Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[Krekouzas]

Το τελευταίο γεύμα στη φύση από το Γκριμάλντο. Απίστευτος είναι.

Με πόσο χαρά κατεβαίνουμε το τελευταίο σημείο.

ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό το Γιάννη....

 

[Krekouzas]

To τελευταίο στάδιο με περπάτημα. Από τον υδροηλεκτρικο σταθμό προς το Aguas Calientes.

Σύσσωμη η ομάδα μας!!!

Αποχαιρετοντας τον υπέροχο Γκριμάλντο.

και η φανταστική διαδρομή!!!

από τη χαρά του ο Κυριάκος το γύρισε στο χορό.

 

[Krekouzas]

Είναι πανέμορφο και με ομίχλη το Machu Picchu!!!! Αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να βγάλουμε αυτές τις φωτογραφίες. Σε κάθε πράγμα υπάρχει κάτι το θετικό.
Η είσοδος

η απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα μας. Ευτυχώς δεν θα κρατούσε πολύ.

 

[Krekouzas]

Μετά την ομίχλη και το ψιλόβροχο τρομερό τάιμινγκ με το που ανεβήκαμε στο Wayna Picchu η αλλιώς Huayna Picchu, ο ουρανός καθάρισε και μας έδωσε τρομερές εικόνες.

αυτό ήταν και το μονοπάτι που περπατήσαμε μια μέρα μόλις πριν. Ακριβώς από την πίσω πλευρά του βουνού.

 

[Krekouzas]

Ένα τεράστιο και δημόσιο ευχαριστώ στο Γιώργο που χωρίς αυτόν το ταξίδι δεν θα ήταν εφικτό. Όχι μόνο οργάνωσε άψογα τα πάντα μα το προσαρμωσε έτσι ώστε στο χρόνο που είχα στη διάθεση μου να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα και σε σύντομο χρόνο! Ήταν σίγουρα τα καλύτερο ταξίδι που έκανα ποτέ. Και με την αγάπη που έχω για αυτή τη χώρα δύσκολα θα βρω κάτι που να το ξεπεράσει.

Για να μη μου κορόιδευετε τα γκάτζετ μου. Τρομερή ακρίβεια παρακαλώ.

Ο Γιώργος τα έχει παίξει στα τελευταία σκαλιά πριν την κορυφή.

Επιτέλους βρήκαμε και τους άλλους δύο μετά την περιπέτεια για την τουαλέτα.

 

[Krekouzas]

Όπως φαίνεται και από το έξυπνο ρολόι μου ήμουν μέσα στο μνημείο σχεδόν 9 ώρες και περπάτησα κοντά στα 20 χμ. Και πάλι νομίζω δεν το χόρτασα. Πολύ εύκολα ξανά πάω. Και ας έχει και τουρίστες. Όχι τώρα πρόσφατα. Μα πιστεύω ότι όσες φορές και εάν πας κάτι καινούριο θα ανακαλύψεις όχι τόσο για το μνημείο όσο και για τον εαυτό σου τον ίδιο. Δεν είμαι ο ίδιος με πριν 8 χρόνια που πρωτοπηγα. Δεν θα είμαι ο ίδιος εάν θα ξανά πάω. Δεν νομίζω να μου χαλάσει και ο τουρισμός την εικόνα που έχω για την ιστορία και την αξία αυτού του μέρους ! Για τώρα το χάρηκα όσο δεν πάει. Και είμασταν και τυχεροί. Μια κοπέλα που γνώρισα εκεί όσο ο Γιώργος είχε φύγει να βρει τα παιδιά, νου είπε ότι ήταν η τρίτη μέρα της μέσα εκεί. Τις άλλες δύο έβρεχε και την Τρίτη είχε ομίχλη και δεν έβλεπε τίποτε. Οπότε εμείς είδαμε και τις δυο καταστάσεις και μας θεωρώ πολύ τυχερούς.

Εδώ δείχνουμε και χαρούμενοι είμαστε.

