Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Yorgos]

Απίστευτη γιαγιά σε γωνία 90 μοιρών.

ΜΑγικό Κούσκο και το βράδυ.

Η κυριούλα που μας έκανε την επίδειξη για την κλωστοϋφαντουργία.

Ονοματάρα ο συνεταιρισμός.

Εγώ το Moray το βρήκα απρόσμενα εντυπωσιακό.

Αγαπάμε χωριουδάκια και γιαγιάκες.

Στο δρόμο για το Salinas.

Και το ίδιο το Salinas.

Κρεκούζας σε mode δεκατριάχρονου.

Από την εποχή του Tawantisuyo η κεντρική πλατεία (που τότε ήταν πολύ μεγαλύτερη) έσφυζε από ζωή και εορτασμούς καθημερινά.

 

[Krekouzas]

Εδώ μείναμε το τελευταίο βράδυ.

Και αυτή ήταν η τελευταία ανάβαση.

Κάναμε και καινούριους φίλους. Το σκυλάκι μας ακολουθούσε σε όλη την διαδρομή. Κυρίως τον Κυριάκο.

 

[Krekouzas]

Λύτρωση ή άφιξη στο τελευταίο σημείο όπου περιμέναμε το αυτοκίνητο!

Το τραπέζι πριν την αναχώρηση. Φαίνονται οι απαιτητικοί πελάτες. Χτυπουν και το χέρι στο τραπέζι.

Τα δύο αυτά είδωλα ήταν του Χουάν. Τα είχε πάντα μαζί του και πάντα πάνω στο τραπέζι. Ήταν πολύ σημαντικά για αυτόν.

Οι τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες.

 

[Krekouzas]

Η απίστευτη γλυκιά κυριούλα μετά της βοηθού και ίσως κόρης της.

Παντού θα υπήρχε κάποιος να προσπαθήσει να κάνει τελετή ή μια αναπαράσταση. Ελάχιστοι θαρρώ είχαν καποια σχετική γνώση.

Στο Σαλίνας όσοι και εάν ήταν οι τουρίστες πάντα υπάρχει χώρος για δουλειά. Δεν σταματάνε εκατοντάδες χρόνια να βγάζουν αλάτι!

Και σίγουρα υπάρχει παντού και πάντα χώρος για παιχνίδι για τα παιδιά!!!

 

[Kiki Ansts]

Πωπω ρε παιδια,δεν εχω λογια για τις φωτογραφιες..χρειαζομαι επειγοντως κατασκευες αναστυλωσης.. (σαγονιου )

 

[Yorgos]

Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, πέρασα από τον καθεδρικό, όπου παρακολούθησα μια λειουργία με εξαιρετική κλασική κιθάρα κι αναρωτήθηκα τι κακό θα έβρισκε και τις ορθόδοξες εκκλησίες αν επέτρεπαν να παίζει κανείς και κανένα ακόρντο. Ρητορική η απορία, η πιο ρεαλιστική ήταν το πώς θα ήταν η αυριανή, τελευταία μέρα στο Κούσκο όπου είχαμε κανονίσει να πάμε σε εκείνο το πολύχρωμο βουνό... δηλαδή όχι σε εκείνο που πάνε όλοι, αλλά «σε κάποια άλλα που θα ήμασατν μόνοι μας, θα ήταν περισσότερα κι ακόμη πιο εντυπωσιακά». Για να πω την αλήθεια μούφα μου φαινόταν η όλη φάση, αλλά επειδή οι Άνδεις ποτέ δε σταματούν να με εκπλήσσουν, είπα να πέσω για ύπνο με έναν πιο αισιόδοξο τόνο, ελπίζοντας πως θα είναι τουλάχιστον συμπαθητικά όμορφα. Μικρό καλάθι κρατούσα, όπως αποδείχθηκε...


