμένοι για να επισκεφθούμε κι εμείς κάποιο. Θέλαμε επιτέλους να κάνουμε ντους, να φάμε , να επιστρέψουμε όσο εξοπλισμό είχαμε δανειστεί και να κλείσουμε και τις εκδρομούλες για τις δυο επόμενες ημέρες.

Αφού τα κάναμε όλα αυτά, είχαμε και το αποχαιρετιστήριο δείπνο με το Μάρκους στη γειτονιά του San Blas, για μένα την πιο όμορφη του Κούσκο... μικροσκοπικές πλατείες αιώνων φωτισμένες, εστιατοριάκια-τρύπες, παιδάκια που παίζουν με ξεφούσκωτες μπάλες μέχρι τα μεσάνυχτα, ενώ οι φωτισμένοι λόφοι είχαν σα φόντο τα καμπαναριά του Κούσκο. Φάγαμε σε ένα μικροσκοπικό εστιατόριο με «γαλλική κουζίνα» (λέμε τώρα) του οποίου ο γλυκύτατος αλλά goofy ιδιοκτήτης έτρεχε στα στενά βραδιάτικα για να μας βρει ρέστα. Η επιστροφή με τα πόδια μας χάρισε άλλη μια φοβερή βόλτα στο Κούσκο, μια από τις ομορφότερες πόλεις στον κόσμο για να περπατάς βράδυ.

Για την επόμενη μέρα αποφασίσαμε να πάμε εκδρομούλα στο Moray και το Salinas, δυο εντελώς διαφορετικά αξιοθέατα, πάντα συνδεδεμένα με τους Ίνκας πάντως. Ξαναγράφω ότι το ταξίδι το σχεδίασα με εστίαση στους Ίνκας, που είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου σε ό,τι αφορά τους πολιτισμούς του Περού, αν κάποιος επιλέξει να εστιάσει σε παλαιότερους πολιτισμούς, χρειάζεται άλλους μήνες να αφιερώσει σε μια χώρα με πραγματικά ατέλειωτη ιστορία.

Η εκδρομούλα κόστιζε όλα κι όλα 8,5 ευρώ. Το πρωί ήρθε και μας πήρε ένα βανάκι το οποίο μας άφησε... σε κάποιο λεωφορείο. Σύντομα ξενερώσαμε βλέποντας το πόσα λεωφορεία θα έκαναν τη συγκεκριμένη εκδρομή, πράγμα λογικό αν αναλογιστεί κανείς πως ερχόμασταν από ερημιές με αρχαιολογικά μνημεία στα οποία ήμασταν εντελώς μόνοι μας.

Η πρώτη στάση ήταν στο Chinchero, εκεί όπου κατά τον ξεναγό μας θα χτιστεί το νέο διεθνές αεροδρόμιο του Κούσκο, αν και ο Χουάν μας είχε διευκρινίσει πως αυτό το σχέδιο έχει εγκαταλειφθεί και τελικώς η απόφαση για το αεροδρόμιο είναι να γίνει στην Quillabamba, απ’ όπου οι επισκέπτες θα ανεβαίνουν το υψόμετρο σταδιακά πλέον και θα επιμηκύνεται και η διαμονή τους στη χώρα. Δεν ήταν η μόνη ανακρίβεια που θα μας έλεγε ο ξεναγός μας, ένας ναρκισσιστής απερίγραπτος τύπος που θεωρούσε πως κάθε λέξη που άρθρωνε ήταν απίστευτα σημαντική, παρότι έλεγε αρκετές ανακρίβειες κι επαναλαμβανόταν διαρκώς. Στο Chinchero η στάση πρακτικά ήταν για ψώνια σε κάποιο συνεταιρισμό. Πληκτικά αναμενόμενη η επιλογή, αλλά με το λεωφορείο να είναι γεμάτο με λατίνους, το ότι θα αγόραζαν ήταν δεδομένο. Αξίζει πάντως να αναφερθεί ότι η παρουσίαση από μια συμπαθέστατη Ινδιάνα ονόματι Όλγα ήταν διαφωτιστική (π.χ. σε ότι αφορά τον τρόπο χρωματισμού των υφασμάτων), με χιούμορ και με καμία πίεση για αγορά (γενικώς στο Περού δε σε κυνηγάνε για να ψωνίσεις, είναι εξαιρετικά αξιοπρεπείς).