Στη Κεντρική πυλη

 

[Krekouzas]

Μέσα σε αυτές τις ώρες έβγαλα με το κινητό και τη μηχανή μου 420 και κάτι φωτογραφίες.

Αυτός ο κύριος ο συντηρητής δεν κατάλαβα τι κάνει με την οδοντόβουρτσα. Ξέρεις κάποιος ίσως να μου πει?

 

[Yorgos]

Ημέρα μουσείων σήμερα, ανασύνταξης κι ευκαιρία να γνωρίσουμε το Κούσκο λίγο καλύτερα. Αλλά πριν απ’ όλα είχαμε ρούχα να πλύνουμε, μετά από τόσες μέρες που τα πάντα είχαν βρωμίσει, μουσκέψει και ιδρώσει. Απέναντι από το ξενοδοχείο μας υπήρχε ένα ντεμέκ μπακάλικο/κατάλυμα/πλυντήριο όπου γελάσαμε πάρα πολύ με την κυριούλα και τον Κρεκούζα να διαπραγματεύονται σε δυο γλώσσες (μόνο που ο καθένας μιλούσε άλλη), ενω στο τέλος αποδείχθηκε ότι δεν ξέρει να ζυγίζει και να μετράει. Όπως και να έχει, γελούσε αυτή, γελάσαμε κι εμείς, η τιμή ήταν καλή και υποτίθεται ότι στις 10 το βράδυ θα τα είχαμε έτοιμα, αφού την επομένη θα φεύγαμε χαράματα για το τρεκ στο Choquequirao.

Το Κούσκο είναι υπέροχο και τη μέρα: παιδάκια χαχανίζουν όταν μας βλέπουν, γιαγιάδες με επικές κοτσίδες και πάνω απ’ όλα οι τόνοι ιστορίας που σε περιτριγυρίζουν παντού. Ξεκινήσαμε από το Convento που μας άρεσε πολύ, άλλωστε ήμασταν και οι μόνοι επισκέπτες: εξαιρετικό κτίριο, καταπληκτικοί πίνακες, φοβερές οροφές και μια ησυχία σκέτη απόλαυση. Έψαξα να βρω μια αλοιφή που χρειαζόμουν για την Κούβα με βάση την κόκα (έκανε μια χαρά δουλειά τελικώς), αγόρασα ένα ζευγάρι κάλτσες για το τρεκ για να μην είμαι πια τόσο μπουρτζόβλαχος, ενώ επισκεφθήκαμε και το νέο μουσείο για το Μάτσου Πίτσου, το οποίο στεγάζεται σε ένα πανέμορφο αποικιακό κτίριο εποχής, αλλά παρότι το βιντεάκι ήταν εντυπωσιακό, τα εκθέματααπό το Yale (όπου βρίσκονται τα περισσότερα αντικείμενα που βρέθηκαν στην πόλη) δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο. Ίσως πάντως το μουσείο να είναι χρήσιμο για όσους πρόκειται να επισκεφθούν το χώρο για πρώτη φορά.

Το περπάτημα στην πόλη είναι απόλαυση, ειδικά σε δρομάκια όπως το Loreto, που πλέον έχει όνομα στα Κέτσουα. Οι ντόπιοι είναι φανταστικοί, ειλικρινά λίγοι λαοί είναι τόσο ευχάριστοι όσο οι Περουβιανοί. Κάναμε τα ψώνια μας, είδαμε κι έναν αγώνα μπάσκετ σε ένα γηπεδάκι, άλλωστε ήταν Σάββατο και οι δρόμοι γεμάτοι με κόσμο που έβγαινε για ψώνια ή για να απολαύσει τα δρώμενα. Περάσαμε κι από το Museo Inca, αν έχεις έστω και στοιχειώδεις γνώσεις δεν είναι κάτι το αξιόλογο, αν και κάποια στοιχεία που αφορούσαν τη γραφή, τα quipus και την κλωστοϋφαντουργάι είχαν κάποιο ενδιαφέρον, ωστόσο πιο ενδιαφέρον ήταν να παρατηρεί πόσο αυθεντική είναι η πόλη, με κυρίες να γνέθουν και να πλέκουν όπως έκαναν εδώ κι εκατοντάδες χρόνια.