Ξυπνήσαμε νωρίς για να πάμε σε αυτή τη μυστηριώδη εκδρομή ονόματι «exploradores», την οποία θυμίζω ότι προτιμήσαμε διότι εκτός όλων των άλλων, δεν είχαμε πια δυνάμεις για οκτάωρο τρεκ στα 5.000 μέτρα, ειδικά τη μέρα κατά την οποία ο Κυριάκος κι ο Παναγιώτης θα πετούσαν για Ελλάδα κι εγώ με τον Κώστα θα παίρναμε λεωφορείο για τη Βολιβία. Το ραντεβού ήταν στην κεντρική πλατεία του Κούσκο, όπου οι υπεύθυνοι άργησαν αρκετά να έρθουν κι όταν εμφανίστηκαν υπήρχε μόνο οδηγός, χωρίς ξεναγό, ο οποίος δε μιλούσε Αγγλικά αλλά αστράφτοντας ένα χρυσό και δυο ασημί δόντια μου είπε «θα μάθω όμως!». Είχα που είχα αμφιβολίες για το κατά πόσο ήταν μούφα η εκδρομή, ήρθε και το χρυσοποίκιλτο χαμόγελο, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.

Πρώτη στάση κάναμε σε ένα χωριουδάκι όπου δίπλα σε μια γέφυρα της αποικιακής περιόδου έχουν κάνει το αντίγραφο μιας γέφυρας των Ίνκας, χρησιμοποιώντας τις παλιές τεχνικές κατασκευής, με τα σχοινιά. Πλακίτσα είχε, αλλά μάλλον το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης ήταν το τοπικό σχολείο, τα παιδιά του οποίου πήγαιναν σε κάποια εκδήλωση και περνώντας από τη γέφυρα το έριξαν στο χαβαλέ χοροπηδώντας, μέχρι που ο δάσκαλος/παιδαγωγός έβγαλε τη βέργα και συνεπικουρούμενος από τη ζώνη του (!) τα έκανε τουλούμι στο ξύλο και ήρθαν στα ίσια τους. Καταλήγοντας στην κεντρική πλατεία βρεθήκαμε μπροστά σε μια εκκλησία του 1575 που με γοήτευσε, ήταν έτοιμη να πέσει αλλά τι ομορφιά! Δεν ξέρω πώς έχει καταφέρει να μείνει εκτός τουριστικών ραντάρ, αλλά ήταν πανέμορφη. Ρώτησα το φοβερό οδηγό/ξεναγό/αστραφτοδόντη μας που μου απάντησε «μάλλον εκκλησία είναι», που το βρήκα πολύ διαφωτιστικό γιατί μπορεί να ήταν βενζινάδικο ή κλινική τεχνητής γονιμοποίησης ας πούμε ένα κτίριο του 1575 με σταυρό και ιερό...

Εντός ολίγων λεπτών ξεκίνησε μια διαδήλωση/εκδήλωση στο χωριό, στην οποία συμμετείχαν και όλα τα παιδάκια των τοπικών σχολείων με χειροποίητα πλακάτ, η τοπική αστυνομία και ο δήμαρχος. Το θέμα της διαδήλωσης ήταν η καταπολέμηση της βίας με τη βοήθεια της αστυνομίας και... του δασκάλου που κυνηγούσε τα παιδιά με τη βέργα και τη ζώνη χαχα! Είναι Θεοί οι Περουβιανοί, τους αγαπώ. Είχε πολύ φολκλόρ η όλη υπόθεση, με τις κυριούλες να είναι ντυμένες με τις παραδοσιακές στολές των Άνδεων, να μασουλάνε καθισμένες στα πεζοδρόμια και να μη δίνουν και πολλή σημασία στα όσα έλεγε ο δήμαρχος και ο αστυνομικός διευθυντής που μας χαιρέτησε δια μικροφώνου πάντως.