Η δεύτερη στάση ήταν εκείν στο Moray, για το ατομικό εισιτήριο του οποίου το εισιτήριο κόστιζε ένα βαρύγδουπο εικοσάρικο (!) αλλά τουλάχιστον το αξιοθέατο ήταν πολύ εντυπωσιακό. Πρόκειται για το μεγαλύτερο εργαστήριο μικροκλιμάτων για τις καλλιέργειες των Ίνκας, που παρότι αγνοούμε τις λεπτομέρειες για τον τρόπο λειτουργίας του, οπτικά είναι πολύ εντυπωσιακό, μια σειρά από ομόκεντρους κύκλους διαβαθμίσεων σε τεράστια έκταση που θυμίζει κάτι από ταινίες με εξωγήινους και UFO. Μιλώντας για UFO, ένα από αυτά μας έκανε και ξενάγηση και προσπαθώντας να μας εξηγήσει τις βιολογικές διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν γεννηθεί σε μεγάλο υψόμετρο και αυτών από τα παράλια μας είπε ότι εκτός από τεράστια πνευμόνια έχει φαρδείς ώμους και είναι πανέμορφος. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφία, ίσως ο @Krekouzas να διαθέτει για να μη χαθει στη λήθη αυτό το μεγάλο ταλέντο.

Η επόμενη στάση ήταν το Salinas, τα ορυχεία αλατιού των Ίνκας, εξίσου εντυπωσιακά οπτικά, αφού τα αλάτινα παραλληλόγραμμα έκαναν φοβερή αντίθεση με τα κατακόκκινα βράχια πίσω τους, ενώ το γεγονός ότι είναι ακόμη ενεργά και βλέπεις τους ανθρώπους που βγάζουν το μεροκάματό τους περίπου όπως έκαναν οι πρόγονοί τους τα κάνει ακόμη εντυπωσιακότερα.

Στην επιστροφή από την εκδρομή χάζευα τα χωριουδάκια των Άνδεων στα υψίπεδα που θυμίζουν Βολιβία... έρχεται κι η σειρά της μεθαύριο, σκέφτηκα. Στο Κούσκο για ακόμη μια φορά η κεντρική πλατεία έσφυζε από ρυθμό λόγω των –καθημερινών ουσιαστικά- εορτασμών και υπαίθριων πανηγυριών, με τις πολύχρωμες στολές, μια παρέλαση σχολείου θηλέων και φυσικά πολύ χορό. Γίνομαι βαρετός, αλλά πόλεις σαν το Κούσκο πρέπει απλά να είσαι εξαιρετικά ακκόγουστος άνθρωπος για να μην τις εκτιμήσεις, αν συνυπολογίσει δε κανείς πόσα πράγματα έχεις να κάνεις στα περίχωρά του είναι από μόνο του προορισμός για αρκετές εβδομάδες.

Επικοινωνήσαμε με το Χουάν τον ξεναγό μας γιατί θέλαμε να τον καλέσουμε σε φαγητό με τον Κώστα για να τον ευχαριστήσουμε ακόμη μια φορά για τις καταπληκτικές τους υπηρεσίες. Το δείπνο στο εστιατοριάκι που επιλέξαμε στην πλατεία Regocijo συνοδεύθηκε από συζήτηση για τα σχέδια του Χουάν, τη γιαπωνέζα σύζυγό του και τις ατέλειωτες εμπειρίες του από τα τρεκ, καθώς και τις συνθήκες εργασίας των ξεναγών. Για άλλη μια φορά να υπογραμμίσω πως αν κάποιος αποφασίσει να πάει για τρεκ σε εκείνα τα μαγικά μέρη, τα στοιχεία του Χουάν είναι στη διάθεσή σας.

Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, πέρασα από τον καθεδρικό, όπου παρακολούθησα μια λειουργία με εξαιρετική κλασική κιθάρα κι αναρωτήθηκα τι κακό θα έβρισκε και τις ορθόδοξες εκκλησίες αν επέτρεπαν να παίζει κανείς και κανένα ακόρντο. Ρητορική η απορία, η πιο ρεαλιστική ήταν το πώς θα ήταν η αυριανή, τελευταία μέρα στο Κούσκο όπου είχαμε κανονίσει να πάμε σε εκείνο το πολύχρωμο βουνό... δηλαδή όχι σε εκείνο που πάνε όλοι, αλλά «σε κάποια άλλα που θα ήμασατν μόνοι μας, θα ήταν περισσότερα κι ακόμη πιο εντυπωσιακά». Για να πω την αλήθεια μούφα μου φαινόταν η όλη φάση, αλλά επειδή οι Άνδεις ποτέ δε σταματούν να με εκπλήσσουν, είπα να πέσω για ύπνο με έναν πιο αισιόδοξο τόνο, ελπίζοντας πως θα είναι τουλάχιστον συμπαθητικά όμορφα. Μικρό καλάθι κρατούσα, όπως αποδείχθηκε...

 

[Yorgos]

Πρωινή θέα με την αφύπνιση.

Το τελευταίο μας πρωινό στο τρεκ.

Κατεβαίνοντας στον αγροτικό τομέα, αγαπώ τον καταρράκτη στο βάθος.

Ατελειωτες διαβαθμίσεις.

Απίστευτη ποσότητα πέτρας και δουλειάς.

Πολύ σκαρφάλωμα...

...σε απόκρημνες γωνιές.

Νεαρός πωλητής μας δείχνει την πραμάτεια του.

Τελευταία θέα πριν την επιστροφή στο Κούσκο.

Αποχαιρετούμε το μαγικό σημείο εκκίνησης.