Η απαίτηση Κρεκούζα να φάμε φαγητό «όχι ceviche και τέτοια, πραγματικό φαγητό, κρέατα, μπριζόλες, τηγανητές πατάτες κλπ» έπρεπε να ικανοποιηθεί και τι καλύτερο από το θρυλικό Ushu για κρεατοφαγία; Ενα γκουρμέ εστιατόριο σε απίθανο χώρο με εκπληκτικά ορεκτικά σε γεύση και παρουσίαση (σαλάτα μάνγκο με τρούφα και μαύρη quinoa, γιαμ γιαμ) και κρέατα εξαιρετικής ποιότητας, όπου φάγαμε σαν καρχαρίες δίπλα σε δυο Ισραηλινούς που διαμαρτυρήθηκαν για το δικό τους πιάτο (πιο γκρινιάρηδες τουρίστες από τους Ισραηλινούς δεν υπάρχουν, στο Κούσκο έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν και τους Αργεντίνους σε αντιπάθεια απο πλευράς ντόπιων), και οι οποίοι ξεροστάλιαζαν βλέποντας το τσιμπούσι που είχαμε στήσει, ενω για επιστέγασμα ήρθαν κάτι γλυκά μπουκιά και συγχώριο (pun intended). Γουρουνιάσαμε, το σκίσαμε, μαζί με τα ποτά σκάσαμε ένα σαραντάρι έκαστος, αφήσαμε και στο εξαιρετικό παλικαράκι που μας ανέχτηκε εμάς και τις γκριμαλντιές μας ένα γενναιόδωρο φιλοδώρημα και κινηθήκαμε για το ξενοδοχείο, όπου θα είχαμε briefing για το τρεκ που ξεκινούσε την επομένη.

Το Dos Manos με είχε ρωτήσει για την εμπειρία μας από το πρώτο τρεκ και τους είχα απαντήσει όσο ειλικρινέστερα μπορούσα: εξαιρετικός εξοπλισμός, φοβερό το τρεκ, επαγγελματίας και ανεκτικός ο Έβερτ, σούπερ όλο το crew, αλλά ο Έβερτ ήταν λίγο ανεπαρκής στο ιστορικό κομμάτι που για μένα ήταν και προτεραιότητα. Η καλή κοπέλα μου υποσχέθηκε πως θα μας έβρισκε ένα ξεναγό με ειδικότητα στην ιστορία και θα μας τον έφερνε στο briefing. Πράγματι, το παλικαράκι ήρθε, φάνηκε πολύ σοβαρός (υπερβολικά ίσως για κάτι σούργελα σαν κι εμάς) και καθίσαμε να μας εξηγήσουν γιατί το Choquequirao θα ήταν πιο δύσκολο. Ρωτήσαμε τον ξεναγό αν θα την παλεύαμε με τον «εξοπλισμό» που είχαμε και η αλήθεια είναι πως φάνηκε να διστάζει λίγο. Τελικώς μας υπέδειξε πού θα μπορούσαμε να νοικιάσουμε έστω wlking sticks και τις απαραίτητες κατ’ αυτόν μπότες. Ο δε Παναγιώτης με τα διαλυμένα γόνατα μετά από δική μας επιμονή αγόρασε μια απλή επιγονατίδα, πίστευα πως θα τον βοηθούσε έστω ψυχολογικά, αφού μέχρι και την προηγούμενη σκεφτόταν να μην έρθει στο Choquequirao λόγω αφόρητων πόνων.