Κάπου εκεί αφήσαμε την άσφαλτο και το τζιπάκι του χρυσοποίκιλτου ξεκίνησε την ανάβαση. Ατέλειωτες στροφές μας έφερναν αντιμέτωπους με καταπληκτικά βουκολικά τοπία: αλπάκα και λάμα να βόσκουν με background τις χιονισμένες Άνδεις κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, γιαγιάδες με τα καπελάκια και τα ριχτάρια τους να κατεβαίνουν από πλαγιές με καλλιεργήσιμες διαβαθμίσεις, ενω το απίστευτα έντονο κοκκινόχωμα έκανε αντίθεση με το γαλάζιο του ουρανού και το λευκό του χιονιού δημιουργώντας καταπληκτικές εικόνες όσο ανεβαίναμε κάτι ατέρμονα κατσάβραχα η μοναξιά των οποίων διακοπτόταν μόνο από κάτι μποστάνια στη μέση του πουθενά, έτη φωτός μακριά από τον πολιτισμό. Έπαθα πλάκα με τη διαδρομή και σκεφτόμουν πως και να μην είναι και πολύ χρωματιστό εκείνο το βουνό που πάμε, άξιζε τον κόπο η εκδρομή, δε χόρταινα αυτό που έβλεπα από το –βρώμικο- παράθυρο του ταλαιπωρημένου τζιπ, όσο ο Κρεκούζας ανακατευόταν, το χιόνι σιγά-σιγά αντικαθιστούσε τα πράσινα υψίπεδα και τα πολύ ψαγμένα ροκάκια του οηδγού αό τα 80ς προσπαθούσαν να υπερκεράσουν τους ήχους ενός τζιπ που σειόταν ολόκληρο πάνω στις κοτρώνες.

Ε, μετά από κάμποσες ώρες φτάσαμε και στο ποθητό σημείο. Καταπληκτική φύση, αλλά χρωματιστό βουνό δεν έλβεπα πουθενά. «Ορίστε, ήρθε και η τοπική μας ξεναγός!» είπε ο χρυσοποίκιλτος και μας έδειξε μια κοπελίτσα ντυμένη με μια από τις παραδοσιακές φορεσιές των Άνδεων που ξεπετάχτηκε από το πουθενά. Η κοπελίτσα ίσα που μιλούσε Ισπανικά με τα Κέτσουα να είναι προφανώς η μητρική της γλώσσα και ξεκίνησε να ανεβαίνει την πλαγιά μαζί μας, αποκαλύπτοντάς μου ότι μέσα στο κουβερλί της είχε οξυγόνο κι ένα ράδιο, σε περίπτωση ανάγκης ώστε να επικοινωνήσουμε με τον πολιτισμό.

Σαν τον Ολυμπιακό μετά από φάιναλ φορ, η ομάδα ήταν σβηστή από ενέργεια. Ήταν και πολύ μεγάλο το υψόμετρο (ρωτήηστε τον Κρεκούζα και το μαγικό του ρολόι για λεπτομέρειες), αλλά όπως θα διαπίστωνα και τις επόμενες μέρες, μάλλον είχα προγραμματίσει το σώμα μου για τα δύο τρεκ και η συσσωρευμένη κούραση θα κρατούσε λίγες μέρες ακόμη, υπήρχε άλλωστε και συσσωρευμένη έλλειψη ύπνου. Όλα αυτά ξεχάστηκαν πάντως γρήγορα όταν αντικρύσαμε το χρωματιστό βουνό ή αλλέως rainbow mountain, που δεν ήταν το διάσημο, αυτό που πάνε όλοι με το πολύωρο τρεκ, αλλά ένα άλλο, που με άφησε άφωνο. Τι χρώματα!!! Απίστευτο θέαμα, ενώ στις πλαγιές μπορούσες να παρατηρήσεις από κοντά τις αποχρώσεις να δημιουργούνται φαντάζομαι από τα διαφορετικά χημικά στοιχεία. Καλά δεν περίμενα να μου δώσει καμιά επιστημονική επεξήγηση ο ξεναγός μας, που όσο ανεβαίναμε έκανε καμάκι στην κοπέλα με ένα χαμόγελο πονηρό, που υποδήλωνε κάτι ανάμεσα σε βεβαιότητα για την τελική νίκη και οξεία λιγουρίαση. Όσο βγάζαμε φωτογραφίες ανεβοκατεβαίνοντας τις πλαγιές με την τρομερή πανδαισία χρωμάτων, τον είδα να της κλέβει ένα φιλί, αν και όταν της μίλησα αργότερα μου είπε «έχω είκοσι πρόβατα εγώ, με γυρεύουν πολλοί, χαχα. Ξέρεις πόσο κάνει το καθένα; Μέχρι και 150 σόλες!!». Έρωτας στις Άνδεις, τι να πεις... (για την ιστορία, 150 σόλες είναι σαράντα ευρώ, άρα η προίκα της κοπελιάς με τα είκοσι πρόβατα ανέρχεται στα 800 ευρώ).