Η βόλτα προς αναζήτηση ορειβατικών μποτακίων νούμερο 48 για τις ποδάρες μας αποδείχθηκε ενδιαφέρουσα, αφού τα μαγαζιά που νοικιάζουν εξοπλισμό βρίσκονται στην Procuradores, σε εκείνα τα χίπικα στενάκια όπου πριν πολλά χρόνια έγραφα την πτυχιακή μου για το Περού, ανάμεσα σε μικρέμπορους ναρκωτικών και εργαζόμενα κορίτσια. Εξακολουθεί να είναι λίγο shady η περιοχή, αλλά πολύ πιο λάιτ πια, έχει εξευγενιστεί το Κούσκο. Ο τύπος που μας νοίκιασε τα sticks και τα μποτάκια ήταν μεγάλη φυσιογνωμία, ο speedy Gonzalez, γνωστός σε όλο το Κούσκο και περίχωρα, πάμφθηνος και αποτελεσματικός αν και θα έπρεπε να βολευτώ με μποτάκια 3 νούμερα μικρότερα.

Έπρεπε να δούμε τι θα κάναμε μετά το Choquequirao, μας έμενε μια μέρα ολόκληρη στο Κούσκο με τα παιδιά, τα οποία δεν είχαν τη διάθεση για τα αρχαιολογικά μνημεία γύρω από το Κουσκό (κακώς! Αν κι εμείς τα είχαμε ξαναδεί τα περισσότερα), οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε και την ιδέα του Κρεκούζα να πάμε στο χρωματιστό βουνό, ή αλλιώς rainbow mountain, το οποίο φαινόταν τρομερά εντυπωσιακό. Μιλώντας με διάφορους περίεργους εκεί στην Procuradores, ένα γραφείο-τρύπα μας μίλησε για την εκδρομή Exploradores, όπου σε πάνε με τζιπ σε άλλα χρωματιστά βουνά, πιο απομονωμένα αλλά εξίσου εντυπωσιακά και με πολύ περισσότερες κορυφές από το σχετικά γνωστό rainbow mountain και στο οποίο δε χρειάζεται και πολύωρο σκαρφάλωμα. Φαινόταν ύποπτο διότι δεν το είχα ξανακούσει, δεν το πουλούσε κανείς άλλος και γενικώς ήταν επιλογή αν μη τι άλλο περίεργη. Είπαμε να το σκεφτούμε... και δικαιωθήκαμε. Αλλά αυτά μετά το τρεκ στο Choquequirao, που αποδείχθηκε τελείως διαφορετικό από εκείνο στη Vilcabamba…

 

[Yorgos]

Hφοβερή κυριούλα που δεν ήξερε να αθροίζει, να ζυγίζει ούτε και να παραδίδει στην ώρα της όπως αποδείχθηκε, μετά τις 11 το βράδυ τα παραλάβαμε τα πράγματα. Πάμφθηνη πάντως και γελάσαμε πολύ. Όταν πήγε να υπερχρεώσει τον Κρεκούζα για να του πλύνει τα παπούτσια, αυτός αιφνιδιάστηκε και με τα 187 εκατοστά του και τα 115 κιλά του της είπε σε άψοξα λαμιώτικα "Δεκαπέντε soles;; Μας γ...σες μωρή!" με γουρλωμένα μάτια κι η κυρία έπεσε κάτω από τα γέλια.

Αξιαγάπητοι οι ντόπιοι.

Αξιαγάπητες κοτσίδες.

Αγαπάμε το Convento.

Αγαπάμε και τις λεπτομέρειες στην οροφή του.

Το Κούσκο ανέπτυξε δική του σχολή και στη ζωγραφική και στην ξυλογλυπτική, εξαιρετικά δραστήριες μέχρι σήμερα.

Κάποια από τα αντικείμενα που φιλοτιμήθηκε να επιστρέψει το Γιέιλ.

Πολύ ενδιαφέρον φωτογραφικό υλικό από τις αποστολές του Bingham.

Είχε και μερικά ενδιαφέροντα αντικείμενα.

Όπως και διαδραστικά παιχνιδάκια.

Λίγες πόλεις στον κόσμο απολαμβάνω να περπατάω τόσο όσο το Κούσκο.

Περικυκλωμένο γατάκι από περουβιανάκια.

Τα Περουβιανάκια μοιάζουν πολύ με τα Θιβετιανάκια.

Απεικόνιση του Κούσκο του παρελθόντος.

Είδαμε και μπασκετάκι, κατάφερα να βγάλω και σωστή φωτογραφία. Κάποιος φούρνος γκρεμίστηκε.

Ζε σέλω το παγωτό που μου δίνει αυτός εκείνο σέλω.

Πανέμορφη πόλη, by all means.

Είχαμε δεν είχαμε τις επόμενες μέρες, το επισκεφθήκαμε κι αυτό.

Αγαπάμε κλωστοϋφαντουργία Ίνκας.

Excelόφυλλο της εποχής του. Χιλιάδες τέτοια αποτύπωναν κάθε έκφανση της ζωής στην αυτοκρατορία: πόσες πατάτες υπάρχουν στην τάδε επαρχία, εξιστόρηση ιστορίας αιώνων, πόσοι τόνοι πέτρας απαιτιούνται για το τάδε μονοάτι, έως και οι βαθμοί των εκπαιδευόμενων στα κρατικά σχολεία δημόσια διοίκησης. Τα έκαψαν όλα οι Ισπανοί και σε μια πράξη (και) πολιτιστικής γενοκτονίας, εκτέλεσαν την τάξη των ανθρώπων που ήξερε να τα διαβάζει και να τα χειρίζεται.

Απεικόνιση της λιτανείας για την ημέρα των νεκρών στο Κούσκο, όταν οι μούμιες των Ίνκας έβγαιναν από τα παλάτια της κεντρικής πλατείας (την οποία έκοψαν στα τρία οι Ισπανοί) για να δοξαστούν από τους πολίτες της αυτοκρατορίας. Οι μούμιες εν τέλει καταστράφηκαν από τους Χριστιανούς.

Κυριούλα γνέθει όπως χθες, σήμερα, αύριο.

Αν για κάτι φημίζεται το Περού, είναι για τις γκουρμεδιές του και το Κούσκο είναι μόλις δεύτερο πίσω από τη Λίμα.

Καλά κρυμμένο το Uchu, αν και όπου και να περπατήσεις στο Κούσκο, η νεοανδική κουζίνα δίνει ρεσιτάλ.

Πεινούσε ο λαός...

Αχ βαχ.

Και ξανά προς τους δρόμους της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας.

 

[coco]

Με αυτες τις φωτογραφιες ειναι σαν να ημουν εκει..ευχαριστω.Ωφειλω να ομολογησω πως διαβαζοντας ξαναβλεπω τις φωτογραφιες ,ψαχνοντας την κοντοχοντρη κουστουμαρισμενη σιλουετα του γνωστου Εβερτ...

 

[kokoui]

Nαι εμείς οι τέσσερις μόνο, άλλωστε επιλέξαμε και μια διαδρομή που γίνεται πολύ σπάνια. Επιπλέον η τιμή ήταν πολύ φτηνότερη αν ήταν 2 άτομα αντί για ένα, ή 3, ή 4... αλλά από το πέμπτο κι έπειτα δεν άλλαζε. Οπότε με 4 συμμετέχοντες έκλεισε το κατάστημα. Νομίζω ότι είναι και ο ιδανικός αριθμός ατόμων για τρεκ. Είχαμε τη δυνατότητα αν θελαμε να ζητήσουμε από το πρακτορείο να μας βρει κι άλλους συμμετέχοντες μέσω της σελίδας του, αλλά δεν υπήρχε λόγος.

Για το πρακτορείο και το κόστος θα τα γράψω με την ολοκληρωση και του δεύτερου τρεκ (που έγινε στο καπάκι), μείναμε πάντως εξαιρετικά ευχαριστημένοι.