Τα τοπία ήταν σουρεαλιστικά όμορφα, όπως και οι τούμπες που φάγαμε γιατί γλιστρούσε, η μια ώρα τρεκ στα 4960 μέτρα μας ξεθέωσε, αλλά δικαιωθήκαμε αντικρύζοντας ένα άλλο αλλόκοτο θέαμα: ένα φυσικο τείχος, που προφανώς προκλήθηκε από κάποιο είδος διάβρωσης προφανώς, την οποία επιστημονικά ο Rodolfo περιέγραψε πως «Α αυτό; Έτσι είναι, ναι». Μείναμε να χαζεύουμε το απίστευτο θέαμα και αναρωτήθηκα γιατί δεν είναι καρα-χάιλάιτ της περιοχής το όλο θέαμα, στο κάτω-κάτω το Κούσκο ήταν μισή μέρα δρόμος με το τζιπ, η εκδρομή μας στοίχισε λιγότερο από 30 ευρώ το κεφάλι (απολύτως δικαιολογημένα δεδομένης της απόστασης, της κατανάλωσης καυσίμων αλλά κυρίως της καταπόνησης του οχήματος και των λίγων συμμετεχόντων) και με μερικές απλές φωτογραφίες στην είσοδο οποιοδήποτε πρακτορείου η εκδρομή θα μπορούσε να πωλείται από μόνη της. Τέλος πάντων, δε θα διαμαρτυρηθώ κιόλας που όλη αυτή την ομορφιά την απολαμβάναμε μόνοι μας εμείς και οι άλλοι 3-4 που ήταν μαζί μας, αλλά είναι ένα δείγμα του πόσο αστείρευτες είναι οι Άνδεις σε αξιοθέατα, από τις χαμένες πόλεις μέχρι τα φυσικά τοπία και τα χαμένα χωριά των εκκλησιών του 1575 και τις κοπελίστες με την αστρονομική προίκα των είκοσι προβάτων.

Το μεσημεριανό που περιλαμβανόταν στην εκδρομή ήταν αξιοπρεπέστατο, με φρουτάκια, μπέργκερ, Oreo και το υπεραπαραίτητο νεράκι σε αυτό το υψόμετρο. Νιώσαμε πολύ πλήρεις και οι ώρες της επιστροφής πέρασαν γρήγορα με τα «love hurts» και τον Chris Isaac του Rodolfo που ήταν σίγουρος πως στην επόμενη επίσκεψη θα την έριχνε την τσοπάνισσα. «Μα είναι τόσο όμορφη, ουφ...» μου είπε αναστενάζοντας.

Μας έμεναν λίγες ώρες πριν αποχαιρετίσουμε το Κούσκο και σκοπεύαμε να τιμήσουμε άλλο ένα γκουρμεδάκι του Κούσκο, το Chicha του Gaston Acurio, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο ήταν φουλ, πλέον σε εστιατόρια τέτοιας ποιότητας στο Κούσκο θες κράτηση, αλλά καταλήξαμε στο μπεργκεράδικο του ιδίου για το αποχαιρετιστήριο γεύμα μας με τα παιδιά. Λίγο αργότερα εγώ κι ο Κώστας καταλήξαμε στον υπεραστικό σταθμό λεωφορείων όπου πήραμε ένα υπερπολυτελές ΚΤΕΛ της Tranzela (Τρανζέλα βαζέλα, βγάλε τη φανέλα, με τρέλα και κορδέλα, πάμε για μπουγέλα κλπ σαπίλες) το οποίο θα μας μετέφερε στο Puno, που θα προσπερνούσαμε αυτή τη φορά, ώστε να πάμε ντουγρού για Βολιβία, όπου θα έμενα για 25 μερόνυχτα, ψάχνοντας τα χνάρια του Τσε, ακόμη πιοάγνωστες χαμένες πόλεις, ορισμένα τρομερά τοπία και ιεραποστολές χαμένες στο χρόνο, μεταξύ άλλων. Αλλά όλα αυτά είναι ένα άλλο, τρίτο κεφάλαιο, στο οποίο θα εισέλθω μετά από μια αποτίμηση του δευτέρου κεφαλαίου περί «Κούσκο και περιχώρων».

 

[KIKI]

Κεντάτε παλληκαρια και με το κειμενο και με τις φωτογραφίες !