Μόνο και μόνο που σε κάθε τρεκ πεθαίνει και ένα γαϊδουράκι εγώ τους βάζω μηδέν

 

[Yorgos]

Ως συνήθως το σάκο μου τον έφτιαξα τελευταία στιγμή, δηλαδή 10 λεπτά πριν ξεκινήσουμε. Πάλι κοιμήθηκα ελάχιστα, ίσως τρεις ώρες. Ο νέος μας ξεναγός ο Juan φαίνεται πραγματικά άψογος, αν και με το υπόλοιπο staff δεν έχουε την ίδια επαφή... ίσως να αφήνουμε λιγότερα αέρια; Όνειρο απατηλό, ο Grimaldo μας κυνηγούσε για πολλές μέρες μετά...

Το τετράωρο της διαδρομής μέχρι το σημείο εκκίνησης του τρεκ για το Choquequirao ήταν μια καλή ευκαιρία για ύπνο, άλλωστε ως ενός σημείου την είχαμε ξανακάνει. Η διαφορά ήταν πως σε αυτή τη διαδρομή θα είχαμε μαζί μας κι άλλον έναν τουρίστα, ένα Γερμανό ονόματι Marcus, μας το πρότεινε το Dos Manos και δεν είπα όχι, οι Γερμανοί είναι φίλοι μας άλλωστε, ρωτήστε και τον Κρεκούζα.

Η άφιξη στην Cachora έγινε μετά από ένα αχρείαστο πρωινό, αλλά το σημείο εκκίνησης ήταν πραγματικά πανέμορφο. Είπαμε να μη φάμε και μεσημεριανό και χάσουε κι άλλο χρόνο και στις 13.15 ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό, που –μετά τα χαλάζια, χιόνια, τις βροχές και τις αστραπές που έσκαγαν σε απόσταση βολής στο προηγούμενο τρεκ- ήταν από μόνο του λόγος να αισιοδοξούμε. Ο Έβερτ μας είχε πει πως αυτό το τρεκ θα ήταν αρκετά πιο δύσκολο από το προηγούμενο και αλήθεια είναι πως ξεκινήσαμε με μια πολύ απότομη κατηφόρα, η οποία έβγαινε όμως και σύντομα κατεβαίναμε σαν τρελοί τα ζιγκ ζαγκ, βλέποντας αραιά και πού ντόπιους πάνω σε γαϊδουράκια και μια πολύ όμορφη θέα, η οποία όμως δεν άλλαζε: για το Choquequirao πρακτικά αυτό που κάνει όποιος θέλει να το επισκεφθεί, είναι να κατέβει ένα βουνό μέχρι τη βάση του, να ανέβει ολόκληρο το απέναντι βουνό, να επισκεφθεί τον αρχαιολογικό χώρο και να ξανακάνει την ίδια διαδρομή προς τα πίσω. Πρόκειται δηλαδή για μια συνεχή και απότομη ανάβαση και κατάβαση, που λόγω της κλίσης του βουνού γίνεται σε ζιγκ ζαγκ. Ακριβώς επειδή ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις το ίδιο βουνό ολόκληρη την ημέρα, η θέα δεν αλλάζει.

Κάπου πετύχαμε και μια ταραντούλα (ο Παναγιώτης έσκασε που δεν την είδε!), οι πέτρες γλιστρούσαν λίγο, αλλά δεν υπήρχε καμία ένδειξη για επικείμενη βροχή και πηγαίναμε πολύ γρήγορα, παρότι οι μπότες αποδείχθηκαν εντελώς άβολες και τις κουβαλούσα τελικώς στον ώμο μου. Ο Παναγιώτης ήταν η έκπληξη της ημέρας, αφού η απλή επιγονατίδα που πήρε έκανε θαύματα και φάνηκε να μην αντιμετωπίζει δυσκολίες, προς έκπληξη όλων¨μόλις δυο μέρες πριν σκεφτόταν να μην ακολουθήσει στο συγκεκριμένο τρεκ.