Περιμένω φωτο απο το πολύχρωμο βουνό .

 

[Yorgos]

Αποικιακή γέφυρα, γέφυρα Ίνκα, Κρεκούζας. Όλα τους μνημεία.

Η κυριούλα πάντως είπε να μην το ρισκάρει και πήρε την κανονική γέφυρα.

Τα παιδάκια που κόντεψαν να τη διαλύσουν τη γέφυρα.

Και χαχάνιζαν... μέχρι που ήρθε...

Ο παιδαγωγός! Προσέξτε πόσο ύπουλα κρύβει τη βέργα, κάθε παιδάκι που περνούσε το τσάκιζε.

-Είδες, έχει εκδήλωση σήμερα.
-Ναι, με θέμα τη βία. Ήρθαν και τα παιδάκια.
-Πώς τα έπεισαν να έρθουν όλα;
-Με τη βία!

Μοίρασαν και κάτι φυλλάδια κατά της βίας (ενδοοικογενειακής, σχολικής, οργανωμένο έγκλημα κλπ) αλλά η μια κυρία το έτρωγε, η άλλη έκανε αέρα και μια τρίτη το χρησιμοποίησε ως χαρτοπετσέτα. Τις αγαπώ.

Τι, δεν έχουμε απόκριες;

Αγαπάμε γκραφίτι με θέμα τους Ίνκας.

Αγαπάμε και κυριούλες.

Πανέμορφα τα τοπία για τα οποία δε μας είχε προετοιμάσει κανείς.

Βουαλά και το χρωματιστό βουνό.

Και η καλή μας ξεναγός δίνει ένα τόνο φολκλόρ στο τοπίο.

Ε τώρα για φωτογραφίες της προκοπής θα επανέλθει κι ο @Krekouzas.

Όλοι με θέλουν, έχω είκοσι πρόβατα εγώ!!!

Βουαλά και το φυσικό τείχος.

Προφίλ του βουνού. Δεν ήταν το μόνο χρωματιστό.

Το βράδυ στα τείχη του Coricancha μια ομάδα από ιερείς των Άνδεων πήγε για σπονδές και προσευχές. Δεν επιτρεπόταν η είσοδος λόγω της ιερότητας της τελετής. Καλά κρατούν οι θρησκείες των Άνδεων.

Όταν δεν έχει χορούς, έχει διαδηλώσεις η κεντρική πλατεία του Κούσκο, εκείνη τη νύχτα ήταν οι αξιοπρεπέστατοι δάκσαλοι.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που μας ανέχτηκαν. Τα λέμε στα Παμίρ σε λίγους μήνες...

 

[Krekouzas]

Για κάποιο περίεργο λόγο δεν έχω όλες μου τις φωτογραφίες από τα χρωματιστά βουνά!

Εδώ τα παιδάκια ήθελαν και σελφι. Ήταν και ντροπαλά μερικά...

Στο δρόμο είδαμε αμέτρητα αλπάκα και λάμα να είναι ελεύθερα στο βουνό.

Το υψόμετρο ήταν 5100. Φωτογραφία πρόλαβα σε τυχερό αριθμό.

Τοπία Τόλκιν. Σαν να είμασταν στη Μόρντορ.

 

[LULLU]

Κεντάτε παλληκαρια και με το κειμενο και με τις φωτογραφίες !

Περιμένω φωτο απο το πολύχρωμο βουνό .

κικι κτυπανε χωρις οικτο ετουτοι.. μπας να παμε και εμεις παλι στο Κουσκο για αυτο το βουνο???

 

[Yorgos]

Αξιολόγηση δεύτερου μέρους – Treks σε χαμένες πόλεις, Κούσκο και περίχωρα
​

Με το πέρας και του δεύτερου κομματιού του ταξιδιού, ήρθε η ώρα και για την αξιολόγησή του.Για να δούμε τι είχα γράψει πριν το ταξίδι για το κομμάτι των treks, του Κούσκο και των περιχώρων:

Αναμένω υπερβολική κούραση και φουσκάλες στα πόδια, τα αρχαία στη Βιλκαμπάμπα θα είναι λιγότερο εντυπωσιακά και λιγότερα από όσα θα ήθελα, τα τοπία όμορφα αλλά λίγο επαναληπτικά, θα μπουχτίσω τόσο που δε θα ξανακάνω τρεκ για πολύ καιρό, αλλά θα βγάλω μερικές εκπληκτικές φωτογραφίες. Η βροχή και η ταλαιπωρία θα με καταβάλλουν

Στα περισσότερα δεν έπεσα και πολύ έξω αν και μάλλον υποβάθμισα το πόσο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ήταν η όλη εμπειρία. Φουσκάλες περιέργως δεν έβγαλα, αλλά όντως σωματικά ήταν εξαιρετικά απαιτητικά τα treks, περισσότερο η Vilcabamba και μάλλον λόγω καιρού. Τα τοπία στη Vilcabamba απλά δεν παίζονταν, έπαθα πλάκα, τα αρχαία ήταν ό,τι περίμενα και ίσως και καλύτερα (ειδικά στο Choquequirao) και η εμπειρία γενικώς ήταν από τις καλύτερες που είχα στη ζωή μου. Για επιστέγασμα, το Κούσκο ήταν τόσο μαγικό όσο πάντα, οι εκδρομές σε Moray & Salinas και Exploradores (κυρίως!) καταπληκτικές, τόσο που δε μετάνιωσα που αφήσαμε τόσα και τόσα από τα αξιοθέατα των περιχώρων του Κούσκο εκτός (από το Sacsayhuaman μέχρι το Pisac και το Ollantaytambo, την Ιερή Κοιλάδα και άπειρα άλλα, άλλωστε είναι αδύνατον η ευρύτερη περιοχή του Κούσκο να καλυφθεί σε τόσο λίγες εβδομάδες). Γνωρίζαμε ότι η εποχή (Οκτώβριος-Νοέμβριος) δεν ήταν ιδανική διότι ξεκινούσαν οι βροχές, αλλά αυτή ήταν και η μόνη διόρθωση που έκανα. I had the time of my life και η ανησυχία μου ήταν μήπως από το τελικό τοπ-5 όλου του ταξιδιού και οι 5 στιγμές ήταν από αυτό το κομμάτι.

Ως καλύτερες στιγμές (και υποψήφιες για τα Όσκαρ στο τέλος της Οδύσσειας πάλι) θα επέλεγα με σειρά προτεραιότητας τις εξής, αν και δυσκολεύτηκα πάρα πολύ:

1. Οι απίστευτες θέες των κοιλάδων στο τρεκ της Vilcabamba, θυμάμαι μια που φτάνουμε σε ένα λόφο, δεν ξέρουμε τι έχει από πίσω και φτάνοντας στην κορυφή βλέπεις μια απέραντη ομορφιά την οποία διασχίζεις πάνω σε μονοπάτια των Ίνκας. Ανεκτίμητη αξία, δεν περιγράφεται

2. Η θέα στου Choquequirao από ψηλά, βλέποντας έναν αρχαιολογικό χώρο σχεδόν απάτητο, για τον οποίο άξιζε τον κόπο κάθε στιγμή ξεθεώματος, στον οποίο είχαμε την ελευθερία να περιπλανηθούμε, να ξαπλώσουμε, να φάμε, μέχρι και να μοιραστούμε την τελετή στην Pachamama με το Χουάν

3. Η θέα του Vitcos για πρώτη φορά, να το βλέπεις από μακριά να ξεπροβάλλει, να ξέρεις τι κομμάτι της παγκόσμιας ιστορίας έχει διαδραματιστεί εκεί και να είναι όλο δικό σου

4. Η χαρά του Huyana Pichu (προτιμώ πάντα τη δημοφιλέστερη εκδοχή των ονοσιών στα Κέτσουα, δε βρίσκω το λόγο να τα γράφου ως Πίκτσου για παράδειγμα), το πόσο σε ανταμοίβουν οι θέες και η γαλήνη από εκεί ενός εκπληκτικού τοπίου και αρχαιολογικού χώρου ταυτόχρονα, από τις πιο όμορφες εικόνες στον κόσμο

5. Το να περπατάς βράδυ με ψιλόβροχο στο Κούσκο. Θα με συγχωρέσουν και τα χρωματιστά βουνά και το Moray με το Salinas που προσφέρουν καταπληκτικές φωτογραφικές ευκαιρίες, αλλά αίσθηση σαν τη μαγεία του Κούσκο δε βρίσκεις πουθενά στον κόσμο.