Κάναμε στάση σε ένα καμπ... ναι είχε και καμπ, το Choquequirao χωρίς να έχει πολλούς επισκέπτες είναι σαφώς πιο επισκέψιμο από τη Vilcabamba, όπου ο Χουάν μας είπε πως μας έμεναν πενηντα λεπτά μέχρι τη γέφυρα κι από την ώρα που θα περνούσαμε το ποτάμι, θα είχαμε δυο ώρες συνεχή ανάβαση. Λοιπόν η ανάβαση ήταν ΜΑΡΤΥΡΙΟ... κάθε βήμα κόστιζε πολλή προσπάθεια, τεράστια η κλίση, μονότονο το τοπίο, αλλά το γεγονός πως δεν έβρεχε ήταν πολύ θετικό, δε θέλω να ξέρω καν πώς είναι όταν βρέχει. Άρχισε να σκοτεινιάζει, είχε τουλάχιστον κι ένα αεράκι που μας δρόσιζε χωρίς να κάνι κρύο, τα ζιγκ ζαγκ ήταν ατελείωτα κι ο Χουάν μας έδινε κουράγιο... τελικά φτάσαμε όλοι, με εμένα τελευταίο. Έφτασα σε μια σκοτεινή κουζινίτσα μιας κυριούλας που είχε στήσει απλά δυο κατσαρόλες πάνω σε κάρβουνα στο βουνό και μαγειρεύει για όποιον (και αν) περνάει από κει. Υπήρχε δηλαδή μια έστω υποτυπώδης υποδομή, μέχρι και «τουαλέτα» υπήρχε, έστω κι εντός εισαγωγικών.

Έπεσα ξερός, απίστευτη κούραση, ίσως από τη συσσωρευμένη και των προηγούμενων ημερών. Δεν έκανε κρύο, άλλωστε ήμασταν πια σε πολύ χαμηλότερα υψόμετρα και κοιμήθηκα χωρίς υπνόσακο. Δε με ένοιαζε πόσο θα κουραζόμουν την επόμενη... θα φτάναμε στο Choquequirao.

Θέα από το βανάκι, στο δρόμο για το χωριό εκκίνησης του Choquequirao.

Kαταλάβατε ή να κάνω και κακά;

Σημείο εκκίνησης του τρεκ.

Μεγάλη η κλίση, στο κατέβασμα δεν μας απασχόλησε ιδιαίτερα.

Προβληματίστηκε το παιδάκι.

Τελικά ο εξοπλισμός που νοικιάσαμε δε χρησιμοποιήθηκε. Ο Κυριάκος μας είχε πει για παράδειγμα ότι τα sticks τον βοηθούν πολύ, ότι είναι σα να έχεις κίνηση 4Χ4, ο Κώστας τα βρήκε άχρηστα και τα κουβαλούσε σε όλη τη διαδρομή. Εγώ τα ορειβατικά μποτάκια τα φόρεσα για λιγότερο από μια ώρα, μετά τα έβγαλα και τα κουβαλούσα. Τα sticks τα βρήκα πιο χρήσιμα, βασικά γιατί σε υποχρεώνουν να έχεις ένα ρυθμό σταθερό.

Η ταραντούλα που λέγαμε.

Είχε πολύ όμορφη θέα. Απλά δεν άλλαζε.

Σπάνιο κομμάτι, χωρίς κλίση.

Παίρνετε μια ιδέα της κλίσης των βουνών που έπρεπε να ανεβούμε: κατεβήκαμε το αριστερά και θα ανεβάιναμε το δεξιά, περνώντας τη γέφυρα του ποταμού στη μέση. Σε αντίθεση με τη Vilcabamba, αυτή τη φορά το τρεκ δεν ήταν από βίτσιο ή για να δούμε τη φύση: είναι ο μόνος τρόπος να φτάσει κανείς στο Choquequirao.

Χτυπούσε ο ήλιος, μλεχρι κι εγώ έβαλα καπέλο.

Η κουζινίτσα της κυρίας.

Ο Κρεκούζας πριν κοιμηθεί πρέπει να φορτίσει το ipad, το iphone, το tablet (το λάπτοπ το είχε αφήσει στο Κούσκο) και φυσικά να ακούσει την αγαπημένη του μουσική, από ένα απίστευτα ευρύ ρεπερτόριο.