Ακολουθούν και οι πέντε καλύτερες φωτογραφίες μου από το συγκεκριμένο κομμάτι του ταξιδιού (όπως πάντα δεν περιλαμβάνω εκείνες του Κώστα) που προκρίνονται... στον τελικό:

 

[Krekouzas]

Πολύ δύσκολο, παρά πολύ. Να διαλέξεις τις πέντε καλύτερες στιγμές. Τώρα που τα γράφουμε και τα σκεφτόμαστε αρκετούς μήνες μετά θα νόμιζες ότι ειναι πιο εύκολο να ξεχωρίσεις τις καλύτερες στιγμές ή φωτογραφίες. Για εμένα ίσως σε όλο το ταξίδι τα δύο τρεκ ήταν οι καλύτερες μέρες όλων. Ήταν κάτι καινούριο κάτι που σε έφερνε στα όρια σου. Ψυχολογικά και σωματικά. Και σε αυτές τις στιγμές είναι που τις μοιράζεσαι με κάποιους ανθρώπους και δένεσαι με κάθε στιγμή και έχεις εικόνες που κουβαλάς σε όλη σου τη ζωή. Ας προσπαθήσω να βρω τις πέντε καλύτερες στιγμές. Να σημειώσω ότι απλά είναι πέντε. Ισάξια πέντε. Όχι η Νο. 1 και μετά Νο.2 καλύτερη.

1. Το Μάτσου Πίτσου. Το αγαπημένο μου σημείο σε αυτό το μπλε πλανήτη. Δύσκολα θα βρω κάτι πιο όμορφο. Μαζί με το Huyana ολοκληρωτική πια εμπειρία. Μα οχτώ ώρες δεν μου φτάσανε. Είπαμε κατι έπρεπε να αφήσουμε και για την επόμενη φορά.

2. Η διαδικασία των τρεκ. Όσες φωτογραφίες και να τραβήξουμε όσο και εάν περιγράψουμε, το να είσαι μόνος με τη φύση σε σημεία που δεν θα ξανά πά. Σε σημεία που ελάχιστοι έχουν πάει. Αξία μοναδική και ανεκτίμητη.

3. Το Choquequirao. Αρχιτεκτονικά υποδεέστερο του Μάτσου Πίτσου,μα Να είσαι μόνος σε αυτό το μνημείο και παράλληλα όχι μόνο να είσαι παρόν και να συμμετέχεις σε τελετή προς τιμήν της Pacha Mama.

4. Να κοιμάσαι στα 4000 μέτρα. Και να βγαίνεις έξω από τη σκηνή και να κοιτάς τον πιο γεμάτο από αστερια ουρανό που έχεις δει στη ζωη σου. Πρώτη φορά είδα το Milky Way!!!!! Θυμάμαι που ήθελα να ξαπλώσω καθένα κοιτάω μόνο τον ουρανό. Κρίμα που έκανε τόσο πολύ κρύο που το έκανε αδύνατο.

5. Ο Κυριάκος, ο Παναγιώτης, ο Χουάν, ο Γιώργος. Οι άνθρωποι που μοιράστηκα όλα αυτά που έζησα. Είχαμε τεράστια τύχη που ταιριάξαμε τόσο πολύ και περάσαμε φανταστικά. Γιατί η χαρά και η ευτυχία εάν δεν την μοιράζεσαι είναι μισή. Είχαμε τύχη όλοι μας νομίζω που δέσαμε τόσο πολύ.


Οι φωτογραφίες.
1. Το Μάτσου Πίτσου με ομίχλη. Πιο μαγικό γίνεται?!?!

2. Η θέα από το Huyana Picchu και η εντυπωσιακή διαφορετική οπτική γωνία του Μάτσου Πίτσου.

3. Η θέα από ψηλά της κεντρικής πλατείας του Choquequirao.

4. Ο ναός των Λάμα στο Choquequirao όχι απλά επειδή ήταν πολύ όμορφος, όσο και για την μοναδικότητα του.

5. Τα Rainbow Mountain η απλά τα βουνά του ουράνιου τόξου!